Święta handlarki starociami - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

_Para­dise Row, Pen­to­nville_¹, _Lon­dyn_
_Gru­dzień 1865_

Padał obfity śnieg, ale jesz­cze zanim osiadł na ziemi, tra­cił swoją nie­ska­zi­telną biel, bo zanie­czysz­czał go pył z obróbki gra­fitu oraz sadza wyrzu­cana przez kominy fabryk. Ogłu­sza­jący hałas, który docho­dził z huty żelaza przy nie­da­le­kiej Old St Pan­cras Road, łączył się z ulicz­nym zgieł­kiem oraz rykiem maszyn paro­wych na dworcu kole­jo­wym King’s Cross.

Z dala od tego wszyst­kiego, jakby w innym świe­cie, znaj­do­wało się ciche, spo­kojne i względ­nie cie­płe wnę­trze stajni. Sally Suggs pra­co­wała nie­zmor­do­wa­nie, aby utrzy­mać boksy w nie­na­gan­nej czy­sto­ści oraz nakar­mić dwa konie naj­lep­szym sia­nem i napoić je świeżą wodą. Tata zawsze dro­czył się z nią, mówiąc, że córka tak dobrze rozu­mie konie, bo przy­szła na świat w stajni. Ona jed­nak była prze­ko­nana, że talent do opieki nad tymi zwie­rzę­tami odzie­dzi­czyła po swej nie­ży­ją­cej już matce, Emily. Emily Tren­ter była słynną ama­zonką, zachwy­ca­jącą widzów w Amfi­te­atrze Astley’s, nawet wtedy, gdy poznała Edwarda Sug­gsa, mło­dego han­dla­rza sta­rzy­zną, w któ­rym się zako­chała.

– Jesz­cze nie skoń­czy­łaś, dziew­czyno? – Ted przy­kuś­ty­kał z podwó­rza i zdjął czapkę, strze­pu­jąc na pod­łogę śnieżny pył.

– Pra­wie skoń­czy­łam, tato. Zaraz pójdę do sklepu i przy­niosę coś na kola­cję.

– Wkrótce zrobi się ciemno, kocha­nie. Wiesz, że nie lubię, gdy cho­dzisz sama nocą. I coraz bar­dziej sypie śnieg.

Sally obró­ciła się ku niemu.

– Mam pra­wie dwa­dzie­ścia lat, tato. Nie jestem już małą dziew­czynką – rze­kła roz­ba­wiona.

– Dla mnie zawsze nią będziesz, moja kaczu­siu. A ja nie jestem już taki sprawny i zdrowy jak daw­niej. Stare kości wciąż mi doku­czają, zwłasz­cza gdy panuje taki prze­ni­kliwy ziąb.

– Powi­nie­neś sie­dzieć w salo­niku i grzać się przy ogniu – surowo rze­kła Sally. – Dość się dzi­siaj napra­co­wa­łeś. A ja zaraz skoń­czę, obie­cuję. – To rze­kł­szy, pokle­pała lśniącą szyję Flo­wer, a klacz trą­ciła nosem ramię swo­jej pani.

– To zwie­rzę jest już tak wymu­skane, że można by je zabrać do miesz­ka­nia, gdyby tylko umiało poko­nać schody – gde­rał Ted, ale w jego sza­rych oczach igrał uśmiech. – Dobrze się ubierz, jak będziesz wycho­dziła – dodał, otwie­ra­jąc drzwi, za któ­rymi znaj­do­wały się pro­wa­dzące na górę wąskie schody. Jego cięż­kie kroki roz­brzmiały echem w całej stajni, a potem zapa­dła cisza.

– Chęt­nie zosta­ła­bym z tobą przez całą noc, Flo­wer – powie­działa Sally, cału­jąc klacz w mięk­kie chrapy. – Ale oprócz cie­bie mam pod opieką tatę.

Flo­wer cicho zarżała, jakby w odpo­wie­dzi, a Sally zajęła się Boneyem, sta­rze­ją­cym się koniem pocią­go­wym, który co naj­mniej od pięt­na­stu lat pra­co­wał, cią­gnąc ich wóz po uli­cach Lon­dynu. Na­dal rwał się do pracy, ale wiek robił swoje i cza­sami koń mie­wał zesztyw­niałe stawy, przez co z tru­dem czła­pał po kocich łbach, jakby każdy krok spra­wiał mu ból. Sally pró­bo­wała naj­róż­niej­szych medy­ka­men­tów, jak gorące okłady i nasiona selera, ale wie­działa, że dni pracy Boneya są poli­czone i za rok lub dwa konia trzeba będzie odsta­wić na pastwi­sko. Alter­na­tywą było podwórko koń­skiego rzeź­nika – ale Sally nawet nie dopusz­czała do sie­bie takiej myśli. Jej marze­niem był domek na wsi, gdzie ojciec mógłby się cie­szyć eme­ry­turą, a Boney spo­koj­nie dożyłby swo­ich dni.

Skoń­czyła pracę w stajni i wyszła spraw­dzić, czy brama została nale­ży­cie zamknięta i zary­glo­wana. Cho­ciaż zgro­ma­dzone na podwó­rzu przed­mioty zostały wyrzu­cone przez poprzed­nich wła­ści­cieli, na­dal miały jakąś war­tość i zawsze mógł się zna­leźć ktoś, kto woli kraść, niż uczci­wie zara­biać na życie. Następ­nie szybko wró­ciła do sto­sun­kowo cie­płej stajni i poga­siła świece. W takich miej­scach nazbyt czę­sto zda­rzały się pożary. Roz­bry­kany koń mógł prze­wró­cić lampę lub świecę, a wtedy całe pomiesz­cze­nie sta­nę­łoby w pło­mie­niach. Dla­tego nale­żało je trzy­mać z dala od zwie­rząt i gasić przed wyj­ściem.

Po raz ostatni czule pokle­pała Flo­wer po gło­wie. Wło­żyła zno­szoną twe­edową kurtkę i scho­wała włosy pod jedną ze sta­rych cza­pek taty. Na Para­dise Row nie przej­mo­wano się modą, zwłasz­cza pod­czas pracy na zło­mo­wi­sku lub w stajni. Zawsze prak­tyczna Sally miała na sobie poła­tane bry­czesy, które zna­la­zła wśród uzbie­ra­nych rze­czy, oraz sznu­ro­wane wyso­kie buty, które – choć pamię­tały lep­sze czasy – na­dal nada­wały się do nosze­nia. Wzięła wikli­nowy kosz i wyszła na ulicę, zamknąw­szy za sobą drzwi na klucz. Powiewy zim­nego wia­tru nio­sły woń siana i gni­ją­cych liści kapu­sty. W powie­trzu wiro­wały płatki śniegu i uno­siły się strzępki papieru. Sally pod­nio­sła koł­nierz i skrzy­żo­wała ręce na piersi, obej­mu­jąc ramio­nami wychu­dzone ciało.

– Mia­łam nadzieję, że zdążę na czas, by cię spo­tkać, Sal. – Usły­szaw­szy wesoły głos, przy­sta­nęła i spoj­rzała za sie­bie. – Ach, to ty, Josie. Czyż­byś miała wolne popo­łu­dnie?

Sze­ro­kie usta Josie wykrzy­wił szel­mow­ski uśmiech.

– Wymknę­łam się, gdy kucharka przy­snęła, wypiw­szy pół flaszki dżinu.

– Kie­dyś cię zła­pie na gorą­cym uczynku i będziesz miała kło­poty, gdy dowie się o tym pani Grin­dle.

– Nie dbam o to. I tak szu­kam innego miej­sca. Mam dość tyra­nia za mniej niż marne osiem fun­tów rocz­nie i tylko jedno wolne popo­łu­dnie w mie­siącu. Pań­stwo Grin­dle trak­tują słu­żą­cych jak nie­wol­ni­ków.

– A co ty umiesz, Josie? Możesz tra­fić jesz­cze gorzej. Do pana, który będzie cię bijał, albo… – Sally ści­szyła głos, gdy mijały grupę robot­ni­ków, któ­rzy patrzyli na nie pożą­dli­wym wzro­kiem i pogwiz­dy­wali. – Rozu­miesz, co mam na myśli, a ci tutaj to dosko­nały przy­kład tego, co męż­czyźni sądzą o takich dziew­czy­nach jak my.

Josie hardo zadarła głowę.

– Pluję na nich. Pew­nego dnia wyjdę za uczci­wego czło­wieka, który będzie mnie trak­to­wał jak damę, a nie jak popy­cha­dło. Mam swoją dumę, Sally. – Poka­zała język męż­czyź­nie, który został w tyle za tam­tymi, aby zło­żyć jej nie­mo­ralną pro­po­zy­cję.

On nie prze­jął się tym i ze śmie­chem klep­nął ją w pośla­dek.

– Chodź ze mną i zjedz z nami kola­cję – pospiesz­nie zapro­po­no­wała Sally. – Nie zwa­żaj na niego. Szkoda na takich uwagi. – Obej­rzała się, by rzu­cić męż­czyź­nie gniewne spoj­rze­nie, ale on roze­śmiał się na całe gar­dło. – Znam twoją żonę, Sid­neyu Jones. Ona nie uzna za śmieszne tego, co wła­śnie zro­bi­łeś mojej przy­ja­ciółce.

Jego odpo­wiedź zagłu­szyło gło­śne wycie syreny fabrycz­nej w pobliżu dworca kole­jo­wego.

– Nie dbam o takich jak on – oznaj­miła Josie, marsz­cząc zadarty nosek. – Dzięki za zapro­sze­nie na kola­cję, kochana, ale mam się spo­tkać z Nedem, gdy skoń­czy zmianę w gazowni.

– Nie wiesz, że on jest żonaty, Josie? – Sally przy­sta­nęła i chwy­ciła przy­ja­ciółkę za rękę. – Ja cię nie osą­dzam, tylko nie chcia­ła­bym, żeby cię skrzyw­dzono.

Josie roze­śmiała się i uści­snęła palce Sally.

– Za bar­dzo się mar­twisz. To tylko odro­bina zabawy. Ukry­jemy się pod przę­słami wia­duktu kole­jo­wego i będziemy się cało­wać i ści­skać, a potem on wróci do domu do swo­jej pańci o wiele szczę­śliw­szy. A ja pójdę do tego pie­kła u Grin­dle’ów. – Uśmiech Josie zgasł. – Bar­dzo go lubię, Sally. Nic lep­szego nie zda­rzyło mi się od wielu lat.

– I wła­śnie to mnie mar­twi. Nie zaan­ga­żuj się zanadto, bo w końcu to ty będziesz cier­piała.

– Dzięki za radę, ale jestem dużą dziew­czynką. A z nim można się pośmiać. – Josie cia­śniej zawią­zała chustkę na gło­wie i pospie­szyła w stronę gazowni, zosta­wiw­szy Sally, która samot­nie ruszyła do sklepu na rogu ulicy.

Za kon­tu­arem jak zawsze stał stary Jarvis. Na jego pomarsz­czo­nej twa­rzy jak zwy­kle malo­wał się ponury wyraz. Łysina Jarvisa i koniu­szek jego czer­wo­nego nosa lśniły w świe­tle lampy. Sally podej­rze­wała, że skle­pi­karz trzyma pod kon­tu­arem butelkę, z któ­rej pociąga, gdy mu się zdaje, że nikt na niego nie patrzy. Woń dżinu uno­sząca się nad jego głową niczym chmura mie­szała się z zapa­chami palo­nej kawy i roz­sy­pa­nych na deskach pod­łogi tro­cin.

Sally kupiła boche­nek chleba i dwa placki z mię­sem.

– I to wszystko? – gniew­nie zapy­tał Jarvis. – Weź tro­chę świe­żych jaj. Przy­wio­złem je dzi­siaj pro­sto z farmy. Nie ma nic smacz­niej­szego od nich.

Sally się zawa­hała. Tata bar­dzo lubił jajka na twardo; to wystar­czyło, by uspra­wie­dli­wić dodat­kowy wyda­tek. – Dobrze. Wezmę dwa.

Jarvis owi­nął jajka w kartkę wydartą z wczo­raj­szego wyda­nia „The Times” i wło­żył je do koszyka Sally.

– Jede­na­ście i pół pensa.

Sally poło­żyła na ladzie szy­linga i pocze­kała na pół pensa reszty. To była koń­cówka pie­nię­dzy, które dał jej tata. Uzy­skał je, sprze­da­jąc ostat­nie rze­czy han­dla­rzowi zwa­nemu Rags Roper. Scho­wała pół­pen­sówkę do port­mo­netki.

– Dobrej nocy, panie Jarvis.

– Dobrej nocy, panno Suggs.

Wyszła ze sklepu i nacią­gnęła czapkę nisko na czoło, aby osło­nić oczy przed zaci­na­ją­cym śnie­giem. Obok niej z tur­ko­tem prze­jeż­dżały powozy. Zegar na wieży kościoła pod wezwa­niem Świę­tego Pan­kra­cego wybi­jał godzinę. Nic dziw­nego, że nie usły­szała zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Zde­rzyła się z nad­cho­dzą­cym z naprze­ciwka męż­czy­zną, który moco­wał się z para­so­lem, usi­łu­jąc go otwo­rzyć. Koli­zja spra­wiła, że zakupy wypa­dły z jej koszyka na pokryty śnieżną breją chod­nik.

– Uwa­żaj, jak cho­dzisz! – gniew­nie wykrzyk­nęła Sally. – Moja kola­cja wła­śnie wylą­do­wała na ziemi!

– To ty wpa­dłeś na mnie, głup­cze. – Męż­czy­zna zni­żył para­sol i w migo­tli­wym świe­tle latarni przyj­rzał się Sally. – Och, prze­pra­szam, panienko. Nic się pani nie stało?

– Nie – odrze­kła Sally nie­chęt­nie. – Ale jajka się roz­biły, a placki są uma­zane bło­tem. To miała być nasza kola­cja, a pan ją znisz­czył i tata będzie wście­kły. – Zadarła głowę, żeby prze­szyć nie­zna­jo­mego gniew­nym wzro­kiem.

Męż­czy­zna ubrany był jak bogaty zie­mia­nin, który przy­je­chał z pro­win­cji, co w tej czę­ści Lon­dynu zda­rzało się nie­czę­sto. Był młod­szy, niż się spo­dzie­wała, a jego twarz o moc­nych rysach wyra­żała szczerą tro­skę.

– Naprawdę bar­dzo mi przy­kro. Wina leży także po mojej stro­nie. Musi mi pani pozwo­lić, bym pokrył koszt znisz­czo­nych zaku­pów.

Sally spoj­rzała na roz­trza­skane jajka i pokru­szone placki. Nawet gdyby chciała je ura­to­wać, było za późno. Dwa zdzi­czałe psy, które jakby wyro­sły spod ziemi, rzu­ciły się na jedze­nie i gło­śno war­cząc, znik­nęły wraz ze zdo­by­czą w ciem­no­ści. Sally nie­wiele jadła tego dnia i nie miała siły odrzu­cić pro­po­zy­cji.

– Dzię­kuję – powie­działa z ocią­ga­niem. – Zapła­ci­łam za nie jede­na­ście i pół pensa.

Męż­czy­zna się­gnął do kie­szeni i wyjął garść drob­nych monet.

– Tutaj jest szy­ling. I prze­pra­szam.

Sally wyjęła pół­pen­sówkę z port­mo­netki i wymie­niła ją na sre­brzy­ście lśnią­cego szy­linga. – W zwy­kłych oko­licz­no­ściach nie przy­ję­ła­bym tych pie­nię­dzy – rze­kła szorstko. – Ale tak się składa, że aku­rat nie mam gotówki, więc dzię­kuję. – Szybko się odwró­ciła, na wypa­dek gdyby jego­mość zmie­nił zda­nie, i popę­dziła z powro­tem do sklepu, aby zro­bić nowe zakupy u zdu­mio­nego pana Jarvisa.

– Długo cię nie było – powi­tał córkę Ted, spo­glą­da­jąc na nią spo­nad zmię­tej gazety, którą usi­ło­wał czy­tać w świe­tle ogarka świeczki i bla­sku żarzą­cych się w pale­ni­sku węgli. – Umie­ram z głodu. Co cię zatrzy­mało?

Sally posta­wiła koszyk na stole, by wypa­ko­wać jego zawar­tość.

– Mia­łam drobny wypa­dek, kiedy wra­ca­łam ze sklepu sta­rego Jarvisa. Musia­łam zawró­cić i kupić nowe placki i jajka. – Wyjęła nie­wielki okrą­gły boche­nek chleba. – Jarvis uli­to­wał się nade mną, bo dorzu­cił dar­mowy chle­bek.

– To zna­czy, że chleb jest czer­stwy. Frank Jarvis niczego nie daje za darmo, stary sknera. – Ted wygła­dził zmiętą gazetę i przy­bli­żył do niej krót­ko­wzroczne oczy. – Pew­nego dnia będę miał dość pie­nię­dzy, żeby codzien­nie kupo­wać gazetę, a nie czy­tać wyrzu­coną przez kogoś innego.

– Może kie­dyś tak się sta­nie, tato. Byłoby miło. – Sally zdjęła mokrą kurtkę i czapkę, po czym potrzą­snęła dłu­gimi ciem­nymi wło­sami.

Ted łyp­nął na nią cie­ka­wie.

– Na­dal nie powie­dzia­łaś mi, co się stało, gdy wra­ca­łaś ze sklepu.

– Śnieg sypał tak gęsto, że nie zauwa­ży­li­śmy sie­bie nawza­jem i on omal mnie nie prze­wró­cił. Szcze­rze mówiąc, nie zoba­czy­łam go na czas, bo mia­łam czapkę nasu­niętą na oczy. W każ­dym razie zakupy wylą­do­wały na chod­niku, skąd na domiar złego porwały je bez­pań­skie psy.

– Ale nie jesteś ranna, kocha­nie?

– Zra­niona została tylko moja duma, tato. Ten jego­mość zwró­cił mi pie­nią­dze, więc jesz­cze raz poszłam do sklepu i mimo wszystko mamy kola­cję.

– Mia­łaś szczę­ście, że tra­fi­łaś na dżen­tel­mena. Kto inny nie byłby taki hojny.

Sally wyjęła dwa tale­rze z kre­densu, który jej ojciec skle­cił ze sta­rej komody i kilku pó­łek.

– No, gotowe. Jedz pla­cek, a ja nasta­wię czaj­nik.

– Dobra z cie­bie dziew­czyna, Sal. Nie wiem, jak bym sobie bez cie­bie pora­dził.

Sally uśmiech­nęła się i posta­wiła czaj­nik na żela­znej pod­stawce w przed­niej czę­ści pieca.

– Ni­gdy się nie dowiesz, tato. Jeste­śmy nie­roz­łączni. Ty i ja, i oczy­wi­ście Boney i Flo­wer.

– Usiądź i zjedz kola­cję. – Ted z tru­dem zmie­nił pozy­cję na krze­śle. – Myślę, że jutro będziesz musiała sama zaprzę­gnąć wóz, kocha­nie. Tej nocy okrop­nie bolały mnie stawy. Oba­wiam się, że rano nie będę mógł zejść po scho­dach, nie wspo­mi­na­jąc już o objeź­dzie trasy.

– To nie będzie pierw­szy raz, tato. Znam drogę jak wła­sną kie­szeń.

– Naj­cięż­sze rze­czy zostaw dla Kelly’ego. Będzie zachwy­cony – dodał Ted sar­ka­stycz­nym tonem. – On zawsze usi­łuje być lep­szy ode mnie.

– Nie martw się. Pora­dzę sobie z Kel­lym. Nie będzie miał nade mną prze­wagi. Obie­cuję.

Następ­nego ranka Sally wstała przed świ­tem. W jej maleń­kiej sypialni było zimno i ciemno. Mie­ściły się tam tylko wąskie żela­zne łóżko i komoda z szu­fla­dami, na któ­rej stała mied­nica i dzba­nek z wodą. Sally szybko ubrała się w robo­czy strój i zeszła po scho­dach na podwórko, aby sko­rzy­stać z wygódki i napom­po­wać wody ze studni. Śnieg prze­stał padać i jego wierzch­nia war­stwa zlo­do­wa­ciała na mro­zie.

Przede wszyst­kim Sally posprzą­tała staj­nię, a potem nakar­miła i napo­iła konie. Flo­wer zawsze witała swoją panią, czule muska­jąc chra­pami jej dłoń, a Boney grze­bał nogą, nie­cier­pli­wie cze­ka­jąc na jedze­nie. Opo­rzą­dziw­szy zwie­rzęta, Sally wró­ciła na górę i zaczęła się krzą­tać przed roz­po­czę­ciem dnia pracy. Usu­nęła popiół z pale­ni­ska, roz­pa­liła ogień i usta­wiła gar­nek z wodą, żeby ugo­to­wać jajka oraz przy­piec kromki czer­stwego chleba. Na tale­rzyku została resztka masła, którą roz­sma­ro­wała na jed­nej kromce. Poła­mała ją w pal­cach na kawa­łeczki, tak jak to robił ojciec, gdy była dziec­kiem.

Pokoik w głębi, gdzie Ted spał na wysu­wa­nym łóżku pod sko­sem dachu, był nie­wiele więk­szy od kre­densu. Miesz­ka­nie nad staj­nią nie było prze­stronne, ale innego domu Sally nie znała. Robiła wszystko, by w miarę skrom­nych środ­ków, któ­rymi dys­po­no­wała, uczy­nić je jak naj­wy­god­niej­szym. Uszyła kolo­rową pat­chwor­kową narzutę o weso­łych bar­wach. Wyci­na­nie kwa­dra­tów z ubrań wyrzu­co­nych przez bogat­szych ludzi z sąsiedz­twa zajęło jej wiele godzin. Jesz­cze dłu­żej cier­pli­wie je potem zszy­wała. Była dumna z wyniku swo­ich sta­rań. Wie­lo­barwna koł­dra oży­wiła cia­sny pokoik.

– Jak się dziś czu­jesz, tato? – spy­tała nie­spo­koj­nie, sta­wia­jąc tacę na pod­ło­dze przy łóżku ojca.

Ted dźwi­gnął się do pozy­cji pół­sie­dzą­cej.

– Wiesz, jak to jest, kocha­nie. Wstał­bym, gdy­bym mógł, ale przy tej pogo­dzie ból sta­wów nie ustę­puje.

Sally pomo­gła mu usiąść pro­sto i pod­ło­żyła pod plecy kilka podu­szek. Mimo że ostat­niego lata przez wiele dni wie­trzyła je na dwo­rze, tka­nina i pie­rze wciąż wydzie­lały przy­krą woń cho­roby. Dobrze się zło­żyło, że jej ojciec stra­cił węch po wielu latach wdy­cha­nia tru­ją­cych sub­stan­cji, gdy pra­co­wał na wiel­kiej hał­dzie śmieci przy Bat­tle Bridge, zanim ją w końcu usu­nięto.

– Teraz lepiej? – spy­tała, usta­wia­jąc tacę na kola­nach ojca. – Nie­stety wię­cej masła nie mamy. Ale kupię tro­chę, wra­ca­jąc. Miejmy nadzieję, że to będzie udany dzień.

– Nie daj się wyko­rzy­sty­wać, kocha­nie. Posta­ram się potem zejść na podwórko. Jeśli uda mi się oddzie­lić białe rze­czy od kolo­ro­wych szmat, będzie to dla cie­bie pomoc. Za nie­far­bo­wane dosta­niesz wię­cej pie­nię­dzy.

– Tak, tato. Wiem o tym, ale przy takiej pogo­dzie powi­nie­neś zostać w domu. Prze­cież nie chcemy, żebyś upadł i zła­mał sobie nogę albo by stało się coś jesz­cze gor­szego.

– Ale ja nie chcę zrzu­cać całej roboty na cie­bie, kocha­nie.

– Nie martw się o mnie, tato. Wiem, co robię, i nie sta­nie mi się nic złego.

– Dobra z cie­bie dziew­czyna, Sal. Jestem szczę­ścia­rzem, że mam taką córkę.

Pochy­liła się, by uca­ło­wać jego siwą głowę.

– Ja też cię kocham, tato. A teraz jedz, a ja przed wyj­ściem przy­niosę ci fili­żankę gorą­cej her­baty.

* * *

Pół godziny póź­niej Sally jechała Para­dise Row wozem zaprzę­żo­nym w Boneya. Był jesz­cze wcze­sny ranek, ale robot­nicy z noc­nej zmiany, powłó­cząc nogami, szli do domów, by się prze­spać. Nie zwra­cali uwagi na sąsia­dów, któ­rzy spie­szyli do roboty, aby roz­po­cząć dwu­na­sto lub czter­na­sto­go­dzinny dzień pracy. Wzdłuż ulicy stały kamie­nice czyn­szowe, w któ­rych żyła nie­prze­brana liczba miesz­kań­ców. Miesz­kały tam wiel­kie rodziny stło­czone w poje­dyn­czych poko­jach; samotni męż­czyźni wra­cali z noc­nej zmiany i kła­dli się w łóż­kach zwol­nio­nych przez innych robot­ni­ków pra­cu­ją­cych na dzien­nej zmia­nie. Matki z nie­mow­lę­tami w ramio­nach i brzdą­cami trzy­ma­ją­cymi się ich spód­nic wysy­łały star­sze dzieci do jakiej­kol­wiek pracy, za kilka pen­sów dzien­nie. Na Para­dise Row w obiegu było mało pie­nię­dzy, a wiele kobiet. I te zamężne, i te samotne musiały zroz­pa­czone wycho­dzić nocami na ulice i sprze­da­wać się każ­demu, kto ma kilka mie­dzia­ków do wyda­nia. Inne były uza­leż­nione od alko­holu lub opium, ale Sally widy­wała dość nędzy, by nikogo nie osą­dzać. Prze­jeż­dża­jąc, uno­siła dłoń i pozdra­wiała te, które miały dość czasu lub ener­gii, żeby ją przy­wi­tać. Zbli­żało się Boże Naro­dze­nie, ale przy tej ulicy praw­do­po­dob­nie mało kto będzie świę­to­wać.

Sally zachę­cała Boneya, by ruszył nieco szyb­ciej niż jego zwy­kłe ocię­żałe czła­pa­nie, ale stary koń tylko strzygł uszami i szedł we wła­snym tem­pie. Sally skie­ro­wała go ku zamoż­niej­szym oko­li­com, na połu­dnie od Tavi­stock Squ­are. Ona i ojciec każ­dego dnia obie­rali inną trasę, aby unik­nąć spo­tka­nia z kon­ku­ren­cją. Naj­wię­cej kło­po­tów spra­wiał im Finn Kelly. Jego rodzina ucie­kła przed wiel­kim głode²m, który nawie­dził Irlan­dię w 1845 roku. Finn przy­był do Lon­dynu, mając osiem lat – tyle wie­działa Sally o jego pocho­dze­niu. Wie­działa rów­nież, że sta­nowi kon­ku­ren­cję, z którą nale­żało się liczyć, posłu­gi­wał się bowiem swoim irlandz­kim wdzię­kiem i pochleb­stwami, aby wypro­sić towar u wła­ści­cieli domów, u któ­rych Ted miał mniej­sze szanse. Sally była gotowa posta­rać się bar­dziej niż ojciec, i pobić Kelly’ego jego wła­sną bro­nią.

Gdy wóz wje­chał na teren dziel­nicy miesz­kal­nej, Sally odchrząk­nęła i zain­o­to­no­wała: „Zbie­ram wszelką sta­rzy­znę! Szmaty i kości!”. Nie­stety jej głos uto­nął w stu­ko­cie koń­skich kopyt oraz tur­ko­ta­niu kół. Ele­ganc­kie powozy i dorożki wal­czyły o lep­sze z wozami han­dla­rzy i plat­for­mami roz­wo­żą­cymi piwo. Uliczni sprze­dawcy dys­po­nu­jący dono­śniej­szymi gło­sami niż Sally wykrzy­ki­wali, zachwa­la­jąc swoje towary. Ona jed­nak nie dała za wygraną i wyko­rzy­stała duży ręczny dzwo­nek, który jej ojciec trzy­mał w wozie, spe­cjal­nie po to, by zwró­cić na sie­bie uwagę miesz­kań­ców.

Po trzech godzi­nach Sally poczuła znie­chę­ce­nie. Jej wóz był zapeł­niony zale­d­wie w jed­nej czwar­tej, a na ładu­nek skła­dały się głów­nie szmaty oraz worki wypeł­nione popio­łem i nie­do­pa­lo­nym węglem z komin­ków. Wszystko to miało nie­wielką war­tość han­dlową. Za całość Sally mogła otrzy­mać zale­d­wie kilka pen­sów. Posta­no­wiła więc zmie­nić tak­tykę i skie­ro­wała Boneya z dziel­nicy miesz­kal­nej ku fabry­kom sto­ją­cym nad Regent’s Canal. Tam powio­dło jej się nieco lepiej, bo prze­ko­nała czło­wieka trud­nią­cego się sku­pem sta­rych oraz mar­twych zwie­rząt, by dał jej kilka wor­ków kości. Gdy jed­nak pod­je­chała do tar­taku, spo­strze­gła z prze­ra­że­niem wysoką postać jej głów­nego rywala. Stał przy wozie, paląc cygaro i roz­ma­wia­jąc z bry­ga­dzi­stą.

Ruszyła zatem w prze­ciw­nym kie­runku, ale Kelly się obej­rzał i ją spo­strzegł. Uniósł znisz­czony cylin­der, a Sally z roz­ba­wie­niem zauwa­żyła, że za wstążkę na kape­lu­szu zatknięte są gałązki ostro­krzewu i jemioły. Tak ozdo­biony cylin­der i wie­lo­barwny cie­pły sza­lik w paski nada­wały Kelly’emu ory­gi­nalny wygląd. Han­dlarz uśmiech­nął się od ucha do ucha, rzu­cił na zie­mię i przy­dep­tał nie­do­pa­łek cygara.

– Spóź­ni­łaś się, Sally Suggs. Jak zwy­kle, jestem lep­szy.

Sally już miała mu odpo­wie­dzieć, by nie pozo­stać dłużną, gdy nie­wielki pies rzu­cił się ku Boney­owi z gło­śnym uja­da­niem. Łagodny zazwy­czaj i przy­głu­chy po latach prze­pra­co­wa­nych w bez­u­stan­nym hała­sie koń szarp­nął się do tyłu, uno­sząc dyszle, i Sally omal nie spa­dła z kozła. Kudłaty kun­de­lek naj­wy­raź­niej pomy­ślał, że to zabawa i dalej napa­sto­wał spło­szo­nego konia. Sally zlę­kła się, że wóz może się prze­wró­cić. Usi­ło­wała utrzy­mać lejce i uspo­koić Boneya. Wtedy obok konia poja­wił się Kelly i chwy­cił lejce.

– Prrr. Spo­koj­nie, sta­ruszku. – Nie wypusz­cza­jąc lej­ców, Kelly pochy­lił się i chwy­cił psa jedną ręką. – Zamknijże się, panie­neczko. Zaj­mij się kimś two­ich roz­mia­rów.

Zdu­miona Sally usia­dła i patrzyła, jak pies liże opa­lony poli­czek han­dla­rza.

– Dzię­kuję, Kelly – powie­działa nie­chęt­nie. – Ale sama potra­fię pora­dzić sobie z moim koniem.

– Jasne, że potra­fisz. Mało bra­ko­wało, a wylą­do­wa­ła­byś na bruku ze zła­ma­nym oboj­czy­kiem – odparł Kelly, chi­cho­cząc. Wypu­ścił lejce i umie­ścił wyry­wa­ją­cego się psa w ramio­nach Sally. – Myślę, że ta damulka to teraz twój pro­blem.

– Ale ja jej nie chcę – zapro­te­sto­wała Sally, odwra­ca­jąc głowę, gdy psiak usi­ło­wał poli­zać ją po twa­rzy. – Prze­cież ona musi być czy­jaś.

Kelly prze­chy­lił głowę na bok, jego nie­bie­skie jak bar­wi­nek oczy zalśniły. Naj­wy­raź­niej bawiło go skrę­po­wa­nie Sally.

– Hmm, raczej wąt­pię, by do kogoś nale­żała. Spójrz na nią, Sal. To sama skóra i kości. I jest okrop­nie zapchlona. Ale jeśli sobie życzysz, posta­wię ją na ziemi, cho­ciaż nie ręczę, czy po raz drugi nie spło­szy two­jej sta­rej cha­bety.

– Ani mi się waż! – Sally spoj­rzała na niego gniew­nym wzro­kiem i mocno trzy­mała psiaka.

Kelly miał rację, poprzez skoł­tu­nioną sierść wyczu­wała żebra pod skórą małego kun­dla w typie teriera, a na widok jego wiel­kich brą­zo­wych oczu stop­nia­łoby nawet naj­bar­dziej zatwar­działe serce.

– Gdzie jest Ted? – spy­tał Kelly, a jego uśmiech zgasł. – Musi być w kiep­skiej for­mie, skoro pozwo­lił, abyś poje­chała sama.

– Nic mu nie jest – odpo­wie­działa natych­miast Sally. A potem dodała: – No dobrze. Doku­cza mu reu­ma­tyzm, ale jutro znów będzie objeż­dżał oko­licę.

Kelly przyj­rzał się jej z namy­słem.

– Wiesz, co ci powiem? Wrzucę na twój wóz tro­chę drewna, któ­rego nie potrze­buję.

– Niby dla­czego? Prze­cież ty ni­gdy nie robisz nic bez­in­te­re­sow­nie.

Kelly chwy­cił się rękami za serce.

– Oce­niasz mnie fał­szy­wie, _mavo­ur­nee_³n. Czyż nie byłem zawsze dobrym przy­ja­cie­lem dla cie­bie i dla twego sza­now­nego taty?

– Nie, nie byłeś. I prze­stań mnie nazy­wać _mavo­ur­neen_, cokol­wiek to zna­czy. Żeby zaro­bić, sprze­dał­byś wła­sną bab­cię.

Kelly odrzu­cił głowę do tyłu i roze­śmiał się gromko.

– Naj­pierw musiał­bym odko­pać bie­daczkę i wąt­pię, czy w jej obec­nym sta­nie dużo bym za nią dostał.

– Jesteś obrzy­dliwy. – Sally sta­rała się, by jej ton zabrzmiał gniew­nie, ale było to nie­ła­twe, gdyż psiak w jej ramio­nach wier­cił się, usi­łu­jąc poli­zać ją po twa­rzy.

– Moż­liwe, ale cię roz­ba­wi­łem. Widzę, że chcesz się roze­śmiać. Tak czy siak, twój tata pomógł mi kie­dyś, gdy byłem młody i nie­do­świad­czony. Więc uznajmy to za odpłatę za jego uprzej­mość. – Kelly zdjął kape­lusz i odgar­nął z czoła kosmyk ciem­nych wło­sów.

Potem wło­żył cylin­der na bakier i odda­lił się, by szep­nąć coś bry­ga­dzi­ście, który wyło­nił się z tar­taku w towa­rzy­stwie dwóch krzep­kich męż­czyzn dźwi­ga­ją­cych worki z wió­rami.

Sally chciała odrzu­cić hojną pro­po­zy­cję, ale pomy­ślała, że po powro­cie do domu nie będzie miała wiele do poka­za­nia po całym dniu pracy, a to byłoby jesz­cze gor­sze niż przy­ję­cie jał­mużny od Finna Kelly’ego. Patrzyła z rezerwą, jak ten pod­cho­dzi z wor­kiem zarzu­ca­nym na ramię.

– Pocze­kaj tu, _mavo­ur­neen_. – Cisnął worek na fur­mankę z taką łatwo­ścią, jakby był napeł­niony pie­rzem. – Zaraz przy­niosę jesz­cze kilka. Kie­dyś mi za to podzię­ku­jesz, wiem, że tak będzie. – Mru­gnął i ski­nął na robot­ni­ków.

Sally na chwilę zanie­mó­wiła. Pod­czas gdy męż­czyźni łado­wali worki na wóz, miała dosłow­nie pełne ręce roboty, bo jej nowa przy­ja­ciółka wciąż się wier­ciła, usi­łu­jąc poli­zać ją po twa­rzy. W końcu Sally posa­dziła suczkę na ster­cie szmat.

– W drogę, Boney – rzu­ciła.

Nie obej­rzała się, żeby spraw­dzić, czy Kelly patrzy, jak odjeż­dżała. Nie wie­działa, czy za jego pomoc ma czuć wdzięcz­ność, czy iry­ta­cję. Jedno było pewne: przy­spo­rzył jej nowych kło­po­tów. Co powie tata, gdy zoba­czy, że wró­ciła do domu z zapchlo­nym kun­dlem?ROZDZIAŁ TRZECI

Pano­wał prze­ni­kliwy ziąb, ale przy­naj­mniej nie padał śnieg, a długa jazda do Hill Farm pozwo­liła Sally wyzbyć się trosk, które minio­nej nocy nie dawały jej zasnąć. Wiej­skie powie­trze było znacz­nie śwież­sze i czyst­sze niż prze­siąk­nięta sadzą atmos­fera Para­dise Row. Widok pokry­tych śnie­giem pól i żywo­pło­tów sta­no­wił błogą odmianę po ponu­rej i brud­nej oko­licy King’s Cross. Odkąd Sally, jesz­cze za życia mamy, po raz ostatni wyje­chała z mia­sta, minęło wiele lat. Zno­szony i wybla­kły strój do kon­nej jazdy, który nosiła tak dum­nie, nale­żał do jej matki. Tka­nina z wełny mery­no­so­wej na­dal nią pach­niała. Marsz­czona spód­nica była tro­chę za krótka i odsła­niała chło­pięce bry­czesy oraz sfa­ty­go­wane buty, ale Sally posta­no­wiła cie­szyć się prze­jażdżką i nie miała zamiaru pozwo­lić, by takie dro­bia­zgi popsuły jej przy­jem­ność.

– Jeste­śmy pra­wie na miej­scu. – Miły głos Gide­ona przy­wró­cił ją do teraź­niej­szo­ści.

– Ile jesz­cze drogi przed nami?

– Pro­szę jechać za mną.

Gideon ruszył przo­dem i zachę­cił swego wierz­chowca do kłusa, a potem do galopu. Sally przy­jęła wyzwa­nie i moc­niej ujęła wodze.

– Naprzód, Flo­wer. Możemy go wyprze­dzić.

Klacz nie potrze­bo­wała zachęty. Wkrótce dogo­niły Gide­ona, prze­ści­gnęły go, a potem zwol­niły, bo szyb­sza jazda byłaby dla koni nie­bez­pieczna. Gdy wje­chali na strome wzgó­rze, Sally ujrzała na zale­sio­nym tere­nie poni­żej wiej­ski dom z biało-czar­nego pru­skiego muru. Ota­czało go schlud­nie utrzy­mane podwó­rze z zabu­do­wa­niami gospo­dar­czymi z czer­wo­nej cegły. Ścią­gnęła wodze i Flo­wer posłusz­nie prze­szła w spo­kojny trucht. Gideon zrów­nał się z nimi.

– To świetna klacz. Pędzi jak wiatr – powie­dział, zady­szany.

– Teraz rozu­mie pan, dla­czego nie chcę jej sprze­dać.

– Widać, że łączą was silne więzy. Może znaj­dzie się jakiś inny spo­sób.

– Naprawdę?

– Świta mi pewien pomysł, ale na razie nie chcę nic mówić.

– Teraz zżera mnie cie­ka­wość – powie­działa Sally i roze­śmiała się. – Tak nie można. Pro­szę o wyja­śnie­nie.

– Muszę się nad tym zasta­no­wić. Jestem strasz­li­wie głodny. Pani z pew­no­ścią także. Jeśli szczę­ście nam dopi­sze, w domu będzie cia­sto upie­czone przez panią Wal­lace, która jest naj­lep­szą kucharką w całym hrab­stwie.

– Pani Wal­lace? – Sally spoj­rzała na niego cie­ka­wie.

– Gotuje i zaj­muje się domem, a jej mąż gospo­da­ruje na far­mie. Pra­cują u naszej rodziny od wielu lat.

– Piękny dom – zachwy­ciła się Sally i tęsk­nie wes­tchnęła.

– Nie jest taki wspa­niały jak Fleet Hall. – Gideon uśmiech­nął się żało­śnie. – Prze­pra­szam, pani nie zna oko­licy. Nasza farma gra­ni­czy z posia­dło­ścią Fleet Hall. Zabiorę tam panią, ale naj­pierw muszę zamie­nić słówko z panią Wal­lace. – Zatrzy­mał konia przed bramą i zsiadł, aby ją otwo­rzyć.

Sally chciała zapy­tać, na czym polega wspa­nia­łość sąsied­niej posia­dło­ści, ale z domu wybiegł jakiś mło­dzik. Gideon oddał mu wodze.

– Zuch chło­pak! Zaj­mij się końmi, Bert.

Bert uśmiech­nął się od ucha do ucha i cze­kał, aż Sally zsią­dzie. Wycią­gnął rękę po wodze Flo­wer i nie­śmiało uśmiech­nął się do dziew­czyny.

– Ona boi się obcych – rze­kła zanie­po­ko­jona, ale Flo­wer zarżała cichutko i otarła łeb o ramię Berta, zada­jąc kłam sło­wom swo­jej pani. – Lubi cię – dodała zasko­czona.

– Dora­sta­łem wśród koni, panienko. Niech się panienka nie nie­po­koi. Wkrótce zosta­niemy naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi.

Sally zer­k­nęła na Gide­ona, a on uśmiech­nął się uspo­ka­ja­jąco.

– Bert od dziecka zaj­muje się moimi końmi, a uczył się od swego ojca, więc zna się na rze­czy. Będzie wspa­niale doglą­dał Boneya.

– Jest pan pewien, że sta­ru­szek może tutaj zostać? – spy­tała Sally, idąc za Gide­onem.

– Tak. Mamy dobre pastwi­ska. I będzie go pani mogła odwie­dzać, kiedy tylko zechce.

– To bar­dzo uprzejma pro­po­zy­cja i przy­ję­łam ją bez namy­słu, ale powin­nam była nara­dzić się z tatą.

– Rozu­miem. – Gideon przy­sta­nął przed drzwiami domu, które Bert zosta­wił uchy­lone. Pocią­gnął nosem. – Pach­nie pier­ni­kiem i cia­stecz­kami z dże­mem. Moja gospo­dyni zawsze pie­cze cia­sta, które naj­bar­dziej lubię, w dni, kiedy spo­dziewa się, że odwie­dzę farmę. – To rze­kł­szy, pchnął drzwi. – Pani Wal­lace, przy­wio­złem kogoś, aby panią poznał. I całą drogę wyśpie­wy­wa­łem hymny pochwalne na temat naj­lep­szej kucharki w hrab­stwie.

Sally wyj­rzała ponad jego ramie­niem i roz­ba­wiona zoba­czyła drobną osóbkę, która aż poczer­wie­niała ze zło­ści.

– Niech pan da spo­kój, panie Law­rence. Nie musi mi pan kadzić, żeby dostać to, czego pan chce. – Z cie­ka­wo­ścią przyj­rzała się Sally. – Ostat­nio nie mie­wamy tu wielu gości, panienko.

– Panna Suggs przy­je­chała, żeby zoba­czyć, czy nasze pastwi­ska są odpo­wied­nie dla jej wysłu­żo­nego konia – pospiesz­nie wyja­śnił Gideon.

– Cie­szę się, że panią pozna­łam, pani Wal­lace. – Sally pode­szła z wycią­gniętą ręką. – Pan Law­rence prze­chwa­lał się, że jego gospo­dyni jest dosko­nałą kucharką. I muszę przy­znać, że zapach jest sma­ko­wity.

Rumie­niec na policz­kach pani Wal­lace stał się ciem­niej­szy. Gospo­dyni uści­snęła dłoń Sally i powie­działa:

– Miło usły­szeć, że pani tak uważa. Jeśli zechce pan zapro­wa­dzić młodą damę do salonu, podam kawę i cia­sto.

– Chęt­nie zosta­niemy tutaj, co zaosz­czę­dzi pani pracy – odparł Gideon i wysu­nął krze­sło. – Zga­dza się pani na to, Sally?

– O tak. Pro­szę się mną nie przej­mo­wać i nie robić sobie kło­potu. – Sally usia­dła i z zachwy­tem rozej­rzała się po dużym pomiesz­cze­niu.

Z belek u sufitu zwi­sały pęki suszo­nych ziół. W powie­trzu uno­siła się ich aro­ma­tyczna woń. W ogrom­nym kuchen­nym piecu gra­fi­to­wej barwy pło­nął ogień. Na pły­cie szu­miał czaj­nik, a w kilku garn­kach coś bul­go­tało rado­śnie i wzla­ty­wała z nich ape­tycz­nie pach­nąca para. W tej domo­wej atmos­fe­rze Sally natych­miast poczuła się swo­bod­nie. Wszystko, od rzędu wypu­co­wa­nych mosięż­nych naczyń na półce, po lśniące mie­dziane garnki i nie­ska­zi­tel­nie czy­stą por­ce­lanę w kre­den­sie, świad­czyło o peł­nych miło­ści sta­ra­niach pani Wal­lace, by ze sta­rego budynku na far­mie uczy­nić praw­dziwy dom.

– Ach, jak tu pięk­nie – wes­tchnęła Sally. – Panie Law­rence, ma pan prze­miły dom.

– Pro­szę się do mnie zwra­cać po imie­niu – zapro­po­no­wał Gideon, poda­jąc jej fili­żankę z gorącą kawą.

– Naprawdę, Gide­onie. Ni­gdy nie widzia­łam nic rów­nie pięk­nego. Nasze poko­iki nad staj­nią zmie­ści­łyby się w jed­nym kącie tej kuchni.

Pani Wal­lace się nastro­szyła.

– Cie­szę się, że pani to doce­nia. Nie­któ­rzy ludzie uwa­żają to za rzecz oczy­wi­stą – powie­działa, zna­cząco spo­glą­da­jąc na Gide­ona.

Teraz on poczer­wie­niał, zakło­po­tany.

– Pew­nie tak uwa­żam, ale przez całe życie byłem roz­piesz­czany.

– Ja tego nie powie­dzia­łam, pro­szę pana, ale zga­dzam się z tym. Był pan zawsze takim słod­kim chło­pacz­kiem, że nie spo­sób było odmó­wić cze­goś, na co miał pan ochotę.

Sally się roze­śmiała.

– Dobrze, że nie ma tu mojego taty i nie może opo­wie­dzieć o moim dzie­ciń­stwie. Oba­wiam się, że nie byłam przy­kładną córką. Koniecz­nie chcia­łam zostać ama­zonką, tak jak moja matka. Zoba­czy­łam ją, gdy wystę­po­wała w Astley’s Amphi­the­atre i wpa­dłam w zachwyt. Była taką cudowną ama­zonką i, ach, jak pięk­nie wyglą­dała!

– Nie jeste­ście już razem, kocha­nie? – deli­kat­nie spy­tała pani Wal­lace.

– Koń zrzu­cił ją pod­czas próby i zła­mała krę­go­słup. Po kilku latach umarła. – Cho­ciaż Sally nie­jed­no­krot­nie wyja­śniała powód przed­wcze­snej śmierci matki, za każ­dym razem odczu­wała doj­mu­jący ból.

– To bar­dzo smutne, kocha­nie. – Pani Wal­lace pod­su­nęła jej talerz z cia­stem. – Pro­szę spró­bo­wać kawa­łek mojego pier­nika.

Sally się poczę­sto­wała.

– Dzię­kuję. Nie mogłam się docze­kać, kiedy go skosz­tuję. Ja nie jestem zbyt dobrą kucharką.

– Ach, jak miło być doce­nio­nym – roz­pro­mie­niła się pani Wal­lace. – Wąt­pię, czy pan Law­rence kie­dy­kol­wiek zawraca sobie głowę tym, jakie wygody ma w domu.

– I tu się pani myli – rzekł Gideon z lek­kim uśmiesz­kiem. – Życie na uczelni nauczyło mnie doce­nia­nia wła­snego domu, a zwłasz­cza cudow­nych posił­ków, które od lat pani przy­go­to­wuje. Nie wspo­mi­na­jąc o wypie­kach. – Się­gnął po ciastko z dże­mem i odgryzł kęs.

– Jak już mówi­łam, miło być doce­nio­nym. – Pani Wal­lace dolała mu kawy. – Czy zosta­nie pan na noc?

– Nie, muszę wra­cać do Lon­dynu, ale przy­jadę znowu w ponie­dzia­łek. To dzień Bożego Naro­dze­nia, a jed­no­cze­śnie uro­dziny panny Apple­ton we Fleet Hall.

– Tak, sły­sza­łam o tym. – Pani Wal­lace wycze­ku­jąco spoj­rzała na Gide­ona. – Pani Hart, gospo­dyni pań­stwa Apple­to­nów, powie­działa mi w naj­więk­szej tajem­nicy, że spo­dzie­wają się ogło­sze­nia zarę­czyn panny Cecily. Czę­sto padało pań­skie imię.

– Nie wiem, skąd przy­szło jej to do głowy – nie­dbale rzu­cił Gideon.

Pani Wal­lace z poufa­łym uśmie­chem zwró­ciła się do Sally:

– Panna Cecily jest bogatą dzie­dziczką i na doda­tek piękną. Jestem pewna, że dżen­tel­meni usta­wiają się w kolejce, by pro­sić o jej rękę.

Gideon dopił kawę i wstał.

– Jeśli jesteś gotowa, Sally, zapro­wa­dzę cię na pastwi­sko, gdzie Boney będzie zaży­wał wol­no­ści. Oraz, uprze­dza­jąc twoje pyta­nie, pokażę ci, gdzie znaj­dzie dach nad głową, gdy zima sta­nie się zbyt ostra. Dosta­nie cie­płą i suchą staj­nię.

– Dzię­kuję za kawę i prze­pyszne cia­sto, pani Wal­lace. – Sally pod­nio­sła się i strzą­snęła okruszki ze swo­jej pognie­cio­nej spód­nicy. – Oczy­wi­ście chęt­nie obej­rzę farmę. – Pocze­kała, aż wyjdą na zewnątrz. – Jesteś pewien, że chcesz brać na sie­bie taki kło­pot i trosz­czyć się o sta­rego konia? Zwłasz­cza teraz, gdy myślisz o ożenku. Moż­liwe, że sprze­dasz farmę i…

Gideon spoj­rzał jej pro­sto w oczy.

– Hill Farm należy do mnie i tak zosta­nie bez względu na to, co się wyda­rzy w przy­szło­ści. Twoje zwie­rzę będzie u mnie bez­pieczne. Widzia­łem aż nazbyt wiele koni, haru­ją­cych dopóki nie padły z wycień­cze­nia. Dla­tego jestem szczę­śliwy, mogąc zapew­nić Boney­owi szansę spo­koj­nej sta­ro­ści.

Sally prze­stała się dopy­ty­wać. Wyczuła, że Gideon nie ma ochoty roz­ma­wiać o pięk­nej pan­nie Apple­ton, i bar­dzo ją to zacie­ka­wiło. Szła obok niego, dotrzy­mu­jąc mu kroku, gdy opro­wa­dzał ją po zabu­do­wa­niach gospo­dar­czych, łącz­nie z dojar­nią, mle­czar­nią i roz­ma­itymi zagro­dami dla zwie­rząt. Były tam rów­nież sto­doła na siano i wozow­nia przy­le­ga­jąca do boku stajni. Sally zoba­czyła Berta cze­szą­cego zgrze­błem konia rasy szajr, pod­czas gdy inny koń cze­kał w bok­sie, spo­koj­nie chru­piąc siano.

Prze­cięli podwó­rze i ruszyli dróżką pośród ośnie­żo­nych żywo­pło­tów. Pola przy­kryte były białą pie­rzynką, ale w pobliżu drzew wysta­wały spod niej dzielne źdźbła zie­lo­nej trawy. Sally wyobra­żała sobie, jak pięk­nie musi tu być latem.

– Tutaj Boney spę­dzi resztę życia. – Gideon przy­sta­nął przed furtką o pię­ciu szta­che­tach. Zagwiz­dał, a wtedy powoli pod­szedł do nich gło­śno pory­ku­jący osio­łek. Gideon pochy­lił się, żeby pogła­skać jego łeb. – Oto Dobson. Mój stary przy­ja­ciel. Zimą sypia w cie­płej stajni, a w takie dni jak dzi­siej­szy wycho­dzi na zewnątrz. Myślę, że się zaprzy­jaźni z Boneyem.

Sally pogła­skała Dobsona po aksa­mit­nych chra­pach.

– Jest śliczny. Oba­wiam się, że gdyby nale­żał do mnie, sadza­ła­bym go na dywa­niku przy kominku. Nie dzi­wię się, że go kocha­łeś.

– Jestem jedy­na­kiem, a Dobson był moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem. Razem włó­czy­li­śmy się po oko­licy.

– Flo­wer też była i na­dal jest moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką – powie­działa Sally w zamy­śle­niu. – Nie znio­sła­bym myśli, że należy do kogoś innego.

– Myślisz, że twój ojciec będzie mógł znowu pra­co­wać?

Cho­ciaż Sally wie­działa, że jej ojciec ni­gdy się nie przy­zna, że jest fizycz­nie nie­peł­no­sprawny, strach jej nie opusz­czał. Ted mógłby jesz­cze popra­co­wać rok lub dwa, ale bez Boneya nie mają szans. Moż­li­wość zna­le­zie­nia pie­nię­dzy na kupno nowego konia była nikła, a wła­ści­wie żadna.

– Mówiąc szcze­rze, bar­dzo wąt­pię, by mógł dźwi­gać cię­żary i całymi godzi­nami objeż­dżać mia­sto. Praca han­dla­rza sta­rzy­zną jest ciężka i trudno się z niej utrzy­mać, nawet gdy jest się mło­dym i spraw­nym. A mój tata sta­rzeje się i doku­cza mu ból w sta­wach.

– W takim razie naj­wyż­szy czas na jakąś zmianę.

– Przy­pusz­czam, że masz rację – powie­działa Sally z waha­niem. – Będziemy ci bar­dzo wdzięczni, jeśli zaopie­ku­jesz się Boneyem. Myślę, że będzie tu szczę­śliwy. To takie piękne miej­sce.

Gideon pogła­skał chrapy Dobsona.

– Do zoba­cze­nia wkrótce, sta­ruszku – powie­dział do niego. – Przy­pro­wa­dzę ci nowego przy­ja­ciela, żeby­ście się razem paśli.

Dobson par­sk­nął i pogrze­bał kopyt­kiem w ziemi.

– Chyba spodo­bał mu się ten pomysł. – Sally pokle­pała szyję osiołka. – A teraz naprawdę muszę wra­cać do domu. Znam drogę, więc nie musisz mi towa­rzy­szyć.

– Gdy­byś mogła zostać tro­chę dłu­żej, chciał­bym cię zabrać do Fleet Hall.

– Dla­czego? – Spoj­rzała na niego zain­try­go­wana.

– Mówi­łem ci, że mam pewien pomysł, ale nim powiem coś wię­cej, chciał­bym poroz­ma­wiać z Cecily.

– Nie rozu­miem.

– Do Fleet Hall nie jest daleko. Zechcesz tam ze mną poje­chać?

– Nie wiem, co zamie­rzasz, ale chęt­nie poznam tę damę.

– Polu­bisz Cecily. Wszy­scy ją lubią.

Sally wyobra­żała sobie, że Fleet Hall to ogromny dwór w stylu pal­la­diań­skim⁷, usy­tu­owany pośrodku wiel­kiego parku kra­jo­bra­zo­wego, ale rze­czy­wi­stość oka­zała się o wiele bar­dziej impo­nu­jąca i zaska­ku­jąca. Fleet Hall, wynio­sły niczym przy­stro­jona śnie­giem gotycka kate­dra, spra­wiał wra­że­nie tak nowego, jakby go wybu­do­wano wczo­raj. Ozdobna fasada, łuko­wato skle­pione wej­ście i wień­czące go wie­życzki nada­wały mu wygląd baj­ko­wego zamku prze­nie­sio­nego z kart książki dla dzieci i posta­wio­nego pośród traw­ni­ków i fran­cu­skich ogro­dów.

Sally zanie­mó­wiła, co zda­wało się bawić Gide­ona. Wstrzy­mał konia do stępa.

– Zadzi­wia­jące, czyż nie?

– Coś takiego widzę po raz pierw­szy w życiu – stwier­dziła zgod­nie z prawdą.

– Ojciec sir Gre­gory’ego Apple­tona kupił ory­gi­nalną rezy­den­cję pięć­dzie­siąt lat temu za mają­tek, który jego rodzina zbiła na han­dlu wyro­bami cera­micz­nymi. Nie żało­wał pie­nię­dzy na prze­bu­dowę według swego gustu i ozdo­bił dom dzie­łami sztuki z całej Europy. Nowa rezy­den­cja nie każ­demu się podoba, ale jest impo­nu­jąca.

– Nie­zwy­kle oka­zała – ostroż­nie powie­działa Sally. – A więc to tutaj mieszka panna Apple­ton?

– Cecily jest cza­ru­jąca i piękna. I nie­sły­cha­nie uta­len­to­wana.

Sally spoj­rzała na Gide­ona z rezerwą.

– Dla­czego mnie tu spro­wa­dzi­łeś? Nie sądzę, bym nale­żała do osób, z jakimi twoja przy­ja­ciółka chcia­łaby prze­by­wać.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiZapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

1. Pen­to­nville – obszar na pół­noc­nych obrze­żach cen­trum Lon­dynu, w dziel­nicy Isling­ton (wszyst­kie przy­pisy pocho­dzą od tłu­maczki).

2. Wielki głód – klę­ska głodu, która dotknęła Irlan­dię w latach 1845–1849, na sku­tek zarazy ziem­nia­cza­nej. Doszło wtedy do wiel­kiej fali emi­gra­cji – kraj opu­ściły dwa miliony ludzi.

3. M_avo­ur­neen_ – „kocha­nie” w irlandz­kim angiel­skim.

4. Pippy – gra słów: pestka to po angiel­sku _pip_.

5. Szajr (shire) – rasa pocho­dząca z Wiel­kiej Bry­ta­nii. Są to wiel­kie zim­no­krwi­ste konie, jedne z naj­cięż­szych i naj­więk­szych, uży­wane jako konie pocią­gowe. W ich ojczyź­nie można je spo­tkać także jako konie pod wierzch, co wynika z tra­dy­cji angiel­skiego rycer­stwa.

6. Tater­sal – tar­go­wi­sko koni. Okre­śle­nie pocho­dzi od nazwy przed­się­bior­stwa han­dlu końmi, zało­żo­nego w 1766 roku. Począt­kowo zaj­mo­wało się ono sprze­dażą koni wyści­go­wych. Potem w Euro­pie i Ame­ryce zaczęto tak nazy­wać każde więk­sze tar­go­wi­sko koń­skie.

7. Styl pal­la­diań­ski – styl inspi­ro­wany twór­czo­ścią wenec­kiego archi­tekta Andrei Pal­la­dia, który wzo­ro­wał się na sta­ro­żyt­nych. Styl ten cha­rak­te­ry­zo­wały har­mo­nia pro­por­cji, ogra­ni­czona liczba ozdób i funk­cjo­nal­ność.