Wróć do siebie… - ebook

Wstęp

Zapytana jakie marzenie dotychczas zrealizowałam? Odpowiedz brzmi: jestem na IV roku studiów psychologicznych. Walczę codziennie z choroba, uprzedzeniami i wykluczeniem społecznym. W życiu jak w biznesie liczą się sukcesy. Pewnie nie o takie chodzi, ale kiedyś wszystko wydawało mi się bez sensu. Właśnie wtedy znajoma powiedziała mi ”czasami szukamy daleko inspiracji w jakiejś biznes woman czy celebrytce — i dodała krótko:

„Kasia, a Ty dla mnie jesteś inspiracją.”

Nigdy w ten sposób nie myślałam o sobie.. że moja walka o życie, prace, miłość i marzenie jest cokolwiek warta. Prowadziłam dwie firmy w swoim krótkim życiu. Choroba depresji psychotycznej rozwinęła się pod koniec pierwszych studiow. Z najlepszej studentki stałam się najgorsza, z aktrakcyjnej dziewczyny upiorem, z biznes woman — wariatką, z narzeczonej i przyszłej panny młodej — porzuconą, chodzącą porażką.

Nie poddałam się! Kiedy miałam drugi rzut chorobowy, straciłam firmę, wówczas doradzono mi, aby zamkną biznes ze względu na zdrowie — nie oponowam wtedy — byłam załamana. Pod czas trzeciego rzutu moje życie wydawało się być bajeczne. Przystojny narzeczony, elegancki, wykształcony. Wspólne planowanie ślubu i nagleee… suknia ślubna, sala, kościół i w ferworze przygotowań zmiotło mnie z planszy o nazwie życie. Psychoza była tak silna, że odkleiła mnie od mojego „idealnego” życia. Dla mnie zawsze priorytetem i wynikiem szczęścia był zamiar stworzenia rodziny. Gdzie, nagle najbliższą memu sercu osoba mówi, mi że „Ja, to nie mogę mieć rodziny i nieważne, że jestem dobrym człowiekiem… Tak naprawdę nic nie jest ważne tylko to, że jestem chora i doświadczam kryzysu psychicznego”. Nie wiem skąd wzięłam wtedy siły, żeby odrzec na to: " Nie Ty będziesz o tym decydował, nie jesteś Panem Bogiem!”. To było ostatnie spotkanie z moim byłym narzeczonym, który mnie porzucił. Tam gdzie dla mnie był to koniec osobisty, zawodowy rodzinny, praktycznie na każydym polu.. Odbiłam się od dna, bo na nim właśnie byłam. Do dziś mierze się etykietami osoby „do niczego”.

Na pytanie z jakim przeciwnościami losu musiałaś się zmierzyć — stanowczo, ale spokojnie odpowiadam. Przede wszystkim musiałam się zmierzyć z choroba, bardzo ciężką chorobą — depresją psychotyczną, która trzy razy przewróciła, zniszczyła i zdeformowała moje życie. A co było najtrudniejsze? Dziś kiedy zadaje sobie to pytanie wiem, ze samoakceptacja, walka o swoje marzenia… o wielkie idee. O tym, że można wyjść z każdego g*wna. Nawet jeśli czujesz, że nic nie znaczysz — walcz. Marzę o tym, żeby dawać nadzieje, zapalać światło w ludziach, które i mi choroba sukcesywnie próbowała odebrać. Lekarza wmawiającego mi, że jestem beznadziejnym przypadkiem i psychoterapia to nie w moi przypadku. Drwiącego, że nie będziemy tworzyć nowej psychiatrii, że nigdy z tego nie wyjdę, że przecież mogę być fryzjerką (nie mam nic do fryzjerek, ale ja nie umiem i nie lubię robić fryzur). Ten wyraz twarzy z kpiną na ustach, że moja walka jest bezcelowa, a charakter mam jak Marta Rodowicz ( do dziś nie wiem o co mu chodziło?!).

Druga przeszkoda świadome poszukiwanie dobrego lekarza, człowieka ludzkiego, najpierw człowieka potem lekarza. Znalazłam doktor specjalista psychiatrii i psychoterapeuta w jednym. Zawsze partnerski, zawsze zwracający się do mnie z wielkim szacunkiem. Kiedyś powiedział nawet z błyskiem w oku „możesz wszystko”. Wtedy uwierzyłam, zaufałam mu i mojej terapeutce, którą również znalazła za drugim razem. Ona też traktuje mnie podmiotowo i po partnersku — nie umniejsza mi, a raczej widzi we mnie coś więcej niż tylko chorobę, która de facto mnie nie definiuje. Trzecią przeszkoda było przepracowanie pobytu w szpitalu. Etykieta, autostygmatyzjajcja, wstyd, poczucie winy jak mogłam z najlepszej studentki ze stypendium naukowym, dobrze się zapowiadającą „upaść tak nisko”.

Warto by jeszcze zapytać o moją motywacje? Co jest takiego co motywuje do takiej działalności, co napędza do działania? Napewno świadomość, że co 4 Polak czy Polka mają podobne problemy zdrowotne do mnie. Marzę o tym by dawać przykład, siłę, nadzieje ludziom, którzy tego pragną jako przyszła psycholog. Myślę, że wtedy świat by stał się odrobinę piękniejszy. Co mi pomaga? Chcę się podzielić z Tobą moim osobistym nawykiem, zwyczajem, umiejętnością, czy cecha która pomaga mi działać na codzień. To przede wszystkim otwarta głowa… Mimo fobii społecznej — walczę i wychodzę do ludzi. Zgłaszam się na rożne szkolenia, warsztaty, poszłam na studia psychologiczne po mimo, dezaprobaty dalekich krewnych. W ich mniemaniu ma słabą konstrukcję psychiczną. Dziś nie mówią, ale wiedzą że dobrze zrobiłam, po cichu nawet podziwiają to. Ja już wtedy niepewnie, aczkolwiek z nadzieją myślałam, że moja wrażliwość, empatia i własne doświadczenie jest moim ogromnym zasobem, a nie przeszkodą. Jeśli miałabym dać najcenniejszą życiowa czy biznesowa poradę to powiedziałabym to co wszyscy — za cholere nie poddawana się. Doświadczaj. Nie ma porażek to tylko informacja zwrotna — tzw. feedback.

A na koniec tego obszernego wstępu trzy rady dla kobiet może i dla mężczyzn, którzy chcą spełnić swoje marzenia. Jesteś wystarczający/wystarczającą. Już dziś, nieważne czy nosisz rozmiar XS czy XL — jesteś pięknym człowiekiem. Twoje doświadczenie życiowe — to twoja siła -nie ma porażek jest tylko informacje zwrotna. To co inni widzą jako przeszkodę, ty widzisz jako zasób — rozwiązanie — moc!

23.08.2023 r.

KATARZYNA ŁASKA