Siedem dni w raju - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czy w ogóle zamierzała malować?

Kobieta wpatrywała się w płótno na sztalugach prawie od godziny. Chase Bryant obserwował ją, popijając drinka w barze nad brzegiem oceanu, i zastanawiał się, czy naprawdę dotknęła kiedykolwiek pędzlem papieru albo płótna. Była wybredna; od razu to zauważył. Spędzała czas w luksusowym kurorcie na karaibskiej wysepce, jej brązowe rybaczki miały nieskazitelne kanty, a bladoniebieska koszulka polo była świeżo wyprasowana. Ciekawiło go, co ta kobieta robi dla odprężenia. Jeśli się w ogóle odprężała. Zważywszy na jej zachowanie, wątpił w to. Mimo wszystko dostrzegał coś intrygującego w sztywnym ułożeniu ramion, w wąskiej linii ust. Właściwie nie była ładna – no cóż, w każdym razie nie w jego typie; lubił blondynki o obfitych kształtach. Ta kobieta była wysoka i koścista. Miała wąską twarz i posępną minę; nawet fryzura wydawała się ascetyczna – czarne włosy ostrzyżone na pazia.

Obserwował ją od chwili, gdy zjawiła się ze sztalugami i farbami pod pachą. Wybrała miejsce dostatecznie blisko baru, by mógł na nią patrzeć, popijając wodę sodową. Żadnego piwa. Była bardzo pedantyczna, kiedy rozkładała sztalugi, pudełko z farbami, mały stołeczek. Przesuwała wszystko cierpliwie, aż znalazło się na swoim miejscu. Wydawało się, że przygotowuje zajęcia dla ludzi po sześćdziesiątce. Czekał, wciąż się zastanawiając, czy potrafi choć trochę malować. Miała wspaniały widok – morze o barwie akwamarynu, rozległą połać piasku. Niewielu ludzi mogło zakłócać jej pole widzenia; kurort był niezwykle luksusowy i zapewniał dyskrecję. I należał do jego rodziny. A on potrzebował dyskrecji.

Przestała układać swoje rzeczy i usiadła na stołeczku, wpatrując się w morze. Doskonała poza, plecy jak struna. Upłynęło pół godziny. Byłoby to nudne, gdyby nie widział jej twarzy i malujących się na niej emocji, ruchliwych niczym cienie na wodzie. Nie mógł się zorientować, o czym myśli. Był pewien, że o niczym wesołym. Przypuszczał, że czeka na zachód słońca, które zaczęło się już zniżać ku morzu. Ta pora była tutaj iście spektakularna; widział to już trzykrotnie. Lubił patrzeć, jak słońce zachodzi, dostrzegał coś poetyckiego w tym intensywnym pięknie, które znikało w jednej chwili. Patrzył teraz, jak długie promienie błyskają na spokojnej powierzchni morza tysiącami światełek, a niebo płonie niezliczonymi kolorami – purpurowym różem, turkusem, złotem.

Wciąż tylko siedziała.

Po raz pierwszy doznał irytacji. Przyszła tu ze sztalugami; nie ulegało wątpliwości, że zamierza coś namalować. Czemu więc tego nie robiła? Bała się? Może była perfekcjonistką? Do diabła, wiedział już, że życie jest zbyt krótkie, by czekać na idealny czy nawet odpowiedni moment. Czasem trzeba było po prostu robić swoje. Żyć, dopóki to jeszcze możliwe. Odstawił szklankę, wstał i ruszył w stronę panny Pedantycznej.

Millie czuła się jak idiotka. Przyszła tu malować, a siedziała na tej olśniewającej plaży i wpatrywała się w nieskazitelnie czyste płótno. Nie miała już ochoty. Był to głupi pomysł, coś, co można znaleźć w poradnikach albo magazynach dla kobiet. Podczas lotu czytała o tym, żeby być dla siebie dobrym i miłym. Artykuł mówił o jakiejś kobiecie, która po rozwodzie zajęła się ogrodnictwem i w końcu otworzyła firmę zajmującą się architekturą krajobrazu. Inspirujące. Niemożliwe. Millie odwróciła się od sztalug. Ujrzała przed sobą umięśniony brzuch jakiegoś mężczyzny. Podniosła wzrok i zobaczyła ciemnowłosego adonisa, które się do niej uśmiechał.

– Słyszałem, że patrzy się na wysychającą farbę, ale to jest trochę śmieszne.

No tak. Mądrala. Millie wstała ze stołeczka i teraz ich oczy znalazły się niemal na tej samej wysokości.

– Nie ma tu śladu farby, jak pan zapewne widzi.

– Na co pani czeka?

– Na inspirację – odparła i popatrzyła na niego znacząco. – Nic z tego.

Jeśli próbowała go obrazić albo przynajmniej zirytować, to jej się nie udało. Roześmiał się tylko i obrzucił ją uważnym spojrzeniem ciemnych oczu. Millie stała spięta i bez ruchu, czując narastającą złość. Nienawidziła takich facetów: olśniewających, zalotnych i absolutnie aroganckich. Trzy wady w jej przekonaniu. W końcu zatrzymał wzrok na jej twarzy, a ona, zaskoczona i zaniepokojona, dostrzegła cień niemal współczucia.

– A tak poważnie, dlaczego nic pani nie namalowała? – spytał tonem, w którym nie wyczuwało się już flirtu.

– Nie pański interes.

– Oczywiście. Ale jestem ciekaw. Obserwuję panią prawie od godziny. Najpierw ustawiała pani wszystko bardzo długo, ale przez ostatnie trzydzieści minut patrzyła tylko przed siebie.

– Kim pan jest, prześladowcą?

– Nie. Po prostu śmiertelnie się nudzę.

Przyglądała mu się z uwagą, próbując go rozgryźć. W pierwszej chwili wzięła go za taniego podrywacza, ale w jego słowach było coś dziwnie szczerego. Jakby naprawdę kierowała nim ciekawość. I naprawdę się nudził. Kiedy tak czekał, patrząc na z lekkim uśmiechem, odpowiedziała bezwiednie:

– Po prostu nie dałam rady.

– Nie pierwszy raz?

– Coś w tym rodzaju.

Zaczęła pakować do pudełka farby. Nie było sensu udawać, że coś się tego dnia jeszcze wydarzy. Czy innego dnia. Czasy malowania dobiegły końca. Wziął sztalugi, złożył je jednym płynnym ruchem i oddał jej.

– Pozwoli pani, że postawię jej drinka?

Podobało jej się to „pozwoli pani”, ale mimo wszystko pokręciła głową.

– Nie, dziękuję. – Od dwóch lat nie wypiła z żadnym mężczyzną. Nie robiła niczego; oddychała tylko, pracowała i próbowała przetrwać. Nie chciała, żeby ten facet zmienił jej styl życia.

– Na pewno?

Odwróciła się do niego i przyjrzała mu się z uwagą. Naprawdę był irytująco atrakcyjny: ciepłe brązowe oczy, krótkie ciemne włosy, wyraźnie zaznaczona szczęka i ten umięśniony brzuch. Szorty nosił nisko na biodrach, nogi miał długie i mocne.

– Po co pan w ogóle pyta? – zainteresowała się. – Mogę się założyć, że nie jestem w pana typie.

Tak jak on nie był w jej typie.

– Już mnie pani oceniła?

– Bez trudu.

Skrzywił się nieznacznie.

– No cóż, ma pani rację. Jest pani za wysoka i… – Wysunął dłoń w stronę jej twarzy i Millie zesztywniała. – Surowa. No i włosy.

– Włosy? – Dotknęła ich odruchowo.

– Można się przestraszyć.

– Jest pan niepoważny. I niegrzeczny. – Nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu. Podobała jej się ta jego szczerość.

– A więc kolacja?

– Myślałam, że chodzi o drinka.

– Wciąż pani ze mną rozmawia, więc podniosłem poprzeczkę.

Roześmiała się mimo woli.

– Zgoda, ale tylko na drinka.

– Jest pani gotowa się potargować?

Poczuła nagły przypływ zainteresowania; układy? Czemu nie.

– A co pan innego proponuje?

Przechylił głowę i znów przesunął po niej uważnym spojrzeniem, a jej zrobiło się jednocześnie gorąco i zimno.

– Drink, kolacja i spacer po plaży.

Przeszył ją dreszcz niepokoju.

– Przesadza pan trochę.

Widząc jego szelmowski uśmiech, poruszyła odruchowo palcami u stóp; coś niej drgnęło.

– Wiem.

Zawahała się. Powinna się wycofać, powiedzieć mu, żeby dał sobie spokój, ale byłoby to coś w rodzaju porażki. Pomyślała, że sobie z nim poradzi. Chciała się o tym przekonać. Potrzebowała tego.

– Świetnie. – Nie chodziło o to, że tego chce. Lubiła mierzyć się z drobnymi wyzwaniami, traktowała to jako sprawdzian wytrzymałości, emocjonalnej i fizycznej. „Potrafię przebiec bez zadyszki pięć kilometrów w osiemnaście i pół minuty. Potrafię patrzeć na album ze zdjęciami przez pół godziny i nie uronić łzy”.

Uśmiechając się, wyciągnął rękę w stronę sztalug, które przyciskała do piersi.

– Poniosę je.

– Jest pan bardzo uprzejmy, ale nie trzeba. – Podeszła do kubła na śmieci i wrzuciła do niego płótno. W ślad za nimi poszły sztalugi, farby i stołeczek.

Nie patrzyła na niego, ale czuła, jak się czerwieni. Zachowywała się trzeźwo i praktycznie, zdawała sobie jednak sprawę, że może się to wydawać… surowe.

– Potrafi pani przestraszyć.

Spojrzała na niego, unosząc brwi.

– Mówi pan o moich włosach?

– O wszystkim. Ale proszę się nie martwić, podoba mi się – uśmiechnął się szeroko, a ona popatrzyła na niego ze złością.

– Nie martwię się.

– Ale najbardziej podoba mi się to, że tak łatwo panią wkurzyć. – Ruszył w stronę baru.

Millie nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Tak, była drażliwa. Nie opalała się, nie odwiedzała barów, nie umawiała się z nikim. Żadnego relaksu. Przez ostatnie dwa lata zajmowała się wyłącznie pracą. Gdyby poszła na plażę z książką albo MP3, byłoby to dla niej torturą. Teraz przynajmniej miało to trwać tylko tydzień. Mężczyzna – uświadomiła sobie, że nie zna nawet jego imienia – poprowadził ją przez nadbrzeżny bar do stolików rozstawionych na piasku. Cień parasola, wygodne wyściełane krzesła i wspaniały widok na ocean.

Kelner od razu do nich podszedł, więc Millie domyśliła się, że jest tu znany. Prawdopodobnie wydawał mnóstwo pieniędzy.

– Jak pan ma na imię? – spytała, siadając naprzeciwko niego.

– Chase – odparł z uśmiechem.

– Jest czarujący, Chase. Ćwiczysz go przed lustrem?

– Co ćwiczę?

– Ten twój uśmiech.

Roześmiał się i odchylił na krześle.

– Nie, nigdy. Ale rzeczywiście musi być bardzo miły, jeśli sądzisz, że ćwiczę. – Patrzył na nią uważnie. – Chociaż bardziej prawdopodobne, że według ciebie jestem aroganckim dupkiem, który widzi tylko siebie.

Teraz roześmiała się zaskoczona. Nie spodziewała się po nim takiej szczerości.

– A ja prawdopodobnie mogłabym powiedzieć, co ty myślisz o mnie.

– To znaczy? – Uniósł brew.

– Sztywna, pedantyczna, przemądrzała. Taka, która nie wie, jak się zabawić. – Od razu pożałowała tych słów. Nie taką rozmowę zamierzała z nim prowadzić.

– Szczerze mówiąc, wcale tak nie myślę. – Wciąż był zrelaksowany, ale taksował ją wzrokiem, a ona czuła się dziwnie odsłonięta. – Przyznam, że owszem, takie właśnie sprawiasz wrażenie. Ale pod spodem, w głębi… – Czekała na dalszy ciąg. Na podryw. – Wydajesz się smutna.

Zastygła.

– Nie wiem, o czym mówisz.

Beznadziejna riposta. Millie jednak nic innego nie przyszło do głowy. Wyjęła smartfon i wystukała kilka numerów. Chase obserwował ją w milczeniu, ale coś w nim wyczuwała. Coś mrocznego, przenikliwego i całkowicie niespodziewanego.

– Jak masz na imię? – spytał w końcu.

Wciąż wpatrując się w telefon, świadoma, że zachowuje się niezbyt grzecznie, odparła:

– Millie Lang. – Żadnych nowych wiadomości. Do diabła.

– Zdrobnienie? Od Millicent? Mildred?

– Od Camilli.

– Camilla – powtórzył, bawiąc się sylabami, przeciągając je ze zmysłową uwagą, która nie wydawała się wymuszona ani udawana. – Podoba mi się. – Wskazał jej telefon. – Co więc się dzieje w prawdziwym świecie, Camillo? Jak twój pakiet akcji? W porządku? Radzą sobie bez ciebie w pracy?

Zarumieniła się i odłożyła smartfon. Miała właśnie sprawdzić indeks nasdaq. Piąty raz tego dnia.

– Wszystko okej. I proszę, nie mów do mnie „Camillo”.

Roześmiał się.

– Zapowiada się miły wieczór. Słowo daję.

Miała wrażenie, że rumieni się na całym ciele. Co za błąd – głupi, idiotyczny błąd. Naprawdę sądziła, że to możliwe – kolacja, zabawa, flirt? Śmieszne.

– Może powinnam już pójść. – Zaczęła się podnosić, ale Chase powstrzymał ją, kładąc dłoń na jej nadgarstku. Dotyk jego smukłych i chłodnych palców na jej skórze sprawił, że poczuła w głębi ciała wstrząs. To nie był typowy dreszcz podniecenia, reakcja na przystojnego faceta. Nie, to był wstrząs. Cofnęła gwałtownie dłoń, słysząc swój przyspieszony oddech. – Nie…

– Rany. – Podniósł ręce uspokajającym gestem. – Przepraszam, mój błąd. – Nie sprawiał jednak wrażenia kogoś, komu jest przykro. Wydawało się, że doskonale wie, co poczuła. – Mówiłem poważnie, Millie. Zapowiada się miły wieczór. Lubię wyzwania.

– Och, błagam. – Ten jego głupi komentarz sprawił, że poczuła się bezpiecznie. Chciała, żeby ten mężczyzna był właśnie taki, jak sądziła: atrakcyjny, arogancki i całkowicie niegroźny.

– Spodziewałaś się, że powiem coś takiego – uśmiechnął się Chase.

Wzięła do ręki menu.

– Zamówimy coś?

– Najpierw drinki.

– Dla mnie białe wino z lodem.

– Dobry wybór – mruknął, wstając od stolika.

Millie patrzyła, jak idzie w stronę baru, i nie mogła oderwać wzroku od jego swobodnego, zamaszystego kroku. Właściwie gapiła się na jego tyłek. Dobrze wyglądał w bermudach. Siłą woli skupiła uwagę na smartfonie. Dlaczego choć raz nie mogła się zniechęcić do pracy? Wiedziała oczywiście dlaczego; nie była do tego zdolna. Jack uparł się, żeby wzięła sobie wolny tydzień – żadnych telefonów. Nie miała wakacji od dwóch lat, a nowa polityka firmy nakazywała, ze względu na zdrowie pracowników, żeby raz w roku wykorzystać przynajmniej połowę płatnego urlopu. Niedorzeczność. Chciała pracować. Robiła to dwanaście, czternaście, a czasem nawet szesnaście godzin na dobę przez ostatnie dwa lata; nic dziwnego, że czuła się nieswojo.

– Proszę. – Chase wrócił do stolika i postawił przed nią kieliszek wina. Millie spojrzała nieufnie na jego drinka; wyglądał jak napój gazowany.

– Co pijesz?

– Colę. – Wzruszył ramionami. – Przynajmniej jest zimna.

– Masz problem z alkoholem? – spytała niespodziewanie.

Roześmiał się.

– Świetnie, przechodzimy od razu do sedna. Nie, nie mam. Chwilowo nie piję, to wszystko.

Upił coli, przyglądając się Millie w zamyśleniu. No dobra, tego rodzaju pytanie było trochę za wczesne, nawet dziwaczne, ale zapomniała już, jak prowadzi się niezobowiązującą rozmowę.

– Skąd jesteś, Millie?

– Z Nowego Jorku.

– Powinienem się chyba domyślić. Wyglądasz na kobietę z wielkiego miasta.

– Och, czyżby? – Poczuła się nieswojo. – Chyba uważasz, że mnie rozgryzłeś.

– Nie, ale jestem spostrzegawczy.

– A ty skąd jesteś?

Obdarzył ją jednym z tych niepokojących uśmiechów. Ma takie ciepłe oczy, pomyślała Millie. Chciała się w nich zanurzyć. Bezsensowne.

– Ja też jestem z Nowego Jorku.

– Chyba mogłam się tego domyślić.

Roześmiał się cicho.

– Jak?

– Wyglądasz na rozkapryszonego chłopca z wielkiego miasta – odparła, na co on zamrugał z teatralną przesadą.

– Celny cios.

– Przynajmniej się rozumiemy.

– Naprawdę? – spytał cicho, a Millie skupiła uwagę na swoim drinku.

– Dlaczego jesteś taka drażliwa? – dorzucił.

– Wcale nie – odpowiedziała automatycznie. Naprawdę była drażliwa. Już zbyt długo nie zaangażowała się w żaden związek. I nie wiedziała, jak zacząć to teraz. Dlaczego się na to zgodziła? Znowu napiła się wina. – Przepraszam – powiedziała po chwili. – Zwykle nie jestem taka wredna.

– Czyli przy mnie ujawniasz to, co w tobie najlepsze?

– Chyba tak. – Napotkała jego spojrzenie, chcąc uśmiechnąć się z drwiną, ale skrzywiła tylko usta w dziwnym grymasie. Chciała, żeby był niefrasobliwy, ironiczny, płytki. Teraz jednak nie mogłaby go określić w ten sposób.

– Co tu robisz? – spytał.

– Jestem na wakacjach.

– Nie wyglądasz na kogoś, kto lubi wypoczywać z własnej woli.

Było to prawdą, ale nie podobało jej się, że wie. Że wie cokolwiek.

– Och? – Była zadowolona, że stać ją na drwiący ton. – Znasz mnie aż tak dobrze?

Nachylił się, w tym ruchu było coś drapieżnego.

– Tak mi się zdaje.

Millie odchyliła się na krześle i uniosła brwi w udawanym zdziwieniu.

– Jakim cudem?

– Przekonajmy się. – On też się odchylił i rozparł, sprawiając wrażenie całkowicie zrelaksowanego i jednocześnie niezwykle silnego. – Jesteś prawniczką albo pracujesz w finansach. – Zerknął na nią z uwagą i Millie zastygła. – Chyba finanse, coś wymagającego, ale też elitarnego. Zarządzasz funduszem osłonowym?

Skąd, u licha, wiedział? Milczała.

– Pracujesz oczywiście do późna – ciągnął Chase, najwyraźniej rozbawiony tą swoją małą grą. – I mieszkasz w wieżowcu z pełną obsługą w… Upper East Side? W każdym razie niedaleko metra. Dojeżdżasz do pracy w niespełna dwadzieścia minut, choć przynajmniej dwa razy w tygodniu pokonujesz ten dystans biegiem – uśmiechnął się leciutko. – No i jak mi idzie?

– Kiepsko – oznajmiła Millie sucho. Kipiała z oburzenia, że ten mężczyzna potrafi czytać w niej jak w otwartej książce. Co jeszcze mógł ustalić dzięki tej swojej spostrzegawczości? – Biegam do pracy trzy razy w tygodniu, nie dwa, poza tym mieszkam w centrum.

– Chyba się pomyliłem – odparł z uśmiechem.

– Mogłabym zgadywać tak samo, jeśli chodzi o ciebie.

– Dobra, strzelaj.

Zaczęła mu się bacznie przyglądać, tak jak on jej. Wzięła głęboki oddech.

– Myślę, że pracujesz w jakiejś pseudokreatywnej dziedzinie jak informatyka albo reklama.

– Pseudokreatywnej? – Omal się nie zachłysnął colą. – Naprawdę jesteś twarda, Camillo.

– Millie – przypomniała mu zwięźle. Tylko Rob nazywał ją Camillą. – Mieszkasz w Chelsea albo w Soho, w jednym z tych luksusowych loftów dla singli. W dawnym magazynie z widokiem na rzekę, całkowicie pozbawionym uroku.

– To jest tak stereotypowe, że aż bolesne.

– W wielkim salonie, w sam raz na przyjęcia. Skórzane sofy, ogromny telewizor i nowoczesna kuchnia pełna gadżetów, z których nigdy nie korzystasz.

Pokręcił głową, nie odrywając od niej wzroku. Uśmiechnął się, jakby się niemal nad nią litował.

– Spudłowałaś.

– Czyżby? – Skrzyżowała ramiona. Czuła się dziwnie odsłonięta.

– No dobra, może masz rację co do loftu, ale mieszkam w Tribece. Poza tym mój telewizor jest średniej wielkości, wierz mi.

– A skórzane sofy?

– Skórę czyści się bardzo łatwo, w każdym razie tak twierdzi moja sprzątaczka. – Zobaczył, że Millie się krzywi. – I zapewniam cię, że często korzystam z kuchni. Gotowanie mnie odpręża.

Przyglądała mu się niepewnie.

– Nie gotujesz.

– Gotuję. Ale mogę się założyć, że ty nie. Kupujesz obwarzanka w drodze do pracy, darujesz sobie lunch i pochłaniasz na obiad miseczkę płatków owsianych przy zlewie.

Było to trochę zbyt bliskie prawdy i brzmiało żałośnie. Nagle Millie zapragnęła zakończyć tę małą grę. Za wszelką cenę.

– Kupuję też czasem jedzenie na wynos – powiedziała, siląc się na niefrasobliwość. – Czym się tak naprawdę zajmujesz?

– Jestem architektem. Zalicza się do pseudokreatywności?

– Zdecydowanie. – Uświadomiła sobie, że zachowuje się obcesowo, ale bała się stosować inną taktykę. Ten mężczyzna odsłaniał ją tak, że przypominało to obdzieranie ze skóry – bolesne i koszmarne. Randka dobiegła końca.

– Jest miło, ale chyba już pójdę. – Dopiła wino i zaczęła się podnosić z krzesła, ale Chase powstrzymał ją tak jak wcześniej, chwytając za nadgarstek, a ona znów zareagowała nerwowo.

– Boisz się, Millie?

– Boję się? – spytała pogardliwie. – Kogo? Ciebie?

– Nas.

– Nie ma żadnych „nas”.

– Wręcz przeciwnie, i to od chwili, w której zgodziłaś się na drinka, kolację i spacer po plaży – oświadczył cichym głosem. – Na razie był tylko drink.

– Puść mnie – powiedziała stanowczo. Wargi miała odrętwiałe, drżała na całym ciele.

Chase uniósł ręce, wciąż patrząc jej w oczy.

– Już puściłem.

Rzeczywiście. Stała w miejscu niczym kompletna idiotka, jakby uwięziona, podczas gdy pętał ją tylko własny strach. Nie mogła odejść. Przyznanie się do porażki nie wchodziło w grę. I gdyby zdołała sobie z tym poradzić – z nim – to czy nie oznaczałoby to czegoś? Czy nie udowodniłaby sobie i jemu, że nie ma nic do ukrycia i że się nie boi? Usiadła z powrotem i posłała mu przelotny, zimny uśmiech.

– Nie boję się.

Dostrzegła w jego oczach iskierkę aprobaty i poczuła się głupio zadowolona. Lepiej mieć ten wieczór jak najszybciej z głowy.

– Zamówimy coś?

– Nie tutaj – oznajmił Chase, a Millie popatrzyła na niego skonsternowana. Uśmiechnął się swobodnie, panując całkowicie nad sytuacją. – Zjemy w bardziej dyskretnym miejscu.

– Bardziej dyskretnym? – niemal pisnęła Millie, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

Przyszło mu do głowy, że powinien się zirytować. Ta kobieta była stuknięta albo wymagała cholernego zachodu. Ale nie czuł nawet najmniejszej irytacji. Bawił się tą ich pogawędką, podobało mu się, że nie pozostaje mu dłużna. I intrygowało go coś, co kryło się pod tą twardą powłoką – coś prawdziwego, głębokiego i żywego. Nie bardzo wiedział, co to jest ani co mógłby z tym począć.

Najpierw jednak kolacja.

– Spokojnie, nie zamierzam cię uprowadzić, choć byłoby to interesujące.

– Bardzo śmieszne.

Wciąż zachowywała się sztywno, twarz miała gniewnie zarumienioną. Nie wiedział, że zmiana planów wywoła taką reakcję… Nie, wiedział o tym doskonale. Nie przewidział tylko, że sprawi mu taką przyjemność.

– Masz rację, to niezbyt zabawne – zgodził się, udając skruchę. – Ledwie się znamy. Nie chciałem, żebyś się czuła w jakikolwiek sposób zagrożona.

– Daruj sobie tę poprawność polityczną.

Roześmiał się zachwycony. Millie nie uprawia gierek, nawet tych niewinnych.

– Okej. Mówiąc „bardziej dyskretne”, miałem na myśli pokój. Z przyzwoitką w postaci personelu kelnerskiego i całkowicie bezpieczny. Jeśli oczywiście czujesz się zagrożona.

– Nie czułam się tak ani przez chwilę – odparła Millie.

– Jesteś tego pewna? – spytał cicho, wiedząc, że naciska ją w sposób, który jej się nie podoba.

– „Zagrożona” to niewłaściwe słowo – powiedziała w końcu, a on zorientował się po ostrości jej tonu, że mówi prawdę. – Ale wzbudzasz we mnie niepokój.

– Czyżby?

Uśmiechnęła się zdawkowo.

– Nikt chyba nie lubi, kiedy mówi mu się niedwuznacznie, że je płatki śniadaniowe przy zlewie.

Nieźle. Uświadomił sobie, że miało to charakter obraźliwy.

– Nie użyłbym określenia „niedwuznacznie”. – Choć poniekąd tak się właśnie zachował.

– Tylko dlatego, że jesteś taki spostrzegawczy? – odpaliła.

– Udamy się więc w jakieś dyskretne miejsce, żebyś mogła się dalej czuć zaniepokojona?

– Cóż za atrakcyjna propozycja.

– Dla mnie jest atrakcyjna – oznajmił szczerze.

– Naprawdę? Co we mnie widzisz? – Sprawiała wrażenie ciekawej, ale też zdradzała coś, czego się bał: bezbronność. Naprawdę nie znała odpowiedzi i niech go diabli, jeśli on ją znał.

– A co ty widzisz we mnie? – spytał z kolei.

W jej oczach znów pojawił się cień.

– Rozbawiłeś mnie po raz pierwszy od… bardzo długiego czasu.

– To zobowiązujące.

Otworzyła szeroko oczy, które rozpaliły się ciepłem.

– Dlaczego?

– Bo będę musiał znów cię rozbawić.

Zdawało mu się przez sekundę, że od razu doprowadzi ją do śmiechu, i poczuł, jak coś wzbiera mu w piersi, przypływ jakiejś nadziei i szczęścia, które wydawały się absolutnie bezsensowne.

– Nie jestem taka łatwa. – Pokręciła głową.

– Ta rozmowa przybrała właśnie bardzo ciekawy obrót.

– Chodziło mi tylko o rozbawienie – zaprotestowała, a potem naprawdę się roześmiała i jak mała dziewczynka zasłoniła usta dłonią.

– No, udało mi się – zauważył Chase cicho. Poczuł jakąś pierwotną i głęboką satysfakcję. Rozbawił ją. Dwukrotnie.

Patrzyła na niego, wciąż zakrywając sobie usta. Oczy miała szeroko otwarte, ciepłe i miękkie – jeśli tak można było je określić. Chase poczuł gdzieś głęboko drgnienie – tak, drgnienie fizycznego pożądania, ale coś jeszcze. Coś nie tak bardzo fizycznego i o wiele bardziej niepokojącego, wywołanego przez tę twardą kobietę o miękkich oczach.

– Zmieniłeś umowę – oświadczyła. Znów była konkretna aż do bólu. – Powiedziałeś, że zjemy kolację tutaj, w restauracji.

– Nie powiedziałem – odparł Chase. – Nie przeczytałaś tego, co napisano drobnym drukiem.

Czekał, aż Millie znów wybuchnie śmiechem, ale nie zrobiła tego. Jakby nie chciała, żeby pokazał swoją siłę i rozbawił ją po raz trzeci.

– Nie przypominam sobie, żebym cokolwiek podpisywała – zauważyła. – A umowy słowne nie są prawnie wiążące.

Odchylił się na krześle; był zdumiony, że czuje się taki żywy. Taki pobudzony. Od miesięcy nie doznał przypływu podobnej energii. Od ośmiu miesięcy i sześciu dni, mówiąc dokładnie.

– No dobrze – powiedział. – Możesz iść.

Waliło mu serce na myśl, że ta kobieta może naprawdę wstać od stolika i ruszyć w stronę plaży, znikając z jego życia. Wiedział też jednak, że musi dać jej szansę. Jeśli miała z nim zostać, to dlatego, że sama tego chce. I musiała to sobie uświadomić. Nie wiedziała, co zrobić, i to ją irytowało. Podniosła wzrok, oczy znów miała czyste i szeroko otwarte, niezdradzające żadnych uczuć.

– Świetnie. Chodźmy gdzieś, gdzie będzie dyskretniej. – Po czym, nie czekając na niego, wstała od stolika.

Chase też wstał, pełen niespokojnego wyczekiwania. Uśmiechając się, ruszył przed siebie.

Millie szła uliczkami kurortu, który w porównaniu z plażą był chłodny i ciemny. Nie uświadamiała sobie jednak ani chłodu, ani ciemności, jakby wszystko w niej było jasne i ciepłe. Budziło to w niej lęk. Również to, że go pragnie. I nie chodziło tylko o pożądanie, urok czy biologiczną reakcję. To było pragnienie. Nie dotknęła mężczyzny od dwóch lat. W rzeczywistości dłużej, bo nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz kochała się z Robem.

– Tędy – mruknął, a ona weszła posłusznie do windy. Była duża, ale sprawiała wrażenie dusznej i ciasnej. Chase wciąż miał na sobie tylko bermudy. Czy cały wieczór zamierzał spędzić bez koszuli?

Millie odchrząknęła nerwowo i nienaturalnie głośno. Chase uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, o czym ona myśli. Co czuje. Wiedział, z tą okropną arogancją, że ją pociąga, nawet jeśli jej się to nie podobało. Była zła na samą siebie. Kolacja z człowiekiem pokroju Chase’a nie mogła niczego zmienić. Wręcz przeciwnie. Ten mężczyzna za bardzo przypominał Roba. Był taki, jaki jej mąż zawsze chciał być: silny, bogaty, władczy. Rob na steroidach. To, czego nie chciała.

– Zwolnij trochę, Millie.

– Co…? – Spojrzała na niego raptownie.

– Twój umysł pracuje na najwyższych obrotach. Widać to gołym okiem.

– To tylko kolacja. – Zmarszczyła czoło.

Chase uśmiechnął się. Millie odniosła dziwne, niepokojące wrażenie wywołane brakiem odpowiedzi z jego strony. Nie zgadzał się z nią. Nie chodziło tylko o kolację. O coś innego, o coś, co budziło w niej lęk.

Ale co?

– Jesteśmy na miejscu.

Drzwi windy rozsunęły się i Chase poprowadził ją korytarzem; po chwili wyszli na prywatny taras. Byli sami. Millie nie czuła się bezbronna, zagrożona czy zaniepokojona. Czuła się przerażona. Co tu robiła? I dlaczego doznawała podniecenia, ilekroć tylko na niego spojrzała? Nie czuła się tak żywa od śmierci Roba, może nawet dłużej – o wiele dłużej. Podeszła do balustrady i położyła dłoń na żelaznej poręczy, wciąż ciepłej. Jaskrawy zachód słońca przybrał już barwę wieczornego indygo, morze w dole przypominało ciemne, spokojne lustro.

– Straciliśmy najlepszy moment – mruknął Chase, stając obok niej.

– Tak myślisz? – Millie nie odrywała wzroku od nieba. – Ten jest dla mnie piękniejszy.

Chase przechylił głowę, a Millie zauważyła, że przesuwa po niej zamyślonym spojrzeniem.

– Nie dziwi mnie to – powiedział i założył jej kosmyk włosów za ucho.

Jej policzek pulsował, jakby przebiegł przez nią prąd.

Odwróciła się i znów spojrzała na zachód słońca.

– Wszyscy lubią te wibrujące kolory – zauważyła, starając się zachować lekki ton. – Ten purpurowy róż i pomarańcz… Olśniewające, ale krzykliwe, jak stara, przesadnie umalowana kobieta.

– Tak, ta chwila po zachodzie jest bardziej w twoim stylu. Elegancja i wyrafinowanie.

– A co ty wolisz? Chwilę przed czy po?

Chase nie odpowiedział, a Millie wydało się, jakby samo powietrze nabrzmiało nagle od oczekiwania. Ciążyło jej w płucach; wstrzymała oddech.

– Przed – odparł w końcu. – Wtedy jest zawsze coś, na co można czekać.

Millie nie miała już wrażenia, że rozmawiają o zachodzie słońca. Zerknęła na Chase’a.

– Powiedz mi, jak ci się udało tak szybko zarezerwować ten taras? A może robisz to cały czas, tak na wszelki wypadek?

Roześmiał się. Ten mężczyzna cieszył się życiem. Pomyślała, że nie powinna być zaskoczona; od razu uznała go za hedonistę. W tej chwili jednak nie zamierzała go osądzać. Tak naprawdę czuła się zazdrosna.

– Lubisz wiedzieć?

– Jak zawsze.

– Moja rodzina jest właścicielem tego kurortu.

Podniosła gwałtownie wzrok i spojrzała mu w oczy.

– Ach.

Czyli architekt i spadkobierca majątku. Cały czas coś takiego podejrzewała. Powinna doznać ulgi; chciała, by był taki, jaki się jej wydawał, nic więcej, może nawet mniej. Dlaczego więc, patrząc na niego teraz, czuła się odrobinę rozczarowana, jakby ją zawiódł? Jakby naprawdę pragnęła, by był inny?

– Tak. Ach – uśmiechnął się drwiąco, a ona odniosła wrażenie, że odgadł jej myśli, i to nie po raz pierwszy tego wieczoru.

– To pewnie wygodne.

– Ma swoje zalety – odparł obojętnie, bez tej nonszalanckiej lekkości, i Millie uległa na chwilę ciekawości. Po raz pierwszy Chase sprawiał wrażenie spiętego, twarz miał poważną. Podsunął jej krzesło. Na stoliku dla dwóch osób migotała w zapadającej ciemności świeczka.

Millie przypomniała coś sobie nagle.

– Ten kurort należy do rodziny Bryantów.

– Bingo.

– Moja firma zarządza ich dochodami. – Właśnie dlatego tu wylądowała, by przetrwać jakoś ten wymuszony tydzień w leniwym luksusie. Jack to zasugerował.

– Wyznajesz zasadę: łączyć interesy z przyjemnością?

– Kwestia sporna. Zajmuję się w firmie czymś innym.

– No cóż, to dla mnie prawdziwa ulga. – Powiedział to z nietypową dla niego ostrością. Najwyraźniej temat rodziny i jej bogactwa drażnił go.

– Zatem jesteś jednym z Bryantów. – Poczuła instynktownie, że taka uwaga go zirytuje. – Którym?

– Znasz moją rodzinę?

– A kto jej nie zna?

Bryantowie byli stale obecni w nowojorskich tabloidach i na łamach plotkarskiej prasy. Co nie znaczy, by ją to interesowało. Trudno jednak było sprawdzać mejle, nie natykając się na coś takiego. Było trzech synów, o ile mogła sobie przypomnieć.

– Jestem najmłodszym z synów – wyjaśnił zwięźle Chase. Odchylił się na krześle. Był zrelaksowany, głos miał spokojny. – Mój starszy brat Aaron zarządza naszymi nieruchomościami. Luke, średni, zajmuje się sprzedażą detaliczną.

– A ty się wyłamałeś i robisz swoje?

– Tak.

Wcześniejsza, nieznaczna ciekawość przerodziła się w głębokie zainteresowanie. Dlaczego Chase nie pracował dla rodzinnej firmy?

– Nie ma czegoś takiego jak Bryant Architecture, prawda?

Zacisnął usta.

– Zdecydowanie nie.

– Dlaczego wyłamałeś się z rodzinnej tradycji?

– Przechodzimy do spraw osobistych?

– A tak jest?

– Dlaczego wyrzuciłaś przybory malarskie?

Spojrzała na niego wystraszona. Uśmiechał się ironicznie.

– Ja pierwsza spytałam.

– No dobrze. Nie lubię, jak ktoś mi rozkazuje. Teraz twoja kolej.

– Nie lubię malowania.

Patrzył na nią, a ona na niego. Impas. Więc nie tylko ona miała sekrety.

– Ciekawe – oświadczył wreszcie zamyślony. Nalał do szklanek wody. – Nie lubisz malowania, ale postanowiłaś zawlec cały ten sprzęt na plażę i urządzić sobie pracownię na piasku?

– Kiedyś, kiedy jeszcze byłam młodsza, lubiłam to. – Znacznie młodsza i zdecydowanie mniej wyczerpana. – Pomyślałam sobie, że znów spróbuję.

– Dlaczego zmieniłaś zdanie?

– Nie czułam tego. – Wzruszyła ramionami.

– Nie wydajesz się osobą, która polega na uczuciach.

– Wciąż mnie oceniasz, Chase? – uśmiechnęła się nieznacznie.

Wybuchnął śmiechem, jakby przyznawał się do porażki.

– Przepraszam.

– W porządku. Potrafię się dostosować do okoliczności.

– Kiedy chcesz.

Przyglądała mu się niepewnie. Może jednak było to coś osobistego.

– Niewykluczone.

– Co oznacza, że nie jesteś taka, jak się wydajesz – zauważył. – Prawda?

– Jestem dokładnie taka, jak się wydaję. – Zabrzmiało to niezbyt pewnie. No, świetnie.

– Nie, chcesz być taka, jak się wydajesz – sprostował. – Dlatego tak to właśnie rozgrywasz.

Poczuła złość, co było lepsze niż ten strach i pożądanie, które w niej wzbudzał jednocześnie.

– Co, odkurzyłeś swój podręcznik psychologii?

Roześmiał się.

– Winny. Nudzę się na tych wakacjach. Co innego mogę powiedzieć?

I, tak zwyczajnie, rozładował napięcie, które w niej narastało. A jednak Millie nie mogła się oprzeć wrażeniu – wręcz przekonaniu – że zrobił to celowo, że wycofał się dlatego, że sam chciał, a nie dlatego, że ona tego chciała. Jedna z osób przy stoliku kontrolowała sytuację, i to nie była ona.

– No dobrze. – Odetchnęła, starając się ukryć fakt, że serce wali jej młotem. – Jeśli jesteś taki znudzony, to co robisz na wakacjach?

– Zalecenie lekarza.

– Słucham? – Pomyślała, że żartuje.

– Stres.

Nie wyglądał na zestresowanego. Wręcz przeciwnie.

– Wakacje ci służą.

– Tak się wydaje. – Wyraźnie silił się na beztroski ton.

Coś ukrywa, pomyślała Millie. Wiedziała z doświadczenia, jak fałszywa bywa taka niefrasobliwość.

– Co więc będziemy jeść? – spytała. Nie naciskał jej, więc i ona nie zamierzała go naciskać. Jeszcze jedna umowa, tym razem milcząca.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Po kilku sekundach przy stoliku zjawił się kelner z tacą pełną jedzenia. Millie patrzyła, jak nakłada jej na talerz lutjanusa w sosie cytrynowym i ryż kokosowy. Pachniało bosko.

Zaczekała, aż kelner zniknie, i zauważyła sucho:

– Niezła obsługa. Warto być jednym z Bryantów. Ma to swoje dobre strony.

– Czasem. – Znowu ten obojętny ton.

– Mieszkasz w kurorcie?

– Mam własną willę. – Tylko nieznacznie podkreślił słowo „własną”, ale Millie domyśliła się, że to drażliwa sprawa.

Skosztowała ryby. Też smakowała bosko. Przełknęła i zobaczyła, że Chase patrzy na nią. Po prostu patrzył, nie jakoś szczególnie, a mimo to poczuła reakcję ciała, dostrajanie się do jakiejś wewnętrznej częstotliwości. Poczuła ożywienie. Tyle czasu upłynęło…

– Dlaczego jesteś na wakacjach, Millie?

Czy jej imię zabrzmiało w jego ustach intymnie? Przełknęła kawałek ryby.

– Zalecenie lekarza.

– Naprawdę?

– Nie. Szefa. Nie miałam już dawno urlopu.

– To znaczy?

Miała wrażenie, że zaraz się udławi.

– Dwa lata – zdołała jakoś wykrztusić.

– Dość długo – zauważył po dłuższej chwili.

– To samo powiedział mi szef.

– Ale nie chciałaś wyjeżdżać na żadne wakacje?

– To chyba oczywiste.

– W dużym stopniu.

– Lubię pracować.

– Zarządzasz funduszem osłonowym?

– Z powodzeniem.

– I lubisz to?

Już chciała powiedzieć: „Oczywiście”, ale jakoś nie przeszło jej to przez gardło, jakby ktoś zasłonił jej usta. Patrzyła więc tylko, przełykała i czerwieniła się. Dlaczego w ogóle spytał? – zastanawiała się poirytowana. Z pewnością to lubiła, skoro pracowała tak ciężko.

– Rozumiem – oznajmił.

Ogarnęła ją nagle furia.

– Nic nie rozumiesz. – Była wściekła. Dlaczego ten facet sprawiał, że tyle czuła i tyle odsłaniała?

– Może nie – przyznał. Nie wydawał się ani odrobinę poruszony.

Millie odetchnęła niepewnie. Ta randka to był kiepski pomysł.

– Teraz twoja kolej.

– Co? – Zamrugała zdumiona.

– Musisz mi zadać pytanie natury osobistej. Uczciwe, prawda?

Nie spodziewała się tego.

– Dlaczego nienawidzisz być jednym z Bryantów?

Teraz to on zamrugał.

– Nienawiść to zbyt mocne słowo.

– Owszem.

– Nigdy go nie użyłem.

– Nie musiałeś. – Upiła wody, rękę miała pewną, oddech spokojny. – Nie tylko ty potrafisz czytać w ludziach.

– Potrafisz we mnie czytać? – Chase nachylił się nad stolikiem, oczy błysnęły mu w blasku świecy. – O czym teraz myślę?

Wyzwanie. Millie nie miała odwagi odpowiedzieć.

– Nie wiem, o czym myślisz – odparła i odwróciła wzrok.

– Tchórz. – Chase parsknął śmiechem.

Tak, może była tchórzem, ale i on był. Millie wiedziała, że zachowywał się wobec niej prowokująco, bo nie chciał odpowiedzieć na jej pytanie dotyczące jego rodziny. Odsunęła talerz, choć zjadła ledwie do połowy.

– Co z tym spacerem po plaży?

– Już skończyłaś? – Uniósł brwi.

Pomyślała, że im prędzej upora się z tym wieczorem, tym lepiej.

– Było pyszne – zapewniła. – Ale już wystarczy.

– Mam nadzieję, że mówisz tylko o jedzeniu.

– Możesz to rozumieć, jak chcesz.

– W porządku, Millie. – Podniósł się z krzesła. – Chodźmy.

Sięgnął do jej dłoni, a Millie bezmyślnie i głupio pozwoliła mu wziąć się za rękę. Gdy tylko poczuła jego dotyk, znów doznała tej wewnętrznej burzy i zrozumiała, że całkowicie przepadła.