Tajne akta S. - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Tajne akta S. - ebook
Czy katastrofa samolotu prezydenckiego w Smoleńsku była jedynie tragicznym wypadkiem, czy też zamachem, jak utrzymują nie tylkó źródła niemieckiej Federalnej Służby Wywiadowczej?
Odkrycia Jürgena Rotha są tak sensacyjne, że muszą pozostać tajemnicą aż do dnia publikacji.
Jürgen Roth, ur. w 1945 r., jest jednym z najbardziej znanych dziennikarzy śledczych w Republice Federalnej Niemiec. Podejmuje niewygodne tematy, od których inni wolą trzymać się z daleka. Od 1971 r. publikuje sensacyjne ópracowania dokumentacyjne na temat korupcji i przestępczości zorganizowanej. Roth uważany jest za eksperta z zakresu Putinowskiej Rosji. Występował m.in. w filmie dokumentalnym Putin’s way, fragmenty jego wypowiedzi były emitowane w polskiej telewizji, a jego książka o Gazpromie uzyskała miano bestsellera.
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7785-676-5 |
| Rozmiar pliku: | 856 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
DO POLSKIEGO CZYTELNIKA
Książka ta jest próbą opisania unikalnej w skali świata katastrofy. Podjąłem się jej przygotowania — z racji swojej dziennikarskiej misji — przede wszystkim z myślą o czytelnikach niemieckich, którzy powinni zdawać sobie sprawę z wagi wydarzeń niezbyt odległych w czasie i bardzo bliskich granic Republiki Federalnej. Zarówno unikalność tematu, jak i niemiecki rynek czytelniczy dyktują konieczność stosowania narracji niewchodzącej w nadmierne szczegóły. Dla polskiego czytelnika, o wiele lepiej obeznanego z okolicznościami tragicznej śmierci elity Rzeczypospolitej Polskiej, pozwoliłem sobie dokonać pogłębionego zapisu redakcyjnego. Wszelkie zmiany w stosunku do oryginału są przeze mnie autoryzowane.
Jürgen Roth
10 kwietnia 2015 rokuKŁAMAĆ, WYPIERAĆ, ZACIEMNIAĆ: SOWIECKA POLITYKA WCZORAJ I ROSYJSKA POLITYKA DZIŚ
Powstaje nieodparte wrażenie, że Europa, w której dziś żyjemy, stała się politycznym domem wariatów. Irracjonalność w połączeniu z wirusem ideologicznego zaślepienia zagnieździła się w zbyt wielu głowach współczesnych Europejczyków. Zgodnie z ich wykładnią podporządkowana waszyngtońskiemu rządowi i/lub CIA prasa zachodnia jest zaprogramowana na kurs antyrosyjski. Jak dla nazistów obrazem wroga był „spisek żydowsko-bolszewicko-plutokratyczny”, tak dziś ucieleśnieniem zła jest sterowany bądź manipulowany przez USA rząd światowy, który chce zagarnąć dla siebie całą władzę. Na szczęście jest jeszcze Władimir Putin, który jako jedyny przeciwstawia się zachodnim aspiracjom do panowania nad światem. Gdzie się podziało krytyczne podejście i zróżnicowane myślenie?
W istocie chodzi o podstawowe pytanie, jak należy oceniać Putina i jego politykę oraz czego należy się po nim spodziewać. Czy do takich wydarzeń jak wojna czeczeńska z końca 1999, katastrofa w Smoleńsku z kwietnia 2010, wojna na Ukrainie trwająca od wiosny 2014 czy zestrzelenie 17 lipca tego samego roku malezyjskiego samolotu pasażerskiego MH-17 doszło na jego zlecenie czy też przy jego cichym przyzwoleniu? Argumentacja najbardziej wytrwałych obrońców Putina w zachodnich krajach demokratycznych wygląda następująco: Rosja jest zagrożona przez NATO i USA, a za konflikt z Ukrainą odpowiadają Stany Zjednoczone, opcjonalnie NATO, CIA i/lub potężne europejskie gospodarcze grupy interesów. W dodatku Zachód nie rozumie bądź świadomie narusza narodowe i strategiczne interesy Rosji lub samego Putina. Ostatni argument jest bardzo chętnie przytaczany w obronie polityki rosyjskiego prezydenta przez niektórych niemieckich polityków oraz szefów wielu koncernów.
Tymi wszystkimi racjami obficie karmione są przede wszystkim media społecznościowe. Typowy wywód brzmi następująco: „Obarczanie winą odbywa się na podstawie dzikich spekulacji, myślenia życzeniowego i przede wszystkim politycznych interesów związanych z Rosją, które nie znajdują żadnego potwierdzenia w faktach. To właśnie za sprawą tych nieudowodnionych jak dotąd oskarżeń nakręcana jest spirala sankcji przeciwko Rosji”³⁵. To nic innego jak jedna z teorii spiskowych, które jak grzyby po deszczu wyrastają w Europie, a zwłaszcza w Republice Federalnej, mącąc zdrowy polityczny rozsądek różnych środowisk społecznych. Jak wiadomo, teorie spiskowe są skonstruowane tak, „by znaleźć winnych każdego zła. Sprowadzają się do identyfikacji wroga, a ponieważ gra idzie o wszystko — do absolutnej identyfikacji wroga”³⁶. Dlatego warto w tym miejscu dokonać krótkiej retrospekcji.
Kariera Władimira Putina
Życie rosyjskiego prezydenta to niewątpliwie historia niezwykłego sukcesu, zarówno politycznego, jak i osobistego. Wszystko zaczęło się w 1990 roku. Wtedy to 38-letni porucznik KGB wrócił do rodzinnego Leningradu po pięcioletniej służbie jako wierny sowiecki agent w Dreźnie. Co dalej? Związek Sowiecki w zasadzie już nie istniał, a renoma KPZS i KGB nieco przygasła. Jednak Putin miał szczęście i jeszcze w tym samym roku został doradcą Anatolija Sobczaka, szefa leningradzkiej Rady Miejskiej. Rok później stał już na czele Miejskiego Komitetu Zewnętrznych Stosunków Gospodarczych.
W tym czasie Leningradem, który 5 września 1991 roku został przemianowany na Petersburg, rządziły grupy przestępcze, panował tam gospodarczy chaos i katastrofalny niedobór artykułów spożywczych. Zadaniem Putina było zaopatrzenie głodującej ludności w żywność. Zasada była prosta: surowce były wywożone na Zachód w zamian za artykuły żywnościowe — typowy barter. Putin obiecał mieszkańcom „masła — 2 tys. ton; mleka w proszku — 2 tys. ton”³⁷. Surowce o wartości ponad 100 mln dolarów trafiły do Europy Zachodniej poprzez podejrzane spółki joint venture.
Obiecane produkty nigdy nie dotarły do głodujących mieszkańców Petersburga. Część z nich pojawiła się jednak na czarnym rynku w innych miastach rosyjskich. W związku z tym Rada Miejska powołała komisję śledczą w celu zbadania podejrzanych interesów barterowych. Pod koniec 1992 roku uznała Putina współodpowiedzialnym za powstały stan rzeczy i wystąpiła przeciwko niemu z oskarżeniem³⁸. Jednak jego ówczesny mentor, mer Petersburga Anatolij Sobczak, rozpostarł nad nim parasol ochronny. Odrzucił wniosek Rady Miejskiej, deprecjonując go jako polityczny wybieg opozycji. Putin utrzymywał, że nie czerpał korzyści finansowych ze wspomnianych wyżej interesów. Proceder, w który uwikłane były zarówno grupy przestępcze, jak i skorumpowani aparatczycy, nigdy nie doczekał się rzetelnego śledztwa. Wszczęte przeciwko Putinowi postępowanie mimo gwałtownego sprzeciwu śledczych zostało szybko zakończone.
W tym czasie Putin jako zastępca mera Petersburga był już bardzo znaną osobistością w regionie. Według Stanisława Biełkowskiego, byłego dyrektora moskiewskiego Instytutu Strategii Narodowej, uchodził za „pośrednika między Radą Miejską a przestępczymi strukturami współrządzącymi Petersburgiem”³⁹. Profity z tego czerpało wielu ówczesnych bliskich przyjaciół Putina. Obecnie wszyscy oni zajmują najwyższe stanowiska w państwie, dysponując przy tym niewyobrażalnym wręcz w Rosji bogactwem. Stare przysłowie mówi: wilk zmienia skórę, lecz nie obyczaje. Czy dotyczy to również rosyjskiego prezydenta?
Dziś minęło niemal 25 lat od powrotu Putina do Petersburga. Od trzech już kadencji pełni on funkcję prezydenta Federacji Rosyjskiej. Na początku 2015 roku Organized Crime and Corruption Reporting Project, organizacja zrzeszająca niezależnych dziennikarzy śledczych wywodzących się głównie z Europy Wschodniej, którzy demaskują na swoim terenie przypadki korupcji i zorganizowanej przestępczości w kręgach elit politycznych i gospodarczych, przyznała mu antynagrodę „człowieka roku 2014”. „Władimir Putin został odznaczony za to, że zamienił Rosję w centrum prania brudnych pieniędzy, oraz za wspieranie polityki rządowej, zgodnie z którą współpraca z grupami przestępczymi stała się częścią składową polityki państwowej”⁴⁰.
Być może tym właśnie należy tłumaczyć wyniki Global Wealth Report 2013 firmowanego przez szwajcarski Bank Credit Suisse: Rosja ze 143 mln mieszkańców wykazuje „najwyższy poziom nierówności majątkowej na świecie, pomijając Karaiby, szczególnie upodobane przez miliarderów. Przeciętnie na świecie fortuny najbogatszych stanowią tylko 1–2 proc. majątku wszystkich gospodarstw domowych. W Rosji w rękach 110 tamtejszych miliarderów znajduje się 35 proc. całego krajowego bogactwa. Tymczasem 93,7 proc. dorosłych obywateli Rosji posiada mniej niż 10 tys. dolarów”⁴¹. Anthony Shorrocks, jeden z autorów tego opracowania, tłumaczył: „Sytuacja w Rosji jest nieporównywalna z żadnym innym krajem. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki Rosjanie zdobyli swoje fortuny i rodzaj powiązań politycznych, które najwyraźniej muszą pielęgnować, bardzo niewiele znalazłoby się miejsc, gdzie sytuacja wygląda podobnie”⁴².
Maszyneria propagandy oraz jej skutki
Nie ulega wątpliwości, że Służba Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU), ukraińskie Ministerstwo Obrony oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych nie mniej perfekcyjnie niż Kreml opanowały technikę kreowania teorii spiskowych, fałszerstw i dezinformacji. Moskiewska korespondentka ARD Golineh Atai donosiła: „Także ukraińskie media manipulują faktami. Tutejszy moderator utrzymuje, że separatyści podpalili dom jednego z oligarchów. Fotografia jest jednak fałszywką. Ukraiński polityk próbuje przedstawić się w kampanii wyborczej jako nieprzejednany radykał. Jednak separatysta, którego tu ostro atakuje, jest aktorem”⁴³.
Mimo to na Ukrainie, w przeciwieństwie do Rosji, istnieje już krytyczny krajobraz medialny. Na przykład tamtejsi dziennikarze zorganizowali demonstrację przeciwko nowo powstałemu ministerstwu, które ma walczyć z ekspansją rosyjskiej propagandy. Protestujący dziennikarze obawiali się, że może to oznaczać koniec wolności prasy w ich kraju. 2 grudnia 2014 roku rząd ukraiński powołał do życia Ministerstwo Polityki Informacyjnej. Na jego czele stanął Jurij Steć, były dziennikarz, deputowany frakcji Petra Poroszenki oraz szef informacji Biura Bezpieczeństwa Gwardii Narodowej, co już samo w sobie nie wróży nic dobrego. Zdaniem Stecia wojnę informacyjną przeciwko Rosji można wygrać jedynie za pomocą tego rodzaju instytucji. Do zadań nowego urzędu należy między innymi implementacja państwowej strategii informacyjnej. Chodzi o to, by chronić obywateli przed informacjami nieprawdziwymi i niewiarygodnymi. Faktycznie oznacza to zmasowany atak na wolność prasy, w obronie której demonstranci Euromajdanu wyszli przecież swego czasu na ulice. „Istnieją obawy, że ta instytucja chce zwalczać nie tyle zewnętrznego wroga, co wewnętrzną opozycję” — komentował w grudniu 2014 roku dziennik „The Guardian”⁴⁴.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiZapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
1. http://www.europeanleadershipnetwork.org/dangerous-brinkmanship-close-military-encounters-between-russia-and-the-west-in-2014_2101.html, dostęp 22.11.2014.
2. 36. Specjalny Pułk Lotnictwa Transportowego był odpowiedzialny za transport lotniczy prominentnych polskich polityków, łącznie z prezydentem i szefem rządu. Rozwiązany w 2011 roku. Jego zadania przejęła 1. Baza Transportowa.
3. http://lotniczapolska.pl/Zaloga-Tupolew-TU-154Mewa-z-36-splt,12748, dostęp 20.10.2014.
4. Na pokładzie samolotu znajdowali się między innymi: wiceminister spraw zagranicznych Andrzej Kremer, który miał ścisłe kontakty z Niemcami, Zbigniew Wassermann, w rządzie Jarosława Kaczyńskiego koordynator do spraw służb specjalnych i członek Rady Ministrów, Janusz Kurtyka, prezes Instytutu Pamięci Narodowej, Ryszard Kaczorowski, ostatni prezydent RP na uchodźstwie, Anna Walentynowicz, matka ruchu „Solidarność” z 1980 roku, Janusz Kochanowski, rzecznik praw obywatelskich, Sławomir Skrzypek, prezes Narodowego Banku Polskiego, i Tadeusz Płoski, katolicki biskup polowy Wojska Polskiego.
5. http://www.president.pl/en/archive/news-archive/news-2010/art,12,125, freedom-and-truth.html, dostęp 10.11.2014.
6. „Bild am Sonntag”, 11.04.2010.
7. „Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung”, 11.04.2010.
8. http://www.news.de/politik/855052346/spitzenpolitiker-sollen-getrennt-fliegen/1/, dostęp 10.01.2015.
9. „APA Journal”, 12.04.2010.
10. http://www.newsru.com/russia/10apr2010/tur.html.
11. B. Gertz, Inside the Ring, „Washington Times”, 13.05.2010, http://www.washingtontimes.com/news/2010/may/13/inside-thering-86422687/, dostęp 20.12.2014.
12. http://www2.polskieradio.pl/eo/dokument.aspx?iid=143477, dostęp 6.01.2015.
13. http://www.welt.de/vermischtes/weltgeschehen/article10161284/Kaczynski-Absturz-wird-zum-Raenkespiel-mit-Russland.html, dostęp 18.10.2014.
14. Rozmowa z A. Kowalskim, Warszawa, 14.07.2014.
15. http://www.fakt.pl/Ekspert-od-Smolenska-nie-zyje-,artykuly,139101,1.html, dostęp 30.12.2014.
16. http://wiadomosci.onet.pl/niemieccy-politycy-o-wraku-tupolewa-o-co-rosjanom-chodzi/cwhp0, dostęp 20.12.2014.
17. http://www.bpb.de/internationales/europa/polen/169274/analyse-rechtsextremismus-in-polen?p=all, dostęp 4.01.2015.
18. K. Brill, Von Hexen und Erlösern, „Süddeutsche Zeitung”, 30.09.2014, s. 7.
19. D. Brössler, J. Hans, Die Angst liest mit, „Süddeutsche Zeitung”, 1.09.2014, s. 5.
20. http://www.fakt.pl/niezbedne-produkty-na-wojne,artykuly,447752,1.html, dostęp 10.12.2014.
21. http://m.se.pl/wydarzenia/swiat/jesli-Putin-spusci-bombe-atomowa-warszawa-zostanie-zniszczona-jako-pierwsza_421202.html, dostęp 10.01.2015.
22. J. Tayler, Putin’s Nuclear Option. Would Russia’s president really be willing to start World War III?, http://foreignpolicy.com/2014/09/04/putins-nuclear-option/, dostęp 6.01.2015.
23. http://www.smolenskcrashnews.com/Andrey-Illarionov-Putin-4th-World-War-and-Smolensk-Crash.html, dostęp 8.01.2015.
24. http://www.svoboda.org/content/article/26620329.html, dostęp 4.01.2015.
25. Rozmowa z A. Macierewiczem, Warszawa, 18.01.2014.
26. http://www.spiegel.de/politik/ausland/ukraine-konflikt-putin-daempft-hoffnungen-auf-baldigen-frieden-a-997837.html, dostęp 10.01.2015.
27. A. Umland, Analyse Politische Dauerkrise in Kiew. Destruktiver Semipräsidentialismus und fehlende EU-Perspektive, http://www.academia.edu/331089/Politische_Dauerkrise_in_Kiew_Destruktiver_Semipr%C3%A4sidentialismus_und_fehlende_EU-Perspektive, dostęp 15.04.2015.
28. http://www.latimes.com/world/europe/la-fg-russia-nuclear-crimea-20141215-story.html, dostęp 17.12.2014.
29. http://www.kas.de/polen/de/publications/14488/, dostęp 24.11.2014.
30. Independent International Fact-Finding Mission on the Conflict in Georgia. Report, Vol. 1, Brussel 2009, s. 10–20.
31. http://www.theguardian.com/world/2014/oct/24/sp-ukraine-russiacold-war? CMP=twt_gu, dostęp 10.01.2015
32. http://www.spiegel.de/politik/ausland/kaukasus-konflikt-steinmeier-widerspricht-schroeders-vorwuerfen-a-572546.html, dostęp 4.01.2015.
33. F. Ackermann, Katyn ist heute, http://www.zeit.de/politik/ausland/2010-04/polen-russland-katyn-krakau, dostęp 10.12.2014.
34. http://de.sputniknews.com/meinungen/20090903/122962034.html, dostęp 30.11.2014.
35. http://www.german.ruvr.ru/radio_broadcast/4006363/278314031, dostęp 10.01.2015.
36. G. von Randow, Zufall? Niemals, „Die Zeit”, 30.10.2014, s. 1.
37. http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/foreign-affairs-defense/putins-way/watch-part-of-a-film-commissioned-by-vladimir-putinabout-himself/, dostęp 17.01.2015.
38. R. Veser, Eine unangenehme alte Geschichte, „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, 29.03.2012, s. 3.
39. Tamże.
40. http://www.occrp.org/person-of-the-year/2014/, dostęp 17.01.2015.
41. Global Wealth Report 2013, Zürich 2013, s. 53, https://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/?fileID=BCDB1364-A105-0560-1332EC9100FF5C83, dostęp 15.01.2015.
42. http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/milliardaere-in-russland-ein-drittel-des-wohlstands-in-der-hand-von-prozent-1.1791515, dostęp 20.12.2014.
43. http://www.daserste.de/information/politik-weltgeschehen/weltspiegel/sendung/wdr/weltspiegel-141207-100-100.html, dostęp 6.01.2015.
44. http://www.theguardian.com/world/2014/dec/19/-sp-ukraine-new-ministry-truth-undermines-battle-for-democracy, dostęp 20.12.2014.
Książka ta jest próbą opisania unikalnej w skali świata katastrofy. Podjąłem się jej przygotowania — z racji swojej dziennikarskiej misji — przede wszystkim z myślą o czytelnikach niemieckich, którzy powinni zdawać sobie sprawę z wagi wydarzeń niezbyt odległych w czasie i bardzo bliskich granic Republiki Federalnej. Zarówno unikalność tematu, jak i niemiecki rynek czytelniczy dyktują konieczność stosowania narracji niewchodzącej w nadmierne szczegóły. Dla polskiego czytelnika, o wiele lepiej obeznanego z okolicznościami tragicznej śmierci elity Rzeczypospolitej Polskiej, pozwoliłem sobie dokonać pogłębionego zapisu redakcyjnego. Wszelkie zmiany w stosunku do oryginału są przeze mnie autoryzowane.
Jürgen Roth
10 kwietnia 2015 rokuKŁAMAĆ, WYPIERAĆ, ZACIEMNIAĆ: SOWIECKA POLITYKA WCZORAJ I ROSYJSKA POLITYKA DZIŚ
Powstaje nieodparte wrażenie, że Europa, w której dziś żyjemy, stała się politycznym domem wariatów. Irracjonalność w połączeniu z wirusem ideologicznego zaślepienia zagnieździła się w zbyt wielu głowach współczesnych Europejczyków. Zgodnie z ich wykładnią podporządkowana waszyngtońskiemu rządowi i/lub CIA prasa zachodnia jest zaprogramowana na kurs antyrosyjski. Jak dla nazistów obrazem wroga był „spisek żydowsko-bolszewicko-plutokratyczny”, tak dziś ucieleśnieniem zła jest sterowany bądź manipulowany przez USA rząd światowy, który chce zagarnąć dla siebie całą władzę. Na szczęście jest jeszcze Władimir Putin, który jako jedyny przeciwstawia się zachodnim aspiracjom do panowania nad światem. Gdzie się podziało krytyczne podejście i zróżnicowane myślenie?
W istocie chodzi o podstawowe pytanie, jak należy oceniać Putina i jego politykę oraz czego należy się po nim spodziewać. Czy do takich wydarzeń jak wojna czeczeńska z końca 1999, katastrofa w Smoleńsku z kwietnia 2010, wojna na Ukrainie trwająca od wiosny 2014 czy zestrzelenie 17 lipca tego samego roku malezyjskiego samolotu pasażerskiego MH-17 doszło na jego zlecenie czy też przy jego cichym przyzwoleniu? Argumentacja najbardziej wytrwałych obrońców Putina w zachodnich krajach demokratycznych wygląda następująco: Rosja jest zagrożona przez NATO i USA, a za konflikt z Ukrainą odpowiadają Stany Zjednoczone, opcjonalnie NATO, CIA i/lub potężne europejskie gospodarcze grupy interesów. W dodatku Zachód nie rozumie bądź świadomie narusza narodowe i strategiczne interesy Rosji lub samego Putina. Ostatni argument jest bardzo chętnie przytaczany w obronie polityki rosyjskiego prezydenta przez niektórych niemieckich polityków oraz szefów wielu koncernów.
Tymi wszystkimi racjami obficie karmione są przede wszystkim media społecznościowe. Typowy wywód brzmi następująco: „Obarczanie winą odbywa się na podstawie dzikich spekulacji, myślenia życzeniowego i przede wszystkim politycznych interesów związanych z Rosją, które nie znajdują żadnego potwierdzenia w faktach. To właśnie za sprawą tych nieudowodnionych jak dotąd oskarżeń nakręcana jest spirala sankcji przeciwko Rosji”³⁵. To nic innego jak jedna z teorii spiskowych, które jak grzyby po deszczu wyrastają w Europie, a zwłaszcza w Republice Federalnej, mącąc zdrowy polityczny rozsądek różnych środowisk społecznych. Jak wiadomo, teorie spiskowe są skonstruowane tak, „by znaleźć winnych każdego zła. Sprowadzają się do identyfikacji wroga, a ponieważ gra idzie o wszystko — do absolutnej identyfikacji wroga”³⁶. Dlatego warto w tym miejscu dokonać krótkiej retrospekcji.
Kariera Władimira Putina
Życie rosyjskiego prezydenta to niewątpliwie historia niezwykłego sukcesu, zarówno politycznego, jak i osobistego. Wszystko zaczęło się w 1990 roku. Wtedy to 38-letni porucznik KGB wrócił do rodzinnego Leningradu po pięcioletniej służbie jako wierny sowiecki agent w Dreźnie. Co dalej? Związek Sowiecki w zasadzie już nie istniał, a renoma KPZS i KGB nieco przygasła. Jednak Putin miał szczęście i jeszcze w tym samym roku został doradcą Anatolija Sobczaka, szefa leningradzkiej Rady Miejskiej. Rok później stał już na czele Miejskiego Komitetu Zewnętrznych Stosunków Gospodarczych.
W tym czasie Leningradem, który 5 września 1991 roku został przemianowany na Petersburg, rządziły grupy przestępcze, panował tam gospodarczy chaos i katastrofalny niedobór artykułów spożywczych. Zadaniem Putina było zaopatrzenie głodującej ludności w żywność. Zasada była prosta: surowce były wywożone na Zachód w zamian za artykuły żywnościowe — typowy barter. Putin obiecał mieszkańcom „masła — 2 tys. ton; mleka w proszku — 2 tys. ton”³⁷. Surowce o wartości ponad 100 mln dolarów trafiły do Europy Zachodniej poprzez podejrzane spółki joint venture.
Obiecane produkty nigdy nie dotarły do głodujących mieszkańców Petersburga. Część z nich pojawiła się jednak na czarnym rynku w innych miastach rosyjskich. W związku z tym Rada Miejska powołała komisję śledczą w celu zbadania podejrzanych interesów barterowych. Pod koniec 1992 roku uznała Putina współodpowiedzialnym za powstały stan rzeczy i wystąpiła przeciwko niemu z oskarżeniem³⁸. Jednak jego ówczesny mentor, mer Petersburga Anatolij Sobczak, rozpostarł nad nim parasol ochronny. Odrzucił wniosek Rady Miejskiej, deprecjonując go jako polityczny wybieg opozycji. Putin utrzymywał, że nie czerpał korzyści finansowych ze wspomnianych wyżej interesów. Proceder, w który uwikłane były zarówno grupy przestępcze, jak i skorumpowani aparatczycy, nigdy nie doczekał się rzetelnego śledztwa. Wszczęte przeciwko Putinowi postępowanie mimo gwałtownego sprzeciwu śledczych zostało szybko zakończone.
W tym czasie Putin jako zastępca mera Petersburga był już bardzo znaną osobistością w regionie. Według Stanisława Biełkowskiego, byłego dyrektora moskiewskiego Instytutu Strategii Narodowej, uchodził za „pośrednika między Radą Miejską a przestępczymi strukturami współrządzącymi Petersburgiem”³⁹. Profity z tego czerpało wielu ówczesnych bliskich przyjaciół Putina. Obecnie wszyscy oni zajmują najwyższe stanowiska w państwie, dysponując przy tym niewyobrażalnym wręcz w Rosji bogactwem. Stare przysłowie mówi: wilk zmienia skórę, lecz nie obyczaje. Czy dotyczy to również rosyjskiego prezydenta?
Dziś minęło niemal 25 lat od powrotu Putina do Petersburga. Od trzech już kadencji pełni on funkcję prezydenta Federacji Rosyjskiej. Na początku 2015 roku Organized Crime and Corruption Reporting Project, organizacja zrzeszająca niezależnych dziennikarzy śledczych wywodzących się głównie z Europy Wschodniej, którzy demaskują na swoim terenie przypadki korupcji i zorganizowanej przestępczości w kręgach elit politycznych i gospodarczych, przyznała mu antynagrodę „człowieka roku 2014”. „Władimir Putin został odznaczony za to, że zamienił Rosję w centrum prania brudnych pieniędzy, oraz za wspieranie polityki rządowej, zgodnie z którą współpraca z grupami przestępczymi stała się częścią składową polityki państwowej”⁴⁰.
Być może tym właśnie należy tłumaczyć wyniki Global Wealth Report 2013 firmowanego przez szwajcarski Bank Credit Suisse: Rosja ze 143 mln mieszkańców wykazuje „najwyższy poziom nierówności majątkowej na świecie, pomijając Karaiby, szczególnie upodobane przez miliarderów. Przeciętnie na świecie fortuny najbogatszych stanowią tylko 1–2 proc. majątku wszystkich gospodarstw domowych. W Rosji w rękach 110 tamtejszych miliarderów znajduje się 35 proc. całego krajowego bogactwa. Tymczasem 93,7 proc. dorosłych obywateli Rosji posiada mniej niż 10 tys. dolarów”⁴¹. Anthony Shorrocks, jeden z autorów tego opracowania, tłumaczył: „Sytuacja w Rosji jest nieporównywalna z żadnym innym krajem. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki Rosjanie zdobyli swoje fortuny i rodzaj powiązań politycznych, które najwyraźniej muszą pielęgnować, bardzo niewiele znalazłoby się miejsc, gdzie sytuacja wygląda podobnie”⁴².
Maszyneria propagandy oraz jej skutki
Nie ulega wątpliwości, że Służba Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU), ukraińskie Ministerstwo Obrony oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych nie mniej perfekcyjnie niż Kreml opanowały technikę kreowania teorii spiskowych, fałszerstw i dezinformacji. Moskiewska korespondentka ARD Golineh Atai donosiła: „Także ukraińskie media manipulują faktami. Tutejszy moderator utrzymuje, że separatyści podpalili dom jednego z oligarchów. Fotografia jest jednak fałszywką. Ukraiński polityk próbuje przedstawić się w kampanii wyborczej jako nieprzejednany radykał. Jednak separatysta, którego tu ostro atakuje, jest aktorem”⁴³.
Mimo to na Ukrainie, w przeciwieństwie do Rosji, istnieje już krytyczny krajobraz medialny. Na przykład tamtejsi dziennikarze zorganizowali demonstrację przeciwko nowo powstałemu ministerstwu, które ma walczyć z ekspansją rosyjskiej propagandy. Protestujący dziennikarze obawiali się, że może to oznaczać koniec wolności prasy w ich kraju. 2 grudnia 2014 roku rząd ukraiński powołał do życia Ministerstwo Polityki Informacyjnej. Na jego czele stanął Jurij Steć, były dziennikarz, deputowany frakcji Petra Poroszenki oraz szef informacji Biura Bezpieczeństwa Gwardii Narodowej, co już samo w sobie nie wróży nic dobrego. Zdaniem Stecia wojnę informacyjną przeciwko Rosji można wygrać jedynie za pomocą tego rodzaju instytucji. Do zadań nowego urzędu należy między innymi implementacja państwowej strategii informacyjnej. Chodzi o to, by chronić obywateli przed informacjami nieprawdziwymi i niewiarygodnymi. Faktycznie oznacza to zmasowany atak na wolność prasy, w obronie której demonstranci Euromajdanu wyszli przecież swego czasu na ulice. „Istnieją obawy, że ta instytucja chce zwalczać nie tyle zewnętrznego wroga, co wewnętrzną opozycję” — komentował w grudniu 2014 roku dziennik „The Guardian”⁴⁴.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiZapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
1. http://www.europeanleadershipnetwork.org/dangerous-brinkmanship-close-military-encounters-between-russia-and-the-west-in-2014_2101.html, dostęp 22.11.2014.
2. 36. Specjalny Pułk Lotnictwa Transportowego był odpowiedzialny za transport lotniczy prominentnych polskich polityków, łącznie z prezydentem i szefem rządu. Rozwiązany w 2011 roku. Jego zadania przejęła 1. Baza Transportowa.
3. http://lotniczapolska.pl/Zaloga-Tupolew-TU-154Mewa-z-36-splt,12748, dostęp 20.10.2014.
4. Na pokładzie samolotu znajdowali się między innymi: wiceminister spraw zagranicznych Andrzej Kremer, który miał ścisłe kontakty z Niemcami, Zbigniew Wassermann, w rządzie Jarosława Kaczyńskiego koordynator do spraw służb specjalnych i członek Rady Ministrów, Janusz Kurtyka, prezes Instytutu Pamięci Narodowej, Ryszard Kaczorowski, ostatni prezydent RP na uchodźstwie, Anna Walentynowicz, matka ruchu „Solidarność” z 1980 roku, Janusz Kochanowski, rzecznik praw obywatelskich, Sławomir Skrzypek, prezes Narodowego Banku Polskiego, i Tadeusz Płoski, katolicki biskup polowy Wojska Polskiego.
5. http://www.president.pl/en/archive/news-archive/news-2010/art,12,125, freedom-and-truth.html, dostęp 10.11.2014.
6. „Bild am Sonntag”, 11.04.2010.
7. „Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung”, 11.04.2010.
8. http://www.news.de/politik/855052346/spitzenpolitiker-sollen-getrennt-fliegen/1/, dostęp 10.01.2015.
9. „APA Journal”, 12.04.2010.
10. http://www.newsru.com/russia/10apr2010/tur.html.
11. B. Gertz, Inside the Ring, „Washington Times”, 13.05.2010, http://www.washingtontimes.com/news/2010/may/13/inside-thering-86422687/, dostęp 20.12.2014.
12. http://www2.polskieradio.pl/eo/dokument.aspx?iid=143477, dostęp 6.01.2015.
13. http://www.welt.de/vermischtes/weltgeschehen/article10161284/Kaczynski-Absturz-wird-zum-Raenkespiel-mit-Russland.html, dostęp 18.10.2014.
14. Rozmowa z A. Kowalskim, Warszawa, 14.07.2014.
15. http://www.fakt.pl/Ekspert-od-Smolenska-nie-zyje-,artykuly,139101,1.html, dostęp 30.12.2014.
16. http://wiadomosci.onet.pl/niemieccy-politycy-o-wraku-tupolewa-o-co-rosjanom-chodzi/cwhp0, dostęp 20.12.2014.
17. http://www.bpb.de/internationales/europa/polen/169274/analyse-rechtsextremismus-in-polen?p=all, dostęp 4.01.2015.
18. K. Brill, Von Hexen und Erlösern, „Süddeutsche Zeitung”, 30.09.2014, s. 7.
19. D. Brössler, J. Hans, Die Angst liest mit, „Süddeutsche Zeitung”, 1.09.2014, s. 5.
20. http://www.fakt.pl/niezbedne-produkty-na-wojne,artykuly,447752,1.html, dostęp 10.12.2014.
21. http://m.se.pl/wydarzenia/swiat/jesli-Putin-spusci-bombe-atomowa-warszawa-zostanie-zniszczona-jako-pierwsza_421202.html, dostęp 10.01.2015.
22. J. Tayler, Putin’s Nuclear Option. Would Russia’s president really be willing to start World War III?, http://foreignpolicy.com/2014/09/04/putins-nuclear-option/, dostęp 6.01.2015.
23. http://www.smolenskcrashnews.com/Andrey-Illarionov-Putin-4th-World-War-and-Smolensk-Crash.html, dostęp 8.01.2015.
24. http://www.svoboda.org/content/article/26620329.html, dostęp 4.01.2015.
25. Rozmowa z A. Macierewiczem, Warszawa, 18.01.2014.
26. http://www.spiegel.de/politik/ausland/ukraine-konflikt-putin-daempft-hoffnungen-auf-baldigen-frieden-a-997837.html, dostęp 10.01.2015.
27. A. Umland, Analyse Politische Dauerkrise in Kiew. Destruktiver Semipräsidentialismus und fehlende EU-Perspektive, http://www.academia.edu/331089/Politische_Dauerkrise_in_Kiew_Destruktiver_Semipr%C3%A4sidentialismus_und_fehlende_EU-Perspektive, dostęp 15.04.2015.
28. http://www.latimes.com/world/europe/la-fg-russia-nuclear-crimea-20141215-story.html, dostęp 17.12.2014.
29. http://www.kas.de/polen/de/publications/14488/, dostęp 24.11.2014.
30. Independent International Fact-Finding Mission on the Conflict in Georgia. Report, Vol. 1, Brussel 2009, s. 10–20.
31. http://www.theguardian.com/world/2014/oct/24/sp-ukraine-russiacold-war? CMP=twt_gu, dostęp 10.01.2015
32. http://www.spiegel.de/politik/ausland/kaukasus-konflikt-steinmeier-widerspricht-schroeders-vorwuerfen-a-572546.html, dostęp 4.01.2015.
33. F. Ackermann, Katyn ist heute, http://www.zeit.de/politik/ausland/2010-04/polen-russland-katyn-krakau, dostęp 10.12.2014.
34. http://de.sputniknews.com/meinungen/20090903/122962034.html, dostęp 30.11.2014.
35. http://www.german.ruvr.ru/radio_broadcast/4006363/278314031, dostęp 10.01.2015.
36. G. von Randow, Zufall? Niemals, „Die Zeit”, 30.10.2014, s. 1.
37. http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/foreign-affairs-defense/putins-way/watch-part-of-a-film-commissioned-by-vladimir-putinabout-himself/, dostęp 17.01.2015.
38. R. Veser, Eine unangenehme alte Geschichte, „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, 29.03.2012, s. 3.
39. Tamże.
40. http://www.occrp.org/person-of-the-year/2014/, dostęp 17.01.2015.
41. Global Wealth Report 2013, Zürich 2013, s. 53, https://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/?fileID=BCDB1364-A105-0560-1332EC9100FF5C83, dostęp 15.01.2015.
42. http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/milliardaere-in-russland-ein-drittel-des-wohlstands-in-der-hand-von-prozent-1.1791515, dostęp 20.12.2014.
43. http://www.daserste.de/information/politik-weltgeschehen/weltspiegel/sendung/wdr/weltspiegel-141207-100-100.html, dostęp 6.01.2015.
44. http://www.theguardian.com/world/2014/dec/19/-sp-ukraine-new-ministry-truth-undermines-battle-for-democracy, dostęp 20.12.2014.
więcej..
