Sejf z milionem w środku, czyli bestseller III b - ebook

PANI

Napiszę książkę o III b, ale na pewno nie sama...

– Proszę pani, czy on się poślizgnął? – pyta Damian.

– Proszę pani, czy on zasnął? – pyta Patrycja.

– Proszę pani, czy on żyje? – pyta Maciek.

Jest wtorek, druga lekcja. Rozmawiamy o przyjaźni. O tym, co w ogóle znaczy słowo „przyjaźń”, czy warto mieć przyjaciela i takie tam.

– Felek, teraz ty! – Pani wskazuje czwartą ławkę pod ścianą. – Co ty na to?

Szczupły, jasnowłosy chłopak z mocno odstającymi uszami wstaje i niepewnie rozgląda się dookoła. Stoi nieruchomo. Mruży oczy. Razi go wrześniowe słońce, wpadające do środka przez otwarte okno. Pewnie przez to słońce wydaje się bledszy, a jego piegi bardziej rude. Zatrzymuje wzrok na przysłowiu wiszącym nad tablicą: „Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”. Milczy. Może spostrzegł rozmazaną literkę „p” w wyrazie „przyjaciół”?

– Wolisz Feluś czy Feliks? – Pani pyta życzliwie, a wszyscy zaczynają chichotać.

Wszyscy oprócz Maćka, który próbuje językiem dotknąć własnej brody. Patrycji, która robi miny do różowego lusterka. Marcina i Bartka, którzy coraz głośniej się kłócą.

– Nazywam się Felicjan Felicjański – bąka, a chichot klasy przeradza się w głośny rechot.

– Cisza! – złości się Pani. – Jesteście uczniami czy stadem pawianów? – pyta, ale wcale nie czeka na odpowiedź. – Proszę, mów – dobitnie powtarza polecenie.

Felek wygląda, jakby się obudził. Lewą rękę opiera o ławkę. Drugą próbuje podnieść w górę. Otwiera usta. Coś szepcze. Robi krok do przodu. I... z hukiem wali się na podłogę.

Wyskakujemy z ławek i otaczamy go ze wszystkich stron. Niektórzy stają na krzesłach, żeby z góry lepiej widzieć. A Felek leży nieruchomo. Twarz ma białą, zamknięte oczy i sine wargi.

– Zemdlał? Udaje? Może umarł? – dzieci pchają się, każdy chce być jak najbliżej leżącego chłopca.

– Spokój! – krzyczy Pani, która wcale nie jest spokojna. – Maciek, biegnij po pielęgniarkę! Zaraz, jaki jest numer pogotowia? – trzęsącą się ręką sięga po komórkę.

– Proszę pani, czy on się poślizgnął? – pyta Damian.

– Proszę pani, czy on zasnął? – pyta Patrycja.

– Proszę pani, czy on żyje? – pyta Maciek.

I wtedy Felek otwiera oczy.

Felicjan Felicjański jest nowym. I to bardzo nowym, bo pięciodniowym uczniem klasy III b. Nikt go nie zna, bo przez te pięć dni trzymał się od wszystkich z daleka. Z nikim nie gadał, nawet z Czarnym Wojtkiem, z którym siedzi w jednej ławce.

– Dlaczego Felek na przerwie stoi ciągle sam? – spytała Wojtka Pani.

– Bo jest jakiś dziwny – odpowiedział.

Pani coś mu długo tłumaczyła, a później próbowała namówić nowego do wspólnej gry w piłkę.

– Nie mogę się przemęczać – powiedział cicho. – Mam zwolnienie z WF-u.

Później poczęstowała go czekoladkami.

– Nie mogę jeść czekolady – powiedział jeszcze ciszej.

Jeszcze później Pani zapisywała uczniów na całodniową wycieczkę do rezerwatu przyrody.

– Nie mogę jechać – powiedział tak cicho, że chyba nikt go nie słyszał. – Mam codziennie zabiegi i muszę być w przychodni.

Od razu wiadomo było, że będą z nim same kłopoty! Tak jak teraz. Mdleje jak gdyby nigdy nic i robi wokół siebie mnóstwo szumu. Choć to jednak fajnie, kiedy coś się dzieje w szkole. Dzieci krzyczały, Pani się denerwowała, pielęgniarka uspokajała, a lekarze z pogotowia zabrali Felka do erki. I pojechali.

A wtedy dopiero zrobiło się cicho, a może nawet trochę smutno.

– Co z nim teraz będzie? – zapytała Panią Ewa.

– Nie wiem. Na pewno jakiś czas spędzi w szpitalu – odpowiedziała Pani i zamyśliła się.

– Nigdy nie byłam w szpitalu – częściowo z ulgą, częściowo z zazdrością westchnęła Patrycja.

– A ja leżałem cały tydzień – pochwalił się Mikołaj.

– Koleżanka mojej cioci Kazi też leżała w szpitalu i nawet umarła – oznajmiła Ewa.

– No tak... – Pani zmarszczyła czoło jak zawsze, kiedy chciała przekazać coś ważnego. – Nie mówiłam wam tego wcześniej, ale Feluś jest bardzo chory.

– Ja też chorowałam na anginę. – Wiktoria nie chciała być gorsza od Mikołaja.

– Feluś ma raka, a to bardzo groźna choroba – głos Pani był bardzo poważny. – Dużo czasu spędza w szpitalach.

– W szpitalu wcale nie jest fajnie – przypomniał sobie Mikołaj.

– Dlatego chciałabym, żeby zapomniał o bólu i przykrościach – kontynuowała Pani. – I wy mi w tym pomożecie.

– Ale jak? – wyrwał się Damian.

– Może zrobimy zbiórkę i kupimy mu najnowszego Game Boya? – wpadł na pomysł Maciek.

– Kupmy mu od razu laptopa z internetem – zaproponował Marcin.

– Urządźmy koncert, a ja zaśpiewam największe przeboje! – Patrycja rozpuściła włosy i przejrzała się w lusterku.

Inni mieli jeszcze lepsze pomysły:

– Przyprowadźmy do szpitala słonia z zoo – rzucił Konrad.

– Lepiej ślimaka, przynajmniej można go trzymać pod kołdrą – dodał Maciek.

– A ja myślę – Pani zrobiła pauzę – że on najbardziej ucieszyłby się, gdyby wiedział, że wszyscy jesteśmy jego przyjaciółmi.

– Tylko że my go właściwie nie znamy – zasmuciła się Julka.

– To prawda, żeby się zaprzyjaźnić, trzeba dobrze się poznać – Pani przyznała jej rację.

– Znamy go pięć dni i dwie lekcje – policzył Bartek.

– On też zna nas bardzo słabo – tłumaczyła Pani. – Nie wie, czym interesuje się Patrycja, czym martwi się Ania, na jaki temat ciągle gadają Marcin z Bartkiem, o czym marzy Konrad...

– Już wiem! – wpadła na pomysł Ewa. – Odwiedzimy go w szpitalu i każdy opowie o sobie.

– Wtedy spuchnie mu głowa i rozchoruje się jeszcze bardziej – sprzeciwił się Damian.

– Chyba mam pomysł! – zaczęła tajemniczo Pani.

– Jaki? Proszę powiedzieć – podskakiwał Wojtek.

– Ja wysłucham waszych opowieści, a później...

– Opowie pani wszystkie Felkowi? – przerwał Jacek.

– Nie, ja je wszystkie spiszę i wydrukuję – wyjaśniła Pani.

– Normalnie, tak jak książkę? – dopytywała się Ewa.

– Wiktoria może zrobić rysunki – rzuciła Patrycja.

– No tak... Mogę – zgodziła się Wiktoria.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.