W potrzasku - ebook

Trzy dni temu

Morderca po raz ostatni próbował sforsować drzwi frontowe dłonią ubraną w rękawiczkę, by upewnić się, że są zamknięte. Wcześniej sprawdził także drzwi kuchenne i okna. Z całą pewnością dom był zamknięty od wewnątrz – to dobrze, biorąc pod uwagę fakt, że w środku, na łóżku w sypialni na piętrze leżało martwe ciało.

Teraz, kiedy pierwsza część planu została wykonana, długie miesiące spędzone na jego drobiazgowym przygotowaniu wydawały się tego warte. Dostanie się do zamkniętego domu, a następnie opuszczenie go tą samą drogą z pozoru wydawało się rzeczą niełatwą, ale kiedy morderca wpadł na genialny pomysł, wszystko poszło już jak z płatka.

Najtrudniejszy był ostatni akt tego dramatu. Do momentu, w którym ofiara wydała ostatnie tchnienie, morderca nie był pewien, czy jego plan się powiedzie. Zabicie kogoś nie było łatwe, za to konieczne.

Nie czuł żalu. Praktycznie nic nie czuł. Ofiara bez wątpienia zasłużyła na śmierć – tak jak kolejne, które dopiero miały zginąć.

1

Jessica Daniel zacisnęła kurczowo powieki i pomyślała, jak bardzo nienawidzi ludzi o poranku. Dla niektórych słońce wpadające do domu przez żałośnie cienkie żaluzje oznaczało nowy, wspaniały dzień, pełen możliwości. Ale dla niej było to jedynie przypomnienie, że wciąż nie poprosiła właściciela budynku o wstawienie jakichś lepszych żaluzji.

Jessica musiała przyznać, że przegrała bitwę, starając się rozpaczliwie zasnąć i spędzić w łóżku jeszcze trochę czasu. Przeturlała się na bok, żeby sięgnąć po telefon komórkowy leżący na stoliku nocnym przy łóżku. To był zawsze pierwszy poranny odruch, który jedynie uzmysławiał jej, jak niewiele dzieje się w jej życiu. Jessica otworzyła powoli oczy, a potem stoczyła walkę z przyciskiem odblokowującym ekran i przystąpiła do kolejnej batalii – tym razem z ekranem, który rzekomo miał być dotykowy, ale najwyraźniej działał tylko wtedy, gdy definicja dotyku oznaczała mniej więcej: „Wciskaj z całych sił, aż telefon wykona to, o co go poprosisz”.

Nie miała żadnych nowych SMS-ów ani nieodebranych rozmów, a jedyne e-maile, jakie przyszły w nocy, dotyczyły powiększania najróżniejszych części ciała, co jednak wiązało się z mocno inwazyjnymi i skomplikowanymi interwencjami chirurgicznymi.

Cudownie.

Jessica miała właśnie odłożyć telefon z powrotem na szafkę, gdy nagle rozległ się głośny dzwonek. Zaklęła pod nosem. Co jej przyszło do głowy, żeby ustawić na sygnał połączeń przychodzących jakiś optymistyczny, popowy kawałek, który wcale jej się nie podobał – nie wspominając już o tym, że taka beztroska melodia nijak nie pasowała do tej pory dnia. Chociaż w kącikach jej oczu błąkała się jeszcze senna szarość, dostrzegła wyraźnie, kto dzwonił. Komisarz Jack Cole. Zerknęła na elektroniczny budzik przy łóżku. Była 6:51. W dodatku była niemal pewna, że dziś jest sobota, co jeszcze pogarszało całą sprawę.

Zaledwie osiem tygodni temu dostała awans na sierżanta i wiedziała, że musi zacząć przyzwyczajać się do takich telefonów. Funkcjonariusze na niższych stanowiskach mogli sobie pozwolić na pracę zmianową w regularnych porach, gdy tymczasem ona musiała się spodziewać coraz częstszych pobudek telefonicznych.

– Halo? – powiedziała do słuchawki, starając się, żeby nie zabrzmiało to zbyt sennie.

Komisarz Cole sprawiał wrażenie równie zaspanego, co przynajmniej oznaczało, że nie jest rannym ptaszkiem. Powiedział, że stało się „coś dużego”, ale nie znał żadnych szczegółów. Podał jej tylko adres.

Jessica z radością określiłaby siebie jako osobę roztrzepaną i niezorganizowaną, chociaż jedyną rzeczą, o jakiej pamiętała w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, był notes i długopis przy łóżku – właśnie na wypadek takich sytuacji. Komisarz Cole zaczął dyktować adres, a ona starała się go zapisać. Z początku wydawało jej się, że to jej zaspany wzrok szwankuje, ale po chwili uświadomiła sobie, że długopis nie pisze.

– Zaczekaj chwilkę – powiedziała do telefonu, otwierając szufladę w nocnej szafce, w nadziei, że znajdzie tam inny długopis.

Ale nie znalazła.

To było charakterystyczne, że nawet kiedy starała się walczyć ze swoim brakiem zorganizowania, sprawy i tak nie układały się po jej myśli. Poprosiła więc komisarza, żeby wysłał jej SMS-a ze szczegółami, po czym rozłączyła się.

Komisarz Cole był jej bezpośrednim przełożonym i otrzymał awans w tym samym czasie. Ich stosunki zawsze dobrze się układały, nawet kiedy pracowali na niższych stanowiskach. Cole był fajnym facetem, może tylko trochę zbyt sympatycznym. Właściwie nie różnił się niczym od innych mężczyzn – był jednym z tych gości, których opisy dokonane przez świadków sprawiały policji największe problemy. Brunet, przeciętnego wzrostu i wagi, nosił praktyczną, krótką fryzurę oraz nierzucające się w oczy ciuchy. Nie miał okularów, żadnych charakterystycznych znaków na ciele ani zarostu. Nawet jego głos był dokładnie taki, jakiego można się było spodziewać.

Właściwie jedyną rzeczą wyróżniającą go na tle większości innych policjantów było to, że w przeciwieństwie do nich Cole miał udane życie rodzinne. Po czterdziestce, szczęśliwie żonaty, ojciec dwójki dzieci. Spędzał z rodziną dużo czasu, wciąż zabierał żonę do restauracji czy do kina i tak rozważnie planował pracę, żeby mógł spędzać weekendy z bliskimi. W przeciwieństwie do wielu innych gliniarzy, nie pił także alkoholu i Jessica nigdy nie słyszała, żeby przeklinał. Być może dla większości ludzi to było normalne, ale na pewno nie w ich profesji.

Komisarz Cole lubił pracować zza biurka i nie miał ochoty przebywać w towarzystwie przestępców, świadków ani nikogo spoza komisariatu. Niektórym mogło się wydawać, że Cole nie lubi brudzić sobie rąk, ale Jessica wiedziała, że jego mocne strony są gdzie indziej.

Siedząc na krawędzi łóżka, Jessica przeczesała palcami długie, ciemnoblond włosy. Jak zwykle miała wrażenie, że są nieświeże i przydałoby im się mycie. Ale tego poranka nie było już na to czasu. Związała je z tyłu w luźny koński ogon i zaczęła rozglądać się po pokoju w poszukiwaniu odpowiedniego ubrania.

Jessica uważała, że większość jej kolegów z pracy traktuje hasło „zwyczajne ciuchy” zbyt dosłownie. Nawet młodsi faceci wydawali się wykorzystywać tytuł inspektora tylko po to, żeby nabijać punkty w programach lojalnościowych sieciowych sklepów z ubraniami i gromadzić garderobę składającą się z szablonowych, nudnych marynarek oraz drelichowych spodni. Jedyna różnica między nimi a policyjnymi weteranami była widoczna w szerokości krawatów, które nosili. Ci nowi zaczynali od jakichś cieniutkich potworności wokół szyi, lecz im więcej czasu spędzali w tych fatalnych marynarkach, tym szersze stawały się ich krawaty.

Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na zbyt daleko idącą ekstrawagancję, więc do pracy nadal wkładała kostiumy, ale przynajmniej nie miała plam z jajek na kieszeni, jak jedna koleżanka czy, dwie inne, które przychodziły jej w tej chwili na myśl. Starała się też dobierać strój odpowiednio do swojego wieku – w końcu miała dopiero trzydzieści jeden lat. Szperając w garderobie, wyciągnęła w końcu jasnoszary kostium i – żeby nikt nie mógł zarzucić jej braku hipokryzji – bluzkę podniesioną wprost z podłogi.

Jessica mieszkała w dzielnicy Hulme, na południe od centrum Manchesteru. Nie była to zła dzielnica – z dala od hałaśliwych pubów i klubów oraz innych głośnych miejsc, gdzie przesiadywali uczniowie i studenci. Dzięki temu mogła pospać trochę dłużej, a do biura w Longsight miała zaledwie dziesięć minut jazdy samochodem. I, co jeszcze ważniejsze, w pobliżu była świetna knajpka indyjska, w której bez żadnych problemów mogła zamówić pyszny madras.

Komisarz Cole wysłał jej adres w Gorton, we wschodniej części miasta. Dojazd na miejsce zajął jej nieco ponad kwadrans, mimo iż na drogach panował względny spokój. Co prawda, nie było korków, ale światła jak na złość zmieniały się wciąż na czerwone. Poza tym omal nie przejechała jakiejś studentki, która najwyraźniej odbywała swój sobotni spacer wstydu – w każdym razie Jessica nie znalazła innego wytłumaczenia, widząc, że dziewczyna w krótkiej fioletowej sukience z trudem porusza się boso środkiem ulicy, ściskając w ręce buty na niewiarygodnie wysokim obcasie. Redukując bieg i wymijając ją w ostatniej chwili, Jessica zastanawiała się, czy studentka faktycznie dobrze bawiła się tej nocy.

Jasnoczerwony fiat punto był jej dumą, a czasem nawet szczęściem – mimo iż zdarzało mu się ją zawieść w mroźny poranek, kiedy nie chciał odpalić, bez względu na to, jak mocno go kopała i obrzucała przekleństwami. Ponad dziesięć lat temu dostała go w prezencie od rodziców za zdany egzamin teoretyczny i nauczyła się nim jeździć. Był on dla niej wspomnieniem dawnych, beztroskich czasów. W jaki sposób wciąż utrzymywał się na drodze – pozostawało dla Jessiki zagadką przekraczającą jej detektywistyczne zdolności. Wydech w tym aucie był chyba jedyną rzeczą zdolną obudzić jej współlokatorkę i najlepszą przyjaciółkę, Caroline, ale przegląd techniczny był dla Jessiki sporym wydatkiem, dlatego z pokorą znosiła nieustanne żarty kolegów z pracy na temat swojego samochodu.

Nawet ojciec robił jej docinki z tego powodu.

– Wiesz, kupiliśmy ci go tylko jako twój pierwszy samochód – mawiał. – Teraz, kiedy masz już godziwą pensję…

To prawda, miała teraz pensję, ale dopóki samochód był w stanie przewieźć ją z punktu A do punktu B – a przynajmniej w jego pobliże – nie zawracała sobie głowy myślami o jego ewentualnej zmianie. W wyjątkowych sytuacjach zawsze miała dostęp do floty policyjnych radiowozów. A poza tym, mimo iż czerwony fiat punto mógł być „rdzewiejącą kupą złomu”, to była to przynajmniej jej własna kupa złomu.

Jessica zaparkowała pod wskazanym adresem, obok dwóch radiowozów. Dom znajdował się niezbyt daleko od głównej drogi; w pobliżu miejscowego toru żużlowego. Na szczęście przełożony przysłał jej także podstawowe instrukcje. Wysiadła więc z auta i ruszyła w stronę znajomego policjanta w „zwyczajnych ciuchach”, który stał przy furtce.

Posterunkowy David Rowlands z wydziału dochodzeniowo-śledczego miał na twarzy cierpki grymas.

– Nie wiedziałem, czy cię obudzili, ale gdy z odległości kilometra usłyszałem warkot tego rzęcha, wiedziałem już, że to ty.

– Kto by pomyślał, że człowiek z taką fryzurą umie sobie robić jaja – odcięła się z jadowitym uśmiechem Jessica, pokazując mu przy tym środkowy palec.

– Kiedy do mnie zadzwonili, chrapałem w najlepsze – zaprotestował Rowlands, jakby chciał się w ten sposób usprawiedliwić, dlaczego jego zazwyczaj nastroszone i nażelowane włosy są teraz oklapłe i pozbawione choćby grama tłuszczu.

Posterunkowy Rowlands był od niej młodszy, przed trzydziestką. Miał kruczoczarne, nastroszone włosy i tradycyjnie wąziutki krawacik. Lubił kobiety i miał niewyparzoną gębę oraz bezczelny uśmieszek z dołeczkami, który sprawiał, że trudno było się na niego gniewać. Nawet pomimo jego nieustających przechwałek na temat różnych podbojów oraz bijącej od niego pewności siebie, Jessica polubiła go od razu, kiedy dołączył do ich zespołu kilka miesięcy po niej.

Przystawiał się do niej tylko raz, późnym wieczorem, jakiś rok temu. Szczerze mówiąc i biorąc pod uwagę jego reputację, Jessica byłaby cholernie wkurzona, gdyby nie spróbował. Sama nie była wprawdzie tak otwarta, ale nie w tym rzecz. Po rozwiązaniu trudnej sprawy – kobiety, która została posłana za kratki za obrabowanie rodzonej matki – oboje trochę wypili. Posterunkowy Rowlands nie był typem faceta, który przejąłby się zbytnio jej odtrąceniem i ostatecznie zostali dobrymi kumplami. Był bez wątpienia jednym z nielicznych kolegów z wydziału kryminalnego, z którymi Jessica umówiłaby się na drinka.

Jessica minęła go, schyliła się pod żółtą policyjną taśmą i weszła do małego ogródka z przodu bliźniaka. Miejsce sprawiało dość sympatyczne wrażenie. Nie wszystkie domy w tej okolicy były równie ładnie utrzymane. Czerwona cegła wyglądała na odświeżoną, podobnie jak wykuszowe okna na parterze i na piętrze. Jedyną rzeczą psującą to wrażenie spełnionego życia klasy średniej były śnieżnobiałe drzwi wejściowe z podwójnymi szybami, które wisiały smętnie na jednym zawiasie.

Rowlands podążył za nią, również przechodząc pod taśmą.

– Kto to zrobił? – spytała po drodze Jessica, wskazując na drzwi.

– Nasi. Oddział taktyczny skoro świt wszedł do domu razem z drzwiami.

– Trochę wcześnie jak na nich, prawda?

– Chyba tak. Ale wzywano ich już do gorszych przypadków.

– Co jest w środku?

– Sama zobaczysz…

Rowlands zatrzymał się przed drzwiami wejściowymi. Inny policjant w mundurze wskazał Jessice schody na górę. W środku dom był równie ładnie urządzony jak z zewnątrz – z rzucającymi się w oczy, mięsistymi, pluszowymi dywanami i zdobieniami w holu.

Przed wejściem do jednej z sypialni Jessica ujrzała komisarza Cole’a. Stał odwrócony plecami do pokoju, twarzą w stronę schodów, po których szła.

– Chłopaki z wydziału zabójstw są już w drodze – powiedział i zrobił jej miejsce, żeby mogła wejść do sypialni i rzucić okiem na to, co się stało.

Pierwszą rzeczą, jaka ją uderzyła, była jasność panująca w pokoju. W oknie z wykuszem po prawej wisiały żaluzje, ale tylko częściowo zasunięte. Poranne słońce wlewało się do wnętrza, rozświetlając ściany w kolorze magnolii i jasnożółtą pościel na małżeńskim łożu, stojącym pod przeciwległą ścianą.

Najpierw Jessica zobaczyła stertę ubrań na podłodze. Pomyślała, że wiele nie różnią się od jej własnych. Potem rozejrzała się po pokoju i wtedy dopiero ujrzała ciało.

Ucieszyła się, że nie zjadła dziś rano śniadania.

Kobieta leżała na boku, częściowo przykryta kołdrą, która została podciągnięta na wysokość jej talii. Oczy miała wytrzeszczone, a twarz w kolorze jasnoszarym, wpadającym w jasnoniebieski. Na szyi kobiety widać było głębokie rany, a sącząca się z nich krew wsiąkła w pościel i rozlała się w gęstą kałużę, sięgającą aż do jej blond włosów.

– Och – powiedziała Jessica.

– No właśnie, och – odparł Cole za jej plecami.

2

Jessica widziała już zwłoki w najróżniejszych potwornych sytuacjach – ludzi pobitych tak dotkliwie, że nie sposób było określić ich płci, z kończynami powykręcanymi pod niemal niemożliwymi do wyobrażenia kątami. I jeszcze gorsze rzeczy. Ta część szkolenia była naprawdę niewesoła, ale śmierć stanowiła nieodłączny element jej pracy. Kiedy pracowało się w mundurze, człowiek był świadkiem takich rzeczy, których większość ludzi wolałaby nie widzieć, ale jedni znosili to lepiej, a inni gorzej.

Mimo wszystko Jessica nie widziała zbyt wielu ciał w takim stanie jak ta kobieta. Podejrzewała, że denatka leżała tu już dzień albo nawet dwa. Głębokie, krwawe ślady na jej szyi musiały zostać spowodowane przez użycie jakiegoś grubego kabla, zaś kolor jej skóry nie pozostawiał złudzeń co do przyczyny śmierci – nie trzeba było do tego specjalistów z wydziału zabójstw.

Jessica wiedziała, że w sobotę ekipa dochodzeniowa będzie miała pełne ręce roboty. Zespół ten składał się zarówno z funkcjonariuszy policji, jak i osób cywilnych, które działały na terenie całego miasta, co wiązało się z wyjątkowo uciążliwymi godzinami pracy i wieloma kilometrami do pokonania. Najgorsze były właśnie sobotnie i niedzielne poranki, kiedy trzeba było sprzątać po najróżniejszych chuligańskich wybrykach oraz napędzanych alkoholem zbrodniach, które im często towarzyszyły.

W większości programów telewizyjnych starano się pokazać pracę ludzi zajmujących się miejscami zbrodni w możliwie najbardziej atrakcyjny sposób, ale Jessica miała wątpliwości, czy błąkanie się po Manchesterze, zazwyczaj w deszczu, i sprzątanie po kolejnych pijackich rozróbach może faktycznie zapewnić tak wysoką oglądalność.

Nie weszła dalej do pokoju, ponieważ już w drzwiach widziała wszystko, co było jej potrzebne, poza tym nie chciała zatrzeć ewentualnych śladów ani ryzykować skażenia czegokolwiek. Obróciła się, żeby stanąć twarzą w twarz ze swoim szefem, który w dalszym ciągu odwracał wzrok.

– Coś okropnego. Wiadomo już, kim jest ofiara? – spytała.

– Prawdopodobnie tak. Dom należy do niejakiej Yvonne Christensen. Jedna z jej przyjaciółek zadzwoniła do nas dwa dni temu. Powiedziała, że nie widziała jej od kilku dni, a dom wygląda na opuszczony, chociaż samochód stoi zaparkowany na zewnątrz. Wysłaliśmy tu wczoraj patrol, ale nie udało im się nawiązać kontaktu z nikim w domu. Dziś rano wrócili z taktycznymi.

– Trochę wcześnie jak dla nich, nie?

– I tak byli w pobliżu. Robili nalot na jakąś narkotykową melinę. Wiesz, jak to jest z tymi, którzy zajmują się budżetem. Ktoś wpadł na pomysł, że mogą wykonać dwie roboty w cenie jednej.

Jessica zamilkła na chwilę, po czym spytała:

– Czy ktoś jeszcze tu mieszka?

– Nie wiemy na pewno. Ale wygląda na to, że ciało leży tu od kilku dni, więc chyba nie.

Komisarz Cole przez cały ten czas, kiedy mówił, nie odwrócił się nawet na moment. Opierał się obiema rękami o poręcz na szczycie schodów.

– Ta sprawa zostanie przydzielona nam – powiedział cicho.

Minęło kilka chwil, zanim prawdziwe znaczenie tych słów dotarło do Jessiki. Wiedziała, że Cole nie jest specjalnie skory do dzielenia się ponurymi szczegółami, ale może liczyć na jego pomoc i konkretne dyspozycje, wydane zza biurka w komisariacie. Do niej należeć będzie praca w terenie.

– Kim jest ta przyjaciółka? – spytała.

– Chodziły razem do jednego z klubów dla odchudzających się. Mieszka kilka domów dalej. Są z nią mundurowi, ale nie wie jeszcze, co się stało. Posterunkowy Rowlands zna jej nazwisko.

Kolejna niewerbalna sugestia. „Idź i jej powiedz”.

Jessica wyminęła go i zeszła po schodach. Wystrój wnętrza domu wydawał jej się teraz dużo mroczniejszy niż jeszcze parę chwil temu. Przed drzwiami spotkała Rowlandsa.

– Masz jakieś szczegóły dotyczące tej kobiety, która zadzwoniła na policję?

Posterunkowy Rowlands skinął głową, wyjął notes z kieszeni i zaczął go kartkować.

– Stephanie Wilson – powiedział, składając notes i odkładając go na bok. – Mieszka trochę dalej, w dół ulicy.

– Jesteś gotowy, żeby z nią porozmawiać?

– Tak.

– Mam nadzieję, że nie jest w takim szoku, że na sam widok twojej fryzury załamie się do reszty.

Pomimo tych żartów oboje wiedzieli, że sprawa jest poważna. Schylili się znów pod taśmą policyjną rozpiętą przed domem i Rowlands wskazał palcem, że mają skręcić w prawo. Pani Wilson mieszkała przy tej samej ulicy, tylko po przeciwnej stronie drogi, niecałe sto metrów dalej. Jessica pomyślała, że słońce grzeje wyjątkowo mocno, biorąc pod uwagę porę dnia oraz fakt, że był dopiero maj. Kiedy szli w dół ulicy, dostrzegła kątem oka ruch firanek w kilku domach, co nie było specjalnie dziwne, zważywszy na radiowozy zaparkowane przed domem ofiary i wzmożoną obecność policji. Ale ci, którzy czekali na spektakl, będą srodze zawiedzeni, kiedy ciało zostanie później zabrane w plastikowym worku.

Być może z racji swojego zawodu i ciągłego obcowania ze zbrodnią Jessica nigdy nie potrafiła zrozumieć zainteresowania gapiów na sam widok pracujących policjantów. Nie pojmowała, dlaczego niektórzy ludzie zwalniają, widząc wypadek na autostradzie, w nadziei, że zobaczą krew albo coś innego, co ich podnieci. To samo z ludźmi tłoczącymi się w miejscach, w których ktoś zginął lub został zamordowany. Kiedy widzi się to, z czym mają do czynienia na co dzień funkcjonariusze policji i obcuje się z następstwami tych zdarzeń, trudno uwierzyć, że ludzie ustawiają się w kolejce tylko po to, żeby mieć lepszy widok.

Posterunkowy Rowlands zadzwonił do drzwi domu pani Wilson. Rozległ się radosny dźwięk melodii Greensleeves, zupełnie nieprzystający do powagi sytuacji. Drzwi otworzył im policjant w mundurze, który zaprowadził ich do kuchni. Przy niewielkim stole jadalnym siedziało dwoje ludzi z kubkami herbaty ustawionymi przed nimi na blacie. W kuchni nie było zbyt wiele miejsca, ale dwójce nowo przybyłych inspektorów wskazano dwa pozostałe krzesła przy stole, podczas gdy trzeci policjant zabrał swój kubek i wyszedł do salonu.

Pani Wilson była dużo tęższa od swojego męża. Miała siwiejące włosy, sięgające do ramion. Jessica dałaby jej nieco ponad pięćdziesiąt lat, ale ocenianie wieku nigdy nie było jej najmocniejszą stroną. Kobieta nie była specjalnie otyła, ale w porównaniu ze swoim niskim, niepozornym mężem wydawała się znacznie potężniejsza, niż była w istocie.

To właśnie jej mąż wstał, żeby przywitać się z policjantami i przedstawić się. Kiedy mówił, widać było, że jest zdenerwowany. Jedną rękę trzymał cały czas na ramieniu żony, chcąc dodać jej w ten sposób otuchy. Mówił szybko, czasem tylko robiąc krótką przerwę dla złapania oddechu, podczas gdy jego żona nawet nie podniosła wzroku znad stołu.

– Witajcie. Na imię mam Ray, a to jest Steph. To był jej pomysł, żeby zadzwonić do was. Prawda, kochanie?

Mężczyzna spojrzał na swoją żonę, ale ona nie odpowiedziała. Usiadł więc i zaczął mówić dalej:

– Ja nie byłem przekonany, czy powinniśmy zadzwonić pod dziewięćset jedenaście. Nie chciałem marnować waszego czasu. Często czyta się w gazetach o ludziach, którzy dzwonią na policję, bo zginęły im kapcie czy coś w tym rodzaju.

Jessica wzięła głęboki oddech, być może podświadomie rozdrażniona nieustannym trajkotaniem Raya.

– Obawiam się, że mamy dla państwa złe wieści.

Zrobiła krótką pauzę, ale Stephanie nie dała jej szansy powiedzieć nic więcej. Po raz pierwszy podniosła wzrok znad stołu i spojrzała Jessice w twarz.

– Yvonne nie żyje, prawda?

Nie było sensu udawać.

– Niestety, to prawda.

Słysząc te słowa, kobieta załkała cicho, jak gdyby płacz wzbierał w niej od dłuższego czasu. Mężczyzna objął ją ramieniem, wydając przy tym uspokajające i pocieszające dźwięki.

– Obawiam się także, że musimy spytać, czy zauważyli państwo coś niepokojącego, co sprawiło, że do nas zadzwoniliście – dodała Jessica.

W chwilach takich jak ta musieli działać ostrożnie, balansując na krawędzi rozpaczy drugiego człowieka, ale jednocześnie sprawa nakazywała możliwie jak największy pośpiech. Biorąc pod uwagę stan, w jakim znajdowało się ciało, stracili już dzień albo dwa. Jessica pozwoliła, żeby jej słowa zawisły w powietrzu. Zaczekała, aż kobieta wytrze nos w chustkę, którą podał jej Rowlands, i napije się herbaty.

– Co tydzień w środy chodziłyśmy razem na pływalnię w miejscowej szkole. Te nasze wspólne wyjścia zaczęły się na początku roku. Pod koniec ubiegłego roku Yvonne rozstała się z mężem, a ja… uznałam, że powinnam zrzucić kilka kilogramów.

Rowlands wyjął swój notes i zaczął pisać, podczas gdy Jessica słuchała słów kobiety.

– Yvonne straciła niecałe cztery kilogramy, ale mnie udało się schudnąć ponad sześć. Nie mogłam w to uwierzyć. Zazwyczaj wypijałyśmy po piwku i gawędziłyśmy trochę, a potem szłyśmy się zważyć. We wtorek rano wysłałam jej SMS-em jakiś głupi żart, a ona odpisała: „Do zobaczenia jutro”.

Stephanie przerwała na chwilę, żeby znów napić się herbaty.

– Ale następnego dnia Yvonne nie pojawiła się na basenie. Po południu napisałam do niej jeszcze raz, ale tym razem nie doczekałam się odpowiedzi. O piątej, jak zwykle, wyszłam z domu, ale nie spotkałyśmy się. Samochód Yvonne stał zaparkowany na ulicy przed domem, więc pomyślałam, że nigdzie nie wyjechała. Ale nie otworzyła mi drzwi, a kiedy wykręciłam jej numer, usłyszałam, że telefon dzwoni w środku. Próbowałam skontaktować się z nią przez dziurę, w którą wrzucają pocztę, w obawie, że może Yvonne coś sobie zrobiła – ale na próżno. Zajrzałam też przez okna, ale nic nie zobaczyłam. Wreszcie spróbowałam wejść przez frontowe drzwi, ale były zamknięte na klucz.

– Czy pani Christensen mieszkała sama? – spytała Jessica.

– Tak. Jej mąż, Eric, wyprowadził się krótko przed Bożym Narodzeniem. Żyje gdzieś z inną kobietą. A James studiuje. Próbowałam ją wspierać, ale tak naprawdę Yvonne była sama.

– James to jej syn?

– Tak. Jedyne dziecko. Szkoda, że pani nie widziała wyrazu jej twarzy, kiedy poszedł na studia. Yvonne płakała, bo jej mały chłopczyk dorósł.

– Pewnie nie ma pani żadnych namiarów na Erica, prawda? Przydałyby nam się.

Stephanie odchyliła się na krześle, które w tym momencie zaskrzypiało, i sięgnęła po torebkę leżącą na jednym z blatów. Wyjęła z niej telefon komórkowy.

– Owszem, mam numer jego komórki. Ale nie wiem, gdzie mieszka. Napisałam do niego w czwartek, zanim skontaktowałam się z wami. Zapytałam go, czy widział może żonę.

– I co?

– Odpisał jednym słowem. – Stephanie podniosła telefon, tak żeby Jessica i David mogli przeczytać odpowiedź: „Nie”. – Szczerze mówiąc, trochę mnie to zaskoczyło. Wtedy zadzwoniłam na policję. Nie wiedziałam, co robić. To do niej zupełnie niepodobne – znikać bez słowa – i… Miałam przeczucie, że stało się coś złego. Pani też na pewno je czasem miewa, prawda?

Jessica skinęła głową, a Rowlands zapisał numer do Erica Christensena, po czym wręczył jej kartkę.

– To chyba dobrze, że to nie ja ją znalazłam… – W oczach Stephanie pojawiły się łzy.

Jessica chciała powiedzieć coś, co przyniesie kobiecie otuchę, ale powstrzymała się i pomyślała przez chwilę.

– Przepraszam, czy może pani powtórzyć?

Kobieta wzięła głębszy oddech, a jej łkanie na moment ucichło. Zbierała się w sobie przez chwilę, po czym spojrzała w oczy siedzącej naprzeciwko policjantce.

– Chodziło mi o to, że gdyby drzwi wejściowe do domu Yvonne nie były zamknięte na klucz, to ja mogłabym być tą osobą, która ją znalazła tego dnia.

Jessica zmrużyła lekko oczy i oparła się na krześle, czując na plecach mrowienie.

– A więc nie ma pani klucza? – spytała na wszelki wypadek, chcąc się upewnić.

– Nie. Yvonne zostawiała mi klucz, gdy wyjeżdżała na wakacje, żebym mogła doglądać jej domu. Ale tylko wtedy.

Jessica podziękowała i przekazała gospodarzom wyrazy współczucia, po czym poprosiła Rowlandsa, żeby pokręcił się jeszcze trochę w pobliżu i upewnił się, że państwo Wilsonowie mogą liczyć na stosowną opiekę. Potem wyszła z domu i popędziła najszybciej jak umiała do domu ofiary. Lawirując między policyjnymi samochodami i schylając się pod żółtą taśmą, skierowała się prosto w stronę wyrwanych z zawiasów drzwi wejściowych.

Technicy z wydziału zabójstw byli już na miejscu. Zazwyczaj całą robotę wykonywała jedna osoba, ale tym razem szybko rozniosła się wieść, że sprawa nie jest taka prosta, jak mogłoby się wydawać. Jakiś człowiek w białym, papierowym fartuchu, którego Jessica nie znała, kręcił się w holu, drugi natomiast zniknął na schodach prowadzących na górę. Ten w holu chciał coś powiedzieć, ale Jessica zignorowała go i poszła w kierunku otwartych drzwi na końcu korytarza, prowadzących do pozostałej części domu.

Kiedy do nich dotarła, z kuchni wyszedł właśnie komisarz Cole.

– Wszystko w porządku? – spytał, ale nie zareagowała.

Popatrzyła na ścianę na prawo od drzwi, chcąc się upewnić, że podejrzenia, których nabrała wcześniej, wchodząc po schodach na piętro, okażą się słuszne. Wtedy nie do końca uświadomiła sobie to, co zobaczyła, ale teraz nie miała żadnych wątpliwości. Przed nią znajdował się rząd haczyków, na których wisiały przeróżne klucze. Po prawej stronie wisiał breloczek z kluczykami do samochodu, ale Jessicę zainteresowały inne klucze, wiszące tuż obok.

Komisarz Cole przyglądał jej się z rozbawieniem, kiedy podeszła do gościa w papierowym kitlu i poprosiła go o gumową rękawiczkę. Wróciła z nią do wieszaka i ostrożnie zdjęła kółko z kluczami, wiszące na lewym haczyku. Do kółka były przyczepione dwa klucze.

– Co ty…? – zaczął Cole, ale Jessica nie zwracała na niego uwagi.

Wzięła klucz i podeszła do drzwi wejściowych, które wciąż wisiały na framudze, tak jak wyważyli je rano policjanci. To były wielkie, masywne drzwi z podwójnymi szybami – takie, w których trzeba podnieść klamkę, żeby je zamknąć. Kucnęła, włożyła klucz do zamka i przekręciła go, żeby się upewnić, czy klucz pasuje.

Następnie szybko wstała, minęła technika w papierowym fartuchu i komisarza Cole’a, po czym wpadła do kuchni. Minęła nieskazitelnie czysty piekarnik i blaty kuchenne, podeszła do tylnych drzwi prowadzących do ogrodu i nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte, ale pasował do nich drugi klucz wiszący na kółeczku. Komisarz Cole stanął za nią przy drzwiach i spytał po raz drugi, tym razem dobitniej:

– Co ty robisz?

– Skoro drzwi musiały zostać wyważone, ponieważ były zamknięte na klucz, który przez cały czas wisiał w holu, to w jaki sposób morderca wszedł do środka, a potem wydostał się na zewnątrz?