Wszystkie złe miejsca - ebook

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

– Opo­wiedz mi coś o sobie – mówi męż­czy­zna. Uśmie­cha się, ma nadzieję, uro­czym uśmie­chem – nie nazbyt sze­ro­kim ani zbyt ską­pym, takim, który może świad­czyć o spe­cy­ficz­nym poczu­ciu humoru i który, jak sądzi, jej się spodoba. Chce ją ocza­ro­wać. Chce, żeby go polu­biła.

Młoda kobieta, sie­dząca naprze­ciwko niego przy stole ele­gancko nakry­tym dla dwóch osób, waha się. Gdy mówi, jej głos jest cichy i drżący.

– Co chcesz wie­dzieć?

Jest piękna: przed trzy­dziestką, por­ce­la­nowa cera, ciem­no­nie­bie­skie oczy, dłu­gie, brą­zowe włosy, dys­kret­nie wyeks­po­no­wany dekolt. Dokład­nie tak, jak w ogło­sze­niu, co nie zawsze się zda­rza. Zazwy­czaj w rze­czy­wi­sto­ści kobiety są tro­chę star­sze niż na zdję­ciach, które zamiesz­czają.

– A więc na począ­tek: dla­czego apli­ka­cja rand­kowa? Cho­dzi mi o to, że jesteś zachwy­ca­jąca. Trudno sobie wyobra­zić, że mogła­byś mieć kło­poty z pozna­niem face­tów, szcze­gól­nie w takim mie­ście jak Boston.

Ona znów się waha. Jest nie­śmiała, w prze­ci­wień­stwie do tych zapa­trzo­nych w sie­bie kobiet. Tym bar­dziej mu się podoba.

– Pomy­śla­łam, że to będzie zabawne – wyznaje. – Wszy­scy moi przy­ja­ciele korzy­stają z tej apli­ka­cji. A ja przez jakiś czas nie byłam zain­te­re­so­wana rand­ko­wa­niem…

– Mia­łaś chło­paka?

Przy­ta­kuje.

– Zerwa­li­śmy jakieś cztery mie­siące temu.

– Ty zerwa­łaś?

– Wła­ści­wie nie. On ze mną zerwał.

Męż­czy­zna się śmieje.

– Nie do wiary.

– Powie­dział, że nie jest gotowy na stały zwią­zek – wyja­śnia z wła­snej woli. W jej oczach wzbie­rają łzy; kilka wymyka się bez ostrze­że­nia i osiada na dol­nych rzę­sach.

Męż­czy­zna instynk­tow­nie wyciąga rękę, by je wytrzeć – deli­kat­nie, nie chce naru­szyć maki­jażu.

– Tęsk­nisz za nim – stwier­dza.

– Nie – szybko zaprze­cza kobieta. – Po pro­stu cza­sem jest ciężko. Bar­dziej bra­kuje mi part­nera, naszych przy­ja­ciół…

– Długo byli­ście razem?

– Tro­chę ponad rok. A co z tobą?

Męż­czy­zna uśmie­cha się do sie­bie. Ona się stara. Choć widać, że nie wkłada w to serca. Nie­któ­rym kobie­tom nawet do głowy nie przyj­dzie, żeby spy­tać.

– Ze mną? Och, nic. Od mojego poważ­nego związku minęło tro­chę czasu. Ale roz­ma­wia­li­śmy o tobie.

Kobieta zerka na swój talerz. Nie tknęła jedze­nia, a on, chcąc zro­bić na niej wra­że­nie, wło­żył wiele wysiłku w przy­go­to­wa­nia, przez całe popo­łu­dnie moczył dro­gie steki w mary­na­cie, zawi­jał duże kar­to­fle z Idaho w folię do pie­cze­nia, ukła­dał kawałki arbuza i sałatkę z fetą na wykwint­nej por­ce­la­nie z kwia­to­wym wzo­rem. Może jest wege­ta­rianką? Cho­ciaż w jej pro­filu nic na to nie wska­zy­wało.

Powi­nien spy­tać, gdy zapro­po­no­wał kola­cję.

– Opo­wiedz mi o swoim dzie­ciń­stwie – prosi.

Wygląda na zasko­czoną.

– Moim dzie­ciń­stwie?

– Chyba jakieś mia­łaś? – Kolejny słodki, jesz­cze bar­dziej ujmu­jący uśmiech.

– Było cał­kiem zwy­czajne. Nie ma o czym mówić.

– Przy­pusz­czam, że pocho­dzisz z wyż­szej klasy śred­niej. – Ma nadzieję na oży­wie­nie kon­wer­sa­cji. – Wygodny styl życia, może nia­nia i gospo­dyni, kocha­jący rodzice, któ­rzy sta­rali się zapew­nić ci wszystko, czego dusza zapra­gnie?

– Nie­zu­peł­nie. Może na początku… – przy­znaje nie­pew­nie. – Gdy mia­łam sześć lat, rodzice się roz­wie­dli. Wtedy wszystko się zmie­niło.

– Jak to?

– Musie­li­śmy się prze­pro­wa­dzić. Mama wró­ciła do pracy. A ojciec ponow­nie się oże­nił, z kobietą, któ­rej nie lubi­li­śmy. Byli­śmy prze­rzu­cani tam i z powro­tem.

– My?

– Ja i moi bra­cia.

– Podoba mi się, że powie­dzia­łaś: „i moi bra­cia” – komen­tuje. – Więk­szość ludzi powie­dzia­łaby: „z moimi braćmi”. Nie mają sza­cunku dla gra­ma­tyki. Albo nie znają róż­nicy pomię­dzy pod­mio­tem a dopeł­nie­niem. Nie wiem. – Wzru­sza ramio­nami, wyczu­wa­jąc jej nara­sta­jący dys­kom­fort. Nie każdy przy­wią­zuje taką wagę do gra­ma­tyki jak on. – Ilu masz braci? – weksluje na bez­piecz­niej­szy tor.

– Dwóch. Jeden mieszka w Nowym Jorku. Drugi w L.A.

– A twoja matka? Gdzie mieszka?

– Tutaj. W Bosto­nie.

– Wie, gdzie spę­dzasz dzi­siej­szy wie­czór? Och, jak­żeby mogła? – odpo­wiada sam sobie. – Na pewno nie byłaby zado­wo­lona, że poszłaś na kola­cję do miesz­ka­nia nie­zna­jo­mego męż­czy­zny, prawda? Zawsze jesteś taka odważna? – Prze­chyla głowę na jedną stronę w geście, który można by nazwać wdzięcz­nym, i czeka na jej odpo­wiedź.

Kolejne waha­nie.

– Nie.

– Powinno mi to schle­biać? Przy­znam, że w pew­nym sen­sie czuję się zaszczy­cony.

Ona się czer­wieni, cho­ciaż nie jest pewien, czy nagły rumie­niec na jej policz­kach wynika z zaże­no­wa­nia, czy raczej wycze­ki­wa­nia na ciąg dal­szy.

– Czy to dla­tego, że jestem taki przy­stojny? – naci­ska żar­to­bli­wie z kolej­nym uśmie­chem, naj­słod­szym jak do tej pory, i cho­ciaż ona nie odpo­wiada, od razu wie. Tak, jest przy­stojny. („Ładny chło­piec” – zwykł kpić jego ojciec). O wiele przy­stoj­niej­szy niż na zdję­ciu zamiesz­czo­nym w ser­wi­sie rand­ko­wym; prawdę powie­dziaw­szy, nie jest to zdję­cie jego, tylko jakie­goś modela z nagim tor­sem o atrak­cyj­nej, acz pospo­li­tej uro­dzie i z brzu­chem jak kalo­ry­fer, które zna­lazł w maga­zy­nie „Men’s Health”.

Tak, był wystar­cza­jąco przy­stojny, by kobieta zagłu­szyła wewnętrzny głos ostrze­gaw­czy i odsu­nęła wszel­kie obawy, wycho­dząc z nim z zatło­czo­nego baru, gdzie umó­wili się na spo­tka­nie, i gdy pro­wa­dził ją do swego miesz­ka­nia w pobliżu Sar­gent’s Wharf na obie­caną wspa­niałą ucztę.

– Nie jesz – mówi męż­czy­zna. – Czy stek jest zbyt surowy?

– Nie. Po pro­stu nie mogę…

– Pro­szę, cho­ciaż spró­buj. – Kroi kawa­łek mięsa ze swego tale­rza i podaje jej na widelcu pro­sto do ust. – Pro­szę – powta­rza, pod­czas gdy kro­ple krwi ze steku pla­mią biały obrus.

Kobieta otwiera usta, by przy­jąć pra­wie surowy kawa­łek mięsa.

– Żuj sta­ran­nie – radzi. – Żebyś się nie zakrztu­siła.

– Pro­szę… – odzywa się kobieta, gdy w jego kie­szeni dzwoni komórka.

– Pocze­kaj chwilkę. – Wyj­muje tele­fon i prze­suwa pal­cem po cien­kiej obu­do­wie, a potem pod­nosi go do ucha. – Halo… – uwo­dzi­ciel­sko zniża głos, jego usta muskają gładką powierzch­nię wyświe­tla­cza. Naresz­cie, myśli.

– Cześć – odpo­wiada kobieta po dru­giej stro­nie linii. – Czy to… Mr. Right No¹w? – Chi­cho­cze, on też się śmieje. Mr. Right Now to nick, pod któ­rym figu­ruje na licz­nych por­ta­lach rand­ko­wych.

– Czy to… Wild­flo­wer?

– Tak – potwier­dza kobieta z wyczu­wal­nym śla­dem zaże­no­wa­nia w gło­sie; naj­wy­raź­niej czuje się w więk­szym stop­niu niż on skrę­po­wana swoim pseu­do­ni­mem.

– Bar­dzo się cie­szę, że dzwo­nisz, Wild­flo­wer. – Ocze­ki­wa­nie na ten tele­fon dłu­żyło mu się jak wiecz­ność.

– Na­dal jesteś na Flo­ry­dzie? – pyta ona. – A może dzwo­nię nie w porę?

– Nie. W sam raz. Wró­ci­łem do mia­sta przed godziną.

– Jak się czuje twoja matka?

– O wiele lepiej. Dzię­kuję, że pytasz. A jak ty się masz?

– Ja? Dosko­nale. – Waha się. – Pomy­śla­łam, że chyba masz rację. Być może nad­szedł czas, by znów spró­bo­wać.

– Żad­nych „być może” – ripo­stuje z werwą, chcąc ją przy­szpi­lić. – Przy­naj­mniej z mojej strony. Co powiesz na środę?

– Środa mi pasuje.

– Wspa­niale. Znasz bar Anthony’s przy Boyl­ston Street? Zwy­kle jest tam ścisk i tro­chę gło­śno, ale…

– Anthony’s jest okej – zga­dza się, zresztą tego się spo­dzie­wał. One lubią takie hała­śliwe miej­sca.

Uśmie­cha się do sie­dzą­cej naprze­ciwko kobiety, zauważa łzy toczące się po jej policz­kach, ale nie czyni żad­nego gestu, żeby je wytrzeć. Spo­tkał się z nią w barze Anthony’s nie­całe dwie godziny temu. Zacho­wuje się obce­sowo, gru­bo­skór­nie. Zerka na zega­rek.

– O szó­stej? – mówi do tele­fonu.

– Szó­sta mi odpo­wiada.

– Nie odwo­łasz w ostat­niej chwili?

– Będę punk­tu­al­nie.

– Nie! – krzy­czy nagle jego towa­rzyszka przy stole. – Nie…

Męż­czy­zna pod­rywa się, wyciąga rękę przez stół i ude­rza ją mocno w twarz. Robi to z taką zacie­kło­ścią, że krze­sło, do któ­rego jest przy­wią­zana, z rękami skrę­po­wa­nymi na ple­cach, chwieje się na tyl­nych nogach i grozi upad­kiem, a pętla wokół jej szyi się zaci­ska. Obser­wuje, jak kobieta w panice chwyta powie­trze. Jesz­cze chwila bez­u­ży­tecz­nego wyszar­py­wa­nia rąk i zapewne straci przy­tom­ność.

Nie, jesz­cze nie czas. Jesz­cze z nią nie skoń­czył.

– Co to było? – pyta tamta, która nazywa sie­bie Wild­flo­wer.

– Co takiego? – rzuca swo­bod­nie, prze­cho­dząc naokoło stołu, by usta­bi­li­zo­wać krze­sło, a potem wolną ręką zakrywa usta osza­la­łej ze stra­chu kobiety. – Och, to chyba w tele­wi­zji. Jakiś facet dostaje łomot. Wybacz mój język.

Sekunda ciszy. Pra­wie wyczuwa uśmiech Wild­flo­wer.

– Nie powiesz mi swo­jego praw­dzi­wego imie­nia? – zdo­bywa się na odwagę.

– Wtedy, gdy ty podasz mi swoje – odpo­wiada kokie­te­ryj­nie. Kłam­stwo. Ni­gdy nie podaje kobie­tom praw­dzi­wego imie­nia. – Cho­ciaż muszę przy­znać, że Wild­flo­wer cał­kiem mi się podoba.

– Zostawmy to na razie – ustę­puje ona.

– A więc do środy.

– Do środy.

– Nie mogę się docze­kać.

Wkłada z powro­tem komórkę do kie­szeni i odsuwa rękę od ust swo­jej ofiary.

– Jeśli zaczniesz krzy­czeć, wpa­kuję ci ten nóż do ste­ków pro­sto w oko – mówi spo­koj­nie, wyma­chu­jąc ząb­ko­wa­nym ostrzem kobie­cie przed twa­rzą. Pętla wżyna jej się w szyję. Chyba nie ma dość powie­trza, by krzy­czeć, nawet jeśli przy­szłoby to jej do głowy. Mimo wszystko jej nie doce­niał.

Była taka naiwna. Pra­wie zbyt łatwa. Zauro­czona jego powierz­chow­no­ścią przy­stała na każdą pro­po­zy­cję, zgo­dziła się opu­ścić ciemny, zatło­czony bar, żeby napa­wać się domową kola­cją w jego miesz­ka­niu, a potem ocho­czo usia­dła przy małym okrą­głym stole nakry­tym śnież­no­bia­łym obru­sem, nie wyczu­wa­jąc nie­bez­pie­czeń­stwa do chwili, gdy skrę­po­wał jej ręce na ple­cach i zaci­snął linę wokół szyi.

Tak się sta­rała, była tak ule­gła, godząc się na to idio­tyczne uda­wa­nie, że są na praw­dzi­wej randce; odpo­wia­dała na jego głu­pie pyta­nia, a nawet wysi­liła się na kilka wła­snych, zapewne w nadziei, że ocali życie. A gdy zorien­to­wała się, że to mrzonka, kiedy tele­fon prze­ko­nał ją, że po pro­stu była jedną z wielu, że nie ma w niej nic spe­cjal­nego, a on już wybiega myślą do przodu, aż dziw, że miała w sobie tyle deter­mi­na­cji, żeby spró­bo­wać ostrzec następną ofiarę. Doprawdy, godne podziwu.

Oczy­wi­ście, to nie ma zna­cze­nia.

Męż­czy­zna siada z powro­tem na krze­śle i spo­koj­nie koń­czy posi­łek, sta­ra­jąc się prze­żu­wać każdy kęs trzy­dzie­ści razy, jak zale­cał jego ojciec. Oby tylko nie zro­biła nic głu­piego, bo wtedy musiałby z nią szyb­ciej skoń­czyć. Nie chce się spie­szyć, chce jej poka­zać, że jest w nim coś wię­cej niż tylko ładna twarz.

Uśmie­cha się do towa­rzyszki przy stole, by prze­ko­nać ją, że sku­pia na niej całą swoją uwagę. Ona na to zasłu­guje. Ale gdy pod­nosi do ust ostatni kawa­łek mięsa, już szy­buje myślami w przy­szłość.

Do środy.

Do kobiety, która będzie jego koronną zdo­by­czą: do Wild­flo­wer.

1.

_Mr_. _Right_ (ang.) – Pan Ide­alny; rów­nież gra słów: w apli­ka­cjach rand­ko­wych akcep­tuje się kan­dy­data, prze­su­wa­jąc jego zdję­cie na prawo (_right_) (wszyst­kie przy­pisy pocho­dzą od tłu­ma­czek).ROZ­DZIAŁ DRUGI

_Trzy tygo­dnie wcze­śniej_

Było tuż po siód­mej. Kiedy Paige Hamil­ton otwo­rzyła oczy, zoba­czyła matkę w piża­mie sie­dzącą na skraju łóżka, jej zazwy­czaj mło­dzień­czą twarz żło­biły świad­czące o nie­po­koju zmarszczki, z któ­rymi wyglą­dała na swoje sie­dem­dzie­siąt lat.

– Mamo?

– Jak było na wczo­raj­szej randce?

– Obu­dzi­łaś mnie, żeby o to spy­tać?

– Jak było?

– Tak sobie. – Paige unio­sła się na łok­ciach i potrzą­sa­jąc głową, odrzu­ciła z twa­rzy dłu­gie do ramion brą­zowe włosy. Przy­po­mniała sobie wczo­raj­sze nie­szczę­sne ren­dez-vous. Męż­czy­zna był co naj­mniej dzie­sięć kilo­gra­mów cięż­szy oraz kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów niż­szy, niż wska­zy­wał jego pro­fil na Match Sticks. Co się działo z tymi face­tami? Czy uwa­żali, że kobiety nie mają oczu i nie zauważą róż­nicy?

– Szkoda – skwi­to­wała matka. – Wyda­wał się obie­cu­jący.

– Mamo… co się dzieje?

– Nie chcia­łam cię nie­po­koić.

– Już na to za późno.

– Prze­pra­szam.

– Nie prze­pra­szaj. Powiedz, co się stało?

Wes­tchnie­nie matki zatrzę­sło podwój­nym łóż­kiem.

– Myślę, że mam udar.

Paige pode­rwała się na nogi i zato­czyła na drew­nia­nej pod­ło­dze.

– Co ty mówisz? Dla­czego tak myślisz? – Obrzu­ciła wzro­kiem twarz matki w poszu­ki­wa­niu cze­goś nie­zwy­kłego: opa­da­ją­cej powieki albo kącika ust. – Mówisz wyraź­nie. Kręci ci się w gło­wie? Coś cię boli?

– Nic mnie nie boli. Nie kręci mi się w gło­wie – zaprze­czyła star­sza kobieta. – Masz taką wspa­niałą figurę – powie­działa, jakby to była nor­malna uwaga w tych oko­licz­no­ściach.

Paige zła­pała różowy, jedwabny szla­frok leżący w nogach łóżka i owi­nęła nim nagie ciało, pró­bu­jąc zro­zu­mieć, co się dzieje.

– Nie zda­wa­łam sobie sprawy, że sypiasz nago – cią­gnęła matka. – Też tak chcia­łam, ale twój ojciec wolał piżamy, a więc poszłam za jego przy­kła­dem.

– Mamo! Skup się! Dla­czego uwa­żasz, że masz udar?

– Cho­dzi o moje widze­nie. Jest jakieś dziwne.

– Co masz na myśli? Jak dziwne?

– Widzę takie bły­ska­jące świa­tła i falu­jące linie. A czy­ta­łam, że takie objawy są czę­sto pierw­szą oznaką udaru. Albo odkle­jo­nej siat­kówki. Co o tym sądzisz?

– Sądzę, że zadzwo­nię pod dzie­więć­set jede­na­ście.

– Naprawdę, kocha­nie? Uwa­żasz, że to konieczne?

– Tak, mamo. Naprawdę tak uwa­żam. – Paige zła­pała tele­fon leżący na noc­nym sto­liku i wybrała numer alar­mowy. – Sta­raj się zacho­wać spo­kój – pora­dziła matce, cho­ciaż to ona była na kra­wę­dzi histe­rii. Dwa lata temu stra­ciła ojca cho­ru­ją­cego na raka. Naprawdę nie była przy­go­to­wana na utratę matki. W wieku trzy­dzie­stu trzech lat była o wiele za młoda, żeby zostać sie­rotą. – Co ty robisz? – spy­tała, gdy jej matka podźwi­gnęła się z łóżka.

– Powin­nam się ubrać.

– Usiądź – naka­zała Paige, wsłu­chu­jąc się w natar­czywy sygnał tele­fonu przy uchu. – Nie ruszaj się! – Wyrzu­ciła wolną rękę do góry w geście fru­stra­cji. – Co tam się dzieje? Dla­czego nie odbie­rają? Myśla­łam, że to pomoc w nagłej…

– Dzie­więć­set jede­na­ście – kobiecy głos prze­rwał jej uty­ski­wa­nie. – Co się stało?

– Moja matka ma udar.

– To może być odkle­jona siat­kówka – uści­śliła matka.

– Natych­miast potrzebna karetka. – Paige podała dys­po­zy­torce adres wytwor­nego apar­ta­mentu matki w Back Bay. – Będą za pięć minut – zako­mu­ni­ko­wała, idąc do łazienki, gdzie pospiesz­nie prze­myła twarz, potem sko­rzy­stała z dez­odo­rantu, zanim wyjęła z szafy pierw­sze z brzegu ubra­nie i wło­żyła je przez głowę.

– Ładna sukienka – zauwa­żyła matka. – Nowa?

Paige zer­k­nęła na bez­kształtną kwie­ci­stą sukienkę na ramiącz­kach, którą Noah zawsze kry­ty­ko­wał. Przy­po­mniała sobie, że nie ma już zna­cze­nia, czy coś się Noahowi podoba, czy nie.

– Mam ją od jakie­goś czasu. – Wyjęła z szu­flady komody parę koron­ko­wych maj­tek i wcią­gnęła je na wąskie bio­dra.

– Nie nosisz sta­nika?

– Wła­ści­wie go nie potrze­buję. – Paige domy­ślała się, że tą poga­wędką matka pró­buje ją prze­ko­nać, że wszystko się ułoży i nawet jeśli odkleja jej się siat­kówka lub, nie daj Boże, ma udar, wszystko dobrze się skoń­czy.

Gdyby nie to, że sprawy dobrze nie wyglą­dały. I to od jakie­goś czasu.

– Ja też nie musia­łam go nosić – stwier­dziła matka pra­wie ze smut­kiem. Popa­trzyła w dół na swój wię­cej niż pokaźny biust. – A teraz już mogę. Naresz­cie! Kiedy już nikt na mnie nie patrzy. Gdy nikogo nie obcho­dzę.

W innych oko­licz­no­ściach Paige by się roze­śmiała. Teraz mogła tylko powstrzy­my­wać łzy.

– Mnie obcho­dzisz. _–_ Usia­dła obok matki i mocno ją przy­tu­liła.

– Dobra z cie­bie dziew­czyna. – Kobieta oparła głowę na ramie­niu córki. – Kocham cię ponad wszystko. Wiesz o tym, prawda?

– Wiem. – Paige poczuła ukłu­cie winy. Nie dla­tego, że nie kochała swo­jej matki. Kochała ją. Ale zawsze była bar­dziej córeczką tatu­sia, a ojciec ze swoją domi­nu­jącą oso­bo­wo­ścią przy­ćmie­wał wszystko wokół sie­bie, nawet na łożu śmierci. – Ja też cię kocham.

– Nie martw się. – Matka pokle­pała Paige po kola­nie. – Wszystko będzie dobrze.

– Obie­cu­jesz?

– Obie­cuję.

Paige uśmiech­nęła się, wie­dząc jed­nak, że to puste obiet­nice. Czy matka nie obie­cy­wała tego samego, gdy u ojca zdia­gno­zo­wano raka, który poko­nał go zale­d­wie rok póź­niej?

„Nie martw się. Twój ojciec wyzdro­wieje” – zapew­niała zarówno Paige, jak i jej brata, cho­ciaż wąt­pliwe, żeby Michael, star­szy od niej pra­wie o cztery lata, wzięty kar­dio­log w Living­ston w sta­nie New Jer­sey, był rów­nie łatwo­wierny.

Star­sza kobieta popa­trzyła w stronę drzwi sypialni.

– Powin­nam przy­naj­mniej wło­żyć szla­frok.

– Przy­niosę ci – powie­działa Paige. – Nie ruszaj się.

– Przy­nieś mi też coś do ubra­nia, jeśli odpra­wią mnie do domu – zawo­łała za nią matka, gdy Paige masze­ro­wała przez hol do głów­nej sypialni. Lip­cowe słońce już prze­dzie­rało się przez auto­ma­tyczne rolety w salo­nie, two­rząc na mar­mu­ro­wej pod­ło­dze smugi świa­tła podobne do bły­ska­wic.

Rodzice prze­nie­śli się ze swo­jego ponad­dwu­stu­me­tro­wego domu na przed­mie­ściach Weston do apar­ta­mentu o dwóch sypial­niach w kon­do­mi­nium. („Komu teraz potrzebna taka duża powierzch­nia? – rzu­ciła matka pew­nego razu. – Dzieci dawno się wypro­wa­dziły, a pies nie żyje”).

Czy mama zawsze miała takie sar­do­niczne poczu­cie humoru? – zasta­na­wiała się teraz Paige. Dla­czego wcze­śniej tego nie zauwa­żyła?

Apar­ta­ment, poło­żony w jed­nej z naj­bar­dziej pre­sti­żo­wych dziel­nic, był prze­stronny i nowo­cze­sny, z oknami od sufitu do pod­łogi w salo­nie i połą­czo­nej z nim jadalni, jak rów­nież w biblio­tece, która słu­żyła ojcu za gabi­net, oraz małym pokoju dzien­nym przy dużej kuchni. Do dwóch sypialni w prze­ciw­le­głym skrzy­dle wcho­dziło się z głów­nego holu. Z każ­dego pokoju roz­ta­czał się osza­ła­mia­jący widok na mia­sto.

Paige, spie­sząc się do gar­de­roby, szybko prze­szła po kre­mo­wym jedwabno-weł­nia­nym dywa­nie, ude­rza­jąc się po dro­dze w bio­dro o jedną z kolu­mie­nek ogrom­nego łóżka z bal­da­chi­mem. Kolejne pomiesz­cze­nie pełne szaf, pomy­ślała. Cie­kawe, czy ubra­nia ojca cią­gle zaj­mują połowę tej prze­strzeni, czy też matka w końcu je spa­ko­wała i oddała orga­ni­za­cji dobro­czyn­nej. Robert Hamil­ton zawsze pre­zen­to­wał się nie­zwy­kle ele­gancko, nie­za­leż­nie, czy nosił gar­ni­tur i kra­wat, czy bar­dziej nie­for­malny strój. No i te skar­petki! Paige się uśmiech­nęła. Wiele lat przed­tem, zanim stały się modne, ojciec miał mnó­stwo bajecz­nie kolo­ro­wych skar­pe­tek, które dosko­nale pod­kre­ślały jego wybu­jałą i barwną oso­bo­wość.

Paige wytarła oczy zamglone łzami. Jakże za nim tęsk­niła…

Czy miała też stra­cić matkę? Czy wszy­scy, któ­rych kocha, mają ją opu­ścić?

– Ależ z cie­bie samo­lubna suka – mruk­nęła, zdej­mu­jąc z wie­szaka w sza­fie nie­bie­ski szla­frok frotté; potem wybrała różową baweł­nianą sukienkę i z wbu­do­wa­nej komody wyjęła zaska­ku­jąco fry­wolną bie­li­znę – czy jej matka zawsze nosiła majtki bikini i sta­niki push up? – i zanio­sła to wszystko do swo­jego pokoju.

Druga sypial­nia wcale nie była prze­zna­czona dla niej. Pier­wot­nie miał to być pokój gościnny, na wypa­dek gdyby Michael i jego rodzina przy­byli z wizytą. Ale liczne obo­wiązki zawo­dowe nie pozwa­lały mu na czę­ste przy­jazdy, zresztą jego żona wolała zatrzy­my­wać się w hotelu, a więc pokój zazwy­czaj stał pusty i nie­uży­wany. Potem umarł ojciec Paige, sześć mie­sięcy temu stra­ciła pracę, a dwa mie­siące póź­niej facet, z któ­rym miesz­kała, odszedł do innej kobiety – prak­tycz­nie to ona musiała się od niego wypro­wa­dzić – więc matka Paige zasu­ge­ro­wała, żeby prze­nio­sła się do niej. „Tylko na tro­chę – pod­kre­śliła. – Aż z powro­tem sta­niesz na nogi”.

Czy to kie­dy­kol­wiek nastąpi? Paige weszła do sypialni, gdzie zastała matkę sto­jącą przy oknie i wpa­trzoną w wysa­dzaną drze­wami ulicę dzie­sięć pię­ter poni­żej.

– Mamo, co robisz? Powie­dzia­łam ci, żebyś sie­działa spo­koj­nie.

– Podzi­wiam dzień. Na nie­bie nie ma jed­nej chmurki.

– Dobrze widzisz? – spy­tała Paige. – Co się dzieje z two­imi oczami?

– Na­dal poja­wia się sporo bły­sków. Tro­chę tak, jak pod­czas poka­zów „świa­tło i dźwięk”. Tylko że bez dźwięku. – Wygięła usta w sła­bym uśmie­chu.

– Prze­ra­żasz mnie.

– Tak mi przy­kro, kocha­nie. To ostat­nia rzecz, któ­rej bym chciała. Wszystko będzie dobrze. Obie­cuję.

Domo­fon zadzwo­nił, gdy Paige poma­gała matce wło­żyć szla­frok. Paige usły­szała po dru­giej stro­nie zanie­po­ko­jony głos por­tiera, potem roz­łą­czyła się i ode­tchnęła głę­boko, żeby zdo­być się na uśmiech.

– Karetka już jest.ROZ­DZIAŁ TRZECI

– Joan Hamil­ton? – Męż­czy­zna wszedł do małego gabi­netu i zamknął za sobą drzwi; obrzu­cił wzro­kiem Paige i jej matkę. Był młody, przy­stojny, z burzą ciem­nych, krę­co­nych wło­sów. Na wąskie spodnie koloru khaki oraz koszulę w gra­na­towo-białą kratkę miał narzu­cony biały kitel.

– To ja. – Matka Paige pod­nio­sła rękę i poru­szyła lekko pal­cami. Prze­brała się z piżamy w rze­czy, które przy­nio­sła jej Paige.

– Jestem dok­tor Barelli. – Lekarz usiadł za biur­kiem, uśmie­cha­jąc się do sie­dzą­cej naprze­ciwko pacjentki. – Jak się pani czuje?

– Dobrze – powie­działa Joan Hamil­ton. – Tro­chę mi głu­pio. Moje oczy… cóż, wydają się być w porządku.

Dok­tor Barelli otwo­rzył trzy­maną w rękach teczkę i prze­rzu­cał wzro­kiem jej zawar­tość, pod­czas gdy obie kobiety patrzyły na niego wycze­ku­jąco. Wła­ści­wie nie było tu na czym zatrzy­mać wzroku – jasno­zie­lone ściany gabi­netu świe­ciły pustką, oprócz jed­nej pospo­li­tej repro­duk­cji banal­nego kra­jo­brazu; mini­malna liczba mebli, pro­ste biurko pozba­wione oso­bi­stych akcen­tów lub zdjęć rodzin­nych, a z okna za ple­cami leka­rza roz­cią­gał się widok na ceglany mur. Praw­do­po­dob­nie był to wspólny gabi­net wyko­rzy­sty­wany do stan­dar­do­wych kon­sul­ta­cji. A mimo to pokój sta­no­wił przy­jemną odmianę po nie­koń­czą­cych się kory­ta­rzach peł­nych pla­sti­ko­wych krze­seł, na któ­rych prze­sia­dy­wała Paige, odkąd przy­je­chały do Mass Gene­ral. Dobrze, że przy­naj­mniej zna­la­zła tam stary egzem­plarz maga­zynu „Star”.

Docho­dziła pierw­sza po połu­dniu. Prze­by­wały w szpi­talu pra­wie pięć godzin. Matka prze­szła wiele badań, w tym rezo­nans magne­tyczny, tomo­gra­fię siat­kówki, jak rów­nież serię badań kar­dio­lo­gicz­nych. Tech­nicy pobrali tyle krwi, że Paige dzi­wiła się, że matce pozo­stało jesz­cze tro­chę koloru na twa­rzy.

– No więc… – pod­jął lekarz, pod­no­sząc wzrok znad teczki i znów się uśmie­cha­jąc. Uśmiech uwi­docz­nił sia­teczkę zmarsz­czek pod oczami. – Z tego, co widzę, mam dobre wia­do­mo­ści.

– Dobre wia­do­mo­ści? – powtó­rzyły jed­no­cze­śnie matka i córka.

– Wyniki krwi są w nor­mie. Ciśnie­nie tro­chę pod­wyż­szone, ale nie ma powodu do nie­po­koju. Siat­kówki w obu oczach są na swoim miej­scu. Ma pani dosko­nały wzrok, jak na swój wiek, rów­nież mózg i inne organy, które bada­li­śmy, funk­cjo­nują bez zastrze­żeń. Nie­wy­klu­czone, że jest pani naj­zdrow­szą osobą w tym miej­scu.

– Czy to nie wspa­niale? – ode­zwała się Joan Hamil­ton.

Paige ode­tchnęła z ulgą.

– Ale… jej oczy…

– Kla­syczna migrena oczna – wyja­śnił lekarz.

– Migrena? – powtó­rzyła Joan. – Ale prze­cież głowa mnie nie boli.

– Ma pani szczę­ście. – Ciemne oczy dok­tora Barel­lego zabły­sły.

– Nie rozu­miem – powie­działa Paige.

– Pani matka doświad­czyła aury, która czę­sto towa­rzy­szy migre­nom. Prze­ja­wia się ona w postaci zabu­rzeń wzro­ko­wych, takich jak roz­bły­ski świa­tła i migo­czące zyg­zaki; zazwy­czaj te zabu­rze­nia z początku są nie­znaczne, a potem nara­stają, aż do wyga­śnię­cia, zwy­kle w ciągu dwu­dzie­stu, trzy­dzie­stu minut.

– Dokład­nie tak było – przy­znała Joan Hamil­ton.

– To się czę­sto zda­rza, szcze­gól­nie z wie­kiem. Ale dobra wia­do­mość jest taka, że to nic poważ­nego. Raczej nie­do­god­ność. Może pani nie mieć następ­nej aury przez wiele lat – kon­ty­nu­ował lekarz, zwra­ca­jąc się do matki Paige – albo już jutro mieć następną. – Dalej tłu­ma­czył, że cho­ciaż ist­nieje wiele teo­rii na temat przy­czyn, nikt tak naprawdę nie wie, co ją powo­duje. Mogą pomóc lekar­stwa, ale aury zazwy­czaj zni­kają same, zanim lecze­nie przy­nosi efekt. Naj­le­piej je prze­cze­kać. – Oczy­wi­ście, jeśli aku­rat się pro­wa­dzi, trzeba zatrzy­mać samo­chód.

– To wszystko? – spy­tała Paige, gdy matka już się pod­nio­sła.

– Wszystko. – Dok­tor Barelli wycią­gnął rękę nad biur­kiem, żeby się poże­gnać.

– Migrena oczna – stwier­dziła pra­wie z dumą Joan, gdy cze­kały na windę. – Kto by pomy­ślał?

– Musisz umie­rać z głodu – powie­działa Paige, mając rów­nież na myśli sie­bie, kiedy chwilę póź­niej wyszły na ulicę. Od czasu, gdy wsia­dły do karetki, piła tylko czarną kawę, a z tego, co wie­działa, matka nie piła ani nic nie jadła od wczo­raj­szego wie­czoru.

– Jestem głodna jak wilk – zgo­dziła się z nią Joan. – Chodźmy do jakiejś miłej knajpki. Masz czas?

Paige zer­k­nęła na zega­rek. O trze­ciej miała spo­tka­nie w spra­wie pracy, pierw­sze od dwóch tygo­dni. Nie mogła się spóź­nić. Zazwy­czaj wolała być wcze­śniej, ale doświad­cze­nie nauczyło ją, że to nie zawsze naj­lep­szy pomysł. Przy­mknęła oczy. Zoba­czyła sie­bie idącą na pal­cach wąskim kory­ta­rzem miesz­ka­nia, które dzie­liła z Noahem, pod drzwi sypialni, zza któ­rych dobie­gał śmiech.

– Znam porządną małą restau­ra­cyjkę przy Char­les Street – powie­działa, usi­łu­jąc zagłu­szyć w gło­wie dźwięk tam­tego śmie­chu.

– Dla­czego tak krzy­czysz? – spy­tała matka.

– Prze­pra­szam. – Paige zatrzy­mała tak­sówkę.

Nie­stety, mała kafejka była pełna tury­stów, któ­rych przy­cią­gała repu­ta­cja ulicy zna­nej ze skle­pów z eks­cen­trycz­nymi ubra­niami i uro­czych gale­rii z anty­kami, więc musiały cze­kać na sto­lik.

– Dok­tor Barelli to atrak­cyjny męż­czy­zna, nie uwa­żasz? – zagad­nęła matka, gdy w końcu usia­dły i zło­żyły zamó­wie­nie.

– Tro­chę młody.

– Wszy­scy oni są mło­dzi. Ty też jesteś młoda.

Tele­fon komór­kowy Paige zadzwo­nił, zanim zdą­żyła pomy­śleć o jakiejś ripo­ście. Się­gnęła do beżo­wej płó­cien­nej torby i wycią­gnęła apa­rat, wdzięczna losowi za ten prze­ryw­nik. Matka chciała dobrze, ale Paige nie była w nastroju na jedno z tych okle­pa­nych, pod­no­szą­cych na duchu powie­dzo­nek w rodzaju: „Jesteś mądrą, piękną dziew­czyną, a w morzu jest mnó­stwo ryb”.

– Cześć, Chloe – powi­tała swoją naj­star­szą i naj­lep­szą przy­ja­ciółkę.

– Możesz do mnie wpaść? – spy­tała Chloe, nie tra­cąc czasu na zbędne uprzej­mo­ści.

– Coś się stało? – Paige wyobra­ziła sobie, jak jej przy­ja­ciółka w cha­rak­te­ry­styczny spo­sób odgar­nia pro­ste blond włosy z jasno­nie­bie­skich oczu i zagryza dolną wargę.

– Wszystko.

Cho­lera, pomy­ślała Paige, bez słów rozu­mie­jąc pro­blemy Chloe.

– O trze­ciej mam roz­mowę w spra­wie pracy. Póź­niej mogę przy­je­chać.

– Wspa­niale. No, to do zoba­cze­nia.

– Coś się stało? – Matka powtó­rzyła pyta­nie, gdy Paige cho­wała tele­fon do torby.

Paige wzru­szyła ramio­nami. „Wszystko”. – Sły­szała w gło­wie głos Chloe.

– Jeśli cho­dzi o tego leka­rza… – pod­jęła matka. – Mia­łam tylko na myśli…

– Wiem, co mia­łaś na myśli, mamo – prze­rwała jej Paige. – Ale to nie jest tak, że zamknę­łam się w jakiejś wieży. Wyszłam do ludzi. Figu­ruję na wielu por­ta­lach rand­ko­wych. Umó­wi­łam się z sze­ścioma face­tami w ciągu kilku tygo­dni…

– Może jesteś za bar­dzo wybredna?

– Może. – Paige czuła się za bar­dzo zmę­czona i głodna, żeby się spie­rać. Czy jest zbyt wybredna, by ocze­ki­wać po męż­czyź­nie, żeby był… uczciwy? Czy wszy­scy męż­czyźni są kłam­cami? – A co z tobą? – odbiła piłeczkę.

– Ze mną? Co masz na myśli?

– Od śmierci ojca minęły dwa lata. Czy kie­dy­kol­wiek roz­wa­ża­łaś… – Led­wie mogła skoń­czyć swoją myśl, nie mówiąc już o ubra­niu jej w słowa. Sam pomysł, że matka mogłaby zain­te­re­so­wać się jakimś innym męż­czy­zną niż jej ojciec, była zbyt śmieszna, by ją roz­wa­żać.

– Nie bądź głu­pia, kocha­nie. Jestem starą kobietą.

– Sie­dem­dzie­siątka to jesz­cze nie sta­rość. Nie w dzi­siej­szych cza­sach. A ty wyglą­dasz fan­ta­stycz­nie. Dok­tor Barelli powie­dział, że jesteś we wspa­nia­łej for­mie.

– Jak na kobietę w moim wieku – uści­śliła Joan Hamil­ton, cho­ciaż w jej tonie można było wyczuć, że suge­stię, by spo­ty­kała się z męż­czy­znami, wcale nie uważa za nie­do­rzeczną. Popra­wiła włosy obcięte na sty­lo­wego boba.

– Może powin­naś się zare­je­stro­wać na Match Sticks – pod­po­wie­działa Paige, czu­jąc coraz więk­szy dys­kom­fort i zasta­na­wia­jąc się, dla­czego jest tak nie­ustę­pliwa. Rozej­rzała się po małym, ciem­nym wnę­trzu restau­ra­cji w poszu­ki­wa­niu kel­nera. Dla­czego tak długo cze­kają na jedze­nie? – O mój Boże! – Nagle sku­liła się na krze­śle, zasła­nia­jąc jedną stronę twa­rzy. Czy ten dzień może być jesz­cze gor­szy?

– Co się stało?

– Nie patrz.

Ale matka natych­miast obró­ciła się na krze­śle, by spoj­rzeć za sie­bie.

– Powie­dzia­łam nie…

– Prze­pra­szam, kocha­nie. To auto­ma­tyczna reak­cja, gdy ktoś ci mówi, żeby nie patrzeć – odparła zmie­szana Joan Hamil­ton. – Widziała nas? Idzie w naszą stronę?

– Och, tak – odpo­wie­działa Paige, pro­stu­jąc się i przy­glą­da­jąc zbli­ża­ją­cej się kuzynce; powie­dze­nie o lustrza­nym odbi­ciu zwy­kle miało w sobie nieco prze­sady, ale teraz, widząc Heather, miała wra­że­nie, jakby naprawdę patrzyła na sie­bie w lustrze, podo­bień­stwo było tak ude­rza­jące.. Może i nic w tym dziw­nego, zwa­żyw­szy że ich ojco­wie byli jed­no­ja­jo­wymi bliź­nia­kami, a one uro­dziły się w odstę­pie zale­d­wie kilku dni.

– Cześć. – Heather pochy­liła się, by poca­ło­wać ciotkę w poli­czek, uda­jąc, że nie dostrzega sztyw­nie­ją­cych ramion Joan. – Jakże miło was spo­tkać!

Paige zasta­na­wiała się, czy celowo posłu­żyła się tym bana­łem, czy po pro­stu to pierw­sze, co przy­szło jej na myśl, ponie­waż ni­gdy w życiu nie zdo­była się na żadną ory­gi­nalną wypo­wiedź. Do licha, prze­kli­nała się w duchu. Cał­kiem wyle­ciało jej z głowy, że firma, w któ­rej Heather pra­cuje, znaj­duje się zale­d­wie kilka prze­cznic dalej.

A może o tym nie zapo­mniała? Może rzu­cała losowi ręka­wicę, a ten pod­jął wyzwa­nie, w odpo­wie­dzi poka­zu­jąc jej środ­kowy palec.

– Nie będzie powi­tań? – skwi­to­wała Heather. – Okej, jak chce­cie. Jak idzie poszu­ki­wa­nie pracy? – Uśmiech­nęła się do Paige, jakby naprawdę spo­dzie­wała się odpo­wie­dzi.

Paige wal­czyła z chę­cią przy­ło­że­nia kuzynce w nos.

Heather prze­stą­piła z nogi na nogę, zakła­da­jąc pasmo dłu­gich, brą­zo­wych wło­sów za ucho.

– Nie ma sprawy. Miło było was spo­tkać. Przy­pusz­czam, że zoba­czymy się na przy­ję­ciu.

Niech to szlag, pomy­ślała Paige, patrząc, jak Heather odwraca się na dzie­się­cio­cen­ty­me­tro­wych obca­sach.

– Nie masz przy­pad­kiem podob­nej spód­nicy? – spy­tała ją matka.

– Nie wybie­ram się na to przy­ję­cie.

– Och, kocha­nie! Prze­cież to osiem­dzie­siąte uro­dziny two­jego stryja. Wiem, że nie będzie ci łatwo, ale jak mogła­byś nie pójść?

– Nie mogę – odparła Paige. Wystar­cza­jąco trudno było jej prze­by­wać w towa­rzy­stwie stryja, nawet gdy była w lep­szej for­mie, widzieć go żywego i oddy­cha­ją­cego, pod­czas gdy ojciec leżał w gro­bie. Jak on śmiał dożyć osiem­dzie­siątki, gdy brat bliź­niak, w pew­nym sen­sie lep­szy od niego, nie miał tyle szczę­ścia? Jak matka mogła zno­sić jego widok?

Oczy­wi­ście, dziś nie tylko z tego powodu Paige nie chciała iść na przy­ję­cie. I może nie był to powód naj­waż­niej­szy.

– Zawsze możesz kogoś ze sobą zabrać – zasu­ge­ro­wała matka, gdy zbli­żał się do nich kel­ner z jedze­niem.

– Dwie sałatki Cobb – poin­for­mo­wał młody męż­czy­zna, sta­wia­jąc miski na stole.

– Może z kimś pozna­nym na jed­nym z tych por­tali?

Paige wbiła wide­lec w sałatkę i nie sko­men­to­wała.ROZ­DZIAŁ CZWARTY

Wró­ciła do domu wcze­śnie.

To był jej drugi błąd.

Pierw­szy: nie zadzwo­niła do Noaha, żeby go uprze­dzić.

Oczy­wi­ście wów­czas nie zda­wała sobie sprawy, że powinna to zro­bić. A może jed­nak? Czy w ogóle nie była podejrz­liwa? Może spe­cjal­nie nie zadzwo­niła, by mu powie­dzieć, że Chloe i Matt wró­cili z coty­go­dnio­wej wie­czor­nej randki godzinę wcze­śniej – Chloe wyraź­nie pła­kała; na policz­kach miała podej­rzane czer­wone plamy – i że ona sama jest już w dro­dze do domu?

Opie­kunka do dziecka Chloe zre­zy­gno­wała w ostat­niej chwili i Chloe w panice zadzwo­niła – Matt, który nie­na­wi­dził nagłej zmiany pla­nów, już cze­kał w restau­ra­cji – i popro­siła Paige o pomoc. „Pro­si­łam moją matkę, ale ona… cóż, znasz ją prze­cież…”.

Paige zgo­dziła się z rado­ścią. Kochała dwójkę pociech Chloe, jakby to były jej wła­sne dzieci, i lubiła spę­dzać z nimi czas. Poza tym zro­bi­łaby wszystko dla przy­ja­ciółki, któ­rej matka była jedną wielką kata­strofą, kobietą widzącą tylko czu­bek wła­snego nosa. To praw­dziwy cud, że Chloe wyro­sła na taką wspa­niałą osobę, mówiąc wprost – jedną z naj­mil­szych, jakie Paige kie­dy­kol­wiek spo­tkała.

Może nawet zbyt miłą.

A na pewno dla męż­czy­zny takiego jak Matt.

Noah nie miał nic prze­ciwko temu, że Paige w ostat­niej chwili zmie­niła plany. A wła­ści­wie przy­jął tę zmianę z ulgą, twier­dząc, że nie miał szcze­gól­nej ochoty na film, jaki Paige wybrała, i że wyko­rzy­sta czas na przy­go­to­wa­nie się do sprawy, nad którą pra­cuje, a potem wcze­śnie się położy i może tro­chę się wyśpi. „Szy­kuje mi się bar­dzo ciężki tydzień” – powie­dział.

Paige zro­zu­miała, że to zawo­alo­wana infor­ma­cja: „Żad­nego seksu dziś wie­czo­rem”, nawet jeśli to był week­end, a ich życie sek­su­alne poważ­nie szwan­ko­wało. „Po pro­stu mam za dużo na gło­wie” – wykrę­cał się ostat­nim razem, tłu­ma­cząc swój brak reak­cji na jej miło­sne zaloty wyczer­pa­niem i prze­pra­co­wa­niem. Paige uśmiech­nęła się i powie­działa, że rozu­mie. Ale wcale tak nie było. Noah, praw­nik zatrud­niony w wiel­kiej kan­ce­la­rii w cen­trum mia­sta, w któ­rej miał nadzieję pew­nego dnia zostać part­ne­rem, był wyczer­pany i prze­pra­co­wany od dnia, w któ­rym się poznali. Ale to ni­gdy nie prze­szka­dzało, żeby był jed­no­cze­śnie peł­nym zapału, namięt­nym kochan­kiem. W ciągu ostat­nich kilku mie­sięcy coś się zmie­niło, i nie potra­fiła tego roz­gryźć.

A może znała przy­czynę?

Dla­tego nie zadzwo­niła, by go ostrzec, że wraca do domu, nie zawo­łała zwy­cza­jo­wego „cześć”, led­wie prze­kro­czyw­szy próg ich nie­wiel­kiego miesz­ka­nia, dla­tego nawet nie zer­k­nęła do salonu, by spraw­dzić, czy on tam jest, tylko na pal­cach poszła kory­ta­rzem w stronę zamknię­tych drzwi sypialni. I nie zawa­hała się, usły­szaw­szy śmiech dobie­ga­jący z dru­giej strony, tylko z roz­ma­chem otwo­rzyła drzwi i zoba­czyła nagie kobiece ciało sie­dzące okra­kiem na Noahu. Z góry wie­działa, czyje to ciało, czyją zasko­czoną twarz zoba­czy.

– No bez jaj! – krzyk­nęła, pod­czas gdy jej kuzynka pode­rwała się na nogi, a potem zato­czyła i pra­wie upa­dła, wcią­ga­jąc bie­li­znę. – Nie wie­rzę!

Ale wie­rzyła, jak naj­bar­dziej. Prawdę mówiąc, byłaby zasko­czona, gdyby kobieta ujeż­dża­jąca jej part­nera była kimś innym niż wła­śnie Heather. Jej stry­jeczna sio­stra od zawsze pożą­dała wszyst­kiego, co nale­żało do Paige, czy cho­dziło o ciu­chy, fry­zury, czy o męż­czyzn. Paige jako nasto­latka zapi­sała się na lek­cje mode­lingu, Heather zro­biła to samo. Paige nauczyła się grać na gita­rze, Heather natych­miast zaczęła brać lek­cje. Paige kupiła nową parę sne­aker­sów nabi­ja­nych błysz­czą­cymi ćwie­kami, Heather pobie­gła w te pędy do sklepu po iden­tyczne.

Paige żaliła się na to ojcu, wtedy z uśmie­chem przy­po­mniał jej, że „naśla­dow­nic­two to naj­wyż­sza forma uzna­nia”. Jego brat tak samo zacho­wy­wał się wobec niego. „Ale ni­gdy mi nie dorów­ny­wał – dodał z mru­gnię­ciem oka. – Wszy­scy to wie­dzieli”.

Kiedy Paige po skoń­cze­niu col­lege’u zatrud­niła się w rekla­mie, nikt nie był zasko­czony, że Heather poszła w jej ślady i dołą­czyła do więk­szej, acz­kol­wiek mniej pre­sti­żo­wej agen­cji, gdzie przez lata mar­no­wała czas na naj­niż­szym sta­no­wi­sku, nim w końcu awan­so­wano ją na jed­nego z sze­ściu młod­szych spe­cja­li­stów do spraw klien­tów. Paige, co też nikogo nie zasko­czyło, szybko awan­so­wała w swo­jej małej reno­mo­wa­nej fir­mie i została dyrek­to­rem pla­no­wa­nia stra­te­gicz­nego.

A potem nie­spo­dzie­wa­nie agen­cja została wchło­nięta przez więk­szą kom­pa­nię z Nowego Jorku, która spro­wa­dziła swo­ich ludzi, i Paige bez­ce­re­mo­nial­nie wyrzu­cono na bruk wraz z innymi głów­nymi mene­dże­rami.

– To okropne – mówiła współ­czu­ją­cym tonem Heather, usi­łu­jąc zabrzmieć szcze­rze, pomimo bły­sku satys­fak­cji w oczach. – Po tylu latach! Musisz być zała­mana.

– Znajdę coś innego.

– Oczy­wi­ście, że znaj­dziesz.

Ale oka­zało się, że nie ma zbyt wielu pro­po­zy­cji dla dyrek­to­rów pla­no­wa­nia stra­te­gicz­nego. Po praw­dzie, ani jed­nej. Kilka ofert, na które odpo­wie­działa, doty­czyło mniej odpo­wie­dzial­nych sta­no­wisk, a gdy szczę­śliwa chciała przy­jąć któ­rąś z nich – szcze­gól­nie że mie­siąc bez pracy prze­cią­gnął się do sze­ściu – za każ­dym razem uzna­wano, że ma za wyso­kie kwa­li­fi­ka­cje.

Tym­cza­sem Heather zaczęła spę­dzać coraz wię­cej czasu w miesz­ka­niu Paige, wpa­da­jąc z rze­ko­mymi pora­dami na temat poten­cjal­nej pracy, przy­no­sząc obiady na wynos, które kupo­wała w Eataly w dro­dze ze swo­jego biura do domu, z prze­ję­ciem wysłu­chu­jąc rela­cji Noaha, jak spę­dził dzień, śmie­jąc się z nawet naj­słab­szych jego dow­ci­pów i tak otwar­cie mu schle­bia­jąc, że cza­sem Paige i Noah nabi­jali się z tego po jej wyj­ściu.

Cóż, wyszło na to, że Noah lubi taki brak sub­tel­no­ści.

Oka­zało się, że sypiali ze sobą już od ponad mie­siąca, zanim Paige ich nakryła.

– Nawet nie mogę powie­dzieć, że zosta­wił mnie dla młod­szej kobiety – skar­żyła się do Chloe. – Ona jest o dwa dni star­sza ode mnie. I, na litość boską, jeste­śmy podobne do sie­bie jak bliź­niaczki, a więc nie cho­dzi o jej urodę.

– I na pewno nie o jej oso­bo­wość – dodała Chloe.

– O Boże! – zawo­dziła Paige.

– Co?

– Pew­nie jest wspa­niała w łóżku.

– Myślisz?

– Co może być innego?

– Bar­dzo wąt­pię. Ona nie ma za grosz wyobraźni.

– Musi mieć coś, czego ja nie mam – upie­rała się Paige.

– Nie. Noah jest po pro­stu idiotą.

– Okej – Paige przy­znała jej rację. – Dajmy już temu spo­kój.

Heather i Noah miesz­kali razem od pra­wie czte­rech mie­sięcy. Ich zwią­zek spo­wo­do­wał roz­dź­więk w rodzi­nie. Paige nie roz­ma­wiała z kuzynką od tam­tej nocy, gdy przy­ła­pała ją z Noahem, pomimo nie­prze­ko­nu­ją­cych prób pojed­na­nia czy­nio­nych przez Heather. W geście lojal­no­ści jej matka odrzu­ciła pro­po­zy­cję kola­cji ze szwa­grem i jego żoną.

A teraz Ted Hamil­ton koń­czył osiem­dzie­siąt lat i w przy­szłą sobotę w hotelu Ritz-Carl­ton wyda­wano wiel­kie przy­ję­cie na jego cześć. Joan czuła się zobo­wią­zana pójść i chciała, by Paige zro­biła to samo. „Zawsze możesz kogoś ze sobą zabrać” – zasu­ge­ro­wała, wie­dząc prze­cież, że Heather będzie tam z Noahem.

– Tak, prawda – wyszep­tała Paige, gdy wyszła z Pru­den­tial Buil­ding na Boyl­ston Street. Wycią­gnęła tele­fon i spraw­dziła wia­do­mo­ści. Nie zna­la­zła żad­nej. Przy­wo­łała tak­sówkę, usia­dła na tyl­nym sie­dze­niu, podała adres Chloe w Cam­bridge i w myślach ana­li­zo­wała prze­bieg inte­rview, które wła­śnie miała za sobą, przy­po­mi­na­jąc sobie pyta­nia, które jej zada­wano, i swoje odpo­wie­dzi. Wie­działa, że nie poszło jej tak dobrze, jak miała nadzieję, że w naj­lep­szym razie jej odpo­wie­dzi były nija­kie, a pew­ność sie­bie zachwiana po sze­ściu mie­sią­cach bez­ro­bo­cia.

Nie wyka­zała się odpo­wied­nią bystro­ścią umy­słu, a poza tym wyglą­dała mało pro­fe­sjo­nal­nie w luź­nej sukience, którą w pośpie­chu narzu­ciła na sie­bie dziś rano. Powinna wró­cić do domu, żeby się prze­brać. Rany boskie, nawet nie miała na sobie sta­nika! To już Heather wyka­załaby wię­cej roz­sądku i wło­żyła coś sto­sow­niej­szego.

Co takiego powie­dział jej ojciec, gdy porów­ny­wał ją z kuzynką?: „Ty pre­zen­tu­jesz pew­ność sie­bie bez aro­gan­cji. Ona jest aro­gancka, nie będąc pewna sie­bie”.

Teraz Paige nie miała ani tego, ani tego.

A Heather miała Noaha.

Na pewno będzie się nim chwa­lić na przy­ję­ciu u ojca.

– Cho­lera! – zaklęła Paige gło­śniej, niż zamie­rzała.

– Coś pani mówiła? – spy­tał kie­rowca, gdy zbli­żali się do Harvard Bridge.

– Nic, nic, prze­pra­szam – mruk­nęła, zajęta swoim tele­fo­nem. Klik­nęła na Match Sticks i prze­rzu­ciła długą listę ewen­tu­al­nych kan­dy­da­tów. Jakiś Studd Muf­fin chwa­lił się zdję­ciem przed­sta­wia­ją­cym obcia­cho­wego faceta z nagim tor­sem, wgry­za­ją­cego się w ogromną cze­ko­la­dową muf­finkę. Paige prze­su­nęła pal­cem w lewo, patrząc, jak jego wize­ru­nek znika. Romeo, prze­czy­tała kolejne pseudo obok zdję­cia męż­czy­zny w śred­nim wieku o cia­sto­wa­tej twa­rzy, który twier­dził, że jest fanem dłu­gich spa­ce­rów w desz­czu. Doprawdy? Znów prze­su­nęła pal­cem po wyświe­tla­czu. Ist­nieją dziś ludzie, któ­rzy roz­ko­szują się spa­ce­rami w desz­czu? Po Romeo nastą­pili Chau­cer, Luther i Just Plain Alan. No nie, tylko nie zwy­czajny Alan! Wyeks­pe­dio­wała kolejne zdję­cia w lewo. Może matka miała rację? Może rze­czy­wi­ście jest zbyt wybredna?

Chwila… A ten to kto? Zatrzy­mała się na zdję­ciu nie­ja­kiego Mr. Right Now. Roze­śmiała się. Facet ma przy­naj­mniej poczu­cie humoru. I jest wyjąt­kowo przy­stojny. Zakła­da­jąc, że choć tro­chę przy­po­mina tego z foto­gra­fii, byłby ide­al­nym part­ne­rem, żeby z nim u boku mogła zagrać nie­któ­rym na nosie na przy­ję­ciu u stryja. Nie! Dzwonki alar­mowe zabrzmiały jej w gło­wie, gdy przy­po­mniała sobie wczo­raj­sze fia­sko. Jesteś za dobry, żeby być praw­dziwy. Zamknęła apli­ka­cję i wrzu­ciła tele­fon do torebki.

Gdzie te czasy, kiedy można było poznać miłą sercu osobę w pracy albo u wspól­nych zna­jo­mych, albo nawet pode­rwać kogoś w barze? Czy wygoda i dostęp­ność współ­cze­snych tech­no­lo­gii spra­wiły, że bez­po­śred­nie kon­takty mię­dzy­ludz­kie ode­szły do lamusa? Ach, dobre stare czasy…

– Mówiła pani coś? – spy­tał znowu kie­rowca.

– Duży ruch – zaim­pro­wi­zo­wała Paige.

– Jak zawsze.

Paige ski­nęła głową, patrząc na długi sznur samo­cho­dów powoli prze­mie­rza­ją­cych Char­les River w stronę Cam­bridge. Może to nie tylko opor­tu­nizm, myślała. Może wszy­scy jeste­śmy po pro­stu samotni. Oparła się o brą­zowe winy­lowe sie­dze­nie i zamknęła oczy, zasko­czona, że pod zamknię­tymi powie­kami czai się Mr. Right Now. Zbyt samotny, by cze­kać na przy­pad­kowe spo­tka­nie w pracy albo liczyć na pośred­nic­two przy­ja­ciela. Zbyt leniwy, by wyjść do baru, zbyt nie­śmiały, by zary­zy­ko­wać bez­po­śred­nie odrzu­ce­nie.

Może póź­niej znów zawita na Match Sticks? I może od razu klik­nie na zdję­cie Mr. Right Now, żeby prze­ko­nać się, czy odwza­jemni jej zain­te­re­so­wa­nie? Czy moż­liwe, że jest tak atrak­cyjny, jak się przed­sta­wia?

– Poma­rzyć dobra rzecz – wyszep­tała.