Świat bez bohaterów - ebook

PRO­LOG

Książę zwi­sał w ciem­no­ściach. Ramiona go bolały, wie­kowe kaj­dany wci­nały mu się w nad­garstki, gdy pró­bo­wał się prze­spać. Łań­cu­chy nie pozwa­lały mu się poło­żyć. Nie był w sta­nie powie­dzieć, czy tak naprawdę było jasno czy ciemno, ponie­waż wro­go­wie ukra­dli mu wzrok.

W oddali usły­szał krzyk – nie­po­ha­mo­wany sko­wyt czło­wieka, który pró­buje – bez­owoc­nie – uciec od naj­strasz­liw­szej ago­nii. Te prze­ra­ża­jące wrza­ski dobie­gały z wyż­szych kory­ta­rzy, tłu­mione przez prze­szkody po dro­dze.

Po nie­zli­czo­nych tygo­dniach w lochach Fel­rook książę potra­fił odgad­nąć, co musi czuć tam­ten czło­wiek. Ni­gdy w życiu nie wyobra­żał sobie cier­pie­nia tak róż­no­rod­nego i wyra­fi­no­wa­nego, jakiego doświad­czył w tym miej­scu.

Wypro­sto­wał się, zmniej­sza­jąc nieco obcią­że­nie na nad­garst­kach. Był prze­ko­nany, że jeśli dłu­żej potrzy­mają go tutaj zaku­tego, odpadną mu ręce. Cho­ciaż wolał obecne kwa­tery od poprzed­nich, gdzie pod­łoga jeżyła się od ostrych, zardze­wia­łych kol­ców, a wszel­kie próby poło­że­nia się lub sie­dze­nia wią­zały się z prze­la­niem wła­snej krwi.

Nie­wi­doczny, nie­szczę­sny wię­zień na­dal krzy­czał. Książę wes­tchnął. Przez cały czas kiedy go tor­tu­ro­wano, nie­za­leż­nie od tego, jaką tru­ci­znę wlano mu prze­mocą do gar­dła, nie­za­leż­nie od tego, jakie pyta­nie mu zadano, nie wypo­wie­dział nawet jed­nego słowa. Nie krzy­czał także z bólu. Wie­dział, że nie­które z mik­stur opra­co­wa­nych przez Mal­dora albo jego słu­gu­sów były zdolne roz­wią­zać mu język i przy­ćmić umysł, więc kiedy go pochwy­cono, sta­now­czo poprzy­siągł sobie nie wydać z sie­bie żad­nego dźwięku.

Oprawcy nękali go naprawdę fachowo. Pró­bo­wali go prze­ku­pić jedze­niem i wodą. Pró­bo­wali przy­mu­sić go do mówie­nia bólem. Nie­któ­rzy zja­wiali się i prze­ma­wiali doń spo­koj­nie i roz­sąd­nie. Inni wystę­po­wali z kate­go­rycz­nymi żąda­niami. Cza­sem musiał sta­wić czoło kilku inkwi­zy­to­rom z rzędu. A innym razem godziny i dni cią­gnęły się w nie­skoń­czo­ność mię­dzy kolej­nymi prze­słu­cha­niami. Nie był w sta­nie nazwać roz­ma­ito­ści tok­syn, jakie mu podano, ale nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo sta­rano się zmą­cić mu myśli i osła­bić deter­mi­na­cję, książę kon­cen­tro­wał się na jed­nej koniecz­no­ści: mil­cze­niu.

W końcu prze­mówi. W głębi ducha cze­piał się nadziei, że osta­tecz­nie zosta­nie zapro­wa­dzony przed obli­cze cesa­rza. I wtedy wypo­wie jedno słowo.

Stop­niowo, jak przez mgłę, do księ­cia zaczęło docie­rać, że odzy­skuje nie­zwy­kłą jak na obecne warunki jasność umy­słu. Ból głowy nie ustę­po­wał, głód na­dal szar­pał mu trze­wia, ale książę odkrył, że może świa­do­mie kie­ro­wać myślami – uwa­żał to za rzecz zupeł­nie natu­ralną, dopóki nie zaczęto fasze­ro­wać jego posił­ków dodat­kami wpły­wa­ją­cymi na pracę umy­słu. Jeśli pomi­nąć fakt, że nie­ustan­nie trzy­mał się naczel­nej zasady zacho­wa­nia mil­cze­nia, to w ciągu ostat­nich tygo­dni jego myśli błą­dziły zupeł­nie bez­wład­nie, a poczu­cie toż­sa­mo­ści zaczęło się roz­my­wać.

Drzwi do celi otwo­rzyły się ze skrzy­pie­niem. Zesztyw­niał, gotu­jąc się na wszystko. Zacho­waj mil­cze­nie, prze­strzegł się w myślach. Choćby nie wia­domo co zro­bili czy powie­dzieli.

– No, pro­szę, pro­szę – usły­szał cie­pły, znany mu głos. – Z każ­dym dniem wyglą­dasz coraz gorzej.

Książę nie odpo­wie­dział. Do celi weszli także inni męż­czyźni. Trzech, nie licząc tego, który mówił.

– Skoro masz mieć gościa, to lepiej, żeby­śmy cię obmyli – kon­ty­nu­ował przy­ja­zny głos pra­wie bez chwili prze­rwy.

Bru­talne ręce roz­pięły kaj­dany. Książę był skon­ster­no­wany. Nie myto go, odkąd tra­fił do lochów. Może to była jakaś sztuczka? A może wresz­cie sta­nie przed obli­czem cesa­rza?

Wiel­kie łap­ska chwy­ciły go za ramiona. Pocią­gnęły go do przodu, a potem pchnęły na kolana. Szorst­kie szmaty tarły jego nagie ciało. Nie­ba­wem nie­wi­doczne dło­nie zaczęły przy­ci­nać mu zarost. Kilka minut póź­niej pro­sta brzy­twa prze­su­nęła się po policz­kach.

Przy­trzy­my­wało go dwóch męż­czyzn, po jed­nym z każ­dego boku, co pod­su­nęło księ­ciu myśl, jak mógłby ich zaata­ko­wać. Gdyby posłu­żył się nogami i ude­rzył w ich kolana, a potem dorwałby brzy­twę, zdo­łałby dorzu­cić cztery trupy na swoje konto. Odkąd go uwię­ziono, zabił już sze­ściu straż­ni­ków.

Nie. Nawet gdyby poko­nał tych męż­czyzn, bez wzroku ni­gdy nie zdo­łałby uciec z lochów. Za to mógłby zaprze­pa­ścić audien­cję u Mal­dora. Książę zadrżał. Wielu jego naj­lep­szych ludzi i naj­bliż­szych przy­ja­ciół oddało życie, a on – mimo ich ofiary – zawiódł. Jego jedyną szansą na odku­pie­nie było sta­nąć przed cesa­rzem.

– Wyda­jesz się dzi­siaj wyjąt­kowo potulny. Czyż­byś wresz­cie posta­no­wił zostać wzor­co­wym więź­niem?

W myślach księ­cia poja­wiły się kąśli­wie ripo­sty. Od tak dawna mąciło mu się w gło­wie, że teraz kusiło go, by odpo­wie­dzieć. Nie, nawet jeśli wyda­wało mu się, że myśli kla­row­nie, i choćby to pyta­nie było nie­winne, to, jeżeli zła­mie zasadę mil­cze­nia, w końcu oprawcy zmu­szą go do zdra­dze­nia tajem­nic. Miał do prze­ka­za­nia tylko jedno słowo i wypo­wie je w obec­no­ści Mal­dora.

– Gotowy na spa­cer?

Męż­czyźni sto­jący po bokach pomo­gli księ­ciu wstać, a potem wypro­wa­dzili go z celi. Szedł, powłó­cząc nogami. Jak zawsze, bra­ko­wało mu oczu, ale z całą deter­mi­na­cją badał oto­cze­nie pozo­sta­łymi zmy­słami, zwra­ca­jąc uwagę na kie­ru­nek i tem­pe­ra­turę ciągu powie­trza, aku­stykę kory­ta­rza, zapa­chy zgni­li­zny i pło­ną­cych pochodni.

Po pew­nym cza­sie usły­szał, że otwie­rają się drzwi, i wszedł do jakie­goś pomiesz­cze­nia. Eskorta zmu­siła go do uklęk­nię­cia, nakła­da­jąc mu okowy na kostki i nad­garstki, a potem zamy­ka­jąc ciężki, żela­zny koł­nierz na szyi. Straż­nicy wyszli bez słowa. A przy­naj­mniej część z nich. Jeden lub kilku mogło zostać pota­jem­nie.

Mijały minuty. Godziny. W końcu drzwi celi otwo­rzyły się i znowu zamknęły.

– Naresz­cie ponow­nie się spo­ty­kamy – roz­legł się zna­jomy głos.

Dreszcz prze­biegł księ­ciu po ple­cach. Mal­dor odwie­dził Tren­si­co­urt wiele lat temu, pró­bu­jąc wyne­go­cjo­wać sojusz. Jako mały chło­piec książę stu­dio­wał każdy ruch tego czło­wieka – czło­wieka, który zda­niem jego ojca był bar­dzo nie­bez­pieczny.

– Obie­ca­łem, że pew­nego dnia uklęk­niesz przede mną – rzu­cił oschłym tonem cesarz.

Książę poru­szył ramio­nami – dość, żeby łań­cu­chy zabrzę­czały.

– Ow­szem, wolał­bym, abyś z wła­snej woli oka­zał mi sza­cu­nek – dodał cesarz. – Może i na to przyj­dzie czas. Rozu­miem, że zapo­mnia­łeś języka w gębie.

Książę się zawa­hał. Musiał mieć pew­ność. Poznał to słowo mocy ogrom­nym kosz­tem. Cesarz nie miał prawa podej­rze­wać, że książę znał wszyst­kie sylaby. W prze­ciw­nym wypadku ni­gdy nie zja­wiłby się oso­bi­ście. Tylko czy to nie była jakaś sztuczka? Czy mówca nie pod­szy­wał się pod cesa­rza? Książę wie­dział, że będzie miał tylko jedną szansę.

– Nie widzia­łem potrzeby, by zwra­cać się do two­ich pod­wład­nych – powie­dział książę zasko­czony, jak chra­pli­wie i słabo zabrzmiał jego wła­sny głos.

– Następca tronu Tren­si­co­urt mówi! – wykrzyk­nął Mal­dor. – Wdy­cha­łeś żrącą sub­stan­cję, więc już zaczą­łem podej­rze­wać, że stra­ci­łeś zdol­ność arty­ku­ło­wa­nia. Doprawdy masz żela­zny cha­rak­ter. Gdy­bym wie­dział, że potrze­bu­jesz jedy­nie mojej obec­no­ści, odwie­dził­bym cię wcze­śniej.

Jeśli to był impo­stor, to naprawdę świetny.

– Co cię spro­wa­dza do lochów?

Cesarz się zawa­hał.

– Zja­wi­łem się, żeby świę­to­wać koniec moich zmar­twień.

– Masz jesz­cze wiele kró­lestw do pod­bi­cia – zapro­te­sto­wał książę. – Ja jestem tylko poje­dyn­czym czło­wie­kiem.

– Zwor­ni­kiem kon­struk­cji – mruk­nął cesarz. – Wystar­czy go usu­nąć, żeby całość się zawa­liła.

– Są jesz­cze inni – upie­rał się książę. – Przyj­dzie czas, że oni powstaną.

– Mówisz, jakby już było po tobie. – Mal­dor się zaśmiał. – Przy­ja­cielu, ni­gdy nie zamie­rza­łem cię zabi­jać. Chcia­łem tylko udo­wod­nić, że nie możesz mi się prze­ciw­sta­wić, a do tego potrze­bo­wa­łem po pro­stu cię poko­nać. Boli mnie twój widok w tym sta­nie. Wolał­bym odziać cię w strojne szaty i opa­trzyć twe rany. Jak zapewne pamię­tasz, już kie­dyś ofia­ro­wa­łem ci przy­jaźń. Nie dość, że ją odrzu­ci­łeś, to jesz­cze pod­ją­łeś walkę prze­ciwko mnie i pod­ju­dza­łeś innych, by uczy­nili to samo.

– Ni­gdy nie pozy­skasz mojej lojal­no­ści.

– Żałuję, że nie jesteś roz­sądny – ubo­le­wał cesarz. – Dosko­nale zdaję sobie sprawę, że nie dorów­nuje ci żaden z moich sług. Mógł­byś być moim głów­nym przy­bocz­nym. Uczy­nił­bym cię lor­dem Tren­si­co­urt, a nawet wię­cej: mógł­byś swo­bod­nie rzą­dzić niczym król pod każ­dym wzglę­dem prócz tytułu. Mógł­bym zwró­cić ci wzrok, prze­dłu­żyć życie. Mógł­byś doko­nać wiele dobrego.

– A cały Lyrian zna­la­złby się pod twoim zwierzch­nic­twem – odparł książę. – Skąd mam wie­dzieć, że to naprawdę ty? Stra­ci­łem oczy.

– Z pew­no­ścią pozna­jesz mój głos – odparł z roz­ba­wie­niem cesarz.

– Wiele lat temu roz­ma­wia­łeś ze mną w salo­nie Tren­si­co­urt. Poka­za­łem ci zabawkę.

– Zaczy­namy bawić się w zagadki?

– Pamię­tasz tę zabawkę?

– Nakrę­cana karu­zela z wyj­mo­wa­nymi koni­kami. Wyją­łeś z karu­zeli ema­lio­wa­nego konika, jak mi się zdaje, w więk­szo­ści nie­bie­skiego, i popro­si­łeś, żebym się z tobą poba­wił.

Książę ski­nął głową. Tylko cesarz mógł znać te szcze­góły. Kto inny by o nich sły­szał. Książę pra­wie bez chwili pauzy wypo­wie­dział Słowo, które trzy­mał w tajem­nicy od chwili uwię­zie­nia. Poczuł jego moc, gdy opu­ściło jego usta, praw­dziwe edo­mic­kie słowo-klucz.

Książę cze­kał w ciem­no­ściach.

– Cóż za prze­dziwny okrzyk – zauwa­żył cesarz.

Prze­ra­że­nie i kon­ster­na­cja wypro­wa­dziły księ­cia z rów­no­wagi. To słowo powinno być zgubą cesa­rza! Gorącz­kowo pró­bo­wał je sobie przy­po­mnieć, ale wypo­wie­dze­nie go na głos spra­wiało, że zni­kało z pamięci.

– Wyglą­dasz na zatro­ska­nego – rzu­cił Mal­dor.

– To słowo powinno było cię znisz­czyć – szep­nął książę, gdy umarły w nim resztki deter­mi­na­cji, a jego wewnętrzny świat skur­czył się do zim­nego zakątka, w któ­rym pozo­stały tylko popioły nadziei.

Cesarz się roze­śmiał.

– Dajże spo­kój, mój nie­złomny książę, z pew­no­ścią nie mogłeś wie­rzyć, że nie jestem świa­dom celu two­jej misji! W rze­czy samej, roz­ma­wiamy, ale nie bez­po­śred­nio. Korzy­stam z pośred­nika. W końcu bycie czar­no­księż­ni­kiem powinno wią­zać się z pew­nymi dobro­dziej­stwami! Mój emi­sa­riusz mówi z moją modu­la­cją i z łatwo­ścią możemy poro­zu­mie­wać się na odle­głość. Ponie­waż jed­nak nie jest mną, owo nie­bez­pieczne słowo nie może wpły­nąć na żad­nego z nas. A teraz, kiedy stra­ci­łeś swą ostat­nią broń, czy roz­wa­żysz moją pro­po­zy­cję?

– Ni­gdy – szep­nął książę.

Zostało mu tylko to jedno – ni­gdy nie pozwoli, by cesarz skło­nił go do zmiany stron. Przy­naj­mniej tyle był winien wszyst­kim, któ­rzy w niego wie­rzyli.

– Jestem pod wiel­kim wra­że­niem faktu, że nauczy­łeś się Słowa – kon­ty­nu­ował cesarz. – Ty jesteś pierw­szym. Dawno temu obie­ca­łem sobie, że ten, kto nauczy się Słowa, zosta­nie zapro­szony do naj­ści­ślej­szego kręgu moich współ­pra­cow­ni­ków. Nie masz innego wyboru. Nie giń bez powodu. Dal­szy opór nic ci nie da. Współ­pra­cuj ze mną, a na­dal będziesz mógł doko­nać wiele dobrego. Tym razem odpo­wiedz z namy­słem, bo nie otrzy­masz następ­nej szansy. W końcu dopiero co pró­bo­wa­łeś mnie zabić. A wstępne zapo­zna­nie się z mymi gościn­nymi lochami było łagodne w porów­na­niu z grozą, która jesz­cze cię czeka.

Książę spu­ścił głowę i przez chwilę mil­czał. Tyle pla­nów, zręcz­nych manew­rów, śmia­łych alian­sów, szczę­śli­wych ucie­czek o włos od klę­ski – a on zawiódł! Wypo­wie­dział Słowo przed przy­nętą! Nawet prze­wi­dział taką moż­li­wość, lecz osta­tecz­nie Mal­dor go prze­chy­trzył i znisz­czył, jak czy­nił nie­odmien­nie ze wszyst­kimi wro­gami. Książę szu­kał w sobie nadziei lub wiary, ale niczego nie zna­lazł. Być może powi­nien pogo­dzić się z tym co nie­unik­nione. Nie był pewien, jak długo jesz­cze zdoła zacho­wać jasność umy­słu w tym miej­scu.

Uniósł głowę.

– Ni­gdy nie będę ci słu­żył. Poko­na­łeś mnie, lecz ni­gdy mnie nie kupisz.

Był winien te słowa tym, któ­rzy za niego zgi­nęli. Był winien te słowa samemu sobie. Zostać znisz­czo­nym to jedno, a on przy­naj­mniej się nie pod­dał.

– Dobrze więc. Byłeś naj­lep­szym z moich adwer­sa­rzy, to muszę ci przy­znać. Wiedz jed­nak, że tu zosta­niesz zła­many. Możesz liczyć na mój podziw, ale nie na litość.

Roz­legł się dźwięk odda­la­ją­cych się kro­ków i drzwi zatrza­snęły się z osta­tecz­no­ścią, z jaką opada płyta gro­bowca.ROZ­DZIAŁ 2

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy

Jason przez dłuż­szą chwilę prze­dzie­rał się bra­wu­rowo przez listo­wie, to rzad­sze, to gęst­sze, i w końcu zatrzy­mał się, czu­jąc zmę­cze­nie w nogach. Przy­kuc­nął i zaczął bacz­nie nasłu­chi­wać, a w gło­wie dud­niło mu w rytm bicia serca. Albo nikt za nim nie podą­żał, albo jego prze­śla­dowcy poru­szali się cicho jak ninja. Na wszelki wypa­dek prze­biegł jesz­cze kawa­łek, aż kolka w boku i brak odde­chu zmu­siły go w końcu do odpo­czynku. Zgiął się wpół, opie­ra­jąc ręce na kola­nach, ale na­dal nie sły­szał niczego, co świad­czy­łoby o pościgu.

Usiadł na ziemi i oparł plecy o chro­po­waty pień drzewa, cicho dysząc. W jakim miej­scu ludzie wiwa­to­wa­liby na widok muzy­ków spa­da­ją­cych ze śmier­tel­nie nie­bez­piecz­nego wodo­spadu? Czy naprawdę wła­śnie kogoś zastrze­lił z łuku?

Zamknął oczy, scho­wał twarz w dło­niach i spró­bo­wał siłą woli zmu­sić się do prze­bu­dze­nia. Dopóki miał zamknięte oczy, mógł być wszę­dzie. Nie­przy­tomny w szpi­tal­nym łóżku. Ogłu­szony na sztucz­nej mura­wie w bok­sie. Tyle że na­dal czuł pień pod ple­cami i na­dal sły­szał cyka­nie owa­dów.

Per­ku­si­sta zmie­rzał ku pew­nej śmierci w wodach ogrom­nego wodo­spadu. Czy to miało zna­cze­nie, że strzała tra­fiła go w ramię na kilka sekund przed samo­bój­czym sko­kiem? Jason zazgrzy­tał zębami. Nie miał dość wprawy w strze­la­niu, więc mie­rzył za nisko. To jesz­cze nie czy­niło z niego kry­mi­na­li­sty, prawda? Jedy­nie bez­na­dziej­nego ratow­nika. W końcu pró­bo­wał pomóc ludziom, któ­rzy już byli ska­zani na śmierć. Zga­dza się?

Praw­dzi­wym kry­mi­na­li­stą był ten drań, który prze­ciął linę. Jason nie mógł uwie­rzyć, że czło­wiek z ekipy ratow­ni­czej nie zawa­hał się odciąć tych wszyst­kich ludzi. Wła­ści­wie ich zabił.

Jaso­nowi zadrżały ręce. Noc było chłodna, a w mokrym kom­bi­ne­zo­nie bar­dziej marzł. Spo­licz­ko­wał się. Uszczyp­nął się w rękę. Odczu­cia wyda­wały się zupeł­nie praw­dziwe.

Mając dość tego, że sie­dzi i się trzę­sie, wstał i odszedł cięż­kim kro­kiem od rzeki. Huk wodo­spadu powoli prze­szedł w cichy syk.

Pod­łoże się wzno­siło. Jason roz­glą­dał się za schro­nie­niem. W pół­mroku lasu czas wlókł się w nie­skoń­czo­ność. Po godzi­nie albo dwóch, kiedy kom­bi­ne­zon wyda­wał się już nieco such­szy, a długi spa­cer wymę­czył Jasona, chło­piec zde­cy­do­wał się wśli­zgnąć pod gęsty krzak. Zaro­śla pach­niały tro­chę jak odświe­żacz powie­trza w kształ­cie cho­inki w samo­cho­dzie taty. Jason nie sły­szał już wodo­spadu.

Oparł głowę na zgię­tej ręce i zaci­snął zęby, żeby prze­stać nimi szczę­kać. Odkrył, że kiedy zgar­nął wokół sie­bie liście, zwi­nął się w kłę­bek i prze­stał się wier­cić, wresz­cie zro­biło mu się tro­chę cie­plej.

Naprawdę mógł przejść do jakiejś innej rze­czy­wi­sto­ści? Na tę myśl zady­go­tał. Jak wróci do domu? Nie widział żad­nego śladu drogi powrot­nej przy drze­wie, z któ­rego wyszedł. Żad­nego migo­czą­cego por­talu pro­wa­dzą­cego do wymiaru, w któ­rym znaj­do­wał się jego dom. Gdzie ma zacząć szu­kać drogi powrot­nej? A jeśli nie ma powrotu? Czy to zda­rzyło się już komuś wcze­śniej?

Jason wyjął tele­fon komór­kowy. Poświata z ekranu roz­świe­tliła ciemny krzew. Naj­wy­raź­niej tele­fon prze­trwał kąpiel w base­nie hipo­po­tama. Jason nie zdzi­wił się, widząc, że nie ma zasięgu. Nie zadzwoni do domu. Miał jedną nie­ode­braną wia­do­mość. Naj­pew­niej od mamy, która go upo­mi­nała. Otwo­rzył wia­do­mość.

„Pro­szę, odbierz. Nawet jeśli wolisz zlek­ce­wa­żyć moje zda­nie, na­dal cię kocham”.

Łzy napły­nęły mu do oczu. Zupeł­nie opacz­nie go zro­zu­miała! On po pro­stu chciał, żeby nie pró­bo­wała wtrą­cać się do jego toku nauki.

Wcze­śniej tego dnia wyrwało mu się nie­opatrz­nie, że czeka go spraw­dzian z bio­lo­gii i musi przy­go­to­wać pracę z angiel­skiego. Rodzice nie­wiele wie­dzieli o jego nawy­kach, jeśli idzie o naukę, głów­nie dla­tego, że regu­lar­nie przy­no­sił do domu naprawdę dobre oceny, więc nie musieli spe­cjal­nie się mar­twić. Jed­nakże od czasu do czasu mama posta­na­wiała poba­wić się w rodzica. Powie­działa mu, że nie powi­nien iść tre­no­wać odbić, jeśli ma do odro­bie­nia pracę domową. Pró­bo­wał wytłu­ma­czyć, że ma to wszystko roz­pla­no­wane, ale ona się uparła. Wobec tego po pro­stu wyszedł i poje­chał na rowe­rze potre­no­wać mimo jej pro­te­stów, nie przej­mu­jąc się karą, jaka może go za to cze­kać.

Dla­czego był taki uparty? Pró­bo­wała dodzwo­nić się do niego, a on nie odbie­rał. Tak go wła­śnie zapa­mięta? Jako nie­wdzięcz­nego, nie­po­słusz­nego palanta? Na tę myśl aż mu się zaci­snął żołą­dek. Czy ta krótka wia­do­mość to jego ostatni kon­takt z rodziną?

Poczuł, jak wzbiera w nim fru­stra­cja i strach, i odru­chowo zaci­snął dło­nie w pię­ści. Rozej­rzał się wokół po pustym lesie, mając ochotę wrza­snąć, ude­rzyć w coś. Jak mógł tu ugrzę­znąć, w tym zwa­rio­wa­nym miej­scu, tak daleko od wszyst­kich, któ­rych znał?

Jason pomy­ślał o swoim psie, Cie­niu, trzy­let­nim labra­do­rze. Kto go będzie kar­mił? Wypro­wa­dzał? Kto będzie mu rzu­cał znisz­czoną, starą piłeczkę teni­sową? Rodzice ni­gdy nie chcieli mieć psa. Żeby go dostać, Jason obie­cał, że weź­mie na sie­bie wszel­kie zwią­zane z psem obo­wiązki. Tre­so­wał go, z pie­nię­dzy za kosze­nie traw­ni­ków i mycie samo­cho­dów zapła­cił za sofę, którą Cień pogryzł. Z odda­niem sprzą­tał po psie, kąpał go, bawił się z nim, wędro­wał z nim po lasach. Wąt­pił, czy rodzice wie­dzieli, ile Cień je, gdzie lubi być dra­pany czy choćby, gdzie szu­kać jego smy­czy. Jeśli Jason ni­gdy nie odnaj­dzie drogi do domu, Cień może na tym ucier­pieć bar­dziej niż inni!

– Halo! – zawo­łał, cho­ciaż wie­dział, że to nie ma sensu. – Chcę wró­cić do domu! Halo! Halo!

Zamru­gał, powstrzy­mu­jąc łzy i pró­bu­jąc zapa­no­wać nad emo­cjami. To wszystko nie miało sensu, ale musiał się uspo­koić; musiał to wszystko roz­gryźć, jeśli miał kie­dy­kol­wiek ponow­nie zoba­czyć przy­ja­ciół, rodzi­ców i resztę rodziny.

Wziął głę­boki wdech i przej­rzał pozo­stałe wia­do­mo­ści. Było ich tylko pięć. Cztery to była krótka, durna wymiana zdań z Mat­tem. Jedna była od Tima, który zapra­szał go na tre­ning w bok­sie. Jason był naprawdę dobry w kaso­wa­niu wia­do­mo­ści. Teraz żało­wał, że nie ma niczego wię­cej do czy­ta­nia. Bate­ria roz­ła­do­wy­wała się, więc po raz ostatni prze­czy­tał wia­do­mość od mamy, a potem zamknął tele­fon.

Zaci­snął powieki. Musiał odpo­cząć. Miał nadzieję, że rano, wypo­częty i z roz­ja­śnio­nymi myślami spoj­rzy na sytu­ację z lep­szej per­spek­tywy.

W domu, kiedy nie mógł zasnąć, leżał w łóżku, cze­ka­jąc, aż na świe­cą­cym ekra­nie zegara cyfro­wego poja­wią się okre­ślone układy cyfry, w tym tak cha­rak­te­ry­styczne, jak 11:11, 11:22, 11:24, 12:12, 12:21 i jego ulu­bione – 12:34 i 12:48. Tu nasłu­chi­wał noc­nych odgło­sów: spo­ra­dycz­nego pohu­ki­wa­nia sów, trze­potu skrzy­deł lub sze­le­stu liści od czasu do czasu, szme­rów i cyka­nia owa­dów. Prze­su­nął się, pró­bu­jąc zna­leźć wygodną pozy­cję. Kiedy już się mar­twił, że ni­gdy nie zaśnie…

…obu­dził się, gdy świa­tło sło­neczne prze­są­czało się przez listo­wie. Zamru­gał i w gło­wie mu się zakrę­ciło na widok nie­zna­jo­mej oko­licy. Natych­miast powró­ciły do niego wyda­rze­nia poprzed­niego dnia i zacią­żyły kamie­niem na sercu. W głębi duszy miał nadzieję, że obu­dzi się w łóżku szpi­tal­nym. Czy czło­wiek może zasnąć we śnie i obu­dzić się, gdy sen na­dal trwa?

Jason usiadł, zauwa­ża­jąc, że kom­bi­ne­zon na­dal ma odro­binę wil­gotny. W świe­tle dnia dostrzegł, że nie­które z ota­cza­ją­cych drzew były poro­śnięte gęstym, fio­le­to­wym mchem obsy­pa­nym maleń­kimi, bia­łymi kwia­tusz­kami. Pobli­ski krzew miał dłu­gie, skrę­cone jak kor­ko­ciąg liście. Wska­zówki były sub­telne, ale Jason wie­dział, że z pew­no­ścią nie znaj­duje się w pobliżu mia­steczka Vista w sta­nie Kolo­rado. Instynkt krzy­czał, że znaj­duje się z dala od domu, z dala od wła­ści­wego mu miej­sca. Wię­cej: sądząc po ubra­niach, jakie nosili ludzie znad wodo­spadu, moż­liwe, że zna­lazł się nawet z dala od wła­ści­wego mu czasu.

Zesztyw­niałe mię­śnie zapro­te­sto­wały, gdy Jason wstał. Roz­tarł bok, w który przez całą noc wbi­jał mu się kamień. Szcze­gól­nie obo­lałe miał mię­śnie pod prawą łopatką. Pomy­ślał, że to pew­nie efekt napi­na­nia łuku poprzed­niego wie­czoru.

Wes­tchnął. Przez drzewa rosnące wokół i zasła­nia­jące widok, nie wie­dział, w któ­rym kie­runku ma iść. Malutki żółty pta­szek z czar­nymi cęt­kami zaświer­go­tał na gałęzi. Mały wachlarz z pió­rek zdo­bił mu tył głowy. Jason zawsze bar­dziej niż inni ludzie zwra­cał uwagę na zwie­rzęta, ale nie roz­po­znał tego gatunku ptaka.

Z rękami na bio­drach roz­wa­żył moż­li­wo­ści. Gdzie­kol­wiek był, śmierć w dzi­czy pozo­sta­wała real­nym zagro­że­niem, jeśli Jason nie podej­mie żad­nych dzia­łań. Myśląc o ludziach, któ­rych widział nad wodo­spa­dem, uznał, że gdzieś w oko­licy musi znaj­do­wać się mia­steczko.

Czu­jąc coraz więk­szy głód, skrę­cił w stronę wscho­dzą­cego słońca. Wkrótce doszedł do potoku, wystar­cza­jąco wąskiego, żeby dało się przez niego prze­sko­czyć. Pomy­ślał, że gdyby chciał, mógłby dojść z bie­giem potoku do rzeki. Tłum powi­nien się już rozejść.

Przy­kuc­nął w miej­scu, gdzie woda spa­dała z małej skal­nej półki. Wyglą­dała na czy­stą, ale powstrzy­mał chęć, żeby się jej napić, bo mógłby się od tego roz­cho­ro­wać.

Posta­no­wił iść wzdłuż stru­mie­nia. Wtedy, gdyby zaczął umie­rać z pra­gnie­nia, zawsze mógł zary­zy­ko­wać zatru­cie bak­te­riami, przy oka­zji ratu­jąc sobie życie. Posta­no­wił jed­nak pójść naj­pierw w górę potoku, ponie­waż rzekę uznał za pechowe miej­sce.

Nie prze­szedł wiele, kiedy dotarł do sadzawki, z któ­rej brał począ­tek stru­mień. Rozej­rzał się po oko­licy i onie­miał, dostrze­ga­jąc mię­dzy drze­wami wielki budy­nek zbu­do­wany w cało­ści z cęt­ko­wa­nego gra­nitu. Szczyt budowli oka­lał fryz przed­sta­wia­jący wal­czą­cych męż­czyzn – żoł­nie­rzy pie­choty uzbro­jo­nych we włócz­nie i tar­cze, któ­rzy sta­wiali czoło uzbro­jo­nym jeźdź­com na rydwa­nach. Pozba­wione okien ściany z ide­al­nie dopa­so­wa­nych blo­ków kryły się za roz­licz­nymi, żłob­ko­wa­nymi kolum­nami. Potężne kamienne posągi stały po obu stro­nach ciągu sze­ro­kich, kamien­nych stopni pro­wa­dzą­cych do mosięż­nych drzwi wbu­do­wa­nych w zwień­czoną łukiem niszę. Całość przy­wo­dziła na myśl wymyślne muzeum. Tyle że ta ogromna kon­struk­cja stała pośrodku lasu i nie pro­wa­dziła do niej żadna dostrze­galna droga czy nawet ścieżka.

Jaso­nowi ulżyło na widok dowodu ist­nie­nia cywi­li­za­cji i pośpiesz­nie wspiął się po scho­dach. Zawa­hał się przy drzwiach. Może to był ogromny gro­bo­wiec? Ta myśl spra­wiła, że nagle zamarł. Czy naprawdę chciał wejść do mau­zo­leum na pust­ko­wiu?

Zła­pał mosiężną klamkę, szarp­nął cięż­kie drzwi i z ulgą odkrył, że nie są zamknięte na zamek – z ulgą, bo kto by zosta­wił gro­bo­wiec otwarty? Pocią­gnął drzwi i otwo­rzył je sze­roko.

Kiedy Jason wszedł do środka, stary męż­czy­zna w fio­le­to­wym kape­lu­szu o kształ­cie okla­płego grzyba pod­niósł wzrok znad wiel­kiego, drew­nia­nego biurka. Na kości­stym nosie opie­rały mu się wiel­kie oku­lary w dru­cia­nej oprawce i z dwu­ogni­sko­wymi soczew­kami. Odchy­lił głowę i spoj­rzał na Jasona oczami o powięk­szo­nych tęczów­kach. Skóra pod jego oczami opa­dała głę­bo­kimi żło­bie­niami.

– Wielka Matko Wie­dzy – szep­nął.

– Dzień dobry – powie­dział Jason z ulgą, że zna­lazł praw­dziwą i nie­roz­gnie­waną osobę.

Męż­czy­zna wstał i obszedł biurko. Jego fio­le­towe pumpy paso­wały do kape­lu­sza i roz­dy­mały się jak balony na wyso­ko­ści ud. Przy butach poły­ski­wały błysz­czące sprzączki.

– Witam, Poszu­ki­wa­czu Wie­dzy – wyre­cy­to­wał z powagą męż­czy­zna. – Z pew­no­ścią przy­by­łeś z daleka i znio­słeś wiele tru­dów, by zasłu­żyć na prawo stu­dio­wa­nia w Skarb­nicy Wie­dzy. Nie­wielu ma odwagę przy­być tutaj, i dość umie­jęt­no­ści, by odna­leźć ten nie­zwy­kły gmach.

– Chyba rze­czy­wi­ście jestem z daleka. I zde­cy­do­wa­nie cie­szę się, że pana widzę.

Star­szy męż­czy­zna zatarł dło­nie.

– W tej deka­dzie jesteś pierw­szym dziel­nym poszu­ki­wa­czem przy­gód, który zwy­cię­sko dotarł do tych świę­tych kory­ta­rzy oświe­ce­nia. Doprawdy, musisz być poszu­ki­wa­czem, któ­rym kie­ruje prze­możny głód wie­dzy. Zbyt długo oby­wa­łem się bez nowego towa­rzy­stwa. Bądź łaskaw zaszczy­cić mnie opo­wie­ściami z twej podróży.

Jason zamru­gał zasko­czony i podra­pał się z zakło­po­ta­niem po policzku.

– Nikt pana nie odwie­dza? Dopiero co widzia­łem grupę ludzi przy wodo­spa­dzie nie­da­leko stąd.

Sta­rzec skrzy­wił się w zadu­mie.

– Miej­scowi zbli­żają się do skarb­nicy rów­nie rzadko, jak do wodo­spadu. Musiała nada­rzyć się jakaś spe­cjalna oka­zja.

Jason nie rwał się do opo­wia­da­nia o wypadku z tra­twą.

– Chyba tak. Mówi pan, że chce usły­szeć moją histo­rię? Cóż, połknął mnie hipo­po­tam. Tylko że nie zna­la­złem się w hipo­po­tamie. Wylą­do­wa­łem w drze­wie. A potem po pro­stu dotar­łem tutaj.

Męż­czy­zna zmru­żył oczy za oku­la­rami.

– Wolisz mówić zagad­kami. Dobrze więc, zasłu­ży­łeś sobie na to, by pozo­stać zagad­ko­wym. Jestem Bri­do­nus Keplin Dun­scrip Garo­ni­cum Dzie­wiąty, depo­zy­ta­riusz wie­dzy. Jestem straż­ni­kiem zgro­ma­dzo­nej tu wie­dzy. Czym mogę słu­żyć?

Jason przyj­rzał mu się w zamy­śle­niu.

– Nikt nie zja­wił się tutaj od dekady?

– Jesteś pierw­szy od dzie­się­ciu lat.

– Co pan pora­bia całymi dniami?

Sta­rzec prze­krzy­wił głowę.

– Zaj­muję się archi­wami. Opie­kuję się wie­dzą. Każdy tom jest ska­ta­lo­go­wany w mojej gło­wie. – Popu­kał się dłu­gim pal­cem w skroń.

– Czyli jest pan biblio­te­ka­rzem.

Sta­rzec spu­ścił na chwilę wzrok.

– Wolę okre­śle­nie depo­zy­ta­riusz wie­dzy.

– Pro­szę posłu­chać, nazy­wam się Jason i zna­la­złem się tutaj przy­pad­kiem, cho­ciaż wygląda na to, że nie­któ­rzy robią co w ich mocy, by odna­leźć to miej­sce. Rozu­miem, czemu im to tro­chę zaj­muje, skoro ta budowla znaj­duje się pośrodku niczego. Może mi pan powie­dzieć, gdzie jestem?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy miał taką minę, jakby był w roz­terce.

– Jesteś w Skarb­nicy Wie­dzy – wyja­śnił z waha­niem.

– Nie, pytam bar­dziej ogól­nie. O ten świat. Nazywa się jakoś?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy pochy­lił się, uno­sząc gwał­tow­nie brwi.

– Świat?

– Sły­szał pan kie­dyś o Kolo­rado?

– Nie.

– Ale mówi pan po angiel­sku.

– Natu­ral­nie. Więk­szość ludzi mówi w języku wspól­nym.

– Wie pan, skąd się wziął angiel­ski?

– Oczy­wi­ście: ze świata Poza. Zada­jesz podej­rzane pyta­nia, wędrow­cze.

– Czyżby? – Jason się zaśmiał. – Na moim miej­scu też by pan je zada­wał. Z tego, co wiem, może pan być halu­cy­na­cją, czę­ścią zwa­rio­wa­nego snu, który nie chce się skoń­czyć.

– Rozu­miem – odparł depo­zy­ta­riusz wie­dzy. – Jesteś filo­zo­fem.

– Nie, w jakiś spo­sób prze­do­sta­łem się tu z mojego świata. Wylą­do­wa­łem w tutej­szych lasach. Pocho­dzę z tego samego miej­sca co język angiel­ski.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy nagle spoj­rzał z rezerwą.

– Poza­świa­to­wiec?

– Moż­liwe, skoro mówi pan, że angiel­ski pocho­dzi ze świata Poza. Czę­sto zja­wiają się tutaj ludzie z mojego świata?

– Już nie – odparł scep­tycz­nie depo­zy­ta­riusz wie­dzy.

– Wie pan, jak mogę wró­cić?

Męż­czy­zna uśmiech­nął się do Jasona.

– Pro­szę, nie mów już ani słowa. Prze­by­łeś długą drogę do tego sank­tu­arium, żeby po pro­stu ze mnie zakpić? Kto cię do tego namó­wił? Może mój syn?

– Pan myśli, że żar­tuję?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy oparł pię­ści na bio­drach.

– Chcesz, żebym uwie­rzył, że pierw­szy od wielu dzie­się­cio­leci Poza­świa­to­wiec, który odwie­dził Lyrian, zja­wił się aku­rat w Skarb­nicy Wie­dzy? Może i jestem znany z naiw­no­ści, młody wędrow­cze, ale i ona ma swoje gra­nice.

Jason zła­pał się za głowę.

– Nie mogę w to uwie­rzyć. Wygląda pan jak ktoś, kto mógłby mi pomóc, gdyby mi zaufał.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy uśmiech­nął się cie­plej, jakby świet­nie bawił się absur­dal­no­ścią sytu­acji, gdy Jason pozo­stał w swo­jej roli, cho­ciaż go zde­ma­sko­wano.

– Dość tych bzdur. Z pew­no­ścią zja­wi­łeś się tutaj nie tylko po to, by spła­tać mi figla?

– Ten świat nazywa się Lyrian?

Poiry­to­wany depo­zy­ta­riusz wie­dzy nie odpo­wie­dział.

– Gdzie znaj­duje się naj­bliż­sze mia­sto?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy zdjął oku­lary i potarł oczy.

– Jak dosko­nale wiesz, nie ma żad­nych osie­dli w tej oko­licy. Naj­bliż­sze mia­sto znaj­duje się dwa dni drogi stąd.

– To dla­czego dzie­siątki ludzi oglą­dały muzy­ków rzu­ca­ją­cych się z pobli­skiego wodo­spadu?

– Rzadko kiedy zawra­cam sobie głowę wyda­rze­niami roz­gry­wa­ją­cymi się poza tymi murami.

Jason pogrze­bał w kie­szeni i wyjął klu­cze. Z łań­cuszka przy klu­czach zwie­szał się mały lase­rowy wskaź­nik. Jason przy­ci­snął guzik i na ścia­nie poja­wiła się czer­wona kro­peczka.

– Widział pan kie­dyś laser?

– Cóż za cie­kawy przy­rząd. – W gło­sie depo­zy­ta­riu­sza wie­dzy znowu poja­wiło się szczere zain­te­re­so­wa­nie.

Jason pod­cią­gnął nie­bie­skawą nogawkę kom­bi­ne­zonu.

– Pro­szę spoj­rzeć na moje buty. Sądząc po tym, jakie stroje zoba­czy­łem u ludzi nad wodo­spa­dem, ni­gdy nie widział pan podob­nych butów.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy pochy­lił się, mru­żąc oczy.

– Nie­zwy­kłej roboty obu­wie.

Jason pokle­pał się po kie­sze­niach.

– Więk­szość rze­czy zosta­wi­łem w szatni, ale domy­ślam się, że mój strój też nie jest typowy.

– Zga­dza się.

– Cóż, a ja ni­gdy nie widzia­łem kape­lu­sza, który byłby podobny do pań­skiego. Mówię panu, to może brzmieć dla pana rów­nie dziw­nie, jak wydaje się mnie, ale naprawdę nie jestem stąd.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy zło­żył ręce, pro­stu­jąc palce wska­zu­jące i opie­ra­jąc je o spierzch­nięte usta.

– Poja­wie­nie się Poza­świa­towca byłoby wiel­kiej wagi nowiną. Był­bym głup­cem, wie­rząc, że to moż­liwe. Sta­rym głup­cem, który powi­nien wie­dzieć swoje. A jed­nak spra­wi­łeś, że się zawa­ha­łem.

– Świet­nie. Mówi pan, że ma pan książki. Są tu jakieś książki, z któ­rych się dowiem, gdzie jestem?

– Oczy­wi­ście.

– A książka, która pomoże mi powró­cić do mojego świata?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy spio­ru­no­wał Jasona peł­nym podejrz­li­wo­ści spoj­rze­niem i zni­żył głos.

– Nie powi­nie­neś doma­gać się nie­roz­sąd­nych infor­ma­cji. Nie­za­leż­nie od tego, czy z cie­bie żar­tow­niś, czy wariat, obaj wiemy, że cesarz zabra­nia otwar­tych dys­ku­sji na takie tematy.

– I tu się pan myli – powie­dział Jason, cofa­jąc się do wyj­ścia. – Nie znam tutej­szych reguł. Nie pró­buję nikogo obra­zić, ale naj­wy­raź­niej cały czas wcho­dzę komuś na odcisk. Nic nie wiem o cesa­rzu. Jeżeli nie chce mi pan pomóc, to pójdę sobie, nie ma sprawy. Prze­pra­szam, że zawra­ca­łem głowę.

– Chwi­leczkę. – Depo­zy­ta­riusz wie­dzy przyj­rzał się uważ­nie Jaso­nowi. – Jak wspo­mnia­łem, goście zja­wiają się tu coraz rza­dziej. Naprawdę tak chęt­nie odwró­cisz się ple­cami do naj­więk­szego maga­zynu wie­dzy na tych zie­miach? Powiedzmy, że uwie­rzę w twoje sza­leń­cze roje­nia. Twier­dzisz, że nic nie wiesz o tym świe­cie. Znam pewną księgę, która dostar­czy ci solid­nych pod­staw.

– Pomoże mi wró­cić do domu?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy podra­pał się po bro­dzie pozna­czoną pla­mami wątro­bo­wymi ręką.

– Nie wiem, czy taką infor­ma­cję można zaleźć w jakiej­kol­wiek książce. Jeżeli jed­nak naprawdę jesteś obcy w Lyria­nie, ta dostar­czy ci fun­da­men­tów. Być może przy­wio­dła cię tutaj Ręka Opacz­no­ści. Chodź.

Jason wyszedł za depo­zy­ta­riu­szem wie­dzy z holu wej­ścio­wego, mija­jąc żłob­ko­wane kolumny i bro­date popier­sia w owal­nych niszach. Prze­szli dłu­gimi kory­ta­rzami zasta­wio­nymi wyso­kimi rega­łami z książ­kami. Na nie­któ­rych pół­kach leżały zwi­nięte zwoje, na innych ryte tabliczki. Jason zauwa­żył jedną półkę zasta­wioną książ­kami opra­wio­nymi w żelazo. Na innej znaj­do­wały się minia­tury wiel­ko­ści naparst­ków.

Chwilę klu­czyli po zasta­wio­nym książ­kami labi­ryn­cie, aż depo­zy­ta­riusz wie­dzy naka­zał Jaso­nowi gestem usiąść przy sze­ro­kim stole z ciem­nego cedru. Stę­ka­jąc, zdjął z półki ciężki, nie­bie­ski tom, tak wysoki, że pra­wie się­gał mu do pasa, i ze srebr­nymi lite­rami o wyszu­ka­nym kształ­cie wytło­czo­nymi na fron­cie okładki. Zatasz­czył książkę na stół. Nie dość, że była nad­zwy­czaj wysoka i sze­roka, to jesz­cze miała wiele cali gru­bo­ści. Jason prze­czy­tał tytuł.

_Skró­cona histo­ria Lyrianu_. Pod­pi­sy­wał się pod nią ktoś okre­ślony jako „Autor Nie­znany”.

– Żar­tuje pan – powie­dział Jason, doty­ka­jąc tomisz­cza.

– Ta książka może dostar­czyć ci pod­sta­wo­wej wie­dzy na temat naszego świata – wyja­śnił depo­zy­ta­riusz.

– Jest ogromna. Skró­cona histo­ria? To jakiś żart?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy pokrę­cił głową.

– Lyrian to sta­ro­żytna zie­mia o dłu­giej i zawi­łej prze­szło­ści. Wiele daw­nej wie­dzy stra­ciło dziś na waż­no­ści, ale mogę wska­zać ci kilka traf­nych aka­pi­tów.

Otwo­rzył tom i prze­kart­ko­wał więk­szość stro­nic. Książka była w dosko­na­łym sta­nie – albo była nowa, albo dosko­nale zakon­ser­wo­wana.

Po prze­kart­ko­wa­niu po kilka stro­nic naraz depo­zy­ta­riusz wie­dzy wska­zał napi­sany ozdob­nymi lite­rami nagłó­wek.

– Możesz zacząć tutaj. Każda część histo­rii zaczyna się od stresz­cze­nia.

– „Schy­łek Epoki Czar­no­księż­ni­ków” – prze­czy­tał Jason. Słowa napi­sano czar­nymi, wyka­li­gra­fo­wa­nymi lite­rami. – Macie tutaj czar­no­księż­ni­ków?

– Kie­dyś było ich wielu. Teraz został tylko jeden.

– Czar­no­księż­ni­ków, któ­rzy rzu­cają czary? – dopy­ty­wał się z nie­do­wie­rza­niem Jason. – Któ­rzy posłu­gują się magią?

– Więk­szość nazywa to magią. Czar­no­księż­nicy mówią po edo­micku, w języku stwo­rze­nia. Sło­wami zro­zu­mia­łymi dla całej mate­rii i inte­lektu. Zoba­czysz, że wspo­mina się o tym w histo­rii. Prze­czy­taj stresz­cze­nie.

Jason wes­tchnął. Kali­gra­fia była ozdobna, ale czy­telna.

_Trzy główne postaci pod koniec Epoki Czar­no­księż­ni­ków powszech­nie uważa się za jedy­nych praw­dzi­wych mistrzów języka wyso­ko­edo­mic­kiego. Eldrin i Zokar reali­zo­wali swoje ambi­cje stwo­rze­nia ide­al­nej rasy, Cer­tius nato­miast odsu­nął się od cywi­li­zo­wa­nego świata, zado­wa­la­jąc się zalud­nia­niem połu­dnio­wych dżun­gli swo­imi dzie­łami. Eldrin sły­nął z tego, że pra­co­wał samot­nie, odma­wia­jąc podzie­le­nia się swo­imi odkry­ciami. Zokar sprzy­mie­rzył się z innymi wybit­nymi czar­no­księż­ni­kami tej epoki, przyj­mu­jąc na uczniów Ara­stusa, Orrucka i Mal­dora._

– Ci goście mają dziwne imiona – narze­kał Jason.

– Czy­taj dalej – pona­glał depo­zy­ta­riusz wie­dzy. – Nie musisz zapa­mię­tać każ­dego szcze­gółu.

_Nie ulega wąt­pli­wo­ści, że z cza­sem bie­głość Eldrina w niu­an­sach edo­mic­kiego prze­wyż­szyła zdol­no­ści Zokara. Wkrótce po tym, jak Eldrin stwo­rzył Amar Kabal, Zokar wypo­wie­dział wojnę._

_Zokar poświę­cił lata na gro­ma­dze­nie naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­cej armii na ziemi i zawarł przy­mie­rza z naj­po­tęż­niej­szymi kró­le­stwami tej epoki. Rasy, które stwo­rzył, wier­nie mu słu­żyły w kam­pa­nii prze­ciwko Eldri­nowi, podob­nie jak tori­vo­ro­wie. (Wbrew rosz­cze­niom Zokara, pozo­staje wiele wąt­pli­wo­ści, czy rze­czy­wi­ście stwo­rzył tori­vo­rów. Patrz: pod­roz­dział F, ustępy 7–33.)_

_Oba­wia­jąc się przy­mie­rza mię­dzy dwoma swo­imi naj­więk­szymi rywa­lami, Zokar naj­pierw wysłał siły na połu­dnie, by wyeli­mi­no­wać Cer­tiusa, mniej­sze zagro­że­nie, i to mu się powio­dło. Manewr ten został zapa­mię­tany jako Sza­leń­stwo Zokara, ponie­waż alians mię­dzy Cer­tiu­sem i Eldri­nem był wysoce nie­praw­do­po­dobny, a przed­się­wzię­cie to dało Eldri­nowi czas na przy­go­to­wa­nia. Ocze­ku­jąc nie­uchron­nej bitwy, stwo­rzył drin­lin­gów._

_Przed osta­teczną bitwą Orruck i Mal­dor wypa­dli z łask Zokara – praw­dziwa iro­nia losu, zwa­żyw­szy, że osta­tecz­nie to Ara­stus zdra­dził Zokara w zamian za przy­wi­lej zosta­nia pierw­szym i jedy­nym uczniem Eldrina. Osta­tecz­nie, Zokar był zmu­szony sta­wić czoło Eldri­nowi oso­bi­ście, w legen­dar­nym poje­dynku, który powszech­nie uznaje się za koniec Epoki Czar­no­księż­ni­ków._

_Po zwy­cię­stwie z pomocą Ara­stusa roz­go­ry­czony Eldrin posta­no­wił pozbyć się wszyst­kich tych, któ­rzy aspi­ro­wali do miana czar­no­księż­nika, i złu­pił ogromne zasoby wie­dzy, sku­tecz­nie kła­dąc kres stu­diom nad edo­mic­kim. Po dwóch czar­no­księż­nikach słuch wszelki zagi­nął i ni­gdy już nie stwo­rzyli nowej rasy._

– W tym miej­scu koń­czy się pod­su­mo­wa­nie – powie­dział Jason, pod­no­sząc wzrok.

– Potem nastę­puje o wiele bar­dziej szcze­gó­łowa rela­cja stresz­czo­nych wyda­rzeń – wyja­śnił depo­zy­ta­riusz wie­dzy. – Poważny stu­dent może się­gnąć do roz­le­głych odno­śni­ków i komen­ta­rzy.

– Nie zro­zu­mia­łem wszyst­kich słów – przy­znał Jason. – Zwłasz­cza nazw ras. Co to jest drin­ling? Albo tori­vor? I co to jest Amar Kabal?

– Na razie to nie­istotne dla cie­bie szcze­góły – zapew­nił go depo­zy­ta­riusz wie­dzy. – Co zro­zu­mia­łeś z tego stresz­cze­nia?

– Wynika z niego, że nie powinno być już żad­nych czar­no­księż­ni­ków. Eldrin i Ara­stus wszyst­kich znisz­czyli, a potem ode­szli.

– Zro­zu­mia­łeś wystar­cza­jąco dużo. – Depo­zy­ta­riusz wie­dzy prze­kart­ko­wał książkę dalej, aż doszedł pra­wie do końca. – Tu jest ustęp opi­su­jący obecne czasy.

– „Zara­nia rzą­dów Mal­dora” – prze­czy­tał na głos Jason.

Z zaci­śnię­tymi ustami depo­zy­ta­riusz wie­dzy ski­nął głową.

– Kiedy Eldrin opu­ścił te zie­mie, kilka ras, które stwo­rzył, zało­żyło wła­sne kró­le­stwa. Nie­które prze­mie­szały się z rodza­jem ludz­kim; inne zacho­wały dystans, jesz­cze inne osła­bły i wygi­nęły. Minęły wieki. Nikt nie spo­dzie­wał się ponow­nie ujrzeć czar­no­księż­nika. I wtedy wró­cił Mal­dor.

– Jeden z uczniów Zokara.

– Wszy­scy, łącz­nie z Eldri­nem, zakła­dali, że Zokar pozbył się Mal­dora. Nikt nie zgadł, że prze­trwał w ukry­ciu. Mal­dor może i był naj­mniej potęż­nym z uczniów Zokara, ale nie bra­ko­wało mu prze­bie­gło­ści, a w świe­cie pozba­wio­nym czar­no­księż­ni­ków jego zdol­no­ści wydały się nagle ogromne. Czy­taj.

_Mal­dor wyka­zał nad­zwy­czajną cier­pli­wość w swo­ich sta­ra­niach o wła­dzę. Nikt nie poznał jego toż­sa­mo­ści, dopóki nie stwo­rzył twier­dzy na Fel­rook, umoc­niony przy­mie­rzami z Casto­nem i Dim­del­lem. W ukry­ciu udało mu się zgro­ma­dzić wokół sie­bie wiele roz­pro­szo­nych i pod­upa­dłych ras Zokara, co osta­tecz­nie pozwo­liło mu zebrać i wypo­sa­żyć impo­nu­jące siły. Naj­więk­szą prze­wagę bez wąt­pie­nia zyskał, kiedy zdo­był kon­trolę nad tori­vo­rami._

_Potem nade­szły dekady genial­nych poli­tycz­nych manew­rów. Sprzy­mie­rzeńcy stali się pod­da­nymi, a wro­gów trzy­mano na dystans dzięki skom­pli­ko­wa­nemu sys­te­mowi rozej­mów. Mal­dor oka­zał się mistrzem w izo­lo­wa­niu zagra­ża­ją­cych mu kró­lestw, poko­ny­wa­niu ich w walce, a potem pozy­ski­wa­niu ich zaso­bów dla swo­jej sprawy. Zdo­łał zapo­biec zor­ga­ni­zo­wa­niu zjed­no­czo­nego oporu do czasu, kiedy taka opo­zy­cja nie miała już żad­nej szansy na zwy­cię­stwo. Cho­ciaż prze­trwały jesz­cze poje­dyn­cze wolne kró­lestwa, rosz­cze­nia Mal­dora do tytułu cesa­rza Lyrianu w rze­czy­wi­sto­ści pozo­stają nie­pod­wa­żone._

– Wasz cesarz jest czar­no­księż­ni­kiem? – zapy­tał Jason.

– Ostat­nim – poin­for­mo­wał go z powagą depo­zy­ta­riusz wie­dzy. – Po tym, jak był świad­kiem upadku swo­jego mistrza, sam nie wziął sobie żad­nego ucznia. Cesarz dosko­nale zdaje sobie sprawę, jaką prze­wagę daje mu fakt, że tylko on zna edo­micki, i zabro­nił stu­diów nad tym języ­kiem.

– Zakła­dam, że Mal­dor nie jest miłym władcą.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy uniósł brwi.

– Cesarz to twardy czło­wiek. Oczy­wi­ście, pozo­staję jego dłuż­ni­kiem, ponie­waż pozwala mi trwać na tym poste­runku, gdzie czu­wam nad zaso­bami wie­dzy.

– Skoro jest czar­no­księż­ni­kiem, myśli pan, że mógłby wie­dzieć, jak ode­słać mnie do domu?

– Jaso­nie, jeśli szu­kasz rady, roz­waż moje słowa. Nieroz­ważne jest ścią­ga­nie na sie­bie uwagi Mal­dora. Więk­szość ludzi bar­dzo się stara, żeby pozo­stać z dala od jego myśli. Jeżeli naprawdę jesteś Poza­świa­tow­cem, wolał­byś raczej nie dzie­lić się tą infor­ma­cją wszem wobec. Przy­czaj się. Ucz się powoli i po cichu. W dzi­siej­szych cza­sach przy­kre kon­se­kwen­cje doty­kają tych, któ­rzy wyróż­niają się w tłu­mie.

Jason poki­wał w zadu­mie głową.

– Kto spi­sał histo­rię, którą wła­śnie czy­ta­łem?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy odwró­cił wzrok.

– Trudno powie­dzieć, jak powstają te księgi: autor nie­znany i tak dalej. Domy­ślam się, że tekst ten prze­ka­zy­wano sobie od nie­gdy­siej­szych cza­sów.

– Treść wydaje się dość aktu­alna. A prze­cież wspo­mniał pan, że jestem pierw­szym gościem od dzie­się­ciu lat, prawda?

Sta­rzec zaci­snął usta.

– Mal­dor pra­co­wał dłu­gie dzie­się­cio­le­cia nad umoc­nie­niem swo­jej wła­dzy. Mogłem zdo­być tę księgę na wiele róż­nych spo­so­bów.

– Moż­liwe, ale założę się, że to pan ją napi­sał.

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy poczer­wie­niał i odwró­cił wzrok.

– To nie­do­rzeczne.

– Pro­szę się nie wsty­dzić! Ja bym się tym prze­chwa­lał. Pro­szę spoj­rzeć, jaka jest długa! I jesz­cze ręcz­nie napi­sana!

Depo­zy­ta­riusz wes­tchnął.

– Nie podoba mi się idea przy­pi­sy­wa­nia pracy piśmien­nej kon­kret­nej oso­bie. Tekst, który pocho­dzi z nie­zna­nych źró­deł, ma w sobie wię­cej tajem­ni­czo­ści. Trud­niej go zigno­ro­wać.

– Czyli to pan ją napi­sał.

– Tak.

– Podoba mi się to, że cho­ciaż stresz­cze­nia są zwię­złe, na­dal opo­wia­dają histo­rię. Napi­sał pan coś jesz­cze?

– Nic, co zamie­rzam ci ujaw­nić. Pra­gnę jedy­nie, by zapa­mię­tano mnie jako Autora Nie­zna­nego.

– Przy­zna się pan kie­dyś do cze­goś, co pan napi­sał?

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy zdjął oku­lary i potarł oczy.

– Być może. Mój ojciec nakło­nił mnie, bym opa­no­wał prawa, które rzą­dzą pięk­nym sty­lem pisar­skim, aż będę w sta­nie utkać ze słów całe światy. Jeśli kie­dy­kol­wiek doko­nam tego wyczynu, być może pod­pi­szę wła­snym imie­niem opo­wieść.

Jason rozej­rzał się wokół, po kory­ta­rzach peł­nych ksią­żek. Ksią­żek spi­sa­nych w innym świe­cie – histo­rii, spo­strze­żeń i filo­zo­fii, któ­rych prze­czy­ta­nie wyma­ga­łoby wielu żywo­tów i któ­rych ni­gdy nie pozna. Depo­zy­ta­riusz wie­dzy zało­żył z powro­tem dwu­ogni­skowe oku­lary.

– Zgłod­nia­łem – powie­dział Jason.

– Nakar­mi­li­śmy umysł – powie­dział star­szy męż­czy­zna, kle­piąc się po brzu­chu – czemu nie zająć się żołąd­kiem?

***

Depo­zy­ta­riusz wie­dzy podał lunch w pokoju, który nazy­wał Kom­natą Kon­tem­pla­cji. Ogromne maski zdo­biły ściany, każda uka­zu­jąca ludzką twarz z brązu i każda z jed­nym zmru­żo­nym okiem. Nieco popla­mione i miej­scami roz­ma­zane zawiłe malo­wi­dło przed­sta­wia­jące tysiące sple­cio­nych rąk pokry­wało sufit. Kil­ka­na­ście świec osa­dzo­nych w żeliw­nym żyran­dolu i kilka lam­pek oliw­nych roz­sta­wio­nych w pomiesz­cze­niu dawało świa­tło.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki