Wśród Gwiazd - ebook

1

Gwałtownie przyspieszyłam i przemknęłam moim myśliwcem przez chaos laserowych promieni i eksplozji. Nade mną rozpościerał się niesamowity bezmiar kosmosu. W porównaniu z jego bezgraniczną czernią zarówno planety, jak i gwiazdoloty wydawały się nieistotne. Nieważne.

Oczywiście, jeśli nie uwzględniać faktu, że te nieważne planety i gwiazdoloty usilnie starały się mnie zabić.

Wykonałam unik, robiąc gwałtowny skręt i w połowie tego manewru wyłączając silniki. Gdy mój statek się obrócił, natychmiast ponownie je włączyłam, kierując maszynę w przeciwną stronę, żeby zgubić trzy podążające za mną drony. Walka w kosmosie bardzo się różni od potyczki w atmosferze. Po pierwsze, skrzydła są bezużyteczne. Brak powietrza oznacza zero aerodynamiki, unoszenia, oporu. W kosmosie tak naprawdę nie lecisz. Po prostu nie spadasz.

Wykonałam następny skręt i przyspieszyłam, kierując się z powrotem w główny rejon bitwy. Niestety, manewry robiące wrażenie w atmosferze, tu były czymś zwyczajnym. Sześć miesięcy walk w próżni zmusiło nas do opanowania całego zestawu nowych umiejętności.

— Spensa — powiedział rześki męski głos w mojej konsoli — pamiętasz, że kazałaś, abym cię ostrzegł, kiedy będziesz postępować kompletnie irracjonalnie?

— Nie — mruknęłam, robiąc unik w prawo. Promienie z działek laserowych przeleciały nad kopułą mojego kokpitu. — Nie sądzę, żebym powiedziała coś takiego.

— Powiedziałaś: czy możemy porozmawiać o tym później?

Ponownie wykonałam unik. Cholera. Czy te drony walczyły coraz lepiej, czy ja traciłam formę?

— Właściwie to „później” powinno nastąpić zaraz po tym, jak to powiedziałaś — ciągnął gawędziarskim tonem M-Bot, czyli sztuczna inteligencja mojego statku. — Jednak ludzie nie używają tego słowa w znaczeniu „w dowolnym czasie po tej chwili”. Ma to oznaczać „w jakimś dogodniejszym dla mnie momencie”.

Drony Krelli roiły się wokół nas, usiłując odciąć mi drogę ucieczki do głównego rejonu bitwy.

— I uważasz, że to jest dogodniejszy moment? — zapytałam.

— A dlaczego nie?

— Ponieważ toczymy bitwę!

— Cóż, można by sądzić, że właśnie tocząc walkę na śmierć i życie, chciałbyś wiedzieć, czy postępujesz kompletnie irracjonalnie.

Z lekkim rozczuleniem wspomniałam te czasy, gdy mój gwiazdolot ze mną nie rozmawiał. To było, zanim pomogłam naprawić M-Bota, mającego osobowość, będącą osiągnięciem starożytnej techniki, którego wciąż nie rozumieliśmy. Często zastanawiałam się, czy każda sztuczna inteligencja jest taka wygadana, czy może to szczególny przypadek?

— Spensa — powiedział M-Bot. — Miałaś podprowadzić te drony pod lufy innym, pamiętasz?

Minęło sześć miesięcy, od kiedy udaremniliśmy podjętą przez Krelli próbę zbombardowania naszych jaskiń. Nie tylko pokonaliśmy ich, ale także dowiedzieliśmy się o kilku istotnych faktach. Wrogowie, których nazywaliśmy Krellami, byli grupą obcych, mających uniemożliwiać nam opuszczenie naszej planety, Detritusa, będącego czymś w rodzaju skrzyżowania więzienia z rezerwatem dla ludzi. Krelle podlegali galaktycznemu rządowi zwanemu Zwierzchnictwem.

Ono do walki z nami wysyłało drony, zdalnie sterowane przez obcych, znajdujących się daleko stąd i kierujących tymi maszynami dzięki nadświetlnym łączom. Drony nie mogły być obsługiwane przez sztuczną inteligencję, gdyż galaktyczne prawo nie pozwalało, by statek sam się pilotował. Nawet samodzielność M-Bota była mocno ograniczona. Poza tym było coś, czego Zwierzchnictwo bardzo się obawiało — ludzi mających zdolność zaglądania w przestrzeń nadświetlnych połączeń. Ludzi zwanych cytonikami.

Ludzi takich jak ja.

Wiedzieli, co potrafię, i nienawidzili mnie. Drony zazwyczaj głównie mnie brały na cel — a my mogliśmy to wykorzystać. Powinniśmy to wykorzystać. Na dzisiejszej odprawie przed bitwą przekonałam pozostałych pilotów, którzy niechętnie zgodzili się zrealizować śmiały plan. Miałam odłączyć się od formacji, skłonić nieprzyjacielskie drony, by skupiły się na mnie, a potem ściągnąć je w pole ostrzału całego zespołu. Wtedy moi przyjaciele mogliby je zniszczyć.

To był niezły plan. I zrealizowałabym go… w końcu.

Teraz jednak chciałam coś sprawdzić.

Włączyłam hipernapęd, oddalając się od statków nieprzyjaciela. M-Bot był szybszy i zwrotniejszy od nich, choć jego przewaga nad nimi polegała głównie na tym, że mógł wykonywać błyskawiczne manewry w atmosferze, nie rozpadając się przy tym na kawałki. Tu, w próżni, nie miało to znaczenia i drony wroga miały większe szanse.

Cały ich rój pomknął za mną, gdy zanurkowałam w kierunku Detritusa. Mojego ojczystego świata broniły liczne kręgi starożytnych metalowych fortec uzbrojonych w działa. Po zwycięstwie odniesionym sześć miesięcy temu odepchnęliśmy Krelli od naszej planety poza ten obronny pas. Teraz naszym długofalowym zadaniem było zatrzymywanie nieprzyjaciela tutaj, w kosmosie, nie pozwalając mu zbliżyć się do planety.

Zatrzymywanie go tutaj pozwalało naszym inżynierom — włącznie z moim przyjacielem Rigiem — uzyskiwać kontrolę nad fortami i ich działami. W końcu to one powinny stać się skuteczną obroną naszej planety przed atakami. Na razie jednak większość tych stanowisk obronnych nadal była autonomiczna — i mogły one być równie niebezpieczne dla nas, jak i dla wroga.

Statki Krelli pędziły za mną, chcąc odciąć mnie od głównego rejonu bitwy, gdzie moi przyjaciele powstrzymywali pozostałe drony. Ta próba odizolowania mnie opierała się na jednym fatalnym założeniu: że osamotniona będę mniej niebezpieczna.

— Nie zamierzamy zawrócić i trzymać się planu, prawda? — spytał M-Bot. — Zamierzasz walczyć z nimi sama.

Nie odpowiedziałam.

— Jorgen będzie baaardzo zły — zauważył M-Bot. — Nawiasem mówiąc, te drony usiłują skierować cię w konkretne miejsce, które pokazuję ci na monitorze. Z mojej analizy wynika, że to zasadzka.

— Dzięki — mruknęłam.

— Ja tylko staram się uniknąć zniszczenia — odrzekł M-Bot. — A skoro o tym mowa, to jeśli zabijesz nas oboje, ostrzegam, że będę cię straszył.

— Straszył? — powtórzyłam. — Jesteś robotem. A ponadto, gdyby cię zniszczyli, ja też byłabym martwa, mam rację?

— Mój robotyczny duch straszyłby twojego.

— W jaki sposób?

— Spensa, duchy nie istnieją — rzekł karcącym tonem. — Dlaczego przejmujesz się takimi rzeczami, zamiast skupić się na lataniu? Naprawdę ludzie tak łatwo się dekoncentrują.

Dostrzegłam zasadzkę — małą grupkę dronów ukrytych za wielkim kawałem metalu unoszącym się tuż poza zasięgiem fortecznych dział. Kiedy się tam zbliżyłam, wyłoniły się zza niego i pomknęły ku mnie. Jednak byłam na to przygotowana. Rozluźniłam mięśnie i pozwoliłam przejąć kontrolę mojej podświadomości. Skupiłam się, zapadając w rodzaj transu, w którym nasłuchiwałam.

Nie uszami.

Zdalnie sterowane drony przeważnie spełniały swoje zadanie. Były skutecznym narzędziem, za pomocą którego więziono ludzi na Detritusie. Jednak ogromna odległość, z jakiej toczyli te kosmiczne walki, zmuszała Krelli do wykorzystywania nadświetlnej łączności do kierowania dronami. Podejrzewałam, że operatorzy znajdowali się bardzo daleko stąd, ale nawet gdyby byli na tej stacji Krelli, która unosiła się w przestrzeni w pobliżu Detritusa, opóźnienie sygnałów radiowych powodowałoby zbyt wolne reakcje dronów. Tak więc potrzebowali nadświetlnej łączności.

A ta miała jedną poważną wadę. Słyszałam wydawane za jej pomocą rozkazy.

Z jakiegoś niewiadomego mi powodu mogłam słuchać tego, co mówiono tam, skąd płynęły te nadświetlne polecenia. Nie było to żadne konkretne miejsce, raczej inny wymiar, niepodlegający naszym prawom fizyki. Słyszałam, co się tam dzieje, czasem nawet widziałam to — oraz mieszkające tam i obserwujące mnie stworzenia.

Raz nawet, w trakcie tamtej decydującej bitwy przed sześcioma miesiącami, zdołałam tam wejść i w mgnieniu oka teleportować mój statek na dużą odległość. Nadal niewiele wiedziałam o moich zdolnościach. Nie zdołałam ponownie się teleportować, ale dowiedziałam się, że mogę wykorzystać ten dar w walce.

Teraz pozwoliłam przejąć kontrolę swemu instynktowi i rozpoczęłam szereg skomplikowanych uników. Dzięki wyćwiczonym odruchom i wrodzonej zdolności podsłuchiwania nadświetlnych rozkazów manewrowałam statkiem, nie wydając żadnych świadomych poleceń.

Te cytoniczne zdolności były dziedziczne. Moi przodkowie wykorzystywali je, aby przemierzać starożytnymi gwiazdolotami galaktykę. Miał je mój ojciec i nieprzyjaciel wykorzystał to, aby go zabić. Teraz ja używałam ich, żeby pozostać przy życiu.

Błyskawicznie reagowałam na wydawane przez Krelli rozkazy, w jakiś sposób przetwarzając je nawet szybciej niż drony. Kiedy zaatakowały, bez trudu uniknęłam ostrzału z ich działek laserowych. Wpadłam między nie, po czym odpaliłam ładunek elektromagnetyczny, wyłączając osłony wszystkich jednostek znajdujących się w pobliżu.

Skupiona na zadaniu nie przejmowałam się tym, że impuls wyłączył również moją osłonę. To nie miało znaczenia.

Włączyłam lancę świetlną i strumień energii trafił jedną z nieprzyjacielskich maszyn, łącząc ją z moim myśliwcem. Następnie wykorzystałam różnicę prędkości, aby wykonać gwałtowny zwrot, który wyprowadził mnie na tyły gromady bezbronnych teraz dronów.

W próżni pojawiły się dwa rozbłyski ognia i iskier, gdy zniszczyłam dwie maszyny. Pozostałe rozpierzchły się jak wieśniacy na widok wilka w jednej z bajek Babki. Zasadzka zmieniła się w chaotyczną ucieczkę, gdy wybrałam drugą parę statków i otworzyłam do nich ogień z działek laserowych — rozwalając jeden, a jednocześnie słuchając rozkazów wydawanych pozostałym.

— Nigdy nie przestaje mnie zadziwiać, jak to robisz — cicho rzekł M-Bot. — Interpretujesz dane szybciej, niż ja je przetwarzam. Wydajesz się niemal… nieludzka.

Zacisnęłam zęby, koncentrując się, po czym skręciłam i pomknęłam za drugim dronem Krelli.

— Nawiasem mówiąc, to miał być komplement — dodał M-Bot. — Nie żeby coś było nie tak z ludźmi. Ich kruchą, emocjonalnie niestabilną, irracjonalną naturę uważam za całkiem sympatyczną.

Zniszczyłam drona i jego ognisty blask zalał mój kokpit. Potem wykonałam unik w prawo, pomiędzy promienie laserów dwóch innych. Chociaż drony Krelli nie miały pilotów na pokładach, trochę było mi ich żal, gdy próbowały stawić mi czoło — tej niepowstrzymanej, nieznanej sile, która nie grała według zasad obowiązujących wszystko inne w ich świecie.

— Być może — ciągnął M-Bot — traktuję ludzi w ten sposób, ponieważ tak zostałem zaprogramowany. No cóż, to nie różni się niczym od instynktu nakazującego ptasiej matce kochać pokręcone i bezpióre potworki, które zrodziła, prawda?

Nieludzka.

Wykonywałam uniki, strzelałam i niszczyłam. Nie byłam doskonała — czasem znosiło mnie z kursu i wiele moich wystrzałów chybiało. Jednak miałam wyraźną przewagę.

Zwierzchnicy — i jego słudzy, Krelle — najwyraźniej wiedzieli, że powinni obserwować takich ludzi, jak mój ojciec i ja. Ich statki zawsze polowały na tych, którzy latali za dobrze lub reagowali zbyt szybko. Usiłowali kontrolować mój umysł, wykorzystując słabość mojego daru — tak samo, jak zrobili to z moim ojcem. Na szczęście miałam M-Bota. Jego silne osłony odpierały ich mentalne ataki, a jednocześnie pozwalały mi przechwytywać nieprzyjacielskie rozkazy.

Wszystko to rodziło jedno istotne pytanie.

Kim jestem?

— Czułbym się znacznie lepiej — rzekł M-Bot — gdybyś znalazła chwilę i ponownie włączyła naszą osłonę.

— Nie ma na to czasu — odparłam. Potrzebowalibyśmy na to dobre trzydzieści sekund i w tym czasie nie moglibyśmy walczyć.

Znów miałam okazję, by wrócić do głównego rejonu bitwy, zgodnie z planem, który zaproponowałam. Zamiast tego zawróciłam, a następnie pomknęłam z powrotem w kierunku maszyn wroga. Kompensatory grawitacyjne zamortyzowały w większości przeciążenie i zapobiegły utracie przytomności, ale i tak przyspieszenie wgniotło mnie w fotel, napinając skórę i zwiększając ciężar ciała. Tak gwałtowne przyspieszenie zdawało się w sekundę postarzać mnie o sto lat.

Wyszłam z tego i otworzyłam ogień do pozostałych dronów. Teraz musiałam w pełni wykorzystać moje dziwne umiejętności. Promień z działka laserowego przemknął tuż nad kopułą mojego kokpitu, tak jasny, że jeszcze przez moment miałam go w oczach.

— Spensa — powiedział M-Bot. — Zarówno Jorgen, jak i Cobb łączyli się, żeby narzekać. Wiem, że kazałaś mi ich zbywać, ale…

— Zbywaj ich.

— Zrezygnowane westchnienie.

Weszłam w skręt, ścigając nieprzyjacielską jednostkę.

— Czy właśnie powiedziałeś „zrezygnowane westchnienie”?

— Niewerbalne ludzkie przekazy zbyt łatwo błędnie zinterpretować — odparł. — Dlatego staram się je uczynić bardziej wymownymi.

— Czy to nie jest sprzeczne z definicją?

— Najwyraźniej nie. Przecząco przewracam oczami.

Wokół mnie przelatywały promienie z laserowych działek, ale rozwaliłam dwa następne drony. Robiąc to, zauważyłam coś, co pojawiło się odbite w kopule mojego kokpitu. Kilka białych światełek, przypominających obserwujące mnie oczy. Gdy zbyt intensywnie wykorzystywałam moje umiejętności, pojawiły się znikąd i patrzyły na mnie.

Nie wiedziałam, czym są. Nazywałam je oczami. Jednak czułam zionącą z nich nienawiść. I gniew. W jakiś sposób to wszystko się łączyło. Moja umiejętność słuchania i zaglądania w tę nicość, spoglądające stamtąd na mnie oczy oraz zdolność teleportacji, której dotychczas tylko raz zdołałam użyć.

Wciąż doskonale pamiętałam, co czułam, kiedy to zrobiłam. Byłam bliska śmierci, w epicentrum potwornego wybuchu. W tym momencie w jakiś sposób włączyłam coś, co nazwałam hipernapędem cytonicznym.

Gdybym opanowała umiejętność teleportacji, mogłabym pomóc mojemu ludowi na Detritusie. Dzięki temu moglibyśmy na zawsze uciec przed Krellami. Dlatego robiłam, co mogłam.

Poprzednio wykonałam skok w nadprzestrzeni, ratując własne życie. Jeśli zdołam odtworzyć tę sytuację…

Zanurkowałam, trzymając lewą dłoń na sterach, a prawą na dźwigni przepustnicy. Trzy drony usiadły mi na ogonie, ale przewidziałam trajektorię ich wystrzałów i ustawiłam myśliwiec pod takim kątem, że wszystkie chybiły. Przyspieszyłam i mój umysł musnął ten niebyt.

Oczy wciąż się pojawiały, odbite w kopule, jakby ktoś obserwował mnie zza fotela. Białe światełka, jak gwiazdy, ale jakoś bardziej… świadome. Dziesiątki złowrogo płonących plamek. Wkraczając do ich królestwa, natychmiast stawałam się dla nich widoczna.

Te oczy mnie irytowały. Jak mogłam jednocześnie być nimi zafascynowana i się ich obawiać? Były jak zew otchłani, gdy stoisz na skraju przepaści w jaskiniach, wiedząc, że możesz rzucić się w tę ciemność. Jeden krok i…

— Spensa! — ostrzegł mnie M-Bot. — Pojawił się nowy statek!

Wyrwał mnie z transu i oczy znikły. M-Bot pokazał mi na ekranie konsoli to, co odkrył. Nowy myśliwiec, niemal niewidoczny na tle czarnego nieba, wyłonił się zza tego samego kawałka złomu, za którym chowały się drony. Lekko wydłużony dysk, czarny jak sam kosmos. Był nieco mniejszy od zwykłych statków Krelli, ale miał większą kopułę.

Te nowe czarne jednostki zaczęły się pojawiać dopiero w ostatnich ośmiu miesiącach, w okresie poprzedzającym próbę zbombardowania naszej bazy. Wtedy nie wiedzieliśmy, jakim są dla nas zagrożeniem, ale teraz zdawaliśmy sobie z tego sprawę.

Nie słyszałam rozkazów otrzymywanych przez ten statek — ponieważ ich nie wydawano. Takie czarne statki nie były zdalnie sterowane. Miały prawdziwych pilotów — obcych. Zazwyczaj asów pilotażu, najlepszych, jakich mieli.

Ta bitwa właśnie stała się o wiele bardziej interesująca.2

Serce zaczęło mi bić mocniej.

Ich as pilotażu. Zwalczanie dronów było ekscytujące, owszem, ale nie aż tak. Nie było dostatecznie osobiste. Natomiast pojedynek z asem pilotażu był jak jedna z opowieści Babki. Dzielni piloci toczący zaciekłe walki podczas Wielkich Wojen na Starej Ziemi. Jeden na jednego.

— Zaśpiewam ci pieśń — szepnęłam. — Gdy twój statek spłonie, a dusza uleci w niebyt, zaśpiewam ci. O naszej walce.

Dramatyczne, owszem. Moi przyjaciele wciąż się ze mnie śmiali, gdy mówiłam takie rzeczy, jak zaczerpnięte ze starych opowieści. Prawie przestałam tak mówić. Nadal jednak byłam sobą i nie mówiłam takich rzeczy dla moich przyjaciół. Mówiłam je dla siebie.

I dla wroga, którego zaraz miałam zabić.

Obcy ruszył na mnie, rażąc z działek i próbując mnie trafić, gdy moja uwaga była skupiona na dronach. Uśmiechnęłam się, schodząc z linii strzału i chwytając lancą świetlną kawał kosmicznego złomu. To pozwoliło mi wykonać szybki zwrot i przemieścić złom tak, że zasłonił mnie przed ostrzałem. Grawkompy M-Bota zamortyzowały przeciążenie, mimo to czułam je, gdy zataczałam łuk. Promienie z działek trafiały w bryłę złomu, lecz jeden przeleciał blisko mnie. Cholera. Wciąż nie miałam czasu ponownie włączyć osłony.

— To może być dobry moment, by zawrócić i ściągnąć statek obcych pod ostrzał pozostałych — zauważył M-Bot. — Zgodnie z planem, który…

Zobaczyłam, że as przeleciał obok mnie. Zawróciłam i pognałam za nim.

— Dramatyczne zawieszenie głosu — dodał M-Bot — podszyte niemą naganą twojego braku odpowiedzialności.

Strzeliłam do asa, lecz ten okręcił się wokół własnej osi, wyłączywszy napęd. Siła bezwładu niosła go naprzód, ale obrócił się i ustawił dziobem do mnie. W tej pozycji nie można sprawnie pilotować, więc jest to bardzo ryzykowny manewr, ale kiedy masz osłonę, a przeciwnik jej nie ma…

Musiałam przerwać pościg, skręcając w lewo i schodząc z linii ognia działek laserowych. Nie mogłam ryzykować bezpośredniego starcia. Zamiast tego przez moment skupiłam uwagę na dronach. Rozwaliłam jeden, a potem przeleciałam przez chmurę jego szczątków — które podrapały skrzydło M-Bota i z głośnym trzaskiem uderzyły w kopułę.

No tak. Brak osłony. A w przestrzeni kosmicznej szczątki zestrzelonego statku nie spadają. Błąd początkującego pilota, przypominający mi, że pomimo treningu nadal byłam nowicjuszką, gdy przychodziło walczyć przy zerowej grawitacji.

As wykonał zręczny manewr i usiadł mi na ogonie. Był dobry, co z jednej strony było ekscytujące. Natomiast z drugiej…

Próbowałam zawrócić w kierunku głównego rejonu bitwy, ale rój dronów zablokował mi drogę. Może trochę przeceniłam swoje możliwości.

— Wywołaj Jorgena — powiedziałam — i powiedz mu, że dałam się odciąć. Nie mogę wciągnąć nieprzyjaciela w zasadzkę. Spytaj, czy zamiast tego on i pozostali nie zechcieliby przyjść mi z pomocą.

— Wreszcie — odparł M-Bot.

Wykonałam jeszcze kilka uników, obserwując wroga na monitorze zbliżeniowym. Cholera. Szkoda, że nie mogę go podsłuchać, tak jak podsłuchuję drony.

Nie, tak jest dobrze, pomyślałam. Muszę uważać, żeby mój dar nie stał się protezą.

Zacisnęłam zęby i błyskawicznie podjęłam decyzję. Nie mogłam wrócić w główny rejon bitwy, więc zanurkowałam w kierunku Detritusa. Otaczające go forty nie tworzyły zwartych warstw — te duże obiekty zawierały kwatery mieszkalne, stocznie i baterie dział. Chociaż zaczęliśmy odzyskiwać te, które znajdowały się najbliżej planety, forty zewnętrznego pierścienia automatycznie otwierały ogień do każdego zbliżającego się obiektu.

Włączyłam hipernapęd, rozwijając prędkość, przy której — w atmosferze — większość myśliwców rozpadłaby się na kawałki. Tutaj poczułam tylko lekkie przeciążenie towarzyszące przyspieszaniu.

Szybko dotarłam do najbliższego fortu. Długi i cienki, był lekko wygięty, jak skorupka rozbitego jajka. Pozostałe drony i as wciąż siedziały mi na ogonie. Gwałtowne manewry przy tej prędkości były o wiele bardziej niebezpieczne. Czas na uniknięcie zderzenia z czymś znacznie się skracał, a najdelikatniejsze dotknięcie sterów mogło spowodować natychmiastowe zejście z kursu.

— Spensa? — zagadnął mnie M-Bot.

— Wiem, co robię — mruknęłam, skupiona.

— Tak, jestem pewny. Jednak… na wszelki wypadek… pamiętasz, że jeszcze nie kontrolujemy tych zewnętrznych fortów?

Całą uwagę skupiłam na tym, żeby podlecieć jak najbliżej do powierzchni tej metalowej platformy i z niczym się nie zderzyć. Baterie wykryły mnie i zaczęły strzelać — ale także do wroga.

Skupiłam się na wykonywaniu uników. A raczej przypadkowych manewrów, bo choć mogłam zręcznie wymanewrować drony, to miały one przewagę liczebną. Co w pobliżu tego fortu było dla nich niekorzystne, ponieważ dla baterii wszyscy byliśmy celami.

Kilka dronów znikło w ognistych eksplozjach, które niemal natychmiast zgasły, gdy próżnia zdusiła płomienie.

— Ciekawe, czy te baterie czują się spełnione, mogąc w końcu postrzelać sobie do czegoś po tylu latach — rzekł M-Bot.

— Zazdrościsz? — zapytałam i stęknęłam, wykonując unik.

— Z tego, co mówi Rodge, wynika, że nie mają sztucznej inteligencji, tylko proste funkcje namierzania celu. Równie dobrze ty mogłabyś zazdrościć szczurowi.

Znikł kolejny dron. Jeszcze chwilę. Chciałam trochę wyrównać szanse, czekając na przybycie moich przyjaciół.

Znów wpadłam w trans. Wprawdzie nie słyszałam komputerowych rozkazów wydawanych stanowiskom ogniowym, ale w takich chwilach — głębokiego skupienia — czułam, że z moim statkiem stanowię jedność.

Wyczuwałam te uważne spojrzenia świetlistych oczu. Serce waliło mi w piersi. Te wycelowane we mnie działa… wrogowie ścigający mnie i nieprzestający strzelać…

Jeszcze trochę…

Mój umysł się wyłączył i zdawałam się wyczuwać procesy myślowe M-Bota. Byłam w niebezpieczeństwie. Powinnam uciec.

Teraz na pewno zdołam.

— Włącz hipernapęd cytoniczny! — powiedziałam, po czym spróbowałam zrobić to, co wtedy, czyli teleportować mój statek.

— Napęd cytoniczny wyłączony — zameldował M-Bot.

Szlag. Ten jeden raz, gdy zadziałał, M-Bot wcześniej zgłosił jego gotowość. Próbowałam to powtórzyć, ale… Nie wiedziałam, co takiego wówczas zrobiłam. Byłam w niebezpieczeństwie, bliska śmierci. I wtedy… zrobiłam…

Co?

Błysk bliskiego wystrzału niemal mnie oślepił i zaciskając zęby, skręciłam, pospiesznie umykając z pola rażenia dział. As przetrwał ostrzał, chociaż oberwał raz czy dwa razy, więc może miał osłabioną osłonę. Ponadto pozostały tylko trzy drony.

Wyłączyłam ciąg i obróciłam statek wokół jego osi — nadal lecąc, tylko rufą naprzód. Ten manewr świadczył, że zamierzam ostrzelać ścigających. As natychmiast wykonał unik. Z osłabioną osłoną nie był już taki odważny. Zamiast strzelić, pomknęłam za nim, umykając dronom, które poleciały moim dotychczasowym kursem. Usiadłam asowi na ogonie i spróbowałam zbliżyć się na odległość strzału, ale kimkolwiek był, był naprawdę dobry. Rozpoczął serię skomplikowanych uników, przez cały czas zwiększając prędkość. Źle przewidziałam kolejny jego skręt i nagle oddaliłam się od niego. Szybko skorygowałam kurs, dogoniłam go przy następnym skręcie i wystrzeliłam z działek laserowych, ale teraz był już za daleko i wystrzały chybiły, znikając w kosmosie.

M-Bot podawał mi zmiany prędkości i kąty skrętów, więc ani na moment nie musiałam odrywać się od sterowania, by zerknąć na pulpit kontrolny. Pochylona, usiłowałam dokładnie powtarzać każdy manewr tamtego myśliwca — skręty, obroty i przyspieszenia. Czekając na dogodny moment, gdy znajdzie się na celowniku wystarczająco długo, bym mogła oddać strzał.

On w każdej chwili mógł się obrócić i odpowiedzieć ogniem — zapewne tak samo jak ja czekał na dogodną chwilę, w nadziei, że mnie zaskoczy.

Głębokie skupienie. Intensywne do bólu. To przedziwne połączenie, w którym obcy pilot był lustrzanym odbiciem moich zamiarów, wysiłków, manewrów — coraz bardziej zbliżając się w tym paradoksalnie intymnym starciu. Na mgnienie oka staniemy się jednością. A wtedy go zabiję.

Żyłam dla tej chwili. Aby walczyć z rzeczywistym wrogiem, wiedząc, że tylko jedno z nas ujdzie z życiem. W takich chwilach nie walczyłam dla SPŚ ani dla ludzkości. Walczyłam, aby dowieść, że potrafię.

Skręcił w lewo jednocześnie ze mną. Obrócił się i na moment nasze statki ustawiły się naprzeciw siebie — a wtedy oboje wystrzeliliśmy.

On chybił. Ja nie. Mój pierwszy strzał rozbił jego osłabioną osłonę. Drugi trafił tuż obok kokpitu, w rozbłysku światła rozrywając spodkowaty statek.

Próżnia łapczywie pochłonęła błysk, a ja odbiłam w prawo, omijając resztki myśliwca. Zrobiłam kilka głębokich wdechów, uspokajając mocno bijące serce. Pot zmoczył wyściółkę mojego hełmu i spływał mi po policzkach.

— Spensa! — zawołał M-Bot. — Drony!

Cholera.

Obróciłam statek i odskoczyłam w bok, gdy trzy jaskrawe eksplozje oświetliły mój kokpit. Skrzywiłam się, lecz nie zostałam trafiona — to były błyski rozpadających się jeden po drugim dronów. Dwa myśliwce SPŚ przemknęły obok.

— Dzięki, ludzie — powiedziałam, włączywszy zbiorowy kanał łączności na konsoli kokpitu.

— Żaden problem — odpowiedziała Kimmalyn. — Jak zawsze mówiła Święta: „Uważaj na mądrali. Zwykle są głupi”.

Mówiła z wyraźnym akcentem i niespiesznie, jak zwykle z lekkim rozbawieniem, nawet gdy mnie karciła.

— Myślałam, że miałaś odwrócić uwagę dronów — powiedziała FM — a potem ściągnąć je do nas.

Jej głos zdradzał pewność siebie, jakiej oczekuje się raczej od osoby dwukrotnie starszej od niej.

— Zamierzałam to w końcu zrobić.

— Taak — mruknęła FM. — I dlatego wyłączyłaś komunikator, żeby Jorgen nie mógł na ciebie nawrzeszczeć?

— Nie wyłączyłam — zaprotestowałam. — Tylko kazałam M-Botowi zakłócać łączność.

— Jorgen naprawdę nie znosi ze mną rozmawiać! — entuzjastycznie stwierdził M-Bot. — Wiem, ponieważ sam tak mówi!

— No cóż, nieprzyjaciel się wycofuje — oznajmiła FM. — A ty masz szczęście, że leciałyśmy ci pomóc, zanim zechciałaś przyznać, że masz kłopoty.

Wciąż byłam spocona i roztrzęsiona, gdy z bijącym sercem i mokrymi od potu rękami ponownie włączyłam osłonę, a potem skierowałam ku nim statek. Przeleciałam obok wraku statku, który zniszczyłam, a który nadal leciał mniej więcej z taką samą prędkością. Jak to w kosmosie.

Eksplozja rozerwała go, nie niszcząc całkowicie, więc z dreszczem zgrozy zobaczyłam zwłoki mojego przeciwnika. Kanciaste kształty. Może przez pancerz, który nosił dla ochrony przed próżnią…

Nie. Przelatując obok, zobaczyłam, że wybuch rozerwał także pancerz. Stworzenie wewnątrz niego przypominało niedużego dwunogiego kraba — chude i jaskrawoniebieskie, z pancerzem pokrywającym tułów i twarz. Widziałam kilka takich pilotujących promy w pobliżu ich stacji kosmicznej, która znajdowała się w pewnej odległości od Detritusa, monitorując go z daleka. Byli strażnikami naszego więzienia i choć w wykradzionych przez nas danych nazywano te krabopodobne stworzenia warwaksami, większość z nas nadal nazywała ich Krellami — mimo iż wiedzieliśmy, że w jednym z języków Zwierzchnictwa jest to akronim oznaczający więzienie ludzi, a nie nazwa rasy.

Ten osobnik był martwy. Ciecz wypełniająca jego pancerz wytrysnęła w próżnię wrzącą fontanną, która natychmiast zamarzła. Kosmos jest niesamowity.

Zwolniłam i skupiłam wzrok na zwłokach, cicho nucąc jedną z pieśni moich przodków. Żałobną pieśń wikingów.

Dobrze walczyłeś, posłałam myśl odchodzącej duszy Krella. W pobliżu pojawiło się kilka naszych jednostek holowniczych, które obserwowały przebieg bitwy ze stosunkowo bezpiecznego miejsca bliżej planety. Zawsze odholowywaliśmy statki Krelli, szczególnie te pilotowane przez żywe stworzenia. Liczyliśmy na to, że w ten sposób zdołamy zdobyć działający napęd nadprzestrzenny. Statki Zwierzchnictwa nie podróżowały dzięki zdolnościom teleportacyjnym pilotów. Były wyposażone w jakiś silnik umożliwiający podróże międzygwiezdne.

— Spin? — wywołała mnie Kimmalyn. — Lecisz?

— Taak — odpowiedziałam. Odbiłam, ustawiając się równolegle do niej i FM. — M-Bot? Jakbyś ocenił umiejętności tego pilota?

— Niemal dorównujące twoim — odparł M-Bot. — A ten statek był nowocześniejszy niż jakikolwiek, który dotychczas spotkałem. Będę szczery, Spensa — głównie dlatego, że moje oprogramowanie nie pozwala mi kłamać — myślę, że ta walka mogła się zakończyć jego zwycięstwem.

Kiwnęłam głową, myśląc tak samo. Namęczyłam się z tym asem. Z jednej strony dobrze było wiedzieć, że moje umiejętności nie są oparte jedynie na zdolności kontaktowania się z niebytem. Jednak wychodząc z transu i mając to szczególne poczucie zagubienia, które zawsze przychodzi po walce, byłam dziwnie zaniepokojona. Podczas wszystkich naszych dotychczasowych bitew widzieliśmy tylko kilka tych czarnych statków pilotowanych przez żywe stworzenia.

Jeśli Krelle naprawdę chcieli nas pozabijać, dlaczego wysyłali tak niewielu asów? I… czy ci naprawdę byli najlepszymi, jakich mieli? Ja byłam dobra, ale latałam niecały rok. Wykradzione przez nas informacje wskazywały, że nasi wrogowie rządzą ogromną galaktyczną koalicją setek planet. Z pewnością mogliby znaleźć pilotów lepszych ode mnie.

Coś wydawało mi się w tym dziwne. Wcześniej Krelle wysyłali przeciwko nam maksymalnie sto dronów jednocześnie. Teraz odeszli od tej reguły i posłali sto dwadzieścia… ale to wciąż wydawało się niewielką liczbą, zważywszy na to, ile planet było w ich koalicji.

Cóż więc się dzieje? Dlaczego wciąż się ociągają?

Kimmalyn, FM i ja dołączyliśmy do pozostałych naszych myśliwców. SPŚ stawały się coraz silniejsze. Dziś straciliśmy tylko jedną maszynę, podczas gdy w przeszłości traciliśmy co najmniej kilka w każdej bitwie. SPŚ nabierały rozpędu. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy zaczęliśmy produkować pierwsze myśliwce oparte na technologii uzyskanej od M-Bota. Minęło zaledwie pół roku, od kiedy ponieśliśmy ciężkie straty w bitwie o Altę Dwa, lecz zwycięstwo poprawiło nasze morale, a to, że nasi piloci nie ginęli tak szybko i mogli szlifować swoje umiejętności, z każdym dniem czyniło nas silniejszymi.

Powstrzymując nieprzyjaciela w kosmosie i nie pozwalając mu się zbliżyć, zapewniliśmy sobie większe pole manewru. Dzięki temu nie tylko odzyskaliśmy kontrolę nad znajdującymi się najbliżej fortami, ale także zdobyliśmy materiały do budowy kolejnych statków.

Wszystko to oznaczało ogromne zwiększenie liczby produkowanych jednostek i szkolonych pilotów. Niebawem będziemy mieli dość kamieni unoszących i pilotów do setek gwiazdolotów.

Rezultatem tego był postęp zgodny z zasadą śnieżnej kuli. Mimo to byłam lekko zaniepokojona. Krelle zachowywali się dziwnie. A ponadto mieli nad nami ogromną przewagę. Mogli podróżować po całej galaktyce, a my byliśmy uwięzieni na jednej planecie.

Chyba że nauczę się wykorzystywać moje zdolności.

— Hm, Spensa? — zagadnął mnie M-Bot. — Jorgen cię wywołuje i myślę, że jest zły.

Westchnęłam i włączyłam komunikator.

— Do Gwiazd dziesięć, zgłaszam się.

— Wszystko w porządku? — zapytał surowo.

— Taak.

— Dobrze. Porozmawiamy później.

Wyłączył się.

Skrzywiłam się. Nie był zły… był wściekły.

Sadie — nowa dziewczyna, którą przydzielono mi za skrzydłową — leciała za mną w maszynie numer dziewięć. Patrząc, jak leci, wyczuwałam zdenerwowanie, chociaż może tylko mi się tak wydawało. Zgodnie z planem zostawiłam ją na tyłach, gdy Krelle wysłali przeważające siły, żeby mnie zabić. Na szczęście miała dość rozumu, by usłuchać rozkazu i trzymać się pozostałych, a nie lecieć za mną.

Przed powrotem na planetę musieliśmy zaczekać na rozkaz dowództwa, więc na krótką chwilę zawiśliśmy w przestrzeni. Gdy to robiliśmy, Kimmalyn podleciała swoim statkiem do mojego. Zerknęłam przez kopułę do jej kokpitu. Zawsze dziwnie wyglądała w hełmie zakrywającym jej długie włosy.

— Hej — powiedziała do mnie na prywatnym kanale. — Wszystko w porządku?

— Tak — odparłam. Skłamałam. Za każdym razem, gdy używałam moich niezwykłych zdolności, czułam się rozdarta. Nasi przodkowie obawiali się takich ludzi jak ja, obdarzonych cytonicznymi zdolnościami. Zanim wylądowaliśmy awaryjnie na Detritusie, pracowaliśmy w ogromnych maszynowniach statków, napędzając je i kierując.

Nazywano nas ludźmi maszyn. Inni członkowie załogi unikali nas — co dało początek zwyczajom i uprzedzeniom, które przetrwały, nawet kiedy zapomnieliśmy, czym jest cytonika.

Czy wszystko to tylko przesądy, czy może było w tym coś więcej? Wyczuwałam gniew w tych oczach. A mój ojciec zwrócił się przeciwko swoim. Winiliśmy za to Krelli, ale niepokoiło mnie to. Na filmie był taki rozgniewany.

Zastanawiałam się, czy moje działania nie są dla nas większym zagrożeniem, niż sobie wyobrażamy.

— Ludzie? — zagadnęła Sadie, ustawiając swoją maszynę obok mojej. — Co oznacza to ostrzeżenie na mojej konsoli?

Zerknęłam na migoczącą diodę czujnika zbliżeniowego, a potem zaklęłam pod nosem i spojrzałam w przestrzeń. W oddali była ledwie widoczna stacja monitorująca Krelli i gdy się jej przyjrzałam, dostrzegłam, że coś się tam zmieniło. Obok niej pojawiły się dwa obiekty, większe od niej.

Duże statki.

— Dwie nowe jednostki właśnie zjawiły się w układzie — zgłosił M-Bot. — Moje detektory dalekiego zasięgu potwierdzają to, co widzi kontrola lotu. To okręty wojenne.

— Cholera — powiedziała FM. Dotychczas walczyliśmy tylko z myśliwcami, lecz z wykradzionych informacji wiedzieliśmy, że nieprzyjaciel dysponuje co najmniej kilkoma takimi dużymi okrętami.

— Niewiele wiemy o uzbrojeniu takich jednostek jak te — rzekł M-Bot. — Dane, które ty i ja zdobyliśmy, zawierały tylko ogólne informacje. Jednak moje czujniki wykazują, że te okręty mogą zbombardować planetę.

Zbombardować. Mogli ostrzelać planetę z kosmosu, mając wystarczającą siłę ognia, żeby obrócić w proch nawet żyjących w głębokich jaskiniach.

— Nie zdołają się przedrzeć przez forty — powiedziałam.

Zakładaliśmy, że właśnie dlatego Krelle dotychczas atakowali bombowcami z niskiego pułapu, nie próbując bombardować nas z orbity. Platformy obronne zostały zbudowane po to, żeby zapobiec bombardowaniu z daleka.

— A jeśli najpierw zniszczą forty? — spytała Sadie.

— Linia obrony jest na to zbyt silna — stwierdziłam.

Miałam jednak co to tego wątpliwości. Nie byliśmy pewni, czy linia obrony Detritusa zdoła zapobiec bombardowaniu. Może kiedy uzyskamy kontrolę nad wszystkimi fortami, w pełni poznamy ich możliwości. Niestety, potrzebowaliśmy na to jeszcze wielu miesięcy.

— Słyszysz coś? — zapytała Kimmalyn.

Wytężyłam moje cytoniczne zmysły.

— Tylko cichą, spokojną muzykę — odrzekłam. — Niemal jak szum zakłóceń, ale… ładną. Musiałabym znaleźć się bliżej, żeby zrozumieć, co mówią.

Zawsze słyszałam dźwięki dochodzące z gwiazd. Z początku, kiedy byłam młodsza, uważałam je za muzykę. W trakcie kilkumiesięcznego szkolenia oraz rozmów z Babką doszłam do wniosku, że ta „muzyka” to odgłos transmisji nadświetlnych przelatujących przez niebyt. Zapewne to, co słyszałam teraz, było raportami przesyłanymi przez stację lub te okręty do Zwierzchnictwa.

Czekaliśmy długo, gdyż rozkazy mówiły, by pozostać na pozycjach i obserwować, czy okręty nieprzyjaciela zaczną się zbliżać. Nie zaczęły. Wydawało się, że cokolwiek miały tu zrobić, nie zdarzy się to w najbliższej przyszłości.

— Przyszły rozkazy — oznajmił w końcu Jorgen na ogólnym kanale. — Ich okręty cumują, więc mamy wrócić na platformę numer jeden. Ruszamy.

Westchnęłam, a potem wykonałam zwrot i poleciałam w kierunku planety. Przeżyłam kolejną bitwę.

Teraz przyszedł czas wysłuchać kazania.4

Poszłam z Jorgenem za Kimmalyn do pomieszczenia, które wszyscy nazywali biblioteką, chociaż nie było tam książek. Ludzie z korpusu inżynieryjnego bez przerwy pracowali tam nad starymi bazami danych. Zdemontowali kilka paneli ściennych, odsłaniając sieć biegnących tam przewodów, przypominających ścięgna. Chociaż znaczną część platformy udało się włączyć bez trudu, nadal nie mieliśmy dostępu do kilku systemów komputerowych. Kimmalyn zaprowadziła nas do grupki inżynierów w kombinezonach personelu naziemnego, którzy szeptali i rozmawiali z ożywieniem, zebrani wokół dużego włączonego monitora. Rozejrzałam się za resztą mojej eskadry, ale nie było ich tu — tylko ja, Jorgen, Kimmalyn oraz kilku oficerów sztabu admirała. Dotknęłam swego obszernego skafandra, przepoconego po walce z asem.

— Szkoda, że się nie przebrałam — mruknęłam do Jorgena.

— Mogę ci stworzyć hologram nowego stroju! — zaproponował M-Bot. — Będzie…

— Czy to zmieni fakt, że czuję się spocona? — spytałam go. Naprawdę, teraz gdy dostał tę bransoletę i projektor holograficzny, tylko szukał pretekstu, żeby się nimi popisać.

Słysząc mój głos, ktoś zerknął na nas z tłumu inżynierów. Odwrócił się i uśmiechnął, gdy nas rozpoznał.

Rodge był chudy i blady, ze strzechą rudych włosów. Teraz uśmiechał się częściej niż wtedy, gdy dorastaliśmy. Właściwie wciąż miałam wrażenie, że coś przegapiłam — bo nie wiedzieć kiedy, gdy razem naprawialiśmy M-Bota, ktoś zmienił mojego nerwowego przyjaciela w tego pewnego siebie osobnika.

Byłam z niego dumna, szczególnie gdy zauważyłam, że znów zaczął nosić swoją odznakę kadeta — tę, którą Cobb kazał dla niego zrobić w czerwonym kolorze, jako nowy symbol dokonań przysługujący wybitnym członkom personelu inżynieryjnego i naziemnego.

Rodge podszedł do nas i powiedział cicho:

— Tak się cieszę, że was znalazła. Musicie to zobaczyć.

— Co takiego? — spytał Jorgen, wyciągając szyję, żeby spojrzeć na ekran monitora.

— Ostatnie zapisy stacji — szepnął Rodge. — Ostatnie obrazy zarejestrowane przez kamery, zanim się wyłączyła. To przerwało nagrywanie i proces szyfrowania do archiwizacji nie został zakończony. To pierwszy duży fragment danych, jakie zdołaliśmy odzyskać. — Obejrzał się przez ramię. — Major Ulan nalegała, żebyśmy z pokazem zaczekali na Cobba i pomyślałem, że nikt się nie sprzeciwi, jeśli bohaterka bitwy o Altę Dwa zechce popatrzeć.

Istotnie, moje przybycie zwróciło uwagę. Kilku inżynierów trącało się łokciami, patrząc na mnie.

— Wiesz, Spin — zauważyła stojąca obok mnie Kimmalyn — towarzyszenie ci może mieć pewne zalety. Kiedy przykuwasz uwagę wszystkich, reszta z nas może robić, co chce.

— A co chciałabyś zrobić? — zapytał Jorgen. — Upić dodatkowy łyk herbaty?

Ponieważ wciąż usiłował spojrzeć na monitor, nie zauważył szokująco niegrzecznego gestu, jaki pokazała mu Kimmalyn. Wytrzeszczyłam oczy i opadła mi szczęka. Ona naprawdę mu tak pokazała?

Kimmalyn posłała mi łobuzerski uśmiech, który natychmiast zasłoniła dłonią. Co za dziewczyna… Gdy już myślałam, że ją rozgryzłam, nagle rozmyślnie robiła coś takiego, co — byłam tego pewna — miało mnie zszokować.

Dalszą rozmowę przerwały otwierające się drzwi i wejście Cobba. Zapuścił krótką białą brodę i wciąż kulał na skutek starej rany, ale laski używał tylko podczas najbardziej oficjalnych uroczystości. W ręku miał kubek z parującą kawą, a na sobie śnieżnobiały mundur admirała floty SPŚ — z rzędem baretek i medali na prawej piersi. Niechętnie zajął miejsce Ironside, gdy ta — równie niechętnie — odeszła na emeryturę. Według pewnych kryteriów Cobb był najważniejszym z żyjących ludzi. A jednak nadal był… no cóż, Cobbem.

— O co chodzi z tym plikiem rejestru? — zapytał. — I co to, do diabła, takiego?

— Panie admirale! — powiedziała major Ulan, wysoka kobieta yeongiańskiego pochodzenia. — Jeszcze nie wiemy. Czekaliśmy na pana.

— Co takiego? — mruknął Cobb. — Nie wiecie, jak wolno chodzę? Ta przeklęta stacja pewnie obróciła się trzy razy, zanim tutaj dokuśtykałem.

— Hm. Panie admirale. Pomyśleliśmy… nikt nie wierzy, że ta noga pana spowalnia… no… ani trochę, wie pan…

— Nie podlizujcie się, majorze — warknął.

— Chcieliśmy tylko okazać szacunek…

— I nie okazujcie szacunku. — Upił łyk kawy. — Czuję się przez to stary.

Ulan zaśmiała się sztucznie, na co Cobb zmarszczył brwi, wprawiając ją w jeszcze większe zakłopotanie. Współczułam jej. Obchodzenie się z Cobbem było równie trudne, co wykonanie potrójnej pętli Ahlstroma z odskokiem w tył.

Technicy zrobili Cobbowi przejście, więc Kimmalyn i ja skorzystałyśmy z okazji, by podejść bliżej ekranu. Jorgen został z tyłu, z rękami założonymi na plecach, pozwalając wyższym rangą oficerom zająć lepsze miejsca. Czasem ten chłopak był zbyt obowiązkowy. Dziewczyna niemal mogła poczuć wyrzuty sumienia, że wykorzystuje swoją sławę.

Cobb zmierzył mnie wzrokiem.

— Słyszę, że znów wycinasz numery, poruczniku — odezwał się cicho, gdy jeden ze starszych techników szukał plików.

— Hmm… — zaczęłam.

— Niewątpliwie! — odezwał się M-Bot z mojego przegubu. — Powiedziała Jorgenowi, że rozmyślnie próbowała…

Wyłączyłam mu głos. A potem, na wszelki wypadek, również projektor holograficzny. Zaczerwieniłam się i spojrzałam na Cobba.

Admirał sączył kawę.

— Porozmawiamy później. Nie chcę rozzłościć twojej Babki, pozwalając ci się zabić. W zeszłym tygodniu upiekła mi ciasto.

— Hmm, tak jest, panie admirale.

Na ekranie pojawił się szum zakłóceń, a potem obraz z kamery, ukazującej tę salę, tylko z nierozprutymi ścianami. Przy monitorach siedziała gromada osób w nieznanych nam mundurach. Zaparło mi dech. To byli ludzie.

Zawsze wiedzieliśmy, że tak będzie. Chociaż zastaliśmy Detritusa niezamieszkanego, na większości maszyn znajdowały się napisy w językach Starej Ziemi. Pomimo to dziwnie było patrzeć na tych ludzi sprzed wieków. Miliony ich — jeśli nie miliardy — musiały zamieszkiwać tę planetę i te platformy. W jaki sposób wszyscy zniknęli?

Zdawali się rozmawiać i wyglądali na wzburzonych, krzątając się w tym pomieszczeniu. Przy dokładniejszych oględzinach wydawało się, że niektórzy krzyczą, ale film był bez dźwięku. Jakiś jasnowłosy mężczyzna wszedł na fotel przed monitorem i jego twarz wypełniła ekran. Zaczął coś mówić.

— Przepraszamy, panie admirale! — powiedział jeden ze stojących blisko mnie techników. — Pracujemy nad dźwiękiem. Zaraz…

Nagle monitor eksplodował zgiełkiem. Ludzie krzyczeli i tuzin głosów nakładało się na siebie.

— …wysłać ten meldunek — rzekł mężczyzna przed monitorem, mówiąc po angielsku z wyraźnym obcym akcentem. — Mamy wstępne dowody na to, że cytoosłony planety są, wbrew powszechnie przyjętym założeniom, niewystarczające. Wnikacz podsłuchał nasze transmisje i podążył za nimi do nas. Powtarzam, wnikacz wrócił do naszej stacji i…

Zamilkł, oglądając się przez ramię. W pomieszczeniu panował chaos — jedni załamywali się i osuwali na podłogę, inni w panice krzyczeli na siebie.

Mężczyzna na naszym ekranie stukał w klawiaturę.

— Mamy obraz z jednej z zewnętrznych platform — oświadczył. — Numer 1132. Włączam go.

Pochyliłam się, gdy na monitorze pojawiły się gwiazdy — obraz z kamery w zewnętrznym kręgu fortów, ukazującej kosmos. Na dole ekranu widziałam zakrzywioną krawędź platformy.

Ludzkie głosy zamilkły. Czy w tej usianej gwiazdami ciemności widzieli coś, czego ja nie dostrzegałam? Czy to…

Pojawiło się więcej gwiazd.

Zaistniały nagle, jak dziurki w rzeczywistości. Setki… tysiące światełek, zbyt jasnych, aby były gwiazdami. Przemykały po niebie, zbierając się, gromadząc. Nawet na tym ekranie, nawet z tej ogromnej odległości w czasie i przestrzeni, wyczuwałam ich wrogość.

To nie były gwiazdy. To były oczy.

Oddech uwiązł mi w gardle. Serce łomotało mi w piersi. Pojawiało się coraz więcej tych świateł, które obserwowały mnie z ekranu. Znały mnie. Widziały mnie.

Poczułam lęk. Jednak stojący obok mnie Cobb nadal spokojnie pił kawę. W jakiś dziwny sposób jego opanowanie pomogło mi się uspokoić.

To wydarzyło się dawno temu, przypomniałam sobie. Nic mi teraz nie grozi.

Światła na ekranie zaczęły się rozmywać… To pył, uświadomiłam sobie. Pojawił się, jakby przeciekając przez otwory w rzeczywistości. Ten obłok jarzył się białą poświatą i rósł z niewiarygodną szybkością. Później pojawił się za nim jakiś duży owalny kształt, jakby wyłaniając się z nicości w środku tej chmury pyłu.

Trudno było dostrzec coś poza niewyraźnym zarysem. W pierwszej chwili mój umysł nie chciał zaakceptować jego ogromnych rozmiarów. To, co się pojawiło — ta ciemność w świecącej chmurze pyłu — było o wiele większe od fortu. Cholera! Cokolwiek to było, miało rozmiary planety.

— Mam… mam pewność, że to wnikacz — powiedział mężczyzna rejestrujący zdarzenie. — Matko święta… jest tutaj. Projekt cytoosłony zawiódł. Wnikacz wrócił i… i przyszedł po nas.

Czarna masa przesunęła się w kierunku planety. Czyżbym w tej ciemności dostrzegała jakieś ręce? A może kolce? Ten kształt wydawał się rozmyślnie mylący, gdyż na próżno usiłowałam — wbrew rozsądkowi — zrozumieć, co widzę. Wkrótce ta czerń pochłonęła wszystko. Ekran pociemniał.

Już myślałam, że zapis się skończył, lecz zaraz pojawił się na nim obraz biblioteki oraz siedzącego za biurkiem mężczyzny. Większość stanowisk była opuszczona i pozostał tam tylko on oraz jedna kobieta. Słyszałam krzyki rozlegające się na platformie, gdy ten człowiek, drżąc, podniósł się, wpadając na monitor, przed którym siedział, w wyniku czego kamera zaczęła pokazywać obraz pod innym kątem.

— Zanikają oznaki życia na zewnętrznym kręgu obronnym! — krzyknęła kobieta. Zerwała się ze swojego miejsca przed monitorem. — Platformy milkną. Dowództwo rozkazało nam włączyć tryb autonomiczny!

Roztrzęsiony mężczyzna znów usiadł. Przekrzywiona kamera pokazywała, jak pospiesznie stuka w klawiaturę. Kobieta cofnęła się od swojego biurka i spojrzała w górę, gdy po platformie przetoczył się głuchy łoskot.

— Autonomiczne systemy obronne włączone… — wymamrotał mężczyzna, wciąż stukając w klawisze. — Statki ratunkowe milkną. Święci…

Sala znów zatrzęsła się i światła zamigotały.

— Planeta do nas strzela! — krzyknęła kobieta. — Nasi strzelają do nas!

— Nie strzelają do nas — powiedział mężczyzna, jak w transie nadal stukając w klawiaturę. — Strzelają do wnikacza, gdy spowija planetę. My tylko jesteśmy w polu rażenia. Musimy mieć pewność, że droga przez niebyt jest zamknięta… Stąd nie mam dostępu, ale może…

Wciąż coś mamrotał, lecz moją uwagę przykuło coś innego. Światła gromadzące się na końcu tamtej sali. Zakłócały rzeczywistość, tak że przeciwległa ściana zdawała się oddalać, zmieniać w nieskończoną gwiezdną pustkę usianą tymi jasnymi, złowrogimi punkcikami.

Oczy przybyły. Kobieta w tamtej sali wrzasnęła i… znikła. Jakby skręciła się, skurczyła i zapadła w siebie, zmiażdżona przez jakąś niewidzialną siłę. Mężczyzna, który mówił, wciąż wściekle stukał w klawisze, wytrzeszczając oczy. Jak szaleniec piszący swój testament. Choć jego twarz zajmowała niemal cały ekran, widziałam gromadzącą się za nim ciemność.

Rozświetloną przez gwiazdy niebędące gwiazdami.

Wzbierającą nieskończoność.

Z ciemności wyszła jakaś postać.

To byłam ja.6

Ruszyłam za Cobbem zbyt czystymi korytarzami Platformy numer jeden. Po co wracaliśmy do doków myśliwców?

Liczył mijane drzwi, aż przystanął przy doku, w którym trzymałam M-Bota. Coraz bardziej zdziwiona, przeszłam za nim przez wąskie drzwi. Spodziewałam się, że zastanę za nimi personel naziemny, wykonujący zwykły przegląd po akcji. Tymczasem w pomieszczeniu był tylko myśliwiec i jedna osoba. Rodge.

— Rig? — spytałam, używając jego kryptonimu z okresu, gdy był w eskadrze Do Gwiazd. Wprawdzie tylko przez kilka dni, ale nadal był jednym z nas.

Rodge — który sprawdzał coś na skrzydle M-Bota — podskoczył, gdy go zawołałam. Odwrócił się, zobaczył nas i natychmiast się zaczerwienił. Przez moment był dawnym Rodge’em: prostolinijnym, niezgrabnym i trochę dziwnym. Prawie upuścił swój tablet, pospiesznie salutując Cobbowi.

— Admirale! — powiedział. — Nie spodziewałem się pana tak szybko.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki