Trzynastka - ebook

PODZIĘ­KO­WA­NIA

Podzię­ko­wa­nia

To było trudne zada­nie i wielu oso­bom jestem winien mnó­stwo podzię­ko­wań. Aby napi­sać Trzy­nastkę żebra­łem, poży­cza­łem i kra­dłem prak­tycz­nie zewsząd.

Ponie­waż jest to powieść fan­ta­styczno-naukowa, zacznijmy od nauki:

Pier­wotny pomysł na wariant trzy­na­ście został zain­spi­ro­wany przez teo­rie Richarda Wran­ghama doty­czące zaniku ludz­kiej agre­sji, opi­sane przez Matta Ridleya w jego dosko­na­łej książce Nature via Nur­ture. Pozwo­li­łem sobie na bar­dzo dużą swo­bodę w inter­pre­ta­cji tych pomy­słów i wariant trzy­na­ście opi­sany w tej książce w naj­mniej­szym stop­niu nie ma odpo­wia­dać pomy­słom panów Wran­ghama ani Ridleya. Oni po pro­stu dostar­czyli mi tram­po­liny – dość paskudne chlup­nię­cie pod nią to wyłącz­nie moje dzieło.

Pomysł plat­form ze sztucz­nych chro­mo­so­mów rów­nież jest poży­czony, w tym przy­padku z fascy­nu­ją­cej i tro­chę strasz­nej książki Gre­gory’ego Stocka Rede­si­gning Humans, a bły­sko­tliwe dzieła Ste­vena Pin­kera Tabula rasa. Spory o naturę ludzką i Jak działa umysł były główną inspi­ra­cją dla więk­szo­ści futu­ry­stycz­nej gene­tyki, którą tu sobie wymy­śli­łem. I znów, wszystko co zmie­ni­łem i uży­łem nie­zgod­nie z zamie­rze­niami auto­rów, jest wyłącz­nie moją winą.

Funk­cja intu­icyjna Yaro­shanko, choć to mój pomysł, w dużym stop­niu zain­spi­ro­wana została bar­dzo rze­czy­wi­stymi bada­niami doty­czą­cymi sieci spo­łecz­nych opi­sa­nych w książce Marka Bucha­nana Small World. Jestem też dłuż­ni­kiem Hannu Raja­niemi z uni­wer­sy­tetu w Edyn­burgu za poświę­ce­nie czasu na próbę wyja­śnie­nia mi teo­rii gier kwan­to­wych i jej poten­cjal­nych zasto­so­wań, co dało mi pod­stawy dla Nowej Mate­ma­tyki i jej sub­tel­nego, ale wszech­ogar­nia­ją­cego wpływu na spo­łe­czeń­stwo. Muszę rów­nież podzię­ko­wać redak­to­rowi Simo­nowi Span­to­nowi za cier­pliwą pomoc w upo­ra­niu się z tech­nicz­nymi i logi­stycz­nymi aspek­tami kap­suł zamra­ża­ją­cych w dro­dze z Marsa na Zie­mię.

W dzie­dzi­nie poli­tyki mocno wpły­nęły na mnie dwie bar­dzo wni­kliwe i dość depre­syjne książki o Sta­nach Zjed­no­czo­nych, The Right Nation Johna Mic­kle­th­wa­ita i Adriana Wool­ridge’a, oraz What’s the Mat­ter with Ame­rica autor­stwa Tho­masa Franka, a także bły­sko­tliwa i nieco mniej depre­syjna Stif­fed, Susan Faludi. Choć wszyst­kie te książki zło­żyły się na kon­cep­cję Sece­sji i kwe­stii płcio­wych opi­sa­nych w Trzy­na­stce, sama Skon­fe­de­ro­wana Repu­blika (ina­czej Jezu­sowo) została zain­spi­ro­wana przez sławny już mem mapy Jezu­sowa (Jesu­sland), zgod­nie z infor­ma­cją z Wiki­pe­dii stwo­rzo­nej przez nie­ja­kiego G. Webba w biu­le­ty­nie yakyak.org. Dobra robota, G.! Szcze­gólne, oso­bi­ste podzię­ko­wa­nia należą się Ala­nowi Beat­t­sowi z Bor­der­lands books w San Fran­ci­sco za wysłu­chi­wa­nie moich wynu­rzeń przy whi­skey i sza­łar­mie, oraz podzie­le­niu się ze mną prze­my­śle­niami dobrze zorien­to­wa­nego Ame­ry­ka­nina, które nieco wygła­dziły moje kon­cep­cje.

Za uwagi doty­czące moż­li­wej przy­szło­ści (oraz mocno nie­zro­zu­mia­nej prze­szło­ści) Islamu jestem rów­nież wdzięczny Tari­qowi Aliemu za The Clash of Fun­da­men­ta­li­sms, Karen Arm­strong za Krótką histo­rię Islamu i bar­dzo odważ­nemu Irsha­dowi Man­jiemu za The Tro­uble with Islam Today. Tu także sporo namie­sza­łem i to, co zapre­zen­to­wa­łem w Trzy­na­stce, nie­ko­niecz­nie jest zwią­zane z tym, co stwo­rzyli tamci auto­rzy.

Osta­tecz­nie jestem winien bez­denną wdzięcz­ność wszyst­kim tym, któ­rzy tak cier­pli­wie cze­kali i wciąż powta­rzali, żebym się nie śpie­szył:

Simo­nowi Span­to­nowi – znów! – i Jo Flet­cher z wydaw­nic­twa Gol­lancz, Chri­sowi Schlu­epowi i Betsy Mit­chell z wydaw­nic­twa Del Rey, mojej agentce Caro­lyn Whi­ta­ker oraz wszyst­kim tym, któ­rzy słali do mnie maile w 2006 z kon­do­len­cjami, wyra­zami otu­chy i wspar­cia. Bez Was ta książka by nie powstała.Lśniąca stal, lśniąca stal…

Lar­sen mruga i poru­sza się słabo na auto­ma­tycz­nym wózku szpi­tal­nym, suną­cym pod kolej­nymi pane­lami świetl­nymi i poprzecz­nymi bel­kami sufitu. Z obra­zem powoli poja­wia się nie­pewne roz­po­zna­nie: jedzie grzbie­to­wym kory­ta­rzem. W górze świa­tło odbija się pod kątem od każ­dego meta­lo­wego wspor­nika, prze­cho­dząc od bły­sku do peł­nego bla­sku i gasnąc z powro­tem po minię­ciu go. Przy­pusz­cza, że obu­dziły ją wła­śnie te powta­rza­jące się bły­ski. Albo kolano, które potwor­nie ją boli, nawet przez zna­jome opary środ­ków wybu­dza­ją­cych. Jedna ręka spo­czywa na piersi, wci­ska­jąc się w cienką tka­ninę try­kotu krio­ge­nicz­nego. Chłodny dotyk powie­trza na skó­rze zdra­dza, że nie ma na sobie nic wię­cej. Ogar­nia ją upiorne uczu­cie déjà vu. Kaszle słabo, podraż­niona reszt­kami wypom­po­wa­nego z jej płuc żelu ze zbior­nika. Znów się poru­sza i mam­ro­cze coś pod nosem.

…znowu…?

– Tak, znowu. Tak, ponow­nie dzie­dzic­two kor­mo­rana.

To dziwne. Nie spo­dzie­wała się obcego głosu, zwłasz­cza mówią­cego zagad­kami. Wybu­dza­nie było zazwy­czaj cał­ko­wi­cie mecha­nicz­nym pro­ce­sem, z kom­pu­te­rem zapro­gra­mo­wa­nym na obu­dze­nie ich przed przy­lo­tem, i o ile coś się nie zepsuło…

Czyli jesteś teraz super­ek­spertką od kap­suł krio­ge­nicz­nych, co?

Nie jest. Całe jej wcze­śniej­sze doświad­cze­nie spro­wa­dza się do trzech wybu­dzeń testo­wych i jed­nego praw­dzi­wego, na końcu podróży w tamtą stronę. Przy­pusz­cza też, że stąd wła­śnie uczu­cie déjà vu. Mimo wszystko…

…wię­cej niż trzy… …to nie jest wię­cej, to nie…

Gwał­tow­ność odpo­wie­dzi szar­pie zadrą, która wcale się jej nie podoba. Gdyby usły­szała ją w gło­sie kogoś innego, na przy­kład bada­nego pacjenta, pomy­śla­łaby o środ­kach uspo­ka­ja­ją­cych, może nawet wezwa­niu ochrony. We wła­snych myślach było to nie­ocze­ki­wane i mro­żące krew w żyłach, jak nagłe uświa­do­mie­nie sobie, że w domu jest ktoś jesz­cze, nie­pro­szony gość. Jak poja­wia­jąca się zni­kąd myśl, że może nie jest się do końca przy zdro­wych zmy­słach.

To pro­chy, Ellie. Daj spo­kój, prze­cze­kaj to.

Lśniąca sta…

Wózek pod­ska­kuje lekko, skrę­ca­jąc w prawo. Z jakie­goś powodu wzbu­dza to w niej gwał­towne przy­śpie­sze­nie pulsu, reak­cję, w któ­rej, w obec­nym sta­nie, otu­ma­niona pro­chami, pra­wie nie­dbale roz­po­znaje panikę. Niczym strużka wody prze­biega przez nią dreszcz prze­czu­cia nad­cho­dzą­cej zagłady. Roz­biją się, ude­rzą w coś lub coś wal­nie w nich, coś potęż­nego, sta­ro­żyt­nego i poza ludz­kim zro­zu­mie­niem, wiru­ją­cego odwiecz­nie w nie­skoń­czo­nej nocy na zewnątrz statku. Podróże kosmiczne nie są bez­pieczne, była sza­lona, myśląc ina­czej, zga­dza­jąc się na kon­trakt i sądząc, że ujdzie jej to pła­zem, tam i z powro­tem do domu w jed­nym kawałku, jakby nie róż­niło się to niczym od lotu sub­or­bi­tal­nego nad Pacy­fi­kiem, po pro­stu nie dało się…

Daj spo­kój, Ellie. To przez pro­chy.

Wtedy zdaje sobie sprawę, gdzie jest. W polu jej widze­nia poja­wiają się zło­żone, paję­cze ramiona auto­ma­tycz­nego chi­rurga, a wózek wjeż­dża na sta­no­wi­sko dia­gno­styczne. Ogar­nia ją fala ulgi. Coś jest nie tak, ale zna­la­zła się we wła­ści­wym miej­scu. Hor­kan’s Pride wypo­sa­żono w naj­lep­sze auto­ma­tyczne sys­temy medyczne, jakie potrafi zbu­do­wać INKOL, prze­czy­tała to w Wia­do­mo­ściach Kolo­nii, a kilka tygo­dni przed wylo­tem cała SI statku prze­szła grun­towną aktu­ali­za­cję. Zresztą są pewne gra­nice tego, co może się stać z zamro­żo­nym cia­łem, prawda, Ellie? Funk­cje orga­niczne spo­wol­nione do nie­moż­li­wo­ści, podob­nie jak wszel­kie paskudz­twa, które mogłaby w sobie cho­wać.

Ale nie chce jej opu­ścić panika, poczu­cie nie­uchron­no­ści strasz­nego losu. Czuje się otę­piała i uparta, jak pies nie­po­tra­fiący prze­stać przej­mo­wać się znie­czu­loną nogą.

Obraca głowę w bok i go dostrzega.

Niczym prąd ude­rza w nią kolejna fala roz­po­zna­nia, tym razem ostrzej­sza.

Kie­dyś, będąc w Euro­pie, odwie­dziła Museo della Sin­done w Tury­nie i obej­rzała trzy­maną tam tka­ninę z obra­zem tor­tu­ro­wa­nego czło­wieka. Stała w mroku po dru­giej stro­nie kulo­od­por­nej szyby, oto­czona naboż­nymi szep­tami wier­nych. Choć sama ni­gdy nie była wie­rząca, Lar­sen dziw­nie poru­szyły ostre i puste linie twa­rzy w her­me­tycz­nej komo­rze próż­nio­wej. Była świa­dec­twem ludz­kiego cier­pie­nia, które cał­ko­wi­cie porzu­ciło swoje boskie pre­ten­sje, przez co poświę­cone mu modli­twy sta­wały się zupeł­nie nie­do­rzeczne. Gdy patrzyła na tę twarz, ude­rzyła ją uparta chęć prze­trwa­nia orga­nicz­nego życia, dzie­dzic­two wbu­do­wa­nego, ukry­tego oporu, będą­cego darem dłu­giego mar­szu ewo­lu­cji.

To mógł być ten sam czło­wiek. Tu i teraz.

Opiera się o wysoką szafkę w rogu i patrzy na nią, z żyla­stymi ramio­nami zło­żo­nymi na wychu­dłej klatce pier­sio­wej, a jego żebra widać nawet przez koszulkę. Dłu­gie pro­ste włosy wiszą po obu stro­nach wąskiej twa­rzy o rysach zaostrzo­nych jesz­cze przez ból i pra­gnie­nie. Usta zaci­ska w wąską kre­skę zary­so­waną mię­dzy ostrym pod­bród­kiem i wąskim nosem. Policzki ma zapad­nięte.

Spo­gląda mu w oczy i jej serce opor­nie zrywa się do gwał­tow­niej­szej pracy.

– Czy to…? – Wraz ze sło­wami budzi się w niej teraz okropne zro­zu­mie­nie, potworne roz­po­zna­nie, któ­rego jej świa­do­mość wciąż stara się unik­nąć. – Czy to moje kolano? Moja noga?

Nagle znaj­duje w sobie siłę, pod­piera się na łok­ciach i zmu­sza do spoj­rze­nia.

Widok zde­rza się ze wspo­mnie­niami.

Budzi się w niej wrzask, momen­tal­nie roz­dzie­ra­jąc otu­la­jące jej świa­do­mość zasłony pro­chów. Nie zdaje sobie sprawy, jak słabo to brzmi w zim­nym pomiesz­cze­niu sali ope­ra­cyj­nej, ale w jej wnę­trzu krzyk nie­mal roz­rywa bębenki, a wie­dza przy­cho­dząca wraz z nim zakrywa jej oczy mro­kiem gro­żą­cym wessa­niem w pustkę. Zdaje sobie sprawę, że nie krzy­czy z powodu tego, co widzi.

Nie z powodu równo zaban­da­żo­wa­nego kikuta koń­czą­cego prawą nogę dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów poni­żej bio­dra. To nie to.

Nie przez zro­zu­mie­nie, że ból w kola­nie to złudny ból w koń­czy­nie, któ­rej już nie ma. To nie to.

Wrzesz­czy z powodu wspo­mnie­nia.

Wspo­mnie­nia jazdy wóz­kiem przez cichy kory­tarz, lek­kiego pod­skoku i skrętu do sali ope­ra­cyj­nej, a potem otę­pie­nia lekami, nara­sta­ją­cego jęku piły tar­czo­wej, paskud­nego dźwięku cię­cia i cichego trza­sku podą­ża­ją­cego za ostrzem kau­te­ry­zu­ją­cego lasera. Wspo­mnie­nia poprzed­niego razu i obrzy­dli­wego, wykrę­ca­ją­cego wnętrz­no­ści zro­zu­mie­nia, że wszystko to się powtó­rzy.

– Nie – szep­cze. – Pro­szę.

Cie­pła, dłu­go­palca dłoń dotyka jej czoła. Pochyla się nad nią obli­cze z całunu turyń­skiego.

– Ciiii… kor­mo­ran wie, czemu…

Za jego twa­rzą dostrzega ruch. Dzięki wspo­mnie­niom wie, czym jest. Ciche, mecha­niczne ruchy paję­czych nóg budzą­cego się do życia auto­chi­rurga.

Lśniąca stal…Roz­dział 1

Graya zna­lazł w końcu w mar­sjań­skim obo­zie przy­go­to­waw­czym w Peru, tuż za gra­nicą Boli­wii, ukry­wa­ją­cego się za tanią chi­rur­gią pla­styczną i nazwi­skiem Rodri­guez. Samo w sobie nie było to złym spo­so­bem na znik­nię­cie i praw­do­po­dob­nie wystar­czy­łoby dla stan­dar­do­wych kon­troli. Wery­fi­ka­cje toż­sa­mo­ści w obo­zach przy­go­to­waw­czych nie były zbyt grun­towne, bo tak naprawdę nikogo nie obcho­dziło, kim był czło­wiek, zanim się zgło­sił. Mimo wszystko zosta­wił po sobie kilka dość ewi­dent­nych śla­dów, któ­rych można było poszu­kać, jeśli wie­działo się jak, a Carl z się­ga­ją­cym już despe­ra­cji meto­dycz­nym upo­rem szu­kał go od wielu tygo­dni. Wie­dział, że Gray jest gdzieś na Alti­plano, ponie­waż tam pro­wa­dził jego ślad z Bogoty oraz dla­tego, że wariant trzy­na­sty nie miał wła­ści­wie innego miej­sca, do któ­rego mógłby ucie­kać. Wie­dział, że jest tylko kwe­stią czasu odna­le­zie­nie śla­dów i zgar­nię­cie go. Z dru­giej strony zda­wał sobie też sprawę, że dzięki coraz bar­dziej pobież­nym pro­gra­mom wstęp­nym, celu­ją­cym w zaspo­ko­je­nie rosną­cego zapo­trze­bo­wa­nia, czas był po stro­nie ucie­ka­ją­cego. Musiał jak naj­szyb­ciej coś zna­leźć, bo Gray prze­pad­nie, a Carl nie dosta­nie swo­jej nagrody.

Kiedy więc doszło do prze­łomu, gdy z sieci kon­tak­tów, któ­rymi posłu­gi­wał się przez wszyst­kie te tygo­dnie, dostał wresz­cie drobny strzę­pek infor­ma­cji, trudno było nie zare­ago­wać gwał­tow­nie. Trudno było nie spa­lić swo­jej uciąż­li­wie kon­stru­owa­nej toż­sa­mo­ści, użyć bla­chy i linii kre­dy­to­wej Agen­cji i wyna­jąć zestawu naj­szyb­szych pojaz­dów tere­no­wych dostęp­nych w Copa­ca­ba­nie. Trudno było nie prze­kro­czyć gra­nicy przy pręd­ko­ściach Agen­cji, wzbu­dza­jąc kurz i plotki całą drogę do obozu, w któ­rym Graya oczy­wi­ście już by nie było.

Carl tego nie zro­bił.

Zamiast tego popro­sił parę osób o spłatę dłu­gów i zdo­łał zała­twić sobie prze­lot przez gra­nicę z woj­skową jed­nostką łącz­no­ści, jakimś star­sza­wym trans­por­tow­cem z logo kor­po­ra­cji Kolo­nii na pra­wie cał­kiem wybla­kłym od słońca pan­ce­rzu. Żoł­nie­rze nale­żeli do regu­lar­nej armii peru­wiań­skiej, powo­łani z bied­nych rodzin nabrzeż­nych pro­win­cji, prze­nie­sieni następ­nie do ochrony kor­po­ra­cji. Dosta­wali za to odro­binę wię­cej niż stan­dar­dowy żołd pobo­ro­wego, a wnę­trze trans­por­towca było sto­sun­kowo wygodne jak na woj­skowe stan­dardy, nawet z kli­ma­ty­za­cją. W każ­dym razie byli mło­dzi i twar­dzi, z rodzaju, jakiego nie widy­wało się już czę­sto na Zacho­dzie, nie­win­nie dumni ze swo­jej ciężko zdo­by­tej spraw­no­ści fizycz­nej i taniego pre­stiżu khaki. Wszy­scy sze­roko się do niego uśmie­chali, odsła­nia­jąc zepsute zęby, a żaden nie prze­kro­czył dwu­dziestki. Carl uznał, że ich dobry humor wynika z igno­ran­cji. Mógł się zało­żyć, że dzie­ciaki nie wie­działy, ile dowódz­two bie­rze za ich usługi od kor­po­ra­cyj­nych klien­tów.

Zamknięty we wnę­trzu szar­pią­cego i śmier­dzą­cego potem pojazdu, roz­pa­mię­tu­jąc swoje szanse prze­ciw Gray­owi, Carl naprawdę wolałby w ogóle się nie odzy­wać. Ni­gdy nie był zbyt roz­mowny. Zde­cy­do­wa­nie uwa­żał, że to zbyt prze­re­kla­mo­wany spo­sób na spę­dza­nie czasu. Z dru­giej strony, gdy korzy­stało się z dar­mo­wego prze­jazdu, obo­wią­zy­wały pewne stan­dardy uprzej­mo­ści, zdo­był się więc na tro­chę nie­zo­bo­wią­zu­ją­cej roz­mowy na temat przy­szło­ty­go­dnio­wych roz­gry­wek Argen­tyny z Bra­zy­lią, dorzu­ca­jąc do kon­wer­sa­cji tylko tyle, ile uznał za abso­lut­nie konieczne. Jakieś komen­ta­rze na temat Patri­cii Mocatty i sensu kobiety kapi­tana w dru­ży­nie, która wciąż w więk­szo­ści skła­dała się z męż­czyzn. Listy nazwisk gra­czy. Porów­na­nia tak­tyki. Wyda­wało się, że wszystko szło w miarę gładko.

– Eres Mar­ciano? – padło w końcu nie­unik­nione pyta­nie.

Pokrę­cił głową. Tak naprawdę był kie­dyś na Mar­sie, ale to była długa i skom­pli­ko­wana histo­ria i nie miał ochoty jej opo­wia­dać.

– Soy con­ta­ble – odpo­wie­dział im, ponie­waż cza­sami tak wła­śnie się czuł. – Con­ta­ble de bio­tec­no­lo­gia.

Wszy­scy się wyszcze­rzyli. Nie był pewien, czy dla­tego, że wcale nie wyglą­dał jak księ­gowy od bio­tech­no­lo­gii, czy po pro­stu mu nie uwie­rzyli. W każ­dym razie nie naci­skali. Przy­wy­kli już do męż­czyzn, któ­rych twa­rze nie paso­wały do opo­wia­da­nych histo­rii.

– Habla bien el espa­nol – pochwa­lił jeden z nich.

Fak­tycz­nie dobrze mówił po hisz­pań­sku, choć przez ostat­nie dwa tygo­dnie uży­wał głów­nie quechua, z mar­sjań­skim akcen­tem, ale wciąż bli­skim swo­ich peru­wiań­skich korzeni. Tego wła­śnie języka uży­wała więk­szość miesz­kań­ców Alti­plano, a oni wła­śnie sta­no­wili pod­stawę siły robo­czej w obo­zach przy­go­to­waw­czych, podob­nie jak na Mar­sie. Co nie zmie­niało faktu, że języ­kiem przed­sta­wi­cieli prawa wciąż był tu hisz­pań­ski. Poza powierz­chowną zna­jo­mo­ścią uży­wa­nego w sieci aman­giel­skiego faceci z Wybrzeża nie znali niczego innego. Nie był to ide­alny układ z punktu widze­nia kor­po­ra­cji, ale przy pod­pi­sy­wa­niu kon­trak­tów INKOL rząd w Limie był nie­ugięty. Odda­nie kon­troli kor­po­ra­cjom gringo to jedno, wła­ści­wie miało już za sobą wspar­cie pre­ce­den­sów histo­rycz­nych, ale pozwo­le­nie miesz­kań­com Alti­plano na kul­tu­ralne uwol­nie­nie się od wła­dzy Wybrzeża… cóż, na to już nie można było pozwo­lić. Na szali leżał zbyt duży balast histo­rii. Ory­gi­nalni Inko­wie sześć­set lat temu i ich uparta, trzy­dzie­sto­let­nia odmowa zacho­wy­wa­nia się tak, jak powi­nien pod­bity lud, krwawy odwet Tupac Amaru w 1780, maoiści Sen­dero Lumi­noso rap­tem sto lat temu i jesz­cze cał­kiem nie­dawne wrze­nie fami­lias andi­nas. Lek­cja została opa­no­wana, słowo wypo­wie­dziane. Ni­gdy wię­cej. Pil­no­wali tego mówiący po hisz­pań­sku mun­du­rowi i urzęd­nicy.

Trans­por­to­wiec zatrzy­mał się z szarp­nię­ciem i tylne drzwi ciężko otwarły się na zewnątrz. Do środka wdarło się ostre świa­tło wyżyn, a wraz z nim dźwięki i zapa­chy obozu. Usły­szał zna­jome, nie hisz­pań­skie tona­cje quechua wykrzy­ki­wane ponad odgło­sami pra­cu­ją­cej maszy­ne­rii. Stłu­mił je głos impor­to­wa­nego robota, rycząc w aman­giel­skim „pojazd cofa, pojazd cofa!”. Skądś dobie­gała muzyka, wokal huayno zre­mik­so­wany do jakie­goś tanecz­nego rytmu. Przez wonie oleju sil­ni­ko­wego i pla­sti­ków prze­bi­jał się wszech­obecny, ciężki zapach ante­cu­chos pie­czo­nych nad ogniem z drewna. Carl miał wra­że­nie, że sły­szy też wir­niki star­tu­ją­cego gdzieś w oddali śmi­głowca.

Żoł­nie­rze wybie­gli ze środka, cią­gnąc za sobą ple­caki i broń. Carl pozwo­lił im ruszyć przo­dem, wyszedł jako ostatni i rozej­rzał się wokół, uży­wa­jąc ich roz­krzy­cza­nego tłumku jako osłony. Trans­por­to­wiec zatrzy­mał się na wiecz­no­be­to­no­wym pasie naprze­ciw kilku zaku­rzo­nych auto­bu­sów kur­su­ją­cych do Cuzco i Are­qu­ipy. Za nimi wzno­siła się dźwi­ga­rowa kon­struk­cja budynku ter­mi­nalu, a jesz­cze dalej na wzgó­rzu roz­cią­gał się obóz Gar­rod Hor­kan 9, zbu­do­wany z par­te­ro­wych dom­ków na ste­ryl­nym pla­nie kra­tow­nicy. Co kilka ulic nad skrzy­żo­wa­niami powie­wały bia­ławe flagi kor­po­ra­cji z prze­ple­cio­nymi lite­rami G i H w pier­ście­niu gwiazd. Przez pozba­wione szyb okna ter­mi­nalu Carl zauwa­żył ludzi w kom­bi­ne­zo­nach ozdo­bio­nych tym samym logo na pier­siach i ple­cach.

Cho­lerne kor­po­ra­cyjne mia­sta.

Zło­żył swój ple­cak w schowku na dworcu, zapy­tał sprzą­ta­cza w kom­bi­ne­zo­nie o kie­ru­nek i wyszedł z powro­tem na słońce wzno­szą­cej się ulicy. Po prze­ciw­nej stro­nie błysz­czało bole­śnie jasne i błę­kitne jezioro Titi­caca. Zsu­nął na oczy inte­li­gentne szkła Cebe, na głowę wci­snął wymię­tego peru­wiań­skiego stet­sona ze skóry i ruszył w górę pochy­ło­ści, podą­ża­jąc za muzyką. Ubra­nie było bar­dziej spo­so­bem na wto­pie­nie się w tłum niż koniecz­no­ścią – skórę miał ciemną i dosta­tecz­nie stward­niałą, by nie mar­twić się o słońce, ale szkła i kape­lusz umoż­li­wiały ukry­cie twa­rzy. Czarni nie byli tacy znów powszechni w obo­zach na Alti­plano i, choć było to mało praw­do­po­dobne, Gray mógł pole­cić komuś obser­wo­wać ter­mi­nal. Im mniej się wyróż­niał, tym lepiej.

Po poko­na­niu kilku prze­cznic w górę ulicy Carl zna­lazł to, czego szu­kał. Budy­nek z pre­fa­bry­ka­tów dwu­krot­nie więk­szy od pozo­sta­łych, ema­nu­jący z zasło­nię­tych okien i podwój­nych drzwi pul­su­ją­cym ryt­mem remiksu huayno. Ściany oble­piono pla­ka­tami lokal­nych kapel, a otwarte do środka drzwi obsta­wiały dwa panele przed­sta­wia­jące kara­ib­skie życie nocne według wyobra­żeń jakiejś agen­cji rekla­mo­wej z Limy. Biały pia­sek i palmy, impre­zowe świa­tła. Dziew­czyny criolla w bikini dwu­znacz­nie trzy­ma­jące butelki z piwem i rusza­jące bio­drami w rytm nie­sły­szal­nej muzyki w towa­rzy­stwie face­tów o euro­pej­skim wyglą­dzie. Oprócz orkie­stry – ide­al­nie umię­śnio­nej i bry­ka­ją­cej rado­śnie w tle, z daleka od kobiet – nikt nie miał skóry ciem­niej­szej niż szkla­neczka szkoc­kiej z wodą.

Carl pokrę­cił z roz­ba­wie­niem głową i wszedł do środka.

W środku muzyka była gło­śniej­sza, ale wciąż zno­śna. Dach wzno­sił się sko­sem na wyso­ko­ści pierw­szego pię­tra, a pod nim znaj­do­wała się otwarta prze­strzeń, zatem dźwięki ucie­kały tam­tędy. Przy sto­liku w rogu grało w karty trzech męż­czyzn i kobieta. Gra wyma­gała licy­ta­cji i wyraź­nie nie mieli pro­ble­mów ze zro­zu­mie­niem tego, co mówią part­ne­rzy. Przy innych sto­łach toczyły się roz­mowy. Przez drzwi i okien­nice wpa­dało świa­tło słońca, two­rząc na pod­ło­dze lśniące kre­chy, ale nie się­gało daleko i jeśli popa­trzyło się wprost na nie, a potem w głąb, przez porów­na­nie reszta sali wyda­wała się pogrą­żona w pół­mroku.

W prze­ciw­nym rogu pomiesz­cze­nia zakrzy­wiony bar z nito­wa­nych kawa­łów bla­chy mie­ścił pół tuzina piją­cych. Stał dosta­tecz­nie daleko od okien, by pipy beczek z piwem na ścia­nie z tyłu lśniły łagod­nie w pół­mroku. W tejże ścia­nie znaj­do­wały się drzwi otwarte na rów­nie słabo oświe­tloną kuch­nię, naj­wy­raź­niej pustą i nie­uży­waną. Jedyna widoczna obsługa miała postać przy­sa­dzi­stej kel­nerki indi­gena, snu­ją­cej się mię­dzy sto­łami i zbie­ra­ją­cej na tacę butelki i szklanki. Carl przy­glą­dał się jej przez chwilę z uwagą, po czym ruszył za nią, gdy skie­ro­wała się do baru.

Dogo­nił ją w chwili, gdy odsta­wiła tacę na blat.

– Butelkę red stripe’a – ode­zwał się w quechua. – Bez szklanki.

Zanur­ko­wała pod uno­szo­nym na zawia­sach frag­men­tem blatu i bez słowa otwarła sto­jącą na pod­ło­dze lodówkę. Wyjęła z niej butelkę i wypro­sto­wała się, trzy­ma­jąc ją pra­wie jak criol­las z paneli na zewnątrz. Potem spraw­nie zdjęła kap­sel nieco pod­rdze­wia­łym otwie­ra­czem wiszą­cym u jej pasa i posta­wiła ją na barze.

– Pięć soli.

Jedyna gotówka, jaką miał przy sobie, pocho­dziła z Boli­wii. Wycią­gnął wafel INKOL i wysu­nął go, trzy­ma­jąc dwoma pal­cami.

– Może być?

Posłała mu spoj­rze­nie pełne cier­pie­nia i poszła po ter­mi­nal. Spraw­dził godzinę wyświe­tlaną w lewym gór­nym rogu szkieł Cebe, po czym je zdjął. Co prawda prze­sta­wiły się już na słabe oświe­tle­nie, ale do tego, co pla­no­wał, wolał mieć wyraźny kon­takt wzro­kowy. Poło­żył kape­lusz na barze i oparł się obok niego, zwró­cony twa­rzą w stronę sali, sta­ra­jąc się przy­brać wygląd kogoś, kto niczego nie chce i świet­nie tu pasuje.

W teo­rii powi­nien po przy­by­ciu zgło­sić się do zarządcy osie­dla z ramie­nia GH. Taka obo­wią­zy­wała zapi­sana w Kar­cie pro­ce­dura, jed­nak bole­sne doświad­cze­nia z prze­szło­ści, czę­ściowo opła­cone wła­sną krwią, nauczyły go, by daro­wać sobie ten etap. Wszę­dzie tu pano­wało pełne spek­trum nie­chęci do tego, czym był Carl Mar­sa­lis, mają­cej swe źró­dła na każ­dym pozio­mie ludz­kiej egzy­sten­cji. Od strony wysu­bli­mo­wa­nego pozna­nia poli­tycy potę­piali jego egzy­sten­cję jako nie­mo­ralną. Na pozio­mie bar­dziej emo­cjo­nal­nym doty­kała go ogól­no­ludzka odraza wią­żąca się z ety­kietką „zdrajca”. Jesz­cze głę­biej, na fali suchej ter­mi­no­lo­gii raportu Jacob­sena, ale zaha­cza­jąc o hor­mo­nalne pod­stawy instynk­tów, krył się przy­pra­wia­jący o zawrót głowy strach, że pomimo wszystko wciąż był jed­nym z nich.

Ale naj­gor­szy z tego wszyst­kiego był fakt, że w oczach kor­po­ra­cji Kolo­nii Carl był cho­dzącą złą prasą. Oraz gwa­ran­to­waną dziurą w budże­cie. Do czasu, gdy ktoś taki jak Gray był gotów do wysła­nia, Gar­rod Hor­kan mógł wpa­ko­wać w niego już kil­ka­dzie­siąt tysięcy dola­rów w for­mie róż­nego rodzaju szko­leń i siatki bio­te­chu. Nie był to rodzaj inwe­sty­cji, który chciało się zoba­czyć wykrwa­wia­jący się w pyle Alti­plano pod nagłów­kami o nie­do­sta­tecz­nych zabez­pie­cze­niach w obo­zie INKOL.

Cztery lata temu zgło­sił się do zarządcy obozu na połu­dnie od La Paz, a jego cel tajem­ni­czo wypa­ro­wał, gdy Carl wciąż wypeł­niał for­mu­la­rze w budynku admi­ni­stra­cji. Kiedy wszedł do jego domku, w kuchni na stole wciąż dymił talerz zupy. Tylne drzwi były otwarte, podob­nie jak pusta skrzy­nia w nogach łóżka w pokoju obok. Tam­ten czło­wiek już ni­gdy wię­cej się nie poja­wił i Carl musiał przy­znać sobie i Agen­cji, że najprawdopodob­niej prze­bywa już na Mar­sie. Nikt w INKOL nie potwier­dziłby tej infor­ma­cji, więc nie zawra­cał sobie głowy pyta­niem.

Sześć mie­sięcy póź­niej Carl zgło­sił się póź­nym wie­czo­rem do innego zarządcy obozu, odmó­wił wypeł­nia­nia for­mu­la­rzy i chwilę po wyj­ściu z budynku admi­ni­stra­cyj­nego został zaata­ko­wany przez pię­ciu męż­czyzn z kijami bejs­bo­lo­wymi. Na szczę­ście nie byli zawo­dow­cami i w ciem­nej alejce wcho­dzili sobie nawza­jem w drogę. Ale do chwili, gdy udało mu się wyrwać jeden z kijów bejs­bo­lo­wych i prze­go­nić napast­ni­ków, cały obóz był już na nogach. Ulicę roz­świe­tlały latarki i szybko prze­ka­zy­wano sobie wia­do­mość: przy budynku admi­ni­stra­cji poja­wił się nowy czar­no­skóry i spra­wia kło­poty. Carl nie zawra­cał sobie głowy prze­bi­ja­niem się przez ulice pełne wro­gich spoj­rzeń, by spraw­dzić obo­zowy adres swo­jego celu. Wie­dział, co zasta­nie.

Zostały jesz­cze skutki walki, rów­nie prze­wi­dy­walne. Pomimo licz­nych prze­chod­niów, a nawet jed­nego czy dwóch bez­czel­nych gapiów, nagle oka­zało się, że nie ma żad­nych świad­ków. Męż­czy­zna, któ­rego Carl obił dosta­tecz­nie mocno, by nie mógł uciec, nie puścił pary z gęby na temat powodu ataku. Zarządca nie pozwo­liła Car­lowi na prze­słu­cha­nie go w cztery oczy i nawet nad­zo­ro­wane prze­słu­cha­nie ogra­ni­czyła, tłu­ma­cząc się wzglę­dami medycz­nymi. „Wię­zień ma pewne prawa”, oświad­czyła powoli, jakby Carl był ogra­ni­czony umy­słowo. „Dość go już pan skrzyw­dził”.

Carl, wciąż krwa­wiący z roz­bi­tego policzka i ze zła­ma­nym przy­naj­mniej jed­nym pal­cem, tylko na nią popa­trzył.

Obec­nie infor­mo­wał zarząd obozu, gdy było już po wszyst­kim.

– Szu­kam sta­rego kum­pla – powie­dział kel­nerce, gdy wró­ciła z urzą­dze­niem. Dał jej wafel INKOL i odcze­kał, aż go prze­su­nęła. – Nazywa się Rodri­guez. To bar­dzo ważne, żebym go zna­lazł.

Jej palce zawi­sły nad kla­wia­turą. Wzru­szyła ramio­nami.

– Rodri­guez to czę­ste nazwi­sko.

Carl wycią­gnął jeden z wydru­ków pli­ków ścią­gnię­tych z kli­niki w Bogo­cie i pchnął go w jej stronę po barze. Wyge­ne­ro­wany kom­pu­te­rowo obraz miał zapre­zen­to­wać klien­towi, jak będzie wyglą­dał, gdy zej­dzie już opu­chli­zna. W cza­sie rze­czy­wi­stym, tak szybko po tak taniej ope­ra­cji, nowa twarz Graya paso­wa­łaby pew­nie do ofiary lin­czu z Jezu­sowa, ale męż­czy­zna uśmie­cha­jący się na kli­nicz­nym obra­zie wyglą­dał zdrowo i zdu­mie­wa­jąco prze­cięt­nie. Sze­ro­kie kości policz­kowe i usta, stan­dar­dowe rysy ame­rin­diań­skie. Carl, który miał pra­wie para­noję w tych spra­wach, kazał Mat­thew wró­cić tej nocy do stru­mieni danych kli­niki, by się upew­nić, że nie pró­bo­wali oszu­kać go jakimś stan­dar­do­wym obraz­kiem. Mat­thew narze­kał, ale zro­bił to praw­do­po­dob­nie, żeby dowieść, że potrafi. Nie było wąt­pli­wo­ści. Gray wła­śnie tak teraz wyglą­dał.

Kel­nerka przez chwilę bez zain­te­re­so­wa­nia przy­glą­dała się wydru­kowi, po czym wystu­kała dla wafla kwotę zde­cy­do­wa­nie wyż­szą od pię­ciu soli. Kiw­nęła głową w stronę sie­dzą­cego przy dru­gim końcu baru masyw­nego, jasno­wło­sego faceta, patrzą­cego w szkla­neczkę takim wzro­kiem, jakby była jego oso­bi­stym wro­giem.

– Jego zapy­taj.

Ręka Carla wystrze­liła z pręd­ko­ścią siatki. Tego ranka się pod­ła­do­wał. Wygiął jej palec wska­zu­jący, zanim ude­rzyła w kla­wisz zatwier­dze­nia trans­ak­cji, i wykrę­cił go lekko, tylko tyle, by zablo­ko­wać stawy kostek. Poczuł, jak jej kości zacze­piają o sie­bie.

– Cie­bie pytam – powie­dział spo­koj­nie.

– A ja odpo­wia­dam. – Jeśli się bała, nie oka­zała tego. – Znam tę twarz. Przy­cho­dzi tu i pije z Rubio dwa albo trzy razy w tygo­dniu. To wszystko, co wiem. Puścisz mój palec czy mam ścią­gnąć na cie­bie uwagę? Może wezwać ochronę obozu?

– Nie. Ale musisz mnie przed­sta­wić temu Rubio.

– Cóż. – Posłała mu miaż­dżące spoj­rze­nie. – Wystar­czyło popro­sić.

Puścił ją i odcze­kał, aż zakoń­czy trans­ak­cję. Oddała mu wafel, kiw­nęła głową i ruszyła nie­śpiesz­nie wzdłuż baru, aż sta­nęła naprze­ciw blon­dyna i jego szkla­neczki. Męż­czy­zna zer­k­nął na nią, potem na pod­cho­dzą­cego Carla i z powro­tem na nią. Ode­zwał się po angiel­sku.

– Cześć, Gaby.

– Cześć, Rubio. Widzisz tego gościa? – Ona też prze­szła na angiel­ski, z moc­nym akcen­tem, ale płynny. – Szuka Rodri­gu­eza. Mówi, że jest jego kum­plem.

– Serio? – Rubio prze­su­nął się tro­chę i spoj­rzał na Carla. – Jesteś kum­plem Rodri­gu­eza?

– Tak, by…

Wtedy poja­wił się nóż.

Póź­niej, gdy miał czas, Carl roz­pra­co­wał sztuczkę. Broń wypo­sa­żono w samo­lep na ręko­je­ści i blon­dyn przy­pusz­czal­nie przy­kleił ją do baru w zasięgu ręki gdy tylko zoba­czył, że kel­nerka roz­ma­wia z obcym. Bez­tro­skie podej­ście Carla – przy­ja­ciel Rodri­gu­eza, jasne – prze­są­dziło sprawę. Oboje byli przy­ja­ciółmi Graya. Wie­dzieli, że nie ma innych.

Tak więc Rubio ode­rwał nóż i tym samym płyn­nym ruchem dźgnął Carla. Ostrze mignęło nie­wy­raź­nie w sła­bym świe­tle, opusz­cza­jąc głęb­szy cień baru, roz­cięło bluzę i gwał­tow­nie wyha­mo­wało na webla­rze pod spodem. Kol­czuga z mody­fi­ko­wa­nej gene­tycz­nie paję­czej nici, droga rzecz. Jed­nak pchnię­cie napę­dzane było zbyt dużą dawką nie­na­wi­ści i furii, by łatwo dało się zatrzy­mać, zresztą pew­nie pomo­gło mono­mo­le­ku­larne ostrze. Carl poczuł, jak czu­bek prze­bija się i wcho­dzi w jego ciało.

Ponie­waż tak naprawdę liczył się z czymś takim, był już w ruchu, a weblar pozwo­lił mu na luk­sus rezy­gna­cji z uni­ków. Ude­rzył Rubio cio­sem tanindo – pod­stawą dłoni, dwa krót­kie ciosy, łamiąc nos i miaż­dżąc skroń męż­czy­zny, posy­ła­jąc go gwał­tow­nie na pod­łogę baru. Nóż wyszedł z rany – paskudna, bole­sna intym­ność metalu w ciele – a on stęk­nął, uwal­nia­jąc się od niego. Rubio drgnął i prze­to­czył się na pod­ło­dze, praw­do­po­dob­nie w ago­nii. Carl dla pew­no­ści kop­nął go w głowę.

Wszystko znie­ru­cho­miało.

Ludzie gapili się na niego.

Pod osłoną weblaru poczuł krew, spły­wa­jącą w dół brzu­cha z rany po nożu.

Za jego ple­cami Gaby wybie­gła przez drzwi do kuchni. Tego rów­nież w zasa­dzie się spo­dzie­wał: według jego źró­dła była bli­sko z Grayem. Nie­zgrab­nie prze­sko­czył bar – dziki błysk bólu z nowej rany – i ruszył za nią.

Przez kuch­nię – cia­sne, usmo­lone pomiesz­cze­nie, z włą­czo­nymi pal­ni­kami gazo­wymi i drzwiami wciąż odbi­ja­ją­cymi się po przej­ściu Gaby. Bie­gnąc, Carl zaha­czył o parę ron­dli, zosta­wia­jąc za sobą brzęk metalu. Wypadł przez drzwi w alejkę na tyłach budynku. W oczy ude­rzył go nagły blask słońca. Po pra­wej dostrzegł kel­nerkę bie­gnącą sprin­tem w górę wzgó­rza. Miała około trzy­dzie­stu metrów prze­wagi.

W sam raz.

Pobiegł za nią.

Wraz z walką w pełni uak­tyw­niła się siatka. Wypeł­niła go teraz, cie­pła jak słońce, a ból w boku ogra­ni­czył się do wspo­mnie­nia i luź­nej świa­do­mo­ści, że krwawi. Jego wzrok wyostrzył się na ucie­ka­ją­cej kobie­cie, roz­ma­zu­jąc w jasną plamę skraje pola widze­nia. Kiedy skrę­ciła w lewo i znik­nęła, zmniej­szył dzie­lącą ich prze­strzeń o jakąś jedną trze­cią. Dotarł do skrzy­żo­wa­nia i wyj­rzał w mroczną alejkę, tym razem led­wie sze­ro­ko­ści jego ramion. Nie­po­ma­lo­wane ściany pre­fa­bry­ko­wa­nych budyn­ków z małymi, wysoko umiesz­czo­nymi okien­kami, o ściany oparte sterty pla­sti­ko­wych płyt budow­la­nych i ram kon­struk­cyj­nych, na ziemi mnó­stwo pustych puszek. Stopą zacze­pił o kawa­łek folii jed­nej z ram. W głębi Gaby skrę­cała wła­śnie w prawo. Nie sądził, żeby się oglą­dała.

Dobiegł do następ­nego rogu i zatrzy­mał się, wal­cząc z chę­cią wysta­wie­nia głowy. Tym razem Gaby wybie­gła na główną ulicę, wyło­żoną wiecz­no­be­to­nem i luźno zapeł­nioną ludźmi. Przy­kuc­nął, wycią­gnął oku­lary Cebe i wyj­rzał za róg na wyso­ko­ści kolan. Ponie­waż tym razem nie musiał mru­żyć oczu przed ostrym słoń­cem, nie­mal natych­miast wypa­trzył ucie­ka­jącą dziew­czynę. Oglą­dała się przez ramię, ale zde­cy­do­wa­nie go nie zoba­czyła. Nie gnała już panicz­nie, tylko ciężko dyszała, a po chwili ruszyła dalej ulicą, bie­gnąc. Carl przy­glą­dał się jej przez kilka sekund, pozwa­la­jąc jej zwięk­szyć odle­głość do dobrych pięć­dzie­się­ciu metrów, po czym wyszedł na ulicę i ruszył jej śla­dem. Ugi­nał kolana, by jego głowa nie wysta­wała nad gło­wami prze­chod­niów. Zebrał parę zdzi­wio­nych spoj­rzeń, ale nikt się do niego nie ode­zwał i co waż­niej­sze, nikt nie sko­men­to­wał tego na głos.

Z jasno­ścią zapew­nianą przez siatkę zdał sobie sprawę, że ma około dzie­się­ciu minut. Tyle potrwa, zanim wia­do­mość o walce w barze dotrze do władz, a te wyślą w powie­trze nad uli­cami Gar­rod Hor­kan 9 śmi­gło­wiec patro­lu­jący. Jeśli do tego czasu nie znaj­dzie Graya – gra skoń­czona.

Trzy prze­cznice dalej Gaby nie­ocze­ki­wa­nie prze­szła na drugą stronę ulicy i weszła do par­te­ro­wego domku z pre­fa­bry­ka­tów. Carl zauwa­żył, jak wyciąga z kie­szeni jean­sów szary pro­sto­kąt karty kodo­wej i prze­suwa go przez zamek. Drzwi otwarły się, a ona znik­nęła w środku. Zbyt daleko, by odczy­tać numer na tabliczce, ale z przodu domku zawie­szono koszyki z kwit­ną­cymi na żółto kak­tu­sami. Carl dotarł do bliż­szego końca budynku, wśli­zgnął się w alejkę mię­dzy nim a sąsied­nim i prze­szedł na tyły. Okno łazienki było otwarte, więc ostroż­nie pod­cią­gnął się do para­petu. Nie­wy­raźny ból rany po nożu, mię­śnie ocie­ra­jące się o sie­bie w nie­ty­powy spo­sób. Led­wie unik­nął wdep­nię­cia w klo­zet, usko­czył w bok i krzy­wiąc się, przy­kuc­nął przy drzwiach.

Przez ściany gru­bo­ści palca prze­ni­kały głosy, nieco basowe od rezo­nansu, ale wyraźne. W tych cza­sach zewnętrzne wyci­sze­nie pre­fa­bry­ko­wa­nych dom­ków było dość przy­zwo­ite, ale za to samo we wnę­trzu trzeba było już zapła­cić eks­tra. Nie było to coś, co GH sfi­nan­so­wa­łoby w bazie – trzeba było zaku­pić opcję, a wła­ści­ciel domku, Gaby czy Gray, wyraź­nie tego nie zro­bił. Carl znów usły­szał mocno akcen­to­waną angielsz­czy­znę kobiety, a potem inny głos, znany mu z nagrań.

– Ty cho­lerna głu­pia suko, czemu tu przy­szłaś?

– Ja… ty… – Nie tego się spo­dzie­wała. – Żeby cię ostrzec.

– Jasne, a on przyj­dzie tu zaraz za tobą!

Pla­śnię­cie, otwartą dłoń w jej twarz. Carl usły­szał przez ścianę, jak gwał­tow­nie wcią­gnęła powie­trze, nic wię­cej. Była twarda, przy­wy­kła do tego, albo jedno i dru­gie. Naci­snął klamkę, uchy­lił drzwi i zaj­rzał. Przez wąską szparę dostrzegł masywną postać. Unie­siona w górę, gesty­ku­lu­jąca ręka, jed­nak mignęła zbyt szybko, by stwier­dzić, czy trzyma w niej broń. Carl się­gnął pod kurtkę po pisto­let haag. W pokoju obok na pod­ło­dze wylą­do­wało coś cięż­kiego.

– On pew­nie wła­śnie cię śle­dzi, puścił cię, żeby mógł to zro­bić. Ty durna cipo, ty…

Teraz.

Carl pchnął drzwi i sta­nął na wprost dwojga ludzi, znie­ru­cho­mia­łych po dru­giej stro­nie maleń­kiego salonu wyło­żo­nego jaskra­wymi dywa­nami. Gray był na wpół obró­cony, góru­jąc nad krzy­wiącą się Gaby, która, wyco­fu­jąc się, wywró­ciła wysoki kwia­tek donicz­kowy przy drzwiach. Na jej twa­rzy, w miej­scu ude­rze­nia, ryso­wał się zaczer­wie­niony odcisk dłoni. Wokół pokoju usta­wiono wię­cej kwiat­ków, półki zasta­wiono tanią cera­miką oraz iko­nami Pacha­mama i jakie­goś hisz­pań­skiego świę­tego, a na ścia­nie zawie­szono tekst hisz­pań­skiej modli­twy. Byli w domu Gaby.

Nadał gło­sowi twarde i spo­kojne brzmie­nie.

– To koniec, Frank. Gra skoń­czona.

Gray odwró­cił się powoli, z roz­my­słem, i, cho­lera, tak, miał broń, potężną armatę, która wyglą­dała jak przy­spa­wana do jego dłoni. Drobna część umy­słu Carla, odporna na siatkę i beta­mie­linę wypeł­nia­jącą resztę sys­temu, ziden­ty­fi­ko­wała ją jako zabój­czą broń, bez­łu­sko­wego smi­tha 61. Miała ponad czter­dzie­ści lat, ale mówili, że można ją wyrzu­cić na orbi­cie, pod­jąć po peł­nym okrą­że­niu, a ona wciąż by zabi­jała, jakby wyszła pro­sto z fabryki. Pierw­szy raz od dawna ucie­szył się z chłod­nej masy haaga we wła­snej dłoni.

Nie pomo­gło to, gdy Gray uśmiech­nął się do niego.

– Cześć, oen­ze­to­wiec.

Carl kiw­nął głową.

– Odłóż broń, Frank. To koniec.

Gray zmarsz­czył brwi, jakby naprawdę się nad tym zasta­na­wiał.

– Kto cię przy­słał? Jezu­sowo?

– Bruk­sela. Odłóż broń.

Tam­ten nawet nie drgnął. Mógłby być zatrzy­ma­nym holo­gra­mem. Nawet zmarszczka na czole nie zmie­niła poło­że­nia. Może tro­chę się pogłę­biła, jakby Gray pró­bo­wał zro­zu­mieć, jak do tego doszło.

– Znam cię, prawda? – ode­zwał się nagle. – Mar­ceau, tak? Facet z lote­rii?

Niech mówi.

– Bli­sko. Mar­sa­lis. Podoba mi się twoja nowa twarz.

– Serio? – Smith wciąż zwi­sał luźno w jego opusz­czo­nej przy boku ręce. Carl zasta­na­wiał się, czy Gray został już osiat­ko­wany. Jeśli tak, decy­do­wa­łoby to o jego szyb­ko­ści, ale gorzej, że mia­łoby istotny wpływ na nasta­wie­nie Graya. – Wiesz, pró­buję się dopa­so­wać. Deru kui wa uta­reru.

– Nie sądzę.

– Nie? – Powolny, groźny uśmie­szek, któ­rego Carl miał nadzieję nie zoba­czyć.

– Ni­gdy nie mia­łeś zamiaru dać się wtło­czyć, Frank. Żaden z nas nie chce, na tym polega nasz pro­blem. I masz paskudny akcent w japoń­skim. Chcesz mojej rady? Lepiej wypo­wia­daj swoje mądro­ści ludowe po angiel­sku.

– Nie chcę. – Uśmiech prze­ro­dził się w sze­ro­kie wyszcze­rze­nie zębów. Pod­da­wał się pro­chom. – To zna­czy… nie chcę two­jej rady.

– Czemu nie odło­żysz broni, Frank?

– Chcesz cho­ler­nej listy?

– Frank. – Carl stał w abso­lut­nym bez­ru­chu. – Spójrz na moją dłoń. Ta broń to haag. Nawet jeśli mnie dosta­niesz, nie muszę zro­bić nic wię­cej niż cię dra­snąć. I po wszyst­kim. Może spró­bu­jesz coś ura­to­wać?

– Tak jak ty? – Gray potrzą­snął głową. – Nie będę niczyim psem, oen­ze­towcu.

– Och, doro­śnij, Frank. – Zasko­czył go nagły gniew we wła­snym gło­sie. – Wszy­scy jeste­śmy czy­imiś psami. Chcesz zgi­nąć, pro­szę bar­dzo, zmuś mnie do tego. Zapłacą mi tyle samo.

Gray widocz­nie się sprę­żył.

– Tak, założę się, że ow­szem.

Carl opa­no­wał wła­sne uczu­cia. Wolną ręką wyko­nał powolny, uspo­ka­ja­jący ruch.

– Słu­chaj…

– Niczego nie będę słu­chać. – Bez­li­to­sny uśmiech. – Znam swoje szanse. Trzech euro­gli­nia­rzy, paru sta­no­wych żoł­nie­rzy Jezu­sowa. Myślisz, że nie wiem, co to zna­czy?

– Czło­wieku, to Bruk­sela. Mają tu jurys­dyk­cję. Nie musisz ginąć. Zamkną cię, ale…

– Wła­śnie, zamkną mnie. Sie­dzia­łeś kie­dyś w obo­zie?

– Nie. Ale nie może to być wiele gor­sze od Marsa, a tam wła­śnie się wybie­ra­łeś.

Gray potrzą­snął głową.

– Błąd. Na Mar­sie będę wolny.

– To wcale nie tak, Frank.

Gaby rzu­ciła się na niego z krzy­kiem.

Nie miała do prze­by­cia dużej odle­gło­ści i zanim ją zastrze­lił, poko­nała już połowę z unie­sio­nymi rękami i pal­cami wygię­tymi jak szpony. Haag kaszl­nął głę­boko, a pocisk tra­fił ją gdzieś w oko­licy pra­wego oboj­czyka. Ude­rze­nie wykrę­ciło nią i rzu­ciło na Graya, który uno­sił już swo­jego Smi­tha. Udało mu się wystrze­lić, z ogłu­sza­ją­cym w tak małym pomiesz­cze­niu hukiem, i wybił potężną dziurę w ścia­nie obok lewego ucha Carla. Ogłu­szony i tra­fiony w twarz odłam­kami Carl rzu­cił się nie­zgrab­nie w bok i posłał w prze­ciw­nika cztery poci­ski. Gray zato­czył się do tyłu, jak bok­ser pod sil­nymi cio­sami, ude­rzył w ścianę, po czym zsu­nął się do pozy­cji sie­dzą­cej na pod­ło­dze. Pisto­let wciąż zaci­skał w dłoni. Patrzył przez chwilę na Carla, a ten, pod­cho­dząc ostroż­nie, strze­lił mu jesz­cze dwu­krot­nie w pierś. Potem przy­glą­dał się uważ­nie, z wciąż wyce­lo­waną bro­nią, aż z oczu Graya ule­ciało życie.

Konto bio­te­chu: zamknięte.

Na pod­ło­dze Gaby pró­bo­wała się pod­nieść i pośli­zgnęła się na wła­snej krwi. Krew z rany na jej ramie­niu spły­wała obfi­cie po ręce na barwny dywan. Poci­ski haaga zapro­jek­to­wano tak, by zosta­wały w ciele – ściana za Grayem była nie­tknięta – ale wcho­dząc, robiły straszny bała­gan. Popa­trzyła na niego, gul­go­cząc coś ze stra­chem.

Potrzą­snął głową.

– Pójdę po jakąś pomoc – powie­dział w quechua.

Omi­nął ją, pod­szedł do fron­to­wych drzwi i je otwo­rzył.

Potem, w pro­mie­niach słońca, obró­cił się cicho i strze­lił do niej jesz­cze raz, w tył głowy.Roz­dział 5

Przy­po­mi­nało to kra­jo­braz z Dalego. Wir­tual biura śled­czego był stan­dar­dem docho­dze­nio­wym, który Sevgi pamię­tała ze swo­jej pracy w nowo­jor­skiej poli­cji – gdzie jak okiem się­gnąć cią­gnęła się dzie­wi­cza pusty­nia Ari­zony i było widać błę­kitne niebo pozba­wione cze­go­kol­wiek poza sier­pem księ­życa, ze zna­kiem wod­nym w postaci logo pro­jek­tanta. Każdą sek­cję śledz­twa przed­sta­wiono w postaci trzy­pię­tro­wego budynku, które roz­rzu­cono po oko­licy w nad­na­tu­ral­nie ele­ganc­kim pół­kolu. Budynki pozba­wiono bocz­nych ścian, two­rząc wra­że­nie prze­kroju w modelu archi­tek­to­nicz­nym i wypo­sa­żono je w schody umoż­li­wia­jące poko­ny­wa­nie pozio­mów. Obok każ­dej struk­tury uno­siły się ety­kiety, z ele­ganc­kimi lite­rami infor­mu­ją­cymi o ano­ma­liach danych, labo­ra­to­rium, odzy­ska­nych sumach kon­tro­l­nych i wcze­śniej­szych infor­ma­cjach. Spora część prze­strzeni wciąż była pusta, dane miały dopiero nadejść, ale na odsło­nię­tych kory­ta­rzach głów­nego labo­ra­to­rium leżały oka­le­czone ciała z Hor­kan’s Pride, przy­po­mi­na­jąc znisz­czone muze­alne rzeźby. Nawet w ich przy­padku wciąż bra­ko­wało peł­nych danych orga­nicz­nych, ale ciała dość wcze­śnie prze­ska­no­wano do sys­temu. Teraz leżały upo­zo­wane z per­fek­cją wybiegu, zabar­wione i dosta­tecz­nie realne, by mogło się zro­bić nie­do­brze na sam ich widok. Sevgi widziała już ich zbli­że­nia, teraz z mroczną fascy­na­cją sku­piła się na gładko ścię­tej kości w gęsto upa­ko­wa­nym mię­sie ramie­nia odcię­tego cen­ty­metr od niego, po czym głę­boko tego poża­ło­wała. Syn zaczy­nał się zuży­wać, zosta­wia­jąc po sobie śli­skie resztki ukry­wa­nego dotąd kaca.

Inter­fejs n-dżinna labo­ra­to­rium pato­lo­gicz­nego, ide­alna pięk­ność o eura­zja­tyc­kich rysach, w dosko­nale uszy­tym far­tu­chu, z maszy­no­wym spo­ko­jem rela­cjo­no­wał kosz­mar.

– Sprawca wybrał koń­czyny, ponie­waż ich wyko­rzy­sta­nie wią­zało się z naj­prost­szą mody­fi­ka­cją pro­gra­mów auto­ma­tycz­nego chi­rurga z funk­cji chi­rur­gicz­nych na rzeź­ni­cze. – Ele­gancki gest. – Ampu­ta­cja sta­nowi pro­ce­durę obecną w pro­to­ko­łach autochi­rurga i nie sta­nowi zagro­że­nia dla życia. Po każ­dej pro­ce­du­rze chi­rur­gicz­nej pacjent, wciąż żywy, prze­no­szony był do jed­nostki krio­ge­nicz­nej, co zapew­niało pewną i stałą dostawę świe­żego mięsa.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki