Sejm Żydów litewskich (1623-1764) - ebook

Wstęp

Książka ta poświęcona jest sejmowi Żydów litewskich (waadowi litewskiemu) – naczelnemu organowi samorządu i centralnej reprezentacji społeczności żydowskiej zamieszkałej na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Ta fundamentalna instytucja nie doczekała się do tej pory monografii, a wiele aspektów jej funkcjonowania nie zostało w ogóle zbadanych.

Znaczenia tej instytucji nie sposób przecenić. Waad litewski funkcjonował permanentnie przez niemal półtora wieku (1623–1764), a jego działalność dotyczyła dosłownie wszystkich sfer życia społeczeństwa żydowskiego na Litwie. Przede wszystkim jednak podejmował szeroko zakrojone działania na rzecz ogółu Żydów litewskich – jego przedstawiciele byli aktywni na sejmach i sejmikach szlacheckich, na dworze królewskim, w trybunałach i sądach nieżydowskich i na dworach magnackich. Warto przy tym zwrócić uwagę na umiejętność definiowania przez starszyznę waadu zarówno potrzeb całej wspólnoty Żydów litewskich, jak i potencjalnych zagrożeń, a nie kierowanie się tylko lokalnymi i doraźnymi sprawami.

Podjęcie badań nad waadem litewskim było możliwe dzięki temu, że zachował się tekst jego pinkasu, czyli księgi protokołów. Jest to obszerne, unikalne źródło, pokazujące uchwalane przez waad zarządzenia oraz podejmowane działania. Funkcjonowanie waadu znalazło również odbicie w wielu źródłach nieżydowskich: księgach Metryki Litewskiej, księgach grodzkich, sądowych, archiwaliach miejskich i dominialnych.

Dzięki temu można szczegółowo odtworzyć funkcjonowanie instytucji samorządu żydowskiego (zarówno samego waadu, jak i gmin) na Litwie – mechanizmy ich działania, stosowane procedury administracyjne i sądownicze, a także pojawiające się nadużycia. Warto przy tym podkreślić, że w przypadku waadu koronnego jest to dużo trudniejsze, ponieważ jego pinkas nie zachował się.

Badania nad waadem litewskim mają jeszcze dwa ogólniejsze aspekty. Po pierwsze pokazują szersze procesy zachodzące wewnątrz społeczeństwa żydowskiego w XVII i XVIII w. Chodzi o takie zjawiska jak oligarchizacja władzy, narastanie fiskalizmu, zmiana struktury zawodowej, godzenie wymogów prawa żydowskiego z funkcjonowaniem w nieżydowskim otoczeniu, ferment religijny po połowie XVII w. oraz istnienie sporej grupy ludności „wymykającej się” władzy instytucji żydowskich. Można przypuszczać, że w dużym stopniu zjawiska te dotyczyły również Żydów koronnych.

Po drugie badania te pokazują, jak funkcjonowali Żydzi w strukturze państwa stanowego. Stanowili oni bowiem odrębny stan i posiadali własne instytucje centralne, które podejmowały skuteczne działania, aby zapewnić ludności żydowskiej bezpieczeństwo i dobre warunki egzystencji. Reprezentując tę społeczność na zewnątrz, waad znajdował się między światem żydowskim a nieżydowskim. Elita społeczności żydowskiej musiała orientować się w mechanizmach funkcjonowania państwa i w ramach swojej działalności samorządowej sprawnie poruszać się w świecie nieżydowskim. Starszyzna waadu litewskiego intensywnie współpracowała z magnatami piastującymi często najważniejsze urzędy państwowe. Waad był nie tylko instytucją samorządu żydowskiego, lecz jednocześnie częścią państwowego aparatu skarbowego. Zasadniczo bronił się przed ingerencją nieżydowską w swoje wewnętrzne sprawy, z drugiej jednak strony dopuszczał możliwość odwołania się do władz nieżydowskich w takich kwestiach, jak pobór podatków, egzekucja długów, sądownictwo. Wydaje się, że nie do utrzymania jest tradycyjny, utrwalony zwłaszcza w starszej historiografii obraz waadu działającego niezależnie i na uboczu, kontaktującego się ze światem nieżydowskim tylko sporadycznie i wyłącznie w kwestiach fiskalnych.

Funkcjonowanie waadu litewskiego starałam się pokazać w szerszym kontekście, uzasadniającym wydawane zarządzenia czy podejmowane działania. Trudności przysparzała rozległość i wielowątkowość tematu, dotykającego właściwie wszystkich aspektów i sfer życia Żydów litewskich. Rozmaite tropy prowadziły do wielu zagadnień gospodarczych, społecznych i religijnych wykraczających poza ramy tej książki, toteż odnośną literaturę wskazywałam jedynie w przypisach. Ponadto wiele zagadnień pojawiających się w książce wymaga odrębnych badań – dotyczy to przede wszystkim kwestii demograficznych i skarbowych. Unikałam – jeśli nie było to absolutnie konieczne – porównań z waadem koronnym i opisywania tej instytucji.

Żydom litewskim historycy poświęcali znacznie mniej uwagi niż Żydom koronnym^(). W pracach dotyczących ludności żydowskiej w dawnej Rzeczypospolitej Żydzi litewscy na ogół wzmiankowani są lakonicznie, na marginesie rozważań dotyczących Żydów koronnych. Niewiele prac dotyczy wyłącznie żydowskiej Litwy i zazwyczaj obejmują one kilka stuleci, okres nowożytny traktując bardzo ogólnie. Do tych ostatnich należą opracowania Augustinasa Janulaitisa^(), Mashy Greenbaum^(), Solomonasa Atamukasa^() i Dovida Katza^(). Inny typ publikacji stanowią zbiory artykułów o Żydach na Litwie, z których zazwyczaj pierwszy dotyczy okresu średniowiecza i nowożytności. Przykładem są teksty Marka Wisznicera^(), Israela Klausnera^() i Dowa Lewina^().

Historii Żydów litewskich w okresie średniowiecza i początków nowożytności poświęcona jest praca Siergieja Aleksandrowicza Bierszadskiego, której ramy chronologiczne są znacznie szersze niż to ujmuje tytuł i sięgają końca XVIII wieku^(). Okresu nowożytnego dotyczą prace Jurgity Šiaučiūnaitė-Verbickienė^(). Autorka nie sięga jednak do źródeł i literatury w języku hebrajskim i jidysz, w znacznej mierze opierając się na źródłach i literaturze w języku polskim i rosyjskim, co nieraz powoduje powielanie błędów i nieścisłości. Wielu aspektom funkcjonowania Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim w XVII–XVIII wieku poświęcona jest nieopublikowana praca doktorska Marii Cieśli^().

Osadnictwo żydowskie na Litwie było późniejsze niż na terenie Korony. Gminy żydowskie w Wielkim Księstwie Litewskim funkcjonowały co najmniej od XIV wieku. Wielki książę Witold wydał przywileje dla Żydów litewskich: brzeskich w 1388 r. i grodzieńskich w 1389 r.^(), potwierdzane później przez kolejnych władców. Pod koniec XIV w. na Litwie istniały gminy żydowskie w Brześciu i Grodnie oraz w Trokach (zamieszkanych przez Karaimów)^().

W 1495 r. Żydzi zostali wypędzeni z Wielkiego Księstwa Litewskiego^(). Wielki książę litewski Aleksander Jagiellończyk nakazał odebrać Żydom majątki i dzierżawy oraz przekazać je chrześcijanom, chyba że Żydzi zdecydują się przyjąć katolicyzm lub prawosławie^(). Król Jan Olbracht zezwolił wygnańcom na osiedlenie się w miastach Korony, najpierw w Ratnie w ziemi chełmskiej, a w 1498 r. również w innych miastach, gdzie mieli się cieszyć takimi samymi prawami jak miejscowi Żydzi^(). Po ośmiu latach wygnania, w 1503 r., Aleksander wydał zgodę na powrót Żydów na Litwę, zagwarantował im także zwrot majątków pod warunkiem pokrycia kosztów inwestycji poczynionych przez osoby, którym przekazano te majątki w 1495 r. Można przypuszczać, że rokowania w sprawie powrotu na Litwę prowadziła reprezentacja Żydów, która zobowiązała się do wystawienia na służbę hospodarską oddziału 1000 konnych. Jednakże już w 1503 r. gminy wystąpiły do Aleksandra z prośbą o zwolnienie z tego obciążenia i uzyskały jego zgodę^(). Można przypuszczać, że była to zamiana na podatek pieniężny i właśnie wtedy nałożony został na Żydów litewskich obowiązek płacenia specjalnego podatku, zwanego „powrotnym”. Trudno określić, jak żywa była pamięć o wypędzeniu w świadomości Żydów litewskich. Choć nigdzie w postanowieniach waadu litewskiego nie przywoływano tego wydarzenia wprost, można przypuszczać, że ogólne sformułowanie o chęci uniknięcia zagrożenia dla wszystkich Żydów w państwie litewskim kryło obawę przed ponownym wygnaniem.

W pierwszej połowie XVI w. do Wielkiego Księstwa Litewskiego napływali emigranci żydowscy z państw niemieckich i z Czech^(). Żydzi osiedlali się w nowych ośrodkach; w dekrecie królewskim z 1529 r. wymienione zostały gminy w następujących miastach królewskich: Trokach, Grodnie, Pińsku, Brześciu, Kobryniu, Klecku, Łucku, Włodzimierzu i Nowogródku, a w 1551 r. Żydzi wzmiankowani byli także w Tykocinie, Słonimiu, Mścibowie, Krzemieńcu, Połocku, Witebsku i Mereczu^(). Żydzi ze „starszych” gmin zasiedlali mniejsze miejscowości, dając początek nowym ośrodkom, przy czym ruch ten skierowany był przede wszystkim w kierunku północno-wschodnim. Jak pisze Mordechaj Nadav, Żydzi litewscy od powrotu z wygnania do połowy XVI w. mieli prawo nabywać, posiadać i czerpać zyski z ziemi, a położenie prawne tych, którzy posiadali ziemię, było bardzo korzystne, przy czym niektóre pojedyncze osoby uzyskiwały takie prawa jak szlachta. Po 1569 r., kiedy posiadanie przez Żydów ziemi stało się niemożliwe, działali oni jako pośrednicy i dzierżawcy^().

Egzystencją Żydów na Litwie zachwiały wydarzenia połowy XVII w., kiedy wiele gmin zostało spustoszonych, zaś inne się wyludniły. Natan Hanower, żydowski kronikarz wydarzeń połowy XVII w., odnotował, że mieszkańcy Litwy uciekli do gminy wileńskiej i grodzieńskiej, gdzie wrogowie nie dotarli, natomiast wiele innych gmin zniszczono, a ich mieszkańców wymordowano. „Mieszkańcy św. gm. Słucka, Pińska i Brześcia Litewskiego – pisze Hanower – uciekli częścią do Wielkopolski, częścią do Gdańska nad morzem i rzeką Wisłą. Biedny lud pozostały w Brześciu i Pińsku zginął w obronie wiary w liczbie kilkuset osób; podobny los spotkał żydów blizko Pińska na błoniach”^(). Żydzi litewscy ucierpieli szczególnie w czasie wojny z Moskwą w latach 1654–1667. Spustoszeń dopełniły epidemia dżumy w latach 1655–1660 oraz bieda i głód. Przeciwko Żydom wysuwano oskarżenia o współpracę z wrogiem, czemu często towarzyszyły próby pozbawienia lub ograniczenia przywilejów, odebrania nieruchomości lub wygnania z miast. Generalnie jednak pozycja Żydów w połowie XVII w. była o wiele silniejsza niż na przełomie XV i XVI w., dlatego próby podważenia ich stanu posiadania skończyły się niepowodzeniem.

Żydzi litewscy stanowili ważny obszar diaspory aszkenazyjskiej. Jednakże oszacowanie ich liczby w Wielkim Księstwie Litewskim nastręcza wielu trudności, co jest spowodowane brakiem źródeł statystycznych (w związku z ryczałtowo płaconymi podatkami), a także charakterem źródeł skarbowych. Dyspartymenty (coroczne podziały) pogłównego, ze względu na złożony charakter rozliczeń, nie mogą być traktowane jako materiał do badania liczebności poszczególnych ośrodków żydowskich^().

Dla drugiej połowy XVI w. najbardziej wiarygodne wydają się szacunki Siergieja Bierszadskiego, oceniającego liczbę Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim na 10 000–12 000^(). Jest to zbliżone do wyników najnowszych badań Jurgity Šiaučiūnaitė-Verbickienė, która podaje, że w 1563 r. mieszkało na Litwie 14 000, a w 1566 r. – 15 000 Żydów^(). Warto zauważyć, że powyższe liczby odnoszą się do terenu Wielkiego Księstwa Litewskiego sprzed 1569 r. i obejmują dość liczne skupiska żydowskie na Wołyniu. Dla połowy XVII w. Maria Cieśla wylicza, analizując taryfę dymów z 1650 r., sporządzoną po uchwaleniu nowego podatku podymnego, że w Wielkim Księstwie Litewskim mieszkało około 20 000 Żydów (stanowiących 0, 51% ogółu ludności, a 3, 5% ludności miejskiej)^(). Powolny rozwój demograficzny został zahamowany w połowie XVII w. w związku z powstaniem Chmielnickiego, najazdem szwedzkim, a zwłaszcza okupacją moskiewską. Ogólnie rzecz biorąc, w trakcie działań mniej ucierpiały dobra prywatne, bardziej zaś miasta królewskie, a więc te, w których znajdowały się największe gminy żydowskie. W tym okresie Litwa stała się również terenem wzmożonej emigracji żydowskiej w związku z napływem uciekinierów z Ukrainy, co spowodowało znaczny wzrost populacji żydowskiej w poszczególnych ośrodkach. Analizując taryfy pogłównego generalnego, uchwalonego dla Litwy po raz pierwszy w 1676 r., Maria Cieśla podaje liczbę 12 000 Żydów w drugiej połowie XVII w.^() Dane dla poszczególnych miejscowości z pierwszej połowy XVIII w. pokazują stały wzrost liczby ludności żydowskiej we wszystkich ośrodkach. To, że Żydzi w mniejszym stopniu odczuli konsekwencje wojny północnej i panującej wówczas zarazy, tłumaczone jest mobilnością tej społeczności w sytuacji zagrożenia oraz inwestowaniem w łatwiejsze do ocalenia ruchomości (takie jak metale szlachetne, biżuteria, gotówka), a w konsekwencji dysponowaniem po zakończeniu działań wojennych większymi kapitałami niż mieszczanie chrześcijańscy^(). Spis przeprowadzony w latach 1764–1765, w wyniku reform sejmu konwokacyjnego, był pierwszym ogólnym spisem mogącym stanowić podstawę do badań demograficznych. Odnotował on 430 009 Żydów w Koronie i 157 649 w Wielkim Księstwie Litewskim (stanowiących 27% ludności całej Rzeczypospolitej)^(), przy czym osobny problem stanowi liczba niemowląt oraz osób zatajonych^(). Dane spisu 1764–1765 pokazują dziesięciokrotny wzrost populacji żydowskiej na Litwie w ciągu jednego stulecia. Mechanizm tego skoku demograficznego nie został do tej pory zadowalająco wyjaśniony.

Osadnictwo żydowskie na Litwie miało nieco inny charakter niż na terenie Korony. W XVI w. Żydzi osiedlali się i zakładali gminy w miastach królewskich, a od końca tamtego stulecia pojawiła się tendencja do osiadania w miastach i miasteczkach prywatnych, co wiązało się z zakładaniem nowych ośrodków i oferowaniem przez ich właścicieli korzystnych warunków osadnikom, w tym także Żydom. Początkowo ludność żydowska koncentrowała się na południowo-zachodnich terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego (w pobliżu największej, centralnej gminy brzeskiej), z czasem przesuwając się w kierunku północnym (pierwszy przywilej dla Żydów w Wilnie został wydany w 1629 r.) i – w mniejszym stopniu – wschodnim. Migracja na wschód związana była z tendencją do osiedlania się na terenach słabo zurbanizowanych i gorzej rozwiniętych gospodarczo. W XVIII w. ważnym obszarem osadnictwa żydowskiego stała się Żmudź, gdzie wcześniej liczba Żydów była znikoma. Powyższym kierunkom rozwoju osadnictwa żydowskiego towarzyszyła wyraźna tendencja do przenoszenia się z dóbr królewskich do dóbr prywatnych – szlacheckich i magnackich, gdzie protekcja właścicieli stwarzała dogodne warunki do zamieszkiwania i prowadzenia działalności gospodarczej.

W okresie nowożytnym większość Żydów litewskich zamieszkiwała ośrodki miejskie, przy czym zaledwie kilka z nich było dużymi miastami. Jak pokazują badania Shaula Stampfera, oparte na spisie z 1764 r., dla żydowskiego osadnictwa na Litwie charakterystyczna była koncentracja w średniej wielkości gminach, liczących 500–1000 mieszkańców^(). W porównaniu z terenami koronnymi na Litwie znacznie większą rolę odgrywało osadnictwo żydowskie na terenach wiejskich, przy czym odsetek ludności wiejskiej był równomierny na terenie całego Wielkiego Księstwa Litewskiego (w Koronie wahał się od bardzo niewielkiego do 50%). Jak szacuje Maria Cieśla, około 60% Żydów litewskich stanowiło ludność miejską, zajmującą się handlem i rzemiosłem, a 40% stanowili arendarze – mieszkańcy niewielkich miasteczek i wsi^().

Kultura Żydów litewskich rozwinęła wiele specyficznych cech: odmienne były tradycje, dialekt jidysz, liturgia, duchowość i mentalność. Miało to bezpośredni wpływ na charakter jesziw, na racjonalny chasydyzm (Chabad) oraz na zaangażowanie Żydów litewskich w ruch haskali (oświecenia)^(). Wszystko to nadawało żydowskiej społeczności na Litwie charakterystyczny, łatwo odróżnialny rys, czego wyrazem było określenie „litwacy”, często używane z odcieniem pejoratywnym.

Jidysz używany na co dzień przez Żydów litewskich znacznie odbiegał od tego, którym mówili Żydzi polscy. Jidysz litewski bądź litwacki (zwany też dialektem-o, dialektem północno-wschodnim lub północnym) różnił się fonetycznie (inaczej wymawiano samogłoski), w zakresie rodzajów gramatycznych rzeczowników (brak rodzaju nijakiego, zmienione rodzaje niektórych rzeczowników), posiadał też liczne regionalizmy leksykalne^().

Litwa, a zwłaszcza Wilno, stanowiła w okresie nowożytnym ważny rejon nauki rabinicznej w świecie aszkenazyjskim, a tutejsze jesziwy wykształciły wielu wybitnych rabinów zachodnioeuropejskich. Charakterystyczny dla jesziw litewskich był nieco odmienny charakter studiów. Metoda egzegezy zwana pilpul była co prawda uznawana na Litwie, ale nie stanowiła podstawy studiów talmudycznych, a przede wszystkim nie traktowano jej jako sposobu rozwiązywania ważnych problemów prawnych. Stosowana była natomiast jako sztuka oratorska, zwłaszcza przez wędrownych kaznodziejów. Dla studiów litewskich typowe było szukanie właściwego znaczenia tekstu i rozwiązywanie sprzeczności w tekstach na tyle, na ile pozwalała na to logika. To spowodowało wykształcenie się w folklorze żydowskim dwóch typów uczonych: „polskiego” – ekscytującego się i lubiącego „gładkie” wyjaśnienia oraz „litewskiego” – sceptycznego, skoncentrowanego na faktach i domagającego się logicznych argumentów.

Odmienna sytuacja polityczno-gospodarcza oraz duchowość Żydów litewskich spowodowały, że napływający z Podola i Wołynia chasydyzm był na Litwie zupełnie inaczej pojmowany i przyjmowany. Odwrócenie się od studiów talmudycznych i skoncentrowanie na modlitwach, krytyka panujących zwyczajów i tradycji religijnych oraz zmiany w liturgii (wprowadzenie sefardyjskiej wersji modlitw) postrzegane były przez Żydów litewskich jako naruszenie panującego porządku religijnego. Dodatkowo odstraszała ich działalność Izraela Baal Szem Towa i jego uczniów jako cudotwórców, wizjonerów i uzdrawiaczy, kolidująca z racjonalnym sposobem myślenia Żydów litewskich^().

Na ten specyficzny charakter żydowskiej Litwy i tożsamość Żydów litewskich z pewnością miały wpływ odrębne struktury samorządowe i działalność odrębnej instytucji centralnej, jaką był waad litewski.

Źródła żydowskie, przede wszystkim pinkas waadu litewskiego, pokazują zarówno silne poczucie więzi Żydów z terenów Litwy, jak i poczucie odrębności, kształtowane przede wszystkim w zetknięciu z Żydami koronnymi. Litwa określana była w nich jako kraj czy kraje litewskie (hebr. medinat, l. mn. medinot Lita), wyraźnie oddzielone od kraju czy krajów polskich (hebr. medinat, l. mn. medinot Polin). Wspólne interesy i potrzeby, określane w zarządzeniach waadu jako „wspólne dobro”, powodowały, że mniejsze jednostki autonomiczne, czyli okręgi i gminy, mniej lub bardziej harmonijnie ze sobą współpracowały. Jedynie w przypadku największych kataklizmów i zagrożenia, jakie nastąpiły na przykład w połowie XVII w., interesy „litewskie” schodziły na drugi plan wobec interesów „ogólnożydowskich”.

Przeprowadzona w ramach pracy nad książką kwerenda objęła materiały archiwalne, przechowywane w Grodnie, Jerozolimie, Kijowie, Krakowie, Lwowie, Mińsku, Moskwie, Nowym Jorku, Warszawie i Wilnie. Pracownikom tamtejszych archiwów i bibliotek bardzo dziękuję za pomoc. Poszukiwania archiwalne i prace nad książką umożliwił mi grant Narodowego Centrum Nauki.

Wiele zainteresowania i życzliwości okazali moim badaniom koledzy z mojego macierzystego Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, którym zawdzięczam inspirujące uwagi i wskazówki. Szczególną wdzięczność winna jestem trzem osobom: Marii Cieśli, Adamowi Kaźmierczykowi i Andrzejowi Zakrzewskiemu, którzy dzielili się ze mną swoimi znaleziskami archiwalnymi i wskazywali mi drogi dalszych poszukiwań.

------------------------------------------------------------------------

^() Najważniejsze prace dotyczące historii Żydów litewskich omawia Egidijus Aleksandravičius (Žydai lietuvių istoriografijoje, Vilniaus Gaonas ir žydų kultūros keliai. Tarptautinės mokslinės konferencijos medžiaga Vilnius, 1997 m. rusėjo 10–12 d., Vilnius 1999, s. 9–16).

^() A. Janulaitis, Žydai Lietuvoje. Bruožai iš Lietuvos visuomenes istorijos XIV–XIX amž., Kaunas 1923. Jeden z rozdziałów książki (s. 49–60) poświęcony jest waadowi litewskiemu i jego ustawodawstwu.

^() M. Greenbaum, The Jews of Lithuania. A Story of a Remarkable Community 1316–1945, Jerusalem 1995.

^() S. Atamukas, Jewriei w Litwie XIV–XX wieka, Wilnjus 1990; Lietuvos žydų kelias. Nuo XIV amžiaus iki XX a. pabaigos, Vilnius 1998; Juden in Litauen. Ein geschichtlicher Überblick vom 14. bis 20. Jahrhundert, Konstanz 2000.

^() D. Katz, Lithuanian Jewish Culture, Vilnius 2004. Jeden z rozdziałów książki (s. 73–84) poświęcony jest waadowi litewskiemu.

^() M. Wisznicer, Di geszichte fun Jidn in Lite fun mitlalter biz der erszter welt-milchome (algemajner iberblik) , Lite , red. M. Sudarski, U. Kacenelenbogn, I. Kisin, t. 1, Nju Jork 1951, kol. 43–88.

^() I. Klausner, Toldot ha-Jehudim be-Lita. , Jahadut Lita , t. 1, Tel Awiw 1959, s. 23–73 (Me-ha-mea ha-arba esre ad sznat 1795 ).

^() D. Lewin, Prakim be-toldot ha-Jehudim be-Lita , Pinkas ha-kehilot. Lita , red. D. Lewin, Jeruszalajim 1996, s. 1–106.

^() S.A. Bierszadskij, Litowskije jewriei. Istorija ich juridiczeskago i obszczestwiennago położenija w Litwie ot Witowta do lublinskoj unii, 1388–1569 g., S. Pietierburg 1883.

^() Główne tezy pracy doktorskiej Jurgity Šiaučiūnaitė-Verbickienė zawarte są w broszurze: Žydai Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystė svisuomenėje: Sugyvenimo aspektai, Vilnius 2004. Na podstawie pracy doktorskiej powstała książka Žydai Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės visuomenėje. Sambūvio aspektai, Vilnius 2009. Jurgita Šiaučiūnaitė-Verbickienė jest również autorką kilku artykułów o Żydach litewskich w okresie nowożytnym: Žydai XVI a. pirmosios pusės LDK visuomenėje: skaičiai, statusas, požiūriai, Kultūros istorijos tyrinėjimai. Straipsnių rinkinys, t. 5, Vilnius 1999, s. 378–441; Žydai, Lietuvos Didžiosios Kunigaikštijos Kultũra. Tyrinėjimai ir vaizdai, red. V. Ališauskas, L. Jovaiša, M. Paknys, R. Petrauskas, E. Raila, Vilnius 2001, s. 796–809 (polski przekład: Żydzi, Kultura Wielkiego Księstwa Litewskiego. Analizy i obrazy, oprac. V. Ališauskas, L. Jovaiša, M. Paknys, R. Petrauskas, E. Raila, Kraków 2006, s. 886–902).

^() M. Cieśla, Żydzi w Wielkim Księstwie Litewskim 1632–1764. Sytuacja prawna, demografia, działalność gospodarcza, Warszawa 2010 (nieopublikowana praca doktorska).

^() S.A. Bierszadskij, Priwilegii wielikago kniazia Witowta litowskim jewriejam (Otrywok iz izsledowanija o juridiczeskom i obszczestwiennom położenii jewriejew w Litwie ot wriemien Witowta do lublinskoj unii), „Woschod” 1882, cz. I: nr 7–8, s. 89–120; cz. II: nr 9–10, s. 194–221; cz. III: nr 11–12, s. 41–55.

^() S.A. Bierszadskij, Litowskije jewriei..., s. 345.

^() Jak zauważa Hanna Zaremska, takie krótkotrwałe wygnania, motywowane chęcią czerpania zysków z zajęcia majątków żydowskich, były szeroko stosowaną przez władców praktyką, spotykaną w Europie Zachodniej, w Austrii, Czechach i na Węgrzech (H. Zaremska, Żydzi w średniowiecznej Polsce. Gmina krakowska, Warszawa 2011, s. 494–495).

^() W literaturze funkcjonują różne interpretacje przyczyn tego wygnania. Krzysztof Pietkiewicz podkreśla znaczenie czynników ideologicznych – dążenie do jedności wyznaniowej w państwie (K. Pietkiewicz, Wielkie Księstwo Litewskie pod rządami Aleksandra Jagiellończyka. Studia nad dziejami państwa i społeczeństwa na przełomie XV i XVI wieku, Poznań 1995, s. 162–163). Polemizuje z nim Grzegorz Błaszczyk, wysuwając na pierwszy plan motywy ekonomiczne – chęć zapełnienia pustek w skarbie wielkoksiążęcym (G. Błaszczyk, Litwa na przełomie średniowiecza i nowożytności 1492–1569, Poznań 2002, s. 221). Stefan Gąsiorowski przytacza inny motyw ekonomiczny – chęć skasowania długów zaciągniętych u bankierów żydowskich jeszcze przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Podaje też jeszcze inną interpretację, która tłumaczy działania Aleksandra nienawiścią do Żydów, spowodowaną czarami i doprowadzeniem do bezpłodności jego żony Heleny, leczonej przez Żydówkę (S. Gąsiorowski, Karaimi w Koronie i na Litwie w XV–XVIII wieku, Kraków–Budapeszt 2008, s. 178–179).

^() Dyplomataryusz dotyczący Żydów w dawnej Polsce na źródłach archiwalnych osnuty (1388–1782), wyd. M. Bersohn, Warszawa 1910, nr 397, s. 222.

^() K. Pietkiewicz, Wielkie Księstwo Litewskie..., s. 164.

^() S. Atamukas, Jewriei w Litwie..., s. 13.

^() S.A. Bierszadskij, Litowskije jewriei..., s. 346.

^() M. Nadav, Jewish Ownership of Land and Agricultural Activity in 16th Century Lithuania, „Scripta Hierosolymitana”, t. 38: Studies in the History of the Jews in Old Poland in Honor of Jacob Goldberg, red. A. Teller, Jerusalem 1998, s. 161–165.

^() Natan Hanower, Jawein Mecula. Kroniki, opisy i elegie hebrajskie z czasów Chmielnickiego, oprac. M. Bałaban, „Ruś” I, 1911, z. 3, s. 285.

^() Próba potraktowania dyspartymentów pogłównego jako spisu podatników oraz odtworzenia na ich podstawie mapy skupisk żydowskich, podjęta dla Korony przez Judith Kalik, doprowadziła autorkę do wielu błędnych spostrzeżeń (J. Kalik, Scepter of Judah. The Jewish Autonomy in the Eighteenth-Century Crown Poland, Leiden–Boston 2009). Zob. recenzja tej publikacji autorstwa Adama Kaźmierczyka (KH 118, 2011, z. 3, s. 577–583).

^() S.A. Bierszadskij, Litowskije jewriei..., s. 334–335. Chaim Hilel Ben-Sasson szacuje – wszystko wskazuje, że o wiele za wysoko – liczbę Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim w 1578 r. na 27 000 (H.H. Ben-Sasson, Lithuania. A Province of Jewish Society and Culture Crystalized in Modern Times, H.H. Ben-Sasson, Trial and Achievement. Currents in Jewish History (from 313), Jerusalem 1974, s. 168; zob. także inną wersję tego tekstu: H.H. Ben-Sasson, Lithuania: The Structure and Trends of its Culture, Encyclopaedia Judaica Year Book 1973, Jerusalem 1973, s. 120).

^() J. Šiaučiūnaitė-Verbickienė, Žydai Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės visuomenėje. Sambūvio aspektai..., s. 341.

^() M. Cieśla, Żydzi w Wielkim Księstwie Litewskim..., s. 200–208. Autorka podkreśla jednak, że w niektórych ośrodkach odsetek ludności żydowskiej był znacznie wyższy, np. w Pińsku w 1648 r. wynosił ok. 20% (s. 208).

^() Tamże, s. 215–218. W literaturze spotykane są wyższe szacunki, np. Ben-Sasson ocenia liczbę Żydów na Litwie w 1676 r. na 32 000 (H.H. Ben-Sasson, Lithuania. A Province of Jewish Society..., s. 168).

^() M. Nadav, The Jews of Pinsk, 1506 to 1880, red. M.J. Mirsky, M. Rosman, Stanford 2007, s. 171.

^() Dane tego spisu opublikowali Shaul Stampfer (The 1764 Census of Lithuanian Jewry and What It Can Teach Us, Papers in Jewish Demography 1993 in Memory of U. O. Schmelz, red. S. DellaPergola, J. Even, Jerusalem 1997, s. 105–121) oraz Jurgita Šiaučiūnaitė-Verbickienė (Žydai Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystės visuomenėje. Sambūvio aspektai..., s. 344–364). Ta ostatnia publikacja zawiera jednak wiele błędów w nazwach miejscowości. W innym artykule Šiaučiūnaitė-Verbickienė analizuje dane spisowe, podając odsetek Żydów i liczbę gmin żydowskich w poszczególnych województwach, nie zauważając jednak, że granice autonomii żydowskiej nie pokrywały się z granicami administracyjnymi Wielkiego Księstwa Litewskiego (J. Šiaučiūnaitė-Verbickienė, The Jewish Living Space in the Grand Duchy of Lithuania: Tendencies and Ways of its Formation, Jewish Space in Central and Eastern Europe Day-to-Day History, red. J. Šiaučiūnaitė-Verbickienė, L. Lempertienė, Newcastle 2007, s. 15–17).

^() Rafał Mahler, analizując wnikliwie spis 1764–1765 dla Korony, zaproponował podwyższenie danych spisowych o liczbę niemowląt (6, 35%) oraz osób zatajonych (20%). Miał jednak wątpliwości co do używania tych samych współczynników dla Litwy, stwierdzając, że na jej obszarze, zwłaszcza na terenach wschodnich, współczynnik osób zatajonych był znacznie wyższy, i tłumacząc to znacznie większą powolnością i nieudolnością aparatu skarbowego (R. Mahler, Żydzi w dawnej Polsce..., s. 158). Na wysoki współczynnik osób zatajonych podczas spisu, zwłaszcza na północno-wschodnich terenach Litwy (w rejonie Witebska), wskazuje Shaul Stampfer (Some Implications of Jewish Population Patterns in Pre-partition Lithuania, „Scripta Hierosolymitana”, t. 38: Studies in the History of the Jews in Old Poland in Honor of Jacob Goldberg, red. A. Teller, Jerusalem 1998, s. 199).

^() S. Stampfer, The 1764 Census..., s. 93–96.

^() M. Cieśla, Żydzi w Wielkim Księstwie Litewskim..., s. 252.

^() O litewskiej haskali zob. J. Szacki, Kultur-geszichte fun der haskole baj Jidn in Lite , Lite , red. M. Sudarski, U. Kacenelenbogn, I. Kisin, t. 1, Nju Jork 1951, kol. 691–758.

^() E. Geller, Jidysz – język Żydów polskich, Warszawa 1994, s. 68–69. O żydowskim dialekcie litwaków zob. też L. Bednarczuk, Stosunki językowe na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kraków 1999, s. 121.

^() W.Z. Rabinowitsch, Der Karliner Chassidismus. Seine Geschichte und Lehre, Tel Aviv 1935, s. 19–20; tenże, Lithuanian Hasidism, New York 1971, s. 3–4.Rozdział 2

Powstanie sejmu żydowskiego (waadu) i jego rozłam w 1623 r.

Powstanie sejmu żydowskiego w Rzeczypospolitej wciąż pozostaje słabo zbadane i budzi wiele kontrowersji. W historiografii istnieją dwie odrębne teorie dotyczące genezy tej instytucji^().

Pierwsza, najczęściej przyjmowana przez historyków, wiąże powstanie sejmu żydowskiego z wprowadzeniem ryczałtowego sposobu poboru pogłównego żydowskiego. Pogłówne żydowskie, podstawowy podatek państwowy płacony przez Żydów, zostało wprowadzone w 1549 r. i – zgodnie ze swoją nazwą – miało być płacone od głowy (po 1 zł od każdej osoby powyżej jednego roku życia). W 1550 r. przeprowadzono spis ludności żydowskiej, a potem zbierano podatki według starych spisów lub starych kwitów, mimo że uniwersały królewskie nakazywały ściąganie pogłównego żydowskiego na podstawie nowych spisów. Trudności z poborem pogłównego żydowskiego spowodowały, że w 1581 r. uchwalono pobieranie go w postaci sumy ryczałtowej. Uniwersał poborowy sejmu zwyczajnego w Warszawie (1581 r.) postanawiał: „Żydowie, tak w Koronie iako w Wielkim Księstwie Litewskim nemine prorsus excepto, maią się złożyć na summę trzydzieści tysięcy złotych do panow podskarbiow i szafarzow, koronnego i litewskiego, oddać będą powinni na każdy rok od dwu lat po trzydzieści tysięcy. A dywizyja summy tej takowa być ma, że Żydowie koronni po piętnaście tysięcy na rok także dawać będą powinni; z którą summą Żydowie polscy w Warszawie a litewscy w Wilnie na święty Jan stawić się będą powinni, sub poena similis summae”^(). W 1590 r. wyznaczono osobne kwoty: 20 000 zł dla Korony i 6000 zł dla Litwy. Na kolejnych sejmach postanawiano pobierać pogłówne żydowskie od głowy, ale dawano możliwość arendowania tego podatku, co w praktyce oznaczało ryczałt. Po raz ostatni pogłówne według spisów zbierano w 1624 r., później wysokość tego podatku wyznaczano wyłącznie w postaci ryczałtu. Do stosowania ryczałtu skłaniały trudności z pobieraniem realnego pogłównego od Żydów, spowodowane dużą mobilnością ludności żydowskiej, unikaniem przez nią spisów, a także niesprawnością administracji skarbowej Rzeczypospolitej^(). Za rozdzielenie sumy ryczałtowej między poszczególne gminy i okręgi oraz za pobór podatku odpowiadać miały instytucje samorządu żydowskiego. Doprowadziło to do powstania regularnie zbierającego się sejmu żydowskiego. Tę teorię powstania sejmu żydowskiego, a tym samym przyjęcie początku lat 80. XVI w. za początek funkcjonowania tej instytucji, spotykamy w pracach takich badaczy jak Majer Bałaban, Szymon Dubnow, Rafał Mahler, Ignacy Schiper, Mojżesz Schorr, Jakub Goldberg, Judith Kalik i Adam Kaźmierczyk. Natomiast Israel Halperin, we wstępie do „odtworzonego” przez siebie pinkasu waadu koronnego wstrzymał się od jednoznacznych stwierdzeń i uznał rzecz za wymagającą dalszych badań.

W świetle drugiej teorii, pojawiającej się w dawniejszych, XIX-wiecznych pracach (ale też np. u Shmuela Ettingera) i obecnie uważanej na ogół za przestarzałą, początki sejmu żydowskiego związane są z sądem rabinackim, który funkcjonował podczas jarmarków w Lublinie od lat 20.–30. XVI w.^() Natomiast w 1559 r. wzmiankowani są „parnasi kraju” (hebr. parnesej ha-medina) na jarmarku lubelskim, rozstrzygający spór między gminami. Podobnie w responsach Mojżesza Isserlesa (Remu; zm. 1572) mowa jest o wspólnych wydatkach mieszkańców „trzech krajów” (hebr. szalosz ha-medinot) na podatki lub fałszywe oskarżenia, a w 1576 r. wzmiankowani są „dajani trzech ziem” (hebr. dajanej de-szalosz aracot)^(). Ostatnio również Jan Doktór zwrócił uwagę, że ślady działalności sejmu żydowskiego pochodzą ze znacznie wcześniejszego okresu niż rok 1581. Wskazał przy tym na haskamę – zgodę na druk figurującą na kartach tytułowych Talmudu Babilońskiego, drukowanego od 1559 r. w Lublinie. Oznaczała ona, że wyłącznie egzemplarze tego wydania będą używane do nauczania w jesziwach Rzeczypospolitej. Haskama ta została wydana przez Waad Szalosz Medinot (Sejm Trzech Krajów), czyli rabinów i rektorów jesziw trzech krajów: Wielkopolski, Małopolski i Litwy.^()

Wydaje się, że te stanowiska nie są ze sobą sprzeczne, a jedynie pokazują dwa etapy formowania się i dwa istotne elementy centralnego przedstawicielstwa żydowskiego. Pierwszy element stanowiło zgromadzenie rabinów i rektorów jesziw, zajmujące się sądownictwem oraz kwestiami naukowymi – interpretacjami prawnymi i cenzurą wydawanych lub sprowadzanych książek. Tę działalność będzie kontynuował trybunał sejmu żydowskiego. W drugiej połowie XVI w., kiedy pojawi się potrzeba rozdzielania i pobierania pogłównego żydowskiego, do grona uczonych dołączą „świeccy” delegaci – przedstawiciele prowincji. Ten dualizm między „duchownymi” a „świeckimi” uczestnikami będzie się utrzymywał przez cały okres funkcjonowania sejmu żydowskiego.

Proces formowania się instytucji autonomii żydowskiej przebiegał oddolnie, stymulowany zarówno przez potrzeby „wewnętrzne” (rozstrzygnięcia halachiczne, sądownictwo), jak i „zewnętrzne” (kwestie podatków państwowych, interwencje dotyczące ogółu ludności żydowskiej). Powstanie sejmu żydowskiego zostało poprzedzone wykształceniem się struktur samorządowych na poziomie prowincji. Prowincje zwane ziemiami czy ziemstwami (dwa dokumenty Zygmunta Augusta z 1551 r. mówią o pięciu ziemiach^()) znacznie wcześniej odbywały swoje zjazdy, w źródłach nieżydowskich nazywane – na wzór zgromadzeń szlacheckich – sejmikami. Posiadały one również swoich rabinów ziemskich^(). Najwcześniej, bo około 1519 r. wykształciło się ziemstwo wielkopolskie^(). Inne ziemstwa ukształtowały się w latach 50.–70. XVI w.^()

Na terenie ziemstwa litewskiego funkcjonowały sądy złożone z rabinów najważniejszych gmin, co poświadczają dekrety z lat 1449–1553^(). W 1568 r. sąd rabinów litewskich, zasiadających w Brześciu Litewskim, rozstrzygał sprawę między dzierżawcami ceł, Izaakiem Brodawką a Mendlem Izakowiczem^(). Źródła pokazują też współpracę gmin Wielkiego Księstwa Litewskiego w pierwszej połowie XVI w., podejmowaną przeważnie w związku z nakładanymi na Żydów podatkami. Starsi żydowscy największych gmin, przede wszystkim Brześcia, występują w nich w imieniu wszystkich Żydów litewskich^(). Dokument sprzed 1569 r. mówi o wyborze dziewięciu seniorów kraju (hebr. rosz medina) oraz trzech rabinów, spośród których trzech przywódców i jeden rabin mieli zasiadać na każdym jarmarku lubelskim. Ich zadaniem było czuwanie nad sprawami ogółu i niedopuszczenie do pojawienia się zagrożeń, zarówno spowodowanego przez samych Żydów, jak i ze strony władz nieżydowskich^().

W źródłach nieżydowskich sejm żydowski określany był jako zjazd lub kongres żydowski, generalna synagoga i generalność żydowska^(). Hebrajska nazwa Waad Arba Aracot tłumaczona jest jako Sejm Czterech Ziem. Wielu badaczy zwracało jednak uwagę, że nazwa „ziemia” jest tu myląca, gdyż chodzi o znacznie większy obszar obejmujący kilka województw, i proponowało zastąpić ją terminem „ziemstwo”. Tymi czterema ziemiami były: Wielkopolska, Małopolska, Ruś i Wołyń. Razem z Litwą zjazd był nazywany Sejmem Pięciu Ziem (przy czym Majer Bałaban uważa Litwę za jedną z czterech ziem obok Wielkopolski, Małopolski i Rusi). Czasami źródła wspominają o trzech lub o więcej niż pięciu ziemiach.

W pierwszych dziesięcioleciach istnienia waadu uczestnikami sesji byli głównie rabini i delegaci wybrani przez ziemstwa, odbywające swoje własne zjazdy prowincjonalne^(). W późniejszym okresie z ziemstw wyłoniły się mniejsze części, a duże gminy uzyskały przywileje i prawa dla swoich delegatów, identyczne z tymi, jakie posiadali delegaci ziemstw^().

Sejm Czterech Ziem spotykał się początkowo raz, a później dwa razy w roku, na jarmarkach w Lublinie (w lutym – na Matkę Boską Gromniczną 2 II) i od 1608 r. w Jarosławiu (w sierpniu–wrześniu – na Matkę Boską Zielną 15 VIII). Odbywanie zjazdów podczas jarmarków wynikało z możliwości łatwiejszego i bezpieczniejszego podróżowania oraz przekazywania informacji za pośrednictwem kupców przybywających z całego kraju.

Sejm żydowski posiadał swoich urzędników: parnasa (po polsku określanego jako marszałek, najwyraźniej na podstawie analogii z sejmem Rzeczypospolitej), pisarzy i wierników. Syndyk generalny (sztadlan) reprezentował interesy Żydów na dworze królewskim, na sejmie Rzeczypospolitej oraz przed Trybunałem Koronnym i Litewskim. Urzędnicy sejmowi otrzymywali pensje oraz zwrot wydatków ponoszonych przy pełnieniu swojej funkcji. Było szczególnie korzystne, jeśli urzędnicy waadu byli jednocześnie serwitorami królewskimi, a tym samym mieli prawo przebywania na dworze królewskim.

Oprócz rozdzielania i poboru pogłównego żydowskiego do kompetencji waadu należało reprezentowanie generalnych interesów Żydów oraz wydawanie zarządzeń dotyczących funkcjonowania społeczności żydowskiej. Ta działalność ustawodawcza dotyczyła bardzo wielu dziedzin: funkcjonowania gmin, stosunków między gminami, sądownictwa, działalności gospodarczej prowadzonej przez Żydów (problemu konkurencji między Żydami, dzierżawy dochodów publicznych czy działalności kredytowej), nauki i szkolnictwa, dobroczynności, kwestii obyczajowych i stosunków z otoczeniem nie żydowskim. Przy Sejmie Czterech Ziem funkcjonował trybunał, rozsądzający spory między jednostką a gminą, gminą a ziemią oraz między dwiema gminami, pełniący również rolę sądu apelacyjnego wobec wyroków sądów gminnych. Trybunał, będąc zgromadzeniem uczonych, zajmował się kwestiami prawa żydowskiego i cenzurą publikacji.

W 1623 r. Żydzi litewscy oddzielili się od struktur sejmu żydowskiego i stworzyli swój własny, niezależnie funkcjonujący waad^(). Jak zauważa Mark Wisznicer, łatwo jest zrozumieć przyczyny powstania odrębnej instytucji: Żydzi polscy i Żydzi litewscy różnili się bowiem charakterem, sposobem życia i duchowością i – mimo unii lubelskiej, która silniej zespoliła obie części państwa polsko-litewskiego – pozostawali odrębnymi grupami^().

Ciąg dalszy w wersji pełnej

------------------------------------------------------------------------

^() Jak zauważają Jakub Goldberg i Adam Kaźmierczyk we wstępie do zbioru źródeł dotyczących Sejmu Czterch Ziem, spory co do genezy sejmu żydowskiego wynikają z tego, że nie został on powołany na mocy przywileju czy dokumentu wystawionego przez władzę królewską (Sejm Czterech Ziem. Źródła..., s. 8).

^() Sejmy i sejmiki koronne wobec Żydów. Wybór tekstów źródłowych, wyd. A. Michałowska-Mycielska, Warszawa 2006, nr XXXIV, s. 39–40. Później, aż do 1717 r., sumy te były stale podwyższane przez sejmy Rzeczypospolitej, co spowodowane było zarówno rosnącą liczbą ludności żydowskiej, jak i inflacją. O pogłównym żydowskim zob. R. Rybarski, Skarb i pieniądz za Jana Kazimierza, Michała Korybuta i Jana III, Warszawa 1939, s. 214–235; A. Filipczak-Kocur, Skarbowość Rzeczypospolitej 1587–1648. Projekty – ustawy – realizacja, Warszawa 2006, s. 65–66, 257–258; A. Kaźmierczyk, Sejmy i sejmiki szlacheckie wobec Żydów w drugiej połowie XVII wieku, Warszawa 1994, s. 13–29.

^() A. Kaźmierczyk, Sejmy i sejmiki..., s. 14–15.

^() Adam Teller zwraca uwagę na oddzielne funkcjonowanie przywództwa świeckiego i rabinicznego. Prestiż rabinów w XVI i XVII w. wynikał z dokonywanych przez nich kodyfikacji halachicznych, wydawanych responsów i regulacji, które przejmowano z gminy do gminy. Na pełnione przez rabinów funkcje sądziowskie wobec ogółu Żydów polskich nie oddziaływali przywódcy świeccy, ponieważ najwyższy sąd rabinacki zbierał się corocznie na jarmarkach, jeszcze przed ukształtowaniem się waadu (A. Teller, Rabbis without a Function? The Polish Rabbinate and the Council of Four Lands in the Sixteenth to Eighteenth Centuries, Jewish Religious Leadership. Image and Reality, red. J. Wertheimer, t. 1, New York 2004, s. 389).

^() Ch.H. Ben-Sasson, Waadej ha-aracot sze-be-mizrach-Ejropa , tenże, Recef u-temura. Ijunim be-toldot Israel be-jemej-ha-bejnajim u-we-et he-chadasza , Tel Awiw 1984, s. 240.

^() Jan Doktór, recenzja wydawnictwa źródłowego J. Goldberga i A. Kaźmierczyka: Sejm Czterech Ziem. Źródła (Warszawa 2011), KHŻ nr 2 (242), 2012, s. 233–234. Autor recezji pisze również: „Ślady działalności przedstawicielstwa najważniejszych kahałów Rzeczypospolitej spotykamy zresztą jeszcze wcześniej, tyle że wolało ono działać dyskretnie i nie ujawniać władzom swojego istnienia” (s. 234).

^() S.A. Bierszadskij, Pierwyje jesziboty w Polsze, ustrojennyje s razrieszenija gosudarstwiennoj własti, „Woschod” 1896, nr 1, s. 7.

^() Istotnym momentem dla rozwoju autonomii żydowskiej był rok 1551, kiedy król Zygmunt August zrezygnował z prawa zatwierdzania rabina wielkopolskiego, uznając władzę wszystkich rabinów ziemskich, których wybiorą Żydzi (M. Bałaban, Prawowoj stroj jewriejew w Polsze w sriednije i nowyje wieka, „Jewriejskaja Starina” 3, 1910, s. 324).

^() W 1519 r. Żydzi wielkopolscy zaproponowali królowi pobór podatków przez przywódców 11 gmin tego regionu. Król Zygmunt Stary zaakceptował takie rozwiązanie, rezygnując z mianowania własnych urzędników żydowskich, co rozpoczęło proces powstawania instytucji auonomicznych na poziomie regionu (A. Teller, Laicyzacja wczesnonowożytnego społeczeństwa żydowskiego: rozwój rabinatu w Polsce w XVI wieku, KH 60, 2003, z. 3, s. 25–27).

^() Ch.H. Ben-Sasson, Waadej ha-aracot..., s. 240.

^() M. Bałaban, Prawowoj stroj..., s. 342.

^() Russko-jewriejskij archiw. Dokumienty i matieriały dla istorii jewriejew w Rossii, t. II: Dokumienty i regiesty k istorii litowskich jewriejew (1550–1569), wyd. S.A. Bierszadskij, S. Pietierburg 1882, s. 201–204 (nr 273).

^() Tamże, s. 117–118 (nr 179), s. 119 (nr 180), s. 198–200 (nr 266).

^() A. Teller przytacza fragment dokumentu za Halperinem (A. Teller, Rabbis without a Function?..., s. 393).

^() O nazwach na określenie sejmu żydowskiego, używanych zarówno w źródłach żydowskich, jak i nieżydowskich, zob. A. Leszczyński, Nazewnictwo organów samorządu żydowskiego w dawnej Rzeczypospoitej do 1764 r., Żydzi w dawnej Rzeczypospolitej. Materiały z konferencji „Autonomia Żydów w Rzeczypospolitej szlacheckiej”, Wrocław–Warszawa–Kraków 1991, s. 29–33.

^() O zjazdach prowincjonalnych zob. S. Dubnow, Jeszcze o sriednich organach jewriejskogo samouprawlienija: obłastnyje kagalno-rabbinskije sjezdy (siejmy) w prowincijach Małopolskoj, Wielikopolskoj, Podolii i Wołynii (XVII–XVIII w.), „Woschod” nr 1, 1894, s. 139–150.

^() W połowie XVIII w. takich jednostek było w Koronie kilkanaście. W ordynacji Kazimierza Granowskiego, komisarza skarbu koronnego, wydanej w 1753 r., wymienione są następujące terytoria wysyłające swoich delegatów na waad koronny: 1. Kraków, 2. województwo krakowskie i sandomierskie, 3. Poznań, 4. województwo poznańskie i kaliskie, 5. Lwów i województwo ruskie, 6. Lublin, 7. województwo lubelskie, 8. województwo wołyńskie i kijowskie, 9. województwo bełskie z Ziemią Chełmską i Ordynacją Zamojską, 10. Przemyśl, 11. Ziemia Przemyska, 12. Tykocin, 13. Rzeszów (Sejm Czterech Ziem. Źródła..., nr 74, s. 149).

^() Na niejasności dotyczące genezy rozłamu sejmu żydowskiego zwraca uwagę Stanisław Grodziski (Z nowych badań nad dziejami waadu – sejmu Żydów Korony, Parlament, prawo, ludzie. Studia ofiarowane Profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćdziesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 86).

^() M. Wisznicer, Der waad Lite..., kol. 164.1. Wewnętrzne funkcjonowanie gmin

Dostępne w wersji pełnej

2. Stosunki między gminami głównymi a podlegającymi im okręgami, gminami i osiedlami

Dostępne w wersji pełnej

3. Osadnictwo i prawo obywatelstwa

Dostępne w wersji pełnej

4. Sądownictwo

Dostępne w wersji pełnej

5. Sprawy gospodarcze

Dostępne w wersji pełnej

6. Pożyczanie pieniędzy, bankructwo

Dostępne w wersji pełnej

7. Życie religijne i społeczne

Dostępne w wersji pełnej

8. Codzienne kontakty z nie-Żydami

Dostępne w wersji pełnej