XXX Olimpiada Szachowa Manila 1992 - ebook

Seria Olimpiad

“Wielka Księga Olimpiad Szachowych” – poczynając od 1927 roku – opisuje kolejne rozgrywane zawody olimpijskie – firmowane przez FIDE - zarówno męskie jak i kobiece. Najbardziej aktualne informacje dotyczące wydanych pozycji książkowych w serii, znajdują się na oficjalnej stronie: szachy-kwi.eu

“Wielka Księga Olimpiad Szachowych” – poczynając od 1927 roku – opisuje kolejne rozgrywane zawody olimpijskie – firmowane przez FIDE - zarówno męskie jak i kobiece. Najbardziej aktualne informacje dotyczące wydanych pozycji książkowych w serii, znajdują się na oficjalnej stronie: szachy-kwi.eu

Seria będzie zawierać poniższe pozycje książkowe:

Olimpiady męskie

1. Pierwsza Olimpiada Szachowa - Londyn 1927

2. II Olimpiada Szachowa - Haga 1928

3. III Olimpiada Szachowa - Hamburg 1930

4. IV Olimpiada Szachowa - Praga 1931

5. V Olimpiada Szachowa - Folkestone 1933

6. VI Olimpiada Szachowa - Warszawa 1935

7. VII Olimpiada Szachowa - Sztokholm 1937

8. VIII Olimpiada Szachowa - Buenos Aires 1939

9. IX Olimpiada Szachowa - Dubrownik 1950

10. X Olimpiada Szachowa - Helsinki 1952

11. XI Olimpiada Szachowa - Amsterdam 1954

12. XII Olimpiada Szachowa - Moskwa 1956

13. XIII Olimpiada Szachowa - Monachium 1958

14. XIV Olimpiada Szachowa - Lipsk 1960

15. XV Olimpiada Szachowa - Złote Piaski 1962

16. XVI Olimpiada Szachowa - Tel Awiw 1964

17. XVII Olimpiada Szachowa - Hawana 1966

18. XVIII Olimpiada Szachowa - Lugano 1968

19. XIX Olimpiada Szachowa - Siegen 1970

20. XX Olimpiada Szachowa - Skopje 1972

21. XXI Olimpiada Szachowa - Nicea 1974

22. XXII Olimpiada Szachowa - Hajfa1976

23. XXIII Olimpiada Szachowa - Buenos Aires 1978

24. XXIV Olimpiada Szachowa - Valletta 1980

25. XXV Olimpiada Szachowa - Lucerna 1982

26. XXVI Olimpiada Szachowa - Saloniki 1984

27. XXVII Olimpiada Szachowa - Dubaj 1986

28. XXVIII Olimpiada Szachowa - Saloniki 1988

29. XXIX Olimpiada Szachowa - Nowy Sad 1990

30. XXX Olimpiada Szachowa - Manila 1992

31. XXXI Olimpiada Szachowa - Moskwa 1994

32. XXXII Olimpiada Szachowa - Erewań 1996

33. XXXIII Olimpiada Szachowa - Elista 1998

34. XXXIV Olimpiada Szachowa - Stambuł 2000

35. XXXV Olimpiada Szachowa - Bled 2002

36. XXXVI Olimpiada Szachowa - Calvia 2004

37. XXXVII Olimpiada Szachowa - Turyn 2006

38. XXXVIII Olimpiada Szachowa - Drezno 2008

39. XXXIX Olimpiada Szachowa – Chanty-Mansyjsk 2010

40. XL Olimpiada Szachowa – Stambuł 2012

41. XLI Olimpiada Szachowa - Tromso 2014

42. XLII Olimpiada Szachowa - Baku 2016

43. XLIII Olimpiada Szachowa - Batumi 2018

44. XLIV Olimpiada Szachowa - Chanty-Mansyjsk 2020

Olimpiady kobiece

1. Pierwsza Kobieca Olimpiada Szachowa - Emmen 1957

2. II Kobieca Olimpiada Szachowa - Split 1963

3. III Kobieca Olimpiada Szachowa - Oberhausen 1966

4. IV Kobieca Olimpiada Szachowa - Lublin 1969

5. V Kobieca Olimpiada Szachowa - Skopje 1972

6. VI Kobieca Olimpiada Szachowa - Medellin 1974

7. VII Kobieca Olimpiada Szachowa - Hajfa 1976

8. VIII Kobieca Olimpiada Szachowa - Buenos Aires 1978

9. IX Kobieca Olimpiada Szachowa - Valletta 1980

10. X Kobieca Olimpiada Szachowa - Lucerna 1982

11. XI Kobieca Olimpiada Szachowa - Saloniki 1984

12. XII Kobieca Olimpiada Szachowa - Dubaj 1986

13. XIII Kobieca Olimpiada Szachowa - Saloniki 1988

14. XIV Kobieca Olimpiada Szachowa - Nowy Sad 1990

15. XV Kobieca Olimpiada Szachowa - Manila 1992

16. XVI Kobieca Olimpiada Szachowa - Moskwa 1994

17. XVII Kobieca Olimpiada Szachowa - Erewań 1996

18. XVIII Kobieca Olimpiada Szachowa - Elista 1998

19. XIX Kobieca Olimpiada Szachowa – Stanbuł 2000

20. XX Kobieca Olimpiada Szachowa – Bled 2002

21. XXI Kobieca Olimpiada Szachowa – Calvia 2004

22. XXII Kobieca Olimpiada Szachowa – Turyn 2006

23. XXIII Kobieca Olimpiada Szachowa – Drezno 2008

24. XXIV Kobieca Olimpiada Szachowa – Chanty-Mansyjsk 2010

25. XXV Kobieca Olimpiada Szachowa – Stambuł 2012

26. XXVI Kobieca Olimpiada Szachowa – Tromso 2014

27. XXVII Kobieca Olimpiada Szachowa – Baku 2016

28. XXVIII Kobieca Olimpiada Szachowa – Batumi 2018

29. XXIX Kobieca Olimpiada Szachowa – Chanty-Mansyjsk 2020

Dodatkowe informacje znajdziesz

na oficjalnej stronie internetowej serii

“Wielka Księga Olimpiad Szachowych”

szachy-kwi.euXXX Olimpiada

Manila, 7 – 25 czerwca 1992 r.

Olimpiada w Manili była po raz pierwszy w historii rozegrana w Azji, pierwszą od chwili rozpadu ZSRR i Jugosławii, pierwszą, w której wystąpiła ekipa zjednoczonych Niemiec i pierwszą, w której po 15. latach izolacji wzięła udział Republika Południowej Afryki. Prezydent Filipin, pani Corazon Aquino, w zaproszeniach do federacji szachowych wyraziła znamienną myśl: „Jeśli nasz kraj nie jest jeszcze rozpoznawalny jako wychowawca sportowców światowej klasy, to przynajmniej bądźmy znani jako gospodarze imprez światowego formatu”.

Rozmach organizacyjny jubileuszowej Olimpiady zorganizowanej na terenie Filipin dorównał sławnym pod tym względem Olimpiadom w Lipsku 1960, Hawanie 1966 i Dubaju 1986. Grano w centrum kongresowym w Manili. Monumentalna architektura budynków wyposażonych w liczne sale konferencyjne, audytoryjne i wystawowe oraz obszerne hale, jeszcze dzieło prezydenta Marcosa, stanowiła nie tylko obiekt podziwu, ale i miejsce gry. Jednak nie ten fakt przykuwał główną uwagę kibiców tej najbardziej masowej szachowej imprezy.

Wszyscy z niecierpliwością oczekiwali na przybycie ogromnej rzeszy nowych reprezentacji powstałych na gruzach dawnego imperium sowieckiego i będących efektem rozpadu Jugosławii, która na skutek sankcji nałożonych przez ONZ nie została dopuszczona do gry. Występ Czechosłowacji był z kolei ostatnim w historii na rzecz dwóch federacji: osobno czeskiej i osobno słowackiej.

Uknuto nawet dowcip, że w Manili była okazja zaobserwowania „Spartakiady Narodów ZSRR”, gdyż w byłym Związku Sowieckim corocznie odbywała się, właśnie pod taką nazwą, wielka masowa impreza. Nowym federacjom często towarzyszyły nieznane na szerszej arenie nazwiska. Zawodnicy o niskich rankingach, pochodzący z byłych sowieckich republik okazywali się bardzo skuteczni w grze, a brak danych na temat ich gry utrudniał czołówce światowej nawiązanie walki.

Po raz pierwszy od 1939 roku w szranki olimpijskie stanęły Łotwa, Litwa i Estonia. Zawodnicy tych ekip nawet nie próbowali kryć swojego wzruszenia…

Dla mieszkańców Europy pewnym utrudnieniem był ciężki klimat, chociaż uczciwie trzeba powiedzieć, że na salach gry klimatyzacja pracowała bez zarzutu. Warunki pogodowe na Filipinach były trudne. Temperatura wahała się w przedziale 27 – 30⁰C (w cieniu!), wilgotność powietrza była tak duża, że wielu zawodników praktycznie nie opuszczało klimatyzowanych pomieszczeń.

Na ostatnim posiedzeniu Prezydium FIDE w Grazu, przyjęto wstępnie (decyzję tę zatwierdził Kongres w Manili) do FIDE następujące państwa: Rosję, Armenię, Azerbejdżan, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Mołdawię, Turkmenistan, Ukrainę i Chorwację. Ustalono także, że oficjalnie „schedę” po byłym ZSRR przejmuje Rosja. W ten sposób światowa federacja szachowa liczyła sobie 146 członków.

Rekord uczestnictwa z Dubaju 1986 i Salonik 1988 nie został pobity. Zgłosiło się co prawda 112 ekip, ale ostatecznie przybyło „tylko” 99 reprezentacji, przy czym Jemen i Kenię skreślono z tabeli dopiero po III rundzie. Do tej stawki dołączyły trzy zespoły filipińskie i w ten sposób w Manili można było obserwować rywalizację 102 drużyn.

Podczas XXX Olimpiady jury w składzie m.in. Garry Kasparow, Jan Timman, Yasser Seirawan, Edouard Gufeld, Viswanathan Anand i arcymistrzyni Xie Jun wybrało 10 najpiękniejszych partii.

Pierwszą nagrodę w wysokości 50 000 peso (około 4 000 DM) otrzymał Garry Kasparow za zwycięstwo nad P. Nikoliciem, drugą (30 000 peso) – Ian Rogers, który pokonał Milosa i trzecią (20 000 peso) – Nienaszew za wygraną z Wedbergiem.

7 równorzędnych nagród w postaci marmurowych szachownic (ważących po 21 kilogramów) otrzymali zwycięzcy partii Szabałow – Smirin, Zapata – Ftaćnik, van Wely – Kramnik, Jurtajew – Gurewicz, Handoko – Züger oraz w kobiecych rozgrywkach Veröci – Tażiewa i Sofijewa – Cziburdanidze.

Pierwotnie w składzie jury zasiadał Ian Rogers, który wycofał się jednak z prac komisji, gdyż oceniano jedną z jego partii (tego gestu nie wykonał Kasparow).

Droga wiodąca do sali gry

Zdjęcie: Gerard Hund

Prezydent Aquino przyjmuje propozycję remisu Kasparowa (rozegrano gambit hetmański).

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Rysunek: biuletyn Olimpiady

Otwarcie Olimpiady

Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Franklin M. Drilon (w środku) i jego zastępca Cecilio G. Hechanova prezentują pani prezydent Corazon C. Aquino unikalny prezent

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

W części artystycznej ceremonii otwarcia Olimpiady wystąpiła międzynarodowa gwiazda Lea Salonga – piosenkarka z Filipin

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Od lewej: Garry Kasparow, Clarito Samson (szef biura prasowego) i Ninoy Aquino

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Z ważnych absencji należy wskazać Anatolija Karpowa (jego stosunki z Garrym Kasparowem były coraz bardziej napięte), Artura Jusupowa i Jewgienija Bariejewa (żądania finansowe tych zawodników były dla ich federacji zbyt wygórowane).

Ale właśnie dzięki temu dano szansę zabłyśnięcia mniej znanym zawodnikom. I tak np. 17. letni Władimir Kramnik (przyszły mistrz świata) gromiąc całą plejadę znakomitych szachistów uzyskał 8,5 punktu z 9 partii.

Nie powtórzono błędu z Nowego Sadu i kojarzenia pierwszej rundy przeprowadzono sprawdzonym systemem: po rozstawieniu drużyn na podstawie średniego rankingu najlepszej „czwórki” podzielono tabelę na dwie równe części i pierwsza ekipa pierwszej połówki grała z pierwszą reprezentacją drugiej połówki, druga z drugą itd.

Dni wolne zaplanowano po V, X i po XIII rundzie, czyli tak jak na poprzedniej Olimpiadzie. Zatem odpoczynek przypadał zawodnikom 13, 19 i 23 czerwca. Tempo gry ciągle wynosiło 2 godziny na 40 posunięć i po godzinie na kolejne 20. Partię można było odłożyć po dwóch kontrolach czasu, czyli praktycznie po 6 godzinach gry.

Jednakże komisja ekspertów FIDE rozpoczęła prace nad całkowitym zlikwidowaniem odkładania partii i ewentualnych dogrywek jeszcze przed wejściem w XXI wiek. Rozpoczęto również opracowanie zegara do stosowanego nowego tempa gry. Zawodnik miał otrzymywać 90 minut na całą partię z gratyfikacją w postaci kilku sekund po każdym ruchu. Ale w Manili grano jeszcze „po staremu”.

Manila zaprasza na Olimpiadę

Zdjęcie: Archiwum autora

Najsilniejsze reprezentacje zostały rozstawione następująco:

1. Rosja 2648,

2. Anglia 2638,

3. Ukraina 2629,

4. USA 2611,

5. Bośnia i Hercegowina 2599,

6. Węgry 2588,

7. Holandia 2584,

8. Niemcy 2580,

9. Armenia 2575,

10. Łotwa 2566,

11. Gruzja 2560,

12. Szwecja 2551,

13. Islandia 2544,

14. Izrael 2544,

15. Bułgaria 2541,

16.Czechosłowacja 2536,

17. Indie 2531,

18. Litwa 2530,

19. Estonia 2525,

20. Chiny 2523.

Gościem honorowym Olimpiady był m.in. Mieczysław Najdorf – uczestnik Olimpiad przedwojennych i czołowy szachista świata lat 50. ubiegłego wieku

Zdjęcie: Archiwum autora

Polska ze średnim rankingiem 2480 została rozstawiona z dalekim numerem – 31. Nic dziwnego, bowiem nadal trwał marazm w polskich szachach. Tylko Robert Kuczyński mógł poszczycić się rankingiem 2500, mimo postępującej inflacji punktacji ELO.

Tak więc mieliśmy w Manili do czynienia z nowym układem sił w czołówce światowej. Duża ilość silnych ekip zwiększyła zaciętość i poziom rozgrywek. Wysokie wyniki padały rzadko i „twardym” drużynom, co paradoksalnie wyglądało, było jakby łatwiej zdobyć na Filipinach wyższe miejsce niż na poprzednich Olimpiadach. Inna rzecz, że zdobycie każdej połówki przychodziło z trudem, a kondycja fizyczna odgrywała niebagatelną rolę. Na światowej arenie mogli zaistnieć gracze zza „wschodniej” granicy, którym wcześniej takiej szansy nie stworzono ze względu na niezwykle silną konkurencję w byłym „Kraju Rad”. To właśnie oni byli najczęściej autorami tzw. sensacji olimpijskich.

Jeśli spojrzymy na listę rankingową FIDE z 1 stycznia 1992 roku, to z czołówki światowej można było na Olimpiadzie zobaczyć następujących zawodników (w nawiasie podano ranking i zajmowaną wówczas pozycję na liście): Kasparowa (2770, 1), Iwańczuka (2720, 3), Shorta (2685, 4), Ananda (2670, 5), Szirowa (2655, 7) oraz Kamskiego (2655, 8).

Nie zabrakło również tych, którzy na trwałe wpisali się w historię szachów. W drużynie Holandii wystąpił Timman, Szwecji – Andersson, Szwajcarii – wiecznie młody Korcznoj, Filipin – pierwszy azjatycki arcymistrz w historii, czyli Eugenio Torre, rekordzista, jeśli chodzi o uczestnictwo w Olimpiadach – weteran szachów fińskich Westerinen.

Po upadku komunizmu powrócił do Rumunii Suba i zagrał na szachownicy lidera. W drużynie Austrii wystąpił sędziwy Karl Robatsch (rocznik 1929) i to na pierwszej szachownicy.

Ponownie w męskiej drużynie Szwecji znalazła się Pia Cramling, jej ranking wyniósł już 2520, a dorobek punktowy (7,5 punktu z 10 partii) był doskonały. Portisch zagrał dopiero na drugiej szachownicy. Mimo protestów arcymistrza Chalifmana, byłego zawodnika sowieckiego, zamieszkującego wówczas w Niemczech (był liderem niemieckiej listy rankingowej), Federacja Szachowa Niemiec i selekcjoner arcymistrz Klaus Darga powołali do reprezentacji wyłącznie Hübnera, Lobrona, Wahlsa, Horta, Lutza i Hertnecka, a więc zawodników znajdujących się na miejscach 2 – 7 listy rankingowej. Nie wzięto do zespołu również żadnego zawodnika z byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD).

Fala emigrantów rosyjskich miała w owym czasie ogromne rozmiary. W jedynej walczącej z byłymi republikami sowieckim o medalowe miejsce ekipie USA grało aż trzech Rosjan!

Najbardziej „odporna” okazała się Anglia, która do 2005 roku zawsze legitymowała się „swoimi” szachistami przygarniając jedynie Chandlera, obywatela Nowej Zelandii, który ukończył studia i osiadł na stałe w Anglii.

Olimpiada w Manili była pierwszą, na której zawodnicy legitymowali się rankingiem minimalnym nie 2205, lecz 2005. W 1992 roku FIDE odnotowała 331 zawodników z tytułem arcymistrza, 1003 mistrzów międzynarodowych i 1364 mistrzów FIDE.

Dwie panie walczyły w męskiej Olimpiadzie: Pia Cramling ze Szwecji i Rani Hamid z Bangladeszu. Szwedka, jak wspomniano wcześniej, uzyskała znakomity rezultat 75%. Pozostałe dwie szachistki miały poniżej 50%. Rozgrywkom przyglądał się, jak wspomniano wcześniej, „zza barierki” człowiek – legenda, pan Mieczysław Najdorf grający jeszcze na Olimpiadach przedwojennych!

W jubileuszowej Olimpiadzie wzięło udział 617 zawodników (117 arcymistrzów, 146 mistrzów międzynarodowych i 38 mistrzów FIDE).

Miano rozegrać 2852 partie, jednakże w 58 przypadkach oddano je walkowerem. Głównymi „winowajcami” były Jemen i Kenia na które bezskutecznie czekano do ostatniej chwili. Salwador pojawił się dopiero po czwartej rundzie, a zespół Mali oddał mecz walkowerem Włochom w inaugurującej rundzie.

W wolnej chwili – Manila 1992

Od lewej: Timman, Sałow, Seirawan, I. Sokolov, Ehlvest, Short i Winants

Zdjęcie: „Inside Chess” numer 15/1992

Foto: Jiri Juru

Lista rankingowa FIDE z 1 I 1992 roku.

--------- ----------------- ------------ ---------
Nr Zawodnik Federacja Ranking
1 Kasparow ZSRR 2780
2 Karpow ZSRR 2725
3 Iwańczuk ZSRR 2720
4 Short Anglia 2685
5 Anand Indie 2670
6 – 10 Gelfand ZSRR 2655
6 – 10 Szirow Łotwa 2655
6 – 10 Kamski USA 2655
6 – 10 Jusupow ZSRR 2655
6 – 10 Sałow ZSRR 2655
11 – 13 Bariejew ZSRR 2635
11 – 13 Nikolić P. Jugosławia 2635
11 – 13 Gurewicz M. ZSRR 2635
14 – 16 Sokolov I. Jugosławia 2630
14 – 16 Speelman Anglia 2630
14 – 16 Poługajewski ZSRR 2630
17 Chalifman Niemcy 2625
18 – 23 Episzyn ZSRR 2620
18 – 23 Timman Holandia 2620
18 – 23 Adams Anglia 2620
18 – 23 Bielawski ZSRR 2620
18 – 23 Czernin Węgry 2620
18 – 23 Hansen C. Dania 2620
24 – 28 Piket Holandia 2615
24 – 28 Ehlvest Estonia 2615
24 – 28 Granda Zuniga Peru 2615
24 – 28 Nunn Anglia 2615
24 – 28 Hübner Niemcy 2615
29 – 32 Dautow ZSRR 2610
29 – 32 Ljubojević Jugosławia 2610
29 – 32 Azmajparaszwili ZSRR 2610
29 – 32 Mecking Brazylia 2610
33 – 37 Psachis Izrael 2605
33 – 37 Andersson Szwecja 2605
33 – 37 Akopian ZSRR 2605
33 – 37 Georgiew Kirył Bułgaria 2605
33 – 37 Dorfman Francja 2605
--------- ----------------- ------------ ---------

Na Olimpiadzie zadebiutowały:

• Uzbekistan,

• Armenia,

• Chorwacja,

• Gruzja,

• Ukraina,

• Bośnia i Hercegowina,

• Słowenia,

• Turkmenistan,

• Mołdawia,

• Kirgistan,

• Kazachstan.

Oczywiście Litwy, Łotwy i Estonii do debiutantów zaliczyć nie należy!

Dyrektorem Komitetu Organizacyjnego został Franklin Drilon, a dyrektorem Olimpiady Leonardo Moguel, obaj z Filipin. Wraz z nimi 75. minutową ceremonię otwarcia Olimpiady prowadzili prezydent FIDE Florencio Campomanes oraz prezydent Sportowej Komisji Filipin i zastępca dyrektora Komitetu Organizacyjnego Cecilio Hechanova. „To jest jedna z najlepiej zorganizowanych Olimpiad” – stwierdził mistrz świata Garry Kasparow.

Funkcję sędziego głównego pełnił 72. letni dr Lim Kok Ann (Singapur). Lawrence Tan pisał: „Natychmiast rzucił się w wir swoich obowiązków w swojej wiernej dżinsowej kurtce, zawsze był dżentelmenem, który cierpliwie tłumaczył system kojarzeń niezadowolonym graczom, którzy po raz pierwszy brali udział w Olimpiadzie”.

Uroczystość otwarcia Olimpiady tradycyjnie bogata była w muzykę, tańce i piosenki ludowe.

Obecni na niej byli, oprócz wspomnianych wyżej, ustępujący prezydent pani Corazon Aquino i nowo wybrany prezydent Filipin generał Fidel Ramos.

We wstępnym przemówieniu pani prezydent użyła bardzo wielu porównań życia politycznego do szachowego. Wielokrotnie wykorzystywała sławne powiedzonka polskiego arcymistrza Ksawerego Tartakowera. M.in. stwierdzenie, że „Błędy krążą wokół nas, czekając na popełnienie” wykorzystała do skomentowania demokratycznych przemian na Filipinach mówiąc: „Nasze doświadczenia krążą wokół nas, czekając aż wyciągniemy z nich wnioski”.

Finałowym akcentem była partia między mistrzem świata Kasparowem a panią Aquino. Trwała ona niestety tylko… dwa posunięcia!

Jeszcze jedno ujęcie „partii” Aquino – Kasparow

Zdjęcie: Archiwum autora

W niekompletnych składach grały:

• Wyspy Owcze,

• Angola,

• Wietnam,

• Salwador,

• Liban,

• Nikaragua,

• Mauritius,

• Zimbabwe,

• Antyle Holenderskie,

• Guernsey-Jersey,

• Palestyna – w piątkę,

• Bośnia i Hercegowina,

• Mołdawia,

• Turkmenistan,

• Uganda – we czwórkę.

Zarząd Polskiego Związku Szachowego przy powoływaniu składu reprezentacji polskiej jako główne kryterium przyjął wyniki XLIX Mistrzostw Polski, jakie odbyły się w Częstochowie w dniach 5 – 20 marca 1992 roku.

Mistrzem Polski został Jacek Gdański.

Tabela: „Szachy” numer 5/1992

W drugiej kolejności o nominacji decydował ranking FIDE. Z przyczyn finansowych powołano tylko pięciu zawodników.

Szczęśliwcami zostali:

• Aleksander Wojtkiewicz 2495 – 2 i ostatni występ,

• Robert Kuczyński 2500 – 4 występ,

• Jacek Gdański 2435 – 2 występ,

• Aleksander Sznapik 2460 – 9 i ostatni występ,

• Dominik Pędzich 2385 – debiut i jedyny występ,

• Klaudiusz Urban 2465 – debiut, dokooptowany w ostatniej chwili, o czym poniżej.

Trenerem został Włodzimierz Schmidt, a kapitanem i kierownikiem ekipy Andrzej Filipowicz.

Na szczęście, tuż przed Olimpiadą pieniądze się znalazły i dokonano pewnych korekt: dołączono do zespołu Klaudiusza Urbana, a Schmidt oprócz funkcji trenera przejął także obowiązki kapitana. Decydował on jednoosobowo m.in. o składzie drużyny do każdego meczu oraz o taktyce gry.

Zespół był najsilniejszy, jaki mógł wysłać Polski Związek Szachowy: zajęli oni nie tylko sześć pierwszych miejsc na mistrzostwach Polski, ale reprezentowali również dobrą formę w turniejach międzynarodowych.

Po 26. godzinach podróży samolotem, cały zespół wylądował na lotnisku w dalekich Filipinach, gdzie polskich gości witał pan Krzysztof Szumski, ambasador Rzeczpospolitej Polskiej, co zdaniem Andrzeja Filipowicza, zdarzyło się chyba po raz pierwszy w historii startów olimpijskich naszej drużyny.

Zarówno ambasador jak i jego towarzysz Janusz Rydzykowski wielokrotnie wizytowali salę gry, służyli pomocą i zapewniali regularną łączność z Polskim Związkiem Szachowym, co znacznie wpływało na dobry nastrój polskiego zespołu.

Kasparow i Short

Zdjęcie: „64” numer 5/1993

Teraz krótko o tym, co się „działo” w 1991 i 1992 roku przed Olimpiadą w Manili.

Rok 1991.

Sezon szachowy rozpoczął „jak zawsze” turniej w Hastings kończący jeden rok, a rozpoczynjący kolejny. Wygrał młodziutki Jewgienij Bariejew, a „stary Larsen” zdobył z pierwszą „dwójką” 2,5 punktu z 4 partii.

Piękny turniej w Reggio Emilia, to największa klęska w karierze Lajosa Portischa, który nie tylko nie „załapał się” do grupy głównej, ale w pobocznej (także silnej!) jako jedyny nie wygrał żadnej partii.

W Kalkucie zagrał reprezentant Polski – Aleksander Wojtkiewicz.

Rozegrano mecze kandydatów do tytułu mistrza świata cyklu 1991 – 1993.

Kolejny tradycyjny turniej miał miejsce w Wijk aan Zee i przyniósł sukces Anglikom – doświadczonemu Johnowi Nunnowi i wschodzącej gwieździe Michaelowi Adamsowi.

W pięknie obsadzonym turnieju w Linares triumfował aktywny i silny do dzisiaj arcymistrz Wasyl Iwańczuk.

W San Francisco doskonale zaprezentował się pierwszy w historii arcymistrz azjatycki i rekordzista pod względem udziału w Olimpiadach – Eugenio Torre.

W Dortmundzie zagrał kapitan zespołu Rosji w Manili – Jurij Razuwajew.

Turniej rozegrany systemem szwajcarskim:

W Buenos Aires można było zobaczyć coraz rzadziej grającego byłego mistrza świata Michaiła Tala. Był to jego ostatni poważny turniej, gdyż zmarł w 1992 roku.

Sensacyjnie zakończył się tradycyjny turniej w Amsterdamie. Młodzież, czyli Walery Sałow i Nigel Short wyprzedzili zarówno Anatolija Karpowa jak i mającego „astronomiczny” ranking mistrza świata Garriego Kasparowa.

Jeszcze jeden turniej rozegrany systemem szwajcarskim:

W Monachium nieoczekiwanie triumfował Larry Christiansen. Zagrały też sławne siostry Polgar – Judyta i Zsuzsa. Trzecia z sióstr – Sofia – ograniczyła się tylko do kibicowania.

Turniej w Londynie przyniósł oczekiwane wyniki:

Młody Michael Adams pokonał „koalicję” szachistów byłego ZSRR.

W Hamburgu zagrała „jedynaczka” Pia Cramling ze Szwecji.

Walery Szirow i Jewgienij Bariejew, nowa „fala” światowych szachowych wygrali w Biel.

Mecze ćwierćfinałowe „kandydatów” rozegrano w sierpniu w Brukseli.

Gata Kamski wywalczył pierwszą szachownicę na Olimpiadzie w Manili wygrywając mistrzostwo USA.

Największą atrakcją na memoriale Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju byli Zsuzsa Polgar i Joel Lautier.

Jedynym przedstawicielem gospodarzy w turnieju w Reykjaviku okazał się Johann Hjartarson – lider Islandii w Manili.

Larry Christiansen po raz drugi wygrał turniej – tym razem we Wiedniu.

Dwaj „panowie K”, jak nazywano wówczas Kasparowa i Karpowa zagrali w silnym – jak zawsze – holenderskim turnieju w Tilburgu.

Coraz modniejsze były turnieje szachów szybkich – w Paryżu grano tempem 25 minut na partię.

Wyniki turnieju w Belgradzie:

Mistrzem Anglii został Nigel Short.

Bez precedensu zakończyły się mistrzostwa Węgier – wygrała Judyta Polgar!

Rok 1992.

Dwa znane turnieje otworzyły kolejny sezon szachowy: Hastings i Reggio Emilia:

W drugim z nich „dwaj panowie K” po raz drugi zostali pokonani. Viswanathan Anand nie tylko zwyciężył, ale pokonał Kasparowa. Ciekawe, że pozostali zawodnicy należeli swego czasu do byłego ZSRR.

W Wijk aan Zee jak za swoich najlepszych lat zagrał Wiktor Korcznoj, który jako jedyny z 2500+ wdarł się pomiędzy zawodników 2600+.

W Linares mistrz świata Kasparow był nie tylko pierwszy, ale wyprzedził swoich znakomitych przeciwników aż o dwa punkty. Który to już raz Nigel Short wylądował na ostatnim miejscu? Być może intensywnie przygotowywał się do półfinałowego meczu pretendentów.

Johann Hjartarson w pełni zrehabilitował się za nieudany występ w poprzednim turnieju w Reykjaviku.

W Arubie wystąpiły wszystkie trzy siostry Polgar, z którymi Lew Psachis uzyskał piękny wynik 3,0 : 0,0. Zsuzsa i Judyta wypełniły „męskie” normy arcymistrzowskie. Słabiej wypadła Sofia.

W hiszpańskiej miejscowości Leon zwyciężył Borys Gulko, mąż znakomitej arcymistrzyni Anny Achszarumowej.

W kwietniu w Linares odbyły się półfinałowe mecze pretendentów. Tym razem tzw. „szkoła radziecka” poniosła sromotną porażkę.

Na fali licznych emigracji Aleksander Czernin osiadł na Węgrzech. W Argentynie jako jedyny nie przegrał żadnej partii. Judyta Polgar wypadła tym razem co najmniej średnio.

W Dortmundzie Kasparow zrewanżował się Anandowi i obaj znakomici rywale zamienili się miejscami względem turnieju w Reggio Emilii.

W Barcelonie Wiktor Korcznoj zdołał wygrać tylko jedną partię.

W Monachium niespodzianek nie było. Po długiej przerwie zagrał – ze świetnym skutkiem – Robert Hübner.

Ciekawy czwórmecz w Amsterdamie:

W Madrycie Anatolij Karpow dobrze pod względem taktycznym rozegrał turniej. Judyta Polgar ponownie wypełniła „męską” normę arcymistrza.

W Tel-Awiwie zaskakująco słabo wypadł Lew Psachis.

Kolejnym wydarzeniem była XXX Olimpiada Szachowa w Manili, a po niej zobaczyliśmy turniej z udziałem kilku zawodników chińskich – ich kraj powoli stawał się potęgą szachową,

Otwarcie Olimpiady

Zdjęcie: Andrzej Filipowicz

Prezydent Filipin Corazon C. Aquino wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Sekretarz Departamentu Turystyki Rafael M. Alunan III wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Prezydent Manili Gemiliano C. Lopez jr wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Prezydent Filipińskiej Komisji Sportu Cecilio G. Hechanova wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Prezydent FIDE Florencio Campomanes wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn Olimpiady

Prezydent Federacji Szachowej Filipin Arturo A. Borjal wita gości Olimpiady

Zdjęcie: biuletyn OlimpiadyRunda 2, 9 czerwca 1992 r.

„Arcymistrz Sokolov przegrywa z Johansenem. Belgia wzmocniona Gurewiczem triumfuje nad Gruzją. Łoginow zwycięża z Hübnerem”

Wyniki II rundy:

------------ ----------- ----------------------
Szwajcaria 0,5 : 3,5 Rosja
Australia 1,5 : 2,5 Bośnia i Hercegowina
Brazylia 1,0 : 3,0 Holandia
Belgia 2,5 : 1,5 Gruzja
Szwecja 3,0 : 1,0 Kolumbia
Bułgaria 2,5 : 1,5 Portugalia
Dania 2,5 : 1,5 Czechosłowacja
Estonia 2,5 : 1,5 Kanada
Chorwacja 3,0 : 1,0 Włochy
Kirgistan 2,0 : 2,0 Francja
Norwegia 1,5 : 2,5 Grecja
Mołdawia 2,5 : 1,5 Indonezja
Rumunia 2,0 : 2,0 Szkocja
Chile 1,5 : 2,5 Argentyna
USA 1,5 : 2,5 Litwa
Uzbekistan 2,5 : 1,5 Niemcy
Łotwa 3,5 : 0,5 Hiszpania
Islandia 3,0 : 1,0 Peru
Indie 1,5 : 2,5 Polska
Anglia 4,0 : 0,0 Finlandia
Chiny 1,5 : 2,5 Ukraina
Węgry 3,5 : 0,5 Filipiny A
Turcja 0,5 : 3,5 Armenia
Wietnam 0,0 : 4,0 Izrael
Meksyk 1,0 : 3,0 Słowenia
Mauritius 0,0 : 4,0 Cypr
Palestyna 2,0 : 2,0 Nigeria
Walia 2,0 : 2,0 Singapur
Egipt 1,5 : 2,5 Turkmenistan
------------ ----------- ----------------------

Aleksander Chalifman

Zdjęcie: „Inside Chess” numer 2/1992

Aleksiej Drejew

Zdjęcie: „Inside Chess” numer 2/1992

Wyniki II rundy:

--------------------- ----------- ------------------------------
Luksemburg 1,5 : 2,5 Austria
Algieria 2,5 : 1,5 Jamajka
Guernsey-Jersey 0,5 : 3,5 Filipiny C
Andora 1,5 : 2,5 Irlandia
Malezja 1,0 : 3,0 Wyspy Owcze
Botswana 1,0 : 3,0 Bangladesz
Pakistan 3,0 : 1,0 San Marino
Angola 1,0 : 3,0 Zimbabwe
Filipiny B 4,0 : 0,0 Zjednoczone Emiraty Arabskie
Kazachstan 4,0 : 0,0 Nikaragua
Nowa Zelandia 3,5 : 0,5 Afryka Południowa
Tunezja 2,5 : 1,5 Liban
Mongolia 4,0 : 0,0 Lichtenstein
Maroko 4,0 : 0,0 Bermudy
Fidżi 1,0 : 3,0 Uganda
Brunei 0,0 : 4,0 Hongkong
Mali 0,0 : 4,0 Puerto Rico
Malta 1,0 : 3,0 Sri Lanka
Tajlandia 4,0 : 0,0 Papua Nowa Gwinea
Seszele 0,0 : 4,0 Katar
Japonia 3,0 : 1,0 Wyspy Dziewicze USA
Antyle Holenderskie 4,0 : 0,0 Jemen
--------------------- ----------- ------------------------------

Nigel Short – Manila 1992

Zdjęcie: „Suomen Shakki” numer 1/1993

Opowiada Andrzej Filipowicz. „W II rundzie rozgrywamy doskonały mecz z jedną z najsilniejszych drużyn Azji – Indiami. Świetnie gra Wojtkiewicz, choć nie wykorzystuje nadarzającej się szansy pokonania zawodnika ekstraklasy Ananda. Łatwo wygrywa Sznapik, kończący partię prostą, ale efektowną kombinacją. Szkoda tylko, że Gdański «przeszedł obok» kontynuacji prowadzącej do zwycięstwa”.

Opowiada Winchell Campos. „Stany Zjednoczone, to drużyna z największą liczbą graczy, którzy pokonali mistrza świata Garriego Kasparowa. Ten fakt tłumaczy śmiałą wypowiedź arcymistrza Seirawana, który ostrzegł: «strzeżcie się naszego zespołu».

Amerykanie wystartowali z impetem i zdemolowali Filipiny C w stosunku 3,5 : 0,5 pokazując swoją siłę rażenia.

Dwa lata temu, na poprzedniej Olimpiadzie ekipa USA zdobyła drugie miejsce wyprzedzając Anglię mającą drugi numer startowy.

Jak to się zatem stało, że w rundzie 2 Amerykanie przegrali z Litwą 1,5 : 2,5? Szybkie spojrzenie na czterech graczy tej ekipy pokazuje – Gata Kamski, Aleksander Jermoliński, Yasser Seirawan i Borys Gulko – zdołało pokonać mistrza świata Kasparowa, przy czym rekordzistą jest Gulko – trzykrotny triumfator.

Jedyni «prawdziwi» Amerykanie, to Larry Christiansen i Joel Benjamin. 50% stanowią szachiści byłego ZSRR – Kamski, Gulko i Jermoliński.

Seirawan dorastał na przedmieściach Seattle w stanie Waszyngton. Jego ojciec jest Syryjczykiem, a matka Brytyjką. W wieku 15 lat, w 1978 roku Seirawan okazał się najzdolniejszym szachistą w USA. Pokonał Kasparowa na Olimpiadzie w Dubaju w 1986 roku, a następnie Karpowa w Haninge w 1990 roku.

Joel Benjamin, to wzorcowy przykład efektów pracy „Amerykańskiej Szkoły Szachowej, gdzie nabierał doświadczenia w rozgrywkach juniorów, po czym bardzo szybko został silnym arcymistrzem”.

Garry Kasparow

Zdjęcie: „64” numer 4/1993

Przebieg rundy. Bałagan powoli zanikał. Już tylko mecz Antyle Holenderskie – Jemen zakończył się walkowerem, zaś oczekiwaną ciągle jeszcze ekipę Kenii na wszelki wypadek nie skojarzono z żadnym zespołem.

Rosja (średni ranking w tym meczu 2589) wysoko pokonała Szwajcarię (2444) i objęła samodzielne prowadzenie. Co ciekawe w meczu tym nie wystąpili dwaj najsilniejsi zawodnicy, czyli mistrz świata Kasparow i Chalifman. Jedyna strata nastąpiła na pierwszej szachownicy, gdzie Brunner 2500 rozegrał z Dołmatowem 2595 tak dobrą partię, że Rosjanin już po 22. posunięciach zgodził się na remis.

Bośnia i Hercegowina (2589, czyli dokładnie tyle, co Rosja!) nieznacznie pokonała Australię (2471). Na drugiej szachownicy, po niedoczasowej „młócce” Johansen 2485 miał w partii z Sokolovem 2630 skoczka więcej, co zakończyło się sensacyjną porażką Bośniaka, którego pamiętamy z Nowego Sadu 1990, gdzie grał w barwach Jugosławii.

Sensacją meczową był triumf rozstawionej z numerem 50 Belgii (2454) w starciu z Gruzją (2560), która miała ósmy numer startowy. Było to m.in. efektem pozyskania przez Belgów silnego arcymistrza z byłego ZSRR – Michaiła Gurewicza 2635, który pokonał Azmajparaszwiliego 2610. Do sukcesu dołożył się Dutreeuw 2425 wygrywając z Ubiławą 2560 oraz Polaczek 2415 remisując ze Sturuą 2545. Przegrał jedynie Geenen 2340 w partii na czwartej szachownicy z Georgadze 2525.

Bułgaria (2516) z trudem uporała się z Portugalią (2434), gdyż Spasow 2550 w niedoczasie stracił gońca i przegrał z Fernandesem 2440.

Silna ekipa Czechosłowacji (2536) zawiodła na całej linii w meczu ze słabiutką, bo osłabioną brakiem Hansenów, Danią (2436). Na trzech pierwszych szachownicach padły remisy, mimo że każdy Czech przewyższał swojego oponenta o ponad 100 punktów ELO. „Ojcem” zwycięstwa okazał się Rasmussen 2450 (debiut i jedyny występ), który wygrał także z debiutantem – Meduną 2500.

W meczu Estonia (2519) – Kanada (2430) nieoczekiwanie arcymistrz Oll 2600 przegrał z mistrzem FIDE Lesiege 2375.

Prawdziwa „bomba” eksplodowała w spotkaniu USA (2601) – Litwa (2475). Amerykanie nie kryli faktu, że zamierzają – mając bardzo silny skład – wygrać Olimpiadę, a tymczasem ulegli Litwie (2475). W jedynej rezultatywnej partii Ružele 2340 pokonał znakomitego Benjamina 2555.

Zmianę układu politycznego po rozpadzie ZSRR odczuli także Niemcy (2565) grający z Uzbekistanem (2509). Hübner 2615 przegrał z Łoginowem 2540, a Lutz 2540 z Zagrebelnym 2440. Ostatecznie w minimalnym stosunku triumfował Uzbekistan.

Bardzo dobrze wyglądała ekipa Łotwy (2564), którą znamy z przedwojennych Olimpiad. Szirow należał do czołówki światowej, doskonale zapowiadali się Kengis i Szabałow. W tej rundzie „zmietli” Hiszpanów (2478) oddając im tylko pół punktu.

Stan po II rundzie:

1 – małe punkty, 2 – Bucholtz, 3 – punkty meczowe

--------- ----------------------------------------------------- ----- ------ ---
Miejsce Drużyna 1 2 3
1 Rosja 7,5 8,5 4
2 Chorwacja 7,0 9,0 4
3 Holandia 7,0 8,5 4
4 Łotwa 7,0 7,5 4
5 Anglia 7,0 6,5 4
6 Izrael 7,0 6,0 4
7 Szwecja 7,0 5,0 4
8 – 11 Bośnia i Hercegowina, Grecja, Mołdawia i Estonia 6,5 9,5 4
12 Bułgaria 6,5 8,5 4
13 Islandia 6,5 7,5 4
14 – 15 Węgry i Austria 6,5 7,0 4
16 Argentyna 6,5 6,0 4
17 – 18 Belgia i Dania 6,5 5,5 4
19 Francja 6,0 10,0 3
20 Rumunia 6,0 9,0 3
21 Uzbekistan 6,0 7,0 4
22 Kirgistan 6,0 7,0 3
23 – 24 Polska i Litwa 6,0 6,5 4
25 Szkocja 6,0 6,0 3
26 – 27 Norwegia i Czechosłowacja 5,5 10,5 2
28 Gruzja 5,5 9,0 2
29 Chile 5,5 7,5 2
30 – 31 Słowenia i Ukraina 5,5 7,0 4
32 – 35 Kanada, Australia, Portugalia i Indonezja 5,5 6,5 2
36 Cypr 5,5 6,0 2
37 USA 5,0 10,0 2
38 – 39 Indie i Niemcy 5,0 9,5 2
40 Brazylia 5,0 8,5 2
41 Kolumbia 5,0 8,0 2
42 Włochy 5,0 7,0 2
43 Szwajcaria 4,5 10,5 2
44 – 45 Peru i Chiny 4,5 8,0 2
46 Hiszpania 4,0 8,5 2
47 Filipiny B 4,0 7,5 2
48 Puerto Rico 4,0 7,0 2
49 – 53 Hongkong, Katar, Tajlandia, Kazachstan i Filipiny C 4,0 6,5 2
--------- ----------------------------------------------------- ----- ------ ---

Stan po II rundzie:

1 – małe punkty, 2 – Bucholtz, 3 – punkty meczowe

---------- --------------------------------------- ----- ------ ---
Miejsce Drużyna 1 2 3
54 Maroko 4,0 6,0 2
55 – 56 Antyle Holenderskie i Mongolia 4,0 5,5 2
57 Meksyk 3,5 11,0 2
58 Finlandia 3,5 10,5 2
59 – 61 Austria, Filipiny A i Turkmenistan 3,5 9,0 2
62 Nigeria 3,5 9,0 1
63 Bangladesz 3,5 8,5 2
64 Turcja 3,5 8,0 2
65 Nowa Zelandia 3,5 7,5 2
66 – 67 Pakistan i Wyspy Owcze 3,5 6,5 2
68 Palestyna 3,5 6,0 1
69 Algieria 3,5 5,5 2
70 Zimbabwe 3,5 5,0 2
71 Wietnam 3,0 10,5 2
72 – 73 Walia i Singapur 3,0 10,0 1
74 Irlandia 3,0 8,5 2
75 Uganda 3,0 7,5 2
76 Sri Lanka 3,0 7,0 2
77 Japonia 3,0 5,5 2
78 Mauritius 2,5 9,0 2
79 Egipt 2,5 9,0 0
80 Luksemburg 2,5 8,0 0
81 Tunezja 2,5 7,0 2
82 Jamajka 2,5 7,0 0
83 Andora 2,0 9,0 0
84 – 85 Botswana i Angola 1,5 9,5 0
86 San Marino 1,5 8,0 0
87 – 89 Guernsey-Jersey, Malezja i Liban 1,5 7,5 0
90 Malta 1,0 9,0 0
91 Wyspy Dziewicze USA 1,0 8,5 0
92 Fidżi 1,0 8,0 0
93 Afryka Południowa 0,5 10,0 0
94 Zjednoczone Emiraty Arabskie 0,0 11,0 0
95 – 96 Bermudy i Lichtenstein 0,0 10,5 0
97 Seszele 0,0 10,0 0
98 – 101 Brunei, Papua Nowa Gwinea i Nikaragua 0,0 9,5 0
102 Kenia 0,0 5,5 0
103 Jemen 0,0 4,0 0
---------- --------------------------------------- ----- ------ ---

Stoły 1 – 10

205. Obrona francuska

IM Brunner (Szwajcaria) 2500 – GM Dołmatow (Rosja) 2595

1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sd2 c5 4.ed5 ed5 5.Sgf3 Sc6 6.Gb5 cd4 7.Sd4 He7 8.He2 He2 9.Ke2 Gd7 10.S2b3 Gd6 11.Ge3 Sf6 12.h3 0–0 13.Whe1 Wfe8 14.Kf1 Se4 15.Wad1 a6 16.Ge2

16…Se5 17.Gf4 Sc4 18.Gd6 Scd6 19.Sf3 Sf6 20.Sc5 Wad8 21.Sd7 Wd7 22.Sd4 Wde7 i remis.

Umiejscowienie diagramu: biuletyn Olimpiady.

206. Partia pionem hetmańskim

GM Drejew (Rosja) 2580 – IM Franzoni (Szwajcaria) 2440

1.d4 Sf6 2.Sf3 e6 3.Gg5 c5 4.e3 cd4 5.ed4 Ge7 6.Gd3 0–0 7.0–0 b6 8.c4 Gb7 9.Sc3 d5 10.We1 Sc6 11.Gf6 Gf6 12.cd5 ed5 13.Se5 g6 14.Ha4 Sb8 15.Wad1 a6 16.Ge2 Hd6 17.Gf3 Wd8 18.Hb3 Wa7 19.Sg4 Gg5 20.We5 Gf4 21.Wee1 h5 22.Se5 Ga8 23.g3 Gg5 24.Sd3 Kg7 25.Sb4 Wad7 26.Gd5 Gd5 27.Sbd5 b5 28.Sb4 Sc6 29.Sc6 Hc6 30.d5 Hc4 31.Hc4 bc4 32.We4 Gf6 33.Wc4 Gc3 34.Wc3 Wd5 35.Wd5 Wd5 36.Kg2 Wd2 37.Wb3 a5 38.a3 Wd5 39.h4 Kf6 40.a4 Wd2 41.Kf3 Wd4 42.Wb6 Kg7 43.b3 Wd2 44.Wb5 Wc2 45.Ke4 We2 46.Kf3 Wc2 47.Ke3 Kh6 48.f3 Wc3 49.Kf4 f5 50.Wa5 Wb3 51.Wb5 Wa3 52.a5 Wa4 53.Ke5 Wa3 54.Kf4 Wa4 55.Ke5 Wa3 56.f4 Wg3 57.a6 Wa3 58.Wb6 Wa4 59.Kf6 Wa5 60.Kf7 Kh7 61.Wg6 Wc5 62.We6 Wa5 63.Kf6 Kh6 64.Wb6 Wc5 65.a7 Wa5 66.Ke7 Kg7 67.Wb7 i czarne poddały się.

207. Obrona słowiańska

IM Costa (Szwajcaria) 2425 – FM Kramnik (Rosja) 2590

1.d4 d5 2.c4 c6 3.Sf3 Sf6 4.Sc3 e6 5.e3 Sbd7 6.Gd2 Gd6 7.Gd3 0–0 Do równej gry prowadziła kontynuacja 7…dc4 8.Gc4 b5 9.Gd3 Gb7 8.0–0 dc4 9.Gc4 a6!? 10.Hc2 Albo 10.e4 e5 11.Gg5 b5 12.Gb3 Gb7 13.de5 Se5 14.Sd4 Gc5 15.Sf5 Hd1 16.Wad1 Wad8 ze skomplikowaną pozycją 10…c5 11.dc5 Nowe posunięcie. Wcześniej grano tu 11.Gd3 cd4 (11…Hc7 12.Wac1 z ideą Hb1) 12.ed4 b6! 13.Se4 Ge7 z równą grą. Wybierano także 11.a4 11…Sc5 12.a4 b6 13.e4 Po 13.b4 Scd7 14.Se4 Ge7 15.Gc3 Gb7 16.Sf6 Gf6 czarne stały nieco lepiej 13…Hc7 14.h3 Gb7 15.Wfe1 Scd7 16.Gf1?! Dokładniejsze było 16.Gd3 Wac8 17.Wac1 Hb8 18.Hb1 z ideą Gc2 i równą grą 16…Wac8 Czarne stoją nieco lepiej 17.Wad1 Lepsze było 17.Wac1 Hb8 18.Hb1 h6 19.Ge3 Gb4 20.Sd2 z niewielką przewagą białych 17…Hb8 18.Hb1 h6 19.Gc1?! Kolejny słaby ruch. Należało grać 19.Ge3 Gb4 20.Sd2 z małą przewagą czarnych 19…Gb4 Czarne znacznie przeważają 20.Sd2? Białe mogły kontynuować grę tylko po 20.Gd2, na co nastąpiłoby 20…Sc5 z nadal dużą przewagą czarnych 20…Se5! 21.Sa2 Lepsze było 21.Sb3 Gc3 22.bc3 Wc3 z ideą 23.Gd2 Se4! i dużą przewagą czarnych 21…Gc5 Teraz atak czarnych jest nie do odparcia 22.b4 Albo 22.Sb3 Seg4 (Ciekawe było w tym miejscu 22…Sf3!?) 23.hg4 Sg4 24.e5 Gf2 25.Kh1 Gg3! 26.Wd4 (26.We2 Ge5 z ideą Gb2 i wygraną czarnych) 26…Ge1 27.Wg4 He5 i wygrana czarnych nie budzi wątpliwości

22…Seg4! 23.hg4 Sg4 24.Sf3 Gf2 25.Kh1 Ge1 Wygrywało 25…Hg3 26.We2 f5 26.We1 Hg3 27.Ge3 Ruch wykonany w niedoczasie. Po 27.Hb3 czarne grałyby 27…Ge4 27…f5 28.Gg1 fe4 29.We4 Wf5 30.Wg4 Hg4 i białe poddały się.

Umiejscowienie diagramu: biuletyn Olimpiady.

Uwagi: Władimir Kramnik, Jugosłowiański Informator Szachowy numer 55/1992 r.