Star Wars. Z pewnego punktu widzenia. 40 opowieści na 40-lecie "Imperium kontratakuje" - ebook

Tytuł ory­gi­nału: Star Wars: From a Cer­tain Point of View: The Empire Stri­kes Back

Pro­jekt gra­ficzny: Eli­za­beth A.D. Eno
Redak­cja i korekta: Mag­da­lena Kozłow­ska
Kon­sul­ta­cja: Jacek Drew­now­ski

Ilu­stra­cje na nastę­pu­ją­cych stro­nach autor­stwa Chrisa Tre­vasa: 2–3, 21, 35, 51, 71, 111, 153, 169, 279, 293, 311, 401, 415, 437, 453, 487, 523, 595, 619 i 633.

© & TM 2024 Lucas­film Ltd. All rights rese­rved.

Wydawca:
Wydaw­nic­two Ole­sie­juk
an imprint of Dres­sler Dublin sp. z o.o.
05-850 Oża­rów Mazo­wiecki
ul. Poznań­ska 91
wydaw­nic­two@dres­sler.com.pl
www.wydaw­nic­two-ole­sie­juk.pl

Dys­try­bu­cja: www.dres­sler.com.pl

Księ­gar­nia inter­ne­towa: www.swiatk­siazki.pl

Wszel­kie prawa zastrze­żone.

_Star Wars. Z pew­nego punktu widze­nia. Impe­rium kontr­ata­kuje to fik­cja lite­racka. Wszyst­kie nazwy, miej­sca i zda­rze­nia są fik­cyjne i powstały w wyobraźni auto­rów, a jakie­kol­wiek podo­bień­stwo do miejsc, zda­rzeń i osób, żywych czy zmar­łych, jest cał­ko­wi­cie przy­pad­kowe._

Wer­sję elek­tro­niczną przy­go­to­wano w sys­te­mie _Zecer_Tom Angle­ber­ger

Sar­wat Chadda

S. A. Cha­kra­borty

Mike Chen

Adam Chri­sto­pher

Katie Cook

Zora­ida Cór­dova

Deli­lah S. Daw­son

Tracy Deonn

Seth Dic­kin­son

Ale­xan­der Freed

Jason Fry

Chri­stie Gol­den

Hank Green

Rob Hart

Lydia Kang

Michael Kogge

R. F. Kuang

C. B. Lee

Mac­kenzi Lee

John Jack­son Mil­ler

Michael Moreci

Daniel José Older

Mark Oshiro

Amy Ratc­liffe

Beth Revis

Lil­liam Rivera

Cavan Scott

Emily Skrut­skie

Karen Strong

Anne Toole

Cathe­rynne M. Valente

Austin Wal­ker

Mar­tha Wells

Django Wexler

Kier­sten White

Gary Whitta

Brit­tany N. Wil­liams

Char­les Yu

Jim ZubOCZY IMPERIUM. KIERSTEN WHITE

OCZY IMPE­RIUM

Kier­sten White

Wybierz­cie dowolną spo­śród dzie­się­ciu ostat­nich prze­glą­da­nych trans­mi­sji. Musi­cie tam spę­dzić resztę życia. Gdzie jeste­ście? – spy­tała Lorem, a jej głos roz­szedł się echem po nie­wiel­kim pomiesz­cze­niu ana­liz, gdzie pra­co­wali.

Maela była pod wra­że­niem tego, jak Lorem potra­fiła robić wiele rze­czy naraz – sor­to­wała dane, a jed­no­cze­śnie pro­wa­dziła nie­koń­czące się poga­duszki.

Co innego Dirjo Harch.

– Rób, co do cie­bie należy, i bądź cicho. – Wyłą­czył to, czemu przy­glą­dał się na ekra­nie, i odpa­lił kolejny pakiet danych. Maela wola­łaby, gdyby pozwa­lano im pra­co­wać indy­wi­du­al­nie. Albo jesz­cze lepiej – w małych gru­pach. Wybra­łaby do wła­snej Lorem. I Aziera. Więc tak naprawdę pra­co­wa­łaby ze wszyst­kimi prócz Dirja, zwa­żyw­szy na jego kwa­śne miny i nędzną oso­bo­wość.

– Prze­cież robię – rzu­ciła Lorem, jak zawsze rado­sna. Cza­sami nosiła czapkę na ciem­nych lokach pod zawa­diac­kim kątem. Na tyle tylko, by zła­mać regu­la­min, a jed­no­cze­śnie nie zajść za skórę Dir­jowi i nie ryzy­ko­wać skargi. Maela lubiła ich mun­dury. To, co ozna­czały. Że była tutaj. Że to robiła.

Świa­tełko zami­go­tało przy jej twa­rzy i kobieta prze­su­nęła włącz­nik. Przy­jęła nad­cią­ga­jącą trans­mi­sję i dodała ją do cią­gle rosną­cej kolejki. Tak długo pra­co­wała już z son­dami zwia­dow­czymi typu Viper, z ich nie­zli­czo­nymi zastę­pami, z maszy­nami o okrą­głych kopu­łach i odnó­żach niczym podzie­lone sta­wami macki. Wpa­try­wała się w ich puste czarne śle­pia i zasta­na­wiała się, dokąd je wywieje. Co zoba­czą.

A teraz sama widziała wszystko.

– Ale gdy robię, co do mnie należy – cią­gnęła Lorem, na co Dirjo aż się spiął – nie łapię, czemu niby nie mie­li­by­śmy się nieco zaba­wić. Będziemy się prze­dzie­rać przez sto tysięcy trans­mi­sji.

Azier odchy­lił się w fotelu i roz­cią­gnął ramiona. Roz­ma­so­wał dłońmi bladą, nie­na­gan­nie ogo­loną, pokrytą zmarszcz­kami twarz. Maela podej­rze­wała, że praca nad odzy­ski­wa­niem i prze­twa­rza­niem trans­mi­sji w ramach Pro­jektu Rój w jego przy­padku była degra­da­cją, choć nie wie­działa dla­czego. Podob­nie jak ona sama, Dirjo i Lorem dopiero zaczy­nali impe­rialną służbę.

– Lorem, moja młoda kole­żanko – odparł Azier gład­kim tonem impe­rial­nego, tym, który Maela na­dal pró­bo­wała opa­no­wać, by zataić, że pocho­dzi skądś indziej. – Męż­czy­zna, któ­remu pod­le­gamy, służy na pokła­dzie „Exe­cu­tora” w Eska­drze Śmierci Dar­tha Vadera. Naprawdę uwa­żasz, że zabawa jest prio­ry­te­tem dla kogo­kol­wiek z nich?

Lorem zachi­cho­tała i nawet Maela mimo­wol­nie się uśmiech­nęła. Dirjo jed­nak prych­nął i odwró­cił gwał­tow­nie głowę.

– Śmiesz kry­ty­ko­wać lorda Vadera?

Azier mach­nął lek­ce­wa­żąco ręką.

– Przy­no­szą śmierć tym, któ­rzy zagra­żają Impe­rium. Prze­ży­łem wojnę, któ­rej żadne z was nie pamięta i nie rozu­mie. Ani myślę prze­cho­dzić przez to ponow­nie. A co do two­jego pyta­nia, Lorem, wolę już na zawsze pozo­stać w tej lata­ją­cej meta­lo­wej puszce, niż odwie­dzić jedną z tych zapo­mnia­nych skał, z któ­rych skła­dają mel­dunki nasze sondy zwia­dow­cze.

– Nie przez sto tysięcy – wtrą­ciła lek­kim tonem Maela.

– Co? – spy­tała Loren. Obró­ciła się w fotelu, by poświę­cić całą uwagę kole­żance.

– W ramach Pro­jektu Rój roz­siano po galak­tyce sto tysięcy jed­no­stek. Ale nie wszyst­kie dotrą do celu. Nie­które się roz­biją i staną bez­u­ży­teczne. Część wylą­duje w śro­do­wi­sku unie­moż­li­wia­ją­cym trans­mi­sję. Gdy­bym miała zga­dy­wać, powie­dzia­ła­bym, że dosta­niemy gdzieś od sześć­dzie­się­ciu pię­ciu do osiem­dzie­się­ciu tysięcy trans­mi­sji. – Sondy zwia­dow­cze typu Viper sta­no­wiły wytrzy­małe cudeńka, chro­nione ponadto przez kap­suły, ale mimo wszystko. Kosmos był roz­le­gły, a zmien­nych zatrzę­sie­nie.

– W takim razie upo­ramy się z tym przed koń­cem zmia-ny – odparła Lorem i wyszcze­rzyła zęby. – A potem posta­no­wimy, na któ­rej pla­ne­cie będziemy żyć po wsze czasy! Choć moje opcje są takie sobie. Ty jesteś z Głę­bo­kiego Jądra, prawda? Masz jakieś nagra­nia z rodzi­mego świata, żeby­śmy mogli je dodać do listy poten­cjal­nych relo­ka­cji?

Maela odwró­ciła się w stronę wła­snej kon­soli. Widać jej praca nad akcen­tem poszła na marne.

– Nie mam. Nie wysy­ła­li­śmy sond na Vulp­ter.

Azier prych­nął.

– Co? – spy­tała Lorem. – Co w tym śmiesz­nego?

Dirjo wci­snął przy­cisk moc­niej, niż było to konieczne.

– Połowa sond, któ­rymi dys­po­nu­jemy, powstała wła­śnie tam, na Vulp­te­rze. Ale wra­camy do pracy. – Przy­brał opry­skliwy ton, ale otak­so­wał Maelę badaw­czym spoj­rze­niem. – Przy­by­łaś z czę­ści pro­duk­cyj­nej. Chęt­nie bym o tym kie­dyś poroz­ma­wiał.

Maela spoj­rzała na ekran. Wie­działa, że mało kto rwał się do tej pracy. Że wyko­ny­wali ją albo nie­udacz­nicy pokroju Aziera, albo ludzie tacy jak Dirjo, któ­rzy jesz­cze nie zdo­łali się wspiąć po szcze­blach kariery. Sama jed­nak wnio­sła kon­kret­nie o ten przy­dział i nie miała ochoty tra­fić ni­gdzie indziej w ramach służby Impe­rium. Wsu­nęła dłoń do kie­szeni i powio­dła pal­cami po gład­kiej, okrą­głej powierzchni głów­nej soczewki sondy. Ile razy wpa­try­wała się w te foto­re­cep­tory i pra­gnęła zoba­czyć to, co one? Ile razy wyobra­żała sobie, jak pędzi przez bez­miar kosmosu, by podzi­wiać nie­sa­mo­wite widoki?

A teraz była tutaj. Moż­li­wie naj­bli­żej. W zasięgu ręki miała wizje i cele podróży dzie­sią­tek tysięcy sond zwia­dow­czych. Jak w marze­niach.

No, przy­naj­mniej w jej marze­niach.

– Nie – odparła jej matka. Nie zadała sobie trudu, by zdjąć gogle o lustrza­nych soczew­kach. – Wyklu­czone.

Maela poczuła, jak na jej twa­rzy poja­wia się kwa­śna mina, a to roz­zło­ściło ją jesz­cze bar­dziej. Sądziła, że już wyro­sła z gry­ma­sów, no i zde­cy­do­wa­nie wyro­sła z wieku, w któ­rym wargi zdra­dzały jej każdą emo­cję, co spo­ty­kało się z szy­der­stwami.

– To nie­spra­wie­dliwe – powie­działa, wska­zu­jąc pro­to­typ, przy któ­rym dłu­bała matka. – Tam jest tyle do zoba­cze­nia, one widzą wszystko, a jedyne, co widzę ja, to ten zakład pro­duk­cyjny. – Maela wychy­liła się i spoj­rzała na wła­sne znie­kształ­cone odbi­cie w głów­nym oku dro­ida. Wie­działa, że tak naprawdę to nie oko, nie do końca, ale zawsze tak o nim myślała. Spa­ce­ro­wała wzdłuż rzę­dów sond, pod­wie­szo­nych na mecha­nicz­nych pną­czach niczym owoce. Sta­rała się ujrzeć sie­bie w każ­dej soczewce. Dzięki temu, gdy już roz­prze­strze­nią się po galak­tyce i polecą w kie­runku ciał nie­bie­skich, któ­rych ni­gdy nie miała odwie­dzić, przy­naj­mniej jakaś jej cząstka tam trafi. Duch w maszy­nach jej matki.

– Myślisz, że tyle zoba­czysz, gdy podej­miesz pracę dla Impe­rium? – Jej matka zro­biła minę, jakby zja­dła coś nie­do­brego. – Uwierz mi, nie chcesz mieć z nimi nic wspól­nego.

– Jak możesz tak mówić? – Maela wyrzu­ciła ręce w powie­trze, znie­sma­czona hipo­kry­zją matki. – Sama dla nich pra­cu­jesz!

– Nie pra­cuję dla nich. Pro­jek­tuję i pro­du­kuję droi-dy. A po woj­nach klo­nów nie jest to naj­bar­dziej opła­calny inte­res. – Wes­tchnęła, odchy­liła się i powio­dła dłońmi po nie­sfor­nych lokach. Teraz były już bar­dziej siwe niż czarne, a Maela wie­działa, że pod goglami ujrza­łaby cien­kie linie zmarsz­czek, powoli znie­kształ­ca­ją­cych skórę wokół oczu matki. – Ale na tym się znam. I dzięki temu zapew­niam bez­pie­czeń­stwo naszej rodzi­nie.

– I wię­zisz nas tutaj, na tej pozba­wio­nej życia pla­ne­cie, w tej bez­dusz­nej fabryce! – Maela kop­nęła w stół i czę­ści pro­to­typu pole­ciały we wszyst­kie strony. – Przy­naj­mniej gdy­bym pra­co­wała dla Impe­rium, robi­ła­bym coś waż­nego.

– Tak – odparła matka tonem przy­wo­dzą­cym na myśl zasu­wa­jące się drzwi. – Robi­ła­byś wiele róż­nych rze­czy. – Odda­liła się i zosta­wiła Maelę samą z meta­lem, który jesz­cze nie był dro­idem.

Maela pod­nio­sła soczewkę i spoj­rzała we wła­sne odbi­cie. Nie chciała być duchem, wspo­mnie­niem, więź­niem. Część zmie­ściła się ide­al­nie w jej kie­szeni wraz z pod­jętą przed chwilą decy­zją. Zamie­rzała zoba­czyć galak­tykę, posy­łana ku coraz now­szym, nie­zna­nym celom przez to samo Impe­rium, które odbie­rało te dro­idy.

Maela miała zmę­czone oczy, tak suche, że gdy mru­gała, sły­szała, jak powieki ocie­rają się o sie­bie. Nie wie­działa, jak długo oglą­dała nagra­nia, odsie­wa­jąc te, które nie zawie­rały żad­nych przy­dat­nych infor­ma­cji. Pozo­stali w któ­rymś momen­cie opu­ścili pomiesz­cze­nie, by coś zjeść czy pójść spać, nie była pewna.

Nie potrze­bo­wała dro­idów matki, by jej duch zwie­dzał galak­tykę, bo teraz była z nimi połą­czona. Miała je na wycią­gnię­cie ręki. Za ich pośred­nic­twem uka­zy­wały się jej nie­zli­czone nowe widoki. Była wszę­dzie.

Rośliny wyso­kie niczym wie­żowce, wzno­szące się w niebo, ema­nu­jące bar­wami nie­wy­kry­wal­nymi ludz­kim okiem. Kraj-obrazy pustynne, tak jałowe, że sam ich widok spra­wiał, iż robiło się jej sucho w gar­dle. Bez­denny ocean, oczy i zęby skie­ro­wane w jej stronę, gdy zagłę­biała się w ciem­no­ściach. Świat za świa­tem, a ona widziała je wszyst­kie.

Tak zaśle­piła ją nie­skoń­czona biel lodu naj­now­szej pla­nety, że o mało tego nie prze­ga­piła.

– Ktoś je wzniósł – szep­nęła, wodząc wzro­kiem po geo­me­trycz­nych, syme­trycz­nych kop­cach wysta­ją­cych z lodu. Były zbu­do­wane z metalu, a według dro­ida gene­ro­wały ener­gię. Co ozna­czało, że ktoś z nich korzy­stał. Zanim jed­nak mogła nawią­zać połą­cze­nie i pokie­ro­wać sondą oso­bi­ście, ekran zami­go­tał i łącz­ność ustała.

Maszyna ule­gła samo­znisz­cze­niu. Co ozna­czało tylko jedno: została zaata­ko­wana. Maeli wzro­sło tętno. Zna­la­zła to. Była pewna. Zna­la­zła to, czego szu­kali.

Wdu­siła przy­cisk komu­ni­ka­tora.

– Dirjo, mam ich.

Z gło­śnika wydo­były się szumy i zaspany głos.

– Ale że kogo?

– Rebe­lię.

Po paru minu­tach męż­czy­zna stał tuż obok i nachy­lał się nad ekra­nem. Dołą­czyli i pozo­stali. W sali było zbyt cia­sno, by wszy­scy pomie­ścili się przy jej sta­no­wi­sku.

– Jesteś pewna? – zapy­tał. – W galak­tyce jest mnó­stwo róż­nych kolo­nii.

– Nie na Hoth. Jedy­nymi rze­czami, które zna­la­złam, są śnieg i nie­liczne zwie­rzęta. – Przyj­rzała się w cało­ści nagra­niom sondy, cofa­jąc je od momentu wybu­chu, ale oprócz gene­ra­to­rów i samego ataku dostrze­gała jedy­nie śnieg, lód i stwo­rze­nia czła­piące nie­zgrab­nie na dwóch nogach, o małych łapach i potęż­nych gru­bych ogo­nach. Na swój spo­sób były uro­cze. Przez dłuż­szy czas przy­glą­dała się stadu. Wyobra­żała sobie, jak brzmią te zwie­rzęta, jakie wydaje się w dotyku ich futro, jaką funk­cję peł­nią te zakrę­cone rogi. W mniej­szym stop­niu przej­mo­wała się Rebe­lią.

– Zresztą – dodała, pró­bu­jąc sku­pić myśli – te gene­ra­tory są zbyt duże jak na pro­stą kolo­nię. I ktoś strze­lił do dro­ida. – To ostat­nie ją zabo­lało. Żało­wała, że nie może wzno­wić połą­cze­nia. Nie chciała, by jej sonda, jej oczy, leżała mar­twa w śniegu.

Dirjo skrzy­wił się i przy­gryzł wargę.

– Jeśli się mylimy…

– To będziemy szu­kać dalej.

Azier prych­nął.

– To Impe­rium. Tutaj pomyłki nie ucho­dzą pła­zem.

Maeli było wszystko jedno. Żywiła prze­ko­na­nie, że odna­la­zła Rebe­lię. No i czuła, że to wła­ściwe, by udało się to wła­śnie jej. Jej dro­idom, jej oczom. Przez ten cały czas marzyła o tym, że znaj­dzie się w ich wnę­trzu. Spraw­dziło się.

Dirjo zaczerp­nął głę­boko tchu, po czym przy­tak­nął.

– Wyślę twoje usta­le­nia Piet­towi.

Maela zwol­niła miej­sce przy sta­no­wi­sku. Prze­jął je Dirjo.

Lorem zmarsz­czyła brwi.

– To Maela doko­nała odkry­cia. Powinno pójść na jej konto.

– Prze­cież nie cho­dzi o pochwały, a o Impe­rium – odparł Dirjo.

– Skoro nie, to dla­czego się upie­rasz, że to ty oso­bi­ście prze­ka­żesz infor­ma­cje Piet­towi? – burk­nął Azier.

Maela już zasia­dła przy innym sta­no­wi­sku. Jeśli się okaże, że nie ma racji, będą musieli szu­kać dalej, więc rów­nie dobrze mogła już zacząć. Nie potra­fiła jed­nak prze­stać myśleć o zaob­ser­wo­wa­nych isto­tach, ani o roz­bły­sku świa­tła czy o koń­cówce trans­mi­sji. Istotę, która wyszła spod rąk jej matki, spo­tkał gwał­towny koniec. Tak samo gwał­tow­nie skoń­czyła się wizyta Maeli na Hoth.

Gdy wszy­scy byli zaafe­ro­wani ocze­ki­wa­niem na kon­takt ze strony Pietta, Maela prze­glą­dała nie­zli­czone trans­mi­sje. Gdy zna­la­zła tę, któ­rej szu­kała, zalała ją fala triumfu: kolejna sonda zwia­dow­cza wylą­do­wała na Hoth. Co ozna­czało, że na­dal może się tam rozej­rzeć.

Nie powinna. Albo Hoth było ich celem, albo nie. Powinna szu­kać dalej.

Hoth jed­nak zda­wało jej się miej­scem praw­dziw­szym niż wszyst­kie poprzed­nio odwie­dzone. To, co tam ujrzała, miało zna­cze­nie, i była irra­cjo­nal­nie zła na to, że trans­mi­sja tak szybko dobie­gła końca. Jasne, cią­gle tra­cili sondy zwia­dow­cze. Ale ta została znisz­czona.

Póź­niej – nie potra­fiła powie­dzieć kiedy, bo gorącz­kowo prze­glą­dała nagra­nia w nadziei, że znaj­dzie coś wyjąt­ko­wego, i pró­bo­wała zapo­mnieć, jak usil­nie pra­gnie wró­cić na Hoth – nade­szła trans­mi­sja z „Exe­cu­tora”.

– Tak, sir. Dzię­kuję, sir. – Dirjo oparł się o kon­solę. Na jego twa­rzy wal­czyły ze sobą ulga i samo­za­do­wo­le­nie. – Mie­li­śmy rację. Są na Hoth.

Lorem poło­żyła dłoń na ramie­niu kole­żanki.

– Chcia­łeś powie­dzieć, że Maela miała rację.

– To będzie wiel­kie zwy­cię­stwo dla Impe­rium. Już jest zwy­cię­stwem dla Pro­jektu Rój. – Dirjo sta­nął pro­sto, obcią­gnął mun­dur i wypiął pierś. – Powin­ni­śmy to uczcić.

– Zro­bię wszystko, byle tylko opu­ścić tę klitkę – burk­nął Azier i wstał z fotela, choć on nie popra­wił pomię­tej kurtki.

Lorem się zaśmiała. Chwy­ciła Maelę za rękę i odcią­gnęła ją od sta­no­wi­ska. Kobieta obej­rzała się tęsk­nie na migo­czące kon­tro­lki, na kwa­dra­towe przy­ci­ski, obiet­nicę cudów prze­ka­zy­wa­nych za pośred­nic­twem innych oczu. Wło­żyła rękę do kie­szeni i pogła­dziła gładką powierzch­nię soczewki. Prze­każe wieść matce. Wyśle infor­ma­cję o ich suk­ce­sie. Dowód na to, że nie tylko dro­idy zasłu­gują, by roz­sy­łać je po całej galak­tyce.

Śniła o lodzie. Nie potra­fiła prze­stać o nim myśleć, zasta­na­wiać się. Tęsk­niła za swoją przed­wcze­śnie zakoń­czoną wizytą na pla­ne­cie, która fak­tycz­nie oka­zała się mieć zna­cze­nie.

Parę dni póź­niej, gdy wszy­scy pozo­stali odsy­piali zmianę, Maela wśli­zgnęła się do cen­trali Pro­jektu Rój. Jej fotel był chłodny, a świa­tła – przy­ćmione, ale pomiesz­cze­nie znik­nęło, gdy prze­jęła zdalne ste­ro­wa­nie nad drugą sondą na Hoth.

Wśli­zgnęła się w jej meta­lowy kor­pus i pozwo­liła, by ekran wypeł­nił jej wzrok. Chłód fotela zmie­nił się w chłód sku­tego lodem kra­jo­brazu. Zna­la­zła się tam.

Sunęła wzdłuż lodow­ców i zasp śnież­nych. Liczyła na to, że odnaj­dzie stado tam­tych zwie­rząt. Coś innego jed­nak przy­kuło jej uwagę. Dym. Pod­ry­fo­wała w jego stronę – jej meta­lowe koń­czyny w ogóle nie doty­kały ziemi. Dym uno­sił się znad prze­ogrom­nych tru­cheł impe­rial­nych maszyn, znisz­czo­nych i osma­lo­nych, przy­pa­lo­nych i sto­pio­nych. Dotarły tu przed nią.

Ale prze­cież nie cho­dziło tu o podział one–ona. Sama była czę­ścią Impe­rium. Skie­ro­wała się w stronę ich celu. To, co się tu roze­grało, dobie­gło już końca. Wmó­wiła sobie, że poszu­kuje jakich­kol­wiek infor­ma­cji, mogą­cych pomóc Impe­rium, ale tak naprawdę chciała zoba­czyć miej­sce, któ­rego ni­gdy nie odwie­dzi, a które odkryła, które poda­ro­wała Impe­rium. Bo w końcu to zwy­cię­stwo było i jej udzia­łem, prawda?

Bez trudu odna­la­zła wej­ście do bazy, ostrze­lane i powy­krę­cane, podob­nie jak impe­rialne maszyny. Ostroż­nie wśli­zgnęła się do środka. Nawi­go­wała poprzez kory­ta­rze. W nie­któ­rych miej­scach zapadł się dach. Kawały lodu i śniegu blo­ko­wały przej­ście. Było ciemno, więc zmie­niła usta­wie­nia obrazu. I wtedy to zoba­czyła.

Poczuła na języku meta­liczny smak. Usły­szała dzwo­nie­nie w uszach.

Impe­rialne mun­dury. I inne. Pozo­sta­wione ciała, spo­nie­wie­rane, wykrę­cone. Prze­le­ciała nad nimi. Nie dotknęła ani jed­nego.

Tam, kolejne. Jesz­cze inne. Wycią­gnęła przed sie­bie ramię. Pod ogrom­nym cię­ża­rem lodu i śniegu leżało przy­gnie­cione zwie­rzę. Wysta­wała mu sama głowa. Ramię sondy dotknęło jed­nego z tych zabaw­nie skrę­co­nych rogów, ale…

Ale to nie było jej ramię. Nale­żało do dro­ida. Sama zaś ni­gdy się nie prze­kona, jakie to uczu­cie. Nie doświad­czy niczego. Droid obra­cał się i obra­cał, i wszę­dzie napo­ty­kał znisz­cze­nie, ciała i roz­trza­skane maszyny. Nie miało zna­cze­nia, czy tru­chła należą do impe­rial­nych, do rebe­lian­tów czy do istot, które powinny bie­gać po lodzie. Wszyst­kie zostały jed­na­kowo uni­ce­stwione.

Rzu­ciła się w gwiazdy i zda­wało się jej, że tylko patrzy. Jed­nak oko ni­gdy nie było tylko okiem. Było połą­czone z cia­łem.

Była oczyma Impe­rium. A jego dło­nie uczy­niły to z jej przy­czyny.

Dirjo opie­rał się o swoje krze­sło. Prze­ka­zał im infor­ma­cje o postę­pach Impe­rium po Hoth i przy­po­mi­nał im – znów – o suk­ce­sach Pietta. Lorem powie­dzia­łaby, że Dirjo ple­cie jak droid z prze­pię­ciem, ale Maela uznała, że to nie fair w sto­sunku do dro­idów. One nie wybrały takiego życia. Zostały stwo­rzone i robiły, co do nich należy.

Patrzyły tam, gdzie ona im kazała.

Poru­szyła dłońmi. Wyobra­ziła sobie, że dotyka krę­tych rogów. Pro­jekt Rój oka­zał się udany, ale jesz­cze nie dobiegł końca. Ni­gdy nie miał się skoń­czyć, póki ist­niała Rebe­lia, która mogła się skryć gdzie indziej. Soczewka dro­ida wpa­try­wała się w nią z miej­sca, gdzie ją odło­żyła. Maela spoj­rzała we wła­sne znie­kształ­cone odbi­cie, po czym prze­nio­sła wzrok na ekran. Nagra­nie po nagra­niu. Setki nagrań, zle­wa­ją­cych się w jedną całość.

Księ­życ zaro­śnięty pra­sta­rymi lasami. Droid pod­czas zej­ścia roz­grzał się do tego stop­nia, że zapró­szył ogień wokół sie­bie i teraz obraz przed­sta­wiał sza­le­jące inferno.

Pla­neta pozba­wiona świa­tła, tak ciemna, że żadne usta­wie­nie kamer nie mogło zgłę­bić mroku. Tylko powta­rza­jące się sygnały z czuj­ni­ków ruchu wska­zy­wały na to, że coś czai się w pobliżu.

Aste­ro­ida wiel­ko­ści pla­nety. Sonda została uszko­dzona pod­czas podej­ścia i teraz mogła jedy­nie patrzeć bez ruchu, bez zasi­la­nia, podró­żu­jąc na skale przez prze­stwo­rza.

Bagni­sta pla­neta, zatrzę­sie­nie roślin i mokra­deł, błota i pną­czy, bez niczego, co wska­zy­wa­łoby na to, że Impe­rium powinno ją zaszczy­cić dru­gim spoj­rze­niem. Tylko – tam, zarys cze­goś na tle nocy! Cze­goś nie­orga­nicz­nego. Cze­goś, co podej­rza­nie przy­po­mi­nało na wpół zato­pio­nego X-winga.

Dirjo szarp­nął ner­wowo za kami­zelkę mun­duru.

– Wyniki – rzu­cił. – Impe­rium na nas polega.

Maela wci­snęła przy­cisk, by usu­nąć nagra­nie. Usu­nęła Dago­bah z oczu Impe­rium. Prze­szła do kolej­nych świa­tów. Wresz­cie widziała wyraź­nie.GŁÓD. MARK OSHIRO

GŁÓD

Mark Oshiro

Lód nie dbał o nikogo.

Przy­po­mi­nał sobie o tym za każ­dym razem, gdy opusz­czał dom. Moż­liwe, że słońca i księ­życe prze­suną się wiele razy po nie­bo­skło­nie, nim zdo­bę­dzie wystar­cza­jącą ilość poży­wie­nia, by wró­cić, by nakar­mić je wszyst­kie. Szcze­gól­nie teraz, gdy z roz­ba­wie­niem mach­nął łapą na jedno z mło­dych, plą­ta­jące się mu mię­dzy nogami. Młode sta­nęło przed nim i zary­czało, a tak naprawdę zapisz­czało, bo dźwięk nie wzbu­dzał jesz­cze należ­nego stra­chu. Ale na począ­tek dobre i to. Wystar­czy prak­tyka, żyw­ność i czas, by stało się rów­nie prze­ra­ża­jące co jego ojciec.

We dwoje wspięli się dłu­gim kory­ta­rzem wycho­dzą­cym z cen­tral­nej groty. Osoba postronna bez trudu mogłaby się tu zgu­bić. To wła­śnie dla­tego on i jego part­nerka godowa wybrali to miej­sce dawno temu. Coś tu daw­niej miesz­kało, a świad­czyły o tym dziwne pozo­sta­wione rze­czy. Po gro­tach walały się twarde przed­mioty, nie kamie­nie, kości czy kawałki lodu, a coś nie­okre­ślo­nego wraz z gni­ją­cymi szcząt­kami tego, co te bestie jadły.

Ten dom jed­nak był dobrze chro­niony przed zim­nem i innymi. To, że zna­leźli to miej­sce… Cóż, od samego początku wie­dział, że to coś sta­łego, tego rodzaju azyl, jakiego przed­sta­wi­ciele jego gatunku poszu­ki­wali przez więk­szość życia. Nie­liczne dra­pież­niki, pró­bu­jące od tam­tej pory naru­szyć to tery­to­rium, zagu­biły się bez nadziei na zna­le­zie­nie wyj­ścia wśród krę­tych tuneli, w pomiesz­cze­niach, które w tych ciem­no­ściach wyda­wały się iden­tyczne. Było mu łatwo na nie polo­wać, gdy błą­kały się, osła­bione i wystra­szone.

A teraz miał swój klan. Trzy młode, ich matkę, part­nerkę godową. Wła­sną rodzinę. Nie ist­nie­liby, gdyby nie odkry­cie tej groty.

Teraz jed­nak przy­szła pora, by opu­ścić schro­nie­nie.

Samica miała opie­ko­wać się mło­dymi pod jego nie­obec­ność, ale nie sta­no­wiło to dużego pocie­sze­nia, bo… Cóż, polo­wa­nie to polo­wa­nie. Cią­gnęło się długo i nie miał gwa­ran­cji, że cokol­wiek zła­pie. Kolejne dni zle­wały się ze sobą, a nie dostrze­gał ofiar.

Ale musiał wyru­szyć po raz kolejny.

Musiał utrzy­mać swój klan przy życiu.

Potrzeba ta spra­wiała, że sta­wiał kolejne kroki. Matka jego dzieci i jego part­nerka otarła się nosem o jego nos na znak sza­cunku. Młode pisz­czały i ryczały, choć tak naprawdę nie rozu­miały, krę­ciły się u jego nóg. Gdy wyszedł na wiatr, chłód, lód i śnieg, jedno z nich podą­żyło jego śla­dem i zamach­nęło się na niego. Zatrzy­mał się i je ode­pchnął, po czym wark­nął. Zro­zu­miało. Odpro­wa­dzało go wzro­kiem, nie rusza­jąc się z miej­sca. Wkrótce zanu­rzył się w bez­gra­niczną biel tun­dry.

Roz­po­częły się łowy.

Masze­ro­wał. Wspiął się na naj­bliż­sze wznie­sie­nie i instynkt pokie­ro­wał go ku sze­re­gowi jaskiń w oddali. Raz zna­lazł tam stado jego ulu­bio­nych ofiar, bestii, które poru­szały się na dwóch koń­czy­nach i z głów wyra­stały im takie bez­u­ży­teczne rogi. Łatwo dawały się upo­lo­wać, przy­naj­mniej gdy sku­piało się na poje­dyn­czych oka­zach. W gru­pie potra­fiły być nie­bez­pieczne, ale łatwiej było oddzie­lić jedno zwie­rzę od stada, udać się za nim w pościg, zmę­czyć je i wzbu­dzić w nim strach, że nikt mu nie pomoże.

Żywił się mniej­szymi stwo­rze­niami, by zacho­wać ener­gię. Rzadko sypiał; wie­dział, że wtedy grozi mu naj­więk­sze nie­bez­pie­czeń­stwo. Odpo­czy­wał tylko tyle, by móc ruszyć w dal­szą podróż.

Wzno­wić łowy.

Słońce sunęło po nie­bie. Raz, drugi, trzeci. Księ­życe, a każdy miał wła­sny kształt i barwę, poja­wiały się z koń­cem dnia, gdy nasta­wała noc i łowcy zagra­żał prze­ra­ża­jący chłód. Parł jed­nak dalej. Raz schro­nił się przed wyjąt­kowo sro­gim wia­trem, takim, który zda­wał się prze­szy­wać jego futro. Scho­wał się pod ścianą klifu, aż znów wstało słońce.

Poświę­cał się dla nich.

Zna­lazł ofiarę na połu­dnio­wym skraju skal­nego masywu. Uznał, że bez trudu osa­czy ją w doli­nie poni­żej. Gdy zdjął naj­więk­sze zwie­rzę, które zamach­nęło się na niego tymi krę­tymi rogami, bez trudu wytro­pił pozo­stałe. Poży­wił się tym naj­mniej­szym, zja­da­jąc je do ostat­niej kosteczki, by star­czyło mu ener­gii na długą podróż powrotną. Nie zamie­rzał się zatrzy­my­wać ani odpo­czy­wać; ryzyko było zbyt duże, skoro cią­gnął za sobą tru­chła.

Więc masze­ro­wał.

Nie wie­dział, ile słońc i księ­ży­ców poko­nało niebo.

Nie dbał o to, jak jak wielki chłód odczu­wał, gdy stą­pał po lodzie i śniegu.

Nie pozwo­lił, by wyczer­pa­nie, które czuł w mię­śniach i kościach, powa­liło go na zie­mię.

Szedł przed sie­bie z jedną myślą w gło­wie.

„Muszę wró­cić”.

Wspiął się na ostat­nie wznie­sie­nie i przez krótką chwilę myślał, że to świa­tło sło­neczne płata mu figle. Może i go ośle­piało, gdy odbi­jało się od lodu, ale upu­ścił tru­chła. Wbił wzrok w dal. Pochy­lił się.

Wycho­dzili na lód nie­opo­dal ogrom­nej struk­tury: małe istotki, cho­dzące pro­sto na tyl­nych koń­czy­nach, ciemne kształty na tle śniegu. Nie­które jeź­dziły na grzbie­tach zwie­rząt tego samego rodzaju, które wła­śnie pozba­wił życia; inne kie­ro­wały je przed sie­bie, wrzesz­cząc na nie i krzy­cząc.

Wie­dział, że to go opóźni, ale nie powstrzyma.

Ruszył w kie­runku wej­ścia do jaskiń w dale­kiej czę­ści wznie­sie­nia. Zasta­na­wiał się, czy ci nowo przy­byli utrud­nią mu łowy. Będą mu prze­szka­dzać w gro­cie? Prze­pro­wa­dzą atak?

Kipiał w nim gniew. To był jego dom.

Myślał o swoim kla­nie, gdy scho­dził do doliny, do sie­bie. Mógł sko­rzy­stać z dru­giego wej­ścia – mniej­szego, uciąż­li­wego. Przez cały czas obser­wo­wał te istoty. Nie wyda­wały się two­rzyć stad, ale były liczne. Bez zna­cze­nia. Mógłby je poko­nać jed­nym mach­nię­ciem łapy.

Wci­snął się w szparę w jed­nej z tyl­nych grot. Upadł na zie­mię w kory­ta­rzu i przy­ło­żył łapy do uszu. Przez lód niósł się echem straszny dźwięk: coś wyso­kiego, powta­rza­ją­cego się. Prze­szy­wał mu uszy i spra­wiał, że przez jego ciało prze­cho­dziły kolejne fale mdło­ści.

Wyda­wało się to nie­moż­liwe; prze­cież był tak daleko od tych istot! Czyżby jakimś cudem wdarły się do środka? Nie były świa­dome, kto tu mieszka?

Pozo­sta­wił tru­chła i skie­ro­wał się w głąb wła­snej jamy. Gdy wresz­cie dotarł, nie­moż­liwe oka­zało się prawdą: tam, w ścia­nie lodu, ziała teraz wielka dziura, a dźwięki, które z niej dobie­gały, powo­do­wały prze­raź­liwy ból.

Parł jed­nak przed sie­bie. Musiał. Musiał ich odna­leźć.

Szu­kał. W miej­scu, gdzie zako­py­wali swoje nie­czy­sto­ści. (Puste). W jed­nej z grot, gdzie się poży­wiali. (Teraz zaję­tej przez całe rze­sze tych strasz­nych stwo­rzeń). Szedł nisko przy ziemi, gdy wpa­dła na niego jakaś istota, wyło­niw­szy się z jed­nego z mniej­szych pomiesz­czeń w głę­bo­kiej czę­ści jaskini. (Z jego domu). Rzu­ciła mu szyb­kie spoj­rze­nie i wrza­snęła. Zamie­rzała go wystra­szyć? A może sama prze­ra­ziła się tak dalece, że instynk­tow­nie wydała taki dźwięk? Nie­które stwo­rze­nia robiły tak przed śmier­cią. Nie potra­fiły się powstrzy­mać.

Ryk­nął i zamach­nął się, by zmiaż­dżyć prze­ciw­nika.

Istota unio­sła rękę. W jej łapie było coś ciem­nego, a potem poja­wił się świe­tli­sty pro­mień. Nie­moż­li­wie szybko poko­nał dzie­lącą ich odle­głość niczym te smugi świa­tła, które czę­sto widy­wał nocą na nie­bie.

Jesz­cze ni­gdy nie doświad­czył tak roz­dzie­ra­ją­cego bólu. Miał wra­że­nie, jakby pro­mie­nio­wał głę­boko pod sierść i skórę. Kąsał mię­śnie jego nogi. Tym razem sam zary­czał w ago­nii.

I dał się ponieść wście­kło­ści.

Nie miał poję­cia, ile istot oka­le­czył czy zabił w tam­tych chwi­lach, ale ude­rzał we wszystko, co się poru­szało. Nie potra­fił ich odna­leźć. Gdzie się podzie­wali? Gdzie była jego rodzina? Gdzie były jego dzieci? Wpa­ro­wał do naj­więk­szej sali w gro­cie i ujrzał nie­zli­czone stwo­rze­nia. Roz­pierz­chły się z wrza­skiem we wszyst­kie strony, a on znów zary­czał.

Wyczu­wał resztki swo­jego klanu, słaby podmuch tego, kim kie­dyś byli. Gdzie się podziali? Co te istoty z nimi zro­biły?

Poja­wiło się tamto prze­szy­wa­jące świa­tło, ale tym razem go nie ugo­dziło. Wybiegł z domu przed wej­ście, bro­cząc krwią po śniegu i lodzie. Szedł przed sie­bie, a te istoty posy­łały za nim nie­znane mu dźwięki. Znik­nął wśród pobli­skich wzgórz.

Dopiero gdy zna­lazł się w bez­piecz­nym miej­scu, dotarło do niego, że zawiódł rodzinę. Jego part­nerka z pew­no­ścią ochro­niła młode. Może zna­leźli inne schro­nie­nie?

Posma­ro­wał ranę śnie­giem, zmu­sił ją, by zdrę­twiała, aby mógł się prze­miesz­czać.

I poszedł.

Nie zna­lazł ich w gro­tach po prze­ciw­nej stro­nie wznie­sień, w miej­scu, które było ich domem. Może jego part­nerka zabrała młode tam, gdzie miesz­kali wcze­śniej.

Jed­nak i tam ich nie zna­lazł.

Nie zna­lazł ich ni­gdzie.

Coś go wypeł­niło. Jesz­cze ni­gdy cze­goś takiego nie odczu­wał. Teraz w jego wnę­trzu tkwiła pustka, taka, która wyże­rała go od środka, która zda­wała się zwięk­szać roz­miary z każ­dym przej­ściem słońca po nie­bie. Sta­rał się wypeł­nić ją jedze­niem. Tu i ówdzie łapał ofiary. Ale choć zaspo­ka­jał w ten spo­sób głód, to dru­gie uczu­cie roz­kwi­tało. Bez klanu czuł się pusty.

Cze­kał. Obser­wo­wał. Roz­pa­czał.

Coraz to kolejne istoty zasie­dlały jego dom. Przy­by­wały, odcho­dziły, nie­kiedy uda­wały się na lód na grzbie­tach tych innych zwie­rząt, ale zawsze przy­naj­mniej parami. Były tak liczne. Jak mogły to robić? Czego chciały? Czyżby też polo­wały?

Gło­do­wał. Obser­wo­wał. Cze­kał.

Pew­nego ranka małe stado opu­ściło grotę na grzbie­tach bestii z rogami. Dał się ponieść instynk­towi: mógł sobie pora­dzić z tak nie­liczną grupą. W końcu prę­dzej czy póź­niej wszyst­kie istoty żywe padały ofiarą jego gatunku. A że rogate stwo­rze­nia były obcią­żone, nie mogły roz­wi­jać nor­mal­nej pręd­ko­ści.

Czyli nie mogły uciec.

To aż za łatwe.

Nie cho­dziło mu jed­nak o wyzwa­nie. Podą­żył za sta­dem, obser­wo­wał, jak się roz­dziela i jego poszcze­gólni człon­ko­wie roz­pra­szają się po lodzie. On jed­nak jak zawsze pozo­sta­wał cichy i zacho­wy­wał odle­głość. Chciał, by ostat­nimi rze­czami, jakie zoba­czą jego ofiary, były biel jego sier­ści, jego prze­ra­ża­jąca, otwarta sze­roko pasz­cza i ostre pazury prze­ci­na­jące miękką szyję.

Nie pra­gnął zaspo­ka­jać głodu. Nie cho­dziło o uczto­wa­nie.

Nie.

Chciał zapeł­nić pustkę w swoim ciele.

A mogła to zro­bić tylko krew.

Wybrał jedną ofiarę. Nie było potrzeby, by sku­piał się na całym sta­dzie. Wybrał mizerną istotę, naj­mniej­szą ze wszyst­kich, którą będzie mu naj­ła­twiej poko­nać.

Czy dzięki temu zjed­no­czy się ze swoim kla­nem? Ta istota wyjawi mu jego los?

Nie.

Ale zawsze to jakiś począ­tek.

Zbli­żył się do rów­niny. Był świa­dom tego, że nie ma tu wielu miejsc, gdzie mógłby się przy­czaić, ale nie wolno mu zaprze­pa­ścić tej jedy­nej szansy. Znie­ru­cho­miał i obser­wo­wał. Patrzył, jak ta istota zako­puje coś pod śnie­giem.

Cze­kał. Nie­zgrabna ofiara wspięła się na wierz­chowca i oboje ruszyli przed sie­bie.

Zatrzy­mali się.

Wtedy popę­dził przed sie­bie, trzy­ma­jąc się nisko przy ziemi. Zmniej­szał dzie­lącą ich odle­głość.

Rogata bestia odwró­ciła głowę i zamarła w miej­scu. Unio­sła pysk w powie­trze, pocią­gnęła parę razy noz­drzami. Był już pewien, że go wyczuwa, że za chwilę roz­pocz­nie się pogoń.

Odwró­ciła się. Nie zerwała się do biegu.

Cią­gle zmniej­szał dystans. Trzy­mał się nisko przy ziemi. Oddy­chał mia­rowo, spo­koj­nie.

_Trach!_

Nie wypro­sto­wał się, ale nie mógł nie odwró­cić głowy. Ujrzał w oddali błysk ognia i dym. To wcale nie było znów tak rzad­kie, z nieba cią­gle coś spa­dało. Raz jedna taka rzecz zabiła inne młode z jego wła­snego miotu.

Chwila jed­nak nade­szła: ide­alne odwró­ce­nie uwagi.

Sunął po lodzie. Istota na grzbie­cie tej dru­giej wyda­wała z sie­bie jakieś dźwięki. Strach? Zanie­po­ko­je­nie? Roz­mowa? Nie wie­dział. Po pro­stu pod­kra­dał się coraz bli­żej. Zatrzy­my­wał się tylko wtedy, gdy bestia ryczała. Teraz albo ni­gdy. Jeśli go zauważą, z pew­no­ścią doj­dzie do pościgu. Tak, w końcu ich zła­pie, ale wolał tego unik­nąć.

Pra­gnął krwi.

Rzu­cił się przed sie­bie.

Zamach­nął się od góry masywną ręką i wrza­snął moż­li­wie naj­gło­śniej, by wzbu­dzić strach w ich ser­cach, spra­wić, by zamarli w miej­scu. Ciało mniej­szej istoty padło na lód po jed­nym cio­sie. Następ­nie zła­pał rogatą bestię za kark i skrę­cił go jed­nym potęż­nym ruchem.

Żadna z ofiar się nie poru­szyła.

Dziś będzie uczto­wał.

Ale naj­pierw przy­go­to­wa­nia. Chwy­cił obie istoty za nogi i zacią­gnął do pustej groty, z któ­rej teraz korzy­stał. Podróż była długa i zazwy­czaj by się mar­twił, że przed­sta­wi­ciele innych kla­nów będą mu się naprzy­krzać. Teraz jed­nak więk­szość z nich znik­nęła, przy­pusz­czal­nie wystra­szona przez te nie­spo­ty­kane bestie i tę dziwną rzecz, którą wznie­śli w śniegu, wypusz­cza­jącą pro­mie­nie świa­tła w powie­trze.

Był sam wśród śniegu i lodu. Od dłuż­szego czasu.

Wie­dział, że zachowa tę małą istotę na dłu­żej, a tę drugą zje od razu. Potrze­bo­wał ener­gii, a poży­wie­nie miało mu pomóc w reali­za­cji planu.

Bo na tym jed­nym ataku nie skoń­czy.

Nie. Odszuka pozo­stałe ofiary. Będzie je zdej­mo­wał jedna po dru­giej. Za każ­dym razem, gdy pozbawi je życia, będzie bli­żej odzy­ska­nia domu. Part­nerki. Mło­dych. Matki jego dzieci.

Wszyst­kich jesz­cze odzy­ska.

Miał mnó­stwo czasu.

Rzu­cił tru­chło na tył groty i sku­pił się na dru­giej ofie­rze, tej, która na­dal żyła. Przyj­rzał się jej gło­wie. Na czubku miała małą kępkę wło­sów. Pową­chał. Istota miała na sobie obcą sierść. Dziwne. Jak oni prze­ży­wali w chło­dzie tego świata?

Cóż, ten nie pożyje dłu­żej niż dwa księ­życe. Uniósł go za nogi i chuch­nął na strop jaskini, by sto­pić lód. Poli­zał dziwny mate­riał na sto­pach ofiary, by w jak naj­więk­szym stop­niu pokryć go śliną, po czym przy­ło­żył je do wil­got­nego sufitu.

Jakiś mały obiekt odpadł od ciała stwo­rze­nia i wylą­do­wał wśród śniegu na dnie groty. Łowca nie poświę­cił mu uwagi. Po chwili istota zwi­sała już porząd­nie z lodu.

Przyj­rzał się jej ponow­nie. Miała płytki oddech. Była taka deli­katna, bez­u­ży­teczna. Nie potra­fił pojąć, jak to coś w ogóle zdo­łało prze­żyć do tej pory; nie odno­sił wra­że­nia, że to młode. Jego ręce nie zostały stwo­rzone do zama­chi­wa­nia się na zdo­bycz, no i nie miało pazu­rów. Nogi wyda­wały się zbyt krót­kie, by bie­gać prędko po lodzie czy śniegu.

Spoj­rzał mu w twarz. Czy to też miało rodzinę? Dom? Wie­działo, że ode­brało mu dosłow­nie wszystko? O czym myślało? Nie­na­wi­dziło jego gatunku, tak jak on nie­na­wi­dził ich? To dla­tego zabrali mu dom?

To bez zna­cze­nia.

Odzy­ska to, co jego.

Posi­lił się. Odry­wał kawałki skóry roga­tej bestii i szybko je zja­dał, po czym zajął się tłu­stym wnę­trzem. Żało­wał, że mięso nie jest już świeże, mało co było tak przy­jemne, jak cie­pła krew w gar­dle. Szar­pał mię­śnie i ścię­gna jed­nej z koń­czyn, pochło­nięty samą przy­jem­no­ścią uczto­wa­nia. I to wła­śnie ta przy­jem­ność spra­wiła, że nie zauwa­żył tego wcze­śniej.

Zamarł.

Usły­szał jęk.

Cichy trzask.

Spoj­rzał na istotę, która wysi­lała się ze wszyst­kich sił. Wycią­gnęła rękę i łowcę znów ogar­nęła furia. Czy to coś naprawdę uwa­żało, że zdoła uciec? Że zdoła sta­wić opór? Że mogłoby go poko­nać? Zary­czał na tyle gło­śno, że grota zda­wała się trząść w posa­dach, na tyle gło­śno, że ofiara zro­biła wiel­kie oczy, tuż po tym, jak upa­dła na zie­mię. Wstała, odwró­ciła się w jego stronę i wtedy…

Świa­tło. Wiązka. Znów.

Jego gatu­nek ni­gdy nie zapo­mi­nał. Dzięki dosko­na­łej pamięci tro­pił ofiary, wie­dział, które masywy wiodą ku zdra­dli­wym prze­pa­ściom. Pamię­tał. Dom. Wrzask. Błysk świa­tła, powo­du­ją­cego ogromny ból. Krew. Chaos.

Ale to świa­tło było inne. Jakimś cudem. Wiązka nie leciała w jego stronę. W ogóle się nie poru­szała, tak samo zresztą jak oni dwaj na tej małej prze­strzeni.

Ta istota potra­fiła utrzy­mać świa­tło.

Nie.

Dzier­żyła świa­tło.

Pową­chał powie­trze i wyczuł ten sam ostry zapach, jak ten, któ­rym ema­no­wał złom poroz­rzu­cany po jego daw­nym domu. Czy to wła­śnie takie coś trzy­mało to stwo­rze­nie?

Nie bał się jed­nak. Nie mógł. Buzo­wała w nim złość.

Zaszar­żo­wał, pewien, że skru­szy tę paskudą kre­aturę jed­nym zama­chem ręki. A wtedy wiązka prze­cięła powie­trze. Z początku nie czuł bólu – a potem to on skru­szył go, wypeł­nił jego myśli. Jesz­cze ni­gdy nie sły­szał takiego dźwięku, dźwięku roz­ci­na­nego mięsa. Ni­gdy jesz­cze nie spo­glą­dał na dno groty, by ujrzeć tam wła­sną rękę.

Znów zary­czał.

Nie.

Wrza­snął.

Istota ucie­kła w śnieżne pust­ko­wia. Z pew­no­ścią wkrótce umrze; nie­moż­liwe, by ot tak mogła prze­trwać wśród lodu i wia­tru. Nie potra­fił jed­nak o niej dłu­żej myśleć, gdy ból pro­mie­nio­wał po całym ciele. Natarł kikut śnie­giem, tak samo jak wtedy, dawno temu, i zata­mo­wał krwa­wie­nie. Jego myśli dry­fo­wały, naj­pierw w stronę bólu, potem – part­ne­rek, a jesz­cze potem mło­dych, któ­rych być może nie spo­tka już ni­gdy.

Spał.

Czuł ból.

Ten nie ustę­po­wał przez wiele księ­ży­ców. Były takie chwile, gdy miał wra­że­nie, że koń­czyna na­dal tam jest, jakby mógł roz­szar­pać ciało ofiary pazu­rami nie­do­stęp­nymi wzro­kowi. Na­dal polo­wał sam – mniej spraw­nie niż do tej pory – aż wró­ciły mu siły. Aż doszedł do wnio­sku, że jest gotów.

Gdy był już w odpo­wied­niej for­mie, gdy dosto­so­wał się do nowej codzien­no­ści, wresz­cie zaczął zmie­rzać ku doli­nie. Nie­dawno zaspo­koił głód fizyczny i teraz pra­gnął jedy­nie zemsty. Jego sta­ra­nia mogą się oka­zać bez­owocne; nie każde łowy koń­czyły się suk­ce­sem. Wie­dział, że na­dal może ponieść klę­skę, że ten dzień może się oka­zać ostat­nim. Musiał mimo to spró­bo­wać.

Gdy jed­nak wspiął się na wznie­sie­nie i stał tak sku­lony w ocze­ki­wa­niu, poczuł, że się odpręża, że odpusz­cza.

Nie dostrzegł w doli­nie żad­nych dziw­nych obiek­tów.

Żadne istoty nie krzą­tały się przy gro­tach.

Mimo to scho­dził powoli. Zało­żył, że w każ­dej chwili te stwo­rze­nia mogą zaata­ko­wać z zasko­cze­nia wiąz­kami świa­tła i zmu­sić go do odwrotu. Niczego jed­nak nie usły­szał. Nie ujrzał. Nie poczuł zapa­chu potu ni ciała. Znów pową­chał powie­trze.

Coś tu ostat­nio pło­nęło.

U wylotu grot znaj­do­wało się wię­cej śmieci: postrzę­pione kawałki cze­goś twar­dego i ostrego. Smuga zamar­z­nię­tej krwi. Osma­lone pozo­sta­ło­ści tego, co tu kie­dyś było, co zastą­piło jego klan.

Ruszył ku wej­ściu, trzy­ma­jąc się bli­sko ziemi, ale nie doszły go żadne dźwięki, zgrzyty czy trza­ski, nic nie dotarło do jego uszu jak poprzed­nio. Po paru chwi­lach już się nie skra­dał. Wypro­sto­wał się i prze­cho­dził z jed­nej sali do dru­giej. Wszyst­kie oka­zały się puste, opusz­czone, zapo­mniane.

Musiał jesz­cze prze­szu­kać roz­liczne zakątki, ale gdy tak stał w miej­scu, które nie­gdyś było domem jego i klanu, wie­dział, że zostało mu ono przy­wró­cone.

I ta pustka wewnątrz jego ciała skur­czyła się, zastą­piona czymś nowym.

Nadzieją.

Nadzieją na to, że powtórne spo­tka­nie jest moż­liwe.

Z kla­nem.

Z part­nerką.

Z mło­dymi.

Z tym, co mu ukra­dli.

Z jego domem.ZAPEWNI IM CIEPŁO. DELILAH S. DAWSON

ZAPEWNI IM CIE­PŁO

Deli­lah S. Daw­son

O życiu taun­tauna decy­dują dwie rze­czy: cie­pło i chłód. To pierw­sze sygna­li­zuje, że należy wstać wraz ze słoń­cem, polo­wać, parzyć się, kar­mić mle­kiem pisz­czące młode, bie­gać przez śnieg i chu­chać parą przez noz­drza. To dru­gie, że należy spać. Na Hoth nasta­nie nocy wiąże się z ciem­no­ścią tak dalece pod­szytą chło­dem, iż nie prze­trwają nawet taun­tauny, chyba że skulą się razem i będą stały nie­mal nie­ru­chomo, a ich krew zacznie krą­żyć wolno niczym szlam. Dla Murry, matki rodu tego stada, takie natu­ralne rytmy zatra­ciły wszel­kie zna­cze­nie. Została poj­mana, oswo­jona, tra­fiła do zagrody. Tak, na­dal wyczuwa zapach zmierz­chu, ale rzadko widuje słońca i księ­życe. Dziwne, cie­płe, buczące rze­czy, zapew­nia­jące sztuczne świa­tło w zagro­dach, są słabe i zbyt prze­sło­dzone, a do tego ni­gdy nie gasną.

Teraz jej życiem zawia­duje trze­cia rzecz: te dziwne dwu­nożne istoty.

Nazy­wają się rebe­lian­tami.

Dla schwy­ta­nych taun­tau­nów z Bazy Echo, po czę­ści gadów, po czę­ści ssa­ków, świat skur­czył się do kilku czę­ści poje­dyn­czej sali. Taun­tauny nie potra­fią liczyć, ale Murra wie, że teraz ma pod swoją opieką mniej zwie­rząt niż daw­niej, gdy żyły na wol­no­ści. Wtedy czę­sto spę­dzały noce w gro­tach podob­nych do tej. Spały tak głę­bo­kim snem, iż nic nie było w sta­nie ich zbu­dzić, ich krew od zamar­z­nię­cia dzie­liło jedno ude­rze­nie serca, gdy kuliły się razem, tak że łączyły się ich zapa­chy i linie krwi. Z nadej­ściem poranka jed­nak wypeł­zały na migo­czącą jasność i wodziły noz­drzami za wonią dra­pież­nych wamp. Gdy żad­nej nie wyczuły, pry­chały z zado­wo­le­nia i pod­rzu­cały rogami śnieg, by two­rzyć skrzące się tęcze na tle bia­łego nieba.

I wła­śnie za tym Murra tęskni naj­bar­dziej – za wol­no­ścią i dobrym nastro­jem, wierz­ga­niem głową, bodze­niem się rogami, trą­ca­niem sio­stry czy córki bio­drem, odda­la­niem się z wybra­nym przed sie­bie sam­cem i macha­niem ogo­nem, by młode miały za czym gonić. Teraz, gdy opusz­cza groty, jest spę­tana paskami. Jej głowa i ciało nie mogą już w pełni nacie­szyć się świe­żym śnie­giem. Rebe­lianci ruszają jej szyją, by prze­ka­zać jej, dokąd ma biec. Trą­cają ją w żebra twar­dymi butami i wykrzy­kują rze­czy, które nie mają żad­nego zna­cze­nia, gdy jest zbyt gło­śna. Zna wła­sne imię tylko dla­tego, że ktoś wyma­wiał je raz za razem, poda­jąc jej z wia­dra lodo­skro­baki. Teraz wie, że gdy usły­szy te dźwięki i podej­dzie bli­żej, będą mieć dla niej coś do jedze­nia, nawet jeśli nie aż tak smacz­nego.

Tego ranka stało się coś, co zda­rzało się rzadko: zabrano ją na patrol wraz z jej ulu­bioną córką Ribą, a choć obie zostały spę­tane i miały na grzbie­tach sio­dła, na któ­rych zasia­dali gło­śni rebe­lianci, przy­naj­mniej prze­by­wały razem wśród żywiołu. Świat był jasny, pełen zapa­chów i wol­nej prze­strzeni. Mio­tały rogami i napi­nały ciała, aż jeden rebe­liant na grzbie­cie Riby powie­dział: „Wow, dziś są wyjąt­kowo pod­eks­cy­to­wane, co, Han?”. A ten na grzbie­cie samej Murry szarp­nął za jej głowę i mruk­nął: „Tylko durne zwie­rzęta potra­fią się cie­szyć, że aż tak sypie”.

Nie żeby Murra cokol­wiek z tego zro­zu­miała.

Zde­cy­do­wa­nie woli tamtą kobietę, rebe­liantkę o łagod­nym gło­sie, tamtą, która towa­rzy­szyła jej, gdy ostat­nim razem rodziła bliź­nięta, zamknięta sama w zagro­dzie. Poród był trudny – pew­nie dla­tego, że taun­tauny powinny wybie­gać ciążę, a nie spa­ce­ro­wać w cia­snym rogu groty – ale rebe­liantka sie­działa z nią, gła­skała ją po pysku, szep­tała kojące słowa, a gdy oboje mło­dych wresz­cie przy­szło na świat, pogro­ziła męskim opie­ku­nom sło­wami: „Jest wyczer­pana. Daj­cie nam ode­tchnąć. Zresztą przyda się to nam wszyst­kim”.

Nim została schwy­tana, Murra splu­nę­łaby rebe­liantce w twarz, ale tam­tej nocy, osła­biona po poro­dzie, deli­kat­nie chwy­tała małe pęczki mchu z jej sło­nych rąk. Nie opo­no­wała, gdy kobieta gła­skała ją po sier­ści na szyi. Gdy Murra przy­ło­żyła głowę do jej ramie­nia, ta podra­pała ją porząd­nie wokół swę­dzą­cych rogów.

– Wiem, jak się czu­jesz – powie­działa łagod­nie kobieta tuż przy jej uchu. – Zawsze zajęta, zawsze pchana to w jedną, to w drugą stronę. To chyba pierw­sza chwila od mie­sięcy, gdy byłam sama. – Zachi­cho­tała. – Nie żebym była sama z tobą i two­imi dziećmi. – Gdy rebe­liantka schy­liła się, by pogła­skać śpiące młode, Murra jej na to pozwo­liła.

Teraz malu­chy są już silne i wytrzy­małe, a kobieta rebe­liantka cza­sami odwie­dza zagrody sama, cichą nocną porą, gdy Murra jest pogrą­żona w pół­śnie i pil­nuje swo­jego stada. Murra zawsze się cie­szy, gdy kobieta dra­pie ją po rogach, a rebe­liantka wydaje się zado­wo­lona, że ma się do kogo ode­zwać.

Więc tak, poranny patrol w towa­rzy­stwie Riby był miły, ale ich wspólny czas wśród śniegu oka­zał się zbyt krótki. Teraz, z powro­tem w gro­tach, Murra jest nie­spo­kojna. Zazwy­czaj nie przej­mo­wa­łaby się tym, że jej silna córka prze­bywa na zewnątrz, gdzie jej miej­sce, ale wyczuwa w powie­trzu, że noc będzie wyjąt­kowo chłodna. Riba powinna już wró­cić. Jest w ciąży, choć to dopiero począ­tek. Murra doczeka się pierw­szych wnu­czek. Otwiera wszyst­kie noz­drza, łapie powie­trze, ner­wowo stąpa tam i z powro­tem.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki