Star Wars Wielka Republika. Światło Jedi - ebook

W galak­tyce, rzą­dzo­nej przez prze­świetną REPU­BLIKĘ i chro­nio­nej przez czci­god­nych i mądrych RYCE­RZY JEDI, panuje pokój.

Repu­blika pla­nuje nie­ba­wem wysła­nie w naj­dal­sze zakątki Zewnętrz­nych Rubieży sta­cji kosmicz­nej LATAR­NIA GWIEZDNY BLASK, sta­no­wią­cej sym­bol wszyst­kiego, co dobre. Ma ona nieść świa­tełko nadziei każ­demu, kto ją dostrzeże.

Pod­czas gdy Repu­blika prze­żywa błogi okres roz­kwitu, zna­ko­mi­cie mają się rów­nież jej prze­ra­ża­jący nowi wro­go­wie. Straż­nicy pokoju i spra­wie­dli­wo­ści będą musieli wkrótce sta­wić czoła nie­bez­pie­czeń­stwu zagra­ża­ją­cemu im samym, galak­tyce, a także Mocy…_Moc jest z galak­tyką._

_Trwa era Wiel­kiej Repu­bliki – poko­jo­wego soju­szu świa­tów, rzą­dzo­nego przez zgodne istoty, w któ­rym wszyst­kie głosy są uważ­nie wysłu­chi­wane, a decy­zje podej­muje się jed­no­myśl­nie, nie pod przy­mu­sem. To okres ambit­nych przed­się­wzięć, roz­kwitu kul­tury, przy­mie­rza, reali­za­cji Wiel­kich Pro­jek­tów. Kanc­lerz Lina Soh, wizjo­nerka, kie­ruje Repu­bliką z ele­ganc­kiego mia­sta-świata Coru­scant, poło­żo­nego w świe­tli­stym cen­trum Jądra Galak­tyki._

_Poza Jądrem i jego licz­nymi poko­jo­wymi Kolo­niami ist­nieją jed­nak też Rubieże – Wewnętrzne, Środ­kowe i wresz­cie, na gra­nicy zna­nej prze­strzeni kosmicz­nej, Zewnętrzne. Ich światy obfi­tują w nowe moż­li­wo­ści, cze­ka­jące tylko na śmiał­ków dość odważ­nych, by dotrzeć do nich nielicz­nymi dobrze wyty­czo­nymi szla­kami nad­prze­strzen­nymi… Czają się tam jed­nak rów­nież zagro­że­nia. Zewnętrzne Rubieże to przy­stań dla wszyst­kich, któ­rzy szu­kają ucieczki przed pra­wem Repu­bliki, pełna naj­róż­niej­szego rodzaju mętów i… dra­pież­ni­ków._

_Kanc­lerz Soh poprzy­się­gła przy­wieść światy Zewnętrz­nych Rubieży na łono Repu­bliki dzięki ambit­nym, zakro­jo­nym na sze­roką skalę pro­gra­mom, takim jak na przy­kład Latar­nia Gwiezdny Blask. Dopóki jed­nak sta­cja nie zosta­nie uru­cho­miona, obo­wią­zek utrzy­ma­nia porządku i spra­wie­dli­wo­ści na galak­tycz­nym pogra­ni­czu spo­czywa na bar­kach ryce­rzy Jedi, straż­ni­ków pokoju, zdol­nych do nie­sa­mo­wi­tych wyczy­nów, doko­ny­wa­nych dzięki tajem­ni­czemu polu ener­gii zwa­nemu Mocą. Współ­pra­cu­jący bli­sko z Repu­bliką Jedi zgo­dzili się usta­no­wić na tere­nie Zewnętrz­nych Rubieży przy­czółki, aby nieść pomoc wszyst­kim, któ­rzy mogliby jej potrze­bo­wać._

_To wła­śnie oni sta­no­wią na tym obsza­rze jedyne źró­dło wspar­cia dla istot, które nie mają się do kogo zwró­cić. I cho­ciaż poszcze­gólne pla­cówki funk­cjo­nują samo­dziel­nie, pozba­wione bez­po­śred­niego wspar­cia Wiel­kiej Świą­tyni Jedi na Coru­scant, sku­tecz­nie odstra­szają istoty żądne czy­nie­nia pota­jem­nie zła._

_Mało kto odwa­żyłby się sprze­ci­wić ryce­rzom z zakonu Jedi._

_Zawsze znajdą się jed­nak tacy, któ­rzy spró­bują…_Roz­dział pierw­szy

roz­dział pierw­szy

NAD­PRZE­STRZEŃ, „SZLAK DZIE­DZIC­TWA”

3 godziny do zde­rze­nia

„Wszystko w jak naj­lep­szym porządku”.

Kapi­tan Hedda Cas­set powtór­nie zlu­stro­wała odczyty na ekra­nach i wyświe­tla­czach wbu­do­wa­nych w jej fotel dowo­dze­nia. Zawsze spraw­dzała je co naj­mniej dwa razy. Miała za sobą ponad czter­dzie­ści lat służby na pokła­dach róż­nych stat­ków i była zda­nia, iż dwu­krotne spraw­dza­nie, czy wszystko jest w porządku, sta­nowi główny powód, dla któ­rego zdo­łała utrzy­mać się w tym zawo­dzie tak długo. Druga kon­trola potwier­dziła pierw­szą.

– Wszystko w porządku – powie­działa, tym razem na głos, infor­mu­jąc o tym załogę mostka. – Pora na obchód. Porucz­niku Bow­man, prze­ka­zuję mostek pod pań­skie roz­kazy.

– Tak jest, pani kapi­tan – potwier­dził jej pierw­szy ofi­cer, wsta­jąc ze swo­jego fotela, aby przy­go­to­wać się do zaję­cia jej miej­sca, dopóki Hedda nie wróci ze swo­jej wie­czor­nej prze­chadzki.

Nie każdy kapi­tan frach­towca dale­kiego zasięgu dbał o swój sta­tek niczym o jed­nostkę woj­skową. Hedda widy­wała statki kosmiczne o brud­nych pod­ło­gach, prze­cie­ka­ją­cych prze­wo­dach, z popę­ka­nymi ilu­mi­na­to­rami – i podobne uchy­bie­nia raniły ją do żywego. Hedda Cas­set zaczy­nała jed­nak swoją karierę pilotki frach­towca w zespole połą­czo­nej grupy ope­ra­cyj­nej Mala­stare-Sul­lust, utrzy­mu­ją­cej porzą­dek w ich małym sek­to­rze na gra­nicy Środ­ko­wych Rubieży. Na początku pilo­to­wała Z-24 Incoma, jed­no­miej­scowy myśli­wiec z rodzaju tych nazy­wa­nych przez wszyst­kich bzy­kami. Wypeł­niała głów­nie misje zapew­nia­jące ochronę, polo­wała na pira­tów i tym podobne. W końcu dochra­pała się sta­no­wi­ska dowód­czyni cięż­kiego krą­żow­nika, jed­nej z naj­więk­szych jed­no­stek we flo­cie. Przy­zwo­ity awans, osią­gnięty dzięki cięż­kiej pracy.

Opu­ściła sze­regi PGO Mal­lust z wyróż­nie­niem i prze­rzu­ciła się na dowo­dze­nie stat­kami kupiec­kimi dla Gil­dii Byne, prze­cho­dząc na coś w rodzaju spo­koj­nej eme­ry­tury. Ale trzy­dzie­ści kilka lat spę­dzo­nych w struk­tu­rach woj­sko­wych ozna­czało, że porzą­dek i dys­cy­plina nie tylko weszły jej w krew – stały się jej krwią. I w ten oto spo­sób dowo­dziła teraz każ­dym stat­kiem, który tra­fił pod jej roz­kazy, jakby szy­ko­wała się do decy­du­ją­cego star­cia z armadą Hut­tów – nawet jeśli prze­wo­ziła jedy­nie ładu­nek skór ogru­tów ze świata A na świat B. I sta­tek, któ­rym wła­śnie zawia­dy­wała, „Szlak Dzie­dzic­twa”, nie był pod tym wzglę­dem wyjąt­kiem.

Hedda wstała, przyj­mu­jąc i odwza­jem­nia­jąc służ­bi­sty salut porucz­nika Jary’ego Bow­mana. Prze­cią­gnęła się, czu­jąc, jak kręgi w jej krę­go­słu­pie strze­lają i trza­skają. Zbyt wiele lat spę­dzo­nych na patro­lach w cia­snych kok­pi­tach, za dużo manew­rów w sta­nie wyso­kiej gra­wi­ta­cji – cza­sem pod­czas walki, cza­sem dla­tego, że dzięki temu czuła, że żyje.

„Praw­dzi­wym pro­ble­mem – pomy­ślała, wsu­wa­jąc za ucho nie­sforny kosmyk wło­sów – jest jed­nak po pro­stu zbyt wiele lat”.

Opu­ściła mostek, porzu­ca­jąc pre­cy­zyjną maszy­ne­rię swo­jego pokładu dowo­dze­nia i rusza­jąc cia­snym kory­ta­rzem ku więk­szemu, bar­dziej cha­otycz­nemu świa­towi „Szlaku Dzie­dzic­twa”. Sta­tek był modu­ło­wym frach­tow­cem klasy A ze stajni Kaniff Yards, ponad dwu­krot­nie star­szym od Heddy. To wynik, który pla­so­wał tę jed­nostkę zde­cy­do­wa­nie poza skalą ide­al­nego wieku ope­ra­cyj­nego, na­dal jed­nak w obrę­bie bez­piecz­nych para­me­trów, jeśli tylko odpo­wied­nio się o nią dbało i regu­lar­nie ser­wi­so­wało – co rze­czy­wi­ście miało miej­sce. Pil­no­wała tego skru­pu­lat­nie jej kapi­tan.

„Szlak” był rów­nież stat­kiem powszech­nego zasto­so­wa­nia, prze­zna­czo­nym do trans­portu zarówno towa­ro­wego, jak i pasa­żer­skiego – stąd też okre­śle­nie „modu­łowy” w jego nazwie. Pokaźną część struk­tury statku sta­no­wił wielki inte­gralny prze­dział, ukształ­to­wany na podo­bień­stwo dłu­giego, trój­kąt­nego gra­nia­sto­słupa – z maszy­now­nią na rufie i most­kiem w czę­ści dzio­bo­wej, pod­czas gdy pozo­stała prze­strzeń była zare­zer­wo­wana na ładu­nek. Od cen­tral­nego „krę­go­słupa” w regu­lar­nych odstę­pach odcho­dziły ramiona bomów ładun­ko­wych, do któ­rych można było moco­wać mniej­sze moduły – do stu czter­dzie­stu czte­rech, dowol­nie kon­fi­gu­ro­wa­nych, zdol­nych pomie­ścić każdy towar, jaki wyma­rzy­łaby sobie galak­tyka.

Hed­dzie podo­bała się uni­wer­sal­ność jej statku, mogą­cego prze­wo­zić nie­mal wszystko. Ozna­czała ona bowiem, że ni­gdy nie wia­domo było, co się czło­wie­kowi trafi i przed jakim wyzwa­niem sta­nie pod­czas kolej­nego zle­ce­nia. Raz Cas­set kie­ro­wała stat­kiem, gdy połowę prze­strzeni zała­dun­ko­wej głów­nego prze­działu zmie­niono w potężny zbior­nik wodny, aby prze­trans­por­to­wać gigan­tyczną mie­czo­rybę ze sztor­mo­wych mórz na Tibri­nie do pry­wat­nego akwa­rium hra­biny z Abre­gado-rae. Hedda i jej załoga dostar­czyli bestię na miej­sce bez­piecz­nie – nie lada wyczyn. Jesz­cze trud­niej­sze było jed­nak zaho­lo­wa­nie cho­ler­stwa z powro­tem na Tibrin trzy cykle póź­niej, gdy prze­klęte stwo­rze­nie się roz­cho­ro­wało, bo ludzie hra­biny nie mieli poję­cia, jak się o nie trosz­czyć. Hedda musiała jed­nak przy­znać: kobieta zapła­ciła za pełny fracht, żeby ode­słać mie­czo­rybę do domu. Całe mnó­stwo ludzi, szcze­gól­nie z wyż­szych sfer, pozwo­li­łoby jej po pro­stu zdech­nąć.

Ten kurs nale­żał dla odmiany do łatwiej­szych. Sek­cja ładun­kowa „Szlaku Dzie­dzic­twa” była w około osiem­dzie­się­ciu pro­cen­tach zapeł­niona osad­ni­kami kie­ru­ją­cymi się na Zewnętrzne Rubieże z prze­lud­nio­nych świa­tów Jądra i Kolo­nii, poszu­ku­ją­cymi nowego startu, nowych moż­li­wo­ści i nowych prze­strzeni. Dosko­nale ich rozu­miała. Hedda Cas­set przez całe swoje życie nie mogła usie­dzieć w jed­nym miej­scu. I w głębi duszy sądziła, że tak wła­śnie przyj­dzie jej też umrzeć: wyglą­da­jąc przez ilu­mi­na­tor w nadziei, że dostrzeże coś, czego nie widziała do tej pory.

Ponie­waż to był kurs trans­por­towy, więk­szość modu­łów statku usta­wiono w pod­sta­wo­wej kon­fi­gu­ra­cji pasa­żer­skiej, z roz­kła­da­nymi sie­dze­niami, które można było zmie­nić w łóżka – teo­re­tycz­nie dość wygodne, by dało się na nich spać. Do tego infra­struk­tura sani­tarna, prze­strzeń baga­żowa, kilka holo­ekra­nów, nie­wiel­kie kam­buzy – i to w zasa­dzie wszystko. Na osad­ni­ków, skłon­nych zapła­cić odro­binę wię­cej za dodat­kowe wygody i udo­god­nie­nia, w nie­któ­rych modu­łach cze­kały obsłu­gi­wane przez dro­idy zauto­ma­ty­zo­wane kan­tyny i pry­watne prze­działy sypialne, ale w nie­zbyt dużej licz­bie. To byli oszczędni, skrom­nie żyjący ludzie. Gdyby mieli kre­dyty na zby­ciu, nie wybie­ra­liby się w ogóle na Zewnętrzne Rubieże, aby spró­bo­wać zara­biać tam na życie. Mroczny skraj galak­tyki obfi­to­wał w wyzwa­nia – i to zarówno te eks­cy­tu­jące, jak i śmier­tel­nie groźne. W isto­cie prze­wa­żały te ostat­nie.

„Nawet droga do tego miej­sca jest zdra­dliwa” – pomy­ślała Hedda, wpa­tru­jąc się w lśniący tunel nad­prze­strzenny, wiru­jący za dużym bula­jem, który aku­rat mijała. Prędko ode­rwała od niego wzrok, wie­dząc, że ist­nieje ryzyko, iż skoń­czy, ster­cząc pod nim następne dwa­dzie­ścia minut, jeśli nie oprze się poku­sie. Nad­prze­strzeni nie można było ufać. Jasne, przy­da­wała się – dzięki niej można było dotrzeć z miej­sca na miej­sce. Sta­no­wiła też klucz do eks­pan­sji Repu­bliki poza tereny Jądra, ale nikt tak naprawdę do końca jej nie rozu­miał. Jeśli twój droid nawi­ga­cyjny źle obli­czył współ­rzędne skoku – jeżeli pomy­lił się choćby mini­mal­nie – można było zbo­czyć z wyzna­czo­nej trasy, głów­nego szlaku pro­wa­dzą­cego przez dany teren, i skoń­czyć na mrocz­nej ścieżce, wio­dą­cej nie wia­domo dokąd. To się zda­rzało nawet pod­czas podróży dobrze zna­nymi tra­sami nad­prze­strzennymi w pobliżu cen­trum galak­tyki, tutaj zaś, w miej­scu, w któ­rym szlaki były ledwo prze­tarte… cóż, nale­żało być bar­dzo, ale to bar­dzo ostroż­nym.

Hedda odsu­nęła tro­ski na bok i pod­jęła marsz. Prawda była taka, że „Szlak Dzie­dzic­twa” mknął obec­nie naj­bar­dziej uczęsz­czaną i naj­le­piej poznaną trasą pro­wa­dzącą do świa­tów Zewnętrz­nych Rubieży. Statki bez­u­stan­nie prze­mie­rzały ją w oby­dwu kie­run­kach. Nie było się czym mar­twić.

Zara­zem jed­nak dzie­więć tysięcy istot żywych na pokła­dzie tego statku zawie­rzyło kapi­tan Hed­dzie Cas­set, że dostar­czy ich bez­piecz­nie do celu ich podróży. Mar­twiła się. To był jeden z obo­wiąz­ków towa­rzy­szą­cych tej pracy.

Gdy kory­tarz się skoń­czył, Hedda zna­la­zła się w cen­tral­nej czę­ści kadłuba – prze­stron­nym, okrą­głym i otwar­tym pomiesz­cze­niu, któ­rego ist­nie­nie wymu­szała kon­struk­cja statku, zmie­nio­nym obec­nie w coś w rodzaju świe­tlicy. Grupka dzieci kopała piłkę, pod­czas gdy w pobliżu stali pogrą­żeni w roz­mo­wie doro­śli; wszy­scy cie­szyli się chwilą wytchnie­nia, z dala od cia­snoty modu­łów, w któ­rych spę­dzali więk­szość czasu. W pomiesz­cze­niu nie było żad­nych spe­cjal­nych udo­god­nień – sta­no­wiło po pro­stu miej­sce zbiegu kilku krót­kich kory­tarzy, ale było tu czy­sto. Sta­tek, na wyraźną prośbę pani kapi­tan, wypo­sa­żono w zauto­ma­ty­zo­waną ekipę ser­wi­sową, która dbała o to, by wnę­trza były schludne i uprząt­nięte. Po ścia­nie pełzł wła­śnie któ­ryś z dro­idów nad­zor­czych, wypeł­nia­jąc jedno z nie­zli­czo­nych zadań, któ­rych wyma­gało utrzy­my­wa­nie porządku na pokła­dzie jed­nostki takiego kali­bru.

Hedda poświę­ciła chwilę na przyj­rze­nie się tej grupce pasa­że­rów statku: około dwa­dzie­ściorgu ludziom w róż­nym wieku, pocho­dzą­cym z roz­licz­nych świa­tów. Ludziom, ale i kil­korgu czwo­ro­rę­kim, poro­śnię­tym sier­ścią Arden­nia­nom, rodzi­nie Givi­nów o cha­rak­te­ry­stycz­nych, trój­kąt­nych oczach… Był tu nawet Lan­nik o ścią­gnię­tej, pomarsz­czo­nej twa­rzy, wło­sach upię­tych na czubku głowy i dużych, spi­cza­stych uszach odsta­ją­cych na boki – przed­sta­wi­cieli tego gatunku nie widy­wało się zbyt czę­sto. Nie­za­leż­nie jed­nak od tego, skąd pocho­dzili, wszystko to były zwy­kłe istoty, zabi­ja­jące czas w ocze­ki­wa­niu na moment, w któ­rym zacznie się ich nowe życie.

Jedno z dzieci, śnia­do­skóry, rudy chło­piec, pod­nio­sło na nią wzrok.

– Kapi­tan Cas­set! – zawo­łał mały.

Znała go.

– Witaj, Serj – powie­działa. – Co tam dobrego? Wszystko u was w porządku?

Reszta dzieci prze­rwała grę i oto­czyła ją wia­nusz­kiem.

– Przy­da­łyby się jakieś nowe holo­filmy – poin­for­mo­wał ją Serj. – Obej­rze­li­śmy już wszystko, co jest w sys­te­mie.

– Nie mamy nic poza tym – odparła surowo Hedda. – I prze­stań­cie pró­bo­wać wła­mać się do archi­wum, żeby zoba­czyć tytuły z ogra­ni­cze­niem wie­ko­wym. Sądzi­cie, że o tym nie wiem? To mój sta­tek. Wiem o wszyst­kim, co się dzieje na pokła­dzie „Szlaku Dzie­dzic­twa”. – Pochy­liła się w jego stronę. – Wszystko.

Serj zaru­mie­nił się i zer­k­nął w stronę swo­ich przy­ja­ciół, któ­rzy rów­nież nagle zna­leźli całe mnó­stwo wielce inte­re­su­ją­cych rze­czy przy­ku­wa­ją­cych ich uwagę na kom­plet­nie nie­cie­ka­wej pod­ło­dze, sufi­cie i ścia­nach prze­działu.

– Spo­koj­nie – powie­działa po chwili Hedda, pro­stu­jąc się. – Rozu­miem. To dość nudny lot. Pew­nie mi nie uwie­rzy­cie, ale już nie­długo, gdy wasi rodzice zaprzę­gną was do spulch­nia­nia ziemi albo budo­wa­nia ogro­dzeń lub odga­nia­nia ran­ko­rów, zatę­sk­ni­cie za cza­sem spę­dzo­nym na tym statku. Odpręż­cie się więc po pro­stu i odpo­czy­waj­cie.

Serj prze­wró­cił oczami i wró­cił do prze­rwa­nej gry w piłkę – jakie­kol­wiek były jej zasady.

Hedda uśmiech­nęła się sze­roko i ruszyła przed sie­bie, kiwa­jąc po dro­dze głową temu i owemu i gawę­dząc z tym lub tam­tym pasa­że­rem. Ludzie. Nie­któ­rzy na pewno dobrzy, inni raczej źli, ale przez następ­nych kilka dni to wszystko będą jej ludzie. Uwiel­biała te kursy. Nie­ważne, co się osta­tecz­nie wyda­rzy w życiu tych istot – leciały na Rubieże, aby speł­nić swoje marze­nia. Ona zaś była ich czę­ścią i to spra­wiało, że czuła się dobrze.

Repu­blika kanc­lerz Soh nie była ide­alna – żaden rząd nie mógł taki być – ale sta­no­wiła sys­tem, który dawał ludziom prze­strzeń na marze­nia. Wię­cej: zachę­cał do posia­da­nia marzeń, zarówno tych dużych, jak i małych. Repu­blika miała swoje ułom­no­ści, ale mogło być znacz­nie gorzej.

Obchód Heddy potrwał ponad godzinę – doko­nała inspek­cji prze­dzia­łów pasa­żer­skich, ale spraw­dziła rów­nież ładu­nek super­schło­dzo­nej cie­kłej tibanny, aby upew­nić się, że jest ona odpo­wied­nio zabez­pie­czona (była), zaj­rzała do maszy­nowni (sil­niki w porządku), skon­tro­lo­wała sta­tus napraw sys­te­mów recyr­ku­la­cji atmos­fe­rycz­nej statku (w toku, wszystko szło zgod­nie z pla­nem) i zwe­ry­fi­ko­wała, czy rezerwy paliwa na­dal są bar­dziej niż wystar­cza­jące na resztę podróży, z uwzględ­nie­niem odpo­wied­niego mar­gi­nesu (były).

Na pokła­dzie „Szlaku Dzie­dzic­twa” wszystko było, jak trzeba: w ide­al­nym porządku. To był jej maleńki, dobrze utrzy­many świat w dzi­czy kosmosu; bez­pieczna bańka kom­fortu, chro­niąca przed próż­nią. Nie mogła ręczyć za to, co czeka na tych osad­ni­ków, gdy już roz­pierzchną się po Zewnętrz­nych Rubie­żach, ale zamie­rzała się upew­nić, że dotrą tam cali i zdrowi, by mogli prze­ko­nać się o tym na wła­snej skó­rze.

Wró­ciła na mostek, na któ­rym porucz­nik Bow­man, widząc ją, zerwał się na równe nogi.

– Kapi­tan na mostku! – zawo­łał i reszta ofi­ce­rów natych­miast wypro­sto­wała się na swo­ich sta­no­wi­skach.

– Dzię­kuję, Jary – powie­działa Hedda, pod­czas gdy jej zastępca odsu­nął się na bok i wró­cił na swoje miej­sce.

Usia­dła w swoim fotelu dowo­dze­nia, auto­ma­tycz­nie zer­ka­jąc na wyświe­tla­cze i szu­ka­jąc cze­go­kol­wiek, co mogłoby świad­czyć o tym, iż coś jest nie tak.

„Wszystko w naj­lep­szym porządku” – pomy­ślała.

– BIIP! BIIP! BIIP! BIIP! – Roz­le­gło się wycie alarmu, gło­śne i natar­czywe. Świa­tła na mostku prze­szły w tryb awa­ryjny, oble­wa­jąc wszystko czer­woną poświatą. Wir nad­prze­strzeni za przed­nim pane­lem wido­ko­wym wyglą­dał jakoś… dziw­nie. Może to była wina świa­teł awa­ryjnych, ale miał przy­pra­wia­jący o mdło­ści czer­wo­nawy odcień.

Hedda poczuła, jak przy­spie­sza jej puls. Jej umysł auto­ma­tycz­nie prze­sta­wił się w tryb bojowy.

– Raport! – wark­nęła, ska­nu­jąc pospiesz­nie wła­sne ekrany w poszu­ki­wa­niu źró­dła alarmu.

– Alarm uru­cho­miony przez kom­pu­ter nawi­ga­cyjny, pani kapi­tan! – zawo­łał jej nawi­ga­tor, kadet Kal­war, młody Quer­mia­nin. – Coś jest na szlaku. Tuż przed nami. Coś dużego. Kon­takt za dzie­sięć sekund… – Głos kadeta był spo­kojny i Hedda była z chło­paka dumna. Był zapewne nie­wiele star­szy od Serja.

Jeśli zaś cho­dzi o sytu­ację… cóż, wie­działa, że coś takiego jest zwy­czaj­nie nie­moż­liwe. Szlaki nad­prze­strzenne były puste – w tym wła­śnie rzecz. Nie potra­fiła przy­wo­łać z pamięci wszyst­kich nauko­wych teo­rii, które za tym stały, wie­działa jed­nak z nie­za­chwianą pew­no­ścią, że koli­zje nad­świetlne na wyty­czo­nych tra­sach po pro­stu się nie zda­rzały. To było „mate­ma­tycz­nie absur­dalne”, jak zwy­kli nazy­wać podobne zja­wi­ska inży­nie­ro­wie.

Hedda miała jed­nak na kon­cie wystar­cza­jącą liczbę lotów w głę­bo­kiej prze­strzeni, by wie­dzieć, że nie­moż­liwe zda­rzało się cały czas – każ­dego cho­ler­nego dnia. Zda­wała też sobie sprawę, że dzie­sięć sekund to mgnie­nie oka przy pręd­ko­ści, z jaką podró­żo­wał „Szlak Dzie­dzic­twa”.

„Nad­prze­strzeni nie można ufać” – powtó­rzyła sobie w myśli.

Hedda Cas­set wci­snęła dwa przy­ci­ski na swo­jej kon­soli dowo­dze­nia.

– Przy­go­to­wać się – pole­ciła spo­koj­nym gło­sem. – Przej­muję kon­trolę…

Z pod­ło­kiet­ni­ków jej fotela dowo­dze­nia wystrze­liły dwa drążki ste­ro­wa­nia. Hedda ujęła je w dło­nie.

Odcze­kała chwilę potrzebną na zaczerp­nię­cie odde­chu… i prze­jęła stery.

„Szlak Dzie­dzic­twa” nie był bzy­kiem Z-24 Incoma ani nawet jed­nym z now­szych repu­bli­kań­skich long­be­amów. Słu­żył od dobrze ponad stu lat. To frach­to­wiec u kresu – jeśli nie poza nim – swo­jej funk­cjo­nal­no­ści, zała­do­wany po brzegi, wypo­sa­żony w sil­niki zapro­jek­to­wane do powol­nego, stop­nio­wego przy­spie­sza­nia i ostroż­nego wytra­ca­nia pręd­ko­ści, prze­zna­czony do doko­wa­nia w kosmo­por­tach i orbi­tal­nych pla­ców­kach zała­dun­ko­wych. Miał manew­ro­wość księ­życa.

„Szlak Dzie­dzic­twa” nie był też okrę­tem. Daleko mu było do jed­nostki woj­sko­wej. Mimo to Hedda pokie­ro­wała nim wła­śnie w taki spo­sób.

Wprawne oko pilotki oraz instynkt umoż­li­wiały jej dostrze­że­nie prze­szkody na ich dro­dze – zbli­ża­ją­cej się z zawrotną pręd­ko­ścią, dość dużej, by, czym­kol­wiek była, została roz­py­lona na atomy wraz z jej, Heddy, stat­kiem wsku­tek zde­rze­nia i przy­brała formę pyłu dry­fu­ją­cego na wieczną pamiątkę po gwiezd­nych szla­kach. Nie było miej­sca na uniki. Jej sta­tek nie mógłby skrę­cić w porę. Mało miej­sca, mało czasu.

Ale za ste­rami statku zasia­dała kapi­tan Hedda Cas­set, a ona nie zamie­rzała zawieść jed­nostki pod swo­imi roz­ka­zami.

Led­wie dostrze­galny skręt lewego drążka ste­row­ni­czego, nieco moc­niej­szy obrót tego po pra­wej… i „Szlak” ruszył z kopyta. Tro­chę gwał­tow­niej, niżby sobie tego życzył, ale dając dokład­nie tyle, ile jego kapi­tan wie­działa, że potrafi z sie­bie wykrze­sać. Potężny frach­to­wiec prze­śli­zgnął się nie­opo­dal sto­ją­cej na ich dro­dze prze­szkody, która prze­mknęła obok ich kadłuba tak bli­sko, że Hedda była pewna, że pęd zmierz­wił jej włosy – nawet mimo iż dzie­liło ją od niej wiele warstw kadłuba i osłon.

Naj­waż­niej­sze jed­nak, że… żyli. Nie doszło do zde­rze­nia. Ich sta­tek prze­trwał.

Tar­gnęły nimi dzi­kie tur­bu­len­cje, któ­rym Hedda męż­nie sta­rała się sta­wić czoła. Wal­czyła ze wstrzą­sami i z drże­niem, przy­mknąw­szy oczy – nie musiała widzieć, co się dzieje dookoła, by pro­wa­dzić swój sta­tek pewną ręką. Szkie­let frach­towca jęczał potę­pień­czo, cała kon­struk­cja szczę­kała i postu­ki­wała.

– Dasz radę, sta­ruszku! – doda­wała mu gło­śno ani­mu­szu Hedda. – Jasne, może i jeste­śmy parą zgrzy­bia­łych tetry­ków, ale mamy jesz­cze mnó­stwo do prze­ży­cia! Zadbam o cie­bie naj­le­piej, jak zdo­łam – i dobrze o tym wiesz. Nie zawiodę cię… jeśli tylko ty nie zawie­dziesz mnie.

Hedda nie zamie­rzała zawieść swo­jego statku.

Mimo to… on zawiódł ją.

Jęk prze­cią­żo­nego metalu zmie­nił się w krzyk. Towa­rzy­szące podróży przez prze­strzeń kosmiczną wibra­cje zmie­niły tembr na taki, który Hedda czuła wcze­śniej sta­now­czo zbyt wiele razy. To była skarga statku, który wyczer­pał do cna swoje moż­li­wo­ści – albo doznaw­szy zbyt dotkli­wych obra­żeń wsku­tek walki, albo, tak jak teraz, zmu­szony do manewru ponad jego siły.

„Szlak Dzie­dzic­twa” dał z sie­bie wszystko i za chwilę miał umrzeć roz­darty na strzępy. Zostało im góra kilka sekund.

Hedda otwo­rzyła oczy. Puściła drążki ste­row­ni­cze i wkle­pała w kon­solę komendy akty­wu­jące osłony gro­dzi, roz­dzie­la­ją­cych poszcze­gólne moduły na wypa­dek awa­rii, licząc na to, że w ten spo­sób zapewni swoim pasa­że­rom szansę na prze­trwa­nie. Pomy­ślała o Serju i jego kole­gach gra­ją­cych w piłkę w świe­tlicy i o tym, jak gro­dzie awa­ryjne opa­dały wła­śnie, odci­na­jąc drogę do modu­łów pasa­żer­skich, być może wię­żąc ich w stre­fie, do któ­rej już wkrótce wedrze się próż­nia. Hedda miała nadzieję, że gdy roz­brzmiał alarm, dzieci wró­ciły do swo­ich rodzin.

Nie mogła jed­nak być tego pewna.

Nie wie­działa, czy tak się stało.

Spoj­rzała w oczy swo­jemu pierw­szemu ofi­ce­rowi, który wpa­try­wał się w nią bole­śnie świa­dom tego, co się za chwilę wyda­rzy. Zasa­lu­to­wał jej.

– Pani kapi­tan – powie­dział porucz­nik Bow­man. – To był…

Potężna siła roz­darła mostek.

Hedda Cas­set zgi­nęła, nie mając poję­cia, czy zdo­łała kogo­kol­wiek oca­lić.Roz­dział drugi

roz­dział drugi

ZEWNĘTRZNE RUBIEŻE, UKŁAD HET­ZAL

2,5 godziny do zde­rze­nia

Tech­nik ska­no­wa­nia (trze­ciego stop­nia) Merven Get­ter był gotów. Gotów zakoń­czyć zmianę, wró­cić pro­mem do układu wewnętrz­nego, zaj­rzeć do kan­tyny odda­lo­nej o kilka ulic od kosmo­portu na Księ­życu Korze­nio­wym, w któ­rej za barem stała Sella. Gotów prze­ko­nać się, czy może to dziś jest ten dzień, w któ­rym zdo­bę­dzie się w końcu na odwagę, aby ją gdzieś zapro­sić. Była Twi’lekanką, a on Miria­la­ni­nem, ale wła­ści­wie co za róż­nica? „Wszy­scy jeste­śmy Repu­bliką” – jak gło­sił gór­no­lot­nie slo­gan kanc­lerz Soh, ludzie jed­nak w to wie­rzyli. Jeśli cho­dzi o ści­słość, to Merven chyba też. Postawy się zmie­niały. Moż­li­wo­ści były nie­ogra­ni­czone.

Być może któ­raś z nich objawi się w końcu tech­ni­kowi ska­no­wa­nia (trze­ciego stop­nia), sta­cjo­nu­ją­cemu w pla­cówce moni­to­ro­wa­nia, poło­żo­nej wysoko na eklip­tyce układu Het­zal w głębi Rubieży, smut­nie daleko od jasnych świa­teł i cie­ka­wych pla­net Jądra Repu­bliki. Być może tech­nik ska­no­wa­nia (trze­ciego stop­nia), który spę­dzał całe dnie na gapie­niu się w holo­ekrany, reje­stro­wa­niu przy­lo­tów i odlo­tów jed­no­stek przy­by­wa­ją­cych do układu i opusz­cza­ją­cych go, fak­tycz­nie mógł wpaść w oko uro­czej czer­wo­no­skó­rej damie, ser­wu­ją­cej mu kufel miej­sco­wego ale trzy do czte­rech wie­czo­rów w tygo­dniu? Sella miała oso­bliwy nawyk poświę­ca­nia mu wiele swo­jego czasu i uci­na­nia sobie z nim poga­wę­dek, wra­ca­jąc do niego co i rusz, pod­czas gdy inni klienci falami napły­wali do jej małej knajpki i ją opusz­czali. Miał wra­że­nie, że jego histo­rie o życiu na odle­głym skraju układu w nie­wy­ja­śniony spo­sób ją inte­re­sują.

Merven nie miał poję­cia, co ją w nich wła­ści­wie tak fascy­no­wało. Nie­kiedy w ukła­dzie poja­wiały się statki, wyska­ku­jąc z nad­prze­strzeni i uka­zu­jąc się na jego ekra­nach. Innym razem odla­ty­wały i wów­czas ich nie­wiel­kie ikony zni­kały z jego wyświe­tla­czy. Ni­gdy nie działo się nic cie­ka­wego – roz­pi­skę lotów wpro­wa­dzano z wyprze­dze­niem, więc zazwy­czaj wie­dział, co przy­leci albo odleci. Merven był odpo­wie­dzialny za pil­no­wa­nie, by wszystko prze­bie­gało zgod­nie z pla­nem – i w zasa­dzie nie­wiele wię­cej. W przy­padku zaist­nie­nia mało praw­do­po­dob­nej sytu­acji, w któ­rej wyda­rzy­łoby się coś nie­zwy­kłego, jego zada­niem było po pro­stu poin­for­mo­wać o tym ludzi znacz­nie waż­niej­szych niż on.

Tech­nik ska­no­wa­nia (trze­ciego stop­nia) Merven Get­ter spę­dzał dni na patrze­niu, jak ludzie udają się w różne miej­sca. W prze­ci­wień­stwie do niego. On trwał nie­zmien­nie w jed­nym punk­cie od lat.

Ale może dziś będzie ina­czej? Pomy­ślał o Selli. Pomy­ślał o jej uśmie­chu, o tym, jak ozda­biała swoje lekku tymi mister­nymi ple­cion­kami, które, jak mu zdra­dziła, sama pro­jek­to­wała… O tym, jak odry­wała się od każ­dego wyko­ny­wa­nego wła­śnie zaję­cia, żeby nalać mu do kufla jego ulu­biony ale w chwili, gdy Merven prze­kro­czył próg kan­tyny – nim jesz­cze zdą­żył popro­sić o piwo.

Tak. Zaprosi ją na kola­cję. Dziś wie­czór. Miał tro­chę oszczęd­no­ści i znał pewne miej­sce nie­da­leko od kan­tyny. Jeśli cho­dzi o ści­słość, rów­nież nie­zbyt daleko stąd… ale wszystko po kolei.

Naj­pierw musi prze­trwać do końca tej smęt­nej zmiany…

Merven obej­rzał się na swoją kole­żankę po fachu, tech­niczkę ska­no­wa­nia (dru­giego stop­nia) Vel Carann. Chciał ją zapy­tać, czy mógłby dziś wyjść nieco wcze­śniej, żeby pole­cieć pro­mem na Księ­życ Korze­niowy. Czy­tała coś w naj­wyż­szym sku­pie­niu na swoim data­pa­dzie. Pew­nie jedną z tych powie­ści o Jedi, na któ­rych punk­cie miała takiego hopla. Merven kom­plet­nie tego nie rozu­miał. Prze­czy­tał kilka takich ksią­żek – pełno ich było w pla­ców­kach na odle­głym pogra­ni­czu Repu­bliki. We wszyst­kich aż się roiło od nie­odwza­jem­nio­nych uczuć i łza­wych spoj­rzeń, a jedyną akcją były walki na mie­cze świetlne, sta­no­wiące bez dwóch zdań sub­sty­tut tego, na co boha­te­ro­wie naprawdę mieli ochotę. Vel nie powinna czy­tać pry­wat­nych mate­ria­łów w cza­sie pracy, ale gdyby jej o tym przy­po­mniał, stuk­nę­łaby tylko w ekran i prze­łą­czyła się na porad­nik tech­niczny, twier­dząc, że nie robiła prze­cież nic złego. Pro­blem w tym, że była tech­niczką dru­giego stop­nia, on zaś trze­ciego, co ozna­czało w skró­cie tyle, że dopóki wyko­ny­wał swoją pracę, ona była świę­cie prze­ko­nana, że nie musi wyko­ny­wać wła­snej.

Nie. Nie było sensu nawet pytać o moż­li­wość wcze­śniej­szego wyj­ścia. Nie w przy­padku Vel. Prze­sie­dzi jakoś przez resztę zmiany. Zostało już nie­wiele czasu i…

Na jed­nym z jego ekra­nów coś się poja­wiło.

– Hmm – mruk­nął Merven.

To było… dziwne. Nic nie powinno się zja­wić w ukła­dzie przez naj­bliż­sze dwa­dzie­ścia minut – lub coś koło tego.

Chwilę póź­niej poja­wiło się dru­gie coś. Kilka cosiów. Nali­czył dzie­sięć…

– Co u… – zaczął Merven.

– Jakiś pro­blem, Get­ter? – spy­tała Vel, nie pod­no­sząc wzroku znad swo­jego ekranu.

– Nie jestem pewien – odmruk­nął. – Mam kilka nie­za­pla­no­wa­nych wejść do układu… I jed­nostki nie zwal­niają.

– Chwila… co takiego? – zain­te­re­so­wała się Vel, odkła­da­jąc data­ekran i w końcu spo­glą­da­jąc na wła­sne moni­tory. – Och. To dziwne…

Na ekra­nach Mervena wyświe­tliły się kolejne sym­bole, zbyt wiele, by je zli­czyć na pierw­szy rzut oka.

– Czy to… Czy sądzisz, że to są… aste­ro­idy? – pod­su­nęła ner­wowo.

– Przy tej pręd­ko­ści? Wyska­ku­jące z nad­prze­strzeni? No nie wiem. Prze­pro­wadź ana­lizę – pora­dził jej Merven. – Sprawdź, czy zdo­łasz stwier­dzić, co to takiego.

Vel mil­czała.

Merven obej­rzał się na nią.

– Ja… nie wiem jak – bąk­nęła. – Po ostat­niej aktu­ali­za­cji nie uczy­łam się nawet obsługi sys­te­mów… Odnio­słam wra­że­nie, że masz wszystko pod kon­trolą, a ja tak naprawdę jestem tutaj tylko dla nad­zoru, no wiesz, i…

– W porządku – prze­rwał jej, z zasko­cze­niem reje­stru­jąc, że jakoś wcale go to nie dziwi. – Czy zdo­łasz przy­naj­mniej wyty­czyć tra­jek­to­rie? Ta pod­pro­ce­dura pozo­staje nie­zmienna od jakichś dwóch lat.

– Tak – potwier­dziła. – Dam radę.

Merven odwró­cił się z powro­tem do swo­ich ekra­nów i zaczął wkle­py­wać w kla­wia­tury komendy.

W ukła­dzie znaj­do­wały się obec­nie czter­dzie­ści dwie ano­ma­lie, wszyst­kie poru­sza­jące się z pręd­ko­ścią zbli­żoną do świetl­nej. Innymi słowy: nie­sa­mo­wi­cie szybko. Znacz­nie szyb­ciej, niż dopusz­czały prze­pisy. Jeśli to rze­czy­wi­ście były statki, to kto­kol­wiek je pilo­to­wał, ryzy­ko­wał potężny man­dat. Merven wąt­pił jed­nak, by mieli do czy­nie­nia ze stat­kami. Obiekty były na to zbyt małe – to po pierw­sze, a po dru­gie, nie miały sygna­tur napę­dów.

Może to fak­tycz­nie były aste­ro­idy? Kosmiczne skały ciśnięte do układu przez jakąś nie­znaną siłę? Jakaś dziwna burza kosmiczna albo rój komet? To nie mógł być atak, co to, to nie – tego jed­nego Merven był pewny. W Repu­blice pano­wał pokój i wszystko wska­zy­wało na to, że przez jakiś czas miało tak pozo­stać. Wszy­scy byli szczę­śliwi, pro­wa­dząc spo­kojne życie. Repu­blika funk­cjo­no­wała, jak trzeba.

Nie mówiąc już o tym, że w ukła­dzie Het­zal nie znaj­do­wało się nic, z powodu czego warto byłoby go ata­ko­wać, ot, kilka pla­ne­tek ze świa­tem głów­nym i z dwoma zamiesz­ka­łymi księ­ży­cami – Owo­co­wym i Korze­nio­wym, sku­pio­nymi na pro­duk­cji rol­nej. Mieli tu gazowe olbrzymy i kule zamar­z­nię­tej skały, ale zasad­ni­czo było tu po pro­stu całe mnó­stwo far­me­rów i tego, co aku­rat upra­wiali. Merven wie­dział, że to ważne, iż Het­zal eks­por­tuje żyw­ność na teren całych Zewnętrz­nych Rubieży, a część pro­duk­cji tra­fia nawet do innych ukła­dów. Była też cała ta bacta, o któ­rej czy­tał – jakiś cudowny zamien­nik juvanu, który pró­bo­wali upra­wiać na głów­nym świe­cie, mający rze­komo zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wać prze­mysł medyczny, gdyby tylko zdo­łali roz­gryźć, jak pro­du­ko­wać go na więk­szą skalę… ale tak czy ina­czej, to wszystko były tylko rośliny. Kto by się eks­cy­to­wał rośli­nami?

Jeśli o niego cho­dzi, to naj­więk­szą chlubę Het­zala upa­try­wał w tym, iż sta­no­wił on ojczy­stą pla­netę słyn­nej skrze­loś­pie­waczki nazwi­skiem Illo­ria Daze, która potra­fiła wpro­wa­dzić swój apa­rat gło­sowy w takie drga­nia, że mogła wyśpie­wy­wać melo­die w sze­ścio­gło­so­wej har­mo­nii. To zaś w połą­cze­niu z jej nie­zwy­kłym uro­kiem, dow­ci­pem i histo­rią z rodzaju „od zera do milio­nera” uczy­niło ją sławną w całej Repu­blice. Ale Illo­ria miesz­kała teraz na Alde­ra­anie, pośród tam­tej­szych sław­nych i boga­tych.

Het­zal nie ofe­ro­wał nic god­nego uwagi. To wszystko nie miało sensu…

Na jego ekran wysy­pała się kolejna garść obiek­tów, teraz było ich tak wiele, że jego nad­mier­nie obcią­żony kom­pu­ter tra­cił zdol­ność do śle­dze­nia ich wszyst­kich. Merven pomniej­szył obraz, prze­sta­wia­jąc się na widok ogól­no­ukła­dowy, aby zyskać lep­sze roze­zna­nie w sytu­acji. Widział, że te obiekty – czym­kol­wiek były – nie wyska­kują z nad­prze­strzeni wyłącz­nie w stre­fie bez­piecz­nego dostępu do układu. Poja­wiały się wszę­dzie, a nie­które z nich paskud­nie bli­sko…

– O nie! – jęk­nęła Vel.

– Też to widzę – zawtó­ro­wał jej Merven. Nie musiał nawet prze­pro­wa­dzać ana­lizy tra­jek­to­rii.

Ano­ma­lie kie­ro­wały się ku słońcu, a wiele z nich zna­la­zło się na kur­sach koli­zyj­nych z zamiesz­ka­nymi świa­tami i ich sta­cjami orbi­tal­nymi. Żaden z tych obiek­tów nie zwal­niał. Ani odro­binę. A przy pręd­ko­ści zbli­żo­nej do nad­świetl­nej, z jaką się poru­szały, bez zna­cze­nia było to, czy mieli tu do czy­nie­nia z aste­ro­idami, stat­kami, czy też pie­ni­stymi bąbel­kami cukier­ków musu­ją­cych. Z czym­kol­wiek się zde­rzą, to po pro­stu… znik­nie.

Na jego oczach jeden ze świetl­nych punk­tów ude­rzył w bez­za­ło­go­wego sate­litę łącz­no­ści. Zarówno on, jak i sate­lita znik­nęły z jego ekranu, a galak­tykę zaśmie­ciło wła­śnie nieco wię­cej pyłu kosmicz­nego.

Het­zal Prime była dość duża, by prze­trwać bom­bar­do­wa­nie kil­koma takimi obiek­tami i wyjść z tego cało – jako ciało nie­bie­skie. Nawet dwa zamiesz­kałe księ­życe mogły przy­jąć na sie­bie kilka tra­fień. Całe jed­nak życie na ich powierzchni…

Na Księ­życu Korze­nio­wym prze­by­wała Sella.

– Musimy się stąd wyno­sić – powie­dział Merven. – Jeste­śmy w stre­fie raże­nia, a w każ­dej sekun­dzie poja­wia się ich coraz wię­cej. Musimy dotrzeć do promu.

– Racja – potwier­dziła Vel gło­sem, w któ­rym dały się ponow­nie sły­szeć nuty świad­czące o tym, iż stara się zapa­no­wać nad sytu­acją. – Naj­pierw jed­nak powin­ni­śmy wysłać ogól­no­ukła­dowy komu­ni­kat alar­mowy. Musimy to zro­bić.

Merven przy­mknął na chwilę oczy, a gdy z powro­tem je otwo­rzył, powie­dział:

– Masz rację. Oczy­wi­ście.

– Aby uru­cho­mić alarm ogól­no­ukła­dowy, kom­pu­ter będzie wyma­gał od nas obojga poda­nia kodów auto­ry­za­cyj­nych – poin­for­mo­wała go Val. – Zro­bimy to na mój sygnał.

Wkle­pała w swoją kla­wia­turę kilka komend. Merven zro­bił to samo, a potem zacze­kał na jej znak. Gdy ski­nęła głową, wpi­sał swój kod.

Pokład ope­ra­cyjny roz­brzmiał cichym, dźwięcz­nym sygna­łem alar­mo­wym, gdy wia­do­mość została wysłana. Merven wie­dział, że podobny odgłos sły­chać teraz w całym ukła­dzie Het­zal – dobie­gał z gło­śni­ków wszyst­kich jed­no­stek: od kabin śmie­cia­rek aż po pałac mini­stra na świe­cie głów­nym. Czter­dzie­ści miliar­dów istot pod­no­siło wła­śnie z prze­ra­że­niem głowy i patrzyło w górę. Jedną z nich była uro­cza czer­wo­no­skóra Twi’lekanka, zasta­na­wia­jąca się zapewne, czy jej ulu­biony Miria­la­nin zjawi się w kan­ty­nie dziś wie­czór.

Merven wstał.

– Zro­bi­li­śmy, co do nas nale­żało – oznaj­mił. – Teraz do promu. Wia­do­mość wyja­śnia­jącą, co się dzieje, możemy wysłać po dro­dze.

Vel poki­wała głową i rów­nież wstała ze swo­jego miej­sca.

– Racja. Wyno­śmy się z…

Jeden z obiek­tów wysko­czył z nad­prze­strzeni tak bli­sko i poru­szał się tak szybko, że w uję­ciu kate­go­rii astro­no­micz­nych ude­rzył w nich w tej samej chwili, w któ­rej się poja­wił.

Prze­lotny roz­błysk ognia i ano­ma­lia znik­nęła – wraz ze sta­cją moni­to­ro­wa­nia, dwójką obsłu­gu­ją­cych ją tech­ni­ków ska­no­wa­nia oraz wszyst­kimi ich marze­niami, oba­wami, nadzie­jami i pra­gnie­niami; ener­gia kine­tyczna obiektu roz­py­liła wszystko na atomy w cza­sie krót­szym niż mgnie­nie oka.Roz­dział czwarty

roz­dział czwarty

REPU­BLI­KAŃ­SKI KRĄ­ŻOW­NIK TYPU EMIS­SARY „TRZECI HORY­ZONT”

90 minut do zde­rze­nia

W ukła­dzie Het­zal poja­wił się sta­tek, wyska­ku­jąc z nad­prze­strzeni i gwał­tow­nie zwal­nia­jąc pod­czas powrotu do zwy­kłej pręd­ko­ści. Zna­lazł się daleko w głębi kursu pro­wa­dzą­cego ku słońcu, a stud­nie gra­wi­ta­cyjne, wśród któ­rych musiał manew­ro­wać, z pew­no­ścią roze­rwa­łyby na strzępy mniej­szą jed­nostkę – a nawet tę, gdyby obsada jej mostka nie sta­no­wiła naj­lep­szych spo­śród naj­lep­szej kadry Repu­bliki.

Sta­tek nazy­wał się „Trzeci Hory­zont” i był piękny. Poszy­cie jego zaostrza­ją­cego się stop­niowo kadłuba pełne było łagod­nych krzy­wizn, przy­po­mi­na­ją­cych fale na srebr­nym morzu, a wzno­szące się z niego wieże i blanki upo­dab­niały go do leżą­cej na boku for­tecy zło­żo­nej z licz­nych skrzy­deł, iglic i wypię­trzeń. Był niczym wcie­le­nie ambi­cji. Opty­mi­zmu. Sta­no­wił ucie­le­śnie­nie piękna, powo­ła­nego do życia dla samego jego ist­nie­nia, bez przy­kła­da­nia spe­cjal­nej wagi do kosz­tów czy wysiłku wło­żo­nego w budowę.

„Trzeci Hory­zont” sta­no­wił dzieło sztuki, sym­bol wiel­kiej Repu­bliki i świa­tów, które repre­zen­to­wała.

Z umiesz­czo­nych w kadłu­bie han­ga­rów zaczęły się wysy­py­wać mniej­sze jed­nostki, odry­wa­jąc się od niego niczym płatki kwia­tów porwane bryzą; lśniące kro­ple sre­bra i złota. To były statki zakonu Jedi, vec­tory. Jako że Jedi i Repu­blika ści­śle ze sobą współ­pra­co­wali, podob­nie miała się rzecz z ich stat­kami oraz samymi człon­kami zakonu. Han­gary „Trze­ciego Hory­zontu” opusz­czały rów­nież więk­sze jed­nostki, sta­no­wiące siłę robo­czą Repu­bliki: long­be­amy – uni­wer­salne jed­nostki prze­zna­czone do walki, misji poszu­ki­waw­czych i ratun­ko­wych, trans­portu oraz wypeł­nia­nia każ­dego innego zada­nia, jakiego aku­rat wyma­gały oko­licz­no­ści.

Vec­tory były sta­tecz­kami pasa­żer­skimi, kon­fi­gu­ro­wa­nymi jako pojazdy jedno- lub dwu­oso­bowe – bo nie wszy­scy Jedi podró­żo­wali samot­nie. Nie­któ­rym towa­rzy­szyli ich pada­wani, tak aby mogli przy­swa­jać lek­cje, któ­rych pra­gnęli im udzie­lić ich mistrzo­wie. Long­be­amy mogła obsłu­gi­wać załoga zło­żona z trzech osób, ale były one zdolne pomie­ścić na swo­ich pokła­dach do dwu­dzie­stu czte­rech żoł­nie­rzy, dyplo­ma­tów, sani­ta­riu­szy, tech­ni­ków… każ­dego, kto był aku­rat potrzebny.

Mniej­sze statki przy­spie­szyły, odda­la­jąc się od „Trze­ciego Hory­zontu”, aby zanu­rzyć się w głąb układu. Każ­demu z nich wyzna­czono cel, zada­nie. Każdy miał do oca­le­nia czy­jeś życie.

Na mostku „Trze­ciego Hory­zontu” stała samot­nie wysoka kobieta. Dookoła niej jak w ukro­pie uwi­jali się człon­ko­wie załogi, w łuko­wa­tych niszach i zaka­mar­kach mostka ofi­ce­ro­wie, nawi­ga­to­rzy i spe­cja­li­ści zaczy­nali koor­dy­no­wać swoje wysiłki ukie­run­ko­wane na oca­le­nie układu Het­zal od znisz­cze­nia. Kobieta nazy­wała się Avar Kriss i przez więk­szość swo­jego około trzy­dzie­sto­let­niego życia była człon­ki­nią zakonu Jedi. Jako dziecko tra­fiła do Wiel­kiej Świą­tyni na Coru­scant – szkoły, amba­sady i klasz­toru w jed­nym, sta­no­wią­cej jed­no­cze­śnie ostoję Mocy łączą­cej wszyst­kie istoty żywe. Począt­kowo nale­żała do mło­dzi­ków, aby w miarę postę­pów awan­so­wać do stop­nia pada­wanki, następ­nie rycerki Jedi i wresz­cie stać się…

Mistrzy­nią.

To ona zawia­dy­wała tą ope­ra­cją. „Trze­cim Hory­zon­tem”, sta­no­wią­cym część nie­wiel­kiej floty sił poko­jo­wych utrzy­my­wa­nej przez Koali­cję Obrony Repu­bliki, dowo­dził admi­rał nazwi­skiem Kro­nara, ale w tej akcji, pró­bie uchro­nie­nia Het­zala przed kata­strofą, prze­ka­zał stery Jedi. Decy­zja została pod­jęta jed­no­myśl­nie i nie była przed­mio­tem dys­ku­sji. Repu­blika miała swoje silne punkty, podob­nie jak Jedi, i każda ze stron wyko­rzy­sty­wała dostępne jej środki, aby wspie­rać drugą i dzia­łać na jej korzyść.

Avar Kriss przy­glą­dała się obra­zowi układu Het­zal wyświe­tla­nemu na pła­skiej sre­brzy­stej ścia­nie pro­jek­cyj­nej mostka przez spe­cjalne dro­idy łącz­no­ściowe lewi­tu­jące tuż przed nią. Mapę sytu­acyjną two­rzono na pod­sta­wie infor­ma­cji prze­ka­zy­wa­nych przez źró­dła wewnątrz­u­kła­dowe, a także sys­temy czuj­ni­ków „Trze­ciego Hory­zontu”. Na zie­lono zazna­czono na niej światy, statki, sta­cje kosmiczne i sate­lity Het­zala. Wła­sne zasoby Kriss – vec­tory, long­be­amy i sam „Hory­zont” – miały barwę nie­bie­ską. Śmier­cio­no­śne punkty, prze­my­ka­jące przez układ z nie­sa­mo­witą pręd­ko­ścią, nie­zna­nego typu i źró­dła, były czer­wone. Na jej oczach na wyświe­tla­czu poja­wiły się nowe szkar­łatne plamki. Cokol­wiek się tam działo, to jesz­cze nie był koniec.

Dłoń Avar Kriss powę­dro­wała do ramie­nia, na któ­rym jej długa biała szata była spięta złotą klamrą w kształ­cie sym­bolu zakonu – żywego wschodu słońca. To był ubiór cere­mo­nialny, odpo­wiedni na walne zgro­ma­dze­nie przed­sta­wi­cieli Jedi i Repu­bliki, na które wysłano jakiś czas temu „Trzeci Hory­zont”. Sta­tek wypeł­nił już swoją misję i wra­cał wła­śnie z inspek­cji na pokła­dzie dopiero co ukoń­czo­nej sta­cji kosmicz­nej o nazwie Latar­nia Gwiezdny Blask, która miała zmie­nić obli­cze galak­tyki. Teraz jed­nak, zwa­żyw­szy na cha­rak­ter cze­ka­ją­cego ich zada­nia, zdobne szaty tylko ją roz­pra­szały. Avar stuk­nęła pal­cem w klamrę, która otwo­rzyła się i opa­dła na zie­mię pośród fał­dów tka­niny, odsła­nia­jąc ukrytą pod zbyt­kow­nym stro­jem pro­stą białą tunikę z deko­ra­cyj­nym zło­tym moty­wem. Na bio­drze kobiety, w bia­łej kabu­rze, spo­czy­wał meta­lowy cylin­der – lity walec ze sre­brzy­sto­bia­łego elek­trum, przy­po­mi­na­jący rączkę jakie­goś narzę­dzia pozba­wioną ele­mentu użyt­ko­wego. Przez całą dłu­gość cylin­dra, aż do osłony emi­tera, bie­gła spi­ral­nie żło­biona linia inkru­sto­wana żywo­zie­lo­nym mor­skim kamie­niem – słu­żąca zarówno jako zdo­bie­nie, jak i detal ręko­je­ści popra­wia­jący chwyt. To była broń, którą Avar bie­gle wła­dała, ale któ­rej nie będzie dziś potrze­bo­wać. Mie­cze świetlne nie mogły oca­lić Het­zala. Musieli to zro­bić sami Jedi.

Avar usia­dła na pod­ło­dze, krzy­żu­jąc nogi. Jej się­ga­jące do ramion jasne włosy same odsu­nęły się z twa­rzy, jakby żyły wła­snym życiem, a potem splo­tły się w skom­pli­ko­wany węzeł, man­dalę, któ­rej stwo­rze­nie samo w sobie poma­gało jej się sku­pić. Avar przy­mknęła oczy…

Spo­wol­niła oddech, się­ga­jąc poprzez ota­cza­jącą ją i prze­peł­nia­jącą Moc. Powoli zaczęła się wzno­sić w powie­trze i zatrzy­mała się jakiś metr nad pokła­dem.

W jej stronę kie­ro­wało się coraz wię­cej zacie­ka­wio­nych spoj­rzeń obsady mostka „Trze­ciego Hory­zontu”. Kiwali gło­wami lub uśmie­chali się lekko. Nie­któ­rzy tego nie oka­zy­wali, ale i w ich duszach na ten widok zapa­lała się iskierka nadziei. Wszy­scy wra­cali jed­nak szybko do wypeł­nia­nia swo­ich pil­nych obo­wiąz­ków.

Avar Kriss nie zwra­cała uwagi na reak­cje oto­cze­nia. Teraz ist­niały dla niej tylko Moc oraz to, co jej ona prze­ka­zy­wała – i co Avar musiała zro­bić.

Przy­stą­piła do dzia­ła­nia.Roz­dział szó­sty

roz­dział szó­sty

UKŁAD HET­ZAL, REPU­BLI­KAŃ­SKI LONG­BEAM „AURORA IX”

75 minut do zde­rze­nia

– Czy jest pan tego pewien, kapi­ta­nie? – spy­tał pod­ofi­cer Inna­min, wska­zu­jąc na swój ekran, na któ­rym wyświe­tlana była z grub­sza ścieżka jed­nej z ano­ma­lii nad­prze­strzen­nych pędzą­cych ku cen­trum układu. – Musimy ją zestrze­lić, nim kogoś zabije. Albo całe mnó­stwo kto­siów. Pro­blem w tym, że nasze kom­pu­tery celow­ni­cze nie mogą obli­czyć tra­jek­to­rii. Ano­ma­lia poru­sza się zbyt prędko. Zary­zy­ko­wał­bym stwier­dze­nie, że w naj­lep­szym razie mamy szansę jedną do trzech, by tra­fić w cel.

Kapi­tan Bri­ght pokrę­cił głową; wyra­sta­jące z niej macki zasze­le­ściły, ocie­ra­jąc się o jego ramiona. Wie­dział, że powi­nien praw­do­po­dob­nie udzie­lić Inna­mi­nowi repry­mendy za kwe­stio­no­wa­nie jego roz­ka­zów – dzie­ciak robił to przez cały czas. Był młody jak na czło­wieka, nie miał jesz­cze nawet dwu­dzie­stu lat. Miał za to ten­den­cję do upie­ra­nia się, że wszystko wie lepiej. A Bri­ght zazwy­czaj przy­my­kał na to oko. Życie było zbyt krót­kie, a statki, któ­rymi latali, zbyt małe, by nie­po­trzeb­nie budo­wać napię­cie. Spo­ra­dyczne zada­wa­nie wyni­ka­ją­cych z braku pew­no­ści pytań nie było w zasa­dzie nie­sub­or­dy­na­cją.

„Jedna szansa na trzy” – wes­tchnął w duchu. Wła­ści­wie to nie był pewien, czego dokład­nie ocze­ki­wał. Po pro­stu… może wyniku lep­szego niż jeden do trzech, że uda im się wypeł­nić misję?

Ich long­beam o kodzie wywo­ław­czym „Aurora IX” był praw­dzi­wym dzie­łem sztuki, jed­nym z naj­now­szych pro­jek­tów repu­bli­kań­skich stoczni na Hosnian Prime. Nie był to może okręt, ale i nie łupinka. Wypo­sa­żono go w pro­ce­sory roz­dzie­lone, zdolne opra­co­wy­wać sekwen­cje ogniowe dla ataku na liczne cele, a także przy­go­to­wy­wać bla­ste­rowy ostrzał roz­pro­szony, wystrze­li­wać poci­ski oraz wysy­łać w prze­strzeń poje­dyn­cze salwy obronne w cha­rak­te­rze środ­ków zarad­czych. Był rów­nież przy­jemny dla oka. Zda­niem Bri­ghta wyglą­dał niczym jedna z mło­to­ryb, na które polo­wał na swo­jej ojczy­stej Glee Anselm – gruba, tępo zakoń­czona czaszka, zwę­ża­jąca się aż do poje­dyn­czej, zawi­nię­tej płe­twy ogo­no­wej. To była mocna, piękna bestia – nie było co do tego wąt­pli­wo­ści. Ale ich cel, jeden z tajem­ni­czych obiek­tów mkną­cych przez układ Het­zal, poru­szał się nie­mal z pręd­ko­ścią świa­tła. Wysko­czył z nad­prze­strzeni niczym roz­grzana do czer­wo­no­ści, wystrze­lona z działa gruda. „Aurora IX” mogła sobie i być dzie­łem sztuki, ale to wcale nie zna­czyło, że potrafi doko­ny­wać cudów.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki