Saga rodu Whiteoaków 10 - Pan na Jalnie - ebook

NAJSTARSZY I NAJMŁODSZY

Renny Whiteoak ze zmarszczonymi brwiami, ale z uśmiechem na ustach patrzył, jak ostrowłosa foksterierka, własność jego brata Piersa, ze skupioną energią kopie sobie drogę do nory jakiegoś małego zwierzątka. Nie była to łatwa praca, ponieważ korzeń srebrzystej brzozy zagradzał wejście do nory. Biała sierść foksterierki pokryta była ziemią i Renny przypomniał sobie, że Piers tego dnia spędził całą godzinę na zmywaniu z suczki śladów jakiejś szczególnie burzliwej potyczki. Wymuskał ją, jak na wystawę, a teraz ona znów zaczęła na nowo!

No, ale to czysty brud, uczciwa, dobra ziemia, która gdy wyschnie, sama opadnie ze sztywnej, białej sierści. Foksterierka leżała teraz na boku, zasypując brunatną ziemią swój różowy brzuszek. Szarpała korzeń zębami. Szarpała tak mocno, że drzazgi, które wypluwała, poplamione były krwią. Renny przypomniał sobie, że jest wiosna i że w norze na pewno siedzi mała, wystraszona matka z młodymi. Podniósł suczkę za kark, wsadził ją sobie pod pachę i odszedł. Mała foksterierka zrozumiała, że nie warto się szamotać. Podniosła ku niemu pytającą mordkę, umorusaną ziemią. Zobaczyła, że jego twarz nie obiecuje zlitowania, pomachała więc ogonkiem i dysząc głośno zaczęła już wypatrywać nowej podniecającej przygody.

Renny szedł wśród promieniejącego spokojem czerwcowego dnia. Niebo i ziemia były nieskazitelnie pogodne. Gładka ścieżka pod jego nogami należała do niego. Myślał o tym, skręcając po niej do brzozowego zagajnika. Było coś dziwnie osobistego w posiadaniu ścieżki, coś innego niż w posiadaniu pól, poddających się uprawie, lub lasów, trzymających się na uboczu. Ścieżka oddawała się – rozpościerała się pod nogami, ale się nie poddawała. Prowadziła ciebie tam, gdzie jej się podobało i jeżeliś nie chciał iść za nią, jeżeliś skręcił na bok w krzaki albo między drzewa, ścieżka biegła dalej bez ciebie szlakiem wyznaczonym przez kroki twoich ojców.

Z przyjemnością myślał o tym. Miło mu było uświadomić sobie, że tę ścieżkę – jak wszystkie zresztą ścieżki w Jalnie – wydeptali jego przodkowie albo ci, którzy dla nich pracowali. Gdy jego dziad, kapitan Filip Whiteoak, przyjechał tutaj z Anglii, na miejscu tym był tylko gęsty las. Stryj Mikołaj, stryj Ernest biegali tutaj jako mali chłopcy. On sam… cóż, gdyby te ścieżki umiały mówić, mogłyby opowiedzieć o nim wiele… teraz miał już czterdzieści pięć lat.

Lekki uśmieszek, błąkający się na jego wargach, przeszedł w szeroki uśmiech. Postawił suczkę na ścieżce przed sobą. Popędziła, jak strzała, za czymś, co migało między drzewami. Cóż za mała diablica z tej Biddy! Niepodobna utrzymać jej na miejscu. Jej radość życia rozgrzewała Renny’ego. Tak właśnie trzeba żyć. Skoro nie możesz dostać tego, czego pragniesz, ruszaj całym pędem za czymś innym.

Co go trapiło? Aha, ten rachunek Piersa za obrok. Dzierżawił Piersowi łąki przy farmie i kupował od niego obrok. Piers zawsze punktualnie płacił czynsz, on jednak ostatnio musiał prosić Piersa o zwłokę. Było to upokarzające, gdyż Piers był młodszy od niego i w takich wypadkach patrzył na Renny’ego, jak gdyby się hamował, jak gdyby powstrzymywał się od powiedzenia mu kilku przykrych słów prawdy, które z przyjemnością byłby wypowiedział. Cóż… jeżeli ktoś potrafi wyciągnąć coś z hodowli koni w takich warunkach, jakie panują od dwóch lat… kiedy wszystko idzie coraz gorzej… chciałby to zobaczyć. Uśmiech znikł z jego ust, na czole zjawiła się głęboka zmarszczka i usadowiła się między rudawymi brwiami.

Foksterierka znów wybiegła na ścieżkę. Skakała dokoła smukłego siedemnastoletniego chłopca, który podszedł do najstarszego brata z miną zuchwałą i przymilną zarazem.

– O, jesteś tutaj, Renny! Szukam ciebie wszędzie. Czy idziesz na lisią farmę?

– Hm, możliwe, że tam wpadnę.

– Pójdę z tobą, jeżeli nie masz nic przeciwko temu.

– Dobra.

Renny obrzucił brata badawczym spojrzeniem. Wakefield jakoś zawsze gotów był iść na lisią farmę. Czy to możliwe, żeby zadurzył się w Paulinie Lebraux? To śmieszne, że Wakefield może się w kimś zakochać. Przecież jest jeszcze niemal dzieckiem. A jednak, postronny widz powiedziałby na pewno: „Oto wysoki, diabelnie przystojny chłop. Dziewczęta będą biegały za nim”. Ale obcy człowiek nie wiedziałby, jakie z niego jeszcze dziecko, jaki jest niezaradny i nerwowy, chociaż właściwie nie jest już chorowity, prawie z tego wyrósł.

Wyszli na otwartą, porosłą trawą przestrzeń, na którą srebrzysto-białe brzozy rzucały koronkowe cienie. Renny schwycił nagle Wakefielda za ramię i zatrzymał się.

– Czy pamiętasz? – zapytał.

Wakefield spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc.

– Co mam pamiętać?

– Ten dzień, kiedy przeczytałeś mi swój wiersz. Było to na tym właśnie miejscu. To już chyba ze dwa lata temu.

Wakefield uradował się.

– Pamiętasz o tym jeszcze? Cóż, ja już całkiem zapomniałem. Nie pamiętam nawet tego wiersza.

– Dzięki Bogu! Bałem się, że wyrośniesz na drugiego Edena. Zdradzałeś wtedy wszelkie tego objawy.

– To był tylko taki okres. Wyrosłem już z tego zupełnie. – Oczy starszego brata zaświeciły zadowoleniem. Wakefield spostrzegł to i uznał, że nadeszła odpowiednia chwila.

– Szkoła wydaje uroczysty obiad dla profesora Ralstona – powiedział – i ofiarowuje mu prezent. Muszę dać składkę na jedno i na drugie. I myślę, że powinienem sobie sprawić frak. Jestem jednym z najwyższych w szkole i czułbym się bardzo niezręcznie w zwykłym ubraniu. Czułem się bardzo głupio na ostatnim wieczorku i przypuszczam, że wyglądałem tak samo, jak się czułem.

Niepodobna było wyobrazić sobie, że Wakefield czuł się skrępowany albo wyglądał niezręcznie, gdy się widziało, jak stoi w słońcu, prosty i smukły, niby młoda brzoza.

– W szafie na strychu wisi ubranie Edena. Smoking. Myślę, że pasowałoby na ciebie. Jesteś mniej więcej tej samej budowy, co on był wówczas – odrzekł Renny.

Na twarzy Wakefielda odmalowało się przerażenie.

– Co, to stare ubranie? Wyglądałbym w nim jak nieszczęście. Nawet Finch nie chciał go nosić.

– Finch nie mógł go nosić, bo ma za długie ręce. Ale myślę, że na ciebie będzie akurat dobre. W razie potrzeby można by je przerobić.

Wakefield odwrócił głowę.

– Dobrze, Renny – powiedział z pełną smutku godnością. – Mogę nie pójść na ten obiad. Nie zależy mi na nim tak bardzo. Zależy mi przede wszystkim na tym, żeby się nie wystawić na pośmiewisko.

Renny szedł za nim ścieżką i uśmiechał się. Podziwiał metody, jakimi tamten zdobywał to, czego chce, bawił go też staroświecki sposób mówienia brata. Jakże inni byli w jego wieku pozostali bracia! W podobnej sytuacji Finch wycofałby się od razu, zgodziłby się raczej włożyć byle co, niżby się miał zdobyć na naleganie. Dobry chłopiec, ale trochę bez temperamentu. Piers dąsałby się. Eden kłóciłby się w podnieceniu… Cóż, to pyszne, że Wakefield wyrósł już i domaga się fraka. Często wydawało mu się wątpliwe, czy w ogóle dorośnie. Ale też z niego bardzo rozrzutny młodzieniec, pieniądze przepływają mu przez palce jak woda. Szkoda, że dorósł w takich trudnych czasach. Stworzony jest do łatwego życia i ekstrawagancji.

– Myślę, że to się da zrobić. Ale mam teraz bardzo mało pieniędzy. Właściwie trudno powiedzieć mało – wcale ich nie mam – odezwał się wreszcie Renny.

Wakefield rzucił przez ramię:

– Niech Piers czeka.

– On już czeka.

– Niech czeka dalej. Doprawdy, nie powinien ci liczyć za paszę.

– Z czego więc będzie żył?

– Z ciebie – jak wszyscy inni!

Renny wybuchnął głośnym śmiechem, zaraz jednak spoważniał.

– Słuchaj no, Wake – powiedział dość surowym tonem – ty się robisz za mądry.

– Ale doprawdy – upierał się chłopiec – nie mogę patrzeć, gdy Piers pyszni się tym, jak doskonale gospodaruje na farmie i jakie ma zyski, podczas gdy on i jego żona, i dwoje dzieciaków mają w Jalnie utrzymanie za darmo.

– Ty tego nie rozumiesz – odparł dość chłodno starszy brat. – Piers pomaga mi w wielu rzeczach.

Jak Wakefield mógł zrozumieć, że on pragnie mieć rodzinę pod swoim dachem, że dumny jest z tego, iż stary dom pełen jest ludzi!

– Cóż, rad jestem, że to słyszę. – Wakefield przybrał patriarchalny ton. – I dziękuję ci bardzo za wieczorowe ubranie. Zawsze możesz dostać kredyt u Fowlera, prawda?

Fowler! Najdroższy krawiec w mieście. Ten chłopak chce go zrujnować!

– Sądzę, że to się da zrobić.

– I będziesz pamiętał o składce na obiad i prezent?

– Mhm.

Przeszli pole, weszli za furtkę i znaleźli się na publicznej drodze. Była pusta. Nieopodal widniał biały parkan, otaczający lisią farmę.

Przez dwa i pół roku od czasu śmierci męża Klara Lebraux musiała ciężko walczyć, aby związać koniec z końcem. Ale – przy pomocy Renny’ego Whiteoaka, którą to pomoc oboje zachowywali w tajemnicy – udało jej się jakoś uniknąć ostatecznej ruiny. Powiodło jej się z hodowlą drobiu, ze względu na którą musiała codziennie bardzo wcześnie wstawać.

Stała właśnie z córką Pauliną przy oknie, gdy bracia ukazali się przy bramie.

– O, niech oni nas nie zastaną w kuchni! Pomyślą, że my tutaj mieszkamy. Kiedy Renny przyszedł ostatnim razem, zmywałyśmy naczynia – rzuciła spiesznie Paulina.

Klara Lebraux roześmiała się krótko.

– Za późno już, żebym miała zacząć się stroić dla Renny’ego. Od przeszło trzech lat widuje mnie w chwilach, kiedy najgorzej wyglądam. – W głosie jej zabrzmiała nuta dziwnego zadowolenia. – A poza tym żonaci mężczyźni podobno patrzą tylko na swoje żony – dodała.

– Ciekawe, dlaczego oni nie dzwonią.

– Poszli pewno naokoło, żeby zajrzeć do lisów.

– Mamusiu, czy mam pobiec na górę i zmienić suknię? Ta jest bezwstydnie krótka.

– Tak, przebierz się… Lubię, kiedy ładnie wyglądasz.

Paulina zawahała się przed drzwiami.

– Właściwie trudno myśleć o nim jako o żonatym człowieku, prawda? Tak rzadko ją widujemy.

– O, on jest nawet bardzo żonaty! – odparła porywczo Klara Lebraux.

Podeszła szybko do pieca, wyciągnęła blachę z piekącymi się właśnie ciastkami z mąki jęczmiennej, obejrzała je podejrzliwie, wsunęła blachę z powrotem do pieca i zatrzasnęła drzwiczki.

Rozległ się dzwonek i Paulina uciekła na górę. Klara otarła ręce nadpaloną, płócienną ścierką kuchenną i poszła do drzwi. Przechodząc przez hall, spojrzała w lustro i zobaczyła, jak jej niegdyś lniane, ciemniejące teraz włosy są w nieładzie, a na policzku ma smugę mąki, mimo to jednak podeszła prosto do drzwi i otworzyła je.

Ona i Renny przywitali się poufale. Natomiast Wakefield trzymał się bardzo sztywno. Świadom był tego, że jest już teraz wysoki i że niedługo będzie dojrzałym mężczyzną.

– Gdzie jest Paulina? – zapytał Renny, gdy znaleźli się w pokoju, który sprawiał bardzo miłe wrażenie, mimo nader skromnego urządzenia.

– Na górze. Za chwilę zejdzie.

– Jak się miewa ranny lis?

– Wyzdrowiał już zupełnie. Ale miałyśmy z nim dużo kłopotu. Tamte lisy o mało nie urwały mu nogi. To prawdziwe diabły, kiedy wpadną we wściekłość. Ale Paulina nigdy nie traci do nich cierpliwości. Bo ja tak. Czasem mam ochotę spędzić wszystkie lisy razem i potem rzucić im jakąś sztukę drobiu. Zrobić generalną masakrę.

Oczy Wakefielda zabłysły.

– Proszę, niech mnie pani zawiadomi, jeżeli ten kryzys kiedykolwiek nastąpi. Chciałbym to zobaczyć.

– A czy słyszeliście – na pewno musieliście słyszeć – o zamierzonej wycince drzew? – z nagłą powagą zapytała Klara.

– Czyich drzew?! – zapytał wzburzony tym Renny.

– Wszystkich. Mają rozszerzyć drogę i wyprostować ten zakręt tuż za Jalną. Myślałam naturalnie, że słyszałeś już o tym, ponieważ twoja posiadłość najbardziej na tym ucierpi.

Patrzył na nią w osłupieniu. Nie mógł tego pojąć. Wakefield miał strapioną minę. Słyszał o tym coś niecoś. Piers także. Ale zachowali tę wiadomość dla siebie. Bali się, że Renny zrobi wielką awanturę i staruszkowie bardzo się przejmą.

Klara powtórzyła:

– Rozumiesz, poszerzają drogę. Te stare, wielkie dęby przeszkadzają im. Chcą wyprostować drogę dla ruchu samochodowego, a ten zakręt podobno jest niebezpieczny. Rząd to przeprowadza, więc będziemy musieli przypuszczalnie z tym się pogodzić. Paulina opłakuje nasz śliczny cedrowy żywopłot. Stracimy go.

Renny zrozumiał nareszcie.

– Kiedy się o tym dowiedziałaś? – zapytał.

– Dopiero wczoraj.

– A ty? – zwrócił się do Wakefielda.

Chłopiec odpowiedział stłumionym głosem:

– Dwa dni temu.

– I Piers wiedział o tym?

Wakefield skinął głową potakująco.

Renny roześmiał się z goryczą.

– Na Boga, to mi się podoba! To wspaniale! Mają rozszerzyć drogę, mają oszpecić fasadę mojej posiadłości – i wszyscy wiedzą o tym, oprócz mnie!

– Wiedzieliśmy, że dowiesz się aż nazbyt prędko – tłumaczył się Wakefield.

– No i dowiedziałem się… Nie pozwolę na to. Nie było żadnego zebrania obywateli.

– Owszem, było. Wtedy kiedy byłeś w Montrealu.

Renny uśmiechnął się z wściekłością.

– Ach, to oni czekali, aż ja im zejdę z drogi. Łajdaki! No, ale nie zrobią tego! Nie pozwolę na to. Jak to, przecież te drzewa stoją tutaj od… – urwał, przełknął ślinę i wstał na widok schodzącej ze schodów Pauliny.

Weszła do pokoju, nie spuszczając z niego oczu.

– Właśnie opowiedzieli mi o tych drzewach, Paulino – powiedział.

– Och, wiedziałam, że pan się zmartwi! Proszę pana, czy pan nie może jakoś temu zaradzić?

– Zaradzić! Chciałbym tylko zobaczyć, jak oni ruszą moje drzewa!

– Ostatecznie musimy zawsze mieć na względzie dobro ogółu. Nie ulega wątpliwości, że droga jest za wąska dla samochodów – odezwał się Wakefield przemądrzałym tonem.

– Niech więc trzymają się od niej z daleka.

– I zakręt jest niebezpieczny. Może zapomniałeś Renny, jak wpadłeś tam na Binnsa swoim własnym samochodem?

– Nic mu się nie stało.

– Ale mogłeś go zabić.

– Tym lepiej.

– Och, ciebie nie można zupełnie przekonać.

– Słuchaj no – przerwał mu z wściekłością Renny – czy ty chcesz, żeby wycięto te drzewa?!

– Nie, ale jeżeli większość obywateli tego chce, to jesteśmy bezradni, prawda?

– Myślę – dodała Klara Lebraux – że to na pewno ktoś z szerokimi plecami wpłynął na ministra komunikacji albo na jakąś inną wielką figurę.

– To będzie miał ze mną do czynienia – przerwał Renny. – Jak to, przecież kiedy babka tu przyjechała pierwszy raz, te drzewa były już stare. Ona z dziadkiem zawsze je ochraniali. Już tak niewiele pięknych miejsc zostało w okolicy. Ktokolwiek przyjeżdża do Jalny, zawsze podziwia te drzewa.

– Wiem o tym – zgodził się Wakefield – ale mamy setki podobnych i niemal równie pięknych drzew.

– Tak! Dobrze, że powiedziałeś „niemal”. Nie mamy nic, co by im mogło dorównać.

– Rząd zapłaci za nie odszkodowanie.

– A ja miałbym przyjąć ich brudne pieniądze!

Klara Lebraux i Wakefield zamienili spojrzenia.

Paulina podeszła do Renny’ego i dotknęła jego ramienia.

– Wiem, że pan odczuwa tak samo jak ja – powiedziała.

Przycisnął jej rękę.

– Rzucimy im w twarz ich odszkodowanie – oświadczył. Oblicze mu się wypogodziło, gdy spojrzał w jej oczy. Nigdy nie umiał określić ich koloru, wiedział jednak, że są piękne i głębokie, i że powieki ich mają egzotyczny kształt.

Paulina pragnęła być blisko niego, ale jednocześnie nie mogła znieść tej bliskości. Było to tak, jak gdyby, drżąc z zimna, nie mogła znieść ciepła bijącego od ogniska. Kochała niegdyś ojca całą siłą wrażliwej, dziecięcej natury, ojciec zaś kochał Renny’ego Whiteoaka. Paulina wmawiała więc w siebie, że jej uczucie do Renny’ego jest świętym dziedzictwem po ojcu. Odsunęła się więc od Renny’ego i stanęła obok Wakefielda.

Ogień obecności Wakefielda był ogniem łagodnym i miękkim. Mogła ukoić przy nim duchowe wzburzenie. A jednak i on także miał w sobie coś, co ją przerażało. Sprawiał wrażenie kogoś, kto zawsze jest na czatach. Obserwował, ale sam nie pozwalał się obserwować…

Bracia wracali tą samą ścieżką, którą przyszli. Renny mówił o drzewach, o tym, jak piękna jest droga w obecnym stanie, o bezprawiu żądania, aby granice Jalny cofnięto o piędź. Mówił o krętych drogach starej Anglii. Nie chciał wejść do domu, zanim nie poszedł na koniec łąki i nie przekonał się, że drzewa wciąż jeszcze są całe i nietknięte. Zdjął kapelusz, jak gdyby oddając im cześć. Stał pod letnim baldachimem ich zielonych liści, w cieniu ich silnych konarów, z głową odrzuconą w tył, opiekuńczym spojrzeniem płomiennych brązowych oczu, ogarniając ich zalane słońcem wierzchołki.STARE DRZEWA

Tego dnia wypadł pierwszy prawdziwy, rozkoszny upał letni. Młode liście, jaskrawe i gładkie, jak gdyby wyfroterowane, kąpały się w słońcu. Każde źdźbło trawy prostowało się, pełne życia – jak gdyby wołając: „Jestem trawnikiem”. Kwiaty, które dotychczas bardzo dyskretnie otwierały swoje kielichy, teraz odrzuciły na bok wszelką ostrożność i rozwarły szeroko płatki, niby witające ramiona. Ziemia, której tylko powierzchnia ogrzewała się dotychczas, teraz wchłaniała coraz głębiej w siebie ciepło słoneczne. Owczarek Jock opuścił ganek, na którym wygrzewał się w słońcu, i wyciągnął swe kudłate ciało w cieniu drzewa.

Najchciwiej jednak pił upal sam stary dom. Jego ściany, które trzeszczały podczas mrozów i drgały pod wpływem wściekłych podmuchów wichru, świeciły teraz łagodną, promienną czerwienią. Gołębie puszyły się i przechadzały po ciepłym dachu. Okna – te okna, z których tak często wyglądała stara Adelina, stanowiąca przez siedemdziesiąt pięć lat ośrodek życia w tym domu – uśmiechały się pogodnie. Nad kuchennym kominem niebieski dym tworzył zawadiacką aureolę.

Na żwirowanym placyku przed domem siedział w fotelu Ernest Whiteoak, wsparty na poduszkach. Jego długie, chude ciało wystawione było na pełne działanie promieni słonecznych. Przed dwoma miesiącami chorował poważnie na grypę i wciąż jeszcze nie miał ochoty rozstać się z miłym okresem rekonwalescencji. Sprawiało mu to przyjemność, gdy stał we framudze drzwi i patrzył, jak Wragge, służący – londyńczyk, który podczas wojny był ordynansem Renny’ego, wynosi ciężki fotel, jak jedna z kobiet idzie za nim z poduszkami, jak jego brat Mikołaj wyszukuje najbardziej osłonięte przed wiatrem miejsce – potem zaś sam schodzi wolno, opierając się na hebanowej lasce, która niegdyś należała jeszcze do jego matki.

Siedział tutaj już godzinę i dwadzieścia minut. Za dwadzieścia minut będzie pierwsza – pora obiadowa. Miał dobry apetyt i dawno już nie trawił tak dobrze, jak teraz. Z zadowoleniem myślał o gorącym posiłku i o długiej poobiedniej drzemce we własnym, wygodnym łóżku. Już teraz czuł senność, wywołaną przez upał. Zaczynał mrugać, gdy patrzył na słońce, odbijające się w jasnych włosach siedzącej przy nim żony Renny’ego. Obcinała mu paznokcie. Wzięła na siebie ten obowiązek od czasu, jak ręce drżały mu z wyczerpania po przebytej chorobie. Teraz mógł już doskonale sam to robić, ale gdy Mikołaj pewnego razu napomknął o tym, rozgniewał się bardzo i zawołał: „Przypuszczam, że wcale cię to nie wzruszy, jeżeli obetnę sobie palce!”

Alina robiła wszystko bardzo dokładnie. Każdy paznokieć został przycięty równolegle do łuku jego nasady. Były to kształtne paznokcie. Alina przyniosła własną poduszeczkę do polerowania i teraz przecierała je energicznie. Ernest patrzył na swoje paznokcie z pełnym skupienia zainteresowaniem. Zdawał sobie do pewnego stopnia sprawę z jasności włosów Aliny i ładnego wygięcia jej dłoni.

Mikołaj rozparty w głębokim trzcinowym fotelu, obserwował ich oboje z drwiącym błyskiem w oczach pod nawisłymi brwiami. Cóż za rozpieszczony chłopak z tego Ernesta! A ta choroba sprawiła, że jeszcze bardziej dba o swoją wygodę. Gdyby mama żyła, szybko wybiłaby mu to z głowy. Mikołaj wyobrażał sobie, jak ona mówi: „Chłopcze, nie zachowuj się jak cielę!” Wciąż jeszcze nazywałaby go chłopcem, chociaż skończy tego lata siedemdziesiąt osiem lat. No… dobrze, że już jest zdrów. Tyle strachu im napędził swoim kaszlem, gorączką, kolkami i bólami. Wygląda teraz na to, że pociągnie jeszcze ze dwadzieścia lat, albo i więcej.

Alina, myślał, od czasu urodzenia dziecka wygląda znacznie poważniej. Jest już teraz kimś więcej niż uroczą dziewczyną. Jest doświadczoną kobietą, twarz jej każe człowiekowi zastanawiać się, co tkwi poza nią. Cóż, kocha Renny’ego, to jasne, a dla takiej kobiety jak Alina, to nie żarty – zawsze bowiem jest w niej coś z pruderii – kochać takiego mężczyznę jak Renny. Miała swoją porcję ciężkich doświadczeń od czasu, jak pierwszy raz przyjechała do Jalny jako żona Edena.

– No – powiedziała Alina, uwalniając rękę Ernesta – masz teraz spokój na kilka dni.

– Następnym razem będzie mógł już sam to zrobić – zauważył Mikołaj.

– Bardzo powoli powracam do sił – odparł łagodnie Ernest.

– Robisz wrażenie brutalnej siły – oświadczył jego brat.

– Czy zjadłeś już kogel-mogel? – zapytała Alina.

– Owszem, dziękuję.

– A za chwilę pożre gorący obiad! – parsknął pogardliwie Mikołaj

Alina spojrzała na niego z pełną życzliwości wymówką.

– On musi się wykurować – powiedziała. – Pożywne jedzenie jest lepsze od lekarstw.

Głęboki, altowy głos zapytał z ganku:

– Czy Renny jest gdzieś tutaj? Ktoś prosi go do telefonu.

Wszyscy troje się obejrzeli. Ujrzeli lady Buckley, siostrę Mikołaja i Ernesta. Była wysoka i trzymała się prosto, a chociaż przekroczyła już osiemdziesiąty pierwszy rok życia, jej grzywka, na modłę królowej Aleksandry, wciąż jeszcze nie utraciła swej dziwnej fioletowej czerni. Mimo upału miała na sobie ciemnobrązową wełnianą suknię z aksamitnym przybraniem. Kolor ten nie bardzo pasował do bladej, pokrytej plamami cery. Wciąż jeszcze nosiła wysoko głowę, wciąż miała szeroko otwarte, jak gdyby oburzone oczy, ale policzki jej zapadały się, podkreślając w ten sposób wydatne usta. Przeżyła wiele niepokoju o brata Ernesta i to się na niej odbiło. Przypłynęła w marcu z __Anglii, aby go pielęgnować, zniosła trudną podróż po burzliwym morzu i wyczerpującą drogę koleją. Teraz była szczęśliwa, widząc siedzącą na słońcu małą grupkę, której centrum tworzył delikatnie zaróżowiony Ernest.

– Nie widziałam go od śniadania – odpowiedziała Alina. – Podejdę do telefonu, ciociu Augusto.

Poszła szybko do domu. Lady Buckley przyłączyła się do braci.

– Co właściwie poczęlibyśmy bez Aliny? – zapytała ich swoim głębokim głosem. – Ja zupełnie nie dałabym sobie rady.

– Ja także – stwierdził Ernest. – Jest tak rozsądna i tak zawsze myśli o wygodzie innych.

– Sądzę, że Renny jest na lisiej farmie – powiedział Mikołaj. Rzucił bratu drwiące spojrzenie.

– Tak myślę. Ta przyjaźń jakoś trwa, chociaż Alina daje wyraźnie do zrozumienia, że nie lubi pani Lebraux.

– Ja również jej nie lubię – oświadczyła Augusta. – Nie podobała mi się od pierwszego wejrzenia. Wydaje mi się mało kobieca.

– Może to właśnie pociąga w niej Renny’ego – zauważył Mikołaj.

– Ale skąd! Tak bardzo męskiemu mężczyźnie, jak Renny, mogą się podobać tylko na wskroś kobiece istoty. Spójrzcie na Alinę – to uosobienie kobiecości.

– Mówiłem o zmysłach, nie o miłości – odparł z rozdrażnieniem Mikołaj.

– Bardzo lubi to dziecko, Paulinę – wtrącił Ernest – a ona po śmierci ojca po prostu przylgnęła do niego.

– No – mruknął jego brat – oto idzie sam Rudy. Zapytajmy go, co się dzieje w jego sercu.

Renny nadchodził w towarzystwie Wakefielda i foksterierki. Ruchy jego świadczyły o irytacji. Skoro tylko podszedł dość blisko, aby mogli go słyszeć, powiedział głośno:

– Przypuszczam, żeście już wszyscy o tym słyszeli!

Troje starców spojrzało na niego z przestrachem. Mimo gniewu, jeszcze raz zwrócił uwagę na łączące ich podobieństwo rodzinne, podobieństwo głębsze i niezależne od podobieństwa rysów i kolorytu.

– O czym? – odpowiedzieli jednocześnie:

– Jak to, o drzewach! Ta głupia Rada czy Biuro Robót Publicznych, czy coś w tym rodzaju, chce je powycinać! Myślałem, że wszyscy oprócz mnie wiedzą już o tym.

Augusta rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Wszelkie podniecenie mogło zaszkodzić Ernestowi. Renny zignorował to spojrzenie i ciągnął dalej swym metalicznym głosem:

– Chcą rozszerzyć drogę i mają zamiar zabrać kilka stóp Jalny. Wiecie, co to znaczy – dęby! I chcą wyprostować niebezpieczny zakręt! O Boże, ja bym im już dał zakręt po tyłkach, gdybym ich tylko dorwał w swoje ręce!

W chwili gdy wykrzykiwał te słowa, w drzwiach domu ukazała się Alina. Oczy jej pociemniały, usta zacisnęły się. Był w nastroju hałaśliwej pasji, której nie znosiła. Raziło to ją dostatecznie u jego babki, starej, porywczej kobiety, ale u mężczyzny i to w dodatku u jej męża… Po raz setny od czasu ślubu porównywała go ze swoim ojcem i porównanie to wypadało na niekorzyść Renny’ego. Zdawała sobie sprawę, że niemądrze jest ich porównywać, jeden bowiem był wytwornym nowoangielskim profesorem, drugi zaś hodowcą koni – obywatelem ziemskim, ale zawsze hodowcą koni, przebywającym ze stajennymi i nieokrzesanymi koniarzami. Kochała i czciła ojca, który uwagi Renny’ego określiłby jako niedelikatne. Kochała Renny’ego całą namiętnością, do jakiej była zdolna, ale szła teraz ku niemu z twarzą ściągniętą niezadowoleniem. Dostrzegł to i oczy jego, które chciwie szukały jej spojrzenia, odwróciły się szybko. Wyzywająco powtórzył, co chciałby zrobić z Radą.

– Ależ oni nie ośmielą się dotknąć naszych drzew – powiedziała Augusta z głębokim przekonaniem.

– Jak to… jak to? – wyjąkał Ernest. – To by było potworne. Ależ – oni chyba oszaleli!

– To by już była ostatnia kropla – mruknął ciężko Mikołaj. – Będę musiał sam zobaczyć się z ministrem.

– Wszyscy do niego pojedziemy – oświadczył Renny. – I ty także, ciociu! Ty również powinnaś wypowiedzieć swoje zdanie. Wszyscy pojedziemy. – Spojrzał z dumą na starszych, ufny w ich powagę i znaczenie. Poweselał nagle i roześmiał się. Przeciągnął ręką po włosach, aż stanęły dęba.

– Żal mi tych ludzi, jeżeli z nami zaczną – powiedział z przekonaniem.

Obaj stryjowie i ciotka zaczęli z ożywieniem omawiać nowiny. Przypomnieli sobie dawne przykłady, niektóre z nich sprzed sześćdziesięciu lat, kiedy próbowano narzucić Whiteoakom wolę ogółu. Próby takie kończyły się zawsze fiaskiem. A jednak żadnej rodziny w sąsiedztwie, ba, może nawet w całej prowincji, nie poważano tak i nie ceniono.

Dyskusja ta tak rozpaliła w nich dumę, że zdawało się, iż odmłodnieli. Mikołaj wstał ciężko z fotela i zaczął przechadzać się tam i z powrotem, od czasu do czasu rzucając pytające spojrzenia w stronę domu, jak gdyby szukał u niego potwierdzenia swych słów. Stawiał kroki swoją podagryczną nogą prawie bez żadnego wysiłku.

Ernest wyciągnął się na krześle, prezentując całą swoją długość. Skrzyżował ramiona i z drgającymi nozdrzami toczył po obecnych groźnym spojrzeniem.

– Dzięki Bogu – powiedział – że już jestem dostatecznie zdrów, żeby móc z wami pojechać. Damy po nosie tym ordynarnym wandalom.

Augusta miała minę jeszcze bardziej oburzoną niż zwykle. Ściągnęła podbródek, na którym kędzierzawiło się kilka siwych włosów. Oczy jej błyszczały podnieceniem.

– Mama i papa – rzekła – jako postawna młoda para, przechadzali się pod tymi drzewami, kiedy byłam jeszcze dzieckiem. Na tym właśnie zakręcie powóz ich zderzył się z powozem starego pana Pinka, który złamał przy tym kość goleniową.

– Sądziłabym – powiedziała Alina, która zeszła ze stopni – że dowodzi to właśnie, iż zakręt ten jest niebezpieczny.

– Bynajmniej – odparła Augusta – pan Pink był człowiekiem niesłychanie niezrównoważonym. Nie potrafił tańczyć kadryla, ażeby kogoś nie potrącić.

– Gdy byłem dziecięciem – rzekł sentencjonalnie Wakefield – wożono mnie w dziecinnym wózku wokół tego zakrętu pod tymi właśnie dębami. Pierwsze moje słabe próby samodzielnego myślenia związane były z ich konarami. Moje najwcześniejsze…

Spojrzenie Renny’ego położyło tamę tej przemowie.

– Nawet Wakefield – zauważyła Augusta – jest tym głęboko przejęty.

– Tak – zgodził się Ernest. – I nic dziwnego, tej nocy bowiem, gdy się urodził, a matka jego zmarła, wichura wyrwała z korzeniami jeden z najpiękniejszych dębów i cisnęła go w poprzek drogi.

– No – powiedział Renny – nie będziemy się więcej martwili o drzewa. Udamy się do stolicy i zrobimy z tym porządek.

Z domu doleciał dźwięk gongu. Wakefield pośpieszył, aby pomóc wstać Ernestowi, Mikołaj podał ramię siostrze, a Renny i Alina zamykali pochód. W hallu Alina delikatnie przytrzymała męża za rękaw. Zajrzała mu w twarz na pół wyzywająco, na pół ze skargą.

– Nie pocałowałeś mnie jeszcze dzisiaj.

– Nie widziałem ciebie wcale.

– A czyja to wina?

– Na pewno nie moja. Wiedziałem, że mała nie dała ci spać w nocy, nie chciałem ci więc z rana przeszkadzać. A zaraz po śniadaniu musiałem iść do stajni, bo miałem tam interes.

– O, to coś zupełnie nowego, prawda?

Wyczuł od razu nutę sarkazmu w jej głosie i obraził się za swoje konie.

– Chciałbym wiedzieć, co by było z nami, gdyby nie konie! – odpowiedział zapalczywie.

– Czasami myślę, że mielibyśmy wtedy pieniądze – odparła.

– O, trudno, nie mogę spodziewać się od ciebie zrozumienia.

Wyrwał się jej i poszedł w kierunku jadalni. Dolatywał stamtąd smakowity zapach pieczonej kury i odgłos ożywionej rozmowy.

Schwyciła go za ramię i zatrzymała.

– Renny! Jesteś niesprawiedliwy i wiesz o tym. Interesuję się wszystkim, co robisz. Ale przykro mi, że muszę prosić o pocałunki.

Odwrócił się i pocałował ją. Pocałunek ten miał w sobie nie więcej czułości niż ukąszenie. Roześmiała się cicho i popchnęła go w kierunku jadalni.

– Proszę cię, idź na obiad. Nie myśl już o mnie. – Rumieniec gniewu oblał jej policzki.

Odsunął przed nią krzesło, popchnął je pod nią raczej silnie niż uprzejmie i zajął miejsce u szczytu stołu. Wragge obserwował ich z wyrazem pesymistycznego zrozumienia na bystrej, szarej twarzy. Alinę gniewała jego czujna postawa, jeszcze bardziej rozgniewało ją to, że służący pochylił się nad Rennym i wyszeptał coś współczującym tonem. Pochwyciła słowa: „Wspaniałe stare drzewa” i „Wiedziałem, jak pana to zmartwi, proszę pana”.

Renny szybko i sprawnie dzielił kurę zapiekaną w cieście. Pierś i skrzydełko dla każdej z kobiet, sama pierś dla Ernesta, pierś i małe kawałki z grzbietu dla Wakefielda, udko dla Mikołaja, który wolał ciemne mięso, nóżka dla jego małego bratanka Maurycego, reszta zaś, zaopatrzona dobrze w ciasto, dla Piersa i jego samego. Wszystkie oczy spoczywały na nim. Gdyby omylił się przy dzieleniu potraw, ucierpiałby na tym jego z trudem zdobyty prestiż, tradycja posiłków rozpadłaby się w gruzy.

Z jednej strony siedziała między swymi braćmi Augusta. Po drugiej Piers, Alina, Fezant i Wakefield. Między Piersem i Rennym sześcioletni Maurycy gorliwie wyjadał sos łyżeczką.

Piers spod oka rzucał na Renny’ego zaciekawione spojrzenia. Zastanawiał się, jak daleko poniosą go uczucia zranione sprawą drzew; jak daleko się posunie, jeżeli nie uda mu się przekonać władz o swej słuszności. Piersowi także szkoda było drzew, szkoda było malowniczego zakrętu na drodze, ale trzeba iść z duchem czasu, czas zaś teraz przybrał tempo samochodów.

– Co zrobisz, jeżeli… hm, jeżeli oni ciebie nie usłuchają? – zapytał od niechcenia.

Renny wsadził sobie do ust kawał gorącego ciasta i wytrzeszczył oczy na Piersa. Alina skorzystała z tej sposobności, żeby się odezwać.

– Cóż będzie mógł zrobić, Piers? Podda się decyzji, jak dżentelmen – powiedziała tonem pełnego spokoju, który widocznie miał stanowić przykład dla jej męża:

Piers mruknął coś, nie spuszczając oczu z Renny’ego.

Wragge uśmiechnął się drwiąco i pokrył uśmiech atakiem kaszlu.

Renny przełknął ciasto.

– Co zrobię – powtórzył – co zrobię? Ależ wezmę strzelbę i zastrzelę pierwszego człowieka, który podniesie siekierę na jedno z moich drzew!

Po tym wybuchu zaległa raptowna cisza – tym bardziej napięta, że wszyscy przestali nawet żuć jedzenie. Maurycy odłożył łyżkę i zdumiony przenosił spojrzenie z jednej twarzy na drugą.

Naraz Mikołaj wybuchnął hamowanym śmiechem, po nim rozległ się chichot Fezant. Ernest się zarumienił.

– Oto jak należy przemawiać – rzekł.

– Owszem – przyznał Piers – jeżeli on pragnie kłopotów.

– Kłopoty to głupstwo – odparł Mikołaj. – Pokażemy im od początku, że nie damy sobie w kaszę dmuchać. Mój Boże, kiedy pomyślę o naszych drzewach…

– A przecież droga była niegdyś naszą wyłączną własnością… – dodała Augusta.

– I w dodatku zeszpecili ją tymi domkami – stwierdził Ernest.

– A teraz chcą popsuć jej linię – wtrącił Wakefield.

Augusta westchnęła głęboko.

– Wszystko się zmienia, zarówno tutaj, jak i w Anglii. – Przy tych słowach spojrzała po obecnych, jak gdyby spodziewała się, że zdziwi ich to oświadczenie.

– I to na gorsze – zauważyła młoda Fezant.

– Niech wszystko się zmienia jak najprędzej – oświadczył Renny – byleby mnie zostawiono w spokoju.

Rags odezwał się od drzwi sentymentalnym tonem:

– Ach, przypuszczam, że gdybym teraz wrócił do Londynu, zastałbym tam wielkie zmiany.

Lady Buckley zignorowała tę uwagę. Alina z niezadowoleniem spuściła oczy. Ale Renny zawołał z zapałem:

– Założę się, że tak, Rags! Będziemy musieli wybrać się tam niedługo. – Skończył jedzenie i postawił talerz, pełen sosu i ochłapów, na podłogę przed foksterierką Piersa.

Piers, który nie widział jej od chwili kąpieli, kiedy wyszła z jego rąk biała jak śnieg, zmarszczył brwi.

– Gdzie ona była? – zapytał ostro.

– Poszła ze mną na spacer.

– Mogłeś dopilnować, żeby nie ryła w ziemi. Zabieram ją dziś po obiedzie do miasta, żeby pokazać ją jednemu panu, który interesuje się jej przyszłym potomstwem. – Nachylił się, żeby zabrać jej talerz. – Nie wolno jej jeść resztek ze stołu.

Renny, który zawsze dawał swoim psom smakowite kąski z własnego talerza, nachylił się również i schwycił Piersa za przegub ręki.

– Zostaw ją – powiedział. – Przecież ona jest zagłodzona.

– Ja to samo zawsze mówię! – zawołała Fezant. – Nigdy nie dostaje dosyć jedzenia.

– Co ty wiesz o tym? – warknął Piers, usiłując zabrać talerz, chociaż Renny wciąż jeszcze trzymał go za rękę.

– Wiem, co to znaczy mieć dzieci – oświadczyła Fezant.

Wszyscy roześmiali się z Piersa. Zaczerwienił się i usiadł prosto.

Obrus między braćmi był zgnieciony i miseczka z mlekiem Maurycego przewrócona. Terierka, bojąc się, żeby jej nie odebrano jedzenia, z wielkim pośpiechem wylizała talerz do czysta i teraz skierowała uwagę na mleko, które kapało z góry, niby manna.

– Patrz, coś zrobił, młody idioto! – powiedział Piers do syna.

– To tyś sam to zrobił – odciął Renny, wygładzając obrus.

Alina rzuciła przepraszające spojrzenie na Augustę, która zawołała nagle:

– Dosyć! Dosyć! Uczycie dziecko niesforności.

– Chciałbym wiedzieć – przerwał Ernest – jak prędko będziemy mogli jechać do tego dostojnika? Muszę oszczędzać energię.

– Zaraz po obiedzie – odparł Renny, atakując omlet z czarnymi porzeczkami, który właśnie postawił przed nim Wragge.

Ernest spojrzał na leguminę tęsknym wzrokiem.

– Stryju Ernie?

– Może jednak nie powinienem.

– Dobrze ci to zrobi.

– No to maleńką porcyjkę.

Krążki omletu ociekające fioletowo-czarną marmoladą krążyły po blacie stołu.

– Mooey, ty łobuzie, teraz nareszcie twoja kolej! Dużo czy mało?

– Dużo! – krzyknął Mooey, kołysząc się na krześle.

– Dziwne, doprawdy, jaki on się robi swawolny – zauważyła Augusta.

Piers położył rękę na główce dziecka i przytrzymał ją, dopóki malec nie przestał się bujać.

– Lepiej byłoby, nim pojedziecie, dowiedzieć się, czy minister jest w mieście. Powinniście zamówić sobie posłuchanie.

– Nie, nie – odpowiedział Mikołaj. – Może będzie chciał uniknąć spotkania z nami. Zaryzykujemy. Lepiej kuć żelazo, póki gorące.

Piers wzruszył ramionami.

– Będziecie mieli ciężką jazdę przy tej pogodzie.

– Weźmiemy nowy samochód – oświadczył Renny.

Samochód ten wciąż jeszcze nazywano nowym, chociaż kupiono go trzy lata temu. Piers ze zdumieniem spojrzał na Renny’ego, który dotychczas nie chciał używać tego wozu.

– Ale słuchaj – powiedział – ja sam chcę nim jechać dzisiaj po obiedzie. Bardzo mi przykro.

– Możesz wziąć stary… – odparł pogodnie starszy brat.

– Naturalnie – potwierdził Mikołaj. – Nie możemy nędznie wyglądać, kiedy zajedziemy do ministra. Może ten człowiek nigdy o nas nie słyszał. Musimy sprawiać wrażenie zamożnych ludzi.

– Nie słyszał o nas? – zawołała Augusta.

– Cóż – głos Mikołaja miał posępne brzmienie – nigdy przecież nie wiadomo, z kim będzie się miało do czynienia.

– Tak, musimy sprawiać wrażenie zamożnych ludzi – wtrącił Ernest. – Myślę, że włożę cylinder.

– Na miłość boską – mruknął Piers.

W salonie głośno zadzwonił telefon. Założono go podczas choroby Ernesta w celu porozumiewania się z lekarzem, przeważnie jednak służył do rozmów Renny’ego z jego „końskimi” przyjaciółmi. Zerwał się teraz z miejsca, żeby podejść do telefonu, zostawiając omlet. Jeden z psów wyszedł niespiesznie spod jego krzesła i położył mordę na siedzeniu, jak gdyby pilnując go dla pana.

Renny zostawił za sobą otwarte drzwi i w stołowym słychać było wszystko, co mówi.

– Hallo! Tak, tu Whiteoak… Naturalnie, że chciałem zobaczyć tę klacz. Miał pan mi dać znać… Nie, nic mi nie powtórzono… Nie, ani słowa… I Collins ją kupił? To skandal!… Dlaczego pan nie zadzwonił jeszcze raz?… Moja żona? Nie, nic mi nie powtórzyła… tak, przypuszczam, że myślała o nowej sukni… tak, wszystkie kobiety są takie same… tak, powtórzę jej pańskie wymówki… Tak, powiem jej, że pan powiedział, że jest brzydka – ha! ha! ha! O, nie, ona nie będzie się gniewała…

Wrócił do salonu, szczerząc zęby, uśmiech jednak znikł z jego twarzy, gdy ujrzał twarz żony.

– Nic dziwnego, że Alina jest urażona – zawołała Fezant. – Frywolne zlecenia od tego starego Crowdy’ego! Podziwiam jego czelność.

Spod gęstych, czarnych rzęs, które łagodziły ostrość jego twarzy i dodawały mu uroku w oczach kobiet, Renny rzucił niezadowolone spojrzenie na Alinę.

– Crowdy to porządny facet i Alina nie ma żadnego powodu do obrazy – powiedział. – To ja powinienem czuć się dotknięty, że nie dostałem jego zlecenia. Bardzo ważne było, żebym zobaczył tę klacz.

Alina nie odpowiedziała. Czuła bezradny, dziecinny gniew na niego. Pod powiekami paliły ją gorące łzy, na ustach błąkał się zimny uśmiech. Ale dlaczego się gniewała? Sama nie umiałaby dokładnie tego określić. Może dlatego, że tak okrutnie go kochała, okrutna zaś miłość była sprzeczna z jej naturą i sprawiała jej ból. Może dlatego wszystko, co robił, było dla niej tak ważne, że wszystkie jego wady widziała przez powiększające szkło swej miłości. Możliwe też, że znajdowała perwersyjną przyjemność w znoszeniu przykrości od niego. Ale w tej chwili była rzeczywiście i prawdziwie nieszczęśliwa. Przeprosiła sztywno za swoje przewinienie, wymówiła się od stołu i poszła na górę zwolnić niańkę, która doglądała jej dziecka.

Gdy weszła do mansardowego pokoju, zamienionego obecnie na pokój dziecinny, zauważyła, jak gorąco jest pod spadzistym dachem, i przeszło jej przez myśl, jak już przedtem nieraz, że gdyby rodzina nie była tak liczna, mogłaby urządzić piękny, nowoczesny pokój dziecinny obok swego pokoju. Nie znosiła Almy Patch, młodej dziewczyny, która przychodziła codziennie opiekować się dziećmi. Nie lubiła jej nieumytych włosów, brudnych paznokci, wiecznie wilgotnej dolnej wargi, nieśmiałego, szepczącego głosu. Starała się, aby niańka jak najmniej miała do czynienia z jej dzieckiem. Dziecko było bardzo wrażliwe i nerwowe. Alina trzymała łóżeczko córeczki w swoim pokoju i poświęcała jej większą część dnia.

Młodszy syn Fezant, imieniem Finch, nazwany jednak Nooky, siedział jeszcze w swoim wysokim krzesełku i opróżniał kubek z ostatnich kropel mleka. Miał dwa lata, był słabowitym, nieśmiałym dzieckiem z prostymi, jasnymi włoskami i orzechowymi oczyma. Lubił bardzo Alinę, która częstokroć pragnęła, aby jej własna córka okazywała jej tyle przywiązania.

Mała podeszła teraz do niej triumfalnym krokiem, którego właśnie się nauczyła. Ciemnorude włoski dziewczynki stały dęba, cale jej drobne ciałko tryskało temperamentem i życiem. Nie była ładna, miała bowiem za duży nos w stosunku do dziecinnej twarzyczki i wyraz ust niewiele miał w sobie ujmującej słodyczy osiemnastu miesięcy życia. Patrzyła na Alinę oczami Renny’ego i to uporczywe spojrzenie z jakiegoś niewytłumaczonego powodu stanowiło między nimi zaporę nie do przebycia. Spojrzenie dziecka było bowiem kobiece i nieprzyjazne.

Alina podniosła dziewczynkę i ucałowała ją. Mała objęła ją gwałtownie za szyję, przycisnęła spazmatycznie kolanka do jej brzucha i zaczęła trzeć jedwabistym policzkiem o jej twarz.

– Spokojnie, maleńka – prosiła Alina. – Nie bądź taka gwałtowna!

– Mnie też! Mnie też! – zawołał mały chłopczyk.

Alina nachyliła się i pocałowała go w złotą główkę. Nim się spostrzegła, mała złapała chłopca za włosy i szarpnęła gwałtownie. Chłopczyk wybuchnął głośnym płaczem, kubek spadł na podłogę i się stłukł.

Alina postawiła małą na podłogę, z całej siły powstrzymując się, aby jej nie uderzyć.

– Adelinko, musisz być łagodniejsza! Patrz, jaką krzywdę zrobiłaś biednemu, małemu Nooky’emu! – zawołała

– Ona mu ciągle dokucza, proszę pani. Zabiera mu jego własne zabawki, a jeżeli on je nie dość prędko oddaje, ciągnie go za włosy. Czasami doprawdy strach na nią patrzeć – pospiesznie zaraportowała Alma, zbierając skorupy.

Mała Adelina była zła, że ją postawiono na ziemię. Rzuciła się na podłogę i bijąc nogami, wypełniła powietrze ostrym wrzaskiem. Alina podniosła ją szybko i zaniosła na dół do swego pokoju. Tam usiadła, patrząc na córkę raczej podejrzliwie niż macierzyńsko. Czy rzuci się znowu na podłogę? A jeżeli tak, to czy lepiej jest wyjść z pokoju i zostawić ją, ażeby się wyzłościła, czy też próbować ją uspokoić?

Ale Adelina nie rzuciła się już na ziemię. Stała z piersią wypiętą naprzód, wrzeszcząc i bijąc dziko matkę, ilekroć ta próbowała jej dotknąć, żeby ją uspokoić. Alina była niemal przerażona gniewem, jaki jej własna córka potrafiła w niej wzbudzić. Musiała walczyć z odrażającym dla niej samej pragnieniem uderzenia małej. A przecież straszne byłoby dla niej, gdyby widziała, że jej dziecko cierpi.

Adelina wstrzymała oddech dla bardziej skupionego wysiłku i podczas tej chwili ciszy Alina usłyszała, że Nooky wciąż jeszcze płacze na górze. Dzieci – jak ona je niegdyś idealizowała!

Usłyszała na korytarzu kroki Renny’ego. Adelina usłyszała je także i zamierzony krzyk zamienił się w wybuch śmiechu. Pobiegła do drzwi i zaczęła szarpać klamkę. Alina, bojąc się, żeby Renny otwierając drzwi, nie uderzył nimi małej, odsunęła ją, w odpowiedzi na to córka zaczęła ją kopać i się wyrywać.

Patrzyły na wchodzącego Renny’ego. Matka i córka nie miały żadnej wspólnej cechy, fizycznej ani moralnej, wrogie sobie, a jednak kochające jego i siebie nawzajem.

Renny odebrał córkę z ramion Aliny, podrzucił ją w górę i pocałował. Oczy jej suche i przedtem, teraz błyszczały jak gwiazdy. Wysiłek zabarwił śmietankę jej policzków uroczym rumieńcem. Renny przyglądał jej się z dumą.

– Ach, jakby się babcia nią zachwycała! – zawołał.

Alina skinęła głową. Była jeszcze zbyt wzburzona awanturą, aby móc mówić.

– To nasze cudo – ciągnął dalej Renny – cudo i perła nad perłami. Chciałbym, żeby babcia mogła ją widzieć! Ona by się na niej poznała. Stanowi sama dla siebie klasę – wspaniała klaczka – prawda, rybko ty moja?

Przedmiot jego zachwytów wiedział doskonale, że go chwalą. Dziewczynka wyprostowała się, wciągnęła kąciki ust i patrzyła na ojca z ukosa swymi ciemnymi oczami.

Przyciągnął ją do siebie i zaczął pożerać pocałunkami… Alina patrzyła na nich, przypominając sobie, jak pragnęła dziecka, jak sądziła, że gdy Renny będzie miał dziecko, jego chorobliwe, według niej, przywiązanie do Wakefielda w naturalny sposób osłabnie. Ale nadzieje te się nie spełniły. Serce Renny’ego rozszerzyło się na przyjęcie nowej miłości. Poza tym jego miłość do małej Adeliny była zbyt głośna, zbyt przypominała Alinie jego babkę, aby mogło się to jej podobać. Jakże mogła odpowiednio wychowywać dziecko, gdy śmiech Renny’ego, jego gniew albo hałaśliwe pochwały interweniowały zawsze w najmniej odpowiednich chwilach? Już teraz Adelina okazywała wyraźnie, że opinia matki ma znikome znaczenie wobec zdania ojca.

Starała mu się podobać; gdy się zbliżał, z zaciętej, małej furiatki stawała się cherubinem. Pokazywała przed nim swoje sztuczki, niby rutynowana aktorka. Z lubością ciągnęła psy za uszy i ogony, jednak na dźwięk jego kroków zaczynała je głaskać i pieścić. Cała rodzina (oprócz Wakefielda, który był o nią zazdrosny) psuła ją i rozpieszczała. „Jaka ona podobna do drogiej mamy!” „Jest nieodrodną córką Courtów!” „Nie sprzeciwiajcie się jej! Nie należy zabijać w niej niezależnego charakteru!” Albo: „Wykapany portret babci!” Takie okrzyki słyszała nieustannie Alina. Zaczynała już tracić nadzieję, że kiedykolwiek zdoła wychować córkę jak należy.

– Zachowała się bardzo brzydko – powiedziała wreszcie. – Bez żadnego powodu pociągnęła Nooky’ego za włosy.

Renny znów ucałował dziecko.

– Lubi dotykać włosów. Nie rozumie, że to kogoś boli. No, pociągnij tatusia za czuprynę! Tatuś ma twardą czaszkę.

Dziecko pełnymi garściami schwyciło go za rude włosy i pociągnęło tak mocno, że aż wyprostowało się w jego ramionach.

Nagle ojciec postawił ją na podłogę.

– Muszę już iść – rzekł.

Po chwili osłupienia wybuchła wrzaskiem i w gniewie tłukła małymi piąstkami o drzwi, które zamknął za sobą.