Zajęcia twórcze w szkole. Część 2 - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
30 września 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Zajęcia twórcze w szkole. Część 2 - ebook
ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to gotowe scenariusze lekcyjne, mające na celu uczenie dzieci nie poprzez napełnianie umysłu wiedzą, ale przez rozwój inteligencji, ćwiczenia i zadania, które mają na celu rozwój osobisty. Wciąż powtarzam, że chciałbym, by najważniejszym przedmiotem w szkole było CHCENIE. Gdybyśmy potrafili osiągnąć sukces w nauce tego przedmiotu, dalsze nauczanie byłoby już tylko formalnością, nie mówiąc o nieustannej przyjemności z bycia nauczycielem mimo tak niskiego wynagrodzenia. Zajęcia twórcze byłyby obowiązkowe w nauce przedmiotu CHCENIE. Poszukiwanie nowych sposobów nauczania zawsze było wyzwaniem dla nauczycieli. ZAJĘCIA TWÓRCZE W SZKOLE to cegiełka do budowy fundamentów nowoczesnego nauczania. Nie chciałbym być zarozumiały, ale po trzydziestu latach pracy z takimi scenariuszami, jakie są w tej książce, mogę zaręczyć, że jest szansa na zmianę. Tu podaję następnych czternaście scenariuszy i mam nadzieję, że wydam jeszcze jedną część. A o mnie lepiej będą mówić fakty: nauczyciel poruszania się w świecie twórczości, instruktor teatralny, szef teatru Bezscenni, autor książek, aktor , tekściarz, twórca i reżyser sztuk teatralnych, handlowiec. Jeśli sam miałbym się określić, to nazwałbym się „człowiekiem zafascynowanym osobowością ludzką”. Nic tak tego nie uświadomi jak dobrze prowadzone zajęcia aktorskie.
| Kategoria: | Pedagogika |
| Zabezpieczenie: | brak |
| ISBN: | 978-83-956737-7-1 |
| Rozmiar pliku: | 3,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP O MNIE
Jeśli ktoś wykorzysta pomysły umieszczone w tej książce, pewnie zada sobie pytanie: „Kim jest autor?”. Dobre pytanie, ale akurat dla mnie jest ono wyjątkowo trudne. Dzieci mówią do mnie „pan aktor”, studenci mówili „reżyser”, nauczyciele zostali przy „pan Grzegorz”, bo wiedzieli, że nie ma sensu określanie mojego statusu zawodowego. Najbardziej podoba mi się „pan aktor”, bo to „aktor” jest wymawiane co najmniej jak „prezes”. Cała ta zabawa słowna nie ma zbytniego sensu, co świadczy o tym, że nasz język wciąż wymaga poprawy i poszerzenia o nowe słowa.
Lepiej o mnie będą mówić fakty: nauczyciel poruszania się w świecie twórczości (prowadzę takie zajęcia trzydzieści lat, z dwoma tysiącami dzieci rocznie), instruktor teatralny (zarówno teatrów studenckich, jak i młodzieżowych, a przede wszystkim dziecięcych ‒ przewinęły się przez nie setki dzieciaków), szef teatru Bezscenni (jedynego, który jest gotowy do profesjonalnych występów), autor książek (powieści, książek psychologicznych i teatralnych), aktor (a jakże), tekściarz (wiele skeczów i piosenek), twórca i reżyser sztuk teatralnych, handlowiec (z czegoś trzeba żyć). Jeśli sam miałbym się określić, to bym się nazwał człowiekiem zafascynowany osobowością ludzką. Nic tak tego nie uświadomi jak dobrze prowadzone zajęcia aktorskie.
Z tych wszystkich zdolności, jakie posiadam, właśnie ZAJĘCIA TWÓRCZE stały się dominujące w moim działaniu. Prowadzenie TEATRU okazało się tak trudne, że rozwój w tym kierunku był nieefektywny (studenci czasem są bezwzględni w promowaniu samych siebie).
Mając w głowie, że zajęcia twórcze mogą być bardzo przydatne w przedszkolu czy szkole, z młodzieńczą werwą (trzydzieści lat temu) szedłem do sekretariatów szkół i dyrektorów, oferując współpracę. Zero skuteczności. Poszedłem nawet do śląskiego kuratorium, by zaproponować współpracę (wtedy byłem w stanie robić to za darmo). Nigdy nie zapomnę wizyty tam złożonej, gdy słowo „twórczość” wywołało w urzędniczce taki popłoch, jakbym chciał zgodę na prowadzenie wychowania seksualnego. Tradycyjnie pani drżącym głosem powiedziała, że osoby odpowiedzialnej za działkę TWÓRCZOŚĆ nie ma, ale jak przyjdzie, to zadzwoni. Oczywiście kontakt się urwał. Wtedy zrozumiałem, że ogromna liczba ludzi pracujących w szkolnictwie to urzędnicy, którzy w nosie mają edukację, bo zawsze ważniejsze będzie kupowanie marchewki do świetlicowej kuchni niż próby unowocześnienia nauczania.
Dlatego wszedłem do szkół od dołu. Zaproponowałem dwóm nauczycielkom z różnych szkół wprowadzenie takich zajęć (byłem instruktorem w domu kultury, co mnie uwiarygodniło). Najpierw robiłem to za darmo. Wystarczyły trzy zajęcia, by cała szkoła (wszystkie nauczycielki) weszła do współpracy. Następne zajęcia były płatne (zaczynałem od złotówki od dzieciaka), a wszystko odbywało się za zgodą rodziców. Już po paru latach nie miałem wolnych terminów, dlatego nie było sensu się reklamować. Zajęcia są dość wyczerpujące, bo trwają dwie godziny lekcyjne, a nie polega to na siedzeniu przy biurku.
W ten oto sposób stworzyłem idealny układ do nowoczesnego nauczania: uczniowie ‒ rodzice ‒ nauczyciel. Działo się to wszystko poza dyrekcją, która oczywiście o tym wiedziała, a największą jej zaletą było to, że nie przeszkadzała. Naturalnie były szkoły, gdzie nauczyciele, z którymi współpracowałem, zostali dyrektorami, co stworzyło idealny układ życzliwości.
Może moja historia jest właśnie przesłaniem, że reforma szkolnictwa powinna iść od dołu, od rodziców i nauczycieli, bo z góry nigdy do niej nie dojdzie. Dla ministerstwa zawsze ważniejsze będzie to, że podręcznik jest darmowy, niż to, co w nim jest. To jednak problem nie tylko polski. Łatwo służy to jednak za pretekst, by nic nie robić albo udawać, że się coś robi.
Jeśli ktoś wykorzysta pomysły umieszczone w tej książce, pewnie zada sobie pytanie: „Kim jest autor?”. Dobre pytanie, ale akurat dla mnie jest ono wyjątkowo trudne. Dzieci mówią do mnie „pan aktor”, studenci mówili „reżyser”, nauczyciele zostali przy „pan Grzegorz”, bo wiedzieli, że nie ma sensu określanie mojego statusu zawodowego. Najbardziej podoba mi się „pan aktor”, bo to „aktor” jest wymawiane co najmniej jak „prezes”. Cała ta zabawa słowna nie ma zbytniego sensu, co świadczy o tym, że nasz język wciąż wymaga poprawy i poszerzenia o nowe słowa.
Lepiej o mnie będą mówić fakty: nauczyciel poruszania się w świecie twórczości (prowadzę takie zajęcia trzydzieści lat, z dwoma tysiącami dzieci rocznie), instruktor teatralny (zarówno teatrów studenckich, jak i młodzieżowych, a przede wszystkim dziecięcych ‒ przewinęły się przez nie setki dzieciaków), szef teatru Bezscenni (jedynego, który jest gotowy do profesjonalnych występów), autor książek (powieści, książek psychologicznych i teatralnych), aktor (a jakże), tekściarz (wiele skeczów i piosenek), twórca i reżyser sztuk teatralnych, handlowiec (z czegoś trzeba żyć). Jeśli sam miałbym się określić, to bym się nazwał człowiekiem zafascynowany osobowością ludzką. Nic tak tego nie uświadomi jak dobrze prowadzone zajęcia aktorskie.
Z tych wszystkich zdolności, jakie posiadam, właśnie ZAJĘCIA TWÓRCZE stały się dominujące w moim działaniu. Prowadzenie TEATRU okazało się tak trudne, że rozwój w tym kierunku był nieefektywny (studenci czasem są bezwzględni w promowaniu samych siebie).
Mając w głowie, że zajęcia twórcze mogą być bardzo przydatne w przedszkolu czy szkole, z młodzieńczą werwą (trzydzieści lat temu) szedłem do sekretariatów szkół i dyrektorów, oferując współpracę. Zero skuteczności. Poszedłem nawet do śląskiego kuratorium, by zaproponować współpracę (wtedy byłem w stanie robić to za darmo). Nigdy nie zapomnę wizyty tam złożonej, gdy słowo „twórczość” wywołało w urzędniczce taki popłoch, jakbym chciał zgodę na prowadzenie wychowania seksualnego. Tradycyjnie pani drżącym głosem powiedziała, że osoby odpowiedzialnej za działkę TWÓRCZOŚĆ nie ma, ale jak przyjdzie, to zadzwoni. Oczywiście kontakt się urwał. Wtedy zrozumiałem, że ogromna liczba ludzi pracujących w szkolnictwie to urzędnicy, którzy w nosie mają edukację, bo zawsze ważniejsze będzie kupowanie marchewki do świetlicowej kuchni niż próby unowocześnienia nauczania.
Dlatego wszedłem do szkół od dołu. Zaproponowałem dwóm nauczycielkom z różnych szkół wprowadzenie takich zajęć (byłem instruktorem w domu kultury, co mnie uwiarygodniło). Najpierw robiłem to za darmo. Wystarczyły trzy zajęcia, by cała szkoła (wszystkie nauczycielki) weszła do współpracy. Następne zajęcia były płatne (zaczynałem od złotówki od dzieciaka), a wszystko odbywało się za zgodą rodziców. Już po paru latach nie miałem wolnych terminów, dlatego nie było sensu się reklamować. Zajęcia są dość wyczerpujące, bo trwają dwie godziny lekcyjne, a nie polega to na siedzeniu przy biurku.
W ten oto sposób stworzyłem idealny układ do nowoczesnego nauczania: uczniowie ‒ rodzice ‒ nauczyciel. Działo się to wszystko poza dyrekcją, która oczywiście o tym wiedziała, a największą jej zaletą było to, że nie przeszkadzała. Naturalnie były szkoły, gdzie nauczyciele, z którymi współpracowałem, zostali dyrektorami, co stworzyło idealny układ życzliwości.
Może moja historia jest właśnie przesłaniem, że reforma szkolnictwa powinna iść od dołu, od rodziców i nauczycieli, bo z góry nigdy do niej nie dojdzie. Dla ministerstwa zawsze ważniejsze będzie to, że podręcznik jest darmowy, niż to, co w nim jest. To jednak problem nie tylko polski. Łatwo służy to jednak za pretekst, by nic nie robić albo udawać, że się coś robi.
więcej..
