Umysł w ogniu - ebook

SŁOWO OD AUTORKI

Istnienie zapomnienia nigdy nie zostało udowodnione: wiemy tylko, że niektóre rzeczy nie przychodzą nam do głowy, kiedy tego chcemy.

FRYDERYK NIETZSCHE

Ze względu na charakter mojej choroby i jej wpływ na mój mózg, mam jedynie przebłyski rzeczywistych wydarzeń oraz krótkie, lecz sugestywne wizje z miesięcy, kiedy historia ta miała miejsce. Zdecydowana większość tego czasu pozostaje pusta lub kapryśnie mglista. Ponieważ fizycznie nie jestem w stanie przypomnieć sobie owego czasu, napisanie tej książki stało się ćwiczeniem w zrozumieniu tego, co zostało utracone. Korzystając z umiejętności, które zdobyłam jako dziennikarka, zrobiłam użytek z dostępnych dowodów w postaci setek wywiadów z lekarzami, pielęgniarkami, przyjaciółmi i rodziną, tysięcy stron dokumentacji medycznej, pamiętnika mojego ojca z tego okresu, szpitalnego notatnika używanego przez moich rozwiedzionych rodziców do komunikowania się między sobą, urywków materiałów wideo nagranych w trakcie mojego pobytu w szpitalu oraz notatników, zeszytów ze wspomnieniami, konsultacjami czy wrażeniami mającymi pomóc mi w odtworzeniu tej nieuchwytnej przeszłości. Zmieniłam niektóre nazwy i cechy charakterystyczne, ale poza tym jest to w całości literatura faktu, połączenie pamiętnika z reportażem.

W dalszym ciągu bez wahania przyznaję, że jestem niewiarygodnym źródłem. Obojętnie jak długo dociekałam, świadomość określająca mnie jako osobę, nie była wówczas obecna. Jestem ponadto stronnicza. To moje życie, a więc w centrum tej historii jest pogrzebany po stokroć odwieczny problem dziennikarstwa. Są to niewątpliwie rzeczy, które niewłaściwie zrozumiałam, tajemnice, których nigdy nie rozwiążę, oraz wiele chwil, które opuściłam, zapomnianych i nieopisanych. To, co pozostało, to śledztwo dziennikarskie dotyczące owej najgłębszej części własnej osobowości, pamięci, tożsamości, próba pozbierania oraz zrozumienia zapomnianych elementów.WSTĘP

Na początku jest tylko ciemność i cisza.

– Mam otwarte czy zamknięte oczy? Halo?

Nie wiem, czy poruszam ustami ani nawet czy jest w pobliżu ktoś, kogo mogłabym o to zapytać. Jest zbyt ciemno, aby cokolwiek dojrzeć. Mrugam oczami raz, dwa, trzy razy. Nic, nadal ciemność. W dole brzucha tępo trzepocze złe przeczucie. Znam to doskonale. Moje myśli powoli przekładają się na tekst, zupełnie jakby wyłaniały się z garnka pełnego miodu. Słowo po słowie, formują się pytania: gdzie ja jestem? Dlaczego czuję się tak dziwnie? Czemu swędzi mnie skóra głowy? Gdzie są wszyscy? Następnie świat wokół mnie po kawałku zaczyna być widoczny, najpierw ma wielkość dziurki, ale jego średnica stopniowo się rozrasta. Przedmioty wyłaniają się z mroku i wyostrzają, abym mogła je po chwili rozpoznać: telewizor, zasłony, łóżko.

Od razu wiem, że muszę się stąd wydostać. Pochylam się do przodu, ale coś mnie przytrzymuje. Dotykam talii i odkrywam grubą ażurową kamizelkę przykuwającą mnie do łóżka niczym – jak to się nazywa? – kaftan bezpieczeństwa. Kamizelka łączy się z dwoma zimnymi metalowymi poręczami. Kiedy przenoszę ciężar ciała do przodu, pasy wbijają mi się w klatkę piersiową. Ustępują tylko na kilka centymetrów. Po mojej prawej stronie znajduje się zamknięte okno wychodzące na ulicę. Samochody. Żółte samochody. Taksówki. Jestem w Nowym Jorku. Jestem w domu.

Zanim ogarniająca mnie ulga znika, dostrzegam ją. Kobietę w purpurze. Patrzy na mnie.

– Pomocy! – wołam.

Wyraz jej twarzy nie zmienia się, jakbym nic nie powiedziała. Ponownie odpycham się od pasów.

– No, nie rób już tego – mówi z nieobcym mi jamajskim akcentem.

– Sybil? – Przecież to nie może być ona.

Sybil była moją nianią, której nie widziałam od dzieciństwa. Czemu akurat dzisiaj powróciła do mojego życia.

– Gdzie ja jestem?

– W szpitalu, leż spokojnie.

– Boli mnie.

Kobieta w purpurze podchodzi, nachyla się nade mną, ociera biustem o moją twarz, odpinając pasy, najpierw z prawej, później te z lewej strony. Mając uwolnione ręce, instynktownie podnoszę prawą dłoń i drapię się po głowie. Ale zamiast włosów, wyczuwam bawełniany czepek. Zrywam go nagle ze złością i już obiema dłońmi badam głowę. Wyczuwam całe rzędy plastikowych przewodów. Wyrywam jeden z nich i odkrywam, że jest różowy. Na nadgarstku mam plastikową pomarańczową opaskę. Mrużę oczy, usiłując odczytać napis, litery po paru sekundach przestają być rozmazane: RYZYKO UCIECZKI.ROZDZIAŁ 1

PLUSKWA BLUES

Być może wszystko zaczęło się od pluskwy, której nie było.

Kilka tygodni wcześniej, pewnego ranka tuż po przebudzeniu, na lewym ramieniu wzdłuż największej fioletowosinej żyły zauważyłam dwie czerwone kropki. Na początku 2009 roku Nowy Jork opanowała fala pluskiew, które zaatakowały biura, sklepy odzieżowe, kina i ławki w parku. Mimo że nie mam tendencji do zamartwiania się, to przez kolejne dwie noce moje sny opanowały pluskwy wielkości palca. Mój niepokój był zupełnie zrozumiały – chociaż dokładnie wyszorowałam mieszkanie, to nie byłam w stanie znaleźć żadnych dowodów na obecność robactwa. Po pojawieniu się kropek sprowadziłam nawet pracownika zakładu dezynsekcji, aby sprawdził moje mieszkanie. Przepracowany Latynos przeczesał wszystkie pomieszczenia, podniósł wersalkę i oświetlił latarką miejsca, o których posprzątaniu nigdy wcześniej nie pomyślałam, po czym oznajmił, że moje mieszkanie jest wolne od pluskiew. Powątpiewałam jednak w jego ocenę i poprosiłam o kolejną wizytę w celu rozpylenia środka owadobójczego. Mężczyzna radził, abym się zastanowiła, zanim wydam astronomiczną sumę na walkę przeciwko inwazji, która w jego przekonaniu istniała tylko w mojej głowie. Byłam jednak przekonana, że moje mieszkanie, moje łóżko, moje ciało zostało opanowane przez robactwo. Zgodził się więc wrócić i wytępić je.

Starałam się ukryć przed współpracownikami swój rosnący niepokój. Z pewnością nikt nie chciałby mieć nic wspólnego z osobą, której dom opanowały pluskwy. Dlatego następnego dnia nonszalancko przeszłam przez redakcję „New York Post” do swojego boksu, starając się wyglądać jak co dzień, normalnie. Nie żeby „normalnie” miało duże znaczenie w tej gazecie.

Choć NYP ma obsesję na punkcie wszystkiego co nowe, to jednak jest osadzony na dobre w historii i prawie tak wiekowy jak sam naród. Najdłużej działająca bez przerwy gazeta w kraju, założona przez Alexandra Hamiltona w 1801 roku. Prowadziła krucjatę na rzecz zniesienia niewolnictwa i pomogła w propagowaniu utworzenia Central Parku.

Redakcja sama w sobie jest przestronna, choć panuje w niej duchota. Pomieszczenie wypełniają dziwne przedmioty i równie dziwni ludzie. Stoją w nim rzędy otwartych boksów i szafek zapchanych rocznikami niewykorzystanych, zapomnianych dokumentów. Ściany są obwieszone niedziałającymi zegarami i zwiędłymi kwiatami uwiązanymi do góry nogami. W oczy rzuca się obraz małpy ujeżdżającej psa rasy border collie oraz duży piankowy palec z parku Six Flags. Wszystko to pamiątki z dziennikarskich zadań. Komputery są przestarzałe, a kserokopiarki rozmiarem przypominają małe kucyki. Niewielkie pomieszczenie na narzędzia, niegdyś służące jako palarnia, jest obecnie zastawione sprzętem do nagrywania i oznaczone wyblakłym znakiem ostrzegawczym, że palarnia już się tu nie mieści. To był mój ekscentryczny mały świat przez ostatnich siedem lat, odkąd pojawiłam się tutaj jako siedemnastoletnia stażystka.

Zwłaszcza kiedy gonią terminy, pokój aż wibruje, wypełniony odgłosami – stukotem palców piszących na klawiaturze, krzykami redaktorów, trajkotem reporterów. Stereotyp redakcji brukowca.

– Gdzie jest, kurwa, zdjęcie do tego nagłówka?

– Jak to możliwe, że nie wiedział, że była prostytutką?

– Jakiego koloru były skarpetki faceta, który skoczył z mostu?

Tu jest jak w barze bez alkoholu, pełnym ćpunów uzależnionych od informacji. Parada osobowości w NYP jest jedyna w swoim rodzaju: najjaśniejsze gwiazdy dziennikarstwa, twardzi łowcy newsów na wyłączność i pracoholicy typu A, którzy mają zdolność zmieniania się jak kameleon – potrafią równie łatwo zawierać przyjaźnie, jak zrażać ludzi do siebie. Jednak zazwyczaj dni w redakcji upływają spokojnie. Ludzie ciężko pracują, z pochylonymi głowami, przeglądając dokumenty sądowe, wywiady ze swoimi informatorami czy czytając gazety. Często, tak jak dzisiaj, w pomieszczeniu jest cicho niczym w kostnicy.

Kierując się w stronę biurka, aby rozpocząć pracę, lawirowałam pomiędzy rzędami boksów oznaczonych zielonymi ulicznymi znakami Manhattanu: Liberty Street, Nassau Street, Pine Street i William Street, odnośnikami do czasów, gdy redakcja NYP faktycznie mieściła się w centrum miasta przy South Street Seaport. Moje biurko znajduje się przy Pine Street. Wśród ciszy wślizgnęłam się na krzesło obok Angeli, mojej najbliższej przyjaciółki w gazecie, zajmującej boks na lewo ode mnie. Starając się, aby pytanie nie odbiło się zbyt głośnym echem w cichym pomieszczeniu, zapytałam:

– Co wiesz o ugryzieniach przez pluskwy?

Kiedy poznałam ją trzy lata wcześniej, Angela była ujmującą, nieśmiałą młodą kobietą z Queens, tylko kilka lat starszą ode mnie. Przyszła do NYP z małego tygodnika i od tego czasu, pod wpływem pracy w brukowcu z wielkiego miasta, przeobraziła się w jednego z najbardziej utalentowanych reporterów. To ona, w hurtowych ilościach, pisała nasze najlepsze teksty. W większość piątkowych wieczorów, aż do późna, można było zastać Angelę piszącą cztery teksty jednocześnie na podzielonym ekranie. Nie można było jej nie szanować. Mimo że mogła teraz rozmawiać z każdym, od ofiar gwałtów do gwiazd czy kongresmenów, wciąż pozostała nieco nieśmiała. Często żartowałam, że jeśli kiedykolwiek będę miała córkę, chciałabym, żeby była taka jak ona. Teraz naprawdę potrzebowałam jej rady.

Słysząc to straszne słowo: pluskwy, Angela odsunęła się z krzesłem ode mnie.

– Tylko mi nie mów, że je masz – powiedziała z szelmowskim uśmiechem.

Chciałam pokazać jej ramię, ale zanim zaczęłam snuć opowieść o swojej niedoli, zadzwonił mój telefon.

– Jesteś gotowa? – odezwał się Steve, nowy redaktor dodatku niedzielnego.

Był nieco po trzydziestce, ale został już mianowany głównym redaktorem sekcji weekendowej, ze swoim własnym zespołem dziennikarzy niezależnym od gazety codziennej. Chociaż zachowywał się przyjaźnie, onieśmielał mnie. Co wtorek każdy reporter na spotkaniu redakcyjnym miał zaprezentować swoje pomysły do wydania niedzielnego. Na dźwięk jego głosu zdałam sobie sprawę, że jestem zupełnie nieprzygotowana do cotygodniowego spotkania. Wpadłam w panikę. Zwykle miałam co najmniej trzy spójne pomysły do przedstawienia – nie zawsze były świetne, ale zawsze coś. Teraz nie miałam nic, nawet żadnego blefu, który pomógłby mi przetrwać kolejne pięć minut. Jak mogłam do tego dopuścić? Nie sposób było zapomnieć o tym spotkaniu, o cotygodniowym rytuale, do którego my, dziennikarze, skrupulatnie przygotowywaliśmy się, nawet gdy mieliśmy wolne. Cofając się, rzuciłam porozumiewawcze spojrzenie w stronę Angeli. Buńczucznie założyłam, że jakoś z tego wybrnę, gdy tylko znajdę się w biurze Steve’a.

Na chwilę zapomniałam o swoich pluskwach – nagle stały się nieistotne. Nie wiedziałam wówczas, że obsesja na punkcie robaków może być objawem psychozy. Osoby cierpiące na halucynozę pasożytniczą lub zespół Ekboma, jak to się nazywa, są raczej skłonne konsultować się z tępicielami robactwa czy dermatologami niż udać się do specjalistów od zdrowia psychicznego, dlatego rzadko są diagnozowane. Mój problem był znacznie większy niż swędzenie przedramienia, choć wówczas nie miałam o tym pojęcia.

Nerwowym krokiem ponownie przeszłam wzdłuż „Pine Street” do biura Steve’a. Usiadłam obok Paula, wydawcy dodatku niedzielnego, który był moim mentorem od drugiego roku w college’u, skinęłam mu głową, ale unikałam bezpośredniego kontaktu wzrokowego. Poprawiłam swoje porysowane, duże okulary à la Annie Hall, które przyjaciel publicysta opisał kiedyś jako moją własną metodę antykoncepcji: „nikt się z tobą nie prześpi, jak będziesz je nosiła”.

Osobowość Paula zawsze podnosiła mnie na duchu. Z przedwcześnie posiwiałymi z szoku włosami i skłonnością do używania słowa kurwa w funkcji przecinka, stanowił on esencję starej szkoły dziennikarstwa – był genialnym redaktorem. Pozostał wierny swoim pasjom: dużo jadł (podwójny cheeseburger z bekonem i dodatkowy sos), ostro uprawiał hazard (raz przegrał dwanaście tysięcy dolarów w jeden wieczór w blackjacka w Borgata w Atlantic City) i mocno imprezował (niebieski Johnnie Walker, kiedy wygrywa, a Macallan 12, gdy przegrywa).

Dał mi szansę, kiedy sam był jeszcze reporterem, latem na drugim roku college’u, po tym jak przedstawił nas sobie przyjaciel rodziny. Po kilku latach, kiedy pracowałam już jako „goniec”, zlecił mi pierwsze duże zadanie: przygotowanie tekstu o rozwiązłości w bractwie na nowojorskim uniwersytecie. Kiedy wróciłam z historią i zdjęciami, na których grałam w piwo-ponga, był pod wrażeniem mojej bezczelności. Chociaż historia nigdy nie ukazała się drukiem, zaczął mi dawać więcej tematów, aż rok temu nie zostałam zatrudniona na pełny etat. Teraz, gdy tak siedziałam w biurze Steve’a nieprzygotowana, poczułam się niczym towar w fazie produkcji, niegodna wiary i szacunku Paula.

Zdałam sobie sprawę, że Steve i Paul patrzą na mnie wyczekująco. Zaczęłam więc mówić:

– Czytałam taką historię na blogu... – zaczęłam, licząc na jakiś pomysł od czapy.

– To nie jest wystarczająco dobre, naprawdę – przerwał mi Steve. – Musisz przychodzić z lepszymi rzeczami niż ta. Okej? Nie przychodź, proszę, z czymś takim.

Paul kiwnął głową, jego twarz zapłonęła. Po raz pierwszy, odkąd zaczęłam pracować w szkolnej gazetce, dziennikarstwo mi się nie przysłużyło. Wyszłam z zebrania oszołomiona własną nieudolnością i wróciłam do biurka.

– Wszystko w porządku? – zapytała Angela, nie odwracając się od swojego komputera i pisząc maila do publicysty w Departamencie Edukacji, jednego z licznych rewirów, które miała pod kontrolą.

– Tak, tylko jestem beznadziejna w tym, co robię. Nic wielkiego – zażartowałam ponuro.

Roześmiała się, ukazując uroczo krzywe siekacze.

– Och, daj spokój, Susannah. Co się stało? Nie bierz tego tak na poważnie. Jesteś zawodowcem.

– Dzięki, Ang – odpowiedziałam, popijając letnią kawę. – Po prostu nic nie idzie po mojej myśli.

Tego wieczoru szłam na zachód od budynku News Corp. na Szóstej Alei, przez pieprzony turystyczny chaos, w jaki zamienia się Times Square, do mojego mieszkania na Hell’s Kitchen na Manhattanie. Zupełnie jakbym celowo postanowiła prowadzić stereotypowe życie nowojorskiego pisarza, zaszyłam się w ciasnym, jednopokojowym mieszkanku i spałam na kanapie. Było ono zaskakująco ciche, zważywszy na jego położenie. Budynek stał na dziedzińcu w sąsiedztwie kilku kamienic. Często byłam budzona, ale nie przez syreny policyjne czy burczące śmieciarki, tylko przez jakiegoś dziwaka, który wychodził na balkon i grał na akordeonie.

Nadal obsesyjnie myśląc o swoich ukąszeniach, pomimo zapewnień pracownika zakładu deratyzacji, że nie mam się czym martwić, przygotowałam mieszkanie do spryskania. Poświęciłam noc na pozbycie się rzeczy, w których mogą ukrywać się pluskwy. Wśród bałaganu znajdowały się moje ukochane numery NYP i setki artykułów przypominające mi, jaką dziwaczną profesję wykonuję – ofiary i podejrzani, niebezpieczne slumsy, więzienia i szpitale, dwunastogodzinne zmiany spędzone przez trzęsących się z zimna wewnątrz samochodów fotografów namierzających celebrytów, aby zrobić im zdjęcie. Niezmiennie uwielbiałam każdą minutę swojej pracy. Dlaczego więc nagle stałam się w tym taka beznadziejna?

Mam kilka wyjątkowych wspomnień, na przykład wywiad z porywaczem dzieci Michaelem Devlinem z Saint Louis w Missouri, który zyskał ogólnokrajowy rozgłos, bo jedną ze swoich ofiar, chłopca, przetrzymywał przez prawie pięć lat. To dotąd najważniejsza historia w mojej karierze. Studiowałam wówczas na ostatnim roku na Uniwersytecie Washington w Saint Louis i chociaż międzynarodowe media polowały na tę historię, byłam jednym z nielicznych dziennikarzy, którym udało się przeprowadzić wywiad w więzieniu. Zrobiłam to dwukrotnie. Devlin bez wahania zgodził się na rozmowę ze mną, ale potem jego prawnicy zaczęli szaleć, urządzili nagonkę na NYP, domagali się nakazu sądowego. Lokalne i krajowe media nagle zmieniły front, w TV odbywały się debaty na żywo na temat moich metod, kwestionowano etykę więziennych wywiadów oraz brukowców ogólnie. Paul odebrał w tym czasie kilkanaście płaczliwych telefonów ode mnie, co zbliżyło nas do siebie, a w końcu zarówno gazeta, jak i moi redaktorzy stanęli za mną murem. To doświadczenie mocno zbiło mnie z tropu, ale równocześnie zaostrzyło mój apetyt i od tego czasu zostałam stałym rezydentem w więzieniu, a Devlina ostatecznie skazano na karę potrójnego dożywocia.

Potem była historia o implancie tyłka. „Tył i stan zagrożenia” – tak brzmiał nagłówek, który wciąż mnie rozśmiesza. Przygotowując ten materiał, musiałam pójść pod przykrywką jako striptizerka do kobiety, która nielegalnie rozprowadzała tanie „upiększacze” do tyłka w hotelowym pokoju w Midtown. Kiedy weszłam do apartamentu, odkryłam, że chirurg z czarnego rynku trzymała silikon w butelkach po wodzie Poland Spring i jadła skrzydełka z kurczaka, witając swoich „pacjentów”. Tłuszcz ze skrzydełek ściekał jej na podbródek, gdy mówiła: „Cóż, jeśli chcesz to kupić, to najpierw muszę obejrzeć twoją dupę”. Nie miałam na to ochoty, jednak dla dobra tematu opuściłam spodnie. Po kilku minutach, całej wieczności, gdy tak stałam z siedzeniem na wierzchu, w końcu usłyszałam jej ocenę: „O, widzę – powiedziała – tak, tak. To będzie tysiąc za każdy policzek”. Było to dwa razy więcej, niż zapłaciła kobieta, która zgłosiła się wcześniej z tym tematem do NYP. Starałam się nie brać tego do siebie.

Dziennikarstwo było ekscytujące, zawsze uwielbiałam żyć rzeczywistością, która była bardziej baśniowa od fikcji. Wówczas nie zdawałam sobie jeszcze sprawy, że moje życie stanie się dużo bardziej dziwaczne.

Wrzuciłam ten wycinek, wraz z innymi, do czarnego worka na śmieci. „Tam jest ich miejsce” – zadrwiłam, chociaż owe szalone historie znaczyły dla mnie wszystko. Takie bezduszne pozbywanie się rezultatów wieloletniej wartościowej pracy było całkowicie niezgodne z moim charakterem, ale w tamtej chwili wydawało się to konieczne. Reprezentowałam typ nostalgicznego zbieracza – trzymałam na pamiątkę wiersze napisane w czwartej klasie czy dwadzieścia kilka przedziwnych pamiętników, jeszcze z czasów gimnazjum.

Po godzinach pakowania i wyrzucania wszystkiego, aby stworzyć strefę wolną od pluskiew, wciąż nie czułam się lepiej. Byłam zdenerwowana moim nowym odkryciem – niezdolnością do wykonywania pracy. Dlaczego nagle stałam się taka słaba w czymś, co kiedyś przychodziło mi bez trudu? Kiedy tak siedziałam, poczułam okropny ból w żołądku – taki dryfujący lęk z rodzaju tych, które towarzyszą zawodowi miłosnemu lub nadchodzącej śmierci. Kiedy wstałam, ostry ból przeszył moją głowę, niczym biały gorący błysk migreny. Nigdy wcześniej nie miałam takich dolegliwości. Gdy dotoczyłam się do łazienki, czułam się, jakbym poruszała się w melasie, moje nogi i ciało po prostu nie reagowały. Chyba rozbiera mnie grypa – pomyślałam.

To nie była grypa, tak samo jak nie było żadnych pluskiew.

Czymś to jednak było. Czy to jakiś patogen, czynnik chorobotwórczy zaatakował moje ciało? Czy to mała bakteria wprawiła wszystko w ruch? Może złapałam to od tego biznesmena, który kichnął na mnie w metrze kilka dni wcześniej, uwalniając miliony chorobotwórczych cząsteczek. Każdy w naszym wagonie wchłaniał je w ilości dwustu tysięcy z każdym oddechem. A może to znalazło się w czymś, co zjadłam, albo trafiło do mojego organizmu przez niewielką ranę na skórze – tak jak za pośrednictwem owych tajemniczych pluskiew? I znowu mój umysł szaleje.

Lekarze właściwie nie wiedzą, jak to się u mnie zaczęło. Oczywiste jest to, że jeśli ów mężczyzna kichnąłby na kogoś innego, ten najprawdopodobniej złapałby grypę. W moim przypadku to zdarzenie wywróciło świat do góry nogami i nieomalże posłało mnie do psychiatryka na resztę życia.ROZDZIAŁ 2

DZIEWCZYNA W CZARNYM KORONKOWYM STANIKU

Kilka dni po migrenie, spotkaniu redakcyjnym oraz pluskwach, kiedy spokojna i zadowolona obudziłam się w łóżku swojego chłopaka, wszystko zdawało się odległym wspomnieniem.

Poprzedniego wieczora po raz pierwszy Stephen i ja spotkaliśmy się z moim ojcem i macochą, Giselle, w ich wspaniałej rezydencji przy Brooklyn Heights. Był to wielki krok w naszym czteromiesięcznym związku. Stephen poznał już moją mamę, z którą zawsze byłam blisko i z którą częściej się widuję. Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam szesnaście lat, a mój tata, no cóż, potrafi sobą przytłaczać. Właściwie nigdy nie mieliśmy ze sobą dobrego kontaktu. (Chociaż tata i Giselle byli małżeństwem już od ponad roku, to dopiero niedawno poinformowali o tym mnie i brata). Ale kolacja upłynęła w ciepłej i przyjemnej atmosferze, przy winie i dobrym jedzeniu. Wyszliśmy od nich w przeświadczeniu, że wieczór był udany.

Chociaż mój tata przyznał się później, że podczas tego pierwszego spotkania uznał Stephena bardziej za chłopaka zastępczego aniżeli na stałe, według mnie nie mógł się bardziej mylić. Mimo że spotykaliśmy się dopiero od kilku miesięcy, to poznaliśmy się sześć lat wcześniej. Byłam wtedy osiemnastolatką i pracowaliśmy razem w tym samym sklepie z płytami w Summit, w New Jersey, gdzie mieszkałam. Wówczas nie wyszliśmy poza uprzejme przekomarzanie się, nasza znajomość nigdy nie przerodziłaby się w nic głębszego głównie dlatego, że Stephen jest ode mnie siedem lat starszy (taka różnica wieku jest nie do przeskoczenia, kiedy masz naście lat). Pewnego wieczoru zeszłej jesieni wpadliśmy na siebie na imprezie u wspólnego znajomego w barze w East Village. Stukając się raz po raz butelkami piwa Sierra Nevada, nawiązaliśmy bliższą więź opartą na wspólnej niechęci do filmów krótkometrażowych oraz pasji do krążka Nashville Skyline Dylana. Stephen był pociągający w taki omdlewający, całonocny, imprezowy sposób: muzyk z długimi, rozczochranymi włosami, chudy jak typowy palacz i imponujący encyklopedyczną wiedzą o muzyce. Ale to oczy, ufne i szczere, zawsze były jego największym atutem. Te oczy sprawiały, że czułam, jakbym chodziła z nim od zawsze, jakby nie miał nic do ukrycia.

Tamtego poranka, wyciągnięta w łóżku w jego ogromnym (w porównaniu z moim) apartamencie w Jersey City, uświadomiłam sobie, że mam całe mieszkanie dla siebie. Stephen poszedł już na próbę zespołu i miało go nie być przez cały dzień. Miesiąc wcześniej wymieniliśmy się kluczami do naszych mieszkań. Pierwszy raz tak daleko zaszłam w związku z chłopakiem, ale nie miałam żadnych wątpliwości, że podążałam w dobrym kierunku. Czuliśmy się razem nadzwyczaj swobodnie, ogólnie szczęśliwie, bezpiecznie, ufaliśmy sobie. Jednak gdy tak sobie leżałam, niespodziewanie przyszła mi do głowy pewna myśl: Przeczytaj jego maile.

Ta irracjonalna zazdrość była całkowicie nie w moim stylu, wcześniej nigdy czegoś takiego nie robiłam ani nawet nie odczuwałam takiej pokusy. Jednak bez zbytniej refleksji nad tym, co wyprawiam, włączyłam MacBooka należącego do Stephena. Zaczęłam przeglądać jego skrzynkę odbiorczą i po nieciekawych wiadomościach z ostatnich miesięcy, w końcu triumfalnie odkryłam niedawną od jego byłej dziewczyny. W temacie było: „Podoba Ci się?” Kliknęłam. Wysłała mu swoje zdjęcie w uwodzicielskiej pozie z ustami w dzióbek, chwaląc się nową czupryną o kasztanowym kolorze. Nic nie wskazywało na to, że Stephen jej odpisał. Mimo to serce niemal wyskoczyło mi z klatki piersiowej. Zwalczyłam w sobie ochotę, aby walnąć w komputer lub rzucić nim przez pokój. Jednak zamiast zatrzymać się w tym właśnie momencie, drążyłam dalej, przekopując się przez korespondencję będącą kroniką ich rocznego związku. Większość z tych maili kończyło się dwoma słowami: „Kocham Cię”. Stephen i ja jeszcze sobie tego nie powiedzieliśmy. Zatrzasnęłam wściekła laptopa, choć nie mogłabym racjonalnie powiedzieć dlaczego. Nie rozmawiał z nią, od kiedy zaczęliśmy się spotykać. Nie zrobił nic niestosownego. Ale wówczas poczułam, że muszę poszukać gdzie indziej dowodów jego zdrady.

Podeszłam na paluszkach do żółtej komody z IKEI i zamarłam. A co jeśli ma włączone kamery? Niee. Kto w tajemnicy filmuje dom podczas swojej nieobecności, nie licząc nadgorliwych rodziców szpiegujących nowo zatrudnione nianie? Ale ta myśl nie ustępowała: A co jeśli on mnie obserwuje? A co, jeśli to jest test? Chociaż byłam przerażona własną paranoją, uczuciem jak najbardziej mi obcym, to nie powstrzymało mnie to od otwarcia szuflad i wyciągania z niej ubrań, rzucaniem ich na podłogę, aż rozbiłam bank w postaci kartonowego pudełka ozdobionego naklejkami zespołu i wypełnionego setkami listów i zdjęć, w większości od byłych dziewczyn. Była tam jedna oprawiona sesja zdjęciowa z jego ostatnią eks: wydymali na niej usta, patrzyli tęsknie na siebie, śmiali się, a na końcu pocałowali. Miałam to tuż przed swoimi oczami, niczym kartkowany flipbook. Byłam świadkiem narodzin ich miłości. Było tam zdjęcie tej samej dziewczyny w przezroczystym koronkowym biustonoszu z dłońmi na kościstych biodrach. Miała rozjaśniane blond włosy, lecz wyglądały one atrakcyjnie, a nie dziwkarsko. Poniżej znajdowały się też listy, cała garść napisanych odręcznie listów z nastoletnich czasów Stephena. W jednym z nich ta sama dziewczyna egzaltowanie twierdziła, jak bardzo stęskniła się za nim, kiedy była we Francji. Nadużywała słowa ich i zrobiła błąd w słowie zdecydowanie, co podekscytowało mnie tak bardzo, że aż się roześmiałam, rechocząc na cały głos.

Chwilę później, kiedy sięgnęłam po kolejny list, zobaczyłam swoje odbicie w lustrze w szafie, w samym staniku i majtkach, ściskającą prywatne listy miłosne Stephena pomiędzy udami. Z lustra spoglądał na mnie ktoś nieznajomy, moje włosy były potargane, a twarz wyglądała obco. Przecież nigdy tak się nie zachowuję, pomyślałam zdegustowana. Co ze mną jest nie tak? Nigdy w życiu nie węszyłam w rzeczach swojego chłopaka.

Pobiegłam do łóżka i spojrzałam na komórkę: straciłam dwie godziny. A miałam wrażenie, jakby to było pięć minut. Niedługo potem wróciła migrena, podobnie jak nudności. To wtedy po raz pierwszy zauważyłam, że coś dziwnego dzieje się z moją lewą ręką, jakby była naszpikowana mnóstwem igieł. Zaciskałam i rozluźniałam dłoń, starając się powstrzymać mrowienie, ale było jeszcze gorzej. Podbiegłam do komody, aby pochować wszystko tak, żeby nie zauważył mojego szperania. Próbowałam przy tym zignorować wrażenie nieprzyjemnego mrowienia, jednak wkrótce moja lewa ręka zupełnie odrętwiała.

Flipbook – inaczej kineograf, rodzaj poklatkowej animacji najczęściej wykonywany na rogu książki, przy szybkim przewracaniu stron tworzy się iluzja ruchu (przyp. tłum.).ROZDZIAŁ 3

CAROTA

Szpilki i igły w ramieniu, które nie słabły przez kolejne dni, nie martwiły mnie tak bardzo jak poczucie winy i osłupienie spowodowane moim zachowaniem w pokoju Stephena w tamten niedzielny poranek. Trzy dni później w pracy zgłosiłam się do pomocy głównej redaktor i przyjaciółce, Mackenzie, która jest elegancka i poukładana niczym postać żywcem wyjęta z serialu Mad Men.

– Naprawdę zrobiłam coś złego – wyznałam jej poza budynkiem News Corp., kuląc się w zbyt obszernym, źle dopasowanym zimowym płaszczu. – Szpiegowałam w domu Stephena. Znalazłam mnóstwo zdjęć jego byłej dziewczyny. Przeszukałam wszystkie jego rzeczy. Zupełnie jakbym była opętana.

Rzuciła mi swój znany półuśmiech, odgarniając włosy z ramion, po czym powiedziała:

– To wszystko? Naprawdę nie jest aż tak źle.

– Mackenzie, to zachowanie godne psycholki. Czy uważasz, że to moja antykoncepcja może być przyczyną zmian hormonalnych? (Od niedawna używałam plastra).

– Och, daj spokój – odparła. – Wszystkie kobiety, zwłaszcza w Nowym Jorku, to robią, Susannah. Jesteśmy zmuszane do rywalizacji. Poważnie, nie bądź taka ostra dla siebie. Po prostu postaraj się nie robić tego ponownie. (Później Mackenzie przyznała, że zaniepokoiła się nie tyle z powodu samego szperania w rzeczach Stephena, ile mojej przesadnej reakcji na to).

Nieopodal zauważyłam palącego Paula, swojego niezawodnego, zawsze walącego prosto z mostu wydawcę i zadałam mu to samo pytanie.

– Nie, nie jesteś szalona – zapewnił mnie. – I nie powinnaś się martwić. Każdy facet trzyma zdjęcia lub inne pamiątki po swoich byłych. To jak łupy wojenne – wyjaśnił usłużnie.

Na Paula zawsze można było liczyć, jeśli chodzi o męski punkt widzenia, ponieważ jest stereotypem faceta: dużo je (podwójny cheeseburger z bekonem i dodatkowy sos), ostro uprawia hazard (raz przegrał 12 000 dolarów przy jednym posiedzeniu w blackjacka w Borgata w Atlantic City) i mocno imprezuje (niebieski Johnnie Walker, kiedy wygrywa, a Macallan 12, gdy przegrywa).

Gdy wróciłam do swojego biurka, ponownie dało o sobie znać odrętwienie lewej ręki (a może nigdy nie zniknęło?), które rozprzestrzeniło się w dół z lewej strony ciała aż do palców u stóp. Wprawiło mnie to w konsternację, nie wiedziałam, czy powinnam się tym martwić czy nie.

– Nie potrafię tego wyjaśnić, po prostu czuję odrętwienie – wyjaśniałam Stephenowi, trzymając głowę równolegle do biurka, bo kabel od mojego telefonu stacjonarnego był bardzo splątany.

– Czy masz wrażenie, jakby to były szpilki, igiełki? – zapytał. Słyszałam, jak brzdąka akordy na gitarze.

– Może? Sama nie wiem. To dziwne uczucie. Niczego takiego nigdy wcześniej nie czułam – odpowiedziałam.

– Zimno ci?

– Raczej nie.

– No cóż, jeśli tak będzie dalej, to powinnaś pójść do lekarza.

Aż wywróciłam oczami. Mówił to ktoś, kto od lat nie był u lekarza. Kiedy odłożyłam słuchawkę, obróciłam krzesło w stronę Angeli.

– Czy kichnęłaś albo dziwnie się schyliłaś? – dociekała.

Jej ciotka niedawno kichnęła i przemieścił się jej dysk w kręgosłupie, co powodowało drętwienie w rękach.

– Myślę, że powinnaś się tym zająć – wtrąciła kolejna reporterka z sąsiedniego biurka. – Być może widziałam za dużo odcinków Mystery diagnosis, ale wszędzie szerzy się cała masa przerażającego gówna.

Zaśmiałam się, słysząc, co mówi, ale w mojej głowie zostało zasiane ziarno wątpliwości i przez kilka kolejnych dni powoli kiełkowało. Wyczuwając zmartwienie w głosach współpracowników, mimo że to zawodowi mistrzowie przesady, postanowiłam przemyśleć swoją postawę leseferyzmu. Podczas przerwy na lunch stwierdziłam, że zadzwonię do swojego ginekologa, doktora Eliego Rothsteina, który w ciągu tych lat z lekarza stał się już właściwie przyjacielem, a wcześniej nawet zajmował się moją mamą, kiedy była ze mną w ciąży.

Do tej pory znałam wyluzowaną stronę doktora Rothsteina, byłam młoda i ogólnie zdrowa, więc zazwyczaj słyszałam, że wszystko jest w normie. Ale kiedy opisałam mu swoje objawy, znany mi spokój w jego głosie zniknął.

– Chciałbym, abyś jak najszybciej poszła do neurologa. Natychmiast przerwij też antykoncepcję, tak szybko, jak to tylko możliwe.

Umówił mnie na wizytę do wybitnego specjalisty z Upper East Side jeszcze na ten sam dzień po południu.

Zaniepokojona reakcją lekarza, zatrzymałam taksówkę i pojechałam do tej szykownej dzielnicy. Kierowca zasuwał poprzez wczesnopopołudniowy ruch uliczny, zanim wysadził mnie przed imponującym budynkiem przy Park Avenue, gdzie w wielkim marmurowym holu pracowało trzech portierów. Jeden z nich wskazał mi nieoznakowane drewniane drzwi po prawej stronie. Kontrast pomiędzy wejściem z kryształowymi żyrandolami a bezbarwnym biurem zaskoczył mnie, zupełnie jakbym cofnęła się w czasie do 1970 roku. Trzy niepasujące obite krzesła i jasnobrązowa flanelowa sofa spełniały funkcję siedzisk. Wybrałam sofę, starając się w niej nie ugrzęznąć. Na ścianach poczekalni wisiało kilka obrazów: atramentowy szkic boskiego człowieka z długą białą brodą trzymającego instrument, który wyglądał podejrzanie niczym chirurgiczna igła, sielankowy malunek oraz wizerunek królewskiego błazna. Wyglądało to na przypadkową zbieraninę, tak jakby wszystko, łącznie z meblami, zostało znalezione na wyprzedaży garażowej albo zwinięte wprost z ulicy.

Przy recepcji wisiało kilka wymownych napisów:

W HOLU PROSIMY NIE KORZYSTAĆ Z TELEFONÓW KOMÓRKOWYCH ANI NIE CZEKAĆ NA PACJENTÓW!!!!!! WSZYSTKIE PŁATNOŚCI ZA USŁUGI MEDYCZNE MUSZĄ ZOSTAĆ UREGULOWANE PRZED WIZYTĄ U LEKARZA!!!!!!

– Jestem umówiona na wizytę do doktora Baileya – powiedziałam.

Recepcjonistka bez uśmiechu, nie patrząc mi w oczy, pchnęła w moim kierunku podkładkę do pisania:

– Wypełnić to. Poczekać.

Szybko wypełniłam formularz. Już nigdy więcej historia mojego zdrowia nie będzie taka prosta. Zażywane leki? Nie. Alergie? Nie. Jakieś operacje lub przebyte choroby? Zatrzymałam się na tym. Jakieś pięć lat temu zdiagnozowano u mnie czerniaka w dolnej części pleców. Zrobiono to w fazie początkowej i wystarczył jedynie drobny zabieg, aby go usunąć. Żadnej chemioterapii, nic więcej. Wpisałam to. Mimo że doświadczyłam strachu przed rakiem już wcześniej, to pozostałam jednak nonszalancka, niektórzy stwierdziliby: niedojrzała, jeśli chodzi o własne zdrowie. Byłam zupełnym przeciwieństwem hipochondryka. Zazwyczaj musiałam odebrać kilka błagalnych telefonów od mojej mamy, zanim poszłam na wizytę kontrolną do lekarza, a więc była to wielka sprawa, że jestem tutaj z własnej woli i bez żadnego namawiania. Zmartwiony ton głosu mojego ginekologa przepełnił czarę. Potrzebowałam odpowiedzi.

Aby zachować spokój, zaczęłam obsesyjnie przyglądać się najdziwniejszemu i najbardziej kolorowemu z obrazów – zniekształconej abstrakcyjnie ludzkiej twarzy obrysowanej na czarno z jasnymi plamami podstawowych kolorów, czerwonymi źrenicami, żółtymi oczami, niebieskim podbródkiem i czarnym nosem niczym strzała, umieszczonym na czubku głowy. Twarz miała pozbawione uśmiechu wargi i obłąkane spojrzenie. Ten obraz miał utkwić w mojej pamięci, z jakichś powodów materializując się ponownie kilkanaście razy w ciągu najbliższych miesięcy, uspokajając mnie, zrażając do siebie i prowokując podczas moich najczarniejszych godzin. Okazało się później, że to obraz Joana Miró z 1978 roku, zatytułowany Carota (czyli po włosku marchewka).

– CALLAAHAANN – zaryczała pielęgniarka, niewłaściwie wymawiając moje nazwisko. Był to częsty, usprawiedliwiony błąd.

Podeszłam do niej, a ta wskazała mi drogę do pustego gabinetu, podając zielony fartuch. Chwilę później męski głos o skali barytonu zareagował za drzwiami na moje: „Puk, puk”. Doktor Saul Bailey był mężczyzną o wyglądzie dziadka, po siedemdziesiątce. Przedstawił się, wyciągając lewą dłoń, która była miękka, ale mocna. W mojej, mniejszej od jego, sprawiała wrażenie mięsistej, wymownej. Mówił szybko:

– A więc jesteś pacjentką Eliego – zaczął do wymienienia mojego ginekologa. – Powiedz mi, co się dzieje.

– Naprawdę nie wiem. Czuję dziwne odrętwienie. – Machnęłam przed nim lewą ręką, żeby mu zademonstrować. – I w stopie też.

– Hmmm – odparł, studiując moją kartę. – Chorowałaś na boreliozę?

– Nie. – Było coś w jego zachowaniu, że miałam ochotę go uspokoić i powiedzieć: zapomnijmy o wszystkim, nic mi nie jest. W jakiś sposób nie chciało się być dla niego ciężarem.

Skinął głową:

– Dobrze więc. Sprawdźmy to.

Przeprowadził typowe badanie neurologiczne, pierwsze z wielu setek, które miały nastąpić. Sprawdzał moje odruchy młoteczkiem, zwężał mi źrenice latarką, oceniał siłę mięśni, naciskając rękoma na moje wyciągnięte ramiona, i analizował koordynację, każąc mi zamykać oczy i dotykać palcami do nosa. Ostatecznie zanotował: „wszystko w normie”.

– Chciałbym pobrać krew, przeprowadzić rutynowe badania oraz zrobić rezonans magnetyczny. Nie widzę nic niepokojącego, ale chciałbym się upewnić – dodał.

Normalnie odłożyłabym rezonans na inny dzień, ale wówczas, zupełnie jak nie ja, postanowiłam go zrobić od razu. Młody, chudy laborant tuż po trzydziestce przywitał mnie w poczekalni i zaprowadził do przebieralni. Wprowadził do odosobnionej kabiny, podał bawełnianą koszulę i poinstruował mnie co do zdjęcia wszystkich ubrań i biżuterii, aby nie zakłócały pracy urządzeń. Po jego wyjściu złożyłam swoje ciuchy i włożyłam je do skrytki, podobnie jak pierścionek z 14-karatowego złota z hematytowym kocim okiem, prezent od ojczyma na ukończenie szkoły. W niektórych kulturach uważa się, że kamienie te potrafią odpędzać złe duchy. Laborant czekał na mnie przy przebieralni, uśmiechał się, prowadząc na rezonans, gdzie pomógł mi się ułożyć na łóżku, założył mi na głowę osłonę, opatulił kocem gołe nogi, a następnie wyszedł do sąsiadującego pokoju, by nadzorować całą procedurę.

Po półgodzinnym uporczywie powtarzającym się łoskocie wewnątrz urządzenia, usłyszałam z daleka głos laboranta:

– Dobra robota. Już po wszystkim.

Łóżko wysunęło się z maszynerii, a ja zdjęłam osłonę z głowy oraz koc i wstałam, czując się niekomfortowo jedynie w szpitalnej koszuli.

Technik uśmiechnął się do mnie, opierając o ścianę:

– Czym się zajmujesz?

– Jestem dziennikarką prasową – odpowiedziałam.

– Tak, a w której gazecie?

– „New York Post”.

– No co ty! Nigdy wcześniej nie spotkałem prawdziwego reportera – powiedział, prowadząc mnie to przebieralni.

Nic na to nie odparłam. Szybko założyłam ubranie i udałam się w stronę wind, aby uniknąć kolejnej rozmowy z technikiem, który według mnie był niezręcznie zalotny. Mimo że badanie było nieprzyjemne, to jednak rezonans niczym specjalnym się nie wyróżnia. Ale coś z całej tej procedury, zwłaszcza ta niewinna rozmowa z laborantem, pozostała mi na długo w pamięci, podobnie jak obraz Carota. Z biegiem czasu nieszkodliwe flirty technika zaowocowały dziwną wrogością urojoną w całości przez mój wzburzony mózg.

Dopiero parę godzin później, kiedy bezmyślnie próbowałam pokręcić swoim pierścionkiem na wciąż odrętwiałej lewej dłoni, zdałam sobie sprawę, co tak naprawdę złego zaszło podczas tego niepokojącego dnia. Zostawiłam swój pierścionek-talizman w tamtej skrytce.

– Czy to niepokojące, że nadal cały czas odczuwam mrowienie w ręce? – spytałam Angelę ponownie w pracy następnego dnia. – Po prostu czuję się odrętwiała i nie lubię siebie.

– Myślisz, że to grypa?

– Czuję się okropnie. Chyba mam gorączkę – odpowiedziałam, spoglądając na swój lewy palec pozbawiony pierścionka.

Moje nudności pasowały do odczuwanego niepokoju z powodu pierścionka. Prześladował mnie jego brak, ale nie mogłam zdobyć się na odwagę, aby zadzwonić do kliniki i usłyszeć, że zniknął. Irracjonalnie, zamiast tego trzymałam się tej pustej nadziei: Lepiej nie wiedzieć, przekonywałam samą siebie. Wiedziałam też, że będę zbyt chora, aby później pójść na koncert zespołu Stephena, The Morgues, do baru w Greenpoint na Brooklynie, co sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej.

Patrząc na mnie, Angela zaproponowała:

– Nie wyglądasz zbyt dobrze. Może odprowadzę cię do domu?

Normalnie nie przyjęłabym takiej propozycji, zwłaszcza że był piątkowy wieczór i goniły nas terminy, dlatego zwykle zostawaliśmy w redakcji aż do godziny 22.00 lub dłużej, ale było mi niedobrze, źle się czułam i byłam na siebie wściekła, więc pozwoliłam jej siebie odprowadzić. Droga, która powinna zająć pięć minut, trwała wówczas pół godziny, bo prawie co drugi krok musiałam się zatrzymywać, aby nie zwymiotować. Kiedy w końcu dotarłyśmy do mojego mieszkania, Angela kazała mi zadzwonić do lekarza, aby czegoś się dowiedzieć.

– To po prostu nie jest normalne. Już za długo jesteś chora – stwierdziła.

Wybrałam numer na infolinię dostępną po godzinach pracy i niedługo później odebrałam telefon od swojego ginekologa, doktora Rothsteina.

– Mamy dobre wieści. Wyniki rezonansu są w normie. Wykluczono też udar oraz zakrzep, dwie rzeczy, które, szczerze mówiąc, zaniepokoiły mnie w związku z twoją nową metodą antykoncepcji.

– To świetnie.

– Tak, ale chcę, żebyś na razie z niej zrezygnowała, tak dla stuprocentowej pewności – powiedział. Jedyną rzeczą, jaką wykazał rezonans, jest niewielkie powiększenie kilku węzłów chłonnych na szyi, co każe mi podejrzewać, że masz jakiegoś wirusa. To prawdopodobnie mononukleoza, choć nie mamy jeszcze wyników badań krwi na potwierdzenie tej diagnozy.

Prawie roześmiałam się na głos. Mononukleoza po dwudziestce. Angela patrzyła na mnie wyczekująco:

– To mononukleoza, Angela. Mononukleoza.

Napięcie zniknęło z jej twarzy, zaśmiała się.

– Żartujesz sobie ze mnie? Masz chorobę pocałunków? Niczym jakaś trzynastolatka?

Ciąg dalszy w wersji pełnej