Szczęśliwy dom - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Miłość jest przereklamowana. – Ciotka Marta postawiła na ganku kosz pełen dorodnych jabłek i z westchnieniem ulgi usiadła na krześle. Wczesne papierówki pachniały latem. Julia schyliła się, wzięła do ręki żółty kształtny owoc i przytuliła do policzka. Ciotka zrywała te jabłka zawsze pod koniec lipca i, nie szczędząc komentarzy, zabierała się za letnie przetwory.

– Mówię ci… – Ciotka poprawiła staroświecką chustkę, po czym otarła spocone czoło. – Nie przejmuj się tak bardzo. Przeceniamy miłość. Zbyt wielkie oczekiwania niosą tylko rozczarowania, płacz, zawiedzione nadzieje. Dobry, uczciwy układ jest o niebo lepszy.

Julia wbiła zęby w soczysty miąższ jabłka. Po brodzie pociekł jej słodki sok.

– Uwielbiam takie ciepłe od słońca papierówki – powiedziała.

– Chcesz zmienić temat? Proszę bardzo. – Ciotka nie dała się nabrać. – Masz prawo. Przecież to ty zaczęłaś.

– Bo już naprawdę nie wiem, co robić – przyznała się Julia.

– A kto wie? – zapytała ciotka filozoficznie. Przesunęła nogą kosz. – Będziesz teraz roztrząsać sprawy ostateczne, czy mogę cię zaprząc do jakiejś pożytecznej roboty? Jabłka obrodziły, trzeba obierać…

– Dobrze, ciociu – posłusznie odparła Julia, jakby znów była małą dziewczynką. – A mamy nie ma? – przezornie rozejrzała się wokół, szukając wsparcia. Na szerokiej werandzie stało już dziewięć koszy wypełnionych po brzegi pięknymi żółto-zielonymi owocami. Julia wiedziała, że ciotka będzie pracować tak długo, aż w każdym z nich ukaże się wiklinowe dno.

– Pojechała na pierwsze zakupy. Jak zwykle przywiezie za dużo jedzenia. A wy wszystkie będziecie się stresować jak przed sprawdzianem z fizyki. Rocznice ślubu twoich rodziców to niebezpieczny czas. Za dużo emocji.

– Nie przewiduj najgorszego. – Julia walczyła o bardziej pogodną wersję. – Może w tym roku będzie inaczej?

– Mowy nie ma! – Ciotka była zatwardziałą pesymistką. – Jeśli coś może pójść źle, z pewnością tak się stanie. Licho nie zmarnuje okazji.

Julia roześmiała się.

– Zwykle się z tobą nie zgadzam – powiedziała, biorąc do rąk ostry nożyk i jabłko. – Ale powiem ci szczerze, że tym razem sama nie mogę się pozbyć delikatnego niepokoju.

– I bardzo słusznie. – Ciotka obierała równo, pozwalając, by łagodne okręgi skórek opadały na jej kolana. – Tu nie ma czego aż tak bardzo świętować. Czterdziesta rocznica. Starość i tyle. Za nimi najlepsze lata, a w perspektywie… szkoda nawet myśleć, co. Ja i tak się dziwię, że to małżeństwo tak długo przetrwało. Niejedno przecież razem przeszli. Może właśnie to jest powód, żeby urządzać tę całą celebrę? – zastanowiła się.

Julia rozejrzała się wokół z przestrachem. O rodzicach mówiło się wyłącznie dobrze. Zdawali się być jedynym trwałym punktem w zmiennym wszechświecie. Mama zwykle powtarzała, że dopóki mają siebie nawzajem, żadna siła ich nie złamie. Julia chwytała się tych słów w każdej trudnej chwili życia. Teraz też przybiegła tutaj, by usiąść na drewnianym ganku, posłuchać, jak szumią drzewa, ogrzać się w słońcu, poczuć zapach obiadu dobiegający z kuchennego okna i ułagodzić niepokój, z którym zmagała się od kilku miesięcy.

Nawet słyszeć nie chciała, że coś tutaj mogłoby zachwiać tą stabilną twierdzą, jaką był dom rodzinny.

– Jak możesz tak mówić? – oburzyła się. – Rodzice są bardzo szczęśliwi, jeszcze wiele dobrego ich czeka.

– Na dodatek twoja mama uparła się, że to będzie najpiękniejsza uroczystość ze wszystkich dotychczasowych – ciągnęła Marta. – Takie deklaracje niczego dobrego nie wróżą.

– Ciociu, proszę cię. Wiesz przecież, że mama przywiązuje wielką wagę do rodzinnych tradycji. Celebruje wszystkie jubileusze. To dzięki niej ten dom jest wyjątkowy.

– W tym miejscu się zgodzę – przytaknęła ochoczo ciotka. – Normalności u was za grosz.

– Nie o to mi chodziło!

Marta poprawiła chustkę i wyćwiczonymi ruchami szybko obierała kolejne jabłka.

– Helena ogłosiła dzisiaj rano, że zorganizuje perfekcyjną uroczystość i niech nikt nie waży się jej przeszkodzić – powiedziała złowieszczym tonem. – Przewiduję katastrofę dokładnie tak samo wielką, jak wysoki jest poziom starań, żeby wszystko wypadło idealnie. To się nie uda. Zbyt ciasnego prześcieradła na słonia nie naciągniesz. Zawsze ci gdzieś będzie wystawał popielaty tyłek.

Julia roześmiała się, choć przyjechała do domu w naprawdę złym nastroju i żarty wyjątkowo jej nie śmieszyły.

– Obie mamy nie najlepsze przeczucia, ale to na szczęście bez znaczenia. Znam mamę i wiem, że jeśli coś sobie postanowi, osiągnie cel.

– Oczywiście. – Ciotka zgodziła się dla świętego spokoju. – Nie mam zamiaru się kłócić, choć ośmielę się wtrącić, że ja znam twoją mamę, a moją siostrę, o wiele dłużej niż ty. Ale dość o tym. Są teraz ważniejsze sprawy. Co cię trapi, powiedz szczerze. Przecież wiem, że bez powodu tu nie przyjechałaś.

Julia zaczerwieniła się lekko, a krzywo ucięta skórka od jabłka spadła na podłogę.

– Owoców nie marnuj – skarciła ją ciotka. – Darów Bożych.

Julia wyprostowała się odruchowo. Poprawiła ułożenie nożyka i starannie obrała jabłko do końca. Odłożyła owoc i spojrzała na siedzącą po drugiej stronie stołu siostrę mamy. To nie był dobry pomysł. Ciotka natychmiast wykorzystała ten krótki moment nieuwagi, zajrzała siostrzenicy w oczy i tą drogą, jak zwykle bez trudu wniknęła w głąb duszy. Spenetrowała sprawnie wszystkie zakamarki, po czym postawiła błyskawiczną diagnozę.

– Tak przypuszczałam – westchnęła z satysfakcją. – Dorosła kobieta, wykształcona, pani weterynarz prowadząca własny gabinet, a boi się przyznać, że wciąż jest sama i w głębi serca marzy o ognistym romansie…

– Przestań! – zawołała Julia, zrywając się z krzesła. – To nieprawda. Spotykam się przecież z Ksawerym! Od lat – dodała z naciskiem.

– Oczywiście. – Ciotka przyjęła ten wybuch z właściwą sobie rezerwą. – Ja się z aptekarzem też spotykam raz w tygodniu, a bywa że i częściej. Ale to nic jeszcze nie znaczy.

Julia odłożyła trzymane w rękach jabłko. Była bardzo wzburzona. Nagle pożałowała spontanicznego odruchu, który kazał w trudnej sytuacji chronić się w zaciszu rodzinnego domu.

– Jak możesz tak mówić? Jesteśmy naprawdę szczęśliwi. Wiem, co robię. Całe życie patrzyłam na małżeństwo moich rodziców. Zbuduję takie samo. Przecież to oczywiste, że ich związek jest taki trwały, bo codziennie się o niego starają.

– To prawda – ostrożnie przyznała ciotka. – Ale widzisz, jest tu jeszcze jeden element. Oni się bardzo kochają, choć z pewnością nie są idealną parą. Mają na przykład skłonność do zamiatania problemów pod dywan.

– Ja też kocham Ksawerego! – Julia wstała i rzuciła nożyk na stół. Na gładkiej ciemnobrązowej powierzchni zaznaczyła się cienka rysa.

– W porządku – uśmiechnęła się ciotka. – Nie rozumiem, dlaczego w takim razie tak bardzo się gorączkujesz. Nikt przecież nie podważa waszego wzajemnego uczucia. Wręcz przeciwnie, cała rodzina czeka niecierpliwie na zaręczyny. Tylko mnie dręczy pewien niepokój – powiedziała i znów czujnie spojrzała na siostrzenicę.

– Nie lubisz Ksawerego? – zdumiała się Julia.

Jej chłopak był z kategorii tych, którzy błyskawicznie podbijają serca mam, babć i ciotek. Zawsze starannie ubrany, kulturalny, ułożony. Na dodatek z pierwszymi sukcesami zawodowymi na koncie.

– Bardzo go lubię. – Ciotka Marta podniosła głowę, w jej oczach była powaga. – Ale obawiam się, że ty trochę go nie doceniasz. To może być największy błąd twojego życia. Czasem lepiej porzucić mrzonki i skupić się na rzeczywistości. Brać, co los daje.

Tego było dla Julii zbyt wiele. Oczywiście, jadąc tutaj miała świadomość, że spotka ciocię Martę. Liczyła na szczerą rozmowę, chciała uspokoić pewien zamęt w sercu, który w miarę zbliżających się zaręczyn zdecydowanie się nasilał, ale przecież nie w ten sposób! Co to za dziwne uwagi?

– Niepotrzebnie poruszamy ten temat – powiedziała szybko, zdecydowana zakończyć rozmowę. – Lepiej go zmieńmy, inaczej pokłócimy się tylko. Twoje wnioski są zupełnie bezpodstawne. Poza tym i tak muszę już wracać. Zostawiłam wspólniczkę samą, a mamy dwa koty w sali pooperacyjnej, sprawdzę, co u nich.

– Zrobisz, jak uważasz. – Ciotka ze spokojem patrzyła na falującą od skrywanych emocji pierś dziewczyny, jej kręcone jasne włosy rozwichrzone z powodu gwałtownego poprawiania fryzury, zaciśnięte usta i gniewny wzrok. Wychowała cztery córki swojej siostry. Była trwale uodporniona na gwałtowne wybuchy emocji. – Ale coś ci powiem – odezwała się jeszcze. – Ja bym na twoim miejscu przestała tyle myśleć. Ksawery to świetny facet. Miły, odpowiedzialny, pracowity, do tego dość przystojny. Czego ty jeszcze chcesz?

Julia milczała. Odpowiedź na to pytanie była zbyt zawiła i stanowczo za bardzo osobista.

– Wiem. – Ciotka wrzuciła obrane i podzielone na cząstki jabłko do dużego garnka. – Chcesz iść na wrzosowisko i zapomnieć wszystko… Nie radzę.

– Wychodzę. – Julia ostentacyjnie zeszła po drewnianych schodkach werandy.

– Kiedyś też tak myślałam – powiedziała ciotka, a Julia mimo woli się zatrzymała. – Sądziłam, że gdybym mogła cofnąć czas, ale zachować swój rozum, podjęłabym inne decyzje. Nie poślubiłabym tego człowieka. Pozwoliłabym mu żyć w spokoju. Poszukałabym kogoś o bardziej walecznym sercu. Poszłabym w szał, na wrzosowiska…

Julia stała oparta o dębową barierkę ganku i ze zdumieniem wpatrywała się w ciotkę.

– Tak – westchnęła Marta. – Tak sobie właśnie myślałam i byłam nawet gotowa podejmować z tego powodu życiowe decyzje. Ale dzisiaj wiem, że nic by to nie pomogło. Gdybym poszła tamtą drogą, zapewne całe życie tęskniłabym za bezpiecznym ciepłym domem, jaki dał mi mój mąż. Nie pokonasz systemu. Zawsze czegoś będzie ci brakowało. Nikt nie ma wszystkiego.

Julia wróciła do stołu. Pocałowała ciotkę w czubek głowy i pożegnała się z nią serdecznie. Nie chciała już żadnych rad. Szybko zbiegła po stopniach ganku. Poczuła pod stopami miękką trawę i mimo woli spojrzała na ciągnący się dalej sad. Jabłonie uginały się pod ciężarem owoców. Wczesne grusze złociły się już w rozłożystych koronach starych drzew. Nieco dalej dojrzewały brzoskwinie, a w głębi czekały na swoją kolej sękate śliwy.

Zbliżał się wieczór, ale pszczoły wciąż pracowały, poszukując lepkiego, słodkiego soku w owocach. Kojący dźwięk ich skrzydeł połączony z delikatnym ciepłem zachodzącego słońca łagodził rozedrgane nerwy. Julia odetchnęła. Dom spełnił jednak swoją rolę. Jak zawsze.

Nie odwróciła się, by spojrzeć na jego doskonale znajomą sylwetkę. Bała się, że ciotka zawoła ją z powrotem na ganek i znów zacznie wytaczać swoje argumenty. Ruszyła wysypaną jasnym żwirkiem ścieżką. Nie musiała się oglądać. Z zamkniętymi powiekami potrafiła odtworzyć każdy szczegół tego miejsca. Szeroką bryłę domu obłożonego dębowymi deskami, otwarte okna, z których wiatr wiecznie wywiewał firanki, i drewnianą werandę od strony sadu z kołyszącymi się kwietnikami oraz kaskadami pnączy całorocznych truskawek.

Doszła do bocznej furtki i zamknęła ją za sobą. Stanęła na chodniku, po czym starannie ominęła wzrokiem posesję sąsiada. Nie było to takie proste. Dorodne stare dęby nie pozwalały się ignorować, dominując nad otoczeniem. Julia zerknęła tylko na chwilę na ich imponujące korony. To był błąd. Wzrok bowiem szybko ześlizgnął się z majestatycznych drzew, by utknąć w rogu ogrodu, gdzie dyskretnie osłonięte przed światem gęstymi leszczynami kłębiły się maliny. Ale nie takie zwykłe, ogrodowe, karnie posadzone w równych rzędach. To był prawdziwy gąszcz, pełen tajnych ścieżek i ukrytych zakamarków, mieniący się w słońcu czerwienią owoców. Ich kolor kojarzył się z krwią i gorącą miłością.

Julia przyłożyła kluczyki samochodowe do rozpalonego nagle policzka.

Nie myśl – nakazała sobie i skierowała się szybko w stronę zaparkowanego niedaleko auta. Ale stanowcze polecenie na nic się zdało. Wspomnienia napływały falami, choć wydawało się, że już dawno dały jej spokój. Nieszczęsna rocznica znów burzyła poukładane życie.

Tamtego wieczoru rodzice też świętowali.

Julia wzięła głęboki oddech i wreszcie odpędziła niebezpieczne obrazy. Malinowy chruśniak to dla niej nie tylko zwrot z wiersza Leśmiana. Doświadczalne sprawdzanie prawdy zawartej w poezji przez dwoje świeżo upieczonych maturzystów sprawiło, że do tej pory Julia nie mogła spokojnie jeść tych owoców ani nawet spoglądać w stronę ogrodu sąsiada. Choć minęło wiele lat…

Miał Leśmian, skubaniec, rację – pomyślała Julia. – Poezja mówiła prawdę. To, co wtedy przeżyła w rozpalonym słońcem malinowym chruśniaku, było równie namiętne i niezwykłe jak scena z wiersza opisana przez poetę. Wszystko się zgadzało, a nawet można by się pokusić o stwierdzenie, że przeszło najśmielsze oczekiwania.

Julia otarła czoło i na lekko tylko drżących nogach podeszła do samochodu.

Dlaczego tutaj zaparkowałam? – zastanowiła się przez chwilę. – Przewidziałam spór z ciotką? Wiedziałam, że trzeba będzie uciekać na skróty?

Trudne to raczej nie było. Ciotka miała trochę racji. Bliskość rodzinnej uroczystości nie pozostawała bez wpływu na cztery siostry Zagórskie. Wszystkie czuły się zwykle o tej porze roku jak wezwane do raportu. Ich życie, przyłożone do idealnego wzorca, jakim był związek rodziców, nigdy nie prezentowało się wystarczająco dobrze. Mniej lub bardziej świadomie próbowały trochę podkręcić swój wizerunek. Rocznica ślubu rodziców miała być w tym roku świętowana wyjątkowo uroczyście, ale i bez tego zawsze stanowiła okazję do różnych podsumowań i postanowień.

Czy to dlatego chcę się zaręczyć właśnie teraz? – Julia zastanowiła się chwilę, ale szybko odrzuciła tę niedorzeczną myśl.

Związek z Ksawerym od lat dojrzewał do tego kolejnego etapu. Wybór daty wynikał z faktu, że taka ważna decyzja wymagała odpowiedniego momentu. Julia uspokajała się logicznymi argumentami.

Fakt, że właśnie dzisiaj wspomnienia zaatakowały z taką mocą, również uznała za zupełnie przypadkowy. Bo przecież nie zostawiła tutaj samochodu specjalnie, żeby przywoływać obraz niewidocznego od frontu malinowego zagajnika. Po cóż miałaby to robić? Żeby potem atakowały ją wyczerpujące, choć rozkoszne sny o niemożliwym? Z takich mrzonek wyleczyła się dawno. Terapię wymyśliła sama. W końcu była lekarzem, choć o zupełnie innym profilu. Kuracja, którą sobie zaaplikowała, początkowo bardzo bolała, ale okazała się skuteczna.

Pozbyła się wszystkich pamiątek. Wyrzuciła zdjęcia i listy. Wyczyściła dysk komputera. Obcięła włosy, które on tak bardzo lubił, i pozwoliła Ksaweremu zaprosić się na wspólny wakacyjny wyjazd. Jak surowy strażnik pilnowała czujnie swojego umysłu. W bramie postawiła wartę. Jeśli tylko jakieś wspomnienie próbowało się dostać, zabijała je bez litości. Po kilku miesiącach zaczęła się przyzwyczajać. Po paru latach wydawało jej się, że już zupełnie zapomniała.

Włosy odrosły i już nie przywoływały skojarzeń. Skończyła studia, założyła gabinet weterynaryjny i z całych sił pielęgnowała związek z Ksawerym.

Feliks, jej młodzieńcza miłość, wyjechał tuż po maturze, co znacznie ułatwiło jej zadanie. Studiował w Monachium, a potem został tam na stałe. Rzadko odwiedzał ojca. Do Julii po ich burzliwym rozstaniu nie odezwał się ani słowem. Dzięki temu oboje mogli raz na zawsze zamknąć ten romantyczny rozdział i spokojnie zacząć dorosłe życie. Ale sprawy nie chciały jakoś układać się w prosty sposób.

Julia otworzyła drzwiczki swojego wysłużonego forda, strzepnęła z fotela psią sierść, która wiecznie fruwała wokół. Samochód służył niejednemu zaprzyjaźnionemu zwierzakowi. Na tylne siedzenie rzuciła opakowanie suchej karmy dla chomika. Od tygodnia woziła je tam i z powrotem i zapominała zabrać do domu. W końcu mogła usiąść za kierownicą. Spojrzała na zegarek. Późno. Ruszyła, nie rozglądając się na boki, i szybko pokonała senną uliczkę niewielkiego podkrakowskiego miasteczka. Wyjechała na poprzecinaną światłami dwupasmówkę, po czym przepchnęła się z większym już trudem przez zakorkowane o każdej porze centrum. Zajrzała szybko do przychodni. Koty miały się dobrze, więc bez zwłoki ruszyła dalej w stronę swojego osiedla.

Stare blokowisko, budowane w czasach, gdy samochody stanowiły dobro wydzielane na talony, służyło wolnymi miejscami parkingowymi wyłącznie przed południem, kiedy znaczna część mieszkańców przebywała w pracy. W późniejszych godzinach wąskie ulice zapełniały się szczelnie pojazdami, utrudniając przejazd, a wolna przestrzeń przenosiła się w sferę marzeń niemożliwych do zrealizowania. Julia była do tego przyzwyczajona. Cierpliwie jeździła pomiędzy ciasno ustawionymi autami, by w końcu, jak wytrawny łowca, błyskawicznie zareagować na niespodziewaną okazję i z precyzją zaparkować w wąskiej szczelinie, szybciej niż czająca się na to samo miejsce konkurencja.

Mężczyzna w czarnym audi uderzył dłonią w kierownicę.

Julia uśmiechnęła się, starając się osłodzić przegranemu porażkę. Trzasnęła mocno drzwiczkami i pobiegła w stronę wejścia do bloku, w którym wynajmowała mieszkanie.

Nie lubiła tego miejsca, ale na razie nie miała wyboru. Wysokie wieżowce otaczały, a wręcz można by powiedzieć – osaczały z każdej strony. Ciasno postawione, zasłaniały widok. Żeby zobaczyć większy skrawek nieba, należało bardzo wysoko unieść głowę, a i tak był to tylko mały, nędzny kwadrat. Za każdym razem, kiedy Julia szła z parkingu w stronę klatki schodowej, widziała nad głową zbliżający się cień potężnego ponurego szarego bloku. Dzisiaj już się takich nie buduje. Kilkaset metrów dalej powstało nowoczesne osiedle dwupiętrowych zaledwie budynków z ładnymi funkcjonalnymi mieszkaniami wyposażonymi w przestronne balkony. Ale ceny kupna czy choćby wynajmu były dla Julii zaporowe. Nawet nie spoglądała w tamtą stronę.

Od kilku lat najważniejsza była przychodnia. Faza inwestowania we własną działalność, charakterystyczna dla rozwijających się firm, zdawała się nie mieć końca. Ale Julia była cierpliwa i gotowa na poświęcenie. Wiedziała, że jeśli przetrwa, będzie mogła pracować na własnych warunkach. A to było warte każdej ceny.

* * *

Helena stanęła w ogrodzie. Pomasowała dłonie, na których odbiły się czerwone pręgi od wtaszczonych właśnie do domu ciężkich siat z zakupami. Mąka, cukier, mleko, woda mineralna, ziemniaki – wszystko to ważyło naprawdę sporo. Jan znowu będzie zły, że zrobiła to sama, ale nie chciała czekać. Z natury była dość niecierpliwa i lubiła, kiedy jakąś pracę, zwłaszcza niezbyt przyjemną, można było uznać za skończoną i przejść do następnego punktu.

Ten zdecydowanie bardziej jej się podobał. Spacer po sadzie. Odprężający jak zabieg w najlepszym spa. Delikatny wiatr pachnący trawą z okolicznych pól, słodyczą dojrzewających owoców i niosący aromat kwiatów pieścił łagodnie jej twarz. Bose stopy masowała miękka trawa, lekko już wilgotna od wieczornej rosy. Helena wdychała ożywcze powietrze, zrywała borówki prosto z krzaka i przyglądała się jabłoniom. Ich obficie obsypane owocami gałęzie prawie sięgały ziemi.

Żałowała, że nie zdążyła spotkać się z Julią. Szkoda, że Marta nie zatrzymała jej dłużej. Można by porozmawiać o zaręczynach. Był to temat wielokrotnie już poruszany, ale dla obojga rodziców tak przyjemny, że właściwie niemożliwy do wyczerpania.

W marzeniach Helena już widziała swoją córkę w pięknej białej sukni, schodzącą po drewnianych schodach z piętra jak w najbardziej romantycznych starych filmach.

Kobieta zatrzymała się pod rozłożystą koroną złotej renety. Stara odmiana późnych jabłek rosła tu od wielu lat. Helena podniosła głowę, by przez zieleń liści spojrzeć w niebo. Czuła, że po ostatnich kłopotach dla jej rodziny zbliża się lepszy czas.

Odetchnęła głęboko i ruszyła dalej. W myślach znów planowała rocznicowe przyjęcie. Bardzo lubiła, kiedy rodzina w komplecie gromadziła się przy stole.

* * *

Leszek Trąbski usiadł na tarasie. Miał stąd doskonały widok na ogród sąsiadów i większą część sadu. Nie umiałby już zliczyć wieczorów, które spędził w ten właśnie sposób. Dzisiaj jednak było mu szczególnie trudno. Wiedział, że zbliża się czterdziesta rocznica ich ślubu.

Kiedy te wszystkie lata minęły, nie umiałby powiedzieć. Wspomnienie tamtego dnia bolało, jakby stało się to wczoraj. Już trzydzieści dziewięć razy obserwował gości podjeżdżających pod dom Zagórskich. Zmieniały się samochody, rozrastał dom, drzewa w sadzie były coraz starsze i wciąż przybywało nowych. A on tkwił niezmiennie na tarasie, patrzył, cierpiał, obmyślał mniej lub bardziej trafne sposoby zemsty, ale nigdy tak naprawdę nie wykonał żadnego konkretnego kroku.

Oni wciąż byli dwiema najbliższymi mu osobami. Nie mógłby ich skrzywdzić.

Teraz jednak poczuł, że dłużej tego nie wytrzyma. Czterdziesty raz nie zdzierży. Tym bardziej że tego roku święto miało być wyjątkowe. Słyszał oczywiście o planowanych zaręczynach Julii. W małym miasteczku nic się nie ukryje. Zwłaszcza wśród bliskich sąsiadów. Już sobie wyobrażał tę uroczystość. Na tej cholernie pięknej werandzie, którą Jan skonstruował własnymi rękami, albo romantycznie w sadzie, wśród drzew. Z wyjątkowym jedzeniem, piękną dekoracją i liczną rodziną zgromadzoną przy stole. Żeby dopełnić tego wzorcowego obrazka należy jeszcze dodać dzieci biegające po trawie. Bo Zagórscy, w przeciwieństwie do niego, doczekali się udanych, żywiołowych wnuków oraz uroczej wnuczki.

Leszek zgrzytnął zębami. Starał się nie zazdrościć. Dobrze wiedział, jak bardzo destrukcyjne jest to uczucie. Ale to było bardzo trudne.

W każdej innej sprawie był człowiekiem walczącym. Zbudował od zera świetnie prosperującą firmę, był jednym z najbardziej zamożnych mieszkańców miasteczka, a kiedy wcześnie owdowiał, wychował samotnie dwóch synów, co łatwym zadaniem nie było.

Tylko w tej jednej sprawie nie mógł się zdobyć na stanowczość.

Ale właśnie poczuł, że coś się zmieniło. Zamierzał zawalczyć o jeden przynajmniej kawałek słodkiego rocznicowego tortu.

– Zaręczyn nie będzie – powiedział głośno, choć nikogo obok nie było. – A już na pewno nie w waszym ogrodzie. – Spojrzał w stronę domu sąsiadów. – Nie dopuszczę do tego.

Sięgnął po telefon i szybko wybrał odpowiedni numer.

* * *

Ciąg dalszy w wersji pełnej