Serce Jezusa ratujące świat - ebook

WSTĘP

Każda osoba powołana do życia zakonnego jest zobowiązana trwać blisko Chrystusa, naśladować Go i w pełni się do Niego upodobnić. Jednak tylko jeśli jest autentyczna, Kościół i inni ludzie widzą w niej żywego Chrystusa i wcielaną w życie Ewangelię. Chrześcijanie są stale narażeni na ryzyko poddania się światowemu stylowi życia, zaś osoba zakonna stanowi nieustanne wyzwanie dla dumy, egoizmu, chciwości i zmysłowości. To właśnie ona naprzeciw bożkom świata niesie sztandar ośmiu błogosławieństw, realizując swoje powołanie zgodnie z wybranym wyjątkowym charyzmatem swojego instytutu i jego założyciela.

Zakon Sióstr Minimitek został założony przez Świętego Franciszka z Paoli, a jego regułę zatwierdził w 1506 roku papież Juliusz II. Minimitki to mniszki klauzurowe, które prowadzą życie kontemplacyjne i poświęcają się modlitwie i dziełom pokutnym. Drogą do świętości jest dla nich pokorne życie w skrajnym ubóstwie, życie pełne ascezy i dobrowolnej pokuty. Wstępując do zakonu, siostry składają trzy śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, do których dochodzi czwarty – post. Określenie „najmniejsze” obrazuje skalę cnót, które powinny wybrać i którymi winny żyć.

Gdy patrzymy na czcigodną siostrę Filomenę Ferrer, zdumiewa niezwykła łaska, jaką została obdarowana, a która czyni z niej wyjątkową minimitkę. Ta wyjątkowość objawia się w pokorze, ubóstwie i pokucie, lecz przede wszystkim w jej przeżyciach mistycznych.

Obecnie częściej niż dawniej chrześcijanie doświadczają pokusy podążania nieskomplikowanymi, a równocześnie pociągającymi ścieżkami egoizmu, hedonizmu, pragnienia władzy. Jakim przykładem i pomocą jest zatem dla naszego nowoczesnego świata życie szczere, wierne zasadom Ewangelii, życie w ubóstwie, pokorze i wyrzeczeniu! I ani trochę nie przeszkadza w dawaniu świadectwa to, że płonie ono w ciszy, ukryte za klauzurą. Klasztorne mury są bowiem przeźroczyste niczym szkło, a słodka woń cnót ewangelicznych przenika przez nie, unosząc się w całym Kościele i we wszystkich zakątkach świata.

Siostra Filomena wypełniła zadanie, jakie zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II powinni podejmować wszyscy powołani do życia zakonnego:

Stan ten naśladuje wiernie i ustawicznie uprzytamnia w Kościele tę formę życia, jaką obrał sobie Syn Boży, przyszedłszy na świat, aby uczynić wolę Ojca, i jaką zalecił uczniom, którzy za Nim poszli. Ujawnia on wreszcie w swoisty sposób wyniesienie Królestwa Bożego ponad wszystko co ziemskie oraz jego najważniejsze potrzeby, ukazuje też wszystkim ludziom przeogromną wielkość potęgi Chrystusa królującego i nieograniczoną moc Ducha Świętego działającego przedziwnie w Kościele¹.

Ten blask potęgi Chrystusa oraz jaśniejąca moc Ducha Świętego odbijają się niezwykle pięknie w osobie siostry Filomeny.

Cała miłość siostry Filomeny, jej oddanie i ideały, skupiają się w Jezusie, który w zamian czyni ją swoją umiłowaną oblubienicą, uprzywilejowaną powierniczką, ewangelistką i głosicielką nieprzebranych skarbów Jego Najświętszego Serca. Duch Święty zaś unosi ją na swoich skrzydłach w niebiosa, dając doświadczyć niezwykle bogatych i pełnych radości przeżyć mistycznych.

Czcigodna Sługa Boża siostra Filomena jest w Kościele niczym promieniejące słońce: płonie i spala się w miłości do Boskiego Serca i do całego Kościoła, a jej blask i ciepło są odblaskiem darów Ducha Świętego.

Trzeba, żebyśmy my, dzieci Kościoła, uważnie wsłuchiwali się w zbawcze przesłania, które – jak to przekazane przez pokorną mniszkę – ogłaszają cuda Bożej miłości.

Niniejsza biografia opiera się przede wszystkim na zapiskach pozostawionych przez czcigodną sługę Bożą siostrę Filomenę od Świętej Kolumby², które już same w sobie tworzą bogatą i interesującą autobiografię. Kopie jej rękopisów udostępnione zostały przez siostry minimitki z klasztoru w Valls. W tekście źródło to oznaczono za pomocą skrótu „Ms.” i opatrzono odpowiednią datą.

Wykorzystano także biografię Czcigodnej Sługi Bożej spisaną przez ks. Alfreda Bellantonia pod tytułem Filomena Ferrer. Jest to praca bardziej kompletna od autobiografii, stawiająca w krytycznym świetle liczne dotychczas powstałe teksty, które opowiadają o życiu siostry Filomeny.

Kolejne źródło informacji to napisana przez ojca Manuela Esqué CMF niewielka monografia o doświadczeniu mistycznym, które siostra Filomena przeżyła w Maldá, będąc jeszcze dzieckiem.

Niech Bóg pobłogosławi te strony, napisane jako pokrzepienie i umocnienie na drodze życia duchowego tych, którzy je będą czytali.ŻYCIE RODZINNE

Ziemska droga Sługi Bożej Filomeny Ferrer była niezwykle krótka. Już w wieku dwudziestu siedmiu lat wypełniła misję osiągnięcia świętości, pozostawiając światu swoje przebogate przesłanie.

Urodziła się w Hiszpanii 3 kwietnia 1841 roku w miejscowości Mora de Ebro w prowincji Tarragona w Katalonii. Jej rodzice, Félix Ferrer i Josefa Galcerán, przykładni i prości chrześcijanie, których Bóg pobłogosławił w sumie dziesięciorgiem dzieci, zadbali, by ich córka została ochrzczona już dzień po narodzinach. Nowa chrześcijanka otrzymała imię Filomena.

Otoczenie położonej nad rzeką Ebro wsi Mora, cieszącej się łagodnym klimatem i żyznymi ziemiami, w której poznawała świat mała Filomena, było, podobnie jak jej imię (gr. philos – drogi, miły; menos – siła życiowa), spokojne i przepełnione miłością.

Krewni Filomeny ze strony ojca byli cenionymi artystami. Obrazy i rzeźby wykonane przez dziadka, ojca, stryja i dwóch braci Filomeny zdobią wiele lokalnych kościołów. Wszystkie dzieła opatrzone nazwiskiem Ferrer wyróżnia niezwykły artyzm, natchnienie, a przede wszystkim głęboka pobożność. Spod ręki ojca Filomeny, Felixa, wyszło wiele rzeźb przedstawiających Chrystusa Cierpiącego.

Filomena, która w przyszłości sama miała stać się artystką ducha, wiele zyskała dzięki obserwacji pięknych i tworzonych z wiarą dzieł swoich najbliższych krewnych. Wkrótce zacznie obróbkę swojej duszy, wymagając od siebie największej doskonałości. Będzie bezwarunkowo kochać i naśladować Chrystusa. Będzie świętą, bez względu na cenę.

Zawód jej ojca nie tylko ukształtował Filomenę w wymiarze duchowym, lecz również miał duży wpływ na jej osobowość. Félix Ferrer przenosił swój warsztat rzeźbiarski do wsi, która w danym momencie składała u niego zamówienia, a jego żona i dzieci podróżowały razem z nim. Filomena spędziła więc swoje nastoletnie lata i wczesną młodość w geograficznie rozległym i zróżnicowanym środowisku, co wzbogaciło jej doświadczenia i pozwoliło dojrzewać. Oto lista miejsc, w których zamieszkiwała Filomena Ferrer na przestrzeni lat: 1853 – Maldá, 1854 (lato) – Lleida, 1855 – Palma de Ebro, 1856–1857 – Bellmunt y Tivisa, 1869–1860 – Pla de Cabra (dziś: Pla de Santa María). Miejscowość Pla de Cabra była końcowym etapem przeprowadzek rodziny Ferrerów. To stamtąd Opatrzność skierowała Filomenę do ostatniego, spokojnego domu, gdzie miała zakończyć swoją ziemską pielgrzymkę: do „domu Maryi”, klasztoru Sióstr Minimitek pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia założonego w Valls w 1681 roku.

Trwające dziewiętnaście lat życie rodzinne, włączając te etapy, w których rodzina Ferrerów stale zmieniała miejsce zamieszkania, było bardzo interesujące i owocne dla ukształtowania wielu aspektów osobowości przyszłej minimitki. Rodzice zapewnili jej staranne wychowanie i solidną wiedzę religijną. Filomena, pobudzona łaską Ducha Świętego, wyruszyła ku świętości drogą żarliwej pobożności, wyjątkowej w swym wymiarze pokuty, niezwykłego miłosierdzia i współczucia dla ubogich i cierpiących.

Edukacja otrzymana w Morze de Ebro, w domu i w szkołach znajdujących się w miejscowościach, w których pracował jej ojciec, uczyniły z Filomeny osobę niezwykle dobrze wykształconą, która zdołała w pełni rozwinąć wyjątkowe zdolności intelektualne i muzyczne. Mieszkając już w Pla de Cabra, uczęszczała na lekcje łaciny i muzyki. Wewnętrzne wezwanie od długiego czasu konsekwentnie prowadzące ją ku życiu zakonnemu podpowiedziało jej, że ta wiedza w przyszłości bardzo jej się przyda.