Sokół - ebook

Tak jak bardziej chronimy się przed żmijami, kantarydami i tarantulami i bardziej brzydzimy się nich, aniżeli niedźwiedzi i lwów, a to dlatego, że one zabijają ludzi, nie mając żadnego pożytku z martwych, tak trzeba raczej brzydzić się ludźmi zdemoralizowanymi przez sknerstwo i nikczemność niż przez rozrzutność – odbierają bowiem innym to, czego sami nie są w stanie i nie potrafią wykorzystać.

Plutarch, Moralia, w tłum. Zofii Abramowiczówny

Chciałbym bardzo podziękować za fachową pomoc znakomitemu fizykowi jądrowemu doktorowi Krzysztofowi Sudlitzowi oraz byłemu szefowi Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji pułkownikowi Jerzemu Nęckiemu.

Chcę też wyrazić wdzięczność prezesowi Robertowi Chojnackiemu i Wydawnictwu Otwartemu za zaufanie, wsparcie i wielką cierpliwość. Dziękuję również mojej żonie Barbarze za świetne pomysły i krytyczną lekturę. I Grażynie Krakowiak za żądanie optymistycznego akcentu. Specjalne podziękowania kieruję do ATM Grupa i pana Maćka Grzywaczewskiego – dzięki Jego decyzji zaczęła się moja przygoda z Klasą.PROLOG

Karol patrzył z niedowierzaniem na złote ściany i dachy domów, intensywnie zieloną plamę pól i ciemne pasmo gór, nad którymi zawisło niewzruszenie błękitne niebo. Niskie słońce było schowane poza kadrem, ale to ono nadawało oślepiający blask kolorom i granatowy mrok długim cieniom. Na pierwszym planie, w górnym oknie domu, zastygła sylwetka człowieka w czarnym zawoju, który pochylał głowę na bok, jakby chciał lepiej się przyjrzeć niezwykłemu pięknu tej chwili. Ciemny przedmiot, który trzymał w rękach, był zakończony czerwonym rozbłyskiem.

Pistolet maszynowy. Fotografia uchwyciła tajemnicę i przyczynę śmierci. Zrobiono ją na ułamek sekundy przed końcem życia człowieka, który pragnął zachować obraz doliny i gór. Tak mieli zostać na zawsze, zabójca i jego ofiara, wtopieni w ciszę pięknego dnia, utrwaleni obojętnym zapisem na cyfrowej matrycy.

W zwolnionym umyśle Karola cisza przedłużała się w nieskończoność. Leżał za niskim kamiennym murkiem, za którym upadł, kiedy nie przebrzmiało jeszcze echo wystrzału. Nie mógł oderwać wzroku od aparatu fotograficznego, który wypadł z ręki umierającego marine. Pocisk snajpera trafił go w szyję, ciemna krew szybko wsiąkała w wysuszoną brunatną ziemię.

Pomyślał, że kolory fotografii są intensywniejsze od prawdziwych barw doliny i gór. Śmierć uwznioślona elektronicznym marzeniem o idealnym pięknie. Oczy żołnierza patrzyły na niego z łagodną rezygnacją, powoli gasły. Wytrenowany umysł rejestrował okno, z którego strzelił snajper.

Trzy sekundy wcześniej obaj stali przy murku. Karol wskazywał na odległą przełęcz w górach. Mówił o brytyjskiej Armii Indusu, która sto siedemdziesiąt lat temu, pod dowództwem niedołężnego generała Elphinstone’a, desperacko przedzierała się do Indii, masakrowana przez afgańskich wojowników. Cztery i pół tysiąca żołnierzy oraz dwanaście tysięcy cywilów w odwrocie z Kabulu do Dżalalabadu. Do celu dotarł jeden Brytyjczyk, lekarz William Brydon. Na pytanie, gdzie jest armia, odpowiedział: „Ja jestem armią!”.

Marine nie miał trzydziestu lat, wylądował w Afganistanie tydzień wcześniej. Jego ciało wypełniała energia, oczy błyszczały ekscytacją i podziwem dla widoku, który się przed nimi rozpościerał.

– Z nami nie poszłoby im tak łatwo – powiedział z silnym akcentem południowca.

– Próbowali Persowie, Grecy, Mongołowie, Brytyjczycy i Rosjanie. Wszyscy ponieśli klęskę – odparł Karol. – Afgańczycy gardzą śmiercią, nigdy nie poddadzą się najeźdźcom. Żaden inny naród na świecie tak nie walczy.

Marine pokręcił głową.

– Są głupcami, mogliby przyjąć od nas dobrodziejstwa cywilizacji. Dwie kopalnie, które chronimy, potrafiłyby wykarmić cały kraj.

– Wierzysz, że bank Norton Williams zostawi tu część zysków? – zapytał Karol.

– Tak nam powiedziano – potwierdził poważnie marine, po czym się uśmiechnął. – Wolałbym, żeby mi coś skapnęło… Choć jedna sztabka. W końcu to my nadstawiamy karków za ich złoto. Nie ma co marzyć. Ale i tak było warto tu przylecieć… Choćby dla tego widoku.

Oparł na murku lufę karabinu M16 i podniósł do oczu mały aparat fotograficzny. Strzał rozerwał ciszę, odbił się echem od wzgórz i powrócił słabą skargą. Marine upadł na plecy, upuścił aparat, chwycił się za krwawiące gardło. Jego oczy wyrażały niedowierzanie skarżącego się dziecka.

Dlaczego snajper wybrał jego, a nie Karola? Obaj nosili podobne mundury, byli tak samo uzbrojeni. Zawsze powracało to pytanie, z poczuciem niesprawiedliwości. I winy.

Czas przyśpieszył, w skroniach łomotało tętno. Dwudziestu pięciu ludzi z plutonu, który zajął pozycje na skraju doliny, upadło na ziemię i otworzyło ogień w stronę domu, skąd padł strzał. Karol widział marines biegnących od strony lądowiska i trzy blackhawki, którymi przylecieli pół godziny temu. Dobrze wyszkolony oddział dowodzony przez młodego kapitana rozwijał się sprawnie w tyralierę, żołnierze chronili się za rzadkimi drzewami i murami oddzielającymi dolinę od wioski. Pół kilometra dalej z niskich budynków garnizonu wybiegały czarne sylwetki afgańskich żołnierzy.

Miał wrażenie, że patrzy na zawody sportowe, których reguł nie chciał rozumieć. Mali zawodnicy pluli ogniem, przewracali się, biegli dalej. Wiedział, że snajper nie był samotnym szaleńcem, jego strzał stanowił sygnał do ataku. Na dowód, że się nie myli, murek nad jego głową zagrzechotał od serii lekkich karabinów maszynowych. Kątem oka widział trafionych marines, których dosięgły kule na otwartej przestrzeni.

Przetoczył się w bok, przywarł do ziemi przy końcu muru, wymierzył karabin w stronę płaskich, położonych trochę niżej domów, wyregulował paralaksę.

Dachy zaroiły się od czarnych sylwetek, ognie błyskały z wielu okien. Ze wzgórz za wioską zbiegały długie szeregi wojowników z ciężkimi karabinami maszynowymi i granatnikami. Pierwsi już zanurzyli się w wysoką zieloną falę. Sprawiali wrażenie pilnych rolników, śpieszących, żeby użyźnić swoje pola śmiercią.

Karol odwrócił się, aby dojrzeć, jak reaguje kapitan marines. Nie chciałby się znaleźć na jego miejscu. Chłopak miał kilka sekund na podjęcie decyzji. Mógł rozkazać swoim ludziom wycofanie się do śmigłowców. Mieli dość czasu, aby wystartować, zanim wojownicy ze wzgórz dotrą do wioski i rozstawią ciężki sprzęt. Oznaczałoby to jednak wyrok dla dwustu afgańskich żołnierzy z garnizonu.

Wywiad źle ocenił zagrożenie. Informacja, która dotarła do amerykańskiej bazy, mówiła o lekko uzbrojonym oddziale talibów w sile jednej kompanii, w okolicy wioski Kar Dakh, oddalonej o kilkanaście kilometrów od kopalni złota w Badachszanie. Wojownicy biegnący od wzgórz byli kilkakrotnie liczniejsi od marines i Afgańczyków z garnizonu, ich ciężkie uzbrojenie świadczyło, że atak został starannie przygotowany. Pod osłoną nocy przekroczyli granicę z Pakistanem, unikając wykrycia przez drony i satelity. Przypuszczalnie inny oddział zaatakował też garnizon chroniący kopalnię.

Kapitan marines klęczał pośrodku pustej przestrzeni między lądowiskiem a wioską, gestykulował i wykrzykiwał rozkazy, zagłuszane przez grzechot broni maszynowej. Nagle zgiął się wpół i upadł na twarz. Najbliższy żołnierz podbiegł do niego, krótkim gestem pokazał innym, że kapitan nie żyje.

Piloci i strzelcy pokładowi dobiegli do trzech blackhawków, po chwili śmigła helikopterów zaczęły się obracać. Karol odwrócił się, przycisnął oko do wizjera lunetki i otworzył ogień w stronę czarnych sylwetek na dachach. Strzelał krótkimi seriami, notował w umyśle nieruchomiejące ciała, przenosił ogień dalej.

Za nim zaczęły eksplodować pociski moździerzowe, raniły i zabijały szukających schronienia marines. Gejzery ziemi tryskały też pomiędzy afgańskimi żołnierzami biegnącymi od strony garnizonu.

Trzy helikoptery uniosły się ciężko nad ziemią i z pochylonymi pyskami nabierały wysokości jak stworzenia nienawykłe do lotu. Nisko, od strony pól, przeleciała błyskawica. Trafionego blackhawka przesłonił kłąb eksplozji; helikopter odwrócił się na bok, runął na ziemię i zmienił się w kulę ognia. Następny śmigłowiec zawirował w szalonym tańcu z odstrzelonym ogonem, zniżył się, zarył ciężko brzuchem i znieruchomiał. Widać było sylwetkę pilota, który wyskoczył i wyciągał z kabiny rannego kolegę. Ostatni blackhawk nabrał wysokości i powoli zawracał do ataku.

Czarne sylwetki nacierających dotarły do wioski, rozbiegły się między domami. Większość wojowników zwróciła się przeciw afgańskim żołnierzom, pozostali posuwali się skokami w stronę marines.

Karol widział amerykańskiego porucznika, który leżąc na ziemi, krzyczał do radiotelefonu. Nie było szansy, aby bombowce mogły zaatakować talibów, bo znajdowali się zbyt blisko marines. Do bazy z batalionem kawalerii powietrznej mieli zresztą ponad trzysta kilometrów. Zanim dotrze odsiecz, bitwa się skończy.

Afgańscy żołnierze zapadli w zwały ziemi pocięte wielkimi koparkami, które od kilku miesięcy dogrzebywały się do żył złota. Ukryci za skalnymi złomami ostrzeliwali się chaotycznie, próbując powstrzymać atakujących wojowników. Karol nie miał wątpliwości, że za parę minut ich opór się załamie i rzucą się do ucieczki, będą szukać schronienia w garnizonie. Poddadzą się i zostaną zamordowani. Nielicznych talibowie przyjmą do oddziału.

Ocalały blackhawk zaatakował seriami z ciężkich karabinów maszynowych i rakietami. Karol zobaczył rozpadające się w gejzerach ognia pudełka domów, poczuł skurcz w sercu na myśl o ich mieszkańcach. Atak z powietrza na chwilę przygwoździł talibów – znikli, szukając osłony między murami wioski.

Helikopter poderwał się wyżej i zaczął nawracać. Smuga białego dymu wystartowała zza jednego z domów, dotarła do kabiny blackhawka, po czym eksplodowała ogniem. Czarny kształt zachwiał się w powietrzu i gwałtownie runął na ziemię. Ogień i słup czarnego dymu podniosły się nad dachami.

Spomiędzy domów naprzeciw Karola wybiegło kilkadziesiąt sylwetek. W pędzie strzelali krótkimi seriami. Kątem oka widział ciemną chmurę wojowników, która odrzuciła już afgańskich żołnierzy od kopalni. Część ścigała niedobitków, inni zwrócili się przeciw pozostałym przy życiu marines. Zbliżał się koniec bitwy.

Karol miał wrażenie, że słyszy już ciszę, w której będą leżeć ich nieruchome ciała. Mieszkańcy wioski zabiorą im mundury i nagich pogrzebią płytko w skalistej ziemi, pod linią wzgórz. To było dobre miejsce, magiczne, pod czystym niebem.

Nadbiegający mężczyzna w czarnej burce i turbanie, z granatem w uniesionej ręce, upadł po jego strzale. Granat potoczył się po ziemi w stronę muru. Dwaj wojownicy przeskoczyli przez ciało zabitego. Ostatnim widokiem, który Karol ujrzał, był rozbłysk wybuchu.

Przez natrętny szum przedostały się niewyraźne dźwięki. Ktoś do niego mówił, ale Karol nie mógł zrozumieć słów. Z wysiłkiem pokręcił głową.

– Co pan robił w oddziale marines? – zapytał wyraźniej głos.

Ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, że pytanie zadano po polsku. Z trudem otworzył oczy i od razu je zamknął. Jaskrawe światło wpadające przez okno raniło, ból wypełnił głowę, spłynął falą w dół, skoncentrował się w ramieniu. Twarz piekła jak przypalana ogniem.

Uchylił spuchnięte powieki, zobaczył zakrzepłą krew, która pokrywała rękaw munduru i dłoń. Spróbował poruszyć ręką, paroksyzm bólu sparaliżował go na moment, odebrał oddech. Skupił się i uspokoił. Potrafił panować nad bólem, choć tym razem wymagało to wielkiego wysiłku. Czuł pulsującą w całym ciele krew, był spocony, musiał mieć gorączkę. Nie stracił dużo krwi, bo nie czuł osłabienia. Może ktoś opatrzył mu rany.

Otworzył szerzej powieki. Mężczyzna, który siedział naprzeciw niego, zasłaniał ramionami i głową połowę okna, twarz miał ukrytą w cieniu.

– Karol Siennicki, pułkownik kontrwywiadu. Zgadza się?

To go zdziwiło. Skąd ten człowiek znał jego prawdziwe imię i nazwisko? Według dokumentu, który miał przy sobie, nazywał się Ion Lewinski i pochodził z miasteczka w stanie Connecticut.

– Proponuję, żebyś zaczął ze mną rozmawiać. Talibowie chcą ci odciąć głowę. Przekonałem ich, że znaczysz więcej niż cały oddział marines. Jeśli będziesz milczał albo upierał się przy tożsamości amerykańskiego sierżanta… – Mężczyzna zamilkł i rozłożył ręce w wymownym geście.

– Co z nimi? – zapytał Karol. Zdziwił się, że jego głos brzmi tak chrapliwie.

– Nie mają już zmartwień.

Wstrzymał oddech.

– A ranni? Nikogo nie wzięli do niewoli?

– Daj spokój, człowieku, myśl o sobie – odparł mężczyzna z odcieniem zniecierpliwienia i krzywiąc się, dodał: – Czterdziestopięcioletni sierżant marines? Talibowie mieli cię oszczędzić ze współczucia?

Nie odpowiedział.

– Kim jesteś? – zapytał po chwili.

– Ja zadaję pytania. Obaj znaleźliśmy się tu z tego samego powodu.

– Złoto.

Mężczyzna kiwnął głową.

Karol odczuł niepokój. Nie wiedział, jak długo był nieprzytomny, lada moment mógł nastąpić atak lotnictwa.

– Która godzina?

– Nie martw się… Twoi amerykańscy przyjaciele zdążyli już zrównać z ziemią Kar Dakh. Próbowałem namówić talibów, żeby zabrali starców, kobiety i dzieci, ale odmówili. Uznali ich za zdrajców, bo mężczyźni pracowali w kopalni.

– Gdzie jesteśmy?

– Jakieś czterdzieści kilometrów dalej, przy granicy z Pakistanem.

– Stamtąd weszliście?

Mężczyzna się roześmiał.

– Przesłuchujesz mnie. Tak, przyszliśmy z Pakistanu i tam wrócił oddział. Tobie i mnie pozwolono zostać z paroma ludźmi eskorty, bo nie wytrzymałbyś marszu. A nikt nie miał ochoty dalej cię nieść. Masz szczęście, że w tej wiosce jest znachor. Wyciągnął z twojego ramienia odłamki granatu i pozszywał cię.

– Dla kogo pracujesz? Skąd wiesz, kim jestem?

Mężczyzna uniósł rękę i powstrzymał Karola gestem.

– Powoli, nie bądź niecierpliwy. Najpierw musisz mnie przekonać, że zasługujesz na życie. Talibowie czekają na moją decyzję.

Karol milczał, zmrużonymi oczami próbował się przebić przez oślepiające światło. Za kilka minut słońce skryje się za murem i zobaczy twarz mężczyzny. Potrafił zapamiętać ludzi po sposobie mówienia, ale jego rozmówca mówił cicho, gardłowym głosem, celowo zmieniał jego tembr. To znaczyło, że już się spotkali albo zabezpieczał się na przyszłość.

– Znałem każdy twój ruch, dzień i godzinę przylotu do Kabulu – mówił dalej mężczyzna. – Wylot do Badachszanu. Nawet tę kiepską legendę Iona Lewinskiego z Connecticut. Przyleciałeś tu, żeby ocenić warunki inwestycji w następną kopalnię złota. A tak naprawdę zostałeś wysłany z Polski, aby sprawdzić, czy jest tu bezpiecznie. Ciekawe, do jakich wniosków doszedłeś. – Ostatnie zdanie wypowiedział ironicznym tonem.

– Talibowie zaatakowali z mojego powodu? – zapytał Karol. Zdawał sobie sprawę, jak naiwnie to zabrzmiało, ale chciał wykorzystać skłonność tamtego do mówienia, chwalenia się przewagą.

– Oczywiście, pułkowniku Siennicki – parsknął mężczyzna. – Jesteś najważniejszym tajnym agentem najważniejszego państwa na świecie. Zadałem ci pytanie… Czy jest bezpiecznie?

– Jak cholera.

– No właśnie – przytaknął zadowolony mężczyzna. – O to nam chodziło.

– Komu?

– Nam, talibom. Wyobraź sobie, że masz do czynienia z Polakiem muzułmaninem, fanatykiem walczącym po stronie Afgańczyków.

Karol milczał.

– Kto cię tu przysłał?

– Ministerstwo Zdrowia.

Mężczyzna znów się roześmiał.

– Lubię ludzi z poczuciem humoru, może i ciebie polubię. Kto z Polski chce inwestować w złoto Kar Dakh?

– Nie wiem.

Przez chwilę panowała cisza. Słońce powoli skrywało się za murem, smuga blasku przesuwała się w bok. Mężczyzna pochylił się w stronę Karola, miękkim ruchem naciągnął mu na głowę jutowy worek.

– Nie gniewaj się.

Karol odruchowo sięgnął zdrową ręką w stronę worka. Usłyszał szczęk zamka pistoletu i znieruchomiał.

– Tak będzie lepiej. Nie zauważysz, kiedy strzelę ci w głowę, nie zdążysz się przestraszyć. Sam chciałbym tak odejść. Moi afgańscy przyjaciele będą mieli do mnie pretensję, cieszy ich obcinanie głów. Albo patroszenie wnętrzności. Ale nie mogę pozwolić, żeby tak zginął mój rodak, w dodatku kolega po fachu.

– Jesteś z wywiadu? – zapytał Karol. Znów poczuł pulsujący ból w ramieniu. Worek na głowie przywrócił świadomość ciała.

– Nie poinformowano cię, w czyim imieniu lecisz nadstawiać karku? Przecież polski rząd nie pracuje dla prywatnego biznesu. Inaczej niż Pentagon, który otwarcie wspiera bank Norton Williams. Amerykanie pojmują patriotyzm w inny sposób. Są szczerzy, chciwość uznają za zaletę. I nie mają nic przeciw trupom po drodze. Clausewitz twierdził, że wojna jest przedłużeniem polityki. Po amerykańsku wojna to wstęp do biznesów. A u nas, w nadwiślańskim kraju, wszystko dzieje się pokrętnie, pod kołdrą. Mógłbym wymienić parę nazwisk, ale założę się, że sam ustaliłeś, który z naszych nowobogackich ma apetyt na afgańskie złoto. I wystarczająco długie łapy.

Karol usłyszał, że mężczyzna się poruszył, potem poczuł rwący ból w przedramieniu. Lufa pistoletu nacisnęła ranę, tkwiła tak kilka sekund, potem się cofnęła.

– Nie lubię monologować – poskarżył się mężczyzna. – Z workiem na głowie trudniej jest się przygotować na ból, więc mów do mnie.

– Rozumiem – powiedział Karol z wysiłkiem.

Fala bólu osłabła, znów panował nad pulsującym rwaniem w ramieniu i pieczeniem twarzy.

– Słucham – ponaglił mężczyzna niecierpliwym tonem.

– Nie wiem, kto chce tu inwestować. Nie wiedziałem, że lecę w rejon kopalni złota. Miałem za zadanie ocenić zagrożenie w kilku rejonach. Przydzielono mnie do marines, którzy zostali wysłani do Kar Dakh z powodu pojawienia się oddziału talibów.

– Aha. – Mężczyzna chwilę milczał. – Brzmi wiarygodnie. Kretyn z polskiego wywiadu wysłany do amerykańskiej pułapki na szczury.

– To znaczy?

– To znaczy, pułkowniku, że Amerykanie doskonale zdawali sobie sprawę, że dojdzie do masakry. Zainstalowali garnizony Afgańczyków w Badachszanie i Kar Dakh… i czekali.

– Po co wysłali pluton marines? – W głosie Karola pojawiła się irytacja.

– Żartujesz czy pytasz poważnie? Kogo obchodzi śmierć nawet kilku setek brudasów? Pluton nieżywych marines to jest coś. Poruszona opinia publiczna, szczekające media, patriotyczne mowy prezydenta i kongresmanów żądających zemsty, odbudowania wizerunku niezwyciężonego narodu. W pierwszym odruchu lotnictwo zrównało z ziemią Badachszan i Kar Dakh. Bo może został tam jakiś talib. Niedługo przylecą ze dwa bataliony piechoty morskiej. Przyjadą afgańscy robotnicy, zbudują warowną cytadelę z lotniskiem dla bombowców. Potem Norton Williams, na którego zlecenie odbywa się ten cyrk, przyśle prezesa, by uroczyście przeciął wstęgę. I będzie można bezpiecznie rabować złoto.

Karol przemilczał tę tyradę.

– Po co ściągnąłeś swoich talibów? – zapytał po chwili.

– Dobre pytanie, panie Siennicki vel Lewinski. Wyobraź sobie szachownicę z figurami ze złota. Przeciwnicy znają wszystkie otwarcia i schematy. Gra o najwyższą stawkę… Afganistan, czyli największe na świecie złoża metali i minerałów. W wersji dla idiotów wojna o demokrację i prawo afgańskich kobiet do minispódniczek. Atak Fischera, Karpowa… Partia hiszpańska, partia włoska, gambit królewski. Obrona rosyjska.

Znowu zapadła cisza.

– Pracujesz dla Rosjan.

– Dla Rosjan, Chińczyków, Hindusów, Żydów… Co za różnica? Najważniejsze, żeby nie pozwolić Amerykanom myśleć, że są sami na świecie. I wyłącznie oni mogą zabijać i kraść.

– Co mam przekazać? – zapytał Karol.

Dłoń mężczyzny poklepała go po zdrowym ramieniu.

– Brawo, przyjacielu. Cieszę się, że nie przysłali durnia. I że nie zginąłeś. Pokazałem talibom twoje zdjęcie, przekonałem ich, że jesteś potrzebny żywy… Ale wiesz, jak to jest w ogniu bitwy.

Karol usłyszał skrzypnięcie zużytych zawiasów, ktoś wszedł do pomieszczenia. Przybyły zadał pytanie. Nie zrozumiał go, ale starał się zapamiętać dźwięki. Na końcu padły słowa baaz basha wypowiedziane z szacunkiem, jakby były tytułem szejka. Mężczyzna odpowiedział krótko. Talib wycofał się w milczeniu, znów skrzypnęły drzwi.

– Niepokoją się, zobaczyli nad górami drona. Wiedzą, że rozwścieczeni Amerykanie są gotowi rozwalić każdą wioskę w promieniu stu kilometrów.

– Daj mi telefon satelitarny, powstrzymam ich.

– I wyślą tu brygadę kawalerii? To nie będzie potrzebne, po zmroku ruszamy.

– Zabierzesz mnie do Pakistanu?

– Wiesz, co znaczy ta nazwa?

– Święty, czysty kraj.

– Czy to nie ironiczne? Tak go nazwał Muhammad Ali Jinnah, założyciel państwa. Czczą go jak proroka, a on był przerażony swoim tworem. Nie, przyjacielu, z Pakistanu nie wróciłbyś żywy. I jeszcze nie powiedziałem, że przeżyjesz nasze spotkanie.

Znów zapadła cisza. Karol domyślił się, że tamten ocenia szansę porozumienia.

– Jesteś głodny? Chce ci się pić? Przepraszam, od tego powinienem zacząć.

– Napiłbym się.

– No jasne… Masz przecież gorączkę, porządnie oberwałeś. Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej twarzy.

Mężczyzna wstał, zrobił parę kroków. Rozległ się metalowy stuk, potem zabulgotała woda. Jutowy worek uniósł się trochę, tak by odsłonić usta. Karol poczuł wilgotny dotyk blaszanego kubka. Pił łapczywie, krztusił się zimną wodą. Była świetna, na pewno pochodziła z górskiej studni. Nie pamiętał, kiedy coś przyniosło mu taką przyjemność i ulgę. Przełknął ostatni łyk i odsunął się trochę.

– Dziękuję.

– Nie ma za co, pułkowniku. Szkoda, że nie mamy więcej czasu. To mógłby być początek wspaniałej przyjaźni, jak powiedział pewien człowiek w znanym filmie.

– Ja nie osiągam celów z pomocą talibów.

Głos mężczyzny znów stał się ironiczny.

– Jasne. Chowasz się za dronami i bombowcami. Moja misja wymaga więcej odwagi. Nie twierdzę, że byłem w pierwszej linii atakujących, ale niedaleko. Za to nie wystrzeliłem ani jednego pocisku, nikogo nie zabiłem. W przeciwieństwie do ciebie. Tutaj wracamy do tematu odcięcia twojej głowy. Człowiek, który przed chwilą wszedł, znów na to nalegał. Talibowie widzieli, jak świetnym jesteś strzelcem.

– Broniłem się.

– To nie jest nasz temat – uciął mężczyzna.

Karol usłyszał szurnięcie po kamiennej podłodze. Domyślił się, że tamten przysunął sobie taboret i usiadł naprzeciw.

– Założę się, że nikt nie pokazał ci kontraktu z 2011 roku zawartego między Afghan Crystal Natural Resources Company a Ministerstwem Kopalni Islamskiej Republiki Afganistanu. Możesz go znaleźć w internecie. Polecam, to majstersztyk. Prawdziwym właścicielem Afgańskiego Kryształowego Przedsiębiorstwa Bogactw Naturalnych jest bank Norton Williams. A w kontrakcie, który musieli upublicznić pod naciskiem Global Witness, starannie unika się sformułowań mogących przeszkodzić w wywiezieniu całego złota z Afganistanu. Bez płacenia podatków, które tak wkurzają najbogatszych Amerykanów.

– Chodzi o to, żeby Norton podzielił się z twoimi Rosjanami, Chińczykami…

– …Hindusami, Żydami – uzupełnił z powagą mężczyzna. – W przeciwnym razie niech ściągną tu tysiąc marines i trzy razy tyle afgańskich wojaków. Przekaż im, że dopóki talibowie nie odzyskają całego państwa, Amerykanie mogą rabować złoto w Qara Zaghan, na południe od Kabulu. Plus rudy żelaza, miedzi, niklu, srebra, chromu, tytanu… I co tam jeszcze znajdą i zdążą ukraść. Ale tu, na północy, w prowincji Badachszan, kilkadziesiąt kilometrów od granic z Pakistanem, Tadżykistanem i Chinami, muszą się podzielić. Inaczej spotka ich taki sam los jak twoich nieszczęsnych towarzyszy broni, szczury doświadczalne Nortona i Pentagonu.

– To wszystko?

– Może twój prawdziwy mocodawca też się tu wepchnie i ukradnie trochę złota. Sugeruję mu jednak, żeby zabrał się z moimi szachistami. Zostaną tu dłużej niż Amerykanie, mają lepszą strategię otwarcia.

Znów szczęknął zamek pistoletu. Karol drgnął, ale uspokoił się, kiedy rozpoznał dźwięk wyciągania naboju z komory. Potem usłyszał zgrzyt wysuwanego magazynka i cichy odgłos wkładanego naboju. Magazynek wrócił do pistoletu.

– Dogadaliśmy się, prawda? – zapytał mężczyzna.

– Tak.

Ręka tamtego uniosła dłoń Karola, uścisnęła ją. Potem poczuł dotyk chłodnego metalu.

– Telefon satelitarny. Zostań tu i się nie ruszaj. Jestem jedynym zabezpieczeniem twojego gardła przed nożami talibów. Postaram się nakłonić ich do wymarszu, ale zapewne nie odejdą przed zmrokiem. To oznacza dziesięć godzin twojej cierpliwości. Jesteś dobrze wyszkolony, wytrzymujesz ból, dasz radę. Przyślę ci kawałek placka kukurydzianego. Nie próbuj się kontaktować z bazą przed naszym odejściem, bo strażnik pod drzwiami usłyszy. Wtedy nic ci nie pomoże. Wszystko jasne?

– Tak. Spotkamy się jeszcze.

Mężczyzna nie odpowiedział, ale Karol mógłby przysiąc, że się uśmiechnął.

– Do widzenia, pułkowniku Siennicki.

– Do zobaczenia, Baaz Basha.

– Khuda pa amani.

Rozległy się ciche kroki, potem skrzypnięcie drzwi.1
DWA LATA PÓŹNIEJ

Krzysztof Orchowski, trzydziestoczteroletni porucznik kontrwywiadu wojskowego, śnił na jawie z otwartymi oczami. Zdarzało się to przy zmęczeniu przekraczającym odporność organizmu. Na wpół świadome halucynacje przechodziły w świat realny i ponownie stawały się niepokojącymi wizjami. Trwało to kilkanaście sekund, potem włączał się lęk, umysł z nieprzyjemnym wstrząsem wracał do rzeczywistości.

Tym razem stan snu trwał dłużej. Nagle Krzysztof poczuł, że brakuje mu powietrza. Gwałtownie wyprostował się w fotelu z chrapliwym wdechem. Oburącz chwycił deskę rozdzielczą i dygocząc, wbił wzrok w ciemność przed samochodem.

Siedzący obok kierowca furgonetki drgnął przestraszony, popatrzył na porucznika i skrzywił się z dezaprobatą. Pojedyncze drzewa migały po obu stronach, a po chwili zmieniły się w gęsty las. Furgonetka jechała bardzo szybko, z wyciem silnika i świstem opon po suchym asfalcie.

Krzysztof uspokoił się, opadł na oparcie fotela. Chciał powiedzieć, że ujrzał w półśnie zderzenie czołowe, którego nie przeżył, ale zrezygnował. Podoficer za kierownicą był wystarczająco zmęczony zadaniem, które zajęło im dwa dni i dwie noce, bez chwili snu. Nie było sensu dodatkowo go denerwować.

– Chcesz zmiany? – zapytał po chwili ciszy.

Kierowca pokręcił przecząco głową. Krzysztof pochylił się, spojrzał w boczne lusterko. Z tyłu zobaczył światła dwóch wojskowych ciężarówek. Wyobraził sobie ich ładunek, rozłożoną na części rakietę ziemia–ziemia, wyrzutnię i pojemniki z paliwem. Rakieta miała oznaczenia rosyjskim alfabetem. Wytrenowany umysł uporczywie przypominał sobie informacje, jakby w nich było ukryte rozwiązanie tajemnicy.

Rakieta radzieckiej produkcji z lat sześćdziesiątych. Łuna-M, typ 9M21 F. Uzbrojona w głowicę kumulacyjno-burzącą i zapalnik zbliżeniowy, była potężną, przerażającą bronią.

Myślał o inżynierach i naukowcach, którzy wiedzę i talent wkładają w tworzenie narzędzi mordu. Nie podziwiał myśliwców, czołgów czy rakiet samosterujących, raczej odczuwał smutek. Żołnierz nie powinien tak reagować.

Ze względu na niebezpieczny ładunek konwój podążał bocznymi drogami. W odległości kilkunastu metrów za ciężarówkami Krzysztof widział reflektory forda mondeo, którym jechała Ewa z obstawą. Dalej, za zakrętem, pojawiły się światła dwóch samochodów. Oczy porucznika znów zaczęły się zamykać, ale coś przywróciło go do świadomości. Spojrzał w lusterko. Światła samochodów z tyłu zbliżały się szybko, jeden z nich wyprzedził forda i ciężarówki.

Odwrócił głowę, zatrzymał wzrok na prędkościomierzu. Sto dziesięć kilometrów na godzinę. Na wąskiej i krętej szosie większa prędkość byłaby szaleństwem. Podoficer też zauważył zbliżające się wozy.

– Rajdowcy, kurwa ich mać – mruknął tonem człowieka, który chętnie wyładowuje na kimś złość. Skręcił kierownicę w lewo, żeby utrudnić wyprzedzenie.

– Daj spokój – rzucił Krzysztof, nie spuszczając wzroku z bocznego lusterka.

Podoficer posłusznie zjechał na prawo, ale jednocześnie docisnął pedał gazu. Wskazówka prędkościomierza dochodziła do stu trzydziestu. Jeden z wozów odbił w lewo, zaczął wyprzedzać furgonetkę. Drugi trochę zwolnił, trzymał się z tyłu.

Krzysztof poczuł ukłucie niepokoju. Senność zniknęła. Spojrzał przez boczną szybę za plecami podoficera. Ciemny kształt wyprzedzającego wozu skręcił na prawy pas i zaczął się oddalać.

„Masywny wóz terenowy – zanotował umysł porucznika. – Jedzie ponad sto czterdzieści”. Teraz powinien wyprzedzić ich następny. Spojrzał w lusterko, drugi wóz nadal trzymał się za ciężarówkami i mondeo. Wóz terenowy z przodu przygniotła na zakręcie siła odśrodkowa i zniknął z pola widzenia. Podoficer zdjął nogę z gazu, mocniej chwycił kierownicę, wprowadził furgonetkę w zakręt.

Krzysztof pierwszy zareagował na czarną masę, która tarasowała szosę i błyskawicznie rosła w świetle reflektorów. Krzyknął ostrzegawczo. Podoficer nadepnął na hamulec, gwałtownie skręcił kierownicę. Furgonetka zatańczyła ze zgrzytem hamulców i piskiem opon.

Odwróciła się bokiem i z impetem uderzyła w bok wielkiego tira jadącego za nimi. Ostatnie, co Krzysztof zobaczył, to zbliżającą się w okamgnieniu czarną burtę. Poczuł żal, że tak to się kończy.

Wyjeżdżająca zza zakrętu Ewa Sawicka miała sekundę na zrozumienie sytuacji na szosie. Przerażenie spowodowane widokiem furgonetki uderzającej w bok tira opóźniło jej reakcję. Naciskając i puszczając pedał hamulca, gwałtownie zaciągnęła ręczny i jednocześnie lewą ręką obróciła kierownicę. Z przodu ostro hamowały wojskowe ciężarówki.

Usłyszała krzyki komandosów, którzy siedzieli za nią. Puściła hamulec ręczny, mocniej nadepnęła nożny i gaz. Skręciła oburącz z całej siły. W świetle reflektorów oczy zarejestrowały przerwę między drzewami za płytkim rowem.

Zwolniony film trwał w jej głowie w nieskończoność. Ford bokiem minął ciężarówki, sunął w stronę furgonetki i ciemnej masy tira. Po kilkunastu metrach wirujące przednie koła zaczęły odzyskiwać przyczepność. Samochód uderzył tyłem o furgonetkę Krzysztofa, odbił się z hukiem, przeskoczył przez rów i wpadł między drzewa.

Maska zapadła się z rozbryzgiem błota, reflektory zgasły i zapadła cisza.

Na szosie zahamował samochód, który jechał za fordem. Wyskoczyli z niego dwaj mężczyźni z krótkimi pistoletami maszynowymi w rękach. Biegnąc, otworzyli ogień do wojskowych ciężarówek. Odpowiedziały im strzały z pistoletów.

Wymiana ognia trwała kilka sekund. Jeden z napastników przewrócił się trafiony, drugi skoczył do rowu i strzelał seriami.

Tir ruszył, oderwał się ze zgrzytem blach od furgonetki i zatrzymał na poboczu. Odsłonił wóz terenowy i sylwetki czterech nadbiegających mężczyzn, którzy ostrzelali z krótkiej broni maszynowej szoferki ciężarówek. Rozprysły się przednie szyby, pistolety broniących się komandosów umilkły.

Napastnicy rozdzielili się, podeszli do ciężarówek. Otworzyli szoferki i wyciągnęli dwa ciała na szosę. Zajęli miejsca za kierownicami i od razu ruszyli. Ciężarówki wolno wyminęły tira, przyśpieszyły. Tir ruszył za nimi i trzy pojazdy zniknęły za zakrętem.

Pozostali na szosie mężczyźni znali swoje zadania, działali w ciszy. Dwaj podeszli do furgonetki, trzeci przeskoczył rów w miejscu, przez które przejechał ford. Był ciężkiej budowy, miał ogoloną głowę, jego szyję przecinała długa blizna.

Podoficer w furgonetce, jęcząc, próbował uwolnić nogi zmiażdżone kierownicą. Mężczyzna przyłożył lufę z tłumikiem do jego szyi i pociągnął za spust. Żołnierz opadł na bok, zadrgał w agonii. Lufa przesunęła się w bok, trzy pociski utkwiły w piersi Krzysztofa, który siedział nieruchomo, z otwartymi oczami.

Ewa leżała przy brzegu jeziorka, zanurzona w lepkiej błotnistej mazi kilka metrów obok rozbitego forda. Doczołgała się tu i nie mogła ruszyć dalej. Nie wiedziała, czy mrok ukryje ją przed wzrokiem zbliżającego się mężczyzny. Nogi miała bezwładne, w głowie kołatała myśl o przerwanym rdzeniu kręgowym.

Między pniami drzew zobaczyła trzy błyski, do uszu doleciał cichy odgłos wystrzałów i jęki trafionych. Zadygotała, z całej siły przylgnęła do podłoża. Zapanowała cisza. Wiedziała, że zabójca zastanawia się, czy samochód prowadził któryś z zastrzelonych komandosów. Widocznie jeden z jej ludzi wypadł i leżał obok wozu. Po kilku długich sekundach usłyszała głos dobiegający od strony szosy.

– Wszyscy?

– Tak. Zepchnijmy wóz do wody.

Odwróciła głowę w stronę auta. Światło latarki odbiło się od szyby w drzwiach, przez ułamek sekundy zobaczyła twarz zabójcy. Znała tego człowieka, nie potrafiła tylko sobie przypomnieć, gdzie go widziała. Krępy, ogolona skóra czaszki, szeroko rozstawione oczy i blizna przecinająca szyję. Wytrenowany umysł zachowa jego obraz. Mężczyzna mówił coś do telefonu, ale nie słyszała jego słów. Nagle podniósł głos do krzyku.

– Jeśli była, to uciekła! Rozumiesz!? Zniknęła…! Kurwa, zniknęła! Nie ma jej! Nie będę szukał po lesie, aż zjawią się psy! – Ze złością wyłączył telefon. Zapalił latarkę i omiótł snopem światła drzewa i krzewy, jakby chciał dowieść, że niczego nie zaniedbał.

Błyskawicznie odwróciła twarz, żeby nie zdradziła ją jasna skóra. Krąg światła przesunął się tuż obok. Leżała, nie oddychając, gotowa na huk wystrzałów i uderzenia kul. Światło zgasło, w miękkim podłożu rozległy się kroki. Nadeszli jeszcze dwaj mężczyźni. We trzech, stękając z wysiłku, zepchnęli forda do jeziorka.

– Trzeba posprzątać – powiedział jeden z nich.

– Nie nasza robota. Sprzątacze zaraz będą – rzucił drugi.

Z napięciem wsłuchiwała się w cichnące kroki. Zawdzięczała życie zabitemu komandosowi, który wypadł z forda. Teraz musiała się przekonać, czy jest sparaliżowana. Tłumiąc jęk bólu, przekręciła się na bok.

Mogła poruszać rękami, ale nogi nadal były bezwładne. Odkleiła twarz od błota i lekko uniosła głowę.

Na brzegu jeziorka leżało nieruchome ciało jednego z komandosów. Pod taflą wody majaczył cień dachu zatopionego forda. Pomiędzy drzewami widziała tył furgonetki z zamkniętymi drzwiami i dwie sylwetki.

Przykuci kajdankami do podłogi aresztanci przewożeni w wozie musieli być ranni. Krzysztof nie przeżył zderzenia albo potem został zamordowany. Poczuła przenikliwy żal, łzy zasłoniły widok samochodów i bandytów. Wytarła oczy wierzchem dłoni, drugą ręką poszukała pistoletu pod pachą.

Przypomniała sobie, że odpięła kaburę i położyła między siedzeniami. Po dwóch dniach i nocach broń ciążyła i uwierała. Ewa uniosła się na łokciach. Paroksyzm bólu uświadomił jej, że ma pęknięte żebra. Zaczęła się czołgać w stronę zabitego komandosa. Podczas transportu więźniów nie wolno mu było rozstawać się z glauberytem, krótkim pistoletem maszynowym.

Od szosy dobiegły ją nieczytelne głosy, potem rozbłysła niewielka eksplozja i rozszedł się dym. Mężczyźni zbliżyli się do furgonetki, otworzyli drzwi z rozwalonym zamkiem. Światło latarki padło na zakrwawione twarze dwóch więźniów. Leżący podnosili głowy przestraszeni. Jeden z mężczyzn wszedł do furgonetki, stalowymi nożycami przeciął łańcuchy kajdanków.

Ewa dotarła do ciała komandosa. Zaciskając z bólu zęby, z całej siły wsunęła dłoń pod jego brzuch. Nawet z bezwładnymi nogami kilkoma seriami glauberytu mogła wykończyć morderców Krzysztofa. Palce trafiły na materiał kabury, znalazły zaciskający rzep. Szarpnęła do siebie, potem sięgnęła głębiej i zacisnęła dłoń na kolbie. Zimny metal podziałał kojąco, jakby dotknęła przyjaznego stworzenia.

Wydostała pistolet spod ciała zabitego. Panując nad bólem, przekręciła się na plecy, wyciągnęła magazynek. Był pełny. Wsunęła go z powrotem, rozłożyła metalową kolbę, pociągnęła za uchwyt zamka, odbezpieczyła. Przekręciła się na brzuch i wysunęła lufę przed siebie.

Przy rozbitej furgonetce zapaliło się mocne światło latarki, widać było ciemne twarze i czarne włosy więźniów. Sylwetki napastników rozpływały się w blasku. Wymierzyła w tego, który trzymał latarkę, i położyła palec na spuście. Światło zgasło, zanim zdążyła nacisnąć. Przez chwilę nic nie widziała w ciemności. Zamknęła i otworzyła oczy, żeby przywyknąć do mroku.

Uwolnieni więźniowie ruszyli w stronę samochodu osobowego. Dwaj mężczyźni szli za nimi. Cztery sylwetki migały między pniami drzew, nie było mowy o celnym strzale. Szybko przesunęła lufę glauberytu w bok. Przez głowę przeleciała myśl, że jeśli nie zabije ich wszystkich, ze sparaliżowanymi nogami nie ma szans na przeżycie. Ale to było bez znaczenia, musieli zapłacić za śmierć Krzysztofa i komandosów.

Zza furgonetki wyłoniły się następne dwie postacie i ruszyły w stronę wozu terenowego. Przeklęte pnie drzew znów przesłoniły widok na decydujące ułamki sekund. Palec zatrzymał się na spuście.

Mężczyźni zniknęli z pola widzenia. Silniki obu wozów zaskoczyły, zapaliły się reflektory. Lufa glauberytu dotknęła ziemi, Ewa bezwładnie opuściła głowę. Nie patrzyła na odjeżdżające samochody. Płakała z policzkiem przytulonym do mokrego mchu.

Nie zareagowała na eksplozję, która rozpaliła furgonetkę. Domyśliła się, że mordercy chcieli upozorować pożar po wypadku. Udałoby się, gdyby nie przeżyła. Odwróciła wzrok od płonącego samochodu i ciał w środku. Nie była w stanie nic zrobić. Krzysztof…

Usłyszała szum nadjeżdżających wozów. Przy płonącej furgonetce zatrzymały się lora i półciężarówka, wysiadło z nich sześciu mężczyzn. Pierwszy uruchomił gaśnicę, stłumił płomienie. Pozostali wyciągnęli czarne worki, zaczęli pakować do nich ciała.

Nie było sensu ich zabijać. Odczołgała się najszybciej, jak potrafiła, od ciała komandosa, wcisnęła pod zwalony pień i zamarła bez ruchu. Nie czuła już strachu ani bólu. Po prostu chciała przestać istnieć, zostać tu na zawsze.2

Adam Wierzbicki obudził się nagle z przenikliwym uczuciem osamotnienia. Szare światło świtu wyławiało ściany z półmroku, odbijało się w szklanych powierzchniach mebli. Przez drzwi tarasu widział jaśniejące na wschodzie niebo.

Zamknął oczy. Próbował opanować falę przygnębienia i usnąć.

Po chwili poddał się, odwrócił głowę, spojrzał na leżący przy łóżku zegarek. Piąta rano. Przypomniał sobie, że jest sobota. O dziesiątej miał nagranie w studio telewizyjnym.

Było zbyt wcześnie, żeby wstać. I zbyt późno, żeby połknąć jedną szóstą tabletki Lerivonu, środka antydepresyjnego, który działał na niego usypiająco. Od paru dni nie skakał ze spadochronem, a skoki uspokajały go, przywracały zdolność snu. Potężna dawka adrenaliny w chwili wyjścia z samolotu, euforia swobodnego lotu, potem poczucie wolności podczas spadania pod otwartą czaszą. Po wylądowaniu czuł się odnowiony, pełen życia.

Karol namówił go na spadochrony rok temu. Skakali w weekendy, potem Adam sam zaczął jeździć na lotnisko, coraz częściej przed pracą. Kilka razy skoczyli w nocy, co wymagało mocnych nerwów. Rafałowi imponowała nowa pasja ojca i też chciał spróbować, ale Agata ostro się sprzeciwiła.

Rafał dostał się na Wydział Informatyki Uniwersytetu Warszawskiego. Po trzech latach otrzymał stypendium i wyjechał na studia do Kalifornii. Początkowo był zachwycony Ameryką, ale po kilku miesiącach rozmów przez Skype’a zaczął sprawiać wrażenie smutnego i zagubionego. Miesiąc temu Agata oświadczyła, że wyjeżdża wesprzeć syna. Adam nie wiedział, że załatwiła już amerykańską wizę i delegację z gazety, w której pracowała. To była jej odpowiedź na jego karierę w telewizji. Wiza i bilet lotniczy mówiły: „Zobacz, jak mogę się od ciebie uniezależnić”.

Przez dwa dni przed jej wyjazdem prawie ze sobą nie rozmawiali. Na lotnisku drobne wydarzenie zakłóciło ich pożegnanie.

W hali odlotów Adam zatrzymał się nagle przed wysokim, chudym mężczyzną w okularach. W pierwszej chwili nie wiedział, dlaczego jego twarz spowodowała, że przerwał rozmowę z Agatą. Mężczyzna też stanął.

– Joachim Kund? – zapytał wreszcie Adam. – Ależ się zmieniłeś. Co tu robisz?

Wysoki mężczyzna poprawił okulary na długim nosie i z zakłopotaniem zerknął na swoją towarzyszkę. Była smukłą, wysoką pięknością o brązowych włosach i ciemnej karnacji, miała szarozielone ogromne oczy. U boku chudego, źle ubranego kolegi z liceum Adama wyglądała nierealnie.

Niezręczne milczenie trwało o kilka sekund za długo. Na twarzy Joachima malowała się maskowana niechęć. Adam wiedział, co było przyczyną. W szkole Kund był samotnikiem, miał talent do nauk ścisłych i opinię dziwoląga. W ostatniej klasie spowodował wypadek, w którym została ranna ich koleżanka. Oboje mieli we krwi alkohol. Oczyścił się z zarzutów dzięki wpływowemu ojcu. Winą obciążono dziewczynę, co złamało jej życie. Niedługo potem, tuż przed końcem komunizmu, Joachim wyjechał z rodzicami. Zamieszkał w Bonn, gdzie ojciec został attaché wojskowym polskiej ambasady.

Piękna kobieta z uśmiechem wyciągnęła rękę do Agaty.

– Sandra, bardzo mi miło.

Agata uścisnęła jej dłoń.

– Agata.

– Adam.

– Joachim nigdy nie przedstawia mi swoich przyjaciół – powiedziała Sandra, przytrzymując dłoń Adama i patrząc mu w oczy.

Zmieszał się. Żaden mężczyzna nie mógł zostać obojętny wobec jej urody. Miał nadzieję, że Agata nie dostrzegła jego reakcji.

Joachim poprawił okulary palcem wskazującym.

– Ile to minęło…? Trzydzieści lat?

– Mógłbyś sobie darować. – Adam skrzywił się z udawanym wyrzutem i odwrócił się do Agaty. – Kolega był matematycznym geniuszem.

Joachim rozłożył ręce z ubolewaniem.

– Nie cierpię żywych organizmów. Jestem genetycznie skazany na reaktory.

– Ja jestem żywym organizmem – zauważyła z przekąsem Sandra, odsłaniając zęby w uśmiechu i mrużąc oczy.

Roześmiali się, atmosfera została rozładowana. Joachim oparł dłoń na ramieniu Sandry. Adam spojrzał na zegar pod sklepieniem hali.

– Agata zaraz leci. O jakich reaktorach mowa? – zapytał, myśląc, że usłyszy zdawkową odpowiedź o konferencji naukowej.

– Kończę budowę elektrowni atomowej w Żarnowcu. Na pewno wiesz, o czym mówię. Jestem dyrektorem do spraw technicznych. Instaluję reaktor i cały system zabezpieczeń – odparł Joachim i spojrzał na zegarek na swoim przegubie. – My też musimy iść.

– Jak to możliwe, że nic o tobie nie słyszałem? – zapytał Adam, zapominając, że chciał odejść.

Joachim zatrzymał się, stłumił odruch niechęci.

– Wolałem pracować w spokoju. Jestem odpowiedzialny za realizację projektu, z mediami kontaktował się prezes.

– Jego słyszałem… Zarzeka się, że elektrownia jest bezpieczna. Słuchaj, nie odmówisz chyba wywiadu kumplowi z klasy? Daj telefon.

Joachim automatycznie kiwnął głową, choć przecież obaj wiedzieli, że w liceum łączyło ich wiele, ale nie serdeczna przyjaźń.

Leżąc z zamkniętymi oczami, Adam przypomniał sobie, że potem Agata pochyliła się i pocałowała go w usta. Przelotnie, bez uczucia.

– Pa, muszę już iść.

A następnego dnia powiedziała na Skypie zdanie, które było dopełnieniem nieudanego pożegnania:

– Czuję się przy tobie coraz bardziej samotna.

Zaskoczony i zaniepokojony szukał odpowiedzi, ale pokręciła przecząco głową.

– Nie teraz, przemyśl to.

Połączenie się skończyło – przerwała je.

Przez kolejny miesiąc Adam intensywnie pracował. Odsuwał od siebie myśl, że po wyjeździe Agaty tak naprawdę poczuł ulgę. Jakby stała na drodze jego prawdziwemu ja, które wreszcie dojrzało do samorealizacji.

Nie mogła już ironicznie komentować jego sukcesów w mediach. Nie była w stanie sprzeciwić się wyjściom na premiery, gale i bankiety, podczas których pozował do zdjęć w towarzystwie polityków i gwiazd filmowych. Wreszcie mógł swobodnie skakać ze spadochronem.

Bawił się myślą o trwałym rozstaniu, rozwodzie. Ta wizja niepokoiła go i podniecała. Myślał o wolności pełnej kobiet, równie pięknych, jak zjawiskowa Sandra.

Ale dalej nie potrafił zasnąć.