Zemsta 2020 - ebook

SPIS POSTACI

Zbi­gniew Bed­nar­ski – ge­ne­rał, do­wód­ca ope­ra­cyj­ny Ro­dza­jów Sił Zbroj­nych

Paul Buck­ma­ster – do­rad­ca pre­zy­den­ta USA do spraw bez­pie­cze­ństwa na­ro­do­we­go

Wi­ta­lij Iwa­no­wicz Bu­ja­now – ma­jor Słu­żby Wy­wia­du Za­gra­nicz­ne­go Fe­de­ra­cji Ro­syj­skiej

Je­rzy Ju­lian Ma­rek Bu­try­mo­wicz – po­li­tyk, agent wpły­wu wy­wia­du ro­syj­skie­go w Pol­sce

Jack Clark – ge­ne­rał, szef Ko­le­gium Po­łączo­nych Sze­fów Szta­bów sił zbroj­nych Sta­nów Zjed­no­czo­nych

Ra­fał Ga­jew­ski – ge­ne­rał bro­ni, do­wód­ca ope­ra­cyj­ny Ro­dza­jów Sił Zbroj­nych

Olga Gert­ner – po­rucz­nik, 41 Ba­ta­lion Lek­kiej Pie­cho­ty Wojsk Obro­ny Te­ry­to­rial­nej

Sier­giej Bog­da­no­wicz Jer­mo­ła­jew – ge­ne­rał po­rucz­nik Fe­de­ral­nej Słu­żby Bez­pie­cze­ństwa

Mar­ta „Kali” Ka­li­ńska – po­rucz­nik pi­lot, 21 Baza Lot­nic­twa Tak­tycz­ne­go

„Klaus” – cho­rąży, Jed­nost­ka Woj­sko­wa Ko­man­do­sów

Ju­lia Ko­eb­ner vel Ju­lia Bed­na­rek – ka­pi­tan, ofi­cer ope­ra­cyj­ny Agen­cji Wy­wia­du

Se­ba­stian Kwa­pisz – czło­nek or­ga­ni­za­cji ter­ro­ry­stycz­nej Aryj­ski Na­ro­do­wy Front Opo­ru

Mi­chał Li­goc­ki – ge­ne­rał bro­ni, szef Szta­bu Ge­ne­ral­ne­go Woj­ska Pol­skie­go i Na­czel­ny Do­wód­ca Woj­ska Pol­skie­go w cza­sie woj­ny

Jan Ma­jew­ski – am­ba­sa­dor Pol­ski przy NATO

Agniesz­ka Nie­dźwiedz­ka – po­rucz­nik (pó­źniej ka­pi­tan), war­mi­ńsko-ma­zur­ski od­dział Stra­ży Gra­nicz­nej

Ma­ria Ra­czy­ńska – żo­łnierz – ochot­nik cza­su woj­ny, ka­pral or­ga­ni­za­cji pa­ra­mi­li­tar­nej Na­ro­do­wa Or­ga­ni­za­cja Strze­lec­ka

Ma­riusz Tro­ja­now­ski – ka­pi­tan pi­lot, 41 Baza Lot­nic­twa Tak­tycz­ne­go

Adam Wró­bel – żo­łnierz – ochot­nik cza­su woj­ny, plu­to­no­wy or­ga­ni­za­cji pa­ra­mi­li­tar­nej Na­ro­do­wa Or­ga­ni­za­cja Strze­lec­ka

Bar­tosz Za­krzew­ski – ge­ne­rał bro­ni, do­wód­ca ge­ne­ral­ny Ro­dza­jów Sił Zbroj­nychROZDZIAŁ I

13 listopada 2018 roku, Morze Bałtyckie

Sza­re okręty prze­ci­na­ły fale wzbu­rzo­ne­go mo­rza. Ci­ężkie, oło­wia­ne chmu­ry zwia­sto­wa­ły deszcz, a może na­wet deszcz ze śnie­giem.

Ko­man­dor Wein wy­sze­dł na skrzy­dło po­mo­stu okrętu de­san­to­we­go ORP „Po­znań”. Trzy bli­źnia­cze jed­nost­ki szły w po­bli­żu. Ka­żda z nich prze­wo­zi­ła na swo­im po­kła­dzie po sie­dem Ro­so­ma­ków, za­ła­do­wa­nych w nocy w Świ­no­ujściu. To­wa­rzy­szy­ły im dwie fre­ga­ty ra­kie­to­we, sta­no­wi­ące wraz z so­jusz­ni­czy­mi okręta­mi eskor­tę kon­wo­ju.

Ni­ska po­kry­wa chmur nie ozna­cza­ła bez­pie­cze­ństwa. Dzwon­ki alar­mo­we zwia­sto­wa­ły ko­lej­ny epi­zod ćwi­czeń. Ko­man­dor wró­cił na swo­je sta­no­wi­sko. Wie­dział, że już te­raz ra­da­ry na jed­nej z fre­gat zo­sta­ły uru­cho­mio­ne, wy­sy­ła­jąc w prze­strzeń wi­ąz­ki fal ra­dio­wych. Pierw­sze cele wy­kry­to w od­le­gło­ści nie­ca­łych czter­dzie­stu mil.

Wte­dy wy­łączo­no ra­dar. Je­śli na­past­ni­cy wy­kry­li emi­sję pro­mie­nio­wa­nia, zna­li po­zy­cję ze­spo­łu. Okręty zmie­ni­ły kurs i pręd­ko­ść, poza jed­ną z fre­gat, któ­rej przy­pa­dło w udzia­le nie­wdzi­ęcz­ne za­da­nie śle­dze­nia prze­ciw­ni­ka. Ko­lej­na wi­ąz­ka fal po­twier­dzi­ła obec­no­ść dwu­na­stu sa­mo­lo­tów, le­cących sto me­trów po­nad fa­la­mi. I jed­ne­go, du­że­go i po­wol­ne­go, krążące­go w o wie­le wi­ęk­szej od­le­gło­ści.

Urządze­nia elek­tro­nicz­ne na po­kła­dach okrętów za­re­je­stro­wa­ły nowy sy­gnał – ra­dar da­le­kie­go za­si­ęgu na po­kła­dzie ame­ry­ka­ńskie­go P-8 „Po­sej­don”, znaj­du­jące­go się poza za­si­ęgiem obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej kon­wo­ju. Z jego po­kła­du pi­lo­tom ma­szyn bo­jo­wych prze­ka­za­no przez ra­dio wia­do­mo­ść o ak­tu­al­nym po­ło­że­niu ce­lów.

Po chwi­li ra­dar na po­kła­dzie dru­giej fre­ga­ty pod­jął pra­cę. Nie było już sen­su się ukry­wać. Wy­rzut­nie na po­kła­dach okrętów, za­ła­do­wa­ne ćwi­czeb­ny­mi po­ci­ska­mi, prze­su­wa­ły się, śle­dząc po­zy­cje ce­lów. To ra­kie­ty SM-1 mia­ły za­pew­nić pierw­szą li­nię obro­ny. Do wal­ki go­to­we były też dwie nie­miec­kie kor­we­ty z po­ci­ska­mi o mniej­szym za­si­ęgu.

Trzy klu­cze sztur­mo­wych Su-22 z hu­kiem sil­ni­ków prze­le­cia­ły ni­sko nad wy­ko­nu­jący­mi ma­new­ry uni­ko­we okręta­mi. Atak był efek­tow­ny, ale też efek­tyw­ny. Wpraw­dzie roz­jem­cy, czy­li ofi­ce­ro­wie spe­cjal­nie od­de­le­go­wa­ni do roli sędziów pod­czas ćwi­czeń, mie­li do­pie­ro wy­dać swój wy­rok, lecz nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści, że sta­re, po­zba­wio­ne ra­da­rów i kie­ro­wa­nych po­ci­sków prze­ciw­o­kręto­wych Su-22 nie mia­ły­by wi­ęk­szych szans.

Mimo to, zgod­nie z lo­gi­ką ćwi­czeń, gdy na­prze­ciw­ko so­bie sta­wa­ły pod­od­dzia­ły ró­żnych ro­dza­jów wojsk wza­jem­nie ćwi­czące swo­je mo­żli­wo­ści, ko­lej­ne po­zo­ro­wa­ne ata­ki były po­na­wia­ne. Kon­wój w trak­cie swo­jej dro­gi do por­tu w Gdy­ni miał być bra­ny na cel przez du­ńskie i nie­miec­kie lot­nic­two, pol­skie okręty ra­kie­to­we i nad­brze­żne dy­wi­zjo­ny ra­kie­to­we. Ćwi­cze­nie Ana­kon­da-18 trwa­ło już od kil­ku dni. Mimo że pierw­sze skrzyp­ce mia­ły grać w nim siły lądo­we, ćwi­czy­ły wszyst­kie ro­dza­je wojsk. Nie za­wsze po­dział na „Czer­wo­nych”, czy­li siły prze­ciw­ni­ka, i „Nie­bie­skich”, a więc siły ćwi­czące obro­nę Pol­ski, był sta­ły. Eska­dry lot­ni­cze na prze­mian mia­ły wspie­rać ob­ro­ńców i po­zo­ro­wać na­lo­ty prze­ciw­ni­ka. Na luk­sus po­sia­da­nia od­ręb­nych jed­no­stek do tego celu stać było nie­licz­nych.

– Na dwa­na­ście ma­szyn za­li­czy­li­śmy aż osiem ze­strze­leń. – Roz­jem­ca pod­sze­dł do ko­man­do­ra. – Na ich kon­to po­sze­dł „Kra­ków”. – Wska­zał ręką na ko­ły­szący się na fa­lach bli­źnia­czy okręt de­san­to­wy.

– Aż tyle? – zdzi­wił się ko­man­dor. – Ile tra­fi­li nasi?

– Dwa. Oba z fre­gat. Resz­tę zgar­nęli Niem­cy ze sto­trzy­dzie­stek – miał na my­śli dwie kor­we­ty typu 130. Ich po­ci­ski ma­łe­go za­si­ęgu RIM-116 były nie­zwy­kle gro­źną bro­nią, je­śli ktoś zbli­żył się na od­le­gło­ść po­ni­żej pi­ęciu mil mor­skich. Sęk w tym, że Ro­sja­nie mie­li ra­kie­ty o za­si­ęgu sie­dem­dzie­si­ęciu mil. Zresz­tą nie tyl­ko oni.

– Za dwa­na­ście go­dzin to my będzie­my ce­la­mi dla ra­kiet – za­uwa­żył ko­man­dor. – Pew­nie po­dziu­ra­wią nas jak sito.

Znał za­ło­że­nia ko­lej­ne­go eta­pu ćwi­cze­nia. Dwa pol­skie okręty ra­kie­to­we mia­ły za­jąć po­zy­cje w po­bli­żu Helu, nie­da­le­ko brze­gu, pod osło­ną prze­miesz­czo­ne­go na pó­łwy­sep pod­od­dzia­łu ra­kiet prze­ciw­lot­ni­czych. Jed­no­cze­śnie oba dy­wi­zjo­ny Mor­skiej Jed­nost­ki Ra­kie­to­wej cze­ka­ły w roz­pro­sze­niu po­śród ka­szub­skich wzgórz. Na­mia­ry na cele mia­ły po­dać im śmi­głow­ce Mi-14PŁ i pa­tro­lo­we Bry­zy, któ­re za­miast z bazy w Da­rło­wie pod­czas tych ćwi­czeń star­to­wa­ły z po­lo­wych lądo­wisk. Wszyst­ko mia­ło prze­bie­gać tak jak pod­czas woj­ny. Tyl­ko same strze­la­nia ra­kie­to­we były sy­mu­lo­wa­ne. Po­tem wszyst­kie wy­ni­ki mia­ły być uży­te w ko­lej­nych ćwi­cze­niach, tym ra­zem szta­bo­wych, gdzie pla­no­wa­no też uwzględ­nić inne okręty, in­nych ty­pów i z in­nym uzbro­je­niem.

– Szko­da, że za dwa lata nie będzie mnie tu­taj – po­wie­dział roz­jem­ca. – Będzie co oglądać, jak przyj­dą Ade­laj­dy.

– Po­dob­no wy­bra­li już na­zwy – od­pa­rł ko­man­dor. – Przy­naj­mniej tyle.

– Będą ORP „Con­rad” i ORP „To­bruk”. Ktoś uznał, że pod­kre­śli­ły­by więź Pol­ski z Bry­tyj­ską Wspól­no­tą Na­ro­dów. Dy­plo­ma­tycz­ny ukłon, sko­ro sprze­da­li je nam po oka­zyj­nej ce­nie – do­dał.

– Tro­chę jed­nak od­bie­ga­ły od tra­dy­cji. „Con­rad” był krążow­ni­kiem, a mia­na „To­bruk” nie no­sił do­tąd ża­den okręt. Miej­sca­mi bi­tew na­zy­wa­no kie­dyś okręty de­san­to­we.

– A „Grom”, „Pio­run” i „Or­kan” to nisz­czy­cie­le? – od­po­wie­dział roz­jem­ca, ma­jąc na my­śli małe okręty ra­kie­to­we.

Obaj ofi­ce­ro­wie, słu­żąc w ma­ry­nar­ce, trak­to­wa­li tra­dy­cję po­wa­żnie. A tra­dy­cja do­ty­czy­ła ta­kże imion okrętów. Na­zwy zja­wisk at­mos­fe­rycz­nych za­wsze no­si­ły nisz­czy­cie­le – duże, sil­nie uzbro­jo­ne, wie­lo­za­da­nio­we okręty, a nie małe jed­nost­ki ra­kie­to­we. Z tego po­wo­du fre­ga­ty ra­kie­to­we, prze­jęte od au­stra­lij­skiej ma­ry­nar­ki, ta­kże po­win­ny zo­stać na­zwa­ne w ten spo­sób.

– Nie­za­le­żnie od nazw Ro­sja­nie będą mie­li z nimi pro­blem.

*

Te­raz mamy pro­ble­my, po­my­ślał ma­jor pi­lot Sta­cho­wiak, pro­wa­dząc for­ma­cję w kie­run­ku lądu. Zgod­nie z pla­nem ćwi­czeń nie wra­ca­li do Świ­dwi­na, gdzie Su-22 ba­zo­wa­ły na co dzień. Za­miast tego ma­szy­ny cze­ka­ło roz­środ­ko­wa­nie. Po­szcze­gól­ne klu­cze mia­ły wy­lądo­wać na lot­ni­skach w Sie­mi­ro­wi­cach, Gda­ńsku i Gdy­ni, tam uzu­pe­łnić pa­li­wo i przy­go­to­wać się do dal­szych za­dań.

Klucz ma­jo­ra skie­ro­wał się na po­łud­nie, do Sie­mi­ro­wic. Sztur­mow­ce opu­ści­ły szyk i po­je­dyn­czo pod­cho­dzi­ły do lądo­wa­nia. Będąc już na pa­sie, wy­pusz­cza­ły spa­do­chro­ny ha­mu­jące, po­ma­ga­jące wy­tra­cić pręd­ko­ść, i ko­ło­wa­ły na pły­tę po­sto­jo­wą.

Tech­ni­cy ota­cza­li sa­mo­lot, przy­sta­wia­jąc dra­bin­ki i pod­staw­ki pod koła, przy­łącza­jąc prze­wo­dy. Tym­cza­sem pi­lo­ci ze­bra­li się przy ma­szy­nie do­wód­cy.

Ma­jor wie­dział, że cze­ka ich ko­lej­ny lot, i do­my­ślał się, ja­kie to będzie za­da­nie. Czte­ry sa­mo­lo­ty skie­ro­wa­ne do Sie­mi­ro­wic mo­gły prze­no­sić za­sob­ni­ki roz­po­znaw­cze. Wi­dok wóz­ków z tymi wła­śnie za­sob­ni­ka­mi, ja­kie pod­to­czo­no pod dwa ze sto­jących sa­mo­lo­tów, był tyl­ko po­twier­dze­niem jego do­my­słów.

Wszyst­ko wy­ja­śni­ło się pod­czas od­pra­wy. Lot roz­po­znaw­czy miał być wy­ko­na­ny nad Ma­zu­ra­mi, w kie­run­ku Su­wa­łk.

– Póki po­go­da sprzy­ja, a za Wi­słą jesz­cze nie ma za­chmu­rze­nia, na­le­ży wy­ko­nać lot w celu wzro­ko­wo-fo­to­gra­ficz­ne­go roz­po­zna­nia sy­tu­acji na dro­gach od Su­wa­łk do Orzy­sza. – Do­wód­ca wska­zał re­jon na ma­pie. – Praw­do­po­dob­na tra­sa ko­lumn nie­przy­ja­cie­la to Su­wa­łki–Ba­ka­ła­rze­wo–Olec­ko–Ełk–Orzysz – wy­ja­śnił. – Wy­so­ko­ść lotu dwie­ście me­trów, za­czy­na­my od Orzy­sza i do Olec­ka, le­ci­my, trzy­ma­jąc się dro­gi. Po­tem skręca­my na wschód i nad Ba­ka­ła­rze­wem od­ska­ku­je­my na po­łud­nie. Uwa­ga, lądo­wa­nie będzie w Po­wi­dzu, nie wra­ca­my tu­taj. Na ten lot lecę ja i Beta. – Wska­zał na pod­po­rucz­ni­ka Buj­now­skie­go. – Beta z za­sob­ni­kiem roz­po­znaw­czym, ja z za­kłó­ca­jącym. Kali i Orion mają inne za­da­nie. Na­le­ży roz­po­znać lot­ni­ska i lądo­wi­ska Or­ne­ta, Kętrzyn i Su­wa­łki. To samo za­da­nie. Kali robi zdjęcia, Orion za­kłó­ca. Zdjęcia mają być do­brej ja­ko­ści. Wy­so­ko­ść ta­kże dwie­ście. Le­ci­my w szy­ku do Kwi­dzy­nia, po­tem się roz­dzie­la­my. Mamy być z po­wro­tem w po­wie­trzu za trzy­dzie­ści mi­nut. Jak w cza­sie woj­ny – do­dał.

– A kto nas osło­ni? – spy­ta­ła po­rucz­nik Mar­ta Ka­li­ńska, o zna­ku wy­wo­ław­czym Kali.

– Wy­mia­ta­nie my­śliw­skie jest pla­no­wa­ne na du­żej wy­so­ko­ści – wy­ja­śnił. – Nasi i so­jusz­ni­cy nie po­win­ni mieć kło­po­tów.

Dla trój­ki mło­dych pi­lo­tów były to pierw­sze tak duże ćwi­cze­nia. Na szczęście lot miał być spo­koj­ny. Wa­run­ki jesz­cze były do­bre, mie­li tyl­ko prze­le­cieć po tra­sie i ro­bić zdjęcia. Po­tem będą ich cze­kać bar­dziej wy­ma­ga­jące za­da­nia. So­bie zo­sta­wił trud­niej­sze. Mło­dy pi­lot mógł mieć pro­ble­my, roz­po­zna­jąc ruch na dro­gach, i do­brze by­ło­by, aby czu­wał nad nim do­świad­czo­ny do­wód­ca. Ka­li­ńska mia­ła ła­twiej­sze za­da­nie, ale sa­mo­dziel­nie mu­sia­ła je za­pla­no­wać i jesz­cze pil­no­wać mło­de­go.

Ob­ci­ążo­ne wy­po­sa­że­niem i pa­li­wem sa­mo­lo­ty star­to­wa­ły z pasa pa­ra­mi, pod wiatr, w kie­run­ku za­chod­nim. W kręgu po­nad lot­ni­skiem ufor­mo­wa­ły szyk klu­cza i skie­ro­wa­ły się nad Wi­słę. Le­cia­ły ni­sko, nie prze­kra­cza­jąc trzy­stu me­trów. Prze­strzeń po­wietrz­na nad całą pó­łnoc­ną Pol­ską była na czas lo­tów ma­szyn bo­jo­wych za­mkni­ęta.

I nie tyl­ko ona. Po­rucz­nik Ka­li­ńska prze­no­si­ła wzrok z ta­bli­cy przy­rządów na oto­cze­nie. Za­uwa­ży­ła, że ruch na dro­gach jest mniej­szy, a w kie­run­ku Wi­sły zmie­rza­ją ko­lum­ny po­jaz­dów o dziw­nym, pęka­tym kszta­łcie. Pew­nie po­słu­żą do zbu­do­wa­nia prze­pra­wy, uzna­ła.

Nie mo­gła po­roz­ma­wiać o tym z ni­kim przez ra­dio. Od po­cząt­ku lotu obo­wi­ązy­wa­ła ich ci­sza na łączach. Tyl­ko w nad­zwy­czaj­nym przy­pad­ku, ta­kim jak awa­ria, mo­żna było ją prze­rwać.

Za Wi­słą pro­wa­dzący po­chy­lił ma­szy­nę na lewe skrzy­dło, po­tem na pra­we i znów na lewe, da­jąc znak do ro­ze­jścia się.

*

W tym sa­mym cza­sie siły 12 Bry­ga­dy Zme­cha­ni­zo­wa­nej prze­miesz­cza­ły się ró­żny­mi dro­ga­mi na wschód. Dwie kom­pa­nie trans­por­to­wa­no mo­rzem, kil­ka in­nych pod­od­dzia­łów Ro­so­ma­ków je­cha­ło dro­ga­mi, a je­den na lot­ni­sku w Go­le­nio­wie ocze­ki­wał na przy­lot ci­ężkich trans­por­tow­ców. Jed­no­cześ­nie na plat­for­mach ko­le­jo­wych wy­ru­szył z Ża­ga­nia wy­sła­ny z 10 Bry­ga­dy Ka­wa­le­rii Pan­cer­nej wzmoc­nio­ny ba­ta­lion pan­cer­ny. Wcze­śniej do Pol­ski przy­by­li nie­miec­cy sa­pe­rzy. Ich wozy am­fi­bij­ne mia­ły po­słu­żyć do wy­bu­do­wa­nia mie­rzące­go dwie­ście me­trów dłu­go­ści mo­stu pon­to­no­we­go na Wi­śle.

To był ko­lej­ny raz, gdy ćwi­czo­no ten sam ma­newr wojsk, po­le­ga­jący na jak naj­szyb­szym prze­rzu­cie sił z głębi kra­ju na wschód, tam, gdzie w cza­sie woj­ny by­ły­by po­trzeb­ne. La­icy mo­gli­by uznać, że w ta­kim wy­pad­ku wszyst­kie dy­wi­zje po­win­ny sta­cjo­no­wać nad wschod­nią gra­ni­cą. Ale to ozna­cza­ło wie­le kom­pli­ka­cji, przede wszyst­kim od­da­le­nie od du­żych, wy­ko­rzy­sty­wa­nych na co dzień po­li­go­nów. Po­nad­to, choć uwa­ża­no to za mało praw­do­po­dob­ne, gar­ni­zo­ny na wscho­dzie mo­gły zo­stać za­ata­ko­wa­ne z za­sko­cze­nia przez ro­syj­ską ar­ty­le­rię ra­kie­to­wą, a po kil­ku la­tach woj­ny na Ukra­inie wie­dzia­no już, że trze­ba się z nią li­czyć.

*

O ro­syj­skim za­gro­że­niu nie trze­ba było wie­le mó­wić pi­lo­tom z baz lot­ni­czych z Mi­ńska i Mal­bor­ka. Ich my­śliw­ce MiG-29 sta­cjo­no­wa­ły na co dzień bli­sko gra­ni­cy, a do tego re­gu­lar­nie z obu baz wy­sy­ła­no kon­tyn­gen­ty na Li­twę w ra­mach so­jusz­ni­czej ope­ra­cji ochro­ny prze­strze­ni po­wietrz­nej tych pa­ństw. Tam prze­chwy­ce­nia ro­syj­skich sa­mo­lo­tów kręcących się bli­sko gra­nic były co­dzien­no­ścią.

Te­raz ta­kże dwa klu­cze – je­den z Mi­ńska, dru­gi z Mal­bor­ka – bra­ły udział w ćwi­cze­niu. Sy­mu­lu­jąc wa­run­ki wo­jen­ne, prze­ba­zo­wa­no je na za­mkni­ęte na ten czas lot­ni­sko w Byd­gosz­czy. Stam­tąd wy­sy­ła­no je nad Ma­zu­ry, by z po­wie­trza przy­go­to­wać za­kła­da­ną przez sce­na­riusz kontr­ofen­sy­wę.

Ka­pi­tan Ma­riusz Tro­ja­now­ski wy­ko­ny­wał już trze­cią mi­sję pod­czas ćwi­cze­nia. Tym ra­zem była nie­ty­po­wa. Jego czte­ry sa­mo­lo­ty, na co dzień uży­wa­ne do wal­ki z in­ny­mi ma­szy­na­mi, prze­no­si­ły nie­kie­ro­wa­ne po­ci­ski ra­kie­to­we, któ­re mia­ły zo­stać od­pa­lo­ne na po­li­go­nie w Orzy­szu. Dru­gi klucz MiG-ów pe­łnił rolę osło­ny. Ka­żda z ma­szyn mia­ła sze­ść kie­ro­wa­nych R-73. Z zie­mi wy­gląda­ło to gro­źnie, ale pi­lot zda­wał so­bie spra­wę, że tych po­ci­sków o ma­łym za­si­ęgu uda się sku­tecz­nie użyć tyl­ko przy spo­rej do­zie szczęścia. Nie obie­cy­wał so­bie wie­le ta­kże po nie­kie­ro­wa­nym uzbro­je­niu, ja­kim dys­po­no­wa­ły sa­mo­lo­ty. Mimo wszyst­ko, sie­dząc w kok­pi­cie, był w lep­szym po­ło­że­niu niż żo­łnie­rze pie­cho­ty, któ­rych miał osła­niać i wspie­rać.

14 listopada 2018 roku, Mazury

Na zie­mi było fak­tycz­nie nie­cie­ka­wie. Zim­no i po­nu­ro. Te­re­ny na wschód od Wi­sły zna­la­zły się pod chmu­ra­mi, ciem­no­sza­ry­mi od na­gro­ma­dzo­nej w nich wody. Jesz­cze nie pa­da­ło, ale nie trze­ba było me­te­oro­lo­ga, by wie­dzieć, że nie­dłu­go za­cznie. W żo­łnier­zach, któ­rzy wła­śnie opu­ści­li ci­ęża­rów­ki i mie­li roz­po­cząć pie­szy pa­trol, nie wzbu­dza­ło to en­tu­zja­zmu.

– _A hard rain’s a-gon­na fall,_ jak by to opi­sał Bob Dy­lan – po­wie­dzia­ła po­rucz­nik Gert­ner pó­łgło­sem.

Jej żo­łnie­rze, ob­ci­ąże­ni opo­rządze­niem i ple­ca­ka­mi, za­jęli po­zy­cje po obu stro­nach wąskiej lo­kal­nej szo­sy. Kry­li się za ro­snący­mi przy dro­dze drze­wa­mi, klęcząc na jed­no ko­la­no i trzy­ma­jąc w go­to­wo­ści ka­ra­bin­ki Grot i ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we – je­dy­ną wy­da­ną im ci­ęższą broń. Po­dzie­lo­no ich na sek­cje li­czące po osiem osób. Skrom­na gru­pa do­wo­dze­nia, skła­da­jąca się oprócz Gert­ner z po­moc­ni­ka do­wód­cy plu­to­nu, ra­tow­ni­ka me­dycz­ne­go i ra­dio­ope­ra­to­ra wraz z przy­dzie­lo­ny­mi w roli ob­ser­wa­to­rów dwo­ma funk­cjo­na­riu­sza­mi Stra­ży Gra­nicz­nej i strzel­ca­mi wy­bo­ro­wy­mi, znaj­do­wa­ła się po­środ­ku ugru­po­wa­nia. Na czo­ło wy­su­nęły się dwie sek­cje, trze­cia sta­no­wi­ła tyl­ną straż i od­wód jed­no­cze­śnie.

– Co ta­kie­go, pani po­rucz­nik? – spy­tał klęczący obok plu­to­no­wy Mły­nar­ski.

– A, nic – zby­ła go – taka pio­sen­ka.

Spoj­rza­ła na mapę. Cały ba­ta­lion otrzy­mał za­da­nie pa­tro­lo­wa­nia ob­sza­ru przy­gra­nicz­ne­go, jaki na uży­tek ćwi­cze­nia wy­zna­cza­ła rze­ka Pa­słęka. Dzia­ła­li da­le­ko od swo­je­go re­jo­nu od­po­wie­dzial­no­ści, ale tak za­kła­dał sce­na­riusz ćwi­czeń. Jej plu­ton miał spraw­dzić ob­szar wzdłuż dro­gi bie­gnącej na pó­łnoc­ny wschód od rze­ki w po­szu­ki­wa­niu ewen­tu­al­nych dy­wer­san­tów. Naj­pierw na­le­ża­ło prze­jść przez mo­stek, po­tem naj­pro­ściej było po pro­stu iść przed sie­bie, wy­pa­tru­jąc po­dej­rza­nych osób.

– Sie­rżan­cie – po­wie­dzia­ła do do­wód­cy sek­cji strzel­ców – dwie pary ubez­pie­cze­nia przy tym most­ku, sami wy­bierz­cie so­bie po­zy­cje. Pa­nie plu­to­no­wy, prze­ka­że pan do­wód­cy pierw­szej sek­cji, że na sy­gnał prze­cho­dzą przez most i zaj­mu­ją przy­czó­łek. Na­stęp­nie prze­cho­dzi dru­ga sek­cja wraz z do­wódz­twem, a po niej trze­cia. Jed­no­cze­śnie pary snaj­per­skie w mia­rę mo­żli­wo­ści prze­miesz­cza­ją się rów­no­le­gle, w kie­run­ku ko­lej­nych sta­no­wisk. Pó­źniej idzie­my wzdłuż tej szo­sy i skręca­my w lewo, z tym, że chcę, aby dru­ga sek­cja szła nie dro­gą, ale wzdłuż rze­ki. Trze­cia sek­cja idzie górą, spraw­dzi te kępy drzew i osła­nia nas.

– Nie za bar­dzo to skom­pli­ko­wa­ne? – spy­tał plu­to­no­wy. – To nie de­sant w Nor­man­dii.

– Póki ja do­wo­dzę, chcę, żeby wszyst­ko było zro­bio­ne do­brze – po­wie­dzia­ła z na­ci­skiem po­rucz­nik.

– Roz­kaz. – Plu­to­no­wy udał się do do­wód­ców dru­żyn.

Cie­ka­we, czy przez po­go­dę ktoś zre­zy­gnu­je, po­my­śla­ła Gert­ner. Trzy oso­by przy­sła­ły zwol­nie­nia le­kar­skie. Zda­rza się. Wie­dzia­ła już, że zła po­go­da i nu­żące ćwi­cze­nia od­sie­wa­ją sku­tecz­niej niż wy­ra­fi­no­wa­ne me­to­dy. Zo­sta­wa­li ci, któ­rzy na­praw­dę chcie­li.

Żo­łnie­rze pierw­szej kom­pa­nii 41 Ba­ta­lio­nu Obro­ny Te­ry­to­rial­nej ru­szy­li po­wo­li wśród pierw­szych kro­pel desz­czu przed sie­bie, ob­ser­wu­jąc oto­cze­nie. Dwie pary snaj­per­skie ze świe­żo do­star­czo­ny­mi, dłu­go­lu­fo­wy­mi Gro­ta­mi ka­li­bru sie­dem sze­śćdzie­si­ąt dwa mi­li­me­tra sta­no­wi­ły ubez­pie­cze­nie prze­mar­szu. Wąską rze­kę prze­kro­czy­li bez prze­szkód. Sek­cje ro­ze­szły się na po­do­bie­ństwo pal­ców u dło­ni, prze­cze­su­jąc te­ren.

– Wa­sze pa­tro­le na gra­ni­cy też tak wy­gląda­ją? – spy­ta­ła Gert­ner przy­dzie­lo­nych do nich ofi­ce­rów Stra­ży Gra­nicz­nej.

– Tro­chę ina­czej – od­po­wie­dzia­ła ka­pi­tan Agniesz­ka Nie­dźwiedz­ka. – Mniej lu­dzi, ale wi­ęcej sprzętu – wy­ja­śni­ła.

– To zna­czy? – in­da­go­wa­ła żo­łnier­ka.

– Wszyst­ko. Qu­ady, wozy z ka­me­ra­mi, może na­wet dron.

Huk strza­łów prze­rwał roz­mo­wę. Gert­ner rzu­ci­ła się w lewo, przy­wie­ra­jąc do pnia drze­wa. Słu­ży­ła w woj­sku krót­ko, ale do­brze zna­ła ten od­głos. Ka­łasz­ni­ko­wy. Strzel­cy byli gdzieś bli­sko kępy drzew na pó­łnoc od dro­gi.

– Kon­takt, kon­takt! – za­skrze­czał ra­dio­te­le­fon. – Siły nie­zna­ne, co­fa­ją się na po­łu­dnio­wy wschód.

Z kępy drzew pa­dły ko­lej­ne strza­ły. Dłu­gie se­rie śle­pa­ków za­kłó­ca­ły spo­kój wiej­skiej oko­li­cy.

Gert­ner po­czu­ła skok ad­re­na­li­ny. Wy­ce­lo­wa­ła w stro­nę kil­ku ucie­ka­jących syl­we­tek i tak jak po­zo­sta­li wy­strze­li­ła se­rię z Gro­ta. Ochło­nęła, przy­po­mi­na­jąc so­bie, że ma do­wo­dzić plu­to­nem. Zga­ni sie­bie za ten błąd pó­źniej. Mach­nęła ręką, przy­wo­łu­jąc ra­dio­ope­ra­to­ra.

– Wy­wo­łaj Alfę Sze­ść, prze­każ wia­do­mo­ść o kon­tak­cie!

Na­ka­za­ła na­wi­ązać łącz­no­ść z do­wódz­twem, a po­tem si­ęgnęła po oso­bi­sty ra­dio­te­le­fon.

– Alfa Trzy-Je­den, po­daj sta­tus – za­żąda­ła in­for­ma­cji od do­wód­cy sek­cji.

– Alfa Je­den, je­ste­śmy w tych cho­ler­nych krza­kach, prze­ciw­nik ze­rwał kon­takt.

– Pod­jąć po­ścig – roz­ka­za­ła. – Alfa Je­den-Je­den, bie­giem na­przód wzdłuż dro­gi w kie­run­ku lasu, Alfa Dwa-Je­den, na­przód wzdłuż rze­ki, jest mo­żli­we, że będą pró­bo­wa­li przez nią prze­jść – roz­ka­za­ła.

Na­gle coś ją tknęło. Po­zo­ran­ci byli usta­wie­ni bez sen­su. Ucie­ka­li przez pu­ste pole, jak­by szu­ka­li schro­nie­nia w le­sie. Tyl­ko że las prze­ci­na­ła szo­sa, któ­rą szli jej żo­łnie­rze.

– Alfa Je­den-Je­den, stop! – zmie­ni­ła roz­kaz. – Obe­jść las od po­łud­nia. Alfa Dwa-Je­den, za­trzy­mać się i po­wo­li prze­miesz­czać się na­ka­za­ną tra­są. Za chwi­lę do was do­łączy­my. Alfa Sier­ra, ta­kże do­łączyć do Alfa Dwa-Je­den. Alfa Trzy-Je­den, po­ścig pro­wa­dzić ostro­żnie.

Nie­mal sły­sza­ła…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej