Szczyt - ebook

Wiesz, czasem myślę, że miłość to nie granica i nie ogranicza się tylko do międzyludzkiej. Miłość to cały świat i z całym światem dzielę się swoją miłością. Jeżeli nie jest mi dane kochać tej jednej, jedynej, to pozostał mi jeszcze świat. Może znajdę kiedyś swoje miejsce na ziemi.

Książkę tę dedykuję wszystkim, którzy kochają, mają pasje i realizują się w nich.

Podszedł kiedyś do mnie zwykły, poczciwy człowiek i rzekł:

– Jesteś tam jeszcze?

Nie wiedziałem, o co mu chodzi.

– Tylko tacy ludzie jak my potrafią kochać. Mogą czegoś dokonać, coś zrobić, ale uważaj, bo czasem ktoś patrzy, jak się angażujesz, i wyrwie ci serce, kiedy ci się noga powinie. Wytknie każdy błąd, by być lepszym. Nie bądź lepszym. Bądź sobą. Rób to, co kochasz, i rób to dla siebie. A jeżeli nie będzie nikogo bliskiego, z kim będziesz mógł dzielić swoją pasję, to zachowaj jej piękno na trudne chwile.

Teraz zrozumiałem.

Nie sztuką jest być człowiekiem, sztuką jest mieć świadomość i o tym pamiętać…

Był styczniowy chłodny poranek, około czwartej nad ranem, obudziłem się. Często o tej porze nie chciało mi się już spać i pierwsza myśl, jaka mi przychodziła od dłuższego czasu do głowy, to „ona”. Wysokość, niebanalność, masyw orlich gniazd. Sama myśl o nich doprowadzała do wrzenia krwi w żyłach. Była bardzo wysoka, żabia, pochylona, ale smukła, stroma i nieskończenie piękna. Z dołu okiem niezmierzona. Czułem, że nigdy nie mógłbym oprzeć się jej kuszeniu, była moją kołyską do snu i wszystkim, co mogłem sobie wymarzyć, wyobrazić i nie można jej porównać z niczym i z nikim. Była moim życiem, które wiodłem, by zawsze zbliżyć się do niej, zaatakować i wyjść na szczyt, mówiąc do siebie: – Jesteś moja – rozejrzeć się i zobaczyć jedyną rzecz na świecie. Widok, jej oblicze i horyzont, dal i jej doskonałość.

Roztarłem zaspane oczy, zaraz potrzepałem energicznie głową w lewo i w prawo, by upewnić się, czy to na pewno nie sen, i uświadomiłem sobie, że wróciłem do domu z kolejnej wyprawy. Czeka mnie dużo pracy, żeby się ogarnąć. I znów położyłem głowę na poduszce, pocierając ręką czoło. Wstałem ociężale, poszedłem do łazienki, żeby się umyć, wróciłem do pokoju i usiadłem na łóżku. Rozejrzałem się po pokoju, widząc bałagan i nieład sprzętu. Pomyślałem: jak ja się z tym wszystkim ogarnę? Zabrałem się do porządkowania. Rozpakowałem sprzęt i poskładałem na swoje miejsce, poukładałem ciuchy do prania i posegregowałem śmieci. Zrobiłem po sobie porządek. Położyłem się na kanapie i rozmyślałem o wszystkim, czego dokonałem w górach, układając sobie w pamięci cały obraz, jaki mi się utrwalił. To było niesamowite.

Szedłem noga za nogą pod górę, krokiem zbliżonym do słoniowego, dla równowagi ciężaru podpierałem się czekanem na zboczu ściany. Im wyżej byłem, tym ciężej mi się szło i oddychało. Ze zmęczenia. I bagaż był coraz cięższy. Ale nie to było najważniejsze.

Od czasu do czasu łapały mnie skurcze w nogach i żeby uśmierzyć ból, co jakiś czas łykałem magnez na przemian z potasem. Szedłem sam, czasem przodem, czasem bokiem, ale do przodu – do góry, konsekwentnie i uparcie, walcząc z własnymi słabościami. Patrzyłem przed siebie, unosiłem głowę, a końca szczytu nie było widać. Był odległy, zamglony, okryty kapeluszem chmur. Im dłużej się snułem, tym bardziej czułem znużenie. Jednostajny krok za krokiem, a nogi znikały pod powłoką śnieżną. Sapałem.

Wkoło było widać tylko zamarzniętą, twardą biel. Ściągałem czasem opaskę z dolnej części twarzy, by zaczerpnąć chłodu i pooddychać świeżym powietrzem. Wiatr był zmienny, ale porywisty, aż wyrywał czasem głowę przy samej dupie. I zaraz musiałem zasłonić usta, bo miałem kryzys z gardłem. Gdy stawałem na krótko, by odpocząć, oglądałem się za siebie, a włos jeżył mi się na głowie i dreszcz przechodził przez całe ciało. Dostawałem gęsiej skórki. Wszystko spływało ze mnie, cały ból i zmęczenie znikały, a serce biło mocniej w nierównym rytmie. Nie mogłem sobie wybaczyć jedynej, najgorszej zbrodni w życiu: że nie wziąłem aparatu.

Spojrzałem w dół, w głąb horyzontu, nie mogąc się nadziwić: to było niesamowite piękno. Kilkadziesiąt, kilkaset, tysiąc, może dwa tysiące metrów w dół było widać granicę pokrywy śnieżnej. Zima, a za nią zaczynała się wiosna, życie, szczęście i sielanka dla leniwych zmarzluchów. W łagodnym, nierównym spadzie natura eksponowała swą różnorodność, tak jakby chciała nas zwieść i jednocześnie rozgnieść na miazgę swą poezją i pięknem. Człowiek, widząc taki pejzaż, miękł jak namoczony w winie chleb. Piękna zieleń, żółć, fiolet, biel i błękit. Dywan zwiniętych w kępki, porozrzucanych w nieładzie artystycznym różnorodnych kwiatów.

Na samym dnie tej wielkiej, przemalowniczej doliny natura ukazała kołyszące się harmonijnie na wietrze wierzchołki tańczących drzew, a gdzieniegdzie punkt polany skupiał po kilka domków, dla odmiany krajobrazu.

Chociaż stałem nie wiem ile metrów na górze, wszystko było tak malutkie jak zabawki dla dziecka, i widziałem je jak na dłoni. Próbowałem sobie wyobrazić po tysiąckroć drobno rozesłane pola tych kwiatów, chcąc skąpać się w ich pięknie, a łzy napływały do oczu. Powiedziałem do siebie: – To jest integracja.

------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

Widoczność, co należy do rzadkości w wysokich partiach gór, była dziś zmienna, ale wyjątkowa i tak przejrzysta, że nieomal każde drzewo, kwiat można było rozpoznać. Kontrastowała z lecącymi hulaszczo na czele ptakami i błękitem cienia, płynących nad szczytami chmur, ścigających się z lecącym orłem i z bielą tak czystą jak prawdziwa łza wypłakana ze szczęścia. Nie do opisania – pomyślałem.

Szedłem ociężale, a co jakiś czas zza chmur wychylało się słońce, przypiekając twarz, i robiło się gwałtownie ciepło. Założyłem okulary i z uśmiechem dookoła głowy szedłem dalej i wyżej, aż poczułem, że wchodzę w gęstwinę mgielną i znikam, nie oglądając się za siebie. Czułem, jakbym wchodził do następnego życia. Do raju. I otwierając następne drzwi, odkrył nowe „coś”. To coś. To było jak ona.***

Odwróciłem się na prawy bok i z uśmiechem spojrzałem na Femi, wsparłem rękę na łokciu, pod głowę, i patrzyłem, jak chrapie półszeptem moje kochane dziewczę.

Była piękna, miała delikatną, jasną cerę i ciemne włosy. Te oczy. Nawet kiedy były zamknięte i nic nie mówiła, były tak wymowne, że pokochałem je od pierwszego wejrzenia. Nigdy ich nie zapomniałem.

Kiedy budziłem się wcześniej, o świcie, uwielbiałem patrzeć, jak śpi, i na ten spokój. Kiedy chciałem ją pocałować, nagle zerwała się, jakby mnie chciała przestraszyć, i szybkim ruchem jednej ręki objęła za szyję, a drugą przeciągnęła na wpół delikatnie paznokciem środkowego palca po plecach, tak że poczułem dreszcz i podgięło mnie do góry. Złapała mnie za szyję, przytuliła do siebie i z pocałunkiem wcisnęła język w moje usta. Objąłem ją mocno i odwzajemniłem pocałunek. Była w tym wyjątkowa, wiedziała, jak mnie udobruchać. Czułem, jakbym szedł na szczyt, do „niej” i do niej. Poczułem wielką rozkosz i kiedy straciłem orientację w czasie… Właśnie musiał zadzwonić ten przeklęty budzik.

Miałem ochotę roznieść cały świat i rzucić w przepaść.

– Musimy wstawać – powiedziałem.

Żałowałem i czułem, że będę żałował tych słów. Z wielkim ociągnięciem odparła pytająco:

– Musimy? Tak długo cię nie było.

Patrzyła na mnie, jakbym jej krzywdę zrobił.

– Kochanie, nie musimy, ale mamy obowiązki. Lecz wieczorem…

Chciałem ją jeszcze objąć. Odepchnęła mnie energicznie.

– Wieczorem będziemy po pracy zmęczeni i…?

Odwróciła się plecami, wzruszając ramionami.

– I co?… Będziemy kalekami? Zestarzejemy się? A może pokłócimy i nie będziemy chcieli patrzeć na siebie, co?! – zapytałem stanowczo. – Kochanie, proszę cię, nie musimy robić z igły wideł i od razu awantury…

Gdzieś w głębi duszy wiedziałem, albo rozumiałem sens mojego monologu. Ciężko jest otrzeźwieć z podniecenia i tylko kłótnia pomaga zejść na ziemię, lecz trudno jest się do tego przyzwyczaić, przyznać, o ile jest to w ogóle możliwe, bez satysfakcji.

Czasami chciałem cofnąć czas, jak zwykły buntownik, i zrobić coś wbrew sobie, wbrew życiu. Nienawidziłem nigdy szablonów i standardów życia. I czasami tym tłumaczyłem sobie przyczynę tego, co pchnęło mnie na szczyty pasm górskich i ryzyka z tym związanego.

Złapałem ją i przytuliłem mocniej i energiczniej, ale delikatnie. Pocałowałem śmiało i jednym gestem, nie odrywając oczu, pieściłem jej policzki, ścierając łzy z twarzy i szyi. Pocałowałem i przytuliłem raz jeszcze do siebie, mówiąc:

– Tęskniłem za tobą.

I zaczęliśmy się kochać. Łapczywie zdarliśmy z siebie koszule nocne i delikatnie, próbując odnaleźć najgłębsze zakamarki naszych ciał, z zamkniętymi oczami pieściliśmy się, doprowadzając, aż do wrzenia. A gdy doszliśmy do granic, rozkoszy nie było końca. Leżałem tak przez chwilkę, przyglądając się jej, i zapytałem:

– Jak się czujesz?

Nie oczekując odpowiedzi, ale mając nadzieję, usłyszałem wyraźnie:

– Jestem szczęśliwa. Ja też za tobą tęskniłam.

Byłem tak poruszony, że nie miałem śmiałości jeszcze zapytać. Odłożę to na później, pomyślałem.

Postanowiliśmy wziąć sobie wolne, jeden dzień. Chcąc go wykorzystać tylko dla siebie i marnując ten cały czas i cały dzień, wiedząc, że jest to tylko nasz czas. Postanowiliśmy, że spędzimy go na uśmiechu. Kochałem ją za takie pomysły.

Kiedy następnego dnia w pracy wisiałem na linach, patrzyłem w dół na ludków, błądzących i szukających swego miejsca na ziemi, malutkich jak najmniejszy palec u nogi. Jak wiele znaczymy w tym świecie? Jak bardzo jesteśmy małostkowi i głupi w swym postępowaniu i ingerencji w życie?

Zaraz potem przypominała mi się ostatnia wyprawa.***

Górzysty, śnieżnobiały plener dolinowy. Szlaki jak plątanina nici, prowadzące donikąd, znikające gdzieś w lasach. A po przeciwnej stronie szczyty, jeden wyższy od drugiego, im bardziej prosty i ostry, tym bardziej dumny, posępny, mający świadomość swojego piękna i okrucieństwa, z kapeluszem mgielnym na wierzchołku. Patrzącym jakby w dal, w głąb horyzontu. Góra stroma tak jakby chciała wyrazić każdemu, kto chciałby ją osiągnąć czy zdobyć, swoją wyższość, chcąc powiedzieć:

– Patrz, oto ja. Piękna, nieujarzmiona, szczyt szczytów, i okrutna. Odziana w swej przepięknej i jednocześnie przeklętej przestrzeni. To ja wybiorę, kto mnie powita lub pożegna – tu, pod mym kapeluszem albo na… A ból i zmęczenie nie będzie miało końca, i to będzie szczyt, mój szczyt. I niech cię nie zwiedzie moje piękno, bo ono bywa równie okrutne i zgubne.***

Kiedy wracałem z pracy do domu, coś mi nie pasowało, był jakiś inny dzień niż do tej pory. Wszystko rozjaśnione, ludzie uśmiechnięci. Słońce bardzo mocno świeciło i był wyjątkowo ciepły dzień jak na koniec stycznia. I właśnie gdy ściągałem kurtkę, dotarło do mnie, że jak tak będzie przez cały tydzień grzać, to najwyższy czas jechać w skały. I aż się do siebie uśmiechnąłem. No, pomyślałem, jak się tak mniej więcej utrzyma pogoda, to ten rok będzie najpiękniejszym rokiem w całym moim życiu. To będzie piękny zwiastun na rozmowy z moją młodą i zmian w życiu naszym. I, co najpiękniejsze, sezon na skały będzie trwał prawie dziesięć miechów.

Tylko zwiastun to jedno, a rozmowa drugie. Jak nie uda mi się jej przekonać, to będzie to zamknięty i nieodwracalny temat. Definitywnie.

------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

Szedłem ulicą ze zdwojonym entuzjazmem, otumaniony pięknem swoich myśli i napięciem ich uzewnętrznienia. Miałem dość samotnych wypraw, czułem się, jakbym nie był w związku, jakbym nie był sobą. Szedłem i słuchałem muzy z walkmana, bo jak zwykle przeszkadzał mi miejski gwar. To był specyficzny sposób wyciszenia duchowego i przejście w normalność z szarości dnia codziennego. Nieraz musiałem przekrzykiwać się z własnymi myślami, nie mogąc dojść do ładu z hałasem ulicznym.

Po powrocie z gór nigdy nie mogłem się do niego przyzwyczaić, to jak przejście ze skrajności w skrajność. Tam jedynym dźwiękiem był głos jelenia z rykowiska o świcie i śpiew ptaków lub kompletna cisza. Styk życia z samym sobą. Tutaj, gdyby nie Femi, byłbym trupem za życia.

Zastanawiałem się, czy znowu będę wysłuchiwał w domu typowo tego samego, co zazwyczaj, że: „Bardzo mnie boli głowa. Jestem zmęczona. I źle się czuję. Ścisz tę muzykę…” itd.

Muzyka od wczesnej młodości nigdy mnie nie opuściła i ja jej też. Była jak balsam dla duszy. Wszędzie, gdzie usłyszałem trochę smętu i opery, połączonego z ciężkim, dynamicznym brzmieniem gitar metalowego klimatu, tam nastawiałem ucha. To moja trzecia miłość po górach i Eufemii, moja miłość życia. Szedłem chodnikiem, oczywiście ze słuchawkami na uszach. Słuchałem muzyki „na full” i zamyśliłem się tak mocno, że nic poza nią nie miało żadnego znaczenia. Nawet nie zauważyłem, że o mały włos potrąciłby mnie samochód na środku przejścia dla pieszych, ale nie było to wyjątkiem, jak prawie cotygodniowa awantura w domu z Femką. Szczególnie pod koniec tygodnia, jak już byliśmy u szczytu godzin dnia codziennego. Przez pierwsze pół godziny o byle co. Byłem przyzwyczajony do takich ekstremalnych chwil i klimatów. Kiedyś nawet był jakiś stały kierowca, co któryś raz z kolei przejeżdżając, wykrzykiwał do mnie przez otwarte okno, ale chyba zrezygnował, bo od jakiegoś czasu go już nie widziałem. Po jakimś czasie rozpoznawałem też ludzi na chodniku, którzy uśmiechali się nawet z politowaniem nad moją głupotą. I właśnie dziś dotarło do mnie, żeby poważnie coś z tym wszystkim wreszcie zrobić, lecz wiedziałem też, jakie to trudne. Można to porównać do trudności zdobycia K2 w zimie. Eufemia była bardzo piękna, inteligentna, skromna i konkretna. Była też impulsywna i potrafiła być wybuchowa. Każdego dnia, kiedy na nią patrzyłem, zastanawiałem się, ile w tak kruchej i pięknej istocie jest zdecydowania, dynamiki i temperamentu w charakterze. Z dnia na dzień, z roku na rok kochałem ją i podobała mi się coraz bardziej. Była dla mnie wszystkim.

Potrzebowałem trochę czasu na zastanowienie się, jak podejść do tematu, żeby ją przekonać i tego nie zaprzepaścić. Zawsze chciałem wynagrodzić jej szarość dnia codziennego i urozmaicić życie czymś wyjątkowym, ale wiedziałem, jak ciężko jest ją do tego zachęcić. Musiałem to sobie poukładać i przygotować do tego odpowiednio. Znaleźć sposobność, by o tym porozmawiać, bo to nie było takie proste do niej dotrzeć.

Ona zawsze była skrupulatna. Nie lubiła, jak to nazywała, ryzykować lub robić sobie krzywdy na własne życzenie. Musiała mieć zawsze wszystko na baczność, poukładane i dopięte na ostatni guzik. Zastanawiałem się, jak jej powiedzieć, okazać i przyjąć bardziej aktywne podejście, bardziej stanowcze, by ją z tym utożsamić i przekonać do zaakceptowania takich wielkich zmian. Zawsze dążyłem do tego, żeby mnie zrozumiała, tylko nie lubiłem nigdy przesadzać w swoich działaniach, tak by ją zachęcić, a nie dręczyć. Kochałem ją i miałem do niej słabość. Bałem się zawsze przy takich poważnych rozmowach, że mogę ją skrzywdzić. Nawet kiedy czułem, że przesadza, chcąc być twarda i przekorna, wiedziałem, że jest wrażliwa.

Liczyłem się zawsze z jej zdaniem, bo wiedziałem, że nigdy nie chciała dla nas źle, ale nienawidziłem też, jak robiła niepotrzebne awantury albo szukała dziury w całym. O byle co. Że kurtka nie jest powieszona za ucho itp., itd. Lecz kiedy byłem w górach, dziękowałem życiu za takie klimaty, ponieważ pomagały mi w samodyscyplinie i koncentracji. Na każdą okazję, kiedy był potrzebny odpowiedni sprzęt, to był jakby pod ręką. Nie było mowy o tym, żeby zastanawiać się nad każdym szczegółem, że coś jest nie na swoim miejscu lub czegoś zapomniałem. Im bardziej mnie to denerwowało, tym bardziej się angażowałem, dostosowywałem się, robiłem wszystko, żeby wyjść naprzeciw. Tak, by w przyszłości nie było do czego się przyczepić i robić sobie wyrzutów.

Nacisnąłem klamkę i otworzyłem drzwi wejściowe do klatki schodowej, poczułem powiew chłodnego powietrza, aż z ulgą mogłem odetchnąć. Wchodząc po schodach, zamknąłem oczy, czułem, jakbym wchodził pod górę, trzymając się łańcucha na szlaku. I odruchowo pochyliłem się do przodu, mocniej ścisnąłem trzymającą na poręczy dłoń i podciągnąłem się całym ciałem. Wszedłem na górę, zrobiłem kilka kroków, otworzyłem oczy i przestraszyłem się, widząc przed sobą drzwi wejściowe do mieszkania. Prawie trzepnąłbym się w czoło. Stałem przez dłuższą chwilę, by otrząsnąć się z myśli, i włożyłem klucz do zamka, przekręciłem i pchnąłem drzwi nieco mocnej; haczyły na progu. Wszedłem do mieszkania, a w środku przywitał mnie cień i pustka z ciszą na czele. Czułem niesamowity spokój, chęć odprężenia. Byłem jakiś spięty, sztywny na plecach, karku i ciężki w głowie od tych myśli. Czegoś jednak mi brakowało. Jak zawsze zresztą. Poczułem się nagle senny, aż oczy wywracało mi na lewą stronę. Zrobiłem sobie kawę, włączyłem muzykę i dodałem trochę „powera”. Musiałem odreagować. Usiadłem na kanapie na wpół leżąco i odleciałem myślami w sen.

Czułem, jakbym był w raju. Tak bardzo wzięło mnie na wspomnienia i poczułem ten ból, zmęczenie, jakbym stamtąd jeszcze nie wrócił. Ten górski, surowy, chłodny klimat i cały czas przed oczami miałem ten widok zamglony. Wyobrażałem sobie jego piękno, pejzaże, jakie mnie otaczały. Nagle wciągnąłem nosem głęboko do siebie powietrze i głowa opadła do tyłu bezwładnie, wydmuchałem powietrze ustami i całym ciałem opadłem, rozluźniony. Z ulgą zszedłem na ziemię, kiedy dotarł do mojego wrażliwego nosa zapach Paloma Picasso, a spadłem, gdy poczułem wilgotne usta na swym policzku i głos półszeptem:

– Witaj, kochanie.

Zdziwiony i zmieszany, nie wiedziałem, co powiedzieć. Oczy miałem takie szerokie, jakbym ducha zobaczył, aż zrobiło mi się gorąco. Nie mogłem wydusić z siebie słowa. Objąłem ją, pocałowałem w usta, muskając dłońmi policzki. Złapała mnie za włosy, zdjęła ze mnie koszulę i z podniecenia przeciągnęła paznokciami po plecach. Opuściłem dłonie na szyję i delikatnie zsunąłem cienką bluzkę na podłogę, rozpiąłem biustonosz i złapałem niezdarnie pierś. Rozebraliśmy się do naga, wstaliśmy, stanęliśmy naprzeciwko siebie i zaczęliśmy się sobie przyglądać. Nagle wezbrało we mnie tak silne podniecenie i jednocześnie zbliżyłem się do niej powoli, i poczułem jej oddech na sobie, przeszedł mnie dreszcz i pokazała mi się gęsia skóra na ciele. Oparła swą delikatną dłoń na mojej klacie i powiedziała:

– Chodź do mnie.

– Kocham cię – wydusiłem z siebie szeptem, ochrypłym półgłosem.

Położyłem ją delikatnie na podłodze. I zaczęliśmy się kochać, patrząc sobie w oczy.

Tutaj nie było marzeń, to było życie. Nie było snów. Tylko muzyka, ona, ja, rzeczywistość, piękno i nasza miłość. A wraz z oddechem i przypływem czasu, wraz z uśmiechem rosła coraz szybciej, mocniej i niesamowicie, tak że aż świat zabłysnął jak flesz aparatu i zawirował jak trąba powietrzna podczas zenitu burzy piaskowej, a czas jakby doszedł do szczytu i zatrzymał się na nim. Objęliśmy się tak mocno, że ledwo mogliśmy oddychać. Sapiąc, wpadliśmy w taki szał, że zaczęliśmy krzyczeć, wić się i obściskiwać tak niezdarnie, że nawet nie czułem bólu od paznokci na mych plecach i…

I opadliśmy z sił. A kiedy obudziliśmy się z tej niesamowitej miłości, zachwytu nie było końca. Leżeliśmy tak jeszcze przez chwilę, uśmiechając się do siebie, szeptaliśmy od rzeczy i pieściliśmy się, muskając po ciele, łapiąc dłonie i splatając palcami.

Nie wytrzymaliśmy zbyt długo. Powtórzyliśmy to, chcąc zatrzymać jak najdłużej ten moment szczęścia, umocnić uśmiech, urok i tę iskrę w oczach, obdarzyć siebie tym, co najpiękniejsze.

Leżeliśmy tak jeszcze długo, rozleniwieni. Uśmiechając się, rozmawialiśmy o niczym i o tym, co ma sens, o mniej i bardziej ważnych sprawach, o tym, co nas i nie nas dotyczy. Przerywając co jakiś czas jedno drugiemu gorącym pocałunkiem.

Lecz czegoś mi brakowało. No tak, bez tego by się nie obeszło, nie mogłem wydobyć z siebie tego, co mnie w sercu trzymało. Miłości do gór i tego, że chciałem podzielić się z nią tą miłością. A wiedziałem, że jest to najwyższy czas, lecz nieodpowiedni moment. Chciałem dzielić pasję z kobietą, której chciałem się oświadczyć i spędzić z nią resztę życia. A tak właściwie to pamiętam, że kiedyś coś bąknąłem, że lubię góry, ale to tak od niechcenia. Tak jakbym nigdy nie chciał wyrazić tego, co mi na sercu leży.

Nie rozumiałem wtedy tego i nie zastanawiałem się nad tym, jak bardzo jest to dla mnie, a nawet dla nas, ważne, bo niczego mi akurat nie brakowało. Może dlatego, że wszystko było takie, jak być powinno, zanim poznałem Eufemię. A ona po prostu o tym wiedziała i teraz nie dawało mi to spokoju.

Kiedyś szukałem sposobności poruszenia tego typu tematu, próbując ją zainteresować, lecz ona była bardzo uczulona na zbytnie przekonania i szybko zbywała temat. Ale pamiętam też, że miałem nietypowy niesmak, jakbym chcąc wyrazić, próbował jednocześnie zdradzić siebie i miłość do gór. Albo zastanawiałem się, czy będzie mogła to zrozumieć, zaakceptować i przyjąć. A zaczęło się od muzyki.

Była jedyną znaną mi kobietą, która nie zachwycała się sztucznie pasją do gór w knajpie, przy piwie. A jedyne, co ją interesowało spośród wielu tematów, jakie poruszyliśmy, to ja.

Była bezkompromisowa i miała wąski pułap tolerancji wobec gustu innych. No chyba że w stosunku do przyjaciółek, ale to było akurat do wytrzymania. Miało to jednak duży wpływ na rezygnację nawet w takich ważnych dla mnie tematach. Nie podejmowałem z nią takich rozmów, o których wiedziałem, że z góry skazane są na niepowodzenie i wielką kłótnię. A w tym byliśmy perfekcyjni. Znaliśmy się od podszewki, przecież od sześciu lat byliśmy razem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Czasem tak potrafiliśmy się pokłócić, że nie mogliśmy patrzeć na siebie przez tydzień. I właśnie wtedy, w czasie kryzysu, musiałem odreagować. Biegałem aż do wyczerpania sił, jakbym szukał końca świata, i kiedy mi ich zabrakło, z totalnym poświęceniem, siny i na bezdechu wracałem do domu. A myślami właśnie wracałem do takich chwil jak ta, kiedy się kochaliśmy i byliśmy szczęśliwi, to pomagało.

Myślę, że ona też tak miała, tylko inaczej reagowała, bo nigdy nie zdarzyło nam się, żeby ktoś pierwszy musiał wyciągać rękę na zgodę. Zawsze po prostu komuś przeszło i miał potrzebę porozmawiać, był zrozumiany, i to właśnie sprawiało, że byliśmy szczęśliwi. To było coś niesamowitego. Byliśmy i czuliśmy się wyjątkowi. Jedyni w swoim rodzaju, zazębialiśmy się we wszystkim tym, czym czuliśmy się słabsi. Nie zastanawiałem się też, czy mnie kiedykolwiek zdradziła czy nie, ale nie ukrywałem, że jestem zazdrosny. Co prawda miałem do niej zaufanie, lecz zawsze starałem się okazywać, że była dla mnie najważniejsza.

Ja miałem do siebie trochę bardziej krytyczne podejście, ale byłem siebie pewny i wiedziałem, czego chcę. Nigdy nie mógłbym spojrzeć jej w oczy i nawet nie przeszło mi przez myśl, żeby ją zdradzić.

Od kiedy zostawiłem poprzednią dziewczynę z tego właśnie powodu, obiecałem sobie, że nigdy więcej nie zdradzę i nie skrzywdzę swojej kobiety. Przyjąłem, że jeżeli się nie zakocham, nie pójdę nigdy z żadną dziewczyną do łóżka. Nawet bardziej przysiągłem, niż obiecałem, a kiedy udało mi się jeszcze rzucić papierosy, to już w ogóle byłem z siebie tak dumny i jakiś mocniejszy charakterem, że czasem aż do przesady brakowało mi słabości.

Nim się spostrzegliśmy, dzień już się skończył i poszliśmy spać, a ja zasypiałem, mając w świadomości, że coś tracę i że czas nam ucieka. Leżałem w łóżku obok Femi i jakoś nie mogłem zasnąć, rozmyślałem. Zastanawiałem się, jak ją podejść, żeby źle mnie nie zrozumiała. Jak zrobić, żeby nie dać powodu do następnej kłótni?

Muszę wybrać taki moment, kiedy nie traktuje mnie z góry i nie będzie się czepiać z byle powodu, i nie dać powodu do czepiania. Czyli będzie to weekend i najlepiej, żeby słońce świeciło, bo wtedy ma lepszy humor. Teraz jak podejść do tematu, żeby go w miarę, chociaż ugryźć? Tak by go nie zrozumiała źle i nie sprowokować do zadymy. Więc tak…

Na początku żeby się za bardzo nie przymilać, bo zaraz pomyśli, że czegoś chcę i że próbuję ją znowu w coś wkręcić. Albo że coś źle zrobiłem i próbuję wejść w tyłek, i każe zetrzeć z czoła wazelinę, rzucając prosto z mostu hasło: „Zapomnij!”, szczerząc przy tym swój piękny uśmiech, za który oddałbym życie, i jednocześnie nienawidziłem, kiedy okazywała swą satysfakcję. To sprawiało, że rozmowa z nią nie była łatwa, ale za to ciekawa. Ja też się nie poddawałem, dlatego z nią jeszcze byłem… Ma być normalnie i bez przesady.

– Słuchaj, kochanie – układałem w myślach formułę. – Mam do ciebie ważną prośbę… Tylko proszę, nie zrozum mnie źle, bo jest to dla mnie bardzo ważne. A może i dla nas jedna z najważniejszych rzeczy w życiu. Co byś powiedziała, żebyśmy pojechali w góry? A czy ty w ogóle lubisz góry?

Jak mam ją przekonać o ich pięknie, skoro ona może tego nie rozumie? No tak, ale gdyby tak było, to jak by mogła mnie kochać? Przecież musi mieć jakieś poczucie estetyki. Przecież jej pedantyzm nie wziął się ze standardu, szablonu? Bo ja miałbym wysypkę na duszy lub owrzodzenia myśli.

Może dla niej to tylko ryzyko, skojarzenia i ścisła logika? Taka konkretna, skromna i twardo stąpająca po ziemi kobieta z klasą i zasadami. Aż dziw, że jest humanistką. Ale jest też człowiekiem, to znaczy, że jest też i na nią sposób, jakaś myśl, że jest zawsze jakaś metoda lub odpowiedni moment. Nadzieja.

A co jeśli powie, że nie lubi gór? Nie czuję się jakimś dzieckiem, którym trzeba się opiekować, i jestem zdolny do męskich odruchów, ale nie tylko na rozsądku opiera się życie i miłość. Trzeba mieć jakieś zainteresowania, hobby. A dla hobby trzeba też się czasem poświęcić, zaryzykować. Nie można tylko pracować i żyć jakby w martwym punkcie, świecie bez duszy.

I znów zamknąłem oczy, by sobie przypomnieć ten urok i…