-
W empik go
Złodziej - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Złodziej - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 156 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I
Fiodor Jurasow, złodziej trzykrotnie sądzony za kradzież, wybrał się w odwiedziny do swojej dawnej kochanki, prostytutki, mieszkającej o jakieś siedemdziesiąt wiorst od Moskwy. Na dworcu siedział w bufecie pierwszej klasy, jadł pierożki, pił piwo, a usługiwał mu kelner we fraku; potem, kiedy wszyscy ruszyli do wagonów, wmieszał się w tłum i jakoś niechcący, ulegając ogólnemu podnieceniu, wyciągnął portmonetkę jakiemuś starszemu jegomościowi. Pieniędzy miał dość, nawet sporo, i taka przypadkowa, nieprzemyślana kradzież mogła mu tylko zaszkodzić. Tak się też stało. Jegomość, zdaje się, zauważył coś podejrzanego, gdyż bacznie i dziwnie spojrzał na Jurasowa i chociaż się nie zatrzymał, kilka razy obejrzał się na niego. Po raz drugi Jurasow zobaczył tegoż jegomościa już przez okno wagonu: z kapeluszem w ręku, bardzo zdenerwowany i speszony, szedł szybko po peronie, zaglądał w twarze, oglądał się i kogoś szukał w oknach wagonów. Na szczęście rozległ się trzeci dzwonek i pociąg ruszył. Jurasow ostrożnie wyjrzał: jegomość wciąż jeszcze z kapeluszem w ręku stał na końcu peronu i uważnie przyglądał się mijającym go wagonom, jakby je liczył. Jego niezgrabnie rozstawione, grube nogi zdradzały wciąż to samo zmieszanie i zdziwienie. Stał, lecz zapewne wydawało mu się, że idzie: tak śmiesznie i niezwykle się rozkraczył.
Jurasow wyprostował się, wyprężył kolana, przez co stał się jeszcze wyższy, prostszy i zuchowaty, i z łagodną beztroską obydwiema rękami podkręcił wąsy. Wąsy miał piękne, duże, jasne, jak dwa złote sierpy sterczące po bokach twarzy. Póki palce delektowały się przyjemnym dotykiem miękkich i puszystych włosów, szare oczy z beznamiętną, naiwną bezpośredniością patrzyły w dół na przeplatające się szyny sąsiednich torów. Metalowym połyskiem i bezszelestnymi wygięciami przypominały pośpiesznie uciekające żmije.
Przeliczywszy w ubikacji skradzione pieniądze – było tego dwadzieścia cztery ruble z drobnymi – Jurasow pogardliwie obracał w rękach portmonetkę: stara, zatłuszczona, źle się zamykała, a jednocześnie pachniała perfdmami, jakby bardzo długo znajdowała się w rękach kobiety. Zapach ten, trochę nieczysty, lecz podniecający, przyjemnie przypomniał Jurasowowi tę, do której jechał. Uśmiechnięty, wesoły, beztroski, chętny do przyjaznej pogawędki, poszedł do swego wagonu. Teraz usiłował być, jak wszyscy: uprzejmy, przyzwoity, skromny. Cieszył go płaszcz z prawdziwego angielskiego sukna i żółte buty; miał do nich zaufanie – do płaszcza i do butów. I był przekonany, że wszyscy biorą go za młodego Niemca, buchaltera z jakiegoś poważnego domu handlowego. Śledził w pismach wiadomości giełdowe, znał kurs wszystkich papierów wartościowych, potrafił rozmawiać o sprawach handlowych i czasami zdawało mu się, że naprawdę nie jest chłopem Fiodorem Jurasowem, złodziejem trzykrotnie sądzonym i karanym więzieniem za kradzież, lecz młodym, porządnym Niemcem, Heinrichem Walterem. Heinrichem nazywała go ta, do której jechał, a koledzy przezwali „Niemcem”.
– Czy to miejsce jest wolne? – spytał uprzejmie, chociaż od razu można się było zorientować, że miejsce jest wolne, gdyż na dwóch ławkach siedziały tylko dwie osoby: emerytowany oficer-staruszek i dama z pakunkami, jadąca zapewne na letnisko. Nikt mu nie odpowiedział. Z wyszukaną wytwornością opadł na miękkie sprężyny siedzenia, ostrożnie wyciągnął długie nogi w żółtych butach i zdjął kapelusz. Potem życzliwie obejrzał staruszka-oficera i damę i tak ułożył na kolanie szeroką, białą rękę, by od razu mogli zauważyć na małym palcu pierścień z olbrzymim brylantem. Brylant był fałszywy i błyszczał silnie i bezczelnie; rzeczywiście go zauważyli, ale nic nie powiedzieli, nie uśmiechnęli się i nie stali się życzliwsi. Stary przewrócił stronę gazety, dama, młodziutka i ładna, zapatrzyła się w okno. Z niewyraźnym przeczuciem, że jest już zdemaskowany i że znowu nie wiedzieć dlaczego nie wzięto go za młodego Niemca, Jurasow cichutko schował rękę, która wydała mu się zbyt duża i zbyt biała, i bardzo grzecznie spytał:
– Państwo raczą na letnisko?
Dama udała, że nie słyszy i że jest bardzo zamyślona. Jurasow dobrze znał ten wstrętny wyraz twarzy, kiedy człowiek bez powodzenia i ze złością ukrywa czujność i staje się obcym, męcząco obcym. Odwróciwszy się, spytał oficera:
– Niech pan będzie tak uprzejmy i zajrzy do gazety, jak stoją Rybińskie? Jakoś nie mogę sobie przypomnieć.
Fiodor Jurasow, złodziej trzykrotnie sądzony za kradzież, wybrał się w odwiedziny do swojej dawnej kochanki, prostytutki, mieszkającej o jakieś siedemdziesiąt wiorst od Moskwy. Na dworcu siedział w bufecie pierwszej klasy, jadł pierożki, pił piwo, a usługiwał mu kelner we fraku; potem, kiedy wszyscy ruszyli do wagonów, wmieszał się w tłum i jakoś niechcący, ulegając ogólnemu podnieceniu, wyciągnął portmonetkę jakiemuś starszemu jegomościowi. Pieniędzy miał dość, nawet sporo, i taka przypadkowa, nieprzemyślana kradzież mogła mu tylko zaszkodzić. Tak się też stało. Jegomość, zdaje się, zauważył coś podejrzanego, gdyż bacznie i dziwnie spojrzał na Jurasowa i chociaż się nie zatrzymał, kilka razy obejrzał się na niego. Po raz drugi Jurasow zobaczył tegoż jegomościa już przez okno wagonu: z kapeluszem w ręku, bardzo zdenerwowany i speszony, szedł szybko po peronie, zaglądał w twarze, oglądał się i kogoś szukał w oknach wagonów. Na szczęście rozległ się trzeci dzwonek i pociąg ruszył. Jurasow ostrożnie wyjrzał: jegomość wciąż jeszcze z kapeluszem w ręku stał na końcu peronu i uważnie przyglądał się mijającym go wagonom, jakby je liczył. Jego niezgrabnie rozstawione, grube nogi zdradzały wciąż to samo zmieszanie i zdziwienie. Stał, lecz zapewne wydawało mu się, że idzie: tak śmiesznie i niezwykle się rozkraczył.
Jurasow wyprostował się, wyprężył kolana, przez co stał się jeszcze wyższy, prostszy i zuchowaty, i z łagodną beztroską obydwiema rękami podkręcił wąsy. Wąsy miał piękne, duże, jasne, jak dwa złote sierpy sterczące po bokach twarzy. Póki palce delektowały się przyjemnym dotykiem miękkich i puszystych włosów, szare oczy z beznamiętną, naiwną bezpośredniością patrzyły w dół na przeplatające się szyny sąsiednich torów. Metalowym połyskiem i bezszelestnymi wygięciami przypominały pośpiesznie uciekające żmije.
Przeliczywszy w ubikacji skradzione pieniądze – było tego dwadzieścia cztery ruble z drobnymi – Jurasow pogardliwie obracał w rękach portmonetkę: stara, zatłuszczona, źle się zamykała, a jednocześnie pachniała perfdmami, jakby bardzo długo znajdowała się w rękach kobiety. Zapach ten, trochę nieczysty, lecz podniecający, przyjemnie przypomniał Jurasowowi tę, do której jechał. Uśmiechnięty, wesoły, beztroski, chętny do przyjaznej pogawędki, poszedł do swego wagonu. Teraz usiłował być, jak wszyscy: uprzejmy, przyzwoity, skromny. Cieszył go płaszcz z prawdziwego angielskiego sukna i żółte buty; miał do nich zaufanie – do płaszcza i do butów. I był przekonany, że wszyscy biorą go za młodego Niemca, buchaltera z jakiegoś poważnego domu handlowego. Śledził w pismach wiadomości giełdowe, znał kurs wszystkich papierów wartościowych, potrafił rozmawiać o sprawach handlowych i czasami zdawało mu się, że naprawdę nie jest chłopem Fiodorem Jurasowem, złodziejem trzykrotnie sądzonym i karanym więzieniem za kradzież, lecz młodym, porządnym Niemcem, Heinrichem Walterem. Heinrichem nazywała go ta, do której jechał, a koledzy przezwali „Niemcem”.
– Czy to miejsce jest wolne? – spytał uprzejmie, chociaż od razu można się było zorientować, że miejsce jest wolne, gdyż na dwóch ławkach siedziały tylko dwie osoby: emerytowany oficer-staruszek i dama z pakunkami, jadąca zapewne na letnisko. Nikt mu nie odpowiedział. Z wyszukaną wytwornością opadł na miękkie sprężyny siedzenia, ostrożnie wyciągnął długie nogi w żółtych butach i zdjął kapelusz. Potem życzliwie obejrzał staruszka-oficera i damę i tak ułożył na kolanie szeroką, białą rękę, by od razu mogli zauważyć na małym palcu pierścień z olbrzymim brylantem. Brylant był fałszywy i błyszczał silnie i bezczelnie; rzeczywiście go zauważyli, ale nic nie powiedzieli, nie uśmiechnęli się i nie stali się życzliwsi. Stary przewrócił stronę gazety, dama, młodziutka i ładna, zapatrzyła się w okno. Z niewyraźnym przeczuciem, że jest już zdemaskowany i że znowu nie wiedzieć dlaczego nie wzięto go za młodego Niemca, Jurasow cichutko schował rękę, która wydała mu się zbyt duża i zbyt biała, i bardzo grzecznie spytał:
– Państwo raczą na letnisko?
Dama udała, że nie słyszy i że jest bardzo zamyślona. Jurasow dobrze znał ten wstrętny wyraz twarzy, kiedy człowiek bez powodzenia i ze złością ukrywa czujność i staje się obcym, męcząco obcym. Odwróciwszy się, spytał oficera:
– Niech pan będzie tak uprzejmy i zajrzy do gazety, jak stoją Rybińskie? Jakoś nie mogę sobie przypomnieć.
więcej..
