Szczęście w cichą noc - ebook

– Szczęście... Moje Szczęście... Już dobrze... Śpij już... – szeptała.

Szczęście było coraz spokojniejsze. Szykowało się do odpoczynku, podczas gdy ona wciąż uśmiechała się do najcudowniejszych odczuć, jakie ją do tej pory w życiu spotkały. Również myśli sprawiały, że uśmiechała się prawie bez przerwy. Myśli, które regularnie wyprowadzały jej uczucia na spacer pośród spojrzeń i słów mamy.

– Tradycja... Taka właśnie będzie nasza rodzinna tradycja...

Mimo donośnych pohukiwań mroźnego wiatru rozdmuchującego na zewnątrz hałdy sypkiego śniegu słowa mamy słyszała doskonale. Nic nie było w stanie ich zagłuszyć. Nic ani nikt. Ani mrozem mruczący wiatr. Ani inny głos. Całkiem inny od głosu mamy. Zdecydowany, autokratyczny, nacechowany obrażalską nutą.

– Traaadycja!!! Ty już chyba, Lerska, to znaczy Starska – szybko poprawiła się Dominika – do reszty zbaraniałaś!!! Lepiej będzie, jak to sobie przemyślisz! Dziecko w brzuchu ci rośnie, więc może byłoby lepiej nie fundować sobie takiej orki!

Hanka cieszyła się, że, dzięki Bogu, słowa mamy, choć o wiele cichsze, spokojniejsze i odległe, zwyciężały w tej potyczce na głosy.

To w nie wsłuchiwała się z łapczywością głodnego dziecka. Była spokojna. Bardzo spokojna. Opierała dłonie na swoim powiększającym się z dnia na dzień Szczęściu. Od czasu do czasu czuła wyraźnie podskórne harce i ciesząc się z każdego, nawet najdelikatniejszego ruchu, wciąż wsłuchiwała się w głos mamy.

– Tak właśnie kiedyś będzie... – dawno temu mówiła mama. – Ułożycie sobie życie. Ty i Dominika. Będziecie miały mężów, dzieci i choćby nie wiem co się działo, to zawsze będę chciała, żebyście do nas, do tego domu na wigilię przychodziły albo przyjeżdżały, jeśli się okaże, że los rzuci was w jakąś odległą stronę... Widzę doskonale nasze przyszłe święta. Nawet oczu zamykać nie muszę...

Widocznie z mamą było całkiem inaczej. Ona nie musiała zamykać oczu. Miała doskonałą wyobraźnię. Wyobraźnię, która pomagała jej w życiu. Mama była niepoprawną optymistką. Nie zamykając oczu, zawsze widziała przed nimi to, co dobre.

Od jakiegoś czasu Hanka, co prawda przy zamkniętych oczach, też przyglądała się czekającej ją przyszłości. Widziała wszystko. Teraz miała pod powiekami oczy mamy. Płonące oczekiwaniem na wszystkie gwarne, spędzane wspólnie Wigilie. Wtedy gdy rozmawiały, tamte marzenia mamy odbierała jako zwykłe, przyziemne, jako najnormalniejsze marzenia. Dziś było inaczej. Dziś już wiedziała, że marzenia mamy były bardzo odważne. Chociaż były marzeniami na wyrost i chociaż mamy nie było już w tym domu ciałem, bo jej duch skrywał się w każdym jego zakamarku, nie opuścił tego domu nigdy, to Hanka wierzyła, że tamte marzenia miały szansę się spełnić.

Dlatego nie zamierzała brać sobie do serca wrzasków Dominiki, która gdyby potrafiła, to przez telefon ugryzłaby ją teraz w ucho.

– W dodatku taka czereda! Kto to wszystko ogarnie!? Ty z brzuchem, a ja wiecznie z nosem przy podłodze. Wczoraj Tomaszek oblizał klapki basenowe Przemka, i to w momencie gdy wyłączyłam się z pogoni dosłownie na sekundę, bo mi się jak normalnemu człowiekowi siku zachciało!

Hanka się uśmiechnęła, a raczej kontynuowała uśmiech, myśląc tym razem o swoim siostrzeńcu, który po rodzicach odziedziczył nie tylko urodę, ale i energię.

Życie Dominiki nigdy nie należało do spokojnych, lecz odkąd Tomaszek zaczął chodzić, przyspieszyło niemiłosiernie. Tomaszek był sympatycznym i charakternym – po matce – żywym srebrem, bez przerwy pokazującym w uśmiechu swoje bielusieńkie ząbki. Mimo nadmiernej ruchliwości wciąż zachowywał, jak to poetycznie określała jego mama, „parówkowate kształty kończyn”, zarówno górnych, jak i dolnych. Był ciekawym świata zuchem, którego uwagi nigdy, przenigdy nie umykało to, że ktoś w jego towarzystwie akurat coś jadł i nie chciał tym czymś z nim się podzielić. Tomaszek bardzo przypominał Dominikę, w której mała żarłoczna dziewczynka mieszkała do dziś. Życiowy łasuch, wiecznie spragniony słodyczy, wygody i wypełnionych tylko przyjemnościami dni.

Dominika i Tomaszek byli nierozłączni. Co prawda, Dominika często utyskiwała, opowiadała, jak to ma przerąbane, i przy każdej nadarzającej się okazji skarżyła się, że jeszcze nie zdąży postawić stopy za progiem domu, a już dobiega ją tęskny wrzask. Jednak ten tęskny wrzask cieszył ją jak nic innego na świecie. Za każdym razem gdy Tomaszek obwieszczał światu swe niezadowolenie wynikające z faktu, że mama akurat musi rozstać się z nim na kilka dłuższych bądź krótszych chwil, Dominika martwiła się, jednocześnie promieniejąc na myśl, że jest dla synka całym światem. I chociaż maluchowi zdarzało się ją podgryzać podczas karmienia piersią, nazywanego przez Dominikę „uprawianiem cyganerii”, której końca na razie nie było widać, chociaż przez Tomaszka musiała zrezygnować z życiowej niefrasobliwości, ze spania do południa, z imprezowania do północy, z trybu _last minute_ w podejściu do wszystkich życiowych obowiązków, to Dominika kochała swoje życie, całkiem nowe i całkiem inne od dotychczasowego.

Nie przeszkadzało jej, że musi codziennie gotować, prać, robić zakupy, ogarniać domowe ognisko, a po tym wszystkim znajdować jeszcze czas dla zwykle stęsknionego i niedopieszczonego męża.

W ciągu ostatnich dwóch lat, to znaczy odkąd Dominika poznała Przemka, jej życie całkiem się zmieniło, ale kochała je coraz mocniej. Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej, gdyż każdy kolejny dzień ofiarowywał jej nową historię wzbogacającą matczyne doznania, którą zwykła w trybie natychmiastowym dzielić z siostrą. „Co robisz?” – zawsze tak samo zaczynała rozmowę telefoniczną i nie czekając na odpowiedź, pospiesznie zdawała relację z synowskich osiągnięć na każdym możliwym polu.

„Normalnie kotleta mi zrywał z widelca, mocarz jeden!”

„Starska! Nie uwierzysz! Trzyma się szczebelków w łóżeczku i tak tańczy, że zaraz pampersa zgubi! Hołubce wywija! Nagrywam go! Tomaszek! Tomaszek! Popatrz na mamcię! Tany! Tany! Przyjeżdżaj tu do nas, ciotko, natychmiast, bo imprę mamy taką, że najlepsza imprezownia w mieście przy nas wymięka! Jak razem zatańczymy, to ci się, ciotka, wody płodowe spienią!”

„Nie uwierzysz! Baba! Normalnie »baba« powiedział! Żeby tylko jakiś seksista z niego nie wyrósł! Ale tak wyraźnie to powiedział, że szczęka opada!”

Każda radość w głosie Dominiki była także radością Hanki.

Miała mnóstwo powodów do radości, choć za oknem wiał wiatr, a sroga zima, która w tym roku zaczęła się przedwcześnie, i tak nie dała mu się przegonić. Rozpanoszyła się na dobre. Hance jednak to nie przeszkadzało, bo nosiła w sobie wewnętrzne ciepło, sprawiające, że chwilami zapominała o tym, iż jest zima.

Drewno w kominku się dopalało. Lasagne dopiekało się w piekarniku. Czas do powrotu Mikołaja z pracy, choć kapał leniwie, nie dłużył się jej wcale. Była zrelaksowana i szczęśliwa. Bardzo spokojna. Cierpliwa. Oczekiwała przyjścia na świat swego Szczęścia. Miała teraz w życiu mnóstwo „szczęść”. Tylko na nich się skupiała.

„Baba! Baba!”, powtarzała w myślach słowo preferowane ostatnimi czasy przez Tomaszka.

Gdyby mama żyła, byłaby szczęśliwa, wiedząc, że jej marzenie może się spełnić.

To właśnie dla mamy chciała zorganizować święta w tym roku. To dla niej chciała to zrobić. To dla mamy, wbrew sugestiom Dominiki, nie chciała pójść na łatwiznę i „kopsnąć się na święta do pani Irenki albo gdzie indziej na bezmięsną wyżerkę”. Chciała, by ich pierwsze wspólne święta z Mikołajem były urzeczywistnieniem marzenia mamy. Czuła, że chce rozpocząć tworzenie rodzinnej tradycji, o jakiej opowiedziała jej kiedyś mama. Chciała dołączyć do wciąż żyjącego w niej matczynego głosu inne odgłosy. Świąt, kolęd i radości, radości takiej jak kiedyś. Jak za życia rodziców. Chciała powrócić do czasu, kiedy to właśnie święta były najpiękniejszym okresem w roku. Nic nie mogło mu dorównać. Nawet nastrój nadmorskich wakacji. Dzień Wigilii zaczynający się od stękania taty osadzającego choinkę w przedpotopowym stojaku z trzema niezbyt artystycznie ozdobionymi nóżkami mógł przecież powtarzać się rok w rok. W tym domu. Mogło wydarzać się wszystko, o czym mówiła i czego chciała mama. Dorosłe, usamodzielnione córki. Przystojni, mądrzy, dobrzy i co najważniejsze rozkochani w żonach zięciowie. I dzieci. Oczywiście dzieci. Błyszczącymi oczami patrzące na choinkowe ozdoby i entuzjastycznie szepczące na widok tego, co skrywa pod swą zielono-złotą sukienką bożonarodzeniowe drzewko. Pakunki i pakuneczki. Wielkie i małe dowody miłości, sympatii i wiary w to, że w ten najbardziej magiczny wieczór w roku człowiek może otrzymać przede wszystkim to, do czego został stworzony, na wzór i podobieństwo... stworzony do miłości... Zamkniętej w spojrzeniu, dotyku... maleńkim albo dużym pudle skrywającym coś wyjątkowego... albo po prostu w cichym słowie...

– Dobry wieczór, kochanie...

Poczuła na policzku miękki i chłodny pocałunek. Wtuliła się w gotowe do objęć ramiona i nie otwierała oczu. Było jej dobrze. Tak dobrze jak kiedyś. Jej życie zatoczyło koło. Było znów bezpieczne i wypełnione ciepłem.

Szczęście, jakby wyczuwając obecność taty, zatańczyło radośnie. Do jej dłoni spoczywającej na ciepłym owalu ciała dołączyła chłodna dłoń Mikołaja.

– Dobry wieczór, kochanie – powtórzył powitanie skierowane tym razem nie do niej.

– Witamy – odparła, a raczej wymruczała rozleniwionym głosem.

– Jak wam minął dzień? – zapytały coraz cieplejsze usta pełzające po jej policzku.

– Na myśleniu... – odpowiedziała zagadkowo.

– I wymyśliliście coś ciekawego?

– A może wymyśliłyście? – rzekła bez śladu chęci sprzeczki w głosie.

– Czy to ważne? – pytały wciąż wędrujące usta, uwalniające łagodny, ale niestety zmęczony głos.

Było już późno. Nie wiedziała, która jest godzina. Odkąd na wyraźne polecenie doktor Bożenki przestała pracować, zegar już nie rządził jej życiem. Rządy przejął spokój mieszający się z oczekiwaniem. Z oczekiwaniem na Mikołaja i dni niezbędne do tego, by ich Szczęście powoli wzrastało.

– Zupełnie nieważne. – Uśmiechnęła się radośniej niż do tej pory.

– To może lepiej powiedz, co takiego ważnego wymyśliłaś?

– Tradycję – odparła bez zastanowienia.

– Tradycję? – zapytał Mikołaj z uwielbieniem w głosie.

– Tak – potwierdziła z przekonaniem.

– Tak sama? – Mikołaj udawał zdziwionego.

– Od jakiegoś czasu nigdy nie bywam sama – zauważyła błyskotliwie.

– W takim razie niezła z was parka. Wymyślić tradycję to przecież nie w kij dmuchał.

– Tradycji jednak chyba nie da się wymyślić – podała w wątpliwość swe wcześniejsze słowa.

– To skąd się...? – zaczął Mikołaj, choć było jasne, że teraz to nie tradycja interesowała go najbardziej.

– Ona tworzy się sama... – wyszeptała, nie pozwalając Mikołajowi dokończyć pytania.

– Aha...

Tradycja już całkiem zeszła na dalszy plan.

– Muszę ci się jeszcze do czegoś przyznać. – Mimo coraz wyraźniejszego rozkojarzenia postanowiła kontynuować wątek. – Ktoś mi w tym dzisiejszym myśleniu bardzo pomógł.

– Przecież wiem.

– Tylko że teraz mam na myśli kogoś całkiem innego.

Wywnioskowała, że oboje mieli bardzo podzielną uwagę, ponieważ działo się coraz więcej, a jednak wciąż z sobą rozmawiali.

– Kogo?

– Mamę.

– Tak właśnie przypuszczałem.

Czekała na dalsze pytania, ale nie padały. Mikołaj był coraz bardziej zajęty, ale ona nie chciała kończyć bardzo przyjemnej, z wielu względów, rozmowy.

– Nawet nie zapytasz, co to za tradycja?

– Nie zapytam.

– Dlaczego? – zdziwiła się.

– Bo już wszystko wiem.

– Jak to wiesz? – zdziwiła się jeszcze bardziej. – Od kogo? – W końcu otworzyła oczy.

Miała nad sobą uśmiechnięte oczy Mikołaja.

– Zgadnij...

Błękit oczu, tak jak uśmiech, był coraz wyraźniejszy. Już wszystko wiedziała.

– Ta to się nigdy nie ugryzie w ten przydługi, żmijowaty jęzor – wysyczała, mając na myśli jeden z najważniejszych organów aparatu mowy szanownej siostruni.

– Nie dosyć, że się nie ugryzła w język i wszystko mi dziś wypaplała, to jeszcze usiłowała na mnie wymóc, żebym ci wybił z głowy ten poroniony świąteczny pomysł i żebym nie dał się nabrać na twoje zamydlanie oczu jakąś idiotyczną tradycją.

Słuchała Mikołaja, wiedząc, że udawało mu się dość dokładnie zacytować Dominikę.

– I co ty na to? Kogo posłuchasz? – droczyła się.

– Ja? – Mikołaj potrafił się droczyć z jeszcze większym niż ona wdziękiem. – Ja jestem jak wierny pies. Słucham tylko tej pani, która daje mi... jeść.

Ta dwuznaczność nad wyraz jej się spodobała.

– Niech zgadnę. Chodzi ci o lasagne? – Znów zamknęła oczy.

– Droga pani Starska – zrobił wstęp jak do dłuższej przemowy – lasagne nie ma tu nic do rzeczy.

– To o co ci chodzi? – zdziwiła się, nie rozumiejąc już prawie niczego.

– O miłość – pospiesznie wypowiedział bardzo przyjemną deklarację.

– Ja to mam szczęście – szepnęła z radością, wyczuwając, że Mikołaj chyba nie zamierzał odwodzić jej od związanego ze świętami pomysłu.

– Ja też...

Ich wspólne Szczęście chyba spało, dlatego nie mogło usłyszeć najpierw miłości, a później dalszej części miłosnej sprzeczki rodziców, którą kontynuowali, jedząc wyśmienite lasagne i spierając się, które z nich ma większą słabość do tradycji.– Wiem, Hanuś, wiem... To jeszcze całe dwa tygodnie, wiem... – powtarzała pani Irenka. – Ja to wszystko wiem. Ale czy ty, dziecko, jesteś pewna, że tak będzie najlepiej?

– Pewna i przekonana. – Przekonania w swym głosie miała co najmniej tyle, ile Dominika, gdy powtarzała, że Tomaszek jest najpiękniejszy na świecie.

– Hanuś, a może ty się po prostu źle czujesz i nie chcesz tu do mnie przyjechać...

– Pani Irenko – przerwała starszej pani zupełnie niepoirytowanym głosem.

– Dobrze... już dobrze...

Powtarzane przez panią Irenkę słowa utwierdzały ją w przekonaniu, że pomysł, by w tym roku ogromna, jednocząca wszystkie bliskie jej osoby wigilia odbyła się w jej rodzinnym domu, jej i Dominiki, był doskonały.

– Pani Irenko, obiecuję... obiecuję pani, że będzie cudownie.

– Ale ja to przecież, Hanuś, wiem dobrze. Wczoraj się przecież nie urodziłam. Myślę sobie tylko, jak to u mnie wszystko ogarnąć. My przecież zawsze tutaj... A i u ciebie też łatwo nie będzie, bo ludzi dużo, to i pracy dużo będzie...

– Pani Irenko... – znów łagodnie weszła w słowo swojemu aniołowi, który zapewne stał w tej chwili przy maleńkiej półeczce na pograniczu korytarza i kuchni, patrząc w kuchenne okno wpuszczające do pomieszczeń ostatnie blaski kończącego się wcześnie zimowego dnia. – Przecież damy radę... – Jak podczas każdych negocjacji z aniołem, używała języka anioła właśnie.

– Skoro tak mówisz, to co ja, biedna, mam na to powiedzieć? Nic tylko się zgodzić wypada. Oj, wybrałaś ty sobie, dziecko, czas dobry na takie odważne zapraszanki, wybrałaś... Toż przecież tobie, dziecko, teraz nawet sam papież niczego by odmówić nie mógł. I chociaż w moim domu myszy to by się tylko niestrawności nabawiły, bo tu wszystko stare, to znaczy wszystko niezbyt świeże, a i korniki niektórych rzeczy bez walki by nie oddały, to już nic innego nie wypada mi zrobić, tylko przyjąć to twoje, Hanuś, zaproszenie muszę. A żeby, Hanuś, tak całkiem na twoją modłę nie było, to musisz mi obiecać, że przyjmiesz nas wszystkich, co prawda bez Marka, bo w tym roku to on znowu w Wadowicach będzie Dzieciątko Boże witał, ale Wadowice to przecież takie miejsce na ziemi, że i ja wcale zazdrosna nie jestem, że tam mojego jedynego syna los zaprowadził... – Pani Irenka na moment zamilkła. – Ale co to ja, dziecko, mówiłam? Bo mi jakoś myśl uciekła. Zobacz, Hanuś, zapatrzyła się stara baba na wróbelka, który gdyby tylko uszy mógł mieć, toby mu się one teraz trzęsły, że ho, ho! Chuchro takie szarutkie, piórka wiatr mu rozwiewa, mało mu ich nie powyrywa, a on twardo od czasu już jakiegoś szufluje dzióbkiem w moim karmniku, jakby się chciał na zapas nachapać. Tylko jak tu jakiś zapas zrobić, jak żołądeczek pewnie wielkości pestki z jabłka. Chyba jakiś strasznie zdrożony ten mój karmnikowy gość...

Z trudną do opisania przyjemnością wsłuchiwała się w tę karmnikową pieśń pani Irenki, ponieważ była bardzo głodna jej słów. Zupełnie jak szary wróbel.

Pani Irenka umilkła. Niestety.

– Mówiła pani, pani Irenko – starała się utrzymać śpiewne tempo mowy swojej rozmówczyni – że nie wypada mi odmawiać, dlatego zaproszenie na święta pani przyjmuje. – Kuła żelazo, póki gorące.

– Przyjąć muszę, nie inaczej, ale i ty, Hanuś, teraz coś obiecać mi musisz. Nie martw się tylko, bo to rzecz mała, nic ważnego.

– Słucham... – Radośnie otworzyła się na świąteczny warunek pani Irenki.

– Obiecać mi, Hanuś, musisz, że pomóc sobie pozwolisz, bo ja to tak widzę, że wszyscy przyjezdni do roboty się wezmą, rękawy zakaszą, a ty tylko siedzieć sobie będziesz i komenderować nami, i spraw doglądać z kanapy, co to u ciebie w salonie przy niej stolik stoi.

– Nie wiem, czy mogę to obiecać – odpowiedziała natychmiast, ponieważ miała inne plany.

Gdy zatliła się jej w głowie myśl o gromadnej wigilii, założyła zeszyt z myślą, że to w nim będzie zapisywała wszystko, co powinna zrobić.

– Hanuś! – Gdyby nie żarłoczny wróbel, pani Irenka z pewnością tupnęłaby nóżką.

Jednak podniesiony anielski ton wystarczył, by Hanka zrozumiała, że pozbawienie pani Irenki możliwości pracy było tożsame z zamknięciem szarego wróbla w złotej klatce. Nie chciała tego robić.

– Dobrze, już dobrze, pani Irenko – wyraźnie spuściła z tonu. – Będziemy musieli sobie jakoś poradzić, jak zwykle zrobimy to wspólnymi siłami. Za chwilę zatelefonuję do Iwonki, żeby ją zaprosić. Mam nadzieję, że się...

– Zgodzi się, zgodzi... Znam ją, Hanuś. Z radością się zgodzi. Nie dosyć, że się zgodzi, to jeszcze się ucieszy, że dziewczynki znowu będą się mogły z wami spotkać. Ostatnio tu u mnie na Wszystkich Świętych byli. Nawet na cmentarzu u Karola długo nie postaliśmy, bo nie dosyć, że ziąb był nie do wytrzymania, to jeszcze deszcze padały i wiatry takie, Hanuś, duły, że znicza nie sposób było zapalić. Przesiedzieliśmy więc prawie cały dzień w domu, a Zuza tylko wciąż marudziła, że bez cioć to do kitu jest. I tak kaprysiła, tak kaprysiła, że aż musiałam masy solnej namieszać, żeby dziecko się uspokoiło. Ula lepiła anioły, a nasza Zuzanka jakieś takie kościotrupy, czachy i inne paskudztwa. Mówię ci, Hanuś, przygotuj się, bo radość taką usłyszysz, że aż cię uszy zabolą. Ale co ja ci, Hanuś, przedkładała będę, zadzwonisz do Iwonki, to sama się przekonasz. Nic, Hanuś, nie mówisz, ale i jak mówić masz, skoro ja, jak zwykle, ni słówka ci w tę naszą rozmowę wtrynić nie pozwalam.

– Jak zwykle, pani Irenko... jak zwykle... – skarżyła się z nieukrywaną radością.

– Oj, już nie opowiadaj, Hanuś, nie opowiadaj – roześmiała się pani Irenka. – A tak sobie, Hanuś, myślę, że lepiej będzie, jak ja już słuchawkę na widełki odłożę, to będziesz mogła z Iwonką na spokojnie porozmawiać. Młode jesteście. Lepiej będzie, jak między sobą się domówicie co i jak, kiedy przyjechać mamy, co przywieźć, żeby wariactwa w ostatniej chwili nie było, ale też żeby się nie okazało, że nadużycie gościnności wypadło.

– Dobrze, pani Irenko – zgodziła się. – Porozmawiam z Iwonką i tak to zaplanujemy, żeby wszystkim było miło i wygodnie.

– A już w to to ja, Hanuś, nie wątpię...

Rozmowa zwalniała tempo. Jak zwykle gdy jej koniec był bliski.

– To jeszcze mi tylko, Hanuś, podpowiesz, jak już wszystko wiedziała będziesz, kto z nami przy białym obrusie będzie siedział, żebym wiedziała, jak Świętemu Mikołajowi pomóc...

– Ale nie trzeba... pani Irenko... – Chciała zapobiec wydatkom.

Niestety, nie udało się jej, bo pani Irenka nie zamierzała dopuścić jej do głosu.

– Wcale nie słucham, co do mnie mówisz, bo ty, Hanuś, to jak zwykle ze świętym się dogadasz, więc i mnie nie próbuj nawet niczego zabraniać.

– Ale, pani Irenko.... – znów odezwała się prosząco.

– Już ty sobie, Hanuś, głupotami głowy nie zaprzątaj. U mnie, Hanuś, święta to święta! Nawet w stanie wojennym prezenty były. Żebyś wiedziała, jaka w moim domu rodzinnym piszcząca bieda bywała, a Mikołaj i tak do nas zaglądał, chociaż bywały takie lata, że nijak się na wigilijnym stole dwunastu potraw doliczyć nie mogłam. Więc zrozum, Hanuś, dla mnie to radość wielka, że czasów takich doczekałam, że mogę każdemu coś od siebie dać, a na twarzach bliskich uśmiech zobaczyć, bo dla mnie właśnie to jest największy prezent.

– Dobrze – odrzekła dobitnie, przyjmując z ogromnym szacunkiem każde słowo z wygłoszonej przed chwilą argumentacji. – Nie zamierzam już więcej marudzić, pani Irenko, i obiecuję odzywać się do pani częściej, bo coś mi się wydaje, że się pani w tym zimowym czasie za ludźmi coraz bardziej ckni. – Pozwoliła sobie na szczerość, jak zwykle w rozmowie z panią Irenką.

– A to, Hanuś, nowość żadna, że zimą każde usłyszane od ludzi słowo radość mi wielką przynosi. Ale i ja się już tak nagadałam, że nawet w gardle mi zaschło, więc dzwoń już, Hanuś, do Iwonki, a ja całkiem po cichu zacznę się z tego cieszyć, co ma już za niedługo nastąpić.

– To dobranoc, pani Irenko – pożegnała się cichym głosem, przytulając się w myślach do pani Irenki.

– Dobranoc, dziecko moje... dobranoc...– I bardzo dobrze!!! – podniosła głos Dominika.

Hanka wolała nie wchodzić siostrze w słowo, bojąc się skierowania jej głosu na jeszcze wyższy poziom dźwięku.

– Widzisz! Przynajmniej za oceanem twoja tyrania nie ma szans. I masz teraz karę, że mnie nie posłuchałaś. Nie lepiej było zrobić tak, jak mówiłam? Ja do swoich teściów, ty do swoich, a po wyżerce razem w domciu przed kominkiem!

Patrząc na Dominikę, bez trudu wyobraziła sobie wieczór wigilijny polegający na przybraniu pozycji leżącej przed kominkiem, gdyż od jakiejś godziny Dominika leżała na kanapie, ciesząc się, że może z nogami wyciągniętymi do góry, na oparcie kanapy, odpoczywać po sutym obiedzie i zażywać przyjemnej samotności. Przyjemnej, bo świadomej tego, że jej mężczyźni, duży i mały, również odbywali poobiednią drzemkę, z tym że w pokoju gościnnym.

– Nie nazwałabym tego tyranią – szepnęła, sugerując siostrze ściszenie głosu.

– A jak? – zapytała już ciut ciszej Dominika.

– To po prostu gościnność.

– Chyba brak wyobraźni – ofuknęła ją natychmiast Dominika.

– Jak zwykle jesteś w błędzie.

– Może skończ z tym poprawianiem błędów, co? Przecież nie chodzisz już do szkoły, więc odpuść sobie. Ani się obejrzysz, jak brzuch zgubisz, laba ci się skończy i dopiero wtedy zrozumiesz, o co mi chodzi.

– Kłócicie się? – W salonie pojawił się Mikołaj. – Znowu?

– To ona się kłóci! – odparowała Dominika z charakterystycznym dla niej jadowitym uśmieszkiem na twarzy.

– Czyżbyście omawiały temat wigilii?

– Jakbyś zgadł! – odpowiedziała Dominika.

Hanka dałaby głowę, że pytanie Mikołaja było skierowane do niej, nie do Dominiki, ale nie mogła mieć stuprocentowej pewności.

Leżała na kanapie z zamkniętymi oczami i gdyby nie to, że gdy pojawił się Mikołaj, nieoczekiwanie poczuła bardzo przyjemne głaskanie na dłoni, którą opierała o swój brzuch, z pewnością byłoby jej bardzo przykro, że ciotki Anny zabraknie na wigilii. A wszystko przez miłość, a raczej zakochanie. Steven od czterech miesięcy nosił w sercu strzałę Amora i postanowił przedstawić swą ukochaną rodzicom akurat w dniu Bożego Narodzenia. To dlatego na wigilii miało zabraknąć ciotki Anny.

Na szczęście czuła dotyk dłoni Mikołaja. Miała ten dotyk, należał tylko do niej i łagodził wszystko, ponieważ był dla niej wszystkim.

– A wiesz, co w tym wszystkim jest najgorsze? – Przewrotności w głosie Dominiki nie dało się nie usłyszeć.

– Co? – zapytał Mikołaj bardzo spokojnym, zrelaksowanym tonem.

– Że z nią ostatnio nie da się nawet porządnie pokłócić. To znaczy, dla jasności, kiedyś też tak było, ale przynajmniej mogłam ją kilkoma dobrze dobranymi słowami wyprowadzić z tej nudnej równowagi. A teraz zobacz, szwagier, ja jej mówię, że nie ma wyobraźni, a ona mi na to, że jestem w błędzie, w dodatku ze spokojem i jak na nią to z dość bezczelnym uśmiechem.

– To nie jest bezczelny uśmiech – zauważyła Hanka, wtrącając się do rozmowy i oczywiście nie zmieniając wyrazu twarzy ani na jotę.

– Sam widzisz! Podłość ludzka nie zna granic!

– Chyba przesadzasz – rzekł Mikołaj prawie szeptem.

– Jeżeli ktoś w tym towarzystwie przesadza, to ta twoja uśmiechnięta i nieco brzusznie podpuchnięta gwiazdeczka! Nie wiem, czy wiesz, ale ona już wszystkich zwołała na wigilię do tego domu, i czy ci się to podoba, czy nie, będziesz musiał zasuwać, bo ona przecież nie jest na tym zwolnieniu dla wygody. Przecież Bożenka powiedziała jej wyraźnie, że musi odpoczywać i polegiwać, nie męczyć się, bo jej macica twardnieje, a to nie jest dobry znak.

Otworzyła oczy. Natychmiast. Również natychmiast natknęła się na ocean błękitnego niepokoju.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś? – od razu zapytał Mikołaj.

– I komu tu brakuje wyobraźni? – Dominika jak zwykle nie zapominała języka w gębie.

Miała ochotę ją udusić. Gołymi rękami.

– Już wstaliśmy – obwieścił Przemek trzymający na rękach uśmiechniętego promiennie Tomaszka. – A wy co wszyscy macie takie niewyjściowe miny? – zapytał, jakby było mało doskonałych przeżyć.

– Dominika, proszę cię, nic nie mów, już nic nie mów! – Hanka groziła, zamiast prosić.

– A kto ma mu to powiedzieć, przecież tobie się jakoś nie udało, ale w wigilijny pomysł to udało ci się go wtajemniczyć, a ja wciąż twierdzę, że to głupota. Przede mną bohaterki nie uda ci się zgrywać, bo widzę, jak grzecznie od tygodnia polegujesz. Ty wydzwaniałaś do Bożenki, jak ja byłam w ciąży, to przecież ja mogę sobie do niej dzwonić teraz, i to tyle razy, ile mam ochotę. Ode mnie Bożenka zawsze odbiera.

– Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? – Mikołaj powtórzył pytanie, jakby nie słyszał natarczywych ataków Dominiki.

– Nie chciałam cię martwić – odpowiedziała najidiotyczniej jak mogła, chociaż z prawdą się nie mijała.

Nie było aż tak źle, jak mówiła Dominika, która miała skłonności do urządzania burzy w szklance wody. To fakt, tydzień temu Hanka poczuła się trochę gorzej, ale gdy tylko zwolniła tempo, wszystko wróciło do normy, a zwolnienie było tylko rodzajem dmuchania na zimne. Niepokojące objawy zniknęły jak ręką odjął. Naprawdę nie chciała martwić Mikołaja.

– Nie chciałaś mnie martwić?

Mikołaj nie denerwował się często. Mikołaj nie denerwował się prawie wcale, ale dziś zobaczyła, jak nerwowo chodzą mu szczęki. Był na nią wściekły. A ona była wściekła na Dominikę.

– Moja mama też uznała, że ten pomysł z wigilią nie jest najlepszy, biorąc pod uwagę twój stan.

Ton Mikołaja był chłodny. Wystraszyła się go, ale nie dała niczego po sobie poznać. Przynajmniej taką miała nadzieję. Usiadła na kanapie. Ciążyło jej, że wszyscy patrzyli na nią z góry. Nawet Tomaszek, na którego buźce wciąż zakwitał szczery dziecięcy uśmiech. To właśnie on dodał jej odwagi.

– Wigilia będzie u nas. I koniec – powiedziała, za nic mając spojrzenia wszystkich patrzących właśnie na nią dorosłych.

– Widzisz? – Dominika, jakby nie rozumiejąc jej stanowiska, nie zamierzała skończyć z jątrzeniem.

– Dobrze. – Głos Mikołaja był zupełnie spokojny.

Spodziewała się, że za chwilę usłyszy przyprawiające ją o zdenerwowanie nawoływanie do rozsądku albo chociaż krzty racjonalizmu.

– Wytłumacz mi tylko, dlaczego tak się przy tym upierasz? – zapytał wprost Mikołaj.

Pomyślała, że jedynie bezpośredniość może ją wybawić z kłopotu, w jakim się znalazła. Musiała być bezpośrednia i pewna siebie.

– Bo tego chciałaby moja mama – odpowiedziała szybko, a tęsknota, którą poczuła w sercu, w całej sobie, sprawiła, że zapodziała gdzieś swą siłę i została jej tylko żałość. Ogromna.

Wstała z kanapy i rozpłakała się. Odrobinę za wcześnie. Zaplanowała, że zrobi to dopiero w swojej sypialni. W samotności. Ale łzy kapały z oczu już teraz. Może nawet zwilżały schody, po których właśnie dość powoli stąpała, słysząc głos Dominiki:

– I co ty na to?

Nie usłyszała, co Mikołaj na to. Nie chciała usłyszeć zdania Mikołaja w sprawie, która była dla niej teraz bardzo ważna. Weszła do sypialni. Za oknem zaczynał zapadać zmrok, dlatego zaświeciła lampkę. Pokój zalała przyjemna dla oczu ciepła barwa. Obok czarno-białego zdjęcia dostrzegła zeszyt, brulion w sztywnej okładce, na której na małe rysujące się gdzieś w zimowej oddali domki obficie padał śnieg. Domki były mniejsze nawet od tych ze Złotej Uliczki w Pradze. Ich dachy wyglądały jak kapelusze dorodnych pieczarek, a w małych okienkach migały kolorowe światełka, z pewnością upiększające świąteczne drzewka. Otworzyła zeszyt, przewróciła kilka stron, po czym wzięła leżący obok zeszytu cienkopis i napisała jedno zdanie. Zaczynające się nieszczególnie, od wyrazu „bo”, ale zdanie, które dogłębnie tłumaczyło jej przedświąteczny upór, a może i zarzucany jej brak wyobraźni.

„Bo tego chciałaby Mama...”

Zamknęła zeszyt i odłożyła na komodę razem z cienkopisem. Spokój gdzieś uleciał. Powróciła zaś wściekłość na Dominikę. Siostra jak zwykle powiedziała kilka słów za dużo, nadając im zbyt wielką wagę. To przez te zupełnie niepotrzebne słowa teraz dobiegały do jej uszu odgłosy niezbyt spokojnej rozmowy. Nie miała ochoty się w nią wsłuchiwać, ale natarczywe słowa i tak do niej docierały.

– Odpuśćcie jej. – Głos Przemka był najdonośniejszy.

Zerknęła raz jeszcze na okładkę zeszytu, odrzuciła białą kapę zaścielającą łóżko i wśliznęła się pod kołdrę. Nakryła się nią po uszy. Chciała mieć spokój i ciszę. Przynajmniej tyle. Ponieważ cała radość, którą odnalazła w sobie, układając świąteczny plan, gdzieś czmychnęła, identycznie jak kocim miauczeniem wystraszona mysz.

Wzięła głębszy oddech i... jak zwykle gdy kładła się do łóżka, jej Szczęście się uaktywniało. Czuła, jak się poruszało. Lubiło to robić, gdy miało ciszę i matczyny bezruch. Spokój. Może dlatego właśnie się poruszało... a może poruszało się wciąż, ale gdy ona nie miała spokoju, to nie czuła tych najukochańszych drgnień. Teraz wyczuwała je doskonale. Wyraźnie. Marzyła o tym, by móc zapamiętać je na zawsze. By o nich nie zapomnieć. Dlatego że darowały jej spokój. Uspokajały, koiły. Pozwalały zapominać o pojawiającym się znienacka niepokoju. Wiedziała, gdzie tkwiło jego źródło. Choć doktor Bożenka tego nie zaleciła, to Hanka i tak ostatni tydzień prawie wciąż polegiwała w łóżku. Tym polegiwaniom towarzyszyły rozmyślania. Dziwiło ją, że choć za oknem panowała aura sprzyjająca snom, jej myśli, zupełnie wbrew temu, czego chciała, krążyły wciąż wokół sierpniowego, rozgrzanego wschodzącym słońcem poranka. Nie rozumiała, dlaczego tamten dzień znów do niej powracał. Przecież już wszystko przeżyła, przepłakała, przemyślała na różne, nawet najbardziej niedorzeczne sposoby. Przemyślała już przeszłość i teraz, kiedy pragnęła wszystkie swe myśli skierować tylko ku Mikołajowi i ku łączącemu ich Szczęściu, tamten dzień pojawiał się nie wiadomo skąd i dlaczego, budząc lęk zupełnie niepasujący do pogody panującej w jej sercu. Od dnia, w którym została żoną Mikołaja, poślubioną znienacka, ale w pięknym stylu, było jej w życiu dobrze. Z każdym upływającym dniem było jej coraz lepiej. Ale pojawił się sen. On był wszystkiemu winien. Jeden budzący obawy sen. Może nieprzypadkowy... Pojawił się w pierwszą noc po wizycie u doktor Bożenki. Ta wizyta trochę ją wystraszyła, ale tylko trochę... Bezpieczeństwo jej Szczęścia nie było przecież zagrożone. Ale lęk rósł w niej szybciej niż Szczęście. Może dlatego powracały złe wspomnienia i dziwne przeczucie, że los i tak może robić, co mu się tylko spodoba. Tamtego wieczoru, gdy wróciła od doktor Bożenki, Mikołaj przyszedł bardzo późno. Widziała wyraźnie, że miał za sobą pracowity i trudny dzień. Nie chciała mu dokładać zmartwień. Była pewna, że pożegnanie ze szkolnymi obowiązkami sprawi, iż wszystko będzie dobrze, że Szczęście znów będzie bezpieczne. I tak też się stało. Dwa dni wystarczyły, by wszystko wróciło do normy. Jednak te dni oddzieliła noc, podczas której Hankę nawiedził sen. Miała ochotę opowiedzieć o nim Mikołajowi... Czyżby potrzebowała jego pomocy...?

– Mogę? – Przez szczelinę w drzwiach przedostało się do ciszy sypialni pytanie Dominiki. Dość niepewne pytanie.

– Nie! – zaprotestowała, nie pozbywszy się jeszcze złości.

– To wchodzę! – Niepewność w głosie Dominiki odeszła do przeszłości.

Hanka zamknęła oczy. Jak zawsze gdy chciała się odgrodzić od świata. To była bardzo skuteczna metoda, pod warunkiem że w świecie, przed którym chciała uciec, nie panoszyła się jej siostra.

– Otwórz oczy. – Głos Dominiki był nijaki, ani proszący, ani rozkazujący.

– Nie! – sprzeciwiła się wcale nie nijako, tylko bardzo zdecydowanie.

– Ty! Lerska! A raczej Starska! Ty lepiej nie bądź taka wredna, bo jeszcze dziecko się od ciebie zarazi!

– Ja? – Otworzyła oczy. – Ja? Wredna? Nie powiedziałabym!

– Może i nie wredna, ale od kilku dni wyraźnie jakaś dziwna.

Dominika przestała ją wkurzać. Może dlatego, że trafiła w sedno.

– Bo mam kłopot – odrzekła bez zastanowienia.

– Tęsknisz za szkołą? – W głosie Dominiki znów rozgościła się drwina.

– Nie!

– To co? Rozumiem, że nie podoba ci się mój wigilijny opór.

Milczała, bo w wypadku kpiarskiego tonu Dominiki milczenie było najlepszym wyjściem.

– No dobra! Niech będzie po twojemu. Przecież już wiem, że Irenka zorganizowana, Iwonka też, teściowie też zrobią dla ciebie wszystko. No to zaproszę też moich i zrobi się rozkoszny komplecik. Jeszcze tylko Florę poinformuję, że nie musi na święta zwiewać do tego swojego Paryża, i ta na pewno też się ucieszy. No może by się waćpanna, o, przepraszam, waćpani w końcu odobraziła.

Waćpani milczała. Bo co miałaby powiedzieć? Że rozmawiała już z Danusią, którą propozycja wspólnego spędzenia świąt zaskoczyła, wzruszyła i wprawiła w stan bardzo specyficznego zakłopotania?

– No nie bądź taka zacięta. Siostra... Przecież wiem, że masz ochotę oczy mi wydrapać za to, że sypnęłam twoją spinającą się za bardzo macicę, ale przecież mnie znasz. Co w sercu, to na języku. A ja cię też znam i wiem, że zawsze wybaczasz mi wszystkie moje potknięcia. Chlapnięcia też. To co? Już wybaczone, zapomniane, ad kosz wrzucone?

– Już – skłamała z wprawą godną swej siostry i znów zamknęła oczy.

Czuła, że Dominika wlepia w nią oczekujące rozgrzeszenia spojrzenie.

– Tooo oooczki oootwórz...

Gdy Dominika czegoś naprawdę chciała, to potrafiła pięknie prosić, wydobywając z siebie bardzo ugodowo brzmiące głoski.

– Proszę. – Otworzyła oczy i spojrzała na twarz siostry, na której, o dziwo, nie zobaczyła ani śladu triumfu z odniesionego zwycięstwa. Zobaczyła za to zatroskany wzrok.

– To teraz powiedz, co ci leży na wątrobie.

– Z wątrobą wszystko w porządku.

– Czyli główka szwankuje – wydedukowała szybko i trafnie Dominika.

Hanka milczała, choć nie było dla niej żadną nowością, że Dominika potrafiła w mig zlokalizować źródło jej podłych nastrojów.

– A może Bożenka zakazała wam, jak by to poetycznie nazwać, intymnych zbliżeń?

– Nie zakazała – odpowiedziała, ciesząc się w duchu, że mogli się do siebie zbliżać z Mikołajem bez ograniczeń, zwłaszcza że rozsmakowywali się w tych zbliżeniach coraz bardziej.

– No to wal śmiało, nawet możesz między oczy. Czego to się nie robi, żeby oczyścić atmosferę. No mów, bo widzę, że bez tego ani rusz.

Dominika nachyliła się nad nią, by z małej odległości zaglądać jej w oczy.

– Czujesz, że coś tu jest między nami – rzekła odkrywczo.

– Czuję...

– No to gadaj, bo niedługo święta, to może nawet do spowiedzi się wybiorę i co powiem: że siostrę wkurzyłam, ale do końca nie wiem czym!

– Ale to nie chodzi o ciebie. – Hanka była poważna.

– Jak to nie o mnie? – zdziwiła się Dominika. – Od kilku dni mnie zbywasz. Buzię ledwie do mnie otwierasz. Myślałam, że się o coś nabzdyczyłaś. Dwa razy do mnie nie oddzwoniłaś. O, przepraszam! Nieodtelefonowałaś! Byłam pewna, że... A dziś, jak przyjechaliśmy, to nie zdążyłam cię na tę okoliczność przemaglować i tak mi się jakoś z tą Bożenką wyrwało, bo trochę zła na ciebie byłam, że nie dosyć, że nadmuchana jesteś, chociaż z tym brzuchem to ci nawet do twarzy... Hanka, ja wiem, że ze mnie taki chlapacz jest, że czasami ręce opadają, ale jakby świat był taki pod szyję zapięty, taki zasznurowany jak te twoje cudne usteczka, to ludzkość by się w ogóle nie posuwała. – Tu Dominika zrobiła wiele mówiącą i obrazową pauzę, oczywiście rozmyślnie, po czym, oczywiście od niechcenia, dodała: – Naturalnie o posuwanie się do przodu mi chodziło. Co tak krytycznie na mnie patrzysz?

– Nie patrzę krytycznie. – Hanka złagodziła spojrzenie.

– Jak nie krytycznie, to gadaj, o co kaman, i miejmy to już za sobą.

– Miałam ostatnio zły sen. – Hanka bardzo uogólniła swój problem.

– To co? Umówię cię do wróżki, dam jej w łapę, żeby opowiedziała ci o twojej świetlanej przyszłości z gromadą dzieci i z wciąż śliniącym się na twój widok Mikołajem, i będzie po problemie.

– Nie żartuj – sapnęła, z niemałym wysiłkiem pozbywając się powietrza nagromadzonego w płucach.

– To porozmawiaj ze mną uczciwie! – Dominika podniosła głos. – A tu muszę z ciebie wszystko wyciągać, jakbym była jakimś skurczysyńskim esesmanem.

– Śnił mi się wypadek. – Hanka zlitowała się nad zdenerwowaną siostrą.

– Co?

Nie spodziewała się usłyszeć takiej paniki w głosie siostry.

– Wypadek – powtórzyła cicho.

– To po jakiego grzyba do tego wracasz?

Dominika musiała się wystraszyć wcześniejszego brzmienia swojego głosu i przywołała się do porządku.

– W tym właśnie tkwi problem. Ja do tego nie wracam... to samo... – Nie umiała dokończyć myśli.

– No to trzeba coś z tym zrobić, i to szybko.

Dominika rozkazywała, jakby zapominając, że sny nie podlegają żadnym rozkazom.

– Tylko co? – zapytała bezwiednie i bezradnie.

– Umówię cię do Flory.

Myślała, że się przesłyszała. Ale nie. Co więcej, Dominika nie żartowała. Taka powaga nie zdarzała się jej często.

– No nie patrz tak na mnie. Pamiętasz, jak cię kiedyś, dawno, namawiałam na takie rozwiązanie. Wtedy nie posłuchałaś, to teraz posłuchasz i pójdziesz. A skoro mamy Florę na podorędziu, to nie będziemy innych bogów szukać. Powiesz jej, o co chodzi, a ona na pewno coś poradzi. W końcu siedzi w tym nie od dziś.

– W tym... to znaczy w czym?

– No... w różnych, za przeproszeniem, powalonych historiach.

– Dominika!

– Nie dominikuj! Dziś wieczorem do niej zadzwonię!

– Ale...

– Żadnego ale! Cicho bądź! I tak miałam dzisiaj do niej dzwonić, bo jutro ma dyżur w pałacu bez okien, to ja odbieram Tomka ze szkoły i obiecałam mu, że skoczymy razem do Maca. Będzie też u nas spał. Będę z nią gadać, to zapodam jej jeszcze kilka spraw. Przecież mogę.

– Możesz – zgodziła się. – Ale co to znaczy kilka?

– Nie musisz wszystkiego wiedzieć!

– Tym się właśnie różnię od ciebie – zaatakowała, bo właśnie chciała wszystko wiedzieć.

– Nie awanturuj się, jak masz dziecko w brzuchu, bo jeszcze ci się awanturnik urodzi.

– Zapomniał wół... – zaczęła, ale nie skończyła.

– Co proszę!?

– Przypomnij sobie, co mówiłaś, jak miałaś Tomaszka w brzuchu.

– Co mówiłam?

– Że możesz robić, co chcesz, a jeżeli komuś się to nie podoba, to niech wskakuje na drzewo, bo jego miejsce jest tam, gdzie przesiadują wszystkie małpy.

– Ale ja to ja, a ty to ty – zgrabnie wykręciła się od odpowiedzialności za słowo Dominika.

– No właśnie – zauważyła Hanka półgębkiem.

– Skromności trochę! Poproszę!

– I tak nie wiedziałabyś, co z nią zrobić...

– Już ty się o mnie nie martw. Najważniejsze, że wiem, co z tobą zrobić. Pójdziesz do Flory. Powiesz jej, o co chodzi. Pogadasz. Nawet nie będziesz się musiała jakoś szczególnie wywnętrzać, bo przecież Flora zna sprawę. Na pewno coś ci poradzi. To mądra babka. Zresztą jak każda w naszej rodzinie.

– Jak każda? – zapytała Hanka z powątpiewaniem w głosie.

– Udam, że tego nie słyszałam. I żeby ci udowodnić, że przejmuję się twoimi fochami i świątecznymi fanaberiami, nadam jej dziś wigilijną akcję. A ty już zacznij się do niej przygotowywać. Chcesz bożonarodzeniowej szopki? To ją będziesz miała! Odstawimy tu takie ruchome widowisko, że hej! Tylko nie myśl sobie, że to my będziemy w nim osłami. Osobiście zapędzę wszystkich do roboty. Ty robisz listę, co ma być na stole, bo przecież ci wszyscy nasi goście nie napchają się sianem spod obrusa, trzeba na stół żarła trochę przygotować. Więc ty to żarło wymyślisz, a ja powiem, kto co ma zrobić, i tym sposobem będziemy wszystko miały, a same się specjalnie nie narobimy.

Hanka krzywo spojrzała na siostrę, a ta szybko wymyśliła, jak z wdziękiem zatuszować swą skłonność do lenistwa.

– Źle to ujęłam. Narobimy się najwięcej ze wszystkich, bo obie będziemy się zajmować bardzo ważnymi sprawami. Ty będziesz panią od organizacji, a mnie w udziale przypadnie zarządzanie. Zobacz, nie wiadomo, która z nas będzie ważniejsza. Zgadzasz się?

– A mam coś do powiedzenia, skoro to ty jesteś od zarządzania? – zapytała ulegle.

– No właśnie nie masz! – Dominika nadawała się na kadrę zarządzającą jak mało kto. – A jutro zadzwoni do ciebie Flora i ani mi się waż wysyłać ją na drzewo. Jak to zrobisz, to narazisz się na moją psychoanalizę, a ona może nie być taka przyjemna jak ta u Flory.

– Mogę? – Tym razem w drzwiach ukazała się twarz Mikołaja.

Był zmartwiony, ale na szczęście zdołał się już uporać ze zdenerwowaniem.

– Tak, tak, wchodź – zapraszała go Dominika, zupełnie jakby biała sypialnia była tylko i wyłącznie jej terytorium. – Ja już powiedziałam wszystko, co miałam powiedzieć. To teraz ty się nią zajmij. Zasugeruję tylko, że jak na moje oko, to ta twoja żona chyba najbardziej potrzebuje teraz udobruchania! To pa!

Dominika się ulotniła, pozostawiając za sobą tylko radosny nastrój. Na szczęście radosny.