The Killing. Tom 1. Odcinek 3 - ebook

Po­nie­dzia­łek, 17 li­sto­pada

Z sa­mego rana Hart­mann ścią­gnął do sie­bie Gerta Stok­kego. Nie ufał temu urzęd­ni­kowi.

– Pro­szę tylko, żeby po­wie­dział pan prawdę. Prze­cież mó­wił pan Bre­me­rowi, że Holck ko­rzy­sta z miesz­ka­nia.

– Skromne ma pan wy­ma­ga­nia, co? – Stokke miał długą, szarą twarz po­so­kowca i za­czer­wie­nione, wod­ni­ste oczy. – Nie mogę się an­ga­żo­wać w spór po­mię­dzy pa­nem a Bre­me­rem.

– Już się pan za­an­ga­żo­wał – za­uwa­żyła Rie Sko­vga­ard.

– My­ślisz, że za mil­cze­nie do­cze­kasz się na­grody, Gert? – włą­czył się Mor­ten We­ber. – Znasz go. Je­steś urzęd­ni­kiem. On już nie może się przy­pie­przać do Holcka, więc bę­dzie się cze­piał ca­łego wy­działu. Ty pój­dziesz pod nóż w pierw­szej ko­lej­no­ści.

Stokke pa­trzył na nich z nie­za­do­wo­loną miną. By­stry czło­wiek przy­party do muru.

– A wy je­ste­ście po mo­jej stro­nie? Na­gle je­ste­śmy przy­ja­ciółmi, co? A weź­cie się po­wy­rzy­naj­cie. Ale nie mie­szaj­cie mnie do tego.

– Je­śli Bre­mer się z tego wy­wi­nie, bę­dzie po to­bie – ostrzegł We­ber.

Urzęd­nik po­krę­cił głową.

– Bre­mer ni­gdy w ży­ciu nie przy­zna, że roz­ma­wia­li­śmy.

– Na pewno są pro­to­koły z tej roz­mowy – stwier­dziła Sko­vga­ard.

Chwila wa­ha­nia.

– Bre­mer nie chciał, żeby pro­to­ko­ło­wać – od­parł. – Po­wie­dział, że za­ła­twi to z Holc­kiem po ci­chu. I że na tym się skoń­czy.

We­ber za­klął i trza­snął o stół do­ku­men­tami.

– Przy­kro mi. Je­śli się wy­chylę, już po mnie. Za­wsze uwa­ża­łem, że bę­dzie z pana do­bry bur­mistrz, pa­nie Hart­mann. Może na­stęp­nym ra­zem.

– Nie bę­dzie na­stęp­nego razu – burk­nął Hart­mann. – Je­steś nam po­trzebny, Gert.

– Kto mnie za­trudni, je­śli za­cznę ga­dać? Mam pięć­dzie­siąt osiem lat. Co z moją eme­ry­turą?

Sko­vga­ard po­bla­dła z wście­kło­ści.

– Więc Tro­els ma za to za­pła­cić? Cho­ciaż nic nie zro­bił?

– Dajmy spo­kój – prze­rwał Hart­mann. – Nie na­ci­skajmy już Gerta. Je­śli nie chce, to nie. To jego de­cy­zja. – Wy­cią­gnął rękę.

Stokke ją uści­snął.

– Dzię­kuję, że pan przy­szedł – po­wie­dział Hart­mann i pa­trzył, jak urzęd­nik za­pina ma­ry­narkę i wy­cho­dzi.

We­ber miał ko­pię pro­to­kołu Stok­kego z pierw­szego spo­tka­nia.

– To tam jest? – spy­tał Hart­mann.

– Nie. Sam po­szu­kaj. – Po­dał mu kartki.

– Po­win­ni­śmy go byli bar­dziej do­ci­snąć – stwier­dziła Sko­vga­ard.

Mor­ten We­ber po­krę­cił głową.

– Bez sensu. On się strasz­li­wie boi Bre­mera. To by nic nie dało.

Hart­mann za­trzy­mał się na dru­giej stro­nie.

– Tu jest na­pi­sane, że ist­nieje za­łącz­nik. Gdzie on jest?

– To pew­nie ja­kaś do­ku­men­ta­cja tech­niczna – za­su­ge­ro­wał We­ber.

Hart­mann nie wy­glą­dał na prze­ko­na­nego.

– Stokke jest po­rząd­nym, skru­pu­lat­nym urzęd­ni­kiem. Nie wie­rzę, że cze­goś by nie od­no­to­wał. To nie­pra­wi­dło­wo­ści fi­nan­sowe, na mi­łość bo­ską. Nie ry­zy­ko­wałby.

– Boi się Bre­mera, mó­wi­łem ci.

– Może. Kum­plu­jemy się z kimś z wy­działu Holcka? Ta duża ko­bieta…

– Rita? – pod­rzu­ciła Sko­vga­ard.

– Je­śli tak ma na imię.

– Tak. Znam Ritę.

– Cóż. – Po­dał jej pro­to­kół. – Wiesz, co ro­bić.

Rie za­częła coś mó­wić na te­mat stra­te­gii me­dial­nej. Hart­mann nie słu­chał. We­ber znowu wi­siał na te­le­fo­nie. I wy­raź­nie się go­rącz­ko­wał.

– O co cho­dzi? – spy­tał Hart­mann, gdy We­ber skoń­czył roz­mowę.

– Bę­dziesz mu­siał znowu po­ga­dać z tą swoją ad­wo­katką, Tro­els.

– No, na mi­łość bo­ską. Tylko nie Lund.

– Nie Lund. Bre­mer chce cię po­zwać o znie­sła­wie­nie.

Vi­beke miała dzie­się­cio­let­niego zie­lo­nego gar­busa. Lund na­wet nie sta­rała się pro­wa­dzić go ostroż­nie.

Je­chała do pralni w re­jo­nie Is­lands Brygge. Ko­rzy­stała z niej już wcze­śniej, gdy po­li­cja nie mo­gła zna­leźć wła­ści­wej osoby.

Za­kład pracy chro­nio­nej do­fi­nan­so­wy­wany przez mia­sto. Część pra­cu­ją­cych tu osób nie sły­szała od uro­dze­nia.

Kie­row­nik ją pa­mię­tał.

– Dla­czego lu­dzie my­ślą, że jak ktoś jest głu­chy, to czyta z ru­chu warg? – jęk­nął na jej wi­dok. – To nie­prawda. Na­wet je­śli czy­tają, to naj­wy­żej jedną trze­cią tego, co się mówi.

Firma ob­słu­gi­wała mnó­stwo naj­więk­szych ko­pen­ha­skich ho­teli. Lund mi­nęła prze­my­słowe pralki, stosy po­ścieli i po­du­szek. Było tu go­rąco i wil­gotno, mdliło od za­pa­chu pra­so­wa­nia i de­ter­gen­tów.

– Jedna trze­cia mi wy­star­czy – po­wie­działa.

– Musi pani znać te­mat, kon­tekst.

– Po­ra­dzę so­bie.

Za­trzy­mał się.

– Nie wąt­pię. Je­śli ktoś może pani po­móc, to Ditte. To ka­wał spry­ciuli. Głu­cho­niema. I za­dzi­wia­jąco by­stra.

Wy­glą­dała na ja­kieś dwa­dzie­ścia lat. Dłu­gie ja­sne włosy i nie­ru­choma twarz. Pra­co­wała przy ma­glow­nicy, spo­koj­nie i z wprawą.

Lund mó­wiła, a kie­row­nik mi­gał. Dziew­czyna pa­trzyła głów­nie na Lund.

Za­dzi­wia­jąco by­stra.

Ditte za­mi­gała.

– Chce zo­ba­czyć pani od­znakę.

Lund prze­szu­kała kie­sze­nie. Dziew­czyna nie od­ry­wała od niej wzroku.

– Za­po­mnia­łam. Po­win­nam mieć dzi­siaj wolne. Mu­sia­łam ją zo­sta­wić w domu. – Uśmiech­nęła się do kie­row­nika. – Ale ja już tu by­łam. On mnie zna.

Zero re­ak­cji.

– Mam wi­zy­tówkę!

Wi­zy­tó­wek Brix nie za­brał.

Ditte uważ­nie prze­czy­tała wi­zy­tówkę, a po­tem po­szła z nimi usiąść w ma­ga­zy­nie.

Lund pu­ściła na­gra­nie na lap­to­pie, co­fa­jąc w ra­zie po­trzeby. Czyli nie­czę­sto.

Dziew­czyna mi­gała, a kie­row­nik mó­wił:

– Przy­szła, bo obie­cał dać jej klu­cze.

Nanna pa­trzyła na Jensa Holcka. Bła­gała go.

– Chce wziąć coś, czego za­po­mniała.

Palce Ditte pra­co­wały bez wy­tchnie­nia.

– Nie chce, żeby on po­szedł z nią.

Dziew­czyna urwała, wzrok utkwiła w mo­ni­to­rze.

– Co się dzieje? – spy­tała Lund.

Męż­czy­zna prze­ka­zał py­ta­nie. Ditte od­po­wie­działa. Po­woli.

– Ditte mówi, że to bar­dzo smutne. Dziew­czyna mówi, że prze­cież z nimi ko­niec.

– Mówi, czego za­po­mniała?

– Przy­szła po…

Ręce znie­ru­cho­miały.

– Po co?

Nic.

– Mam cof­nąć?

Ditte wy­dała ci­chy, nie­zro­zu­miały dźwięk, ni to sa­mo­gło­skę, ni spół­gło­skę.

– Mówi, że nie, niech leci.

– Wy­je­chali gdzieś na week­end.

Ditte kiw­nęła głową, z cze­goś za­do­wo­lona. Od­wró­ciła się i spoj­rzała na Lund. Palce mi­gały bar­dzo zde­cy­do­wa­nie.

– Mówi, że po­tem zo­sta­wiła pasz­port w szu­fla­dzie w miesz­ka­niu.

Lund gło­śno wcią­gnęła po­wie­trze.

– Swój pasz­port? Na pewno?

Ditte znowu nie od­ry­wała wzroku od mo­ni­tora.

– Jej sa­mo­lot od­la­tuje w nocy – po­wie­dział kie­row­nik.

– Jej sa­mo­lot? Do­kąd?

Dziew­czyna z pralni wy­glą­dała na zdu­mioną. Lund za­trzy­mała na­gra­nie. Po­zwo­liła jej ode­tchnąć.

– Po­woli, nie ma po­śpie­chu.

– Ona chce, żeby pani pu­ściła da­lej – wy­ja­śnił kie­row­nik.

Więc Lund pu­ściła.

– Męż­czy­zna ją pyta, do­kąd ona leci. Ale dziew­czyna tylko prosi o klu­cze. Mówi, że po­znała ko­goś in­nego. Ko­goś, kogo bar­dzo ko­cha. Z tym kimś wy­jeż­dża.

Dwie twa­rze na ekra­nie, mi­łość i nie­na­wiść jed­no­cze­śnie. Oboje już nie żyli.

– On znowu pyta do­kąd.

Lund za­mknęła oczy.

– A ona mówi, że do Pa­ryża. Ale Pa­ryż…

Ditte prze­rwała. Wy­glą­dała na roz­gnie­waną.

– Co z Pa­ry­żem?

Mi­ga­nie.

– To nie Pa­ryż. Ona kła­mie.

– Skąd wiesz?

Wska­zała na­gra­nie.

– Kiedy dziew­czyna mówi, nie pa­trzy mu w oczy.

Lund kiw­nęła głową. Ręce znowu się roz­bie­gały.

– Tak jak pani, kiedy po­wie­działa, że nie ma od­znaki, bo to pani wolny dzień.

Dziew­czyna sie­działa i uśmie­chała się do Lund. Dumna z sie­bie.

– Nie będę miał z tego po­wodu pro­ble­mów, prawda? – spy­tał kie­row­nik.

– Nie – od­parła. – Obie­cuję.

W dro­dze do cen­trum, sie­dząc na twar­dym fo­telu w gar­bu­sie Vi­beke, Lund za­dzwo­niła do Mey­era.

– Tam­tej nocy od­la­ty­wał sa­mo­lot Nanny. Skła­mała co do celu po­dróży.

Usły­szała, jak ktoś wali pa­pie­rami w biurko. Meyer prze­łą­czył roz­mowę na gło­śno­mó­wiący. Pew­nie te­raz wy­ko­ny­wał wul­garne ge­sty do te­le­fonu.

– Ni­gdy nie tra­fi­li­śmy na nic, co by wska­zy­wało, że wy­biera się w po­dróż.

– Po­że­gnała się z ro­dzi­cami. Po­że­gnała się z przy­ja­ciółmi w szkole. Z Ke­ma­lem, z Holc­kiem. Też to wi­dzia­łeś.

– Na­prawdę? Z kim wy­jeż­dżała?

– Zdo­bądź li­sty pa­sa­że­rów. Ob­dzwoń li­nie lot­ni­cze.

– Nie ma sprawy. Nie mam nic in­nego do ro­boty.

– Spraw­dza­łeś stare sprawy?

– Pa­trzę na nie w tej chwili. I nie wi­dzę żad­nego po­wią­za­nia. Poza ro­we­rem Mette Hauge i…

– Sprawdź od­loty i do­wiedz się, z kim po­dró­żo­wała. Hauge…

Usły­szała klik­nię­cie.

– Meyer? – po­wie­działa do mi­kro­fonu na szyi. – Meyer?

Po­kój Nanny znowu się zmie­nił. Per­nille ustą­piła. Wzięła kar­tony i za­częła ostroż­nie w nich skła­dać rze­czy swo­jej córki.

Na biurku Nanny stał glo­bus. Z gwiazd­kami na każ­dym mie­ście, które chciała kie­dyś od­wie­dzić. Lon­dyn i Rzym. Nowy Jork i Pe­kin.

Per­nille po­pa­trzyła na pla­sti­kową bryłę. Wsta­wiła ją do kar­tonu i wró­ciła do sa­lonu. Ro­zej­rzała się.

Było tu całe ich ży­cie. Cała mi­łość, wszyst­kie sprzeczki. Cały ból i ra­dość.

Na fra­mu­dze ko­lo­ro­wymi kre­skami za­zna­czali wzrost dzieci. Czer­woną Nanny, zie­loną An­tona, nie­bie­ską Emila. Wszyst­kie śmieci, które po­na­kle­jała po­li­cja, znik­nęły. Znowu miała przed oczyma swoje miesz­ka­nie i nie mu­siała so­bie przy­po­mi­nać o pły­ną­cym ży­ciu, świe­cie ze­wnętrz­nym ani wszyst­kim, co się w nim działo.

Ży­cie nie stało w miej­scu. Nie­ustan­nie się zmie­niało. Ina­czej nie by­łoby ży­ciem. Za­po­mniała o tym w tej strasz­li­wej ot­chłani, która ich wcią­gnęła. Może i za­po­mniała wcze­śniej, w wy­go­dzie za­gra­co­nego miesz­ka­nia nad brud­nym, tęt­nią­cym ży­ciem ma­ga­zy­nem. Wy­cho­wu­jąc dzieci. Kar­miąc The­isa. Cie­sząc się uści­skiem jego sil­nych ra­mion, gdy zo­sta­wali sami.

Ni­gdy w miej­scu. Albo pły­niesz do przodu, albo po­rwie cię prąd i unie­sie, do­kąd chce. Wy­rzuci cię na nagi, zimny pia­sek.

Ze­szła na dół. Sie­działa tu ko­bieta z agen­cji. Theis z nią roz­ma­wiał. Kłyk­cie go cią­gle bo­lały po wy­da­rze­niach sprzed dwóch nocy. Twarz miał po­nurą i mroczną.

Per­nille za­pu­kała do drzwi, we­szła, usia­dła.

– My­ślę, że po­winni pań­stwo przy­jąć tę ofertę – mó­wiła. – Wiem, że nie jest osza­ła­mia­jąca, ale ry­nek jest te­raz nie­ko­rzystny dla sprze­da­ją­cych. Przy pań­stwa sy­tu­acji fi­nan­so­wej, gdy bank ocze­kuje pie­nię­dzy…

– Bank – mruk­nął Theis.

Ko­bieta uśmiech­nęła się i zwró­ciła do Per­nille:

– Te­raz, kiedy jest po wszyst­kim, przyda się upo­rząd­ko­wać sprawy.

Per­nille za­marła.

– Źle się wy­ra­zi­łam, prze­pra­szam – do­dała szybko agentka – nie mia­łam na my­śli, że wszystko wró­ciło do…

– Kiedy oni by się wpro­wa­dzili? – spy­tał.

– Bar­dzo szybko. Pie­nią­dze…

– Chcie­li­by­śmy to jesz­cze omó­wić – prze­rwała jej Per­nille. – Mo­głaby pani za­cze­kać na ze­wnątrz?

Ko­bieta wy­szła, chyba zszo­ko­wana.

– Par­szywe banki – burk­nął Theis.

Plany le­żały na biurku. Kilka szki­ców. Zdję­cia agen­cji.

– Nie zdą­ży­łam go obej­rzeć.

– Nie…

– Jaki jest? Ładny? Jest tam ogró­dek?

– To Hum­leby. Dwa pię­tra…

– Chłop­com by się po­do­bało, Theis?

– Osobne po­koje? Mo­gliby mieć ko­lejkę. Pew­nie, że by im się po­do­bało.

– A szkoła jest nie­da­leko…

– Per­nille. – Spoj­rzał na ko­bietę za szybą. – Ta wiedźma wła­śnie po­wie­działa, że zna­la­zła kupca. Za marną cenę, ale…

Mil­czała.

– Ban­kowi się spodoba.

Prze­bie­gła pal­cami po zdję­ciach. Szara za­bu­dowa Hum­leby. Ogró­dek.

– Ale je­śli się na­my­śli­łaś…

– Nie, nie. Przyj­mij ofertę. – Po­pa­trzyła na niego. – Po­trze­bu­jemy pie­nię­dzy, prawda?

– Pie­nię­dzy… – po­wtó­rzył.

Lund zna­la­zła tak­sów­ka­rza, Le­ona Fre­verta, jak po­le­ro­wał swo­jego mer­ce­desa na po­stoju przy przy­stanku promu tu­ry­stycz­nego w Ny­havn.

Nie chciał roz­ma­wiać.

Bąk­nął coś kilka razy, nim wy­rzu­cił wresz­cie:

– Po­wie­dzia­łem wam wszystko, co wiem. Wzią­łem pa­sa­żerkę, za­wio­złem ją gdzieś. Co tu jesz­cze jest do ga­da­nia?

– Miała torbę?

Wbił wzrok w przed­nią szybę. Po­my­ślała o Ditte. Fre­vert nie spoj­rzałby jej w oczy.

– Pani żar­tuje? To było pra­wie trzy ty­go­dnie temu.

– Miała torbę?

Odło­żył ścierkę i po­pa­trzył na Lund.

– Może miała port­fel w tor­bie, nie wiem.

– Mia­łam na my­śli torbę po­dróżną. Wa­lizkę. Ple­cak.

– Nie, nie miała.

– Na pewno?

– Gdyby miała, wsa­dził­bym ją do ba­gaż­nika.

Sa­mo­chód z przodu od­je­chał. Fre­vert był te­raz drugi w ko­lejce. Na pewno naj­chęt­niej od­je­chałby przy pierw­szej moż­li­wej oka­zji.

– Mó­wiła panu, do­kąd udaje się póź­niej?

Wy­glą­dał te­raz na chud­szego niż po­przed­nio. Na bar­dziej znę­ka­nego.

– Jak już mó­wi­łem. Ra­tusz, a po­tem Grøn­nin­gen. Nic wię­cej nie wiem.

Od­je­chał pierw­szy sa­mo­chód. Fre­vert był na­stępny.

– Nie wspo­mniała nic o lot­ni­sku?

– Na pewno nie. Za­wió­zł­bym ją. To do­bry kurs. – Po­dra­pał się po rzed­ną­cych wło­sach. – Ale jak tak pani te­raz spy­tała…

– Co?

– Pro­siła, że­bym po­cze­kał.

– Po­cze­kał?

– Tak, te­raz pa­mię­tam. Mó­wiła, że musi pójść za róg, a po­tem od razu wraca. Więc czy mógł­bym po­cze­kać. – Ro­ze­śmiał się. – W pią­tek wie­czo­rem? Miło było za­wieźć młodą do ra­tu­sza, ale ro­iło się od klien­tów. Nie mo­głem tam stać. – Spu­ścił głowę smętny i za­wsty­dzony. – Jezu. A gdy­bym za­cze­kał?

– Gdzie Nanna chciała je­chać po­tem?

Fre­vert się za­sta­no­wił.

– Chyba na Dwo­rzec Główny.

Dwo­rzec znaj­do­wał się na­prze­ciwko Ti­voli. Lund przy­cho­dził na myśl tylko je­den po­wód, dla któ­rego Nanna mia­łaby tu przy­jeż­dżać.

Skie­ro­wała się pro­sto do prze­cho­walni ba­gażu. Za ladą sie­dział usłużny mło­dzie­niec w gra­na­to­wym uni­for­mie. Wy­ja­śnił, że po trzech dniach wszyst­kie schowki są opróż­niane, a nie­ode­brane rze­czy tra­fiają do ma­ga­zynu.

– Je­śli da mi pani klu­czyk, znajdę ten ba­gaż – do­dał. – I trzeba bę­dzie uiścić opłatę.

– Nie mam klu­czyka.

– A jaki to był nu­mer?

– Nie znam nu­meru.

– W ta­kim ra­zie – od­parł po­god­nie – żad­nego ba­gażu pani nie od­bie­rze.

– To torba po­dróżna. Zo­sta­wiona w ostat­nich dniach paź­dzier­nika.

Wy­glą­dał na ja­kieś osiem­na­ście lat. W głębi za ladą wi­działa ma­ga­zyn. Całe rzędy to­reb.

– Czy ta torba przy­pad­kiem na­leży do pani?

– Je­śli mnie pan wpu­ści i po­wie, gdzie szu­kać, to ją znajdę.

Skrzy­żo­wał ra­miona.

– Jesz­cze ja­kieś ży­cze­nia? Dar­mowy bi­let, pierw­sza klasa do Hel­sin­gør? Che­ese­bur­gera?

Wy­cią­gnęła wi­zy­tówkę i mu ją po­dała.

– Sa­rah Lund. Wzy­wano nas w spra­wie po­dej­rza­nej wa­lizki.

Wsa­dził wi­zy­tówkę do kie­szeni.

– Jesz­cze po­pro­szę do­wód toż­sa­mo­ści.

Już prze­ła­ziła przez sta­lową bramkę.

– Sama znajdę. – Mi­nęła go zde­cy­do­wa­nym kro­kiem, igno­ru­jąc jego okrzyki, prze­szła na tył, wy­cią­gnęła torbę z półki. Data nie­dawna. Torba Nanny mu­siała być gdzie in­dziej.

– Pro­szę prze­stać. Je­stem pra­cow­ni­kiem ko­lei!

– Sta­ram się po­móc – po­wie­działa Lund, bie­gnąc szybko wzdłuż pó­łek.

– Za­raz się wku­rzę. – Stał, krzy­żu­jąc chude ra­miona.

– Ty stra­cisz cier­pli­wość?! – wrza­snęła. – Ja przy­cho­dzę w wolny dzień, bo ktoś z trans­portu pro­sił mnie o przy­sługę. I tra­fiam na prysz­cza­tego na­sto­latka. Wy­pad mi z oczu, idź się po­bu­jać na huś­tawce, synku. Do­ro­śli mu­szą pra­co­wać.

Twarz mu po­czer­wie­niała, za­czął bia­do­lić i wy­ma­chi­wać rę­koma.

– Pani… och… pro­szę pani…

– Myszka Miki czeka – do­dała, wska­zu­jąc Ti­voli.

– Pro­szę się stąd nie ru­szać! – pi­snął. – Idę po szefa.

Lund przy­spie­szyła.

Tyle to­reb. Więk­szość czarna. Ta­kie ku­pują męż­czyźni.

Nanna była ładna i lu­biła ładne rze­czy.

Sły­szała, że ktoś się zbliża. Głosy przy­bie­rały na sile.

Lund pra­wie bie­gła, aż ją zo­ba­czyła. Ró­żowa i modna. Mar­kowa. Jens Holck mógłby taką ku­pić na koszt Ra­tu­sza.

Spoj­rzała na przy­wieszkę z na­zwi­skiem. Po jed­nej stro­nie Li­ceum Fre­de­rik­sholm. Po dru­giej Ve­ster­bro­gade 95, ad­res Lotte.

Oczy­wi­ście, że tam ją Nanna trzy­mała. Nie chciała, żeby Theis i Per­nille się do­wie­dzieli.

Lund chwy­ciła torbę i po­bie­gła z nią, igno­ru­jąc wy­ma­chu­ją­cego rę­koma, pisz­czą­cego na­sto­latka przy kon­tu­arze.

Meyer ode­brał jej te­le­fon.

– Masz li­sty pa­sa­że­rów? – spy­tała.

– Nie.

Od­nio­sła wra­że­nie, że sły­szy w jego gło­sie ja­kąś nie­chęć.

– Je­dziesz gdzieś, Meyer?

– SAS straj­kuje, jadę na lot­ni­sko, okej?

– Okej. Mam jej torbę. – Znowu sie­działa w zie­lo­nym gar­bu­sie, prze­trzą­sa­jąc rze­czy Nanny w tor­bie le­żą­cej na fo­telu pa­sa­żera.

– Masz ja­kieś wska­zówki, do­kąd je­chała? – spy­tał.

Szki­cow­nik. Te­ni­sówki. Ko­stium ką­pie­lowy. Cie­płe ubra­nia. Na więk­szo­ści metki. Wy­li­czała to wszystko Mey­erowi.

– A coś su­ge­ruje, z kim je­chała?

– Nie. – Lund wzięła z domu za­pa­sowe rę­ka­wiczki ochronne. Te­raz zę­bami otwo­rzyła paczkę i na­cią­gnęła je na dło­nie. – Jadę spy­tać Birk Lar­se­nów – rzu­ciła.

– Na mi­łość bo­ską, nie rób tego. Wczo­raj im po­wie­dzia­łem, że za­mknę­li­śmy sprawę. Oni mu­szą mieć tro­chę wy­tchnie­nia.

– Tak, rze­czy­wi­ście. No to coś wy­my­ślę.

– Lund!

Birk Lar­sen punk­tu­al­nie sta­wił się pod in­dyj­ską re­stau­ra­cją, gdy za­dzwo­niła Per­nille.

– Bank nam nie po­może, Theis.

– O czym mó­wisz?

– Nie po­mogą nam z do­mem. Może by­śmy wzięli po­życzkę na firmę?

– Na firmę mamy już pełno po­ży­czek. Sprze­da­jemy dom, prawda?

Wy­da­wała się spo­kojna. Pra­wie szczę­śliwa.

– Je­stem tu te­raz. W Hum­leby. Nie po­wie­si­łeś za­sło­nek.

– Za­sło­nek! Dla­czego ko­biety za­wsze my­ślą o za­słon­kach! Tam jest hy­drau­lika, elek­tryka i…

– Na­wet bez za­sło­nek wy­gląda pięk­nie.

Birk Lar­sen za­trzy­mał się na ulicy. Uśmiech­nął się sze­roko. Ro­ze­śmiał się w po­nure zi­mowe niebo.

– Ko­biety – wes­tchnął.

Sły­szał w słu­chawce jej szczę­śliwy głos. W my­ślach wi­dział jej twarz.

– Skar­bie?

Nie na­zy­wał jej tak od wie­ków.

– Skar­bie? – po­wtó­rzyła Per­nille. – Od kiedy mó­wisz do mnie „Skar­bie”?

– Kie­dyś mó­wi­łem i wszystko było w po­rządku. No do­bra, przede wszyst­kim za­dzwo­nię do agen­cji. Po­wiem, że nie sprze­da­jemy. I żeby w chudą dupę wsa­dzili so­bie pro­wi­zję.

Ci­sza.

– Je­śli tak bę­dzie okej.

Ci­sza.

– Je­śli – po­wtó­rzył – tak bę­dzie okej.

– To dom, Theis, ni­gdy nie mie­li­śmy domu. A co z pie­niędzmi?

– Znajdę ja­kiś spo­sób, żeby je zdo­być.

– Skąd weź­miemy pie­nią­dze?

– Ni­gdy o to nie py­ta­łaś. Czemu te­raz za­czy­nasz?

– Mogę dzi­siaj po po­łu­dniu przy­wieźć tu chłop­ców? Przy­je­dziesz? Po­ka­za­li­by­śmy im wszystko.

W oknie re­stau­ra­cji zo­ba­czył Amira, smut­nego i zde­ner­wo­wa­nego jak po­przed­niego wie­czoru. To­wa­rzy­szył mu oj­ciec, który nie wy­glą­dał ani tro­chę ra­do­śniej.

– No pew­nie – po­wie­dział Theis.

Wsa­dził te­le­fon do kie­szeni. Kla­snął w wiel­kie dło­nie. Uśmiech­nął się do cu­dzo­ziem­ców. Czuł się… czuł się do­brze.

Pie­nią­dze można za­ro­bić. Nie po raz pierw­szy wy­ru­szy na burz­liwe wody, by utrzy­mać się na po­wierzchni. Roz­mowy, które prze­pro­wa­dzał, tym bar­dziej się te­raz przy­da­dzą.

Po dru­giej stro­nie drogi Amir i jego oj­ciec stali przed re­stau­ra­cją, kłó­cąc się. Star­szy pan wy­ma­chi­wał oskar­ży­ciel­skim pal­cem, krzy­cząc tak gło­śno, że Birk Lar­sen go sły­szał. Nie­zro­zu­miały obcy ję­zyk.

Oj­ciec po­ło­żył Ami­rowi rękę na ra­mie­niu. Młody się wy­rwał, wście­kle prze­kli­na­jąc po duń­sku.

Dwójka dzie­cia­ków w skrzynce czer­wo­nej chri­stia­nii. W dro­dze do szkoły. Utrwa­leni na fo­to­gra­fii na stole.

Wszy­scy do­ro­śli. Wszy­scy do­kądś wy­ru­szyli, nie­któ­rzy w bez­kre­sną noc.

Amir prze­szedł przez jezd­nię i sta­nął przed Birk Lar­se­nem.

– Coś się stało? – spy­tał Theis.

– Za­bie­rajmy się stąd. – I po­ma­sze­ro­wał do czer­wo­nej cię­ża­rówki.

Sko­vga­ard te­le­fo­nicz­nie szu­kała za­gi­nio­nego do­ku­mentu z pro­to­kołu Stok­kego. Mor­ten We­ber spę­dził go­dzinę z ludźmi Bre­mera, pró­bu­jąc oczy­ścić at­mos­ferę. Mai Juhl cze­kała w biu­rze Hart­manna i się nie­cier­pli­wiła.

– Co on tam ma do po­wie­dze­nia?

– Bre­mer ma za­cząć po­stę­po­wa­nie w wy­dziale Holcka. Czeka na cie­bie. Albo wy­gło­sisz spro­sto­wa­nie i cof­niesz swoje słowa, albo cię po­zwie.

Hart­mann mach­nął ręką do Juhl. W od­po­wie­dzi uzy­skał cień uśmie­chu.

– Więc mam się wy­co­fać i wyjść na kre­tyna?

We­ber po­krę­cił głową.

– Za­wsze są ja­kieś roz­wią­za­nia po­lu­bowne, Tro­els. Mo­gli­by­śmy po­wie­dzieć, że dzia­ła­łeś w sta­nie sil­nego na­pię­cia po aresz­to­wa­niu. Bre­mer od­po­wie współ­czu­ją­cym prze­sła­niem, je­śli dasz mu, czego chce.

– Za­po­mnij.

Mai Juhl miała mniej wię­cej po­dobne po­my­sły. I te za­pewne też po­cho­dziły od Bre­mera.

– Nie za­pę­dzaj się w kozi róg, Tro­els.

– Bre­mer wie­dział, że je­stem nie­winny. Po­zwo­lił, że­bym sie­dział w wię­zie­niu oskar­żony o mor­der­stwo. Wy­star­czy­łoby, żeby pod­niósł słu­chawkę…

– Tak mó­wisz. A mo­żesz to udo­wod­nić?

– On uważa nas za swoją wła­sność, Mai. I może ma ra­cję.

– Bądź prag­ma­tyczny. Wszyst­kim nam przy­kro, że tak się stało. Ale po­trze­bu­jesz so­jusz­ni­ków, nie od­ci­naj się od…

– Co do­kład­nie miał­bym zro­bić?

We­szła Sko­vga­ard.

– Nie te­raz – rzu­cił Hart­mann, nie pa­trząc na nią.

– Ow­szem, te­raz. – Uśmie­chała się. W ręku miała ja­kieś wy­druki. Coś w jej oczach…

– Słu­cham, Mai.

– Je­śli zmie­nisz zda­nie, wy­co­famy po­zew o znie­sła­wie­nie.

Hart­mann wziął do­ku­menty i za­czął je czy­tać.

– Jest sze­ściu za­stęp­ców bur­mi­strza i on sam – cią­gnęła Juhl. – Nie zo­stawi ci edu­ka­cji. Chce, że­bym ja się za­jęła tym dzia­łem. Ale ty do­sta­niesz inny. Może… śro­do­wi­sko.

– Ostatni czło­wiek, który pia­sto­wał to sta­no­wi­sko, zro­bił osza­ła­mia­jącą ka­rierę, prawda? – wtrą­cił Hart­mann, cią­gle czy­ta­jąc.

– Sta­ram się po­móc. Nie­któ­rzy uwa­żają, że nie je­steś tego wart. Udo­wod­nij mi, że się nie mylę. Udo­wod­nij im, że oni się mylą. Zróbmy to jak na­leży. Na­pisz spro­sto­wa­nie, do­bra?

Po­ru­szył się pra­wie nie­do­strze­gal­nie. To nie było na­wet kiw­nię­cie głową.

Ale Mai Juhl się tego uchwy­ciła. Wzięła ża­kiet i po­wie­działa ra­do­śnie:

– Dzięki Bogu. Zo­ba­czymy się nie­długo. – I wy­szła.

Hart­mann pa­trzył na świat za oknem. My­ślał o moż­li­wo­ściach i kie­run­kach. O wy­bo­rach, któ­rych na­le­żało do­ko­nać.

– Tro­els?

Wszedł We­ber, a Hart­mann le­d­wie to za­uwa­żył.

– Nie­długo po­stę­po­wa­nie. Mu­simy skle­cić plan.

Żad­nej re­ak­cji.

– Halo! Zie­mia do Tro­elsa!

– Je­stem – ock­nął się Hart­mann. – Mam plan. Po­wiedz Bre­me­rowi, że po­tem wy­sto­su­jemy de­menti.

We­ber zer­k­nął po­dejrz­li­wie.

– Wy­co­fasz oskar­że­nie?

– Po­tem.

– Do­bra…

Lund prze­szła przez ga­raż, zi­gno­ro­wała cięż­kie spoj­rze­nia męż­czyzn w czer­wo­nych uni­for­mach, wspięła się po scho­dach i za­dzwo­niła.

– Dzień do­bry, Per­nille – po­wie­działa z uśmie­chem. Sta­rała się spra­wiać przy­ja­zne wra­że­nie. – Prze­szka­dzam?

– Wy­cho­dzimy. Idziemy obej­rzeć dom.

– Po­trze­bu­jemy paru do­wo­dów. To czy­sta for­mal­ność.

– Co mia­no­wi­cie?

Lund we­szła do środka i sta­nęła w kuchni. Tyle rze­czy. Wa­zony i ro­śliny, w oknie fi­gurki zwie­rząt, z boku na­czy­nia. Ona ni­gdy nie stwo­rzyła ta­kiego domu.

– Mu­szę jesz­cze raz przej­rzeć rze­czy Nanny. Ostatni raz, obie­cuję.

– Pan Meyer po­wie­dział, że sprawa jest za­mknięta.

– Ju­tro. To mój ostatni dzień w pracy. Nie wspo­mi­nał? – Nie wie­działa, czy Per­nille jej wie­rzy, czy nie. – Cho­dzi o dro­biazg. Przy­szłam nie w porę? Nie musi pani przy tym być. Je­śli chce pani wyjść…?

– Mu­szę wyjść, rze­czy­wi­ście. Więk­szość jej rze­czy jest w kar­to­nach. Za­mknie pani za sobą drzwi?

– Oczy­wi­ście. – Lund ro­zej­rzała się po uro­czej kuchni. – Nowe miesz­ka­nie jest więk­sze?

– To dom.

– Na pewno bę­dzie piękny.

Per­nille na nią po­pa­trzyła.

– Pro­szę pa­mię­tać, żeby za­mknąć drzwi na klucz – po­wie­działa i wy­szła.

Lund słu­chała jej od­da­la­ją­cych się kro­ków.

Zdjęła kurtkę i za­jęła się pierw­szym kar­to­nem. Na znisz­czony dy­wan wy­rzu­ciła pu­dełka świe­ci­de­łek, książki i ze­szyty.

Przej­rzała wszystko. W su­mie sześć kar­to­nów.

Pół­to­rej go­dziny póź­niej sie­działa sama w po­koju Nanny, po­śród roz­ło­żo­nych rze­czy. Wy­glą­dało tu jak po ataku szału wście­kłego dziecka. I nic. Ani śladu ta­jem­nej schadzki. Żad­nej wzmianki o po­dróży.

Lund scho­wała twarz w dło­niach. Chciało jej się krzy­czeć.

Po­tem pod­nio­sła wzrok, ro­zej­rzała się swo­imi wiel­kimi oczyma.

Myśl.

Myśl jak Nanna.

Patrz.

Wy­obra­żaj so­bie.

W rogu stał nie­bie­ski pla­sti­kowy glo­bus. Wi­działa go już wcze­śniej. Na słyn­nych mia­stach krzy­żyki. Miej­sca, które Nanna pew­nie chciała od­wie­dzić.

Glo­bus był za­ra­zem lampką. Z tyłu wy­cho­dził prze­wód elek­tryczny. Lund wy­jęła glo­bus z kar­tonu, po­sta­wiła na biurku, zna­la­zła gniazdko i wsu­nęło do niego wtyczkę. Ża­rówka pod­świe­tliła wszyst­kie barwy kra­jów i kon­ty­nen­tów. Lund po­woli ob­ra­cała go wo­kół osi. Ame­ryka, Au­stra­lia, Azja, Afryka…

Po­mię­dzy dwoma przy­ląd­kami na po­łu­dnio­wym Atlan­tyku, u pod­stawy, coś przy­ciem­niało błę­kit mo­rza.

Pa­pier. Li­sty. Do­ku­menty.

Skrytka dziecka, które chciało do­kądś po­je­chać.

Lund po­trzą­snęła glo­bu­sem.

Wy­jęła prze­wód, po­szu­kała doj­ścia. Nanna na pewno wie­działa, jak otwo­rzyć glo­bus i za­mknąć go z po­wro­tem, nie zo­sta­wia­jąc śladu. Ale ona miała dzie­więt­na­ście lat, zwin­niej­sze palce. Znie­cier­pli­wiona Lund pod­nio­sła glo­bus, roz­biła go o biurko, roz­trza­skała pod­stawę i oprawkę ża­rówki i roz­wa­liła je pię­ścią.

Pla­stik ustą­pił. Świat po­dzie­lił się wzdłuż rów­nika. Dwie czę­ści, po­łu­dniowa pół­kula jako tajny skład do­ku­men­tów.

Wło­żyła ostat­nią parę rę­ka­wi­czek ochron­nych. Wy­rzu­ciła za­war­tość glo­busa na pod­łogę, sia­dła z roz­ło­żo­nymi no­gami i za­częła wszystko prze­glą­dać.

Li­sty i kartki. Wa­len­tyn­kowe serce. Kwia­tek. Zdję­cie. Ta­kie stare.

Blon­d­włosa dziew­czynka, naj­wy­żej pię­cio­let­nia. Obok ciem­no­włosy dzie­ciak nie­śmiało trzy­ma­jący ją za rękę. Z tyłu plac za­baw. Ta sama dwójka w skrzynce trój­ko­łowca chri­stia­nia.

Lund pa­trzyła. Nie usły­szała kro­ków za ple­cami. Nie za­uwa­żyła z po­czątku, że Per­nille Birk Lar­sen za­gląda jej przez ra­mię.

A gdy już za­uwa­żyła, spy­tała:

– Kto jest na tym zdję­ciu? – Wstała i po­ka­zała Per­nille fo­to­gra­fię. – To Nanna, prawda?

Ba­ła­gan, wy­wró­cone kar­tony. Wró­cił chaos.

– Kim jest ten chło­piec, Per­nille?

– Po­wie­działa pani, że sprawa jest za­mknięta.

– Kto to jest?

Per­nille wzięła zdję­cie, wpa­try­wała się w nie.

– Amir. Mały Azjata zza rogu. Przez ja­kiś czas był Nanny mi­ło­ścią. Byli… – Szu­kała słów. – Byli wtedy mali.

– Gdzie jest te­raz Amir?

Meyer za­dzwo­nił, gdy wsia­dła do sa­mo­chodu.

– Nanna nie le­ciała z Ka­strup, Lund. Miała bi­let na ta­nie li­nie, z Malmö. Lot do Ber­lina. Pią­tek o pierw­szej pięć­dzie­siąt. I był drugi pa­sa­żer. Nie po­le­ciał.

– Amir – po­wie­działa.

Długa ci­sza.

– Bar­dzo bym chciał, że­byś prze­stała mi to ro­bić. On mieszka dwie ulice od Nanny. Ale pew­nie już o tym wiesz.

– Amir El’ Na­men. Wczo­raj wie­czo­rem przy­szedł do The­isa. Prze­pro­wa­dzał się i chciał sko­rzy­stać z usług jego firmy. Pro­sił The­isa, żeby oso­bi­ście za­jął się zle­ce­niem.

– Gdzie je­steś?

– Koło dworca. Spo­tkajmy się.

Meyer spoj­rzał na długi ko­ry­tarz, ciemne mar­mu­rowe ściany, świa­tła. Nie mógł wyjść, nie mi­ja­jąc ga­bi­netu Brixa. Wy­glą­dał na pu­sty…

– Co się dzieje?

Brix po­ja­wił się za jego ple­cami, a Meyer pod­sko­czył.

– Je­śli cho­dzi o Lund, to ja jej nie wi­dzia­łem. Przy­się­gam.

– Dzwo­niła wła­śnie pani Birk Lar­sen. Gdzie jest Lund?

– Mam za­raz spo­tka­nie. Za­dzwo­nię póź­niej i wy­ja­śnię.

Brix za­stą­pił mu drogę.

– Wy­ja­śnij te­raz.

– Nanna le­ciała z kimś do Ber­lina…

– Sram na Ber­lin. Z dworca zgło­szono kra­dzież ba­gażu. Kra­dła Lund. Skończ z tą opacz­nie po­jętą lo­jal­no­ścią i po­wiedz mi, gdzie ona jest.

Mey­erowi się to nie spodo­bało.

– Nie cho­dzi o żadną lo­jal­ność, tylko o fakty. Holck nie wie­dział, że Nanna od­la­tuje z Malmö. Więc po­je­chał na Ka­strup. Pro­szę. – Otwo­rzył teczkę, którą niósł dla Lund. – To zdję­cia mo­ni­to­ringu na Ka­strup z tam­tej nocy. Jest na nich Holck. Do­sko­na­łej ja­ko­ści. Wy­raźny.

Po­sępny po­li­tyk sie­dział okla­pły pod in­for­ma­cją w hali od­lo­tów. Prze­cie­rał oczy przy od­pra­wie bi­le­to­wej. Wy­glą­dał staro i smęt­nie na lśnią­cym krze­śle przy scho­dach ru­cho­mych.

– Zo­stał tam do dru­giej w nocy. Z ni­kim się nie spo­tkał.

Brix wpa­try­wał się w zdję­cia.

– On nie za­bił Nanny – po­wie­dział Meyer. – Za­dzwo­nię do pana póź­niej, do­brze?

Nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi. Więc wy­szedł.

Amir po­pro­sił Birk Lar­sena, żeby po­je­chał pod ad­res w re­jo­nie prze­my­sło­wym na Ama­ger. Nie chciał roz­ma­wiać. Ści­skał swoją stu­dencką torbę i pa­trzył po­nuro, jak za oknami prze­la­tują ni­skie i domy i za­bu­do­wa­nia fa­bryczne.

Birk Lar­sen lu­bił z ko­lei po­ga­dać w szo­ferce. Wręcz miał taką silną po­trzebę.

– Lon­dyn, po­wia­dasz? Ja ni­gdy tam nie by­łem. Pew­nego dnia…

– Wy­je­cha­łem na stu­dia. To był po­mysł ojca.

– I do­piero co wró­ci­łeś?

Nie ro­zu­miał, dla­czego Amir trzyma tu rze­czy. Jego zda­niem było to dziwne miej­sce na prze­cho­wy­wa­nie sto­łów i krze­seł.

– Nie. Wró­ci­łem ze­szłego lata.

– Ja­koś cię nie wi­dzia­łem.

– No nie.

– Trzeba było zajść, Amir. Nanna by się ucie­szyła. Pa­mię­tam, jak się ra­zem ba­wi­li­ście. – Ro­ze­śmiał się. – Boże, ależ ona ci da­wała po­pa­lić. Nie zno­siła la­lek, wiesz. Za­wsze uwa­ża­łem, że to dla­tego, że ma cie­bie i la­lek już nie po­trze­buje.

Wy­da­wać by się mo­gło, że to do­bry dow­cip. Że w sam raz. Amira nie roz­ba­wił.

– Roz­ma­wia­łeś z nią po po­wro­cie?

Chło­pak znowu wy­glą­dał przez okno, wpa­tru­jąc się w wy­lud­nione te­reny w od­dali. Birk Lar­sen zer­k­nął na ad­res, który Amir mu po­dał, pa­trzył na dro­go­wskazy i nu­mery.

– No to pra­wie je­ste­śmy.

Za­mknięta brama, za nią opusz­czony za­kład pro­duk­cyjny.

Birk Lar­sen raz jesz­cze spoj­rzał na kartkę.

– Nu­mer sie­dem­dzie­siąt cztery. To tu?

Amir za­marł na swoim fo­telu, ści­ska­jąc torbę, jakby to była naj­waż­niej­sza rzecz na świe­cie.

– Amir? To tu­taj? Stąd za­bie­ramy te rze­czy na twoje we­sele? Co…

Chło­pak pła­kał. Tak samo jak w dzie­ciń­stwie, gdy Nanna po­su­nęła się za da­leko. Spod czar­nych oku­la­rów spły­wały na po­liczki wiel­kie łzy.

– Nie bę­dzie ślubu. Jest od­wo­łany.

Birk Lar­sen za­sta­na­wiał się, co ro­bić.

– Amir… Co my tu ro­bimy?

Chło­pak otwo­rzył torbę.

– Chciał­bym… – wy­mam­ro­tał i urwał.

– Co byś chciał? Co?

– Za­wsze się pana ba­łem – mó­wił Amir. – Kiedy by­li­śmy mali i Nanna za­bie­rała mnie do wa­szego domu. Ba­łem się pana, gdy wró­ci­łem la­tem. Nie ośmie­li­łem się przyjść, my­śla­łem, co pan po­wie, co pan zrobi, kiedy… się pan do­wie.

Birk Lar­sen pa­trzył na niego po­dejrz­li­wie.

– O czym?

– O mnie. I Nan­nie. O nas. Za­wsze mó­wiła, że mam się nie bać. Że pan się prze­kona. Że pan z jej mamą kie­dyś by­li­ście tacy sami. Głupi. Za­ko­chani. Ale… – Otarł oczy rę­ka­wem kurtki, zu­peł­nie jak dziecko. – Ja i tak się ba­łem i my­śla­łem… że to tylko po­gor­szy sprawę, prawda? Kiedy się pan do­wie…

– O czym?

– Że to mnie ko­chała. Imi­granta zza rogu. Mie­li­śmy ra­zem uciec. A po­tem… – Wci­snął Birk Lar­se­nowi torbę w ręce. W środku le­żała biała bą­bel­kowa ko­perta. I coś jesz­cze. – Po­tem coś… Nie wiem…

Od­piął pas. Wy­siadł. Pod­szedł do bramy za­mknię­tej na kłódkę i pa­trzył na opusz­czoną fa­brykę, która nie miała żad­nego zna­cze­nia, żad­nego.

Te­raz do­piero Birk Lar­sen to po­jął.

Ko­perta była za­adre­so­wana na niego i Per­nille. W środku znaj­do­wała się ka­seta wi­deo. Birk Lar­sen zaj­rzał do torby. Zo­ba­czył ka­merę. Ka­seta do niej pa­so­wała.

Zna­lazł gu­zik play.

Wci­snął go.

Po­czuł, że serce prze­staje mu bić.

Zimny dzień. Nie­dawno. Nanna w cie­płym płasz­czu, włosy w nie­ła­dzie. W ogóle nie wy­gląda na dzie­więt­na­ście lat.

„To się na­grywa?” – pyta.

Głos spoza ka­dru. Amira. Tro­chę sarka, pró­bu­jąc so­bie po­ra­dzić z na­gra­niem.

„Tak”.

Ona mówi, że do­brze. Bie­rze głę­boki od­dech, uśmie­cha się. Jak ko­bieta.

Pa­trzy w obiek­tyw, a w ży­łach Birk Lar­sena za­styga krew, gdy słu­cha tego głosu. Bo wie, że już ni­gdy go nie usły­szy.

Taka by­stra, słodka, pełna na­dziei. Jak strasz­nie bo­lało to roz­pacz­liwe po­czu­cie utraty.

Głos mówi ro­ze­śmia­nym, nie­po­słusz­nym to­nem:

„Cześć, mamo, cześć, tato”.

Mru­gnię­cie oka.

„Cześć, An­ton i Emil, naj­lep­sze te­le­tu­bi­sie świata”.

Po chwili jej twarz staje się tak po­ważna, że stary Theis Birk Lar­sen czuje, jak łzy szczy­pią go w oczy.

„Kiedy oglą­da­cie to na­gra­nie, jest po­nie­dzia­łek. My­śli­cie, że je­stem w szkole. Ale mnie tam nie ma”.

Prze­chyla głowę na bok, w taki za­wa­diacki spo­sób, tak jak za­wsze ro­biła, gdy chciała po­sta­wić na swoim.

„Wiem, że bę­dzie­cie się na mnie zło­ścić. Ale nie mar­tw­cie się. Strasz­nie was wszyst­kich ko­cham. I nic mi nie jest. Je­stem z Ami­rem. Ma­łym Ami­rem”.

Ob­raz pod­ska­kuje.

„Już nie jest mały. Mój pierw­szy chło­pak… Wró­cił la­tem… Spo­tka­li­śmy się…”

Prze­nosi wzrok na męż­czy­znę za ka­merą. Wy­gląda na za­kło­po­taną. Zbywa to śmie­chem.

„Cóż. Nie wi­dzie­li­śmy się trzy lata. A mie­li­śmy wra­że­nie, że to był je­den dzień. Za­wsze mi mó­wi­łaś, mamo, że jak to się dzieje, to czło­wiek wie. Nie­ważne, co lu­dzie my­ślą. Nie­ważne, co my­śli świat. Kiedy to się dzieje, kiedy czło­wiek znaj­duje wła­ściwą osobę, nic nie może go po­wstrzy­mać. I wy­ście też nie mo­gli”.

Ni­ski, głę­boki jęk ro­dzi się w płu­cach Birk Lar­sena.

Nie od­rywa nie­bie­skich oczu od ka­mery, od nich.

„W su­mie ko­cha­li­śmy się od za­wsze. Tylko tro­chę nam za­jęło, żeby się do tego przy­znać. Mamo, my­ślę, że ty za­wsze wie­dzia­łaś. Amir ma przy­ja­ciela, u któ­rego mo­żemy się za­trzy­mać. Nie wiem, jak długo. Aż się wszystko uspo­koi”.

Theis przy­suwa ka­merę bli­żej, jakby ja­kąś ir­ra­cjo­nalną czę­ścią umy­słu wie­rzył, że to ona. Nanna żywa, cała i zdrowa.

„Chcę, że­by­ście wszy­scy wie­dzieli – mówi – że ni­gdy nie by­łam szczę­śliw­sza. Więc pro­szę… Mam na­dzieję, że mi wy­ba­czy­cie. My­ślę, że tak. Wy­ście też ucie­kli, prawda? Pa­mię­tam spoj­rze­nie two­ich oczu, kiedy mi o tym mó­wi­łaś, mamo. Tyle mi­ło­ści”.

Wy­ciąga rękę, do­tyka nie­wi­docz­nego męż­czy­zny za ka­merą.

„Je­śli my z Ami­rem bę­dziemy tak szczę­śliwi i tak do­brzy jak wy…”

Te­raz pła­cze, a na to Theis ni­gdy nie mógł pa­trzeć.

„Do zo­ba­cze­nia, mamo i tato”.

Po­syła ca­łusa.

„Ko­cham was, te­le­tu­bi­sie. Nie­długo do was za­dzwo­nię. Za­wsze będę was ko­chać”.

Łzy i śmiech. Ka­mera się ru­sza. Ściana z graf­fiti. Ro­wery. Dwie ulice od ich domu w Ve­ster­bro. Theis roz­po­znaje ce­gły.

I znowu Nanna i Amir. Ona try­ska­jąca na­dzieją. On spo­kojny i nie­śmiały, i pa­trzący tylko na nią.

Drżą­cymi pal­cami Birk Lar­sen od­kłada ka­merę na fo­tel pa­sa­żera, chowa twarz w dło­niach i pła­cze.

Po­stę­po­wa­nie pro­wa­dził Poul Bre­mer. Nie­bie­ska ko­szula. Ma­ry­narka zdjęta, kra­wat też. Czło­wiek czynu.

– Te­raz wy­słu­chamy kie­row­nika Gerta Stok­kego z wy­działu Holcka. Gert?

Szary czło­wiek w sza­rym gar­ni­tu­rze wszedł do sali i za­jął miej­sce.

– Znasz pro­ce­durę – po­wie­dział Bre­mer. – Pro­wa­dzimy śledz­two w wy­dziale Holcka. Mu­simy wy­ja­śnić pewne sprawy.

Stokke kiw­nął głową, spoj­rzał na osoby sie­dzące przy stole.

– Jak wie­dzą pań­stwo z do­ku­men­tów, prze­pro­wa­dzi­łem roz­mowę z Holc­kiem. Chcia­łem mu uświa­do­mić, że wy­da­rzyło się coś nie­sto­sow­nego, ale on nie chciał przy­jąć tego do wia­do­mo­ści. Nie mo­głem go prze­ko­nać.

– A póź­niej? – spy­tał Bre­mer.

Stokke na­dął po­liczki, wy­pu­ścił po­wie­trze i rzekł w końcu:

– Po­ru­szy­łem tę kwe­stię jesz­cze raz. Nie był bar­dziej skłonny do współ­pracy. Po fak­cie zda­łem so­bie sprawę, że po­wi­nie­nem był ko­goś po­wia­do­mić. Prze­pra­szam za to. Te­raz wszystko jest w po­rządku…

– A sam Holck… – za­chę­cił Bre­mer – miał skłon­no­ści do ty­ra­ni­zo­wa­nia, o czym więk­szość z nas za­pewne nie wie.

– Był bar­dzo bez­po­średni – przy­znał Stokke. – I prze­ko­nu­jący. Po­wie­dział mi, że nie­zwłocz­nie roz­wiąże sprawę. Przy­ją­łem, że mówi prawdę. Co mia­łem zro­bić?

Bre­mer zło­żył dło­nie, jak ka­płan wy­słu­chu­jący spo­wie­dzi.

– My­ślę, że wszy­scy wy­cią­gniemy lek­cję z tego smut­nego wy­da­rze­nia. Z tego, co wi­dzę, zro­bi­łeś wszystko, co było w two­jej mocy. Nie wi­dzę po­trzeby za­da­wa­nia dal­szych py­tań. Więc dzię­kuję…

Hart­mann pod­niósł lewą rękę.

– Ja mam py­ta­nie, je­śli wolno.

Bre­mer od­cze­kał chwilę, nim się ode­zwał:

– Śmiało, Tro­els.

– Aby­śmy mieli pełną ja­sność: po­wie­dział pan ko­muś o dzia­ła­niach Holcka?

– Ni­komu.

Hart­mann pod­niósł le­żącą przed nim teczkę.

– Chciał­bym za­pre­zen­to­wać kilka do­ku­men­tów. – Ob­szedł zgro­ma­dzo­nych, kła­dąc przed każ­dym plik kar­tek. Naj­pierw przed Stok­kem. – Jest to pro­to­kół ze spo­tka­nia Gerta Stok­kego z Po­ulem Bre­me­rem. Oma­wiają sa­dze­nie drzew. W pro­to­kole znaj­dują się od­no­śniki do za­łącz­nika, który nie zo­stał do­dany do akt. Za­pewne się za­po­dział, prawda, Gert?

– Mu­siał­bym spraw­dzić…

– Nie ma po­trzeby. – Hart­mann wziął do ręki ko­lejny ze­staw do­ku­men­tów. – I tak zdo­ła­łem od­zy­skać za­łącz­nik.

Stokke za­mru­gał po­wie­kami.

– Znaj­do­wał się w bez­piecz­nym miej­scu, ukryty przez kie­row­nika z wy­działu Holcka. – Wska­zał Stok­kego. – Przez cie­bie, Gert.

Urzęd­nik utkwił wzrok w le­żą­cym przed nim do­ku­men­cie.

– Po­zwolę so­bie od­świe­żyć ci pa­mięć – cią­gnął Hart­mann. – To są twoje no­tatki z ra­portu, który zło­ży­łeś panu bur­mi­strzowi na te­mat tego, co na­zwa­łeś nie­po­ko­ją­cym sta­nem ad­mi­ni­stra­cji Holcka. Wy­mie­niasz tu na przy­kład wy­płaty po pięć ty­sięcy ko­ron mie­sięcz­nie Ola­vowi Chri­sten­se­nowi, który pra­co­wał w moim wy­dziale, przy czym nikt z mo­jej księ­go­wo­ści ani mo­jej ad­mi­ni­stra­cji o tym po­wią­za­niu nie wie­dział. Ani o tym, że ist­nieje wy­raźny trop, za co Chri­sten­sen to wy­na­gro­dze­nie otrzy­my­wał.

Bre­mer mil­czał spą­so­wiały.

Hart­mann zwró­cił się do człon­ków rady:

– Ten za­łącz­nik ni­gdy nie wszedł w skład ofi­cjal­nego pro­to­kołu. Było to za­bez­pie­cze­nie Gerta Stok­kego. Chciał mieć pew­ność, że w ra­zie ka­ta­strofy bę­dzie mógł przy­naj­mniej po­wie­dzieć, że nas ostrze­gał. – Wska­zał do­ku­ment. – I pro­szę bar­dzo. Oto do­wód, że pan bur­mistrz wie­dział o roz­myśl­nym i nie­le­gal­nym nad­uży­ciu na długo przed nami. Do­wód, że pan bur­mistrz za­taił przed po­li­cją in­for­ma­cje, które mo­gły do­pro­wa­dzić do dużo wcze­śniej­szego zde­ma­sko­wa­nia praw­dzi­wego mor­dercy Nanny Birk Lar­sen. – Spoj­rzał na Bre­mera. – Czy pan bur­mistrz ze­chciałby to sko­men­to­wać?

Ci­sza.

– Nie?

– Cóż – Hart­mann wstał od stołu, zo­sta­wia­jąc zgro­ma­dze­nie wraz z do­ku­men­tami – dzię­kuję za uwagę.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------