Tajemnica starej leśniczówki - ebook

Składam serdeczne podziękowania

Mojej Żonie Czesławie

za okazaną cierpliwość podczas

pisania tej książki

Rozdział 1

Wchodząc do samolotu, Steve Carey nie miał wesołej miny. Rozstanie z kobietą, która wiele dla niego znaczyła przeżywał boleśnie. Wyjątkowo nagły wylot do Polski mu nie odpowiadał . Chciał pozostać jeszcze przez jakiś czas w Nowym Jorku, mając ciągle nadzieje, ze Diana zrozumie błąd i wróci . „Gdybym nie odebrał tego telefonu od Greena, wszystko może ułożyłoby się inaczej?” – karcił sam siebie. Samolot nabierał szybkości. „Green myśli, że przywiozę te obrazy bez kłopotu i położę, jak prezent pod choinkę” – psioczył w duchu na szefa. Wznosząc się w powietrze, samolot zatoczył koło i obrał właściwy kurs. Przez okno widział, jak zostawia Nowy Jork – miasto, w którym pozostawił ukochaną Dianę. Odpiął pas i poprosił przechodząca stewardesę o podwójną whisky. „Może nie będzie tak źle i szybko uporam się z obrazami” – pomyślał, godząc się z losem.

– Whisky dla pana – usłyszał miły, ciepły głos, który momentalnie skojarzył z głosem Diany.

– Dziękuję pani. – Spojrzał na dziewczynę, która stawiając zamówiony drink, uśmiechnęła się. Zerknął na zegarek. „Jutro o tej godzinie będę w Złotym Rogu. Ciekawe, co się tam przez tyle lat mogło zmienić?” Stanęła mu przed oczami matka, z która urwał kontakt po śmierci ojczyma. Alkohol rozgrzał go, zrobiło się ciepło i przyjemnie. Przymknął powieki i zasnął.

***

Misza Szczepanowicz rozsiadł się wygodnie w fotelu i podniósł słuchawkę telefonu. Spoglądając co chwilę w notes, wybrał numer Zofii Balickiej i cierpliwie czekał na połączenie. Był mężczyzną średniego wzrostu o kruczoczarnych włosach i małym, staranie przystrzyżonym, czarnym wąsiku. Nienaganna, biała koszula jaką miał na sobie mocno kontrastowała z oliwkową cerą, która dodatkowo była opalona letnim, brazylijskim słońcem. Spojrzał bezwiednie w okno, gdzie widział wyjątkowo spokojne fale Oceanu Atlantyckiego.

– Halo. Czy mogę rozmawiać z panią Zofią Balicką? – spytał.

– Proszę chwilkę poczekać, babcia zaraz podejdzie – usłyszał w słuchawce. Co znaczy nowoczesna technologia? – pomyślał, widząc na ściennej mapie dzielącą go z Polską odległość. – Wystarczy wystukać odpowiednie numery i...”.

– Zofia Balicka przy telefonie – usłyszał w słuchawce.

– Dobry wieczór pani. Pani pozwoli, że się przedstawię. Moje nazwisko Misza Szczepanowicz. Dzwonie do pani z Brazylii i chciałbym przekazać coś bardzo ważnego, do czego zobowiązany zostałem przez ojca. Chodzi, proszę pani, o pani męża Antoniego Balickiego, z którym ojciec przyjaźnił się w Nowosybirsku. Tak się składa, ze w najbliższych dniach będę w Polsce i, o ile pani pozwoli, chciałbym spełnić zobowiązanie wobec nieżyjącego ojca i oddać w pani ręce list.

– Doprawdy nie wiem, co powiedzieć... Oczywiście, z największą przyjemnością spotkam się z panem.

– Doskonale. Nie mogę w tej chwili dokładnie określić konkretnej daty, ale myślę, ze będzie to w pierwszych dniach grudnia. Zapewniam, ze uprzedzę panią o przyjeździe.

– Będzie bardzo miło pana gościć. Odkładając słuchawkę, spojrzał na wykaz obrazów, jaki leżał na biurku. Nie będzie łatwo. Ale za ten list, jaki mam , powinienem mieć jakieś względy.

– Misza, gdzie jesteś? Taka piękna pogoda, a kisisz się w klimatyzacji. Nie lepiej trochę odpocząć na świeżym powietrzu?

– Już idę, kochanie. „Rzeczywiście, czas trochę odetchnąć świeżym powietrzem” – pomyślał, wychodząc z pokoju.

***

Pociąg wyraźnie zwalniał. Piotr Balicki, wychodząc z przedziału wagonu na korytarz, zamknął cicho drzwi i zapalił papierosa. Przez brudne okno wdzierała się do środka biel lezącego na zewnątrz śniegu. Spojrzał na popielate niebo, z którego w każdej chwili mógł zacząć padać śnieg, „ Sceneria jak w bajce. Dawno takiego czegoś nie widziałem” – pomyślał. Mimowolnie odwrócił się i widząc nadal śpiącą Annę, uśmiechnął się. „Ma dziewczyna talent do spania”. Spojrzał na zegarek. Jeżeli nie będzie miał spóźnienia, to za pól godziny powinniśmy być na miejscu. „Musze obudzić Annę” – pomyślał, wchodząc do przedziału.

– Dojeżdżamy? – spytała cicho.

– Prawie. Spójrz, jaki bajkowy widok za oknem. – Spojrzała na niego i uśmiechnęła się.

– Widzę, ze naprawdę cieszysz się z przyjazdu tutaj o tej porze roku. Odwróciła głowę w stronę okna i jęknęła z zachwytu.

– Naprawdę ślicznie to wygląda – powiedziała zachwycona.

– Cieszę się, Aniu, ze dałaś się namówić na przylot do Polski. Oprócz tego, że załatwię sprawy, to spędzimy nadchodzące Święta Bożego Narodzenia i Sylwestra zupełnie inaczej niż dotychczas. Piotr Balicki usiadł koło żony i mocno ją przytulił.

– Wyobraź sobie przez moment taką scenerię: pada śnieg, za oknem jest lekki mrozek, z okna na poddaszu leśniczówki mamy widok na obsypane śniegiem konary drzew, które zapadły w głęboki, zimowy sen. W noc sylwestrową zrobimy kulig. Z płonącymi pochodniami pognamy przed siebie, nie martwiąc się o nic. Australijski upal pozostanie jedynie jako wspomnienie. Co ty na to?

– Brzmi wspaniale, Piotrze. Ale tak do końca nie wierze w to, by marzenia w całości się spełniły. Pamiętasz Grecję? – spytała, patrząc na Piotra. – to chyba ostatni przykład, który jeszcze nie zatarł się w pamięci. Wiem jedno, ile razy czegoś bardzo pragniesz i snujesz plany, to zawsze wychodzą tylko kłopoty. Mam rację? – spytała, nie spuszczając wzroku z męża.

– Chyba masz – westchnął. – Ale teraz będzie zupełnie inaczej. Będziemy u rodziny, a to różnica – powiedział zdecydowanie, nie chcąc zapeszać.

– Oby tak było, jak mówisz. – Anna odczekała chwilę, patrząc na las i powiedziała:

– Nie wiem dlaczego, Piotrze, ale niepokoi ten twój spadek. Rozumiałabym, gdyby były to pieniądze. Przelewasz z jednego konta na drugie i po kłopocie, ale dom? W dodatku zabytkowy? To przerasta moje siły.

– Będzie tu stał i czekał, aż przywiozę księżniczkę – zażartował Piotr. W drzwiach przedziału ukazał się konduktor.

– Dzień dobry państwu, proszę okazać bilety do kontroli.

– Dojeżdżamy do Złotego Rogu? – spytał Piotr, patrząc na zmęczoną twarz konduktora.

– Tak. Właśnie się zbliżamy , proszę pana. Piotr, chowając do kieszeni okazane konduktorowi bilety, zwrócił się do żony.

– Czas się zbierać, Aniu. Myślę, że już ktoś czeka na stacji – . Ściągając z polki walizki, usłyszał głos Anny.

– Daleko jest ze stacji do leśniczówki? – spytała, kiedy zostali sami. Piotr podejrzliwie spojrzał na żonę.

– Będzie parę ładnych kilometrów. Dlaczego pytasz? – Anna spojrzała jedynie katem oka i się uśmiechnęła .

– Aniu! Znowu wywołujesz wilka z lasu. – Mroźne, ostre powietrze owiało twarze, kiedy wysiedli z pociągu i znaleźli się na ośnieżonym peronie stacji Zloty Róg. Intensywne promienie przedzierającego się przez chmury słońca, odbite od śniegu, powodowały ostry ból oczu.

– Państwo Baliccy? – spytał niespodziewanie wysoki mężczyzna, podchodząc .

– Tak – powiedział Piotr, patrząc przymrożonymi oczami na stojącą przed nimi postać.

– Jestem Stanisław Balicki. Bratanek Zosi a twój kuzyn. Właśnie przyjechałem i pomyślałem, ze będzie miło przejechać się saniami po prawdziwym, puszystym śniegu, którego zapewne nie pamiętacie.

– Miło nam, że chciałeś sprawić przyjemność. A przy okazji to cieszę się, że tak szybko poznałem kolejnego członka klanu Balickich. – Widząc przymrożone oczy Anny, zwrócił się do niej:

– Aniu, poznaj kuzyna, którego do tej pory znalem jedynie ze słyszenia.

– Milo poznać, Stasiu. Chciałabym serdecznie podziękować za wspaniały pomysł z saniami. Nazywaj mnie Anna albo Ania. Jak wygodniej. – Wyciągnęła swa szczupłą dłoń.

– Wiele czytałem przed waszym przylotem o Australii i muszę się przyznać, ze zazdroszczę tego wspaniałego, upalnego słońca, no i opalenizny. – Ujął delikatnie wyciągniętą dłoń Anny i porównał ze swoja, białą jak śnieg,

– No cóż, Stasiu, marzysz o ciepłym słońcu, my natomiast chętnie pomarzniemy. Jednak teraz, jeśli mogę prosić, jedzmy już, bo nie wiem, jak Anna zniesie po tylu latach to zimno.

– Oczywiście. Że też o tym nie pomyślałem. – Chwycił jedna ze stojących na śniegu walizek i zwrócił się do przyjezdnych:

– Sanie zostawiłem tam, koło drzewa. – Wskazał ręką miejsce. – muszę powiedzieć, że w leśniczówce wszyscy czekają. Nawet ciocia Zosia nie położyła się po śniadaniu, tylko chodzi od okna do okna, wypatrując. Prawda jest też taka, że właśnie od cioci najwięcej się dowiedziałem . Myślę, że będziemy mieć mnóstwo czasu na to, by się lepiej poznać.

– Na pewno tak będzie .

– Pozwolisz? – Nie czekając na zgodę, otulił Annę kocem, kiedy usiadła w saniach.

– Jestem ciekawy, Piotrze, czy po tylu latach będziesz pamiętał drogę do leśniczówki? – spytał Staszek, chwytając za lejce.

– Myślę, ze ciężko będzie przypomnieć sobie drogę, mam słabą pamięć. – Piotr raptownie się ożywił. – Ale powiedz , niedaleko leśniczówki, pod lasem, stał taki mały, zrujnowany domek. Mówiono , że ten, kto do niego wejdzie, będzie miał w życiu pecha. Stoi jeszcze? – Staszek wolno odwrócił się, nie puszczając lejców.

– No, no, jeżeli taka zła jest twoja pamięć, to tylko mogę pozazdrościć. – Piotr przez moment dostrzegł w jego wzroku jakiś niezrozumiały strach, obawę. – Stoi i straszy, Piotrze. Podziwiam , że po tylu latach pamiętasz takie drobiazgi. Rzeczywiście, tak mówiono o jego niezwykłych właściwościach i muszę powiedzieć, że nadal tak się mówi. Zresztą, sami go niedługo zobaczycie. Ze stacji kolejowej Złoty Róg do miasteczka, przez które musieli przejechać, by dostać się do leśniczówki, prowadziła tylko jedna droga, która biegła przez gęsty, stary las.

– Jak tu pięknie – szepnęła Anna, tuląc się do Piotra. „Latem musi tu być pięknie” – pomyślała, patrząc na pokryte grubą warstwa śniegu konary drzew, zwisające nad drogą. Budynek leśniczówki Jeleni Róg, a w głębi ruiny dawnego dworku, zobaczyli z niewielkiego wzgórza. Stał na skraju niedużej polany, otoczonej dorodnymi sosnami.

– No to jesteśmy na miejscu, moi drodzy. – Staszek zatrzymał sanie tuz przed schodami domu. Nie namyślając się, wyskoczył i pomógł wydostać się Annie.

– Tu jest jak w bajce – szepnęła z podziwem Anna, rozglądając się wokół. Przez chwile zatrzymała wzrok na starym budynku leśniczówki, którego budowlę wstępnie oceniła na schyłek dziewiętnastego wieku. „To chyba ma być ten spadek Piotra?” – pomyślała, nie mogąc uwierzyć.

– Natalko! – głośno zawołał Staszek, wystawiając z sań walizki. W drzwiach ukazała się kobieta o kruczoczarnych włosach, splecionych w gruby warkocz.

– Czemu tak krzyczysz? Ciocia dopiero co się położyła. Wprowadź gości do domu, bo biedaki na pewno zmarzły przez drogę. – Drzwi otworzyły się szerzej i na ośnieżone schody wbiegł chłopiec.

– Kangury przyjechały, kangury przyjechały! – uradowany zawołał głośno.

– Michałku! Jak możesz nazywać tak gości? – skarciła go stojąca w drzwiach kobieta.

– Marsz do domu, bo się jeszcze przeziębisz! – dodał Staszek.

– Naogląda się taki smyk rożnych filmów i głupoty później opowiada. Przepraszam.

– Nie masz, Stasiu, za co nasz przepraszać. Praktycznie na całym świecie nazywają mieszkańców Australii. Widzę, że nowo nabytą wiedzę na temat Australii przekazałeś synowi. – Piotr głośno roześmiał się, podnosząc ze śniegu walizkę.

– Chodźcie do domu – zaproponował Staszek, otwierając ciężkie dębowe drzwi i wtórując Piotrowi śmiechem. – Poznajcie moja żonę Natalię. Natalko, to kuzyn Piotr i jego żona Anna.

– Jak się cieszę, że mogę was wreszcie poznać. – Natalka z wyciągniętą ręką podeszła najpierw do bliżej stojącego Piotra. – Dużo słyszałam o tobie, Piotrze, jak i o twoich osiągnięciach detektywistycznych. Myślę, że będę mogła sporo się nauczyć.

Duszący, silny aromat używanych przez Natalię perfum drażnił zapachem. Natalia odwróciła głowę w stronę Anny i uśmiechnęła się.

– Tobie natomiast, Anno, bardzo zazdrosne, że możesz każdego dnia uczestniczyć w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek Piotra. – Poczekała chwile i dodała: – Jak odpoczniesz, musisz koniecznie o nich opowiedzieć. A teraz rozbierzcie się i siadajcie do stołu. Jesteście na pewno głodni i spragnieni, na dodatek zmarznięci. Jeżeli chcecie umyć ręce, to łazienka jest naprzeciwko.

– Muszę powiedzieć, że Natalka czasami przesadza z tym hobby. Wyobraźcie sobie, że właśnie w tej chwili moja wspaniała żona stara się amatorską głową rozszyfrować zagadkę, której początek miał miejsce przed pięćdziesięciu kilkoma laty. Jest to obecnie głośna sprawa, o której mówi się w całym kraju, a co ciekawe, dotyczy naszych stron.

– Nie przesadzaj, Stasiu. By rozszyfrować zagadkę zaginionych obrazów, trzeba mieć nie lada głowę. Nie taką, jak moja. Kto wie, czy Piotr nie podjąłby się rozwiązania?

– Nie przeceniajcie mnie. To prawda, że parę razy udało się coś wyjaśnić do końca i usidlić przestępcę, ale myślę, że też miałem przy tym dużo szczęścia. – Podszedł do stołu i nalał do szklanki gorącej herbaty. Anna zdjęła futrzana kurtkę i wyszła. Od kiedy tylko weszła do budynku, była niemal przekonana, że dom od wieków kryje wiele rodzinnych tajemnic. Ale też coś, czego nie potrafiła dokładnie określić. Rozejrzała się. Przez małe okienka, umieszczone wysoko w ścianie korytarza, wpadały promienie słońca, skąpo oświetlając przeciwległa ścianę zbudowaną z dużych, kamiennych głazów. Ułożona na posadzce korytarza mozaika pochłonęła całą uwagę. Uklękła. Obejmując wzrokiem kolorowy okład, skupiła uwagę na drobnych elementach. po chwili była pewna, że jest to stara, włoska szkoła z Rawenny, która przeżywała w Europie ogromny renesans za czasów napoleońskich.

– Co tu robisz, drogie dziecko, na lodowatej posadzce?

Anna uniosła głowę i widząc tuż nad sobą starszż, siwa kobietę, trzymająca za rękę chłopca, poderwała się na równe nogi.

– Proszę wybaczyć, ale dawno nie widziałam tak wspanialej, włoskiej roboty – powiedziała Anna.

– Mogę prosić pani kangurową, by opowiedziała o kangurach i koalach? – spytał chłopiec, wykorzystując chwilę ciszy.

– Oczywiście, że opowiem, ale trochę później. – Anna uśmiechnęła się do malca.

– Jak się wyrażasz, Michałku? – upomniała starsza pani.

– Rozumiem, że jesteś Anna, żona Piotra? – Wbiła wzrok w twarz Anny.

– Tak, proszę pani, właśnie szlam umyć ręce po podroży – odpowiedziała .

– Jestem Zosia. Piotr jest moim bratankiem i to ja prosiłam , byście przylecieli. Zrobisz mi dużą przyjemność, Aniu, jeżeli będziesz zwracała się do mnie „ciociu” – powiedziała siwa, lekko przygarbiona kobieta.

– Oczywiście, ciociu. Przepraszam teraz na moment. – Anna otworzyła drzwi łazienki i weszła do środka.

– Chodź, Michałku, pójdziemy przywitać się z wujkiem Piotrem. „Jak on ją nazwał?”. – Spojrzała na malca, ale za żadne skarby nie mogła sobie przypomnieć.

– Gdzie jest mój Piotruś? – dopytywała się Zosia, wchodząc z Michałkiem do pokoju. – Nikt nawet nie raczył przyjść i powiedzieć , ze Stasiu przywiózł ich ze stacji.

– Skoro położyłaś się, ciociu, to widocznie tego potrzebowałaś. zaraz nie wyjeżdżają, byś musiała się spieszyć z rozmową. Pamiętasz, co powiedział lekarz? Odpoczynek jest najważniejszy, a z Piotrem zdążysz jeszcze porozmawiać. Mam rację, Piotrze? – spytał Staszek, szukając potwierdzenia słuszności słów.

– Oczywiście. Wydaje się, że w życiu wystarczająco się napracowałaś i teraz czas na odpoczynek. Całkowicie zgadzam się ze Stasiem.

– Coście się czepili? Przecież odpoczywam. – Zosia nie dała za wygraną.

– I tu chyba się zgodzę. Wyglądasz wspaniale, ciociu. – Piotr wstał i wolno podszedł do Zosi, ujmując jej dłonie. – Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę, ze mogę cię ponownie widzieć. Uspokój mnie, jesteś zdrowa?

– Jestem , Piotrusiu, i bądź pewny, że nie odpuszczę dalekiego spaceru. Takiego, jakie robiliśmy za dawnych czasów.

– porozmawiajcie, idę dokończyć obiad. Michałku, pójdziesz teraz pobawić się do kuchni – powiedziała Natalka, prowadzać syna za rączkę.

– Zaraz, mamuś, pani kangurowa obiecała opowiedzieć o kangurach i koalach.

– Nie teraz, Michałku. Ciocia i wujek dopiero przyjechali i są bardzo zmęczeni. Pozwól im trochę odpocząć, a na pewno później ciocia opowie wszystko.

– Dobrze się rozmawia, moi drodzy, ale mam jeszcze wiele do zrobienia. Zostawiam was z ciocią, która od tygodni tylko o was mówiła.

– Wiecie może, gdzie jest Anna? – Spytał Piotr.

– Anna zaraz przyjdzie. Poszła tylko ręce umyć – wyjaśniła Zosia. – Musze powiedzieć, że masz piękną i bardzo uroczą żonę.

Piotr spojrzał zdziwiony na ciotkę.

– To wyście zdążyły się poznać? – zdumiał się.

– Oczywiście. Myślę, że będziemy miały wiele ciekawych tematów do omówienia w te zimowe, długie wieczory. Ale najpierw musicie odpocząć.

– Umieram z głodu. Zjesz z nami, ciociu? – zapytała Anna, wchodząc do pokoju.

– Nie, moja droga, nie o tej godzinie. Ale chętnie napije się herbaty.

– Popatrz, popatrz, myślałem, ze mam nieśmiała żonę – powiedział zdziwiony Piotr.

– Siadajcie i jedzcie, bo wszystko stygnie. Mnie możesz nalać filiżankę herbaty, Aniu.

– Oczywiście, ciociu. – Anna, nim usiadła przy stole, postawiła przed Zosia filiżankę gorącej herbaty.

– No to opowiadaj, co się takiego stało, że potrzebowałaś aż mnie, by sobie poradzić z kłopotami? list był ogromnie tajemniczy.

– Zjadajcie, kochani, bo naprawdę wszystko wystygnie – powiedziała Zosia, trzymając przy ustach palec nakazujący milczenie.

***

– Widziałaś, Anno, ten palec przy ustach cioci? – spytał Piotr. Przeniósł walizki bliżej szafy i spojrzał na żonę.

– Widziałam, ale przyznaje, że nie bardzo to rozumiem. Wygląda na to, że ciocia kogoś lub też czegoś się obawia. Jest to trochę dziwne, bo czego może obawiać się we własnym domu?

– Widocznie musi się czegoś bać, skoro tak postąpiła. Nie lubię takich podchodów. – Piotr podszedł do okna i odsunął firankę. Lewe skrzydło budynku, w którym przygotowano im pokój, mieściło się od strony gęstego, sosnowego lasu, w którym pomiędzy drzewami straszyły ruiny starego dworku.

– Idę do łazienki – Anna wyrwała go z głębokiego zamyślenia.

– Idź, kochanie. później odpocznij trochę po podroży. pójdę na chwilę do ciotki. – Na korytarzu panowała kompletna cisza. Piotr, nie zwlekając, ruszył korytarzem. Gdy dotarł do ostatniego pokoju, który zajmowała Zosia, mieszczącego się w lewym skrzydle domu – zapukał.

– Wejdź Piotrze – usłyszał głos ciotki.

– Skąd wiedziałaś, że to ja? – spytał, dochodząc do fotela, w którym siedziała .

– Wiedziałam, że długo nie wytrzymasz z ciekawości. I nie myliłam się. – Uniosła znad książki zmęczone oczy i zdjęła okulary.

– Siadaj i. – Wskazała fotel stojący naprzeciwko.

Trzymając palec przy ustach, podała zwitek papieru. Kartka zapisana była zaledwie paroma zdaniami. Piotr spojrzał uważnie na tekst i zaczął po cichu czytać: Wyjaśnię wszystko jutro na spacerze. O nic teraz nie pytaj. Uważaj na Annę i siebie. Szczególnie w nocy.

– Chłodno masz w pokoju – stwierdził Piotr, chowając kartkę do kieszeni.

– Wole, Piotrze, lekki chłód od nagrzanego pokoju. Zauważyłam, że mniej się przeziębiam. Słyszałam przed chwila w radio, że zapowiadają na jutro piękną, słoneczną pogodę. Jeżeli tak będzie, wyciągam was do Gliwic na świąteczne zakupy.

– Nie lepiej, ciociu, iść na daleki spacer? Taki, jak zapewne pamiętasz z lat, kiedy przyjeżdżałem na wakacje.

Piotr wstał i podszedł do okna.

– To były czasy. To nie to, co teraz – stwierdził, wpatrując się w zimową scenerię.

– Każdy miło wspomina młodzieńcze czasy. Nie tylko ty, chłopcze. Będziemy jeszcze mieć niejedną okazje pójścia na daleki spacer, jak się tylko trochę ociepli.

Gałęzie drzew, pozostające w całkowitym bezruchu, uginały się pod grubą warstwa śniegu. Pomiędzy szarymi pniami drzew Piotr dostrzegł mężczyznę, którego głowa co chwile odwracała się i zatrzymywała na oknie, w którym stał obecnie . Trzymana w ręku spalinowa piła zagłuszała panującą ciszę.

– Kim jest mężczyzna, co rżnie w lesie drzewo? – spytał Piotr, nie spuszczając wzroku.

Zosia podeszła do okna.

– To stary Zenek Mostowiak. Od czasu, jak spalił mu się dom, mieszka u nas i coś tam pomaga Staszkowi. Teraz to mu się nawet niezłe powodzi, od kiedy pracują tu specjaliści z Unii Europejskiej. Ale ogólnie można powiedzieć, że ma chłop w życiu wyjątkowego pecha.

– Co tu robią specjaliści z Unii Europejskiej? – zdziwił się Piotr.

– Prowadzą jakieś badania leśniczówki, a także ruin starego dworku. O szczegóły będziesz mógł zapytać samego szefa zespołu, który będzie jutro z żonż na obiedzie. Jedno co mogę powiedzieć to to, że opłaca się, by grzebali tu jak najdłużej, ponieważ mam z tego niezły zastrzyk gotówki.

– To rozumiem. Zawsze byłaś kobietą biznesu i muszę przyznać, że za to zawsze cię podziwiałem.

– Nie żartuj sobie. Spójrz lepiej na to.

Podsunęła gazetę, wskazując palcem ogłoszenie.

– Od tygodnia noszę się z zamiarem jazdy do Rud, by zobaczyć ten dom i ziemię. Co o tym sadzisz?

– Co sadzę? Trzeba pojechać i na miejscu zobaczyć, co w trawie piszczy. To dzisiejsza gazeta? – spytał.

– Tak. Lubię każdego dnia przy herbacie poczytać, co dzieje się na świecie.

Przeglądając główne tytuły, Piotr zatrzymał wzrok na małym artykule: „Gdzie są obrazy?” i momentalnie przypomniał sobie, co mówiła Natalia, kiedy się witała.

– Pożycz, ciociu, tę gazetę. Poszedłbym teraz rozprostować trochę nogi po podroży i z chęcią poczytałbym, co dzieje się w kraju.

– Bierz i czytaj. Mam jednak dużo ciekawszą lekturę, bardzo bym chciała, żebyś przeczytał.

Podała spory plik luźno zapisanych kartek, spiętych metalowym spinaczem.

– To moje dzieło – powiedziała dumnie, ponownie trzymając palec przy ustach.

Piotr spojrzał, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Nie wiedziałem, ciociu, że piszesz książki. O czym jest? – spytał z ciekawości.

– O nie, tego nie powiem. Sam zobaczysz, jak zaczniesz czytać.

– Jesteś, jak zwykle, wspaniała i stanowcza. W takim razie mam co czytać wieczorem. – Podszedł do Zosi i pocałował w policzek.

– Jak będziesz szła na kolację, przyjdź po nas. Kto wie, czy się nam trochę nie przyśnie?

– Oczywiście, Piotrze.

Wracając do pokoju, spojrzał na plik kartek i z ciekawości spojrzał na pierwsza stronę. „A to co?” – zdziwił się, widząc przylepiona do strony małą karteczkę, napisaną pismem ciotki: Jak będziesz wychodził z pokoju, ukryj książkę albo nos ze sobą. Musisz poznać treść, o ile chcesz pomoc.

„Co się dzieje? O co chodzi w tych podchodach?” – pomyślał, wchodząc do pokoju.

– Już jesteś. – Anna spojrzała na męża, zakładając szlafrok. Nie mówiąc słowa, pokazał przyczepioną do pierwszej strony pliku kartek notatkę ciotki.

– Myślę, Aniu, ze będę musiał przeczytać tę książkę. Tu się coś świeci, nie mam pojęcia, o co chodzi – powiedział zmartwiony Piotr. Anna, zbierając z krzesła ubranie i niosąc do szafy, pozostawiła za sobą zapach perfum o wdzięcznej nazwie Natalu. Uśmiechnęła się.

– Zaczynają się powoli sprawdzać moje słowa. – Spojrzała na męża i zaproponowała: – Jak chcesz, przeczytamy razem.

– Doskonale. Ale czy nie jesteś dzisiaj za bardzo zmęczona?

– Nie marudź. Zaczynamy. Do kolacji mamy sporo czasu. Przynajmniej się czegoś dowiemy.

– Jak zwykle, kochanie, masz rację – powiedział Piotr, wskazując jej fotel.