Śladami Emmy - ebook

Rozdział 1

Cassandra Tanner – pierwszy dzień po moim powrocie

Wierzymy w to, w co pragniemy wierzyć. Wierzymy w to, w co potrzebujemy wierzyć. Może nie istnieje różnica pomiędzy pragnieniem a potrzebą. Nie wiem. Wiem za to, że prawda może się nam wymykać, czaić się poza naszym polem widzenia, ukrywać się za uprzedzeniami w naszych złaknionych spokoju sercach. Zawsze jednak tam jest, jeśli otworzymy oczy i spróbujemy ją dostrzec. O ile naprawdę postaramy się ją zobaczyć.

Trzy lata temu, gdy zniknęłyśmy z siostrą, nie było nic, prócz zaślepienia.

Samochód Emmy znaleźli na plaży. W środku, na siedzeniu kierowcy, znaleźli jej torebkę. W torebce były kluczyki. Jej buty znaleziono przy brzegu. Niektórzy sądzili, że pojechała tam na imprezę albo spotkać się z przyjaciółką, która się nie zjawiła. Myśleli, że pojechała popływać. Że utonęła. Może to był wypadek. Może samobójstwo.

Wszyscy byli przekonani, że Emma nie żyje.

Jeśli chodzi o mnie, to… no cóż, to nie było aż takie proste.

Kiedy zniknęłam, miałam piętnaście lat. W tym wieku Emma nigdy nie zabrałaby mnie na plażę. Chodziła do ostatniej klasy szkoły średniej i tylko bym jej przeszkadzała. Moja torebka została w kuchni. Na plaży nie znaleziono niczego, co należałoby do mnie. Według matki z domu nie zniknęły nawet żadne moje ubrania. A matki przecież wiedzą takie rzeczy. Prawda?

W samochodzie Emmy znaleziono jednak mój włos i niektórzy się tego uczepili, choć przecież mnóstwo razy wcześniej byłam w jej samochodzie. Uchwycili się tego, bo jeśli nie pojechałam z Emmą na plażę, jeśli nie utonęłam tamtej nocy w oceanie, być może śpiesząc jej na ratunek, to gdzie byłam? Niektórzy musieli wierzyć, że nie żyję, bo zastanawianie się nad tym było zbyt trudne.

Inni nie byli tego tacy pewni. Ich umysły pozostały otwarte na możliwość dziwnego zbiegu okoliczności. Jedna siostra utonęła w morzu. Druga uciekła albo może została porwana. Ale… ludzie, którzy uciekają, zwykle się pakują. Czyli musiała zostać porwana. Z drugiej strony jednak… takie złe rzeczy nie przytrafiają się takim ludziom jak my.

To nie była zwykła noc i to podsyciło teorię o zbiegu okoliczności. Moja matka opowiadała tę historię w sposób, który urzekał słuchaczy i budził dość współczucia, by zaspokoić jej pragnienie przykuwania uwagi. Widziałam to w jej oczach, gdy oglądałam ją na kanałach informacyjnych i w talk show. Opisywała kłótnię moją i Emmy, przenikliwe krzyki i płacz nastolatek. Ciszę, która potem nastąpiła. Samochód odjeżdżający wieczorem spod domu. Widziała jego światła z okna sypialni. Kiedy o tym opowiadała, słuchacze płakali, a w studiu słychać było zbiorowe westchnienia.

W poszukiwaniu odpowiedzi nasze życie rozłożono na części. Media społecznościowe, przyjaciele, SMS-y i pamiętniki. Analizowano wszystko. Matka opowiedziała, jak pokłóciłyśmy się o wisiorek. Kupiłam go dla Emmy na rozpoczęcie roku szkolnego. Poszła do ostatniej klasy! To taki wyjątkowy czas. Cass była zazdrosna. Zawsze tak zazdrościła siostrze.

A potem kolejne łzy.

Plaża położona jest od strony cieśniny Long Island. Prądu właściwie tam nie ma. Podczas odpływu trzeba przejść spory kawałek, by woda sięgała za kolana. W czasie przypływu wody przybywa tak powoli, że ledwie wyczuwa się, jak obmywa nogi, a stopy nie zapadają się w piasek przy każdej fali tak jak przy plażach od strony Atlantyku. Na naszej plaży niełatwo się utopić.

Pamiętam, jak oglądałam matkę w telewizji, słowa płynące z jej ust, łzy w oczach. Kupiła sobie na tę okazję świetnie dopasowany ciemnoszary kostium i buty włoskiego projektanta, który – jak nas zapewniała – był najlepszy i świadczył o naszej pozycji. Potrafiłam to poznać po kształcie nosków. Matka dużo nas nauczyła o butach. Nie sądzę, żeby to ze względu na nie wszyscy chcieli jej wierzyć. Ale wierzyli jej. Czułam to, oglądając te programy w telewizji.

Może nie wytrzymałyśmy presji w prywatnej szkole. Może to był jakiś samobójczy pakt. Może napełniłyśmy kieszenie kamieniami i wkroczyłyśmy powoli do naszego podwodnego grobu, tak jak Virginia Woolf.

Ale w takim razie, gdzie były nasze ciała?

Po sześciu tygodniach i czterech dniach ta historia przestała pojawiać się jako pierwsza w programach z wiadomościami. Moja matka celebrytka znów stała się starą, zwyczajną Judy Martin – albo panią Jonathanową Martin, jak wolała być nazywana – dawniej panią Owenową Tanner, a jeszcze wcześniej Judith Luanne York. Nie jest to aż tak skomplikowane, jak się w pierwszej chwili wydaje. Jej panieńskie nazwisko brzmiało York, potem zaś przejęła nazwiska dwóch kolejnych mężów. Dwóch mężów to w dzisiejszych czasach nie tak dużo.

Emma i ja pochodziłyśmy z pierwszego małżeństwa z Owenem Tannerem. Emmie nadano imię po matce mojego ojca, która zmarła na serce, gdy miał siedemnaście lat. Moje imię, Cassandra (w skrócie Cass), pochodziło z książki dla dzieci należącej do mojej matki. Twierdziła, że brzmiało to jak imię kogoś ważnego. Kogoś, kogo wszyscy podziwiają. Zazdroszczą mu. Nic mi o tym nie wiadomo. Pamiętam jednak, jak czesała moje długie włosy przed lustrem w łazience i podziwiała mnie z pełnym zadowolenia uśmiechem.

Spójrz tylko na siebie, Cassandro! Zawsze powinnaś mieć przy sobie lusterko, żeby ci przypominało, jaka jesteś piękna.

Emmie matka nigdy nie mówiła, że jest piękna. Były do siebie zbyt podobne, by okazywać sobie w ten sposób czułość. Chwalenie kogoś, kto wygląda tak samo, tak samo się zachowuje albo jest tak samo ubrany, jest jak chwalenie samego siebie, a jednak wcale się tak wtedy nie czujesz. Czujesz się natomiast jakby umniejszony, jakby ta druga osoba ukradła pochwały, które należały się tobie. Matka nigdy by nie pozwoliła, by Emma ukradła coś tak cennego, jak pochwały.

Mówiła to jednak mnie. Mówiła, że odziedziczyłam to, co najlepsze z nich obojga. Sporo wiedziała o tych rzeczach. O tym, w jaki sposób dzieci dziedziczą niebieskie lub brązowe oczy, zdolności matematyczne albo muzyczne.

Gdy będziesz miała własne dzieci, Cassandro, może będziesz mogła wybrać niemal każdą cechę! Wyobrażasz to sobie? Och, jakże inaczej mogłoby się ułożyć moje życie, gdyby ci naukowcy trochę szybciej pracowali!

Wtedy nie wiedziałam, co miała na myśli. Miałam siedem lat. Ale gdy mnie czesała i dzieliła się ze mną swoimi najskrytszymi myślami, słuchałam jej z wielkim zainteresowaniem, bo czułam wtedy ogromną radość i chciałam, żeby to się nigdy nie kończyło.

Ale zawsze się kończyło. Matka wiedziała, jak sprawić, byśmy były wygłodniałe jej towarzystwa.

Wtedy, gdy byłyśmy małe, pytała nas, czy jest ładna, czy jest najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałyśmy; i czy jest mądra, czy jest najmądrzejszą kobietą, jaką znamy; a potem, oczywiście…

Czy jestem dobrą matką? Najlepszą matką, jakiej mogłybyście pragnąć?

Kiedy o to pytała, zawsze uśmiechała się szeroko, a jej oczy się rozszerzały. I gdy Emma i ja byłyśmy małe, odpowiadałyśmy z pełnym przekonaniem, że tak. Matka wciągała wtedy powietrze, kręciła głową, a potem mocno nas ściskała, tak mocno, jakby podekscytowanie tym, że jest taka cudowna, było zbyt silne, by mogła nad nim zapanować, i jakby musiała rozładować to napięcie jakimś fizycznym wysiłkiem. Po tym jak już nas wyściskała, następowało przeciągłe westchnienie, jakby uwalniała z siebie przenikające ją do szpiku kości podekscytowanie. To podekscytowanie opuszczało jej ciało z gorącym oddechem i wypełniało cały pokój, dając jej cichą satysfakcję.

Były też chwile, gdy była smutna lub zła na świat za to, że jest dla niej okrutny, że nie widzi, jaka jest wyjątkowa. Wówczas to my to mówiłyśmy, wiedząc, że to ją odciągnie od mrocznych myśli.

Jesteś najlepszą matką na całym świecie!

I kiedy Emma i ja byłyśmy małe, wierzyłyśmy w to.

Pamiętam te chwile jak fragmenty, które już do siebie nie pasują. Odłamki rozbitego szkła, których krawędzie wygładził czas. Silne ręce, które mocno mnie ściskały. Zapach jej ciała. Używała Chanel No. 5 i mówiła nam, że to bardzo drogie perfumy. Nie pozwalała nam dotykać flakonika, ale czasem podsuwała go nam pod nos, żebyśmy mogły poczuć zapach.

Inne urywki, jakie pamiętam, to dźwięk jej głosu, gdy krzyczała i rzucała się na łóżku, jej łzy moczące pościel. Chowałam się wtedy za Emmą. Emma przyglądała się jej w milczeniu, obserwowała ją, kalkulowała. Budzenie się rano, by zastać matkę w stanie euforii. Budzenie się, by zastać ją zrozpaczoną. Pamiętam też tamto uczucie. Nie jest związane z żadnym konkretnym momentem. To tylko wspomnienie uczucia. Każdego dnia rano otwierałam oczy i ogarniał mnie strach, bo nie miałam pojęcia, co nas tego dnia czeka. Czy matka będzie nas przytulać? Czy będzie mnie czesać? A może będzie leżeć w łóżku i płakać? To było tak, jakbym próbowała wybrać ubrania, nie wiedząc nawet, jaka jest pora roku, zima czy lato.

Gdy Emma miała dziesięć lat, a ja osiem, czar naszej matki zaczął blaknąć w ostrym świetle zewnętrznego świata – prawdziwego świata, w którym nie była ani taka ładna, ani taka mądra, ani też nie była tak dobrą matką. Emma zaczęła dostrzegać w niej pewne rzeczy i gdy miała ochotę, mówiła mi o tym.

Wiesz, pomyliła się. Nie miało znaczenia, co następowało potem – zdanie naszej matki na temat matki którejś z naszych koleżanek ze szkoły, fakt z życia George’a Washingtona czy to, jakiej rasy był pies, który właśnie przeszedł przez ulicę. Najważniejsze było to, że matka się pomyliła i za każdym razem, gdy tak się działo, nasze głosy stawały się coraz mniej szczere, gdy jej odpowiadałyśmy.

Czy nie jestem dobrą matką? Najlepszą, jakiej mogłybyście pragnąć?

Nigdy nie przestałyśmy powtarzać tego słowa. Tak. Ale kiedy miałam osiem lat, a Emma dziesięć, do matki dotarło, że kłamiemy.

Tego dnia byłyśmy w kuchni. Była wściekła na ojca. Nie pamiętam, z jakiego powodu.

On nie ma pojęcia, jakim jest szczęściarzem! Mogłabym mieć każdego mężczyznę, którego bym chciała. Wiecie o tym, dziewczynki! Moje dziewczynki to wiedzą.

Była zajęta zmywaniem naczyń. Odkręciła kran. Zakręciła go. Ściereczka upadła na podłogę. Matka ją podniosła. Emma stała po drugiej stronie wielkiej kuchennej wysepki. Ja obok niej, tuż przy jej ramieniu, pochylona w jej stronę, by w razie potrzeby móc się za nią schować. Emma wydawała mi się taka silna wtedy, gdy czekałyśmy, jaka będzie pora roku. Lato czy zima.

Matka się rozpłakała. Odwróciła się i spojrzała na nas.

Co powiedziałyście?

Tak. Odpowiedziałyśmy tak jak zawsze, gdy nas pytała, czy jest najlepszą matką.

Podeszłyśmy do niej, czekając na uściski, uśmiech i westchnienia. Ale nic takiego się nie stało. Matka odepchnęła nas obie, jedną ręką popychając w pierś mnie, a drugą Emmę. Z niedowierzaniem przyjrzała się naszym twarzom. Wciągnęła powietrze, ale go nie wypuściła.

Idźcie do swoich pokoi. Natychmiast!

Zrobiłyśmy, jak nam kazała. Poszłyśmy do swoich pokoi. Próbowałam porozmawiać z Emmą; gdy szłyśmy na górę – Emma jak burza, ja starając się zniknąć z oczu matki, pamiętam, jak spytałam siostrę: Co takiego zrobiłyśmy? Ale Emma rozmawiała o matce tylko, gdy miała na to ochotę – i gdy miała coś do powiedzenia. Historia naszej matki miała zostać spisana przez nią i tylko przez nią. Strąciła moją rękę z ramienia i kazała mi się zamknąć.

Nie dostałyśmy kolacji. Matka nas nie przytuliła. Nie pocałowała na dobranoc. Cena za te rzeczy, za jej uczucie, wzrosła tamtego wieczoru i miała rosnąć w kolejnych latach. Rzeczy, które musiałyśmy mówić i robić, żeby przekonać ją o naszym uwielbieniu, traciły na wartości, im częściej je mówiłyśmy i robiłyśmy – a także się zmieniały i doświadczałyśmy jej miłości coraz rzadziej.

Kilka lat później, gdy miałam jedenaście lat, zobaczyłam swoje imię Cassandra w książce o mitologii i je sprawdziłam. Pochodzi z mitologii greckiej. Cassandra była córką króla Troi Priama i królowej Hekabe: „Kasandra miała dar widzenia przyszłości, lecz ciążyła na niej klątwa sprawiająca, że nikt nie wierzył w jej przepowiednie”. Przez długi czas wpatrywałam się w monitor. Odpłynęłam myślami. Nagle cały wszechświat wydawał się mieć sens i wszystko skupiało się wokół mnie – wokół tego, jak matka nadała mi to imię. Ale tak naprawdę to musiało być przeznaczenie. Przeznaczenie, Bóg albo coś takiego – coś wpłynęło na umysł mojej matki i podsunęło jej to imię. Wiedziała, co się ma wydarzyć. Wiedziała, że przepowiem przyszłość i że nikt mi nie uwierzy. Dzieci potrafią wierzyć w takie wymysły. Teraz wiem, że to, iż matka dała mi na imię Cassandra, i to, co się z nami stało, było jedynie losowym zbiegiem okoliczności. Ale wtedy, gdy miałam jedenaście lat, czułam się odpowiedzialna za wszystko, co się miało stać.

Tamtego roku rozwiedli się nasi rodzice. Tamtego roku powiedziałam im, co wiem – że widzę, co się ma stać. Powiedziałam im, że Emma i ja nie zamieszkamy z matką i jej nowym partnerem, panem Martinem i jego synem jedynakiem Hunterem.

Rozwód rodziców nie był dla mnie zaskoczeniem. Emma mówiła, że dla niej też nie, ale jej nie wierzyłam. Za dużo płakała, żeby to mogło być prawdą. Wszyscy myśleli, że Emma jest twarda, że nic jej nie wzrusza. Ludzie zawsze mylili się co do niej, bo potrafiła reagować na trudne sytuacje z niepokojącą hardością. Miała ciemne włosy, jak matka, i bardzo delikatną, bladą cerę. Gdy była nastolatką, odkryła jaskrawoczerwony błyszczyk do ust i ciemne cienie do oczu oraz to, że może się za nimi ukryć jak ściana pod warstwą farby. Nosiła krótkie spódniczki i obcisłe sweterki, najczęściej czarne golfy. Nie potrafię opisać jednym słowem, jak ją postrzegałam. Była piękna, surowa, udręczona, bezbronna, zdesperowana, bezwzględna. A ja ją podziwiałam, zazdrościłam jej i chłonęłam każdą chwilę, gdy zechciała dać mi coś z siebie. Choćby najmniejszą cząstkę.

Większość tych cząstek była mała. Wielokrotnie chodziło o to, by mnie zranić, wykluczyć albo zdobyć punkty u naszej matki. Czasami jednak, gdy matka spała, a w domu było cicho, Emma przychodziła do mojego pokoju i wpełzała do łóżka. Wsuwała się pod kołdrę i leżała tuż przy mnie; czasem mnie obejmowała i wtulała policzek w moje ramię. To wtedy mówiła mi rzeczy, które karmiły mnie i ogrzewały, i sprawiały, że czułam się bezpieczna, gdy budziłam się, by zastać matkę w zimowym nastroju. Kiedyś będziemy tylko we dwie, Cass. Ty, ja i nikt więcej. Pamiętam jej zapach, ciepło jej oddechu, jej silne ręce. Pojedziemy, gdzie tylko zechcemy i nigdy jej do siebie nie dopuścimy. Nawet nie będziemy się już tym przejmować. Wciąż słyszę głos siostry, gdy szeptała do mnie w nocy. Kocham cię, Cass. Kiedy mówiła mi takie rzeczy, myślałam, że nic nie będzie mogło nas dosięgnąć.

Dałam się Emmie namówić, żeby zdradzić matkę podczas rozwodu. Emma potrafiła przewidzieć ruch każdego gracza. Umiała wpływać na ich ruchy, zmieniając własne. Potrafiła się przystosować i szybko reagowała. I nigdy nie zależało jej na żadnym konkretnym wyniku prócz własnego przetrwania.

Cass, musimy zamieszkać z tatą. Nie pojmujesz? Bez nas będzie taki smutny. Mama ma pana Martina. Tata ma tylko nas. Rozumiesz? Musimy coś z tym zrobić i to od razu! Inaczej będzie za późno!

Nie musiała mi tego mówić. Rozumiałam to wszystko. Nowy partner matki, pan Martin, wprowadził się do domu naszego ojca, gdy tylko ten się wyprowadził. Jego syn, Hunter, był w szkole z internatem, ale mieszkał z nami w wakacje i w weekendy i często bywał w domu. Była żona pana Martina wyprowadziła się do Kalifornii na długo przed tym, zanim ich poznałyśmy. Pan Martin był na „półemeryturze” – co oznaczało, że zarobił mnóstwo pieniędzy i teraz dużo grywał w golfa.

Rozumiałam, że matka nigdy nie kochała naszego ojca, Owena Tannera. Ignorowała go w tak rażący sposób i z taką obojętnością, że trudno było mi na niego patrzeć, widzieć ból, który z niego emanował. A więc tak, naszemu ojcu było smutno.

Powiedziałam Emmie, że to widzę. Nie powiedziałam jej natomiast, że widzę też inne rzeczy. Widziałam, jak syn pana Martina patrzył na Emmę, kiedy wracał ze szkoły, i jak pan Martin patrzył na swojego syna, gdy ten patrzył na Emmę, i jak nasza matka wtedy patrzyła na pana Martina. I wiedziałam, że to nie doprowadzi do niczego dobrego.

Dar widzenia przyszłości jest jednak bezużyteczny, jeśli nie jesteś w stanie jej zmienić.

A więc gdy ta kobieta z sądu mnie spytała, powiedziałam, że chcę mieszkać z ojcem. Powiedziałam, że według mnie w domu nie będzie mi za dobrze z panem Martinem i jego synem. Sądzę, że Emmę zaskoczyła moja odwaga, a może zbiło ją z tropu to, co uznała za swój wpływ na mnie. Tak czy inaczej, wykonałam swój ruch na planszy, a ona dopasowała się do tego i stanęła po stronie matki, czym na zawsze przypieczętowała swoją pozycję faworyzowanego dziecka. Zupełnie tego nie przewidziałam. Wszyscy jej uwierzyli, a mnie nikt nie uwierzył, bo miałam dopiero jedenaście lat, a Emma trzynaście. I dlatego, że Emma była Emmą, a ja byłam mną.

Matka była wściekła, bo ludzie, którym to powiedziałam, mogli sprawić, że nie będziemy musiały z nią mieszkać. Jak mogła być najlepszą matką na świecie, jeśli nie będzie miała dzieci? Gdy w końcu wygrała, przekonałam się, jak bardzo była zła.

I to po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam! Wiedziałam, że nigdy mnie nie kochałaś!

Co do tego się myliła. Kochałam ją. Ale potem już nigdy nie czesała mi włosów.

Już nigdy nie mów do mnie mamo! Dla ciebie jestem panią Martin!

Po rozwodzie, gdy kurz już opadł, Emma i matka tańczyły razem w kuchni, piekąc ciasto czekoladowe. Śmiały się histerycznie z filmików na YouTubie z kotami grającymi na fortepianie i dziećmi wpadającymi na ścianę. W soboty jechały kupować nowe buty, a w niedzielę oglądały Real Housewives. I prawie codziennie się kłóciły, głośno, z wrzaskiem i przekleństwami – tak, że nawet po latach obserwowania ich razem te kłótnie wydawały mi się czymś ostatecznym. Ale następnego dnia, a czasem nawet tego samego, znów śmiały się, jakby nic się nie stało. Nigdy się nie przepraszały. Nie rozmawiały o tym, jak mogą się lepiej dogadywać. Nie wytyczały granic na przyszłość. Po prostu ciągnęły to dalej.

Minęło dużo czasu, nim zrozumiałam ich relacje. Zawsze byłam gotowa zapłacić cenę za miłość matki, bez względu na to, co nią było. Emma jednak wiedziała coś, o czym ja nie miałam pojęcia. Wiedziała, że matka potrzebuje naszej miłości tak bardzo, jak my potrzebowałyśmy jej uczuć, może nawet bardziej. I wiedziała, że jeśli zagrozi odebraniem jej tego, podniesie cenę swoich uczuć, to matka będzie gotowa negocjować. I tak raz po raz dobijały targu i prawie codziennie zmieniały warunki. I zawsze szukały sposobów, by wzmocnić swoją pozycję przy stole negocjacyjnym.

Ja stałam się outsiderką. Może i byłam piękna, jak mówiła matka, ale piękna jak lalka, pozbawiony życia przedmiot, na który ludzie spoglądają tylko raz, zanim zajmą się czymś innym. Emma i matka miały w sobie coś jeszcze, coś, co przyciągało ludzi. I zawzięcie rywalizowały w swoim tajnym klubie o swoją miłość i miłość wszystkich wokół. A ja mogłam im się tylko przyglądać z pewnej odległości, na tyle niewielkiej, by widzieć eskalację. Dwa państwa w stanie nieustannej wojny o władzę i kontrolę. Coś takiego nie mogło trwać wiecznie. A więc ta wojna między moją matką a siostrą ciągnęła się aż do nocy, kiedy zniknęłyśmy.

Pamiętam to uczucie w dniu, w którym wróciłam. Dotarłam do domu pani Martin – do mojego domu, jak przypuszczam, choć po tak długiej nieobecności wcale tak nie czułam – w niedzielę rano, w lipcu. Zmarznięta stałam w lesie. Przez trzy lata bez przerwy myślałam o powrocie. W nocy moje sny wypełniały wspomnienia. Lawendowe mydło i świeża mięta w zimnej, mrożonej herbacie. Chanel No. 5. Cygara pana Martina. Skoszona trawa, jesienne liście. Ramiona ojca, gdy mnie obejmował. W dzień lęk umykał razem z myślami. Wszyscy będą chcieli dowiedzieć się, gdzie byłam i jak to się stało, że zaginęłam. I będą chcieli wiedzieć, co się stało z Emmą.

Dręczyła mnie ta noc, kiedy zniknęłyśmy. W nieskończoność odtwarzałam w głowie każdy szczegół. Moje ciało przepełniał żal, który zżerał mnie żywcem. Zastanawiałam się w jaki sposób im to powiedzieć, jak im to wyjaśnić. Miałam czas, zbyt dużo czasu, by stworzyć historię, którą będą mogli zrozumieć. Przemyślałam ją sobie, potem rozłożyłam na części, przemyślałam ją jeszcze raz, skreślałam rzeczy w scenariuszu i zmieniałam go, kierowana zwątpieniem i nienawiścią do samej siebie. Historia jest czymś więcej niż relacją ze zdarzeń. Zdarzenia to szkic, zarysy, ale to barwy, krajobraz, medium i ręka artysty decydują o tym, czym się koniec końców staje.

Musiałam być dobrą artystką. Odnaleźć talent tam, gdzie go nie było i opowiedzieć tę historię w taki sposób, by w nią uwierzyli. Musiałam odsunąć na bok własne uczucia związane z przeszłością. Uczucia wobec matki i Emmy. Pani Martin i pana Martina. Emmy i mnie. Mimo moich egoistycznych, małostkowych uczuć kochałam matkę i siostrę. Ale ludzie tego wszystkiego nie rozumieją. Nie wolno mi było być egoistyczną i głupią. Musiałam być tym, kim chcieli, żebym była. Nie miałam ze sobą nic prócz tego, w co byłam ubrana. Nie miałam dowodów. Wiarygodności nie dodawało mi nic prócz faktu, że żyję.

Stałam zmarznięta w lesie, przerażona, że mi się nie uda. A gra toczyła się o tak wiele. Musieli uwierzyć w moją historię. Musieli znaleźć Emmę. A żeby ją znaleźć, musieli jej szukać. Spoczywała na mnie odpowiedzialność za odnalezienie siostry.

Musieli mi uwierzyć, że Emma wciąż żyje.Rozdział 2

Dr Abigail Winter, psycholog sądowy, Federalne Biuro Śledcze

Abby leżała w łóżku wpatrzona w sufit i kontemplowała rozmiary swojej klęski. Była połowa lipca, niedziela, szósta rano. Przez cienkie zasłony do pokoju wpadało światło słońca. Ubrania leżały na podłodze; zrzuciła je, szukając ulgi w dusznym, letnim upale. Klimatyzacja znów zaczęła wydawać z siebie dziwne dźwięki i Abby wybrała ciszę zamiast chłodu. Ale teraz nawet pościel wydawała się ciężka.

Dudniło jej w głowie. Zaschło w ustach. Od zapachu pustej szklaneczki po szkockiej skręcał jej się żołądek. Dwie szklaneczki o północy przemogły jej niespokojne myśli i przyniosły kilka godzin ulgi. I najwyraźniej kaca.

Pies leżący w nogach łóżka jęknął i podniósł głowę.

– Nie patrz tak na mnie – powiedziała do niego. – Było warto.

Trzy godziny snu pomogą jej przetrwać dzień i nadrobić zaległości w papierach. Miała oddać raporty dotyczące dwóch spraw i wprowadzić poprawki w zeznaniu pod przysięgą, które złożyła w lutym – jakby mogła pamiętać cokolwiek z tego, co mówiła tak dawno temu.

Nie było to jednak zwycięstwo nad jej umysłem – umysłem, który kontrolował ciało i czasem wydawał się pragnąć je zniszczyć.

Te rozważania przerwał jej dzwonek telefonu znajdującego się na szafce przy łóżku.

Gdy sięgała po komórkę leżącą obok pustej szklanki, bolało ją całe ciało. Nie poznała numeru.

– Tu Abby. – Usiadła i owinęła się pomiętą pościelą.

– Cześć, mała. Tu Leo.

– Leo? – Wyprostowała się i podciągnęła wyżej prześcieradło. Miała trzydzieści dwa lata i tylko jedna osoba mówiła do niej „mała”: agent specjalny Leo Strauss. Nie pracowali razem od ponad roku, odkąd przeniósł się do Nowego Jorku, żeby być bliżej wnuków. Tak świetnie znała ten głos. Leo był dla niej jak rodzina.

– Posłuchaj. Tylko posłuchaj. Wiem, że minęło trochę czasu.

– Co się dzieje? – Rysy Abby stężały.

– Cassandra Tanner wróciła do domu.

Abby była już na nogach, zajęta szukaniem czystych ubrań.

– Kiedy?

– Jakieś pół godziny temu, może mniej. Pojawiła się dziś rano.

Przyciskając komórkę ramieniem do ucha, Abby naciągnęła koszulę, potem dżinsy.

– Gdzie?

– W domu Martinów.

– Przyszła do matki?

– Tak. Nie za bardzo wiem, co to może znaczyć…

– A Emma?

– Cassandra była sama.

Abby zapięła koszulę i wpadła do łazienki. Czuła falę adrenaliny, kolana uginały się pod nią.

– Już idę do samochodu… Jezu…

Długie milczenie po drugiej stronie sprawiło, że się zatrzymała. Wzięła telefon do ręki i oparła się o umywalkę.

– Leo?

Abby nie zapomniała o sprawie sióstr Tanner. Nawet na jeden dzień, nawet na chwilę. Fakty związane ze śledztwem w sprawie ich zaginięcia drzemały uśpione w mrocznych zakamarkach jej umysłu. Ale to nie to samo, co zapomnieć. Towarzyszyły jej nawet po roku niezajmowania się tą sprawą. Były w jej kościach. W ciele. Oddychała nimi. Zaginięciem dziewczyn. I teorią na temat sprawy, w którą nikt inny nie chciał uwierzyć. Wystarczył ten jeden telefon i tama pękła. Wszystko to napłynęło jak fala, zwalając ją z nóg.

– Leo? Jesteś tam?

– Tak.

– Ściągnęli cię z Nowego Jorku?

– Tak. Zadzwonią do ciebie w tej sprawie z New Haven. Najpierw chciałem się upewnić, czy nie masz nic przeciwko temu.

Abby spojrzała w lustro, zastanawiając się, co na to powiedzieć. Kiedy sprawy nie udało się rozwiązać, nie skończyło się to dobrze.

– Chcę się zająć tą sprawą, Leo…

– W porządku… Po prostu nie wiedziałem, na czym stoisz. Mówili, że potrzebowałaś pomocy psychologa…

Cholera. Abby zwiesiła głowę. Wciąż to czuła – złość albo może frustrację czy rozczarowanie. Czymkolwiek to było, poczuła, że budzi się na dźwięk troski w jego głosie.

FBI zaproponowało jej pomoc psychologa, a ona skorzystała z oferty. „To normalne, że się tak czujesz” – mówili jej. Tak, myślała wtedy Abby. Wiedziała, że to normalne. Niektóre sprawy potrafią zaleźć człowiekowi za skórę.

Wszyscy byli zgodni, że ta sprawa doprowadzała do szału. Wtedy nikt nie miał pojęcia, jak to nazwać. Morderstwem, porwaniem, wypadkiem? Próbowali się temu przyjrzeć również pod kątem ucieczki – drapieżcy seksualni, rekrutacja przez terrorystów, stalkerzy internetowi. Ze wszystkim trzeba się było liczyć. Samochód na plaży, buty tylko jednej z sióstr zostawione na brzegu. Nie znaleźli nic, co wskazywałoby na to, że młodsza siostra też tam była, z wyjątkiem włosów Cass, które mogły znaleźć się tam przy nieskończonej ilości okazji. Nic nie sugerowało, że planowały razem uciec. I nic nie świadczyło o popełnieniu przestępstwa – morderstwa czy porwania – w przypadku którejkolwiek z nich. Nie było zwłok, podejrzanych, motywów, obcych ludzi na ich profilach społecznościowych, żadnych podejrzanych numerów w billingach, SMS-ów czy maili. W ciągu ostatnich lat nic w oczywisty sposób nie uległo zmianie. Prawda była taka, że równie dobrze mogli sprowadzić tam ludzi z NASA i uznać to za uprowadzenie przez obcych.

Ale to nie dlatego Abby widywała się z psychologiem. Wykonywała tę pracę, odkąd obroniła doktorat prawie osiem lat temu. Były też inne trudne sprawy. Gdy próbowała je przywołać, widziała je wszystkie. Brutalne pobicie prostytutki. Egzekucja lokalnego handlarza narkotyków. Pies powieszony na gałęzi drzewa. Ta lista ciągnęła się dalej – sprawy, których nigdy nie rozwiązano, nie wniesiono oskarżeń, rodziny ofiar i czasem same ofiary, które musiały dławić się tą niesprawiedliwością.

Rozmowy z drugą profesjonalistką przyniosły jej ulgę. Choć Abby nigdy nie była praktykującą terapeutką – „Nie mam cierpliwości do pacjentów”, mawiała – to wcale nie znaczyło, że nie wierzyła w to, co robi. Rozmowy mogły pomóc spojrzeć na wszystko z właściwej perspektywy. Stępić krawędzie ostrza. Ale nawet po roku takich rozmów – ciągnących się w nieskończoność – wciąż nosiła w sobie śledztwo w sprawie sióstr Tanner. To, że teraz to już tak nie raniło, nie pomagało w jej zmaganiach z demonami, które zjawiały się w mroku nocy.

A teraz te sesje z psychologiem mogły jej zaszkodzić.

– Chcę się zająć tą sprawą, Leo…

– W porządku, dobrze…

– Co wiemy? Powiedziała coś?

Abby usłyszała ciężkie westchnienie. Odwróciła się od lustra i wróciła do sypialni po buty.

– Nic, mała. Wzięła prysznic. Zjadła coś. Teraz odpoczywa, póki tam nie dotrzemy.

– Prysznic? Czyj to był pomysł?

– Jej matki. Nie pomyślała. Prawie wrzuciła pranie…

– Ubrania Cass? Zanim zajęli się nimi technicy? Jezu!

– Wiem… Po prostu się pośpiesz. Zadzwoń do mnie z samochodu.

W telefonie znów zapadła cisza, ale tym razem się rozłączył.

Cholera! Serce biło jej szybko. Włożyła buty i zawołała psa, który przebiegł przez cały dom do kuchni. Nasypała mu trochę jedzenia do miski. Podrapała za uchem. Otworzyła drzwi na tyłach, żeby mógł wyjść.

– Kluczyki, kluczyki… – mamrotała na głos, szukając ich w salonie. Chciała jak najszybciej wyjść. Wsiąść do samochodu. Dotrzeć do Cassandry Tanner.

Kręciło jej się w głowie, obraz zaczął się zamazywać. Chroniczne niewyspanie miało skutki uboczne. Przystanęła i oparła się o krzesło.

Trzy lata temu nikt nie wierzył w jej teorię, nawet Leo, który był dla niej jak ojciec. Nierozwiązana sprawa to jedno. Ale nie zajrzeć pod każdy kamień, to coś zupełnie innego.

Psycholog słuchała, ale tak naprawdę jej nie słyszała. Powtarzała rzeczy takie jak „rozumiem, że się tak czujesz”. Klasyczne uzasadnianie uczuć. Uczyli tego na studiach licencjackich. Pytała, czego nie zrobiono. Pozwalała Abby rozwodzić się na temat tej rodziny, matki Judy Martin, rozwodu, nowego ojca Jonathana Martina. I przybranego brata, Huntera. Razem analizowały każdy szczegół śledztwa w sposób, który miał zapewnić Abby poczucie komfortu.

Psycholog – „Zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy”.

Abby wciąż słyszała przekonanie w jej głosie. Nawet teraz, gdy przymknęła oczy, by zapanować nad zawrotami głowy, widziała szczerość na jej twarzy. Odetchnęła głęboko i wypuściła powietrze, zaciskając dłoń na drewnianym oparciu krzesła.

Ich wspólna analiza śledztwa stała się dla Abby biblią, której wersy miały poprowadzić jej desperackie, chaotyczne myśli ścieżką ku zbawieniu.

Werset pierwszy. Normalność, o której mówili ludzie z otoczenia – przyjaciele, nauczyciele, szkolny psycholog. Cass zazdrościła starszej siostrze. Działała Emmie na nerwy. Była cicha, ale zdeterminowana. Emma sprawiała wrażenie bardziej niezależnej. Niektórzy używali słowa „niezdyscyplinowana”. Ale chciała pójść do college’u, wypełniała podania. Wszystko wskazywało na to, że czeka tylko na właściwy moment, żeby wyrwać się z domu.

Psycholog – „Wszystko to brzmi całkiem normalnie, Abby. Nie spóźniały się do szkoły. Bardzo prestiżowej, prywatnej szkoły. Soundview Academy. W wakacje wyjeżdżały na drogie obozy, czasem do Europy. Uprawiały sport. Miały przyjaciółki…”

Abby straciła do niej cierpliwość.

Werset drugi. Abby wyjaśniała, że cokolwiek im się przytrafiało, były w obliczu tego bezbronne. I że ta bezbronność miała źródło w domu. Tak jak zawsze. Mimo tego, jak przedstawiano tę historię w wiadomościach, nie było tajemnicą, co wywabia nastolatków z domów. Jakieś wstrząsające, traumatyczne wydarzenie. Chroniczne zaniedbywanie, wykorzystywanie, niestabilność, dysfunkcyjna rodzina. Ciemna pustka niespełnionych potrzeb. Podatność na drapieżców seksualnych, ugrupowania terrorystyczne, fanatyków religijnych, antyrządowych ekstremistów. Sprawca znajdował sposób, by zaspokoić tę potrzebę, dać to, czego taka osoba pragnęła. Drapieżnik stawał się narkotykiem. Nastolatek uzależnionym.

A więc gdy przycichła początkowa wrzawa i uświadomili sobie, że dziewczęta zniknęły, a ich odnalezienie będzie wymagało powolnej, systematycznej analizy ich życia, Abby ponownie skupiła się na rodzinie.

Gdy otworzyła oczy, w pokoju było cicho. Kluczyki leżały na stole obok i wzięła je do ręki. Podeszła do drzwi i otworzyła je, wpuszczając do środka ostre światło słońca i nieznośnie gorące powietrze.

Wtedy nikt nie protestował. Właściwie to całe śledztwo skupiło się na rodzinie, a w szczególności na domu Martinów. Dom przetrząsnęli technicy. Przeanalizowano karty kredytowe, konta bankowe i billingi telefoniczne. Przesłuchano przyjaciół i sąsiadów.

Abby wciąż pamiętała tę rozmowę z początkowej fazy śledztwa. „Tak, tak, te wszystkie informacje mogą się przydać”. Zaginęły nastolatki. A ponieważ nie ma dymu bez ognia, szukali żaru w pobliżu domu.

Zanim urodziły się dziewczyny, ich ojciec, Owen Tanner, był szczęśliwy w małżeństwie ze swoją pierwszą żoną. Mieli synka, Witta. Ładny dom, wsparcie bogatej rodziny. Owen pracował w Nowym Jorku w firmie importowej należącej do jego rodziny. Specjalizowała się w wyszukanym jedzeniu, które było też jego pasją. Dysponował pokaźnym funduszem powierniczym, więc nie musiał zarabiać, ale jego żona uważała, że praca mu służy. Jak na ironię, to właśnie tam poznał Judy York, seksowną brunetkę z wielkim biustem i zniewalającym urokiem. Owen ją zatrudnił, by prowadziła biuro.

Po romansie, jego rozwodzie i ponownym ślubie Judy i Owenowi w ciągu czterech lat urodziły się dwie córki. Według Owena Judy nie zajmowała się nimi w idealny sposób. Uparcie twierdził, że byłaby do tego zdolna, ale po prostu nie wykazywała takich chęci. Owen mówił, że codziennie spała po dwanaście godzin, potem oglądała reality show i spędzała całe dnie na kupowaniu sobie ubrań. O piątej otwierała butelkę wina i kończyła ją o dziesiątej, kiedy to szła do łóżka, lekko bełkocząc. Ten zniewalający urok nagle stał się czymś odrażającym. Powiedziała mu ponoć, że rodząc córki, zrobiła już swoje.

To był pierwszy dzwonek alarmowy.

Teraz, gdy jej biblia była już otwarta i sypały się z niej wersety, Abby ruszyła energicznie do samochodu, jakby w jakiś sposób mogła od nich uciec. Ale tym razem to wszystko nie będzie miało znaczenia. Bo Cassandra Tanner wróciła do domu. Bo Abby wkrótce pozna prawdę i dowie się, czy miała rację. Bo dowie się, czy miała szansę ocalić dziewczyny przed tym, co je spotkało.

Prowadzącym śledztwo był ostatnio Leo Strauss. Nie po raz pierwszy ze sobą pracowali, więc łączyły ich dobre stosunki. Był jej mentorem, w pracy i w życiu. Jego rodzina zapraszała ją na świąteczne kolacje. Jego żona, Susan, piekła dla niej torty na urodziny. Łącząca ich więź sprawiała, że Abby trudno było ukryć, co myśli. O tym, że Judy uwiodła Owena Tannera. Zaniedbywała dzieci. Miała romans z mężczyzną z country clubu. O zażartej walce o opiekę nad dziećmi. I o toksycznym domu, jaki Judy stworzyła dla swoich córek wspólnie z Jonathanem Martinem i jego synem Hunterem.

Abby sądziła, że gdy mieli już dokumenty rozwodowe, a zwłaszcza raport pełnomocniczki – kuratorki procesowej – którą wyznaczono do reprezentowania dzieci, śledztwo potoczy się tym torem. Bo właśnie to kryło się w tym niezależnym raporcie: głos Cassandry Tanner na cztery lata przed jej zaginięciem. Próbowała im wszystkim powiedzieć, że w tym domu coś było nie tak. Coś, co dotyczyło Emmy, Jonathana Martina i Huntera. Dla Abby brzmiało to tak, jakby jakiś duch z przeszłości podpowiadał im, gdzie mają szukać.

Ten raport był drugim dzwonkiem alarmowym. Ale ekspertyza techników nie poparła jej teorii.

Werset trzeci.

Psycholog – „A sądziłaś, że co zrobią z tym raportem z dokumentów rozwodowych? Po tym, jak się okazało, że ekspertyza techników nic nie wykazała? Że wszystko jest czyste: dom, telefony, pieniądze. Znaleźli tylko jedną pękniętą ramkę na zdjęcie, zgadza się? A matka twierdziła, że doszło do tego, kiedy dziewczyny pokłóciły się o wisiorek”.

Abby sądziła, że poproszą o ekspertyzę psychiatryczną. Myślała, że przeprowadzą ostrzejsze przesłuchania. Że zobaczą to, co ona.

Psycholog – „Ta kobieta, która napisała raport podczas sprawy rozwodowej, kurator procesowa, nie widziała podstaw dla obaw wyrażanych przez Cass w związku z Martinami, prawda?”

Owszem, nie widziała. Ale była niekompetentnym gryzipiórkiem. Odrzuciła obawy jedenastoletniej dziewczynki i zamiast tego uwierzyła jej matce – w przekonaniu, że dziewczynka kłamie, by pomóc ojcu.

Psycholog – „Ponieważ ojciec, Owen, był tak zdruzgotany tym romansem i rozwodem, prawda? Rodzice robią takie rzeczy podczas sporów o opiekę nad dziećmi. Wykorzystują dzieci…”

Tak, zgadza się. Ale Owen poszedł na ugodę, by oszczędzić tego córkom. Każdy, kto pracuje w tej branży, wie, że osoba, której bardziej zależy na dzieciach, z reguły przegrywa. A Owen przegrał. Nic nie wskazywało na to, by poprosił córkę, aby kłamała.

No i była jeszcze ta historia z wisiorkiem.

Werset czwarty.

Psycholog – „To wtedy postanowiłaś nalegać na przeprowadzenie ekspertyzy psychiatrycznej? Kiedy dowiedziałaś się o wisiorku?”

Judy Martin opowiedziała tę historyjkę prasie. Ten wisiorek, medalion z aniołem na srebrnym łańcuszku, kupiła rzekomo dla Emmy. Cass była ponoć bardzo o niego zazdrosna i tej nocy, gdy zniknęły, pokłóciły się o niego.

Tyle tylko, że to nie było prawdą. Leo rozmawiał z kobietą ze sklepu, w którym Judy kupiła ten wisiorek, świecidełko za dwadzieścia dolarów. Kobieta była właścicielką sklepiku, który oferował nastolatkom przecenione dżinsy, spódniczki mini i tanią, modną biżuterię. Znała dziewczęta i ich matkę. Od lat robiły tam zakupy i matka za każdym razem pogardliwie wyrażała się o towarach, szepcząc na tyle głośno, by słychać ją było w całym sklepie.

Kobieta pamiętała dwie sytuacje z Judy Martin i tym wisiorkiem. Za pierwszym razem Judy, Cass i Emma przeglądały towary, szukając jakichś ubrań do szkoły. Młodsza z dziewcząt, Cass, sięgnęła po wisiorek i westchnęła. Poprosiła matkę, by go jej kupiła. Judy Martin wzięła wisiorek z rąk córki, oświadczyła, że to „tani śmieć”, i stwierdziła, że powinna wyrobić sobie lepszy gust. Dziewczyna powiedziała matce na to, że wisiorek bardzo jej się podoba i jeszcze raz o niego poprosiła. Anioł przypominał jej Dzwoneczka, wróżkę z Piotrusia Pana, jej ulubionej książki z dzieciństwa. Ponoć co wieczór czytał jej ją ojciec. Piotruś Pan. To jednak w niczym jej nie pomogło. Judy Martin jeszcze ostrzej ją upomniała i ruszyła w stronę wyjścia. Obie córki poszły za nią. Starsza, Emma, trąciła siostrę ramieniem, przez co ta się potknęła. Emma uniosła dłoń do czoła i ułożyła palce w literę L. Luzerka.

Następnego dnia Judy Martin wróciła do sklepu i kupiła wisiorek. Kobieta pamiętała, że uśmiechnęła się wtedy na myśl, że matka kupuje go dla dziewczyny, która o niego prosiła – dla tej młodszej. Leo pokazał jej wtedy dwa zdjęcia i zapytał: „Czy jest pani pewna, że wisiorek wybrała ta dziewczyna, Cass Tanner, a nie ta, Emma Tanner?”.

Właścicielka sklepiku była pewna. „Kiedy zobaczyłam ten wywiad z ich matką Judy, nie mogłam w to uwierzyć. Twierdziła, że kupiła ten wisiorek dla Emmy, starszej córki. I chyba tak zrobiła, prawda? Dała go Emmie, a nie drugiej córce, tej, która go chciała?”

Emma codziennie nosiła ten wisiorek. Potwierdzały to jej przyjaciółki. Potwierdził to jej ojciec. Potwierdzono to w szkole. Nie było żadnych wątpliwości, że Judy Martin wróciła do sklepiku i kupiła wisiorek dla Emmy. Nie dla Cass.

Psycholog miała na ten temat własne zdanie. „Może sprzedawczyni się pomyliła, Abby”.

Tak właśnie pomyślał Leo. I tak odpowiedziano w departamencie, kiedy odrzucono jej teorię na temat tej rodziny, bo dowody nie wykazały nic konkretnego. Rodzina zaś zaczęła się bronić, otaczając się prawnikami i płacząc przed kamerami.

Ale Abby znała prawdę. Tak właśnie postępują osoby takie, jak Judy Martin. Są mistrzami oszustwa. Nieubłaganymi manipulatorami. Abby nie tylko uczyła się o tym na studiach; przeżyła to.

Werset piąty.

Psycholog – „Zdiagnozowano ją kiedyś? Twoją matkę?”

Nie. Nigdy. A Abby jako jedyna w rodzinie wiedziała, że istniało coś, co należało zdiagnozować. Jej ojciec nie miał o tym pojęcia. Macocha również. A nawet jej siostra, Meg, która do dziś uważała ich matkę za „nazbyt pobłażliwą” i „niezależną”.

Psycholog – „Myślisz, że dlatego się tym zajęłaś? Że dlatego napisałaś pracę o cyklu zachowań narcystycznych w rodzinach?”

A czego to niby miało dowodzić? Decyzji o studiowaniu psychologii nie podjęła świadomie. Jednak gdy po raz pierwszy czytała o narcyzmie i narcystycznym zaburzeniu osobowości, poczuła taką falę adrenaliny, że aż ugięły się pod nią kolana. Tam, w bibliotece w Yale. Przy jej współlokatorce, która wystraszyła się, że Abby ma udar. Miała ochotę zwinąć się w kłębek na podłodze i pływać w tym zrozumieniu, które sączyło się ze stron podręcznika.

Wszyscy sądzili, że rozumieją tę chorobę i przypinali łatkę „narcyza” każdej dziewczynie, która dwa razy zerknęła w lustro, i każdemu facetowi, który nigdy nie oddzwaniał. W książkach i filmach każdą egoistyczną postać szufladkowano jako „narcyza”, ale potem następowało odkupienie, pojednanie, dostrzeżenie prawdy. Niewielu ludzi naprawdę wiedziało, czym jest ta choroba. Jak naprawdę wygląda. Odkupienie i pojednanie nigdy nie następowało. Podobnie jak dostrzeżenie prawdy. To właśnie połączenie tych rzeczy – błędnego postrzegania i wykorzystywania innych – sprawiało, że ta choroba była tak niebezpieczna.

Werset szósty.

Psycholog – „Zastanówmy się nad tym. Załóżmy, że przyciśnięto by mocniej, zwrócono by się do sądu o nakaz ekspertyzy psychiatrycznej i podjęto by walkę z lokalnymi mediami, które stanęły murem po stronie zrozpaczonych rodziców. Powiedzmy, że u Judy stwierdzono by jakieś zaburzenie osobowości. A u Owena Tannera być może depresję. Może okazałoby się również, że Jonathan Martin był alkoholikiem, a jego syn miał ADHD. I tak dalej… Załóżmy po prostu, że to było jak żyła złota zaburzeń psychicznych. To wcale nie znaczy, że udałoby się odnaleźć dziewczęta”.

To właśnie była łódź ratunkowa. Abby do niej wsiadła i uratowała siebie. Za każdym razem, gdy z niej wypadała – gdy wracała myślami do tamtego wisiorka, do trzeciego dzwonka alarmowego, który przekonał ją ponad wszelką wątpliwość, że w zniknięciu dziewczyn miała udział ich rodzina – wsiadała z powrotem do tej łodzi, żeby nie utonąć.

„Możliwe, że to by ich nie uratowało”.

Możliwe, że to by ich nie uratowało.

Ten werset – ta łódź – uratował ją samą. Ale nie dał jej ani chwili spokoju.

Opuszczając podjazd w ostrym świetle słońca, otworzyła tę biblię na ostatniej stronie. Na ostatnim wersecie, który pozostał pusty. Wersecie, który domagał się słów. Odpowiedzi. I mimowolnie czuła nadzieję, że teraz wreszcie zostanie spisany.