Upadek Lewiatana. Cykl Expanse. Tom 9 - ebook

PRO­LOG

Naj­pierw był czło­wiek nazy­wa­jący się Win­ston Duarte. A potem prze­stał być.

Ostat­nie chwile były zwy­czajne. Sie­dział na sofie w swoim gabi­ne­cie w sercu Budynku Rzą­do­wego. Ekran na biurku – z lakoń­skiego drzewa desz­czo­wego, o ziar­nie jak w ska­łach osa­do­wych – wyświe­tlał tysiąc kon­ku­ru­ją­cych o jego uwagę rapor­tów. Zegar impe­rium powoli obra­cał try­bami, z każ­dym obro­tem koła czy­niąc mecha­nizm odro­binę gład­szym i pre­cy­zyj­niej­szym. Prze­glą­dał doty­czące bez­pie­czeń­stwa raporty z Aube­ronu, gdzie w reak­cji na prze­moc sepa­ra­ty­stów guber­na­tor zaczął rekru­to­wać miej­sco­wych do ukła­do­wych sił ochrony. Jego córka Teresa wybrała się na jedną z nie­le­gal­nych przy­gód poza teren budynku. Samotna natura wycie­czek, o któ­rych sądziła, że umy­kają czuj­nemu oku lakoń­skiej ochrony, była bar­dzo ważna dla jej roz­woju, a on trak­to­wał je nie tylko z łaska­wo­ścią, ale i z dumą. Dopiero nie­dawno powie­dział jej o zwią­za­nych z nią swo­ich pla­nach: miała do niego dołą­czyć jako druga pacjentka Paola Cor­ta­zara, by roz­sze­rzyć i pogłę­bić jej świa­do­mość podob­nie jak jego, zapew­nia­jąc życie może nie wieczne, ale przy­naj­mniej bar­dzo dłu­gie. Za sto lat wciąż będą prze­wo­dzić impe­rium ludz­ko­ści. Za tysiąc. Dzie­sięć tysięcy.

Jeśli.

Tutaj kryła się potworna pre­sja. Wszech­po­tężne „jeśli”. Jeśli zwal­czy powszechne wśród ludzi samo­za­do­wo­le­nie. Jeśli prze­kona olbrzy­mią, nie­spójną masę ludz­ko­ści, że muszą pod­jąć dzia­ła­nia, by unik­nąć losu poprzed­ni­ków. Albo zro­bią, co będzie konieczne do zro­zu­mie­nia i poko­na­nia ciem­no­ści po trze­ciej stro­nie pier­ścieni wrót, albo zginą z jej ręki.

Eks­pe­ry­menty w ukła­dzie Tecoma były takie same jak wszel­kie kry­tyczne kroki w całych dzie­jach ludz­ko­ści, od kiedy tylko pierw­szy ssak posta­no­wił sta­nąć na tyl­nych nogach, by wysu­nąć głowę ponad trawę. Jeśli się uda, znowu wszystko zmieni. Wszystko zmie­niało wszystko, co było wcze­śniej. I była to naj­mniej zaska­ku­jąca rzecz w życiu.

W swo­ich ostat­nich chwi­lach się­gał po her­batę, ale dzięki jed­nemu z nowych zmy­słów otrzy­ma­nych od dok­tora Cor­ta­zara dostrzegł, że dzba­nek już wystygł. Świa­do­mość wibra­cji mole­ku­lar­nych była ana­lo­giem fizycz­nego uczu­cia cie­pła – reje­stro­wała tę samą mate­rialną rze­czy­wi­stość – ale zwy­kły ludzki zmysł był jak dziecko gra­jące na pisz­czałce w porów­na­niu z potężną, sym­fo­niczną świa­do­mo­ścią Duarte.

Nad­szedł ostatni moment.

W jed­nej chwili, mię­dzy decy­zją o wezwa­niu poko­jo­wego ze świe­żym dzban­kiem her­baty i się­gnię­ciem do przy­ci­sku inter­komu, umysł Win­stona Duarte został zdmuch­nięty jak stóg słomy w hura­ga­nie.

Był tam ból – mnó­stwo bólu – i strach. Ale nie został nikt, kto mógłby je czuć, więc szybko wyga­sły. Nie było świa­do­mo­ści, żad­nego wzoru, nikogo, kto mógłby myśleć myślami, które wzbie­rały i przy­ga­sały. Coś deli­kat­niej­szego – wdzięcz­niej­szego, bar­dziej wyszu­ka­nego – zgi­nę­łoby. Stru­mień nar­ra­cyjny uwa­ża­jący się za Win­stona Duarte został roze­rwany na strzępy, ale nie stało się tak z gosz­czą­cym go cia­łem. Deli­katne prze­pływy ener­gii w ciele wpa­dły w burzę nie­wi­docz­nych tur­bu­len­cji, która roze­rwała ich spój­ność. A potem, nie­zau­wa­żone przez nikogo, zaczęły powoli zwal­niać i się uspo­ka­jać.

Trzy­dzie­ści bilio­nów komó­rek jego ciała wciąż pobie­rało tlen ze zło­żo­nego płynu nazy­wa­nego krwią. Struk­tury będące neu­ro­nami odtwa­rzały powią­za­nia ze sobą, jak kum­ple od kie­li­cha w pod­świa­do­mej syn­chro­ni­za­cji razem uno­szący kufle. Było coś, czego nie było. Nie to co poprzed­nio, ale w pozo­sta­wio­nej pustej prze­strzeni zaczęło osia­dać coś nowego. Taniec, nie tan­cerz. Wir, nie woda. Nie osoba. Nie umysł. Ale coś.

Kiedy świa­do­mość wró­ciła, naj­pierw poja­wiła się w kolo­rach. Nie­bie­ski, choć bez słowa na nie­bie­skość. Potem czer­wień. Potem biel, która rów­nież coś zna­czyła. Frag­ment poję­cia. Śnieg.

Poja­wiła się radość i utrzy­mała się dłu­żej niż strach. Głę­bo­kie, pul­su­jące uczu­cie zachwytu nio­sło się bez niczego, co mogłoby je nieść. Wzory poja­wiały się i gasły, zbie­rały się i roz­pa­dały. Nie­liczne, które roz­pa­dały się wol­niej, cza­sami wcho­dziły w rela­cje ze sobą i cza­sami dzięki temu utrzy­my­wały się dłu­żej.

Jak dziecko powoli mapu­jące dotyk, wzrok i kine­ste­zję w coś, czego nie nazy­wano jesz­cze „stopą”, strzępki świa­do­mo­ści doty­ka­jące świata zaczęły się for­mo­wać coś w rodzaju zro­zu­mie­nia. Coś poczuło wła­sną nie­mra­wość, bru­talną fizycz­ność wpy­cha­jącą che­mi­ka­lia w olbrzy­mie prze­strze­nie mię­dzy komór­kami. Czuło surowe, otwarte wibra­cje ota­cza­jące łączące światy pier­ście­nie wrót i myślało o nich jak o otar­ciach i wrzo­dach. Coś czuło. Coś myślało. Przy­po­mniało sobie, jak pamię­tać, a potem zapo­mniało.

Był jakiś powód, jakiś cel. Coś uza­sad­niało potwor­no­ści, by unik­nąć jesz­cze gor­szych. Zdra­dził swój naród. Spi­sko­wał prze­ciwko miliar­dom. Ska­zał na śmierć lojal­nych wzglę­dem sie­bie ludzi. Był powód. Przy­po­mniał go sobie. Zapo­mniał. Na nowo odkrył wspa­niały blask żółci i poświę­cił się czy­stemu doświad­cza­niu go.

Sły­szał głosy i sym­fo­nie. Odbie­rał je jak kwa­ka­nie. Zasko­czyło go odkry­cie ist­nie­nia i że to on. Było coś, co powi­nien zro­bić. Ura­to­wać ludz­kość. Coś nie­do­rzecz­nie wiel­kiego w tym stylu.

Zapo­mniał.

„Wróć. Tatu­siu, wróć do mnie”.

Jak kiedy była nie­mow­lę­ciem i spała u jego boku, sku­pił się na niej z przy­zwy­cza­je­nia. Jego córka zakwi­liła, a on pod­niósł się, by nie musiała tego robić żona. Trzy­mała dłoń w jego dłoni. Coś powie­działa. Nie pamię­tał słów, więc cof­nął się w cza­sie do chwili, gdy je wypo­wia­dała. „Dok­tor Cor­ta­zar? On mnie zabije”.

To nie wyda­wało się wła­ściwe. Nie wie­dział dla­czego. Burza w innym miej­scu była gło­śna i cicha, i gło­śna. To było powią­zane. Miał ich ura­to­wać przed czymś kry­ją­cym się w tej burzy, przed czymś, co było burzą. Albo przed ich wła­sną, zbyt ludzką naturą. Ale jego córka była tutaj i była inte­re­su­jąca. Widział cier­pie­nie prze­pły­wa­jące przez jej mózg, przez całe ciało. Ból w jej krwi roz­no­sił się wonią w powie­trzu wokół niej i chciał. Chciał ją uspo­koić, pocie­szyć. Chciał napra­wić wszystko, co było z nią nie tak. Jed­nakże dużo cie­kaw­sze było to, że pierw­szy raz _chciał._

Dziwne wra­że­nie czu­cia takich rze­czy pobu­dziło jego uwagę i się roz­pro­szył. Trzy­mał jej dłoń i błą­dził. Kiedy wró­cił, wciąż trzy­mał jej dłoń, ale była kimś innym. „Musimy pana tylko zeska­no­wać, sir. To nie będzie bolało”.

Przy­po­mniał sobie dok­tora Cor­ta­zara. „On mnie zabije”_._ Ode­słał Cor­ta­zara, pcha­jąc puste miej­sca mię­dzy dro­bin­kami two­rzą­cymi jego fizyczny byt, a czło­wiek zawi­ro­wał jak pył. Pro­szę. Pro­blem roz­wią­zany. Wysi­łek zmę­czył go i spra­wił, że ciało zabo­lało. Pozwo­lił sobie odpły­nąć, choć zauwa­żył, że odpły­nął mniej. Jego układ ner­wowy został strza­skany, ale upar­cie się odtwa­rzał. Ciało upie­rało się, że nawet jeśli nie mógł ist­nieć, mógł ist­nieć. Podzi­wiał tę upartą odmowę pod­da­nia się śmierci, jakby to było coś nie­za­leż­nego od niego. Czy­sta bez­myśl­ność i fizyczny impuls par­cia dalej, deter­mi­na­cja każ­dej komórki do dal­szego funk­cjo­no­wa­nia, zatwar­działa potrzeba kon­ty­nu­acji egzy­sten­cji, która nawet nie wyma­gała woli. To wszystko coś zna­czyło. Było ważne. Musiał tylko przy­po­mnieć sobie jak. Miało to coś wspól­nego z jego córką. Miało jakiś zwią­zek z zapew­nie­niem jej bez­pie­czeń­stwa.

Przy­po­mniał sobie. Przy­po­mniał sobie bycie czło­wie­kiem kocha­ją­cym swoje dziecko, więc przy­po­mniał sobie bycie czło­wie­kiem. Co było liną sil­niej­szą niż ambi­cja, która zbu­do­wała impe­rium. Przy­po­mniał sobie, że uczy­nił się czymś innym niż czło­wiek. Czymś wię­cej. I zro­zu­miał, jak jego obca siła rów­nież go osła­biła. Jak pry­mi­tywna i nie­ape­tyczna glina ciała powstrzy­mała go przed ani­hi­la­cją. Miecz, który ściął miliardy anio­łów, tylko nie­znacz­nie prze­szko­dził naczel­nym w ich bań­kach metalu i powie­trza. A czło­wiek zwany Win­ston Duarte, w pół drogi mię­dzy anio­łem a małpą, został roz­bity, ale nie zabity. Odłamki odna­la­zły drogę powrotną.

Był też ktoś inny. Czło­wiek z wyschnię­tymi stru­mie­niami w umy­śle. Jesz­cze jeden zmie­niony czło­wiek. James Hol­den, wróg dzie­lący z nim wroga, jesz­cze zanim Win­ston Duarte został roz­bity, a dzięki roz­bi­ciu stał się.

Z nie­skoń­czo­nym wysił­kiem i sta­ra­niem ścią­gał nie­moż­liwy bez­miar i zło­żo­ność swo­jej świa­do­mo­ści w coraz mniej­szy obszar, sku­pia­jąc się w to, czym był. Nie­bie­ski wyblakł w kolor znany mu, gdy był czło­wie­kiem. Przy­ga­sło uczu­cie sza­le­ją­cej tuż po dru­giej stro­nie burzy, prze­mocy i zagro­że­nia. Poczuł cie­płe, pach­nące żela­zem mięso swo­jej dłoni, która niczego nie trzy­mała. Otwo­rzył oczy, zwró­cił się do ste­ro­wa­nia inter­ko­mem i otwo­rzył połą­cze­nie.

– Kelly – powie­dział. – Czy możesz przy­nieść mi świeży dzba­nek her­baty?

Cisza trwała kró­cej, niż można się było spo­dzie­wać, wziąw­szy pod uwagę oko­licz­no­ści.

– Tak jest, sir – odpo­wie­dział Kelly.

– Dzię­kuję. – Duarte się roz­łą­czył.

W jego gabi­ne­cie umiesz­czono łóżko medyczne z napo­wie­trza­nym mate­ra­cem pian­ko­wym zapo­bie­ga­ją­cym odle­ży­nom, ale sie­dział przy biurku, jakby ni­gdy go nie opusz­czał. Skon­tro­lo­wał swoje ciało, zauwa­ża­jąc jego sła­bość. Wychu­dze­nie mię­śni. Wstał, zaci­snął ręce za ple­cami i ruszył w stronę okna by spraw­dzić, czy zdoła do niego dotrzeć. Zdo­łał.

Na zewnątrz padał lekki, stu­ka­jący w szyby deszcz. Na chod­ni­kach powsta­wały kałuże, a trawa była jasna i czy­sta. Się­gnął do Teresy i ją zna­lazł. Nie było jej w pobliżu, ale nie czuła się zagro­żona. Jakby znowu obser­wo­wał ją, jak włó­czy się po oko­licy, tylko tym razem bez sztucz­nych socze­wek kamer. Odczu­wał do niej wielką miłość i sła­bość. Oce­aniczną. Ale to nie było pilne. Naj­czyst­szym wyra­zem jego miło­ści była praca, więc zwró­cił się do niej, jakby to był każdy zwy­kły dzień.

Jak zawsze na początku każ­dego dnia, Duarte wywo­łał pod­su­mo­wa­nie naj­waż­niej­szych infor­ma­cji. Zwy­kle miało jedną stronę, tym razem był to wielki tom. Prze­sor­to­wał kate­go­rie, wycią­ga­jąc wątki doty­czące sta­tusu ruchu przez prze­strzeń wrót.

Ujmu­jąc to łagod­nie, pod jego nie­obec­ność nie działo się naj­le­piej. Naukowe raporty z utraty sta­cji Medyna i _Cyklona_. Ana­lizy woj­skowe oblę­że­nia Lako­nii i utraty plat­form kon­struk­cyj­nych. Pod­su­mo­wa­nia wywia­dow­cze nasi­la­ją­cej się opo­zy­cji pośród sze­roko roz­pro­szo­nych ukła­dów zaję­tych przez ludz­kość i wysił­ków admi­rała Trejo mają­cych na celu utrzy­ma­nie impe­rium bez niego.

Nie­długo po śmierci jej mamy był taki moment, gdy Teresa posta­no­wiła zro­bić mu śnia­da­nie. Była młoda i tak nie­zdarna, zatem zawio­dła. Pamię­tał skórkę chleba z wielką stertą dżemu i kawał­kiem nie­sto­pio­nego masła na wierz­chu. Połą­cze­nie ambi­cji, uczu­cia i tra­gi­zmu było na swój spo­sób piękne. Był to rodzaj wspo­mnie­nia, które prze­trwało, bo miłość i zawsty­dze­nie tak dosko­nale do sie­bie paso­wały. Teraz było podob­nie.

W tej chwili dys­po­no­wał jasną świa­do­mo­ścią prze­strzeni wrót. Sły­szał jej echa w mate­rii rze­czy­wi­sto­ści, jakby przy­kła­dał ucho do pokładu statku, by poznać stan sil­nika. Furia wroga była teraz dla niego tak oczy­wi­sta, jakby mógł sły­szeć jego głos. Wrza­ski roz­dzie­ra­jące coś nie­bę­dą­cego powie­trzem w czymś, co nie było cza­sem.

– Admi­rale Trejo – ode­zwał się, a Anton drgnął.

***

To był piąty tydzień połą­czo­nego tournée pra­so­wego i ponow­nego pod­boju układu Sol. Sie­dział w swo­jej kabi­nie zmę­czony po całym dniu ści­ska­nia dłoni i roz­mów z lokal­nymi przy­wód­cami i urzęd­ni­kami. Był widoczną twa­rzą pra­wie oba­lo­nego impe­rium i pil­no­wał, by nikt nie zorien­to­wał się, jak bli­sko zna­leźli się utraty wszyst­kiego. Po dłu­gich tygo­dniach lotu z dużym cią­giem z Lako­nii było to wyczer­pu­jące. Pra­gnął jedy­nie moc­nego drinka i ośmiu godzin w łóżku. Albo dwu­dzie­stu. Zamiast tego pro­wa­dził roz­mowę wideo z sekre­ta­rzem gene­ral­nym Duche­tem i jego mar­sjań­skim odpo­wied­ni­kiem: obaj byli na Lunie, dosta­tecz­nie bli­sko, by opóź­nie­nie świa­tła nie prze­szka­dzało w roz­mo­wie. Poli­tycy kła­mali z sze­ro­kimi uśmie­chami, Trejo z rów­nie sze­ro­kim uśmie­chem gro­ził.

– Oczy­wi­ście rozu­miemy koniecz­ność jak naj­szyb­szego uru­cho­mie­nia stoczni orbi­tal­nych. Odbu­dowa naszej wspól­nej obrony jest klu­czowa – powie­dział Duchet. – Jed­nakże, bio­rąc pod uwagę bez­pra­wie, jakie zapa­no­wało po ostat­nim ataku na Lako­nię, naszym głów­nym prio­ry­te­tem jest zapew­nie­nie bez­pie­czeń­stwa tym pla­ców­kom. Potrze­bu­jemy jakiejś gwa­ran­cji, że pań­skie okręty będą w sta­nie ochro­nić te cenne aktywa. Nie chcemy malo­wać na sobie wiel­kich tarcz, do któ­rych będzie mogło strze­lać pod­zie­mie.

_Wła­śnie sko­pali wam tyłek, znisz­czyli fabryki i stra­ci­li­ście dwa naj­po­tęż­niej­sze okręty bojowe, a teraz sta­ra­cie się utrzy­mać impe­rium w cało­ści. Czy macie dość jed­no­stek, by zmu­sić nas do pracy dla was?_

– To prawda, że odnie­śli­śmy pewne straty – Trejo prze­cią­gał słowa, jak robił to cza­sem w gnie­wie. – Ale nie ma powodu do nie­po­koju. Mamy wię­cej, niż trzeba, nisz­czy­cieli klasy _Pul­sar_, by zapew­nić pełne bez­pie­czeń­stwo w ukła­dzie Sol.

_Wła­śnie pod­bi­łem was na nowo z dwiema dzie­siąt­kami tych okrę­tów i mam od groma wię­cej takich, które mogę tu ścią­gnąć, jeśli będzie potrzeba, więc, do cho­lery, rób­cie, co wam każę._

– Miło mi to sły­szeć – odpo­wie­dział mar­sjań­ski pre­mier. – Pro­szę prze­ka­zać wyso­kiemu kon­su­lowi, że doło­żymy wszel­kich sta­rań, by dotrzy­mać har­mo­no­gramu pro­duk­cji.

_Pro­szę nie robić nalo­tów dywa­no­wych na nasze mia­sta._

– Prze­każę mu – zapew­nił Trejo. – Wysoki kon­sul bar­dzo sobie ceni wasze wspar­cie i lojal­ność.

_Duarte to śli­niący się idiota, ale jeśli dacie mi okręty do utrzy­ma­nia impe­rium w cało­ści, nie będę musiał nisz­czyć waszych cho­ler­nych pla­net i może wszy­scy wygramy._

Trejo zamknął połą­cze­nie i odchy­lił się na krze­śle. Wzy­wała go cze­ka­jąca w szafce butelka whi­sky, choć łóżko było dużo gło­śniej­sze. Nie miał czasu na żadne z nich. Pod­zie­mie wciąż spra­wiało kło­poty w tysiąc trzy­stu ukła­dach gwiezd­nych. A to tylko ludzki pro­blem. Do tego docho­dziły wrota i coś w nich, co cią­gle wyłą­czało ludz­kie umy­sły w całych ukła­dach jed­no­cze­śnie i szu­kało spo­so­bów na znisz­cze­nie ludz­ko­ści.

Nie ma spo­czynku dla nik­czem­nych. Ani pokoju dla pra­wych.

– Połącz mnie z przed­sta­wi­cie­lem Sto­wa­rzy­sze­nia Świa­tów w ukła­dzie Sol. Nie pamię­tam jej nazwi­ska – powie­dział. Usły­szał go tylko sta­tek.

ŁĄCZĘ, bły­snęło na ekra­nie.

Czas na kolejne kłam­stwa z uśmie­chem. Kolejne zawo­alo­wane groźby. Wię­cej – użył tego słowa jak prze­kleń­stwa – dyplo­ma­cji.

– Admi­rale Trejo – roz­legł się głos za jego ple­cami.

Był zna­jomy, ale tak nie­spo­dzie­wany, że jego umysł miał pro­blem z przy­pi­sa­niem go do osoby. Na moment opa­dło go irra­cjo­nalne prze­ko­na­nie, że to jego adiu­tant sie­dział przez cały czas ukryty w tym pokoju i dopiero teraz posta­no­wił się ujaw­nić.

– Anton. – Teraz głos był niż­szy i pobrzmie­wał w nim przy­ja­ciel­ski ton.

Trejo odwró­cił się na krze­śle twa­rzą do pokoju. Koło łóżka stał Win­ston Duarte, z rękami zło­żo­nymi za ple­cami. Miał na sobie luźną koszulę, czarne spodnie i był boso. Włosy miał zmierz­wione, jakby dopiero przed chwilą się obu­dził. I wyglą­dał, jakby fak­tycz­nie tam był.

– Alarm bez­pie­czeń­stwa – rzu­cił Trejo. – Ten pokój. Pełna kon­trola.

Duarte zro­bił zbo­lałą minę.

– Anton – powtó­rzył.

Sta­tek w ciągu mili­se­kund prze­świe­tlił każdy mili­metr jego kabiny, szu­ka­jąc kogo­kol­wiek lub cze­go­kol­wiek, czego nie powinno tam być. Ekran zgło­sił, że w pomiesz­cze­niu nie ma żad­nych urzą­dzeń pod­słu­cho­wych, nie­bez­piecz­nych che­mi­ka­liów ani nie­au­to­ry­zo­wa­nej tech­no­lo­gii. Był jedyną osobą w środku. Sta­tek zapy­tał, czy chce wezwać uzbro­jony per­so­nel.

– Czy mam udar? – zapy­tał zjawę.

– Nie – zapew­nił Duarte. – Choć pew­nie powi­nie­neś tro­chę wię­cej sypiać. – Duch w jego pokoju nie­mal prze­pra­sza­jąco wzru­szył ramio­nami. – Słu­chaj, Anton. Zro­bi­łeś wszystko, o co mógł­bym cię pro­sić, by utrzy­mać impe­rium w cało­ści. Czy­ta­łem raporty. Wiem, jak trudna była ta praca.

– Cie­bie tu nie ma – oświad­czył Trejo, wspie­ra­jąc się na jedy­nej moż­li­wej rze­czy­wi­sto­ści wobec kłamstw zgła­sza­nych mu przez zmy­sły.

– Zna­cze­nie słowa „tutaj” stało się dla mnie dziw­nie ela­styczne – zgo­dził się Duarte. – I choć bar­dzo doce­niam twoją pracę, możesz teraz odpo­cząć.

– Nie, to jesz­cze nie koniec. Ja wciąż wal­czę, by utrzy­mać impe­rium w cało­ści.

– I naprawdę to doce­niam. Bar­dzo. Ale wybra­li­śmy nie­wła­ściwą drogę. Potrze­buję tro­chę spo­koju, żeby to sobie prze­my­śleć, i teraz wszystko widzę wyraź­niej. Wszystko będzie dobrze.

Potrzeba usły­sze­nia tych słów – uwie­rze­nia w nie – zalała Trejo jak powódź. Uczu­cie było potęż­niej­sze, niż gdy pierw­szy raz poca­ło­wała go kochanka.

Duarte pokrę­cił głową z roz­ba­wio­nym i melan­cho­lij­nym uśmie­chem.

– Stwo­rzy­li­śmy razem impe­rium obej­mu­jące galak­tykę. Kto by pomy­ślał, że mie­li­śmy zbyt cia­sną wizję?

Obraz, złu­dze­nie, pro­jek­cja… Cokol­wiek to było, znik­nęło nagle jak pomi­nięta klatka w fil­mie.

– Ożeż kurwa! – rzu­cił w pustkę Trejo. Na ekra­nie jego biurka wciąż bły­skał alarm bez­pie­czeń­stwa. Ude­rzył dło­nią w przy­cisk łącz­no­ści.

– Sir – zare­ago­wał ofi­cer dyżurny. – Mamy aktywny alarm z pań­skiej kajuty. Czy chce pan…?

– Macie pięć minut na przy­go­to­wa­nie mak­sy­mal­nego ciągu do wrót.

– Sir?

– Włą­czyć alarm – rzu­cił Trejo. – I umieść­cie wszyst­kich na pry­czach. Musimy wró­cić na Lako­nię. Natych­miast.ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Jim

– Namie­rzył nas – powie­dział Aleks. Zro­bił to lek­kim, nie­mal śpiew­nym gło­sem, zna­czą­cym, że jego zda­niem było już po nich.

Sie­dzący na mostku z mapą tak­tyczną układu Kro­nosa na ekra­nie i ser­cem biją­cym w przy­śpie­szo­nym tem­pie Jim pró­bo­wał się z nim nie zgo­dzić.

– To, że puka, nie zna­czy, że wie, kto sie­dzi w domu. Zacho­wujmy się dalej tak, jak się zacho­wu­jemy.

_Rosy­nant_ uda­wał mały frach­to­wiec, klasę stat­ków, któ­rych w ukła­dzie Kro­nosa było cał­kiem sporo. Naomi prze­stro­iła Epste­ina do nie­opty­mal­nego dzia­ła­nia aku­rat na tyle, by zmie­nić cha­rak­te­ry­stykę ich sil­nika bez gene­ro­wa­nia zbyt dużej ilo­ści reszt­ko­wego cie­pła. Zestaw dodat­ko­wych płyt przy­spa­wa­nych do kadłuba w stoczni ruchu oporu w ukła­dzie Har­risa zmie­nił ich syl­wetkę, a strużka cie­kłego wodoru pom­po­wa­nego powoli przez górną część statku zmie­niała ich pro­fil ter­miczny. Gdy Naomi oma­wiała z nim plan kamu­flażu, wyda­wał się wszech­stronny. Nie­stety przy groź­bie prze­mocy Jim czuł się nagi.

Fre­gata prze­ciw­nika nazy­wała się _Czarna kania_. Choć mniej­sza od nisz­czy­cieli klasy _Burza_, i tak była dobrze uzbro­jona i dys­po­no­wała samo­na­pra­wia­ją­cym się kadłu­bem, dzięki któ­remu lakoń­skie statki były trudne do znisz­cze­nia. Sta­no­wiła ele­ment grupy prze­szu­ku­ją­cej wszyst­kie zamiesz­kane układy za Teresą Duarte, zbie­głą córką wyso­kiego kon­sula Win­stona Duarte, dzie­dziczką impe­rium i, chwi­lowo, prak­ty­kantką mecha­nika na _Rosy­nan­cie_.

Nie był to pierw­szy raz, gdy fre­gata poja­wiła się w oko­licy.

– Robią coś wię­cej? – zapy­tał Jim.

– Tylko sygnał z lidaru – odpo­wie­dział Aleks. – Myślisz, że powi­nie­nem roz­grzać pukawkę, tak na wszelki wypa­dek?

„Tak, zróbmy to”, chciał już powie­dzieć Jim, gdy zamiast niego odpo­wie­działa Naomi.

– Nie. Są dowody na to, że ich czuj­niki naj­now­szej gene­ra­cji mogą roz­po­zna­wać kon­den­sa­tory dział szy­no­wych.

– To nie­spra­wie­dliwe – sko­men­to­wał Jim. – To, co załoga robi z kon­den­sa­to­rem swo­jego działa szy­no­wego w pry­wat­no­ści wła­snego statku, nie powinno nikogo obcho­dzić.

W gło­sie Naomi usły­szał uśmiech.

– Choć zga­dzam się co do zasady, zostawmy broń wyłą­czoną do czasu, aż będzie potrzebna.

– Potwier­dzam – rzu­cił Aleks.

– Wciąż żad­nego dal­szego kon­taktu? – zapy­tał Jim, choć miał dostęp do tych samych dzien­ni­ków co Aleks.

– Żad­nej łącz­no­ści.

Kro­nos nie był do końca mar­twym ukła­dem. Tutej­sza gwiazda była duża i szybko się spa­lała. Kie­dyś w jej eko­stre­fie znaj­do­wała się życio­dajna pla­neta – przy­naj­mniej miała dość życia, by pro­to­mo­le­kuła zdo­łała prze­jąć bio­masę potrzebną do zbu­do­wa­nia pier­ście­nia wrót. Jed­nakże w dziw­nych tysiąc­le­ciach, jakie upły­nęły od ich powsta­nia do odkry­cia przez ludz­kość, eko­strefa się prze­mie­ściła. Ory­gi­nalna pla­neta z miej­sco­wym życiem nie została jesz­cze do końca pochło­nięta przez gwiazdę, ale jej oce­any wygo­to­wały się w pustkę i odle­ciały razem z atmos­ferą. Jedyne miej­scowe życie w ukła­dzie Kro­nosa tliło się na mokrym księ­życu zewnętrz­nego gazo­wego olbrzyma, ale skła­dało się w zasa­dzie wyłącz­nie z zaja­dle ze sobą kon­ku­ru­ją­cych połaci ple­śni wiel­ko­ści kon­ty­nen­tów.

Ze strony ludz­ko­ści w ukła­dzie miesz­kało około dzie­się­ciu tysięcy gór­ni­ków roz­pro­szo­nych mię­dzy trzy­dzie­ści dwa aktywne ośrodki. Kor­po­ra­cje, spon­so­ro­wane przez rządy grupy inte­re­sów, nie­za­leżni skocz­ko­wie skalni i bluź­nier­cze prawne hybrydy ich wszyst­kich zbie­rały pal­lad z boga­tych w niego aste­roid i wysy­łały go do każ­dego, kto wciąż budo­wał wymien­niki powie­trza lub pra­co­wał przy pro­jek­tach ter­ra­for­ma­cji.

Czyli do każ­dego.

W daw­nych cza­sach Kro­nos znaj­do­wał się na zadu­piu Związku Trans­por­to­wego, potem na zadu­piu Impe­rium Lakoń­skiego, a teraz nikt tak na prawdę nie wie­dział, czym był. W całej sieci wrót były setki podob­nych mu ukła­dów: miej­sca jesz­cze nie­zdolne do samo­dziel­nego utrzy­ma­nia się lub wcale tego nie­pla­nu­jące, sku­pione raczej na wyko­pa­niu sobie wła­snej eko­no­micz­nej niszy niż two­rze­niu jakiejś szer­szej koali­cji. W tego typu ukła­dach pod­zie­mie zwy­kle mogło ukry­wać i napra­wiać swoje statki, pla­nu­jąc, co robić dalej. Na mapie tak­tycz­nej wokół gniew­nej gwiazdy niczym pyłki na wio­snę wiro­wały aste­ro­idy ozna­czone orbi­tami, pozio­mem zba­da­nia, skła­dem i sta­nem praw­nym. Statki dzie­siąt­kami sku­piały się w oko­li­cach ośrod­ków wydo­byw­czych i pomia­ro­wych, a do tego cał­kiem sporo leciało samot­nie mię­dzy pla­ców­kami lub z misją zebra­nia wody na masę odrzu­tową i osłonę prze­ciw pro­mie­nio­wa­niu.

_Czarna kania_ prze­le­ciała przez wrota trzy dni wcze­śniej, stor­pe­do­wała prze­kaź­nik radiowy ruchu oporu na powierzchni wrót, a potem utrzy­my­wała łagodny ciąg, by pozo­stać w miej­scu jak bram­karz przed pre­ten­sjo­nal­nym noc­nym klu­bem. Pier­ście­nie wrót nie tyle orbi­to­wały wokół gwiazd, ile utrzy­my­wały się w sta­łej pozy­cji, jakby zawie­szono je na hakach w próżni. Co nie było ich naj­dziw­niej­szą cechą. Jim pozwo­lił sobie na nadzieję, że znisz­cze­nie pod­ziem­nego prze­kaź­nika okaże się całym dzia­ła­niem _Kani_. Że wróg zakoń­czy swój akt drob­nego wan­da­li­zmu i odpie­przy się, żeby odciąć meta­fo­ryczne druty tele­grafu w jakimś innym ukła­dzie.

Został, ska­nu­jąc układ. Szu­ka­jąc ich. Szu­ka­jąc Teresy.

I Naomi, prak­tycz­nej przy­wód­czyni pod­zie­mia. Oraz jego.

Na ekra­nie łącz­no­ści poja­wiła się zie­lona kon­tro­lka nad­cho­dzą­cej trans­mi­sji i Jima ści­snęło w żołądku. Przy obec­nej odle­gło­ści bitwa nie nade­szłaby jesz­cze przez wiele godzin, ale ude­rze­nie adre­na­liny zadzia­łało, jakby ktoś wystrze­lił z pisto­letu. Strach był tak silny i prze­możny, że nie dostrzegł niczego dziw­nego.

– Trans­mi­sja sze­ro­ko­pa­smowa – zauwa­żył Aleks przez inter­kom z pokładu wyżej. – Dziwne, że to nie wiązka kie­run­kowa… Chyba nie mówi do nas.

Jim otwo­rzył kanał.

W gło­sie kobiety pobrzmie­wał pozba­wiony emo­cji for­ma­lizm, będący odpo­wied­ni­kiem akcentu lakoń­skich sił zbroj­nych.

– …Dzia­ła­nie ofen­sywne i sto­sow­nie potrak­to­wana. Wia­do­mość będzie powta­rzana. Mówi _Czarna kania_ do zare­je­stro­wa­nego frach­towca _Nie­trwały zbiór_. Z roz­kazu lakoń­skich sił zbroj­nych wyłącz­cie sil­nik i przy­go­tuj­cie się do wej­ścia na pokład i inspek­cji. Odmowa wyko­na­nia pole­ce­nia zosta­nie uznana za dzia­ła­nie ofen­sywne i sto­sow­nie potrak­to­wana. Wia­do­mość będzie powta­rzana…

Jim prze­fil­tro­wał mapę tak­tyczną. _Nie­trwały zbiór_ znaj­do­wał się około trzy­dzie­stu stopni w stronę kie­runku obrotu wzglę­dem _Rosa_ i leciał w kie­runku roz­le­głego, gniew­nego słońca. Jeśli ode­brali wia­do­mość, jesz­cze nie wyko­nali pole­ce­nia.

– Czy to jeden z naszych? – zapy­tał Jim.

– Nie – odpo­wie­działa Naomi. – Jest opi­sany jako wła­sność Davida Cal­ras­siego z Bara Gaon. Nic o nim nie wiem.

Przy aktu­al­nym opóź­nie­niu świa­tła powinni byli ode­brać roz­kazy _Czar­nej kani_ dzie­sięć minut wcze­śniej niż _Rosy­nant_. Jim wyobra­ził sobie jakieś inne załogi pani­ku­jące z powodu ode­bra­nia nie­chcia­nej wia­do­mo­ści. Cokol­wiek się teraz sta­nie, _Rosy­nant_ przy­naj­mniej na razie zszedł z celow­nika. Chciałby móc poczuć tro­chę głęb­szą ulgę.

Jim odpiął się od pry­czy prze­cią­że­nio­wej i odwró­cił. Łoży­ska zasy­czały, prze­su­wa­jąc się pod jego masą.

– Idę na chwilę do kam­buza – rzu­cił.

– Mi też przy­nieś kawę – popro­sił Aleks.

– O nie, nie kawę. Może tro­chę rumianku albo cie­płego mleka. Potrze­buję cze­goś łago­dzą­cego i nie­agre­syw­nego.

– Brzmi nie­źle – sko­men­to­wał Aleks. – Ale kiedy zmie­nisz zda­nie i weź­miesz kawę, to weź też jedną dla mnie.

W win­dzie Jim oparł się o ścianę i cze­kał, by jego serce prze­stało sza­leć. Tak wła­śnie zaczy­nały się ataki serca, prawda? Puls przy­śpie­sza­jący coraz bar­dziej i bar­dziej, aż pękało coś klu­czo­wego. Pew­nie nie miał racji, ale tak wła­śnie się czuł. I to cały czas.

Było już lepiej. Łatwiej. Auto­ma­tyczny lekarz był w sta­nie nad­zo­ro­wać odrasta­nie bra­ku­ją­cych zębów. Poza upo­ko­rze­niem wyni­ka­ją­cym z koniecz­no­ści mem­ła­nia dzią­słami jak nie­mowlę to poszło cał­kiem dobrze. Kosz­mary były już jego sta­rymi zna­jo­mymi. Zaczęły się jesz­cze na Lako­nii, gdy wciąż był więź­niem wyso­kiego kon­sula Duarte. Spo­dzie­wał się, że po uwol­nie­niu zaczną wyga­sać, ale tak naprawdę się nasi­lały. Naj­now­szą wer­sją było bycie pogrze­ba­nym żyw­cem, choć czę­ściej kosz­mary pole­gały na uko­cha­nej oso­bie mor­do­wa­nej w sąsied­nim pokoju, pod­czas gdy on nie potra­fił wpi­sać kodu do zamka dość szybko, bo ją ura­to­wać. Albo miał pod skórą paso­żyta i pró­bo­wał zna­leźć spo­sób na wycię­cie go. Albo lakoń­scy straż­nicy przy­cho­dzili go bić i znowu wybi­jali mu zęby. Jak w rze­czy­wi­sto­ści.

Z dru­giej strony przy­naj­mniej z reper­tu­aru wypa­dły stare sny o zapo­mnie­niu ubra­nia się albo nie­przy­go­to­wa­niu się do testu. Jego dziw­nie mściwe życie senne nie było jedy­nym złem.

Wciąż zda­rzały się dni, gdy nie potra­fił się pozbyć poczu­cia zagro­że­nia. Cza­sami frag­ment jego umy­słu uty­kał w nie­uza­sad­nio­nej i irra­cjo­nal­nej pew­no­ści, że grupa tor­tu­ru­ją­cych go Lakoń­czy­ków za chwilę znowu go odnaj­dzie. Kiedy indziej bywał to mniej irra­cjo­nalny lęk przed rze­czami poza wro­tami. Przed apo­ka­lipsą, która znisz­czyła twór­ców pro­to­mo­le­kuły i szu­kała spo­sobu na znisz­cze­nie ludz­ko­ści.

Jeśli spoj­rzeć na to z tej per­spek­tywy, może to nie on był zepsu­tym ele­men­tem rów­na­nia. Może szer­sza sytu­acja była na tyle zła, że obja­wem sza­leń­stwa byłoby czu­cie się całym i przy zdro­wych zmy­słach, jak czło­wiek sprzed uwię­zie­nia przez Lakoń­czy­ków. Mimo wszystko wolałby móc odróż­nić, czy fale drże­nia były efek­tem rezo­nansu roz­stro­jo­nego sil­nika, czy wzbu­dzały się tylko w nim.

Winda się zatrzy­mała i wyszedł z niej, zwra­ca­jąc się w stronę kam­buza. Ciche, ryt­miczne ude­rze­nia psiego ogona o pokład zdra­dziły mu, że była tam już Teresa i Piż­mak. Zastał też Amosa – czar­no­okiego, sza­ro­skó­rego i przy­wró­co­nego z mar­twych – sie­dzą­cego przy stole ze swoim zwy­kłym, nic nie­zna­czą­cym uśmie­chem. Jim nie widział, jak zastrze­lono go na Lako­nii, ale wie­dział o dro­nach, które zabrały czę­ści ludz­kiego ciała i połą­czyły je na nowo. Naomi wciąż nie potra­fiła zde­cy­do­wać, czy to coś, co nazy­wało się Amo­sem, wciąż było mecha­ni­kiem, z któ­rym latali przez tak wiele lat, czy też stało się obcym mecha­ni­zmem, który tylko uwa­żał się za Amosa, bo zro­biono go z jego ciała i mózgu. Jim uznał, że nawet jeśli wyglą­dał ina­czej, nawet jeśli cza­sem wie­dział rze­czy będące okru­chami sta­ro­żyt­nego świata obcych, Amos był Amo­sem. Nie miał dość ener­gii na zby­ciu, by zasta­na­wiać się nad tym jakoś głę­biej.

Zresztą pies go lubił. Co nie było dosko­na­łym wyznacz­ni­kiem, ale może naj­mniej niedosko­na­łym.

Sie­dząca przy sto­pach Teresy Piż­mak popa­trzyła na Jima z nadzieją i znowu zaczęła ude­rzać ogo­nem o pokład.

– Nie mam kieł­ba­ski – powie­dział Jim, patrząc w brą­zowe oczy. – Będą ci musiały wystar­czyć chrupki, jak pozo­sta­łym.

– Roz­pu­ści­łeś ją – sko­men­to­wała Teresa. – Ni­gdy nie pozwoli ci o tym zapo­mnieć.

– Jeśli pójdę do nieba, niech to będzie zasługą roz­pusz­cza­nia psów i dzieci – odparł Jim i ruszył do auto­matu. Odru­chowo wystu­kał bańkę kawy, a potem, uświa­da­mia­jąc sobie, co zro­bił, dodał drugą dla Aleksa.

Teresa Duarte wzru­szyła ramio­nami i zwró­ciła uwagę z powro­tem na tubę grzy­bów, aro­ma­tów i błon­nika tra­wien­nego, które skła­dały się na jej śnia­da­nie. Włosy ścią­gnęła w ciemny kucyk, a na jej ustach ryso­wał się trwale gosz­czący tam lekki gry­mas, który musiał być jakimś efek­tem budowy jej ciała albo cha­rak­teru. Jim obser­wo­wał, jak w Budynku Rzą­do­wym na Lako­nii wyra­sta z wiel­bio­nego dziecka na zbun­to­waną nasto­latkę. Miała teraz pięt­na­ście lat i otrzeź­wia­jąco dzia­łało na niego przy­po­mnie­nie sobie, kim sam był w jej wieku: ciem­no­wło­sym chłop­cem z Mon­tany bez żad­nych szcze­gól­nych ambi­cji poza świa­do­mo­ścią, że jeśli nie trafi się nic innego, będzie mógł wstą­pić do floty. Teresa wyda­wała się star­sza od Jima w jej wieku, zarówno mając więk­szą wie­dzę o świe­cie, jak i wię­cej gniewu na niego. Może te rze­czy były ze sobą powią­zane.

Kiedy był więź­niem jej ojca, bała się go. Teraz, gdy miesz­kała na statku Jima, strach chyba wypa­ro­wał. Wtedy był jej wro­giem, ale wcale nie miał pew­no­ści, że prze­szedł do kate­go­rii przy­ja­ciół. Emo­cjo­nalna zło­żo­ność nasto­latki dora­sta­ją­cej w izo­la­cji była zapewne dużo więk­sza, niż kie­dy­kol­wiek mógłby zro­zu­mieć.

Auto­mat skoń­czył dozo­wa­nie baniek dla niego i Aleksa, więc Jim wziął je, doce­nia­jąc cie­pło w dło­niach. Drże­nie już pra­wie prze­szło, a gorycz kawy zadzia­łała bar­dziej uspo­ka­ja­jąco, niż mogła to zro­bić her­bata.

– Nie­długo będziemy potrze­bo­wali uzu­peł­nie­nia zapa­sów – ode­zwał się Amos.

– Naprawdę?

– Wody mamy dość, ale przy­da­łoby się uzu­peł­nić peletki pali­wowe. A wymien­niki nie dzia­łają już tak dobrze, jak kie­dyś.

– Bar­dzo jest źle?

– Wystar­czy nam na jesz­cze kilka tygo­dni – odparł Amos.

Jim kiw­nął głową. Jego pierw­szym odru­chem było odło­żyć to jako pro­blem na inny dzień, ale to nie było dobre podej­ście. „Pie­przyć, jeśli to nie pro­blem na teraz” było rodza­jem myśle­nia kry­zy­so­wego i jeśli nie zdoła się z niego otrzą­snąć, dopro­wa­dzi to tylko do kry­zysu nieco póź­niej.

– Poroz­ma­wiam z Naomi – stwier­dził. – Coś wymy­ślimy.

Zakła­da­jąc, że nie znajdą nas Lakoń­czycy. Zakła­da­jąc, że nie zabiją nas istoty we wro­tach. Zakła­da­jąc, że zanim będzie to miało zna­cze­nie, nie zabije nas żadna z tysiąca innych kata­strof, o któ­rych nawet nie pomy­śla­łem.

Napił się jesz­cze tro­chę kawy.

– Jak się trzy­masz, kapi­ta­nie? – zapy­tał Amos. – Wyda­jesz się tro­chę ner­wowy.

– W porządku – rzu­cił Jim. – Po pro­stu ukry­wam pod lek­kim humo­rem nie­mal nie­ustanną panikę, jak każdy.

Amosa dopa­dła chwila bez­ru­chu – jedna z cha­rak­te­ry­stycz­nych cech jego nowej osoby – a potem uśmiech­nął się tro­chę sze­rzej.

– To w porządku.

Przez inter­kom statku ode­zwał się Aleks.

– Mamy coś.

– Coś dobrego?

– Coś – powie­dział Aleks. – _Nie­trwały zbiór_ wła­śnie wyrzu­cił jakie­goś rodzaju płyn i zaczął ucie­kać peł­nym cią­giem w stronę dużej sta­cji han­dlo­wej w zewnętrz­nym Pasie.

– Potwier­dzam – odpo­wie­działa Naomi, rów­nież przez inter­kom, z nowym, twar­dym spo­ko­jem, który Jim zaczął w duchu okre­ślać gło­sem koman­dor Nagaty. – Fak­tycz­nie.

– A _Czarna kania_? – zapy­tał Jim, patrząc na ścianę.

Przez chwilę pano­wała cisza, a potem odpo­wie­dział Aleks.

– Wygląda na to, że lecą za nimi.

– Odda­lają się od pier­ście­nia wrót?

– Ow­szem – potwier­dził Aleks z bar­dzo wyraźną satys­fak­cją w gło­sie.

Jim poczuł falę ulgi, ale nie trwała zbyt długo. Od razu zaczął się zasta­na­wiać nad spo­so­bami, na jakie mogła to być pułapka. Jeśli _Ros_ za szybko ruszy w stronę pier­ście­nia, ścią­gnie to na nich uwagę. Nawet jeśli zdo­łają umknąć _Czar­nej kani_, kolejna lakoń­ska jed­nostka może ryzy­ko­wać, cza­jąc się w prze­strzeni wrót, gotowa na prze­chwy­ce­nie jed­no­stek ucie­ka­ją­cych z układu.

– Czemu ucie­kają? – zapy­tała Teresa. – Chyba nie spo­dzie­wają się, że uda im się wymknąć, prawda? Bo to byłoby głu­pie.

– Nie pró­bują ura­to­wać statku – wyja­śnił Amos. Mówił takim samym cier­pli­wym, nie­mal filo­zo­ficz­nym tonem, jakiego uży­wał pod­czas wyja­śnia­nia, jak wyko­nać dobry spaw w nie­waż­ko­ści albo spraw­dzić uszczelkę rury. Był to głos nauczy­ciela prze­pro­wa­dza­ją­cego ucznia przez lek­cję doty­czącą spo­sobu dzia­ła­nia świata. – Cokol­wiek mieli na tym statku, co wku­rzy­łoby Lako­nię, nie zdo­ła­liby tego ukryć. Nie w ukła­dzie tak mało zalud­nio­nym jak ten. Nie ma też mowy, żeby wymknęli się, zmie­nia­jąc trans­pon­der, więc ich sta­tek już prze­padł. Sta­cja han­dlowa jest na tyle duża, że może im się udać wypro­wa­dzić załogę i roz­mie­ścić ją pota­jem­nie na innych jed­nost­kach, albo uda­wać, że cały czas byli na sta­cji.

– Ucie­kają tam, gdzie mogą się ukryć – powie­działa Teresa.

– A im więk­szą będą mieli prze­wagę na star­cie, tym więk­sza szansa, że uda im się ukryć – potwier­dził Amos.

To mogli­śmy być my, pomy­ślał Jim. Gdyby _Czarna kania_ uznała, że wyglą­damy tro­chę bar­dziej podej­rza­nie od _Nie­trwa­łego zbioru,_ to my poświę­ca­li­by­śmy _Rosa_ w nadziei, że uda się nam gdzieś scho­wać_._

Tylko że to nie było prawdą. W ukła­dzie Kro­nosa ani ni­gdzie indziej nie było takiego miej­sca, któ­rego Lako­nia by nie prze­szu­kała. Ich naj­więk­szą szansą było ukry­wa­nie się na widoku, bo plan B ozna­czał prze­moc.

Nie sądził, żeby powie­dział coś na głos albo żeby wydał jakiś dźwięk zdra­dza­jący jego wewnętrzny nie­po­kój, ale może to zro­bił, bo Teresa popa­trzyła na niego z wyra­zem twa­rzy gdzieś w pół drogi mię­dzy iry­ta­cją a współ­czu­ciem.

– Wiesz, że nie pozwolę im was skrzyw­dzić.

– Wiem, że spró­bu­jesz – odparł Jim.

– Wciąż jestem córką wyso­kiego kon­sula – przy­po­mniała. – I w prze­szło­ści wycią­ga­łam was z kło­po­tów.

– Nie zamie­rzam pole­gać na tej sztuczce. – Jim odpo­wie­dział ostrzej, niż zamie­rzał.

Piż­mak poru­szyła się i dźwi­gnęła na nogi, po czym z nie­po­ko­jem popa­trzyła na Jima, Teresę i z powro­tem. Spoj­rze­nie Teresy stward­niało.

– Wydaje mi się, że kapi­tan chce powie­dzieć, że uży­cie cie­bie jako tar­czy nie jest czymś, co mu wewnętrz­nie odpo­wiada – wtrą­cił się Amos. – Nie, że ty byś tego nie zro­biła, bo już tak było. Ale ludzie z pal­cem na spu­ście tej broni? Nie znamy ich, mogą nie być bar­dzo solidni, i im mniej będziemy musieli na nich pole­gać, tym lepiej.

Teresa na­dal marsz­czyła czoło, ale sła­biej.

– Tak – potwier­dził Jim. – To było dużo bar­dziej elo­kwentne.

– Cza­sami mi to wycho­dzi – stwier­dził Amos, i mógł to być żart, ale nie musiał. – Mamy przy­go­to­wać sta­tek do szyb­kiego startu? Masy odrzu­to­wej wystar­czy nam na przy­zwo­ity ciąg.

– Myśla­łem, że potrze­bu­jemy pele­tek pali­wo­wych.

– Potrze­bu­jemy, ale możemy je zużyć na wydo­sta­nie się z Kro­nosa, dodać wodę do listy zaku­pów i uznać, że jest w porządku. Tak naprawdę czyn­ni­kiem ogra­ni­cza­ją­cym będą wymien­niki.

Myśli cią­gnęły moc­niej od cią­że­nia. Włą­czyć sil­nik, skie­ro­wać dziób w stronę pier­ście­nia wrót i wynieść się stąd w cho­lerę, zanim wróg zdoła ich zła­pać. Jim świa­do­mym wysił­kiem polu­zo­wał dło­nie zaci­śnięte na bań­kach.

– Naomi. Co o tym myślisz?

Chwila ciszy.

– Prze­pra­szam, nie słu­cha­łam. Jak brzmiało pyta­nie?

– Czy powin­ni­śmy przy­go­to­wać _Rosa_ do sza­lo­nej ucieczki stąd? Mogli­by­śmy zwiać, gdy tylko _Czarna kania_ tro­chę bar­dziej się roz­pę­dzi.

– Nie – odpo­wie­działa, czego się spo­dzie­wał. – Nie ziden­ty­fi­ko­wali nas, ale jeśli ruszymy za szybko, nabiorą podej­rzeń. Lepiej wyglą­dać na zwy­kłych gapiów. Aleks? Wykreśl lot na spo­tka­nie z _Bia­łym dębem_. To ten duży lodow­co­wiec przy dru­gim gazo­wym olbrzy­mie.

– Mam go – potwier­dził Aleks.

Amos poru­szył się na ławce.

– Kapi­ta­nie?

– Wszystko w porządku.

– Jeśli będziemy musieli ucie­kać, uciek­niemy – ode­zwała się Naomi.

Zawsze musimy ucie­kać. Już ni­gdy nie odpocznę, pomy­ślał Jim. Ale uznał, że nie warto tego mówić na głos.ROZ­DZIAŁ PIĄTY

Tanaka

Pan­cerz zwiadu lakoń­skiej pie­choty zme­cha­ni­zo­wa­nej, przy­jaź­nie nazy­wany Stal­ke­rem, był cudem inży­nie­rii. Zbu­do­wany do dłu­go­trwa­łych misji zwia­dow­czych był lżej­szy i szyb­szy od stan­dar­do­wych pan­ce­rzy wspo­ma­ga­nych, a zamiast mnó­stwa uzbro­je­nia pokry­wały go czuj­niki i sys­temy śle­dze­nia. Nie był prze­zna­czony do walki w pierw­szym sze­regu, jego zada­niem było wnik­nię­cie, wykry­cie wroga i ozna­cze­nie celów, a potem wymknię­cie się z powro­tem, nim sprawą zajmą się sil­nie uzbro­jone oddziały ude­rze­niowe. Mało­ka­li­browe, szyb­ko­strzelne działko Gatlinga na pra­wym przed­ra­mie­niu pan­ce­rza ozna­czało, że Stal­ker mógł też samo­dziel­nie pora­dzić sobie z pro­ble­mami, jeśli zaszła taka potrzeba.

Pod­czas wielu dzie­się­cio­leci służby, naj­pierw w kor­pu­sie mari­nes jako człon­kini eli­tar­nego bata­lionu zwiadu bojo­wego w bazie Hekate, póź­niej jako ofi­cer bojowa w nowo utwo­rzo­nych lakoń­skich mari­nes, Tanaka nosiła chyba wszyst­kie modele dostęp­nych pan­ce­rzy bojo­wych. Stal­ker był jej ulu­bio­nym. Długi i zgrabny, szybki jak chart i twardy jak orzech. Zawsze uwa­żała, że pan­cerz wyglą­dał jak mecha­niczna wer­sja jej samej.

Ten, który miała teraz na sobie, był aktu­al­nie w lek­kie zie­lone cętki, ze zmie­nia­jącą kolory powierzch­nią dosto­so­wu­jącą się do lakoń­skiego lasu i krze­wów reje­stro­wa­nych przez obej­mu­jącą całe oto­cze­nie optykę pan­ce­rza. Nie czy­niło jej to nie­wi­dzialną, ale ozna­czało, że kamu­flaż pan­ce­rza zawsze dosto­so­wy­wał się do oto­cze­nia. Na ple­cach nio­sła dwa duże zestawy aku­mu­la­to­rów zapew­nia­jące jej dzie­więć­dzie­siąt godzin zasięgu. Działko zała­do­wała mie­szanką poci­sków wybu­cho­wych i prze­ciw­pan­cer­nych. Bie­gła przez las z łatwą do utrzy­ma­nia pręd­ko­ścią dwu­dzie­stu kilo­me­trów na godzinę, stra­sząc roz­pierz­cha­jące się przed nią zwie­rzęta. Nie miała powodu, by zacho­wy­wać ostroż­ność. O ile nie znaj­dzie tu samego wyso­kiego kon­sula, nic w oko­licy nie sta­no­wiło dla niej zagro­że­nia.

Zada­nie zaczęła od zapo­zna­nia się z nie­któ­rymi doku­men­tami i wcze­śniej nie­do­stęp­nymi dla niej infor­ma­cjami.

Fak­tyczne dane doty­czące życia oso­bi­stego wyso­kiego kon­sula były bar­dzo skromne, nawet pomimo przy­dzie­lo­nego jej sta­tusu Omega. Jego doku­men­ta­cja medyczna była nie­pełna i ogól­ni­kowa. Przez lata udało mu się zacho­wać sporo pry­wat­no­ści dzięki temu, że po pro­stu ni­gdy nie reje­stro­wał danych. Z dru­giej strony wszy­scy inni na Lako­nii byli dobrze udo­ku­men­to­wani. Wycią­gnęła brudne rze­czy wyso­kiego kon­sula i zamknęła je w pokoju z zesta­wem czuj­ni­ków swo­jego pan­ce­rza na czas przy­go­to­wa­nia się do wyprawy. Kiedy wło­żyła pan­cerz, ziden­ty­fi­ko­wał znacz­niki che­miczne wszyst­kich ludzi, któ­rzy sty­kali się z tka­niną. I miała dane wszyst­kich, oprócz jed­nego. Zwy­kły pro­ces eli­mi­na­cji ozna­czał, że ten sygnał nale­żał do wyso­kiego kon­sula. Ujemna prze­strzeń dla zwie­rzyny łow­nej.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki