Wyspa zaginionych głosów - ebook

Godzinę póź­niej…

Mia­łem na sobie kurtkę z lodu, czapkę z cierni na gło­wie i krwawą maskę na oczach.

Kapi­tan Davis, szko­le­nio­wiec rekru­tów, dmu­chał w gwiz­dek wprost do mojego ucha.

„Bie­gnij Dupree, na wszyst­kich two­ich pie­przo­nych umar­la­ków, rusz ten kamienny tyłek!”.

W naj­bar­dziej bez­względ­nym bólu, tak wiel­kim, że mylił się z pustką, sły­sza­łem swój oddech, powolny, bar­dzo powolny. Żyłem? Jak można być żywym w tej czer­wo­nej komo­rze bólu?

Zamkną­łem oczy. Spró­bo­wa­łem myśleć o czymś przy­jem­nym, ale nic nie przy­cho­dziło mi do głowy. Tylko szmer wła­snych płuc i gwiz­dek kapi­tana Davisa.

„Obudź się, Dave!”.Dave

Nie pamię­tam zbyt dobrze tego, co wyda­rzyło się wcze­śniej. Może mój umysł się zablo­ko­wał, a może w trak­cie upadku wspo­mnie­nia poprzew­ra­cały się i roz­pierz­chły, gro­ma­dząc się w nie­go­ścin­nych zaka­mar­kach mojego zaku­tego łba. Mogło tak być, a może miało to coś wspól­nego z tam­tym snem, który nawie­dził mnie pod­czas lotu. Byłby on, na prze­kór wszyst­kiemu, pierw­szą rze­czą, jaką chciał­bym opo­wie­dzieć, gdyby któ­ryś z tych jajo­gło­wych mnie zapy­tał: Od czego pan zacznie swoją opo­wieść, sier­żan­cie Dupree?

No więc, panie geniu­szu, lecie­li­śmy w dzie­się­ciu samo­lo­tem, który nie ist­niał. Sły­szał pan coś o czar­nym ptaku? O lotach, które nie są reje­stro­wane na rada­rach wież kon­tro­l­nych. Nie wiesz nic i nie zada­jesz pytań. Nawet my nie zna­li­śmy miej­sca lądo­wa­nia. Sęk w tym, że wieź­li­śmy to: Skrzy­nię. Rzecz co naj­mniej z pie­kła rodem. Ja, a zda­rzało mi się trans­por­to­wać ludzi wsa­dzo­nych do kla­tek, samo­chody-bomby, zbior­niki tru­ci­zny, powiem panu, że wyglą­dała pię­cio­gwiazd­kowo źle. Zna pan te teo­rie o aurze rze­czy? No więc karma tej wpa­dała w gów­nianą czerń.

No tak, ale jesz­cze o tym opo­wiem. Wcze­śniej chciał­bym wspo­mnieć o moim śnie. Śnie, który mia­łem tuż przed tym, zanim wszystko zaczęło iść gorzej niż źle. Poja­wił się w nim ktoś nie­spo­dzie­wany i opo­wie­dział, co się sta­nie. Nie wiem, czy słu­żyło to temu, żebym prze­żył, ale naj­wy­raź­niej wycią­gną­łem zwy­cię­ski los. Spo­śród tych dzie­się­ciu dusz przy­padł on mnie. Na dobre lub na złe. To rów­nież wyja­śnię panu póź­niej.

Ale od początku. Lecie­li­śmy, jak mówi­łem, tam­tym samo­lo­tem, byli­śmy już cztery godziny w powie­trzu, gdy wpa­dli­śmy w burzę. Jak wszystko w tam­tej misji, burza rów­nież nie była pro­gno­zo­wana i pierw­sza tur­bu­len­cja nade­szła bez zapo­wie­dzi.

Samo­lot nagle opadł o dwa lub trzy metry i jed­nemu z tych face­tów w gar­ni­tu­rach (Pasha zdą­żył już wymy­ślić im ksywę „zjawy”) roz­lała się mię­dzy nogami coca-cola. Zaklął jak roz­hi­ste­ry­zo­wana dziew­czynka. Czysz­cząc sobie spodnie, mówił coś w stylu „kurwa, kurwa, kuuurwa mać”, a Dan i Pavel oczy­wi­ście śmiali się i pokpi­wali.

Ja rów­nież się śmia­łem, to była wielka chwila. Poważ­nie: tam­ten typ – nazy­wał się Bau­man – był żywym obra­zem dupka. W tej swo­jej kami­zelce z norek, oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych i sza­rym gar­ni­tu­rze milio­nera. Z jakiej dziury wycią­gnęli tych ludzi? Ale zaci­sną­łem wargi. Prze­czy­ta­łem brie­fing poprzed­niej nocy (musia­łem, bo byłem sze­fem) i wie­dzia­łem, że w tej wymia­nie cho­dzi o wielce deli­katną sprawę mię­dzy dwoma bar­dzo potęż­nymi pań­stwami. Czyli żad­nych żar­ci­ków z tych typów w gar­ni­tu­rach. Jed­nym spoj­rze­niem zmy­łem uśmiech z twa­rzy chło­pa­ków: „Prze­stań­cie, powaga i do roboty” prze­ka­za­łem im tele­pa­tycz­nie. „Nudź­cie się, marząc o Ibi­zie”. Moi czte­rej chłopcy ski­nęli gło­wami i zdu­sili śmiech.

Następna tur­bu­len­cja, tym razem musie­li­śmy opaść co naj­mniej o pięć metrów. Nasze żołądki uno­siły się w nie­waż­ko­ści przez dwie lub trzy sekundy, dopóki nie usły­sze­li­śmy na zewnątrz ryku sil­ni­ków i nie zła­pa­li­śmy odde­chu. Cho­lera – pomy­śla­łem – dla­czego nie wznie­siemy się wyżej i nie wyle­cimy z tego pie­kła?

Zaufaj pilo­tom – odpo­wie­dział głos w mojej gło­wie. – Oni też nie chcą umrzeć, co nie?

Tak – powie­dzia­łem sobie w duchu. – Przy­pusz­czam…

Nie­mal w tej samej chwili, jakby czy­tał w moich myślach, ode­zwał się Stu, pilot, jego słowa w gło­śni­kach ładowni brzmiały nie­wy­raź­nie przez zakłó­ce­nia.

– Mamy roz­kazy, żeby utrzy­my­wać wyso­kość, spró­bu­jemy jed­nak tro­chę się pod­nieść, żeby umknąć tej burzy.

– Tak, kurwa, zrób coś – ode­zwał się Bau­man, gar­niak, który oblał sobie jaja coca-colą. A potem zaklął po rosyj­sku.

Samo­lot prze­chy­lił się pod­czas wzno­sze­nia. Puszka coca-coli stur­lała się po pod­ło­dze ładowni i ude­rzyła w Skrzy­nię – inter­mo­dalny czarny kon­te­ner, który kró­lo­wał samot­nie na sze­ro­kiej ram­pie prze­ła­dun­ko­wej Boeinga C-17.

Skrzy­nia.

Zała­do­wa­li­śmy ją trzy godziny wcze­śniej na Jan Mayen, dale­kiej, pokry­tej lodem wyspie, zagu­bio­nej gdzieś mię­dzy Nor­we­gią i Gren­lan­dią. Cze­kała na nas w cię­ża­rówce na początku pasa star­to­wego. Sta­lowa skrzy­nia dłu­go­ści dwu­na­stu metrów. Przy­po­mi­nała reefer, kon­te­ner mor­ski z rodzaju tych, które prze­mie­rzają wody, trans­por­tu­jąc buty, rowery lub tony pie­luch. Tylko ten nasz był jakby „edy­cji spe­cjal­nej”. Dziwna pan­cerna stal, nie­wi­doczny zamek i mnó­stwo małych apa­ra­tów pod­łą­czo­nych po bokach; prócz tego spa­do­chrony i pły­waki EFS, zapo­bie­ga­jące uto­nię­ciu. Było oczy­wi­ste, że nie prze­wozi pie­luch. Podej­rze­wa­li­śmy, że może cho­dzi o jakąś broń, ale nie płacą nam za myśle­nie, a jesz­cze mniej za gada­nie. Musie­li­śmy tylko dopil­no­wać, żeby „to” zostało zała­do­wane do samo­lotu i dotarło bez pro­ble­mów tam, gdzie miało dotrzeć.

Puszka coca-coli tur­lała się wzdłuż boku Skrzyni, bacz­nie obser­wo­wana przez nas wszyst­kich sie­dzą­cych na ster­bur­cie: Pavela, Dana, Alexa i jed­nego z tych geniu­szy, któ­rzy wsie­dli w bazie na Jan Mayen. Pro­fe­sora Pauls­sona? Chyba sły­sza­łem jego nazwi­sko, kiedy gar­niaki ści­skali mu dłoń, paląc u stóp C-17. Ten Nor­weg, kim­kol­wiek był, wyglą­dał źle. Wyda­wał się chory, i Alex, star­szy sze­re­gowy, zaofe­ro­wał mu pastylki na mdło­ści, ale typ ich nie przy­jął. Wów­czas Alex prze­siadł się o kilka miejsc z obawy, że ten na niego zwy­mio­tuje, ale ja nie uwa­ża­łem, by o to cho­dziło. Facet po pro­stu był naprawdę wystra­szony, podob­nie jak jego kolega – nauko­wiec sie­dzący na bak­bur­cie. Obaj wbi­jali śle­pia w kom­pu­tery z roze­dr­ga­nym wyra­zem twa­rzy kogoś, kto umiera ze stra­chu. Wpa­try­wali się w te lap­topy pod­łą­czone do reefera i od czasu do czasu któ­ryś z nich pod­no­sił wzrok, aby spoj­rzeć na kolegę. Wyda­wało się, że chcą sobie coś powie­dzieć, ale obec­ność waż­nia­ków ich powstrzy­my­wała.

Bar­dzo źle to wygląda – pomy­śla­łem. – Cho­lera, mam tylko nadzieję, że wylą­du­jemy w Kana­dzie.

Wtedy spo­strze­głem, że Pavel patrzy na mnie i się uśmie­cha, zapewne odga­du­jąc moje myśli. Uniósł brwi, jakby mówił „nie­złe zle­conko, co?”, a ja przy­tak­ną­łem z pół­u­śmie­chem.

Ibiza – powie­dzia­łem war­gami.

Uśmiech­nął się.

Zamkną­łem oczy i pró­bo­wa­łem zapo­mnieć o wszyst­kim. Każdy czło­wiek, który stara się to zro­bić, ma swoje triki, roz­rywki umy­słowe, spo­soby na prze­trwa­nie ner­wo­wej sytu­acji czy nudy. Są tacy, któ­rzy myślą o niczym, kon­cen­tru­jąc się na sto­pach, rękach lub na jakiejś innej rze­czy. Inni modlą się albo roz­ma­wiają z Bogiem. Moja metoda polega na myśle­niu o jakiejś kobie­cie. Ład­nej kobie­cie. Myślę o jej nogach, wło­sach, o jej per­fu­mach. Nie cho­dzi o jakąś jedną kon­kretną kobietę ani żadną ze sław­nych, tylko o zna­jomą. Byłą narze­czoną, kole­żankę z bazy, ste­war­dessę z mojego lotu lub kel­nerkę z któ­re­goś z barów, do któ­rych wpa­dam w swoim mie­ście. I rów­nież nie jest to nic spro­śnego, ni­gdy nie two­rzę sobie w gło­wie por­no­gra­ficz­nego show. Nie byłoby zbyt bez­piecz­nie wal­czyć lub ska­kać ze spa­do­chro­nem ze sztyw­nym człon­kiem mię­dzy nogami. Wyobra­żam je sobie, ow­szem, dobrze ubrane, ele­ganc­kie, na jakimś przy­ję­ciu albo spa­ce­ru­jące po nad­mor­skim molo. Kon­cen­truję się na przy­wo­ła­niu obrazu ich uśmie­chu, wło­sów falu­ją­cych na wie­trze i woni per­fum. Wyobra­żam sobie ich nogi opięte poń­czo­chami, a także jak spa­ce­rują w ład­nych kolo­ro­wych butach. I to mnie odpręża, spra­wia, że napię­cie całego ciała obniża się o jeden lub dwa stop­nie. Tego triku nauczy­łem się w trak­cie selek­cji, pod­czas jed­nej z tych kosz­mar­nych nocy, kiedy trzeba było przejść przez „filtr”. Nie­żywy z zimna, wystra­szony, udrę­czony dźwię­kami i głodny, byłem z moimi dziew­czy­nami i w ten spo­sób prze­trwa­łem.

Dla­tego, gdy wle­cie­li­śmy w śro­dek burzy tam­tym C-17 Glo­be­ma­ster, spra­wia­ją­cym wra­że­nie szmelcu, który zaraz się roz­pad­nie, zaczą­łem myśleć o kobie­cie, którą pozna­łem dwa tygo­dnie wcze­śniej na przy­ję­ciu w ogro­dzie Pavela. Ład­nej i wyga­da­nej dziew­czy­nie – Chloe Ste­wart.

Okej, wyobra­zi­łem ją sobie tak, jak ją zapa­mię­ta­łem: wysoka, smu­kła blon­dynka, z tych, które wywo­łują u mnie „widze­nie tune­lowe”, czyli ina­czej mówiąc, wyraz twa­rzy kre­tyna. Dżinsy, nie­bie­ski żakiet i cygań­ska apaszka. Gdy tylko ją sobie przy­po­mi­na­łem, bicie mojego serca nabrało głębi, a hałasy samo­lotu przy­ci­chły.

Kiedy już odtwo­rzy­łem jej wygląd, byłem tak daleko od C-17, że nie­mal usły­sza­łem pio­senkę, która roz­brzmie­wała na przy­ję­ciu ogro­do­wym u Pavela. _Suspi­cious Minds_ Elvisa.

Był pogodny dzień. Trzy­ma­łem w ręce mojito. Byłem w koszuli z krót­kimi ręka­wami.

Gorąco.

Pavel zaj­mo­wał jeden z sze­re­go­wych dom­ków na obrze­żach bazy mor­skiej w Coro­nado Beach, w któ­rych miesz­kali żoł­nie­rze i ofi­ce­ro­wie, ale rów­nież tro­chę cywili.

W ogro­dzie krę­ciło się wiele nowych osób, wśród nich z pew­no­ścią ona, tro­chę zdez­o­rien­to­wana, piła z pla­sti­ko­wego kubka i obser­wo­wała kolo­rowe gir­landy, zawie­szone wzdłuż całego domu. Tuż obok niej stał Mac­Book Pavela, dla­tego pod­sze­dłem i zaczą­łem prze­glą­dać Spo­tify, jak ktoś, kto niczego szcze­gól­nego nie szuka. Wtedy się do mnie ode­zwała:

– Nie chcesz chyba zmie­niać muzyki?

– Cóż, myśla­łem, żeby ją tro­chę uroz­ma­icić…

– A co chciał­byś włą­czyć?

C-17 dalej pod­ska­ki­wał i wyda­wał dźwięki jak cyr­kowa przy­czepa tar­gana hura­ga­nem, jed­nak nawet tego nie zauwa­ży­łem. Wła­śnie sku­pi­łem się na dziw­nym, ale atrak­cyj­nym tiku oczu Chloe, nie­prze­sad­nie poma­lo­wa­nych. Udało mi się rów­nież skon­cen­tro­wać na sub­tel­nym zapa­chu szam­ponu, jaki uno­sił się z jej wło­sów.

Sta­ra­łem się, jak mogłem, pod­trzy­mać roz­mowę, gdy tym­cza­sem cho­lerna część mojego mózgu ata­ko­wała reper­tu­arem „kla­sycz­nych kastra­cji”: To laska, Dave, i ty to wiesz, to nie twoja liga. Nawet o tym nie myśl. Jak sądzisz, ile czasu wytrzyma, zanim zacznie ci opo­wia­dać o swoim narze­czo­nym? Pewno przy­po­mi­nasz jej młod­szego brata. Tego niskiego, z gęstymi brwiami.

Chloe jed­nak dalej ze mną roz­ma­wiała, uśmie­chała się i była nie­zwy­kle sym­pa­tyczna. Przy­naj­mniej w moim śnie, bo wtedy już pew­nie spa­łem. I to jest jeden z dziw­nych aspek­tów tej sprawy, ponie­waż ni­gdy wcze­śniej nie zasną­łem w pracy.

Nawet nie potra­fił­bym powie­dzieć, ile trwała ta obie­cu­jąca roz­mowa z Chloe Ste­wart w ogro­dzie Pavela. Wiem jedno, że nagle pociem­niało. Zaczął wiać bar­dzo zimny wiatr, przy­no­sząc fale wody. Goście znik­nęli i sły­chać było hałasy, jakby za ogro­dze­niem sta­czał się wyko­le­jony pociąg.

– Ej? Gdzie ty się podzia­łaś, Chloe?

Wsze­dłem do domu, który się zmie­nił, jak to zazwy­czaj bywa w snach. Nie był to już dom Pavela, ale nasz stary chlew w Colum­bus Hill. Długi kory­tarz pro­wa­dził do kuchni. Pobie­głem nim, a na końcu ktoś na mnie cze­kał. Ale to nie była Chloe.

– O, Dave. Jak się masz, chłop­cze?

Sie­dział tam na tym swoim krze­śle, na któ­rym zazwy­czaj go znaj­do­wa­łem. Stary. Z butelką i paczką papie­ro­sów. W tym swoim ubra­niu zawsze pach­ną­cym mie­sza­niną alko­holu i tyto­niu.

– Co tu robisz, tato? – zapy­ta­łem.

Wów­czas Stary poniósł wzrok, bar­dzo powoli, jakby fale mojego głosu docie­rały do jego uszu z sekun­do­wym opóź­nie­niem. Spoj­rzał na mnie tymi smut­nymi oczami, w któ­rych zawsze miał wyraz prze­gra­nej. Ale zamiast tego zoba­czy­łem w nich stud­nię bez dna, krą­żącą jak galak­tyka.

– Podejdź, Dave, dawno cię nie widzia­łem.

Pod­sze­dłem i mia­łem ochotę go uści­skać. Choć śmier­dział alko­ho­lem i wszyst­kim nam spie­przył życie. Tak już jest z wię­zami krwi, nie?

– Ja cie­bie rów­nież, tato – odpo­wie­dzia­łem.

Zupeł­nie jak­by­śmy wró­cili do dni wina i róż (zwłasz­cza wina). Stary zła­pał mnie za rękaw koszuli i mocno przy­cią­gnął, aż zna­leź­li­śmy się twa­rzą w twarz.

– Spójrz na to, chłop­cze. Wła­śnie to przy­sze­dłem ci powie­dzieć. Przyj­rzyj się dokład­nie. Ważne, żebyś to zoba­czył…

Stary poka­zał mi to w swo­ich oczach. Wewnątrz wszystko się obra­cało i cię poły­kało. A na dnie studni coś było. Jakieś obrazy. Na ich widok szyb­ciej łapa­łem oddech.

– Musisz się ura­to­wać, Dave, bo zosta­łeś wybrany do cze­goś waż­nego.

I tam, pośrodku pie­kła roz­trza­ska­nych ciał, ster­czała czarna i wspa­niała Skrzy­nia.

Prze­klęta Skrzy­nia.Car­men

To tak jakby cho­dzić po lodo­wej pla­ne­cie – pomy­ślała Car­men.

Z na wpół zamknię­tymi oczami szła mozol­nie ścieżką przez Corb­bet Hill, wal­cząc z podmu­chami wia­tru i desz­czem, który chwi­lami zamie­niał się w drobny grad ogra­ni­cza­jący jej widocz­ność na nie­wiele wię­cej niż dwa metry.

Uran lub Plu­ton… Coś w tym stylu.

Była dopiero czwarta po połu­dniu, a już pano­wał mrok. Słońce, ta mała tchórz­liwa piłka, które led­wie się poka­zy­wało w ciągu dnia, poszło sobie bez poże­gna­nia i teraz kró­lo­wała abso­lutna ciem­ność. No dobrze, pra­wie abso­lutna. Na szczy­cie Corb­bet Hill świe­ciły latar­nie hotelu Kir­kwall, wyglą­dały jed­nak jak małe, odle­głe gwiazdy, w poło­wie roz­myte przez burzę.

Tyle dobrego, że znała drogę.

Szła sku­lona z tor­bami na zakupy w obu rękach i z cięż­kim ple­ca­kiem, do któ­rego wsa­dziła kilka kilo­gra­mów ziem­nia­ków i jabłek. Kon­ty­nu­ując porów­na­nie do lodo­wej pla­nety, czuła się jak astro­nauta powra­ca­jący z misji zbie­ra­nia księ­ży­co­wych skał, z tą róż­nicą, że astro­nauci na Księ­życu cho­dzili, rado­śnie pod­ska­ku­jąc, a ona szła wyczer­pana cię­ża­rem ziem­skiego przy­cią­ga­nia i zaku­pów z Dur­ran Gro­cery Store. Jedy­nym plu­sem było to, że minus pięć stopni mrozu nie pozwa­lało jej wypo­cić choćby kro­pli.

Poza tym astro­nauci nie wysta­wiali nosa na powie­trze, a Car­men czuła, że jej nos zama­rza. Że potłu­cze się jak szkło i roz­pad­nie na kawałki (w ten spo­sób utra­ci­łaby jedną z naj­lep­szych czę­ści swo­jej twa­rzy). Na szczę­ście miała na sobie ter­miczny pod­ko­szu­lek, gruby polar i kurtkę prze­ciw­wia­trową z wiel­kim kap­tu­rem, który chro­nił jej szyję. Nie osło­niła jed­nak nosa. Błąd nowi­cjuszki. I jedyne co mogła zro­bić, mając zajęte obie ręce, to przy­spie­szyć kroku i dojść jak naj­prę­dzej.

Prze­szła ostat­nie metry ze wzro­kiem utkwio­nym w brzegi ścieżki, zanim dotarła do przy­strzy­żo­nego traw­nika przed fron­tem hotelu. Pod­nio­sła wzrok, a wtedy wiatr zerwał jej kap­tur z głowy, roz­wie­wa­jąc dłu­gie, brą­zowe włosy, które zatań­czyły jej na twa­rzy.

Zauwa­żyła świa­tło w salo­nie. Jakiś nie­za­po­wie­dziany klient z popo­łu­dnio­wego promu? Para szu­ka­jąca roman­tycz­nego schro­nie­nia na Boże Naro­dze­nie? Choć ozna­czało to pracę, było o wiele bar­dziej atrak­cyjne niż nuda zimo­wych godzin. Poza tym zaro­bią tro­chę kasy, któ­rej teraz bra­ko­wało.

Prze­szła przez ogród do dróżki bie­gną­cej wzdłuż murów dużego, sta­rego domu i go obe­szła. Była tam dobu­dówka miesz­cząca kuch­nię. Naprze­ciw niej stał zapar­ko­wany rover defen­der. Teraz żało­wała, że nie poje­chała nim do mia­steczka. (Tro­chę ruchu dobrze mi zrobi – pomy­ślała. – I gów…). Dalej za szopą i ogro­dze­niem naj­wyż­szy szczyt wyspy, Bealach Ba, nie­mal w cało­ści przy­kry­wała jedna z wiel­kich chmur, będąca jakby bytem z innego świata, żywią­cym się górami.

Zde­cy­do­wa­nie Plu­ton – pomy­ślała Car­men.

Otwo­rzyła drzwi do kuchni, a deszcz i wiatr wci­snęły się do wiel­kiego domu jak wyjące zjawy.

– Cześć!

Wie­działa, jak bar­dzo prze­szka­dzają wiatr i zimno wpa­da­jące do nagrza­nej kuchni, dla­tego wcho­dziła powoli, uwa­ża­jąc, żeby ani na chwilę nie puścić drzwi. Trzy mie­siące, które spę­dziła na „wyspie wia­trów” nauczyły ją nie lek­ce­wa­żyć wście­kłych i nagłych podmu­chów, które nio­sły ze sobą szkło i kawałki murów.

Posta­wiła jedną torbę, potem drugą, na koniec zamknęła drzwi i dwu­krot­nie prze­krę­ciła klucz w zamku.

Ame­lia Doyle stała ple­cami do drzwi, szat­ku­jąc coś na drew­nia­nym stole. Tego popo­łu­dnia była ubrana w różową flu­ore­scen­cyjną bluzę Quick­si­lver, którą zeszłego lata poda­ro­wał jej jeden z gości, po dwóch tygo­dniach spę­dzo­nych na łapa­niu fal w Layon Beach – austra­lij­ski sur­fer. Oprócz bluzy miała na sobie dżinsy i conversy z różo­wymi sznu­rów­kami.

Gdyby nie to cho­lerne zwy­rod­nie­nie sta­wów, które codzien­nie nad­gry­zało odro­binę moc­niej Ame­lię Doyle, Car­men chcia­łaby w wieku sie­dem­dzie­się­ciu lat być taka jak ona.

– _Joder!_ – krzyk­nęła po hisz­pań­sku. – Na dwo­rze panuje pie­kło.

– _Joder!_ – odpo­wie­działa Ame­lia z wła­ści­wym sobie akcen­tem. – Wła­śnie widzę!

Objęło ją cie­pło kuchni. W radiu leciało _I Wanna Be Your Boy­friend_ Ramo­ne­sów, prze­bi­ja­jąc się przez zakłó­ce­nia (zapewne wywo­łane burzą). Pach­niało smacz­nym duszo­nym mię­sem, które przez kilka godzin goto­wało się powoli na piecu opa­la­nym drew­nem.

Prze­szła przez kuch­nię, żeby zanieść ple­cak z ziem­nia­kami do spi­żarni. Tam posta­wiła go obok drew­nia­nej skrzyni i uło­żyła kar­to­fle jeden po dru­gim w stos.

– Już się o cie­bie mar­twi­łam – powie­działa Ame­lia. – Gdzieś ty się podzie­wała?

– Wpa­dłam na chwilę do Didi – odparła Car­men. – Prze­cież wiesz, jak te „chwile” wyglą­dają…

– O, ta _a_. Co mówiła?

– Cóż, wydaje się, że burza, którą zapo­wia­dali na syl­we­stra, pospie­szyła na Boże Naro­dze­nie. Prawdę mówiąc, sądzę, że to jej pierw­sze kroki. – Nie­mal jak na potwier­dze­nie tych słów, dał się sły­szeć następny wście­kły podmuch wia­tru. – Popo­łu­dniowy prom przy­pły­nął pusty, a wypły­nął pełen ludzi. Zostało nas sześć­dzie­się­cioro na wyspie.

– Jesz­cze wię­cej wyje­dzie – odpo­wie­działa Ame­lia. – Na ogół na Boże Naro­dze­nie zostaje około trzy­dzie­stu dusz. Ci, któ­rzy nie mają rodzin, i ci, któ­rzy ich nie zno­szą. No i my, sta­rzy scho­ro­wani, któ­rych nie wycią­gniesz z tych skał nawet siłą. – Car­men się roze­śmiała, a Ame­lia spy­tała: – A sio­strzeńcy Didi? Już wyje­chali?

– Nie, byli dziś w kawiarni, wylu­zo­wani i nieco znu­dzeni. Może się zda­rzyć i tak, że jutro prom nie wypły­nie.

– Żeby ci sza­leńcy zde­cy­do­wali się zacu­mo­wać swoją prze­klętą sko­rupę, morze musia­łoby być jesz­cze gor­sze.

Ame­lia miała na myśli kapi­ta­nów Gighi, promu, który kur­so­wał do Port­mad­dock „ze sta­łego lądu” (jak mawiali wyspia­rze, cho­ciaż cho­dziło o inną, więk­szą wyspę). Dawni rybacy, dla któ­rych prom stał się nowym źró­dłem utrzy­ma­nia, rów­nie złym jak rybo­łów­stwo, nie ugi­nali się przed nie­spo­koj­nym czy sztor­mo­wym morzem. Car­men kilka razy pły­nęła na zakupy do Thurso pośród fal wiel­kich jak góry, gdy w tym cza­sie stary Torain O’Hara popi­jał her­batę i opo­wia­dał spro­śne dow­cipy. Nie­mniej jedną kwe­stią była odwaga gra­ni­cząca z głu­potą sta­rych wil­ków mor­skich, a drugą kon­trola przy­lądka Ger­tru­dis i święte zasady mor­skiego prze­wozu ludzi.

Car­men pode­szła do stołu i popa­trzyła na dwa tale­rze pełne posie­ka­nych ziem­nia­ków i cebuli.

– Dobra robota – zauwa­żyła. – Wszystko drob­niutko.

– Od tej chwili to wszystko jest twoje, skar­bie – powie­działa Ame­lia po wyko­na­niu ostat­niego cię­cia nożem i zdję­ciu oku­la­rów. – Chcia­ła­bym zoba­czyć, jak obra­casz ją w powie­trzu.

Cho­dziło jej o tor­tillę z ziem­nia­kami, która miała być pierw­szym daniem na kola­cję tego wie­czoru.

– Już ci mówi­łam, że nie należy jej pod­rzu­cać – odrze­kła Hisz­panka. – Kła­dzie się talerz na patelni i następ­nie prze­wraca.

– Och! Ale to jest nudne! Dobra, powiemy Char­liemu, żeby to zro­bił.

Na te słowa Car­men otwo­rzyła sze­roko oczy.

– Char­lie? – zapy­tała. – Jest tutaj?

Prze­nio­sła torby z zaku­pami na stół, sta­ra­jąc się nieco ukryć emo­cje.

– Poja­wił się po połu­dniu – oznaj­miła Ame­lia (i cho­ciaż Car­men była do niej odwró­cona tyłem, przy­się­głaby, że uśmie­cha się od ucha do ucha). – Tym pro­mem, który nie przy­pły­nął cał­kiem pusty… Dałam mu ten sam pokój co zwy­kle.

Dziew­czyna wyjęła kilka puszek z mię­sem i wło­żyła je do szafki. Nie mogła powstrzy­mać ruchu warg, które uło­żyły się w uśmiech.

– W porządku, pójdę się z nim przy­wi­tać. Jest w salo­nie?

– Nie – odpo­wie­działa Ame­lia. – Zszedł do mia­steczka… Zapewne, żeby cie­bie poszu­kać. Sądzę, że oba­wiał się, czy nie wyje­cha­łaś na Boże Naro­dze­nie do Hisz­pa­nii. – Car­men odwró­ciła się i zoba­czyła Ame­lię spo­glą­da­jącą na nią z sze­ro­kim łobu­zer­skim uśmie­chem. – Co?

– Nic… Ja…

– Przy­nio­słaś lampki cho­in­kowe? – zapy­tała Ame­lia, żeby prze­ła­mać krę­pu­jącą ciszę. – Teraz, skoro mamy gościa, musimy stwo­rzyć w hotelu bożo­na­ro­dze­niowy nastrój.

Nad kon­tu­arem w recep­cji zegar rekla­mowy guinessa wska­zy­wał osiem­na­stą trzy­dzie­ści na wyspie St. Kilda i wpół do dwu­na­stej w Nowym Jorku. Pod zega­rem wielka mapa wyspy poka­zy­wała miej­sco­wość Port­mad­dock na połu­dniu (z cho­rą­giewką wska­zu­jącą hotel na szczy­cie Corb­bet Hill) oraz roz­ma­ite drogi i ścieżki pozwa­la­jące zwie­dzić wyspę na pie­chotę lub rowe­rem (rowery – trzy euro dzien­nie, tan­demy – pięć). Z boku leżały ulotki kon­nych wycie­czek i rej­sów żaglówką, tra­cące kolor w ocze­ki­wa­niu na następne lato, kiedy może znowu staną się dla kogoś przy­datne.

Car­men roz­mie­ściła świa­tełka na pniu pla­sti­ko­wej cho­inki, którą tego popo­łu­dnia wycią­gnęły ze stry­chu. Kiedy skoń­czyła, wesoło roz­bły­sły kolo­rowe żaró­weczki.

No to już mamy Boże Naro­dze­nie…

Nagle wiatr ude­rzył w drzwi, poczuła lęk.

– Cho­ler…

Jęzor zim­nego wichru poru­szył dzwon­kiem, a potem zagwiz­dał wokół domu. Car­men przy­po­mniała sobie, co po połu­dniu powie­działa jej Didi, że jeśli cyklon Luza­bel będzie taką bestią, jak zapo­wia­dają, moż­liwe, że przez kilka dni będą odizo­lo­wani na wyspie. „Pięć, sześć… Kie­dyś, w tysiąc dzie­więć­set dzie­więć­dzie­sią­tym doszło aż do dzie­się­ciu”.

Cóż, mam nadzieję, że wszystko to okaże się kla­sycz­nym czar­no­widz­twem – pomy­ślała.

Miała wła­śnie wró­cić do kuchni, gdy w salo­nie znowu spo­strze­gła blask. Zmie­niła kie­ru­nek i weszła do jadalni, w któ­rej prak­tycz­nie pano­wała ciem­ność. Sie­dem z ośmiu sto­łów było nakry­tych cera­tami i miało dosu­nięte krze­sła, ale w głębi obok kominka ktoś przy­go­to­wał ósmy. Przy­kryty był czer­wo­nym obru­sem, z kie­lisz­kami, szklan­kami, tale­rzami i kwiet­nym stro­ikiem ze świecz­kami. Ame­lia posta­wiła na nim butelkę wło­skiego wina, które trzy­mała na spe­cjalne oka­zje.

Sto­lik dla dwojga.

– Nic z tego, kochana – Ame­lia powie­działa nie­wzru­sze­nie, kiedy Car­men, wró­ciw­szy do kuchni, zapro­te­sto­wała. – I to jest moje ostat­nie słowo.

– Ale Ame­lio! – Car­men poczuła, że się rumieni. – Chcę, byśmy zje­dli kola­cję we trójkę!

– I zepsu­jesz jedyną randkę, jaką możesz mieć od ostat­nich ośmiu mie­sięcy? Nie, wariatko. Jestem starą babą i uwiel­biam towa­rzy­stwo, ale wiem, kiedy powin­nam pozwo­lić ludziom się zaba­wić. Wezmę sobie kawa­łek two­jej tor­tilli i zjem kola­cję, oglą­da­jąc _Down­ton Abbey_ albo poga­dam przez radio. A potem włożę sto­pery. Char­lie i ty może­cie robić tej nocy wszystko, na co macie ochotę.

Car­men nie wytrzy­mała i wybu­chła śmie­chem.

– Jeste­śmy przy­ja­ciółmi, Ame­lio. Zjemy razem kola­cję, a potem każde z nas pój­dzie do swo­jego łóżka. Pro­szę…

– Wiesz co, dziew­czyno. Jeśli się okaże, że masz rację i tej nocy będzie­cie spać osobno, gwa­ran­tuję ci, że się obrażę i to nie podej­rze­wasz jak bar­dzo. Zwłasz­cza po tych dwóch mie­sią­cach kar­me­li­za­cji na wol­nym ogniu, jaką upra­wia­li­ście pod moim nosem. Moje nogi nie funk­cjo­nują dobrze, ale wzrok mam sokoli.

A poza tym jesteś uparta jak cho­lerna mulica – pomy­ślała Car­men, spo­glą­da­jąc na nią w mil­cze­niu.

Potem pode­szła i choć wie­działa, że Ame­lia Doyle nie była wielką fanką fizycz­nych kon­tak­tów, objęła ją i uści­snęła przez dłuż­szą chwilę.

– Dobra, dobra – rzu­ciła pani Doyle, sta­ra­jąc się ją odsu­nąć łok­ciem. – Dokończ to i zrób się na bóstwo.

Przez całe lato spała w małym poko­iku na par­te­rze, daw­nym skła­dziku, który nale­żał kie­dyś do hote­lo­wego pra­cow­nika, zło­tej rączki. Po sezo­nie, przy pra­wie pustym hotelu, Ame­lia pozwo­liła jej zająć jeden z pokoi na pierw­szym pię­trze, numer 103, z komin­kiem i wła­sną łazienką. Jed­nak zimno w Kir­kwall było wszech­obecne. Cho­ciaż ogień porząd­nie nakar­miony drew­nem buzo­wał, a boj­ler był gotowy roz­grzać ciało litrami gorą­cej wody, droga mię­dzy prysz­ni­cem a ubra­niem na­dal była lodo­wata.

Po eks­pre­so­wej depi­la­cji pode­szła do lustra, któ­rego brzegi opa­no­wała armia grzy­bów. Zło­śliwe lustro poka­zy­wało twarz nawy­kłą do słońca, któ­rej przez długi czas nie dotknął pro­mień napeł­niony wita­miną D.

– Cześć, nazy­wam się Car­men i jestem blada jak ściana. Wam­pir.

Po „odświe­że­niu karo­se­rii” wyjęła z szafy swoje naj­lep­sze ciu­chy i poło­żyła je na łóżku. Powin­nam była posłu­chać Didi i kupić sobie tro­chę przy­zwo­itych ubrań w Thurso, kiedy mia­łam oka­zję – pomy­ślała. Skąd jed­nak mogła wie­dzieć, że Char­lie Lomax pojawi się na Boże Naro­dze­nie? A poza tym, czy Ame­lia i ona nie wyobra­żają sobie zbyt wiele? Może chło­pak miał jakąś służ­bową sprawę lub wyje­chał sam na kilka dni i szybko wróci do Edyn­burga, by obcho­dzić święta ze swoją narze­czoną, Jane, o któ­rej jed­nak od jakie­goś czasu nie wspo­mi­nał.

I dla­czego jestem tak cho­ler­nie zde­ner­wo­wana?

Może dla­tego, kochana, że od czte­rech lat hodu­jesz paję­czyny tam w dole?

Przy­po­mniała sobie Lomaxa takim, jakiego zoba­czyła po raz pierw­szy w por­cie. Uzbro­jo­nego w jakieś apa­raty pomia­rowe, z tysią­cem pla­nów w rękach i w tej żół­tej kurtce, którą można było zoba­czyć z okien hotelu Kir­kwall w pogodny dzień. Pomi­ja­jąc twarz zagu­bio­nego miesz­czu­cha, był naprawdę wzo­rem faceta. Wysoki, sze­roki w barach, rude, krę­cone włosy i zie­lone oczy. No i uśmiech, który mógłby napro­wa­dzać łódź w nocy.

Didi pierw­sza go namie­rzyła. Powie­działa, że „pro­siła o niego dla niej”. Nawet zaofe­ro­wała mu jedno z łóżek dla podróż­nych, które wynaj­mo­wała w miesz­ka­niu nad kawiar­nią Moore’a, ale Char­lie miał już zare­zer­wo­wany pokój w Kir­kwall.

Przy­był do hotelu na koniec wrze­śnia, zapła­cił za mie­siąc z góry i powie­dział, że potrze­buje cichego pokoju z dużym biur­kiem do pracy. Wysłała go jakaś komi­sja pań­stwowa, żeby wyko­nał bada­nia doty­czące wyspy. W tak małej miej­sco­wo­ści bez trudu można było się dowie­dzieć, kim jest Char­lie Lomax. Ponie­kąd spo­dzie­wali się go od pew­nego czasu.

Latem 2015 roku morze ude­rzało w archi­pe­lag na wszelki moż­liwy spo­sób. Pod­to­pie­nia, awa­rie prądu i znisz­cze­nia na całym wybrzeżu. Pogo­dowa bomba cyklo­nowa, która zda­niem eks­per­tów była „nie do prze­wi­dze­nia” i którą praw­do­po­dob­nie wywo­łały „eks­tre­malne zja­wi­ska mete­oro­lo­giczne zwią­zane ze zmianą kli­matu”. St Kilda nie unik­nęła „kary”. Tego słowa uży­wali miej­scowi na okre­śle­nie kata­kli­zmów. I nie bez powodu. Sztormy (skon­cen­tro­wane w ciągu dwóch tygo­dni lipca 2015) roz­trza­skały falo­chron i utwo­rzyły szcze­linę w nabrzeżu chro­nią­cym port, powo­du­jąc uto­nię­cie dwóch kutrów rybac­kich i trzech żagló­wek, nie wspo­mi­na­jąc o poważ­nych uszko­dze­niach innych łodzi. I jakby samo to nie wystar­czyło do zno­kau­to­wa­nia mocno kule­ją­cej miej­sco­wej gospo­darki, dwa dni póź­niej ocean zesłał burzę biblij­nych roz­mia­rów i jedna z bły­ska­wic wywo­łała pożar sta­rego sklepu Dur­rana. Ogień roz­sze­rzył się na kolejne dwa domy, powo­du­jąc śmierć Eriki Bell, osiem­dzie­się­cio­jed­no­let­niej sta­ruszki, która zatruła się dymem. Do ofiary śmier­tel­nej nale­żało doli­czyć dwa domy spa­lone na popiół i kilka tysięcy fun­tów sieci rybac­kich i wypo­sa­że­nia.

W tam­tym cza­sie Car­men nie miesz­kała na St Kil­dzie, ale Ame­lia opo­wia­dała jej, że w ciągu tych trud­nych tygo­dni ludzie odcho­dzili od zmy­słów. Naj­pierw woda, potem ogień, niczym kary boskie, do któ­rych doło­żyła się nie­wia­ry­godna zapaść w sek­to­rze rybo­łów­stwa tra­ło­wego, głów­nej dzie­dziny gospo­darki wyspy. Nie tylko bra­ko­wało ryb łoso­sio­wa­tych w morzu, lecz także Europa ogra­ni­czyła połowy, a Island­czycy wście­kle rywa­li­zo­wali o swoje. Ubez­pie­czy­ciele zblo­ko­wali dzia­ła­nia zasy­pani lawiną wnio­sków i wtedy mia­steczko posta­no­wiło wysłać sygnał SOS do Edyn­burga. Spo­dzie­wali się całej floty heli­kop­te­rów, pomocy huma­ni­tar­nej, inży­nie­rów i cię­ża­ró­wek wypeł­nio­nych darami. Zamiast tego przy­słano Char­liego Lomaxa, mło­dego inży­niera, któ­remu powie­rzono misję osza­co­wa­nia strat, zak­tu­ali­zo­wa­nia kilku map i pomia­rów wysepki oraz spo­rzą­dze­nie raportu. I można powie­dzieć, że nie wzbu­dził on aplauzu w chwili przy­by­cia. Ludzie przy­jęli ten fakt nie­mal jak obrazę. Char­lie Lomax był ucie­le­śnie­niem pogardy, jaką sto­lica oka­zy­wała dale­kim wyspom na pół­nocy. Wszy­scy myśleli, że chowa asa w ręka­wie. Nazy­wali go „chło­pa­kiem z Edyn­burga”. Inży­nie­rem „cro­is­san­tem”. Tajem­ni­czym Char­liem Loma­xem.

Kiedy pierw­szego wie­czoru Car­men spo­tkała go odpo­czy­wa­ją­cego na prze­szklo­nej weran­dzie hotelu, poczuła pewne zacie­ka­wie­nie. Zde­cy­do­wała się podejść i go zacze­pić, może te tak ładne usta coś jej powie­dzą. Wów­czas Char­lie Lomax obu­dził się z roman­tycz­nego snu, w któ­rym był pogrą­żony, i popa­trzył na nią ze słod­kim uśmie­chem. A Car­men odkryła, że oprócz ład­nych oczu i nosa, który chcia­łoby się schru­pać, chło­pak był rów­nież zabawny. Roz­śmie­szył ją… I to jej wystar­czyło.

Tego pierw­szego wie­czoru opo­wia­dali tro­chę o sobie. Lomax zapy­tał, co robi kobieta z Madrytu zagu­biona na St Kil­dzie? Wybrała wer­sję skró­coną swo­jej histo­rii, tę, któ­rej uży­wała, żeby nikogo nie prze­ra­zić. Poin­for­mo­wała, że stra­ciła pracę w Hisz­pa­nii i poje­chała do Lon­dynu zaro­bić na utrzy­ma­nie. I tam poprzez stronę inter­ne­tową Work Away zna­la­zła ogło­sze­nie Ame­lii Doyle szu­ka­ją­cej „pomocy hote­lo­wej na szkoc­kiej wyspie”.

Char­lie zado­wo­lił się tą wer­sją, choć było jasne, że to nie wszystko.

Trzy­dzie­ści sześć lat, ładna, inte­li­gentna i z obrączką na palcu.

Gdzie jest jej rodzina?

Ale oczy­wi­ście minęło sporo czasu, zanim o tym opo­wie­działa.

DAVE

Stary skoń­czył opo­wia­dać, zbu­dzi­łem się. Z krzy­kiem prze­ra­że­nia, wąt­pię jed­nak, by kto­kol­wiek go usły­szał. Na­dal byli­śmy w samo­lo­cie, który pod­ska­ki­wał w tur­bu­len­cjach jak dziki koń. Prze­klęta puszka coca-coli dalej tur­lała się od ściany do ściany, ude­rza­jąc o wszystko, ale nikomu nie chciało się wstać i jej pod­nieść. Byli­śmy tam, żywi, jesz­cze w powie­trzu. Przez chwilę ode­tchną­łem z ulgą.

Rozej­rza­łem się na boki. Pavel, spo­kojny, wbił wzrok w jakiś punkt, może myślał o żonie i dziecku, któ­rego spo­dzie­wali się w kwiet­niu. Nieco dalej Dan żuł gumę, słu­cha­jąc muzyki z iPoda. Nie wyda­wało się, żeby kto­kol­wiek usły­szał mój krzyk, cho­ciaż byłem cał­ko­wi­cie pewien, że krzy­cza­łem.

Prze­łkną­łem ślinę i spró­bo­wa­łem uspo­koić nerwy. Serce waliło mi z całej siły, a koszulka była nasiąk­nięta potem.

Spoj­rza­łem jesz­cze raz na Pavela. Chło­pie… Wła­śnie śnił mi się naj­bar­dziej nie­sa­mo­wity w moim życiu kosz­mar – powie­dzia­łem do niego w myślach. – Zoba­czy­łem we śnie ojca. Myśla­łem, że zapo­mnia­łem jego twa­rzy, ale był, w całej oka­za­ło­ści. Stary pijak, nawet pach­niał tą prze­klętą whi­sky. I wiesz co? Powie­dział mi, że wszy­scy zgi­niemy w tym samo­lo­cie. Dobra, nie tyle powie­dział, ile poka­zał to w swo­ich oczach. I ty byłeś roz­łu­pany na dwoje, chło­pie, przy szyi. Jak się cie­szę, że się obu­dzi­łem!

Bo to wszystko był tylko sen, co nie? Choć chyba naj­bar­dziej reali­styczny, jaki do tej pory mia­łem. („Uwa­żaj na swoją szyję, żoł­nie­rzu. Szyja to pod­stawa”). Nie chcia­łem wszyst­kich dener­wo­wać, dla­tego posta­no­wi­łem nic nie mówić i pocze­kać, aż serce prze­sta­nie walić mi w pier­siach. Spró­bo­wa­łem wró­cić myślami do pięk­nej Chloe Ste­wart, ale nie zdo­ła­łem jej znowu przy­wo­łać. Ogród Pavela opu­sto­szał przez tę nagłą burzę, a poza tym bałem się, że znowu spo­tkam gdzieś Sta­rego. Otwo­rzy­łem oczy. Nie, do cho­lery, mia­łem zaje­bi­sty atak paniki.

– Idź ostroż­nie, sier­żan­cie! – krzyk­nął Pavel, widząc, jak odpi­nam pas i wstaję. – To jest pie­przony rol­ler coaster.

– Nie nasi­kaj sobie w twarz, sze­fie – dodał Dan.

Odpo­wie­dzia­łem im powszech­nie zro­zu­mia­łym gestem „zamknij­cie dziób”, a potem, cały czas trzy­ma­jąc się ściany, posze­dłem na przód ładowni.

Łazienki w samo­lo­tach odprę­żają, ludzie, któ­rzy boją się latać, o tym wie­dzą. Tak jakby łazienka ze swoją muszlą klo­ze­tową, umy­walką i papie­rem toa­le­to­wym nie mogła ni­gdy się roz­bić. Łyk­ną­łem wody, ulży­łem pęche­rzowi i umy­łem ręce. Potem zmo­czy­łem twarz. W lustrze zoba­czy­łem zmę­czone odbi­cie, na ogo­lo­nej o 3.30 nad ranem bro­dzie poja­wił się zarost. Deli­katne cie­nie pod oczami, prze­krwione gałki. Żyla­sty skur­wy­syn, który raczej nie wygląda na groź­nego.

Ej! Ogar­nij się, chło­pie! – powie­dzia­łem do tej twa­rzy. – Dole­cimy, wylą­du­jemy, wyła­du­jemy i pój­dziemy do pierw­szego napo­tka­nego baru. Nie zamie­rzam kłaść się do łóżka, zanim nie uczczę faktu, że wysze­dłem żywy z tego kurew­skiego samo­lotu. A na kola­cję chcę ham­bur­gera Black Angus z serem i cebulą.

Wró­ci­łem do ładowni dokład­nie wtedy, gdy zaczę­li­śmy pod­ska­ki­wać na dobre. Wyglą­dało to tak, jak­by­śmy puścili samo­lot po rol­kach trans­por­to­wych. Nagle zoba­czy­łem toczącą się w moją stronę tę cho­lerną puszkę coca-coli, pochy­li­łem się, żeby ją zła­pać. Samo­lot prze­chy­lił się i ucie­kła mi bokiem. Usi­ło­wa­łem nie upaść na tyłek, a wtedy usły­sza­łem jakieś zamie­sza­nie w kabi­nie. Kapi­tan wdał się w bójkę albo na coś narze­kał, ale nie­zbyt dobrze zro­zu­mia­łem na co. Radio­ope­ra­tor usi­ło­wał kogoś przy­wo­łać, odpo­wia­dały mu jed­nak tylko szumy. Odbiór. Jest tam kto? Odbiór. Nic.

Pomy­śla­łem, że to nie naj­lep­szy moment, aby wybrać się na spa­cer, dla­tego pozo­sta­łem tam, gdzie byłem, przy­kle­jony do scho­dów. Stam­tąd obser­wo­wa­łem bok bak­burty. Drugi nauko­wiec, ten, który wyglą­dał mniej nor­dycko, bar­dziej zwy­czaj­nie, jakby był księ­go­wym w nie­wiel­kiej dziel­ni­co­wej fir­mie deve­lo­per­skiej (przy­po­mi­nał mi Geo­rge’a Costanza z _Sein­feld_) sprze­czał się z face­tem w gar­ni­tu­rze, Bau­ma­nem. Blady jak ściana, ude­rzał ner­wowo w kla­wia­turę swo­jego lap­topa i patrzył na Skrzy­nię. Potem znowu coś pisał i znowu patrzył. A na Skrzyni z jed­nego z jej ekra­nów, peł­nego żaró­we­czek i paneli, bły­skały kolo­rowe świa­tła i wszystko to jakby chciało coś powie­dzieć. Pulchny czło­wie­czek w dru­cia­nych oku­lar­kach robił awan­turę temu sie­dzą­cemu obok niego wężowi w kra­wa­cie.

„Dave, synu mój, uwa­żaj na szyję. To będzie bar­dzo twardy upa­dek. Gwał­towne ude­rze­nie. Może nie powi­nie­neś mieć na sobie pasa”.

Aker­man (sądzę, że tak się nazy­wał) wska­zy­wał na ekran gestem zde­ner­wo­wa­nia, nie­mal paniki, a gar­niak patrzył nie­wzru­szony. Jedna z tych scen, które codzien­nie zda­rzają się na świe­cie mię­dzy sze­fem a pod­wład­nym. Tech­ni­kiem, który wie, że wszystko idzie źle, że wszystko cuch­nie praw­dzi­wym gów­nem, i sze­fem w kra­wa­cie, któ­rego obcho­dzi tylko tyle, żeby doić dalej, dopóki krowa nie zdech­nie, i wów­czas być pierw­szym, który opu­ści pokład. Ale to nie była firemka, w któ­rej gra­li­by­śmy o tysiące czy miliony euro. Tylko samo­lot na wyso­ko­ści jede­na­stu tysięcy stóp, gdzie nie było miej­sca na błędy. Nie podo­bała mi się barwa, jaką zaczęła przy­bie­rać ta scena, dla­tego wysze­dłem z kory­ta­rza łazienki i zbli­ży­łem się do nich.

Samo­lot na­dal pod­ska­ki­wał, chwy­ci­łem się boku Skrzyni. Stal była tak lodo­wata, że bolały palce. To zapewne powód chłodu, od któ­rego, mimo stale włą­czo­nych nawie­wów cie­płego powie­trza w Glob­ma­ste­rze od startu w Jan Mayen, wszyst­kim nam poczer­wie­niały nosy.

Prze­su­wa­łem się naprzód ostroż­nie, nie odry­wa­jąc ple­ców od reefera, a kiedy dotar­łem do obu męż­czyzn, tem­pe­ra­tura kłótni pod­nio­sła się o kilka kolej­nych stopni. Aker­man dosłow­nie krzy­czał, ale nie dla­tego, żeby swoim małym gło­si­kiem prze­krzy­czeć hałas, tylko zwy­czaj­nie był zde­ner­wo­wany. Histe­ryczny. Twarz mu poczer­wie­niała, a oku­larki zsu­nęły się na czu­bek nosa. Sądzi­łem, że cho­dzi o atak paniki czy coś podob­nego. Dał­bym mu kilka razy w twarz i tabletkę nasenną. I może wymie­rzył­bym jesz­cze jeden poli­czek za to, że wyko­nuję pracę pie­przo­nej ste­war­dessy.

– Ostrze­ga­li­śmy! – powie­dział do „zjawy” w gar­ni­tu­rze. – Mówi­li­śmy wam, że praw­dzi­wym sza­leń­stwem jest to stam­tąd zabie­rać! Musimy wra­cać.

– Zamknij się, Aker­man! – odpo­wie­dział Bau­man. – Tra­cisz kon­trolę. Wszyst­kie odczyty są nor­malne.

– Nie są… Tem­pe­ra­tura… Mówi­li­śmy to. Wyja­śnia­li­śmy, że…

Kolejne szarp­nię­cie. Żeby nie upaść, musia­łem zła­pać się jed­nego z wiel­kich pły­wa­ków przy­cze­pio­nych do boków Skrzyni. Uwa­ża­łem, by nie dotknąć czer­wo­nej rączki uru­cha­mia­ją­cej auto­ma­tyczne pom­po­wa­nie. Byłby to wielki błąd i w kon­se­kwen­cji sporo poła­ma­nych nosów.

– Co tu się, do cho­lery, dzieje? – rzu­ci­łem dość roze­źlony.

Pyta­nie ich zasko­czyło. Facet w gar­ni­tu­rze i przy­dy­mio­nych oku­la­rach spoj­rzał na mnie z pogardą. Otwo­rzył brzyd­kie usta i powie­dział:

– Nic, żoł­nie­rzu, siądź­cie!

Roz­kaz ze strony tego cywila mnie nieco wku­rzył.

– Zro­bię to, jak tylko wyja­śnimy sprawę – odpo­wie­dzia­łem i zwró­ci­łem się do Aker­mana: – Czy coś się dzieje? Wszystko w porządku?

Nauko­wiec spra­wiał wra­że­nie, jakby dostrzegł we mnie szansę na prze­ka­za­nie swo­ich skarg.

– Dzieje się coś… – zaczął mówić i popa­trzył na Bau­mana, który posłał mu zabój­cze spoj­rze­nie. – Ist­nieje pro­blem sta­bil­no­ści. – Prze­łknął ślinę. – Musimy jak naj­szyb­ciej wra­cać. To…

Bau­man mu prze­rwał.

– Zde­ner­wo­wał się, to wszystko. – Uśmiech­nął się, pokle­pu­jąc kil­ka­krot­nie Aker­mana po ramie­niu. – Te prze­klęte tur­bu­len­cje nad­szarp­nęły naszą cier­pli­wość, co, dok­to­rze? Dotrzemy do punktu dostawy i…

Mia­łem zamiar mu odpo­wie­dzieć, że nie przyj­muję od niego roz­ka­zów, a następ­nie spy­tać tego typa o mysiej twa­rzy, co, do dia­bła, się dzieje (w czte­rech sło­wach), ale wów­czas poczu­łem, że spod stóp znik­nęła mi pod­łoga. Dosłow­nie przez dwie sekundy szy­bo­wa­łem w powie­trzu. Wycią­gną­łem rękę, żeby zna­leźć coś, czego mógł­bym się chwy­cić, ale bez­sku­tecz­nie. Upa­dłem na bok, ude­rza­jąc ramie­niem o kra­wędź kon­te­nera, któ­rego wnę­trze wydało meta­liczny pogłos. Potem obją­łem jego naroż­nik, by nie spaść na tyłek, ale zdo­ła­łem utrzy­mać się tylko przez kilka sekund. Nagle poczu­łem, że całe moje ciało mi ciąży. Szybko zorien­to­wa­łem się, że to coś wię­cej niż zwy­kła tur­bu­len­cja. Moje nogi unio­sły się w powie­trzu i wal­nęły w żołą­dek gar­niaka. Jeden z butów ude­rzył go w szyję.

– Co…?

Nawet nie mie­li­śmy czasu dokoń­czyć wza­jem­nych prze­kleństw. Nagle zabrzmiał wwier­ca­jący się w uszy alarm.

– Uwaga, uwaga, uwaga! – Głos kapi­tana góro­wał nad hała­sem. – _Brace_! _Brace_! Pozy­cja embrio­nalna!

Spró­bo­wa­łem jesz­cze wstać, kiedy bez uprze­dze­nia poga­sły świa­tła w obszer­nej ładowni, pogrą­ża­jąc nas wszyst­kich w ciem­no­ściach.

– Co się dzieje?! – ktoś krzyk­nął, ale nie usły­sze­li­śmy ponow­nie głosu kapi­tana. Tylko hałas nagle przy­spie­sza­ją­cych sil­ni­ków.

Usi­ło­wa­łem się cze­goś chwy­cić, żeby prze­stać się odbi­jać, ale samo­lot znów mocno się prze­chy­lił i gwał­tow­nie skrę­cił na ster­burtę. Dosłow­nie wystrze­liło mnie do góry i ude­rzy­łem w coś, coś bar­dzo twar­dego, co rąb­nęło mnie w czoło żela­znym kop­nia­kiem. Upa­dłem na bok na jedną z szyn na pod­ło­dze, na któ­rych stała Skrzy­nia i nie mogłem wydać z sie­bie choćby krzyku, przy­tkało mnie.

Co się wów­czas stało? To pyta­nie za milion i nie sądzę, żeby kto­kol­wiek kie­dy­kol­wiek zdo­łał na nie odpo­wie­dzieć. Zaczą­łem tra­cić świa­do­mość, ale przy­siągł­bym, że sły­sza­łem, jak zga­sły sil­niki. Dźwięk dwóch nie­śmier­tel­nych i nie­zwy­cię­żo­nych sil­ni­ków, zatrzy­mu­ją­cych się pośrodku nieba. Koniec hałasu. Tego hałasu, który ozna­czał życie na wyso­ko­ści jede­na­stu tysięcy stóp. A potem szept powie­trza ocie­ra­ją­cego się o meta­lową sko­rupę.

Wtedy w mroku wybu­chła kom­pletna panika.

Ale ja już byłem bar­dzo daleko, jak w słod­kim śnie. Z Chloe?

„Ej, Dave, pamię­taj: sprawa jest w two­ich rękach”.Car­men

Apar­ta­ment Ame­lii Doyle to duże stu­dio skła­da­jące się z sypialni z łazienką i wiel­kiego salonu, gdzie poza biblio­teczką i tele­wi­zo­rem stało biurko, z któ­rego zarzą­dzała wszyst­kimi papie­rami hotelu Kir­kwall i na któ­rym w rogu zain­sta­lo­wano radio­sta­cję na fale śred­nie. Ame­lia zazwy­czaj uży­wała jej do roz­mów z Thurso i do gawę­dze­nia z przy­ja­ciół­kami z archi­pe­lagu. Antena ster­cząca na dachu hotelu nie miała wpraw­dzie dwu­dzie­stu metrów, jak ta w por­cie, za to była jedną z naj­moc­niej­szych na wyspie.

– Sygnał był tak zły, że prze­szu­ki­wa­łam inne czę­sto­tli­wo­ści i wtedy to usły­sza­łam…

Ame­lia odłą­czyła słu­chawki, by dźwięk dobie­gał z nie­wiel­kiego gło­śnika. Nie­wy­raźne bucze­nia i zwy­kłe szumy.

Wszy­scy troje nasłu­chi­wali w mil­cze­niu, cze­ka­jąc na „to”, na co natknęła się pani Doyle.

– Nic nie sły­szę. – Char­lie ode­zwał się po chwili. – A wy?

– Nic – stwier­dziła Car­men.

– Niech mnie dia­bli porwą – burk­nęła Ame­lia.

Podała Car­men laskę i zła­pała za opar­cie krze­sła, żeby pomóc sobie przy sia­da­niu. Następ­nie poru­szyła wskaź­ni­kiem czę­sto­tli­wo­ści, zabrzmiał zwy­czajny dźwięk fal elek­tro­ma­gne­tycz­nych wzno­szą­cych się i opa­da­ją­cych.

– Tutaj hotel Kir­kwall. Mówię do jed­nostki, która wzy­wała pomocy przed minutą. Jeste­ście tam? Odbiór.

– Co? – zapy­tał Char­lie.

– Jakiś typ pro­sił o pomoc. Przed prze­klętą minutą, nawet zamie­ni­łam z nim zda­nie.

– Co dokład­nie powie­dział? – drą­żył Char­lie.

– Tak naprawdę nie sły­sza­łam go za dobrze. Były zakłó­ce­nia i nie­wy­raźny sygnał. Ale to był ktoś mówiący po angiel­sku, sądzę, że Jan­kes. Powie­dział coś jakby: „Wzy­wam pomocy. Powta­rzam. Wzy­wam pomocy”. I mu odpo­wie­dzia­łam. Poin­for­mo­wa­łam, że mówię do niego z wyspy St Kilda.

– I cię usły­szał?

– Tak. Jestem pewna. Powie­dział: „St Kilda, odbie­ram cię”. Do dia­bła, musi być gdzieś w oko­licy.

Ame­lia znowu poru­szyła wskaź­ni­kiem.

– Tutaj hotel Kir­kwall z wyspy St Kilda. Halo? Czy mnie sły­szysz? Odbiór.

Ale sły­chać było tylko trza­ski. Szum i jesz­cze wię­cej szumu.

– Myślisz, że to może być łódź? Gigha?

– Cho­lera, nie wiem, ale ten typ mówił z akcen­tem. Żaden z kapi­ta­nów Gighi nie ma takiego akcentu.

– To może rybak?

Ame­lia zasta­na­wiała się przez kilka sekund. Tak, to było moż­liwe…

Jakiś rybak z wybrzeża, znacz­nie odda­lony od swo­jej oko­licy. Potem wyjęła zafo­lio­wany papier, który trzy­mała za radio­sta­cją. Była tam lista czę­sto­tli­wo­ści. Poszu­kała jed­nej pal­cem i naci­snęła guzik połą­cze­nia.

– Thurso? – powie­działa. – Jeste­ście tam chłopcy? Odbiór.

Ktoś odpo­wie­dział:

– Ratow­nic­two mor­skie w Thurso. Ame­lia Doyle? Odbiór.

– We wła­snej oso­bie. Jak się masz Gary? Posłu­chaj, wydaje mi się, że wyła­pa­łam wezwa­nie o pomoc mię­dzy czę­sto­tli­wo­ściami sto czter­dzie­ści cztery i sto czter­dzie­ści sześć kHz. Głos prze­ry­wał, ale wyraź­nie wzy­wał pomocy. Czy to mógł być jakiś rybak? Mam wra­że­nie, że typ mówił z jan­ke­skim akcen­tem. Odbiór.

– Przy­ją­łem – odpo­wie­dział głos po dru­giej stro­nie. – Jan­kes? Okej. Spraw­dzimy całą flotę w oko­licy, choć nikt nie powi­nien był pozo­stać na morzu. Dziś o pią­tej dali­śmy żółte ostrze­że­nie o sztor­mie. I nic nie przy­szło na kanał ratun­kowy.

– Może cho­dzi o jakąś łódź spor­tową – zasu­ge­ro­wał Char­lie.

– Okej. Może cho­dzi o jakąś łódź spor­tową – powtó­rzyła Ame­lia. – Nie rozu­miem też, co robili na tej czę­sto­tli­wo­ści i… cóż… Tak naprawdę sły­sza­łam tylko ury­wane frag­menty zda­nia. Ale jestem nie­mal pewna, że było to wezwa­nie o pomoc.

– Okej, Doyle. Bar­dzo dzię­kuję. Wydamy ostrze­że­nie, żeby byli czujni.

Ame­lia zakoń­czyła roz­mowę z Thurso i popa­trzyła na Car­men i Char­liego, na jej twa­rzy malo­wało się zakło­po­ta­nie.

– Przy­się­gam – powie­działa. – Tam na zewnątrz jest ktoś, kto ma pro­blemy.

DAVE

– Ej! – krzyk­ną­łem, a mój głos brzmiał nie­równo. – Halo! Sły­szysz mnie?!

Głowa typa wysta­wała z wody. Z pozy­cji, jaką przy­jął, wywnio­sko­wa­łem, że dolny róg kon­te­nera przy­gwoź­dził go do ściany samo­lotu. Praw­do­po­dob­nie miał poła­maną klatkę pier­siową, ale jesz­cze żył, a kiedy oświe­tli­łem go latarką, zare­ago­wał i pró­bo­wał powie­dzieć coś, czego nie zro­zu­mia­łem.

– Zni…

– Cze­kaj. Cze­kaj. Spo­koj­nie – rzu­ci­łem. Zbli­ży­łem się do niego i pró­bo­wa­łem usta­lić, czy zdo­łam go stam­tąd wydo­stać. Tak jak myśla­łem, był uwię­ziony mię­dzy reefe­rem a ścianą. Jedy­nym spo­so­bem, by go uwol­nić, było uru­cho­mie­nie pompy pły­wa­ków, co odsu­nę­łoby Skrzy­nię. – Słu­chaj, sły­szysz mnie? Uru­cho­mię pły­waki. Możesz ruszać rękami? – Wsa­dzi­łem dłoń pod wodę i unio­słem mu łokieć. – Połóż dło­nie na twa­rzy, zrób jamkę na nosie i ustach.

Ale męż­czy­zna nie poru­szył rękami. Zaprze­czył tylko ruchem głowy.

– Zni…szcz…ją – powie­dział, wydo­by­wa­jąc głos z jakie­goś miej­sca, w któ­rym nie pozo­stało zbyt wiele siły ani nadziei.

– Co pan powie­dział?

– Skrzy­nia – odrzekł. – Nie pozwól, żeby… się stąd wydo­stała.

Woda docho­dziła mu już do pod­bródka. Ten czło­wiek miał umrzeć w ciągu nie­spełna minuty, a topi­li­śmy się coraz szyb­ciej. To ozna­czało rów­nież, że i mnie pozo­stało bar­dzo mało czasu. Minuta, co naj­wy­żej dwie.

– Nie mogę jej teraz znisz­czyć – powie­dzia­łem. – To nasz ratu­nek.

Męż­czy­zna spoj­rzał na mnie wzro­kiem, który do tej pory pamię­tam, oczy pra­wie wycho­dziły mu z orbit. Woda dotarła do jego ust, ale miał jesz­cze czas, by nale­gać:

– Czer­wony panel… Hasło…

Przy­pa­try­wa­łem się tym oczom baranka, prze­stra­szo­nego nie­uchron­no­ścią wła­snej śmierci. Potem popa­trzy­łem na ste­row­nik. Czer­wony przy­śru­bo­wany panel. Wewnątrz była kla­wia­tura, nauczy­łem się na pamięć sekwen­cji szes­na­stu liter i cyfr. I mia­łem roz­kaz, żeby…

Aker­man zła­pał mnie nagle za rękę.

– Niech pan to zrobi… To pana obo­wią­zek…

Powie­dziaw­szy to, zamknął usta i zaczął oddy­chać przez nos, patrząc na mnie sze­roko otwar­tymi oczami. Drża­łem z zimna.

To twoje roz­kazy, Dupree, te roz­kazy, o któ­rych zawsze myśla­łeś, że nie będziesz musiał ich wyko­nać. Odkręć panel, wystu­kaj szes­na­ście cyfr i liter, żeby to wyle­ciało w powie­trze. To powi­nie­neś zro­bić. I umrzeć tutaj?

– Muszę pana ura­to­wać, i sie­bie, panie Aker­man. Poroz­ma­wiamy o tym wszyst­kim tam na górze.

Nie zasta­na­wia­łem się. Aker­man już był pod wodą, mogłem usły­szeć, jak poka­słuje, wydy­cha­jąc tlen i wypeł­nia­jąc płuca śmier­cią. Szybko zła­pa­łem zawleczkę z czer­wo­nego pla­stiku i mocno za nią pocią­gną­łem. Pojem­nik ze skro­plo­nym gazem uru­cho­mił tur­binę i cylin­dryczne pły­waki bły­ska­wicz­nie się roz­sze­rzały. Jeden z nich zasło­nił Aker­mana i odsu­wał Skrzy­nię od ściany. Pró­bo­wa­łem zna­leźć jego ręce pod wodą, żeby go stam­tąd wycią­gnąć, ale nagle ogon samo­lotu uniósł się gwał­tow­nie. Połowa C-17 wypeł­niła się wodą i popy­chała tę drugą ku głę­bi­nom. Upa­dłem twa­rzą na ścianę reefera, który teraz poru­szał się w wodzie, przyj­mu­jąc nową pozy­cję. Chwy­ci­łem jego róg i szu­ka­łem Aker­mana, ale znik­nął.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki