Szczygieł - ebook

ROZDZIAŁ 1
_Młodzieniec z czaszką_

I

Byłem jeszcze w Amsterdamie, gdy po raz pierwszy od wielu lat przyśniła mi się mama. Od ponad tygodnia nie wyściubiałem nosa z hotelu, bojąc się do kogokolwiek zadzwonić lub wyjść z pokoju, a serce trzepotało i zamierało mi w piersi, gdy rozlegały się najbardziej niewinne dźwięki: dzwonek windy, pobrzękiwanie hotelowego wózka na kółkach, nawet wybijanie godzin przez kościelne dzwony, de Westertoren, Krijtberg, z ich mroczną nutą, z wtopionym w ich szczęk baśniowym poczuciem nadchodzącej katastrofy. Za dnia przesiadywałem w nogach łóżka, usiłując rozszyfrować telewizyjne wiadomości po holendersku (beznadziejna sprawa, bo nie znałem z holenderskiego ani słowa), a gdy dawałem za wygraną, przenosiłem się pod okno i wyglądałem na kanał w narzuconym na ramiona płaszczu z wielbłądziej wełny – opuściłem Nowy Jork w pośpiechu i ubrania, które zabrałem, nie były wystarczająco ciepłe, nawet w hotelowym pokoju.

Na zewnątrz wszędzie ruch i wesołość. Trwały święta Bożego Narodzenia, w nocy na mostach nad kanałami migały lampki; zaczerwienieni dames en heren, w powiewających na lodowatym wietrze szalikach, turkotali na rowerach po kocich łbach z choinkami przywiązanymi do bagażników. Popołudniami amatorski zespół odgrywał kolędy, które pobrzękiwały metalicznie i delikatnie w zimowym powietrzu.

Nieregularne posiłki z serwisu hotelowego; za dużo papierosów; ciepła wódka ze sklepu wolnocłowego. Podczas tych niespokojnych dni, w odcięciu od świata, poznałem każdy centymetr swojego pokoju, jak więzień poznaje swoją celę. Nigdy wcześniej nie byłem w Amsterdamie; nie obejrzałem w mieście prawie nic, a mimo to sam pokój, urzekający swą melancholią, przeciągami i wyblakłymi od słońca kolorami, dawał doskonałe pojęcie o północnej Europie, stanowił model Holandii w miniaturze: bielone ściany i protestancka prostota zestawione z okrzepłym bogactwem sprowadzonym przez kupców ze Wschodu. Spędzałem niedorzecznie dużo czasu, przyglądając się dwóm maleńkim olejom w złoconych ramkach wiszącym nad komodą – jeden z wieśniakami jeżdżącymi na łyżwach przy kościele, drugi z żaglowcem miotanym przez fale lekko wzburzonego zimowego morza: dekoracyjne reprodukcje, nic specjalnego, chociaż wpatrywałem się w nie, jak gdyby tkwił w nich – zaszyfrowany – klucz do serca dawnych flamandzkich mistrzów. Na dworze deszcz ze śniegiem stukał w szyby okien i siąpił nad kanałem; i chociaż brokaty były bogato zdobione, a dywan miękki, to zimowe światło niosło ze sobą chłód roku 1943, z nędzą i surowością czasu wojny, słabą herbatą bez cukru i pustym żołądkiem przed pójściem spać.

Codziennie wczesnym rankiem, gdy na zewnątrz było jeszcze ciemno, zanim do pracy przychodził dodatkowy personel i zapełniało się hotelowe lobby, schodziłem po gazetę. Pracownicy hotelu poruszali się bezszelestnie i ściszali głosy, prześlizgując się po mnie obojętnymi spojrzeniami, jak gdyby właściwie mnie nie widzieli, Amerykanina z pokoju 27, który nigdy nie wychodzi w ciągu dnia; i uspokajałem samego siebie, że kierownik nocnej zmiany (ciemny garnitur, fryzura na jeża, okulary w rogowej oprawie) w razie czego prawdopodobnie dołoży starań, żeby zapobiec kłopotom i uniknąć zbędnego zamieszania.

W „Herald Tribune” nie informowano o moich tarapatach, ale temat poruszały wszystkie holenderskie gazety, gęste bloki obcego druku, które unosiły się nęcąco tuż poza zasięgiem mojego zrozumienia. Onopgeloste moord. Onbekende. Wracałem na górę, kładłem się z powrotem do łóżka (w pełnym ubraniu, tak zimno było w pokoju) i rozkładałem gazety na kapie: zdjęcia wozów policyjnych, taśma odgradzająca miejsce przestępstwa, nawet podpisy były nie do rozszyfrowania, i chociaż najwyraźniej nie widniało tam moje nazwisko, nie byłem w stanie ustalić, czy podano opis mojej osoby, czy raczej informacje na ten temat nie zostały ujawnione.

Pokój. Kaloryfer. Een Amerikaan met een strafblad. Oliwkowa woda kanału.

Jako że było mi zimno i chorowałem, a poza tym nie wiedziałem, czym się zająć (nie wziąłem nie tylko ciepłych ubrań, ale i żadnej książki), większość dnia spędzałem w łóżku. Noc zdawała się zapadać w środku popołudnia. Często – pośród szelestu rozrzuconych gazet – zasypiałem na krótko i moje sny były zazwyczaj zmącone tym samym nieokreślonym niepokojem, który przenikał godziny na jawie: sprawy sądowe, walizki wybebeszone na płycie lotniska, moje porozrzucane ubrania, i niekończące się korytarze lotnisk, którymi biegłem do samolotów, wiedząc, że i tak nie zdążę przed startem.

Przez gorączkę dręczyło mnie mnóstwo dziwacznych i szalenie realistycznych snów – zlany potem rzucałem się w łóżku, nie bardzo wiedząc, czy to dzień, czy noc, a ostatniej i najgorszej z tych nocy przyśniła mi się mama: szybki, tajemniczy sen, który bardziej przypominał nawiedzenie. Byłem w sklepie Hobiego – lub, ściśle mówiąc, w jakiejś upiornej sennej przestrzeni urządzonej jak szkicowa wersja tegoż sklepu – gdy nagle wyrosła za mną i ujrzałem w lustrze jej odbicie. Na jej widok sparaliżowało mnie szczęście; to była ona, aż do najdrobniejszego szczegółu, łącznie z wzorem piegów na twarzy, uśmiechała się do mnie, piękniejsza, a jednak nie starsza, czarne włosy i charakterystyczna linia ust, nie zjawa senna, lecz obecność wypełniająca cały pokój: siła pochodząca tylko od niej, żywa odrębność. I choć bardzo chciałem się odwrócić, wiedziałem, że nie mogę, że spojrzenie prosto na nią byłoby pogwałceniem praw naszych światów; przyszła do mnie w jedyny możliwy sposób i nasze spojrzenia spotkały się w lustrze na dłuższą zastygłą chwilę; i gdy już miała coś powiedzieć – z rozbawieniem połączonym z czułością i irytacją – rozsnuła się między nami mgła i wtedy się obudziłem.II

Sprawy ułożyłyby się lepiej, gdyby przeżyła. Stało się jednak inaczej: odeszła, gdy byłem jeszcze dzieckiem; i chociaż winę za wszystko, co mi się przytrafiło od tamtej pory, ponoszę tylko i wyłącznie ja, kiedy ją straciłem, zniknął mi z oczu ostatni punkt orientacyjny, który mógł mnie doprowadzić w jakieś szczęśliwsze miejsce, ku życiu bardziej towarzyskiemu i radosnemu.

Jej śmierć wyznaczyła cezurę: „przed” i „po”. I chociaż przykro jest przyznać się do tego po tylu latach, do tej pory nie poznałem nikogo, kto w równym stopniu dałby mi odczuć, że jestem kochany. W jej towarzystwie wszystko ożywało; roztaczała wokół siebie magiczne teatralne światło, toteż spojrzenie na coś jej oczami oznaczało ujrzenie tego w weselszych niż zwykle kolorach – pamiętam, jak kilka tygodni przed jej śmiercią jedliśmy razem późną kolację we włoskiej restauracji w Greenwich Village i ścisnęła mnie za rękaw na widok nieznośnie wręcz ślicznego urodzinowego tortu z zapalonymi świeczkami, wynoszonego w pochodzie z kuchni, z nikłym kręgiem światła drgającym na ciemnym suficie, a potem ustawionego na stole, gdzie płonął w rodzinnym gronie, upiększając twarz wiekowej jubilatki, wśród uśmiechów, gdy kelnerzy cofnęli się ze splecionymi z tyłu rękami – zwykła urodzinowa kolacja, jakie widuje się w niedrogich restauracjach na Manhattanie, i jestem pewien, że nawet bym jej nie zapamiętał, gdyby mama nie odeszła niedługo potem, ale po jej śmierci wielokrotnie wracałem myślami do tego wieczoru, co więcej, prawdopodobnie będę o nim myślał do końca życia: o tym kręgu w blasku świeczek, żywym obrazie powszedniego, zwyczajnego szczęścia, które przepadło razem z nią.

Poza tym była piękna. To właściwie rzecz wtórna, ale mimo wszystko – była. Gdy przyjechała do Nowego Jorku z Kansas, pracowała na pół etatu jako modelka, choć czuła się zbyt skrępowana przed obiektywem, żeby odnieść prawdziwy sukces; cokolwiek w sobie miała, nie przekładało się na kliszę.

A jednak była w pełni sobą: kimś niepowtarzalnym. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek spotkał kogoś, kto byłby do niej podobny. Miała czarne włosy, jasną skórę, na której latem uwidaczniały się piegi, kobaltowe oczy pełne światła; a linie kości policzkowych stanowiły tak ekscentryczne połączenie indiańskości i celtyckiego półmroku, że czasem ludzie brali ją za Islandkę. W rzeczywistości była pół Irlandką, pół Czirokezką z miasteczka w Kansas niedaleko granicy z Oklahomą; i lubiła mnie rozśmieszać, nazywając siebie „lumpem z Oklahomy”, chociaż miała w sobie grację, werwę i dystynkcję wyścigowej klaczy. Ten egzotyczny charakter na zdjęciach nabiera nieco zbyt surowego i bezdusznego wyrazu – z piegami przykrytymi makijażem i z włosami związanymi w koński ogon jak u notabli z _Genji Monogatari_ – a tym, co w ogóle się nie przebija, jest jej ciepło, wesołość i nieprzewidywalność, które kochałem w niej najbardziej. Widać jasno po bezruchu emanującym z jej zdjęć, jak bardzo nie ufała fotografom; jest w niej tygrysia czujność, jak gdyby przygotowywała się do skoku. Ale w życiu nie była taka. Poruszała się z fascynującą szybkością, nagłe i lekkie gesty, wiecznie przycupnięta na skraju krzesła niczym smukły elegancki ptak błotny mający za chwilę się spłoszyć i odlecieć. Uwielbiałem perfumy z nutą drzewa sandałowego, których używała, ostre i zaskakujące, i uwielbiałem szelest jej wykrochmalonej koszuli, gdy pochylała się, żeby pocałować mnie w czoło. A jej śmiech stanowił wystarczający powód, żeby porzucić wykonywaną właśnie czynność i pobiec za nią ulicą. Dokądkolwiek szła, mężczyźni obserwowali ją kątem oka i czasem patrzyli na nią w sposób, który działał mi trochę na nerwy.

Umarła przeze mnie. Ludzie zawsze nieco zbyt gorliwie temu zaprzeczali; i owszem, „byłeś tylko dzieckiem, kto mógł wiedzieć, straszny wypadek, fatalny pech, każdemu mogło się przytrafić”, wszystko święta prawda, ale ja nie wierzę w ani jedno ich słowo.

To się stało w Nowym Jorku 10 kwietnia, czternaście lat temu. (Nawet moja dłoń wzdraga się przed tą datą; musiałem ją zmusić, żeby to zapisała, żeby przesuwała długopisem po papierze. Kiedyś był to najzwyklejszy dzień, teraz wystaje z kalendarza jak zardzewiały gwóźdź).

Gdyby ten dzień minął zgodnie z planem, wtopiłby się w niebo niezauważenie, wchłonięty bez śladu razem z resztą tamtego roku, gdy chodziłem do ósmej klasy. Co bym teraz z niego pamiętał? Niewiele albo nic. Ale oczywiście faktura tamtego ranka jest wyraźniejsza niż teraźniejszość, aż po przesycony wilgocią dotyk powietrza. W nocy padało, straszna burza, zalane sklepy i kilka zamkniętych stacji metra; a my we dwoje staliśmy na chlupoczącym dywanie przed naszym domem, podczas gdy jej ulubiony portier, Złotek, który ją ubóstwiał, szedł tyłem po Pięćdziesiątej Siódmej Ulicy z wyciągniętą do góry ręką, próbując zatrzymać taksówkę. Samochody śmigały, wzbijając fontanny brudnej wody; nabrzmiałe deszczem chmury toczyły się wysoko nad wieżowcami, nadymając się i przysłaniając fragmenty czystego błękitnego nieba, a w dole, na ulicy, spod miejskich spalin wilgotny delikatny wiatr tchnął wiosną.

- Ach, jest zajęta, proszę pani – zawołał Złotek, przekrzykując uliczny hałas i odsuwając się od ulicy, gdy taksówka skręciła, rozchlapując wodę, i zgasł sygnalizator na dachu.

Był najniższym z portierów: bladym, szczupłym, dziarskim mikrusem, jasnoskórym Portorykańczykiem, dawnym bokserem wagi piórkowej. Chociaż twarz miał opuchniętą od alkoholu (czasem przychodził na nocną zmianę, roztaczając woń J&B), wciąż był żylasty, muskularny i szybki – zawsze skory do żartów, zawsze w trakcie przerwy na papierosa na rogu, przestępując z nogi na nogę i chuchając w dłonie w białych rękawiczkach, gdy było zimno, opowiadał kawały po hiszpańsku i rozśmieszał innych portierów.

- Bardzo się pani dzisiaj spieszy? – zapytał moją mamę. Na plakietce miał napisane BURT D., ale wszyscy nazywali go Złotkiem ze względu na złoty ząb i nazwisko de Oro, po hiszpańsku „złoto”.

- Nie, mamy mnóstwo czasu, wszystko w porządku.

Ale wyglądała na wycieńczoną i trzęsły jej się ręce, gdy ponownie zawiązywała apaszkę, która trzepotała na wietrze.

Złotek sam musiał to zauważyć, bo zerknął na mnie (opierałem się z tyłu o betonową żardynierę przed budynkiem i patrzyłem wszędzie, tylko nie na nią) z lekką dezaprobatą w spojrzeniu.

- Nie jedziesz metrem? – zwrócił się do mnie.

- Mamy parę spraw do załatwienia – poinformowała mama bez większego przekonania, gdy zdała sobie sprawę, że nie wiem, co powiedzieć.

Zwykle nie zwracałem uwagi na jej strój, ale to, co miała na sobie tego ranka (biały trencz, cieniutka różowa apaszka, dwukolorowe czarno-białe mokasyny), tak mocno wryło mi się w pamięć, że teraz trudno mi jest ją sobie wyobrazić w czym innym.

Miałem trzynaście lat. Z bólem wspominam, jak bardzo byliśmy wobec siebie tego ostatniego ranka oschli, tak bardzo, że aż zauważył to portier; każdego innego dnia paplalibyśmy ze sobą przyjaźnie, ale tego dnia nie mieliśmy sobie wiele do powiedzenia, bo niedawno zostałem zawieszony w prawach ucznia. Poprzedniego dnia zadzwonili do niej do pracy; wróciła do domu milcząca i wściekła; a najgorsze było to, że nie wiedziałem nawet, za co zostałem zawieszony, chociaż na jakieś siedemdziesiąt pięć procent byłem pewien, że pan Beeman (po drodze ze swojego gabinetu do pokoju nauczycielskiego) w złym momencie wyjrzał przez okno podestu na piętrze i przyuważył mnie, jak palę na terenie szkoły. (A raczej zobaczył mnie obok Toma Cable’a, gdy ten palił, co w mojej szkole właściwie sprowadzało się do tego samego). Mama nie znosiła palenia. Jej rodzice – o których uwielbiałem słuchać i którzy, co za niesprawiedliwość, zmarli, zanim miałem szansę ich poznać – byli sympatyczną parą koniarzy podróżujących po zachodnich stanach i utrzymujących się z hodowli morganów: dziarskie małżeństwo amatorów koktajli i kanasty, które co roku bywało na derbach w Kentucky i trzymało papierosy w domu w srebrnych puzderkach. Pewnego dnia po powrocie ze stajni babcia zgięła się wpół i zaczęła kasłać krwią; i przez resztę szczenięcych lat mamy na ganku przed domem stały zbiorniki z tlenem, a rolety w sypialni były cały czas zaciągnięte.

Ale – jak się obawiałem, nie bez powodu – papieros Toma był jedynie wierzchołkiem góry lodowej. Już od pewnego czasu miałem w szkole kłopoty. Wszystko się zaczęło, a raczej potoczyło lawinowo, gdy kilka miesięcy wcześniej porzucił nas mój ojciec; nigdy za nim nie przepadaliśmy i generalnie byliśmy z mamą dużo szczęśliwsi bez niego, ale inni ludzie wydawali się wstrząśnięci i oburzeni tym, że zostawił nas w taki sposób (bez pieniędzy, alimentów ani adresu kontaktowego), a nauczyciele w mojej szkole w Upper West Side współczuli mi tak bardzo, tak bardzo chcieli okazać mi zrozumienie i wsparcie, że dawali mi – uczniowi ze stypendium – różne fory, odleglejsze terminy oraz drugie i trzecie szanse: przez kilka miesięcy podawali mi linę, aż udało mi się na niej spuścić naprawdę nisko.

Tak więc nas oboje – mamę i mnie – wezwano do szkoły. Spotkanie miało się odbyć o jedenastej trzydzieści, a że mama była zmuszona wziąć rano wolne, wybieraliśmy się do West Side wcześnie – na śniadanie (i poważną rozmowę, jak się spodziewałem) oraz na zakupy, bo chciała kupić prezent urodzinowy dla kogoś z pracy. Poprzedniej nocy położyła się dopiero o drugiej trzydzieści: z napiętym wyrazem twarzy w komputerowej poświacie pisała e-maile i próbowała nadrobić trochę pracy, żeby móc spędzić przedpołudnie poza agencją.

- Nie wiem, jak pani – zwracał się do mamy Złotek, nie bez złości – ale ja mam już dość tej mokrej wiosny. Ciągle pada i pada... – Wzdrygnął się, teatralnym gestem zacisnął kołnierz i zerknął na niebo.

- Podobno ma się rozpogodzić po południu.

- Tak, wiem, ale ja bym już chciał lato. – Potarł dłonie. – Ludzie uciekają z miasta, nie znoszą upałów, skarżą się na nie, a ja? Ja jestem jak tropikalny ptak. Im goręcej, tym lepiej. Nie mogę się doczekać! – Klasnął, cofając się wzdłuż ulicy. – I powiem pani, co podoba mi się najbardziej: z początkiem lipca wszystko tu cichnie. Budynki stoją puste i senne, wie pani, wszyscy są na wakacjach. – Pstryknął palcami, obok przejechała w pędzie taksówka. – Wtedy ja też mam wakacje.

- Ale tutaj, na ulicy, chyba można się ugotować? – Mój pełen rezerwy ojciec nie znosił w niej tego, tej skłonności do wdawania się w rozmowy z kelnerkami, portierami, astmatycznymi starcami w pralni. – To znaczy zimą można przynajmniej włożyć dodatkową kurtkę...

- Proszę posłuchać. Jak się obsługuje drzwi zimą, robi się naprawdę zimno. Wszystko jedno, ile człowiek nałoży warstw i czapek. Jak się stoi tutaj w styczniu, w lutym i wiatr zawiewa od rzeki? Brr.

Zdenerwowany obgryzałem kciuk i wpatrywałem się w taksówki mijające podniesioną rękę Złotka. Wiedziałem, że oczekiwanie na rozmowę o jedenastej trzydzieści będzie koszmarem; mogłem tylko stać nieruchomo i nie pogrążać się kompromitującymi pytaniami. Nie miałem pojęcia, z czym wyskoczą, gdy się znajdziemy z mamą w gabinecie; już samo słowo „rozmowa” sugerowało coś poważnego, oskarżenia i upokorzenia, ewentualne usunięcie ze szkoły. Utrata przeze mnie stypendium byłaby katastrofą; odkąd porzucił nas ojciec, byliśmy spłukani; ledwo wystarczało nam na czynsz. Przede wszystkim: zamartwiałem się, że do pana Beemana dotarło w jakiś sposób, że ja i Tom Cable włamywaliśmy się do pustych domków letniskowych, kiedy pojechałem spędzić z nim trochę czasu w Hamptons. Mówię „włamywaliśmy się”, chociaż nie wyłamaliśmy ani jednego zamka ani niczego nie zniszczyliśmy (matka Toma była agentem nieruchomości; otwieraliśmy sobie zapasowymi kluczami ściągniętymi z wieszaka w jej biurze). Zazwyczaj myszkowaliśmy w szafkach i zaglądaliśmy do szuflad komód, ale też zabieraliśmy różne rzeczy: piwo z lodówki, kilka gier na konsolę, jedno DVD (_Człowiek pies_ z Jetem Li) oraz pieniądze, w sumie dziewięćdziesiąt dwa dolary: zmięte piątki i dziesiątki z kuchennych słoików, sterty drobnych z domowych pralni.

Za każdym razem, gdy o tym myślałem, robiło mi się niedobrze. Od mojego pobytu u Toma minęły miesiące, ale choć próbowałem sobie wmawiać, że pan Beeman w żadnym wypadku nie mógł się dowiedzieć o naszych poczynaniach – skąd niby? – myśli kołatały mi się w głowie panicznymi zygzakami. Postanowiłem sobie, że nie wydam Toma (chociaż nie byłem taki pewien, czy on przypadkiem nie wydał mnie), przez co znalazłem się w trudnej sytuacji. Jak mogłem być tak głupi? Włamanie jest przestępstwem; ludzie trafiają za to do więzienia. Poprzedniej nocy godzinami nie mogłem zasnąć, przeżywając katusze, rzucałem się z boku na bok, patrzyłem, jak porywisty wiatr chlusta deszczem w okienne szyby, i zastanawiałem się, co powiedzieć, jeśli zostanę oskarżony. Ale jak mogłem się bronić, nie mając pojęcia, jak dużo wiedzą?

Złotek westchnął głęboko, opuścił rękę i podszedł tyłem do miejsca, gdzie stała mama.

- Nieprawdopodobne – powiedział do niej, znużonym okiem zerkając w stronę ulicy. – Mieliśmy małą powódź w SoHo, słyszała pani? A Carlos mówił, że ci z ONZ odcięli kilka ulic.

Patrzyłem posępnie, jak z autobusu miejskiego wylewa się tłum spieszących do pracy ludzi, smętnych jak rój szerszeni. Mogliśmy mieć więcej szczęścia, gdybyśmy przeszli parę przecznic dalej na zachód, ale mama wiedziała, że Złotek poczułby się urażony, gdybyśmy wyruszyli w drogę sami. I w tym momencie – tak niespodziewanie, że wszyscy aż podskoczyliśmy – wolna taksówka skręciła gwałtownie ze swojego pasa, wzbijając pióropusz śmierdzącej ściekami wody.

- Uważaj! – zawołał Złotek, odskakując, gdy samochód zatrzymał się obok, a zauważywszy, że mama nie ma parasola, rzucił: „Chwileczkę”, po czym ruszył w stronę holu, do kolekcji zgubionych i zapomnianych parasoli, które trzymał w mosiężnym pojemniku przy kominku i w deszczowe dni ponownie rozdawał lokatorom.

- Nie – zawołała mama, szperając w torebce w poszukiwaniu maleńkiej składanej parasolki w prążki – nie kłopocz się, Złotku, jestem przygotowana...

Złotek przyskoczył z powrotem do krawężnika i zatrzasnął za nią drzwi. Potem pochylił się i zapukał w okno.

- Jedźcie z Bogiem – powiedział.III

Lubię uważać się za osobę spostrzegawczą (chyba jak my wszyscy) i gdy opisuję te wydarzenia, aż mnie kusi, żeby nanieść złowrogi cień prześlizgujący się nad naszymi głowami. Ale ja byłem głuchy i ślepy na przyszłość; moim wyłącznym, przytłaczającym zmartwieniem była wizyta w szkole. Gdy zadzwoniłem do Toma, żeby mu przekazać wiadomość o zawieszeniu (szepcząc do telefonu stacjonarnego, bo mama zabrała mi komórkę), nie sprawiał wrażenia specjalnie zaskoczonego.

- Słuchaj – przerwał mi – nie bądź głupi, Theo, nikt o niczym nie wie tylko się, kurwa, nie wygadaj.

I zanim zdążyłem wydobyć z siebie kolejne słowo, powiedział: „Sorry, muszę spadać”, i się rozłączył.

W taksówce usiłowałem uchylić okno, żeby wpuścić trochę świeżego powietrza: bez powodzenia. Śmierdziało, jakby ktoś wcześniej zmieniał tam brudne pieluchy, a nawet się po prostu załatwił, próbując to potem zatuszować mnóstwem kokosowych odświeżaczy powietrza, które zalatywały emulsją do opalania. Kanapa była zatłuszczona, posklejana srebrną taśmą, a resory prawie nie działały. Za każdym razem, gdy trafialiśmy na wybój, moje zęby szczękały, podobnie jak religijne badziewie dyndające na lusterku wstecznym: medaliony, miniaturowy zakrzywiony miecz tańczący na plastikowym łańcuszku oraz brodaty guru w turbanie, który wpatrywał się w tylną kanapę przeszywającym spojrzeniem z dłonią uniesioną w geście błogosławieństwa.

Gdy jechaliśmy wzdłuż Park Avenue, mijaliśmy wyprostowane na baczność szeregi czerwonych tulipanów. Muzyka rodem z Bollywood – ściszona do podprogowego zawodzenia – mieniła się i skrzyła hipnotycznie na samej granicy słyszalności. Na drzewach liście dopiero się rozwijały. Młodzi dostawcy z D’Agostino’s i Gristede’s pchali wózki załadowane towarami; zbiegane biznesmenki na wysokich obcasach przemierzały chodniki szybkim krokiem, ciągnąc za sobą marudzące przedszkolaki; robotnik w kombinezonie zmiatał śmieci z rynsztoka do szufelki na kiju; prawnicy i maklerzy wyciągali dłonie wewnętrzną stroną do góry i marszczyli brwi, spoglądając w stronę nieba. W trakcie jazdy, podskakując na wybojach (mama z nieszczęśliwą miną przytrzymywała się podłokietnika), wyglądałem przez okno na skwaszone szare twarze (zasępionych przechodniów w płaszczach przeciwdeszczowych, kłębiących się ponuro na przejściach dla pieszych, popijających kawę z papierowych kubeczków, rozmawiających przez telefon i rozglądających się nerwowo na boki) i starałem się nie myśleć o tych wszystkich nieprzyjemnych rzeczach, które niebawem mogły mnie spotkać: część z nich rozgrywała się w sądzie dla nieletnich lub w więzieniu.

Taksówka wykonała ostry skręt w Osiemdziesiątą Szóstą Ulicę. Mama przechyliła się na mnie i chwyciła mnie za ramię; dostrzegłem wtedy, że jest spocona i blada jak kreda.

- Niedobrze ci? – spytałem, na chwilę zapominając o swoich problemach. Miała zasmucony, nieruchomy wyraz twarzy, który znałem aż nadto dobrze: zaciśnięte mocno usta, lśniące czoło, szkliste, olbrzymie oczy.

Zaczęła coś mówić, ale zaraz zasłoniła usta, gdy taksówka zatrzymała się gwałtownie na światłach, rzucając nami najpierw do przodu, a potem wciskając nas z powrotem w oparcie.

- Zaczekaj – poprosiłem, a potem przesunąłem się do przodu na kanapie i zastukałem w zabrudzoną szybkę z pleksiglasu.

Kierowca (sikh w turbanie) aż podskoczył zaskoczony.

- Proszę pana – zawołałem przez kratkę – wysiądziemy tutaj, dobrze? Tu nam pasuje.

Sikh, odbity w obwieszonym lusterku, spojrzał na mnie bacznie.

- Chcecie się tu zatrzymać.

- Tak, prosilibyśmy.

- Ale nie ten adres mi podano.

- Wiem, ale tu nam pasuje – zapewniłem, oglądając się na mamę, która z rozmazanym tuszem, jakby przywiędła, szperała nerwowo w torebce w poszukiwaniu portfela.

- Ona się dobrze czuje? – spytał z powątpiewaniem taksówkarz.

- Tak, nic jej nie jest. Musimy tylko wysiąść, dzięki.

Mama trzęsącymi się rękami wyciągnęła zwitek dolarów, które wyglądały na wilgotne, i wcisnęła je przez kratkę. Gdy sikh odebrał pieniądze (z rezygnacją, odwracając wzrok), ja wysiadłem i otworzyłem jej drzwi.

Zachwiała się nieco, wychodząc na chodnik, i musiałem ją przytrzymać.

- Nic ci nie jest? – spytałem nieśmiało, gdy taksówka odjechała.

Staliśmy na Piątej Alei, przy rezydencjach wychodzących na park.

Wzięła głęboki wdech, a potem otarła czoło i ścisnęła mnie za ramię.

- Uf ! – powiedziała, wachlując się dłonią. Czoło miała błyszczące, a wzrok wciąż lekko błędny; przypominała trochę ptaka morskiego, którego wiatr zwiał z kursu. – Przepraszam, kręci mi się jeszcze w głowie. Dzięki Bogu, wydostaliśmy się z tej taksówki. Nic mi nie będzie, potrzebuję tylko świeżego powietrza.

Wokół nas na wietrznym rogu ulic przemieszczali się przechodnie: uczennice w szkolnych mundurkach, roześmiane, omijające nas biegiem; nianie pchające rozbudowane wózki z usadzonymi dwójkami lub trójkami dziećmi. Musnął nas, przechodząc obok, spieszący się ojciec, typ prawnika, ciągnąc za nadgarstek małego synka.

- Nie, Braden – usłyszałem, jak mówi do chłopca, który dreptał szybko, próbując za nim nadążyć – nie powinieneś myśleć w ten sposób, ważniejsze, żeby wykonywać pracę, którą się lubi...

Odsunęliśmy się na bok, by umknąć przed mydlinami, które dozorca wylewał z wiadra na chodnik przed swoim domem.

- Powiedz mi – odezwała się mama z czubkami palców przy skroniach – czy to ja miałam takie wrażenie, czy w tej taksówce okropnie...

- Capiło? Hawajskie tropiki i kupa niemowlaka?

- Nie no... – wachlowała powietrze tuż przed twarzą – byłoby w porządku, gdyby nie to ciągłe stawanie i ruszanie. Wcześniej czułam się świetnie.

- Dlaczego nigdy nie poprosisz, żeby usiąść z przodu?

- Jakbym słyszała twojego ojca.

Odwróciłem wzrok zawstydzony, bo też usłyszałem echo jego irytującego wszechwiedzącego tonu.

- Przejdźmy się na Madison i poszukajmy jakiegoś miejsca, żebyś mogła usiąść – zasugerowałem. Umierałem z głodu, a na Madison był bar, który lubiłem.

Ale – z drżeniem niemal, z widoczną falą mdłości – pokręciła głową.

- Powietrza. – Wycierała spod oczu rozmazany tusz. – To powietrze jest cudowne.

- Jasne – powiedziałem, trochę za szybko, pragnąc się jej przypodobać. – Jak chcesz.

Próbowałem być miły, ale mama – rozdygotana i osłabiona – wychwyciła mój ton; przyjrzała mi się, usiłując odgadnąć, co mi chodzi po głowie (jeden ze złych nawyków, którego nabraliśmy po latach życia z moim ojcem; próbowaliśmy czytać sobie w myślach).

- Co? – spytała. – Chcesz gdzieś wstąpić?

- Ee, nie, właściwie to nie – odparłem, robiąc krok do tyłu i rozglądając się w konsternacji; mimo iż byłem głodny, uważałem, że nie mam prawa niczego się domagać.

- Zaraz poczuję się lepiej. Daj mi minutkę.

- A może... – Mrugałem powiekami nerwowo: czego by chciała, co by ją zadowoliło? – Może poszlibyśmy do parku i sobie usiedli?

Poczułem ulgę, gdy kiwnęła głową.

- Niech ci będzie – odpowiedziała swoją wersją głosu Mary Poppins – ale tylko na chwilę, aż złapię oddech.

I zaczęliśmy iść w stronę przejścia przy Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy, mijając formowane krzewy w barokowych donicach i ciężkie drzwi zdobione kutym żelazem. Światło nabrało przemysłowej szarości, a wiatr był ciężki, jak para nad czajnikiem. Po drugiej stronie ulicy, przy parku, artyści ustawiali swoje stragany, rozwijali płótna, zawieszali akwarelowe reprodukcje katedry Świętego Patryka i Mostu Brooklińskiego.

Szliśmy obok siebie w milczeniu. Moje myśli krążyły gorączkowo wokół moich osobistych problemów (czy do rodziców Toma też dzwonili? Dlaczego nie przyszło mi do głowy, żeby go zapytać?) a także wokół tego, co zamówię na śniadanie, gdy już zaciągnę ją do baru (omlet z szynką, cebulą i papryką ze smażonymi na miejscu frytkami i boczkiem; ona weźmie to co zawsze, żytnią grzankę z jajkami w koszulkach i czarną kawę), i prawie nie zwracałem uwagi na to, dokąd idziemy, gdy zdałem sobie sprawę, że coś powiedziała. Nie patrzyła na mnie, tylko w stronę parku; i wyraz jej twarzy przywiódł mi na myśl pewien znany francuski film, którego tytułu nie pamiętam, gdzie zamyśleni ludzie chodzili po owiewanych wiatrem ulicach i dużo mówili, ale najwyraźniej nie zwracali się do siebie nawzajem.

- Co powiedziałaś? – spytałem speszony po kilku sekundach, przyspieszając kroku, żeby ją dogonić. – Chcesz się zatrzymać?

Wyglądała na zaskoczoną, jak gdyby zapomniała, że z nią jestem. Biały płaszcz – trzepoczący na wietrze – pogłębiał tylko podobieństwo do długonogiego ibisa, jak gdyby za chwilę miała rozwinąć skrzydła i odfrunąć nad park.

- Mamy się zatrzymać? – powtórzyłem.

- Ach. – Jej mina wyrażała konsternację, a potem pokręciła głową i zaśmiała się po swojemu, przenikliwie i dziewczęco. – Nie, powiedziałam, że czas się tu zatrzymał.

Wiedziałem, co ma na myśli, albo tak mi się tylko wydawało: ten dreszcz zapomnienia, zaginione sekundy na chodniku jak czkawka utraconego czasu albo kilka klatek wyciętych z filmu.

- Nie, nie, pimpusiu, mam na myśli tę okolicę.

Zmierzwiła mi włosy, wywołując u mnie krzywy uśmiech zażenowania: „pimpuś” był moim dziecięcym przezwiskiem, nie lubiłem go już, nie lubiłem też tego mierzwienia włosów, ale chociaż czułem się głupio, byłem zadowolony, że jest w lepszym nastroju.

- Zawsze tak tu mam. Za każdym razem, gdy tu jestem, czuję się, jakbym miała znowu osiemnaście lat i właśnie przyjechała do Nowego Jorku.

- Tutaj? – spytałem z powątpiewaniem, pozwalając jej trzymać się za rękę, czego normalnie bym nie zrobił. – Dziwne.

Wiedziałem wszystko o początkach mamy na Manhattanie, dość daleko od Piątej Alei – w kawalerce nad barem przy Avenue B, gdzie w drzwiach spały menele, barowe bójki przenosiły się na ulicę, a na odciętej klatce schodowej na ostatnim piętrze szalona staruszka o imieniu Mo nielegalnie trzymała dziesięć kotów.

Wzruszyła ramionami.

- Nic się tu nie zmieniło, odkąd byłam tu pierwszy raz. Tunel czasu. Na Lower East Side... no, sam wiesz, jak tam jest, ciągle otwiera się coś nowego, a ja się czuję jak w tym opowiadaniu, _Rip Van Winkle_. Czasem jest tak, jakbym się obudziła, a oni przyszli i w nocy pozmieniali witryny sklepów. Stare restauracje nieczynne, jakiś modny nowy bar w miejscu, gdzie kiedyś była pralnia...

Zachowywałem pełne szacunku milczenie. Ostatnio upływ czasu mocno ją absorbował, może dlatego, że zbliżały się jej urodziny. „Jestem za stara na te numery”, powiedziała kilka dni wcześniej, gdy miotaliśmy się po mieszkaniu, zaglądając pod poduszki na sofie i do kieszeni płaszczy i kurtek w poszukiwaniu drobnych, żeby zapłacić dostawcy z delikatesów.

Wcisnęła ręce do kieszeni płaszcza.

- Tutaj jest bardziej stabilnie – oznajmiła. Chociaż głos brzmiał pogodnie, dostrzegłem w jej oczach mgiełkę; najwyraźniej nie spała dobrze, przeze mnie. – Upper Park Avenue to jedno z nielicznych miejsc, gdzie wciąż można zobaczyć, jak to miasto wyglądało pod koniec dziewiętnastego wieku. Podobnie Gramercy Park i częściowo Village. Gdy przyjechałam do Nowego Jorku, wydawało mi się, że ta okolica to Edith Wharton, _Franny i Zooey_ i _Śniadanie u Tiffany’ego_ w jednym.

- Franny i Zooey rozgrywa się w West Side.

- Tak, ale byłam za głupia, żeby to wiedzieć. Jedno jest pewne: było tu zupełnie inaczej niż w Lower East, gdzie bezdomni rozpalali ogniska w koszach na śmieci. Tutaj w weekendy było wprost magicznie, wałęsałam się po muzeum, sama szusowałam po Central Parku...

- Szusowałaś?

Jej opowieści często brzmiały w moich uszach egzotycznie i podejrzewałem teraz, że to jakiś jeździecki termin z dzieciństwa: może leniwy galop, rodzaj końskiego biegu pomiędzy cwałem a kłusem.

- Oj, wiesz, śmigałam, jak to ja, z miejsca w miejsce. Bez pieniędzy, z dziurami w rajstopach, żywiąc się owsianką. Możesz wierzyć lub nie, ale w niektóre weekendy przychodziłam tu na piechotę. Oszczędzałam na przejazd do domu. To było w czasach, kiedy zamiast kart używało się żetonów. I chociaż oczekuje się od zwiedzających, że zapłacą za wejście do muzeum... Tak zwane dobrowolne datki?... Cóż, musiałam chyba wtedy mieć większy tupet, a może po prostu robiło im się żal na mój widok, bo... O nie – powiedziała, zmieniając ton, i zatrzymała się tak raptownie, że przeszedłem kilka kroków, niczego nie zauważywszy.

- Co? – Odwróciłem się. – Co się stało?

- Kapnęło na mnie. – Wyciągnęła dłoń i spojrzała w niebo. – Nic nie czułeś?

I w chwili, gdy wypowiedziała te słowa, światło jakby zgasło. Niebo szybko ciemniało, z każdą sekundą coraz bardziej; w parkowych drzewach zaszumiał wiatr i młode liście na gałęziach, delikatne i żółte, odcinały się wyraźnie na tle czarnych chmur.

- Jezu, masz ci los – jęknęła mama. – Zaraz lunie. – Wychyliła się ku ulicy, spoglądając na północ: ani jednej taksówki.

Znowu złapałem ją za rękę.

- Chodźmy – powiedziałem. – Po drugiej stronie będziemy mieć więcej szczęścia.

Niecierpliwie czekaliśmy na ostatnie mignięcia czerwonego światła. Papierowe śmieci fruwały w powietrzu i śmigały po ulicy.

- O, jest! – zawołałem, widząc nadjeżdżającą taksówkę.

W tej samej chwili do krawężnika podbiegł jakiś biznesmen z podniesioną ręką i taksówkarz wyłączył sygnalizator.

Po drugiej stronie ulicy artyści pospiesznie zakrywali obrazy folią. Sprzedawca kawy zwijał swój interes. Przebiegliśmy ulicę i gdy tylko znaleźliśmy się po drugiej stronie, na policzek spadła mi gruba kropla deszczu. Na chodniku gdzieniegdzie zaczęły się pojawiać brązowe kółka, w dużych odstępach, wielkie jak dziesięciopensówki.

- A niech to! – zawołała mama. Zaczęła grzebać w torebce, szukając parasolki, za małej dla jednej osoby, nie mówiąc o dwóch.

I wtedy lunęło, zimne płachty deszczu zacinające z boku, strumienie spływające na czubki drzew i łomoczące w markizy po drugiej stronie ulicy. Mama szarpała się z parasolką, próbując ją otworzyć, ale bez skutku. Ludzie z ulicy i parku, trzymając nad głowami gazety i aktówki, wbiegali po schodach pod portyk muzeum, który był jedynym miejscem w okolicy, gdzie można się było schronić przed deszczem. I było coś świątecznego i radosnego w naszym sprincie po schodach, gdy pokonywaliśmy w pośpiechu stopnie pod lichą parasolką w prążki, szybko, szybko, szybko, zupełnie tak, jakbyśmy umykali przed jakąś straszną katastrofą, a nie pędzili prosto w sam jej środek.ROZDZIAŁ 3
_Park Avenue_

I

Pracownicy opieki społecznej posadzili mnie na tylnej kanapie małego auta i zawieźli do restauracji w południowej części Manhattanu, blisko swojego miejsca pracy, pseudowytwornego lokalu migoczącego fazowanymi lustrami i tanimi chińskimi żyrandolami. Gdy już usiedliśmy w naszym boksie (oni z jednej strony, ja naprzeciwko), wyjęli z teczek podkładki i długopisy i próbowali wmusić we mnie śniadanie, gdy sami sączyli kawę i zadawali pytania. Na zewnątrz wciąż było ciemno; miasto dopiero się budziło. Nie pamiętam, żebym płakał, nie pamiętam też, żebym coś jadł, chociaż po tych wszystkich latach wciąż czuję zapach jajecznicy, którą dla mnie zamówili; na wspomnienie tego kopiastego parującego talerza nadal ściska mnie w żołądku.

Lokal był prawie pusty. Zaspani pomocnicy kelnera za ladą wypakowywali pudła z bajglami i muffinkami. W pobliskim boksie stłoczyła się grupka wybladłych klubowiczów z rozmazanym tuszem na twarzach. Pamiętam, że gapiłem się na nich z desperackim, natrętnym zainteresowaniem – spocony chłopak w kurtce ze stójką, przemoknięta dziewczyna z różowymi pasmami we włosach – a także na starszą kobietę z pełnym makijażem, w futrze o wiele za ciepłym na tę pogodę, która siedziała samotnie przy barze, konsumując porcję szarlotki.

Pracownicy opieki społecznej – którzy robili wszystko, żebym tylko na nich spojrzał, obyło się jedynie bez potrząsania mną i pstrykania mi przed twarzą palcami – zdawali się rozumieć, jak bardzo nie mam ochoty przyswoić sobie tego, co próbowali mi powiedzieć. Na zmianę pochylali się nad stołem i powtarzali to, czego nie chciałem usłyszeć. Mama nie żyła. Zginęła na miejscu, uderzona w głowę fruwającym kawałkiem gruzu. Było im przykro, że muszą mi przekazać tę wiadomość, to najgorsza część ich pracy, ale naprawdę zależało im na tym, żebym zrozumiał, co się wydarzyło. Moja mama nie żyła, a jej ciało znajdowało się w New York Hospital. Zrozumiałem?

- Tak – potwierdziłem po długiej pauzie, gdy zdałem sobie sprawę, że powinienem coś powiedzieć.

Nie sposób było pogodzić tak bezceremonialnego i uporczywego użycia słów „śmierć” i „umarła” z ich rozsądnie brzmiącymi głosami, poliestrowymi służbowymi strojami, latynoską muzyką pop w radiu i żywymi kolorami napisów za ladą („Koktajle ze świeżych owoców”, „Posiłek dietetyczny” „Wypróbuj naszego hamburgera z indykiem!”).

- ¿Fritas? – spytał kelner, zjawiwszy się przy naszym stoliku z wielkim talerzem frytek.

Oboje pracownicy opieki społecznej wyglądali na skonsternowanych; mężczyzna w tej parze (tylko imiona: Enrique) powiedział coś po hiszpańsku i wskazał miejsce kilka stolików dalej, gdzie przywoływała go klubowa młodzież.

Siedząc z zaczerwienionymi oczami, w szoku, przed szybko stygnącym talerzem z jajecznicą, z trudem ogarniałem praktyczne aspekty swojej sytuacji. W świetle tego, co się wydarzyło, ich pytania o mojego ojca wydawały się tak kompletnie bezsensowne, że trudno mi było zrozumieć, dlaczego ciągle mnie o niego wypytują.

- Więc kiedy widziałeś go po raz ostatni? – spytała Koreanka, która kilkakrotnie prosiła mnie, żebym mówił do niej po imieniu (potem wielokrotnie próbowałem sobie je przypomnieć, bez skutku). Wciąż jednak widzę jej pulchne dłonie splecione na stole oraz intrygujący odcień lakieru do paznokci: popielaty, srebrzysty, coś między lawendą i błękitem.

- Więc kiedy – zachęcał Enrique. – Na oko.

- Mniej więcej – dodała Koreanka. – Jak myślisz, kiedy go ostatnio widziałeś?

- Eeee – zacząłem (myślenie przychodziło mi z trudem) – jakoś tak na jesieni?

Śmierć mamy wciąż wydawała mi się nieporozumieniem, które może się wyjaśni, jeśli się wezmę w garść i będę współpracował z tymi ludźmi.

- Październik? Wrzesień? – dopytywała kobieta łagodnie, gdy nic nie dodałem.

Głowa bolała mnie tak bardzo, że chciało mi się płakać za każdym razem, gdy ją odwracałem, chociaż ból głowy był najmniejszym z moich problemów.

- Nie wiem – odparłem. – Już zaczęła się szkoła.

- A więc raczej wrzesień? – spytał Enrique, podnosząc wzrok znad notatek. Wyglądał na twardziela, który czuje się nieswojo w garniturze i krawacie, jak trener sportowy z za dużym brzuchem – ale w jego głosie pobrzmiewało krzepiące echo urzędniczego świata: biurowe systemy przechowywania dokumentów, pokryte wykładziną podłogi, praca jak co dzień w okręgu Manhattan. – Od tamtej pory żadnych prób kontaktu?

- Ma jakiegoś kolegę albo przyjaciela, który by wiedział, jak się z nim skontaktować? – spytała Koreanka, nachylając się po matczynemu.

Pytanie to zbiło mnie z tropu. Nie znałem ani jednej takiej osoby. Już sama sugestia, jakoby ojciec miał mieć przyjaciół (a nawet „kolegów”), wykazywała tak głębokie niezrozumienie jego osobowości, że nie wiedziałem, jak odpowiedzieć.

Dopiero kiedy zabrano talerze, w chwili podszytego niepokojem rozleniwienia, gdy posiłek dobiegł końca, ale nikt nie wstawał jeszcze do wyjścia, wstrząsnęła mną świadomość, dokąd prowadzą te wszystkie pozornie nieistotne pytania o mojego ojca, dziadków Deckerów (w Marylandzie, nie pamiętałem nazwy miasteczka, na jakimś prawie wiejskim osiedlu za Home Depot), a także o nieistniejących ciotki i wujków. Byłem nieletnim pozbawionym opiekuna. Miałem zostać natychmiast zabrany z domu (lub „dotychczasowego miejsca zamieszkania”, jak to ciągle określali). Do czasu nawiązania kontaktu z rodzicami mojego ojca miało się mną zająć miasto.

- Ale co zamierzacie ze mną zrobić? – spytałem po raz drugi, odsuwając krzesło, z nutą paniki w głosie.

Wszystko wyglądało tak nieoficjalnie, gdy wyłączyłem telewizor i wyszedłem z nimi z mieszkania, żeby „coś przekąsić”, jak powiedzieli. Nie zająknęli się nawet słowem o tym, że mają mnie zabrać z domu.

Enrique zerknął na swoją podkładkę.

- No cóż, Theo... – wymawiał moje imię „Teo”, zresztą ona też, co mi się nie podobało – jesteś niepełnoletni i potrzebujesz natychmiastowej opieki. Będziemy musieli zapewnić ci jakiś doraźny nadzór.

- Nadzór? – Na dźwięk tego słowa żołądek podszedł mi do gardła; przywodziło na myśl sale sądowe, zamykane dormitoria, otoczone drutem kolczastym boiska do koszykówki.

- No dobrze, powiedzmy więc, że opiekę. Tylko do czasu, aż twój dziadek i babcia...

- Zaraz – przerwałem, oszołomiony tempem, w jakim sytuacja wymykała się spod kontroli, oraz błędnym założeniem, że słowa „dziadek” i „babcia” mają brzmieć ciepło i swojsko.

- Musimy po prostu przyjąć jakieś tymczasowe rozwiązanie, dopóki się z nimi nie skontaktujemy – wyjaśniła Koreanka, pochylając się bliżej. W jej oddechu wyczuwało się miętę, lecz także leciutką woń czosnku. – Wiemy, jak musi ci być smutno, ale nie martw się. Naszym zadaniem jest znaleźć ci bezpieczne miejsce do czasu, aż skontaktujemy się z ludźmi, którzy cię kochają i którym na tobie zależy, okej?

To było zbyt straszne, żeby było prawdziwe. Wpatrywałem się w dwie obce twarze po drugiej stronie stołu, ziemiste w sztucznym świetle. Samo przypuszczenie, że dziadek Decker i Dorothy to ludzie, którym na mnie zależy, brzmiało absurdalnie.

- Ale co się ze mną stanie? – spytałem.

- Najważniejsze – odpowiedział Enrique – żebyś na razie znalazł się pod kuratelą właściwej osoby. Kogoś, kto będzie współpracował z opieką społeczną i wypełniał nasze zalecenia.

Ich wspólne wysiłki mające na celu uśmierzenie moich obaw – spokojne głosy i twarze, na których malowały się współczucie i rozsądek – doprowadzały mnie coraz bardziej do szału.

- Przestańcie! – zawołałem, odskakując od Koreanki, która sięgała przez stół, żeby troskliwie uścisnąć mi dłoń.

- Posłuchaj, Teo. Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Nikt tu nie mówi o ośrodku opiekuńczym ani innej instytucji dla nieletnich...

- Więc co?

- Chodzi o tymczasową opiekę. A to znaczy, że zabierzemy cię w bezpieczne miejsce u kogoś, kto będzie pełnić funkcję opiekuna z ramienia państwa...

- A jeśli nie będę chciał? – zapytałem tak głośno, że ludzie odwrócili się w naszą stronę.

- Słuchaj – rzekł Enrique, odchylając się do tyłu i sygnalizując chęć zamówienia kolejnej kawy. – Miasto ma sprawdzone domy dla młodych ludzi w potrzebie. Świetne miejsca. I w tym momencie jest to jedna z możliwości, jakie rozważamy. Bo w wielu wypadkach takich jak twój...

- Nie chcę iść do rodziny zastępczej!

- Mały, nie dziwię ci się – skwitowała różowowłosa klubowiczka przy pobliskim stole. Niedawno „New York Post” pełen był artykułów o Johntayu i Keshawnie Divensach, jedenastoletnich bliźniakach, których zastępczy ojciec gwałcił i niemal zagłodził gdzieś w Morningside Heights.

Enrique udał, że tego nie słyszał.

- Słuchaj, jesteśmy tu po to, żeby ci pomóc – przekonywał, splatając ponownie ręce na blacie stołu. – Bierzemy też pod uwagę inne możliwości, o ile zapewnią ci bezpieczeństwo i pozwolą zaspokoić twoje potrzeby.

- Nie mówiliście, że nie mogę wrócić do siebie!

- Cóż, instytucje miejskie są przeciążone... sí, gracias – Enrique zwrócił się do kelnera, który przyszedł dolać mu kawy. – Ale czasem udaje się zastosować inne rozwiązania, jeśli dostaniemy wstępną akceptację, zwłaszcza w takiej sytuacji jak twoja.

- On chce powiedzieć tylko tyle – Koreanka zastukała paznokciem w laminat, żeby przyciągnąć moją uwagę – że sprawa nie jest przesądzona, można ominąć drogę urzędową, jeśli znajdzie się ktoś, kto będzie mógł u ciebie przez jakiś czas pomieszkać. Lub odwrotnie.

- Przez jakiś czas? – powtórzyłem. Tylko ta część zdania do mnie dotarła.

- No bo może jest ktoś, do kogo moglibyśmy zadzwonić, u kogo czułbyś się swobodnie przez dzień lub dwa? Może jakiś nauczyciel? Albo przyjaciel rodziny?

Bez namysłu podałem im numer telefonu mojego dawnego kolegi, Andy’ego Barboura – przyszedł mi do głowy jako pierwszy może dlatego, że był to pierwszy numer, którego nauczyłem się na pamięć, nie licząc własnego. Chociaż kolegowaliśmy się z Andym w podstawówce (filmy, wspólne noclegi, letnie ćwiczenia w Central Parku w posługiwaniu się mapą i kompasem), wciąż nie jestem pewien, dlaczego jego imię wydostało się z moich ust w pierwszej kolejności, jako że wtedy już nie byliśmy tak bliskimi przyjaciółmi. Kontakt z nim rozluźnił się na początku gimnazjum; właściwie nie widziałem go od kilku miesięcy.

- Barbour z „u” – upewnił się Enrique, zapisując nazwisko. – Co to za ludzie? Przyjaciele?

Tak, odpowiedziałem. Praktycznie rzecz biorąc, znałem ich całe życie. Barbourowie mieszkali na Park Avenue. Andy był moim najlepszym kolegą od trzeciej klasy.

- Jego tata jest jakąś szychą na Wall Street – powiedziałem... i zamilkłem. Przypomniało mi się, że tata Andy’ego spędził ileś czasu w ośrodku zdrowia psychicznego w Connecticut z powodu „wycieńczenia”.

- A jego mama?

- Przyjaźni się z moją.

(Prawda, choć nie do końca; pozostawały wprawdzie w jak najbardziej przyjaznych stosunkach, moja mama nie była jednak wystarczająco bogata ani ustosunkowana dla damy z kronik towarzyskich takiej jak pani Barbour).

- Nie, mam na myśli: czym się zajmuje?

- Działalnością charytatywną – odpowiedziałem po chwili konsternacji. – Na przykład organizuje w Armory targ ze starociami.

- Więc jest gospodynią domową.

Przytaknąłem, ciesząc się, że podsunęła mi to wyrażenie w dogodnym momencie, i choć od strony formalnej było ono właściwe, nikt, kto znał panią Barbour, nigdy by jej tak nie nazwał.

Enrique złożył zamaszysty podpis.

- Zbadamy sprawę. Niczego nie mogę obiecać – powiedział, pstrykając długopisem i chowając go z powrotem do kieszeni. – Ale na pewno możemy cię do nich podrzucić na kilka godzin, jeśli tego chcesz.

Wysunął się z boksu i wyszedł na zewnątrz. Przez szybę widziałem, jak chodzi tam i z powrotem po chodniku, rozmawiając przez telefon z palcem wciśniętym do drugiego ucha. Potem wybrał inny numer i odbył znacznie krótszą rozmowę. Na chwilę wstąpiliśmy do mojego mieszkania – niecałe pięć minut, żeby zabrać szkolną torbę i kilka wybranych naprędce, w sposób nieprzemyślany, ciuchów – a potem, po powrocie do samochodu („Zapiąłeś tam z tyłu pasy?”), oparłem policzek o zimną szybę i patrzyłem, jak w pustym porannym kanionie Park Avenue światła zmieniają się na zielone.

Andy mieszkał pod numerem sześćdziesiąt ileś, w jednym z tych wielkich starych budynków na Park Avenue, gdzie lobby wygląda jak wyjęte z filmu Dicka Powella, a portierzy w białych rękawiczkach wciąż są przeważnie Irlandczykami. Wszyscy pracowali tam od zawsze i tak się złożyło, że pamiętałem gościa, który powitał nas w drzwiach – Kennetha z nocnej zmiany. Był młodszy niż większość pozostałych portierów: śmiertelnie blady i kiepsko ogolony, często półprzytomny po całej nocy. Chociaż był sympatyczny – czasem naprawiał dla Andy’ego i mnie piłki i udzielał rad, jak sobie radzić z łobuzami w szkole – lokatorzy domu wiedzieli, że nadużywa trochę alkoholu; i gdy odsunął się, żeby nas wpuścić przez okazałe drzwi, rzucając mi pierwsze z wielu spojrzeń typu „Boże, chłopcze, tak mi przykro”, które miały na mnie paść w następnych miesiącach, wyczułem od niego kwaśny zapach piwa i snu.

- Czekają na was – zwrócił się do pracowników opieki społecznej. – Zapraszam na górę.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej.