Ten Mężczyzna. Tom 2. Jego kłamstwa - ebook

ROZDZIAŁ 1

Daję Jessemu buziaka i zostawiam go z niepokojem na jego pięknej twarzy.

– Zadzwonię.

Zatrzaskuję drzwi samochodu i nie oglądając się za siebie, biegnę ścieżką do domu Kate. Szybko zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie plecami.

– Hej! – Na szczycie schodów staje Kate owinięta ręcznikiem. – Wszystko w porządku?

Nie udaje mi się przykleić do twarzy sztucznego uśmiechu.

– Nie.

Kate patrzy na mnie z mieszaniną konsternacji i współczucia.

– Herbaty?

Kiwam głową i odklejam się od drzwi. Wiedziałam, że do tego dojdzie. Może nie tak prędko, ale ten paskudny ból serca był nieunikniony. Wlokę się na górę po schodach i opadam na krzesło. Kate parzy herbatę.

– Sam już poszedł?

Kate wsypuje do swojego kubka trzy łyżeczki cukru; choć stoi plecami do mnie, wiem, że się uśmiecha.

– Tak – odpowiada zdawkowo.

– Udana noc?

Odwraca się, mrużąc jasnoniebieskie oczy, po czym wyszczerza zęby w uśmiechu.

– Ten facet to zwierzak!

Prycham drwiąco. Jest ktoś jeszcze, do kogo pasuje ten opis.

– Niezły jest?

Nalewa do kubków wrzątku i dodaje mleko.

– Jest w porządku. – Wzrusza ramionami. – Dość gadania o mnie. Dlaczego wyszłaś dziś rano z domu cała w skowronkach, a wracasz kilka godzin później z taką miną, jak gdybyś dostała w twarz? – Siada i podaje mi moją herbatę. Wzdycham.

– Więcej się z nim nie spotkam.

– Dlaczego?

– Dlatego, Kate, że nie mam nawet cienia wątpliwości, że paskudnie się sparzę. Ten facet jest bardzo niebezpieczny.

– Skąd wiesz?

– Jest dojrzałym biznesmenem, bajecznie bogatym i pewnym siebie. Jestem dla niego tylko zabawką. Gdy się znudzi, wyrzuci mnie i znajdzie sobie kogoś innego. – Wzdycham z przygnębieniem. – Uwierz mi, nie zabraknie kobiet gotowych rzucić mu się do stóp. Widziałam, jakie wzbudza reakcje, sama tego doświadczyłam. W sypialni jest niesamowicie gwałtowny i cholernie dobry w te klocki, o czym świadczą jego liczne podboje. – Nabieram powierza, a Kate patrzy na mnie z otwartymi ustami. – Działa na kobiety jak magnes, pewnie miał ich na pęczki. Już zdążyłam spiąć się z Sarą, kobietą, którą wzięłam za jego dziewczynę. – Osuwam się na oparcie krzesła i biorę swój kubek herbaty.

– Chyba nie myślisz poważnie o zerwaniu z powodu kilku wrednych słów wzgardzonej kobiety? Każ jej się odwalić!

– Nie, nie chodzi tylko o to, choć gdyby mogła, wbiłaby mi nóż w plecy.

Kate przewraca oczami.

– Kochana, jesteś ślepa!

– Nieprawda. Jestem rozsądna – bronię się. – Dlaczego tak go lubisz?

– Nie wiem. – Wzrusza ramionami. – Ma w sobie coś, zgodzisz się?

– Tak, coś groźnego.

– Nie, chodzi mi o to, jak na ciebie patrzy, jak gdybyś była centrum jego wszechświata.

– Nie bądź głupia! Jestem centrum jego życia seksualnego – poprawiam ją, uświadamiając sobie nagle, że być może jestem tylko jedną z wielu kobiet, z którymi dobrze się bawi. To bolesna myśl i kolejny powód, żeby odejść, dopóki jeszcze się jakoś trzymam. Kogo chcę oszukać? Już jestem w rozsypce, ale będzie jeszcze gorzej, jeśli tego nie przerwę.

– Avo, jesteś mistrzynią wyparcia – drwi Kate.

– Niczego nie wypieram.

– Owszem – oświadcza stanowczo Kate. – Zakochałaś się w nim. To widać na pierwszy rzut oka.

Czy to takie oczywiste? Powinnam zaprzeczyć, ale nie będę obrażać jej inteligencji.

– Idę się położyć. – Odsuwam do tyłu krzesło i aż się wzdrygam od świdrującego uszy zgrzytu, z jakim przesuwa się po drewnianej podłodze. Kac wrócił ze zdwojoną siłą.

– Okej – wzdycha Kate.

Zostawiam ją w kuchni i idę się zaszyć w swoim pokoju. Padam na łóżko i naciągam poduszkę na głowę. Z niechęcią przyznaję, że zdzira o odętych usteczkach miała rację. Nie mogę wiązać swoich marzeń z Jessem Wardem i ta myśl jest jak nóż wbijający się w moje rozdarte serce.

Rozpoczynam nowy tydzień pracy, ale nie czuję się wcale jak nowo narodzona.

– Dzień dobry, kwiatuszku! – woła ze swojego gabinetu Patrick.

– Dzień dobry. – Silę się na radosny ton, ale próba wypada żałośnie. Rzucam torbę obok biurka i siadam, żeby odpalić komputer. Pięć sekund później moje biurko skrzypi na znak protestu pod ciężarem Patricka.

– Jak sytuacja z Van Der Hausem?

Sięgam pod biurko, żeby wydobyć pudełko z próbkami materiałów, które zostawiłam tu w piątek.

– Przyszły w piątek – mówię, rozkładając część z nich na biurku. – Wysłał mi mejlem wytyczne i rysunki.

Patrick przegląda stertę próbek – wszystkie są w neutralnych odcieniach beżu i kremowego, niektóre wzorzyste, inne nie.

– Trochę nudne, co? – burczy z dezaprobatą.

– Nie zgadzam się. – Wyciągam skrawek pięknego materiału w grube pasy. – Spójrz.

Kręci nosem.

– Nie w moim guście.

– Nie musi ci się podobać – przypominam mu. To nie on będzie kupował ekskluzywny apartament w Life Building. – Pan Van Der Haus wraca dziś z Danii. Powiedział, że zadzwoni w sprawie mojej wizyty na budowie. Wezmę się do pracy, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Patrick wstaje, a ja jak zwykle krzywię się, gdy biurko skrzypi.

– Tak, oczywiście. – Przygląda mi się podejrzliwie. – To nie moja sprawa, ale chyba jesteś dziś nie w sosie. Czy coś się stało?

– Nic mi nie jest, daję słowo.

– Jesteś pewna?

– Tak, Patricku. – Nie zabrzmiało to przekonująco. Moja komórka zaczyna skakać po biurku, wygrywając na całe biuro _Black and Gold_ Sama Sparro. Marszczę brwi, bo wyświetlacz pokazuje imię Jessego. Znów majstrował przy moim telefonie. Serce trzepocze mi w piersi, ale nie jest to miłe uczucie. Nie mogę z nim rozmawiać. Dźwięk jego głosu sprawi, że wrócę do punktu wyjścia.

– Pozwolę ci odebrać, kwiatuszku. Uszy do góry. To polecenie służbowe!

Patrick odchodzi, a ja ściszam telefon, ale chwilę później znów zaczyna podskakiwać. Odrzucam połączenie, kładę komórkę na biurku i zabieram się do roboty. Odnajduję mejl od Mikaela – jest krótki, ale zawiera dość informacji, żebym mogła rozpocząć projektowanie.

Piętnaście minut później mój telefon wciąż dzwoni, słyszę też sygnał przychodzącej wiadomości, ale zamiast ją skasować, jak nakazywałby zdrowy rozsądek, otwieram ją.

„Odbierz telefon!”

Znowu rozlega się Sam Sparro, a ja po raz kolejny odrzucam połączenie. W takim tempie nie uda mi się nic zrobić. Zaraz potem dostaję kolejną wiadomość.

„Avo, porozmawiaj ze mną, proszę. Co ja takiego zrobiłem?”

Wyciszam telefon i próbuję o nim zapomnieć. Co takiego zrobił? Właściwie nic, ale jestem pewna, że coś zrobi, jeśli tylko dam mu szansę. A może nie? Och, nie wiem. Ale instynkt każe mi odejść.

– Sal, gdyby ktoś chciał się ze mną skontaktować, niech dzwoni na moją komórkę, okej? – Wiem, że to będzie jego kolejny ruch.

– Okej, Avo.

Zabieram się do planszy z inspiracjami i rysunków dla Mikaela. Nie widziałam jeszcze apartamentów, ale wiem dobrze, co chcę osiągnąć, i ku własnemu zaskoczeniu jestem podekscytowana tym projektem.

W porze lunchu wyskakuję do delikatesów po kanapkę i wracam do biura, żeby ją zjeść. Sally informuje mnie, że pod moją nieobecność dzwonił jakiś mężczyzna, ale nie zostawił wiadomości. Oczywiście wiem, kto to był.

Uparcie ignoruję swój telefon, robię wyjątek tylko dla Mikaela, który dzwoni, żeby umówić się na jutro. Zostaje w Danii do końca tygodnia, więc o dziewiątej rano mam się spotkać w Life Building z jego osobistą asystentką. Gdy wybija szósta, jestem zadowolona z pracowicie spędzonego dnia i poczynionych postępów. Dzień minął mi jak z bicza strzelił.

Następnego dnia wchodzę do Life Building punktualnie o umówionej godzinie, choć jestem nieco zdyszana, bo rano zaspałam. Niepotrzebnie się tak spieszyłam. Asystentka Mikaela jest spóźniona, więc siadam i korzystam z okazji, żeby zadzwonić do mamy i sprawdzić, czy w Newquay wszystko w porządku. Dowiaduję się, że Dan przylatuje w poniedziałek, co poprawia mi humor. Po rozmowie z mamą wreszcie zdobywam się na odwagę, żeby przejrzeć wszystkie nieodebrane połączenia i wiadomości – wszystkie od Jessego, jeśli nie liczyć esemesa od Kate, która napisała wczoraj wieczorem, że zostaje na noc u Sama. Rano tak się spieszyłam, że nawet nie zauważyłam, że jej nie ma. Szybko odpisuję, wyjaśniając, że spałam jak zabita. Ale w myślach wciąż słyszę jego uporczywe łomotanie do drzwi, gdy chowałam się pod kołdrą jak wystraszone dziecko.

– Panna O’Shea? – Podnoszę wzrok i widzę drobną blondynkę, wyciąga do mnie rękę. – Jestem Ingrid. Mikael uprzedził panią, że się pojawię, tak? – Ma bardzo silny duński akcent.

– Ingrid, proszę, mów mi po imieniu. – Wstaję i potrząsam lekko jej dłonią. Wygląda tak krucho. Ingrid uśmiecha się i kiwa głową.

– Oczywiście, Avo.

– Mikael dzwonił do mnie wczoraj, mówił, że coś go zatrzymało w Danii.

– Tak, to prawda. Oprowadzę cię. Budynek nie jest jeszcze wykończony, więc musisz to włożyć. – Wręcza mi żółty kask i odblaskową kamizelkę. Zakładam odzież ochronną, a ona wciska guzik, żeby przywołać windę. – Zaczniemy od penthouse’u. Rozkładem przypomina ten w Lusso. – Wchodzimy do windy. – Znasz, oczywiście, Lusso – mówi z uśmiechem.

– Tak, znam Lusso. – I to lepiej niż sądzisz! – dodaję w myślach, odwzajemniając jej przyjazny uśmiech. Natychmiast przywołuję się do porządku i szukam w torebce teczki.

– Jesteśmy na miejscu. – Drzwi windy otwierają się bezpośrednio w penthousie. – Zapraszam do środka, Avo.

– Dziękuję. – Wychodzę na otwartą przestrzeń i od razu zauważam, że penthouse musi być zbliżony rozmiarami do tego w Lusso.

– Jak widzisz, użyliśmy dębu. Wszystkie okna i drzwi były robione na zamówienie z ekologicznego drewna. Jestem pewna, że Mikael wspomniał ci o tym w mejlu z wytycznymi. – Zerkam na nią, a ona zauważa moje puste spojrzenie, bo wybucha śmiechem i kręci głową. – Nie wspomniał o tym w mejlu?

– Nie. – Mam nadzieję, że czegoś nie przeoczyłam.

– Musisz mu wybaczyć. Jest trochę rozkojarzony z powodu rozwodu.

Rozwodu? A więc to go zatrzymało w Danii? Moim zdaniem to trochę niestosowne, że wtajemnicza mnie w życie osobiste Mikaela.

– Wezmę to pod uwagę – zapewniam z uśmiechem.

Przez kilka następnych godzin Ingrid oprowadza mnie po całym budynku. Po drodze robię zdjęcia i notatki. Mikael i jego partner bez wątpienia znają się na nowoczesnym, luksusowym budownictwie. Widoki na Holland Park i miasto zapierają dech w piersi.

– Dziękuję za wycieczkę, Ingrid. – Zdejmuję szykowną kamizelkę i kask.

– Nie ma za co, Avo. Wiesz już wszystko, co trzeba?

– Tak. Będę czekała na telefon od Mikaela.

– Powiedział, że zadzwoni do ciebie w poniedziałek – mówi Ingrid, podając mi rękę.

Żegnamy się i ruszam do biura. Po drodze dzwonię do swojego ginekologa, potrzebuję recepty na nowe pigułki. Udaje mi się umówić wizytę o czwartej po południu, co za ulga. Nie żebym w najbliższej przyszłości planowała uprawiać seks. Kilka ostatnich dni wystarczy mi na długo.

– Cześć! – wołam do Toma i Victorii, wchodząc do biura.

Tom marszczy brwi i zerka na zegar.

– Ojej! Spóźnię się do pani Baines. Będzie miała kocięta! Wrócę, jak spacyfikuję tę starą wariatkę – trajkocze, pakując swoją męską torbę, po czym opuszcza biuro tanecznym krokiem.

– Wszystko gra, Victorio? – pytam, siadając za biurkiem. Victoria buja myślami w obłokach. – Halo?! – wołam.

– Hę? O przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłaś?

– Wszystko gra?

Victoria uśmiecha się promiennie i odrzuca przez ramię blond loki.

– Lepiej być nie może.

– A to czemu? – pytam, unosząc brew.

Victoria chichocze jak mała dziewczynka.

– Umówiłam się z Drew na randkę w piątek wieczorem.

Wiem o tym, ale ta trzpiotka nadal nie pasuje mi do poważnego Drew.

– W jakimś fajnym miejscu?

Wzrusza ramionami.

– Nie powiedział mi. Zapytał tylko, czy może mnie gdzieś zaprosić. – Dzwoni jej komórka, więc Victoria kończy rozmowę i w tej samej chwili mój telefon obwieszcza nadejście wiadomości. Od Kate.

„Właśnie włączyliśmy komórki. Byliśmy… zajęci. Widziałaś się z Jessem?”

Zajęci? W ich przypadku bycie „zajętym” to pewne niedopowiedzenie.

„Nie”.

Nie muszę pisać nic więcej i mam nadzieję, że Kate nie odpisze, bo i tak wiem, co chce mi powiedzieć. Marzenie ściętej głowy.

„OK. Łapię. Ale tak między nami… 30 nieodebranych połączeń. Sam z nim rozmawiał. Nie jest zachwycony, ale przynajmniej wie, że żyjesz. :)”

A co jego zdaniem mogło mi się stać? Spoglądam na ekran komputera, po raz kolejny ściszając telefon, który znów wygrywa _Black and Gold_, ale po trzech kolejnych dzwonkach zupełnie go wyciszam. Co za upierdliwy dupek.

– Wychodzę! – woła Victoria, wstając zza biurka.

Macham jej na pożegnanie i zaczynam przeglądać pocztę, a potem kopiuję kilka rysunków, które mam wysłać kontrahentom.

Równo o trzeciej idę zrobić sobie kawę.

– Avo? – słyszę głos Sally. Wystawiam głowę zza kuchennych drzwi i widzę, jak macha do mnie ze słuchawką przy uchu. – Dzwoni do ciebie jakiś mężczyzna, ale nie chce się przedstawić.

Serce podchodzi mi do gardła. Doskonale wiem kto to.

– Prosiłaś, żeby zaczekał?

– Tak. Mam go przełączyć?

– Nie! – wrzeszczę, aż biedna Sally podskakuje. – Przepraszam. Powiedz mu, że wyszłam z biura.

– Aha, okej. – Sprawia wrażenie zdezorientowanej, kiedy wciska guzik, wznawiając połączenie z Jessem. – Przykro mi, proszę pana. Ava wyszła z biu… – Podskakuje na metr w górę, z hukiem upuszczając telefon na biurko. Niezdarnie podnosi go do ucha. – Przy…przy…przykro mi, pro…proszę pana. – Biedna Sal jąka się okropnie, co oznacza, że Jesse ochrzania ją przez telefon. Czuję się winna, że ją na to naraziłam. – Proszę pana…zapewniam… pana…że…że jej tu nie ma.

Spanikowana i oszołomiona, patrzy na mnie wielkimi oczami, znosząc werbalny atak tego neurotyka. Uśmiecham się przepraszająco. Kupię jej kwiaty.

Odkłada telefon na podstawkę i spogląda na mnie w szoku.

– Kto to był? – Jest bliska łez.

– Sally, tak mi przykro. – Łapię stojące w kuchni kawy i w geście pojednania zanoszę jedną z nich na jej biurko.

Sally wzdycha z irytacją.

– Ktoś powinien go przytulić! – oświadcza i zaczyna chichotać.

Staję jak wryta. Spodziewałam się łez i załamania nerwowego, ale nudna jak flaki z olejem Sally właśnie zażartowała. Patrzę, jak ta szara myszka chichocze, i sama zaczynam się śmiać – zginam się wpół i zanoszę śmiechem, aż łzy mi stają w oczach. Sally wtóruje mi histerycznie, obie dosłownie pokładamy się ze śmiechu.

– Co tu się dzieje?! – woła zza swojego biurka Patrick.

Macham mu ręką, a on przewraca oczami, z irytacją kręci głową i z powrotem wbija wzrok w ekran komputera. I tak nie mogłabym mu powiedzieć, nawet gdybym była w stanie wykrztusić choć słowo. Zostawiam zapłakaną ze śmiechu Sally i idę do łazienki, żeby doprowadzić się do porządku. Mam doskonały humor. Zobaczyłam Sally w całkiem nowym świetle. Podoba mi się, że potrafi być sarkastyczna.

Kiedy już się opanowałam i otarłam rozmazany tusz do rzęs, mówię Patrickowi, że wychodzę do lekarza.

– Przepraszam, Sally, nie mogę na ciebie spojrzeć! – parskam, mijając jej biurko, i wychodzę z biura odprowadzana jej śmiechem. Poważnieję i ruszam w stronę metra.ROZDZIAŁ 2

Po wysłuchaniu wykładu na temat niefrasobliwości, udzielonego mi przez doktora Monroe, naszego wieloletniego lekarza rodzinnego, odbieram receptę i idę do apteki, żeby wykupić pigułki. Docieram do domu tuż przed szóstą i jestem zaskoczona, że Kate wciąż nie ma.

Biorę prysznic, przebieram się, wyjmuję telefon z torebki i przewracam oczami na widok dwudziestu nieodebranych połączeń. Usuwam pięć kolejnych esemesów, których na wszelki wypadek nawet nie czytam. Gdy wchodzę do kuchni, wyświetlacz komórki znów zaczyna migać.

Otwieram lodówkę, wyjmuję wino i dochodzę do wniosku, że brakuje mi odwagi i hartu ducha. Co za idiotyczna sytuacja. Odbieram telefon.

– Halo.

– Ava? – Głos ma spięty i zdyszany.

– Jesse. – Biorę głęboki oddech dla dodania sobie animuszu. – Nie mogę się z tobą spotykać.

– Nie! Avo, posłuchaj…

Odwaga szybko mnie opuszcza. Rozłączam się i oddychając głęboko, nalewam sobie wina. Butelka stuka o kieliszek, gdy rozlega się głośne łomotanie do drzwi.

– Avo!

Zamykam oczy, zbierając siły. Ubiegłej nocy jego uporczywe dobijanie się do drzwi było istną torturą. Sąsiedzi gotowi jeszcze zadzwonić na policję.

– Avo! – ryczy Jesse, waląc w drzwi.

Spokojnie idę do salonu i wyglądam przez żaluzje. Jesse patrzy w okno na piętrze. Jest zdesperowany, ale nie zamierzam mu otworzyć. Stanąć z nim twarzą w twarz byłoby poważnym błędem. Widzę, jak przykłada komórkę do ucha, i mój telefon znów zaczyna błyskać. Odrzucam połączenie, Jesse spogląda z niedowierzaniem na swoją komórkę.

– Avo, otwórz te pieprzone drzwi!

– Nie – szepczę, jak gdyby mógł mnie usłyszeć. Jestem bliska zawału, gdy przed domem zatrzymuje się porsche Sama. Kate wysiada i podchodzi do Jessego, który wymachuje rękami jak jakiś świr. Sam dołącza do nich i klepie go pokrzepiająco po ramieniu. Rozmawiają jeszcze kilka minut, a potem Kate prowadzi ich oboje do domu.

– O Boże, Kate! – Sterczę jak kołek na środku salonu i słyszę, że drzwi frontowe walą z hukiem o ścianę, a potem ktoś pędzi na górę po schodach. Jesse wpada do salonu, gniew na jego twarzy ustępuje uldze, a potem przechodzi w czystą furię. Jego szary garnitur wygląda nienagannie, czego nie można powiedzieć o zmierzwionych włosach i spoconym czole.

– Gdzie się, kurwa, podziewałaś?! – wrzeszczy na mnie, jego oddech dosłownie świszczy mi koło uszu. – Włosy sobie rwałem z głowy!

Stoję i gapię się na niego, nie mam pojęcia, co odpowiedzieć. Czy on uległ złudzeniu, że powinnam się przed nim tłumaczyć? Kate i Sam stają za jego plecami, milczący i zaniepokojeni. Patrzę na Kate i kręcę głową, mam ogromną ochotą zapytać, czy podoba jej się to wcielenie Jessego.

– Pójdziemy do The Cock na drinka – mówi cicho Sam, łapie Kate za rękę i ciągnie ją po schodach w dół. Kate nie próbuje go powstrzymać. Odprowadzam ich wzrokiem, przeklinając w duchu tchórzy, którzy zostawili mnie samą z tym szaleńcem.

Jesse spogląda ze znużeniem na sufit, próbując uspokoić oddech, a potem znów wbija we mnie płomienne spojrzenie. Przenika mnie nim na wskroś.

– Czy mam ci odświeżyć pamięć?

Co takiego? Chyba dywan odcisnął mi się na brodzie, bo moja szczęka uderzyła właśnie o ziemię.

– Nie! – krzyczę, wymijam go i zbiegam do kuchni. Muszę się napić! Jesse idzie za mną, patrzy, jak rzucam komórkę na blat kuchenny i łapię butelkę z winem. – Jesteś skończonym draniem! – wrzeszczę, nalewając sobie wino drżącymi rękami. Gotuję się z wściekłości. Obracam się i rzucam mu moje najbardziej wredne spojrzenie. Jesse wzdryga się lekko, co napełnia mnie ogromną satysfakcją. – Dostałeś to, czego chciałeś. Ja też. Więc przestańmy marnować swój czas, do jasnej cholery. – Wcale nie dostałam tego, co chciałam, ale ignoruję głos w głowie, który przypomina mi o tym. Muszę z tym skończyć, zanim wir namiętności o imieniu Jesse Ward wciągnie mnie głębiej.

– Licz się ze słowami! – krzyczy. – O czym ty mówisz? Nie dostałem tego, co chciałem.

– Chcesz więcej? – Upijam trochę wina. – Ale ja nie, więc przestań mnie napastować, Jesse. I przestań na mnie krzyczeć! – Miało to zabrzmieć brutalnie, ale obawiam się, że wypadło dość żałośnie. Coś musi w końcu zadziałać. Upijam kolejny łyk wina i podskakuję, gdy Jesse wyrywa mi kieliszek z dłoni i wrzuca go do zlewu. Krzywię się, słysząc odgłos tłuczonego szkła.

– Nie musisz pić jak jakaś pieprzona piętnastka! – wrzeszczy.

Zaciskam dłonie w pięści, muszę użyć całej siły woli, żeby się uspokoić.

– Wynoś się! – krzyczę. Moje próby pozbycia się go spełzają na niczym. Ogarnia mnie coraz większa desperacja.

Kulę się w sobie, gdy Jesse wydaje z siebie ryk wściekłości i wali pięścią w kuchenne drzwi, pozostawiając w drewnie spore zagłębienie.

Wytrzeszczam oczy i zaciskam usta, oszołomiona jego gwałtowną reakcję na odrzucenie. Ręka trochę mu się trzęsie, gdy odwraca się w moją stronę i patrzy mi prosto w oczy, świdrując mnie zielonym spojrzeniem.

A niech mnie, to musiało boleć. Mam już ruszyć do zamrażarki po lód, ale on zaczyna iść powoli w moją stronę. Zapieram się dłońmi o brzeg kuchennego blatu i patrzę, jak się zbliża. Staje naprzeciw mnie i kładzie dłonie na moich. Znalazłam się w pułapce.

Dysząc mi w twarz, mierzy mnie gniewnym spojrzeniem, po czym przywiera ustami do moich warg, pozbawiając mnie tchu. Wiję się pod nim, usiłując się uwolnić. Co on wyprawia? Prawdę mówiąc, znam odpowiedź na to pytanie. Chce odświeżyć mi pamięć. Mam przechlapane.

Przyciska usta jeszcze mocniej, ale nie odwzajemniam pocałunku. Powtarzam wciąż sobie, że to nie w porządku, cholernie nie w porządku. Wiem, że jeśli ulegnę, będę cierpieć jeszcze bardziej. Próbuję się uwolnić, ale on warczy i przytrzymuje moje dłonie. Nigdzie mnie nie puści. Moje rozpaczliwe próby powstrzymania go rozbijają się o jego determinację.

Przesuwa językiem po mojej dolnej wardze, ale wciąż odmawiam mu dostępu. Dygoczę, usiłując zapanować nad reakcjami własnego ciała. Wiem, że jeśli złamie mój opór, będę zgubiona, więc uparcie zaciskam usta, modląc się w duchu, by dał za wygraną.

Kiedy puszcza moją rękę, natychmiast próbuję go odepchnąć, ale to na nic. Ten facet jest jak czołg. Moje nędzne próby wyswobodzenia się nie robią na nim żadnego wrażenia.

Łapie mnie za biodro, a ja podrywam się, ale wciska mnie w blat. Tkwię w potrzasku, lecz wciąż bronię się przed pocałunkiem, zaciskając mocno wargi. Odwracam głowę w bok, gdy odrobinę odpuszcza.

– Uparciucha – mruczy, przyciskając wargi do mojej szyi. Liże i podskubuje skórę aż do zagłębienia nad obojczykiem, zatacza językiem kółka i długimi pociągnięciami wytycza szlak aż do ucha i podgryza małżowinę.

Zaciskam powieki, modląc się w duchu, żebym dała radę oprzeć się przemożnej sile jego dotyku. Wbijam mu paznokcie w ramię i zaciskam usta w obawie, że wyrwie się z nich jęk rozkoszy.

Puszcza moje biodro, powoli przesuwa dłonią po moim brzuchu i zaczepia palce za pasek szortów.

– Proszę. Proszę, przestań.

– To ty przestań, Avo. Po prostu przestań. – Wsuwa palec wskazujący pod materiał i powoli porusza nim z lewa na prawo delikatnymi, miarowymi ruchami, cały czas nie przerywając ataku na moje ucho i szyję. Chce mi się wyć z frustracji.

Od tego ciepłego dotyku uginają się pode mną kolana, całe moje ciało drży gwałtownie. Jesse śmieje się cicho, gardłowo, aż dreszcz przebiega mi wzdłuż kręgosłupa, a moja łechtaczka zaczyna wolno, miarowo pulsować. Zaciskam uda, kładę mu rękę na piersi, żeby go odepchnąć, ale to na nic. Nawet nie wiem, po co się w ogóle staram. Jeszcze jedno uderzenie serca i mu ulegnę. Głowa zaraz mi eksploduje, ale nie jestem pewna, czy z rozkoszy, czy pomieszania zmysłów.

A potem jego dłoń zapuszcza się w moje figi i rozdziela palcami wargi, a mnie jakby prąd przeszył. Bardzo delikatnie muska łechtaczkę, a ja drżę i otwieram usta, z których wyrywa się okrzyk rozkoszy. Jesse wykorzystuje bezwzględnie moją słabość i wciska mi język do ust, badając każdy ich zakątek. Jego kciuk zatacza powoli kółka wokół mojej rozpalonej łechtaczki.

Odwzajemniam pocałunek.

– Puść moją rękę – dyszę, napinając mięśnie ramienia.

Musi wiedzieć, że mnie ma, bo z jękiem wypuszcza moją drugą dłoń i od razu łapie mnie za kark. Zarzucam mu ramiona na szyję, żeby przyciągnąć go do siebie – tak po prostu. Dochodzę z okrzykiem będącym mieszanką czystego upojenia i irytującej frustracji.

– Przypomniało ci się już? – szepcze miękko, wysuwając rękę z moich szortów. Wzdycham i podnoszę ciężkie powieki, żeby spojrzeć w jego zielone oczy. Nie odpowiadam, a on nie domaga się tego. Pochyla się tylko i składa na moich wargach delikatny pocałunek.

Sadza mnie na blacie.

– Dlaczego wciąż przede mną uciekasz? – pyta, wpatrując się we mnie badawczo. Opiera dłonie po obu stronach moich ud i pochyla się, napierając na mnie.

Spuszczam wzrok. Nie potrafię spojrzeć mu w oczy. Co mogę mu odpowiedzieć? Że się w nim zakochałam? Nie, więc wzruszam tylko ramionami.

Wsuwa mi palec wskazujący pod brodę i odchyla głowę do tyłu, zmuszając mnie, żebym spojrzała w jego przystojną twarz. Unosi wyczekująco brwi.

– Porozmawiaj ze mną, skarbie.

Wzdycham.

– Rozpraszasz mnie. Nie chcę cierpieć.

Zagryza dolną wargę, trybiki w jego głowie kręcą się jak szalone. Nie wie, co odpowiedzieć.

– Rozpraszam cię?

– Tak.

– Co to znaczy?

– Zagłuszasz mój zdrowy rozsądek – odpowiadam cicho. Odurzający wpływ, jaki ma na moje ciało, jest coraz silniejszy. Uprzedzał, że będę go potrzebować, i jak na razie dotrzymuje słowa.

– Avo, wiedz jedno. Zrobię wszystko, żeby cię nie skrzywdzić. Proszę, nie uciekaj przede mną. – Nachyla się i całuje mnie w usta. – A teraz zamierzam cię jeszcze trochę porozpraszać. Musimy się pogodzić. – Jego niski głos znów budzi we mnie pożądanie, jego słowa napawają otuchą, gdy łapie mnie za pupę i zsuwa z blatu, żebym oplotła go nogami w pasie.

Wychodzi z kuchni, idzie do mojego pokoju, nogą zamyka za sobą drzwi, po czym sadza mnie w nogach łóżka i ściąga mi podkoszulek przez głowę. Moje nagie piersi wydostają się na wolność, Jesse uśmiecha się, zaglądając mi głęboko w oczy. Rzuca podkoszulek na podłogę, łapie za moje szorty, zachęcając mnie do podniesienia pupy, i ściąga je razem z figami.

– Nie ruszaj się – rozkazuje, zdejmując krawat. Dreszczyk oczekiwania przenika całe moje ciało, gdy powoli rozbiera się przede mną. Mój wzrok natychmiast przyciąga blizna na brzuchu. Tak bardzo chciałabym wiedzieć, skąd się wzięła.

– Spójrz na mnie, Avo – nakazuje.

Patrzę mu w oczy, kiedy zsuwa bokserki. Jego członek wypręża się na wysokości mojej twarzy. Jeśli po niego sięgnę i otworzę usta, będę miała przewagę. Byłaby to miła odmiana. Jesse uśmiecha się sprośnie, mierząc mnie płomiennym spojrzeniem.

– Muszę się w tobie znaleźć – mówi mrocznym tonem. – Twoje usta z przyjemnością przelecę później. Jesteś mi to winna.

Potężny wstrząs targa moim wnętrzem, gdy pochyla się, oplata mnie w talii ramionami, po czym wpełza na łóżko i delikatnie kładzie mnie pod sobą. Rozsuwa mi uda kolanem i mości się między nimi, oparty na przedramionach po obu stronach mojej głowy. Patrzy na mnie z czułością. Zaraz się rozpłaczę.

– Już nie uciekamy, Avo – mówi i patrząc mi w oczy, powoli odsuwa się i naciera, wbijając się głęboko. Jęcząc, łapię go mocniej za ramiona i poruszam biodrami. Poczucie wypełnienia jest niesamowite. Robi długi, kontrolowany wydech, na jego zmarszczonym, lśniącym od potu czole rysuje się skupienie.

Opieram się pokusie i nie zaciskam mięśni wokół jego członka – potrzebuje teraz chwili przerwy. Zamyka oczy i ze zwieszoną głową usiłuje uspokoić nierówny oddech, długie rzęsy rzucają cień na jego policzki. Czekam cierpliwie, przesuwając dłońmi w górę i w dół jego twardych ramion, szczęśliwa, że mogę się przyglądać temu pięknemu mężczyźnie z bliska. Wie, że teraz potrzebuję delikatnego Jessego.

Po chwili zbiera się w sobie, podnosi głowę i patrzy mi w oczy. Serce ściska mi się w piersi. Jestem taka zakochana w tym mężczyźnie.

Unosi tułów na rękach, a potem wycofuje się i stopniowo wsuwa z powrotem.

Mruczę. Och, dobry Boże. Powtarza ten rozkoszny manewr raz po raz, przez cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku.

– Avo, jeśli najdzie cię pokusa, żeby znowu uciec, pomyśl o tym, jak się teraz czujesz. Pomyśl o mnie.

– Tak – dyszę, usiłując wyhamować narastające szybko napięcie. Ale myślę o nim. Na tym właśnie polega problem, przed którym nie sposób uciec. Jesse wdziera się w każdy zakątek mojego umysłu.

Kołyszę biodrami, wychodząc na spotkanie jego pchnięciom. Opuszcza głowę i całuje mnie leniwie, niespiesznie, naśladując językiem rytm bioder.

_Koniec wersji demonstracyjnej._