Złota jedenastka - ebook

PIŁKA NOŻNA

Na Śląsku we wsi Nowe Miasto,

w rodzinie szewca i szwaczki,

przyszły na świat jedenasto-

(tak, tak, właśnie tylo-) raczki.

Kot Roman, Kot Piotr, Kot Fryderyk,

Wit, Eryk, Konstanty, Jan, Szymon,

Roch, Adam i jeszcze raz Eryk,

bo chyba zabrakło imion.

Zostawmy ich teraz w pieluchach,

niech krzepy nabiorą i sprytu,

niech ktoś na nich chucha i dmucha.

Po co i na co im my tu?

Wrócimy (niektórzy już siwi),

gdy trener piłkarzy obwieści

skład kadry na mundial w Boliwii –

rok 2040:

Kot Roman, Kot Piotr, Kot Fryderyk,

Wit, Eryk, Konstanty, Jan, Szymon,

Roch, Adam i jeszcze raz Eryk,

nie było już więcej imion?

Nasz pierwszy przeciwnik – Łotysze,

zaskoczy grą szybką i ładną,

lecz Kot u nas w bramce się spisze

i gole w tym meczu nie padną.

W następnym spotkaniu dopiero

bić brawo nam przyjdzie ochota,

bo z Rosją wygramy 3:0

po bramkach dwóch Kotów i Kota.

Francuzów w straszliwej spiekocie

pokonać się uda dlatego,

że Kot po nakładce na Kocie

w okienko im huknie z wolnego.

W kolejnej już rundzie z Hiszpanią

od strachu się zacznie, lecz potem

obrona ich pęknie, gdy na nią

skrzydłami uderzą Kot z Kotem.

Ćwierćfinał po karnych z Lesoto,

półfinał z Brazylią 2:4.

– Już prawie że, prawie czuć złoto –

jak zwierzy się Kot do kamery.

Ach, gdyby nie Niemcy przed nami!

A tak to nie koniec kłopotów.

Nasz skład: Kot przy Kocie z Kotami

i Koty, za Kotem, wśród Kotów.

Choć najpierw nie będzie zbyt słodko,

bo gola wpakują nam głową,

w końcówce Kot strzeli przewrotką

i wszystko się zacznie na nowo!

Kot z Kotem, do Kota, Kot ładnie,

tu Niemiec, tam Niemiec, Kot w przerwie,

Kot poda, na Kota but spadnie,

Kot kropnie, aż siatkę rozerwie!

I – Gooool! – wrzasną wszyscy i wszędzie.

Łzę otrę, nie wstydząc się wcale,

a nasi swe szyje łabędzie

wystawią po złote medale!

Kot Roman, Kot Piotr, Kot Fryderyk,

Wit, Eryk, Konstanty, Jan, Szymon,

Roch, Adam i jeszcze raz Eryk,

co z tego, że brakło im imion?

Ktoś powie: – Coś pleciesz, fantasto.

Niech mówią – a w domu u szwaczki

już smoczki swe ssą jedenasto-

tak, tak, dobrze słyszysz: raczki.

SKOKI NARCIARSKIE

Skaczę po Niemcu, więc jeszcze chwilka:

przysiad, dwa skłony, przytupów kilka.

Zielone światło. Niemiec zaczyna.

Zjazd, próg, odbicie, w nogach sprężyna,

leci, maleje, znika, bo mgła,

i teraz ja.

Siadam na belce, trochę się wiercę,

czuję, jak mocno bije mi serce.

Wiatr jak należy, trener mi macha,

niby jest dobrze, ale mam stracha,

aż chłód mi rękę na plecach kładzie.

Nagle… zastygam w dziwnym półsiadzie!

Patrzę: z mgły w dole coś się wynurza!

Postać maleńka! Większa! Już duża!

Wreszcie poznaję – to Niemiec wraca!

Widać lot w górę to ciężka praca,

bo sapie, stęka, bardzo się stara.

Kasku zapomniał zabrać, fujara!

Robię mu miejsce, sam z boczku stoję,

co się pośmieję z Niemca, to moje:

– Nic ci po kasku, skoczku bez głowy!

O żadnym stresie nie ma już mowy,

on znowu skacze, ja znowu siadam,

jeszcze dla żartów kask ręką badam.

Mam moc tygrysa, lekkość motyla,

sprężam się, wstaję, głowę pochylam

i… tu tkwi właśnie ponury żart:

nie wziąłem nart!

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej