Ze złej bajki - ebook

Prolog

Laura

11 lat

Twarde krzesło w gabinecie lekarskim wbija mi się w tyłek. Wydaje się jeszcze mniej wygodne niż te w szkole. Jestem cała spocona i już sama nie wiem, czy bardziej dlatego, że na zewnątrz panuje okropny upał, czy ze stresu. Powinnam być teraz na lekcjach, tymczasem siedzę u boku totalnie zdenerwowanej matki, która ma taką minę, jakby za moment miała się rozpłakać. Jeśli faktycznie to zrobi, będę ryczeć razem z nią. A najgorsze, że to wszystko przeze mnie.

– Nie kręć się – karci mnie, chociaż wcale się nie ruszam.

Zerknęłam tylko na ścianę, na której wiszą jakieś makiety przedstawiające ludzkie ciało. Powracam wzrokiem do lekarza, który kolejny już raz ogląda tę samą kartkę. Jest stary i tak chudy, jakby miał niebawem wyschnąć na wiór. Ale z jego oczu bije mądrość. Może przesadzam, ale mam wrażenie, że potrafię dojrzeć ją w ludziach. Jak w przypadku pani od matematyki. I w przeciwieństwie do polonistki, która łazi po klasie i gada sama do siebie, jakby nie wiedziała, po co tam przyszła.

Białe ściany pomieszczenia działają na mnie przytłaczająco. Czy nie mogły być różowe? Albo chociaż błękitne czy żółte? Byłoby pozytywnie, tymczasem mam wrażenie, że znalazłam się w wariatkowie. Jak w jednym z tych strasznych filmów, które oglądałyśmy ostatnio z Zuzą, a potem nie mogłam zasnąć prawie do samego rana.

– Pani Wińska. – Lekarz zabiera w końcu głos.

Mama prostuje się jak struna, a ja, zamiast wytężać słuch, skupiam uwagę właśnie na niej. Od kiedy wybrałyśmy się na badania, zaczęła się bardzo dziwnie zachowywać. Może mam raka, a ona już o tym wie? Ostatnio często słyszy się o tych wszystkich złych tworach zżerających powoli wątrobę, mózg, kości czy serce. Chociaż nie, o raku serca jeszcze chyba nie słyszałam. Za to słyszę, jak moje własne wali teraz ze zdwojoną siłą.

– Tak, panie doktorze. – Mama chrząka, poprawiając torebkę na kolanach, kiedy facet w białym kitlu znowu na moment się zamyśla.

– Zleciłem ostatnio badania krwi pod kątem hormonów tarczycowych, które wyraźnie wskazały nam na niedoczynność gruczołu. Miałem już swoje przypuszczenia, ale by je potwierdzić, konieczne było także badanie przeciwciał i USG – mówi to i wcale przy tym na nas nie patrzy.

Zastanawiam się zatem, czy kieruje te słowa do nas, czy gada bardziej do samego siebie. Zerkam na mamę, żeby się upewnić, czy ona cokolwiek z tego rozumie. Dla mnie jego mowa brzmi jak jakiś marsjański dialekt. Ale dla mamy najwyraźniej też. Marszczy czoło, ale potakuje głową, jakby nie chciała dać po sobie poznać, że kompletnie nic z tego nie kuma. Dokładnie tak jak ja.

– Mamo – szepczę, kiedy lekarz milknie.

– Cicho bądź – warczy i gromi mnie takim spojrzeniem, jakby chciała mnie udusić.

Doktor podnosi wzrok znad kartki, bo właśnie sobie przypomniał, że wcale nie jest tutaj sam. Uśmiecham się do niego, ale on tego nie odwzajemnia. Co za parówa. Wzdycham i opuszczam głowę. Przyglądam się swoim napęczniałym palcom i pierścionkowi wrzynającemu się w skórę. Przyzwyczaiłam się do ich widoku, tak samo jak przywykłam do moich wielkich ud rozlewających się po całym krześle. To moje ciało. To ja. Taka już jestem. Wolałabym, żeby było inaczej, ale staram się samoakceptować. To ponoć ważne. Ilekroć jednak jestem w szkole, zawsze znajdzie się ktoś, kto chce przypomnieć mi o tym, że jestem inna. Z czasem zrozumiałam, że problem tkwi nie tylko w mojej głowie. Bo kiedy ja zaczynam siebie akceptować, to inni nie potrafią zaakceptować mnie.

– Ostatnie badania poziomu przeciwciał przeciw peroksydazie i tyreoglobulinie wykazały wyraźne odchylenia od normy. Dlatego moje przypuszczenia się potwierdziły. – Lekarz odkłada papiery na bok, opiera łokcie na blacie swojego drewnianego biurka i splata ręce.

Nie wiem, czy tylko ja mam takie wrażenie, czy ten facet celowo buduje napięcie, żebyśmy z mamą za moment zeszły tutaj na zawał. Mógłby wreszcie powiedzieć, co mi jest. Dlaczego, do jasnej Anielki, od pewnego czasu nie mogę spać, choć jestem ciągle zmęczona. Czemu w nadmiarze wypadają mi włosy, jestem blada jak ściana, moja twarz wygląda jak napuchnięta dynia. I czemu jestem gruba, chociaż staram się jeść jak inni!

– Co to oznacza? – wtrąca mama. A raczej przerywa panującą ciszę.

Ten lekarz to jakiś świr. Sadysta. Torturuje nas psychicznie. Dlaczego co chwila tak się zawiesza? Robi to specjalnie?

– Choroba Hashimoto – wyrokuje w końcu łaskawie, potakując przy tym głową.

– Co? – mamie wyrywa się z ust. Powinna chyba raczej powiedzieć grzeczne: „proszę?”. Zawsze mnie tego uczyła. Teraz jednak nerwy wzięły górę. Widzę, że trudno jej nad sobą zapanować.

– Słyszała już o tym pani kiedyś? – pyta ją lekarz.

Ją, nie mnie. Jakby mnie tutaj wcale nie było. A przecież to ja stałam się właścicielką tego całego motomoto. Czy jakkolwiek się to nazywa.

Mama kręci głową.

– To brzmi jak nazwa jakieś japońskiej marki samochodowej – odpowiada mu, siląc się na żart. Śmieje się nerwowo, chociaż tak naprawdę ani jej, ani mnie wcale nie jest do śmiechu.

– Hashimoto to choroba autoimmunologiczna. Inaczej mówiąc, przewlekłe zapalenie tarczycy – tłumaczy doktor.

– Czy córkę czeka operacja? Czy da się z tym żyć? – Mama wydaje się coraz bardziej roztrzęsiona.

– Spokojnie. – Lekarz pokazuje jej dłonią, żeby przystopowała. Potem zerka w swój komputer i zaczyna: – Będziemy musieli wyrównać stan pani córki, a zrobimy to za pomocą suplementacji. Inaczej mówiąc, pacjentka będzie przyjmowała hormony tarczycy w postaci tabletek.

– Boże! – Mama wydobywa z siebie jęk ulgi. – Czyli nie operacja – wzdycha, jakby właśnie tego bała się najmocniej na świecie. – Jak długo trwa leczenie tego… – milknie – tej choroby?

Czyli nie tylko ja mam problem z tą nazwą.

– Zwykle do końca życia – wypala doktor.

Mama chowa twarz w dłoniach i zaczyna płakać. Patrzę na lekarza i naprawdę nie wiem, co robić. Obejmuję mamę i przyciskam głowę do jej ramienia. Nie chcę, żeby cierpiała. Tak bardzo mi przykro, że przyniosłam jej smutek. Że ją rozczarowałam. To moja wina. Byłam jej oczkiem w głowie. Po trójce synów w końcu doczekali się z ojcem dziewczynki. Tymczasem okazałam się niewypałem. Grubą kulą toczącą się po szkolnych korytarzach.

Chociaż w sumie dobrze, że to nie rak.

– Z czego to się wzięło, panie doktorze? – pyta mama, kiedy w końcu udaje się jej opanować.

– Ciężko powiedzieć. – Lekarz rozkłada ręce. – Choroba wciąż pozostaje dla medycyny zagadką. Wpływ na jej rozwój mogą mieć niedobory selenu, różnego rodzaju infekcje, stres czy wysokie spożycie jodu. W tym przypadku mamy do czynienia z bardzo młodą osobą. – Patrzy na mnie. O rety! W końcu mnie zauważył. Jednak tylko przez chwilę, bo znów się odwraca i kontynuuje: – Bardzo prawdopodobne są także czynniki genetyczne, ale wnioskując po pani reakcji na postawioną diagnozę, raczej nie będzie pani wiedzieć, czy ktoś w rodzinie choruje bądź chorował na Hashimoto?

Mama kręci głową.

– No nie wiem. – Wzrusza ramionami speszona. Odwraca się w moją stronę, jakbym miała udzielić jej jakieś podpowiedzi. – Moja teściowa też była otyła – wali prosto z mostu, a ja czuję, jak zapadam się pod ziemię.

Policzki płoną mi z zażenowania. Naprawdę musiała to powiedzieć? Otyła? Już wystarczająco często słyszę to w szkole. W domu nikt nigdy tak do mnie nie mówił. Mama zawsze powtarzała, że jestem jej kuleczką. I że dla niej i dla ojca jestem najpiękniejsza na świecie. Mam w domu lustro, więc wiedziałam, że kłamie, ale chciałam w to po prostu wierzyć. Tak było lepiej. Tutaj matka nie kryje się ze swoimi spostrzeżeniami. A więc w jej oczach też taka jestem. Otyła. Chce mi się płakać.

Zamykam powieki, bo czuję, jak zaczynają mi się szklić oczy.

Lekarz potakuje, ale nie komentuje jej uwagi. Nie wiem, czy była konieczna. Mama mogła już lepiej po prostu się nie odzywać.

– Ważnym elementem stabilizacji stanu pacjentki będzie dieta, która musi uwzględniać odpowiednią dawkę mikroskładników, selenu, jodu i witaminy D3 – słyszymy. – Dlatego warto będzie wybrać się do dietetyka – stwierdza, jak gdyby nigdy nic. A ja wiem, że zwyczajnie nas na to nie stać. Ani na dietetyka, ani na diety, ani na drogie leki, które być może już na zawsze przekreślą marzenia moich rodziców o zagranicznym wyjeździe. Przecież tak długo na niego odkładają.

I to wszystko przeze mnie.

Nie dam rady dłużej tego słuchać. Wstaję z krzesła, zabieram szkolny plecak, bo przecież po wizycie u lekarza miałam udać się na dalsze lekcje i zmierzam w stronę drzwi.

– Laura, co ty wyprawiasz! Zaczekaj! – woła za mną roztrzęsiona mama.

Łapię za klamkę drzwi i wychodzę na korytarz, zwracając na siebie uwagę paru przebywających w poczekalni osób. Ryczę jak bóbr i niech to sobie widzą. Już zdążyłam się uodpornić na głupie komentarze, by teraz przejmować się czyimś spojrzeniem.

Próbuję biec. Brązowe, sięgające ramion włosy lecą mi na twarz. Mój wielki brzuch faluje, kiedy zbliżam się w stronę windy. Nie lubię biegać. Wyglądam przy tym okropnie. Jak wielki, okrągły ponton unoszący się na powierzchni wzburzonej wody. Naciskam guzik przywołujący windę. Przecieram oczy i zerkam w prawo, skąd dobiega do mnie pospieszny stukot butów.

To moja mama. Nie musiałabym nawet patrzeć, by nie mieć co do tego żadnych wątpliwości. Kiedy wreszcie znajduje się obok, bierze mnie w ramiona.

– Laura, córeczko – płacze rzewnie. – Wszystko będzie dobrze. Damy sobie radę – mówi. I choć wiem, że będzie inaczej, jej zapewnienie podnosi mnie na duchu. Chcę jej wierzyć tak jak wtedy, kiedy nazywa mnie swoją piękną, wyjątkową kuleczką.

Fabian

11 lat

Mój młodszy braciszek płacze, niechętnie wkładając do buzi kolejny kawałek pieroga z truskawkami.

– Chce sosiku, plooose. – Miele gumowate ciasto dania z paczki. Wcale się nie dziwię, że nie ma ochoty na więcej. Ileż można jeść jedno i to samo. Kamil jest moją najbliższą rodziną. Jedyną, na której mi zależy.

– Nie ma sosu, rozumiesz! Zapomniałam kupić. – Matka wchodzi do kuchni oburzona, że w ogóle się do niej odezwaliśmy. Ubrana w krótką spódniczkę i bluzkę z tak olbrzymim dekoltem, że cycki prawie wypadają jej na wierzch, najwyraźniej znowu szykuje się do wyjścia. Sama. A ja kolejny raz będę musiał się zająć Kamilem.

Kiedy widzę ją taką, czuję wstyd. Przestałem zapraszać kolegów, bo ich mamy wydają się normalne. Zupełnie inne niż moja. Robią im do szkoły kanapki. Pomagają w lekcjach. Interesują się szkolnymi sprawami. Moja chyba nigdy nie zalogowała się do internetowego dziennika, by sprawdzić, jakie mam oceny. Dla niej mógłbym nie przechodzić z klasy do klasy. Ma to gdzieś, podobnie jak i wszystko inne.

– Znowu wychodzisz? – Jestem zły, bo jutro mam sprawdzian z matematyki. Płacz Kamila potęguje mój fatalny humor, choć tak naprawdę nie on jest winien tej sytuacji. Ma dopiero pięć lat i widzę, że czasami usilnie stara się zabiegać o uwagę ze strony matki. Jakby od czasu do czasu ciężko było jej powiedzieć proste „kocham cię”, które na pewno by mu pomogło.

– Nie powinno cię to obchodzić, gówniarzu. – Podchodzi do mnie, rozszerzając powieki i wychylając tułów do przodu. Grozi mi palcem.

– A jednak mnie to obchodzi. Powinnaś się nami zająć. – Chcę jeszcze dodać, że przecież jest naszą matką, ale mi na to nie pozwala.

– A co ty, upośledzony jesteś, że potrzebujesz niańki?! – krzyczy, a jej wściekłość sprawia, że Kamil zaczyna szlochać. – Widzisz, co narobiłeś? – Pokazuje na mojego brata. – Mógłbyś okazać trochę wdzięczności. Poświęciłam ci całe życie! – wygarnia mi. Jakbym to ja sam siebie sprowadził na ten świat. Nie znam swojego ojca, ale nie dziwię się, że od niej odszedł. Kimkolwiek był. Gdyby nie była moją matką i gdyby nie Kamil, już dawno bym stąd uciekł. Domyślam się, że jednak odziedziczyłem po nim wiele genów. Czasami zastanawiam się nad tym, jak wyglądał. Musiał mieć czarne włosy, tak samo, jak ja. Moja matka jest blondynką, więc z kolorem zapewne wdałem się w niego. Po niej za to odziedziczyłem niebieskie oczy. I niski wzrost, z czego nie jestem szczególnie dumny. Mam nadzieję, że mimo wszystko jeszcze dogonię kumpli.

Kamil wygląda zupełnie inaczej. Mam wrażenie, że matka toleruje go bardziej niż mnie. Pewnie dlatego, że jego starego darzyła nieco większą sympatią. Sam nie wiem, który z tych kolesi przyprowadzanych do domu jest tak naprawdę jego ojcem. Nie mam pojęcia, czy w ogóle matka to wie. Przewinęło się ich tutaj trochę. Wszyscy tacy sami. Głośni, wredni i nawaleni w trupa.

– Spokojnie, młody – mówię do Kamila, kiedy matka znika w salonie. Staram się zapanować nad nerwami, bo tylko pogorszą sprawę. – Zagramy w piłę, dobra? – mówię na zachętę. Mam nadzieję, że to poprawi mu humor.

Odkłada widelec na talerz i kiwa głową, że tak. Patrzy na mnie, wciąż smutny. Przeciera rękawem łzy, a potem smarki pod nosem.

– Fuuujjj! – Wywalam język na wierzch. – Ale z ciebie nieogar. W szafce są chusteczki.

Moja reakcja go bawi. Zaczyna się śmiać, a potem rzuca się na mnie z rękawem całym w glutach i straszy, że mnie nim dotknie. Próbuję go przed tym powstrzymać. Spodziewałem się takiej reakcji. Kamil nie ma wyczucia. Myśli, że ze mną wszystko mu wolno. Nie chcę na niego krzyczeć. Wkurza mnie czasami, ale tak naprawdę bardzo go kocham.

W końcu krępuję go tak, że nie potrafi się ruszyć.

– Pseplasam – piszczy, kiedy zaczynam go łaskotać. – Pseplasam, Fabi!!! – wrzeszczy. – Już nie będę – obiecuje.

Puszczam go, uważając, by nie zaczął znowu.

– Idź i przebierz tę bluzkę – mówię mu.

– A potem zaglamy? – dopomina się, bo przecież przed chwilą to obiecałem.

– Zagrrramy – celowo przeciągam „r”, bo już wreszcie mógłby nauczyć się je wymawiać. To dziwne, że w przedszkolu jeszcze nikt nie odesłał go do logopedy.

– Zaglllamy – powtarza zadowolony i wybiega z kuchni.

Kręcę głową zrezygnowany. W tym samym momencie słyszę głośny trzask wyjściowych drzwi. Wstaję od stołu i zerkam przez okno. Widzę zza firany zbiegającą ze schodów mamę. Jej rozpuszczone, długie włosy podskakują, kiedy truchta po nierównym, starym chodniku prosto w stronę furtki. Tam czeka na nią jakiś typ. Ubrany na czarno. Podrzuca kluczykami, przytula ją i klepie po tyłku. Krzywię się, choć przez lata zdążyłem się już przyzwyczaić do różnych gestów, o których wolałbym nie mówić. Facet wskazuje jej na drzwi swojego starego czerwonego auta. To jakiś opel. Nie wiem, co to za model, ale lata świetności ma już dawno za sobą. Lubię motoryzację. W przyszłości chciałbym zostać mechanikiem. Będę odkładał kasę, a kiedy zarobię, kupię sobie najprawdziwsze w świecie, niebieskie subaru. Potem poznam jakąś fajną dziewczynę i zamieszkamy daleko stąd. Z dala od tej dziury. Może gdzieś nad morzem? Albo za granicą? Zabiorę ze sobą Kamila. Nigdy bym go nie zostawił. Na samą myśl, że mielibyśmy się rozstać, robi mi się ciężko na sercu.

Czerwony opel odjeżdża z piskiem opon. Co za dzban! Chyba chciał się popisać. Znowu zostajemy sami.

– Mama pojechała?

Podskakuję, kiedy tuż za moimi plecami pojawia się młody. Nie słyszałem, że wchodził do kuchni. Wydaje się rozczarowany. Wciąż przeżywa każde jej wyjście, a przecież to już nie pierwsze. Kiedy był młodszy, znajomi mamy, jak ich nazywa, częściej bywali u nas. Ale od niespełna dwóch lat matka znów zaczęła wychodzić, jak kiedyś, przed narodzinami Kamila, gdy zostawałem w domu sam. Twierdzi, że należy się jej odrobina prywatności, a my tylko jej przeszkadzamy.

– Pojechała. – Wzruszam ramionami. – Niedługo wróci. – Staram się udawać, że to przecież nic takiego.

– Nic się jej nie stanie? – dopytuje jak zawsze.

Skąd mam wiedzieć? Nie jestem jasnowidzem. A może gdyby się stało, żyłoby się nam lepiej. Po co w ogóle się o nią martwi, kiedy ona przez cały czas ma nas głęboko w dupie. Wściekam się. Niepotrzebnie. Pamiętam, że kiedyś byłem taki sam. Nasłuchiwałem jej powrotu, bojąc się, że podczas jej nieobecności ktoś włamie się nam do domu. Albo że ktoś jej coś zrobi. Miewała różnych kumpli. Jeden z nich uderzył ją w twarz na moich oczach. Potem zamachnął się na mnie, ale zdążyłem uciec.

– Nie – odpowiadam mu, bo chcę, żeby się uspokoił. – Idź lepiej po tę piłkę, zamiast gadać głupoty.

Nie muszę mu dwa razy powtarzać. Biegnie. W oczekiwaniu na grę zaczynam zbierać ze stołu nasze talerze. Wrzucam resztki do kosza i wkładam naczynia do zlewu. Potem je umyję, żeby nie wszczynać niepotrzebnej awantury. Kiedy matka już wróci, chciałbym w spokoju się pouczyć. Ostatnio zarobiłem z maty dwie lufy za brak zadania i wysłuchiwałem przed klasą, jakim to wybitnym leniem jestem. Nie zdążyłem odwalić tego na przerwie, bo chodziło o większy projekt.

Nie żeby zależało mi na czwórkach czy piątkach, ale nie mam zamiaru siupnąć w czwartej klasie i kiblować przez dwa lata z młodszymi dzieciuchami, które pewnie z tego powodu mogłyby się ze mnie do woli ponabijać. Tym bardziej że nie jestem głupi i do ogarnięcia materiału często wystarczy mi po prostu skupienie na lekcji.

Piłka uderza mnie w plecy i spada na podłogę. Kamil stoi za mną i śmieje się na cały głos.

– Chodź no tutaj… – Zaczynam go gonić, udając, że udało mu się mnie wkurzyć. Łapię brata za nogi i podnoszę tak, że wisi głową w dół.

– Już nie będę! – woła. – Zabiję cię! Fabi! – odgraża się, kręcąc na boki, choć groźba wypowiadana przez wciąż sepleniącego pięciolatka jest naprawdę mocno zabawna.

Ostrożnie opuszczam go w dół. Poprawia bluzkę, czochra swoje włosy. Czekam na jego kolejne nieobliczalne wygłupy, ale Kamil niespodziewanie obejmuje mnie w pasie.

– Fajny jesteś – mówi i wtula głowę w mój brzuch. Przykucam obok niego i otaczam go ramionami.

Chce mi się ryczeć. A przecież nie mogę tego robić. Nie jestem jakąś wrażliwą babą.

Chciałbym obiecać nam obu, że prędzej niż później będzie lepiej i że na pewno nas z tego wyciągnę. Choć im jestem starszy, tym bardziej zaczynam rozumieć, że to wcale nie będzie takie proste.