Siedem bram - ebook

Prolog

W ciemnym lustrze zalśniła nagle twarz ferini. Kąciki jej oczu i ust otaczał czarny tatuaż, układający się w misterny wzór. Ciało ferini było srebrzyste, jej skrzydła przezroczyste i potężne jak u ważki, również pokryte zawiłymi symbolami. Były to skrzydła kogoś, kto należał do królewskiego rodu, i na takie pochodzenie wskazywał też wyraz twarzy ferini – dumny i poważny – oraz jej strój: suknia uszyta z aksamitnego, cienkiego materiału utkanego z sieci tyriańskich pająków. Na jej piersiach połyskiwał zielony wisior z lapis lazuli, od dawna niedostępnego w tych stronach.

– A więc jesteś pewien? – spytała ferini głosem, w którym pobrzmiewała niepewność. Nie mogła pozwalać sobie, by ktoś inny poza Mędrcem mógł ją dosłyszeć; wszak było to uczucie, jakie nie przystoi królowej. A jednak nosiła je w sobie od czasu, gdy tylko dotarła do niej wieść Mędrca. W końcu musiała dać upust emocjom.

Wieść była najniezwyklejsza: kamień, spowity konarami świętego Drzewa Wzroku, przebudził się i zalśnił. Jedynie legendy wspominały czasy, gdy robił to wcześniej, a teraz, przed jego własnymi oczami…

– Tak – odparł Mędrzec.

Królowa odwróciła się w jego stronę, jakby chciała upewnić się, czy jej nie okłamuje. Natychmiast przypomniała sobie jednak, że nawet gdyby to robił, nie byłaby w stanie rozpoznać oszustwa. Mędrzec, mimo że jego oczy były otwarte – nie tak, jak zazwyczaj, gdy medytował, siedząc przy drzewie – miał tę samą, wiecznie spokojną twarz.

– Czy wiesz, co to może oznaczać? – spytała królowa.

– Oznacza to pojawienie się Siódmego Strażnika. Jak zawsze.

– Jak zawsze – powtórzyła znudzonym głosem królowa. – Czym jest to twoje zawsze? Historia nie pamięta czasów przebudzenia żadnego ze Strażników. Tymczasem ty mówisz, że ma przybyć siódmy z nich. To musi oznaczać, że pojawiło się już sześciu. Dlaczego więc nic o tym nie wiemy?

Mędrzec zwlekał z odpowiedzią. Złościł tym królową – dobrze wiedziała, że nie musiał się nad nią zastanawiać.

– Kamień ukryty w Drzewie Wzroku jest kamieniem Siódmego Strażnika – powiedział wreszcie – a to jedyny, który nas chronił. Zaś co do historii… Być może nie pamięta ona czasów przebudzenia, bo ich nie zna?

– Mówisz do mnie zagadkami, ale Tirnanie nie oczekują zagadek! – oznajmiła królowa, czując coraz większy ciężar swojej pozycji. – To, czego będą chcieli, to fakty i decyzje. Ja natomiast nie mogę nic im odpowiedzieć, bo niczego nie wiem! – Poruszyła się gwałtownie, jednak natychmiast sprowadziła samą siebie do pionu. Znów, nie wolno jej było pokazywać tak otwarcie swoich uczuć.

Mędrzec spojrzał na Drzewo. To ono dostarczało mu wszelkich informacji, nie tylko z Tir-na-Nog, ale z całego Jaaru. Jego gałęzie sięgały wysoko ku niebu, wznosząc się ponad kamienny sufit sali, jaką wybudowano wokół, gdy Drzewo miało już wiele tysięcy lat. Nikt poza Mędrcem nie potrafił jednak czytać jego magii. Za ten dar zapłacił wysoką cenę. Drzewo dawało mu nieśmiertelność, zrastając się z nim, ale tak bardzo wypełniło go sobą, że zapomniał swego imienia i przeszłości.

– Myślę, że ma to związek z Wielkimi Rzeczami. Tymi, które miały miejsce zaledwie kilka miesięcy temu – oznajmił.

Oczywiście królowa była świadoma Wielkich Rzeczy, a przynajmniej tego, że wszyscy o nich rozprawiali. Rozesłała nawet zwiadowców, by doglądali tego, co działo się na niebie i ziemi, jednak żaden nie wrócił z jakimikolwiek wieściami, chyba że za takie uznać rozbłyski na niebie i niezwykłe ułożenia planet, które z perspektywy czasu przestają być niezwykłe.

– Zapomniałam już o tym. – Królowa zlekceważyła słowa Mędrca. – Tamte… Wielkie Rzeczy… nie dotyczyły nas. Dopiero to, co stało się teraz, może mieć wpływ na Tir-na-Nog.

– Ależ pani! Nic nie jest oddzielone. Miasta i krainy, a w dalszym ciągu również planety i światy, są niczym gałęzie tego Drzewa. Wyrastają ze wspólnego pnia, który sam w sobie nie jest jeszcze ostateczny. W końcu ma korzenie i ziemię, z której wychodzi, a sam powstał z ziarna, zasadzonego dawno temu przez odwieczne siły. Jeśli cokolwiek ma się wydarzyć, dzieje się w korzeniach i w pniu, a my widzimy tylko rozbłyski tych rzeczy. Wypatrujmy odbić, królowo. One wiele mówią.

Królowa znów spojrzała w lustro. Pragnęła, żeby było w stanie ożywić się, oddzielić od niej, stać się jej powiernikiem i doradcą, lecz wciąż widziała jedynie swoją twarz, bardziej niepewną niż kiedykolwiek wcześniej, odkąd objęła swój urząd.

– Co mam robić?

– To ja kieruję to pytanie do ciebie – odparł Mędrzec. – Królowo… – dodał z naciskiem. – Jeśli jednak chodzi o mnie, nie mogę zrobić nic innego niż to, co każe mi Drzewo. Ono przemawia, a ja jestem jedynie naczyniem. Muszę czekać.

Królowa skinęła głową. Ostatnie słowo Mędrca sprawiło, że w jej głowie uformowało się rozwiązanie. Tymczasowe, ale być może właściwe.

– A więc czekać… – Pokiwała głową i wbiła dumne spojrzenie w ścianę, na której cienie gałęzi Drzewa Wzroku zdawały się ożywać. – Musimy czekać. Nikt oprócz mnie i ciebie nie może się o tym dowiedzieć. – Spojrzała na Mędrca jak na poddanego, od którego mogła oczekiwać całkowitego posłuszeństwa. – Nie wolno ci nikomu o tym powiedzieć. – Zmrużyła oczy, jakby chciała w ten sposób wysłać Mędrcowi niewypowiedzianą groźbę.

– Tak – odparł spokojnie Mędrzec. – Komu zresztą miałbym mówić, siedząc tu samotnie? Nie wiem tylko, czy to… Czy to na pewno właściwe posunięcie?

– Jeśli powiem Tirnanom, że nasz kamień rozbłysnął… Co to zmieni? Jeśli to oznacza niebezpieczeństwo, spytają jakie, jeśli natomiast kamień chce powiedzieć, że mamy się na coś przygotować, to na co? Nie wiem nawet, jak wygląda Siódmy Strażnik i kim lub czym jest. Strażnicy to energie, a one mogą przybrać różne formy.

Mędrzec schylił głowę.

– Masz słuszność – powiedział. – A jeśli ktoś czegoś się dowie…

– Wtedy być może zrozumie z tego więcej niż my – ucięła królowa, na co Mędrzec ponownie przytaknął. Przeczuwał jednak – i o tym samym szeptało Drzewo Wzroku – że ktoś już dostrzegł Wielkie Rzeczy i zrozumiał je.

Ktoś już wiedział.Rozdział 1

Zaproszenie

Bywały dni, gdy Hillena Hallander stwierdzała, że jej życie byłoby o wiele prostsze, gdyby nie była czarownicą. Nie musiałaby wtedy, na przykład, po raz trzeci próbować upiec ciastek na święto pełni księżyca ani zmagać się z plamami po ubitych jajkach na suficie, kiedy pomyliła proszek do pieczenia z zasypką do latających dywanów. Odkąd jej bratanica, Kate, została wiedźmą, pani Hallander niemal zupełnie przestała przejmować się tym, gdzie kładzie magiczne przedmioty. Dawniej wszystko miało swoje miejsce, w odpowiednio opisanych pudełeczkach i butelkach. Teraz, gdy magia omal nie rozsadziła jej nowego piekarnika, uznała, że lepiej będzie wrócić do starych zwyczajów. Zresztą po co w ogóle był jej ten proszek? Przecież do latania używała tylko miotły.

Pani Hallander, zirytowana swoimi porażkami – do których nie przywykła, bo przez czterdzieści lat swojego życia starała się robić tylko to, co dobrze jej wychodziło – usiadła przy stole i zapatrzyła się w okno. Termometr za szybą wskazywał kolejną rekordowo wysoką temperaturę. Zima właściwie zmieniała się w lato, zupełnie jakby tego roku kalendarz postanowił ominąć wiosnę. Było to tym dziwniejsze, że jeszcze przed miesiącem zima ścisnęła Anglię tak mocno, że nikt nie sądził, by prędko ją wypuściła. Teraz jednak ulicami Londynu spływały potoki topniejącego śniegu.

Na niebie pojawiła się nagle niewielka świetlista kula. Pani Hallander nie zauważyła jej, mimo że światło było magiczne i zmierzało wprost na jej ulicę. Biorąc pod uwagę, że pani Hallander i Kate były jedynymi mieszkającymi tu czarownicami – nie licząc Challisów z domu naprzeciwko, którzy być może mieli kiedyś coś wspólnego z magią, ale nawet jeśli, to nikt już nie pamiętał, co to dokładnie było – światło z całą pewnością zmierzało do nich. Zaczęło okrążać dom w poszukiwaniu dogodnego przejścia. Wreszcie prześlizgnęło się przez szparę w drzwiach frontowych i popłynęło do kuchni. Zwróciło uwagę pani Hallander dopiero, gdy uformowało się za jej plecami na kształt jej ferini, Badb: żółtej, latającej istoty o skrzydłach jak u pszczoły.

– Droga Hilleno! Z nieskrywaną i olbrzymią radością pragnę zaprosić cię na ślub mojej córki, Fione `yl Maas, z dwudziestym pierwszym księciem Elphame, Tammuzem. Uroczystość odbędzie się podczas święta Beltane w Kryształowym Pałacu.

Pani Hallander, po usłyszeniu tych słów, aż przyklasnęła. O ślubie Fione wiedziała już od wakacji, ale do tej pory nie wiedziała, gdzie i kiedy się odbędzie. Perspektywa odwiedzenia Kryształowego Pałacu brzmiała wyśmienicie. Przysparzała pani Hallander okazji do wykonania różnego rodzaju badań. W stolicy Elphame z całą pewnością można było spotkać mnóstwo rzadkich roślin i zwierząt.

Od razu chciała pobiec po notatnik i zacząć spisywać swoje plany, ale piekarnik głośno zatrzeszczał, sugerując, że i tym razem coś jest nie tak z ciastem.

– Co znowu? – Pani Hallander zmarszczyła czoło, jakby w nadziei, że piekarnik ugnie się pod jej stanowczym spojrzeniem. Kto wie, może nawet trochę posmutniał, co nie powstrzymało jednak ciasta przed wychodzeniem z formy, zmuszając panią Hallander do dociekania, co tym razem wylądowało w nim zamiast mąki.

Tymczasem światło, które wróciło już do poprzedniej formy, pomknęło wzdłuż schodów i przecisnęło się do dużego pokoju przez dziurkę od klucza.

Pokój był zagracony. Na podłodze leżały porozrzucane ubrania, a wśród nich kilka różdżek, drewniany pentakl i opakowanie po kartach tarota. Lustro oblepiały karteczki zapisane datami, wyznaczającymi czas na ćwiczenia manipulowania energią, poznawanie teorii magii, a także czas wolny. Magiczne światło wyczuwało to wszystko nie jako plątaninę rzeczy, ale raczej energii – w większości całkiem przyjaznych. Na biurku, obok statuetki tańczącego bóstwa, płonęło kadzidło. Kate i Jonathan siedzieli na łóżku, przykryci różową kołdrą. Jonathan odgarniał jasne włosy z twarzy Kate. Gdy światło znów zamanifestowało swą ukrytą formę, odskoczyli od siebie i naciągnęli kołdrę aż pod nosy.

– Badb? – przeraziła się Kate. Nie pamiętała, kiedy ostatnio czuła się tak zażenowana. – Co tu robisz?!

Ale Badb zdawała się wcale jej nie słyszeć. Zaczęła na nowo wypowiadać słowa zaproszenia, zamieniając tylko imię pani Hallander na Kate i Jonathana.

– Dobrze, przyjdziemy – odparła Kate, potrząsając głową. – Mam tylko do ciebie prośbę, żebyś…

Nie skończyła jeszcze mówić, gdy sylwetka Badb rozpłynęła się w powietrzu, a światło zaczęło uderzać o szybę, szukając nowego wyjścia. Kate otworzyła okno, pozwalając mu odpłynąć, a potem spojrzała na pociągłą twarz Jonathana, na której odmalowało się zdziwienie zmieszane z niepokojem.

– Co to było? – zapytał.

Oczywiście znał Badb. Fione była zresztą jego ferinią, a jej brat bliźniak, Fion, ferem Kate. Jednak nigdy do tej pory Badb nie zachowywała się w podobny sposób.

– Chyba coś z nią nie tak – stwierdziła Kate. – Zaraz powiem o tym ciotce.

Wstała z łóżka i szybko zaczęła szukać w porozrzucanych ubraniach czegoś, w czym mogłaby pokazać się na dole.

– Wydawała się jakby zahipnotyzowana – powiedział Jonathan. – Widziałaś jej oczy? Ale może to tylko przez przygotowania do ślubu? Pewnie ma sporo na głowie.

Kate, nie mogąc zdecydować, z której strony zacząć rozplątywać frędzle w swojej bluzce, by wyglądać jak należy, machnęła w końcu ręką i zbiegła na dół. Gdy stanęła przed ciotką, z całą pewnością wyglądała na kogoś, kto właśnie w pośpiechu narzucił na siebie ubrania. Zapomniała zapiąć paska w spodniach, włożyła tylko jedną skarpetkę, a jej włosy były potargane. Miała jednak nadzieję, że gdy powie ciotce o Badb, zdoła odwrócić jej uwagę od nieistotnych szczegółów.

– Posłuchaj – wysapała. – Badb była u mnie i… chyba coś z nią nie tak. Zachowywała się dziwacznie.

Ciotka Hillena obrzuciła Kate spojrzeniem i odparła zdegustowana:

– Jak ty wyglądasz?

Kate nabrała powietrza w usta. Nie sądziła, że ciotka tak lekko podejdzie do jej słów.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – oburzyła się. – Właśnie ci powiedziałam, że twoja ferini sprawia wrażenie, jakby rzucono na nią urok, a ty patrzysz na mój strój? – Schowała stopę pozbawioną skarpetki za drugą.

– Ale Badb wcale tu nie było – oznajmiła spokojnie pani Hallander.

– Co?! A więc sobie to wyobraziłam, tak? Zapytaj Jonathana. On też ją widział!

– Och, a więc Jonathan jest tutaj? – Ciotka raz jeszcze zlustrowała Kate wzrokiem od stóp do głów. – To by wiele wyjaśniało…

– Sugerujesz, że oboje mamy zwidy? – Kate omal się nie zagotowała. Ciotka Hillena mogła być najbardziej opanowaną wiedźmą świata, ale ich rozmowy i tak często kończyły się wybuchami.

– Niczego nie sugeruję. Staram się tylko wytłumaczyć, że wcale nie widziałaś Badb. To był tylko jej fantom. Magiczny fantom. Inaczej mówiąc, specjalna energia, którą napełnia się mocą, by przesłać jakąś wiadomość. To rozsądne rozwiązanie, gdy chcesz wysłać zaproszenie. Nie trzeba wtedy fatygować się do każdego z osobna.

Kate poczuła, jak z twarzy odpływa jej krew. Dopiero teraz dopadło ją prawdziwe zażenowanie z powodu stroju.

– Uhm… Och…

Na szczęście ciotka zwolniła ją z tłumaczenia się:

– No, do ślubu jeszcze sporo czasu – powiedziała. – Jeszcze o tym pogadamy, a ty… koniecznie zamknij drzwi w pokoju, gdybym… No, zawsze mogę je otworzyć magicznie, ale w razie czego będę wiedziała, kiedy tego nie robić.

Kate, woląc nie komentować tych słów, natychmiast odwróciła się na pięcie. Zatrzymała się jednak, gdy coś przykuło jej uwagę. Właściwie powinno było przykuć ją od razu, ale uprawianie magii od kilku miesięcy sprawiało, że wyrobiła w sobie większą tolerancję dla dziwactw.

– Dlaczego to ciasto się rusza? – Wskazała na stół, po którym wędrowało ciasto pani Hallander, formując ze swoich rogów coś na kształt nóg.

– Och. – Ciotka machnęła ręką. – Próbuję zrobić ciastka na esbat, ale niechcąco dodałam do mąki trochę posypki witalizującej.

– Ciastka? – Kate nie przypominała sobie, by ciotka kiedykolwiek wcześniej coś piekła. – Nie jestem pewna, ale chyba najpierw wycina się w cieście foremki, a potem wkłada je do piekarnika.

Po tych słowach Kate pobiegła na górę, przekonana, że bardzo pomogła ciotce, uświadomiwszy ją, że od samego początku wszystko robiła źle. Gdy ciasto podskoczyło i wykonało w powietrzu coś na wzór piruetu, pani Hallander zaczęła poważnie zastanawiać się nad odwiedzeniem cukierni.

Światło pędziło dalej ulicami Londynu, niezauważone przez nikogo, może za wyjątkiem kilku dzieci, pokazujących je sobie palcami, i staruszki na wózku inwalidzkim, która uznała je za świetlika. Wreszcie zatrzymało się przy starej kamienicy i zaczęło zaglądać w jej okna. Na parterze znajdował się sklep ezoteryczny SELENE, a w jednym z mieszkań wyżej widoczna była kobieta w fioletowej sukni oraz towarzysząca jej dziewczyna. Liczba wisiorków na szyi tej pierwszej i sznurków we włosach drugiej zmuszała do zastanowienia, czy wszystkie te ozdoby nie stanowią zbyt dużego ciężaru. Dziewczyna podawała kobiecie kryształy, które ta wkładała do kartonowego pudełka.

– Uważaj – ostrzegła matkę Diana, wkładając jej do rąk różowy kwarc ociosany na kształt lotosu. – To był ostatni, jaki mieli na targu w Elphame.

Selene była wyraźnie podenerwowana.

– To wszystko przez Hillenę – skarżyła się. – Chciałabym, żeby była trochę delikatniejsza, a ona zadzwoniła dziś do mnie i zaczęła mówić coś o zasypkach do dywanów. A przecież dobrze wie, że kojarzą mi się tylko z tym… No, z tym facetem, który przypadkiem został twoim ojcem.

Diana wzruszyła tylko ramionami. Nigdy nie widziała swojego ojca, a matka nie trzymała nawet jego zdjęć. Zresztą wszystko, co Diana na jego temat wiedziała, sprawiało, że wcale nie miała zamiaru go poznawać.

Ich rozmowę przerwało pojawienie się fantomu. Gdy tylko wygłosił swoje zaproszenie, wiedźmy zaczęły plotkować:

– Ciężko mi w to uwierzyć – oznajmiła Selene. – Swoją drogą… Nikt nam do tej pory nie wyjaśnił, jak doszło do spotkania Fione z Tammuzem! Przecież coś musiało się stać, skoro książę zechciał akurat ją.

– Jest całkiem ładna – zauważyła Diana. – W każdym razie chyba wcale nie chciałabym dostawać tego zaproszenia. Nie mam zamiaru iść na ceremonię, na którą nie zaproszą naszej ferini, mimo że jest częścią rodziny.

– Nie opowiadaj głupstw. Musimy się pojawić. Poza tym Annwynn na pewno dostała zaproszenie.

– Ta, na pewno przyjdzie – prychnęła Diana.

– To nie nasza sprawa – ucięła Selene. A przynajmniej tak jej się zdawało, bo Diana uznała, że to do niej powinno należeć ostatnie zdanie.

– Jestem czarownicą – syknęła – i będę robić swoją sprawę z czego tylko zechcę.

Po chwili w kamienicy między matką a córką wybuchła kolejna sprzeczka, od której zatrzęsły się ściany, jednak świetlistego fantomu już tam wtedy nie było. Unosił się teraz nad dachami na obrzeżach miasta. Odnalezienie właściwego mieszkania zajęło mu tu najwięcej czasu, bo Badb nigdy wcześniej nie odwiedzała tego terenu. W większości zamieszkiwali go nieprzynależący, ludzie, którzy nie znali magii. Choć przywykli do widzenia rzeczy dziwnych i przypisywania im z pozoru mniej dziwnych wytłumaczeń, mogliby zbytnio dociekać, dlaczego za ich oknami unosi się latające światełko.

Fantom, wreszcie wyczuwając znajomą energię, wylądował w wielkim pokoju pełnym książek i dziwnych przedmiotów leżących w kątach. Na dywanie, naprzeciw siebie, siedzieli chłopak i dziewczyna o identycznym kolorze włosów. Byli bliźniętami, jednak dla fantomu ich energie bardzo się różniły. Aura dziewczyny była zielonkawa i wodnista (pełna buchających uczuć), a chłopak błękitny i powietrzny – myśli wirowały wokół niego, wchodząc i wychodząc bez żadnych zakłóceń. Wokół nich od czasu do czasu przechodziła jeszcze jedna postać: niska i pulchna kobieta. Jej aura wydawała się całkiem przyziemna.

– Tom, Lilian – powiedziała zniecierpliwiona kobieta – skończcie wreszcie grać w te karty.

– My nie gramy, mamo, tylko wróżymy – odparła Lilian, mimo że to, co robili, wcale nie wyglądało na wróżenie. Oboje ściskali w rękach karty, rozłożone jak do pokera, i wykładali je na dywan. Nie wyciągali ich jednak z własnych wachlarzy, tylko zabierali od siebie nawzajem.

– Dobra, to ja mam dziewiątkę kielichów – powiedział Tom, wyciągnąwszy kartę od Lilian. – Nie podoba mi się, więc zamienię ją na szóstkę monet.

– Moglibyście chociaż tu posprzątać – fuknęła znów matka, na co Tom machnął tylko ręką, a porozrzucane rzeczy wróciły na swoje miejsce. – No, nie musisz się od razu popisywać! – upomniała go rodzicielka. – Dobrze wiesz, że ciarki mnie przechodzą od tej waszej magii.

Kobieta aż podskoczyła, gdy fantom Badb zmaterializował się tuż obok niej. Z przerażeniem patrzyła, jak wypowiadał słowa zaproszenia, a potem wyszła, trzaskając drzwiami i mówiąc coś o rzeczach, których jest już stanowczo za wiele.

– O nie – jęknęła Lilian, gdy fantom znikł. – Zupełnie o tym zapomniałam, a to przecież już za dwa miesiące. Myślisz, że mamy wziąć osobę towarzyszącą? Jeśli tak, to nie mam pojęcia, z kim pójść…

Tom uniósł brwi. Nawet on, mimo że pamięć prawie nigdy go nie zawodziła, miałby problem z wymienieniem wszystkich chłopaków Lilian. Zresztą nigdy nie było też do końca jasne, co akurat działo się w jej życiu uczuciowym.

– Myślałem, że pójdziesz z Joem – powiedział.

– Em… Nie, raczej nie. Lubię go, to prawda, ale… Myślałam o kimś nowym. O jakimś nowym romansie. Daj, na to też sobie powróżę.

Sięgnęła po kolejną kartę z talii Toma, ale on cofnął rękę.

– Nie – powiedział poważnie. – Teraz mieliśmy wróżyć o naszej misji. Potem przyjdzie czas na dyrdymały.

Lilian, ze skwaszoną miną, wyciągnęła kolejną kartę i położyła ją na podłodze obok pozostałych, które układały się na wzór krzyża z kolumną po prawej stronie.

– Dobra, to ja wyciągnę ostatnią – oznajmił Tom i sięgnął po jedną z kart trzymanych przez Lilian. Mruknął z niezadowoleniem: – As Pucharów. Znów za bardzo uczuciowa karta. Zmienię ją na Słońce.

Lilian przytaknęła.

– Słońce to w końcu sukces, w ten czy inny sposób.

Gdy rozkład był już gotowy i ułożony po ich myśli – a by tak się stało, musieli zmienić przynajmniej połowę kart – Lilian i Tom złapali się za ręce i wyszeptali jednocześnie:

– Przez powietrze, ogień, wodę i ziemię, niech się stanie nasza wola.

Świetlisty fantom sięgnął skłębionych chmur. W jednej z nich odnalazł niewielką ciemną kropkę, miniaturową dziurę czasoprzestrzenną. Przecisnął się przez nią i nagle pojawił się w innej części kosmosu. Dawniej ta część wszechświata stanowiła jedność z tą, z której właśnie powrócił, choć teraz nic już na to nie wskazywało. Wprawdzie tu również panowała wiosna, jednak daleko jej było do nieprzewidywalności angielskiej pogody. Wiosna w Elphame, rozciągająca się na błękitnym niebie i w ciemnozielonych lasach w dole, przypominała wczesne lato, była odwieczna, ustanowiona dawno temu i kształtowana przez magię.

Fantom przeleciał nad ogromnym Lasem Wielu, przemykając obok unoszących się tam myśli i szeptanych zaklęć, które przybierały energetyczne formy. Zmierzał w stronę cienkiej, błoniastej bariery otaczającej krainę ferów. W momencie, gdy jej dotknął, natychmiast się rozpuścił, na zawsze stając się częścią magicznej struktury.

W dole, pod ochronną błoną, ku niebu wznosiły się gigantyczne, różnobarwne kwiaty – domy ferów. Na jednym z nich zebrała się skrzydlata rodzina.

– Nie ociągaj się, Fion. – Prawdziwa Badb siedziała pośrodku, wysoka i wyprostowana. Czarna spódnica i przepaska na piersiach w połączeniu z jej żółtym ciałem nadawały jej wygląd pszczoły. W rękach trzymała druty, na których dziergała coś z delikatnej tkaniny. – Jeśli będziesz prasować materiał tak powoli, nigdy nie osiągnie odpowiedniego kształtu. No dalej, twoja siostra tylko raz w życiu bierze ślub.

– Jasne – prychnął Fion pod nosem. Był najmniej zadowolony ze wszystkich. Zdzierał skórę ze swoich niebieskich rąk, mocując się z materiałem, i coraz bardziej bolały go ramiona. Jego błękitne skrzydła jakby przyklapły ze zmęczenia.

– Fione będzie miała wspaniały ślub – stwierdził Harold, ale było jasne, że robił dobrą minę do złej gry. Nocą wiatr sprawił, że pręciki kwiatu, na których matka wieszała uszyte stroje, powyginały się i już od pół godziny Harold próbował je rozplątać. Jego naturalnie czerwone oczy skrzyły się jakoś mocniej, podkreślając odcień jego rudej brody i czupryny.

Murugan odstawał od reszty – jak zwykle. Najwyższy ze wszystkich, z ciemnoniebieskim ciałem pokrytym tatuażami, stał z boku i sprawdzał, czy liczba kryształowych naczyń zgadzała się z liczbą planowanych gości.

– Wszystko już ustalone! – cieszyła się Badb. – Zdaje mi się, że mój ostatni fantom już wrócił. Zaprosiłam dziś Kate i Jonathana.

– Na nich już chyba też pora – odparł Harold. – Chodzi mi o ślub.

– Ludzie nie biorą ślubu tak wcześnie – zauważył chłodno Fion.

– No tak, zapomniałem, że to mistrzowie oczekiwania, aż życie przeleci im koło nosa – odparł Harold skrzekliwym głosem, natychmiast wywołując u Fiona falę gniewu.

– Faktycznie! Ty, jako najmądrzejszy fer na świecie, masz rady dla wszystkich istot. Nawet dla tych, o których nie masz pojęcia.

Kłótnie między Fionem i Haroldem nie były niczym nowym, jednak dziś Badb wolała ich uniknąć jeszcze bardziej niż zwykle.

– Nie kłóćcie się przed ślubem – upomniała łagodnie. – To wprowadza złą atmosferę, a Fione nie powinna w takiej przebywać.

– Gdzie ona właściwie jest? – wtrącił się Murugan.

– W świątyni – odparła Badb. – Mówiła, że chce się oczyścić i przygotować, nim zobaczy suknię. Zaraz po nią pójdę. Musimy w końcu zrobić przymiarkę.

Świątynia rodziny `yl Maas, kamienny budynek otoczony magią, jak większość ferzych świątyń, wznosiła się u stóp ich kwiatu mieszkalnego. To w świątyniach fery trzymały swoje magiczne narzędzia: sztylety athame, różdżki, kociołki i księgi zaklęć. Gdy przekraczało się próg takiego miejsca, wyczuwało się zmianę w atmosferze, jakby energie, tworzące się w świątyni i rosnące w siłę poprzez lata praktykowania w niej magii, przenosiły ją stopniowo w miejsce oddalone od czasu i przestrzeni. Badb, mimo że przywykła do tego uczucia, nadal lubiła, gdy jej skóra odpowiadała na nie przyjemnym dreszczem. Tak samo było i tym razem, kiedy weszła do świątyni.

Pustej świątyni.

Przyjemny dreszcz zamienił się nagle w ciarki niepokoju.

– Fione? – spytała niepewnie, nie wierząc, że usłyszy odpowiedź. – Fione!

Przy ołtarzu leżało coś, co przypominało rzuconą niedbale płachtę. Badb podeszła bliżej i natychmiast zorientowała się, że to szata Fione. Podniosła ją i obejrzała. Po chwili materiał wypadł z jej ręki, a usta zadrżały. Badb zatkała je dłonią, próbując opanować szloch.

Szata Fione, porzucona samotnie na kamiennej posadzce, nosiła ślady walki. Była ubroczona krwią.

Ciąg dalszy w wersji pełnej