X - ebook

Spis wierszy

Inwokacja

X

Wiersz od Wallace’a Stevensa

Padwa

Płótno

Bizancjum

Bukiet róż

Powieść

Toskania

Refleksje, refleksy

Notatka, styczeń 2000

Medytacja

Farby, zacieki

Szlagiery (autor anonimowy)

Bigger Splash

Rzym

Notatka, luty 2000

Pocztówka z Wenecji

Dwa pejzaże

Piosenka do rzeczy

Ostatni dzień wakacji

Kadr za kadrem

Haecceitas

Nocny seansInwokacja

Siedzimy przy stole:

nasze dłonie, twarze.

Które z nas opowie historię?

Deszcz puka do okna.

Gwiazdy na talerzu.

I Księżyc.

Nasza rozmowa będzie długa

jak sen kolorowej spirali

wśród wysokich topól.

Będziemy zbierać słowa z wiatru,

a w szklanej kuli rozjarzy się Słońce

i morze z żaglami.

Słowa wskażą nam drogę na świat.

Będziemy stali przy oknie

w blasku wszystkich ścieżek.

Lecz to potem. Jeszcze dzielimy się

chlebem i winem, kołysząc historię

zamarłą w bezruchu.

Siedzimy w pokoju, który jest światem.

Światem przekreślonym na krzyż.

Milczymy.

Lecz zaczniemy mówić.

Słowo wskaże nam drogę.

Wiatr wypełni ten pokój.

Gwiazdy spadną na ziemię.

I Księżyc.

W naszych oczach zapali się światło.

Światło oślepi historię.

Historia wypadnie nam z rąk.

Lecz to potem. Na razie siedzimy przy stole.

Uśmiechamy się.

Które z nas opowie historię?

Tworzymy gwiazdę o równych ramionach

w pokoju, który jest światem.X

Taka sytuacja: mężczyzna wstaje i podchodzi do okna.

Tę scenę poprzedza inna: mężczyzna wstaje i wolno podchodzi do okna, które jest teraz

zamknięte (w przeciwieństwie do pokoju okna są otwarte na światło słońca).

Taka więc sytuacja: mężczyzna wolno podnosi się, patrząc na okno.

Nic szczególnego, patrzenie na okno.

Ta scena poprzedza inną: wiatr wywiewa kartki papieru.

Okno jest zdecydowanie zamknięte, choć w następnej scenie białe kartki wirują w powietrzu.

W takiej sytuacji mężczyzna wstaje i podchodzi do okna.

Nie zamyka okna (które nie było otwarte).

Zamyka oczy (które nie były otwarte).

I widzi coś takiego: mężczyzna wstaje i podchodzi do okna.

Wiatr wywiewa kartki papieru.

Nic szczególnego, kartki wirujące wokół głowy mężczyzny (który ma zamknięte oczy).

Mężczyzna wstaje, jakby chciał wzbić się ponad wirujące kartki (jest biało od kartek).

Podchodzi do okna.

Tę scenę poprzedza inna: okna są otwarte na światło słońca.

Tę scenę poprzedza jeszcze inna: nagie światło słońca.

I tę scenę poprzedza inna: mężczyzna zamyka oczy.Wiersz od Wallace’a Stevensa

Wiersz nie powinien być chyba ulotką

ani spowiedzią, ani wyznaniem wiary.

Wiersz powinien mówić językiem ucha,

językiem oka, językiem języka, a nawet językiem

tego szóstego zmysłu, który oddziela nas od prawdy.

Miejscem wiersza jest

wiersz, a nie kontekst czy sumienie.

Mówi się, i mówienie nie powinno wchodzić sobie w słowo;

mówienie mówi, nasłuchuje mowy, jak nitka Ariadny,

biała żyłka, która nigdzie nie prowadzi, bo sama jest celem;

niczego nie obiecuje, bo sama jest spełnieniem obietnicy.

Trzymasz ją i już jej nie masz, a wszystko tak nagle,

że ślad, który pozostał, nie zdąży rozpłynąć się w powietrzu.

Wiersz powinien być chyba świecką modlitwą,

w której świętość zjawia się w kuchennych drzwiach,

w mysiej norze, w spirali dymu z papierosa, w oku judasza,

w słowach wyzutych z sensu, w objęciach adwersarza,

w zwierzęcej ekstazie, w księżycowym otępieniu.

Natchnieniem wiersza może być

łysy grubas grający na trąbce w otwartym oknie lub

ślepa dziewczynka ćwicząca gamy na skrzypcach.

Poza tym natchnienie kaput. I spójrz! Ile kwiatów

– żółtych, czerwonych, fioletowych –

w kryształowych wazonach tego lata!

Anioł tego wiersza przycupnął pod stołem;

milczy, uśmiecha się.