Utraceni - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 grudnia 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Utraceni - ebook
„Mówią, że mężczyźni nie płaczą, a kapłani szybko oswajają się z cierpieniem i śmiercią. Czy to prawda? Być może w wielu przypadkach tak, ale moje doświadczenia są zgoła odmienne. Jestem mężczyzną i kapłanem, który nie oswaja się z cierpieniem. Choć widywałem je codziennie, nie potrafiłem się do niego przyzwyczaić.” – o. Marek Donaj
Proboszcz parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie, kapelan krakowskiego szpitala, lecz przede wszystkim człowiek o wielkim sercu. Augustianin o. Marek Donaj w przejmującym wyznaniu opisuje swoją pracę i pokazuje, że każde cierpienie ma konkretne imię.
To opowieść o utracie, pamięci, a w pierwszej kolejności – spotkaniach z drugim człowiekiem, które stają się przestrzenią obecności Boga. O. Marek wspomina początki swojego kapłaństwa oraz szpitalne rozmowy z ks. Józefem Tischnerem, prof. Andrzejem Szczeklikiem czy Czesławem Miłoszem. Pogodne anegdoty z tych spotkań przenikają się z medytacjami o wierze, bólu i największej chorobie człowieka – miłości.
Ta książka udowadnia, że pożegnanie nie jest końcem, a człowieczeństwo nie podlega śmierci – choćby wszystko inne umarło.
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-240-4426-9 |
| Rozmiar pliku: | 3,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WPROWADZENIE
Niniejsza książka jest zbiorem historii, które żyją w pamięci ojca Marka Donaja OSA – kapelana szpitalnego, posługującego przez dwadzieścia pięć lat w II Katedrze Chorób Wewnętrznych im. prof. Andrzeja Szczeklika Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego przy ulicy Skawińskiej 8 w Krakowie. Znanego wielu krakowskiego kapelana i proboszcza parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie oraz człowieka o wielkim sercu, co zaobserwować mogą wrażliwi czytelnicy tej książki.
W niektórych momentach lektura Utraconych może wzbudzać przygnębienie. Nic dziwnego. Przecież jest to książka pisana przez życie. Zachęcam jednak, by przyjrzeć się jej nieco wnikliwiej, ponieważ zawiera w sobie wiele radosnych promyków.
Koniecznie powinniśmy zdawać sobie sprawę również z tego, że wydarzenia wspomniane w książce nie wyczerpują tematu, lecz obejmują zaledwie znikomą, choć niezmiernie ważną część posługi ojca Marka w szpitalu przy ulicy Skawińskiej. Ważną nie tylko dla niego, ale również dla czytelników. Towarzyszenie ojcu w procesie powstawania tej książki, trwające zaledwie kilka miesięcy, było dla mnie podróżą do świata, obok którego tak często przechodziłam obojętnie, przemierzając ulice Kazimierza. Autor otworzył mi oczy na przestrzeń niezmiernie istotną, w której prędzej czy później i ja spędzę część swojego życia. Dzięki temu zrozumiałam, że człowieczeństwo nie podlega śmierci, choćby wszystko inne umarło. W tych szpitalnych spotkaniach nie było pierwszego, drugiego i ostatniego miejsca. Jezus jest obecny w każdym człowieku. Każde spotkanie było inne, każde uchodziło za najważniejsze. Niektóre rozciągnęły się na kilka lat, inne trwały ulotną chwilę. Nieważne, czy pacjentem był znamienity pisarz, czy zwykły sklepikarz. To doświadczenie pomogło mi odkryć, czym jest agape w praktyce.
Dominującymi tematami opisanych tu historii – choć nienazwanymi wprost – są miłość i tęsknota. Często zaskakiwało mnie to, że ojciec Marek nie musiał się długo zastanawiać nad przytoczeniem tej czy innej szpitalnej opowieści. Odnosiłam wówczas wrażenie, że otwieram tylko kolejną szufladę z ukrywającą się w niej tajemniczą wartością, dla której właśnie nadszedł czas, by „postawić ją na świeczniku”.
Kształt książki i różnorodność przedstawionych w niej treści pokazują, że historia wcale się nie skończyła. Bo jak można zamknąć dwadzieścia pięć lat na kilkudziesięciu stronach? Jak można w jednym tomie oddać odczucia, emocje, sytuacje, spotkania, rozmowy, całe życie?
Angelika Kolassa
HISTORIA PEWNEGO ZESZYTU
Mówi się, że mężczyźni nie płaczą, a kapłani szybko oswajają się z cierpieniem i śmiercią. Czy to prawda? Być może w wielu przypadkach tak, ale moje doświadczenia są zgoła odmienne. Dwadzieścia pięć lat posługi w szpitalu obaliło ten mit. Jestem mężczyzną i kapłanem, który nie oswaja się z cierpieniem, lecz pamięta. Choć widywałem je codziennie, nie potrafiłem się do niego przyzwyczaić. Od początku swojego kapłaństwa odkrywałem, że cierpienie ma imię. Bardzo konkretne.
Pierwszy raz sakramentu namaszczenia chorych udzieliłem 9 stycznia 1995 roku w szpitalu przy ulicy Skawińskiej na oddziale intensywnej terapii. Nie wiedziałem wówczas, że to miejsce było już wcześniej zaplanowane i pomyślane przez człowieka o wielkim sercu dla chorych – profesora Andrzeja Szczeklika – jako „ziemia obiecana”. W ten nieodgadniony sposób stałem się częścią rzeczywistości, która stanowiła realizację jego marzeń. Właśnie tam – zaledwie dziewięć miesięcy po otrzymaniu święceń kapłańskich i niesamowitej władzy odpuszczania grzechów – wypowiedziałem pierwsze imię człowieka chorego. Edward. Bez zbędnych wstępów… Potem były następne spotkania; imiona, które wypowiadałem. Co za tym się kryje? Imię ma niezwykłe znaczenie. Wyraża osobowość, charakter, przeszłość i przyszłość. Oznacza, że ten, kto je nosi, istnieje. Władysław. Katarzyna. Kazimierz. Ewa. Teresa. Leokadia. Wanda. Stefania. Anna. Józef. Jan. Bronisław. Romana. Krystyna. Marek. Tadeusz. Stanisław. Olga. Marian. Elżbieta. Halina. Andrzej. Zofia. Tadeusz. Władysław. Iwona. Kazimierz. Felicja. Anna. Krzysztof. Jerzy. Elżbieta. Irena. Grzegorz. Tadeusz. Józef. Marcin. Ewelina.
To zaledwie niektóre z nich. Dziewiętnaście imion zapisanych na jednej stronie. Trzydzieści osiem na jednej kartce. A takich kartek jest sześćdziesiąt pięć. Łącznie dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt osób. Prawie co trzeci dzień kalendarzowy wpisywałem nowe imię. Sto trzydzieści imion rocznie przez dziewiętnaście lat. A do dwudziestu pięciu brakuje jeszcze sześciu nieudokumentowanych lat.
Oni są we mnie. Każdego dnia ożywiani we wspomnieniach. Nie chodzi tylko o to, żebym zaświadczył o ich cierpieniu – chodzi o pamięć o konkretnych osobach, którą jestem im winien. O czym będzie ta książka? O utracie, która nie może przerodzić się w oddanie. O pamięci, której wymazać nie sposób. O osobach, które oddychały, choć już z ogromnym trudem. O miłości, która dojrzewała w bólu. O pragnieniach, które wydawać się mogły niemożliwe do spełnienia…
To historia o spotkaniu człowieka z człowiekiem w okolicznościach zapewne niewymarzonych, a jednak w jakiś sposób wyjątkowych.
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
Niniejsza książka jest zbiorem historii, które żyją w pamięci ojca Marka Donaja OSA – kapelana szpitalnego, posługującego przez dwadzieścia pięć lat w II Katedrze Chorób Wewnętrznych im. prof. Andrzeja Szczeklika Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego przy ulicy Skawińskiej 8 w Krakowie. Znanego wielu krakowskiego kapelana i proboszcza parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie oraz człowieka o wielkim sercu, co zaobserwować mogą wrażliwi czytelnicy tej książki.
W niektórych momentach lektura Utraconych może wzbudzać przygnębienie. Nic dziwnego. Przecież jest to książka pisana przez życie. Zachęcam jednak, by przyjrzeć się jej nieco wnikliwiej, ponieważ zawiera w sobie wiele radosnych promyków.
Koniecznie powinniśmy zdawać sobie sprawę również z tego, że wydarzenia wspomniane w książce nie wyczerpują tematu, lecz obejmują zaledwie znikomą, choć niezmiernie ważną część posługi ojca Marka w szpitalu przy ulicy Skawińskiej. Ważną nie tylko dla niego, ale również dla czytelników. Towarzyszenie ojcu w procesie powstawania tej książki, trwające zaledwie kilka miesięcy, było dla mnie podróżą do świata, obok którego tak często przechodziłam obojętnie, przemierzając ulice Kazimierza. Autor otworzył mi oczy na przestrzeń niezmiernie istotną, w której prędzej czy później i ja spędzę część swojego życia. Dzięki temu zrozumiałam, że człowieczeństwo nie podlega śmierci, choćby wszystko inne umarło. W tych szpitalnych spotkaniach nie było pierwszego, drugiego i ostatniego miejsca. Jezus jest obecny w każdym człowieku. Każde spotkanie było inne, każde uchodziło za najważniejsze. Niektóre rozciągnęły się na kilka lat, inne trwały ulotną chwilę. Nieważne, czy pacjentem był znamienity pisarz, czy zwykły sklepikarz. To doświadczenie pomogło mi odkryć, czym jest agape w praktyce.
Dominującymi tematami opisanych tu historii – choć nienazwanymi wprost – są miłość i tęsknota. Często zaskakiwało mnie to, że ojciec Marek nie musiał się długo zastanawiać nad przytoczeniem tej czy innej szpitalnej opowieści. Odnosiłam wówczas wrażenie, że otwieram tylko kolejną szufladę z ukrywającą się w niej tajemniczą wartością, dla której właśnie nadszedł czas, by „postawić ją na świeczniku”.
Kształt książki i różnorodność przedstawionych w niej treści pokazują, że historia wcale się nie skończyła. Bo jak można zamknąć dwadzieścia pięć lat na kilkudziesięciu stronach? Jak można w jednym tomie oddać odczucia, emocje, sytuacje, spotkania, rozmowy, całe życie?
Angelika Kolassa
HISTORIA PEWNEGO ZESZYTU
Mówi się, że mężczyźni nie płaczą, a kapłani szybko oswajają się z cierpieniem i śmiercią. Czy to prawda? Być może w wielu przypadkach tak, ale moje doświadczenia są zgoła odmienne. Dwadzieścia pięć lat posługi w szpitalu obaliło ten mit. Jestem mężczyzną i kapłanem, który nie oswaja się z cierpieniem, lecz pamięta. Choć widywałem je codziennie, nie potrafiłem się do niego przyzwyczaić. Od początku swojego kapłaństwa odkrywałem, że cierpienie ma imię. Bardzo konkretne.
Pierwszy raz sakramentu namaszczenia chorych udzieliłem 9 stycznia 1995 roku w szpitalu przy ulicy Skawińskiej na oddziale intensywnej terapii. Nie wiedziałem wówczas, że to miejsce było już wcześniej zaplanowane i pomyślane przez człowieka o wielkim sercu dla chorych – profesora Andrzeja Szczeklika – jako „ziemia obiecana”. W ten nieodgadniony sposób stałem się częścią rzeczywistości, która stanowiła realizację jego marzeń. Właśnie tam – zaledwie dziewięć miesięcy po otrzymaniu święceń kapłańskich i niesamowitej władzy odpuszczania grzechów – wypowiedziałem pierwsze imię człowieka chorego. Edward. Bez zbędnych wstępów… Potem były następne spotkania; imiona, które wypowiadałem. Co za tym się kryje? Imię ma niezwykłe znaczenie. Wyraża osobowość, charakter, przeszłość i przyszłość. Oznacza, że ten, kto je nosi, istnieje. Władysław. Katarzyna. Kazimierz. Ewa. Teresa. Leokadia. Wanda. Stefania. Anna. Józef. Jan. Bronisław. Romana. Krystyna. Marek. Tadeusz. Stanisław. Olga. Marian. Elżbieta. Halina. Andrzej. Zofia. Tadeusz. Władysław. Iwona. Kazimierz. Felicja. Anna. Krzysztof. Jerzy. Elżbieta. Irena. Grzegorz. Tadeusz. Józef. Marcin. Ewelina.
To zaledwie niektóre z nich. Dziewiętnaście imion zapisanych na jednej stronie. Trzydzieści osiem na jednej kartce. A takich kartek jest sześćdziesiąt pięć. Łącznie dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt osób. Prawie co trzeci dzień kalendarzowy wpisywałem nowe imię. Sto trzydzieści imion rocznie przez dziewiętnaście lat. A do dwudziestu pięciu brakuje jeszcze sześciu nieudokumentowanych lat.
Oni są we mnie. Każdego dnia ożywiani we wspomnieniach. Nie chodzi tylko o to, żebym zaświadczył o ich cierpieniu – chodzi o pamięć o konkretnych osobach, którą jestem im winien. O czym będzie ta książka? O utracie, która nie może przerodzić się w oddanie. O pamięci, której wymazać nie sposób. O osobach, które oddychały, choć już z ogromnym trudem. O miłości, która dojrzewała w bólu. O pragnieniach, które wydawać się mogły niemożliwe do spełnienia…
To historia o spotkaniu człowieka z człowiekiem w okolicznościach zapewne niewymarzonych, a jednak w jakiś sposób wyjątkowych.
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
więcej..
