-
W empik go
Zaułek upadłych aniołów - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
Październik 2015
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Zaułek upadłych aniołów - ebook
Wiersze ze zbioru "Zaułek Upadłych Aniołów" powstawały na przestrzeni lat 1968 – 1980. Obejmują zatem nie tylko słynny "Warszawski Marzec", ale i atmosferę panującą w Teatrze Nowym za dyrekcji Kazimierza Dejmka. Trzeba w tym miejscu dodać, że tytuły łacińskie nie pojawiły się przypadkiem, ale są powiązane z konkretnymi miejscami w Warszawie (na przykład napis na zegarze słonecznym w parku w Wilanowie, czy inskrypcja zdobiąca gmach warszawskiej Biblioteki Uniwersyteckiej). Tomik kończy wiersz będący zapowiedzią nadziei na lepsze czasy, niż ten najtrudniejszy okres w życiu autorki.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-583-0 |
| Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
STARCY W OGRODZIE
Usiedli starcy w ogrodzie
i patrzą na zachodzące słońce.
Brody im mierzwi wiatr.
To było tak...
Rok czterdziesty, trzydziesty dziewiąty...
Słońce zachodzi.
Usiedli starcy na ławie,
kamienie im chłodzą palce u stóp,
a gdzieś z daleka zbliża się noc
i dzień
wielkimi chłopskimi krokami.
Usiedli starcy na ławie
i śpią.
UNDE VENIS ET QUO TENDIS?
Tam, gdzie się znajdę, nie odszukam ciszy.
A oni idą przede mną w milczeniu.
Tam, gdzie się znajdę, nie odszukam czasu.
Dlaczego tak równo pochylone głowy
nie zwrócą twarzy właśnie w moją stronę?
Jak mogę patrzeć, kiedy nikt nie widzi?
Jak mogę odejść?
Za mną nikt nie idzie.
* * *
Rysujesz linie ciepłych snów na ścianach,
nie rozrzucony myślą, która gra na cytrze.
Ukazuje ci przedświt swe białe kolana,
a ty je gładzisz, Bacchu, brody połysk
migocze w strefie cienia wśród zburzonych kolumn.
Małe Pany strwożone biegną do ołtarza,
by Zeusowi sypać mirt i świeży orzech
prosto w ogień ofiarny.
Strzelają łupiny,
a ty się śmiejesz, Bacchu, sącząc beczkę wina.
I nic cię nie obchodzą zgubione ruiny.
I nic cię nie obchodzi wiosny laur nma skroni.
Świat pijany cię bawi.
Sypie złotym pudrem
tłum nimf tańczących w koło
na twej łysej głowie.
* * *
I bez żalu bądź, bez żalu,
łzy to drobny deszcz gradowy w dzień pochmurny,
ty nie możesz chmurom wstępu dać do raju,
któż by wtedy trzymał jabłko w smukłej dłoni.
Ty się musisz śmiać, czarować śmiechem
i bez żalu bądź, bez żalu nawet we śnie,
rozchyliwszy usta wab spóźnionych,
zawsze piekna, choć ci już zwiastują wyrok,
tańcz na stosie jeszcze wśród płomienia.
* * *
Rysując wstęgę pod wiatrem
nie widzimy jej migotania.
Nie widzimy drgań jej przegubów
na błękitnych falach powietrza.
Nam niebo nie spadnie na głowę.
Gdzieś ucieka, gdzieś się uchyla...
* * *
Strachem jest każda chwila,
kiedy już nie umiesz i nie wiesz.
Chcesz gonić chmury po niebie,
ale zranisz sobie stopy o skały,
będą krwawiły na doliny białe
od śniegu i w śniegu całe zanurzone.
KONCERT
Na okna kładzie martwe dłonie
i wpija palce w białe szyby
odgłos dalekiej stąd muzyki,
a tak nam bliskiej jak westchnienie,
że jest o krok od naszych oczu,
że jest o krok od naszych cieni.
Ich miejsce zmienia oczu granie
na ciemnych płytach fortepianu,
w żałobne bębnią więc klawisze.
I tak daleka stąd muzyka
nagle na krok
spiętrza się,
uskoczy,
walcem pijanym takt pomyli,
przysiądzie chyłkiem nad strunami
rozstrojonego fortepianu
i będzie trwać.
Ten muzyk z prawej zamknął oczy,
powieki ciążą nad rzęsami,
smak jakiś w ustach zbiera, tętni,
zmienia się kręgiem w światłocienie,
ssie duszę smutkiem i zamiera.
I coś się wiąże w jednym kole,
raz się zaśmieje, raz zaboli
pęknięta płyta fortepianu.
Pić można jeszcze raz od nowa,
ostry jest smak zwiędłego wina,
a w nas znów coś się gnie, zaczyna,
spada na deski, głosem straszy.
Biegną promienie wzdłuż klawiszy.
Koncert się zaczął.
Trzeba słuchać.
Rozkazu jeszcze nie wydano,
jeszcze nas krzyk nie rozdarł w strzępy.
Obce są źrenic zmienne kręgi
obejmujące cień za oknem.
I myśli są obce.
Zmęczeni,
odbiegli,
rozbici w tyralierę myśli,
szukamy siebie.
Koncert się zaczął.
Drżą w nas struny.
Tak znów się skrada,
tak się łasi,
grzbiet wygnie w pałąk,
łapy skuli,
tak się napręży,
przez aksamit
przeciągnie linię rozerwaną,
tak będzie błagać,
będzie prosić,
tak sił jej nagle w pół nie stanie,
tak się położy na kolanach,
tak będzie śpiewać, będzie mruczeć...
Koncert się zaczął -
trzeba słuchać.
I huknie mazur poprzez sale,
w sto par, w sto ogni, w sto układów,
delie i pasy błyszczą złotem,
nie deski to, lecz marmur ściany,
nie szopa to, lecz pałac prawie...
Gdzie jesteś cicha, zatrwożona,
ledwie westchnieniem zakrzyczana,
lecz brniesz przez mazur niewzruszona,
tak delikatna, jak pałeczki
ruch, gdy ją z werbla muzyk zdejmie...
Tak wydobyta z rzeczy małych
jesteś ogromem.
Znów wyrastasz,
i znów powracasz,
znów jesteś górą,
znów zwyciężasz...
Zieloną nicią powiązane dźwięki
w drgający świat cieni płyną.
Tam, za rogiem,
łagodnym ruchem ramion
obejmuje dusze
wiatr
niezbyt dojmujący.
Trzeba się żegnać.
Milknie koncert w dali.
Gdzie jesteś, mała,
gdzie uciekasz drogą,
gdzieś się zatrzymała,
w pół dźwięku,
uparta,
zadrą rozkrwawiasz myśli,
niepokojąca melodio?
Czemu się ciebie boję,
czemu bezsenne noce
szykujesz,
cieniutka,
jak odgłos pikującego samolotu?
Czemu cię wyplenić nie można
żadnym złym słowem?
Odejdź! Koncert się skończył!
Ludzie wracają do domów.
Tak mało słów jest powiedziane.
Tak mało znaczą wszystkie słowa.
Tak mało dźwięku w naszych uszach.
Tak mało ciszy jest w powietrzu.
Tak tęsknisz, sam nie wiedząc czemu,
do rzeczy ciągle niewiadomych.
Błądzą przez ziemię nuty deszczu.
Nie bój się krzyczeć!
Nikt nie słucha.
A czemuż to zamknięty kręgiem
kamieni dniami narzucanych
na darmo chcesz spokoju, kiedy
znów ta muzyka cię kołysze?
Wróci, odnajdzie, ściśnie głowę
aż do rozpaczy, aż do bólu,
nie będzie dokąd przed nią uciec...
Koncert już dawno zakończono.
Pustka panuje niepojęta,
w drewnianej sali nie ma ludzi.
Martwy instrument szczerzy białe
stawione w baczność rzędy zębów.
Tak mało ciszy, gdy jej pragniesz.
Tak mało krzyku, kiedy milkniesz.
Uciekające takty goni
jeden za drugim
liść za oknem.
Stań, stań, przechodniu,
przez kraty popatrz
drzew przystając.
Usiedli starcy w ogrodzie
i patrzą na zachodzące słońce.
Brody im mierzwi wiatr.
To było tak...
Rok czterdziesty, trzydziesty dziewiąty...
Słońce zachodzi.
Usiedli starcy na ławie,
kamienie im chłodzą palce u stóp,
a gdzieś z daleka zbliża się noc
i dzień
wielkimi chłopskimi krokami.
Usiedli starcy na ławie
i śpią.
UNDE VENIS ET QUO TENDIS?
Tam, gdzie się znajdę, nie odszukam ciszy.
A oni idą przede mną w milczeniu.
Tam, gdzie się znajdę, nie odszukam czasu.
Dlaczego tak równo pochylone głowy
nie zwrócą twarzy właśnie w moją stronę?
Jak mogę patrzeć, kiedy nikt nie widzi?
Jak mogę odejść?
Za mną nikt nie idzie.
* * *
Rysujesz linie ciepłych snów na ścianach,
nie rozrzucony myślą, która gra na cytrze.
Ukazuje ci przedświt swe białe kolana,
a ty je gładzisz, Bacchu, brody połysk
migocze w strefie cienia wśród zburzonych kolumn.
Małe Pany strwożone biegną do ołtarza,
by Zeusowi sypać mirt i świeży orzech
prosto w ogień ofiarny.
Strzelają łupiny,
a ty się śmiejesz, Bacchu, sącząc beczkę wina.
I nic cię nie obchodzą zgubione ruiny.
I nic cię nie obchodzi wiosny laur nma skroni.
Świat pijany cię bawi.
Sypie złotym pudrem
tłum nimf tańczących w koło
na twej łysej głowie.
* * *
I bez żalu bądź, bez żalu,
łzy to drobny deszcz gradowy w dzień pochmurny,
ty nie możesz chmurom wstępu dać do raju,
któż by wtedy trzymał jabłko w smukłej dłoni.
Ty się musisz śmiać, czarować śmiechem
i bez żalu bądź, bez żalu nawet we śnie,
rozchyliwszy usta wab spóźnionych,
zawsze piekna, choć ci już zwiastują wyrok,
tańcz na stosie jeszcze wśród płomienia.
* * *
Rysując wstęgę pod wiatrem
nie widzimy jej migotania.
Nie widzimy drgań jej przegubów
na błękitnych falach powietrza.
Nam niebo nie spadnie na głowę.
Gdzieś ucieka, gdzieś się uchyla...
* * *
Strachem jest każda chwila,
kiedy już nie umiesz i nie wiesz.
Chcesz gonić chmury po niebie,
ale zranisz sobie stopy o skały,
będą krwawiły na doliny białe
od śniegu i w śniegu całe zanurzone.
KONCERT
Na okna kładzie martwe dłonie
i wpija palce w białe szyby
odgłos dalekiej stąd muzyki,
a tak nam bliskiej jak westchnienie,
że jest o krok od naszych oczu,
że jest o krok od naszych cieni.
Ich miejsce zmienia oczu granie
na ciemnych płytach fortepianu,
w żałobne bębnią więc klawisze.
I tak daleka stąd muzyka
nagle na krok
spiętrza się,
uskoczy,
walcem pijanym takt pomyli,
przysiądzie chyłkiem nad strunami
rozstrojonego fortepianu
i będzie trwać.
Ten muzyk z prawej zamknął oczy,
powieki ciążą nad rzęsami,
smak jakiś w ustach zbiera, tętni,
zmienia się kręgiem w światłocienie,
ssie duszę smutkiem i zamiera.
I coś się wiąże w jednym kole,
raz się zaśmieje, raz zaboli
pęknięta płyta fortepianu.
Pić można jeszcze raz od nowa,
ostry jest smak zwiędłego wina,
a w nas znów coś się gnie, zaczyna,
spada na deski, głosem straszy.
Biegną promienie wzdłuż klawiszy.
Koncert się zaczął.
Trzeba słuchać.
Rozkazu jeszcze nie wydano,
jeszcze nas krzyk nie rozdarł w strzępy.
Obce są źrenic zmienne kręgi
obejmujące cień za oknem.
I myśli są obce.
Zmęczeni,
odbiegli,
rozbici w tyralierę myśli,
szukamy siebie.
Koncert się zaczął.
Drżą w nas struny.
Tak znów się skrada,
tak się łasi,
grzbiet wygnie w pałąk,
łapy skuli,
tak się napręży,
przez aksamit
przeciągnie linię rozerwaną,
tak będzie błagać,
będzie prosić,
tak sił jej nagle w pół nie stanie,
tak się położy na kolanach,
tak będzie śpiewać, będzie mruczeć...
Koncert się zaczął -
trzeba słuchać.
I huknie mazur poprzez sale,
w sto par, w sto ogni, w sto układów,
delie i pasy błyszczą złotem,
nie deski to, lecz marmur ściany,
nie szopa to, lecz pałac prawie...
Gdzie jesteś cicha, zatrwożona,
ledwie westchnieniem zakrzyczana,
lecz brniesz przez mazur niewzruszona,
tak delikatna, jak pałeczki
ruch, gdy ją z werbla muzyk zdejmie...
Tak wydobyta z rzeczy małych
jesteś ogromem.
Znów wyrastasz,
i znów powracasz,
znów jesteś górą,
znów zwyciężasz...
Zieloną nicią powiązane dźwięki
w drgający świat cieni płyną.
Tam, za rogiem,
łagodnym ruchem ramion
obejmuje dusze
wiatr
niezbyt dojmujący.
Trzeba się żegnać.
Milknie koncert w dali.
Gdzie jesteś, mała,
gdzie uciekasz drogą,
gdzieś się zatrzymała,
w pół dźwięku,
uparta,
zadrą rozkrwawiasz myśli,
niepokojąca melodio?
Czemu się ciebie boję,
czemu bezsenne noce
szykujesz,
cieniutka,
jak odgłos pikującego samolotu?
Czemu cię wyplenić nie można
żadnym złym słowem?
Odejdź! Koncert się skończył!
Ludzie wracają do domów.
Tak mało słów jest powiedziane.
Tak mało znaczą wszystkie słowa.
Tak mało dźwięku w naszych uszach.
Tak mało ciszy jest w powietrzu.
Tak tęsknisz, sam nie wiedząc czemu,
do rzeczy ciągle niewiadomych.
Błądzą przez ziemię nuty deszczu.
Nie bój się krzyczeć!
Nikt nie słucha.
A czemuż to zamknięty kręgiem
kamieni dniami narzucanych
na darmo chcesz spokoju, kiedy
znów ta muzyka cię kołysze?
Wróci, odnajdzie, ściśnie głowę
aż do rozpaczy, aż do bólu,
nie będzie dokąd przed nią uciec...
Koncert już dawno zakończono.
Pustka panuje niepojęta,
w drewnianej sali nie ma ludzi.
Martwy instrument szczerzy białe
stawione w baczność rzędy zębów.
Tak mało ciszy, gdy jej pragniesz.
Tak mało krzyku, kiedy milkniesz.
Uciekające takty goni
jeden za drugim
liść za oknem.
Stań, stań, przechodniu,
przez kraty popatrz
drzew przystając.
więcej..
