Sześć snów Laury Szuster - ebook

PROLOG

Pierwsza ocknęła się Zuza. Ogień sięgał niemal jej stóp. Miała ręce wykręcone za oparcie krzesła i skrępowane jakimś sznurem. Albo cienkim drutem. Raczej drutem, bo czuła ciepło na nadgarstkach, jakby ktoś skuł ją rozgrzanymi kajdankami.

Spróbowała wstać, ale stopy miała przywiązane do poprzecznego szczebla pod siedzeniem. Tak samo jak siedzący tyłem do niej Arek i Meleks.

Zaczęła kaszleć. Dym i nagrzane opary ptasich odchodów zagnieździły się w jej krtani. Czuła, że umrą tu we trójkę. Ona zupełnie świadoma. Chłopcy nieprzytomni. Może już się podusili we śnie. Mają szczęście.

Gołębnik trzeszczał jak zgniatany orzech włoski. Ogień powchodził w boksy i wykurzył ptaki, które próbowały siadać na metalowej siatce o niedużych oczkach. Widocznie jednak siatka też była już mocno nagrzana, bo odfruwały i nie mogąc znaleźć sobie miejsca, zahaczały skrzydłami o płomienie lub o swoich płonących braci. Kilka takich ognistych kul spadło na ziemię i znieruchomiało.

Zuza zauważyła u Meleksa tuż przy uchu ranę, z której linią rozwidlającą się jak delta rzeki płynęła krew i barwiła kołnierzyk jasnej polówki. Chłopak wciąż był nieprzytomny; głowa opadła mu na ramię, odsłaniając szyję, i Zuza pomyślała, że gdyby nie płonęli teraz z gołębiami, tylko – dajmy na to – z sępami, pewnie obsiadłyby Meleksa we dwa albo trzy i zupełnie bezsensownie rozdziobałyby mu tę szyję do reszty.

A może gołębie też są do tego zdolne? Kto wie co się roi w ich gładziutkich, błyszczących głowach. Tym bardziej teraz, kiedy kilkanaście z nich płonęło. Ładnie. I godnie, z tym ich charakterystycznym zaśpiewem i świstem skrzydeł, który przypominał złośliwy śmiech.

Zuza usłyszała głos. Gdzieś z zewnątrz, spoza gołębnika. Chyba mężczyzna. Po chwili pukanie. Nie, walenie. Ktoś próbował się tu dostać. Krzyczał coś wysokim, przejętym głosem. Może kobieta?

Chciała coś odpowiedzieć, ale miała usta pełne żółtego dymu i pyłu wznieconego z ziemi przez skrzydła gołębi. Zdobyła się jedynie na coś pomiędzy nosowym „a” i „e”, przeciąg­łym i zupełnie niemodulowanym, bo już nawet na to zaczęło brakować jej sił. Zauważyła, że wraz z tym zabawnym, trochę brzmiącym z niemiecka dźwiękiem z jej ust, jak z komina, wylatuje mnóstwo dymu.

Płomienie podpełzły pod jej stopy. Zrobiło jej się bardzo, bardzo ciepło. Wiedziała, że jak ogień obejmie nogawki, to już pójdzie z górki. Pod koniec będzie wyglądać jak jedno wielkie przypalone ludzkie ścięgno.

Pomyślała, że chciałaby zobaczyć ostatni raz swoją maleńką córeczkę.

Chwilę później obudził się Arek. Płakał. Ale przynajmniej od razu zaczął walczyć. Rozbujał krzesło, zwalił się razem z nim na ziemię i zaczął podrygiwać w stronę wyjścia z gołębnika. Tam jak na razie było najmniej ognia. Upadł twarzą w górę z dala od płomieni. Na nieszczęście dla Zuzy, bo spojrzała w oczy swojego przyjaciela.

Nie dostrzegła w nich strachu ani bólu.

Widziała determinację i właśnie to ją tak ubodło.

Myślała, że będzie miała większą wolę walki. Silniejszą chęć, żeby nie kończyć życia w wieku dziewiętnastu lat. Tymczasem z każdym łykiem gąbczastego, gorzkiego dymu było jej coraz bardziej wszystko jedno. Obojętność wypełniła jej brzuch, połykała ją bez gryzienia jak watę cukrową, aż w końcu uznała, że tak chyba musi być i że może nawet lepiej, że umrze. Kiedy na sekcji zwłok rozetną jej brzuch, z jej nie do końca wypalonych trzewi uwolni się balon żółtego dymu. Zawiśnie nad stołem, a lekarz sądowy wciągnie odrobinkę nosem, nawet niechcący, i sam w sekundę straci chęć do czegokolwiek. Uzna, że życie Zuzy było bezwartościowe, przerwie sekcję i nawet pracownikom firmy pogrzebowej powie, że to musiała być paskudna dziewczyna, pełna obojętności, nie warto jej nawet pochować, a jeśli już muszą, to niech zrobią to gdziekolwiek. Naprawdę, obojętnie gdzie.

Zaczęło ciemnieć jej przed oczami.

Zdążyła jeszcze tylko zobaczyć tył głowy Meleksa za ścianą gęstego dymu. Nawet gdyby gołębie chciały wydziobać mu kawałek szyi, było na to za późno. Meleks się palił. Polówka na nim sczerniała, włosy zniknęły w szybkim rozbłysku.

Dopiero teraz Zuza zaczęła płakać. Dopiero teraz, gdy niemal straciła przytomność, ta sytuacja zrobiła się koszmarnie realna. Dotarło do niej, że umierają. Po chwili wydało jej się, że Meleks się poruszył. Ale możliwe, że to palona skóra pobudziła nerwy do ostatnich skurczów.

Gruchanie zrobiło się intensywniejsze. Nie głośniejsze. Po prostu ten dźwięk z ptasich gardzieli był coraz szybszy, zlewający się ze sobą, jakby gołębie przed śmiercią chciały sobie przekazać coś ważnego. Nawet te, które stawały w płomieniach, próbowały się po prostu poderwać w górę i gruchały, dopóki nie przepaliły im się gardła. Te dźwięki były takie irytujące.

To chyba była jej ostatnia myśl.

*

Nad Gruziec uniósł się smród palonych piór i zwęglonego ludzkiego mięsa. Jedynym tematem rozmów stał się pożar gołębnika.

Połowa mieszkańców, głównie zachodniej części miasteczka, bo w tę stronę wiał wiatr, mówiła, że przez kilka kolejnych dni czuli w gardle gorzki posmak. Drugiej połowie, do których dym nawet nie doleciał, od samych tych opowieści wydawało się, że coś nieprzyjemnego wyścieliło im przełyki, i to wrażenie za nic nie chciało ustąpić. I jedni, i drudzy pili dużo wody, trochę dlatego, że to był naprawdę ciepły początek października, a trochę, żeby wypłukać z siebie to nieprzyjemne uczucie. Wymyć ponure myśli i wyobrażenia o tym, jak to mogło wyglądać.

W niedzielę, tuż przed południową mszą, na schodach kościoła ustawiły się cztery podobnie wyglądające i tak samo uczesane kobiety. Najniższa z nich, rzucająca zawsze na tacę pięćdziesięciozłotowy banknot, nieproszona poprawiła koleżance kołnierzyk, choć wszystko było z nim w porządku.

– W końcu od nich odetchniemy – powiedziała, jakby jej płuca były najbardziej skażone odorem. – To były naprawdę okropne, okropne dzieciaki.

Nikt się nie odezwał.ROZDZIAŁ 1

TERAZ

1

Kiedy otworzyłam oczy, mniej zdziwiła mnie stalowa obręcz z łańcuchem przy mojej kostce niż to, że bolał mnie tył głowy. Nie miewam migren, nie jestem alergiczką, w szpitalu nie byłam ani razu, bo nawet urodziłam się podobno na gumo­leum w przedpokoju, kiedy moja biologiczna matka uznała, że w wannie nie może swobodnie rozłożyć nóg i przeć. Później też miałam sporo szczęścia. Żadnego zapalenia ucha, wyrostka, rentgenów i rozcięć skóry głębszych od tych spowodowanych rantem papieru. Ósemki w zeszłym roku zaczęły mi wychodzić bezboleśnie.

Ale teraz bolało.

Dotknęłam tyłu głowy. To nie było jakieś konkretne miejsce. Pulsowała mi cała potylica, od ucha do ucha, i dopiero gdy zjechałam dłonią niżej, na kark, poczułam zaschniętą skorupę. Zdrapałam paznokciem jej fragment i położyłam na czubku języka.

Krew.

„Nie panikuj”, powtarzałam w myślach.

Zeszłam rękami niżej. Ramiona, piersi, dłonie. Nic oprócz głowy mnie nie bolało.

Smartband. Wciąż miałam go na nadgarstku, nikt mi go nie zabrał. Jednak kiedy podświetliłam ekran, okazało się, że nie jestem połączona ze swoim telefonem. Mogłam sprawdzić wyłącznie datę, godzinę i stan naładowania baterii.

I puls, ale na tę wartość akurat wolałam nie patrzeć. Mog­ła być wyższa niż po sprincie, który czasami urządzałam sobie w Lesie Kabackim.

Co do baterii zostało pięćdziesiąt dziewięć procent. To jakieś pięć dni użytkowania.

Próbowałam pozbyć się złych myśli. Jakie pięć dni? Nie miałam zamiaru zostawać tu ani godziny dłużej.

Gdyby było jasno, mogłabym ocenić, czy kręci mi się w głowie. Pewnie tak. Żołądek zachowywał się, jakby przyjął trzy czwarte butelki wina. Czy z błędnikiem było lepiej? Nie miałam szansy tego ocenić. Wokół mnie wisiało czarne powietrze, a w głębi niego tliły się niewiele jaśniejsze nieregularne plamy, które równie dobrze mogły być zarysami mebli, zwisającymi na sznurach martwymi kotami albo twarzami ludzi, którzy wpatrują się we mnie z kątów pomieszczenia. Po każdym mrugnięciu ciemność wyświetlała mi coraz to nowe obrazy.

Byłam w obcym miejscu. To więcej niż pewne. Inna aura, inny zapach. Nie czułam wilgoci charakterystycznej dla piwnic czy strychów. Raczej niewietrzony pokój. Ale nie mój.

Metalowa obręcz na kostce była szeroka, a łańcuch o ciasno zwartych oczkach solidny. Bardziej z gatunku tych, które dźwięczą, kiedy rzuci się je na ziemię, niż szeleszczą przesuwane w palcach. Nie do rozerwania.

Powinnam krzyczeć, rozpłakać się i szarpać za obręcz, ale uznałam, że nic bardziej nie zaskoczy tego, który mnie tu uwięził, niż moje opanowanie. Nawet wypracowałam sobie na szybko trzy zasady. Trzy oddechy.

Nie będę krzyczeć.

Wydech.

Nie będę płakać.

Wydech.

Ani prosić o litość.

Wydech.

Miałam wielką ochotę złamać dwa pierwsze punkty z listy, ale jeśli to wszystko jest jakimś kretyńskim żartem, to muszę grać niewzruszoną i opanowaną. Wówczas to ja będę śmiać się jako ostatnia. Przetrzymam cię, chuju.

Próbowałam sobie przypomnieć ostatnie chwile sprzed utraty przytomności. Wiem, że miałam powiedzieć rodzicom o tym, że rzuciłam studia. To nie byłaby przyjemna rozmowa. Pierwszy rok fizyki na warszawskiej politechnice skończyłam z najwyższą średnią. Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że tak będzie. Mniej więcej w połowie podstawówki zauważyłam, że myślę równaniami, obrazami, które pojawiają się w mojej głowie znikąd, wystarczy, że zobaczę odpowiednie wzory. W liceum pierwszy raz usłyszałam, i to od nauczycielki, że jestem ponadprzeciętnie zdolna i że jeżeli skończę tak jak ona, czyli ucząc głąby za cztery dwieście na rękę, to mam jej się nie pokazywać na oczy. Poszłam na politechnikę chyba bardziej z poczucia obowiązku niż z pasji, bo dość szybko okazało się, że choć fizyka jest prościutka, to zupełnie, ale to zupełnie mnie nie interesuje. Nie to chcę robić w życiu.

Musiałam w końcu powiedzieć rodzicom, że moja nudna i doskonale płatna kariera naukowa za granicą nigdy nie dojdzie do skutku. Ta trudna rozmowa miała odbyć się dzisiaj, a ja lubię takie rozmowy poprzedzać długimi, samotnymi spacerami. I to chyba wtedy musiało się coś stać. Problem polega jednak na tym, że nie pamiętam, żebym w ogóle wychodziła na dwór. Pamiętam szybką rundkę w _Simsy_, ale to było przed południem. Pamiętam podłączanie słuchawek bezprzewodowych do ładowania, bo coś dzieje się z prawą i rozładowuje się szybciej niż lewa. Pamiętam syreny za oknem, jedną za drugą. Coś musiało się wydarzyć w okolicy.

Zastanawiało mnie, czy sprawca mojego porwania mógł zakraść się do mojego pokoju na przykład przez okno. Może akurat drzemałam, a on jakoś mnie obezwładnił i wyniósł? Tylko wtedy sprawców musiałoby być co najmniej dwóch.

Mimo że oczy otworzyłam kwadrans temu, nadal okropnie chciało mi się spać. Więc albo jest noc, albo mam wstrząs mózgu.

W ciemności, przy chłodnym kaloryferze, z łańcuchem u nogi zaczęłam tracić nadzieję i dostrzegać prawdę, która chwilę po przebudzeniu wydawała mi się absurdalna.

To koniec.

Jestem ofiarą. Zostałam uwięziona.

Nie wiem jeszcze, przez kogo, ale wygląda na to, że stałam się właśnie jedną z tych młodych kobiet, o których pisze się, że uciekły swoim oprawcom, o ile oczywiście ucieknę, albo że zaginęły spod domu i rozpłynęły się jak smużka dymu znad gasnącej zapałki.

Światło w pomieszczeniu zapaliło się bez żadnego ostrzeżenia. Biały rozbłysk. Fala blasku wlała mi się pod powieki. Skoro wzrok tak bardzo już przywykł do ciemności, to może spędziłam tu więcej czasu, niż mi się wydaje. Przepełniony pęcherz coraz mocniej dawał o sobie znać.

Przysłoniłam twarz dłońmi. Dopiero po kilkunastu sekundach byłam w stanie uchylić powieki.

„Nie panikuj”.

Pokój.

Rzeczywiście znajdowałam się w pokoju. W najzwyklejszym, najbardziej pozbawionym wyrazu pomieszczeniu, które mogło należeć zarówno do nastolatka, jak i samotnego faceta w średnim wieku. Okleinowane biurko, płowy dywan, dwudrzwiowa szafa, regał, który kiedyś mógł pomieścić sporą liczbę książek, ale teraz nawet stąd widziałam na nim jedynie grubą warstwę kurzu. Żadnych sprzętów elektronicznych, plakatów ani kwiatków.

Po prostu pokój, który na mnie czekał. Jak cela.

W drzwiach zamontowany został otwierany za pomocą kodu zamek szyfrowy.

Za plecami miałam okno; musiało być przysłonięte czymś od zewnątrz, bo nawet jeśli była teraz noc, to za szybą trudno było dostrzec jakąkolwiek głębię, grę cieni czy najmniejszą odrobinę światła. Nic. Czarny, płaski prostokąt.

Kaloryfer, do którego przypięty był drugi koniec łańcucha, miał temperaturę kostki lodu. Omiotłam wzrokiem całe pomieszczenie, szukając jakiejś wskazówki. Czegokolwiek. Pociechy, że to wszystko jest czyimś żartem. Albo potwierdzenia, że jest gorzej niż źle.

Nagle, kiedy akurat mój wzrok zatrzymał się na drzwiach, klamka powędrowała w dół i zastygła, jakby ktoś się zastanawiał, czy wejście do środka jest dobrym pomysłem. Wstrzymałam oddech. Trzy sprawy.

Nie krzyczeć.

Nie płakać.

Nie prosić o litość.

Próbowałam sobie wyobrazić, co musiałoby się wydarzyć, żebym złamała swoje postanowienia. Nie boję się bólu, chociaż jak dotąd nie doświadczyłam takiego obezwładniającego.

Gwałt kilka razy dziennie? Głębokie cięcia skóry? Odcinanie kończyn? To by mnie złamało; świadomość, że ktoś będzie mnie podtrzymywał przy życiu, kiedy będę bezużytecznym torsem, któremu została jedynie głowa.

Poruszyłam uwiązaną nogą. Łańcuch szczęknął. Myślę, że jego długość pozwoliłaby mi obejść dookoła pokój. Czułam, jak moja pewność siebie i przekorna chęć bycia nieustępliwą kruszeją i stają się milionami ziarenek piasku, który zostanie wywiany najlżejszym podmuchem otwieranych drzwi.

Wzrok wciąż przyzwyczajał się do światła, mimo to starałam się nie mrugać.

I być silna. Cokolwiek się wydarzy.

Po drugiej stronie drzwi musiała zapaść ostateczna decyzja, bo klamka zawisła niemal w pionie. Nie przypasowało jej to jednak i jęknęła w nieprzyjemnym powitaniu.

Drzwi powoli się uchyliły.

2

Upłynęło pół sekundy, zanim mój mózg przetworzył obraz, który ujrzałam. Przez te pół sekundy byłam bliska krzyku.

Do pokoju weszła postać jak z koszmarnego snu.

Miała białą twarz ze źrenicami w takim samym kolorze. Nad nimi zgrubiałe łuki brwiowe. Potworny, groteskowo szeroki uśmiech rozciągający się pod same uszy. Bordowe dziąsła. I, kiedy postać podeszła bliżej, dojrzałam zęby, które bardziej przypominały dwa rzędy ciasno wbitych, sękatych kołków.

Maska demona lub jakiegoś potwora z zaświatów. Silikonowa, lecz dość realistyczna. Wyrażała albo ciągłe perwersyjne zaskoczenie, albo niepohamowaną radość po udanej psocie. Nie mogłam się zdecydować. Obie możliwości wydały mi się jednakowo ohydne.

Postać miała na sobie obszerną bluzę z narzuconym na głowę kapturem. I rękawiczki, czarne, lateksowe.

Wstałam z podłogi. Łańcuch zgrzytnął. Dopiero teraz poczułam, jak jestem osłabiona. Pokój zawirował, ale skupione na podniszczonych panelach spojrzenie pomogło mi ustabilizować obraz.

Nie chciałam siedzieć przy kaloryferze. To by pokazywało moją uległość, a jedyne, co mi pozostało, to nadszarpnięta duma i wciąż, mimo bólu, dobrze pracująca głowa.

Trzęsły mi się nogi.

Okropnie się bałam.

Że się zacznie. Obojętnie co, ale że będzie bolesne, powolne i że już nigdy nie zobaczę rodziców.

– Czegoś potrzebujesz? – rozległ się głos z góry.

Dopiero teraz dostrzegłam nieduże głośniki w rogach u zbiegu sufitu ze ścianami. Głos brzmiał jak zmodyfikowany. Jednak nie w stylu pragnących zachować anonimowość świadków, którzy siedząc w cieniu, przemawiają w programach telewizyjnych. To był męski głos, ale nieco trzeszczący, modulowany i byłam sobie w stanie wyobrazić, że porywacz pod maską ma mikrofon z jakimś urządzeniem, które bezprzewodowo łączy się z głośnikami.

Starałam się uspokoić oddech.

Mężczyzna zaskoczył mnie tym pytaniem. Wszedł z pustymi rękami. Spodziewałam się w nich wszystkiego: strzykawki, wymyślnych narzędzi do zadawania bólu albo sprzętu do nagrywania chorych fantazji. Tymczasem człowiek, który mnie uwięził, pyta o to, czy mi czegoś nie brakuje.

– Wiedzy – odparłam w końcu. – Chcę znać powody, dla których się tu znalazłam. Gdzie jestem, co masz zamiar ze mną zrobić i kiedy mnie wypuścisz.

– Umysł ścisły. – Porywacz nawet nie drgnął. – Potrzebujesz danych, żeby rozwikłać zagadkę.

– Potrzebuję wolności. Jak każdy umysł niezależnie od predyspozycji.

– Wiem, jest ci trochę niewygodnie, ale to musi tak wy­glądać…

– Nie musi – przerwałam mu. Czułam, że jestem bliska złamania swojej trzeciej zasady. „Nie prosić o litość”. – Możesz mnie odstawić… gdziekolwiek, poradzę sobie z powrotem do domu. Przecież nie widziałam twojej twarzy. Nie znam twojego prawdziwego głosu. Po prostu możesz mnie ogłuszyć i zabrać stąd. Skąd w ogóle krew na mojej szyi?

– Od uderzenia.

– Nie wyczułam rany.

– Jest bardzo mała – odparł porywacz. – Skóra na czaszce ma milimetr grubości. Byle ranka strasznie krwawi. Zdezynfekowałem ją, gdy byłaś nieprzytomna.

Umilkł, jakby czekał na podziękowania.

Po raz pierwszy odniosłam wrażenie, że postać przede mną wcale nie musi być mężczyzną. Obszerna bluza maskowała sylwetkę, a pod kapturem mogły przecież znajdować się spięte włosy. Jeśli to mężczyzna, to średniego wzrostu. Jeśli kobieta – raczej z tych wysokich, ale nie jakoś przesadnie. Wiem, że dużo powiedziałyby mi dłonie. Tu nie da się oszukać.

– A więc jak będzie? – Oderwałam wzrok od czarnych rękawiczek.

– Nie ma mowy. Zostajesz tu.

– No to pierdol się.

Krokiem, który wciąż nie zdradzał jednoznacznie płci, nieznajomy skierował się do wyjścia. Przy drzwiach odwrócił się do mnie bokiem. Pod takim kątem uśmiech na masce wyglądał jeszcze upiorniej.

– Zapytam ostatni raz i wyjdę – rozległo się z głośników. – Czy czegoś potrzebujesz?

Postanowiłam pójść na całość. I nie dać się stłamsić, choć w tych okolicznościach brzmiało to co najmniej żałośnie. Ale do czegoś ten człowiek mnie przecież potrzebował. Jeśli zdecyduje, że mam żyć, nieważne, czy dzień, czy kilka tygodni lub miesięcy, to moje problemy będą teraz jego problemami.

– Chcę się wysikać i wziąć prysznic. – Nie spuszczałam wzroku z mlecznych oczu. – A z rzeczy, których potrzebuję, to podpaski. Mam okres. I jutro urodziny.

Maska poruszyła się lekko w górę i dół. Odniosłam wrażenie, że ta odpowiedź mu się spodobała.

– Na tort i balony nie licz. Całą resztą się zajmę.

Znowu zostałam sama.

Kiedy zamaskowany człowiek znów się pojawił, trzymał coś w dłoniach. Moje serce ponownie na ułamek sekundy stanęło.

Podniosłam się.

Dopiero gdy zamknęły się drzwi, zobaczyłam, że niesie talerz. Chyba tekturowy. Coś na nim parowało.

– Nie jestem głodna – skłamałam. – Muszę do toalety, dłużej nie wytrzymam.

– W porządku.

– W porządku? Muszę się wysikać, teraz!

– Najpierw zjesz i odpowiesz mi na kilka prostych pytań – odparł porywacz. – Szczerość ci się opłaca.

Postawił talerz na biurku. Sięgnął oboma rękami do kieszeni bluzy.

To wtedy podjęłam decyzję. Spontaniczną.

Rzuciłam się na zakapturzoną postać w chwili, gdy stała tyłem do mnie.

Impuls. Nieracjonalny. Nielogiczny. Szczególnie w moim stanie i z przywiązaną nogą.

Wiedziałam, że muszę to zrobić najszybciej jak tylko mogę, bo łańcuch i tak mnie spowolni. Zapomniałam tylko, że zanim doskoczę do niego, sunące po ziemi żelastwo zdąży go zaalarmować.

To wystarczyło.

Obrócił się akurat, gdy dopadłam rękami jego twarzy. Przerzucił mnie przez ramię. Uderzyłam plecami o biurko.

Założyłam, że maska ma gumkę opinającą tył głowy. Stąd kaptur, żeby zakamuflować włosy. Kolejny minus dla mnie: wczepiłam się paznokciami w upiorny uśmiech i próbowałam pociągnąć go do siebie, ale zbyt mocno przylegał do skóry.

Porywacz skutecznie mnie blokował. Wygiął mi obie ręce do tyłu, a kiedy podkulonymi nogami zaczęłam kopać go w żebra, naparł na mnie całym ciałem. Znalazłam się w potrzasku, unieruchomiona, jakby zalała mnie gęsta żywica.

Maska znalazła się przy moim uchu.

– Nigdy więcej tego nie rób – usłyszałam z głośników.

Kiedy nacisk zelżał, zamachnęłam się oswobodzoną ręką. Przeciwnik sparował cios i wyprowadził swój. Krawędzią otwartej dłoni, prosto w krtań. Na chwilę straciłam oddech. Wtedy poczułam pociągnięcie za nogę, przejechałam po biurku jak po tafli lodu i wylądowałam na podłodze razem z nietkniętym posiłkiem. Rozdzierający ból w kości ogonowej pozwolił mi zapomnieć, że nie mogę oddychać.

Ułożyłam się na boku. Poczułam ciepłą wilgoć na podkoszulce. Znowu krew? Wsunięta pod żebra ręka dała mi odpowiedź. Purée z ziemniaków.

Mój oprawca szedł w stronę drzwi.

– Nigdy więcej?! – wrzasnęłam mu w plecy pierwszym haustem powietrza, jaki udało mi się nabrać. – To jak długo masz zamiar mnie tu trzymać?

Odwrócił się. Uśmiech był cały czas równie szeroki. I równie upiorny.

– Po prostu tego nie rób – powiedział. – Nie zbliżaj się do mnie, to nie zrobię ci krzywdy.

– Akurat!

Tak bardzo chciało mi się spać. Byłam wycieńczona, a atak odebrał mi resztki energii. Oczy same mi się zamykały. Przegram.

Zmusiłam się do zejścia ze stołu i usiadłam pod kaloryferem, chociaż kość ogonowa pulsowała przeszywającym bólem.

Wyczułam coś pod ręką.

Plastikowy nóż. Wystarczyło niepostrzeżenie nakryć go dłonią. Wsunąć pod rękawy bluzy.

Chłodny plastik dotknął mojego nadgarstka. Skrzyżowałam ręce na piersi, żeby nóż się nie wysunął.

Usłyszałam kroki.

Na moim lewym nadgarstku pojawiło się dość mocne, czerwone otarcie. Musiałam skaleczyć się o któryś z połamanych sztućców w trakcie szarpaniny.

Potwór kucnął. Nie bał się, mimo że kilka chwil wcześniej odważyłam się go zaatakować. Widziałam, jak całym sobą chce mi pokazać swoją dominację. Oparł pięści o podłogę, a silikonowa maska kolejny raz znalazła się tuż przy mojej twarzy. Spojrzałam prosto w ten niewzruszony, triumfalny uśmiech. Bordowe dziąsła i dwa rzędy zbyt licznych i zbyt odsłoniętych zębów. Ktokolwiek ukrywał się pod maską, wiedział, że nie zaatakuję ponownie. Napawał się tą świadomością.

Zmęczenie i rezygnacja wzięły górę. Poczułam ciepło. Ciemna plama anektowała coraz większy obszar ud. Nie walczyłam z tym. Pęcherz tak przyjemnie pustoszał. Mój umysł też. Nagle zrobiło mi się wszystko jedno. Schowałam głowę w zgięcie łokci i pozwoliłam sobie na niczym nieskrępowany płacz. Druga z moich trzech zasad została właśnie złamana.

– Skończmy, po prostu skończmy to przedstawienie… – jęknęłam. – To zabrnęło za daleko, słyszysz? Czego chcesz ode mnie? Co? I kim jesteś?!

Spodziewałam się jakiejś cynicznej odpowiedzi. Albo ciosu. Tymczasem porywacz znów mnie zaskoczył. W głosie, który po chwili wydobył się z sufitu, wychwyciłam strach. Dużo strachu.

– O to samo chcę zapytać ciebie. Dokładnie o to samo: kim ty, do cholery, jesteś?

3

„Zwykłą, dwudziestojednoletnią dziewczyną”, pomyślałam, kiedy pokój znów zanurzył się w mroku. Kobietą, która mogłaby z łatwością zrobić doktorat, wyjechać na zagraniczne stypendium, ale woli udzielać korepetycji czternastolatce, która tego nie potrzebuje. Kobietą, która wciąż jest tak bardzo zależna od zdania rodziców, że ukrywa to, że gra w mało poważne gry sprzed kilkunastu lat, i mimo że jest już dorosła, boi się powiedzieć im o przerwanych studiach. Która zarabia w internecie swoim głosem i ciałem.

I czerpie z tego przyjemność.

Z tym zarabianiem jest różnie. Nie zawsze kolorowo. You­Tube nie przynosi jakichś kokosów. Ledwie kilkaset złotych rocznie. Nagrania ASMR to jednak nisza, choć kiedy zaczynałam trzy lata temu, wydawało mi się, że w tym zwariowanym, pędzącym świecie zaistnieje większe zapotrzebowanie na tego typu treści. Ale to wszystko jakoś stanęło, zresztą podobnie jak u innych twórców.

Na niektórych filmach przez czterdzieści pięć minut szepczę kojące rzeczy i opowiadam, jak układam moich odbiorców do snu. Odgrywam spokojne scenki albo zbliżam do mikrofonu różne przedmioty. Pocieram je, zgniatam, szeleszczę nimi i opukuję długimi paznokciami.

Wszystko po to, żeby zrelaksować moich fanów i pomóc im usnąć.

Tak naprawdę większą radość niż te kilkaset złotych dają mi współprace reklamowe. Otrzymuję przesyłki z gąbkami, płynami do kąpieli, słodyczami, szczotkami do włosów albo, jak ostatnio, z portfelem, który ma zarówno zatrzaski, jak i suwak, i to wszystko pięknie brzmi na nagraniu. A jeszcze lepiej mi się z tego portfela korzysta.

Bardzo to lubię i przywykłam do myśli, że nie będzie z tego dużych pieniędzy.

Co innego OnlyFans.

Nie widzę problemu w pokazaniu kawałka ciała podczas transmisji na żywo w internecie. Robię to dwa razy w miesiącu, zawsze w sobotę, kiedy rodzice wyjeżdżają do Płocka. Półtorej godziny drogi. Babcia od strony taty jest w ośrodku opieki paliatywnej, ale jej stanem dużo bardziej przejmuje się mama. Co dwa tygodnie robi ojcu wyrzuty, że mógłby się ruszyć, bo to w końcu jego matka, a on i tak w sobotę nie robi nic innego, tylko ogląda seriale. Ojciec mówi, że to żaden grzech i właśnie tak chce spędzać wolny dzień, a od własnej matki jedyne, co dostał przez całe życie, to wpierdol i szklanki z brązowego arcorocu w dniu ślubu z mamą. Koniec końców jadą. Dzwonię do nich, niby żeby upewnić się, czy dotarli na miejsce, i zapytać, w jakiej formie jest babcia, ale tak naprawdę chcę mieć pewność, że na przykład nie zmienili planów albo czegoś nie zapomnieli i nie przekręcą klucza w drzwiach, gdy będę akurat przebrana za diabliczkę.

Nie mam ciała supermodelki, ale nie o to tu chodzi. Umiem tak siadać na łóżku, że wyglądam na zgrabniejszą niż w rzeczywistości.

Przebrania.

To one robią największą robotę i to dla nich fani wchodzą na mój kanał. Mówiąc o przebraniu, mam na myśli cały image: od odpowiednich strojów, najlepiej ze znanych filmów lub gier, ale mogą też być inspirowane anime lub rolami społecznymi, po makijaż i wszelkie dodatki, które wywołują oczekiwany efekt. Oczekiwany przeze mnie i przez moich odbiorców.

Oczywiście wdzianka, które chowam w skrytce pod dnem szafy, muszą być odpowiednio wyuzdane: koronki, podwiązki, obroże i dużo futerka albo lateksu. Makijaż mocny, ale nie przesadnie, peruka dobrej jakości, bo te tanie tak się błyszczą na nagraniach, jakby ktoś wylał białko jajka na włosy. Już to przerabiałam. Peruka za sześć stów to minimum. Są też oczywiście takie za pięć i pół tysiąca, ale one z kolei wyglądają zbyt naturalnie. A chodzi właśnie o to, żeby zachować wrażenie udawania, zabawy, po której dziewczyny wracają do swojej zwykłej, często bardzo skromnej, postaci. Aż do kolejnego występu.

Z najmocniejszych rzeczy zdarza mi się zsuwać ramiączka stanika i wypinać pupę do smartfona. Zawsze w majtkach, a często również w pończochach, więc nie za wiele widać, ale trochę o to właśnie u mnie chodzi.

No i _ahegao_.

Czyli raz na jakiś czas przybliżam się do obiektywu, robię lekkiego zeza i wysuwam język. Najmocniej jak się da, prawie na brodę. Dobrze, jakby ściekała z niego ślina. Faceci to uwielbiają. Przez te kilkadziesiąt sekund robią przelewy jak w amoku. Kwoty byłyby wyższe, gdybym odsłoniła piersi. Prawie wszystkie dziewczyny to robią. Piersi i dużo, dużo więcej. To jednak granica, której postanowiłam nie przekraczać. Mam stałych fanów, którym wystarcza to, co robię.

Czasami przykuwam się kajdankami do łóżka.

To dlatego, kiedy odzyskałam świadomość, zaniepokoił mnie ból głowy, a nie spętana kostka. Wiedziałam, że przez cały weekend będę sama, więc nikt mnie nie nakryje. Bardziej przeraziło mnie to, że straciłam przytomność na wizji. Okropnie boję się tętniaków i niewyjaśnionych zapaści.

To by oznaczało potężną kompromitację i odpływ fanów.

*

Kiedy nieznajomy po raz trzeci wszedł do pokoju, dźwigał w rękach dwa metalowe wiadra z pokrywami.

– To twój prysznic – powiedział, stawiając pierwsze wiadro na ziemi. – I toaleta.

Huknął drugim i zawrócił pod drzwi.

Uniosłam pokrywy. W jednym znajdowała się woda niemal po sam brzeg, w drugim jedynie na dnie.

– Mam się tu… wypróżniać? – zapytałam.

– A w tym pełnym myć. Był trochę inny plan – przyznał porywacz – ale okazałaś się niebezpieczna. A co najmniej nieprzewidywalna.

Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.

– Ja okazałam się niebezpieczna? – Potrząsnęłam nogą z łańcuchem, żeby przypomnieć mu, kto mnie tu uwięził, kto chodzi w masce stwora i moduluje głos. – Jesteś silnym facetem, nie musisz się bać kogoś takiego jak ja.

Odpowiedział mi dziwny pomruk z głośników. Mógł być wyrazem dezaprobaty albo kpiny. Chyba to drugie, bo nieznajomy stał niewzruszony, a jego szeroki uśmiech i mlecznobiałe źrenice zdawały się mówić, że robię z siebie kretynkę.

– Potrzebuję odrobiny prywatności. – Zmieniłam temat i wskazałam na wiadra. – Jakaś zasłonka albo coś. Od góry też.

Wciąż cisza. Delikatny, przeczący ruch głową.

– I co, będziesz się na mnie gapił? – rzuciłam.

– Wyjdę.

– Mówię ogólnie. Przez kamery.

– Nie ma żadnych kamer – odparł porywacz i dodał, widząc moje zdziwione spojrzenie: – Stąd nie da się uciec, nie muszę kontrolować cię przez całą dobę.

– A co z ubraniami? – Pokazałam na wciąż mokre dżinsy. – Muszę się w końcu przebrać.

Mężczyzna podszedł do szafy i oparł się o nią, jakbyśmy prowadzili swobodną rozmowę podczas domówki.

– Wszystko jest tutaj. Do wyboru, do koloru.

A więc jednak o to chodzi. „Do wyboru, do koloru”.

Przebieranki. I prywatne pokazy.

Już wcześniej zastanawiałam się, ile dziewcząt podejmuje świadomą decyzję o zarabianiu w ten sposób, a ile z nich jest do tego przymuszanych. Nie łudziłam się, w części przypadków tak to właśnie wygląda. Ładna otoczka jest w każdym filmie i podczas każdej transmisji na żywo. Łóżko przystrojone leciutkim baldachimem, puchate poduszki, słodkie akcesoria i ledowe lampki układające się w rozgwieżdżone niebo. Ale w ilu produkcjach poza kadrem są wyzysk, łzy i samotność?

– Możesz podejść i sama sprawdzić – odezwał się porywacz, widząc moją konsternację. – Nie rozumiem w ogóle, dlaczego cały czas siedzisz przy kaloryferze. Masz łóżko z pościelą, biurko, regał, na razie pusty, ale jak będziesz chciała, to przywiozę ci coś do czytania. Naprawdę, łańcuch jest na tyle długi, że możesz korzystać ze wszystkich mebli i sprzętów. Przejdź się po pokoju, od teraz należy do ciebie.

– A ja? Też należę do ciebie? – rzuciłam, ale nie doczekałam się odpowiedzi. – I co dalej?

– Będę wracał codziennie, mniej więcej o tej samej porze. Dostaniesz jedzenie, wymienię ci wodę w wiadrach. I będziemy rozmawiać. Godzina sesji jak u psychoterapeuty albo w konfesjonale.

– Nie mam z czego ci się spowiadać.

I znów, mężczyzna nawet się do tego nie odniósł. Puknął dwukrotnie czarnymi palcami w drzwi szafy, a później bez słowa wyszedł z pokoju.

Długo nie mogłam się ruszyć z miejsca. Duży mebel był dla mnie jak sezam kryjący niewątpliwie wszystko to, czym nie chciałam się w tych okolicznościach zajmować.

Ale ciekawość w końcu wzięła górę.

Ostrożnie podeszłam do szafy. Złapałam za gałkę i uchyliłam drzwi.

Wnętrze rzeczywiście wypełniały ułożone na półkach ubrania. Jednak żadne wyuzdane uniformy ze świata gier czy filmów. Najzwyklejsze codzienne ciuchy, zupełnie odbiegające od tego, co wyobrażałam sobie jeszcze chwilę temu. Proste koszulki, bez nadruków, a nawet jeśli, to w dobrym smaku. Legginsy. Dwa swetry, po dotyku domyśliłam się, że raczej z tych droższych. Ponadczasowy krój.

Majtki. Seksowne, ale w granicach rozsądku. Podobały mi się. Sama bym takie kupiła.

Było w tym coś rozczulającego. Pojednawczego i wynaturzonego zarazem. Zupełnie nie wiedziałam, co mam o tym myśleć.

Kiedy przesuwałam w palcach śliski materiał koszulowej bluzki, w pokoju zgasło światło. Umyłam się i przebrałam w zupełnej ciemności. Ubrania wybierałam na czuja, po dotyku, a ściągając przepocony stanik, nie dbałam o to, czy ten zboczeniec widzi mnie w podczerwieni.

Domknęłam drzwi szafy i niedługo potem sama poczułam, jakby ktoś odłączał mnie od źródła energii. Byłam wycieńczona. Chciałam się po prostu zdrzemnąć.

Nie interesowało mnie czyjeś łóżko. Nie moja pościel i prześcieradło. Czułam, że jeśli się na nim położę, pokój zawłaszczy mnie, wciągnie jak ruchome piaski, utuli i powie, że tak właśnie ma być. Że wszystko jest dobrze, a ja wymyślam.

Na znak protestu położyłam się na podłodze przy szafie. W najbardziej niewygodnej pozycji, jaka przyszła mi do głowy. Dawała mi upragnione poczucie tymczasowości, jakiegoś okresu przejściowego, który przecież musi się niedługo skończyć.

Zrobiło mi się ciepło. Obrazy przed oczami zafalowały jak na rozbujanej łodzi pośrodku sztormu. Najpierw obraz porywacza, który puka palcami w drzwi szafy, a mnie przebiega przez myśl, że dźwięk, choć tłumiony przez lateksowe rękawiczki, wydaje się zbyt donośny. Czyli długie paznokcie. Kobieta. I później ten pomruk dezaprobaty, kiedy zasugerowałam, że nieznajomy jest mężczyzną, bo tak łatwo poradził sobie z moim rozpaczliwym atakiem. Z drugiej strony, nie słyszałam o kobiecie porywaczu. To statystycznie częściej mężczyźni.

Obrazy zaczęły nachodzić na siebie, przybierać groteskowe kształty. Hipnotyzowały. W każdy zakamarek mojego ciała weszło zmęczenie.

Przestałam z nim walczyć.

Powieki ważyły zbyt dużo. I piekły, jakby dostał mi się pod nie stygnący popiół.

Szarość.

Przymknęłam je tylko na chwilę. Tak mi się wydawało.

Tylko na chwilę.

Moją ostatnią myślą było to, że uda mi się stąd uciec. Nie wiem jeszcze jak, ale zrobię to.

Tyle że wszystko, co wiedziałam o życiu, czego mogłam się spodziewać, wszelkie prawdy i reguły, zwłaszcza te, o których uczyłam się na studiach, ale też zwykłe założenia, pozwalające mi funkcjonować w przewidywalnym do tej pory świecie, to wszystko przestało obowiązywać w momencie, kiedy zamknęłam oczy i zasnęłam.

Wówczas wszystko się zmieniło.

_Dalsza część w wersji pełnej_