-
W empik go
Śluby Panieńskie - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
14 lutego 2022
Ebook
19,99 zł
Audiobook
16,99 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Śluby Panieńskie - ebook
Aniela i Klara, piękne młode panny, składają sobie nietypową obietnicę: nigdy nie wyjść za mąż i do końca życia skazywać mężczyzn na cierpienie swoją obojętnością. W dziewczętach zakochują się Gustaw i Albin - te jednak konsekwentnie odprawiają ich z kwitkiem. Obezwładniony uczuciem Gustaw tak łatwo się nie poddaje. Snuje intrygę, wskutek której obie panny niebawem zmienią swoje nastawienie.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-281-8771-5 |
| Rozmiar pliku: | 352 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
AKT I.
(Duży pokój — dwoje drzwi w głębi — trzecie drzwi po prawéj stronie sceny do pokojów pani Dobrójskiej — czwarte po lewéj do pokoju Gustawa, okno).
__________
SCENA I.
JAN_(sam)_.
_(W płaszczu zarzuconym na ramiona - chodzi - patrzy w okno potém mówi, ziewając)_.
Czekaj mnie, nie śpij, powrócę o trzeciéj.
Piękna mi trzecia: słońce jak w dzień świeci,
A mój pan drogi gnie sobie parole,
Albo z butelką ... albo ... No! już milczeć wolę.
__________
SCENA II.
JAN, RADOST.
RADOST_(idąc ku drzwiom Gustawa)_.
Śpi Gucio?
JAN.
Czy śpi? — Jak zabity, panie.
RADOST.
Lubi spać hultaj.
JAN_(zastępując od drzwi)_.
Niechże pan nie wchodzi.
RADOST.
A to dla czego?
JAN.
Bo śpi.
RADOST.
Nic nie szkodzi.
JAN_(zastępując)_.
Będzie się gniewał.
RADOST.
Nic mi się nie stanie.
JAN.
Dopiero zasnął — ledwie pół godziny.
RADOST.
Cóż w nocy robił?
JAN.
Nie spał!
RADOST.
A z przyczyny?
JAN.
Z przyczyny? — Zasłabł.
RADOST_(troskliwie)_.
Zasłabł.
JAN_(westchnieniem)_.
Niespodzianie.
RADOST.
Cóż mu jest?
JAN.
Co jest? — jakiś zawrót głowy...
RADOST.
Hm!
JAN.
Wstręt do wody...
RADOST.
Hm!...
JAN.
Pragnienie wina...
RADOST.
Hm! proszę, proszę, wieczór jeszcze zdrowy!
JAN_(wzruszając ramionami)_.
Ha! słabość, panie, piorunem zaczyna.
RADOST_(do siebie)_.
Hm! wstręt, pragnienie! hm... hm... zawrót głowy.
JAN.
Niechno się wyśpi, po południu wstanie.
RADOST.
Chciałem być w domu i dziś tu z powrotem;
Lecz taką rzeczą ani myśleć o tém.
JAN.
Owszem, jedź pan, jedź; ręczę, że za chwilę...
RADOST.
A sen spokojny?
JAN_(zastępując drogę)_.
Lada co obudzi.
Cicho, dla Boga.
RADOST.
Drzwi tylko uchylę.
JAN.
Ale drzwi skrzypią.
RADOST.
Własnemi oczyma...
JAN_(odstępując)_.
Ha! kiedy już tak! Niech się pan nie trudzi;
Darmo tam patrzeć — mego pana niema.
RADOST.
Niema?
JAN.
A niema.
RADOST.
Gdzież jest?
JAN.
Ztąd o milę.
RADOST.
Jak? co?
JAN.
Pojechał.
RADOST.
Dokąd?
JAN.
Do Lublina.
RADOST.
Do Lu... Lu...
JAN_(z ukłonem kończąc słowo)_.
blina.
RADOST.
Kiedy?
JAN.
Wczoraj.
RADOST.
Po co?
JAN.
Nie wiem.
RADOST.
Macież go! już szaleć zaczyna,
Już, Bogu dzięki. — Jeździć, latać nocą...
I czegoż stoisz, panie zawrót głowy?
Hm! wstręt do wody! co? — wina pragnienie?
JAN.
Stoję na warcie, muszę być gotowy
Otworzyć okno na pierwsze skinienie.
RADOST.
Na co otworzyć?
JAN.
Dla mojego pana:
Tędy wychodzi, tędy się i wchodzi.
RADOST_(załamując ręce)_.
Przez okno łazić śród jasnego rana!
To waryata prawdziwie dowodzi.
_(ironicznie)_
I kiedyż wróci na swoje wesele?
JAN.
Jeśli mu wierzyć, miał o trzeciej wrócić.
RADOST_(do siebie)_.
O, muszę, muszę cugli mu przykrócić!
O, czego nadto, tego i za wiele!
_(słychać pukanie do okna)_.
JAN_(idąc do okna)_.
Niechże pan łaje, bo przybywa właśnie.
_(Otwiera okno)_.
__________
SCENA III.
GUSTAW_(ubrany do konia)_, JAN, RADOST_(w głębi)_.
RADOST_(włażąc przez okno)_
To czas! — Niech go piorun trzaśnie!
JAN.
Dobrze pan mówi; bogdajby go trzasnął!
GUSTAW.
A co? śpią jeszcze?
JAN.
Byłby sen nie lada!
GUSTAW.
Trochem się spóźnił.
JAN.
Mnie to pan powiada.
GUSTAW.
Pewnieś nie dospał.
JAN.
Gdybym był choć zasnął.
GUSTAW.
_(Oddając pręt, czapkę, rękawiczki i ocierając twarz)_.
No, prawdę mówiąc, jak jestem na świecie,
Jeszczem tak pięknie zębami nie dzwonił:
Wicher, deszcz, zimno.. psa by nie wygonił.
RADOST.
A ciebie wygonił przecie.
__________
SCENA IV.
RADOST, GUSTAW.
GUSTAW.
A, Stryjaszek! _(całując w rękę)_ Dzień dobry!
RADOST_(ozięble)_.
Witamy z podróży!
GUSTAW.
Już wstałeś?
RADOST.
Jeszcześ nie spał?
GUSTAW.
Dość czasu.
RADOST.
Dzień
duży.
GUSTAW.
Dopiero świta.
RADOST.
Świta, ale w twojéj głowie.
GUSTAW.
Niech i tak będzie, niech świta na zdrowie,
Byle mnie kochał Stryjaszek kochany,
Był mi zawsze zdrów, czerstwy i rumiany.
Lecz, cóż to? mars? mars? fe! precz z nim do licha!
_(zaglądając w oczy)_
No... proszę... troszkę. — Niknie wyraz srogi,
Czoło się równa... oko się uśmiecha,
Otóż tak lubię, _(ściskając go)_ mój Stryjaszku drogi!
RADOST_(płaczliwie, zawsze dając przestrogi)_.
Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?
GUSTAW.
Chcę, chcę, Stryjaszku.
RADOST.
Pewnie?
GUSTAW.
Jestem jéj spragniony —
RADOST.
Takiżeto więc sposób wyszukałeś sobie?
GUSTAW.
Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.
RADOST.
Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.
GUSTAW.
I cóż?
RADOST_(zniecierpliwiony)_.
Cóż Panna!
GUSTAW.
A, bardzom ciekawy,
Co moję pannę obchodzić może,
Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?
Nie śpię — tém lepiéj dla niéj, bo na jawie
Nią tylko jedną myśli moje bawię,
I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;
Ale jak zasnę — jestże to w mej mocy?
RADOST_(płaczliwie)_.
Mój Gustawie! — Dla Boga, porzuć myśli płoche,
I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.
Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,
I nie ma dnia jednego... gdzietam dnia!... godziny,
Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.
Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;
Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,
Kiedy w duszy o zięcia wszystkich Świętych proszą,
Pamiętna twych rodziców i mojéj przyjaźni,
Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.
Ale wszystko napróżno, daremnie się trudzi:
Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;
Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,
I chce dać uczuć wartość każdéj swojej chwili,
Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,
Ale co w twojej głowie, już i wróbla niema.
GUSTAW_(ze szczerem zastanowieniem)_.
Prawda, prawda Stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;
Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma.
_(Ściskając go)_.
O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,
Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.
RADOST_(z rozczuleniem ściskając go)_.
Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!
GUSTAW.
Mój przyjacielu, mój Ojcze kochany!
Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,
Bylem miał tylko powód do odmiany.
A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę...
RADOST.
O dla Boga! on swoje! otóż masz poprawę!
Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,
Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,
Aby noc całą Bóg wie gdzie nie trawić!
GUSTAW.
Ależ Stryjaszku, ja się muszę bawić.
RADOST.
Bawić!
GUSTAW.
A w prawdzie, w tym szanownym domu,
Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,
Gdzie nie ubliżam w niczém i nikomu,
Żadnéj dotychczas nie widzę zabawy.
RADOST.
Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?
GUSTAW.
Ależ o nudy idzie.
RADOST.
Nudy z piękną panną!
GUSTAW.
Nie będą nudy, jak się kochać będę.
RADOST.
I kiedyż to nastąpi?
GUSTAW.
Jak się z nią ożenię.
RADOST.
Albo inaczéj: jak na koszu siędę.
GUSTAW.
Ba, ba, ba! jeszcze czego.
RADOST.
I zkąd pewność, że nie?
Jestże to napisano, wyryto na niebie,
Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?
GUSTAW.
Pójdzie, pójdzie Stryjaszku.
RADOST.
Tylko bardzo proszę,
Niech samochwalstwa od ciebie nie znoszę.
GUSTAW.
Do samochwałów któż tego policzy,
Który rozsądnie zważa i powiada,
Że gdzie dwie rodzin związku sobie życzy,
Związku się w końcu spodziewać wypada?
RADOST.
Prawda, jeśli Aniela choć trochę polubi.
GUSTAW.
Bądź z łaski swojéj spokojny w tym względzie,
Już ja ci ręczę, wszystko dobrze będzie.
RADOST.
Nadto pewności, a ta pewność zgubi.
GUSTAW.
Już spuść się na mnie... ale dość tych fraszek.
Teraz niech zgadnie kochany Stryjaszek...
RADOST.
Pewnie, gdzie byłeś?
GUSTAW.
Gdziem bawił tak długo.
RADOST.
Wymów już, wymów, bo cię, diable dusi.
GUSTAW.
Na miejskim balu byliśmy przebrani.
RADOST.
Na jakim balu?
GUSTAW.
Pod złotą papugą.
RADOST.
W karczmie!
GUSTAW.
Przebrani.
RADOST.
O Boże! o Boże!
GUSTAW.
Tego młodemu nikt pewnie nie zgani.
RADOST_(ironicznie)_.
Pewnie pochwali?
GUSTAW.
Bo pochwalić musi.
RADOST.
Piękna mi szkoła!
GUSTAW.
Lepszéj być nie może.
Na małym świecie, co się wielkim mieni,
Gdzie każdy trwożnie po ślizkiéj przestrzeni,
Jakby na szczudłach i w przyłbicy chodzi,
Tam, czém są ludzie, niechaj nikt nie bada.
Ale gdzie człowiek mało pozór ceni,
Przybranym kształtem nie chce i nie zwodzi,
Gdzie więcej wola, niż rozum nim włada,
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
(Duży pokój — dwoje drzwi w głębi — trzecie drzwi po prawéj stronie sceny do pokojów pani Dobrójskiej — czwarte po lewéj do pokoju Gustawa, okno).
__________
SCENA I.
JAN_(sam)_.
_(W płaszczu zarzuconym na ramiona - chodzi - patrzy w okno potém mówi, ziewając)_.
Czekaj mnie, nie śpij, powrócę o trzeciéj.
Piękna mi trzecia: słońce jak w dzień świeci,
A mój pan drogi gnie sobie parole,
Albo z butelką ... albo ... No! już milczeć wolę.
__________
SCENA II.
JAN, RADOST.
RADOST_(idąc ku drzwiom Gustawa)_.
Śpi Gucio?
JAN.
Czy śpi? — Jak zabity, panie.
RADOST.
Lubi spać hultaj.
JAN_(zastępując od drzwi)_.
Niechże pan nie wchodzi.
RADOST.
A to dla czego?
JAN.
Bo śpi.
RADOST.
Nic nie szkodzi.
JAN_(zastępując)_.
Będzie się gniewał.
RADOST.
Nic mi się nie stanie.
JAN.
Dopiero zasnął — ledwie pół godziny.
RADOST.
Cóż w nocy robił?
JAN.
Nie spał!
RADOST.
A z przyczyny?
JAN.
Z przyczyny? — Zasłabł.
RADOST_(troskliwie)_.
Zasłabł.
JAN_(westchnieniem)_.
Niespodzianie.
RADOST.
Cóż mu jest?
JAN.
Co jest? — jakiś zawrót głowy...
RADOST.
Hm!
JAN.
Wstręt do wody...
RADOST.
Hm!...
JAN.
Pragnienie wina...
RADOST.
Hm! proszę, proszę, wieczór jeszcze zdrowy!
JAN_(wzruszając ramionami)_.
Ha! słabość, panie, piorunem zaczyna.
RADOST_(do siebie)_.
Hm! wstręt, pragnienie! hm... hm... zawrót głowy.
JAN.
Niechno się wyśpi, po południu wstanie.
RADOST.
Chciałem być w domu i dziś tu z powrotem;
Lecz taką rzeczą ani myśleć o tém.
JAN.
Owszem, jedź pan, jedź; ręczę, że za chwilę...
RADOST.
A sen spokojny?
JAN_(zastępując drogę)_.
Lada co obudzi.
Cicho, dla Boga.
RADOST.
Drzwi tylko uchylę.
JAN.
Ale drzwi skrzypią.
RADOST.
Własnemi oczyma...
JAN_(odstępując)_.
Ha! kiedy już tak! Niech się pan nie trudzi;
Darmo tam patrzeć — mego pana niema.
RADOST.
Niema?
JAN.
A niema.
RADOST.
Gdzież jest?
JAN.
Ztąd o milę.
RADOST.
Jak? co?
JAN.
Pojechał.
RADOST.
Dokąd?
JAN.
Do Lublina.
RADOST.
Do Lu... Lu...
JAN_(z ukłonem kończąc słowo)_.
blina.
RADOST.
Kiedy?
JAN.
Wczoraj.
RADOST.
Po co?
JAN.
Nie wiem.
RADOST.
Macież go! już szaleć zaczyna,
Już, Bogu dzięki. — Jeździć, latać nocą...
I czegoż stoisz, panie zawrót głowy?
Hm! wstręt do wody! co? — wina pragnienie?
JAN.
Stoję na warcie, muszę być gotowy
Otworzyć okno na pierwsze skinienie.
RADOST.
Na co otworzyć?
JAN.
Dla mojego pana:
Tędy wychodzi, tędy się i wchodzi.
RADOST_(załamując ręce)_.
Przez okno łazić śród jasnego rana!
To waryata prawdziwie dowodzi.
_(ironicznie)_
I kiedyż wróci na swoje wesele?
JAN.
Jeśli mu wierzyć, miał o trzeciej wrócić.
RADOST_(do siebie)_.
O, muszę, muszę cugli mu przykrócić!
O, czego nadto, tego i za wiele!
_(słychać pukanie do okna)_.
JAN_(idąc do okna)_.
Niechże pan łaje, bo przybywa właśnie.
_(Otwiera okno)_.
__________
SCENA III.
GUSTAW_(ubrany do konia)_, JAN, RADOST_(w głębi)_.
RADOST_(włażąc przez okno)_
To czas! — Niech go piorun trzaśnie!
JAN.
Dobrze pan mówi; bogdajby go trzasnął!
GUSTAW.
A co? śpią jeszcze?
JAN.
Byłby sen nie lada!
GUSTAW.
Trochem się spóźnił.
JAN.
Mnie to pan powiada.
GUSTAW.
Pewnieś nie dospał.
JAN.
Gdybym był choć zasnął.
GUSTAW.
_(Oddając pręt, czapkę, rękawiczki i ocierając twarz)_.
No, prawdę mówiąc, jak jestem na świecie,
Jeszczem tak pięknie zębami nie dzwonił:
Wicher, deszcz, zimno.. psa by nie wygonił.
RADOST.
A ciebie wygonił przecie.
__________
SCENA IV.
RADOST, GUSTAW.
GUSTAW.
A, Stryjaszek! _(całując w rękę)_ Dzień dobry!
RADOST_(ozięble)_.
Witamy z podróży!
GUSTAW.
Już wstałeś?
RADOST.
Jeszcześ nie spał?
GUSTAW.
Dość czasu.
RADOST.
Dzień
duży.
GUSTAW.
Dopiero świta.
RADOST.
Świta, ale w twojéj głowie.
GUSTAW.
Niech i tak będzie, niech świta na zdrowie,
Byle mnie kochał Stryjaszek kochany,
Był mi zawsze zdrów, czerstwy i rumiany.
Lecz, cóż to? mars? mars? fe! precz z nim do licha!
_(zaglądając w oczy)_
No... proszę... troszkę. — Niknie wyraz srogi,
Czoło się równa... oko się uśmiecha,
Otóż tak lubię, _(ściskając go)_ mój Stryjaszku drogi!
RADOST_(płaczliwie, zawsze dając przestrogi)_.
Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?
GUSTAW.
Chcę, chcę, Stryjaszku.
RADOST.
Pewnie?
GUSTAW.
Jestem jéj spragniony —
RADOST.
Takiżeto więc sposób wyszukałeś sobie?
GUSTAW.
Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.
RADOST.
Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.
GUSTAW.
I cóż?
RADOST_(zniecierpliwiony)_.
Cóż Panna!
GUSTAW.
A, bardzom ciekawy,
Co moję pannę obchodzić może,
Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?
Nie śpię — tém lepiéj dla niéj, bo na jawie
Nią tylko jedną myśli moje bawię,
I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;
Ale jak zasnę — jestże to w mej mocy?
RADOST_(płaczliwie)_.
Mój Gustawie! — Dla Boga, porzuć myśli płoche,
I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.
Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,
I nie ma dnia jednego... gdzietam dnia!... godziny,
Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.
Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;
Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,
Kiedy w duszy o zięcia wszystkich Świętych proszą,
Pamiętna twych rodziców i mojéj przyjaźni,
Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.
Ale wszystko napróżno, daremnie się trudzi:
Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;
Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,
I chce dać uczuć wartość każdéj swojej chwili,
Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,
Ale co w twojej głowie, już i wróbla niema.
GUSTAW_(ze szczerem zastanowieniem)_.
Prawda, prawda Stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;
Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma.
_(Ściskając go)_.
O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,
Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.
RADOST_(z rozczuleniem ściskając go)_.
Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!
GUSTAW.
Mój przyjacielu, mój Ojcze kochany!
Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,
Bylem miał tylko powód do odmiany.
A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę...
RADOST.
O dla Boga! on swoje! otóż masz poprawę!
Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,
Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,
Aby noc całą Bóg wie gdzie nie trawić!
GUSTAW.
Ależ Stryjaszku, ja się muszę bawić.
RADOST.
Bawić!
GUSTAW.
A w prawdzie, w tym szanownym domu,
Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,
Gdzie nie ubliżam w niczém i nikomu,
Żadnéj dotychczas nie widzę zabawy.
RADOST.
Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?
GUSTAW.
Ależ o nudy idzie.
RADOST.
Nudy z piękną panną!
GUSTAW.
Nie będą nudy, jak się kochać będę.
RADOST.
I kiedyż to nastąpi?
GUSTAW.
Jak się z nią ożenię.
RADOST.
Albo inaczéj: jak na koszu siędę.
GUSTAW.
Ba, ba, ba! jeszcze czego.
RADOST.
I zkąd pewność, że nie?
Jestże to napisano, wyryto na niebie,
Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?
GUSTAW.
Pójdzie, pójdzie Stryjaszku.
RADOST.
Tylko bardzo proszę,
Niech samochwalstwa od ciebie nie znoszę.
GUSTAW.
Do samochwałów któż tego policzy,
Który rozsądnie zważa i powiada,
Że gdzie dwie rodzin związku sobie życzy,
Związku się w końcu spodziewać wypada?
RADOST.
Prawda, jeśli Aniela choć trochę polubi.
GUSTAW.
Bądź z łaski swojéj spokojny w tym względzie,
Już ja ci ręczę, wszystko dobrze będzie.
RADOST.
Nadto pewności, a ta pewność zgubi.
GUSTAW.
Już spuść się na mnie... ale dość tych fraszek.
Teraz niech zgadnie kochany Stryjaszek...
RADOST.
Pewnie, gdzie byłeś?
GUSTAW.
Gdziem bawił tak długo.
RADOST.
Wymów już, wymów, bo cię, diable dusi.
GUSTAW.
Na miejskim balu byliśmy przebrani.
RADOST.
Na jakim balu?
GUSTAW.
Pod złotą papugą.
RADOST.
W karczmie!
GUSTAW.
Przebrani.
RADOST.
O Boże! o Boże!
GUSTAW.
Tego młodemu nikt pewnie nie zgani.
RADOST_(ironicznie)_.
Pewnie pochwali?
GUSTAW.
Bo pochwalić musi.
RADOST.
Piękna mi szkoła!
GUSTAW.
Lepszéj być nie może.
Na małym świecie, co się wielkim mieni,
Gdzie każdy trwożnie po ślizkiéj przestrzeni,
Jakby na szczudłach i w przyłbicy chodzi,
Tam, czém są ludzie, niechaj nikt nie bada.
Ale gdzie człowiek mało pozór ceni,
Przybranym kształtem nie chce i nie zwodzi,
Gdzie więcej wola, niż rozum nim włada,
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
więcej..
