-
W empik go
Wytrwaj do końca - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
29 stycznia 2019
Ebook
36,00 zł
Audiobook
29,00 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Wytrwaj do końca - ebook
W moim przypadku wszystko zaczęło się w małym cichutkim miejscu, o którym nikt nie wiedział. W Skierniewicach, w niepozornej salce, w której nikt nie chciał się z nami, wówczas nastolatkami, modlić. Czas pokazał, co było wartościowe, czas pokazał, za Kim warto było pójść. To, co odczuwałem wówczas jako porażkę, okazało się zwycięstwem. Nauczyłem się, że wytrwałość rzeczywiście jest potrzebna w modlitwie. Dzisiaj ludzie na mnie patrzą, czy to w realu, czy oglądając na przykład filmy na Youtubie, i myślą, że ten Zieliński to ma taką lajtową wiarę. Tu cudzik, tam cudzik... Takim ludziom odpowiadam zwykle: „Zapraszam do mojego życia. Zapraszam Cię w moją przeszłość, kiedy nikt mnie nie widział”. Bo to się tylko tak wydaje z zewnątrz. Pamiętajcie: Z każdego trudu, z każdego cierpienia i z każdej porażki Bóg wyprowadzi chwałę dla Swojego Imienia i dobro dla Ciebie. Dzisiaj zbierasz owoce bitew, które stoczyłeś dawno temu. Zaś jeśli obecnie toczysz jakąś walkę, to wiedz, że przyszłość niesie Ci wielkie niespodzianki! Tylko wytrwaj do końca! [Fragmenty książki]
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-65927-43-9 |
| Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Pamiętam, jak jechałem do siedziby RTCK do Nowego Sącza na konferencję, na bazie której powstała ta książka. To była długa i męcząca podróż (generalnie sporo podróżuję, bo czuję się wezwany do wielu miejsc, ale mój organizm nie zawsze staje na wysokości zadania). Pięć godzin w samochodzie, w dodatku kończyłem jeszcze konferencję. Dlaczego to wspominam? Mamy mówić o wytrwałości, a ja jednej rzeczy nauczyłem się w życiu: Największe cuda, jakie widziałem w mojej posłudze, działy się wtedy, kiedy czułem się słaby, wyczerpany i zmęczony – dokładnie tak, jak podczas tamtej podróży.
Co do moich słabości... W Bogu niezwykłe jest to, że On potrafi wziąć kogoś z całą listą jego słabych stron i nie tylko posłużyć się nim mimo wszystko, ale przemienić jego słabości w mocne strony!
Przyznam szczerze, że w szkole zwykle nie czytałem lektur (moja mama, nauczycielka, pewnie cierpi teraz, gdy to czyta). Miałem treningi, czas zapełniony po brzegi, a gdy chciałem zabrać się za czytanie... budziłem się nad ranem z twarzą wgniecioną w okładkę. Ze wstydem przyznaję: kończyło się na streszczeniach. Pamiętam, raz obiecałem sobie, że zrobię to rzetelnie. Siedziałem do późnych godzin nocnych, by przeczytać książkę od dechy do dechy, pełen dumy poszedłem do szkoły i... z kartkówki dostałem dwójkę! Myślałem, że to jakiś żart! Przeczytałem więc streszczenie i poprawiłem pracę na trójkę. Ten moment – co również ze wstydem przyznaję – spotęgował moje wątpliwości w sens czytania lektur. Ale przecież nie o tym miałem pisać... Gdy zdawałem na maturę, zdecydowałem, że będę pisał rozszerzenie z języka polskiego. Moja mama nauczycielka parsknęła śmiechem, gdy wtajemniczyłem ją w mój plan. A ja – mimo to – podszedłem do matury i... zdałem rozszerzenie na siedemdziesiąt osiem procent! Uzyskałem jeden z najlepszych wyników w klasie! Nigdy nie czułem się silny w tym przedmiocie, a tu taki numer! Dlaczego to wszystko wspominam? Bo każda książka, którą wydaję, jest dla mnie cudem. Gdybym moim polonistkom powiedział, że napisałem jakąkolwiek książkę, pewnie otworzyłyby oczy ze zdumienia.
Bóg potrafi przemienić słabości w mocne strony.
Moja pierwsza książka nosiła tytuł Rozpal wiarę, będą działy się cuda, a powstała wskutek jednego wielkiego poruszenia. Kilka osób przychodziło do mnie i mówiło, wiesz, Marcin, byłoby dobrze, gdybyś napisał książkę. No co ty w ogóle do mnie mówisz? Co ja mógłbym napisać nowego, czego ktoś inny już nie napisał? Ale kiedy usłyszałem to samo od wielu osób, pomyślałem sobie, Boże, jeżeli naprawdę chcesz, żebym napisał książkę, to potrzebuję jeszcze jednego potwierdzenia. I stało się. Jadłem kiedyś obiad z pewną misjonarką. Skończyliśmy posiłek, kelner przyniósł rachunek i gdy już mieliśmy wstawać, ona spojrzała na mnie i mówi: „Marcin, wiesz co, Pan Bóg mi mówi, że masz napisać książkę”. No i nie miałem wyjścia. Więcej znaków już nie potrzebowałem... Później ktoś opowiedział mi ciekawą anegdotę. W jednym z seminariów pewien profesor wykładający Nowy Testament otrzymał od kogoś moją książkę. „Co to za książka? – zapytał. – Skoro napisał ją jakiś młody, świecki chłopak, to chyba nie jest szczególnie interesująca”. Przyniósł ją na drugi wykład z komentarzem, że jest naprawdę ciekawa. Na trzecim wykładzie ogłosił, że wpisuje ją na listę lektur obowiązkowych do egzaminu...
Potem pojawiła się druga, a żeby było śmieszniej, obie rozeszły się w potężnym nakładzie. Bóg ma niezłe poczucie humoru.
Opowiadam to wszystko w jednym celu. Chciałbym mianowicie, żebyście dzisiaj w podobny sposób spojrzeli na swoje życie modlitewne. Kiedy czujemy się słabi, wtedy jesteśmy mocni. Dlaczego? Ponieważ dopiero wtedy ufamy Bogu do końca, a nie pokładamy ufności w sobie. W tej książce będziemy mówić o tym, jak z Bogiem współpracować. Będziemy mówić o wytrwałości. I wierzcie mi – nie jest to wcale ani prosta, ani przyjemna sprawa.
Największe cuda, jakie widziałem, działy się wtedy, kiedy czułem się słaby, wyczerpany i zmęczony.
Wszyscy lubimy mieć wszystko natychmiast, prawda? Ja też lubię widzieć efekty swojej pracy czy swojej posługi od razu. Ale życie weryfikuje nasze plany i oczekiwania. Bywa tak, że nie widzimy natychmiast efektów modlitwy. Ba... bywa i tak, że w ogóle nie możemy się ich doczekać. Jakby Pan Bóg przestał nas słuchać. Ale to nie tak. On z pewnością głuchy nie jest! Tylko nam ciężko jest czasem zrozumieć reguły rządzące rzeczywistością duchową.
Bardzo wiele osób się zniechęca. Modlą się, modlą się, modlą się i... nic. Znacie to? Ja znam. A jednak okazuje się, że oczekiwanie na odpowiedź Pana Boga często jest zbawienne dla nas. Gdyby nie ten czas, owoce modlitwy być może nie byłyby dla nas tak dobre, jak wówczas, gdy na nie w bólu i niecierpliwości „doczekujemy”. Ja wiem, że nie lubimy czasu stagnacji, okresu przejściowego. Ale ten właśnie czas może się okazać dla nas kluczowy.
Któż z nas nie chciałby mieć owocnego życia modlitewnego!
Jeśli mamy mówić o dobrej modlitwie, musimy wiedzieć, że są dwie kluczowe kwestie w tym temacie: przebaczenie (o którym mówiłem w książce Moc przebaczenia) i właśnie wytrwałość, o której będzie ta książka.
Nie lubimy stagnacji, ale ten właśnie czas może okazać się dla nas kluczowy
Od razu chciałbym zaznaczyć, że nie odpowiem na wszystkie Wasze pytania, ale będę się z Wami dzielił swoimi doświadczeniami – tym wszystkim, czego nauczyłem się podczas ostatnich dziesięciu lat życia z Bogiem.
Moją pasją zawsze był sport. Zawsze też byłem odrobinę szalony i nieco natrętny, natarczywy (a piszę o tym dlatego, bo to ważna rzecz nie tylko w modlitwie, ale i w życiu codziennym, jak się okazuje). Już jako młody chłopak, piętnastolatek, miałem szalone pomysły i snułem wielkie marzenia. Myślałem wówczas, że będę piłkarzem, bo i miałem ku temu pewne predyspozycje. Zastanawiałem się, co zrobić, żeby do tego celu się przybliżyć. Chciałem zrobić coś więcej niż inni, coś poza treningami kilka razy w tygodniu, żeby zyskać przewagę nad kolegami.
I wyobraźcie sobie, jako piętnastolatek znalazłem słynnego fizjologa, jednego z najlepszych wówczas w Polsce, pracującego z reprezentacją Polski i z wieloma klubami z górnej półki. I myślę sobie, fajnie by było, gdyby ten facet rozpisał mi indywidualny trening. Żeby mnie poprowadził. Fajnie by było... Tylko że ja miałem wówczas piętnaście lat, a on był znanym i powszechnie szanowanym profesorem na AWF-ie. Jak to zrobić?
No cóż. Wziąłem telefon, wygooglowałem stronę AWF-u i znalazłem numer wewnętrzny do niego. „Dzień dobry, panie profesorze, tu Marcin Zieliński, gram w piłkę. Wiele o panu czytałem w internecie. Chciałem się zapytać, czy nie mógłby mi pan rozpisać treningu”. Wyobrażacie sobie? Ja, gówniarz z prowincji, zadzwoniłem do wielkiego profesora z zapytaniem, czy rozpisze mi trening. Do faceta, który na co dzień pracuje z reprezentacją Polski!
A on odparł: „No dobra. (Dzisiaj kiedy o tym myślę, sądzę, że on chciał mnie wypróbować, sprawdzić, czy naprawdę mi na tym zależy). Kup sobie sprzęt, żebyś mógł mierzyć tętno, porób sobie testy, a potem zadzwoń do mnie z wynikami i będziemy działać”.
Zadzwoniłem już po tygodniu. Porozmawialiśmy, zacząłem treningi pod jego okiem.
Ta historia nauczyła mnie, że wszystko jest możliwe. Że nawet do TAKIEGO człowieka można się dostać. To wszystko działo się niedługo po moim nawróceniu. Było na tyle mocnym i motywującym doświadczeniem, że wstawałem każdego ranka, od czwartej trzydzieści biegałem, następnie styrany szedłem na ranną Eucharystię na szóstą trzydzieści, a potem pod prysznic i do gimnazjum, ciach – na lekcje. Pamiętam, jak walczyłem ze snem. Doświadczyłem gorliwości, pasji, głodu w sercu, który nie pozwalał mi ustać w miejscu. I Bogu dziękuję za te lata treningów, bo wierzę, że one nauczyły mnie również gorliwości i uporu, który we wzrastaniu duchowym jest tak istotny.
W życiu często bywa tak, że Pan Bóg (w którego może nawet jeszcze nie wierzysz) stawia Cię w miejscach, w których uczysz się pewnych zachowań, przydatnych potem, po nawróceniu, gdy wchodzisz w wolę Bożą dla Twojego życia. Dzięki temu dużo łatwiej jest Ci ją wypełnić, bo jesteś już wytrenowany, predysponowany do rzeczy, które czekają na Ciebie od momentu Twojego narodzenia. Tak właśnie było ze mną.
Wierzę, że ta książka pomoże Ci w lepszym zrozumieniu Bożego planu dla Twojego życia, pozwoli Ci zrozumieć wagę wytrwałości w modlitwie i sprawi, że zwyczajnie (albo i niezwyczajnie) zbliżysz się do Pana Boga.Moje realne życie z Bogiem zaczęło się w dwa tysiące siódmym roku. Co mam na myśli, kiedy mówię „realne”?
My, katolicy w Polsce, jesteśmy dość dobrze wyszkoleni, jeśli chodzi o pobożność w znaczeniu regularnego spełniania praktyk religijnych. Chodzimy o kościoła co niedzielę, czasem się modlimy, bywa, że korzystamy z sakramentów. Być może wielu z Was właśnie tak żyje. Tylko że ta nasza pobożność niestety czasem jest dość daleko od naszego serca. Jesteśmy wyszkoleni do życia w religii, a nikt nam nie pokazał, jak żyć wiarą. Próbujemy naturalnie uczyć tego młodzież na lekcjach katechezy, ale praktyka pokazuje, że nie zawsze to działa. Do czego zmierzam? Otóż każdy chrześcijanin musi mieć taki moment w swoim życiu – moment, dodajmy, zwrotny dla jego duchowego życia – w którym zrozumie, że Bóg jest realny. Nie wiem, czy już tego doświadczyłeś. Czy doświadczyłeś, że On dotyka Twojego serca, że On dotyka Twojego życia, że On JEST. Czy świadomie podjąłeś decyzję, że chcesz za Nim iść.
Jesteśmy wyszkoleni do pobożnego życia. Ale czy naprawdę żyjemy wiarą?
Ja taki moment przeżyłem właśnie w dwa tysiące siódmym roku i chcę Wam powiedzieć, że to była absolutna rewolucja. Zupełna wywrotka, której na dodatek kompletnie się nie spodziewałem. Ba... Nie miałem żadnych oczekiwań w tym temacie.
Wracałem z meczu, gdyż – jak już pisałem we wstępie – trenowałem piłkę nożną, kiedy zadzwoniła moja mama i mówi: wiesz, Marcin, wieczorem będzie czuwanie modlitewne. Może chciałbyś pójść, bo my z tatą idziemy. A ja jej na to: co to w ogóle za pomysł! Raz może byłem gdzieś na jakimś spotkaniu oszołomów modlących się z podniesionymi rękami. (Dzisiaj sam jestem takim oszołomem, ale wtedy w ogóle tego nie rozumiałem. Nie wiedziałem, o co chodzi, patrzyłem, ale nie uczestniczyłem we wspólnej modlitwie).
Na tym czuwaniu był ksiądz, którego kojarzyłem z niedzielnych Eucharystii (uczestniczyłem w nich wówczas, stojąc z tyłu za filarem). Pamiętam, że za każdym razem, kiedy wychodził za ambonę, by przepowiadać Boże Słowo, „świeciły mu się oczy”. Uderzała mnie jego autentyczność, to, że mówił o Bogu, którego można spotkać naprawdę, a nie w przenośni albo przypowieści. Mimo że moje życie nie zmieniało się, ziarno Słowa padało na glebę mojego serca i bez mojej świadomości pracowało we mnie. Tamtego wieczoru zapragnąłem Go słuchać, mimo że nie oczekiwałem żadnych zmian ani przełomów.
Na spotkaniu wspomniany ksiądz powiedział jedno zdanie, które mocno utkwiło mi w pamięci: „Możesz przez całe życie chodzić do kościoła, a nigdy nie doświadczyć spotkania z Bogiem, możesz być tak blisko, a jednak tak daleko”. A potem zaproponował, że jeśli ktoś takiego spotkania nie doświadczył, to niech wyjdzie na środek kościoła, a on o takie spotkanie się pomodli.
Możesz przez całe życie chodzić do kościoła, a nigdy nie doświadczyć spotkania z Bogiem.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
Co do moich słabości... W Bogu niezwykłe jest to, że On potrafi wziąć kogoś z całą listą jego słabych stron i nie tylko posłużyć się nim mimo wszystko, ale przemienić jego słabości w mocne strony!
Przyznam szczerze, że w szkole zwykle nie czytałem lektur (moja mama, nauczycielka, pewnie cierpi teraz, gdy to czyta). Miałem treningi, czas zapełniony po brzegi, a gdy chciałem zabrać się za czytanie... budziłem się nad ranem z twarzą wgniecioną w okładkę. Ze wstydem przyznaję: kończyło się na streszczeniach. Pamiętam, raz obiecałem sobie, że zrobię to rzetelnie. Siedziałem do późnych godzin nocnych, by przeczytać książkę od dechy do dechy, pełen dumy poszedłem do szkoły i... z kartkówki dostałem dwójkę! Myślałem, że to jakiś żart! Przeczytałem więc streszczenie i poprawiłem pracę na trójkę. Ten moment – co również ze wstydem przyznaję – spotęgował moje wątpliwości w sens czytania lektur. Ale przecież nie o tym miałem pisać... Gdy zdawałem na maturę, zdecydowałem, że będę pisał rozszerzenie z języka polskiego. Moja mama nauczycielka parsknęła śmiechem, gdy wtajemniczyłem ją w mój plan. A ja – mimo to – podszedłem do matury i... zdałem rozszerzenie na siedemdziesiąt osiem procent! Uzyskałem jeden z najlepszych wyników w klasie! Nigdy nie czułem się silny w tym przedmiocie, a tu taki numer! Dlaczego to wszystko wspominam? Bo każda książka, którą wydaję, jest dla mnie cudem. Gdybym moim polonistkom powiedział, że napisałem jakąkolwiek książkę, pewnie otworzyłyby oczy ze zdumienia.
Bóg potrafi przemienić słabości w mocne strony.
Moja pierwsza książka nosiła tytuł Rozpal wiarę, będą działy się cuda, a powstała wskutek jednego wielkiego poruszenia. Kilka osób przychodziło do mnie i mówiło, wiesz, Marcin, byłoby dobrze, gdybyś napisał książkę. No co ty w ogóle do mnie mówisz? Co ja mógłbym napisać nowego, czego ktoś inny już nie napisał? Ale kiedy usłyszałem to samo od wielu osób, pomyślałem sobie, Boże, jeżeli naprawdę chcesz, żebym napisał książkę, to potrzebuję jeszcze jednego potwierdzenia. I stało się. Jadłem kiedyś obiad z pewną misjonarką. Skończyliśmy posiłek, kelner przyniósł rachunek i gdy już mieliśmy wstawać, ona spojrzała na mnie i mówi: „Marcin, wiesz co, Pan Bóg mi mówi, że masz napisać książkę”. No i nie miałem wyjścia. Więcej znaków już nie potrzebowałem... Później ktoś opowiedział mi ciekawą anegdotę. W jednym z seminariów pewien profesor wykładający Nowy Testament otrzymał od kogoś moją książkę. „Co to za książka? – zapytał. – Skoro napisał ją jakiś młody, świecki chłopak, to chyba nie jest szczególnie interesująca”. Przyniósł ją na drugi wykład z komentarzem, że jest naprawdę ciekawa. Na trzecim wykładzie ogłosił, że wpisuje ją na listę lektur obowiązkowych do egzaminu...
Potem pojawiła się druga, a żeby było śmieszniej, obie rozeszły się w potężnym nakładzie. Bóg ma niezłe poczucie humoru.
Opowiadam to wszystko w jednym celu. Chciałbym mianowicie, żebyście dzisiaj w podobny sposób spojrzeli na swoje życie modlitewne. Kiedy czujemy się słabi, wtedy jesteśmy mocni. Dlaczego? Ponieważ dopiero wtedy ufamy Bogu do końca, a nie pokładamy ufności w sobie. W tej książce będziemy mówić o tym, jak z Bogiem współpracować. Będziemy mówić o wytrwałości. I wierzcie mi – nie jest to wcale ani prosta, ani przyjemna sprawa.
Największe cuda, jakie widziałem, działy się wtedy, kiedy czułem się słaby, wyczerpany i zmęczony.
Wszyscy lubimy mieć wszystko natychmiast, prawda? Ja też lubię widzieć efekty swojej pracy czy swojej posługi od razu. Ale życie weryfikuje nasze plany i oczekiwania. Bywa tak, że nie widzimy natychmiast efektów modlitwy. Ba... bywa i tak, że w ogóle nie możemy się ich doczekać. Jakby Pan Bóg przestał nas słuchać. Ale to nie tak. On z pewnością głuchy nie jest! Tylko nam ciężko jest czasem zrozumieć reguły rządzące rzeczywistością duchową.
Bardzo wiele osób się zniechęca. Modlą się, modlą się, modlą się i... nic. Znacie to? Ja znam. A jednak okazuje się, że oczekiwanie na odpowiedź Pana Boga często jest zbawienne dla nas. Gdyby nie ten czas, owoce modlitwy być może nie byłyby dla nas tak dobre, jak wówczas, gdy na nie w bólu i niecierpliwości „doczekujemy”. Ja wiem, że nie lubimy czasu stagnacji, okresu przejściowego. Ale ten właśnie czas może się okazać dla nas kluczowy.
Któż z nas nie chciałby mieć owocnego życia modlitewnego!
Jeśli mamy mówić o dobrej modlitwie, musimy wiedzieć, że są dwie kluczowe kwestie w tym temacie: przebaczenie (o którym mówiłem w książce Moc przebaczenia) i właśnie wytrwałość, o której będzie ta książka.
Nie lubimy stagnacji, ale ten właśnie czas może okazać się dla nas kluczowy
Od razu chciałbym zaznaczyć, że nie odpowiem na wszystkie Wasze pytania, ale będę się z Wami dzielił swoimi doświadczeniami – tym wszystkim, czego nauczyłem się podczas ostatnich dziesięciu lat życia z Bogiem.
Moją pasją zawsze był sport. Zawsze też byłem odrobinę szalony i nieco natrętny, natarczywy (a piszę o tym dlatego, bo to ważna rzecz nie tylko w modlitwie, ale i w życiu codziennym, jak się okazuje). Już jako młody chłopak, piętnastolatek, miałem szalone pomysły i snułem wielkie marzenia. Myślałem wówczas, że będę piłkarzem, bo i miałem ku temu pewne predyspozycje. Zastanawiałem się, co zrobić, żeby do tego celu się przybliżyć. Chciałem zrobić coś więcej niż inni, coś poza treningami kilka razy w tygodniu, żeby zyskać przewagę nad kolegami.
I wyobraźcie sobie, jako piętnastolatek znalazłem słynnego fizjologa, jednego z najlepszych wówczas w Polsce, pracującego z reprezentacją Polski i z wieloma klubami z górnej półki. I myślę sobie, fajnie by było, gdyby ten facet rozpisał mi indywidualny trening. Żeby mnie poprowadził. Fajnie by było... Tylko że ja miałem wówczas piętnaście lat, a on był znanym i powszechnie szanowanym profesorem na AWF-ie. Jak to zrobić?
No cóż. Wziąłem telefon, wygooglowałem stronę AWF-u i znalazłem numer wewnętrzny do niego. „Dzień dobry, panie profesorze, tu Marcin Zieliński, gram w piłkę. Wiele o panu czytałem w internecie. Chciałem się zapytać, czy nie mógłby mi pan rozpisać treningu”. Wyobrażacie sobie? Ja, gówniarz z prowincji, zadzwoniłem do wielkiego profesora z zapytaniem, czy rozpisze mi trening. Do faceta, który na co dzień pracuje z reprezentacją Polski!
A on odparł: „No dobra. (Dzisiaj kiedy o tym myślę, sądzę, że on chciał mnie wypróbować, sprawdzić, czy naprawdę mi na tym zależy). Kup sobie sprzęt, żebyś mógł mierzyć tętno, porób sobie testy, a potem zadzwoń do mnie z wynikami i będziemy działać”.
Zadzwoniłem już po tygodniu. Porozmawialiśmy, zacząłem treningi pod jego okiem.
Ta historia nauczyła mnie, że wszystko jest możliwe. Że nawet do TAKIEGO człowieka można się dostać. To wszystko działo się niedługo po moim nawróceniu. Było na tyle mocnym i motywującym doświadczeniem, że wstawałem każdego ranka, od czwartej trzydzieści biegałem, następnie styrany szedłem na ranną Eucharystię na szóstą trzydzieści, a potem pod prysznic i do gimnazjum, ciach – na lekcje. Pamiętam, jak walczyłem ze snem. Doświadczyłem gorliwości, pasji, głodu w sercu, który nie pozwalał mi ustać w miejscu. I Bogu dziękuję za te lata treningów, bo wierzę, że one nauczyły mnie również gorliwości i uporu, który we wzrastaniu duchowym jest tak istotny.
W życiu często bywa tak, że Pan Bóg (w którego może nawet jeszcze nie wierzysz) stawia Cię w miejscach, w których uczysz się pewnych zachowań, przydatnych potem, po nawróceniu, gdy wchodzisz w wolę Bożą dla Twojego życia. Dzięki temu dużo łatwiej jest Ci ją wypełnić, bo jesteś już wytrenowany, predysponowany do rzeczy, które czekają na Ciebie od momentu Twojego narodzenia. Tak właśnie było ze mną.
Wierzę, że ta książka pomoże Ci w lepszym zrozumieniu Bożego planu dla Twojego życia, pozwoli Ci zrozumieć wagę wytrwałości w modlitwie i sprawi, że zwyczajnie (albo i niezwyczajnie) zbliżysz się do Pana Boga.Moje realne życie z Bogiem zaczęło się w dwa tysiące siódmym roku. Co mam na myśli, kiedy mówię „realne”?
My, katolicy w Polsce, jesteśmy dość dobrze wyszkoleni, jeśli chodzi o pobożność w znaczeniu regularnego spełniania praktyk religijnych. Chodzimy o kościoła co niedzielę, czasem się modlimy, bywa, że korzystamy z sakramentów. Być może wielu z Was właśnie tak żyje. Tylko że ta nasza pobożność niestety czasem jest dość daleko od naszego serca. Jesteśmy wyszkoleni do życia w religii, a nikt nam nie pokazał, jak żyć wiarą. Próbujemy naturalnie uczyć tego młodzież na lekcjach katechezy, ale praktyka pokazuje, że nie zawsze to działa. Do czego zmierzam? Otóż każdy chrześcijanin musi mieć taki moment w swoim życiu – moment, dodajmy, zwrotny dla jego duchowego życia – w którym zrozumie, że Bóg jest realny. Nie wiem, czy już tego doświadczyłeś. Czy doświadczyłeś, że On dotyka Twojego serca, że On dotyka Twojego życia, że On JEST. Czy świadomie podjąłeś decyzję, że chcesz za Nim iść.
Jesteśmy wyszkoleni do pobożnego życia. Ale czy naprawdę żyjemy wiarą?
Ja taki moment przeżyłem właśnie w dwa tysiące siódmym roku i chcę Wam powiedzieć, że to była absolutna rewolucja. Zupełna wywrotka, której na dodatek kompletnie się nie spodziewałem. Ba... Nie miałem żadnych oczekiwań w tym temacie.
Wracałem z meczu, gdyż – jak już pisałem we wstępie – trenowałem piłkę nożną, kiedy zadzwoniła moja mama i mówi: wiesz, Marcin, wieczorem będzie czuwanie modlitewne. Może chciałbyś pójść, bo my z tatą idziemy. A ja jej na to: co to w ogóle za pomysł! Raz może byłem gdzieś na jakimś spotkaniu oszołomów modlących się z podniesionymi rękami. (Dzisiaj sam jestem takim oszołomem, ale wtedy w ogóle tego nie rozumiałem. Nie wiedziałem, o co chodzi, patrzyłem, ale nie uczestniczyłem we wspólnej modlitwie).
Na tym czuwaniu był ksiądz, którego kojarzyłem z niedzielnych Eucharystii (uczestniczyłem w nich wówczas, stojąc z tyłu za filarem). Pamiętam, że za każdym razem, kiedy wychodził za ambonę, by przepowiadać Boże Słowo, „świeciły mu się oczy”. Uderzała mnie jego autentyczność, to, że mówił o Bogu, którego można spotkać naprawdę, a nie w przenośni albo przypowieści. Mimo że moje życie nie zmieniało się, ziarno Słowa padało na glebę mojego serca i bez mojej świadomości pracowało we mnie. Tamtego wieczoru zapragnąłem Go słuchać, mimo że nie oczekiwałem żadnych zmian ani przełomów.
Na spotkaniu wspomniany ksiądz powiedział jedno zdanie, które mocno utkwiło mi w pamięci: „Możesz przez całe życie chodzić do kościoła, a nigdy nie doświadczyć spotkania z Bogiem, możesz być tak blisko, a jednak tak daleko”. A potem zaproponował, że jeśli ktoś takiego spotkania nie doświadczył, to niech wyjdzie na środek kościoła, a on o takie spotkanie się pomodli.
Możesz przez całe życie chodzić do kościoła, a nigdy nie doświadczyć spotkania z Bogiem.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
więcej..
