World of Warcraft. Sylwana - ebook

PROLOG

Sylwana Bieżywiatr przez chwilę stała na szczycie schodów. Nie była pewna, czy młody król, który przemierzał teraz znajdujący się poniżej runiczny krąg, stanie się w przyszłości jej ofiarą, czy towarzyszem broni. Wszystko zależało od niego… i od niej.

„Nie zdołasz dopiąć swego”, już kiedyś klęczał przed nią, buńczucznie się odgrażając.

Oczywiście było to kompletnie niedorzeczne. Anduin Wrynn był dobrze spętany łańcuchami utkanymi z mrocznej magii. Dotychczas nie ugiął się jednak, choć doświadczył najgorszego bólu, jaki mogą zadać Słudzy Czeluści, a nawet udało mu się sprowadzić Światłość w to zimne, nieszczęsne miejsce. Zniósł wiele, a mimo to zachował w sobie chęć niesienia pomocy i uzdrawiania, nawet za cenę własnego cierpienia. Ta postawa intrygowała sprawującego kontrolę nad tym miejscem udręki Nadzorcę, sprzymierzeńca Sylwany.

Nadzorca chciał jak najszybciej użyć swej nowej błyszczącej broni, lecz w Królowej Banshee poruszyła się jakaś czuła struna. Sama nie do końca to rozumiała. Czyżby to poczucie wyższości kierowało pragnieniem, aby jej najgorszy wróg przeszedł na jej stronę?

„Widziałaś, do czego jest zdolny, gdy wierzy w słuszność sprawy”.

Ich pierwsze spotkanie nie potoczyło się zbyt dobrze. Miała nadzieję, że tym razem osiągnie lepszy rezultat. Nadzorca zgodził się, gdy poprosiła go o jeszcze „odrobinę cierpliwości”, lecz nie miał zamiaru czekać wiecznie.

Słysząc jej kroki, Anduin stanął w miejscu i odwrócił się w jej stronę. Jego błękitne oczy przez chwilę wpatrywały się w jej pozbawioną wyrazu twarz, a potem przeniósł wzrok na tacę, którą przyniosła.

– Zastanawiam się, co to jest i gdzie to zdobyłaś.

– Myślisz, że jesteś jedynym śmiertelnikiem w Krainie Cieni?

Jego źrenice lekko się rozszerzyły.

– A więc moi przyjaciele wciąż tutaj są… Tracisz grunt pod nogami, Sylwano.

– Wcale nie. Powiedziałam ci już. Tajemnice i kłamstwa się skończyły – odparła, schodząc w dół.

– Zawsze staram się dostrzegać w innych to, co najlepsze, w twoim przypadku porzuciłem jednak wszelką nadzieję jeszcze przed wojną.

Te słowa ją zaskoczyły, lecz nie dała tego po sobie poznać.

– W tym miejscu nie przyda ci się nadzieja, Mały Lwie, tylko zdrowy rozsądek. Wiem, że jesteś nad wyraz łagodny i łatwowierny, lecz nie sądzę, abyś był głupcem.

– Rozumiem. Będziesz mnie namawiać, abym pomógł Nadzorcy unicestwić cykl życia i śmierci – zaśmiał się cicho i pokręcił głową. – Nie. To nie ja jestem tutaj głupcem.

Sylwana dotarła do niewidzialnych ścian celi Anduina. Potrafiła swobodnie przekraczać tę barierę i z łatwością wsunęła do środka tacę z jedzeniem i wodą.

Doskonale wiedziała, że cały dzień nic nie pił, a jedzenia nie podawano mu jeszcze dłużej. Mimo to Anduin zerknął tylko na strawę i ponownie utkwił w niej podejrzliwe spojrzenie.

Sylwana zdołała zdusić w sobie gniew i powstrzymała się od kąśliwej riposty. Potem, ku jego wyraźnemu zaskoczeniu, usiadła na kamiennej posadzce i unosząc zachęcająco brew, powiedziała:

– Jedz. Nie mam zamiaru cię otruć. Gdybym chciała cię skrzywdzić, i tak nie mógłbyś temu zapobiec.

– Nie.

A więc tak to miało wyglądać. Nawet jej to odpowiadało. Jej słuchacz dosłownie nie miał wyjścia, a ona miała mu wiele do powiedzenia.

– Tak jak mówiłam wcześniej, chcemy, abyś dołączył do nas z własnej woli. Wiem, że masz w sobie empatię i współczucie. To źródło twojego utrapienia, lecz jednocześnie zaleta. Opowiem ci więc, w jaki sposób zawarłam pakt z Nadzorcą… i dlaczego uważam, że i ty powinieneś przejść na jego stronę. Dowiesz się rzeczy, o których nikomu dotąd nie mówiłam.

Nie miała nic do stracenia. Albo uda się jej przekonać Anduina, aby im służył, albo zostanie przez nich wykorzystany. Tak czy siak, słów wypowiedzianych w tych mrocznych komnatach nie usłyszy żadna inna śmiertelna istota. Na pewno nie teraz, gdy zwycięstwo jest tak blisko.

Anduin przechylił głowę i spojrzał na nią z zaciekawieniem.

Potem, jakby parodiując jej ruchy, usiadł dość dostojnie, choć jego zbroja głośno przy tym poszczękiwała. Sięgnął po wodę i wznosząc toast na jej cześć, zaczął pić.

– Śmiało_,_ Sylwano Bieżywiatr. Opowiedz mi to wszystko, z czego nikomu innemu się nie zwierzałaś. Wygląda na to, że czasu mam aż nadto.

Część
I

_Z miłością i odwagą._

Verath BieżywiatrROZDZIAŁ 1

– Ja też chcę zobaczyć! Ja też! – błagała Vereesa.

Ściany balkonu, białe i zakrzywione niczym łabędzie szyje, były dla niej zbyt wysokie, by mogła dojrzeć, co działo się pod nimi. Sylwana westchnęła. Rzuciła tęskne spojrzenie w kierunku zgromadzonego w dole tłumu, a potem pobiegła do ich komnaty po stołek. Gdy uszczęśliwiona Vereesa wdrapała się na niego, Sylwana wróciła do obserwacji.

Ich rodzice od czasu do czasu organizowali przyjęcia – ojciec mówił, że tak nakazuje „rozsądek” – lecz zwykle były to niewielkie zgromadzenia. Choć lord Verath Bieżywiatr był jednym z najbardziej zaufanych doradców króla Anasteriana, a jego żona Lireesa pełniła funkcję generała tropicieli Srebrnej Luny, wielu szlachetnie urodzonych, którzy byli od nich niżsi rangą – na przykład pretensjonalny lord Saltheril – organizowało znacznie wykwintniejsze uroczystości. Lireesa nie była jednak pompatyczna i nie przepadała za polityką, a spokojny, mądry ojciec dziewczynek najchętniej spędzał wieczory z kieliszkiem wina, czytając dobrą książkę przy świecach.

Dziś było jednak zupełnie inaczej. Niektórzy ze zgromadzonych u podnóża Iglicy byli, tak jak Bieżywiatrowie, wysokiego rodu. Inni, niegdyś uznawani za pospólstwo, dzięki swojej sprawności, zwinności oraz niesamowitym umiejętnościom strzeleckim i śledczym wznieśli się w hierarchii społecznej, wyróżniając się innym rodzajem szlachetności. Sylwana i jej siostry zostały wychowane w duchu szacunku i podziwu dla Obieżyświatów i nic nie mogło podważyć jej przekonania, że byli oni nawet bardziej godni uznania niż ci, którzy po prostu odziedziczyli tytuł.

Sylwana spotkała już niejednego Obieżyświata przy takiej czy innej okazji, zwykle jednak przybywali oni na wezwanie generał tropicieli i nie wdawali się w dłuższe rozmowy z resztą rodziny. Najlepiej znała Lor’themara Therona. Miał zupełnie białe włosy i chyba dlatego, jako jeden z niewielu elfów, wyglądał na starszego, niż był w rzeczywistości. Wyróżniał się też tym samym spokojem i szlachetnym dostojeństwem, które cechowały jej ojca. Oprócz niego Sylwana dostrzegła też w tłumie nowicjusza Haldurona Jasnoskrzydłego, z burzą ciemnoblond włosów. Radosny uśmiech nigdy nie schodził z jego twarzy; Halduron zawsze witał się z nią i Vereesą, gdy były w pobliżu. Drobna Jirri również była nowicjuszką, i to najwyraźniej dość młodą, sądząc po ekscytacji i zachwycie, jakie okazywała na widok Iglicy. Na tle zdominowanego przez odcienie złota i srebra morza głów wyraźnie odcinały się też niebieskoczarne włosy tropiciela Vor’athila. Nieco z boku zniecierpliwiony tropiciel Tomathren czekał, aż porucznik Helios, zajęty cichą rozmową z Lethvalinem i Salissą, obdarzy go zainteresowaniem.

Było ich tak wielu – Talthressar, Rellian, Aurik Heliogońca, przyjaciółka Allerii – Verana… Serce Sylwany biło jak oszalałe. Była tak podekscytowana, jakby to nie jej starsza siostra Alleria, stojąca teraz w milczeniu u boku ich matki, lecz ona sama miała zostać poddana próbie.

Jak to zwykle bywa, podobieństwo matki i najstarszej córki było uderzające. Obie były szczupłej budowy ciała, choć Alleria nadal wyglądała nieco nieporadnie ze swymi długimi niczym u źrebaka nogami. Na plecy zarówno jednej, jak i drugiej spływała zasłona długich złotych włosów, a ich usta przybierały ten sam kształt, gdy się uśmiechały. Brzuch Lireesy był jednak teraz napięty i zaokrąglony, a dojrzewające w jej łonie dziecko miało się urodzić w ciągu kolejnych kilku tygodni. Żadna z kobiet się nie uśmiechała. To, co miało się wydarzyć, było zbyt poważne.

Sylwana zauważyła, że Lireesa odwróciła się w stronę Allerii i skinęła głową. Następnie matka i córka zrobiły krok do przodu, a tłum Obieżyświatów otoczył je kręgiem tak, że znalazły się w samym jego centrum.

Generał tropicieli zwróciła się do elitarnego oddziału najlepszych tropicieli w całym królestwie czystym, nieznoszącym sprzeciwu, nawykłym do wydawania rozkazów na polu bitwy i donośnym głosem:

– Gdy byłam młodą kobietą, moja matka Alleria nauczyła mnie, swoje najstarsze dziecko, obowiązków generała tropicieli, podobnie jak pokolenie wcześniej uczyniła to jej matka. Dziś moja pierworodna, którą nazwałam na cześć mojej rodzicielki, pragnie dowieść swojej wartości i rozpocząć własne przygotowania do pełnienia tej funkcji. Aby wszyscy mieli pewność, że zarówno Alleria, jak i ja sama zdajemy sobie sprawę z powagi roli generała tropicieli, wyznaczyłam jej zadanie do wykonania.

Potem Lireesa odezwała się do córki, a jej ton nie nabrał nawet cienia łagodności:

– Allerio Bieżywiatr, czy pragniesz wypełnić wszystkie konieczne zobowiązania, aby przewodzić Obieżyświatom w czasach wojny i pokoju?

– Tak – odparła Alleria wyjątkowo głębokim jak na tak młodą osobę i niezdradzającym żadnych emocji głosem.

– A więc oto twoje zadanie. Słuchaj uważnie. Twoim celem jest chyżołapy ryś zamieszkujący terytorium od Wioski Złotej Mgły po Enklawę Obieżyświatów. Zwierzę to zostało oznaczone. Musisz je odnaleźć, zabić jednym strzałem, wypatroszyć i przynieść mi jego skórę, zanim zgasną ostatnie promienie słońca. Jeśli nie uda ci się wypełnić któregokolwiek z tych poleceń, próba zakończy się niepowodzeniem.

Po tych słowach generał tropicieli wręczyła Allerii strzałę i rzekła:

– Oto twa strzała. Oby trafiła do celu.

Strzała pochodziła z kołczanu samej Lireesy, a jej lotka była charakterystycznie wybarwiona – kolor zielony był symbolem Obieżyświatów, złoty – Bieżywiatrów, zaś pojedyncze pióro o złotobrązowej barwie było jedną ze słynnych bitewnych zdobyczy Lireesy. Alleria zawahała się przez chwilę, po czym przyjęła podarunek.

Większość pewnie w ogóle tego nie zauważyła. Sylwana doskonale znała jednak swoją siostrę i lekko zmarszczyła brwi. Alleria była odważną młodą kobietą, pierwszorzędną łuczniczką, a gdy zaszła taka potrzeba – także niestrudzoną tropicielką. Powinna wykonać to zadanie z łatwością. Chyżołape rysie mogły stanowić zagrożenie dla niedoświadczonych łowców, lecz córki Bieżywiatrów potrafiły strzelać od momentu, gdy podrosły na tyle, aby naciągnąć cięciwę dziecięcego łuku.

Czego więc obawiała się Alleria? Może była po prostu zdenerwowana. To nie były zwykłe łowy. Niepowodzenie oznaczałoby dziś dla niej kompromitację nie tylko przed generał tropicieli, ale też przed całym oddziałem Obieżyświatów.

Alleria włożyła strzałę do pustego kołczana. Sylwana pomyślała, że bez pozostałych wyglądała ona wyjątkowo samotnie.

Następnie Lireesa wręczyła córce piękny nóż. Jego szeroka, ostra klinga długością dorównywała dłoni Allerii, a skórzana rękojeść połyskiwała złotymi nićmi.

– To nóż do skórowania – powiedziała. – Możesz go użyć wyłącznie do tej czynności. Nie wolno ci nim zaatakować zdobyczy. Dokładnie obejrzę skórę zwierzęcia, gdy mi ją przyniesiesz, i jeśli złamiesz ten zakaz, od razu to zauważę.

Alleria skinęła głową, wyciągnęła rękę po nóż i wsunęła go do pokrowca. Wreszcie Lireesa podała córce niewielką sakwę ze słowami:

– Masz tu wodę, chleb i suszone mięso. To powinno wystarczyć na jeden posiłek. Jeśli zgłodniejesz, możesz też zjeść to, co uda ci się znaleźć.

Alleria dobrze przywiązała otrzymany tobołek do pasa.

Mała ciepła rączka, trochę lepka od soku z melona, wsunęła się w dłoń Sylwany. Mimo stołka Vereesa nadal musiała zadrzeć głowę do góry, by spojrzeć Sylwanie w twarz.

– Czy Słoneczna Pani sobie poradzi? – spytała, marszcząc czoło.

Sylwana uścisnęła jej rękę i zapewniła:

– Oczywiście. Allerii nic nie grozi. To tylko chyżołapy ryś. Założę się, że nawet ty potrafiłabyś jednego z nich ustrzelić.

– Tak myślisz? – zapytała dziewczynka z błyskiem w oku.

– No, może jeszcze nie teraz… ale już niedługo.

Zadowolona Vereesa spojrzała ponownie na zgromadzony w dole tłum. Zdecydowanym i pozbawionym jakiejkolwiek czułości gestem Lireesa położyła dłonie na ramionach najstarszej córki i oznajmiła:

– Jeśli ci się powiedzie, rozpoczniemy przygotowania.

Alleria ściągnęła łopatki i wypowiedziała słowa, które dla Obieżyświatów były odpowiednikiem przysięgi:

– Chyżołapie, bądź moją zdobyczą!

Lireesa odstąpiła od dziewczyny na krok i uniosła do serca zaciśniętą pięść w geście pozdrowienia Obieżyświatów. Wszyscy zebrani natychmiast zrobili to samo tak zsynchronizowani, że Sylwana usłyszała tylko jeden dźwięk uderzających w pierś dłoni. Alleria narzuciła kaptur na swe błyszczące złote włosy, odwróciła się i udała w stronę lasu. Łowcy rozstąpili się, aby ją przepuścić, i czekali w milczeniu, aż jej szczupła sylwetka zniknie wśród drzew.

Vereesa zeskoczyła ze stołka z absolutną pewnością, że jej siostra ją złapie. Sylwana schwyciła ją w objęcia i mocno przytuliła, a potem ostrożnie postawiła na podłodze, czochrając jej miękkie srebrne włosy.

W głowie starszej siostry zrodził się pewien pomysł i z łobuzerskim uśmiechem powiedziała:

– Chodź, porozmawiamy z Obieżyświatami, zanim Alleria wróci.

Sylwana wzięła siostrę za rękę i zeszły po rampie tak szybko, jak pozwalały na to krótkie nóżki Vereesy. Obieżyświaci nie stali już w idealnym kręgu, lecz podzielili się na mniejsze grupki. Niektórzy raczyli się przygotowanym na niewielkich stolikach poczęstunkiem, inni rozmawiali. Verath stał pod balkonem i obserwował ceremonię córki, taktownie trzymając się z dala. Teraz podszedł do żony z wyciągniętymi rękami i chcąc okazać swoje wsparcie, uścisnął jej dłonie. Lireesa odwzajemniła uścisk, westchnęła i puściła jego ręce. Sylwana nie po raz pierwszy zauważyła, że generał tropicieli pozwalała sobie na chwile odprężenia wyłącznie w towarzystwie męża.

Vereesa podbiegła do rodziców i Verath schylił się, aby wziąć ją w ramiona. Sylwana była za to bardziej zainteresowana Obieżyświatami niż własną rodziną. Wcześniej zostawiła swój łuk przy rampie i teraz z udawaną nonszalancją zarzuciła go sobie na ramię i ruszyła w kierunku Haldurona, Lor’themara oraz Jirri. Kiedy podeszła, wszyscy troje odwrócili się w jej stronę.

– Lady Sylwano! – pozdrowił ją Lor’themar, kłaniając się, a potem uniósł z uznaniem brwi i dodał: – Zmieniłaś łuk, odkąd cię ostatnio widziałem, i to na całkiem niezły!

Rzeczywiście, gdy Lor’themar ostatnio odwiedził Iglicę, nadal używała łuku dla dzieci. Obecny, ponoć wykonany na polecenie Lireesy przez słynnych łuczarzy z Quel’Thalas, otrzymała na swoje ostatnie urodziny. Był zrobiony z ciemnego drewna i wypolerowany na błysk, a złote intarsje układały się w litery jej imienia.

– Tak, jest bardzo piękny – odparła pozornie niewzruszonym tonem. – Najważniejsze jednak, że cięciwa jest gładka niczym jedwab, a majdan dobrze leży w dłoni. Chcecie popatrzeć, jak strzelam?

– Nie teraz – odrzekł Lor’themar. – Jestem jednak pewien, że nieźle ci to wychodzi. Słyszałem, że talent twojej matki również objawił się w młodym wieku. Wielu z nas było tutaj podczas Bitwy Siedmiu Strzał i do dziś z zachwytem wspomina umiejętności, jakimi popisała się tego dnia.

Zerknął w stronę Lireesy i choć nie było to spojrzenie pełne nabożnego uwielbienia, bo na to nie pozwalała Lor’themarowi wrodzona wstrzemięźliwość, można w nim było dostrzec głęboki szacunek.

– Odziedziczyłaś po niej pewną rękę – ciągnął Lor’themar, odwracając się do niej z lekkim uśmiechem na twarzy – i jestem pewien, że będziesz równie doskonałą łuczniczką.

Opowieści o Bitwie Siedmiu Strzał były rzeczywiście wspaniałe, a co ważniejsze – prawdziwe, lecz Sylwana tyle się ich już nasłuchała, że zupełnie straciły dla niej znaczenie.

– No cóż – odparła, ukrywając rozczarowanie. – Założę się, że kiedy dołączę do Obieżyświatów, będziecie i o mnie opowiadać historie.

Lor’themar skłonił uprzejmie głowę, lecz Halduron, dusząc śmiech, dodał:

– Na to musimy chyba jeszcze trochę poczekać…

– Niewiele dłużej, niż trzeba było czekać na ciebie! – odgryzła się Sylwana.

Vor’athil usiłował ukryć drwiący uśmieszek, a Lor’themar powiedział:

– Ale ci przygadała!

Zaraz potem jednak dodał:

– Sylwano, wszyscy czekamy na Allerię i nikt się stąd nie ruszy, dopóki nie wróci.

_Niby dlaczego?_ – pomyślała Sylwana.

Alleria miała całą listę zadań do wykonania – musiała wytropić zwierzę, zabić je jednym strzałem, oskórować i wrócić z powrotem. Sylwana wystarczająco napatrzyła się jednak na dyplomatyczne zabiegi ojca, aby wiedzieć, kiedy odpuścić. Zresztą, jeśli Lor’themar miał rację, żaden z Obieżyświatów nie opuści zgromadzenia w najbliższym czasie, co oznaczało, że będzie mogła z każdym z nich porozmawiać.

Stanowili oni główną siłę militarną królestwa i niewielu obywateli darzono większym szacunkiem. Miała nadzieję, że będzie przynajmniej miała okazję zobaczyć, jak strzelają, ostatecznie jednak przysłuchując się im i rozmawiając z nimi, zapewne też całkiem sporo się nauczy.

Mijała godzina za godziną. Zanim podano obiad, Sylwana zdążyła sobie uciąć pogawędkę z każdym ze swoich bohaterów. Zgłodniała i zaczynało jej się nudzić. Dlaczego zadanie Allerii musiało trwać tak długo?

Lireesa siedziała, bezwiednie masując swój wielki brzuch, i patrzyła w stronę lasu, gdzie zniknęła Alleria. Sylwana podeszła do siedzącego na trawie ojca. Vereesa leżała tuż obok, z głową na jego kolanach. Verath przyłożył palec do ust i Sylwana skinęła ze zrozumieniem. Wiedziała, że jej siostra była poprzedniej nocy tak podekscytowana, że zupełnie nie chciało jej się spać. Ona sama również nie zmrużyła oka, lecz nie okazywała tego w tak oczywisty sposób. Odpędziła zmęczenie i przeżuwając kawałek chleba z serem, usiadła obok Veratha.

– Myślisz, że jak długo to potrwa? – wyszeptała.

– Twoja matka postawiła Allerii wymagające zadanie – odparł Verath. – Pewnie zajmie jej to cały dzień.

Podobnie jak jego żona, Verath wpatrywał się teraz w miejsce, w którym zniknęła Alleria.

Sylwana skrzywiła się i zapytała:

– A co ja mam robić?

– Czekaj – odrzekł spokojnie – albo rób cokolwiek innego, na co masz ochotę, moja droga. Nie jesteś Obieżyświatem, więc możesz iść, dokąd chcesz.

– Pewnie tak zrobię – odrzekła i spojrzała w tym samym kierunku co ojciec. – Czy… czy myślisz, że Alleria sobie poradzi?

– Doskonale opanowała każdą z czynności, jakie ma do wykonania – odrzekł Verath.

– To nie jest odpowiedź na moje pytanie.

– Masz rację.

– Wolę cię w roli ojca niż dyplomaty – skonstatowała Sylwana.

Dobrze jednak wiedziała, że gdy Verath „przywdziewa szaty doradcy” – jak mawiała Alleria – nie ma sensu dłużej naciskać.

– Masz szczęście, że jestem i jednym, i drugim – uśmiechnął się, puszczając do niej oko.

Rzeczywiście, nieraz widziała, jak zręcznie potrafił interweniować, gdy rozmowy Lireesy z innymi nabierały zbyt gwałtownego charakteru. Sylwana wiedziała, że nie dowie się od niego nic więcej, więc mruknęła tylko z poirytowaniem i wstała, aby dokończyć lekki posiłek, sięgając po wypełniony owocowym nektarem delikatny puchar z plecionego szkła.

Potem udała się do rodzinnej zbrojowni po kołczan i garść strzał. Nie mogła usiedzieć w miejscu, miała ochotę wdrapywać się po pokrytych białą korą, pięknych złotolistnych drzewach i skakać z gałęzi na gałąź, sprawdzając własne umiejętności, tak jak to w tej chwili robiła jej siostra.

Sylwana wymknęła się niepostrzeżenie i jak tylko znalazła się poza zasięgiem wzroku Obieżyświatów, zawróciła i ruszyła w tym samym kierunku co wcześniej Alleria. Miała wrażenie, że coś było nie tak, i koniecznie chciała się dowiedzieć, o co chodziło. Wśród Obieżyświatów wyraźnie panowało jakieś skrywane, lecz wyczuwalne napięcie. Zastanowiły ją słowa Lor’themara, a niejednoznaczna odpowiedź ojca tylko wzmocniła jej podejrzenia. Nawet Lireesa wydawała się niespokojna, a to zdarzało się niezwykle rzadko.

Podobnie jak jej siostra, Sylwana nie wiedziała, który z chyżołapych rysiów został wyznaczony na ofiarę. Jakim sposobem miała go zatem znaleźć? Nawet pierwsze z zadań wydawało się z góry skazane na niepowodzenie. Najrozsądniej byłoby rozpocząć poszukiwania od stada zamieszkującego obszar położony najbliżej Iglicy Bieżywiatrów. Jeśli Lireesa chciała, aby Allerii się powiodło, na pewno nie wybrała bestii z jakiegoś odległego zakątka, na przykład z Zachodniego Sanktuarium, a Sylwana dobrze wiedziała, że generał tropicieli bardzo pragnęła, aby jej najstarsza córka otrzymała swoje dziedzictwo. A więc musiało chodzić o najbliższe stado.

Dzień był pogodny, lecz w nocy padało. Las pachniał wilgotną, czystą ziemią i Sylwana szybko odnalazła to, czego szukała – odciski stóp Allerii.

– Łatwo cię wytropić, Słoneczna Pani – mruknęła pod nosem.

Nie było jednak żadnego powodu, dla którego Alleria miałaby tracić cenny czas na zacieranie śladów. Przez chwilę Sylwana szła tropem siostry, lecz po chwili zamarła. Zauważyła, że dystans pomiędzy odciskami był z czasem coraz większy i teraz widziała tylko wgniecenia pozostawione przez czubki butów. Alleria była zmuszona biec i serce Sylwany zabiło mocniej, gdy zrozumiała dlaczego.

Obok śladów pozostawionych przez Allerię dostrzegła największe tropy chyżołapego rysia, jakie kiedykolwiek widziała. Jej siostra z łowcy stała się ofiarą, a ścigająca ją bestia była gigantycznych rozmiarów.

Sylwana poderwała się do biegu.

W jej głowie wciąż tłukły się słowa: _Wszyscy czekamy na Allerię i nikt się stąd nie ruszy, dopóki nie wróci_; _Doskonale opanowała każdą z czynności, jakie ma do wykonania_, oraz jej własne: _To nie jest odpowiedź na moje pytanie_.

Tyle tylko że to była odpowiedź. Jej ojciec wiedział. Z wyjątkiem jej i Vereesy wiedzieli też wszyscy pozostali. Nagły przypływ gniewu dodał jej prędkości.

Sylwana usłyszała, że coś przedziera się przez zarośla. Po chwili rozległo się też charakterystyczne pochrapywanie. W jej kierunku zmierzało coś dużego i wyraźnie rozjuszonego.

_Dystans. Muszę nabrać dystansu_ – pomyślała.

Sylwana poderwała się i chwytając za zwisającą gałąź, podciągnęła się w górę, a potem wdrapała na tyle wysoko, aby chyżołapy ryś nie mógł jej dosięgnąć, gdyby chybiła. Jej serce tłukło się jak oszalałe. Z przyspieszonym oddechem zwinnie sięgnęła po strzałę z kołczanu i napięła cięciwę.

Wreszcie zwierzę wypadło z krzaków i Sylwana zachłysnęła się z przerażenia.

Odciski ogromnych łap sugerowały, że bestia będzie duża, nie spodziewała się jednak tego, co zobaczyła – to mógł być tylko okaz zwany Mocarzem. Ten sam, który ponoć upodobał sobie elfie mięso. Nietrudno było w to uwierzyć. Przez chwilę myślała, że wpadnie w panikę, zdołała się jednak opanować. Musiała zachować spokój, rezerwę i precyzję.

W jednej chwili oceniła rozmiary i prędkość chyżołapego rysia, zwracając jednocześnie uwagę na ostre żółte kły i pazury, którymi rozdzierał w biegu ziemię.

Zauważyła też tkwiącą w jego boku pojedynczą strzałę, która trafiła zbyt daleko od serca, aby go zabić. Krew spływała po złocistych bokach zwierzęcia nie tylko w miejscu, z którego sterczała strzała, lecz także z innych ran, najwyraźniej zadanych nożem myśliwskim.

Chyżołapy ryś nie szukał swojej ofiary na ziemi, lecz w koronach drzew. Alleria rzeczywiście ukryła się wśród listowia. Z twarzą zaczerwienioną z wyczerpania resztką sił trzymała się gałęzi.

Sylwana z przerażeniem zrozumiała, że jej siostra popełniła potworny błąd – nie wspięła się wystarczająco wysoko, aby chyżołapy ryś takich rozmiarów nie mógł jej dosięgnąć.

Bestia właśnie szykowała się do skoku… gdy strzała Sylwany przeszyła na wylot jej prawe oko. Zakrwawiony grot sterczał teraz u podstawy czaszki rysia. Potwór padł na ziemię, jego łapy drgały jeszcze przez chwilę pod wpływem wstrząsających nim spazmów, po czym zupełnie znieruchomiał.

Po kakofonii towarzyszących pogoni dźwięków w lesie zapadła teraz nienaturalna cisza. Ptaki umilkły, jakby bały się wznowić swój śpiew. Nawet wiatr nie miał odwagi poruszać liśćmi.

Sylwanie zaschło w ustach, jej ciało wciąż drżało pod wpływem przypominającego dobrze naciągniętą cięciwę napięcia, które powoli ustępowało. Wzięła głęboki wdech, zebrała się w sobie i skoczyła w dół.

Alleria również zsunęła się z drzewa. Obie w ciszy patrzyły na leżącą przed nimi bestię.

Wreszcie Sylwana zapytała:

– Wiedziałaś, że to ten?

Alleria pokręciła przecząco złotą głową. Nie mogła oderwać wzroku od ciała chyżołapego rysia. W jednym ręku trzymała swój łuk, a w drugim pokryty krwią nóż. Dopiero wtedy Sylwana zauważyła, że z nogi siostry leje się krew.

– Jesteś ranna! – krzyknęła i ruszyła w jej stronę, jednocześnie próbując oderwać swój rękaw, aby zabandażować nim ranę.

Na szczęście Mocarz nie trafił w główną arterię.

Ku jej zaskoczeniu Alleria zrobiła krok w tył i wbiła w nią pełen nienawiści wzrok.

– Nie dotykaj mnie! – syknęła.

Zdziwiona Sylwana zamrugała powiekami.

– Jesteś ranna… potrzebujesz…

– Czy to, co już zrobiłaś, ci nie wystarczy?

– Ocaliłam ci życie, Allerio! Mogłabyś chociaż podziękować!

Zaskoczenie i poczucie krzywdy, jakie odczuwała Sylwana, zaczynały się powoli przeradzać w gniew.

– Sama się tym zajmę – warknęła Alleria.

Zerwała z siebie płaszcz, rzuciła go na ziemię i zaczęła dźgać nożem, podobnie jak wcześniej rozjuszonego strzałą Mocarza.

Sylwana westchnęła. Dopiero teraz zrozumiała, że Alleria poniosła przez nią porażkę.

_Nie powiodło jej się przecież, nim zdążyłam pomóc_ – pomyślała. Alleria nie zabiła go jednym strzałem…

– Allerio, gdybym… – zaczęła łagodniejszym tonem.

– Cicho bądź! – krzyknęła ze złością siostra, dziko szarpiąc płaszcz i odrywając z niego pas zielonego materiału, jakby próbowała wyładować swój gniew i wstyd na tym nieożywionym przedmiocie.

Potem owinęła nim ciasno ranę na nodze.

Sylwana przyglądała się temu z boku, niekoniecznie dlatego, że była posłuszna siostrze – po prostu nie wiedziała, co powiedzieć, tak bardzo była zła i urażona.

Alleria ostrożnie przeniosła ciężar ciała na opatrzoną kończynę i syknęła z bólu. Sylwana chciała jej pomóc, lecz siostra po raz kolejny ją przed tym powstrzymała. Alleria podniosła swój piękny łuk, który otrzymała zaledwie kilka godzin wcześniej, i wspierając się na nim jak na lasce, ruszyła powoli do domu.

– Co… się… stało? – zapytała Lireesa, akcentując każde słowo z osobna.

Na pierwszy rzut oka jej twarz wydawała się spokojna. Tylko jej dzieci zauważyły tłumiony płomień gniewu w oczach.

– Chybiłam – odparła cicho Alleria, bezskutecznie próbując przybrać równie beznamiętny wyraz twarzy co matka.

– Tego się domyśliłam. Nie widzę przed sobą niezbrukanej skóry zwierzęcia.

Po twarzy Allerii przemknął chwilowy grymas.

– Mam nadzieję, że bestia jest przynajmniej martwa – ciągnęła Lireesa.

– Tak – odparła Alleria.

Sylwana stała w milczeniu. Niech matka myśli, że to Alleria zabiła Mocarza. Tak będzie lepiej dla nich obydwu.

Starsza siostra zerknęła na Sylwanę, a potem spojrzała na matkę i rzekła:

– Nie mogę jednak przypisać sobie tej zdobyczy. Ryś zapędził mnie na drzewo i to Sylwana go zabiła.

Sylwana otwarła szeroko oczy ze zdziwienia.

Czego ta Alleria narobiła?

Tłumiony gniew matki zwrócił się teraz przeciwko Sylwanie.

– Czy to prawda? – zapytała.

Sylwana bardzo chciała skłamać. Gdyby Alleria siedziała cicho, udałoby im się uniknąć najgorszego. Wolała jednak z własnej woli powiedzieć o tym, o co nikt nie pytał, i teraz Lireesa była niezadowolona z obydwu sióstr. Kłamstwo tylko pogorszyłoby sprawę.

Wyprostowała się więc i spojrzała matce prosto w oczy.

– Życie Allerii było zagrożone. Oddałam strzał, jak tylko nadarzyła się sposobność.

– Rozumiem – odparła Lireesa – A więc i to jej odebrałaś…

Sylwana poczuła, że jej twarz purpurowieje.

– Ten potwór na pewno by ją…

– Nie wiesz, co by się stało – przerwała jej ostro matka. – Alleria rzeczywiście nie podołała zadaniu i nie zabiła bestii jedną strzałą, może jednak udałoby się jej tego dokonać w inny sposób. Mogłaby wrócić i poprosić o kolejną szansę, dowieść swych umiejętności, mierząc się z innym, wyjątkowo niebezpiecznym stworzeniem. W takich sprawach liczą się niuanse, których ty, Sylwano, nie doceniasz. Być może ocaliłaś jej życie. Tego nigdy się nie dowiemy. Wszyscy tutaj wiedzą natomiast na pewno, że pozbawiłaś Allerię możliwości samodzielnego rozwiązania tego problemu, odebrałaś jej szansę na zwycięstwo i upokorzyłaś przed elfami, na których czele, na mocy swego dziedzictwa, powinna stanąć.

Sylwana mocno zagryzła wargi, próbując powstrzymać łzy. Nie chciało jej się płakać dlatego, że czuła się urażona, choć słowa matki ją zabolały, lecz dlatego, że wzbierała w niej ogromna złość. Była wściekła, że jej niczego nieświadomej siostrze powierzono tak niebezpieczne zadanie, a jednocześnie zła na Allerię, która gniewała się, że próbowała jej pomóc. Najwyraźniej nikogo nie obchodziło, że gdyby nie Sylwana, Lireesa musiałaby teraz planować obrzędy pogrzebowe dla swej najstarszej córki, zamiast publicznie ją upokarzać. Już miała krzyknąć, że to niesprawiedliwe, gdy usłyszała, jak Verath pełnym szacunku tonem zwraca się do żony:

– Generał tropicieli, jak sama powiedziałaś, Sylwana jest zbyt młoda, by w pełni wszystko rozumieć. Jestem pewien, że posłuchałaby cię, gdybyś nakazała jej się stąd nie ruszać.

Sylwana wcale nie była tego taka pewna, wiedziała jednak, że lepiej będzie, jeśli się nie odezwie.

– Zabiorę ją i Vereesę, aby zaczerpnęły trochę świeżego powietrza, a ty przedyskutuj tę sprawę z Obieżyświatami. Porozmawiam z Sylwaną i przedstawię jej to, co się stało, w szerszym kontekście.

Słowa męża wyraźnie uspokoiły Lireesę. Nie odpowiedziała mu, skinęła tylko głową, lecz jej twarz wyraźnie złagodniała.

Verath nie po raz pierwszy zręcznie interweniował w sporach matki z córkami i zapewne nie ostatni. Lireesa była wybuchowa i miała cięty język, lecz nie była pamiętliwa i szybko wybaczała… przynajmniej do tej pory. Sylwana podejrzewała jednak, że tym razem na zażegnanie konfliktu pomiędzy matką i Allerią nie wystarczy ich krótka przejażdżka do Srebrnej Luny.

Naprawienie jej własnej relacji z Lireesą zajmie pewnie jeszcze dłużej. Naburmuszona Sylwana przygotowywała do przejażdżki swego szybkobieżcę, a ojciec podniósł chichoczącą Vereesę i posadził ją na swym quel’dorejskim wierzchowcu. Główny stajenny Talvas trzymał wodze i uśmiechał się serdecznie do najmłodszej córki Bieżywiatrów. Rumak miał lśniąco białą sierść, czarną grzywę i ogon oraz pokaźny zakręcony róg. Król Anasterian obdarowywał takimi wierzchowcami wyłącznie poddanych wysokich rangą lub pełniących szczególne funkcje. Oboje rodzice Sylwany dostąpili tego zaszczytu – do Veratha należał ogier Pakt, a do Lireesy klacz Strzała. Zanim na świecie pojawiła się Vereesa, Sylwana zwykle podróżowała wraz z ojcem na Pakcie, który niezmiennie wyczuwał, gdy na jego grzbiecie siedziały dzieci jego pana, i zawsze wtedy stąpał niezwykle ostrożnie. Teraz miejsce przed ojcem zajmowała Vereesa. Sylwana uwielbiała swojego szybkobieżcę i sama nadała mu imię Trzask. Kiedy wreszcie mogła go dosiąść, była z siebie bardzo dumna. Czasem jednak tęskniła za ciepłem i wygodnym oparciem, na jakie zawsze mogła liczyć podczas wspólnych przejażdżek z ojcem. To był jeden z tych dni.

Choć Trzask szybko przebierał swymi długimi, szponiastymi nogami, Verath zwolnił tempo Pakta do lekkiego galopu, aby zbytnio nie wyprzedzić ogromnego ptaka. Sylwana wciąż milczała, kipiąc wewnątrz ze złości, i ojciec postanowił jej nie naciskać.

Odezwała się dopiero, gdy minęli Wioskę Bieżywiatrów oraz Sanktuarium Księżyca i znaleźli się w Trankwilionie.

– To, co zrobiła matka, było niesprawiedliwe.

– To, czyli co? – zapytał ojciec.

– Wszystko! Pozwoliła Allerii sądzić, że ma zabić zwykłego chyżołapego rysia. I to tylko jedną strzałą, bez użycia noża! Nikomu nie kazała iść za nią. A potem… – najgorszy zarzut zostawiła na sam koniec – pogniewała się na mnie za to, że ocaliłam życie siostry!

Verath potakiwał ze zrozumieniem, nie odpowiedział jednak od razu. Dopiero po chwili rzekł:

– Twoja matka musi traktować Allerię surowo. Wiesz dlaczego?

_Bo to lubi_ – pomyślała Sylwana, jednak nawet zanim ta myśl wybrzmiała w jej głowie, wiedziała, że to zbyt okrutny osąd, więc zgodnie z prawdą powiedziała:

– Nie wiem.

– Stanowisko generała tropicieli jest kluczowe dla obronności naszego królestwa. To jedyna dziedziczna funkcja oprócz tronu i zawsze przechodzi z generała tropicieli na jedno z jego lub jej dzieci. Od kilku tysięcy lat pozycję tę piastują wyłącznie pierworodni Bieżywiatrów.

– Wiem o tym – mruknęła obrażona Sylwana.

– A jednak nie wykorzystujesz tej wiedzy, aby zrozumieć zaistniałą sytuację.

Choć Verath mówił łagodnym tonem, była to jedna z najostrzejszych wypowiedzi, jakie Sylwana kiedykolwiek usłyszała z ust ojca pod swoim adresem, i jej policzki poczerwieniały ze wstydu.

– A zatem mama mogłaby przekazać tytuł Allerii, nawet gdyby była beznadziejną łowczynią? – spytała ze skruchą.

– Tak. Co by się jednak stało, gdyby tak postąpiła?

– Obieżyświaci byliby niezadowoleni i oskarżyliby ją o… – nagle wszystko stało się dla niej jasne. – Mama musi być w stosunku do Allerii bardzo wymagająca, aby pokazać Obieżyświatom, że objęcie przez jej córkę tego stanowiska nie jest tylko kwestią dziedzictwa, lecz że naprawdę na to zasługuje. Jeśli mama traktowałaby ją ulgowo, pomyśleliby, że wybiera sobie faworytów.

– Dokładnie tak – przyznał jej ojciec. – To dla Allerii dodatkowy ciężar, którego nie powinna dźwigać. Przewodzenie Obieżyświatom to wystarczająco wymagające zadanie. Twoja matka obdarzyła Allerię ogromnym zaufaniem, wysyłając ją, aby upolowała Mocarza – ciągnął Verath. – Tak naprawdę nie chodziło o sprawdzenie takich czy innych umiejętności, lecz o to, jak Alleria zachowa się w obliczu prawdziwego niebezpieczeństwa. To, czy test zakończyłby się powodzeniem, czy porażką, od początku właściwie nie miało znaczenia. Lireesa była pewna, że Alleria przeżyje, i bez względu na to, jak potoczyłyby się wypadki, zachowanie Allerii ujawniłoby zarówno jej mocne, jak i słabe strony. Dzięki temu Lireesa mogłaby jej pomóc udoskonalić zalety i wyeliminować wady. Chodziło o coś w rodzaju oceny.

Sylwana zaczynała rozumieć swój błąd i jej serce, dotąd przepełnione gniewem i urazą, stało się nagle ciężkie niczym kamień.

– A więc to, że Alleria chybiła, nie było jej porażką…

– Nie – odparł ojciec łagodnym i współczującym tonem.

Nie patrzyła na niego, lecz czuła na sobie jego życzliwe spojrzenie.

– Zabijając Mocarza, popsułam tę próbę.

– Tak.

Sylwana wróciła myślami do wszystkiego, co się wydarzyło, i powoli docierało do niej, co zrobiła. Przypomniała sobie ostre słowa matki: _W takich sprawach liczą się niuanse, których ty, Sylwano, nie doceniasz_.

– Matka mogła mi o tym wszystkim powiedzieć – odezwała się w końcu.

– Zgadzam się z tobą.

Dziewczyna popatrzyła na ojca mile zaskoczona.

– Naprawdę?

– Nie jesteś już dzieckiem, Sylwano, tylko młodą kobietą. Lireesa powinna ci była uświadomić, jak ważna jest ta próba, a wtedy na pewno byś zrozumiała, prawda?

– Tak – odparła Sylwana, wreszcie patrząc mu w oczy. – Nadal jednak uważam, że to było okrutne względem Allerii. I nie żałuję, że oddałam strzał. Nie było cię tam, ojcze. Chyżołape rysie potrafią się wspinać, a Alleria nie zdołałaby wejść wystarczająco szybko tak wysoko, aby mu umknąć. Wiem, że to, co zrobiłam, było słuszne.

Verath zaśmiał się i jego oblicze się rozjaśniło.

– Słuszne i niesłuszne, podobnie jak sprawiedliwe i niesprawiedliwe, to bardzo subiektywne pojęcia. Ale tak naprawdę liczy się tylko jedno.

Sylwana przechyliła głowę i z zaciekawieniem zapytała:

– Co?

– Twoim postępowaniem kierowała miłość i odwaga. Wszyscy, nawet sama generał tropicieli, doskonale to rozumieją.

– Nie sądzę – odparła Sylwana.

_Patrzyła na mnie tak, że wcale nie byłabym tego taka pewna_ – dodała w duchu.

– Nawet jeśli teraz jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy, wkrótce będzie to wiedzieć równie dobrze jak ja.

Sylwana zaczęła oddychać swobodniej i z wdzięcznością uśmiechnęła się do ojca. Zawsze ją rozumiał. Nawet gdy wpadała w tarapaty, była nieposłuszna albo coś zbroiła. Znał ją, wiedział, co czuła i jakie miała intencje, i zawsze o nich pamiętał, nawet jeśli to on udzielał jej nagany.

Sylwana popatrzyła w niebo i zaczerpnęła czystego, kojącego leśnego powietrza.

– Szkoda, że powiedziałeś matce, że wybieramy się do Srebrnej Luny.

Nie przepadała za elfią stolicą. Była zbyt duża, jaskrawa i cała szkarłatno-złota. Wszędzie stały jakieś pomniki, a za cenę jednej szaty któregokolwiek z jej mieszkańców można było wyżywić niewielką wioskę.

– Wolałabym pojechać z tobą gdzieś w teren… – ciągnęła Sylwana.

– To nie jest dobry moment, by dokładać zmartwień twojej matce.

Sylwana skrzywiła się, wiedziała jednak, że ojciec ma rację.

– Czasem jesteś zbyt zasadniczy – mruknęła, wyraźnie rozbawiając tym Veratha.

– Wiesz co? Pojedziemy do Srebrnej Luny, tak jak obiecałem twojej matce, możemy się jednak po drodze gdzieś zatrzymać.

Sylwana odwróciła głowę, aby na niego spojrzeć. Jego słowa sprawiły, że jej nastrój niemal natychmiast się odmienił.

– W naszym ulubionym miejscu? – zapytała.

– Tak.

– Możemy poczekać, aż pojawią się świetliki?

– Nie dziś, moja droga. Ale możemy tam chwilę zabawić.

Wymienili uśmiechy i Sylwana poczuła się tak, jakby słońce wreszcie wyszło zza chmur.

Jechali dalej w milczeniu, które było dla odmiany naturalne i przyjemne. Sylwana zdjęła kaptur płaszcza, aby wiatr mógł zatańczyć w jej jasnozłotych lokach. Ze względu na kolor włosów Allerię nazywano Słoneczną Panią, Sylwanę Księżycową Panią, a Vereesę – Księżycową Panienką. Kiedy Sylwana zwróciła uwagę, że jej włosy, choć bardzo jasne, nadal są, technicznie rzecz biorąc, koloru blond, Alleria odpowiedziała, że wydają się bardziej białe niż złote, i zapytała, czy w takim razie woli tytuł Księżycowej Pani czy Słonecznej Panienki. Oczywiście Sylwanie bardziej odpowiadał ten pierwszy, więc to Vereesa została Księżycową Panienką.

Rodzina Bieżywiatrów miała się niedługo powiększyć. Dla zabicia czasu Sylwana zaczęła się zastanawiać, jaki kolor włosów będzie mieć niemowlę. Białe niczym światło księżyców, jak ojciec? Czy złote niczym promienie słońca, jak matka? A może czarne jak nocne niebo albo rude, jak jej szybkobieżca?

Te rozważania wprawiły ją w dobry humor. Zaczepnie spojrzała na ojca i poganiając Trzaska, zawołała:

– Ścigamy się?

– Wyścig! Wyścig! – krzyknęła radośnie Vereesa i chwyciła Pakta mocno za grzywę.

Verath zawsze pozwalał córce obejmować na początku prowadzenie, lecz Sylwana wiedziała, że i tak z nim nie wygra. _Nigdy nie pozwolę ci wygrać, córko. To by ci się nie spodobało_ – powiedział jej kiedyś. I miał rację. To nic, że przegra wyścig. Nie chodziło jej przecież o zwycięstwo, tylko o radość, jaką czerpała ze współzawodnictwa.

„Ulubione miejsce” rodziny Bieżywiatrów dla postronnego obserwatora niczym szczególnym się nie wyróżniało. Dla nich jednak wiązało się z wieloma szczęśliwymi wspomnieniami sięgającymi czasów, gdy zdeterminowana, pełna pasji kobieta zainteresowała się wschodzącą gwiazdą królewskiego dworu – młodzieńcem, który taktem i przenikliwością dorównywał starszym od niego, a jednocześnie miał kochające serce.

– Od dziecka byłem typowym mieszczuchem, lecz gdy zakochałem się w twojej matce, pokochałem las, tak jakby stanowił z nią piękną, ekscytującą jedność – powiedział jej ojciec, gdy Bieżywiatrowie po raz pierwszy zabrali swoje trzy córki na ten porośnięty bujną trawą brzeg rzeki.

Alleria brodziła akurat po kolana w wodzie, Sylwana siedziała w objęciach ojca, a Lireesa karmiła maleńką Vereesę. Verath spojrzał przy tym na żonę, która uniosła głowę i obdarzyła go łagodnym uśmiechem. Sylwana popatrzyła najpierw na matkę, a potem na ojca i choć nie do końca rozumiała, co chcieli sobie w ten sposób powiedzieć, czuła, że się kochają i że jest bezpieczna.

Teraz to Sylwana brodziła w rzece i głośno wciągała powietrze, próbując się przyzwyczaić do lodowatej wody i śmiejąc się ze skubiących jej stopy małych rybek. Vereesa siedziała na ogrzanym słońcem kamieniu i próbowała upleść wianek z kwiatów. Zupełnie jej to nie wychodziło, lecz w ogóle się tym nie przejmowała. Verath rozprostował szczupłe nogi i położył się na trawie, patrząc na przesuwające się po niebie delikatne białe obłoczki. Nagle usiadł i wciąż wpatrując się w górę, zmarszczył brwi.

Sylwana odwróciła się, wyciągnęła szyję i ocieniając dłonią oczy, również spojrzała na nieboskłon. Na tle słońca widać było pędzącą w ich kierunku sylwetkę – nie, dwie sylwetki, szybko machające skrzydłami.

– Lordzie Veracie!

Na smoczych jastrzębiach zbliżali się do nich Halduron i Jirri. Zwykle uśmiechnięta Jirri wyglądała na przestraszoną i z trudem powstrzymywała targające nią emocje.

– Mój panie, musisz natychmiast wrócić do Iglicy – powiedziała. – Lady Lireesa zaczęła rodzić!

Sylwana nigdy dotąd nie widziała ojca tak zdenerwowanego.

– Przecież dziecko ma przyjść na świat dopiero za kilka tygodni!

– Najwyraźniej niemowlęcia nikt o tym nie poinformował – zażartował Halduron, próbując rozładować napięcie.

Jego uwaga spotkała się jednak tylko z pełnym niepokoju milczeniem. Verath podniósł Vereesę i bez słowa usadowił ją przed Halduronem, a Jirri ześlizgnęła się ze swojego smoczego jastrzębia, ustępując miejsca Sylwanie i jej ojcu.

Z wyjątkiem swej młodszej siostry Sylwana nie darzyła dzieci szczególnym zainteresowaniem ani nie zastanawiała się nad posiadaniem w przyszłości własnych. To Alleria musiała wydać na świat kolejnego generała tropicieli. Sylwana siedziała za ojcem i obejmowała go w pasie rękami, przyciskając policzek do jego pleców. Reakcja Veratha ją zaniepokoiła i ze wszystkich sił starała się nie zamartwiać. Jej matka z pewnością wezwała najlepszych uzdrowicieli w królestwie, jak tylko okazało się, że najnowszy potomek Bieżywiatrów postanowił dołączyć do reszty rodziny nieco przed czasem.

Sylwana i Verath zeskoczyli ze smoczych jastrzębi, jeszcze zanim wylądowały. Halduron przekazał Vereesę w objęcia Veratha i w trójkę pobiegli schodami do góry. Vereesa była bardzo wrażliwa, więc od razu wyczuła nerwową atmosferę i rozpłakała się, jeszcze zanim ruszyli w drogę powrotną, wprawiając tym Haldurona w spore zakłopotanie. Teraz łkała już na dobre. Z góry nie dochodził jednak żaden odgłos, który przypominałby płacz niemowlęcia. Sylwana nie przypominała sobie, aby kiedykolwiek naprawdę się czegoś bała, nagle jednak ogarnął ją potworny strach. Potykała się, pokonując kolejne stopnie.

Choć Verath niósł na rękach płaczącą Vereesę, dotarł do małżeńskich komnat jako pierwszy i zniknął za drzwiami. Dopiero po chwili do środka wpadła przygotowana na najgorsze Sylwana.

Jej obawy zupełnie się jednak nie sprawdziły i przywitał ją widok tak piękny jak któryś z obrazów zdobiących Iglicę Słonecznej Furii. Przez jedno z otwartych okien na jej matkę i zawiniątko, które trzymała w ramionach, padało ciepłe złotobiałe światło. W wieńczącym okno naświetlu umieszczono witraż, co dodawało scenie tęczowych refleksów. Sylwana poczuła ogromną ulgę. Verath wziął zaróżowioną twarz Lireesy w swoje dłonie i złożył na jej ustach długi pocałunek, po czym dotknął czołem jej czoła. Choć na jego policzkach lśniły łzy, Sylwana nigdy wcześniej nie widziała na twarzy ojca tak radosnego uśmiechu.

Alleria opierała się o ścianę i również się uśmiechała. W tej samej chwili kolejne zmartwienie Sylwany, z którego chyba dopiero teraz zdała sobie sprawę, przestało mieć znaczenie. Nowy członek rodziny najwyraźniej już zdążył zdziałać cuda i wszyscy zapomnieli o niepowodzeniu Allerii. Lireesa wysunęła się z objęć męża, położyła jednak dłoń na jego policzku i zwróciła się do dzieci:

– Wszystko w porządku – zapewniła. – Wasz mały braciszek po prostu trochę się pospieszył.

Chłopiec. Po trzech córkach. Sylwana zakładała, z czego właśnie zdała sobie sprawę, że będą miały kolejną siostrę, ucieszyła się jednak, że tak się nie stało. Cztery dziewczyny – to byłoby nudne.

Vereesa przestała płakać i wcisnęła się pomiędzy ojca i matkę.

– Ja też chcę zobaczyć! Ja też! – poprosiła.

Czy to możliwe, że od momentu, kiedy Vereesa wypowiedziała dokładnie te same słowa, upłynęło zaledwie pół dnia?

Sylwana miała wrażenie, że to było całe wieki temu.

Przeszła cichutko przez pokój i zatrzymała się w nogach łoża. Miała nadzieję, że wypełniające komnatę ulotne uniesienie stanie się także i jej udziałem. Lireesa spojrzała na nią i obdarzyła ją ciepłym, szczerym uśmiechem:

– Chciałabyś go potrzymać, Sylwano?

Skinęła głową. Jej gardło było tak ściśnięte, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Matka podała jej małe ciepłe zawiniątko i Sylwana wzięła je w swe ramiona. Niemowlę poruszyło się i odwróciło głowę, odsuwając kawałek otulającego je koca. Sylwana ujrzała jego twarzyczkę, westchnęła z zachwytem i nagle jej oczy wypełniły się łzami.

Chłopczyk był wprost przepiękny. Jego główkę okalały złote kosmyki, kolorem przypominające świeżo wybite monety. Miał zaróżowione policzki i wpatrywał się w nią ciemnoniebieskimi oczkami.

Nagły przypływ radości i determinacji zawęził jej świat wyłącznie do tej chwili, do tej małej istotki i Sylwana pomyślała, że nigdy jeszcze nie zależało jej na kimś tak bardzo jak na tym onieśmielającym maleństwie. Uniosła je ostrożnie, aby dotknąć jego mięciutkiej, cudownej buzi.

– Jak ma na imię? – zapytała przyciszonym, pełnym zachwytu głosem.

– Lirath – odparła Lireesa.

– Lirath – powtórzyła Sylwana, jakby na próbę.

Imię chłopca, podobnie jak Vereesy, było zlepkiem imion ich rodziców. Brzmiało wyjątkowo przyjemnie i choć nie było to możliwe, maleństwo zamruczało, jakby już na nie reagowało.

– Liracie, pewnego dnia pokażę ci nasze ulubione miejsce. Będziesz się mógł pluskać w wodzie, tańczyć razem z nami albo po prostu przypatrywać się wszystkiemu wokół, jak ojciec. Nie mogę się doczekać, kiedy będę ci mogła pokazać świetliki!

Potem pochyliła się i pocałowała go w gładkie czółko, nietknięte jeszcze przez promienie słońca ani zmartwienia. Gdy podnosiła głowę, niemowlę machnęło tłuściutkim ramieniem i chwyciło palcami kilka pasm jej włosów.

– Polubił twoje włosy, Księżycowa Pani – powiedziała Alleria ciepłym i przyjaznym tonem.

Sylwana pomyślała, że wszystko było chwilowo przyjazne i ciepłe.

– No cóż – odparła Sylwana głębokim, pełnym zachwytu głosem, nadal wpatrzona w zafascynowanego jej włosami chłopca – jego czupryna jest złota, tak jak twoja, Słoneczna Pani, więc powinniśmy go chyba nazywać Małym Słonecznym Panem.

– Dwa słońca i dwa księżyce – zawołała Vereesa, lekko podskakując.

– Uważaj, Sylwano. Na pewno nie chcesz mu zrobić krzywdy – wtrąciła się Lireesa.

W tej samej chwili Sylwana przypomniała sobie słowa ojca: _Nigdy, przenigdy cię nie skrzywdzę. I nie pozwolę, aby zrobił to ktokolwiek inny. Zawsze będę cię chronić, z miłością i odwagą_.

_Ciąg dalszy dostępny w pełnej wersji._