Suka w szołbiznesie - ebook

Tej książ­ki chy­ba wła­ści­wie mia­ło nie być.

Pew­ne­go pięk­ne­go dnia po pro­stu znik­nę­ła w ko­smo­sie. Tak, wła­śnie tak. Plik w kom­pu­te­rze ze­psuł się na amen, że po­słu­żę się no­men­kla­tu­rą na­sze­go nar­ra­to­ra, a ko­pia, cóż... oka­za­ło się, że w ogó­le nie ma jej tam, gdzie po­win­na być.

Tym spo­so­bem sta­nę­łam przed dy­le­ma­tem – siąść i pła­kać, pod­dać się i ni­g­dy już nie opu­bli­ko­wać ani sło­wa albo wziąć się w garść i na­pi­sać wszyst­ko od po­cząt­ku.

Wy­bra­łam to pierw­sze. Sia­dłam i pła­ka­łam. Przez dwa ty­go­dnie.

W trze­cim do­szłam do wnio­sku, że ten stan prze­stał mi od­po­wia­dać, po czym za­bra­łam się do ro­bo­ty.

I na­pi­sa­łam „Sukę...” jesz­cze raz.

Nie zro­bi­ła­bym tego, gdy­by nie wspar­cie przy­ja­ciół, zna­jo­mych oraz zu­peł­nie ob­cych mi lu­dzi.

Dzię­ku­ję wszyst­kim za sło­wa otu­chy, za po­moc in­for­ma­tycz­ną, za pod­ję­te pró­by ra­to­wa­nia mo­jej książ­ki, za te­le­fo­ny, mej­le, za wszel­kie pro­po­zy­cje prze­róż­nej po­mo­cy. Za­pew­niam Was, że wszyst­kie pa­mię­tam i do­ce­niam.

Nie mogę wy­mie­nić każ­de­go z Was, bo za­ję­ło­by mi to kil­ka stron. Ale wiedz­cie, że wszy­scy je­ste­ście współ­au­to­ra­mi tej książ­ki.

Wy oraz Scott Bra­dlee’s Post­mo­dern Ju­ke­box, któ­ry przez ten cały czas grał mi do ucha tak po­zy­tyw­nie, że ta hi­sto­ria po pro­stu mu­sia­ła skoń­czyć się do­brze.

Dzię­ku­ję Wam bar­dzo!

Aga­taWiem, że lu­dzie czę­sto się za­sta­na­wia­ją, czy pies my­śli i co.

Obu­rza mnie ta­kie sta­wia­nie spra­wy.

Sta­now­czo, jak tyl­ko te­rier po­tra­fi, sprze­ci­wiam się wąt­pli­wo­ściom w tym wzglę­dzie. Za­mie­rzam po­ni­żej do­wieść, że pies, a wła­ści­wie Suka, my­śli bez wąt­pie­nia.

I to jak.

Skrom­ność nie jest może moją naj­moc­niej­szą stro­ną, więc bez owi­ja­nia w ba­weł­nę już na wstę­pie pra­gnę stwier­dzić, że w mo­jej wła­snej oce­nie my­ślę wię­cej niż nie­któ­rzy lu­dzie, a z całą pew­no­ścią wię­cej niż wszyst­kie koty świa­ta ra­zem wzię­te.

Moje wła­sne zda­nie na każ­dy te­mat jest dla mnie naj­waż­niej­sze, więc po­niż­szy ob­szer­ny do­wód na słusz­ność po­wyż­szej tezy za­miesz­czam wy­łącz­nie po to, by raz na za­wsze roz­wiać wszel­kie wąt­pli­wo­ści w tym wzglę­dzie. I aby wresz­cie za­po­biec py­ta­niom: „Jak my­ślisz, czy ona ro­zu­mie, co do niej mó­wisz?”.

Ale od po­cząt­ku. Wiem, że lu­dzie lu­bią po­rząd­ko­wać spra­wy, naj­le­piej al­fa­be­tycz­nie, chro­no­lo­gicz­nie albo jesz­cze ina­czej. Mnie tam wszyst­ko jed­no, lecz chwi­lo­wo mogę iść na kom­pro­mis i za­cząć po ludz­ku.

Jak już za­pew­ne wie­cie, wła­śnie na­stą­pił prze­łom w mo­jej ka­rie­rze. Za­gra­łam wiel­ką rolę, o któ­rej po­wie­dzia­no już wszyst­ko, przy uży­ciu wie­lu słów i zbęd­nych szcze­gó­łów. Moim zda­niem w tym przy­pad­ku wy­star­czy­ło­by stwier­dze­nie, że za­gra­łam wy­bit­nie. Cała resz­ta jest zbęd­na.

Po­zwól­cie za­tem, że swo­ją hi­sto­rię opo­wiem ja – krót­ko i wę­zło­wa­to, uj­mu­jąc w niej tyl­ko to, co na­praw­dę istot­ne, ze szcze­gól­nym uwzględ­nie­niem od­czuć naj­waż­niej­szej oso­by na świe­cie. Czy­li mo­ich – jak­by ktoś miał wąt­pli­wo­ści.

Mówi się, że pies upo­dab­nia się do wła­ści­cie­la. Coś w tym jest. Obie z moją Pań­cią je­ste­śmy zgrab­ne i szczu­płe, obie nie gry­ma­si­my przy je­dze­niu, obie mamy po­zy­tyw­ne na­sta­wie­nie do lu­dzi i obu nam le­piej nie za­ła­zić za skó­rę, bo je­ste­śmy bar­dzo pa­mię­tli­we. Obie wią­że­my swo­ją przy­szłość z szoł­biz­ne­sem. Obie też je­ste­śmy we­so­łe.

Róż­ni nas wła­ści­wie tyl­ko to, że ja bar­dzo lu­bię bie­gać za pi­łecz­ką, a moja Pań­cia nie­ko­niecz­nie. Na szczę­ście lubi ją rzu­cać, więc jest z niej ja­kiś po­ży­tek. Spraw­dzi­łam to zresz­tą od razu przy na­szym pierw­szym spo­tka­niu. Jak tyl­ko zja­wi­ła się w domu mo­ich ro­dzi­ców, pod­bie­głam do niej, przy­no­sząc pił­kę. Od razu wie­dzia­ła, co się z nią robi, a że rzut był dość da­le­ki, uzna­łam, iż jest by­stra, wła­ści­wie od­czy­tu­je sy­gna­ły i będą z niej lu­dzie. Pił­ka po­le­cia­ła aż na ko­niec ogród­ka, lą­du­jąc pod siat­ką. To ro­ko­wa­ło do­brze.

Nie­ste­ty, na­szej pierw­szej wspól­nej po­dró­ży nie wspo­mi­nam naj­le­piej. Ni­g­dy wcze­śniej tak dłu­go nie je­cha­łam tym urzą­dze­niem, któ­re się trzę­sie i wy­da­je dziw­ne dźwię­ki. Pań­cia trzy­ma­ła mnie na ko­la­nach i był z nią Dru­gi Czło­wiek, któ­ry krę­cił ta­kim kół­kiem, przy­cze­pio­nym na wy­so­ko­ści mo­jej gło­wy. Może przez to krę­cą­ce się kół­ko, a może przez to, że wo­kół prze­su­wa­ły się róż­ne ob­ra­zy (ja­kieś zwie­rzę­ta, ro­śli­ny, duże budy, czy­li domy), źle się po­czu­łam, za­krę­ci­ło mi się w gło­wie i zwy­mio­to­wa­łam. Na szczę­ście Pań­cia nie wy­glą­da­ła na zde­ner­wo­wa­ną – no i do­brze, to nie był­by do­bry po­czą­tek zna­jo­mo­ści, gdy­by­śmy od razu pierw­sze­go dnia się po­kłó­ci­ły. Cały czas mnie gła­ska­ła i mó­wi­ła do mnie mi­łym to­nem, choć tro­chę zbyt gło­śno, jak na mój gust. Te­raz już wiem, że Pań­cia po pro­stu nie po­tra­fi mó­wić ci­szej, taka już jest. Przy­zwy­cza­iłam się do tego.

Cała ta po­dróż oka­za­ła się peł­na nie­spo­dzia­nek. Nie je­stem spe­cjal­nie od­waż­na, choć tchó­rzem też nie je­stem, co to, to nie, po pro­stu nie lu­bię no­wo­ści i zmian. A ta wy­pra­wa to były same no­wo­ści. Po pierw­sze, z ca­łym sza­cun­kiem, ale Pań­cię i Dru­gie­go Czło­wie­ka wi­dzia­łam pierw­szy raz w ży­ciu. To, że za­pro­po­no­wa­łam jej za­ba­wę pił­ką, nie ozna­cza­ło, że je­ste­śmy przy­ja­ciół­ka­mi i może mnie za­bie­rać, gdzie jej się po­do­ba, bez uprze­dze­nia i bez po­że­gna­nia z ro­dzi­ca­mi. Sły­sza­łam zresz­tą, jak tata szcze­kał, kie­dy od­jeż­dża­li­śmy, ale on zwy­kle dużo szcze­ka, więc moż­li­we, że nie cho­dzi­ło o mnie, tyl­ko o tego kun­dla zza pło­tu.

Tak czy siak, Pań­cia i Dru­gi Czło­wiek za­bra­li mnie gdzieś tym dziw­nym urzą­dze­niem, a po­dróż trwa­ła całe wie­ki. Po tym, jak zwy­mio­to­wa­łam, było mi już wła­ści­wie wszyst­ko jed­no, po­czu­łam się sła­ba i zmę­czo­na. Pań­cia mnie gła­ska­ła i przy­tu­la­ła, więc było mi też cie­pło i przy­jem­nie. Do­pó­ki nie przy­szło jej do gło­wy tego ze­psuć i za­trzy­mać urzą­dze­nie. Przy­pię­ła mi do szyi sznu­rek, któ­re­go nie­na­wi­dzę, i za­czę­ła mnie wy­cią­gać na ze­wnątrz, na co wca­le nie mia­łam ocho­ty. Dru­gi Czło­wiek śmiał się ze mnie, co też nie było przy­jem­ne.

Nie je­stem du­żym psem, więc ła­two mnie wziąć na ręce, co zro­bi­ła Pań­cia, wi­dząc, że nie za­mie­rzam z nią współ­pra­co­wać.

Naj­wy­raź­niej upar­ła się, żeby wyjść z urzą­dze­nia za wszel­ką cenę. Po­sta­wi­ła mnie na zie­mi. Nie mia­łam ocho­ty ni­g­dzie iść, ale nie bar­dzo mam szan­se w star­ciu bez­po­śred­nim z ra­cji swo­ich ga­ba­ry­tów, więc od­pu­ści­łam, tym bar­dziej że czu­łam się zmę­czo­na. Ro­zej­rza­łam się wo­kół sie­bie. Było to miej­sce peł­ne ogrom­nych urzą­dzeń po­ma­lo­wa­nych na róż­ne ko­lo­ry. Nie­któ­re z nich sta­ły nie­ru­cho­mo, a inne prze­miesz­cza­ły się na wiel­kich ko­łach, ry­cząc przy tym dzi­ko.

Była tam też duża buda, do któ­rej po­szedł Dru­gi Czło­wiek, mó­wiąc, że idzie do to­a­le­ty.

Tym­cza­sem Pań­cia za­cią­gnę­ła mnie na ja­kiś li­chy ka­wa­łek traw­ki z tyłu budy i za­czę­ła prze­ma­wiać słod­kim gło­sem (te­raz już wiem, że za­wsze mówi tym to­nem, jak cze­goś chce…), nie wia­do­mo dla­cze­go do­ma­ga­jąc się, że­bym zro­bi­ła siku. Ni­g­dy nie zro­zu­miem lu­dzi. Czy oni si­ka­ją, kie­dy im się nie chce? Prze­cież nie pisz­cza­łam, że chcę siku, nie pi­łam wody od kil­ku go­dzin. Nie będę si­ka­ła na roz­kaz.

Uda­wa­łam, że nie ro­zu­miem, o co cho­dzi, i za­czę­łam wą­chać traw­kę. Le­ża­ło tam tro­chę bar­dzo przy­jem­nie i in­te­re­su­ją­co śmier­dzą­cych śmie­ci, nie­ste­ty sznu­rek był za krót­ki, Pań­cia trzy­ma­ła moc­no i nie mo­głam do nich się­gnąć. Ża­łu­ję – to była je­dy­na rzecz od paru go­dzin na­praw­dę god­na za­in­te­re­so­wa­nia w tej nud­nej po­dró­ży.

Nie­ste­ty, po chwi­li wró­cił Dru­gi Czło­wiek, a Pań­cia od­da­ła mu mnie wraz ze sznur­kiem i po­szła so­bie.

Nie spodo­ba­ło mi się to. Czło­wiek był wpraw­dzie bar­dzo miły i miał ła­god­ne uspo­so­bie­nie, ale już się przy­zwy­cza­iłam do Pań­ci i nie ży­czy­łam so­bie żad­nych zmian, przy­naj­mniej w naj­bliż­szych go­dzi­nach. Pod­sko­czy­łam więc parę razy i pis­nę­łam, co czło­wie­ka naj­wy­raź­niej bar­dzo roz­ba­wi­ło. Po­szedł w kie­run­ku wiel­kiej budy, cią­gnąc mnie za sobą, choć wca­le nie mia­łam na to ocho­ty i roz­glą­da­łam się, czy aby nie wi­dać gdzieś Pań­ci. Czło­wiek nie­ste­ty był sil­niej­szy (wspo­mi­na­łam już, że nie je­stem zbyt wiel­kich roz­mia­rów), poza tym trzy­mał mnie na tym głu­pim sznur­ku, więc nie mia­łam wyj­ścia i mu­sia­łam iść za nim.

– Czy mogę wejść z ma­łym pie­skiem? – za­py­tał.

(Też mi py­ta­nie, po pierw­sze nie je­stem żad­nym yor­kiem, żeby o mnie mó­wić „mały pie­sek”, a po dru­gie, dla­cze­go mia­ła­bym nie móc wejść do wiel­kiej budy? U ro­dzi­ców wcho­dzi­łam do domu właś­ci­cie­la i nikt nie ro­bił z tego afe­ry). Była tam ja­kaś oso­ba po­dob­na tro­chę do Pań­ci, bo też mia­ła dużo sier­ści na gło­wie. Po­wie­dzia­ła, że moż­na. (No, chy­ba ra­czej).

Buda oka­za­ła się cie­kaw­sza, niż za­kła­da­łam, wy­peł­nio­na wie­lo­ma in­te­re­su­ją­cy­mi za­pa­cha­mi, czu­łam kieł­ba­ski i gło­wę daję, że tak­że pach­nia­ło bu­łecz­ka­mi, któ­re uwiel­biam. Za­czę­łam wę­szyć i na­wet na chwi­lę za­po­mnia­łam, że nie ma Pań­ci.

Dru­gi Czło­wiek tym­cza­sem usiadł przy sto­le (wiem, co to stół – w wiel­kiej bu­dzie u ro­dzi­ców był bar­dzo po­dob­ny, lu­dzie przy nim sia­da­li i je­dli, a po­kój wy­peł­niał się wte­dy wspa­nia­ły­mi za­pa­cha­mi). Oso­ba przy­nio­sła mu coś ma­łe­go czar­ne­go w szkla­nym na­czy­niu, co pach­nia­ło bar­dzo in­ten­syw­nie i bar­dzo dziw­nie. W wiel­kiej bu­dzie u ro­dzi­ców po­ja­wiał się po­dob­ny za­pach, ale dużo mniej in­ten­syw­ny.

Czło­wiek po­pi­jał z na­czy­nia, a ja sie­dzia­łam i się nu­dzi­łam. Tro­chę draż­ni­ły mnie za­pa­chy bu­łek i kieł­ba­sek. Po­czu­łam, że zgłod­nia­łam.

Mi­nę­ło tro­chę cza­su i po­ja­wi­ła się Pań­cia. Roz­no­si­ło mnie z ra­do­ści, ska­ka­łam i skam­la­łam, aż Dru­gi Czło­wiek i oso­ba z sier­ścią na gło­wie za­czę­li się śmiać.

– Ależ pie­sek jest do pani przy­wią­za­ny – po­wie­dzia­ła oso­ba.

– To suka. Mam ją od dwóch go­dzin. To chy­ba nie przy­wią­za­nie, tyl­ko ner­wy z po­wo­du po­dró­ży – od­po­wie­dzia­ła Pań­cia.

Też mi teo­ria. Ner­wy z po­wo­du po­dró­ży swo­ją dro­gą, ale już się przy­zwy­cza­iłam do Pań­ci i niech so­bie mówi, co chce, ale wo­la­ła­bym, że­by­śmy zo­sta­ły ra­zem. Osta­tecz­nie nie je­stem za­baw­ką, żeby mnie wo­żo­no ja­ki­miś dziw­ny­mi urzą­dze­nia­mi z miej­sca na miej­sce i od czło­wie­ka do czło­wie­ka.

Szczek­nę­łam parę razy na znak pro­te­stu, ale wy­glą­da­ło na to, że nie zo­sta­łam zro­zu­mia­na, bo wszy­scy lu­dzie się śmia­li, po­wta­rza­jąc, jaka je­stem uro­cza.

Ni­ko­mu oczy­wi­ście nie przy­szło do gło­wy, żeby mi dać bu­łecz­kę albo kieł­ba­skę. Oso­ba z sier­ścią na proś­bę Pań­ci przy­nio­sła co praw­da mi­skę z wodą, ale taka głu­pia nie je­stem, że­bym piła wodę w po­dró­ży.

Po­tem mi się bę­dzie chcia­ło si­kać.

Po po­sto­ju w du­żej bu­dzie jesz­cze dość dłu­go je­cha­li­śmy dziw­nym urzą­dze­niem.

Pań­cia i Dru­gi Czło­wiek wła­ści­wie cały czas roz­ma­wia­li o imie­niu dla mnie. Sły­sza­łam to jak przez mgłę, bo pró­bo­wa­łam się zdrzem­nąć, choć nie jest to ła­twe, bo urzą­dze­nie trzę­sie oraz wy­da­je przy tym roz­ma­ite dźwię­ki i za­pa­chy.

Ta cała roz­mo­wa nie była dla mnie zro­zu­mia­ła, w koń­cu co za róż­ni­ca, ja­kie imię wy­bio­rą. I tak albo będę przy­cho­dzić na wo­ła­nie, albo nie. Za­leż­nie od na­stro­ju. Czy lu­dzie na­praw­dę uwa­ża­ją, że imię ma ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie?

W koń­cu wy­bra­li ja­kieś, uzna­łam, że może być, i za­strzy­głam uchem, co naj­wy­raź­niej bar­dzo ich ucie­szy­ło.

Z gło­wy.

Resz­tę po­dró­ży pa­mię­tam jak przez mgłę. Pań­cia dużo pu­ka­ła pa­znok­ciem w ta­kie małe czar­ne urzą­dze­nie, któ­re wy­ję­ła z to­reb­ki. Po chwi­li urzą­dze­nie wy­da­wa­ło z sie­bie pisk i Pań­cia zno­wu pu­ka­ła, mó­wiąc coś pod no­sem.

Dru­gi Czło­wiek py­tał: „Kto to? Kto to?”, a Pań­cia od­po­wia­da­ła, wy­mie­nia­jąc róż­ne ludz­kie imio­na. Nic z tego nie ro­zu­mia­łam – czło­wiek tak py­tał, jak­by są­dził, że w tym ma­łym pu­deł­ku znaj­du­ją się ja­cyś lu­dzie, a prze­cież to nie­moż­li­we.

Po­tem Pań­cia zno­wu za­pu­ka­ła w to urzą­dze­nie, a na­stęp­nie przy­ło­ży­ła je so­bie do ucha i za­czę­ła do nie­go mó­wić (jesz­cze gło­śniej niż wcze­śniej, co nie­ste­ty oka­za­ło się moż­li­we).

Kie­dy skoń­czy­ła mó­wić do urzą­dze­nia, scho­wa­ła je do to­reb­ki i po­wie­dzia­ła do czło­wie­ka:

– Mama cze­ka z obia­dem.

Cóż. Lu­dzie cza­sem za­cho­wu­ją się w spo­sób, któ­re­go ża­den pies nie zro­zu­mie. Nie wiem, co ma wspól­ne­go to urzą­dze­nie z mamą i obia­dem.

Chcia­łam je ob­wą­chać, w koń­cu obiad to obiad, ale się nie uda­ło.

Po­tem jesz­cze tro­chę je­cha­li­śmy, aż do­je­cha­li­śmy.

By­łam bar­dzo zmę­czo­na. Za­tem fakt, że mo­głam wy­siąść z urzą­dze­nia, przy­ję­łam z dużą sa­tys­fak­cją i ra­do­ścią. Nie­ste­ty, po­mniej­szo­ną o to, że zno­wu przy­cze­pi­li mi okrop­ny sznu­rek.

Wy­sko­czy­łam pro­sto na ja­kie­goś wiel­kie­go psa idą­ce­go z czło­wie­kiem. Zde­ner­wo­wa­łam się i wy­szcze­ka­łam mu, co o nim my­ślę.

Dru­gi Czło­wiek się śmiał, mó­wiąc:

– Taki mały pie­sek, a jaki gło­śny.

Roz­sz­cze­ka­łam się jesz­cze bar­dziej, bo nie­na­wi­dzę, jak ktoś o mnie mówi „mały pie­sek” – prze­cież już wia­do­mo, że nie je­stem yor­kiem!

Jak już się tro­chę uspo­ko­iłam, otrze­pa­łam i wy­pro­sto­wa­łam ko­ści, ro­zej­rza­łam się wo­kół.

Ta­kiej budy jesz­cze w ży­ciu nie wi­dzia­łam.

To była chy­ba naj­więk­sza buda świa­ta. Sza­ra, ogrom­na, mia­ła wie­le wejść i nie­sa­mo­wi­tą ilość okien!

Pań­cia po­cią­gnę­ła mnie za sobą do jed­ne­go z wejść, więc po­szłam za nią – sko­ro ona idzie, to ja też mogę, choć przy­znam szcze­rze, że ta wiel­ka buda wy­glą­da­ła na­praw­dę prze­ra­ża­ją­co.

– Suka jesz­cze ni­g­dy nie wi­dzia­ła ta­kie­go blo­ku – po­wie­dzia­ła Pań­cia ze śmie­chem.

No nie wi­dzia­łam. Nie wiem, co w tym śmiesz­ne­go.

Do­brze, że by­łam wte­dy zmę­czo­na, bo to nie­ste­ty nie był ko­niec atrak­cji i gdy­by nie fakt, że nie mia­łam siły się de­ner­wo­wać, to chy­ba­bym pa­dła na za­wał.

Po wej­ściu do „blo­ku”, jak na­zwa­ła wiel­ką budę Pań­cia, oka­za­ło się, że trze­ba przejść po zim­nej pod­ło­dze, na któ­rej śli­zga­ją się łapy. Ale nie to było naj­gor­sze.

Naj­gor­sze było to, jak Pań­cia wcią­gnę­ła mnie za sobą do ma­łe­go po­miesz­cze­nia, któ­re tro­chę przy­po­mi­na­ło mój ko­jec, ale trzę­sło się nie­po­ko­ją­co i bu­ja­ło na wszyst­kie stro­ny. Pań­cia mi tłu­ma­czy­ła, że to jest win­da, ale nie mia­łam ocho­ty na roz­mo­wy, bo było mi nie­do­brze, a w tej win­dzie po­czu­łam wie­le róż­nych za­pa­chów (tak­że psich, co mi się nie spodo­ba­ło. Czyż­by miesz­ka­ły tu ja­kieś inne psy? Mam na­dzie­ję, że nie).

Przez chwi­lę Pań­cia, Dru­gi Czło­wiek i ja mu­sie­li­śmy stać pra­wie bez ru­chu i cze­kać, aż ta cała win­da się za­trzy­ma. A jak się za­trzy­ma­ła (aż mnie gło­wa roz­bo­la­ła od tego szarp­nię­cia, a może to ze stra­chu?), to ktoś z ze­wnątrz otwo­rzył drzwi i za­czął strasz­nie krzy­czeć:

– Jaka ślicz­na suka! Jaka ślicz­na! Chodź do mnie, chodź, ma­lut­ka!

(Ile razy mam po­wta­rzać, że nie je­stem ma­lut­ka!). I ta­kie tam.

To była oso­ba tro­chę po­dob­na do Pań­ci, tyl­ko więk­sza, ale ład­nie pach­nia­ła (kur­czacz­kiem i mar­chew­ką), więc po­zwo­li­łam się po­gła­skać i po­szłam za nią przez taki dłu­gi wą­ski ko­ry­tarz pro­sto do po­miesz­cze­nia, z któ­re­go wy­do­by­wał się przy­jem­ny za­pach. By­łam bar­dzo głod­na i chcia­ło mi się pić.

Po­zwo­li­łam się po­gła­skać no­wej oso­bie, a po­tem na­stą­pi­ła ja­kaś krót­ka wy­mia­na zdań:

– Dać jej te­raz to je­dze­nie?

– Dasz jej, jak my bę­dzie­my je­dli.

– Ale ona na pew­no jest głod­na.

– My też je­ste­śmy głod­ni, mamo. Dasz jej za chwi­lę, pies po­wi­nien jeść w dru­giej ko­lej­no­ści, czło­wiek w pierw­szej, taka dys­cy­pli­na…

…któ­rej nie­spe­cjal­nie się przy­słu­chi­wa­łam, bo już cał­ko­wi­cie sku­pi­łam się na za­pa­chu kur­cza­ka. My­śla­łam, że zwa­riu­ję, czu­łam wiel­ki głód, a za­pach był obłęd­ny. W ta­kich chwi­lach ża­łu­ję, że nie je­stem wy­żłem albo se­te­rem, albo tosa inu, i że nie się­gam do wy­so­ko­ści ku­chen­ne­go bla­tu. Sta­wa­nie na dwóch ła­pach nic nie daje, na­dal je­stem za ni­ska. Nie się­gam, choć bar­dzo się sta­ram.

Wzbu­dzi­ło to wiel­ką ra­dość, ale ja­koś nikt nie wpadł na to, żeby mi dać cho­ciaż ka­wa­łek kur­czacz­ka, choć wi­dzia­łam, że oso­ba zwa­na Mamą jest tego bli­ska. Mu­szę nad nią po­pra­co­wać, bo wy­da­je mi się, że z nią bę­dzie naj­ła­twiej ne­go­cjo­wać na te­mat je­dze­nia.

Tym­cza­sem spró­bo­wa­łam swo­je­go słyn­ne­go smut­ne­go spoj­rze­nia z na­dzie­ją, że za­dzia­ła.

Za­dzia­ła­ło.

Jak tyl­ko Pań­cia wy­szła do dru­gie­go po­miesz­cze­nia, oso­ba zwa­na Mamą na­gle za­czę­ła mó­wić do mnie bar­dzo ci­chut­ko i spo­glą­da­jąc raz za ra­zem w stro­nę drzwi, dała mi ma­lut­ki ka­wa­łe­czek mię­ska. Ależ było pysz­ne! Daw­no nie ja­dłam mię­ska (u ro­dzi­ców je­dli­śmy głów­nie chrup­ki), a już ta­kie­go do­bre­go to chy­ba ni­g­dy. Po­my­śla­łam, że ta Mama ma bar­dzo do­bre ser­ce i mu­szę się z nią za­przy­jaź­nić. Naj­le­piej za­cząć od razu, więc po­li­za­łam ją po ręce (zwłasz­cza że zo­sta­ło na niej jesz­cze tro­chę ku­rze­go za­pa­chu). W na­gro­dę do­sta­łam ka­wa­łe­czek bar­dzo do­brej mar­che­wecz­ki. Czy­li tak to dzia­ła, mu­szę za­pa­mię­tać.

Mia­łam na­dzie­ję, że to ko­niec atrak­cji tego dnia, ale nie­ste­ty.

Kie­dy już się naja­dłam (do­sta­łam so­lid­ną por­cję kur­czacz­ka z ry­żem i mar­chew­ką, mniam), po­czu­łam bło­gi spo­kój i uło­ży­łam się na ta­kiej wiel­kiej mięk­kiej szmat­ce tuż przy no­gach Pań­ci (na wszel­ki wy­pa­dek, jak­by jej przy­szło do gło­wy wyjść beze mnie), i za­czę­łam za­sy­piać zmę­czo­na wy­da­rze­nia­mi tego dnia, zo­sta­wia­jąc so­bie na ju­tro roz­my­śla­nia o tym, kie­dy wró­cę do ro­dzi­ców; no więc, kie­dy już za­czę­łam za­sy­piać, Pań­cia się po­de­rwa­ła i za­wo­ła­ła mnie tym no­wym imie­niem.

Ze­rwa­łam się ra­zem z nią, nie na dźwięk imie­nia, ale naj­wy­raź­niej ode­bra­ła to ina­czej, bo za­czę­ła wy­krzy­ki­wać:

– Pa­trz­cie, jaki mą­dry pie­sek, już re­agu­je na swo­je imię! Mą­dry pies!

– Mą­dry, mą­dry i ślicz­ny pie­sek! – wy­krzy­ki­wa­li Dru­gi Czło­wiek i Mama Pań­ci.

Po czym Mama Pań­ci po­bie­gła do tego po­miesz­cze­nia, w któ­rym tak ład­nie pach­nia­ło kur­cza­kiem, i przy­nio­sła ka­wa­łek pa­ró­wecz­ki. Wie, jak zdo­być psie ser­ce.

– Mamo, to mały pie­sek, nie może tyle jeść.

– Daj spo­kój, to prze­cież tyl­ko ka­wa­łek pa­ró­wecz­ki.

– Ale to jest na­praw­dę mały pie­sek i wła­śnie zjadł pół kilo kur­cza­ka!

– Ale tak ład­nie re­agu­je na imię, musi do­stać na­gro­dę. Nie prze­sa­dzaj z tym od­chu­dza­niem. To, że ty pra­wie nic nie jesz, nie zna­czy, że bę­dziesz gło­dzić psa.

Ta Mama do­brze mówi. Jak będę się jej trzy­mać, to nie zgi­nę.

Pań­cia wy­glą­da­ła na bar­dzo nie­za­do­wo­lo­ną, ja na­to­miast wręcz prze­ciw­nie, pa­ró­wecz­ka była pri­ma sort. Te­raz to już bym mo­gła tyl­ko spać i śnić o prze­pły­wa­ją­cych po nie­bie chmu­rach w kształ­cie wę­dlin. Ale nie. Pań­cia nie ze­rwa­ła się z miej­sca bez po­wo­du.

– Idzie­my – po­wie­dzia­ła.

O ludz­ka­kość, po­my­śla­łam so­bie, gdzie zno­wu? Do­kąd te­raz po­je­dzie­my tym okrop­nym trzę­są­cym po­jaz­dem? Czy ta kosz­mar­na po­dróż ni­g­dy się nie skoń­czy?

Pań­cia po­że­gna­ła się z Mamą, przy­pię­ła mi ten sznu­rek, któ­re­go nie cier­pię, i ra­zem z Dru­gim Czło­wie­kiem (po­my­śla­łam, że może to tata Pań­ci, ale po­sta­no­wi­łam zba­dać to póź­niej) ru­szy­li­śmy w stro­nę drzwi. Nie­chęt­nie wy­cho­dzi­łam, raz, że by­łam zmę­czo­na i naj­chęt­niej bym po­spa­ła, dwa, że po­miesz­cze­nie za­wie­ra­ją­ce kur­cza­ka i pa­rów­kę wy­da­ło mi się bar­dzo obie­cu­ją­ce. Szko­da po­rzu­cać miej­sce peł­ne ta­kich nie­spo­dzia­nek, poza tym kto wie, co cze­ka za ro­giem.

No tak. Za ro­giem cze­ka­ła win­da. Przy­po­mnia­łam to so­bie na­tych­miast, jak zo­ba­czy­łam te okrop­ne sta­lo­we drzwi.

Pró­bo­wa­łam się wy­co­fać, ale na tym okrop­nym sznur­ku taki ma­newr nie wy­cho­dzi.

Mama Pań­ci, któ­ra wy­szła za nami na ko­ry­tarz, bar­dzo się za­tro­ska­ła.

– Suka boi się win­dy.

– Raz w ży­ciu je­cha­ła, ma pra­wo się bać. Po­boi się i prze­sta­nie – od­po­wie­dzia­ła Pań­cia bez prze­ko­na­nia.

– A ten pies z trze­cie­go pię­tra miesz­ka tu od kil­ku ład­nych lat i da­lej się boi – po­wie­dzia­ła Mama Pań­ci.

Pań­cia na nią dziw­nie spoj­rza­ła, ale w tym mo­men­cie przy­je­cha­ła win­da i trze­ba było do niej wsia­dać.

Wsia­dła Pań­cia, a za nią ja. Tro­chę się trzę­słam ze stra­chu, ale we­szłam.

Po­my­śla­łam, że sko­ro Pań­cia tam idzie, to ja też.

Pań­cia była bar­dzo za­do­wo­lo­na i kil­ka razy po­wtó­rzy­ła „do­bry pies!” – naj­wy­raź­niej uwa­ża, że spra­wia mi przy­jem­ność, jak to mówi. Żeby nie było jej przy­kro, po­ma­cha­łam ogo­nem.

Pod wiel­ką budą, któ­rą lu­dzie na­zy­wa­li blo­kiem, ro­sła bar­dzo faj­nie śmier­dzą­ca traw­ka, na któ­rej, są­dząc po za­pa­chach, było do­tąd wie­le, wie­le psów. Chcia­łam so­bie trosz­kę po­wą­chać, ale na tym sznur­ku… wia­do­mo.

Ani się obej­rza­łam, jak zno­wu by­łam w okrop­nym trzę­są­cym się po­jeź­dzie.

Oszczę­dzę wam opi­sów ko­lej­nej po­dró­ży. Za­trzy­my­wa­li­śmy się dużo czę­ściej i sta­li­śmy, naj­wy­raź­niej na coś cze­ka­jąc. Gdy Pań­cia mó­wi­ła „zie­lo­ne”, Dru­gi Czło­wiek uru­cha­miał po­jazd i je­cha­li­śmy da­lej. Jak Pań­cia raz bar­dzo gło­śno za­wo­ła­ła „żół­te”, Dru­gi Czło­wiek gwał­tow­nie za­trzy­mał po­jazd. Wy­glą­da więc na to, że to ja­kaś gra dla lu­dzi.

Po­dróż nie była zbyt dłu­ga, zwy­mio­to­wa­łam tyl­ko raz. Żal mi było tego kur­cza­ka i pa­ró­wecz­ki, były ta­kie pysz­ne. Chcia­łam je zjeść po­now­nie, ale Pań­cia mi nie po­zwo­li­ła. Lu­dzie są dziw­ni. Żeby mar­no­wać ta­kie do­bre je­dze­nie…

Wresz­cie Dru­gi Czło­wiek za­trzy­mał po­jazd i wy­sia­dły­śmy ra­zem z Pań­cią.

Otrze­pa­łam się i pod­czas gdy Pań­cia że­gna­ła się z Dru­gim Czło­wie­kiem, bar­dzo mu za coś dzię­ku­jąc, ro­zej­rza­łam się wo­kół.

By­ły­śmy w miej­scu peł­nym po­jaz­dów, po­dob­nych do tego, z któ­re­go wła­śnie wy­sia­dły­śmy. Mia­łam na­dzie­ję, że nie wszyst­kie na­le­żą do Pań­ci i nie wszyst­ki­mi bę­dzie­my mu­sia­ły jeź­dzić. Taka jaz­da nie jest przy­jem­na, trzę­sie, jest gło­śno i chce się wy­mio­to­wać. Poza tym ni­g­dy nie wia­do­mo, do­kąd cię za­wio­zą, i to jest chy­ba naj­gor­sze. No, chy­ba że z po­wro­tem do ro­dzi­ców albo do Mamy Pań­ci i jej po­ko­ju z pa­rów­ka­mi.

Poza po­jaz­da­mi wo­kół nas były same budy, nie­co mniej­sze od tej, w któ­rej miesz­ka Mama Pań­ci, ale znacz­nie więk­sze od budy u ro­dzi­ców.

– Chodź – po­wie­dzia­ła Pań­cia. – Idzie­my do domu. Tu te­raz bę­dziesz miesz­kać.

Mój nowy dom tro­chę przy­po­mi­na dom lu­dzi u ro­dzi­ców, na pod­ło­dze leżą po­dob­ne mięk­kie szmat­ki i jest ta­kie samo duże pu­deł­ko, któ­re wy­da­je dźwię­ki i po­ka­zu­je ob­raz­ki.

Na szczę­ście nie ma tu­taj tej okrop­nej win­dy. Jest za to urzą­dze­nie, któ­re Pań­cia na­zwa­ła „scho­da­mi”. Są to ta­kie wiel­kie kloc­ki, uło­żo­ne je­den na dru­gim, po któ­rych wcho­dzi się co­raz wy­żej i wy­żej. Pań­cia szła i szła, a ja za nią. Po­cie­sza­ła mnie przy tym, że to tyl­ko trze­cie pię­tro, i po­wta­rza­ła, że je­stem bar­dzo dziel­na.

Wy­da­je mi się, że te scho­dy to je­dy­ny spo­sób, żeby do­stać się do domu, więc nie bar­dzo mam wyj­ście, mu­szę się do nich przy­zwy­cza­ić. Po dro­dze wy­da­wa­ło mi się, że wy­czu­łam za­pach ja­kiejś suki, ale nie je­stem pew­na, w koń­cu by­łam bar­dzo zmę­czo­na. Wpraw­dzie my, psy, nie mamy po­czu­cia cza­su, ale wiem na pew­no, że dzi­siej­szy dzień był naj­dłuż­szym ze wszyst­kich, któ­re do­tąd prze­ży­łam.

Z dużą ulgą przy­ję­łam więc moż­li­wość po­ło­że­nia się na po­słan­ku, któ­re przy­go­to­wa­ła dla mnie Pań­cia. Była to roz­kosz­nie śmier­dzą­ca sta­ra po­dusz­ka, z ga­tun­ku tych, któ­re uwiel­biam, miej­sca­mi sfla­cza­ła, miej­sca­mi gru­zło­wa­ta, kry­ją­ca w so­bie prze­róż­ne za­pa­chy. Z dużą przy­jem­no­ścią więc uło­ży­łam się na niej, oczy­wi­ście po tym, jak Pań­cia uło­ży­ła się na swo­im po­słan­ku, i za­snę­łam. Jed­nym okiem spa­łam, a dru­gim czu­wa­łam, czy Pań­cia aby ni­g­dzie się nie wy­bie­ra. Wi­dzia­łam, że Pań­cia też czu­wa­ła. Pew­nie my­śla­ła o tym, czy ja się gdzieś nie wy­bio­rę bez niej.

I tak mi­nę­ła nam chwi­la.

Po tej chwi­li Pań­cia się ze­rwa­ła, wo­ła­jąc:

– Spa­ce­rek, spa­ce­rek! Na pew­no chcesz siku!

Po­nie­waż w domu nie było ni­ko­go poza nami, do­szłam do wnio­sku, że mówi do mnie. Bar­dzo mnie ucie­szy­ło, że coś się dzie­je, więc za­mer­da­łam ogo­nem i wy­ko­na­łam kil­ka sko­ków ra­do­ści, któ­re naj­wy­raź­niej bar­dzo spodo­ba­ły się Pań­ci.

Nie­ste­ty, mimo to przy­pię­ła mi okrop­ny sznu­rek i po­szły­śmy po scho­dach, tym ra­zem w dół, po­roz­glą­dać się po no­wym oto­cze­niu.

Tuż przy wej­ściu do na­sze­go blo­ku zro­bi­łam siku, dla za­zna­cze­nia, że to moje te­ry­to­rium.

– Do­bry pies! – po­wie­dzia­ła Pań­cia. – Zro­bił siku!

No to zro­bi­łam jesz­cze raz, sko­ro to Pań­ci spra­wia tyle ra­do­ści (przy oka­zji ozna­czy­łam taki je­den ład­ny krza­czek).

I tak jesz­cze parę razy (traw­ka przy du­żym pla­sti­ko­wym pu­dle, ka­wa­łek pa­ty­ka, drzew­ko, ław­ka), choć wi­dzia­łam, że za każ­dym ra­zem Pań­cia mówi z co­raz mniej­szym en­tu­zja­zmem i co­raz więk­szym zdzi­wie­niem. Cóż, wiem, że zwy­kle to psy za­zna­cza­ją te­ren, ale je­stem zwo­len­nicz­ką rów­no­upraw­nie­nia. Nie po­zwo­lę so­bie ode­brać tego przy­wi­le­ju tyl­ko dla­te­go, że je­stem suką!

Tyle że nie po­tra­fię si­kać, pod­no­sząc jed­ną łapę, dla­te­go pod­no­szę obie jed­no­cze­śnie.

Wi­dzia­łam, że Pań­cia pa­trzy na mój spo­sób za­ła­twia­nia po­trzeb fi­zjo­lo­gicz­nych z du­żym za­sko­cze­niem, ale i po­dzi­wem. Cóż, nic dziw­ne­go, nie znam wie­lu suk, któ­re po­tra­fią si­kać, idąc na dwóch przed­nich ła­pach i uno­sząc jed­no­cze­śnie do góry obie tyl­ne. Szcze­rze mó­wiąc, nie znam żad­nej, któ­ra to po­tra­fi. Pań­cia pew­nie się cie­szy, że wy­bra­ła wła­śnie mnie.

Jak już za­ła­twi­łam swo­je po­trze­by, wró­ci­ły­śmy do domu. Po scho­dach. W su­mie te scho­dy nie są ta­kie złe. Wolę je od win­dy. Moż­na po nich bie­gać, a w win­dzie nie.

Zno­wu po­czu­łam ten za­pach suki. Będę mu­sia­ła to spraw­dzić. Nie bar­dzo mi się uśmie­cha ja­kaś kon­ku­ren­cja.

Po po­wro­cie ze spa­cer­ku do­sta­łam mi­skę peł­ną pysz­nych chru­pek pach­ną­cych ba­ra­nin­ką. Zja­dłam je wszyst­kie bar­dzo szyb­ko, na wy­pa­dek, gdy­by Pań­cia chcia­ła mi je za­brać (za­pa­mię­ta­łam tę wy­mia­nę zdań z Mamą na te­mat od­chu­dza­nia), a po­tem na­pi­łam się wody i po­ło­ży­łam na szmat­ce, któ­ra leży na ca­łej pod­ło­dze.

Pań­cia w tym cza­sie zro­bi­ła je­dze­nie dla sie­bie, też smacz­ne, a szcze­gól­nie moc­no pach­nia­ła bu­łecz­ka, któ­rą roz­kro­iła. Uwiel­biam bu­łecz­ki. Mu­szę zna­leźć ja­kiś spo­sób, by po­in­for­mo­wać o tym Pań­cię, może się kie­dyś ze mną po­dzie­li. Tym­cza­sem zwy­mio­to­wa­łam wszyst­kie ku­lecz­ki.

Pań­cia wpa­dła w pa­ni­kę. Po­bie­gła po to małe pu­de­łecz­ko, w któ­re pu­ka­ła pa­znok­ciem w trak­cie po­dró­ży, i za­czę­ła do nie­go mó­wić, bar­dzo szyb­ko i bar­dzo gło­śno.

– No słu­chaj, suka mi wy­mio­tu­je, zja­dła całą mi­skę kar­my i wszyst­ko zwró­ci­ła. No tak. Wczo­raj. Tak. Przed chwi­lą. No tak. No tak. Ro­zu­miem. Ro­zu­miem. Aha. Czy­li po­win­nam ją prze­sta­wić stop­nio­wo na nowe je­dze­nie? Aha. Ro­zu­miem. Do­brze. Mój błąd. A te­raz co? Aha. Po ma­łej por­cji. Aha. Aha. Ro­zu­miem. Nic jej nie bę­dzie? Do­brze. Ro­zu­miem. Dzię­ki, ko­cha­na. Pa, pa.

I to Pań­cię uspo­ko­iło. Za­sta­na­wiam się, na czym po­le­ga fe­no­men tego pu­deł­ka. Mó­wisz do nie­go i zmie­nia ci się na­strój. Mó­wisz do nie­go i do­wia­du­jesz się róż­nych rze­czy. Cie­ka­we.

Tym­cza­sem Pań­cia trosz­kę mnie po­przy­tu­la­ła i po­gła­ska­ła, co lu­bię i co jest bar­dzo przy­jem­ne, a na­wet wzię­ła mnie na ko­la­na, co rów­nież bar­dzo lu­bię. Je­stem nie­wiel­ka i kształ­tem ide­al­nie do­pa­so­wu­ję się do ko­lan.

Po­tem Pań­cia po­szła do dru­gie­go po­miesz­cze­nia, z któ­re­go po chwi­li przy­nio­sła PI­ŁECZ­KĘ!

Ach, więc była przy­go­to­wa­na na moje przy­by­cie, o czym świad­czy­ła nie tyl­ko śmier­dzą­ca po­dusz­ka, ale i pi­łecz­ka!

Zwłasz­cza pi­łecz­ka!

Przy­zna­ję, że na wi­dok pi­łecz­ki nie po­tra­fię opa­no­wać eks­cy­ta­cji. Za­tem roz­po­czę­łam se­rię sko­ków.

Pań­cia śmia­ła się gło­śno. Po­tem przez chwi­lę się ba­wi­ły­śmy, a na­stęp­nie Pań­cia po­wie­dzia­ła:

– Do­syć tego, rzu­ci­łam ci pił­kę czter­dzie­ści razy, na dzi­siaj wy­star­czy.

To chy­ba ja­kiś żart? Nie wiem, co zna­czy czter­dzie­ści razy, ale wiem jed­no. Na pew­no nie wy­star­czy. Pró­bo­wa­łam na­mó­wić Pań­cię, żeby rzu­ca­ła da­lej, ale nie­ste­ty, była nie­ugię­ta. Nie mia­łam wyj­ścia i po­szłam na swo­je po­słan­ko. Po dro­dze na­szcze­ka­łam na ko­goś, kto był po dru­giej stro­nie drzwi. Nie bę­dzie mi się nikt plą­tał po moim te­re­nie.

Pań­cia tym­cza­sem uru­cho­mi­ła pu­deł­ko, po­dob­ne do tego, któ­re wi­dzia­łam w domu lu­dzi u ro­dzi­ców. Pu­deł­ko wy­da­je dźwię­ki i ma w so­bie róż­ne ob­raz­ki.

Dźwię­ki brzmia­ły in­te­re­su­ją­co, więc przy­szłam zo­ba­czyć, o co cho­dzi.

I bar­dzo się zde­ner­wo­wa­łam.

Był tam ja­kiś ogrom­ny pies, na któ­rym je­chał czło­wiek, a właś­ci­wie wie­le psów z ludź­mi na ple­cach. Zje­ży­łam się cała. To może być nie­bez­piecz­ne. Ta­kie sta­do wiel­kich psów. Bie­gły bar­dzo szyb­ko, wy­da­jąc przy tym dziw­ne dźwię­ki, a lu­dzie, któ­rych mia­ły na ple­cach, bar­dzo gło­śno krzy­cze­li, ma­cha­li rę­ka­mi i po­ka­zy­wa­li so­bie na­wza­jem ja­kieś błysz­czą­ce przed­mio­ty, któ­re trzy­ma­li w dło­niach.

Zde­ner­wo­wa­łam się jesz­cze bar­dziej, ba­łam się, ale pod­bie­głam do pu­deł­ka i na­szcze­ka­łam na te wiel­kie psy, w koń­cu je­stem u sie­bie. Nie moż­na wbie­gać do ko­goś do domu ze sta­dem lu­dzi na ple­cach i tak się za­cho­wy­wać. Naj­gor­sze było to, że te psy w ogó­le mnie nie słu­cha­ły. Pró­bo­wa­łam obiec pu­deł­ko z dru­giej stro­ny, ale nie mo­głam się tam do­stać. Więc szcze­ka­łam i drep­ta­łam w miej­scu, co było bar­dzo fru­stru­ją­ce. My­śla­łam, że Pań­cia mi po­mo­że, ale ona ta­rza­ła się ze śmie­chu na ka­na­pie, wo­ła­jąc:

– Suko, to te­le­wi­zor! Te ko­nie są w te­le­wi­zo­rze. Nie tu­taj.

I tak w kół­ko.

Tak jak­by mi to co­kol­wiek wy­ja­śnia­ło…

A Pań­cia jak­by nie ro­zu­mia­ła, że to może być nie­bez­piecz­ne, jak jej sta­do ja­kichś „koni” bie­ga po miesz­ka­niu…

Z tego wszyst­kie­go po­szłam po­szcze­kać pod drzwia­mi. Mo­gła­bym przy­siąc, że zno­wu ktoś się tam krę­ci.

Zwa­rio­wać moż­na.

Tyle nie­bez­pie­czeństw i je­den nie­wiel­ki pies.

Mia­łam na­dzie­ję, że so­bie ze wszyst­kim po­ra­dzę. Jed­no wie­dzia­łam już na pew­no: mu­szę być czuj­na, dzie­je się tu o wie­le wię­cej niż w domu u ro­dzi­ców.