Scooby-Doo i nawiedzony zamek - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Seria:
Data wydania:
27 maja 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Scooby-Doo i nawiedzony zamek - ebook
Co zrobić, kiedy w samochodzie brakuje miejsca na scoobychrupki? To proste: usuwa się koło zapasowe i w jego miejsce chowa bezcenne smakołyki. Scooby-Doo i Kudłaty zastosowali to proste rozwiązanie w przeddzień wielkiej wyprawy Wehikułem Tajemnic. Pech chciał, że właśnie podczas tej wyprawy pękła opona i koło zapasowe okazało się nieodzowne. Mm… I co dalej? Ano zapadła noc, było pustkowie, rozszalała się burza z piorunami i Tajemnicza Spółka zaczęła mieć kłopot. Więc schroniła się tam, gdzie schronić się było można: w złowieszczym zamku, pełnym tajemniczych domowników, w tym upiorów. I tak zaczęło się emocjonujące dochodzenie…
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66620-39-1 |
| Rozmiar pliku: | 4,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Była ciemna, deszczowa noc. Furgonetka Tajemniczej Spółki mknęła leśną drogą. Nagle… rozległ się grzmot, a niebo przecięła błyskawica.
– Jejku, co to było? – jęknął Kudłaty, kuląc się na tylnym siedzeniu.
– To tylko burza! Nie ma się czego bać – uspokajała go Daphne.
– Nie ma się czego bać?! – oburzył się Kudłaty. – Słyszałeś to, Scooby? Niebo zaraz zwali się nam na głowy, a Daphne twierdzi, że nie ma się czego bać!!!
– Daj spokój, Kudłaty! – zawołał Fred zza kierownicy. – Zaraz dojedziemy do kina – burza nam w tym nie przeszkodzi.
– Mam nadzieję, że masz rację, bo robię się coraz bardziej głodny! – irytował się Kudłaty. – A ty, Scooby-Doo?
– Ja też! – zaszczekał Scooby.
Wehikuł Tajemnic ostrożnie sunął krętymi drogami. Deszcz zacinał coraz mocniej, a do kina pozostało jeszcze parę kilometrów.
– O rety! Gdzie my jesteśmy? Nie poznaję tej okolicy – niepokoiła się Velma.
– Fred, jesteś pewien, że jedziemy dobrym skrótem? – dopytywała Daphne.
– Wszystko w porządku, panuję nad sytuacją – uspokoił dziewczyny Fred.
Wtem samochód podskoczył na wyboistej drodze i rozległ się głośny huk! Wehikuł Tajemnic z impetem zjechał na pobocze.
– Ratunkuuu! – krzyknął Kudłaty.
– Trzymaj mnie, Kudłaty! – zawył Scooby, wskakując przyjacielowi na ręce.
– Wszyscy są cali? – troskliwie zapytał Fred.
– Ja tak – powiedziała Daphne. – A ty, Velmo?
– Nic mi się nie stało, dzięki. Dobrze, że miałam zapięte pasy – odpowiedziała Velma.
– A co z wami, chłopaki? – Fred zwrócił się do reszty ekipy, ale Kudłatego i Scooby’ego nie było w samochodzie.
– Kudłaty? Scooby-Doo? – zaniepokoiła się Velma.
– Nic nam się nie stało – spod tylnego siedzenia dobiegł głos Kudłatego. – My tylko sprawdzamy, czy… yyy… czy podłoga jest cała!
– Hm… Ciekawe, co to było? – zainteresowała się Daphne.
– Sądząc po odgłosie, chyba złapaliśmy gumę – powiedziała Velma.
– Sprawdzę to – odparł Fred i chwytając leżącą w schowku latarkę, wyskoczył z furgonetki.
– Możecie już wyjść spod tego siedzenia! – roześmiała się Velma. – Jestem pewna, że podłoga jest cała!
– Nigdy nie zaszkodzi sprawdzić, prawda, Scooby? – mruknął Kudłaty.
– Prawda! – szczeknął Scooby.
Tymczasem Fred wrócił do furgonetki:
– Zgadza się, złapaliśmy gumę! – poinformował wszystkich. – Musieliśmy najechać na jakiś ostry kamień. Raz-dwa zmienimy koło i ruszamy w drogę. Kudłaty, pomożesz mi!
– Hm, chyba nic z tego, Fred – mruknął Kudłaty.
– Niby czemu? – zdziwił się Fred. – Nie mów mi, że nadal boisz się burzy?
– Nie boję się burzy! – fuknął Kudłaty.
Naraz rozległ się kolejny grzmot.
– Jejku, znów się niebo wali! – wrzasnął Kudłaty i wskoczył Scooby’emu na ręce, a wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem.
– Co was tak śmieszy? – zdziwił się Kudłaty, a Scooby spojrzał na niego rozbawiony i zawył:
– Buuum!
– Bardzo śmieszne, Scooby-Doo! – Kudłaty udawał obrażonego.
– Dosyć tych wygłupów, chłopaki! – powiedział Fred. – Musimy zmienić koło.
– Fred, mówiłem ci już, że nic z tego! – odparł Kudłaty. – Nie mamy koła zapasowego!
– Cooo?!! Jak to nie mamy koła zapasowego?! – Fred, Velma i Daphne spojrzeli po sobie, a potem na Scooby’ego i Kudłatego.
– Scooby i ja… eee… potrzebowaliśmy miejsca na nasz ekwipunek ratunkowy – wydukał Kudłaty. – Mamy w nim wszystko, żeby przetrwać w awaryjnej sytuacji! Prawda, Scooby?
Scooby pokiwał twierdząco.
– Aż się boję zobaczyć, co tam macie… – westchnęła Daphne.
– Chyba wiem, co jest w środku – uśmiechnęła się Velma.
Kudłaty otworzył schowek – zamiast koła zapasowego były w nim kanapki, czipsy, cukierki, ciasteczka i mnóstwo butelek oranżady.
– No cóż… Utknęliśmy w środku lasu, wokół szaleje burza, złapaliśmy gumę i nie mamy koła zapasowego – westchnął Fred.
– To jest właśnie awaryjna sytuacja! – zawołał radośnie Kudłaty. – Prawda, Scooby?
– Zdecydowanie! – zgodził się Scooby i wraz z Kudłatym rzucili się na smakołyki.
– Hej, patrzcie! Co tam jest? – Daphne wskazała ręką wzgórze.
Czarne niebo raz po raz przecinały błyskawice. W blasku jednej z nich młodzi detektywi dostrzegli zarys wielkiej budowli.
– Wygląda jak dom! – powiedziała Daphne.
– Raczej jak ogromna willa! – dodał Fred.
– Raczej jak zamek – poprawiła go Velma.
– Raczej jak nawiedzony zamek, jeśli chcecie znać moje zdanie – mruknął Kudłaty.
– W tej sytuacji możemy zrobić tylko jedno – zadecydował Fred. – Chodźmy tam!
– Może skorzystamy z ich telefonu i wezwiemy pomoc drogową? – zaproponowała Velma.
Kudłaty i Scooby nawet nie drgnęli.
– Nie idziecie, chłopaki? – spytała Daphne.
– Nie, dziękuję – Kudłaty potrząsnął głową. – Wycieczka do wielkiego, nawiedzonego zamku w ciemną, burzową noc to bardzo zły pomysł.
– Bardzo zły pomysł! – jak echo powtórzył Scooby.
– Nie bądźcie śmieszni! Ten zamek wcale nie jest nawiedzony! – odparła Velma.
– Tu nam będzie dobrze – mruknął Kudłaty i ugryzł swoją kanapkę.
– Jak chcecie – powiedział Fred. – My ruszamy do zamku!
Ekipa Tajemniczej Spółki wysiadła z furgonetki, zostawiając Scooby’ego i Kudłatego na tylnym siedzeniu. Szli poboczem, oświetlając sobie drogę latarką.
– Spacerek w zimną, deszczową noc albo odpoczynek w ciepłym samochodzie z furą jedzenia. I kto tu jest śmieszny?! No nie, Scooby? – cieszył się Kudłaty. Ale jego radość nie trwała długo. Nagle rozległ się przerażający grzmot, a pobliskie drzewo, rażone piorunem, runęło na ziemię. Wehikuł Tajemnic zatrząsł się jak zabawkowy samochodzik.
– Ratunkuuuu! Zaczekajcie na naaaas!!! – wrzeszczeli Kudłaty i Scooby, wyskakując z furgonetki i biegnąc na oślep w stronę zamku.
Była ciemna, deszczowa noc. Furgonetka Tajemniczej Spółki mknęła leśną drogą. Nagle… rozległ się grzmot, a niebo przecięła błyskawica.
– Jejku, co to było? – jęknął Kudłaty, kuląc się na tylnym siedzeniu.
– To tylko burza! Nie ma się czego bać – uspokajała go Daphne.
– Nie ma się czego bać?! – oburzył się Kudłaty. – Słyszałeś to, Scooby? Niebo zaraz zwali się nam na głowy, a Daphne twierdzi, że nie ma się czego bać!!!
– Daj spokój, Kudłaty! – zawołał Fred zza kierownicy. – Zaraz dojedziemy do kina – burza nam w tym nie przeszkodzi.
– Mam nadzieję, że masz rację, bo robię się coraz bardziej głodny! – irytował się Kudłaty. – A ty, Scooby-Doo?
– Ja też! – zaszczekał Scooby.
Wehikuł Tajemnic ostrożnie sunął krętymi drogami. Deszcz zacinał coraz mocniej, a do kina pozostało jeszcze parę kilometrów.
– O rety! Gdzie my jesteśmy? Nie poznaję tej okolicy – niepokoiła się Velma.
– Fred, jesteś pewien, że jedziemy dobrym skrótem? – dopytywała Daphne.
– Wszystko w porządku, panuję nad sytuacją – uspokoił dziewczyny Fred.
Wtem samochód podskoczył na wyboistej drodze i rozległ się głośny huk! Wehikuł Tajemnic z impetem zjechał na pobocze.
– Ratunkuuu! – krzyknął Kudłaty.
– Trzymaj mnie, Kudłaty! – zawył Scooby, wskakując przyjacielowi na ręce.
– Wszyscy są cali? – troskliwie zapytał Fred.
– Ja tak – powiedziała Daphne. – A ty, Velmo?
– Nic mi się nie stało, dzięki. Dobrze, że miałam zapięte pasy – odpowiedziała Velma.
– A co z wami, chłopaki? – Fred zwrócił się do reszty ekipy, ale Kudłatego i Scooby’ego nie było w samochodzie.
– Kudłaty? Scooby-Doo? – zaniepokoiła się Velma.
– Nic nam się nie stało – spod tylnego siedzenia dobiegł głos Kudłatego. – My tylko sprawdzamy, czy… yyy… czy podłoga jest cała!
– Hm… Ciekawe, co to było? – zainteresowała się Daphne.
– Sądząc po odgłosie, chyba złapaliśmy gumę – powiedziała Velma.
– Sprawdzę to – odparł Fred i chwytając leżącą w schowku latarkę, wyskoczył z furgonetki.
– Możecie już wyjść spod tego siedzenia! – roześmiała się Velma. – Jestem pewna, że podłoga jest cała!
– Nigdy nie zaszkodzi sprawdzić, prawda, Scooby? – mruknął Kudłaty.
– Prawda! – szczeknął Scooby.
Tymczasem Fred wrócił do furgonetki:
– Zgadza się, złapaliśmy gumę! – poinformował wszystkich. – Musieliśmy najechać na jakiś ostry kamień. Raz-dwa zmienimy koło i ruszamy w drogę. Kudłaty, pomożesz mi!
– Hm, chyba nic z tego, Fred – mruknął Kudłaty.
– Niby czemu? – zdziwił się Fred. – Nie mów mi, że nadal boisz się burzy?
– Nie boję się burzy! – fuknął Kudłaty.
Naraz rozległ się kolejny grzmot.
– Jejku, znów się niebo wali! – wrzasnął Kudłaty i wskoczył Scooby’emu na ręce, a wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem.
– Co was tak śmieszy? – zdziwił się Kudłaty, a Scooby spojrzał na niego rozbawiony i zawył:
– Buuum!
– Bardzo śmieszne, Scooby-Doo! – Kudłaty udawał obrażonego.
– Dosyć tych wygłupów, chłopaki! – powiedział Fred. – Musimy zmienić koło.
– Fred, mówiłem ci już, że nic z tego! – odparł Kudłaty. – Nie mamy koła zapasowego!
– Cooo?!! Jak to nie mamy koła zapasowego?! – Fred, Velma i Daphne spojrzeli po sobie, a potem na Scooby’ego i Kudłatego.
– Scooby i ja… eee… potrzebowaliśmy miejsca na nasz ekwipunek ratunkowy – wydukał Kudłaty. – Mamy w nim wszystko, żeby przetrwać w awaryjnej sytuacji! Prawda, Scooby?
Scooby pokiwał twierdząco.
– Aż się boję zobaczyć, co tam macie… – westchnęła Daphne.
– Chyba wiem, co jest w środku – uśmiechnęła się Velma.
Kudłaty otworzył schowek – zamiast koła zapasowego były w nim kanapki, czipsy, cukierki, ciasteczka i mnóstwo butelek oranżady.
– No cóż… Utknęliśmy w środku lasu, wokół szaleje burza, złapaliśmy gumę i nie mamy koła zapasowego – westchnął Fred.
– To jest właśnie awaryjna sytuacja! – zawołał radośnie Kudłaty. – Prawda, Scooby?
– Zdecydowanie! – zgodził się Scooby i wraz z Kudłatym rzucili się na smakołyki.
– Hej, patrzcie! Co tam jest? – Daphne wskazała ręką wzgórze.
Czarne niebo raz po raz przecinały błyskawice. W blasku jednej z nich młodzi detektywi dostrzegli zarys wielkiej budowli.
– Wygląda jak dom! – powiedziała Daphne.
– Raczej jak ogromna willa! – dodał Fred.
– Raczej jak zamek – poprawiła go Velma.
– Raczej jak nawiedzony zamek, jeśli chcecie znać moje zdanie – mruknął Kudłaty.
– W tej sytuacji możemy zrobić tylko jedno – zadecydował Fred. – Chodźmy tam!
– Może skorzystamy z ich telefonu i wezwiemy pomoc drogową? – zaproponowała Velma.
Kudłaty i Scooby nawet nie drgnęli.
– Nie idziecie, chłopaki? – spytała Daphne.
– Nie, dziękuję – Kudłaty potrząsnął głową. – Wycieczka do wielkiego, nawiedzonego zamku w ciemną, burzową noc to bardzo zły pomysł.
– Bardzo zły pomysł! – jak echo powtórzył Scooby.
– Nie bądźcie śmieszni! Ten zamek wcale nie jest nawiedzony! – odparła Velma.
– Tu nam będzie dobrze – mruknął Kudłaty i ugryzł swoją kanapkę.
– Jak chcecie – powiedział Fred. – My ruszamy do zamku!
Ekipa Tajemniczej Spółki wysiadła z furgonetki, zostawiając Scooby’ego i Kudłatego na tylnym siedzeniu. Szli poboczem, oświetlając sobie drogę latarką.
– Spacerek w zimną, deszczową noc albo odpoczynek w ciepłym samochodzie z furą jedzenia. I kto tu jest śmieszny?! No nie, Scooby? – cieszył się Kudłaty. Ale jego radość nie trwała długo. Nagle rozległ się przerażający grzmot, a pobliskie drzewo, rażone piorunem, runęło na ziemię. Wehikuł Tajemnic zatrząsł się jak zabawkowy samochodzik.
– Ratunkuuuu! Zaczekajcie na naaaas!!! – wrzeszczeli Kudłaty i Scooby, wyskakując z furgonetki i biegnąc na oślep w stronę zamku.
więcej..
