Tylko w duecie. Bis - ebook

PRO­LOG

Wstrzą­śnięty roz­glą­dam się po po­miesz­cze­niu, usi­łu­jąc zła­pać od­dech. Moje serce wali jak sza­lone, a wy­rzut ad­re­na­liny spra­wia, że robi mi się ciemno przed oczami. Za­ci­skam na chwilę po­wieki, łu­dząc się, że gdy znowu je otwo­rzę, to wszystko okaże się je­dy­nie sen­nym kosz­ma­rem. Tak się jed­nak nie dzieje.

Z prze­ra­że­niem pa­trzę na bez­władne ciało i sporą plamę krwi roz­laną wo­kół głowy Bo­rysa. Pró­buję ze­brać my­śli, ale ja­wiący się przede mną ob­raz sku­tecz­nie mi to unie­moż­li­wia. Biorę kilka głę­bo­kich wde­chów z na­dzieją, że spo­wolni to mój dziki puls i po­zwoli wziąć się w garść. Z wa­ha­niem ro­bię krok na­przód i na trzę­są­cych się no­gach przy­ku­cam obok zwłok. Spo­glą­dam na klatkę pier­siową mar­twego męż­czy­zny i jak po­dej­rze­wa­łem, nie do­strze­gam żad­nego ru­chu. Dla pew­no­ści przy­kła­dam jesz­cze palce do jego tęt­nicy szyj­nej i ku mo­jemu za­sko­cze­niu wy­czu­wam słabe tętno.

On wciąż żyje…

Nie wiem, czemu prze­raża mnie to bar­dziej niż świa­do­mość, że mógłby być mar­twy.

– Da­mian?! – do­biega mnie mę­ski głos. W progu sa­lonu staje Jan i zszo­ko­wany pa­trzy na le­żące na pod­ło­dze ciało.

– Coś ty zro­bił? Czy on…?

Spo­glą­dam w dół i przy­glą­dam się znie­na­wi­dzo­nemu przeze mnie męż­czyź­nie. My­ślę o wszyst­kich krzyw­dach, ja­kie wy­rzą­dził. Przed oczami staje mi wi­dok wal­czą­cej o ży­cie po­bi­tej Ta­mary. Ten zwy­rod­nia­lec musi po­nieść karę. Za­słu­żył so­bie na śmierć.

– Nie żyje – kła­mię.ROZ­DZIAŁ 1

Look at me

You may think you see

Who I re­ally am

But you’ll ne­ver know me

Every day

It’s as if I play a part

Now I see

If I wear a mask

I can fool the world

But I can­not fool my he­art

Chri­stina Agu­ilera – Re­flec­tion

Tamara

– Pan Da­mian Do­mań­ski? – pyta po­li­cjant.

– Tak, to ja.

– Zo­staje pan za­trzy­many pod za­rzu­tem za­bój­stwa Bo­rysa Wój­cika.

Moja twarz za­styga w szoku, po­dob­nie jak spa­ra­li­żo­wane lę­kiem ciało. Nie je­stem w sta­nie na­wet mru­gnąć. Ten za­rzut jest tak ab­sur­dalny, że w pierw­szym od­ru­chu mam ochotę się ro­ze­śmiać. To z całą pew­no­ścią musi być ja­kiś chory żart albo w naj­gor­szym wy­padku fa­talna po­myłka. Onie­miała pa­trzę, jak mój uko­chany szar­pie się z po­li­cjan­tem, usi­łu­ją­cym za­kuć go w kaj­danki. Wę­druję spoj­rze­niem po­mię­dzy męż­czy­znami. Nie umiem się zdo­być na żadną re­ak­cję. Mam wra­że­nie, że oglą­dam tę scenę w zwol­nio­nym tem­pie, a je­dyny dźwięk, jaki jej to­wa­rzy­szy, to dud­nie­nie mo­jego ga­lo­pu­ją­cego serca.

– Ta­maro… – Głos Da­miana prze­bija się przez ten ło­mot. – Ta­maro! Spójrz na mnie! – błaga. Jego krzyk wy­rywa mnie z transu.

Ak­cja gwał­tow­nie przy­spie­sza, po­dob­nie jak mój płytki od­dech. Czuję przy­pływ mdło­ści.

Z wa­ha­niem uno­szę wzrok i spo­glą­dam w toń atra­men­to­wych oczu, które wy­ra­żają tak wiele emo­cji. Wśród nich do­mi­nuje strach.

– Ja tego nie zro­bi­łem – za­pew­nia. – Nie zro­bi­łem! Co­kol­wiek się wy­da­rzy, mu­sisz w to wie­rzyć.

Wie­lo­krot­nie otwie­ram i za­my­kam usta, ale nie wy­do­bywa się z nich ża­den dźwięk. Nie po­tra­fię wy­krztu­sić z sie­bie słowa. Po­win­nam za­pew­nić Da­miana, że wiem, że tego nie zro­bił. To oczy­wi­ste. Nie on. Nie mógłby. Dla­czego więc wcale nie biorę tego za pew­nik?

– Nie zro­bi­łem tego – po­wta­rza ze łzami w oczach.

Prze­staje się sza­mo­tać, jakby uzmy­sło­wił so­bie, że sta­wia­nie oporu nie ma naj­mniej­szego sensu. A może to moja bierna po­stawa po­zba­wiła go woli walki?

Funk­cjo­na­riusz od­pro­wa­dza Da­miana do ra­dio­wozu, a ja w dal­szym ciągu nie ru­szam się z miej­sca. Gdy do­cie­rają do celu, uko­chany spo­gląda na mnie ostatni raz. Do końca ży­cia za­pa­mię­tam to pełne re­zy­gna­cji i bólu spoj­rze­nie, które po­syła mi, za­nim po­li­cjant po­py­cha go na tylne sie­dze­nie po­jazdu.

Pod­ska­kuję na dźwięk za­trza­ski­wa­nych drzwi. Do­piero to spra­wia, że od­zy­skuję zdol­ność re­ak­cji. Orien­tuję się, że po mo­ich po­licz­kach swo­bod­nie spły­wają łzy.

– Nieee! – wrzesz­czę, gdy sa­mo­chód ru­sza. Chcę po­biec za nim, ale silne ręce obej­mują mnie w pa­sie i za­my­kają w cia­snym uści­sku.

– Ta­maro, uspo­kój się – sły­szę bła­galny ton głosu Do­mi­nika. Jest zdy­szany. Za­pewne po za­koń­cze­niu roz­mowy z bra­tem pę­dził tu, ile sił w no­gach. – Wy­cią­gnę go z tego, obie­cuję.

Od­wra­cam się przo­dem do Do­mi­nika i kładę głowę na jego klatce pier­sio­wej. Wtu­lam się w nią i za­no­szę pła­czem, mo­cząc mu ko­szulkę. Męż­czy­zna gła­ska mnie po­cie­sza­ją­cym ge­stem. Moje my­śli, jak na re­playu, w koło od­twa­rzają słowa Da­miana: „Ja tego nie zro­bi­łem”. Ni­czego nie pra­gnę bar­dziej niż tego, żeby oka­zały się praw­dziwe, ale z ja­kie­goś nie­zro­zu­mia­łego po­wodu nie po­tra­fię w nie uwie­rzyć.

Niecałe trzy lata później

– Go­towa? – sły­szę za ple­cami zna­jomy głos, który spra­wia, że wra­cam do te­raź­niej­szo­ści. Za­ci­skam po­wieki i z ca­łych sił sta­ram się od­go­nić ata­ku­jące mnie wspo­mnie­nia. Pró­buję szybko otrzeć po­liczki, nim Ma­rek zdąży za­uwa­żyć łzy, ale jest już za późno. – Pła­czesz? – pyta zmar­twiony, od­wra­ca­jąc mnie twa­rzą do sie­bie. – Mam na­dzieję, że są to wy­łącz­nie łzy szczę­ścia. To twój wielki dzień i nie po­zwolę, że­byś się smu­ciła.

Wy­cie­ram ostat­nią słoną kro­plę i po­sy­łam przy­ja­cie­lowi naj­szczer­szy uśmiech, na jaki w tej chwili je­stem w sta­nie się zdo­być.

Uno­szę dłoń i przy­glą­dam się pier­ścion­kowi z du­żym bry­lan­tem. Choć mam go na palcu od pra­wie mie­siąca, cią­gle nie mogę się z tym oswoić. Spo­glą­dam w lu­stro i kry­tycz­nie oce­niam swój wy­gląd. Wy­gła­dzam na bio­drach ko­ra­lową su­kienkę, wy­cie­ram ze­braną w ką­ci­kach ust szminkę i sta­ram się przy­brać neu­tralny wy­raz twa­rzy.

Mo­głam uda­wać, że ostat­nie trzy lata po­zwo­liły mi po­go­dzić się z prze­szło­ścią, ale jej de­mony nie da­wały mi za­po­mnieć. Cho­ciaż na­bra­łam wprawy w ukry­wa­niu uczuć, nie każ­dego by­łam w sta­nie oszu­kać. Zwłasz­cza sie­bie.

– Wszy­scy go­ście już są, nie każmy im dłu­żej cze­kać – oznaj­mia Ma­rek i po­daje mi ra­mię, a ja chwy­tam go ni­czym koło ra­tun­kowe.

Biorę głę­boki wdech i po­zwa­lam od­pro­wa­dzić się na salę, w któ­rej trwa przy­ję­cie. Gdy tylko prze­kra­czamy jej próg, przy­ja­ciel ca­łuje mnie w po­li­czek i od­cho­dzi w kie­runku nie­wiel­kiej sceny.

Nie­mal na­tych­miast od­naj­duję spoj­rze­niem na­rze­czo­nego. Stoi po prze­ciw­nej stro­nie sali i śmieje się z cze­goś, co przed chwilą po­wie­działa do niego moja sio­stra. Wy­gląda bar­dzo przy­stoj­nie w gra­na­to­wym gar­ni­tu­rze pod­kre­śla­ją­cym jego szczu­płą syl­wetkę. Gdy za­uważa, że mu się przy­glą­dam, po­syła mi sze­roki uśmiech. Bez względu na to, jak bar­dzo je­stem zde­ner­wo­wana, jego obec­ność za­wsze na­peł­nia moje serce spo­ko­jem. Mój uko­chany szep­cze coś do ucha Ame­lii, po czym ru­sza w moją stronę. Bę­dąc już wy­star­cza­jąco bli­sko, przy­ciąga mnie do sie­bie i składa na mo­ich ustach de­li­katny po­ca­łu­nek. Mi­mo­wol­nie się spi­nam. Choć od pro­cesu Da­miana mi­nęło już wiele czasu, ob­no­sze­nie się z na­szymi uczu­ciami w dal­szym ciągu wy­daje mi się nie na miej­scu.

Zaj­mu­jemy miej­sca przy stole, a kel­ner od razu ser­wuje nam szam­pana. Roz­glą­dam się wkoło, prze­ska­ku­jąc wzro­kiem po zna­jo­mych twa­rzach. Po mo­jej le­wej stro­nie sie­dzi mama. Wy­gląda obłęd­nie w fio­le­to­wej su­kience i pod­krę­co­nych wło­sach. Jej mąż Jan czule ją obej­muje i gła­ska po ple­cach. Ich wi­dok po­zwala mi wie­rzyć, że mi­łość jest w sta­nie po­ko­nać naj­gor­sze prze­ciw­no­ści losu.

Na­prze­ciw nich siada Ame­lia, zaj­mu­jąc miej­sce obok Kai. Od wy­pro­wadzki mo­jej sio­stry do Kra­kowa dziew­czyny rzadko mają oka­zję do spo­tkań. Dzi­siaj na­resz­cie mogą nad­ro­bić to­wa­rzy­skie za­le­gło­ści.

Ruda przy­szła na dzi­siej­sze przy­ję­cie w to­wa­rzy­stwie Ma­te­usza. Już w prze­szło­ści tych dwoje łą­czyła in­tymna re­la­cja, a mimo to upar­cie za­rze­kają się, że są je­dy­nie przy­ja­ciółmi. Nie wiem, jak długo za­mie­rzają uda­wać, skoro na pierw­szy rzut oka wi­dać, że łą­czy ich zde­cy­do­wa­nie coś wię­cej. Ta farsa cią­gnie się już od kil­ku­na­stu mie­sięcy, a za­częła nie­długo po tym, jak Ma­te­usz przy­ła­pał swoją – już byłą – na­rze­czoną Magdę na zdra­dzie. Swoją drogą ni­gdy za nią nie prze­pa­da­łam.

Z gło­śni­ków wy­do­bywa się brzęk szkła. Sto­jący na sce­nie Ma­rek ryt­micz­nie ude­rza no­żem o kie­li­szek. Gdy gwar na sali ustaje, po­chyla się do mi­kro­fonu.

– Za­wsze chcia­łem to zro­bić – przy­znaje z uśmie­chem. – Wi­tam wszyst­kich ze­bra­nych. Za­nim prze­każę głos spraw­czyni ca­łego za­mie­sza­nia… – mówi, wska­zu­jąc na mnie – …chciał­bym wy­gło­sić to­ast. Jako ma­na­ger, ale przede wszyst­kim przy­ja­ciel Ta­mary, nie mogę być z niej bar­dziej dumny. Za­ska­kuje mnie każ­dego dnia i za każ­dym ra­zem jest to za­sko­cze­nie po­zy­tywne. Po­dzi­wiam jej ciężką pracę, de­ter­mi­na­cję i hart du­cha. W pełni za­słu­żyła so­bie na tę na­grodę. Moi dro­dzy, mogę już ofi­cjal­nie po­wie­dzieć, że drugi al­bum tej pięk­nej, mą­drej i wy­jąt­kowo uta­len­to­wa­nej ko­biety otrzy­mał cer­ty­fi­kat dia­men­to­wej płyty!

W sali roz­brzmie­wają brawa oraz wi­waty ze­bra­nych go­ści. Na po­dest wkra­cza We­ro­nika, po­ka­zu­jąc wszyst­kim ramę ze wspo­mnia­nym wy­róż­nie­niem.

– Ta­mara, za­pra­szam cię na scenę.

Wstaję od sto­lika i pod­cho­dzę do We­rki.

– Jesz­cze raz gra­tu­luję – szep­cze i ca­łuje mnie w po­li­czek.

Ści­skam przy­ja­ciółkę i od­bie­ram od niej na­grodę. Gdy ją uno­szę, sły­szę, jak po sali po­now­nie roz­cho­dzi się aplauz.

– Z całą pew­no­ścią chce­cie te­raz wszy­scy usły­szeć Ta­marę. To co? Solo? – zwraca się do mnie Ma­rek.

– Solo – od­po­wia­dam.

Ze­spół za­czyna wy­gry­wać pierw­sze takty mo­jego naj­więk­szego prze­boju. Wy­śpie­wuję słowa pio­senki, po­ru­sza­jąc się w jej ryt­mie. Jak za­wsze pod­czas wy­stępu daję z sie­bie sto pro­cent, sta­ra­jąc się za­pew­nić pu­blicz­no­ści jak naj­lep­szą roz­rywkę. Więk­szość go­ści zna tekst na pa­mięć i śpiewa ra­zem ze mną.

W naj­śmiel­szych snach nie spo­dzie­wa­łam się, że od­niosę tak wielki suk­ces. W ciągu ostat­nich dwóch lat moje ży­cie cał­ko­wi­cie się od­mie­niło. Ka­riera na­brała roz­pędu i bez dwóch zdań by­łam speł­niona za­wo­dowo. Da­łam dzie­siątki kon­cer­tów w kraju i kilka za gra­nicą. Po­mimo że do tej pory nie oswo­iłam się ze sławą i po­pu­lar­no­ścią, je­stem dumna z tego, czego w tak krót­kim cza­sie do­ko­na­łam.

– Dzię­ku­jemy wam, ko­chani – mówi Ma­rek, gdy koń­czę wy­stęp. – To wy­jąt­kowa chwila. Cie­szę się, że mo­żemy świę­to­wać wspól­nie, w gro­nie ro­dziny i naj­bliż­szych przy­ja­ciół. Ta­mara to naj­sil­niej­sza i naj­cu­dow­niej­sza ko­bieta, jaką znam. Przy­się­gam, że gdy­bym był he­tero, by­łaby dziś moją żoną – wy­znaje, szcze­rząc się jak sza­lony, a ja po­sy­łam mu ca­łusa. – W ten oto spo­sób udało mi się płyn­nie przejść do dru­giego, ale nie mniej waż­nego po­wodu na­szego spo­tka­nia. Więk­szość z was wie, że moja przy­ja­ciółka na­prawdę wiele prze­szła w ży­ciu. Los jej nie oszczę­dzał, ale z każ­dej bi­twy wy­szła zwy­cię­sko i z wy­soko pod­nie­sioną głową. Gdy już wy­da­wało się, że szczę­ście nie jest jej pi­sane, ni­czym ry­cerz na bia­łym ko­niu zja­wił się ON… – mówi, prze­no­sząc wzrok na mo­jego na­rze­czo­nego – …i skradł jej serce. Dzięki niemu uśmiech znowu za­go­ścił na tej pięk­nej twa­rzy. Je­stem wnie­bo­wzięty, że mogę dziś wznieść to­ast na przy­ję­ciu z oka­zji ich za­rę­czyn. Zdro­wie Ta­mary i Ja­mesa!ROZ­DZIAŁ 2

Cruel to the eye

I see the way he ma­kes you smile

Cruel to the eye

Wat­chin’ him hold what used to be mine

Why did I lie?

Why did I walk away to find?

Oh why? Oh why?

I can’t bre­athe easy

Blue – Bre­athe Easy

Damian

Ta­mara Boń­czyk po­wie­działa „TAK!” – woła do mnie na­głó­wek z okładki ja­kie­goś szma­tławca. Po­chy­lam się nad ga­zetą i cho­ciaż roz­pacz spra­wia, że li­tery roz­ma­zują mi się przed oczami, pró­buję prze­czy­tać ar­ty­kuł.

Ta wia­do­mość wstrzą­snęła ca­łym pol­skim show-biz­ne­sem. Ta­mara Boń­czyk za­rę­czyła się z ame­ry­kań­skim pro­du­cen­tem mu­zycz­nym Ja­me­sem Jo­ne­sem. Na­rze­czony oświad­czył się Ta­ma­rze pod­czas ostat­niego kon­certu trasy „Solo”, pro­mu­ją­cej drugi krą­żek ar­tystki. Para po­znała się po­nad trzy lata temu, gdy wo­ka­listka po­le­ciała do USA na­gry­wać swoją de­biu­tancką płytę. Pierw­sze plotki o ich ro­man­sie po­ja­wiły się już po­nad rok temu, ale ko­chan­ko­wie długo im za­prze­czali, sta­ra­jąc się utrzy­mać go w ta­jem­nicy. Gwiazda nie chciała się ob­no­sić ze swoim szczę­ściem po tym, jak jej po­przedni zwią­zek z Da­mia­nem D. za­koń­czył się w at­mos­fe­rze skan­dalu…

Za­ci­skam pię­ści na brze­gach kar­tek i mocno wcią­gam po­wie­trze przez nos. Pró­buję zwal­czyć na­ra­sta­jące we mnie uczu­cie gniewu. Skan­dalu? Więc tak to się te­raz na­zywa. Prze­su­wam dło­nią po ogo­lo­nej na jeża gło­wie.

Przy­szły pan młody nie miał ła­twej drogi do serca uko­cha­nej, ale – jak wi­dać – cier­pli­wość się opła­ciła, po­nie­waż krążą plotki, że para za­mie­rza się po­brać jesz­cze w tym roku.

Koń­czę czy­tać i spo­glą­dam na zdję­cie uśmiech­nię­tej Ta­mary w ob­ję­ciach przy­stoj­nego sza­tyna. Świa­do­mość, że to ja mo­głem być na jego miej­scu, jest nie do znie­sie­nia. Ogar­nia mnie uczu­cie obez­wład­nia­ją­cej za­zdro­ści i do­łu­ją­cej nie­spra­wie­dli­wo­ści. To ja po­wi­nie­nem pla­no­wać z nią ślub, ale w pew­nym sen­sie sam pchną­łem ją w ra­miona in­nego męż­czy­zny.

Dwa i pół roku wcze­śniej

Wy­cią­gam dłoń w stronę Ta­mary, ale się ode mnie od­suwa. Czy ona się mnie boi? To prze­cież ja­kiś ab­surd.

– Dla­czego mi nie wie­rzysz? – py­tam. – Na­prawdę my­ślisz, że był­bym zdolny do tego, żeby ode­brać ko­muś ży­cie?

– Nie. Nie wiem. Mam mę­tlik w gło­wie. By­łeś wście­kły na Bo­rysa za to, co mi zro­bił.

– Oczy­wi­ście, że by­łem wście­kły! Każdy na moim miej­scu by był! – krzy­czę. Nie po­tra­fię za­pa­no­wać nad emo­cjami. – Ta­maro – wy­ma­wiam jej imię naj­spo­koj­niej, jak po­tra­fię. – Ten fa­cet wy­ko­rzy­sty­wał cię przez lata, gro­ził ci i w końcu po­bił cię tak, że le­dwo uszłaś z ży­ciem. Każdy ko­cha­jący męż­czy­zna byłby żądny ze­msty, bę­dąc na moim miej­scu. Ży­czy­łem mu śmierci, ale to jesz­cze nie ozna­cza, że był­bym w sta­nie go za­mor­do­wać – przy­znaję.

Oczami wy­obraźni wi­dzę Bo­rysa w ka­łuży krwi i za­ci­skam mocno po­wieki.

– Jest coś, czego mi nie mó­wisz. Czuję to, do­strze­gam w twoim ner­wo­wym za­cho­wa­niu.

– Na mi­łość bo­ską, zo­sta­łem oskar­żony o mor­der­stwo! Jak, twoim zda­niem, po­wi­nie­nem się za­cho­wy­wać?! Sie­dzieć tu uśmiech­nięty i spo­koj­nie cze­kać na wy­rok?!

– Dla­czego zja­wi­łeś się u mnie aku­rat w ten dzień?

– Ten dzień?

– Mia­łeś tyle dni, żeby mnie od­wie­dzić. W szpi­talu i póź­niej, jak już z niego wy­szłam. Dla­czego przy­sze­dłeś do mnie dzień po tym, jak za­mor­do­wano Bo­rysa? Zu­peł­nie jak­byś wie­dział, że nie żyje i nie skrzyw­dzi już żad­nego z nas.

Wie­dzia­łem. Pró­buję wy­my­ślić ja­kieś uspra­wie­dli­wie­nie, ale nic nie przy­cho­dzi mi do głowy. Ta­mara kon­ty­nu­uje:

– Do­mi­nik po­in­for­mo­wał mnie o śmierci Bo­rysa na chwilę przed tym, jak wsia­dłam do sa­mo­lotu le­cą­cego do Los An­ge­les. Kilka mi­nut po tym, jak sam się o tym do­wie­dział. Nie mogę jed­nak oprzeć się wra­że­niu, że ty wie­dzia­łeś już wcze­śniej.

Po­wiedz coś, po­na­glam się w my­ślach, gdy do­ciera do mnie, że ona ni­gdy nie uwie­rzy w moją nie­win­ność.

Za­wsze bę­dzie w nią wąt­pić. Nie­ważne, co po­wiem ani co zro­bię, w jej oczach będę mor­dercą. Bez względu na to, czy zo­stanę unie­win­niony czy ska­zany, ona już wy­dała na mnie wy­rok. Ni­gdy nie bę­dziemy mo­gli być ra­zem. Już prze­nigdy so­bie nie za­ufamy. Nie po tym wszyst­kim. Mogę więc zro­bić tylko jedną rzecz: mu­szę dać jej to, po co przy­szła, i po­zwo­lić jej odejść. Cho­ciaż wiem, że stracę ją na za­wsze.

– Masz ra­cję – mó­wię. – Wie­dzia­łem, że nie żyje.

– Słu­cham?

– Wie­dzia­łem, że nie żyje, bo to ja go za­bi­łem – uści­ślam z na­ra­sta­ją­cym w klatce pier­sio­wej bó­lem.

– Co ta­kiego?

– Za­bi­łem Bo­rysa. Co? Na­gle je­steś zdzi­wiona? Prze­cież od po­czątku by­łaś pewna mo­jej winy.

– Jak?

– Do­wie­dzia­łem się, gdzie jest…

– Skąd? – Ta­mara prze­rywa mi, ale wciąż jest w szoku, skoro za­daje tylko jed­no­wy­ra­zowe py­ta­nia, le­dwo wy­krztu­sza­jąc je z za­ci­śnię­tego gar­dła.

– To nie ma zna­cze­nia. Po­sze­dłem do jego miesz­ka­nia i wa­li­łem jego głową o pod­łogę tak długo, aż pę­kła mu czaszka. Za­do­wo­lona?!

– Da­mia­nie… – od­po­wiada drżą­cym gło­sem na mój krzyk.

– Po­wie­dzia­łem to. Uwol­ni­łem cię od niego, a te­raz zejdź mi z oczu.

Od­wra­cam się do niej ple­cami, bo nie je­stem w sta­nie dłu­żej znieść gry­masu bólu i roz­cza­ro­wa­nia na jej pięk­nej twa­rzy. Usi­łuję też ukryć zbie­ra­jące się pod po­wie­kami łzy.

– Mam żyć ze świa­do­mo­ścią, że z mi­ło­ści do mnie za­bi­łeś dru­giego czło­wieka?

– Za­bi­łem po­twora i to nie moje zmar­twie­nie, jak bę­dziesz z tym da­lej żyć.

Teraz

Ze zło­ścią gniotę pa­pier i rzu­cam nim z ca­łej siły w kie­runku ko­sza. Nie tra­fiam do celu, zwi­tek od­bija się od kra­wę­dzi i to­czy wprost pod nogi Szy­mona. Męż­czy­zna pod­nosi ga­zetę i roz­wija pa­pier. Spo­gląda na mnie ze smut­kiem.

– Kiedy w końcu prze­sta­niesz się za­drę­czać? – pyta. Za­wsty­dzony, zer­kam na niego z wy­ra­zem re­zy­gna­cji na twa­rzy. – Se­rio stary, mi­nęły pra­wie trzy lata. Po­wi­nie­neś o niej za­po­mnieć. Ona, jak wi­dać, już wcale o to­bie nie pa­mięta – ce­dzi z wy­raźną po­gardą wy­mie­rzoną w Ta­marę.

Pra­gnę za­prze­czyć, cho­ciaż wiem, że mówi prawdę. Dla mnie czas sta­nął w miej­scu, a Ta­mara ru­szyła do przodu. Po­mimo tego, że zna­jo­mość z nią znisz­czyła mi ży­cie i czuję do niej ogromny żal, cały czas mam po­trzebę, by sta­wać w jej obro­nie. Chcia­łem, żeby była szczę­śliwa i po­wi­nie­nem się cie­szyć, że jest, ale nie po­tra­fię. Wi­docz­nie nie je­stem już tym na­iw­nym i bez­in­te­re­sow­nym męż­czy­zną, któ­rym by­łem kie­dyś. Zmie­ni­łem się i z całą pew­no­ścią nie jest to zmiana na lep­sze. Szy­mon ma ra­cję, już dawno po­wi­nie­nem od­pu­ścić. Je­śli coś wiem na pewno, to to, że chce dla mnie jak naj­le­piej. W ciągu ostat­nich dwóch lat stał się moim przy­ja­cie­lem. Je­dy­nym, na któ­rym mogę te­raz po­le­gać.

Mój to­wa­rzysz prze­cze­suje dło­nią czarne się­ga­jące ra­mion włosy i z wes­tchnie­niem wle­pia we mnie piwne oczy. Boję się w nie spoj­rzeć, bo do­sko­nale wiem, co w nich zo­ba­czę: współ­czu­cie. Przy­glą­dam się więc wzo­rom wy­ta­tu­owa­nym na jego pra­wej ręce. Spo­śród nich naj­bar­dziej lu­bię ten przed­sta­wia­jący ka­setę ma­gne­to­fo­nową ze­społu Qu­een. To dzięki niemu od razu wie­dzia­łem, że znaj­dziemy wspólny ję­zyk, choć po­zna­li­śmy się w nie­zbyt sprzy­ja­ją­cych ku temu oko­licz­no­ściach.

Szy­mon jest ode mnie parę lat star­szy. Ma du­szę praw­dzi­wego rock­mana, co jest do­sko­nale od­zwier­cie­dlone w jego wy­glą­dzie. Poza dłu­gimi czar­nymi wło­sami i całą masą ta­tu­aży ma też kilka kol­czy­ków, mię­dzy in­nymi w brwi i no­sie. Hob­bi­stycz­nie gra na gi­ta­rze i przez lata był za­wo­dowo zwią­zany z branżą mu­zyczną. Był współ­wła­ści­cie­lem firmy even­to­wej zaj­mu­ją­cej się or­ga­ni­za­cją kon­cer­tów i im­prez ma­so­wych na te­re­nie ca­łego kraju.

Ce­lowo uży­wam czasu prze­szłego, gdyż jego wspól­nik do­pro­wa­dził spółkę do ru­iny, po czym zrzu­cił całą winę na Szy­mona, w na­stęp­stwie czego zo­stał on ska­zany na dwa lata po­zba­wie­nia wol­no­ści za prze­stęp­stwa skar­bowe.

Poza mi­ło­ścią do mu­zyki łą­czy nas więc coś jesz­cze: obaj do­sko­nale wiemy, jak to jest być oskar­żo­nym o coś, czego się nie zro­biło, i od­by­wać karę za ko­goś in­nego. Nie wiem, jak po­ra­dził­bym so­bie w tym pie­kle bez niego, ale już wkrótce będę miał szansę się o tym prze­ko­nać.

– Do­mań­ski. – Sły­szę za ple­cami znie­na­wi­dzony głos, na dźwięk któ­rego mo­men­tal­nie się spi­nam. – Rusz dupę, dok­tor Ka­wecki po­trze­buje two­jej po­mocy.

Szy­mon unosi py­ta­jąco brwi.

– Po­wie­dzia­łem „rusz dupę”. Nie mam ca­łego dnia – war­czy Szy­cha.

Nie­chęt­nie wstaję i idę z nim do ga­bi­netu le­kar­skiego. Gdy prze­kra­czam próg, dok­tor Ka­wecki po­chyla się nad biur­kiem, prze­glą­da­jąc ja­kieś do­ku­menty. Na mój wi­dok od­kłada je i wstaje, po­sy­ła­jąc mi wy­mu­szony uśmiech.

Ja­ro­sław Ka­wecki jest kor­pu­lent­nym, ły­sym męż­czy­zną w śred­nim wieku. Jego okrą­głą twarz po­krywa bujny za­rost, a na szpi­cza­stym no­sie ma oku­lary. Mój tata i on znają się od czasu stu­diów.

– Cześć, Da­mia­nie. Jak się dziś czu­jesz? – pyta, a jego wzrok au­to­ma­tycz­nie wę­druje w stronę mo­jej le­wej dłoni. Jego tro­ska po­winna mi schle­biać, ale je­dy­nie do­pro­wa­dza mnie do szału. Nie po­trze­buję niańki.

– Do­sko­nale – od­po­wia­dam przez za­ci­śnięte zęby. Mój głos ocieka sar­ka­zmem.

Le­karz przy­gląda mi się ba­daw­czo, jakby pró­bo­wał oce­nić, czy po­wi­nien ja­koś za­re­ago­wać, ale tego nie robi.

– Ro­bert po­wie­dział mi, że w dal­szym ciągu od­ma­wiasz te­ra­pii.

Ro­bert to mój opie­kun. Od sa­mego po­czątku nie wzbu­dzał mo­jej sym­pa­tii ani za­ufa­nia.

– Nie od­ma­wiam, uczęsz­czam na nią.

– Wpa­try­wa­nie się w ze­ga­rek i bierne cze­ka­nie, aż se­sja te­ra­peu­tyczna do­bie­gnie końca, nie jest rów­no­znaczne z bra­niem w niej udziału. Dla­czego nie po­zwa­lasz so­bie po­móc?

– Skąd po­mysł, że po­trze­buję po­mocy?

– Masz za sobą chwilę sła­bo­ści – przy­po­mina, zu­peł­nie jak­bym był w sta­nie o tym za­po­mnieć.

– Ża­łuję tego.

– Tego, że tar­gną­łeś się na swoje ży­cie? Czy tego, że nie osiąg­ną­łeś celu? – pyta. W jego gło­sie wy­czu­wam złość, cho­ciaż bar­dzo stara się nad nią pa­no­wać.

– To się nie po­wtó­rzy. Nie mam już my­śli sa­mo­bój­czych.

– Obie­ca­łem two­jemu ojcu, że się tobą za­opie­kuję.

– No tak. Tro­skliwy ta­tuś – pry­cham. – Cią­gle wy­daje mu się, że może de­cy­do­wać o moim ży­ciu. Na­wet tu­taj chce mnie kon­tro­lo­wać.

– Mar­twi się o cie­bie. Dla­czego po pro­stu nie po­roz­ma­wiasz z te­ra­peutą?

– Po­wiedzmy, że nie mam wy­star­cza­ją­cej mo­ty­wa­cji. Nie wy­daje mi się, żeby od­kry­wa­nie się przed Ro­ber­tem mo­gło mi w ja­ki­kol­wiek spo­sób po­móc. To wszystko, czy jest ja­kiś inny po­wód, dla któ­rego chciał mnie pan wi­dzieć?

– Przy­szła do­stawa le­ków i po­my­śla­łem, że po­mo­żesz mi je roz­pa­ko­wać – mówi, wska­zu­jąc na sto­jące na pod­ło­dze pu­dło.

Pry­cham. Sześć lat stu­diów me­dycz­nych i skoń­czy­łem jako sor­to­wacz le­ków.

Opie­szale pod­cho­dzę do kar­tonu i prze­glą­dam jego za­war­tość. Biorę do ręki opa­ko­wa­nie dia­ze­pamu1 i w mo­jej gło­wie za­czyna ukła­dać się ab­sur­dalny plan.

To musi się skoń­czyć, upo­mi­nam sie­bie w my­ślach.

Ukła­dam leki w szafce, gdy zza ściany za­czy­nają do­bie­gać czy­jeś wrza­ski i po chwili do ga­bi­netu wpada Szy­cha, tym ra­zem z uwie­szo­nym na szyi mło­dym męż­czy­zną. Z uda chło­paka ster­czy długi, sta­lowy pręt, a po no­gawce spodni spływa krew. Prze­ra­ża­jąco dużo krwi. Na moje oko mo­gło dojść do uszko­dze­nia tęt­nicy udo­wej. Dok­tor pod­biega do ran­nego chło­paka.

– Po­łóżmy go na ko­zetce – na­ka­zuje Ka­wecki, gdy pa­cjent obej­muje jego szyję. – We­zwa­li­ście po­go­to­wie?

– Nie – od­po­wiada obo­jęt­nie straż­nik.

– To dzwoń­cie na­tych­miast! Do­sko­nale wie­cie, że nie mam tu­taj wa­run­ków, by od­po­wied­nio opa­trzyć pa­cjenta. Nie mogę wy­cią­gnąć ciała ob­cego, bo ist­nieje spore ry­zyko, że się wy­krwawi.

– To „N”2. Wdał się w bójkę i obe­rwał. – Szy­cha obo­jęt­nie wzru­sza ra­mio­nami.

– W tej chwili gówno mnie to ob­cho­dzi. Dzwoń­cie po ka­retkę! Da­mian, opa­trunki, szybko!

Pod­bie­gam do od­po­wied­niej szu­flady, wy­cią­gam z niej kom­presy, ban­daże i po­daję le­ka­rzowi.

– Uci­skaj!

Wy­ko­nuję po­le­ce­nie i pa­trzę na chło­paka. Jest prze­ra­żony i zwija się z bólu. Oce­niam, że nie może mieć wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat. Mu­siał tra­fić tu­taj sto­sun­kowo nie­dawno, gdyż nie ko­ja­rzę jego twa­rzy. Mi­mo­wol­nie za­czy­nam my­śleć o tym, dla­czego się tu zna­lazł. Sta­tusu „szcze­gól­nie nie­bez­pieczny” nie na­dają tu­taj z po­wodu byle bła­hostki.

Po dłuż­szej chwili udaje nam się za­ta­mo­wać krwo­tok i mło­dego męż­czy­znę przej­mują ra­tow­nicy me­dyczni, któ­rzy na szczę­ście szybko do­tarli na miej­sce. Wy­czer­pany, sia­dam na pod­ło­dze i przy­glą­dam się za­krwa­wio­nym do łokci rę­kom.

– Świet­nie się spi­sa­łeś – mówi dok­tor Ka­wecki. Już mam za­miar po­dzię­ko­wać, gdy do­daje: – Byłby z cie­bie świetny le­karz.

Na te słowa za­ci­skam mocno szczęki. Choć w prak­tyce ukoń­czy­łem stu­dia me­dyczne, otrzy­ma­łem dy­plom i ty­tuł za­wo­dowy le­ka­rza, ni­gdy nie było mi dane nim zo­stać. By otrzy­mać pełne prawo do wy­ko­ny­wa­nia za­wodu, mu­siał­bym jesz­cze od­być roczny staż i zdać Le­kar­ski Eg­za­min Koń­cowy (LEK), czego z oczy­wi­stych przy­czyn nie mo­głem zro­bić. Ta per­spek­tywa nie smu­ciła mnie jed­nak tak bar­dzo, jak po­winna. By­cie le­ka­rzem ni­gdy nie było na szczy­cie mo­jej li­sty ma­rzeń. Mimo tego bo­lało mnie, że po­świę­ci­łem tyle lat na na­ukę i nie do­sta­łem ni­czego w za­mian.

– Będę jesz­cze po­trzebny? – Pusz­czam jego uwagę koło uszu. – Chciał­bym wziąć prysz­nic.

– Nie, dzię­kuję. Mo­żesz iść. We­zwę straż­nika.

Gdy wra­cam do celi, Szy­mon wzdryga się na mój wi­dok. Prze­ra­że­nie ma­luje się na jego twa­rzy i wi­dzę, jak ner­wowo błą­dzi wzro­kiem po ca­łym moim ciele, szu­ka­jąc przy­czyny krwa­wie­nia.

– Nie martw się, to nie moja krew – tłu­ma­czę.

– Ja­koś nie je­stem z tego po­wodu dużo spo­koj­niej­szy. Co się stało?

– Do­szło do bójki mię­dzy więź­niami i je­den z nich zo­stał ranny. Młody miał chrzest bo­jowy, ale sy­tu­acja jest już opa­no­wana. Za­brali go do szpi­tala.

– Ostat­nio zda­rza się to co­raz czę­ściej. Nie wiesz, o co po­szło tym ra­zem?

– Nie i chyba wolę, żeby tak zo­stało.

– Masz ra­cję, le­piej nie znać od­po­wie­dzi na nie­które py­ta­nia. Zwłasz­cza tu­taj. A te­raz bła­gam, idź się umyj, bo wy­glą­dasz jak rzeź­nik.

Po pra­wie go­dzi­nie zja­wia się straż­nik, by od­pro­wa­dzić mnie do łaźni. Mu­sia­łem do­stać po­zwo­le­nie na ką­piel poza wy­zna­czo­nym dniem.

– Rusz dupę, bo nie mam czasu, żeby cię tu niań­czyć – sarka nie­za­do­wo­lony, gdy do­cie­ramy na miej­sce.

Od­krę­cam wodę pod prysz­ni­cem i z ulgą staję pod jej cie­płym stru­mie­niem. Po­ziom ad­re­na­liny w moim or­ga­ni­zmie wy­raź­nie się ob­ni­żył i na­pię­cie po­woli opusz­cza moje ciało. Pod­czas stu­diów me­dycz­nych wi­dzia­łem różne rze­czy, ale chyba ni­gdy nie mia­łem do czy­nie­nia z taką ilo­ścią ludz­kiej krwi. Ostat­nio mało co było w sta­nie mnie po­ru­szyć, a jed­nak los tego chło­paka nie był mi obo­jętny. Wciąż mia­łem w so­bie resztki em­pa­tii, cho­ciaż tak bar­dzo sta­ra­łem się ni­czego nie czuć. Tak było ła­twiej.

Od­sie­dzia­łem w wię­zie­niu grubo po­nad dwa lata. Pra­wie trzy zda­jące się trwać wiecz­ność lata z dwu­na­stu za­są­dzo­nych. Zo­sta­łem ska­zany za mor­der­stwo, któ­rego nie po­peł­ni­łem, mimo że Do­mi­nik ro­bił wszystko, co w jego mocy, by wy­bro­nić mnie przed są­dem. Czynu, któ­rego rze­komo się do­pu­ści­łem, nie udało się pod­cią­gnąć pod nie­umyślne spo­wo­do­wa­nie śmierci ani zbrod­nię po­peł­nioną pod wpły­wem sil­nego wzbu­rze­nia. Sę­dzia nie był wo­bec mnie zbyt po­błaż­liwy, po­nie­waż od­mó­wi­łem przy­zna­nia się do winy.

Prawda jest taka, że nie mogę z czy­stym su­mie­niem po­wie­dzieć, że je­stem nie­winny. Być może, gdy­bym tej fe­ral­nej nocy udzie­lił Bo­ry­sowi po­mocy, on wciąż by żył. Tego ni­gdy się nie do­wiem. Wiem na­to­miast, że było zbyt wiele do­wo­dów wska­zu­ją­cych na moją winę i żad­nego, który świad­czyłby o nie­win­no­ści. Bar­dzo nie­wiele osób w nią wie­rzyło. To, że Ta­mara nie była jedną z nich, bo­lało mnie naj­bar­dziej.

------------------------------------------------------------------------

1 Dia­ze­pam – lek z grupy uspo­ka­ja­ją­cych, o dzia­ła­niu na­sen­nym, mio­re­lak­sa­cyj­nym i prze­ciw­dr­gaw­ko­wym .

2 „N” – skró­towe okre­śle­nie sta­tusu więź­niów szcze­gól­nie nie­bez­piecz­nych, który jest nada­wany osa­dzo­nym ze względu na cha­rak­ter po­peł­nio­nego przez nich prze­stęp­stwa. Prze­słan­kami są m.in. prze­stęp­stwa ze szcze­gól­nym okru­cień­stwem, próby ucieczki z za­kładu kar­nego, udział w zor­ga­ni­zo­wa­nej gru­pie prze­stęp­czej .ROZ­DZIAŁ 3

I wanna look past it

Cause you’re such a ha­bit

But I’m made out of glass and

Some wo­unds you just can’t lick

The cri­mes that you have com­mit­ted

You hold them aga­inst me

No ni­ghts, wi­thout you I can’t dream

So now I see you in my ni­ght­ma­res

All by my­self, drow­ning in my te­ars

Of ke­eping you alive in­side my brain

I know it’s strange

I’m de­aling with the pain

I’m ha­ving ni­ght­ma­res, ni­ght­ma­res

And you’re to blame

El­lise – Ni­ght­ma­res

Tamara

– To może taka? Krój em­pire, hisz­pań­ska ko­ronka? – Sprze­daw­czyni spo­gląda na mnie z na­dzieją, po­ka­zu­jąc mi ko­lejną suk­nię.

Nie mam zbyt du­żej wie­dzy na te­mat mody ślub­nej, ale wie­lo­krot­nie sły­sza­łam, że gdy wło­żysz wła­ściwą suk­nię, to od razu wiesz, że to ta. Tym­cza­sem przy­mie­rzy­łam już co naj­mniej dzie­sięć mo­deli i ża­den nie zro­bił na mnie od­po­wied­niego wra­że­nia.

Ja­mes mu­siał na kilka ty­go­dni wró­cić do Sta­nów i obie­ca­łam mu, że pod jego nie­obec­ność zajmę się przy­go­to­wa­niami do ślubu. Nie spo­dzie­wa­łam się, że wy­bór ide­al­nej ślub­nej kre­acji okaże się ta­kim wy­zwa­niem, a to był do­piero pierw­szy z punk­tów na dłu­giej li­ście rze­czy do za­ła­twie­nia.

– Do­brze, spró­bujmy – mó­wię nieco zre­zy­gno­wana.

– Je­steś pewna, że nie chcesz bia­łej su­kienki? – pyta mama.

– Je­stem pewna – prze­ko­nuję ko­lejny już raz.

Nie przy­szło mi to ła­two i tro­chę trwało, ale w końcu zdo­ła­łam wy­ba­czyć ma­mie. Nie wró­ciła do na­łogu, a mał­żeń­stwo z Ja­nem spo­wo­do­wało, że znowu jest szczę­śliwa. Przez mój na­pięty gra­fik nie wi­du­jemy się zbyt czę­sto, ale kiedy już mamy ku temu oka­zję, to za­wsze miło spę­dzamy ra­zem czas.

Wkła­dam suk­nię i przy­glą­dam się swo­jemu od­bi­ciu w lu­strze. Wzdy­cham gło­śno i od­sła­niam ko­tarę.

– I jak? – py­tam, sta­jąc przed mamą i Ame­lią. Mój za­pał i en­tu­zjazm ma­leją i z każdą mi­nutą je­stem co­raz bar­dziej sfru­stro­wana.

Matka przy­gląda mi się wy­raź­nie wzru­szona. Jej oczy nie­raz za­szkliły się dzi­siaj od łez i nie ma więk­szego zna­cze­nia, jaki mo­del sukni mam na so­bie. Spo­glą­dam więc z uf­no­ścią na sio­strę, li­cząc, że bę­dzie bar­dziej obiek­tywna.

– To wciąż nie to – stwier­dza. Choć do­ce­niam jej szcze­rość, to chce mi się pła­kać.

– Z taką urodą i fi­gurą we wszyst­kich wy­gląda pani wspa­niale – kom­ple­men­tuje mnie sprze­daw­czyni. – W tej o kroju rybki pre­zen­to­wała się pani na­prawdę zja­wi­skowo. – Spo­gląda na mnie po­krze­pia­jąco. Jej cier­pli­wość i de­ter­mi­na­cja są na­prawdę godne po­dziwu. – To może spró­bu­jemy cze­goś skrom­niej­szego – pro­po­nuje, prze­szu­ku­jąc wie­szaki. – Ta bę­dzie ide­alna.

Tym ra­zem się nie my­liła. Suk­nia ma pro­sty krój, ale uszyta jest z błysz­czą­cego, le­ją­cego się ma­te­riału w ko­lo­rze szam­pana. Plecy ma głę­boko wy­cięte, a de­kolt pięk­nie pod­kre­śla biust. Dół sukni za­koń­czony jest tre­nem, a ca­łość do­peł­niają cien­kie ra­miączka ozdo­bione mie­nią­cymi się cyr­ko­niami.

Wy­cho­dzę z przy­mie­rzalni i ro­bię ob­rót wo­kół wła­snej osi. Ame­lia za­sła­nia usta dłońmi i tym ra­zem to ona pa­trzy na mnie przez łzy.

– Wow – szep­cze. – Ta­maro, wy­glą­dasz… prze­pięk­nie.

Mama stra­ciła mowę, więc za­kła­dam, że jej rów­nież się po­doba. Ro­bię zdję­cie i wy­sy­łam je do We­ro­niki, która zgo­dziła się zo­stać moją świad­kową. Cho­wam te­le­fon do to­rebki i jesz­cze raz spo­glą­dam w lu­stro. Za kilka mie­sięcy stanę w tej sukni na ślub­nym ko­biercu u boku męż­czy­zny, z któ­rym za­mie­rzam wieść dłu­gie i szczę­śliwe ży­cie.

Po za­ku­pach od­wo­zimy mamę do domu i je­dziemy do wło­skiej re­stau­ra­cji, w któ­rej umó­wi­ły­śmy się na ko­la­cję z Da­rią i Kają. Gdy do­cie­ramy na miej­sce, wi­tamy się z ko­le­żan­kami, a kel­ner przyj­muje na­sze za­mó­wie­nie.

Mi­nęło sporo czasu, za­nim znowu za­czę­łam czuć się w ich to­wa­rzy­stwie swo­bod­nie. Po tym, jak Da­mian zo­stał ska­zany za za­bój­stwo Bo­rysa, za­szy­łam się w swoim miesz­ka­niu na kilka ty­go­dni. Stro­ni­łam od lu­dzi, a Da­ria była na czele li­sty osób, któ­rych uni­ka­łam jak ognia. Nie po­tra­fi­łam spoj­rzeć jej w oczy. Nie z po­wodu wy­rzu­tów su­mie­nia, które wbrew temu, co więk­szość my­ślała, czu­łam, lecz dla­tego, że Da­ria ma tę­czówki do­kład­nie w ta­kim sa­mym ko­lo­rze jak te jej brata. Pa­trze­nie w nie bu­dziło zbyt wiele wspo­mnień i wy­wo­ły­wało zbyt wiele bólu. Z cza­sem na­uczy­łam się to igno­ro­wać i udało nam się zbu­do­wać przy­ja­ciel­skie re­la­cje.

– Prze­pra­szam, że nie było mnie na przy­ję­ciu z oka­zji two­ich za­rę­czyn. To­mek na­ba­wił się grypy żo­łąd­ko­wej i nie mia­łam serca zo­sta­wić go sa­mego.

– Nie mu­sisz mnie prze­pra­szać. To zro­zu­miałe, że mu­sia­łaś go ra­to­wać.

– Wiesz, jak to jest z fa­ce­tami, już ka­tar po­trafi spra­wić, że za­glą­dają śmierci w oczy. Opo­wia­daj­cie le­piej, jak wam się udały po­szu­ki­wa­nia sukni ślub­nej.

Sio­stra Da­miana zdaje się wy­jąt­kowo za­in­te­re­so­wana tym te­ma­tem. Jest nie­zwy­kle ra­do­sna i pod­eks­cy­to­wana, w prze­ci­wień­stwie do Kai, spra­wia­ją­cej wra­że­nie mocno przy­gnę­bio­nej. To wzbu­dza moje po­dej­rze­nia, bo do tej pory Ruda za­wsze za­ra­żała opty­mi­zmem. Nim zdążę za­py­tać, czy coś się stało, od­zywa się Da­ria:

– Do­bra, dłu­żej już nie wy­trzy­mam – mówi, klasz­cząc w dło­nie, i wy­ciąga z to­rebki trzy per­łowe ko­perty, które po­daje każ­dej z nas. Za­in­try­go­wana spraw­dzam za­war­tość swo­jej.

Da­ria Do­mań­ska i To­masz Szy­mań­ski

mają za­szczyt za­pro­sić

Ta­marę Boń­czyk i Ja­mesa Jo­nesa

na uro­czy­stość za­war­cia związku mał­żeń­skiego, która od­bę­dzie się

5 sierp­nia 2023

– To za nie­całe cztery mie­siące – stwier­dzam za­sko­czona, po prze­czy­ta­niu ca­łej tre­ści za­pro­sze­nia.

– Ow­szem. W ho­telu, w któ­rym bar­dzo chcie­li­śmy zor­ga­ni­zo­wać we­sele, nie­spo­dzie­wa­nie zwol­nił się ter­min. Mieli za­jęte wszyst­kie daty w okre­sie let­nim na naj­bliż­sze trzy lata. Uzna­li­śmy, że taka szansa może się nie po­wtó­rzyć, i po­sta­no­wi­li­śmy przy­spie­szyć na­sze ma­try­mo­nialne plany. Ame­lio… Obie­ca­łaś mi to lata temu, więc mam na­dzieję, że to py­ta­nie to czy­sta for­mal­ność. Czy zgo­dzisz się zo­stać moją świad­kową?

– Oczy­wi­ście, że tak – od­po­wiada wy­raź­nie wzru­szona Mela i czule ją obej­muje.

Wpa­truję się w kartkę, po­now­nie czy­ta­jąc treść za­pro­sze­nia. Rów­nie za­ska­ku­jący jak to, że ślub ma się od­być tak szybko, jest dla mnie fakt, że Da­ria z Tom­kiem mnie na niego za­pra­szają. Znam Da­rię od dziecka i je­stem sio­strą jej przy­ja­ciółki, wiem jed­nak, że ro­dzina Do­mań­skich ma do mnie sporo żalu i ob­wi­nia mnie o to, co spo­tkało Da­miana. Zwłasz­cza jego brat, który do­sad­nie dał mi do zro­zu­mie­nia, że po­win­nam raz na za­wsze znik­nąć z ich ży­cia. Po­mimo wy­raź­nej awer­sji i na­ci­sków Do­mi­nika, Da­ria nie ze­rwała ze mną kon­taktu. Oba­wiam się jed­nak, że moja obec­ność na we­selu dla wielu osób może oka­zać się nie­wy­godna. Nie mia­ła­bym do niej żalu, gdyby mnie nie za­pro­siła.

– Mela, pa­mię­taj, że do two­ich obo­wiąz­ków na­leży mię­dzy in­nymi or­ga­ni­za­cja wie­czoru pa­nień­skiego – przy­po­mina Da­ria.

– Już ty się o to nie martw. Zor­ga­ni­zu­jemy ci taki pa­nień­ski, że bę­dziesz go wspo­mi­nać do końca ży­cia. Prawda, Kaja? – Wszyst­kie trzy spo­glą­damy wy­cze­ku­jąco na Rudą. – Kaja? Wszystko w po­rządku? Je­steś strasz­nie blada.

– Co? Tak, wszystko do­brze – prze­ko­nuje.

Z całą pew­no­ścią nie wy­gląda, jakby tak było, ale moja sio­stra na nią nie na­ci­ska.

– Mimo wszystko data ślubu jest sporą nie­spo­dzianką. Miesz­kamy ra­zem, a ty sło­wem się nie za­jąk­nę­łaś – zwraca się do Da­rii. – Za­rę­czy­li­ście się z Tom­kiem w grud­niu i my­śla­łam, że za­mie­rza­li­ście po­cze­kać ze ślu­bem co naj­mniej do czasu, aż ukoń­czysz stu­dia. Coś się w tej spra­wie zmie­niło? Skąd ten na­gły po­śpiech?

Da­ria spra­wia wra­że­nie nieco zmie­sza­nej tym py­ta­niem. To rze­czy­wi­ście dość po­dej­rzane. Rów­nież od­nio­słam wra­że­nie, że ta na­gła zmiana pla­nów ma swój po­wód, a Da­ria nie mówi nam wszyst­kiego. Ame­lia łą­czy wszyst­kie kropki do­kład­nie w tym sa­mym mo­men­cie co ja.

– Chyba nie je­steś w ciąży? – wy­pala. Sub­tel­ność to słowo nie­ist­nie­jące w jej słow­niku.

– Nie jest – od­zywa się Kaja. – Za to ja je­stem – rzuca od nie­chce­nia.

Te kilka słów wy­star­cza, by cała na­sza uwaga sku­piła się na Ru­dej. Przez dłuż­szą chwilę żadna z nas się nie od­zywa. Tylko Da­ria nie wy­daje się za­sko­czona tą re­we­la­cją.

– To Ma­te­usza? – Mela od­waż­nie prze­rywa ci­szę, a Kaja gromi ją wzro­kiem.

– Oczy­wi­ście, że Ma­te­usza. Za kogo ty mnie masz?

Choć sy­tu­acja jest zło­żona i sta­ramy się za­cho­wać po­wagę, jest to trudne, gdyż wszyst­kie znamy roz­wią­zły tryb ży­cia Ru­dej i jej za­mi­ło­wa­nie do ob­co­wa­nia z płcią prze­ciwną. Po chwili nie wy­trzy­mu­jemy i nie­mal jed­no­cze­śnie wy­bu­chamy śmie­chem.

– To wcale nie jest śmieszne – stwier­dza, ale rów­nież się uśmie­cha.

– Czy Teo wie? – py­tam.

– Nie i nie mam po­ję­cia, jak mam mu o tym po­wie­dzieć. Prze­cież nie je­ste­śmy na­wet w związku. Łą­czy nas tylko nie­zo­bo­wią­zu­jący seks, który nie­spo­dzie­wa­nie oka­zał się bar­dzo zo­bo­wią­zu­jący. W każ­dym ra­zie za­mie­rzam uro­dzić i wy­cho­wać to dziecko. Ze wspar­ciem Teo lub bez.

– Kaja, nie będę uda­wała, że wiem, co czu­jesz. Mogę się je­dy­nie do­my­ślać, jak bar­dzo za­gu­biona i prze­ra­żona te­raz je­steś, ale nie zo­sta­niesz z tym sama – za­pew­niam, się­ga­jąc po jej dłoń. – Masz nas i je­stem pewna, że Teo rów­nież sta­nie na wy­so­ko­ści za­da­nia. Nie je­ste­ście w ofi­cjal­nym związku, ale go­łym okiem wi­dać, że jest w to­bie za­ko­chany, i są­dzę, że od­wza­jem­niasz jego uczu­cia. Wa­sza re­la­cja już dawno prze­stała się ogra­ni­czać wy­łącz­nie do łóżka, tylko żadne z was nie chce tego przy­znać.

Spo­glą­dam na dziew­czyny, które po­ta­kują na znak po­par­cia mo­ich słów.

– Kaju… ty pła­czesz?

– Te cho­lerne hor­mony mnie wy­koń­czą – mówi, sta­ra­jąc się po­wstrzy­mać łzy. – Nie mogę uwie­rzyć, że nie wzniosę to­a­stu na wa­szych we­se­lach. W do­datku do tego czasu będę już wy­glą­dać jak wie­lo­ryb.

– Który to mie­siąc? – pyta Ame­lia.

– Po­czą­tek trze­ciego. Na we­selu Da­rii to może cho­ciaż za­tań­czę, ale u Ta­mary ja­koś ciężko mi to so­bie wy­obra­zić.

– Nie martw się na za­pas. Zo­ba­czysz, wszystko się ułoży. Z pew­no­ścią bę­dziesz wspa­niałą mamą – stara się pod­bu­do­wać przy­ja­ciółkę Da­ria. – A my bę­dziemy cio­ciami i bę­dziemy ją roz­piesz­czać.

– Ją? Nie mó­wi­łam, że to dziew­czynka. Jest jesz­cze tro­chę za wcze­śnie, by okre­ślić płeć.

– Nie wiem, dla­czego tak po­wie­dzia­łam. Po pro­stu czuję, że to bę­dzie dziew­czynka.

– Dzięki, la­ski. Wa­sze wspar­cie jest nie­oce­nione. Ale skończmy już ten te­mat, bo nie chcę znowu ry­czeć. Już wy­star­czy, że cały czas chce mi się rzy­gać. Pro­po­nuję sku­pić się na na­szym kel­ne­rze. Wi­dzia­ły­ście jego ty­łek?

– Już się ba­łam, że umknęło to two­jej uwa­dze – śmieje się Mela.

– Pro­szę cię. Je­stem w ciąży, ale jesz­cze nie ośle­płam.

Je­dyne, o czym ma­rzę po prze­kro­cze­niu progu miesz­ka­nia, to moje wy­godne łóżko. Chęt­nie wzię­ła­bym ką­piel, ale oba­wiam się, że z po­wodu zmę­cze­nia mo­gła­bym za­snąć w wan­nie. Szybki prysz­nic i go­rąca her­bata będą mu­siały mi wy­star­czyć.

Już dawno tak bar­dzo nie cie­szy­łam się na nad­cho­dzący wolny week­end. Ostat­nimi czasy nie od­róż­nia­łam już na­wet dni ty­go­dnia. Do­piero co za­koń­czy­łam trasę kon­cer­tową pro­mu­jącą mój drugi al­bum, a już pełną parą ru­szyła pro­mo­cja trze­ciego. Z ko­lei każdą wolną chwilę po­świę­cam przy­go­to­wa­niom do ślubu. Sta­now­czo przy­dałby mi się od­po­czy­nek.

Kładę się do łóżka i nim zga­szę świa­tło, z za­chwy­tem roz­glą­dam się po sy­pialni. Uwiel­biam to miesz­ka­nie. Jest no­wo­cze­sne, a jed­no­cze­śnie bar­dzo przy­tulne. Bę­dzie mi go bra­ko­wało, gdy po ślu­bie prze­pro­wa­dzimy się z Ja­me­sem do War­szawy.

Po tym, jak Ame­lia wy­pro­wa­dziła się na stu­dia do Kra­kowa, nie chcia­łam dłu­żej miesz­kać w na­szym sta­rym miesz­ka­niu. Wy­wo­ły­wało to zbyt wiele ne­ga­tyw­nych wspo­mnień. Prze­pro­wadzka tu­taj oka­zała się no­wym po­cząt­kiem. Jed­nak bez względu na to, jak bar­dzo się sta­ra­łam, nie mo­głam uciec od prze­szło­ści. Nie po­tra­fi­łam za­po­mnieć atra­men­to­wych oczu, które co noc od­wie­dzały mnie w snach.

Od wielu mie­sięcy śni mi się ten sam kosz­mar, w któ­rym Bo­rys po­wraca zza grobu. Zja­wia się nie­spo­dzie­wa­nie i wrę­cza mi za­ła­do­waną broń. Chwilę póź­niej staje przede mną dwóch męż­czyzn. Mogę ura­to­wać tylko jed­nego z nich – Ja­mesa lub Da­miana. Drugi zgi­nie i mu­szę o tym za­de­cy­do­wać, po­cią­ga­jąc za spust. Je­śli tego nie zro­bię, Bo­rys za­bije ich obu. Wy­bór wy­daje się oczy­wi­sty. Uno­szę broń i ce­luję w Da­miana. Jego spoj­rze­nie prze­wierca mnie na wy­lot, jak kula, która za chwilę prze­strzeli jego serce. Kładę pa­lec na spu­ście i…

Bu­dzę się z krzy­kiem. Włosy przy­kle­iły mi się do twa­rzy, a pierś szybko fa­luje. Dla­czego cią­gle drę­czą mnie te kosz­mary? I dla­czego wbrew wszel­kiej lo­gice wciąż tę­sk­nię za Da­mia­nem?ROZ­DZIAŁ 4

I’ve been sta­ring at the ce­iling

Try­ing to fi­gure out

How we end up here time and time again

Swal­lo­wed up in do­ubt

Bro­ther, I quit dre­aming

Aro­und the time that you did

And tra­ded ho­pes of le­aving

For the role where I’m best su­ited

Luca Fo­gale – Every Co­lour

Damian

Od wielu go­dzin spo­glą­dam na spę­kany su­fit wię­zien­nej celi. Pró­buję le­żeć nie­ru­chomo, gdyż każdy mój ruch po­wo­duje skrzy­pie­nie ma­te­raca. Sen nie przy­cho­dzi od kilku nocy i co­raz bar­dziej do­skwiera mi jego brak. Nie spo­dzie­wa­łem się, że in­for­ma­cja o za­rę­czy­nach Ta­mary tak bar­dzo mną wstrzą­śnie. Są­dzi­łem, że prze­bo­la­łem tę stratę, ale uśpione uczu­cia dały o so­bie znać, i to ze znacz­nie więk­szą siłą niż kie­dyś.

Bez­sen­ność przy­po­mi­nała mi o po­cząt­kach mo­jego po­bytu w wię­zie­niu. Wtedy rów­nież to­wa­rzy­szyła mi przez wiele nocy. Ko­tłu­jące się w gło­wie py­ta­nia, które po­zo­sta­wały bez od­po­wie­dzi, nie da­wały mi chwili wy­tchnie­nia.

Do dziś pa­mię­tam dźwięk trzesz­czą­cej bramy wię­zien­nej. Na samo wspo­mnie­nie mo­mentu, kiedy ją prze­kra­cza­łem, prze­cho­dzi mnie nie­przy­jemny dreszcz. Po obo­wiąz­ko­wej łaźni do­sta­łem pa­kiet star­towy skła­da­jący się z my­dła, ma­szynki do go­le­nia, szczo­teczki, pa­sty do zę­bów i pa­pieru to­a­le­to­wego. Cały mój do­by­tek. Przy­naj­mniej po­zwo­lono mi za­cho­wać wła­sne ubra­nia. Spo­tka­nia z psy­cho­lo­giem nie pa­mię­tam zbyt do­brze, przy­po­mi­nało bar­dziej prze­słu­cha­nie, pod­czas któ­rego roz­mówca pró­bo­wał mnie roz­pra­co­wać w ciągu dzie­się­ciu mi­nut. Zu­peł­nie jakby na pod­sta­wie kilku py­tań był w sta­nie oce­nić to, kim je­stem. Brak uza­leż­nień, brak wcze­śniej­szych pro­ble­mów z pra­wem i brak epi­zo­dów au­to­agre­sji. To wszystko zdaje się nie mieć zna­cze­nia w ob­li­czu tego, jak bar­dzo po­byt w wię­zie­niu może zmie­nić czło­wieka.

Pierw­szej nocy wcale nie zmru­ży­łem oka. Zresztą póź­niej na­wet tro­chę nie było le­piej. Mia­łem zbyt dużo czasu na roz­my­śla­nie i ana­li­zo­wa­nie tego, co zro­bi­łem albo co po­wi­nie­nem był zro­bić. To­wa­rzy­szyło mi wiele trud­nych do na­zwa­nia emo­cji. Do­mi­no­wało po­czu­cie nie­spra­wie­dli­wo­ści, które z ko­lei wy­wo­ły­wało złość i fru­stra­cję, z każ­dym dniem co­raz sil­niej­sze.

Ży­cie w wię­zie­niu po­trafi na­uczyć po­kory i cier­pli­wo­ści. Po­czątki tu­taj były cięż­kie, ale z cza­sem na­uczy­łem się funk­cjo­no­wać w tym świe­cie i do pew­nych rze­czy zwy­czaj­nie przy­wy­kłem. Wie­dzia­łem, że strach uwa­żany jest za naj­więk­szą sła­bość i nie można go oka­zy­wać. Szybko zro­zu­mia­łem, że na­leży ro­bić to, co mi każą. Bunt nie był do­brze od­bie­rany przez ni­kogo. Tylko oka­zu­jąc sza­cu­nek funk­cjo­na­riu­szom i współ­więź­niom, można było za­skar­bić so­bie ich przy­chyl­ność. Ci dru­dzy nie są do­bie­rani przy­pad­kowo. Uło­że­nie so­bie z nimi do­brych re­la­cji jest nie­zwy­kle ważne. Trzeba umieć kal­ku­lo­wać i oce­nić, na kogo le­piej uwa­żać. Każdy pa­trzy je­dy­nie na sie­bie i na to, jak ko­goś wy­ko­rzy­stać.

Po paru ty­go­dniach po­pa­dłem w ru­tynę, ale tę­sk­nota za ro­dziną stała się trudna do znie­sie­nia. Mia­łem prawo do jed­nej pię­cio­mi­nu­to­wej roz­mowy te­le­fo­nicz­nej dzien­nie, ale rzadko z niej ko­rzy­sta­łem. Roz­mowy z bli­skimi je­dy­nie po­tę­go­wały ne­ga­tywne uczu­cia. Przy­tła­czała mnie świa­do­mość, jak wiele stra­ci­łem. Wol­ność, do­bre imię i mi­łość były na szczy­cie tej li­sty.

Re­gu­lar­nie mia­łem spo­tka­nia z psy­cho­lo­giem, ale nie mo­głem oprzeć się wra­że­niu, że bar­dziej mi szko­dziły, niż po­ma­gały. Przez pierw­sze mie­siące po­bytu w wię­zie­niu my­śla­łem głów­nie o śmierci. Nie wi­dzia­łem sensu w dal­szym ży­ciu, drę­czyły mnie wy­rzuty su­mie­nia, tkwi­łem w cał­ko­wi­tym odrę­twie­niu. Czu­łem się tak, jak­bym już ni­gdy nie miał być szczę­śliwy. W pew­nym mo­men­cie tak bar­dzo mnie to wszystko przy­tło­czyło, że je­dyne, o czym mo­głem my­śleć, to żeby ten kosz­mar w końcu się skoń­czył.

– Nie wie­rzę, że to już. – Głos Szy­mona wy­rywa mnie z odrę­twie­nia, w któ­rym tkwię od nie­prze­spa­nej nocy.