Władcy Polski. Historia na nowo opowiedziana - ebook

Anglicy i Francuzi uczynili ze swoich władców produkt eksportowy – dzieje krwawej Margot, Henryka VIII, królowej dziewicy Elżbiety I czy Elżbiety II weszły do popkultury i są znane milionom ludzi na całym świecie.

Przy nich polscy monarchowie, zasuszeni w „Poczcie” Matejki, wydają się nudni i prowincjonalni. A przecież historia Polski jest równie pasjonująca i dramatyczna. Napędza ją bezwzględna rywalizacja o władzę i sukcesję, są w niej zdrady i sojusze, dworskie intrygi i romanse, nie brakuje walki na śmierć i życie. Jest też bogata warstwa życia codziennego, w której zachodnie wpływy zderzają się z sarmackim rozpasaniem.

W 49 wywiadach tworzących książkę Władcy Polski. Historia na nowo opowiedziana, którą oddajemy Czytelnikom, próbowaliśmy przyjrzeć się bliżej ludziom na szczytach władzy: jak podejmowali decyzje, kiedy naszymi dziejami rządził przypadek, a komu udało się osiodłać kobyłę historii. Ciekawiły nas mechanizmy decydujące o losach narodów – ciągle aktualne, wiele mówiące o świecie, sposobie rozumienia polityki, rozwoju cywilizacji i losie człowieka.

Nasza książka nie aspiruje do roli dzieła naukowego, choć dzięki naukowcom powstała. Naszym celem było stworzenie opowieści o polskich dziejach, która łączyłaby w sobie cechy historycznej gawędy i naukowego wykładu. Do współpracy zaprosiliśmy znawców dziejów Polski z różnych pokoleń i uczelni. Znaleźli się wśród nich zarówno luminarze polskiej nauki, jak i naukowcy średniego oraz młodszego pokolenia, jednak o niekwestionowanym już dorobku. Wszystkim z całego serca dziękujemy i w tym miejscu składamy hołd ich wiedzy i osiągnięciom naukowym.

Zderzenie eksperckiej wiedzy z dziennikarską ciekawością pozwoliło – mamy nadzieję – w atrakcyjny sposób przerzucić pomost między naszą historią a współczesnością.

Beata Maciejewska

Mirosław Maciorowski

Prof. dr hab. Jerzy Strzelczyk

(ur. 1941) – mediewista, wykładowca na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Kierował Instytutem Historii UAM. Autor ok. 1,5 tys. artykułów, rozpraw, opracowań, monografii i książek. Wiele z nich uznano za kamienie milowe polskiej mediewistyki. Do najwybitniejszych należą: „Zapomniane narody Europy”, za którą w 2007 r. otrzymał główną nagrodę w konkursie im. Jana Długosza; „Pióro w wątłych dłoniach. O twórczości kobiet w dawnych wiekach”, która przyniosła mu Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2009); „Od Prasłowian do Polaków”, „Mieszko Pierwszy”, „Bolesław Chrobry”, „Otton III”, „Zjazd gnieźnieński”, „Iroszkoci w kulturze średniowiecznej Europy”, „Goci – rzeczywistość i legenda”, „Cystersi w kulturze średniowiecznej Europy”, „Odkrywanie Europy”, „Słowianie i Germanie w Niemczech środkowych we wczesnym średniowieczu”.

Rozmowy na s. 22, 38, 60, 90

Prof. dr hab. Jerzy Wyrozumski

(1930–2018) – jeden z najwybitniejszych badaczy polskiego średniowiecza, wieloletni wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, prezes Rady Muzeum przy Zamku Królewskim na Wawelu, jeden z inicjatorów reaktywacji i przez wiele lat członek władz Polskiej Akademii Umiejętności. Autor mnóstwa artykułów, monografii i opracowań naukowych, m.in.: „Kazimierz Wielki”, „Historia Polski: do roku 1505”, „Królowa Jadwiga: między epoką piastowską i jagiellońską”, „Dzieje Polski piastowskiej (VIII w. – 1370)”, „Kraków i Małopolska w czasach Mistrza Wincentego Kadłubka”, „Horyzont polityczny Jana z Czarnkowa”, „Kraków u początku działalności dominikanów w Polsce”, „Święta Jadwiga królowa patronka Europy”, „Kraków do schyłku wieków średnich”, „Działalność misyjna św. Wojciecha w Polsce i w Prusach w świetle historiografii polskiej”. Laureat Nagrody Miasta Krakowa.

Prof. Wyrozumski zmarł 2 listopada 2018 r., niespełna miesiąc przed ukazaniem się tej książki.

Rozmowy na s. 106, 126, 146

Prof. dr hab. Stanisław Rosik

(ur. 1969) – mediewista, kierownik Pracowni Badań nad Wczesnymi Dziejami Europy Środkowej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, wykładowca akademicki, przewodniczący Stałego Komitetu Mediewistów Polskich, prezes Towarzystwa Studiów Interdyscyplinarnych przy Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Jego praca badawcza koncentruje się na najdawniejszych dziejach Słowian, ich religii i chrystianizacji, średniowiecznych dziejach Polski, początkach Pomorza i Śląska, dziejopisarstwie i hagiografii X–XIII w. Autor wielu artykułów, opracowań i książek, m.in. „Interpretacja chrześcijańska religii pogańskich Słowian w świetle kronik niemieckich XI–XII wieku (Thietmar – Adam z Bremy – Helmold)”, „Conversio gentis Pomeranorum. Studium świadectwa o wydarzeniu (XII wiek)”, „Bolesław Krzywousty”, współautor „Pocztu polskich królów i książąt” (z Przemysławem Wiszewskim).

Rozmowy na s. 164, 180, 212, 232, 250, 264, 284

Prof. dr hab. Henryk Samsonowicz

(ur. 1930) – światowej sławy mediewista związany z Uniwersytetem Warszawskim. Dziekan Wydziału Historycznego UW (1970–1973), dyrektor Instytutu Historii na Wydziale Historycznym UW (1975–1978), rektor UW w latach 1980–1981. Zajmuje się dziejami społecznymi, kulturalnymi i gospodarczymi Polski i Europy w średniowieczu. Opublikował około tysiąca prac, w tym kilkadziesiąt książek, m.in.: „Życie miasta średniowiecznego”, „Złota jesień polskiego średniowiecza”, „Miejsce Polski w Europie”, „Dziedzictwo średniowiecza. Mity i rzeczywistość”, „Narodziny średniowiecznej Europy”, „Ziemie polskie w X wieku i ich znaczenie w kształtowaniu się nowej mapy Europy”, „Konrad Mazowiecki”. Doctor h.c. wielu uczelni, m.in. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Gdańskiego. Honorowy Obywatel Warszawy, Sandomierza, Ostrowca Świętokrzyskiego i Pułtuska. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu po stronie solidarnościowej. Minister edukacji w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego i Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej.

Rozmowy na s. 304, 386

Prof. dr hab. Tomasz Jurek

(ur. 1962) – mediewista, pracuje w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, kieruje Zakładem Słownika Historyczno-Geograficznego Ziem Polskich w Średniowieczu. Zajmuje się m.in. dziejami Śląska i Wielkopolski, Kościoła, początkami Polski, osadnictwem, historią regionalną, wojskowością, genealogią, źródłoznawstwem i dyplomatyką. Redaktor „Roczników Historycznych”, przewodniczący Wydziału Historii i Nauk Społecznych w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk, członek Polskiego Towarzystwa Heraldycznego. Autor wielu artykułów, opracowań, podręczników szkolnych i akademickich oraz książek, m.in. „Dziedzic Królestwa Polskiego książę głogowski Henryk (1274–1309)”, „Obce rycerstwo na Śląsku do połowy XIV wieku”, „Historia Polski do 1572 roku” (wraz z Edmundem Kizikiem), „Biskupstwo poznańskie w wiekach średnich”, „Dzieje średniowieczne 1. Podręcznik dla klasy pierwszej szkół średnich”, „Landbuch księstw świdnickiego i jaworskiego, t. 1–3”, „Rodowód Pogorzelów”, „Panowie z Wierzbnej. Studium genealogiczne”.

Rozmowy na s. 326, 458, 482, 506, 520

Prof. dr hab. Przemysław Wiszewski

(ur. 1974) – mediewista i nowożytnik, zajmuje się wielokulturowością i wieloetnicznością średniowiecznych społeczeństw europejskch, dziejami Kościoła i religijności, historią Śląska, regionalistyką. Dziekan Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych na Uniwersytecie Wrocławskim (od 2016 r.). Opublikował ponad 190 prac, w tym 13 monografii i 18 prac pod redakcją. Popularyzator historii. Najważniejsze publikacje: „Domus Bolezlai. W poszukiwaniu tradycji dynastycznej Piastów (do około 1138 roku)”, „Henryk II Pobożny: biografia polityczna”, i seria opracowań dziejów niewielkich gmin śląskich „Bliska historia/History next to” (dotąd 9 tomów). Spośród publikacji popularnonaukowych: „Poczet polskich królów i książąt”, „Polacy i ich dzieje: przewodnik ilustrowany”, „Ilustrowany poczet władczyń polskich” i liczne monografie miast śląskich. Członek zespołu przygotowującego e-podręcznik do historii w ramach prac MEN (2014–2015).

Rozmowy na s. 346, 368, 404, 422, 440

Prof. dr hab. Jacek Maciejewski

(ur. 1962) – mediewista, prodziekan ds. nauki i współpracy Wydziału Humanistycznego oraz kierownik Katedry Historii Średniowiecznej na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Bada działalność i rolę wyższego duchowieństwa w średniowieczu, przemoc w społeczeństwie i Kościele średniowiecznym, dzieje Bydgoszczy, Kujaw i diecezji włocławskiej. Popularyzuje wiedzę o Kazimierzu Wielkim i jego epoce – w latach 2008–2016 przewodniczący Rady Stowarzyszenia Króla Kazimierza Wielkiego, kilka lat stał na czele redakcji półrocznika „Zapiski Kazimierzowskie”. Przewodniczy jury Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Kazimierzu Wielkim i Jego Czasach. Autor lub redaktor wielu opracowań naukowych, w tym kilkunastu książek wydanych w Polsce oraz za granicą, m.in.: „Kazimierz Wielki i jego państwo. W 700. rocznicę śmierci ostatniego Piasta na tronie polskim”, „Episkopat polski doby dzielnicowej 1180–1320”, „Adventus episcopi. Pozaliturgiczne aspekty inauguracji władzy biskupiej w Polsce średniowiecznej na tle europejskim”, „Between Sword and Prayer. Warfare and Medieval Clergy in Cultural Perspective”.

Rozmowy na s. 540, 576

Prof. dr hab. Maria Koczerska

(ur. 1944) – mediewistka, wybitna badaczka historii społecznej oraz dziejów Kościoła katolickiego w średniowieczu. W latach 2000–2008 kierowniczka Zakładu Nauk Pomocniczych i Metodologii Historii w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 2008–2012 dyrektorka Instytutu. Współzałożycielka Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, w latach 1974–1975 sekretarz naukowy Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, wieloletnia członkini Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1998 r. współredaktorka „Studiów Źródłoznawczych”. Autorka licznych artykułów, prac naukowych i książek, m.in.: „Rodzina szlachecka w Polsce późnośredniowiecznej”, „Zbigniew Oleśnicki i Kościół krakowski w czasach jego pontyfikatu 1423–1455”, „Mentalność Jana Długosza w świetle jego twórczości”.

Rozmowy na s. 616, 634

Prof. dr hab. Jerzy Sperka

(ur. 1962) – mediewista, dyrektor Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, w latach 2012–2017 wiceprzewodniczący Stałego Komitetu Mediewistów Polskich. Bada m.in. dzieje polityczne Królestwa Polskiego i Śląska w XIV–XV w., układ sił politycznych w Koronie – ze szczególnym uwzględnieniem panowania Władysława Jagiełły – późnośredniowieczne możnowładztwo i rycerstwo Polski i Śląska, w tym migrację rycerstwa śląskiego na Ruś Czerwoną. Autor wielu artykułów oraz książek naukowych i popularnonaukowych, m.in.: „Szafrańcowie herbu Stary Koń. Z dziejów kariery i awansu w późnośredniowiecznej Polsce”, „Wojny króla Władysława Jagiełły z księciem opolskim Władysławem (1391–1396)”, „Otoczenie Władysława Opolczyka w latach 1379–1401. Studium o elicie władzy w relacjach z monarchą”, „Władysław, książę opolski, wieluński, kujawski, dobrzyński, pan Rusi, palatyn Węgier i namiestnik Polski”.

Rozmowy na s. 656, 694

Dr hab. Piotr Węcowski

(ur. 1972) – mediewista zajmujący się dynastią jagiellońską. Od 2016 r. zastępca dyrektora Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, pracuje w Zakładzie Nauk Pomocniczych i Metodologii Historii IH UW. Członek redakcji czasopisma „Studia Źródłoznawcze” i serii wydawniczych: „Itineraria Jagiellonów”, „Studia Jagiellonica”, „Klasycy Historiografii Warszawskiej”. Autor wielu artykułów oraz monografii i podręczników szkolnych. A także książek: „Działalność publiczna możnowładztwa małopolskiego w późnym średniowieczu. Itineraria kasztelanów i wojewodów krakowskich w czasach panowania Władysława Jagiełły (1386–1434)”, „Mazowsze w Koronie. Propaganda i legitymizacja władzy Kazimierza Jagiellończyka na Mazowszu”, „Początki Polski w pamięci historycznej późnego średniowiecza”.

Rozmowa na s. 714

Prof. dr hab. Maria Bogucka

(ur. 1929) – jedna z najwybitniejszych polskich badaczek renesansu, specjalizuje się w historii społecznej, ale też gospodarczej i kulturalnej. Kierowała Zakładem Dziejów Nowożytnych w Instytucie Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk. Wykładała w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku. Członkini Polskiej Akademii Umiejętności, Międzynarodowej Komisji Dziejów Miast, doktor h.c. Uniwersytetu Gdańskiego. Założycielka magazynu historycznego „Mówią Wieki”, w latach 1958–1976 jego redaktorka naczelna. W latach 1978–2008 kierowała czasopismem „Acta Poloniae Historica”. Laureatka wielu nagród polskich i zagranicznych. Autorka ok. 2 tys. publikacji naukowych, w tym ok. 50 książek wydanych w Polsce i za granicą, m.in.: „Ziemia i czasy Kopernika”, „Dawna Polska. Narodziny, rozkwit, upadek”, „Kazimierz Jagiellończyk i jego czasy”, „Bona Sforza”, „Anna Jagiellonka”, „Staropolskie obyczaje w XVI–XVII wieku”, „Gorsza płeć. Kobieta w dziejach Europy od antyku po wiek XXI”, „Kultura – Naród – Trwanie. Dzieje kultury polskiej od zarania do 1989 roku”, „Między obyczajem a prawem. Kultura Sarmatyzmu w Polsce XVI–XVIII wieku”, „Człowiek i świat. Studia z dziejów kultury i mentalności w XV–XVIII w.”.

Rozmowy na s. 756, 776, 898

Dr hab. Marek Ferenc

(ur. 1966) – adiunkt w Zakładzie Historii Polski Nowożytnej na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się dziejami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego w XVI w. Zasiada w Komisji do Oceny Podręczników Szkolnych przy Polskiej Akademii Umiejętności oraz Komisji Lituanistycznej Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk. Zastępca kierownika Zespołu do Badań nad Dworami i Elitami Władzy Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk. Najważniejsze prace: „Dwór Zygmunta Augusta. Organizacja i ludzie”, „Epoka nowożytna. Teksty źródłowe, tematy lekcji i zagadnienia do historii w szkole średniej”, „Czasy nowożytne” w pracy „Obyczaje w Polsce. Od średniowiecza do czasów współczesnych”, pod red. Andrzeja Chwalby, „Mikołaj Radziwiłł »Rudy« (ok. 1515–1584). Działalność polityczna i wojskowa”, „Collegium Nowodworskiego”.

Rozmowy na s. 798, 836

Prof. dr hab. Maciej Serwański

(ur. 1946) – związany z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się historią powszechną nowożytną oraz historią Polski XVI–XVIII w., historią Francji i stosunków polsko-francuskich w XVI–XVIII w., stosunkami międzynarodowymi w Europie XVI–XVIII w., dziejami dyplomacji. W latach 1999–2012 kierował Zakładem Historii Nowożytnej do XVIII w. w Instytucie Historii UAM. Wykładał na wielu uczelniach zagranicznych, m.in. na Sorbonie, Université Laval w Quebecu, Université de Haute-Bretagne w Rennes, Université de Strasbourg, a także w Belgii, Szwajcarii, Niemczech, Hiszpanii, Rosji, Szwecji, Czechach i we Włoszech. Członek wielu organizacji naukowych w kraju i za granicą. Popularyzator historii, autor kilkuset artykułów, opracowań i książek, m.in.: „Henryk III Walezy w Polsce. Stosunki polsko-francuskie w latach 1566–1576”, „Francja wobec Polski w dobie wojny trzydziestoletniej (1618–1648)”, „Słownik władców polskich”, „Staropolskie tradycje kontaktów z Francją – związki serca czy rozsądku”. Kawaler francuskiego Orderu Palm Akademickich 1808 r. za umacnianie kontaktów polsko-francuskich.

Rozmowy na s. 874, 920

Prof. dr hab. Henryk Wisner

(ur. 1936) – od lat jest związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. Znawca dziejów Rzeczypospolitej Obojga Narodów w czasach panowania dynastii Wazów, specjalizuje się w historii wojskowości i Wielkiego Księstwa Litewskiego na przełomie XVI i XVII w. Autor kilkuset artykułów, opracowań naukowych i monografii, m.in.: „Zygmunt III Waza”, „Władysław IV Waza”, „Rzeczpospolita Wazów”, t. 1–3, „Wojna nie wojna. Szkice z przeszłości polsko-litewskiej”, „Lisowczycy”, „Kircholm 1605”, „Od Ujścia do Warki”, „Z lat potopu 1655–1660”, „Janusz Radziwiłł 1612–1655”, „Litwa i Litwini. Szkice z dziejów państwa i narodu”, „Litwa i Litwini. Z przeszłości państwa i narodu”, „Rozróżnieni w wierze”, „Rokosz Zebrzydowskiego”. Został odznaczony Orderem Wielkiego Księcia Giedymina, jednym z najwyższych odznaczeń litewskich.

Rozmowy na s. 956, 992

Prof. dr hab. Mirosław Nagielski

(ur. 1952) – pracuje w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Współpracuje z Akademią Humanistyczną im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku. Specjalizuje się w biografistyce, historii powszechnej od XVI do XVIII w., staropolskiej sztuce wojennej, historii wojskowości i panowaniu w Polsce dynastii Wazów, szczególnie Władysława IV i Jana Kazimierza. Autor wielu artykułów, opracowań i książek, m.in.: „Liczebność i organizacja gwardii przybocznej i komputowej za ostatniego Wazy (1648–1668)”, „Warszawa 1656”, „Rokosz Jerzego Lubomirskiego w 1665 roku”, „Druga wojna domowa w Polsce. Z dziejów polityczno-wojskowych Rzeczypospolitej u schyłku rządów Jana Kazimierza Wazy”, „Hetmani Rzeczypospolitej Obojga Narodów” (współautor). Redaktor naczelny czasopisma „Biblioteka Epoki Nowożytnej”.

Rozmowy na s. 1022, 1062

Dr hab. Aleksandra Skrzypietz

(ur. 1965) – pracuje w Zakładzie Historii Nowożytnej XVI–XVIII w. Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego. Bada stosunki polsko-francuskie w XVII i XVIII w., funkcjonowanie monarchii absolutnej, dzieje rodu Sobieskich, rolę kobiet w przemianach społeczno-politycznych, znaczenie edukacji i wychowania dla kształtowania postaw politycznych i obywatelskich. Autorka książek, m.in.: „Francuskie zabiegi o koronę polską po śmierci Jana III Sobieskiego”, „Rozkwit i upadek rodu Sobieskich”, „Królewscy synowie – Jakub, Aleksander i Konstanty Sobiescy”, „Jakub Sobieski”, „Królowa Margot. Ostatnia perła Walezjuszów”; a także wielu artykułów na temat rodu Sobieskich oraz sytuacji politycznej i społecznej w czasie panowania Jana III.

Rozmowa na s. 1082

Dr Andrzej K. Link-Lenczowski

(ur. 1948) – wykłada w Instytucie Judaistyki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalizuje się w dziejach Polski i historii powszechnej od XVI do XVIII w., badaniach dziejów politycznych, przemian społecznych, świadomości i kultury w czasach saskich oraz historii Żydów w Rzeczypospolitej Obojga Narodów i w Anglii. Autor i redaktor ok. 200 publikacji (w tym kilkadziesiąt życiorysów w Polskim Słowniku Biograficznym), m.in.: „Rzeczpospolita na rozdrożu 1696–1736”, „William Prynn i Żydzi”, „Żydzi w dawnej Rzeczypospolitej” (red. z Tomaszem Polańskim), „Rzeczpospolita wielu narodów i jej tradycje” (redakcja).

Rozmowa na s. 1122

Dr hab. Adam Perłakowski

(ur. 1973) – pracuje w Zakładzie Historii Polski Nowożytnej Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Bada dzieje polityczne unii polsko-saskiej, kontakty dworu drezdeńskiego z Rzecząpospolitą, gospodarkę Rzeczypospolitej w pierwszej połowie XVIII w., myśl polityczną czasów nowożytnych oraz edytorstwo źródeł epoki nowożytnej. Autor wielu artykułów, opracowań i książek, m.in.: „Jan Jerzy Przebendowski jako podskarbi wielki koronny (1703–1729). Studium funkcjonowania ministerium”, „»Interes WM Pana wspomniałem Królowi Jmci...«. Listy Jana Jerzego Przebendowskiego, podskarbiego wielkiego koronnego, do Adama Mikołaja Sieniawskiego, wojewody bełskiego i hetmana wielkiego koronnego, z lat 1704–1725”, „»Jako sobie na tym sejmie pościelemy, tak spać będziemy...«. Listy Jana Jerzego Przebendowskiego, podskarbiego wielkiego koronnego, do Jana Szembeka, podkanclerzego i kanclerza wielkiego koronnego z lat 1711–1728”; „Kariera i upadek królewskiego faworyta. Aleksander Józef Sułkowski w latach 1695–1738”.

Rozmowy na s. 1160, 1190

Dr hab. Piotr Ugniewski

(ur. 1962) – historyk dziejów nowożytnych, pracuje w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się historią Polski za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, historią Francji w XVII i XVIII w., relacjami polsko-francuskimi w XVIII w., propagandą i opinią publiczną w Europie w XVIII w. Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym. Kierownik Działu Programowego Wystawy Stałej Muzeum Historii Polski. Aktywny popularyzator historii, przede wszystkim epoki stanisławowskiej. Współpracuje z muzeami w Zamku Królewskim w Warszawie, Łazienkach, Wilanowie. Wielokrotny stypendysta rządu francuskiego i włoskiego. Autor i współautor wielu monografii, opracowań i artykułów naukowych, m.in. książek: „Między absolutyzmem a jakobinizmem. »Gazeta Lejdejska« o Francji i Polsce 1788–1794”, „Media i dyplomacja. »Gazette de France« o sejmie rozbiorowym 1773–1775”, „Ludwik XVI – Stanisław August. Propagandowe wizerunki równoległe”.

Rozmowa na s. 1218

Rozmowy przeprowadzili:

Beata Maciejewska (ur. 1964) – historyk, od 1992 r. dziennikarka „Gazety Wyborczej”. Autorka książek, m.in. „Wrocław. Dzieje miasta”, „Wrocław walczy o wolność”, „Spacerownik wrocławski”, „Spacerownik dolnośląski”, „Miasto w muzyce”, autorka tygodnika „Ale Historia”. Laureatka wielu nagród, m.in. Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej, Nagrody Kulturalnej Śląska przyznawanej przez rząd Dolnej Saksonii i Dolnośląski Urząd Marszałkowski.

Mirosław Maciorowski (ur. 1963) – absolwent politechniki, z pasji i zamiłowania dziennikarz historyczny. W „Gazecie Wyborczej” pracuje od 1992 r., redaktor naczelny dodatku „Ale Historia”. Laureat nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 2002 r., finalista Nagrody im. Dariusza Fikusa w 2011 r. za książkę „Sami swoi i obcy” o powojennych przesiedleniach z Kresów Wschodnich.