The Killing. Tom 1. Odcinek 1 - ebook

Po­dzię­ko­wa­nia

Stwo­rze­nie gę­stego od wąt­ków kry­mi­nału z gę­stej od wąt­ków te­le­wi­zyj­nej tra­ge­dii kry­mi­nal­nej to wy­czyn nie­ła­twy, zwłasz­cza je­śli ak­cja roz­grywa się w kraju, któ­rego ni­gdy wcze­śniej się nie od­wie­dziło, od­le­głego o ty­siące ki­lo­me­trów od cie­płego, przy­ja­znego kli­matu Włoch, gdzie roz­grywa się ak­cja więk­szo­ści mo­ich ksią­żek. Nie wy­ru­szył­bym w tę po­dróż, gdyby nie ogrom bez­in­te­re­sow­nej, peł­nej po­świę­ce­nia pracy lu­dzi zwią­za­nych z tym przed­się­wzię­ciem, za­równo w Da­nii, jak i Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Søren Sve­istrup, twórca se­rialu, w swej życz­li­wo­ści po­świę­cił mi mnó­stwo czasu w trak­cie prac nad trze­ciej czę­ści pro­duk­cji te­le­wi­zyj­nej, by przy­bli­żyć mi swoje za­my­sły, a po­tem, gdy już przy­szło do prze­no­sze­nia opo­wie­ści z ekranu na pa­pier, szczo­drze do­ra­dzał mi przy co trud­niej­szych de­cy­zjach. Su­sanne Bent An­der­sen, przed­sta­wi­cielka mo­jego duń­skiego wy­dawcy, po­mo­gła mi ogrom­nie w po­zna­wa­niu Ko­pen­hagi i jej kul­tury, po­dob­nie jak bez­gra­nicz­nie uczynny agent Sørena, Lars Rin­ghof. Po­mo­gło mi też w tym całe mnó­stwo osób, któ­rych na­zwisk nie dał­bym rady wy­mie­nić, z Ko­mendy Głów­nej Po­li­cji w Ko­pen­ha­dze, Ra­tu­sza i in­nych in­sty­tu­cji.

W Wiel­kiej Bry­ta­nii z ko­lei moja wy­daw­czyni Tri­sha Jack­son i jej ko­le­dzy z Pan Mac­mil­lan – sami zde­kla­ro­wani wiel­bi­ciele Sary Lund – słu­żyli nie­wy­czer­pa­nymi za­so­bami po­rad, opi­nii i słów za­chęty, po­dob­nie jak wiele osób za­li­cza­ją­cych się do fa­nów se­rialu. Spo­śród tych ostat­nich mu­szę wy­ra­zić szcze­gólną wdzięcz­ność wo­bec Ke­itha Blo­unta, nie tylko za wkład w tę opo­wieść, lecz także za stwo­rze­nie pro­gramu dla pi­sa­rzy, no­szą­cego na­zwę Scri­ve­ner, dzięki któ­remu mia­łem szansę za­cho­wać kon­trolę nad trzema wąt­kami nar­ra­cji (w ogóle so­bie nie wy­obra­żam, że bez Scri­ve­nera zre­ali­zo­wał­bym tak ogromny pro­jekt).

A wszel­kie zmiany w sto­sunku do pier­wot­nej opo­wie­ści – ko­nie­czne, po­nie­waż książki i te­le­wi­zja to nie to samo – po­ja­wiły się z mo­jej ini­cja­tywy.

Dzię­kuję

Da­vid Hew­sonGłówni bo­ha­te­ro­wie

Po­li­cja ko­pen­ha­ska

Sa­rah Lund – pod­ko­mi­sarka po­li­cji kry­mi­nal­nej, Wy­dział Za­bójstw

Jan Meyer – pod­ko­mi­sarz po­li­cji kry­mi­nal­nej, Wy­dział Za­bójstw

Hans Bu­chard – nad­in­spek­tor, szef Wy­działu Za­bójstw

Len­nart Brix – za­stępca Bu­charda, Wy­dział Za­bójstw

Svend­sen – śled­czy, Wy­dział Za­bójstw

Jan­sen – tech­nik kry­mi­na­li­styki

Bülow – dawny po­li­cjant, obec­nie w Biu­rze Pro­ku­ra­tora

Ro­dzina Birk Lar­se­nów

Theis Birk Lar­sen – oj­ciec

Per­nille Birk Lar­sen – matka

Nanna Birk Lar­sen – ich córka

An­ton Birk Lar­sen – ich star­szy syn

Emil Birk Lar­sen – ich młod­szy syn

Lotte Holst – młod­sza sio­stra Per­nille

Ra­tusz – po­li­tycy oraz urzęd­nicy

Tro­els Hart­mann – prze­wod­ni­czący Stron­nic­twa Li­be­ral­nego i za­stępca bur­mi­strza do spraw edu­ka­cji

Rie Sko­vga­ard – do­rad­czyni po­li­tyczna Hart­manna

Mor­ten We­ber – szef kam­pa­nii wy­bor­czej Hart­manna

Poul Bre­mer – bur­mistrz Ko­pen­hagi

Kir­sten El­ler – prze­wod­ni­cząca Par­tii Cen­trum

Jens Holck – prze­wod­ni­czący Ugru­po­wa­nia Umiar­ko­wa­nego

Mai Juhl – prze­wod­ni­cząca Par­tii Zie­lo­nych

Knud Padde – szef ko­mi­tetu par­tyj­nego Stron­nic­twa Li­be­ral­nego

Hen­rik Bi­gum – czło­nek ko­mi­tetu Stron­nic­twa Li­be­ral­nego

Olav Chri­sten­sen – urzęd­nik Wy­działu Edu­ka­cji

Gert Stokke – kie­row­nik w Wy­dziale Śro­do­wi­ska, pod­władny Holcka

Li­ceum Fre­de­rik­sholm

Oli­ver Schan­do­rff – uczeń, były chło­pak Nanny

Jeppe Hald – uczeń

Lisa Ra­smus­sen – uczen­nica

Pani Koch – dy­rek­torka

Rah­man Al-Ke­mal (Rama) – na­uczy­ciel

Hen­ning Ko­foed – na­uczy­ciel

Inni

Hanne Meyer – żona Jana Mey­era

Car­sten – były mąż Lund

Bengt Ro­sling – kry­mi­no­log, obecny part­ner Lund

Mark – syn Lund

Vagn Skær­bæk – przy­ja­ciel Birk Lar­se­nów i wie­lo­letni pra­cow­nik ich firmy

Leon Fre­vert – tak­sów­karz do­ra­bia­jący so­bie u Birk Lar­sena

Amir El’ Na­men – syn wła­ści­ciela in­dyj­skiej re­stau­ra­cji, przy­ja­ciel z dzie­ciń­stwa Nanny

John Lynge – kie­rowca pra­cu­jący dla sztabu wy­bor­czego Tro­elsa Hart­manna1

Pią­tek, 31 paź­dzier­nika

Przez ciemny las, w któ­rym na­gie drzewa nie dają żad­nego schro­nie­nia, bie­gnie Nanna Birk Lar­sen.

Ma dzie­więt­na­ście lat, dy­szy, dy­goce w ku­sej, po­dar­tej halce, bose stopy grzę­zną w lep­kim bło­cie.

Po­tyka się o bez­li­to­sne ko­rze­nie, ga­łę­zie roz­dzie­rają skórę bla­dych rąk, któ­rymi wy­ma­chuje w po­wie­trzu. Upada, z wy­sił­kiem wy­do­staje się z ohyd­nych wil­got­nych wy­kro­tów, pró­buje się uspo­koić, my­śleć, nie szczę­kać zę­bami, nie tra­cić na­dziei, musi się ukryć.

Śle­dzi ją by­stre oko, tropi ni­czym my­śliwy ran­nego je­le­nia. Prze­cze­suje pust­ko­wie Pin­se­sko­ven, Lasu Zie­lo­no­świąt­ko­wego, zyg­za­kami, jest co­raz bli­żej.

Na­gie sre­brzy­ste pnie wy­ra­stają z ja­ło­wej gleby ni­czym koń­czyny ciał za­sty­głych przed wie­kami w ostat­nim spa­zmie.

Ko­lejny upa­dek, naj­gor­szy. Zie­mia ucieka jej spod nóg. Ręce młócą, dziew­czyna krzy­czy z bólu i roz­pa­czy, zwala się do obrzy­dli­wego, lo­do­wa­tego rowu, czuje, jak jej głowa, ręce, łok­cie, ko­lana ob­cie­rają się o twardą zie­mię, która czai się na dnie.

Lo­do­wata woda, strach, prze­śla­dowca gdzieś nie­da­leko…

Nanna za­ta­cza się, zdy­szana wy­do­staje się z grzę­za­wi­ska, wspina się na brzeg, wbija w błoto bose, po­dra­pane i krwa­wiące stopy, by zna­leźć opar­cie w mazi prze­ci­ska­ją­cej się przez palce.

Tra­fia na drzewo. Kilka ostat­nich je­sien­nych li­ści mu­ska jej twarz. Pień jest więk­szy niż po­zo­stałe i gdy dziew­czyna obej­muje go ra­mio­nami, my­śli o The­isie, swoim ojcu, wiel­kim męż­czyź­nie, ci­chym i po­sęp­nym, so­lid­nym i nie­wzru­szo­nym ba­stio­nie chro­nią­cym ją przed świa­tem.

Chwyta drzewo, lgnie do niego, tak jak kie­dyś tu­liła się do ojca. Silna jego siłą, od­da­jąca mu w za­mian swoją. Nic in­nego się nie li­czy, jak za­wsze.

Z bez­kre­snego nieba pły­nie ni­ski sko­wyt. Wszech­wi­dzące świa­tła od­rzu­towca umy­kają gra­wi­ta­cji, ucie­kają z Ka­strup, z Da­nii. Ośle­piają. W nie­mi­ło­sier­nej ja­sno­ści Nanna Birk Lar­sen sięga pal­cami do swo­jej twa­rzy. Do­tyka rany bie­gną­cej od le­wego oka do po­liczka, do­kucz­li­wej, otwar­tej, krwa­wią­cej.

Czuje go. Czuje jego za­pach. Na so­bie. W so­bie.

Wśród tego bólu i stra­chu roz­pala się w niej go­rący i gwał­towny pło­mień wście­kło­ści.

„Wy­ka­pany Theis”.

Wszy­scy tak mó­wili, gdy da­wała im po­wód.

Je­steś Nanna Birk Lar­sen, dziecko The­isa i Per­nille, i umkniesz nocą po­two­rowi, bie­gnąc przez Las Zie­lo­no­świąt­kowy na obrze­żach mia­sta. Kilka dłu­gich ki­lo­me­trów stąd leży cie­płe, bez­pieczne miej­sce zwane do­mem.

Nanna wstaje i chwyta się pnia, tak jak kie­dyś chwy­tała się ojca, ra­mio­nami do­tyka łusz­czą­cej się srebr­nej kory, blade chu­cherko ob­le­pione bru­dem i krwią, drżące, ci­che, prze­ko­nuje samą sie­bie, że za ciem­nym la­sem i mar­twymi drze­wami, które nie dają schro­nie­nia, znaj­dzie wy­ba­wie­nie.

Biały pro­mień znowu ją obej­muje. To nie jest po­tok ja­sno­ści spły­wa­jący z brzu­cha sa­mo­lotu, który leci po­nad pust­ko­wiem jak wielki me­cha­niczny anioł próżno szu­ka­jący za­gu­bio­nej du­szy spra­gnio­nej ra­tunku.

Bie­gnij, Nanno, bie­gnij – krzy­czy głos.

Bie­gnij, Nanno, bie­gnij – my­śli dziew­czyna.

Do­sięga ją świa­tło la­tarki, po­je­dyn­cze ośle­pia­jące oko. Jest tu­taj.