-
W empik go
Stara osa: Kilka rysów towarzyskich - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Stara osa: Kilka rysów towarzyskich - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 247 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
EXPLIKACJA.
Tak powszechnie zarzucano mi i złośliwość w moich dziennikarskich artykułach i upodobanie do przedstawiania w powieściach tylko ujemnej strony społeczeństwa, że znużony morałami z jednej, a podniecony ambicją z drugiej strony, postanowiłem napisać książkę niepodobną do wszystkich moich poprzednich, ogołoconą zupełnie i z sarkastycznego stylu i z charakterów czarnych, zastępując je szaremi tylko. Miałem tedy zamiar przenieść moich bohaterów w błogie czasy pasterskie, a dawszy im w ręce sielankowe piszczałki, urządzić wielkie unialssono na temat sentymentnej pieśni Filona i Laury. Lecz, niestety! mój mózg rozrzedzony w fejletonicznych marzeniach i serce ostudzone pod akwilonem zepsutego smaku tej części czytelników, która choruje na nerwy i nie lubi moralnych mdłości…. nie podołały przedsięwzięciu. Już, już miałem wyrzec się zamiaru utworzenia cnotliwej i moralnym stylem napisanej książki, gdy szczęśliwym dla mnie, i dla nakładcy wypadkiem, pod czas wycieczki na wieś, przeglądając stare papiery pozostałe po mojej matce, natrafiłem na spory rękopism powieści, którą pisałem zaraz po wyjściu ze szkół, gdy serce miałem świeże jak woda zdrojowa, a uczucia, jak wiśnie, rumiane!
Otóż rękopism ten, napisany stylem bardzo młodzieńczym!! prawie bez żadnej poprawki podaję wam dzisiaj dla moralnego pożytku z tem wszakże zastrzeżeniem, że jeśli dawny, młodzieńczy sposób pisania nie podoba się i recenzentom i Katońskiej części czytelników, wrócę znowu do mego ironicznego pióra i będę pisał mniej uczuciowe ale i mniej soporyficzne powieści.
Autor.I.
– "Nie pojmuję się! – miejsca sobie znaleść niemogę! – Wyśmiewałem się z tych słabych marzących główek, zatopionych w rozpamiętywaniu rysów twarzy sympatycznej piękności, które salon, to gładkie i zimne zwierciadło, ukazał im w swoiej głębi, w powtarzaniu słów prostych nie mających żadnego znaczenia, a które dla tego że wybiegły z ust czarodziejki, nabierały czarodziejskiego powabu! – A jednak nie umiem sobie zaradzić! I… na honor! już chyba pójdę do Klemensa; on doświadczony żeglarz na morzach sentymentu przecież będzie umiał wskazać bezpieczną drogę dla mojej serdecznej nawy. – I młody dwudziestokilkoletni Erazm, o czarnem oku i pełnej życia fizionomji, trzasnąwszy drzwiami swego mieszkania, wybiegł na Krakowskie Przedmieście i pędził potrącając przechodzących. Około poczty spostrzegł Klemensa – był to traf szczęśliwy bo zwykle rzeczy szukane kryją się przed nami….
Dwaj przyjaciele zatrzymali się, Klemens rzekł prędko wpół żartem:
– Erazmie! witaj i żegnaj! nie mam ani minuty do stracenia.
Pójdę więc z tobą razem, gdzie idziesz?
– Do teatru – już siódma.
– Zapewne grają coś nowego?
– Mało mnie obchodzi przedstawienie.
– Dla czegóż więc idziesz do teatru?
– Gdybyś pojmował że można z innych przyczyn spieszyć do teatru, powiedziałbym ci najchętniej, ale tyś sensat, niezrozumiesz mnie zupełnie – drżę przed twoją powagą!
– Na Boga nie żartuj i mnie pożera namiętność.
– Kupiłeś pewnie jaką starą książkę, przedmiot nie dla mnie, żyję rzeczywistością.
– Klemensie wysłuchaj mnie! Idźmy – mów czego żądasz – trzeba być słownym, moja piękności zasługuje na to.
– Więc jesteś zakochany?
– Cóż dziwnego! nie wszyscy jak ty lubią, klasztorne życie od czegóż młodość?
– Niestety! ja nia mam młodości nadziei…
– Chłopcze dla Boga! z twych piersi wyszło głębokie westchnienie. – Jeżeli to prawda o czem wątpię żeś zakochany bez wzajemności, daj krzyżyk na drogę i obróć się w przyjaźniejszą stronę.
– Klemensie!
– Ale nie ma o czem mowić – miłość bez wzajemności – to skóra bez futra, do widzenia!
Klemens podał młodzieńcowi rękę i zniknął pod kolumnami teatru. Zamyślonego Erazma powitał nadchodzący flegmatyczny Teofil.
– Tym razem nie wątpię, będę miał z ciebie towarzysza.
– Pragnąłbym szczerze, ale brak mi humoru.
– Trudna sprawa, dostałeś się w moje ręce nie tak łatwo cię puszczę przedewszystkiem honor dla dawnego kolegi, szukając znajdziemy przedmiot, który nasze usposobienie naprawi.
Mam ci wiele do powiedzenia – ot pójdziemy do poczciwego Francuza, – nie daleki a tak nieprzyjaciel na tym samym placu.
Teofil zadowolony ze spotkania, prowadził swego kolegę, na drodze zetknęli się z poczciwym zawieruchą Józefem, który nie wymawiał się od towarzystwa. Weszli więc razem do bliskiej restauracyi. Teofil nie lubił posuwać się do ostateczności, z tem wszystkiem żył życiem koleżeńskiem i pamiętał o podniebieniu, zamówił kolację a tymczasem kazał wystawić małą szklarnią bateryę, Erazm lękał się tego ognia, za to Józef więcej wytrawny usposabiał i dodawał męztwa – Powoli ożywiły się twarze, wypowiedziały się cuda szkolne i późniejsze, wreście Teofil wzniósł toast za zdrowie swojej narzeczonej.
– Z serca ci winszuję i zazdroszczę, rzekł Erazm.
– A ja ubolewam nad nieszczęściem, dodał Józef, i jeżeli można zalecam wycofanie się.
– Ależ kochany Józefie, trzeba coś przedsiewziąść mówił Teofil: życie bez celu, bez zajęcia, nudzić mnie zaczyna, podupadłem nawet na apetycie; ojciec oddaje mi wieś, żeni mnie z jedną z sąsiadek.
– I znasz ją od dawna, spytał Józef.
Tak powszechnie zarzucano mi i złośliwość w moich dziennikarskich artykułach i upodobanie do przedstawiania w powieściach tylko ujemnej strony społeczeństwa, że znużony morałami z jednej, a podniecony ambicją z drugiej strony, postanowiłem napisać książkę niepodobną do wszystkich moich poprzednich, ogołoconą zupełnie i z sarkastycznego stylu i z charakterów czarnych, zastępując je szaremi tylko. Miałem tedy zamiar przenieść moich bohaterów w błogie czasy pasterskie, a dawszy im w ręce sielankowe piszczałki, urządzić wielkie unialssono na temat sentymentnej pieśni Filona i Laury. Lecz, niestety! mój mózg rozrzedzony w fejletonicznych marzeniach i serce ostudzone pod akwilonem zepsutego smaku tej części czytelników, która choruje na nerwy i nie lubi moralnych mdłości…. nie podołały przedsięwzięciu. Już, już miałem wyrzec się zamiaru utworzenia cnotliwej i moralnym stylem napisanej książki, gdy szczęśliwym dla mnie, i dla nakładcy wypadkiem, pod czas wycieczki na wieś, przeglądając stare papiery pozostałe po mojej matce, natrafiłem na spory rękopism powieści, którą pisałem zaraz po wyjściu ze szkół, gdy serce miałem świeże jak woda zdrojowa, a uczucia, jak wiśnie, rumiane!
Otóż rękopism ten, napisany stylem bardzo młodzieńczym!! prawie bez żadnej poprawki podaję wam dzisiaj dla moralnego pożytku z tem wszakże zastrzeżeniem, że jeśli dawny, młodzieńczy sposób pisania nie podoba się i recenzentom i Katońskiej części czytelników, wrócę znowu do mego ironicznego pióra i będę pisał mniej uczuciowe ale i mniej soporyficzne powieści.
Autor.I.
– "Nie pojmuję się! – miejsca sobie znaleść niemogę! – Wyśmiewałem się z tych słabych marzących główek, zatopionych w rozpamiętywaniu rysów twarzy sympatycznej piękności, które salon, to gładkie i zimne zwierciadło, ukazał im w swoiej głębi, w powtarzaniu słów prostych nie mających żadnego znaczenia, a które dla tego że wybiegły z ust czarodziejki, nabierały czarodziejskiego powabu! – A jednak nie umiem sobie zaradzić! I… na honor! już chyba pójdę do Klemensa; on doświadczony żeglarz na morzach sentymentu przecież będzie umiał wskazać bezpieczną drogę dla mojej serdecznej nawy. – I młody dwudziestokilkoletni Erazm, o czarnem oku i pełnej życia fizionomji, trzasnąwszy drzwiami swego mieszkania, wybiegł na Krakowskie Przedmieście i pędził potrącając przechodzących. Około poczty spostrzegł Klemensa – był to traf szczęśliwy bo zwykle rzeczy szukane kryją się przed nami….
Dwaj przyjaciele zatrzymali się, Klemens rzekł prędko wpół żartem:
– Erazmie! witaj i żegnaj! nie mam ani minuty do stracenia.
Pójdę więc z tobą razem, gdzie idziesz?
– Do teatru – już siódma.
– Zapewne grają coś nowego?
– Mało mnie obchodzi przedstawienie.
– Dla czegóż więc idziesz do teatru?
– Gdybyś pojmował że można z innych przyczyn spieszyć do teatru, powiedziałbym ci najchętniej, ale tyś sensat, niezrozumiesz mnie zupełnie – drżę przed twoją powagą!
– Na Boga nie żartuj i mnie pożera namiętność.
– Kupiłeś pewnie jaką starą książkę, przedmiot nie dla mnie, żyję rzeczywistością.
– Klemensie wysłuchaj mnie! Idźmy – mów czego żądasz – trzeba być słownym, moja piękności zasługuje na to.
– Więc jesteś zakochany?
– Cóż dziwnego! nie wszyscy jak ty lubią, klasztorne życie od czegóż młodość?
– Niestety! ja nia mam młodości nadziei…
– Chłopcze dla Boga! z twych piersi wyszło głębokie westchnienie. – Jeżeli to prawda o czem wątpię żeś zakochany bez wzajemności, daj krzyżyk na drogę i obróć się w przyjaźniejszą stronę.
– Klemensie!
– Ale nie ma o czem mowić – miłość bez wzajemności – to skóra bez futra, do widzenia!
Klemens podał młodzieńcowi rękę i zniknął pod kolumnami teatru. Zamyślonego Erazma powitał nadchodzący flegmatyczny Teofil.
– Tym razem nie wątpię, będę miał z ciebie towarzysza.
– Pragnąłbym szczerze, ale brak mi humoru.
– Trudna sprawa, dostałeś się w moje ręce nie tak łatwo cię puszczę przedewszystkiem honor dla dawnego kolegi, szukając znajdziemy przedmiot, który nasze usposobienie naprawi.
Mam ci wiele do powiedzenia – ot pójdziemy do poczciwego Francuza, – nie daleki a tak nieprzyjaciel na tym samym placu.
Teofil zadowolony ze spotkania, prowadził swego kolegę, na drodze zetknęli się z poczciwym zawieruchą Józefem, który nie wymawiał się od towarzystwa. Weszli więc razem do bliskiej restauracyi. Teofil nie lubił posuwać się do ostateczności, z tem wszystkiem żył życiem koleżeńskiem i pamiętał o podniebieniu, zamówił kolację a tymczasem kazał wystawić małą szklarnią bateryę, Erazm lękał się tego ognia, za to Józef więcej wytrawny usposabiał i dodawał męztwa – Powoli ożywiły się twarze, wypowiedziały się cuda szkolne i późniejsze, wreście Teofil wzniósł toast za zdrowie swojej narzeczonej.
– Z serca ci winszuję i zazdroszczę, rzekł Erazm.
– A ja ubolewam nad nieszczęściem, dodał Józef, i jeżeli można zalecam wycofanie się.
– Ależ kochany Józefie, trzeba coś przedsiewziąść mówił Teofil: życie bez celu, bez zajęcia, nudzić mnie zaczyna, podupadłem nawet na apetycie; ojciec oddaje mi wieś, żeni mnie z jedną z sąsiadek.
– I znasz ją od dawna, spytał Józef.
więcej..
