- W empik go
Serce – uczucie – miłość w pieśni Mickiewicza. - ebook
Serce – uczucie – miłość w pieśni Mickiewicza. - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
Kategoria: | Klasyka |
Zabezpieczenie: | brak |
Rozmiar pliku: | 176 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Mickiewicza.
"Wszystko co czułem i co dokonałem,
Jeśli to znakiem kochania – kochałem!"
… choć sam tu wzniesiony,
Jestem na ziemi sercem z wielkim ludem zbratan.
W Krakowie.
Nakładem J. S. Z. – Drukiem A. Koziańskiego.
1898.
Wielkie serce – skarb narodu. Bo naród z serc wielkich czerpie siłę i pokarm na serc miliony, bo z wielkich serc płynie potęga miłości – ofiar i czynów wiekopomnych. I jak do źródła bijącego z skaty przychodzą ludzie po ożywczą wodę, tak u serc wielkich stają pokolenia za pokoleniami, bo czerpią zapał – natchnienie, bo posilają ducha, bo chłoną ich czucia jak chłonie światło spokojnych wód głębina.
Mickiewicz, który rzekł śmiało nazywam się…Milion, bo za miliony kocham i cierpię… on, który powiada:
"Myślom oddałeś świata użycie,
Serca zostawiasz na wiecznej pokucie,
Dałeś mnie najkrótsze życie
I najmocniejsze uczucie – on wielki i potężny nie samą siłą słowa, ale i silą serca – czyż nie jest dla nas dziś – w dobie chłodnej rozwagi, w dniach rozterki i egoizmu – nieprzebraną skarbnicą uczucia, ognia i miłości?
Czem więcej wpatrujemy się w tajniki jego serca, tem więcej lgniemy do niego – tem silniej pragniemy rozgrzać nasze myśli i uczucia, tem lepiej poznajemy, iż do serc wielkich droga łatwa, ale, aby cząstkę serca wielkiego w siebie przelać – to trudno – bardzo trudno.
Któż dziel Mickiewicza nie zna?
Czytamy karty tych przepięknych utworów raz po raz, umiemy wiele na pamięć, jednak nie powie nikt z nas, iż już dość i nie odłoży tych ksiąg na bok z znudzeniem.
Przeciwnie, przy coraz głębszem zatapianiu myśli w tym zdroju poezyi płynącej z serca wielkiego, odkrywamy coraz piękniejsze i cenniejsze skarby. Jako ci artyści, którzy władają pędzlem, choć zda się, że jedno i to samo niebo malują, te same blaski i światła promieni słonecznych na płótno przenoszą – przecież dają tysiące odmian, odcieni i barw, tak poeci, którzy słowem tajniki i drgnienia serc ludzkich kreślą, choć zda się wiecznie jedną i tę samą miłość opiewają, przecież – jakie każde serce – inaczej życie serca odbija!
Stara to jak świat, a może nudna jak świat historya serca, uczucia i miłości.
Niejedni z "dzisiejszych" powiedzą, iż nic o tem nowego rzec nie można, inni, że jak serce dziś nie popłaca, tak i rozprawa o niem zbyteczna.
My – przecież odważyliśmy się na czyn śmiały.
Zebraliśmy to wszystko, co wieszcz Adam o sercu powiedział i pragniemy słowami Mickiewicza do serc dzisiejszych zadzwonić. Snopek to z kłosów bogatych. Dziełem on i plonem tego, który siał zagon – my – jak z wieńcem na dożynki uwitym stajemy z wiązką tej pracy.
Wpatrzmy się w wielkie serce i przypomnijmy słowa nieśmiertelnego wieszcza.
Nad omdlałym Konradem w więziennej celi unosi się Anioł miłości i woła o przebaczenie dla więźnia temi słowy:
"On kochał naród, on kochał wiele, on kochał wielu."
Słowa te są prawdziwem obrazem wielkiego serca wieszcza, króla pieśniarzy.Że on kochał naród, każdy to wie, kto zna i życie i dzieła Mickiewicza. On też sam woła:
"Ale ta miłość moja na świecie
Ta miłość nie na jednym spoczęła człowieku,
Jak owad na róży kwiecie,
Nie na jednej rodzinie, nie na jednym człeku,
Ja kocham cały naród. Objąłem w ramiona
Wszystkie przeszłe i przyszłe jego pokolenia,
Przycisnąłem tu do łona;
Jak przyjaciel, kochanek, małżonek, jak ojciec,
Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić,
Chcę nim cały świat zadziwić."
Oto spowiedź serca, które śmiało powiada, iż "ja i Ojczyzna to jedno" oto miara uczuć śpiewaka Wallenroda, Dziadów, Pana
Tadeusza i tylu innych wiecznotrwałych pieśni, oto źródło, z którego płynie struga miłości – ofiar i poświęcenia.
I zdawałoby się, że po nad to – nic więcej z serca już wysnuć nie można, iż subtelniej i delikatniej nie można uczuć swych odmalować.
Jednak oto patrzmy.
Mickiewicz o sercu, uczuciu, miłości tyle mądrych, złotych myśli wypowiedział, iżmożna spleść z tego wieniec piękny, bogaty i posilający ducha. Jak na kojenie ran cierpliwe ręce wyciągają nitkę po niteczce na szarpie – tak my z utworów wieszcza myśl po myśli wysnuwamy. Czyż nie zabliźnią one dziś – może niejedną ranę?
Myśli moje! gwiazdy moje!
Czucia moje! wichry moje!
W pośrodku was jak ojciec wśród rodziny stoję
Wy wszystkie moje!…"
Krzyż wbity na Golgocie, tego nie wybawi,
Kto sam na sercu swoim krzyża nie postawi.
Dla poety jedna tylko droga
W sercu szukać natchnienia i dążyć do Boga!
Głośniej niźli w rozmowach, Bóg przemawia w ciszy
I kto w sercu ucichnie, zaraz go usłyszy.
Duszo! gdy poczujesz Boga, masz go w sercu chować,
Bo Herod już szle katów, aby go katować.
Jest Mistrz, co wszystkie duchy wziął do chóru
I wszystkie serca nastroił do wtóru.
Bóg nam dopomoże –
Na sercach wielkich, na wysokich duchach
Wysoko w górę idzie nasza sprawa.