-
W empik go
Wizja Arydeusza Plutarcha z Cheronei - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Wizja Arydeusza Plutarcha z Cheronei - ebook
Historia Arydeusza jest najbardziej szczegółową i obrazową wizją Hadesu zachowaną od starożytności, a bogactwem informacji przewyższa ona nawet ‘Historię Era’ Platona i ‘Sen Scypiona’ Cycerona, nie mówiąc już o mniej znanych ‘Wizjach’ Kratesa i ‘Zosimusa’. Można dojść do zaskakujących konkluzji po przeczytaniu traktatu Plutarcha, którego tytuł przetłumaczony z greki brzmi: ‘O zwłoce Bóstwa w ukaraniu niegodziwców’ lub ‘O zwłoce Boskiej sprawiedliwości’. Plutarch z Cheronei w Beocji żył w ostatniej ćwierci II wieku (ok. 50 – ok.120 n.e.). Był jednym z najbardziej oświeconych starożytnych autorów, doskonale zorientowanym w szczegółach filozofii religijnej i innych nauk swoich czasów. Posiadał również zdolności krytyczne; był także człowiekiem o szerokim doświadczeniu religijnym, zajmującym wysokie urzędy w Delfach jako kapłan Apollina, znał także obrzędy dionizyjskie, a wreszcie miał i głęboką wiedzę o wewnętrznych stopniach Misteriów Ozyrysa. Kształcił się w Atenach i Aleksandrii, wykładał natomiast w Rzymie. Plutarch jest jednym z naszych najcenniejszych źródeł informacji na temat greckiej i hellenistycznej teologii, teozofii i mistagogii pierwszego wieku, a zatem jest niezbędny w każdym porównawczym badaniu gnozy.
| Kategoria: | Ezoteryka |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7639-455-8 |
| Rozmiar pliku: | 68 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WPROWADZENIE.
Historia Arydeusza jest najbardziej szczegółową i obrazową wizją Hadesu zachowaną od starożytności, a bogactwem informacji przewyższa ona nawet Historię Era Platona i Sen Scypiona Cycerona, nie mówiąc już o mniej znanych Wizjach Kratesa i Zosimusa.
Można dojść do zaskakujących konkluzji po przeczytaniu traktatu Plutarcha, którego tytuł przetłumaczony z greki brzmi: O zwłoce Bóstwa w ukaraniu niegodziwców lub O zwłoce Boskiej sprawiedliwości.
Plutarch z Cheronei w Beocji żył w ostatniej ćwierci II wieku (ok. 50 – ok.120 n.e.). Był jednym z najbardziej oświeconych starożytnych autorów, doskonale zorientowanym w szczegółach filozofii religijnej i innych nauk swoich czasów. Posiadał również zdolności krytyczne; był także człowiekiem o szerokim doświadczeniu religijnym, zajmującym wysokie urzędy w Delfach jako kapłan Apollina¹ , znał także obrzędy dionizyjskie, a wreszcie miał i głęboką wiedzę o wewnętrznych stopniach Misteriów Ozyrysa. Kształcił się w Atenach i Aleksandrii, wykładał natomiast w Rzymie.
Plutarch jest jednym z naszych najcenniejszych źródeł informacji na temat greckiej i hellenistycznej teologii, teozofii i mistagogii pierwszego wieku, a zatem jest niezbędny w każdym porównawczym badaniu gnozy.
Nasz filozof był różnie określany – jako platonik, neoplatoniki, eklektyk, etyk i synkretyk; lecz nader trudno jest precyzyjnie określić Plutarcha jako zwolennika, czy też przedstawiciela jednego nurtu, ponieważ jak dr John Oakesmith stwierdza w swoim pouczającym eseju Religia Plutarcha: wiara pogańska czasów apostolskich (Londyn; 1902): „zasugerował on raczej nastawienie umysłu, niż stworzył zbiór dogmatów”. Pod pewnymi względami był bardzo dobrym przykładem tego, co dziś powinniśmy rozumieć pod pojęciem teozofa.
Chociaż w całości obszernych pism Plutarcha nie ma ani jednego słowa, które wskazywałoby, że był zaznajomiony z chrześcijaństwem, niemniej jednak argumentowano, że musiał wywodzić swoją etykę i idee monoteistyczne z chrześcijaństwa; i, co ciekawe, dr Charles Super w swojej pracy Między pogaństwem a chrześcijaństwem (Chicago; 1889) wybiera ten sam traktat Plutarcha, który zawiera naszą wizję (wraz z traktatem O Opatrzności Seneki), aby zademonstrować punkty styczne między religio-filozofią tamtej epoki i nową religią.
Wykazaliśmy jednak obszernie w Prolegomenach do Hermesa Trzykroć Wielkiego, że doktryny teologii hellenistycznej, teozofii i gnozy były szeroko rozpowszechnione w pierwszym wieku i pod wieloma względami miały wspólny język z księgami pisarzy Nowego Testamentu; nie ma jednak mowy o bezpośrednim plagiacie po którejkolwiek ze stron.
Wizja Arydeusza jest interesująca pod wieloma względami i bez wątpienia zainteresowanie to byłoby dla nas jeszcze większe, gdybyśmy mogli przekonać hrabiego Josepha de Maistre, że „można by wierzyć, że Dante wziął ogólną ideę swego piekła” z opisu kar w naszej Wizji, jak pisze de Maistre w swoim tłumaczeniu traktatu (Paryż; 1856). Muszę jednak pozostawić tę sugestię badaczom Dantego, z uwagą, że obecnie udowodniono, zwłaszcza w pracy dr J. E. Sandysa, że renesans nauk klasycznych rozpoczął się na długo przed zdobyciem Konstantynopola, bo już w czasach Petrarki i Boccaccia.
Co do źródła i kompozycji Wizji oraz sposobu, w jaki Plutarch chciał, abyśmy ją przyjęli, można by wymienić wiele opinii na ów temat, podobnie jak i w przypadku lepiej znanej Wizji Era Platona. Sam jednak zasugerowałbym, że klucz do odszyfrowania tej zagadki tkwi w następujących słowach naszego filozofa-mistagoga:
„Kiedy człowiek umiera, przechodzi przez te same doświadczenia, co ci, których świadomość wzrosła w misteriach. Zatem w terminach teleutén („umrzeć”) i teleithai („być inicjowanym, wtajemniczonym”) mamy całkowitą zgodność – w słowie i fakcie.
Przede wszystkim są to wędrówki, męczące podróże, jak i też ścieżki, na które patrzymy podejrzliwie, a które wydają się nie mieć końca; następnie przed dojściem do kresu nastaje przerażenie, zgroza, drżenie, pocenie się, odrętwienie.
Ale w końcu cudowne światło wychodzi nam na spotkanie, witają nas czyste miejsca i rozległe równiny ze śpiewem, z tańcem, powagą świętych dźwięków i boskich widoków.
W takim stanie ten, który już we wszystkim się udoskonalił i otrzymał wtajemniczenie, osiąga pełną wolność i przechodząc wszędzie, gdzie chce, otrzymuje koronę i wypełnia swoją tajemnicę w komunii ze świętymi i czystymi; patrząc z góry na nieoczyszczoną rzeszę niewtajemniczonych, którzy wciąż żyją, tarzają się w głębokim błocie i mgle i gromadzą się razem pod nim, trwając w nędzy ze strachu przed śmiercią i braku wiary w błogosławieństwo życia po zgonie.
Powinniście bowiem wiedzieć, że współistnienie i połączenie duszy z ciałem jest sprzeczne z naturą”. (Plut., Fragm. t. 9, wyd. Didot).
Dalsze rozważenie tego będzie jednak wygodniejsze później, gdy już czytelnik zapozna się z wizją.
Traktat ma formę dialogu platońskiego. Osobami dialogu są: sam Plutarch, który jest głównym mówcą; Patrokles, jego zięć; Tymon, jego brat; i Olimpus, bliski przyjaciel. Scena to portyk świątyni Apollina w Delfach. Traktat jest adresowany do pewnego Kwintusa, który zapewne musiał być Rzymianinem, ale o którym nic więcej nie wiadomo.
W trakcie swojego wywodu Plutarch zauważa, że żadna kara nie jest bardziej przygnębiająca i nie zawstydza nas bardziej niż widok własnych dzieci cierpiących z powodu naszych występków. A gdyby dusza bezbożnego przestępcy mogła po śmierci widzieć swoje dzieci, przyjaciół lub rodzinę w wielkich nieszczęściach z jego powodu, to płacąc karę za występki, nikt nigdy nie byłby w stanie go przekonać, nawet dla bogactwa Zeusa, aby po powrocie na ziemię znów był niesprawiedliwy lub rozwiązły.
Mógłbym opowiedzieć prawdziwą historię (logos), którą ostatnio zasłyszałem – kontynuuje – ale obawiam się, że uznacie to za bajkę (mythos); dlatego ograniczam się tylko do prawdopodobieństwa”.
Ponieważ jednak inni nalegali, chcąc usłyszeć tę historię, Plutarch odpowiedział: „Pozwólcie mi najpierw dokończyć argumentację dotyczącą prawdopodobieństwa, a potem, jeśli zechcecie, dokończę bajkę, jeśli to rzeczywiście jest bajka”.
Plutarch najwyraźniej chce tutaj, aby zrozumiano, że dla niego owa historia to logos, a nie mythos; a przez logos rozumie, że opiera się ona na „fakcie”, a nie na „prawdopodobieństwie”.
Wynika to jasno z jego własnych słów i jest dodatkowo wzmocnione przez powszechne użycie w tym czasie słowa logos na określenie poważnej narracji, zwłaszcza „świętego dyskursu” lub historii inicjacji, wtajemniczenia.
Co więcej, warto zauważyć, że Platon na końcu swojej opowieści o Wizji Era odnosi się do niej jako do mitu. Czy Plutarch mógł mieć to na myśli i czy chce dokonać rozróżnienia między swoim „logos” (faktem) a słynnym „mythos” (mitem) Platona?
Jest więcej niż prawdopodobne, że mity Platona były często analizowane w szkołach i że istniały bardzo różne opinie co do tego, jak należy je przyjmować; termin mit popadł w złą sławę wśród pobierających nauki i Plutarch tutaj, podobnie jak i gdzie indziej, używa określenia „logos” jako lepszego opisu narracji związanej z doktrynami inicjacyjnymi.
Plutarch mówi nam, że bohaterem jego opowieści był niejaki Arydeusz z Soli, miasta na wybrzeżu Azji Mniejszej; był on bliskim przyjacielem Protogenesa z Tarsu (Plut., O Miłości, II.), który przez pewien czas przebywał u Plutarcha w Delfach. Arydeusz opowiedział o swoim przeżyciu Protogenesowi i innym bliskim przyjaciołom, możemy więc przypuszczać, że Plutarch po raz pierwszy usłyszał tę historię od Protogenesa i stwierdziwszy, że jest ona w pewnym stopniu zgodna z tym, czego sam został nauczony lub co widział dramatycznie przedstawione w jednym z obrzędów inicjacyjnych, przez które przeszedł, dopracował go i doszlifował, aby pasował do jego celu.
Ów Arydeusz wiódł życie pełne rozpusty i nikczemności; był swego rodzaju łajdakiem-milionerem tamtych czasów. Powiadano, że gdy wysłał zapytanie do wyroczni Amfilocha w Mallus w Cylicji, czy ma szansę dobrze przeżyć resztę swoich dni, otrzymał odpowiedź, że lepiej będzie, gdy umrze.
Wkrótce potem Arydeusz upadł ciężko i chociaż nie złamał sobie kości, stracił przytomność. Trzy dni później, kiedy mieli go pochować, nagle się ocknął. Po tym przykrym doświadczeniu Arydeusz całkowicie się poprawił i stał się wzorem cnót. Tak niesamowita zmiana nie mogła pozostać niezauważona, ale tylko kilku swoim największym przyjaciołom opowiedział o tym, co go spotkało w ciągu tych trzech dni. Jego historia wygląda zaś tak:
Historia Arydeusza jest najbardziej szczegółową i obrazową wizją Hadesu zachowaną od starożytności, a bogactwem informacji przewyższa ona nawet Historię Era Platona i Sen Scypiona Cycerona, nie mówiąc już o mniej znanych Wizjach Kratesa i Zosimusa.
Można dojść do zaskakujących konkluzji po przeczytaniu traktatu Plutarcha, którego tytuł przetłumaczony z greki brzmi: O zwłoce Bóstwa w ukaraniu niegodziwców lub O zwłoce Boskiej sprawiedliwości.
Plutarch z Cheronei w Beocji żył w ostatniej ćwierci II wieku (ok. 50 – ok.120 n.e.). Był jednym z najbardziej oświeconych starożytnych autorów, doskonale zorientowanym w szczegółach filozofii religijnej i innych nauk swoich czasów. Posiadał również zdolności krytyczne; był także człowiekiem o szerokim doświadczeniu religijnym, zajmującym wysokie urzędy w Delfach jako kapłan Apollina¹ , znał także obrzędy dionizyjskie, a wreszcie miał i głęboką wiedzę o wewnętrznych stopniach Misteriów Ozyrysa. Kształcił się w Atenach i Aleksandrii, wykładał natomiast w Rzymie.
Plutarch jest jednym z naszych najcenniejszych źródeł informacji na temat greckiej i hellenistycznej teologii, teozofii i mistagogii pierwszego wieku, a zatem jest niezbędny w każdym porównawczym badaniu gnozy.
Nasz filozof był różnie określany – jako platonik, neoplatoniki, eklektyk, etyk i synkretyk; lecz nader trudno jest precyzyjnie określić Plutarcha jako zwolennika, czy też przedstawiciela jednego nurtu, ponieważ jak dr John Oakesmith stwierdza w swoim pouczającym eseju Religia Plutarcha: wiara pogańska czasów apostolskich (Londyn; 1902): „zasugerował on raczej nastawienie umysłu, niż stworzył zbiór dogmatów”. Pod pewnymi względami był bardzo dobrym przykładem tego, co dziś powinniśmy rozumieć pod pojęciem teozofa.
Chociaż w całości obszernych pism Plutarcha nie ma ani jednego słowa, które wskazywałoby, że był zaznajomiony z chrześcijaństwem, niemniej jednak argumentowano, że musiał wywodzić swoją etykę i idee monoteistyczne z chrześcijaństwa; i, co ciekawe, dr Charles Super w swojej pracy Między pogaństwem a chrześcijaństwem (Chicago; 1889) wybiera ten sam traktat Plutarcha, który zawiera naszą wizję (wraz z traktatem O Opatrzności Seneki), aby zademonstrować punkty styczne między religio-filozofią tamtej epoki i nową religią.
Wykazaliśmy jednak obszernie w Prolegomenach do Hermesa Trzykroć Wielkiego, że doktryny teologii hellenistycznej, teozofii i gnozy były szeroko rozpowszechnione w pierwszym wieku i pod wieloma względami miały wspólny język z księgami pisarzy Nowego Testamentu; nie ma jednak mowy o bezpośrednim plagiacie po którejkolwiek ze stron.
Wizja Arydeusza jest interesująca pod wieloma względami i bez wątpienia zainteresowanie to byłoby dla nas jeszcze większe, gdybyśmy mogli przekonać hrabiego Josepha de Maistre, że „można by wierzyć, że Dante wziął ogólną ideę swego piekła” z opisu kar w naszej Wizji, jak pisze de Maistre w swoim tłumaczeniu traktatu (Paryż; 1856). Muszę jednak pozostawić tę sugestię badaczom Dantego, z uwagą, że obecnie udowodniono, zwłaszcza w pracy dr J. E. Sandysa, że renesans nauk klasycznych rozpoczął się na długo przed zdobyciem Konstantynopola, bo już w czasach Petrarki i Boccaccia.
Co do źródła i kompozycji Wizji oraz sposobu, w jaki Plutarch chciał, abyśmy ją przyjęli, można by wymienić wiele opinii na ów temat, podobnie jak i w przypadku lepiej znanej Wizji Era Platona. Sam jednak zasugerowałbym, że klucz do odszyfrowania tej zagadki tkwi w następujących słowach naszego filozofa-mistagoga:
„Kiedy człowiek umiera, przechodzi przez te same doświadczenia, co ci, których świadomość wzrosła w misteriach. Zatem w terminach teleutén („umrzeć”) i teleithai („być inicjowanym, wtajemniczonym”) mamy całkowitą zgodność – w słowie i fakcie.
Przede wszystkim są to wędrówki, męczące podróże, jak i też ścieżki, na które patrzymy podejrzliwie, a które wydają się nie mieć końca; następnie przed dojściem do kresu nastaje przerażenie, zgroza, drżenie, pocenie się, odrętwienie.
Ale w końcu cudowne światło wychodzi nam na spotkanie, witają nas czyste miejsca i rozległe równiny ze śpiewem, z tańcem, powagą świętych dźwięków i boskich widoków.
W takim stanie ten, który już we wszystkim się udoskonalił i otrzymał wtajemniczenie, osiąga pełną wolność i przechodząc wszędzie, gdzie chce, otrzymuje koronę i wypełnia swoją tajemnicę w komunii ze świętymi i czystymi; patrząc z góry na nieoczyszczoną rzeszę niewtajemniczonych, którzy wciąż żyją, tarzają się w głębokim błocie i mgle i gromadzą się razem pod nim, trwając w nędzy ze strachu przed śmiercią i braku wiary w błogosławieństwo życia po zgonie.
Powinniście bowiem wiedzieć, że współistnienie i połączenie duszy z ciałem jest sprzeczne z naturą”. (Plut., Fragm. t. 9, wyd. Didot).
Dalsze rozważenie tego będzie jednak wygodniejsze później, gdy już czytelnik zapozna się z wizją.
Traktat ma formę dialogu platońskiego. Osobami dialogu są: sam Plutarch, który jest głównym mówcą; Patrokles, jego zięć; Tymon, jego brat; i Olimpus, bliski przyjaciel. Scena to portyk świątyni Apollina w Delfach. Traktat jest adresowany do pewnego Kwintusa, który zapewne musiał być Rzymianinem, ale o którym nic więcej nie wiadomo.
W trakcie swojego wywodu Plutarch zauważa, że żadna kara nie jest bardziej przygnębiająca i nie zawstydza nas bardziej niż widok własnych dzieci cierpiących z powodu naszych występków. A gdyby dusza bezbożnego przestępcy mogła po śmierci widzieć swoje dzieci, przyjaciół lub rodzinę w wielkich nieszczęściach z jego powodu, to płacąc karę za występki, nikt nigdy nie byłby w stanie go przekonać, nawet dla bogactwa Zeusa, aby po powrocie na ziemię znów był niesprawiedliwy lub rozwiązły.
Mógłbym opowiedzieć prawdziwą historię (logos), którą ostatnio zasłyszałem – kontynuuje – ale obawiam się, że uznacie to za bajkę (mythos); dlatego ograniczam się tylko do prawdopodobieństwa”.
Ponieważ jednak inni nalegali, chcąc usłyszeć tę historię, Plutarch odpowiedział: „Pozwólcie mi najpierw dokończyć argumentację dotyczącą prawdopodobieństwa, a potem, jeśli zechcecie, dokończę bajkę, jeśli to rzeczywiście jest bajka”.
Plutarch najwyraźniej chce tutaj, aby zrozumiano, że dla niego owa historia to logos, a nie mythos; a przez logos rozumie, że opiera się ona na „fakcie”, a nie na „prawdopodobieństwie”.
Wynika to jasno z jego własnych słów i jest dodatkowo wzmocnione przez powszechne użycie w tym czasie słowa logos na określenie poważnej narracji, zwłaszcza „świętego dyskursu” lub historii inicjacji, wtajemniczenia.
Co więcej, warto zauważyć, że Platon na końcu swojej opowieści o Wizji Era odnosi się do niej jako do mitu. Czy Plutarch mógł mieć to na myśli i czy chce dokonać rozróżnienia między swoim „logos” (faktem) a słynnym „mythos” (mitem) Platona?
Jest więcej niż prawdopodobne, że mity Platona były często analizowane w szkołach i że istniały bardzo różne opinie co do tego, jak należy je przyjmować; termin mit popadł w złą sławę wśród pobierających nauki i Plutarch tutaj, podobnie jak i gdzie indziej, używa określenia „logos” jako lepszego opisu narracji związanej z doktrynami inicjacyjnymi.
Plutarch mówi nam, że bohaterem jego opowieści był niejaki Arydeusz z Soli, miasta na wybrzeżu Azji Mniejszej; był on bliskim przyjacielem Protogenesa z Tarsu (Plut., O Miłości, II.), który przez pewien czas przebywał u Plutarcha w Delfach. Arydeusz opowiedział o swoim przeżyciu Protogenesowi i innym bliskim przyjaciołom, możemy więc przypuszczać, że Plutarch po raz pierwszy usłyszał tę historię od Protogenesa i stwierdziwszy, że jest ona w pewnym stopniu zgodna z tym, czego sam został nauczony lub co widział dramatycznie przedstawione w jednym z obrzędów inicjacyjnych, przez które przeszedł, dopracował go i doszlifował, aby pasował do jego celu.
Ów Arydeusz wiódł życie pełne rozpusty i nikczemności; był swego rodzaju łajdakiem-milionerem tamtych czasów. Powiadano, że gdy wysłał zapytanie do wyroczni Amfilocha w Mallus w Cylicji, czy ma szansę dobrze przeżyć resztę swoich dni, otrzymał odpowiedź, że lepiej będzie, gdy umrze.
Wkrótce potem Arydeusz upadł ciężko i chociaż nie złamał sobie kości, stracił przytomność. Trzy dni później, kiedy mieli go pochować, nagle się ocknął. Po tym przykrym doświadczeniu Arydeusz całkowicie się poprawił i stał się wzorem cnót. Tak niesamowita zmiana nie mogła pozostać niezauważona, ale tylko kilku swoim największym przyjaciołom opowiedział o tym, co go spotkało w ciągu tych trzech dni. Jego historia wygląda zaś tak:
więcej..
