Tajemne imię - ebook

Prolog

Cienie uwięzione w ścianach Domu Przodków z zaciekawieniem podążały wzrokiem za władczynią krainy. Thurisaz szła pewnie, choć od dawna dręczył ją niepokój. Teraz jednak rozwiązanie problemu było w zasięgu ręki. Właściwie miała je we własnej ściśniętej dłoni.

Otworzyła okrągłe drewniane drzwi i wkroczyła do wielkiej sali, teraz dziwnie pustej, gdy już nie wyczuwało się w niej obecności Mędrca. Wciąż rosło tu Drzewo, potężne i rozłożyste, a zza jego pnia wychylił się wysoki fer o brunatnej skórze. Na głowie miał diadem udekorowany parą rogów.

– Zdradził? – spytała królowa.

Najwyższy kapłan westchnął.

– Tak, Mędrzec nas zdradził.

Thurisaz to właśnie podejrzewała. Nagła śmierć starego opiekuna Drzewa Wzroku musiała oznaczać, że duch krainy zemścił się na nim za szczególną zbrodnię.

– A więc od tej pory więcej o nim nie mówmy. – Władczyni uniosła wysoko głowę. – Teraz realizacja planu spadnie wyłącznie na nasze barki.

Wyciągnęła rękę i rozprostowała palce. Rozjaśnił je blask złotych obrączek, które uniosły się, skąpane w jasnej poświacie.

– Pora znów ich użyć – powiedziała królowa. – Musisz je pobłogosławić.

Horacy Geebleen umarł ot tak, po prostu, zupełnie nie uprzedziwszy o tym Eostre. A przecież byli małżeństwem, co powinno do czegoś zobowiązywać. Mimo wszystko niedługo po nim płakała. Zbyt często widywała duchy, by wierzyć w ostateczne pożegnania i tego typu rzeczy. Żałowała tylko, że mąż nie zostawił jej po sobie niczego oprócz bałaganu na strychu. Porządek zagościł tam dopiero, gdy Eostre przyjęła na nauki tego chłopaka z Sehrgaru i wmówiła mu, że sprzątanie to dobra magiczna praktyka. Ale teraz, po pięciu latach, młodzieniec nadal tu siedział i najwyraźniej nie miał co ze sobą zrobić, więc – nie po raz pierwszy – to ona musiała pomyśleć za niego.

– Dziś jest ten dzień – oznajmiła.

Chłopak patrzył na nią z uwagą. Od dobrych dziesięciu minut chodziła tam i z powrotem, bawiąc się wielką krostą na brodzie, co oznaczało, że jest głęboko zamyślona.

– Jaki dzień? – spytał powoli.

– Wielki – odparła. – Wielki dla ciebie.

Podeszła do drewnianych drzwi, stojących samotnie na środku pokoju. Można było obejść je dookoła i zdawało się, że donikąd nie prowadzą. Jednak gdy tylko wiedźma je otworzyła, natychmiast wysypało się zza nich mnóstwo gratów. Odkopała w tej stercie pozłacany zegarek, który zamiast cyfr miał znaki astrologiczne. Już od dawna chciała się go pozbyć, ale zbieracze magicznego złomu jakoś nie zaglądali w te strony.

Wiedźma wzięła go i położyła na stole.

– To transporter – oznajmiła. – Zawsze myślałam, że się do czegoś przyda – skłamała.

– I co masz zamiar z nim zrobić?

– Wysłać cię do świata ludzi, oczywiście.

Chłopak przeraził się.

– Ale… ale wiesz, jak to działa, prawda?

– Wiem – odparła czarownica. Umiejętność obsługi leżała pewnie gdzieś na dnie jej podświadomości, zakryta bardziej przydatnymi informacjami, ale wiedźma była przekonana, że jeśli zechce, jakoś się do niej dokopie.

– A potem? – drążył chłopak, przyglądając się zegarowi, ale bojąc się choćby go dotknąć. – Co, jak już mnie tam wyślesz?

– Potem? – Wiedźma wydała się zdziwiona pytaniem. – Potem się zobaczy. Jakoś to będzie.

Melindę Gibbons zbudziło gwałtowne pukanie do drzwi. Zerwała się z łóżka, czując, jak zamiera jej serce. Za nic w świecie nie chciała, by to matka otworzyła. Nikt nie powinien widzieć jej w tym stanie. Kilkoma susami Mel zbiegła ze schodów i doskoczyła do drzwi. Nie zastanawiała się, kto mógł się dobijać o tej porze. Miała tylko nadzieję, że od razu sobie pójdzie.

Gdy tylko otworzyła drzwi, owładnęło ją jeszcze gorsze uczucie. Wszystko, o czym pragnęła zapomnieć, wróciło do niej jak wciąż żywy koszmar.

W progu stała kobieta w ciemnym płaszczu. Jej długie rdzawe włosy opadały luźno na ramiona i choć dawno już się ściemniło, na nosie miała okulary przeciwsłoneczne.

– Czego tu chcesz? – warknęła Mel.

– Dobry wieczór – odparła spokojnie Astrin. – Możemy porozmawiać? Mam do ciebie sprawę.Rozdział 1

Wiedźma i mag

Wysoki, młody mężczyzna przemierzający teraz ulice Londynu sprawiał wrażenie, jakby bardzo nie chciał rzucać się w oczy. Nieszczególnie mu to jednak wychodziło. Szedł szybko, rozglądając się dyskretnie na boki. Wysoko postawiony kołnierz zakrywał mu uszy, a płaszcz, wyglądający na wyjęty sprzed dwóch epok, sunął za nim jak płachta i łopotał na wietrze. W dodatku młodzieniec trzymał w dłoni wielki złoty zegarek na łańcuszku, zbyt duży, by wsunąć go do kieszeni.

Osobliwy wygląd sprawiał, że część przechodniów oglądało się za nim z zaciekawieniem. Mieli go pewnie za ekscentrycznego celebrytę, który wymknął się swoim ochroniarzom, albo za aktora z serialu o Sherlocku Holmesie. Naturalnie nie był ani jednym, ani drugim.

Kaspar Urbelius Zothar był magiem. A to oznacza, że – jak to zwykle bywa z magami – wyróżniał się z tłumu nawet, gdy tego nie chciał. Dopiero co opuścił Jaar i była to jego pierwsza wizyta w świecie ludzi. Od początku mu się tu nie podobało. Szybko zrozumiał, dlaczego starzy mędrcy z Sehrgaru nazywali ten świat czarną dziurą magii. Energia uciekała stąd niemal w popłochu. Przeciskała się przez ogromne burzowe chmury zgromadzone nad miastem, wnikała w zacinające krople deszczu, spełzała do kałuż, w których Kaspar z pluskiem zanurzał wysokie buty. Nie dziwiła go ta emigracja magii. Sam chętnie wskoczyłby w portal stały i przeniósł się do jakiegoś przyjemniejszego miejsca w Jaarze.

Ale Kaspar Zothar był nie tylko magiem, ale również czarownikiem. I to przyuczonym przez nie byle kogo, bo przez samą Eostre Geebleen, która wiele znaczyła w pewnych kręgach, przynajmniej w czasach, gdy jeszcze żyli ich przedstawiciele. Powierzając mu enigmatyczne zadanie („Znajdź błyszczący granatowy przedmiot”), Eostre dała mu też pewne wytyczne. Na kartce zapisała adres, pod który miał się udać. Kaspar zastukał w papier różdżką i włożył go do buta, pozwalając, by prowadziła go magia. Nawet w tym zwichniętym świecie moc działała całkiem dobrze, bo dość szybko udało mu się dotrzeć pod sklep o nazwie SELENE. Jego przybycie obwieściły wiszące nad drzwiami dzwonki, ale nikt nie zwrócił na to uwagi. W środku były tylko dwie osoby, całkowicie pochłonięte czytaniem tarota.

– Czy to oznacza coś złego? – spytała niska kobieta, dla której robiony był odczyt.

– Tak – odparła druga, siedząca za ladą. Ta bez wątpienia była wiedźmą i zarazem ekspedientką. Jej włosy były nieco zmierzwione, a oczy szeroko otwarte, choć bardziej na świat równoległy niż ten, który ją otaczał. Miała na sobie aksamitnie czarną suknię, a jej szyję i ręce zdobiła srebrna biżuteria. Widząc przerażenie w oczach kobiety, której wróżyła, szybko dodała: – To znaczy nie. Niekoniecznie. Tak trochę to… Choć może wcale. W sumie to za bardzo nie ma sensu rozprawiać o przyszłości.

Widząc rozkojarzenie wiedźmy, klientka zmarszczyła czoło.

– Jak to? – odparła. – W końcu po to tu przyszłam…

Czarownica nerwowo odchrząknęła. Kaspar, choć mierziło go nieco używanie tarota do wróżenia (magowie używali kart w celach wyższych, jak to nazywali), podszedł do lady i spojrzał na rozkład. Na stoliku leżały tylko trzy karty: Wieża, As Mieczy i Mag.

– Mogę? – zapytał i nie czekając na odpowiedź, zaczął tłumaczyć: – Z całą pewnością sprawy nie mają się dobrze, ale to właściwie pocieszające, bo gdy jest tak źle, jak u pani, wiadomo, że gorzej już nie będzie, prawda? – Wyszczerzył się do kobiety, która w jednej chwili zupełnie pobladła. – Miecze… Cóż, to oznacza konflikty; mimo to właśnie pani będzie stroną zwycięską. No, a potem mamy Maga. To cudownie! Ta karta mówi, że znajdzie pani wszelkie narzędzia, by tkać swoją przyszłość. Wie pani, jakie są narzędzia maga? Różdżka, athame…

Ktoś chrząknął. Kaspar uniósł wzrok znad kart, by napotkać chłodne spojrzenie ekspedientki. Szybko jednak jego uwagę na powrót zwróciła druga kobieta.

– Może mi pan powiedzieć coś jeszcze?

Niesłusznie ignorując wzrok wiedźmy i sądząc, że zrobi dobre wrażenie, popisując się znajomością tarota, Kaspar poprosił klientkę o wyciągnięcie dwóch kolejnych kart.

– Ach, pentakle – powiedział, spojrzawszy na nie. – Sprawa dotyczy finansów. Jakiś młody mężczyzna…

Urwał. Wszystko samo do niego przyszło. Nie potrzebował już kart. Po prostu wiedział.

– Chodzi o syna! No tak! Ciągle pani na niego łoży. Skubaniec. Musi się ustatkować. Może pani z nim spokojnie porozmawiać, choć sugeruję raczej, by go wykopać. Raz-dwa i po krzyku. Moja wiedźm… To znaczy mam na myśli moją babcię… Ona by tak zrobiła.

Nawet nie zdawał sobie sprawy, że podczas odczytu miał zamknięte oczy. Obrazy, które pojawiły się pod jego powiekami, były żywe i wyraźne. Gdy otworzył oczy, kręciło mu się w głowie. Rozdziawione usta kobiety świadczyły, że powiedział jej prawdę, co do joty. Sam zdziwił się nagłym przypływem zdolności dywinacyjnych, bo dotąd nieszczególnie je rozwijał.

Ale w jednej rzeczy się pomylił. Jeśli dotąd sądził, że swoją interpretacją zrobi wrażenie na ekspedientce, nie mógł się bardziej minąć z prawdą. Przez chwilę posyłała mu lodowate spojrzenie, a potem gwałtownym ruchem porwała swoje karty z lady.

– Mam nadzieję, że nie masz więcej pytań, Angie? – spytała oficjalnym tonem kobietę.

– Nie, nie, Selene, dziękuję – wyjąkała tamta. – Wszystko było nader jasne. – Sięgnęła po portfel. – Chciałabym… chciałabym zapłacić. – Wyciągnęła rękę z dwoma dwudziestofuntowymi banknotami, zastanawiając się, komu właściwie je wręczyć. Wreszcie jeden położyła na ladzie, a drugi wcisnęła zdumionemu Kasparowi. – Pan tu teraz będzie wróżył? – spytała, wychodząc.

– Ja… No cóż… – Kaspar spojrzał na ekspedientkę, która przesuwała teraz talię kart nad dymem kadzidła.

– Mamy teraz przerwę, Angie – powiedziała. – Gdybyś była tak łaskawa…

Klientka uśmiechnęła się do Kaspara i pożegnała z nim, zupełnie ignorując wiedźmę. Gdy tylko wyszła, druga z kobiet włożyła karty pod ladę. Machnęła ręką, sprawiając, że drzwi zamknęły się na klucz, a zawieszona na nich tabliczka z napisem OTWARTE obróciła się na drugą stronę.

– No i co? – warknęła czarownica. – Jest pan z siebie zadowolony?

– Przepraszam. – Kaspar zrobił skruszoną minę. – Nie chciałem wchodzić w pani kompetencje.

Kobieta prychnęła.

– To nie ma nic do rzeczy. Chodzi o to, że ona jest nieprzynależąca.

– Ach, to znaczy, że…

– Że nie ma pojęcia o prawdziwych wiedźmach, o bezpośrednim działaniu magii i o Jaarze.

– Właśnie! – podchwycił Kaspar, uznawszy ten moment za idealny na zmianę tematu. – Właśnie stamtąd przychodzę.

Wiedźma obrzuciła go badawczym wzrokiem.

– Widzę.

Nie dało się ukryć, że chłopak był na bakier z ubiorem w świecie ludzi. Jego płaszcz wyglądał, jakby uszyto go za czasów królowej Wiktorii, a wysokie buty bardziej nadawałyby się na wyprawę w chaszcze niż odwiedziny w – bądź co bądź – eleganckim sklepie okultystycznym. W dodatku ten zegarek… Wzrok ekspedientki zatrzymał się na nim na dłużej. Prawdopodobnie stanowił jakiś magiczny artefakt.

Przybysz był też całkiem przystojny i gdyby wiedźma nie była tak wzburzona, z pewnością zauważyłaby to od razu. Wysoki i smukły; jego przyjemną twarz pokrywał delikatny, ciemny zarost, a kasztanowe, nieco zmierzwione włosy lśniły po części z powodu zdobiących je kropelek deszczu, po części być może przez magię, którą emanował. Chłopak był magiczny – to nie ulegało wątpliwości. Jego energia była silna, a zdolność czytania kart – ponadprzeciętna.

– Kim pan jest? – Wiedźma zamaskowała rodzącą się w niej ciekawość suchym tonem.

– Jestem Kaspar Zothar. Szukam pracy.

– Chyba nie u mnie…

– Mam referencje – zapewnił chłopak, po czym wyciągnął spod płaszcza podniszczoną teczkę. – I magiczne CV. Proszę tu zajrzeć.

Wręczył jej folder i z niecierpliwością czekał, aż przyjrzy się jego zawartości. Czarownica niechętnie wyciągnęła ze środka pomięty skrawek pożółkłego pergaminu, na którym napisano:

Szanowna Wiedźmo / Szanowny Magu (choć mam nadzieję, że raczej to pierwsze),

polecam Waszej uwadze tego oto młodzieńca. Długo studiował sztuki tajemne. Potrafi sporządzać świetne amulety, na które daje gwarancję roczną lub też dożywotnią (zależnie od potrzeby). Ręczę też za jego umiejętności w dojeniu kóz, choć ponoć w Waszych stronach większym szacunkiem darzy się koty. Proszę o zapewnienie mu wiktu i opierunku. Jeśli sam w sobie młodzieniec nie wystarczy, jako posag składam jego złoty zegarek.

Z błogosławieństwem

Eostre Geebleen

Wielka Wiedźma z Zachodnich Gór

– Eostre – oświadczył z dumą Kaspar, gdy wiedźma skończyła czytać. – Zawsze powtarza, że jej imię coś znaczy.

Czarownica nic na to nie odpowiedziała. To imię z całą pewnością coś znaczyło. Nie wiedziała tylko co i dla kogo.

Sięgnęła po CV. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła, było pełne nazwisko chłopaka.

– Urbelius – powiedziała cicho. – Jesteś magiem.

– Tak, z urodzenia – odparł Kaspar, niepewny, czy powinien teraz dumnie wyprężyć pierś, czy też skurczyć się ze wstydu. Ostatecznie wykonał coś pomiędzy, przestępując z nogi na nogę.

Wiedźma zwróciła uwagę na jego dłonie, gdzie poszukiwała znaku przynależności. Był tam. Serdeczny palec prawej dłoni chłopaka zdobił srebrny sygnet, co oznaczało, że Zothar odbył naukę na magicznym uniwersytecie i złożył pierwszą przysięgę magów. Czarownica rozpoznała nawet symbole należące do uniwersytetu w Sehrgarze, mieście magów. To było imponujące, choć jej na ten widok ścisnęło się gardło. Wspomnienia z tego miejsca miała dość przyjemne, ale kłopoty, których sobie tam napytała… Lepiej było do tego nie wracać.

Wczytała się w CV. Rozpatrywała już wiele podań o pracę. Zwykle pochodziły od nieprzynależących, których siłą rzeczy nie mogła przyjąć. Jako klienci byli w porządku; problem pojawiłby się, gdyby mieli spędzić w sklepie zbyt dużo czasu pod jej nieobecność.

– Rzucanie zaklęć, magia wiatru, alchemia teoretyczna, pisma ferów i jednorożców, runy magów… – Wiedźma mamrotała pod nosem zdolności Zothara, podczas gdy on sam rozglądał się po sklepie. O ile na zewnątrz, w zatłoczonym mieście, magia się rozpierzchała, o tyle tutaj solidne ściany utrzymywały ją w ryzach. To sprawiało, że Kaspar czuł się tu jak u siebie. Do tej pory miał tylko dwa domy: ciepły Sehrgar, gdzie co rano wraz ze słońcem wstawała Wenus, witana rozbrzmiewającymi w całym mieście hymnami, oraz zimne zbocza Zachodnich Gór. A oba te miejsca zamieszkiwała magia – tak samo jak sklep SELENE.

– Mag i czarownik. – Wiedźma wyrwała go z rozmyślań. – To dość nietypowe.

– Długa historia. – Kaspar machnął ręką. Nie miał niczego do ukrycia, ale to akurat była sprawa rodzinna.

– Chciałabym ją poznać – naciskała ekspedientka. – Skoro już prosisz mnie o pracę.

– A dostanę ją? – Oczy chłopaka rozbłysły.

Czarownica wyglądała na nieco zdziwioną.

– Na razie nic o tobie nie wiem, Kasparze Urbeliusie Zotharze. Nie licząc tego suchego CV. – Rzuciła papier na ladę.

– Hm… Cóż… – zaczął, zbity z tropu. – Urodziłem się w Sehrgarze jako sześćdziesiąty siódmy potomek maga Urbeliusa w linii kielicha, czyli matriarchalnej. Ukończyłem uniwersytet w mieście. Chciałem też poznać inne rodzaje magii, więc postanowiłem rozpocząć naukę u wiedźmy. Eostre mnie przyjęła i nauczała czarostwa, ale to…

Przez chwilę szukał odpowiednich słów. Wiedźma mu pomogła:

– To nie było tym, co sobie wyobrażałeś?

– Dokładnie. To znaczy, nie można powiedzieć, by magia czarownic była nauką ścisłą, prawda? Trochę zajęło mi wdrożenie się. Musiałem zrozumieć, czym jest czarostwo.

– I zrozumiałeś? – Czarownica przechyliła głowę. Kasparowi zdawało się, że czytała go teraz tak dobrze, jak on wcześniej czytał karty. Ale skąd miał wiedzieć, jakiej oczekiwała odpowiedzi?

– Tak – odparł niepewnie, co okazało się błędem. – To znaczy… Nie, nie do końca. Chyba nie da się tego tak jednoznacznie określić. Poszukiwałem… Nadal poszukuję, w zasadzie…

– Nie widzę powodu, dla którego miałabym cię przyjąć. – Ekspedientka wzruszyła ramionami.

Kaspar poczuł, jak rozpierzchają się resztki jego pewności siebie. Nie dał im uciec zbyt daleko. Położył na stole swój złoty zegarek.

– A mój transporter? – spytał.

– Co?

– No, ten złoty zegarek to transporter. Starczy odpowiednio go ustawić, a przeniesie właściciela gdziekolwiek.

Wiedźma przyjrzała się leżącemu na ladzie przedmiotowi. Dopiero teraz zauważyła, że nie miał zwyczajnej tarczy. Za wypukłą szybką w trzech kręgach widniały rzymskie cyfry, symbole planetarne i malutkie znaki magiczne, które trzeba by odczytywać chyba z lupą. Na każdym z rzędów kładła się inna wskazówka: najdłuższa – miedziana, średnia – srebrna, a najmniejsza – złota.

– Nie potrzebujemy takich rzeczy – oznajmiła czarownica. – U nas rolę przenośni odgrywają portale stałe.

– A czy wasze portale stałe mogą przenosić w czasie? – spytał, gorączkowo chwytając się ostatniej deski ratunku. – Bo mój transporter to potrafi.

Wiedźma otworzyła usta, jednak nie powiedziała ani słowa. Jej wzrok z powrotem powędrował w stronę transportera. Przedmiot wydawał się niepozorny, a twierdzenie chłopaka, jakoby miał przenosić w czasie… Cóż, brzmiało niedorzecznie. Wielu próbowało już podobnych rzeczy. Ba, sama miała wśród swoich przodków osobę, która zaszła w tej dziedzinie najdalej ze wszystkich. Niestety, dotąd nikomu się to nie udało.

Chłopak najpewniej przeinaczał jakieś fakty, może nawet kłamał. Mimo to jego słowa sprawiły, że w głowie wiedźmy pojawiła się nowa nadzieja. Nie mogła się oprzeć chęci poznania urządzenia.

– Jak to działa? – spytała. – Może przenieść gdziekolwiek i w kiedykolwiek, na przykład… powiedzmy, do maja zeszłego roku?

Kaspar odetchnął z ulgą, zorientowawszy się, że ekspedientka i najpewniej właścicielka sklepu połknęła haczyk. Zaraz jednak podrapał się z zakłopotaniem po głowie, bo w rzeczywistości nie miał pojęcia, w jaki sposób działa transporter.

– Ciągle jeszcze się nad nim głowię – oznajmił. – Muszę dokręcić kilka śrubek, wprawić mechanizm w ruch… Od dawna nikt go nie używał. Gdybym tylko miał kąt, by w spokoju nad nim popracować!

– Dobrze – westchnęła wiedźma. – Masz tę pracę.

– Dziękuję! – zawołał Kaspar.

– Musisz tylko nauczyć się paru zasad – ostrzegła kobieta. – Jesteśmy w sercu Londynu. Jeśli nie znasz geografii świata ludzi, radzę ci się doszkolić. Jest łatwiejsza od geografii Jaaru. U nas nic się nie rozszerza ani nie wyrasta w kilka chwil. Właśnie dlatego, że ten świat jest tak stały, ludzie nie przywykli tu do magii. Musisz utrzymywać pozory przed każdym nieprzynależącym. Co do wiedźm, sądzę, że łatwo je rozpoznasz. Mam nadzieję, że rozumiesz.

Nieschodzący z ust Kaspara uśmiech wskazywał, że niewiele sobie robił ze słów wiedźmy.

– Tak jest, proszę pani – oznajmił mimo to oficjalnym tonem.

– Nie ma potrzeby tytułować mnie „panią”. Jestem Selene. Selene Williams.

Już w następnej chwili Selene zbeształa się w myślach za wyjawienie nazwiska. Powinna od razu zdać sobie sprawę, że skoro Zothar pochodził z Sehrgaru, po prostu musiał już o niej słyszeć. Ale z drugiej strony prędzej czy później i tak by się dowiedział.

– Ta Selene Williams? – spytał, szeroko rozdziawiwszy usta. – Pomnik Błękitnego Mędrca ciągle nosi ślady po tym, jak go pomazałaś tymi nowoczesnymi hasłami!

– Och, doprawdy? – odparła wiedźma z zakłopotaniem. – Myślałam, że już go wyczyściliście.

Kaspar pokręcił głową.

– Wszyscy profesorowie uniwersytetu próbowali to zrobić, ale żadnemu do końca się nie udało.

– Cóż, użyłyśmy tylko… – Selene urwała, uznawszy, że wcale nie chce zdradzać swojej tajemnicy. Skoro magowie tak długo musieli mierzyć się z jej poglądami, niech dalej sobie z nimi radzą. – Nieistotne.

– Ale nie byłaś sama – przypomniał sobie Kaspar. – Była z tobą jeszcze jedna wiedźma. Nie pamiętam tylko, jak się nazywała.

– Hallander – odparła szybko. Odkąd pokłóciła się ze swoją przyjaciółką, niechętnie wypowiadała nawet jej nazwisko.

– To było naprawdę… obrazoburcze. – Chłopak zachichotał, nie dostrzegając zmiany na twarzy wiedźmy. Po chwili spoważniał i dodał: – Ale ja się z tym zgadzam. No, w kwestii kobiet i magii. Też uważam, że powinny mieć prawo do nauki na naszym uniwersytecie. W końcu są w magii tak samo dobre jak mężczyźni. Właśnie dlatego postanowiłem uczyć się u wiedźmy.

– Zapewne – odparła zdawkowo Selene. Zdawała sobie sprawę, że Zothar doskonale wie, co powiedzieć, więc z tym większym trudem mu ufała. Tak czy inaczej, nie mogła odmówić mu pewnego uroku. – Rozejrzyj się teraz po sklepie, żeby trochę się z nim zaznajomić. Potem pokażę ci twój pokój. Spodziewam się, że skoro przybywasz z Jaaru, nie załatwiłeś sobie jeszcze żadnego mieszkania.

Lepiej było mieć go na oku, zwłaszcza ze względu na transporter.

– Zgadza się – odparł, po czym lekko się skłonił i ruszył w głąb sklepu.

Wycieczka między regałami nie zajęła mu wiele czasu. Nic go nie zaskoczyło. Magowie i wiedźmy używali w większości takich samych narzędzi, a te, które zgromadziła Selene, nie mogły zrobić wrażenia na nikim, kto był już w Sehrgarze. Nie były brzydkie, ale nawet najlepsze z nich w mieście magów nie stanowiłyby rarytasów. Kaspara bardziej interesowały przedmioty typowe dla wiedźm: miotły i kociołki. U Eostre nie miał własnych – używali tych samych.

Bez problemu rozpoznał czary rozszerzające. Ich wykorzystanie wydało mu się dziwne, skoro Selene usiłowała ukryć magię.

– Po prostu nie mówimy o niczym wprost – wyjaśniła, gdy wrócił do lady i o to zapytał. – Ludzie czasem coś wyczują, ale w takich wypadkach nie należy ciągnąć tematu, wówczas sami wymyślą sobie wytłumaczenie. Nie uwierzyłbyś, ile wymówek potrafią znaleźć, by nie uwierzyć w magię. – Westchnęła. – Nieważne. Chodź, teraz pokażę ci pokój.

Przez zaplecze, na którym oprócz stołu zawalonego papierami stała jeszcze wielka lodówka, przeszli do korytarza, gdzie pięły się kamienne schody.

– Cały budynek należy do mnie – tłumaczyła Selene, prowadząc po nich Kaspara. – Od zawsze stanowił własność mojej rodziny. Podczas rewolucji przemysłowej zaczęliśmy go wynajmować ludziom przybyłym do miasta. Jak to mówią: czarownica też musi z czegoś żyć. Ja wynajmuję pokoje. Trudno utrzymać się z samego sklepu, nawet kiedy jest się pełnoetatową wiedźmą. Ty oczywiście nie musisz płacić za wynajem. Mieszkanie będzie odpowiednikiem części wypłaty, opierunkiem, jak to nazwała Eostre.

Wiedźma mówiła teraz nieco ściszonym głosem. Echa ich kroków niosły się po masywnych schodach. W korytarzu panowała surowa atmosfera, ze ścian miejscami schodziła farba. Gołym okiem było widać, że Selene dbała o sklep o wiele bardziej niż o resztę budynku.

Nagle do ich kroków dołączyły kolejne. Ktoś szybko zbiegał po schodach. Po chwili Kaspar ujrzał dziewczynę z burzą czarnych włosów. Powpinała w nie mnóstwo wisiorków i sznurków, które podrygiwały, gdy przeskakiwała po dwa stopnie naraz. Chyba tylko instynkt sprawił, że na nich nie wpadła, bo zdawało się, że nie dostrzegała niczego na swojej drodze.

– Diano! – zatrzymała ją Selene. Dziewczyna odwróciła się w jej stronę z naburmuszoną miną.

– Hm? – mruknęła.

– To Kaspar. – Wskazała Selene. – Będzie mieszkał w kamienicy i pracował w naszym sklepie.

Kaspar uśmiechnął się i już wyciągał rękę, by przywitać się z dziewczyną (słyszał, że w świecie ludzi tak właśnie wypada), jednak ona go zignorowała.

– Tak? Świetnie – burknęła, po czym wypadła z budynku.

– To moja córka. Jest dość… No, ciągle gdzieś się spieszy – wytłumaczyła ją Selene.

Chłopak tylko wzruszył ramionami. Nie szukał znajomości, a już na pewno nie z kimś tak nieokrzesanym, jak córka Selene.

Minęli jeszcze dwie kondygnacje, aż w końcu wiedźma mogła otworzyć przed nim drzwi jego nowego pokoju. Nie było tam niczego wielkiego. Pomalowane na biało puste ściany, małe łóżko i drewniane biurko. W głębi znajdowało się wejście do łazienki.

– To wszystko – oznajmiła Selene. – Mam nadzieję, że jest okej.

– Jasne! – Kaspar nie musiał udawać zadowolonego. Nie znał się na warunkach mieszkalnych w świecie ludzi, więc te uznał za wystarczające.

– W takim razie zostawiam cię, żebyś mógł się – czarownica spojrzała na jego płaszcz – rozpakować. Choć chyba nie masz zbyt wielu rzeczy.

Mogła się oczywiście mylić. Jako mag Zothar wiedział, jak upchnąć cały swój dobytek w bucie albo w kieszeni.

– Poradzę sobie – odparł, po czym wyciągnął różdżkę. – W razie czego mam pomoc – dodał, szczerząc się.

– No, tylko bez przesady – ostrzegła go. – W budynku jest pełno nieprzynależących.

– Ma się rozumieć.

Selene rzuciła na pokój jeszcze jedno zakłopotane spojrzenie i zamknęła drzwi. Już po sekundzie otworzyła je ponownie.

– Aha, ostatnia kwestia. Pracę zaczniesz od jutra, ale jest jeden warunek.

– Tak? – Kaspar spojrzał na nią pytająco.

– Wolałabym, żebyś nikomu nie wróżył.

Chłopak od razu zgodził się spełnić ten wymóg; śmiechem wybuchnął dopiero, gdy gdzieś w dole ucichły kroki jego nowej pracodawczyni.

Ciąg dalszy w wersji pełnej